อรุณสวัสดิ์คุณผู้อ่านที่รักและคิดถึงทุกท่าน ขอโทษด้วยนะครับมาโพสตอนต่อไปช้าไปหน่อย เมื่อคืนกลับดึก (มันมืด หาทางกลับบ้านไม่เจอ ติดฝนอีกต่างหาก)
สุขสันต์วันให้ผีหลอกนะครับ
บทที่ 9 “ความในใจ”
อนุภาพกลายเป็นคนตื่นเช้ากว่าปรกติ เวลาผ่านไปเกือบจะหนึ่งอาทิตย์ที่ชายหนุ่มต้องรีบเร่งตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อรีบออกไปทำงานก่อนที่อธิคมจะมารับ แต่ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนเวลาเป็นเช้ามากเพียงใด อธิคมก็มาดักรออยู่หน้าคอนโดทุกครั้ง
เขาถูกผู้กองหนุ่มจี้ตัวขึ้นรถแล้วนำไปส่งที่หน้าบริษัททุกวัน…
ชายหนุ่มถึงบริษัทประมาณเจ็ดนาฬิกา ในเวลาเช้าเช่นนี้จะมีเพียงเขาและตฤณสองคนเท่านั้นในออฟฟิส เจ้านายที่ไปทำงานเช้าก่อนใครแทบทุกวันก็มักจะวนเวียนเดินเข้าออกออฟฟิสกลางอยู่บ่อยๆ โดยให้เหตุผลว่า “ผมมาดื่มกาแฟ”
เกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่อนุภาพกระอักกระอ่วนใจ ทั้งที่บ้านและที่ทำงานไม่ต่างกันเลย
...เช้าก็เจออธิคม ไปถึงที่ทำงานก็เจอตฤณ...เจ้านายก็ชอบเดินมาดื่มกาแฟฝั่งพนักงานเหลือเกิน แล้วก็ยังทำตาแปลกๆ เวลามองเขา...
เช้าวันศุกร์ชายหนุ่มตัดสินใจเลิกทรมานตัวเอง เหนื่อยเปล่าที่จะต้องรีบตื่นแต่เช้ามืด เขาจึงตัดสินใจออกไปทำงานเจ็ดโมงเช้าตามเวลานัด กะว่าเมื่อไปถึงบริษัทแปดโมงเช้า อย่างน้อยก็ยังมีอาริษา มีเอนก มีพจนีย์ และพนักงานอีกสองสามคน แทนที่จะมีแต่เขาและตฤณ
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าอธิคมติดสินบนสิงห์ รปภ. ประจำคอนโดให้รายงานเขาเมื่อเห็นว่าไฟในห้องอนุภาพสว่างในตอนเช้าซึ่งเป็นสัญญาณว่าตื่นนอนแล้ว รปภ. ผู้หลงไหลเครื่องแบบไฝ่ฝันจะเป็นตำรวจถูกคอกับนายตำรวจหนุ่มจนกลายเป็นลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ได้อาทิตย์กว่าแล้ว
เช้าวันศุกร์อากาศสดชื่น ฝนตกพรำๆ เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้อนุภาพนอนได้เต็มอิ่ม เขานอนหลับได้เต็มที่ ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องรีบลุกขึ้นมาแต่เช้ามืด
ชายหนุ่มเดินลงมาที่จอดรถ ตรงไปยังรถแลนด์โรเวอร์ที่จอดอยู่ตรง ‘ที่จอดรถประจำ’ เขาทำแซนวิชสองแผ่น ตั้งใจว่าจะให้อธิคมทานเป็นอาหารเช้า อย่างน้อยก็เป็นการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ
เขาแปลกใจที่เดินเข้าใกล้รถแล้วผู้อธิคมไม่เปิดประตูด้านคนขับลงมายืนยิ้มกว้างให้เช่นเคย
...อธิคมไม่ได้นั่งอยู่ในรถ! อนุภาพเอื้อมมือจับที่ประตูรถ...รถล๊อคอยู่ ที่จับเย็นจัด สังเกตเห็นหยดน้ำค้างและเศษใบไม้เล็กๆ บนหลังคารถ แสดงให้เห็นว่ารถจอดทิ้งไว้ทั้งคืน...อธิคมไปไหน...
