หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก -

[life_fracture]

 

[madamkung]

ตามรีบนมา 

[katawoot]

สวัสดีครับ ผู้อ่านที่รักและเคารพทุกท่าน มาโพสบทที่ 14 ให้อ่านแล้วครับ
อ่านแล้วก็เมตตาผู้กองอธิคมและผู้เขียนด้วยนะคร้าบบ

บทที่ 14

อัสนัยนั่งลงที่โต๊ะทำงานเพื่อเตรียมเอกสารประกอบการประชุมเกี่ยวกับรถรุ่นใหม่ที่กำลังทำตลาด ชายหนุ่มอายุย่างสามสิบ เข้ามาทำงานรับตำแหน่งดูแลเรื่องการตลาดและการโฆษณาเพราะประธานกรรมการบริหารเป็นเพื่อนกับคุณพ่อของเขา หลายคนในบริษัทปรามาสเขาว่าเข้ามาทำงานระดับบริหารเพราะเส้นสายทั้งๆ ที่อายุยังน้อย แต่เวลาเพียงไม่ถึงปี อัสนัยพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า แม้จะเข้าทำงานเพราะเส้นสายแต่ความสามารถของเขานั้นล้นเหลือ ผลงานของเขาดีเลิศจนคนที่เคยสบประมาทเขาต้องยอมรับในความสามารถ
ชายหนุ่มหยิบแฟ้มสีน้ำตาลเข้มเกี่ยวกับงานโฆษณารถกระบะรุ่นใหม่ออกมาวางบนโต๊ะ เขาศึกษาดูแล้วเป็นอย่างดี คราวนี้เขาเปิดผ่านๆ ไปยังส่วนที่เป็นการถ่ายทำโฆษณา...ส่วนของนักแสดง...นักแสดงที่เขาเคยให้ความเห็นไปหลายต่อหลายครั้งให้เปลี่ยนใช้ตำรวจจริง จนได้นักแสดงคนใหม่ที่เขาปฏิเสธไม่ลง ‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม’
เขาไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้ ชายหนุ่มหน้าเข้มที่สะดุดตาเขาเมื่อพบกันในงานเลี้ยงที่เพื่อนจัดขึ้นเพื่อเลี้ยงส่งให้ไปเรียนต่อต่างประเทศ--นายร้อยตำรวจจบใหม่หน้าตาหล่อเหลา ตัวสูงใหญ่ อกผายไหล่ผึ่ง คุยสนุก ขี้เล่น และมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
หลังจากทำความรู้จักกันอย่างรวดเร็ว ร้อยตำรวจตรีอธิคมพาเขาท่องราตรีกรุงเทพฯ แล้วไปจบลงที่ห้องพักหรูหราใหม่เอี่ยมของอธิคม หลังจากนั้นทั้งสองพบเจอกันอีกหลายต่อหลายครั้ง
แม้จะเป็นเวลาช่วงสั้นๆ ไม่กี่อาทิตย์ แต่อัสนัยก็ลืมหมวดอธิคมไม่ลง นอกเหนือจากเสน่ห์กายกำยำล่ำสัน บุคลิกของนายตำรวจหนุ่มยิ่งดึงดูดใจ เขาอายุเพิ่งครบสิบแปดปี ส่วนอธิคมเพิ่งเรียนจบตำรวจ ตอนนั้นอัสนัยรู้ดีว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็ต้องการเพียงความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว
เมื่อเขาเดินทางไปต่างประเทศก็ขาดหายการติดต่อกัน ชีวิตในต่างประเทศกว่าสิบปีตลอดช่วงเวลาที่เรียนปริญญาตรีและโทและการทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ในอังกฤษเปิดโอกาสให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน เขาผ่านความสัมพันธ์กับใครต่อใครมาหลายคน แต่ไม่มีใครที่จะตรึงใจเขาเท่าอธิคม
และแล้ววันหนึ่งเมื่อเขาหยิบพอร์ทโฟลิโอนักแสดงของงานโฆษณารถรุ่นใหม่ที่บริษัทโฆษณานำเสนอครั้งล่าสุดขึ้นมาดู วินาทีแรกที่มองเห็นรูปชายหนุ่มหน้าเคร่งในเครื่องแบบตำรวจ เขามือสั่น ใจเต้นระรัว ภาพเก่าๆ ในอดีตผุดขึ้นมาในมโนทัศน์ราวกับสโลด์ที่ฉายต่อกันเป็นชุดๆ
อัสนัยจำอธิคมได้ในทันที...เขาจำได้ถึงช่วงเวลาที่กลับมาเยี่ยมเมืองไทยตอนปิดเทอม ชายหนุ่มพบอธิคมบ้างตามแหล่งเที่ยวกลางคืนแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทักทาย นายตำรวจหนุ่มไม่เคยอยู่คนเดียว ข้างกายเขาจะมีเพื่อนๆ หรือ ‘ใครคนหนึ่ง’ อยู่ข้างๆ เสมอ ทั้งสองได้แต่พยักหน้ายิ้มทักทาย แต่ผ่านไปหลายๆ ปี อธิคมจำเขาไม่ได้ ครั้งสุดท้ายชายหนุ่มเห็นอธิคมเมื่อกว่าสามปีที่แล้วในงานคอนเสิร์ทการกุศล
อัสนัยยิ้ม ประชุมครั้งล่าสุดกับบริษัทโฆษณาเขายื่นข้อเสนอให้หานายแบบที่เป็นตำรวจจริง เพราะนายแบบที่เคยเสนอมาไม่ถูกใจสักคน เขาไม่นึกว่าตำรวจจริงที่เสนอไป จะได้ ‘ตัวจริง’ ของชายหนุ่มที่เคยตรึงอยู่ในใจเขามาตลอดเวลา
อธิคมในวัยสามสิบกว่าๆ ยิ่งดูคร้ามคมหล่อเหลาและมีเสน่ห์มากกว่าสมัยหนุ่มๆ ...เขาไม่ได้พบอธิคมมานานหลายปี อัสนัยสงสัยว่าอธิคมตัวจริงในวันนี้จะเป็นอย่างไร
“คุณแพรวครับ เคลียร์งานสุดสัปดาห์ให้ผมด้วย ผมจะไปต่างจังหวัด กลับวันอาทิตย์” เขายกหูโทรศัพท์ถึงเลขานุการส่วนตัว “ให้สมศักดิ์ขับรถไปส่งผมที่เมืองกาญจน์ด้วย”
เขาจะไปดูการถ่ายทำโฆษณา จะไปฟื้นความสัมพันธ์กับอธิคม ขณะนี้เขาเป็นผู้ใหญ่ อดีตที่เคยรักสนุกเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ ทำให้เขาเริ่มเบื่อ ตอนนี้เขาต้องการใครสักคนในชีวิต ต้องการคู่รักเป็นตัวเป็นตน ต้องการคนที่เขารักจริงๆ และคนเดียวที่อยู่ในใจเขาตลอดมาคือร้อยตำรวจเอกอธิคม
--------------------