ก่อนที่อนุภาพจะคิดอะไรต่อไป สิงห์ก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามาทางด้านหลังร้องเรียกชายหนุ่ม
“คุณนุครับ กุญแจครับ” เด็กหนุ่มหน้าซื่อยิ้มแหยๆ ยื่นกุญแจให้
“ผู้กองฝากไว้ให้ครับ ผู้กองบอกว่าไปราชการ จะกลับวันอาคาร มารับไม่ได้”
อนุภาพหรี่ตา ‘อธิคมจะมาไม้ไหน’
ชายหนุ่มรับกุญแจทั้งที่ไม่อยากรับเพราะเขาไม่อยากให้สิงห์ลำบากใจ ดูท่าทางคงถูกสั่งมาอย่างดี เขานึกภาพอธิคมสั่งกำชับเด็กหนุ่ม ตำรวจในเครื่องแบบยื่นสั่ง รปภ. สิงห์คงเอาแต่ก้มหน้ารับคำ “ครับๆ”
.......................................
เช้าวันนี้รถติดมาก มีอุบัติเหตุรถเมล์เฉี่ยวชนกับรถแท๊กซี่ทำให้การจราจรชั่วโมงเร่งด่วนตอนเช้ายิ่งติดหนักมากกว่าเดิม อนุภาพถึงที่ทำงานสาย โชดดียังเหลือที่จอดรถหน้าออฟฟิศหนึ่งช่อง เขาถอยรถแลนด์โรเวอร์เข้าช่องจอดรถช้าๆ เพราะไม่คุ้นเคยกับรถคันใหญ่...ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถมาทำงานเพราะตั้งใจว่าจะเราไปคืนอธิคมที่สถานีตำรวจ
อนุภาพหันไปมองหน้าต่างกระจกบ้านกว้างของออฟฟิสอย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะเห็นใบหน้าคนชอบสอดรู้สอดเห็นเกาะกระจกกันสลอนอย่างที่เคยพูดเล่นๆ กับสมบัติ
‘อาทิตย์ยังไม่มาทำงาน’ เขามองไม่เห็นรถเบ็นซ์สีดำ ‘หรือว่าวันนี้ขับคันอื่น’...เขารู้ว่าที่บ้านอาทิตย์มีรถหลายคัน
ชายหนุ่มหอบแฟ้มและสะพายกระเป๋าคอมพิวเตอร์รีบสาวเท้าตรงไปขึ้นบันไดหน้าอาคาร เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหน้าต่างห้องทำงานของตฤณ
‘ม่านรูดปิด’ อนุภาพโล่งอก ชายหนุ่มสะบัดหัว ‘บ้าจริง ทำไมต้องรู้สึกว่าเหมือนผู้ร้ายทำความผิดกลัวคนเห็นอย่างนี้นะ’
อนุภาพนึกถึงใบหน้าคร้ามเข้มของอธิคม รอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับ...ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้วดวงตาก็ยิ้มด้วย...เต้นระริกเหมือนจะพูดได้ ตั้งแต่อธิคมเข้ามาในชีวิต ทุกอย่างดูวุ่นวายไม่เข้ารูปเข้ารอยอย่างที่เคยเป็น ชีวิตของเขาที่เคยราบเรียบสงบสุข...ตอนนี้วุ่นวายไปหมด
ที่อนุภาพรับกุญแจจากสิงห์และขับรถอธิคมมาทำงานเพราะตั้งใจว่าจะเอาไปคืนที่โรงพัก เขาไม่ต้องการใช้รถของนายตำรวจหนุ่ม ตฤณจะคิดอย่างไรถ้ารู้ว่าเขาปฏิเสธความหวังดีแล้วไปใช้รถของคนอื่น แล้วยังจะอาทิตย์อีก...ถ้ารู้เข้าก็คงจะหงอยๆ ...แล้วพี่บั๊ดก็จะมาเซ้าซี้เขาให้ไปคุยกับชายหนุ่มแล้วก็เอาไปล้อไม่หยุด...ความลับในบริษัทนี้มีที่ไหน…
‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม คุณนี่ช่างทำให้ผมลำบากทั้งกายและใจจริงๆ’
ชายหนุ่มหยุดยืนหน้าประตูกระจกทางเข้าอาคารชั่วครู่ ถอนหายใจเบาๆ ชั่วเสี้ยววินาทีเขารู้สึกเหมือนกับว่าเห็นใบหน้ากรุ้มกริ่มของอธิคมสะท้อนเงาอยู่ในกระจกสีชาเข้มบานใหญ่...อมยิ้มและยักคิ้วให้
‘คนบ้า’ ชายหนุ่มนึกในใจ แล้วผลักประตู เตรียมเข้าไปเผชิญหน้ากับสถานการณ์ต่างๆ ในบริษัท
เช้านี้พนักงานกำลังขะมักเขม้นกับงานของตน เขาได้ยินเสียงสมบัติกำลังโวยวายกับเด็กสาวผู้ช่วยคนใหม่ ‘โก๊ะตี๋วีรวรรณ’ ที่เคยตั้งฉายาให้--เด็กสาวทอมบอยที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ แต่ขึ้นชื่อเรื่องซุ่มซ่าม
พจนีย์กับอธิปที่นั่งติดกันเงยหน้าขึ้นยิ้มทักทายอนุภาพ ชายหนุ่มพยายามจับสายตาทั้งสองคู่เพื่อค้นหาว่ามีนัยแอบแฝงใดๆ หรือไม่ แต่เขาไม่เห็นอะไรผิดปรกติ อาทิตย์มองเขาอยู่แล้วและยิ้มให้ สดใสขึ้นกว่าเมื่อหลายวันที่ผ่านมา พักหลังๆ ชายหนุ่มเงียบขึ้น ไม่สนุกสนานเท่าที่เคย
อนุภาพสงสารอาทิตย์ เขารู้วาการแอบรักใครแล้วไม่ได้รับรักตอบนั้นมันทรมานทั้งกายและใจเพียงใด ทำอย่างไรได้ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นกับอาทิตย์ เขาไม่อยากให้อาทิตย์มีความหวังลมๆ แล้งๆ แต่เขาก็นึกถึงคำพูดของสมบัติที่ว่าควรทำให้อาทิตย์ได้มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ บ้าง...
อนุภาพเดินไปหาอาทิตย์ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมายิ้มเนือยๆ...
“นึกว่ายังไม่มาทำงาน ไม่เห็นรถอาทิตย์จอดอยู่”
“ผมเอาเล็กซัสที่บ้านมาครับ รถผมเข้าอู่” ชายหนุ่มยิ้ม
“เป็นอะไรหรือเปล่า...ไม่ใช่อุบัติเหตุนะ” อนุภาพแสดงความห่วงใย
อาทิตย์ยิ้มกว้างขึ้น ประกายตาสดใส “เปล่าครับ เช็คคอมแอร์ครับ มันไม่ค่อยเย็น”
“โล่งอกไป นึกว่าเที่ยวดึก ดื่มเหล้า เมาแล้วขับ แล้วไปชนใครเข้า”
“ไม่หรอกครับ พี่นุอย่ามาแช่งผมสิ” อาทิตย์หัวเราะ
“นึกว่าอาทิตย์เป็นวัยรุ่นใจร้อนไปซิ่งแข่งกับคนอื่น”
“พี่นุเห็นผมเป็นเด็กอยู่ได้ ผมจะ 24 แล้วนะครับ”
ชั่ววูบหนึ่ง อนุภาพเข้าใจว่าอาทิตย์ตัดพ้อ แต่ชายหนุ่มยังยิ้มตาหยี
“ผมไม่ดื่มจนเมาไม่ได้สติหรอกครับ…แต่ขอบคุณครับที่เป็นห่วง”
“ดูแลตัวเองด้วยนะ” อนุภาพบอกเสียงนุ่ม...จริงใจ
“ครับ ผมจะดูแลตัวเอง พี่นุก็เหมือนกันนะครับ” ชายหนุ่มนึกในใจ ‘ผมอยากให้เราดูแลกันและกันต่างหาก’
อนุภาพขอตัวไปทำงาน ทิ้งให้อาทิตย์ยืนยิ้มตาลอย โลกของเขาสดใสขึ้นมาทันตาเห็น อย่างน้อยอนุภาพก็มีไมตรีและล้อเล่นกับเขาบ้างหลังจากทั้งสัปดาห์เขารู้สึกหม่นหมองมาตลอดเมื่อได้ยินพจนีย์คุยกับอธิปว่ามีคนมาส่งอนุภาพทำงานทุกเช้า ชายหนุ่มพยายามอดทนและควบคุมตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่านเพราะไม่อยากจะรู้สึกแย่มากไปกว่านี้
สมบัติงานยุ่งทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาแวะเวียนมายั่วเย้าอนุภาพเช่นเคยแต่ก็ไม่วายโทรมาล้อชายหนุ่ม