วันนี้อนุภาพไม่ได้ไปข้าวกลางวันพร้อมกับเพื่อนๆ อย่างเคย ชายหนุ่มมีแขกพิเศษที่เรียกร้องให้ไปเป็นเพื่อนรับประทาน ‘business lunch’
ร้อยตำรวจเอกอธิคมบอกว่าตอนนี้เขากำลังฝึกภาษาอังกฤษเพราะต้องทำคดีใหญ่ร่วมกับเจ้าหน้าที่สืบสวนจากสหรัฐอเมริกา และวันนี้ต้องการคุยธุระเรื่องการถ่ายโฆษณาและเรื่องค่าตัว ผู้กองหนุ่มมารออยู่ร้านอาหารฝั่งตรงข้ามออฟฟิศ และย้ำว่าให้อนุภาพไปคนเดียว
อนุภาพเดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่จัดตกแต่งสวยงาม มีพนักงานออฟฟิศนั่งรับประทานอยู่ราวสี่ถึงห้าโต๊ะ อธิคมอยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศนั่งยิ้มมองอยู่แล้วตั้งแต่เดินเข้าร้าน เขาเลิกคิ้วแปลกใจที่เห็นอนุภาพแต่งตัวสบายๆ
“คุณนุดูแปลกไปนะครับ ทุกครั้งที่ไปทำงานเห็นคุณแต่งตัวเรียบร้อยเป็นหนุ่มออฟฟิส”
“วันนี้อยากแต่งตามสบายครับ...พักหลังๆ ก็เห็นผู้กองแต่งเครื่องแบบเต็มยศ แต่ก่อนเห็นแต่งสบายๆ”
“เมื่อก่อนกับตอนนี้ไม่เหมือนกันครับ ตอนนี้ผมจริงจังก็เลยปรับปรุงตัว” อธิคมจ้องหน้าชายหนุ่ม เสียงจริงจัง...ผู้กองหนุ่มจงใจพูดเพื่อบอกความนัย
อนุภาพรู้ว่าอธิคมกำลังจะสื่อความหมายบางอย่าง ชายหนุ่มหันไปมองบริกร ยกมือเรียกเพื่อสั่งอาหาร
อนุภาพสั่งสปาเก็ตตี้แฮม นายตำรวจหนุ่มสั่งลาซันย่า “ลองซักหน่อย ดูสิว่าผมจะพูดภาษาปะกิดเก่งขึ้นไม๊” อนุภาพสังเกตว่าอธิคมไม่ถนัดเรื่องอาหารอิตาลี่ เพราะเขาเปิดเมนูไล่นิ้วมือไปตามรายการอาหารหลายรอบกว่าจะตกลงใจเลือกอาหารที่ร้านแนะนำไว้หน้าแรก
“อิตาลี่ไม่ได้พูดอังกฤษนะครับ ถ้าอยากพูดภาษาอังกฤษเก่งต้องไปกินแม๊คโดนัล” อนุภาพประชด
“แหม อาหารฝรั่งเหมือนกัน คงพอช่วยได้”
“หาแฟนฝรั่งสักคนสิครับ ไม่กี่เดือนเก่งภาษาอังกฤษ” ชายหนุ่มล้อเล่น แต่พลันนึกขึ้นได้ว่า...ไม่ควรเลย…
“ผมไม่ได้ชอบฝรั่ง ผมชอบคนไทย หาแฟนคนไทยที่เป็นนักเรียนนอกดีกว่าเป็นไหนๆ” อธิคมยิ้มกรุ้มกริ่ม ตาเป็นประกาย อนุภาพนึกโทษตัวเองในใจว่าไม่ระมัดระวังคำพูด เปิดช่องให้อธิคมพูดอะไรๆ แบบนี้อีกแล้ว
“ว่าแต่ว่า ผู้กองมีธุระอะไรครับ”
“โธ่คุณนุ ทานข้าวก่อนสิครับ จะรีบคุยเรื่องธุระไปทำไม” อธิคมทำหน้าอ่อนใจ
“ก็ไหนผู้กองบอกว่าเป็น business lunch ช่วงที่รออาหารเราก็คุยกัน จะได้จบเรื่อง ทานอาหารเสร็จจะได้แยกย้ายกลับไปทำงาน”
“เอาไว้คุยกันหลังทานข้าวเสร็จก็ได้ ไม่ก็คุยกันตอนเลิกงาน คุณนุไปรับผมที่ส.น. วันนี้ผมนั่งรถเมล์ไปทำงาน ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน ตอนเย็นขอนั่งรถเก๋งแอร์เย็นๆ สบายๆ กลับบ้านด้วยคน”
...เจ้าเล่ห์...ชายหนุ่มนึกในใจ อยากจะต่อล้อต่อเถียงว่าทำไมไม่นั่งแท๊กซี่ แต่คิดไปก็ป่วยการเพราะคนอย่างอธิคมก็คงหาคำพูดมาต่อปากต่อคำจนได้
“ถ้าไม่คุยตอนนี้ก็ไม่เรียกว่า business lunch ตอนเย็นผมต้องไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล เรื่องค่าตัวของผู้กองผมจำตัวเลขแน่นอนไม่ได้ พรุ่งนี้จะให้คนโทรไปแจ้ง แล้วก็...”
“ค่าตัวผมไม่อยากได้เป็นตัวเงิน” อธิคมแทรก
อนุภาพรู้ว่าอธิคมจะต้องมีแผนอะไรสักอย่าง “ต้องรับเป็นเงินสดครับ เราต้องมีการเบิกจ่าย ถ้าไม่รับค่าตัว ผมจะเอาไปบริจาคการกุศล”
“อ๊ะ อ๊ะ ไม่นะ ทำยังงั้นก็เหมือนใช้ผมฟรีๆ สิครับ” อธิคมทักท้วง “เอาไว้ผมค่อยบอกคุณนุทีหลัง ตอนนี้พูดเรื่องถ่ายทำก่อน”
“จะว่าไป ผู้กองก็ไม่สิทธิ์เรียกร้องค่าตัวนะครับ เพราะจำไม่ผิด ผู้กองแสดงโฆษณาให้เพื่อไถ่โทษที่โกหกเรื่องรถ” อนุภาพทวง
“อ่า นั่นก็ด้วย แต่คุณนุไม่คิดว่ามันแพงเกินไปหรือครับ แสดงโฆษณานี่มันได้ค่าตัวกันหกเจ็ดหลักไม่ใช่หรือ”
อนุภาพขมวดคิ้ว เริ่มเหนื่อยต่อปากต่อคำ “นั่นมันดาราซุปเปอร์สตาร์ ผู้กองโนเนม ได้หลักหมื่นก็ดีถมไปแล้ว”
“หล่อๆ อย่างผมนี่นะ ได้แค่หมื่น ถ้างั้นผมไม่ไปเล่นแล้วล่ะ...” อธิคมทำท่าคิด
“ผู้กอง” อนุภาพเรียกเสียงเข้ม
“พูดเล่นครับ พูดเล่น” ผู้กองเจ้าเล่ห์หัวเราะชอบใจ “คุณพจนีย์บอกว่าไปถ่ายกันที่กาญจนบุรี รถออกบ่ายสามโมง ให้ผมนั่งไปกับรถตู้ แล้วบอกข่าวร้ายว่าคุณนุไม่ได้ไปด้วย”
“ผมมีงาน พี่บั๊ดก็ไป ดูแลทุกอย่างได้ทั้งหมด งานถ่ายทำผมไม่ค่อยออกไปด้วย post production ผมถึงจะเข้ามาดูอีกทีนึง” อนุภาพบอกเสียงเรียบ ผู้กองหนุ่มเริ่มหน้ามุ่ย