“แทงกิ้วหลายๆ ที่ทำให้อาทิตย์ยิ้มออก ออฟฟิศสดใสขึ้นเยอะ พวกสาวแก่แม่ม่ายกระชุ่มกระชวยไปตามๆ กัน” เสียงปลายสายเจื้อยแจ้ว
“สาวแก่แม่ม่ายเท่านั้นเหรอ”
“ไม้ป่าเดียวกันด้วย ทั้งต้นอ่อนต้นแก่” สมบัติหัวเราะร่า
...อาทิตย์เป็นขวัญใจของทุกคนในออฟฟิส แต่ก็ไม่เคยได้เป็นขวัญใจของอนุภาพ...คนที่เขาหมายปอง
--------------
สิบโมงเช้าอนุภาพเตรียมรายงานเรื่องโฆษณาชิ้นใหม่ ‘พาโนวิว’ คอนโดหรูหราระดับห้าดาว เสร็จแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะโทรไป ‘เอาเรื่อง’ กับร้อยตำรวจเอกอธิคม
“ผู้กองไม่ต้องเอารถมาทิ้งให้ผมใช้ เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด” อนุภาพไล่เบี้ย
“เข้าใจผิดว่าอะไรครับ” ปลายสายทำเสียงสงสัย
“เข้าใจผิดว่า...” อนุภาพนึกคำพูดที่เหมาะๆ ไม่ได้
“โถ่คุณนุ ผมอยากให้คุณสะดวกสะบาย คุณบ่นเองว่าผมชนท้ายคุณจนไม่มีรถใช้ ลำบากไปไหนมาไหน จำไม่ได้หรือครับ แล้วก็ผมไม่อยากเสียเงินเติมน้ำมันรถให้คุณตั้งสามเดือนนะคร้าบบ…กลัวแพ้พนัน ตำรวจเงินน้อย”
“จริงสิ ผู้กองบอกว่าจะรับผมมาทำงานทุกวันจนกว่าผมจะได้รถ วันนี้ไม่ได้มารับก็แสดงว่าผิดข้อตกลง” ชายหนุ่มอดต่อล้อต่อเถียงไม่ได้
“ผมไปราชการ เรื่องสำคัญของชาติเชียวนา คุณใช้รถผม นั่งเบาะเดียวกันกับผม ก็เหมือนนั่งตักผม...”
“ผมไม่อยากใช้รถคุณ” อนุภาพรีบตัดบท อธิคมอาศัยช่องมายั่วเย้าเขาจนได้ “ผมนั่งแท๊กซี่ได้ สบายใจกว่า ถ้าอยากรับผิดชอบมากนัก จะรวบรวมใบเสร็จไปเก็บเงินจนกว่าผมจะได้รถคืน”
“แท๊กซี่ให้ใบเสร็จด้วยหรือ” ปลายสายแกล้งทำเสียงสงสัย
อนุภาพถอนใจ บางครั้งเขาก็ขำที่นายตำรวจหนุ่มไม่เคยจำนนคำพูด บางครั้งก็ฉุนที่โดนต้อนด้วยเหตุผลที่ได้เรื่องและไม่ได้เรื่องบ้าง ท้ายที่สุดเขาก็ต้องยอมเพราะหากต่อปากต่อคำนานไปเขาก็เริ่มจะปวดขมับ
“คุณนุครับ ใช้รถผมจะเป็นไรไปเล่า” อธิคมโอดครวญ “หรือกลัวว่าใครจะนินทาว่าเราเป็นอะไรกัน”
อธิคมพูดเหมือนมานั่งอยู่ในความคิดของอนุภาพ ‘เกลียดนักคนรู้ดี’
แต่อนุภาพยังยืนกรานว่าไม่ต้องการใช้รถของอธิคม
“ผมอยากไปรับคุณเหมือนเคยครับ แต่ผมมาราชการ ไม่อยากให้คุณลำบาก ทำไม ผมผิดหรือที่อยากทำอะไรดีๆ ให้คุณ” อธิคมพูดเสียงเรียบ ไม่มีน้ำเสียงล้อเล่นอย่างเคย
‘เขาพูดจริงจังก็เป็นด้วย’ อนุภาพนิ่งคิด
‘หรือว่าแกล้งทำเป็นจริงจัง เวลาพูดแบบนี้หน้าตาจะเป็นอย่างไรนะ’ ชายหนุ่มนึกภาพใบหน้าคมเข้มที่ชอบทำตาระยิบระยับว่าจะตีหน้าเคร่งเวลาพูดจริงจังหรือไม่
“คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับคุณ อย่าผลักใสกันนักสิครับ” อธิคมยังทำเสียงเรียบ “ผมอยากไปรับไปส่งคุณทุกวันด้วยซ้ำ แม้ว่ารถคุณจะซ่อมเสร็จผมก็ยังอยากจะ...”
“ช่างเถอะ” อนุภาพตัดบท แล้วรีบจบการสนทนา เขากลัวว่า ‘คนเสียงเรียบ’ ที่บทจะพูดจริงจังขึ้นมาจะพูดอะไรยืดยาวจนทำให้เขาอ้ำอึ้งหมดคำพูดจะมาต่อปากต่อคำ
----------------------
อนุภาพรีบสะสางงานให้เสร็จมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพราะหลังเที่ยงเขาวางแผนจะไปดูรถที่อู่ เพื่อให้เห็นกับตาว่างานซ่อมรถก้าวหน้าไปเพียงใด ถ้าผิดนักเขาจะสวมวิญญาณ ‘มารร้าย’ โวยวายบีบให้อู่เร่งงานให้เสร็จภายในวันสองวัน เฮียชัยก็เฮียชัยเถอะ บทอนุภาพจะร้ายขึ้นมา เขาก็กล้าดับเครื่องชนเหมือนกัน แล้วจากนั้นเขาจะเอาไปรถไปคืนอธิคมที่ ส.น. ทิ้งกุญแจไว้...แล้วก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว
‘จริงหรือ แล้วโฆษณาตำรวจกับรถกระบะนั่นล่ะ’ ชายหนุ่มกุมขมับ
--‘ช่างมัน ให้พี่บั๊ดทำไป เจ้ากี้เจ้าการอยากได้อธิคมมาแสดงนักนี่’
‘อย่างไรก็ต้องมาเกี่ยวข้องกับเราอยู่ดี’
--‘งั้นก็เลี่ยงๆ ไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง ถ้าไม่ไหวก็ชิ่งหนี ทิ้งงานให้พี่บั๊ดกับอาทิตย์ทำ’
‘อาทิตย์ไม่ยอมหรอก แล้วผู้กองจะยอมหรือ เขาแสดงออกชัดเจนแล้วนี่ว่าเริ่มจีบ’
--‘จีบหรือผู้กองเริ่มจีบหรือ’ อนุภาพตกใจกับความคิดนี้
‘เขาเริ่มจีบตั้งแต่ขับรถชนท้ายแล้ว ไม่งั้นเขาจะโยกโย้ท่านั้นท่านี้เรื่องซ่อมรถทำไม...นี่ล่ะเรียกว่าจีบ’
--‘บ้าจริงทำไมต้องมาเถียงกับตัวเองอยู่ได้?’
อนุภาพโยนปากกาลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดาน ภาพใบหน้าคมเข้มของอธิคมลอยละล่องอยู่ตรงหน้าเหมือนผีตามหลอกหลอน ผู้ชายคนนี้ ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาอย่างไม่คาดฝันเหมือนอุบัติเหตุ และดูท่าว่าจะผลักดันให้ออกไปได้ยากด้วย...ไม่ว่าจะในความเป็นจริงหรือความคิดคำนึง
------------------------------
อนุภาพดั้นด้นไปจนถึงอู่ซ่อมรถจนได้แม้จะต้องจอดรถถามทางและกางแผนที่ออกมาดูบ้างเป็นระยะๆ รถในอู่ที่จอดรอซ่อมมีจำนวนพอประมาณ แต่ไม่มากมายอย่างที่เขาคิด ชายหนุ่มเดินมองหารถของตัวเองและพบว่าจอดอยู่ใกล้ๆ ห้องอบสี--กันชนหายไป ฝากระโปรงหลังถูกขูดสีออกเผยให้เห็นสีแท้ๆ ของเหล็ก ดูสภาพแล้วเหมือนว่าช่างเพิ่งเริ่มงาน
อารมณ์ของชายหนุ่มพุ่งปรี๊ด เขาตรงรี่เข้าไปในสำนักงานของอู่ พนักงานต้อนรับบอกว่าเฮียชัยไม่อยู่ ไปต่างประเทศ เมื่ออนุภาพโวยวาย หญิงสาวรีบลนลานไปตามช่างใหญ่ประจำอู่เข้ามาพบ
“เห็นบอกว่าไม่ต้องเร่งก็ได้นี่ครับ” ช่างใหญ่พูดเสียงเรียบ