“ไอ้ pot production นี่เป็นไงผมไม่รู้ ผมขอยื่นคำขาดให้คุณนุไปด้วย” อธิคมปั้นหน้าจริงจัง
“ยื่นคำขาด” อนุภาพทวนคำ
“ใช่ครับ ยื่นคำขาด...ถ้าคุณนุไม่ไป ผมก็ไม่ไป”
อนุภาพสูดลมหายใจลึกๆ พลางคิดว่าผู้กองอธิคมจะออกฤทธิ์อะไร ชายหนุ่มเริ่มขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง เพราะท้ายที่สุด เขาก็คงต้องยอม อย่างน้อยงานจะได้เสร็จๆ ไปเสียที...เขาไม่อยากเสียเวลากับงานโฆษณารถกระบะไปมากกว่านี้ เขายังมีโฆษณาชิ้นอื่นที่อยากจะทำรออยู่ในแฟ้มที่ทำงาน... ‘เอาเถอะ ถือว่าไปเที่ยวต่างจังหวัดก็แล้วกัน’
“ผมไปแต่วันไม่ได้หรอก ต้องเลิกงานห้าโมงเย็น สรุปว่า เลิกงานผมจะมารับแล้วเราก็ขับรถไปด้วยกัน” อธิคมยื่นข้อเสนอ
“ห้าโมงเย็นกว่าจะหลุดจากกลางกรุงเทพได้ก็ต้องหกโมง ถึงเมืองกาญจน์สามสี่ทุ่มพอดี กว่าจะถึงที่พัก กว่าจะได้นอน...” อนุภาพสาธยาย
“ผมนอนห้าหกทุ่มก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักหน่อย”
“ที่ต้องรีบไปก็เพราะต้องเตรียมงาน เช้ามืดต้องรีบถ่ายทำ เพราะต้องการฉากพระอาทิตย์ขึ้น ที่อยากให้ผู้กองรีบไปก็เพื่อจะได้ไม่นอนดึกเพราะจะดูโทรม ขอบตาคล้ำแล้วถ่ายออกมาจะดูไม่ดี...ที่สำคัญ ต้องตื่นก่อนตีห้ามาเตรียมตัว”
“โอ้โห นี่คงกะใช้ผมซะคุ้มเลยนะนี่ ไม่เห็นพจนีย์บอกผมอย่างนี้นี่นา แบบนี้ต้องเพิ่มค่าตัว”
“ไปถึงแล้วผู้กองจะเอาแต่เที่ยวไม่ได้นะครับ ต้องดูแลตัวเอง รีบนอนแต่หัวค่ำ ตื่นมาหน้าตาจะได้สดใส อีกอย่าง...แดดจะร้อนมาก จะมาบ่นออดแอดเหมือนตอนถ่ายซ้อมไม่ได้นะ เรามีเวลาจำกัด ที่แน่ๆ จะเหนื่อยกว่าถ่ายซ้อมที่สตูดิโอเยอะ” อนุภาพยังอธิบายเสียงเรียบให้สมกับเป็นอาหารกลางวันมื้อธุรกิจ
“ถ้าถึงขนาดนี้ยิ่งคุณนุต้องไปให้กำลังใจผม ไม่ยังงั้นผมก็จะถอนตัว” อธิคมยื่นคำขาด
“พูดเล่นหรือเปล่าครับผู้กอง” อนุภาพอุทาน “จะหยุดกลางคันไม่ได้นะ งานเริ่มมาถึงขนาดนี้แล้ว ได้พังกันพอดี”
อธิคมส่ายหน้า
“ผมขอยื่นคำขาด ถ้าคุณนุไม่ไป ผมก็ไม่ไป ผมถือว่าคุณเป็นคนชักนำผมเข้าสู่วงการ คุณก็ต้องดูแลผมให้ดี ถ้าขืนยังบังคับผมให้ไปคนเดียว จะแน่ใจได้อย่างไรครับว่าผมจะแสดงได้ดี เผลอๆ ผู้กำกับอาจทนไม่ไหวฆ่าตัวตาย ทีนี้การถ่ายทำก็...”
ใจหนึ่งอนุภาพคิดว่าอธิคมล้อเล่น แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่มั่นใจว่านายตำรวจเจ้าเล่ห์คนนี้จะมีฤทธ์เดชแค่ไหน เขาเคยเห็นความบ้าระห่ำของอธิคมแล้วครั้งหนึ่งที่ขับรถไล่ล่าคนร้าย ถ้าคราวนี้อธิคมเอาจริง ผู้ชายคนนี้จะทำอะไร?
“ถ้าคุณนุไป จะได้ดูแลกำกับพฤติกรรมของผม ถ้าคุณนุไม่ไป ผมก็ไม่มีความสุข นอนไม่หลับ ตื่นมาก็ไม่สดชื่น หน้าไม่หล่อ ลูกค้าไม่พอใจงานที่ถ่ายทำออกมานะ”
“ผู้กองอธิคมครับ นี่แกล้งงอแงยั่วโมโหให้ผมโกรธหรือไง” อนุภาพถอนหายใจ
“เปล่านะ ผมจะยั่วโมโหคุณนุทำไม ผมไม่อยากให้คุณโกรธผมหรอก ไม่อยากให้รู้สึกกับผมอย่างนั้น อยากให้รู้สึกอย่างอื่น เช่น...”
“เอาล่ะๆ ผมจะไปก็ได้ แต่เราต้องรีบออกให้เร็วที่สุด ผมจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนห้าโมงเย็น มารอผมที่หน้าออฟฟิศ” อนุภาพตัดปัญหาเพราะรู้ดีว่าอย่างไรอธิคมก็คงไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ ชายหนุ่มคิดในใจว่าจะมีสักครั้งไหมที่เขาไม่ต้องยอมผู้ชายคนนี้
‘รอให้งานถ่ายโฆษณาเสร็จก่อนเถอะ จะเอาคืนให้สาสม ตอนนี้ต้องอดทนก่อน’
“คุณนุตัดสินใจไม่ผิดหรอกครับ” อธิคมยิ้มกว้าง ตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เขากะเอาไว้ว่าถ้าอนุภาพไม่ยอมเดินทางไปด้วย เขาก็จะมาดักหน้าที่ทำงานแล้วจี้ขึ้นรถไปด้วยกัน เขารู้ว่าอนุภาพห่วงเรื่องงาน แต่ที่ไม่ไปด้วยเพราะเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ๆ เขา
‘อนุภาพ คุณมีอะไรในใจนะ ทำไมทำเหมือนสร้างกำแพงกั้นเอาไว้รอบตัว’
ร้อยตำรวจเอกอธิคมคิดหาวิธีที่จะทำลายกำแพงที่มองไม่เห็นเพื่อเข้าให้ถึงตัวตนของอนุภาพ---ชายหนุ่มที่รบกวนจิตใจเขาจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอนมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว อนุภาพเป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดึงดูดให้เขาอยากใกล้ชิด ชายหนุ่มที่ทำให้เขายิ้มกับกระจกโดยไม่มีเหตุผล...ชายหนุ่มที่เขาอยากหยุดความเจ้าสำราญแล้วจริงจังกับชีวิต...
*******************************