ชายหนุ่มเถียงว่าไม่จริง เฮียชัยบอกว่าจะเร่งให้เป็นพิเศษ เฮียชัยเพื่อนผู้กองอธิคมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ผู้กองนั่นหล่ะบอกว่าไม่ต้องเร่ง”
เมื่อเถียงกันนานเข้า ชายหนุ่มปะติดปะต่อคำตอบของช่างใหญ่ประจำอู่ ทำให้เขาเริ่มตระหนักได้ว่า ผู้กองอธิคมเจ้าเล่ห์ยื้อเวลาให้อู่ซ่อมรถให้เขาช้า
“แผลแค่นี้ เร่งทำจริงๆ แค่อาทิตย์เดียวก็เสร็จแล้ว” นายช่างใหญ่ทิ้งลูกระเบิดลูกสุดท้าย
อนุภาพยิ่งเจ็บใจ...เจ้าเล่ห์นัก เขาแกล้งยื้อเวลาเพื่ออะไรหรือ เพื่อจงใจประวิงเวลาเพราะไม่อยากจ่ายเงินค่าซ่อม เพื่อจะได้มีเวลาตอแยเขา เพื่อจะได้ไปรับตอนเช้า หรือเพื่อหาเรื่องจีบเขา…
ข้อสันนิษฐานสามข้อแรกนั้นดูท่าจะเป็นจริงแล้ว...ข้อสุดท้ายกำลังเกิดขึ้นหรือ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย...เขาไม่อยากเป็นแฟนคนเจ้าชู้…
------------------------------------------------------
อนุภาพขับรถเข้าในเมือง มีจุดหมายปลายทางคือ ส.น. ทองหล่อ อารมณ์กรุ่นๆ หยิบโทรศัพท์กดเบอร์ผู้กองเจ้าเล่ห์ แต่ก็ติดต่อไม่ได้...ยิ่งรู้ว่าอธิคมปิดโทรศัพท์อนุภาพยิ่งฉุน
ชายหนุ่มเร่งความเร็วรถ สายตามองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าอธิคมเหมือนลอยเด่นอยู่หน้ากระจกรถ...ยิ้มตามแบบฉบับของเขา ยักคิ้วหลิ่วตา เสียงทุ้มๆ หัวเราะเบาๆ อารมณ์ดี...ชายหนุ่มอยากเอานิ้วจิ้มเข้าไปในดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นเหลือเกิน
อนุภาพฝ่าดงรถติดจนมาถึงสถานีตำรวจ แดดร้อนจัดจนแสบหน้า ชายหนุ่มก้าวขึ้น ส.น. แล้วเดินตรงไปยังสิบเวร
“ผมเอารถผู้กองอธิคมมาคืน ขอฝากกุญแจไว้ให้ผู้กองด้วยครับ” อนุภาพแจ้งสิบเวร
“ผมว่าไปฝากไว้ที่ห้องผู้กองธงรบดีกว่าครับ เขาสนิทกัน” สิบเวรร่างใหญ่ชี้มือบอกทาง
อนุภาพก้าวฉับๆ ไปตามทางเดิน ผ่านห้องทำงานส่วนกลางของตำรวจ โต๊ะเรียงรายเป็นแถว ผู้คนเดินขวักไขว่วุ่นวาย ผู้ต้องหาบางคนที่ถูกคุมตัวสอบสอบอยู่โวยวาย สามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังถกเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียดอยู่เบื้องหน้านายตำรวจร่างผอมที่กำลังพยายามไกล่เกลี่ย
ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าห้อง ‘ร้อยตำรวจเอกอธิคม’ แล้วเดินผ่านเลยไปยังห้องข้างๆ ที่มีป้ายติด ‘ร้อยตำรวจเอกธงรบ...’ ประตูห้องเปิดอยู่ เขากำลังจะเดินเข้าไปในจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เกือบพอๆ กับอธิคมเดินออกมา...ทั้งสองชะงัก