ทำไมใครๆ ก็อยากทำโทษผู้กองกลับใจจังเลยน๊อ

[life_fracture]

ท่าทางไปกาญฯ คราวนี้

[anna1234]

  ไปกาญฯนุจะรอดมั้ยอ่ะ

ใจแข็งเข้าไว้นุจ๋า อิอิ

[FOAM]

ไปกาญคราวนี้สนุกแน่

มีอัศนัยไปด้วยยยยยย


อยากรู้ว่าผู้กองของเราจะทำยังไง


รอตอนต่อไปครับ

[marchmenlo]

งานนี้มีคู่แข่งเพิ่มมาอีก 1 สนุกแน่

ต่างคนต่างมีคู่แข่ง

[jobisuka]

เริ่มจะวุ่นซะแล้วว
คราวนี้อนุภาพอาจหึง อุอุ

[three]

กองถ่ายระเบิดแน่คราวนี้

[patee]

ไปเมืองกาญจ์ครั้งนี้ มีเรื่องสนุกแน่ๆ

ผู้กองระวังตัวให้ดีๆ 

[juuuno99]

  ในที่สุดก็เก็บทุกตอนหมด



แล้วนี่ มีอัศนัย เพิ่มมาอีก ผู้กองเราจะทำไงนะ


มาต่ออีกไวๆนะ

[bank_book]

เอ่ เอ่ คุณ นุ เรา จะ หึง ผู้ กอง ไหม น่า

อิ อิ แล้ว ที นี้ ผู้ กอง จะ ทำ ไง ละ นี้    

นุก ขึ้น ทุก ที แล้ว ซิ นะ ครับ

เป็น กำ ลัง ใจ ให้ ต่อ ไป มา ต่อ เร็ว ๆ นะ ครับ        

                                 รัก กัน จิง ต้อง ไม่ ทิ้ง กัน ไป ไหน ว่า ปะ  

[Kipper]

ว้ :oni2:าว....ว้าว.....ได้อ่านอีกแล้ว...ขอบคุณครับคุณ ผู้กอง Katawoot  
 ::หากเรารักใครสักคน....เราก็พร้อมเสมอที่จะให้อภัยเขา แม้ว่าเขาจะเคยทำตัวไม่ดีมาก่อน

[zandwizz]

คู่ขาเก่าก็จะไปด้วยอีก

ไปกันใหญ่แระ

[Keroro]

ชอบเรื่องนี้สุดๆค๊าบบบบบบบ

พอดีอ่านจากในเวปแล้วอ่าค๊าบบบ

ชอบมากมายยยยย~

[DEVIL nures]

 :m1:โหผู้กองอะ ดื้อใช่เล่นนะ

       น่ารักอะ

[minimai]

ชอบบบบบบบบบบบบบ
 


อัพไววววน้า

[OhhO16]

เอาอีกอ่ะ จะอ่านอีกอ่ะครับ อิอิอิ

[pipechan]

 


ไปเมืองกาญจ์

[kaporzung]

ผุ้กองจอมตื้อ อิอิ

[wan]

อยากรู้ไหมครับ ว่าทำไมใคร ๆ ก็ไม่ค่อยรักผู้กอง ฯ

เพราะความเป็นตำรวจไง อีกอย่างเพราะใคร ๆ ก็รัก นุ

กลัวความเจ้าชู้หลายใจ ของนักรัก จะทำให้ นุ เจ็บเพราะความรักอีก

หายสงสัยหรือยังครับ

มารอตอนต่อไป ว่า เมืองกาญจนบุรี จะมีอะไรให้เกิดความวุ่นวายอีก

เพราะ กิ๊ก เก่า ในฐานะนายจ้าง ก็จะไป  +1 ให้เป็นค่าน้ำมันไปกาญจนบุรี

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์พ่อแม่พี่น้อง เอาตอนที่ 15 มาต่อครับ
วันนี้เจมส์บอนด์ฉายแล้ว อย่าลืมไปดูกันนะครับ เพราะผมจะไม่ได้ดู (เซ็ง -ทุกทีได้ดูวันเปิดโรง) ตอนนี้กำลังนึกๆ พล๊อตนิยายที่พระเอกเป็นสายลับ ชอบหนังแอ๊คชั่น มันส์ดี

บทที่ 15

อนุภาพรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพราะอธิคมบอกว่าจะมารับที่หน้าบริษัทห้าโมงเย็น...ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา...อีกสิบนาที...เขาไม่อยากให้อธิคมรอนาน
แม้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานแต่พนักงานในออฟฟิศกลับกันแล้วเกือบหมดทุกคน วันนี้มีคอนเสิร์ทนักร้องดัง หนุ่มสาวในออฟฟิศตื่นเต้นกันใหญ่เพราะได้รับบัตรฟรีจากตฤณกันทั่วหน้า แถมเจ้านายยังอนุญาตให้กลับก่อนเวลาได้ครึ่งชั่วโมง
ที่สำคัญเขาไม่อยากให้อธิคมเจอกับตฤณ เดี๋ยวจะเกิดเขม่นกันเหมือนที่เจอกับอาทิตย์ ชายหนุ่มอดนึกไม่ได้ว่าที่เขม่นกันเพราะท่าทางอธิคมคงจะเป็นคนเริ่มก่อนเป็นแน่แท้
‘ลักษณะของอธิคมบ่งชี้ให้คิดอย่างนั้นนี่นา...ยียวน กวนอารมณ์ไม่มีใครเกิน’
ตฤณยังทำงานอยู่ เขามาทำงานก่อนใครแต่เช้าและกลับหลังคนอื่นเสมอ อนุภาพเห็นตฤณเดินเข้าออกออฟฟิสกลางสองสามครั้งแล้ว และครั้งที่สี่ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของเขา ไหล่ข้างซ้ายเอนพิงขอบประตู
“ผมได้ยินมาว่าคุณไม่ไปดูคอนเสิร์ท”
“พอดีผมไม่ว่างต้องไปทำงาน”
“ที่เมืองกาญจน์..” ตฤณจบประโยค “ผมนึกว่าคุณไม่ไป เห็นกำลังเร่งทำโฆษณาพาโนวิว” ตฤณยังคงเคร่งขรึม
“พาโนวิวใกล้เสร็จแล้วครับ กลางอาทิตย์หน้าก็เอาไปให้ลูกค้าดูได้แล้ว ถ้าไม่มีอะไรแก้มาก อาทิตย์ถัดไปก็ยิงสปอตได้”  อนุภาพปิดคอมพิวเตอร์
“ผมกลัวคุณเหนื่อยเกินไป ไม่พักบ้างหรือ” ตฤณส่งแววตาแสดงความห่วงใย
“ถ้ากลัวเหนื่อยก็ลดโหลดงานสิครับ” อนุภาพยิ้ม “เล่นโยนงานมาให้เยอะๆ ก็เหนื่อยสิ” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง
“ผมรู้ ผมกำลังพยายาม รออีกหน่อย พอได้คนมาแทนคุณจีจี้คุณก็จะสบายขึ้น”
อนุภาพสะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์ หอบแฟ้มแล้วเดินออกมาจากห้อง ตฤณหันหลังกลับเดินตามแล้วเรียกอนุภาพ
“คุณนุ...ทีมงานไปกาญจน์ก่อนแล้วนี่...คุณไปยังไง” ชายหนุ่มหันหลังกลับ คิดว่าจะตอบตฤณอย่างไรดี
ตฤณหูตาเป็นสับปะรด รู้หมดเสียทุกเรื่อง ยกเว้นฉายา “ฮ่องเต้” ที่ทีมสมบัติตั้งให้
“เอ่อ คือว่าผม...”
“อย่าขับรถไปเองนะ ให้คนขับรถผมไปส่ง...” ตฤณชะงัก ตาเขามองเลยไปด้านหลังของอนุภาพ ได้คำตอบชัดเจน
อนุภาพหันตามเพราะรู้ว่าคำตอบที่ตฤณได้รับคือร้อยตำรวจเอกอธิคม ชายหนุ่มถอนหายใจ...‘บอกให้รออยู่หน้าบริษัท’

อธิคมยืมยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย แต่อนุภาพมองเห็นอะไรบางอย่างในแววตาของผู้กองหนุ่ม---แววตาท้าทาย แววตาไม่ยอมแพ้ แววตาที่แสดงความหวง  อนุภาพอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเขาเห็นแววตาเช่นนั้น ตฤณที่มีความลุ่มลึกยิ่งกว่าก็คงมองเห็นเหมือนกัน
ตฤณเดินผ่านอนุภาพตรงไปหาผู้กองอธิคม
“ผู้กองไม่ได้ไปพร้อมทีมงานหรือครับ”
“ผมรอคุณนุ” อธิคมตอบสั้นๆ ชัดๆ เบี่ยงตัวหลบออกจากทางเดินแคบๆ ระหว่างโต๊ะทำงาน เพื่อให้ตฤณเดินผ่าน แต่ตฤณยังไม่ขยับตัว
“ผมว่าไม่เหมาะนะครับ...นายแบบต้องขับรถพา creative director ไปถ่ายโฆษณา ผมกำลังคิดว่าจะให้คนขับรถผมเป็นคนไปส่ง ลำบากผู้กองขับรถ เดี๋ยวจะเหนื่อยเกินไป” ตฤณพูดเบาๆ จนอนุภาพซึ่งยืนอยู่ข้างหลังแทบไม่ได้ยิน
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีขับรถไปเองกับคุณนุ”
อนุภาพรู้สึกถึงความตึงเครียดที่เริ่มก่อตัวขึ้น จึงรีบแทรก
“คุณตฤณอย่าห่วงเลยครับ เมืองกาญจน์แค่นี้เอง เดี๋ยวเดียวก็ถึง ผลัดกันขับก็ได้...ผู้กองรีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะดึก” อนุภาพให้เหตุผล เดินตรงไปที่ประตูทางออก โดยหวังว่าอธิคมจะเดินตามออกมาทันที แต่เปล่า...เขายังยืนประจันหน้ากับตฤณ
“คุณตฤณอย่าห่วงครับ ผมจะดูแลลูกน้องคุณตฤณให้ดีที่สุด”
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ นึกไม่ถึงว่าอธิคมจะจงใจยั่วตฤณ
“บริษัทเราต่างหากที่ต้องดูแลคุณอย่างดีในฐานะนักแสดง” ตฤณก้าวเท้าจะเดินกลับออฟฟิส “ผมจะโทรไปสั่งลูกน้องให้คอยดูแลคุณอย่างดี”
ตฤณเดินจากไป อธิคมหรี่ตามองตาม ก่อนที่จะหันกลับเดินตามอนุภาพ
“ผมจะสั่งให้คนจับตามองคุณทุกฝีก้าว” อธิคมพึมพำเบาๆ แกล้งทำเสียงเนิบๆ เรียบๆ เลียนแบบตฤณ
อนุภาพได้ยิน ทั้งอ่อนใจ ทั้งขำ อธิคมนอกจากขี้เล่นและเจ้าเล่ห์...ยังช่างยั่วด้วย


ทั้งสองเดินมาถึงรถ อธิคมเปิดประตูรถพร้อมบ่นว่าเจ้านายอนุภาพดุและดูหวงพนักงานเกินหน้าที่
“ทำเหมือนผมจะลักพาคุณไปเรียกค่าไถ่”
“คุณตฤณเขาเป็นอย่างนี้เองครับ ดูดุๆ” ชายหนุ่มเปิดประตูเอากระเป๋าขึ้นรถ “เขาไม่มีเหตุผลอะไรจะมาโกรธผู้กอง” อนุภาพแก้ต่าง
“บางทีเขาอาจเขม่นผมเหมือนๆ ที่คุณอาทิตย์เขม่นผม”
“ถ้าผู้กองไม่ได้ยั่วคุณตฤณก็ไม่น่าคิดมาก...จะไปกันหรือยังครับ ถ้าจะนินทาเจ้านายผมต่อ ผมว่าเราเดินไปนั่งที่ร้านกาแฟตรงโน้นดีไหม” ชายหนุ่มตัดบทแกมประชดเล็กน้อย
อธิคมคิดในใจว่าคู่แข่งเขามีหลายคน--อาทิตย์ก็คอยทำตัวเป็นแมวหวงเจ้านาย ตฤณก็ทำตัวเป็นหมาหวงก้าง ธงรบก็ทำท่าจะเป็นแมวขโมยปลาย่าง
‘เฮ้อ เผลอตัวเผลอใจมาชอบอนุภาพนี่ก็หนักใจไม่ใช่น้อย’
อธิคมไม่รู้เลยว่าทั้งหมดเหล่านั้นเขาคิดผิด คนที่จะเป็นคู่แข่งของเขาคือใครบางคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า คนที่เป็นเหมือนพลังเงียบที่เขาไม่เคยรู้จัก
อธิคมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเขาเองจะต้องมานั่งกังวลกับชายหนุ่มมาดนิ่งคนหนึ่งอย่างอนุภาพ ชายหนุ่มคนที่ไม่สนใจตอบรับเขาเลย คนที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่เคยเคยคบ...คนที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นหน้า