ธงรบตะลึง นึกไม่ถึงว่าจะเจอชายหนุ่มคนที่เขาแอบมองในผับ Route 79 ตรงหน้าห้องทำงานเช่นนี้
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” เขายิ้มทัก นัยน์ตาระยิบระยับ
อนุภาพจำชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้...แต่นัยย์ตาแบบนี้เหมือนอธิคมไม่ผิด
“ผมมาพบผู้กองธงรบครับ”
“ผมเองครับ...นี่คุณตามมาดูรถผมถึงที่เลยหรือครับ ผมยังไม่ได้ขับชนใครนะ รถยังสวยเนี๊ยบอยู่เลย ถ้าคุณสนใจซื้อจริง ผมลดราคาให้พิเศษเลยครับ รับประกันหลังการขายด้วย ถ้าจะไปลองขับ เดี๋ยวผมพาไปตอนนี้ได้เลย” ธงรบบรรยายสรรพคุณด้วยน้ำเสียงร่าเริง
อนุภาพชะงัก นึกภาพออก…เขานั่นเอง…ชายหนุ่มเจ้าชู้ที่หว่านเสน่ห์หน้าผับที่ขับรถคันเดียวกันกับที่อธิคมเคยขับไปเกือบชนกับรถของอาทิตย์กลางซอย ถ้าเช่นนั้น ข้อสันนิษฐานของเขาก็ไม่ผิด...สิบเวรบอกให้มาฝากกุญแจกับผู้กองธงรบ...‘เขาสนิทกัน’
‘สนิทกันถึงกับให้รถกันขับ เป็นเพื่อนกันหรือแฟนกันนะ’
-- ‘วันนี้เราก็ขับรถของผู้กองอธิคม แต่ก็ไม่ใช่แฟนกันนี่นา’
‘ผู้กองอธิคมกำลังจีบเรา ถ้าเช่นนั้นเขาก็อาจจีบผู้กองธงรบด้วย’
--‘คงไม่หรอก ห้องทำงานอยู่ติดกัน คงเป็นเพื่อน เป็นตำรวจท่าทางห้าวๆ กันทั้งคู่ จะเป็นแฟนกันได้อย่างไร’
‘ว่าได้หรือ เข้มๆ สองคนยังเป็นแฟนกันได้ เห็นมานักต่อนักแล้ว เพื่อนที่มหาวิทยาลัยหนวดเคราดูเหี้ยมทั้งสองคนยังเป็นคู่รักหวานแหววกันได้’
“ว่าไงครับ” นายตำรวจถาม
“เอ่อเปล่าครับ ผมมาฝากกุญแจรถ ผมเอารถผู้กองอธิคมมาคืน” อนุภาพยื่นกุญแจให้
ผู้กองธงรบมองอย่างงงๆ แล้วก็แปรเปลี่ยนสีหน้าทันที
“คุณอนุภาพหรือครับ” ธงรบรู้สึกเสียดายนิดๆ อนุภาพ...คนที่อธิคมชอบและกำลังจีบ--คนที่เขาปิ๊ง
“คุณรู้จัก...?”
“คมพูดถึงคุณบ่อยๆ ครับ”
ลึกๆ แล้วอนุภาพรู้สึกโล่งใจนิดๆ ที่อธิคมพูดถึงเขาให้ ‘คนสนิทกัน’ ฟัง...คงเป็นเพื่อน ไม่ใช่แฟน ถ้าเป็นแฟนคงไม่เอาเรื่องของเขามาเล่าให้แฟนฟัง คนเจ้าชู้แบบนั้นคงต้องพยายามปิดปังไม่ให้แฟนรู้ว่าแอบไปทำเจ้าชู้กับใครที่ไหน
ชายหนุ่มขอตัวกลับ ผู้กองธงรบเดินตามมาส่ง พยายามชวนคุย
อนุภาพนึก ‘สองคนนี้ไม่ค่อยต่างกันเลย’ มิน่า เป็นเพื่อนกันได้ เขานึกภาพเวลาทั้งสองหนุ่มอยู่ด้วยกันคงคึกคะนองกันน่าดู
...อนุภาพไม่เคยคิดว่าชีวิตของเขาจะต้องมาสู้รบปรบมือกับคนเจ้าชู้...
**************************
ป.ล. ถ้าคุณขึ้นนั่งรถแฟน แล้วเห็นผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ไม่คุ้นตาตกอยู่ในรถ จะทำยังไงครับ?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