เมื่อรถออกจากเขตเมืองหลวง อนุภาพจงใจแกล้งนอนหลับไปตลอดทางไม่คุยกับผู้กองอธิคม
 ‘ดื้อเงียบ’ อธิคมคิดในใจ เขารู้ว่าตัวเองบังคับอนุภาพให้มาดูการถ่ายทำที่กาญจนบุรีและชายหนุ่มก็คงกำลังฉุน
 ผู้กองหนุ่มตัดพ้อว่าไม่ยอมนั่งเป็นเพื่อนแก้ง่วง
“คุณนุ หลับแล้วจริงๆ หรือครับ” ผู้กองหนุ่มหันไปมองชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ที่นอนหลับสบายบนเบาะรถข้างคนขับ ดวงหน้าคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน หน้าใสเนียนเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากได้รูปสีแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติเม้มสนิท ผู้กองหนุ่มรู้ว่าแกล้งหลับ ตำรวจอย่างเขาทำไมจะมองไม่ออก
“ผมรู้นะคุณไม่หลับจริง ผมเป็นตำรวจนะครับ มองออกว่าใครแกล้งไม่แกล้ง สอบสวนผู้ร้ายที่แกล้งได้เนียนๆ ยังดูออกได้ง่ายกว่านี้”
อนุภาพผลิกตัวหันหลังให้คนรู้ดี ในใจก็คิดว่า ‘มองออกก็มองไปสิ เราจะทำเป็นนอนหลับซะอย่างใครจะทำไม’
อธิคมขำกับอาการเด็กๆ ของอนุภาพ เขาขับรถไปเรื่อยๆ แม้จะรู้สึกเพลียอยู่บ้างแต่เมื่อหันไปมองคนข้างๆ กลับทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาได้อย่างประหลาด
แม้จะมองเห็นแต่แผ่นหลังของอนุภาพแต่ผู้กองหนุ่มก็รู้ได้ว่าตอนนี้คนที่เคยแกล้งหลับนั้นหลับจริงเสียแล้ว แผ่นหลังของชายหนุ่มขยับเป็นจังหวะเพราะจังหวะหายใจใจสม่ำเสมอ อธิคมอดไม่ได้ที่จะมองต่ำลงไป อนุภาพยังคาดเข็มขัดสีดำเส้นเล็กเพราะยังแต่งตัวชุดทำงานอยู่
เขาคิดสงสัยว่าชายหนุ่มจะอึดอัดหรือไม่ อยากจะปลุกให้คลายเข็มขัดหรือดึงเสื้อเชิ้ทสีขาวออกนอกกางเกงจะได้นั่งอย่างสบายตัว แต่เขาก็กลัวว่าหากรู้สึกตัวชายหนุ่มจะทำปั้นปึ่งใส่เขาราวกับจะบอกว่า “ไม่ต้องมายุ่ง”
อธิคมรับรู้ถึงความเสน่หาที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย เขาอยากสัมผัสไออุ่นจากร่างกายของชายหนุ่มที่นอนขดตัวอยู่ในที่แคบๆ ข้างเขาขณะนี้ เรือนร่างได้สัดส่วนที่กำลังหลับสบายยามนี้ดูไร้พิษสง ผู้กองหนุ่มแทบจะบังคับสายตาตัวเองไม่ได้ที่จะไม่ให้มองต่ำลงไปมากกว่านี้อีก เขาถอนหายใจหนักๆ ช้าๆ อย่างพยายามจะข่มอารมณ์ปรารถนา
คนที่เขาพึงใจอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ก็ไม่อาจจะเชยชมได้ดั่งใจ ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่เขาเคยชอบและก็ได้รับการสนองจนเกินพอทุกครั้ง
อนุภาพเป็นเหมือนพลังเงียบๆ ที่ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวอย่างประหลาด ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นทีละเล็กละน้อย ความรู้สึกที่เขารอได้ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเร่าร้อนอยากจะกระโจนเข้าใส่แต่ก็ต้องสะกดกั้นเอาไว้...แม้ทำได้อย่างยากเย็น แต่เขาก็ยอมทน...ทนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต

อธิคมเผลอยิ้มเมื่อตรึงสายตาตัวเองกับส่วนหนึ่งของร่างกายของชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ นานเกินไป ...‘ก้นสวย’ เขาเผลอคิดทะลึ่ง
แสงไฟกระพิบวูบวาบจากรถที่สวนทางมาข้างหน้าพร้อมเสียงบีบแตรลั่นดึงสติของเขาให้กลับมา
“เฮ้ย” เขาอุทานเบาๆ เบิกตาเพราะตกใจที่ขับรถล้ำไปอีกช่องทางหนึ่งของถนน กล้ามเนื้อทั่วสรรพางค์กายกระตุกโดยสัญชาตญาณ ผู้กองหนุ่มเกร็งมือรีบสาวพวงมาลัยดึงรถกลับมาช่องทางเดินรถของตนเอง แรงเหวี่ยงของรถทำให้ผู้ที่นิทราอย่างมีความสุขสะดุ้งตื่นพร้อมเสียงร้องครางเบาๆ
“โอ๊ย” อนุภาพงัวเงียหันหน้ามาส่งสายตาเหมือนจะถามว่า ‘เกิดอะไรขึ้น’
คนขับตัวดีที่ชอบแอบมอง ‘คนอื่น’ จนขับรถล้ำช่องทางเดินรถที่วิ่งสวนมาพลันรู้สึกร้อนตัว รีบบอกว่า “รถงี่เง่าที่ไหนไม่รู้ขับปาดหน้า ผมต้องรีบหลบ”
อนุภาพยกมือลูบหน้าผากป้อยๆ เพราะถูกปลุกให้ตื่นด้วยวิธีที่ไม่ธรรมดา เขากำลังนอนหลับสบายใบหน้าเอียงแนบกับเสาข้างประตูรถ แรงเหวี่ยงของรถทำให้หน้าผากขาวเนียนของชายหนุ่มกระแทกกับเสาด้านข้าง
“ขอโทษครับ” ผู้กองหนุ่มส่งสายตารู้สึกผิด
“ขอโทษคงหายเจ็บหรอก” ชายหนุ่มพูดเบาๆ หันหน้ากลับไปมองแสงไฟหน้ารถที่ส่องสว่างฝ่าความมืดเบื้องหน้า
“ใจร้าย ทิ้งให้ผมนั่งตื่นขับรถอยู่คนเดียว” นายตำรวจขี้น้อยใจแกล้งทำเสียงงอน
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ ‘เอาอีกแล้ว แกล้งยั่วให้ต่อปากต่อคำอีกแล้ว’
ชายหนุ่มอดที่จะประชดประชันไม่ได้ “งั้นผมเปลี่ยนขับให้ก็ได้ ผู้กองจะได้งีบหลับ อย่าง มี ความ สุข” พูดเน้นสี่พยางค์สุดท้าย
ผู้กองอธิคมหัวเราะเบาๆ แล้วก็ไม่พูดจาอะไรอีก

ความเงียบคืบคลานเข้ามา มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ครางเบาๆ ขณะที่กำลังทำหน้าที่ของมัน ชายหนุ่มทั้งสองต่างนั่งเงียบ ตาจ้องมองไปเบื้องหน้า อธิคมรู้สึกถึงการสื่อสารไร้คำพูดที่กำลังเกิดขึ้น
อนุภาพตื่นแล้วและไม่ยอมหลับอีก หรือจะเรียกว่าไม่แกล้งหลับอีกเหมือนเมื่อเริ่มออกเดินทาง ผู้กองหนุ่มยิ้มมุมปาก ในใจเริ่มรู้สึกพองโตเพราะความตระหนักรู้ที่ว่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ยอมนั่งตื่นเป็นเพื่อนเขา 'เพราะเป็นห่วงกลัวเขาง่วงหรือกลัวเจ็บหน้าผาก' ก็ไม่รู้ได้ แม้จะไม่ชวนคุยแก้ง่วง แต่กลิ่นไอของความห่วงใยทำให้เขารู้สึกว่ากำลัง “คุย” อยู่กับอนุภาพ
…เออแปลกดีนะ คนเรานั่งกันอยู่เงียบๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนกำลังคุยกันอยู่…

รถกำลังจะผ่านปั๊มน้ำมัน อธิคมลดความเร็วลง หันหน้ามามองอนุภาพ...ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างช้าๆ โดยไม่รู้สึกตัว อธิคมยิ้มกว้างแล้วเพิ่มความเร็วเป็นปรกติ อีกฝ่ายหันมามองคนขับรถพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะถามว่า ‘อะไรกัน’
ที่จริงอธิคมลดความเร็วลงเหมือนจะถามอนุภาพว่าอยากแวะปั้มน้ำมันหรือไม่ ปฏิกิริยาของอนุภาพที่เกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้สึกตัวทำให้ผู้กองหนุ่มรู้สึกถึงการสื่อสารภายในระหว่างคนสองคน เหมือนมีสายใยอะไรบางอย่างที่กำลังก่อตัวเริ่มผูกเข้าไว้ด้วยกัน
‘อนุภาพจะรู้สึกอย่างที่เขากำลังรู้สึกอยู่หรือไม่นะ’ แต่อธิคมรู้สึกถึงความอิ่มเอิบใจที่เกิดขึ้น...อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าอนุภาพเริ่มที่จะลดระยะห่างระหว่างกันลงมาบ้างแล้ว
ปฏิกิริยาเล็กๆ น้อยๆ ของการส่ายหน้าเหมือนจะสื่อความหมายว่า ‘ไม่ครับ ไม่แวะ’ ซึ่งเป็นการสื่อสารภาษากาย...ทำให้อธิคมรู้สึกพึงพอใจกับความสำเร็จแรกของปฏิบัติการ ‘ยื่นคำขาด’ ในการเดินทางมากาญจนบุรีด้วยกัน แต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสัยไม่ได้---‘หรือว่าเขาคิดไปเอง’
อธิคมเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของเขามีจุดหมายใหม่ ธงรบล้อว่าจะเอาจริงหรือจะพยายามเอาชนะพนันที่ว่าต้องจีบอนุภาพให้ได้ นายตำรวจมือปราบเริ่มคิดว่าจะจริงจังกับความรักเสียที
อนุภาพคือเป้าหมายก่อการรักของเขา…
* * *

ขอบคุณคุณ wan ที่ให้ +1 ค่าน้ำมันครับ
มันไม่พออ่ะ รถมันซดน้ำมันอ่ะครับ ขอเพิ่มอีกเยอะหน่อยจิ
ทำไมคอมเมนท์คนอื่นตั้งสามสี่พันก็มีน๊อ คอมเมนท์กระทู้นี้จะถึง 400 ไม๊เนี่ย สงสัยอีกแล่ะ


[attachment deleted by admin]

[pongsj]

อิอิ ปลื้มผู้กองสุดๆเลยตอนนี้ อออิ

[bixzz]

มากด +1 ให้แล้วนะครับ...
ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นท์เรื่องนี้ เพราะแอบไปอ่านที่เว็บของคุณ Katawoot แล้วอ่ะครับ 
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลยนะครับ สนุกครบทุกอารมณ์จริงๆ

[juuuno99]

 

[katawoot]

ขอบคุณครับ กด +1 คืนให้แล้วเหมือนกัน 

มากด +1 ให้แล้วนะครับ...
ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้นท์เรื่องนี้ เพราะแอบไปอ่านที่เว็บของคุณ Katawoot แล้วอ่ะครับ 
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้สุดๆ เลยนะครับ สนุกครบทุกอารมณ์จริงๆ

[three]

ผู้กองน่ารักที่สุดเลย

[boboaje]

   ........ +1 ให้กับผุ้พิทักษ์สันติราษฏร์ค่ะ แฮะ ๆ เข้ามาครั้งแรกอ่านรวดเดียวเลยค่ะ  ......

....... หนุกดีค่ะ ชอบจังเจ้าชายน้ำแข็ง .... อยากรู้พี่คมเราจะทำไงให้น้ำแข็งละลายน้า .....

[anna1234]

ชอบเรื่องนี้มากเลยดิ มาต่อทุกวันนะ

รอด้วยความหวัง

+1 ให้คนเจ้าชูที่จะกลายเป็นคนเกียร์มัวในอนาตค

ปล.มีคำถามมาถามอีกก็ได้นะยินดีตอบ

[K2KARN]

เข้ามาเดินเล่น 
อิอิ *



เค้า +1 ไปหลายล่ะเนี่ย ฮ่าฮ่า ๆๆ ,,
มีคำถามมาเยอเก็ดีเนอะ ว๊างว่าง


คนเจ้าชู้พอเลิกเจ้าชู้ก็ต้องกลายเป็นคนเกียมัว
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก *