หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[WilpeR]

นนท์น่าสงสารอ่ะ สิ่งที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก แต่คนที่ได้รับกลับไม่เคยเห็นค่ากลับเห็นว่าเราง่ายหลายใจแทน เจ็บแทนเลยอ่ะ

[maru]

สงสารนนท์ แต่นนท์ก็ไมน่าจะใช้วิธีนั้นเลยนะ วีก็ใจร้ยมาก ๆ เลย พูดออกมาแต่ละอย่าง

[NewYearzz]

นายวีจะกั๊กไว้เพื่อ? 


รอตอนต่อไปครับ 

[bobie]

นนท์ก็ผิดที่ประชดไป
ส่วนนายวีก็พูดแรงไป
สุดท้ายก็ไม่เข้าใจกัน

[maewmheaw]

วีตามไปเลยๆๆๆิ

[iammz]

โอ๊ะ! ไม่ได้อ่านหลายตอนเลย ... ยัยโรสตายไปซะแร้ววว (แอบดีใจ ฮ่า ฮ่า *0*)

นายวีเริ่มหวั่นไหวกับคุณนนท์แล้วใช่มั๊ยล่าาา >.<

เป็นกำลังใจใ้ห้คนแต่งนะคะ

 

[namtarn11]

นายวีใจร้าย

[MeepadA]

ต้องปล่อยให้คิดถึงเสียให้เข็ด

[soluna]

สงสารคุณนนท์อ่า

[yunchun]

วันนี้ไม่มาหรอ     

[Milk]

ขอให้ความรักกลับมาหานนท์นะ นายวีอย่าใจร้ายเลย

[sunshinesunrise]

หน่วงมาก ดาร์คมาก ชีวิตมันช่าง ... อุปสรรคมีมาตลอด เห้อ สงสารนนท์นะ อารมณ์ทำอะไรก็ผิด โดนตลอด
เห้ออออออ มันปวดตับได้อีก คนเขียนมาม่ากระชากอารมณ์เก่งเวอร์ คนอ่านจะบ้าตาย 55555 สู้ๆนะคะนนท์หนีไปดีละ ให้วีมันรู้ใจตัวเองซะบ้างว่าเวลาไม่มีคนมาคอยตามตื้อตามเอาใจ อยู่ใกล้ๆนะมันเป็นไง จิ๊!

[maru]

รอค่ะ

[koikoi]

รอจ๊ะ รอดูว่านายวีจะทำอะไรมั้ย

[broke-back]

กลับบ้านเราเถอะนนท์
เจ็บปวดมามากพอล่ะ

รัก..แล้วได้อะไร

+1 คนแต่ง ด๊วบบบบบบ

[mystery Y]

จะทำยังไงล่ะนายวี นนท์จะไปแล้วนะ

[naumi]

น้ำตาไหล...ไม่รู้มันไปกระแทกต่อมอะไร

[yunchun]

 

[littlesilver]

ตอนที่ 23 ไข้ใจ

   วีระแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำงานหนักหามรุ่งข้ามค่ำขนาดไหน จนเมื่อคนรอบข้างพากันทัก แม้แต่ภูธิปเองยังบอกให้พักผ่อนบ้าง แต่วีระกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไร รู้แต่เพียงว่าทำงาน ทำงาน ทำงาน กินเหล้า แล้วก็นอน มันช่วยทำให้เขาไม่มีเวลาว่างพอที่จะให้ความรู้สึกบางอย่างเข้ามารบกวนจิตใจได้ ความรู้สึกที่ทำให้เขาปวดหนึบในใจขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงใครบางคน คนที่เขาคิดว่าอีกไม่นานเขาคงลืมไปได้เอง...(หรือเปล่า)
    หลังจากเลิกงานค่ำมืดเหมือนทุกวัน วีระเดินออกจากสำนักงานแล้วตั้งใจกลับเข้าไปในส่วนก่อสร้างเพราะลืมของไว้ในนั้น เขาเดินเข้าไปคนเดียวเงียบๆ ทำให้ได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วๆ ออกมาจากหน้าบ้านพักที่กำลังก่อสร้างอยู่หลังหนึ่ง เมื่อวีระเดินเข้าไปใกล้ๆ จึงเห็นว่าเป็นพวกคนงานสี่ห้าคนกำลังตั้งวงกินเหล้าอยู่แถวนั้นนั่นเอง
   “เฮ้ยไอ้ดำ ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงกำลังคั่วอยู่กับอีนวลเหรอวะ เป็นไงวะ เด็ดไหม” เสียงคำถามสองแง่สามง่ายด้วยความอยากรู้ดังพอให้วีระได้ยิน ทำให้เจ้าตัวที่กำลังค้นหาของที่ลืมไว้แถวนั้นอดที่จะหยุดฟังไม่ได้
   “ก็ดีว่ะ แต่สู้อีนังโรสไม่ได้ กูล่ะเสียดายจริงๆ มันไม่น่ามารีบตายซะก่อน ไม่งั้นกูคงได้ขึ้นสวรรค์กับมันได้อีกหลายรอบ ฮ่ะฮ่ะ” เสียงหัวเราะชอบใจพร้อมกับคำตอบไร้ความอายของคนงานที่ชื่อดำ ทำให้วีระที่ถึงกับฟังอยู่รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที
   “มึงไปพูดถึงมัน ระวังเถอะเดี๋ยวมันก็มาหามึงจริงๆ หรอก ไม่กลัวรึไงวะ” เสียงเย้าแหย่ทีเล่นทีจริงดังออกมาจากผู้ร่วมวง
   “กลัวทำห่าไร ป่านนี้มันไปผุดไปเกิดใหม่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่พูดแล้วก็สะใจว่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ ว่าไอ้วีหน้าโง่นั่นมันจะยังไม่เคยเอากับนังโรส มันถึงทนร่านไม่ไหวต้องมาหากูนี่ไง ขนาดคืนก่อนมันจะตายมันยังมาให้กูเอาถึงห้องอยู่เลย นังโรสมันทำเป็นพูดว่า ว่าที่ผัวมันเป็นคนดีเป็นสุภาพบุรุษ ถุย! กูว่าแม่งไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษห่าไรหรอก แต่กูว่าแม่งเป็นพวกกามตายด้านมากกว่า พวกมึงว่าจริงไหม ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ” เสียงหัวเราะอย่างสะใจของนายดำพาให้พวกที่เหลือร่วมหัวเราะเป็นลูกคู่อย่างสนุกสนาน ทำให้วีระที่เดินเข้ามาฟังใกล้ๆ ถึงกับกำหมัดแน่น
   “พี่ดำ แต่ผมได้ยินมาว่าช่วงหลังๆ มานี่ คุณนนท์น้องชายนายที่มาจากกรุงเทพฯ น่ะ เข้ามาตามตื้อนายวีน่ะ มันจริงเหรอพี่ แต่ไม่อยากจะเชื่อนะว่านายวีจะเป็นไปได้ นี่ล่ะมั้งที่ทำให้นังโรสมันผีเข้าผีออกหึงนายวีน่ะ” คำถามกระซิบกระซาบด้วยความอยากรู้ของเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่นั่งฟังอยู่นานถามขึ้น
   “เออ กูก็ได้ยินนังโรสมันพูดอยู่เหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกว่ะ แต่หลังจากนังโรสตายแล้ว ก็เห็นไอ้คุณนนท์นั่นยังตามติดไอ้วีอยู่เลย กูก็เลยว่าท่าจะจริงว่ะ สงสัยหัวหน้าพวกมึงคงติดใจพวกไม้ป่าเดียวกันเข้าให้แล้วว่ะ ความจริงกูก็อยากจะลองดูมั่งว่ะ เห็นเค้าว่าเอามันกว่าผู้หญิงอีก ถ้าได้ลองแล้วจะติดใจ กูว่าแม่งคงพากันขึ้นสวรรค์กันไปถึงไหนต่อไหนแล้วแหละว่ะ ไม่งั้นนังโรสมันคงไม่กรี๊ดบ้านแทบแตกหรอกคืนนั้น แต่จะว่าไปไอ้คุณนนท์อะไรนั่นแม่งก็น่าเอาอยู่ว่ะ กูเคยเห็นแวบๆ ผิวงี้ขาวเนียนฉิบหาย ปากแดงๆ หน้าใสกิ๊ก พวกผู้ดีก็งี้แหละ วันๆ แม่งไม่เคยถูกแดด พูดแล้วซี๊ดว่ะ อยากขึ้นมาเลย...ถ้าได้ลองซักครั้งคง...พลั่ก...โอ๊ย...พลั่ก” เสียงคนพูดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อมีหมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ปลายคางและใบหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว
   “มึง พลั่ก พลั่ก ตุ๊บ ตั๊บ พลั่ก” วีระรัวทั้งหมัดและเท้าเข้าใส่คนปากหมาอย่างไม่ยั้ง เขารู้สึกโกรธจนตัวสั่นจนแทบจะไม่มีสติ รู้แต่เพียงว่าอยากจะซัดให้แม่งตายคาตีนให้ได้
   “พี่วี นายวี อย่าครับ พี่พอแล้วครับ ผมขอล่ะครับ พอเถอะครับ ไอ้ดำมันจะตายเอานะพี่ เฮ้ย! ช่วยกันห้าม ช่วยกันจับแยกหน่อยซิวะ” เสียงร้องตะโกน โหวกเหวกโวยวายดังลั่น พร้อมกับชายฉกรรจ์หลายคนกรูกันเข้ามาแยกคู่กรณีทั้งสองออกกัน
   วีระแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยว่าทำอะไรลงไป รู้แต่เพียงว่าโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จนอยากจะเข้าไปทำให้ไอ้คนปากพล่อยมันหุบปากของมัน อยากจะทำให้มันเลือดกลบปาก จึงเดินเข้าไปหาตั้งใจจะสั่งสอนให้มันรู้สำนึก แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าภูธิปเรียกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ซ้อมนายดำจนหน้าตาแตก ตาบวมปิดไปข้างนึง ซี่โครงร้าวถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล!
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   ภูธิปรู้สึกกระวนกระวายใจจนแทบจะนั่งไม่ติดขณะที่พยาบาลช่วยกันเข็นเตียงนอนที่มีร่างของวีระนอนเพ้อไม่ได้สติเพราะพิษไข้เข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรีบเร่ง เขาและปุณณวิชไม่รู้เรื่องเลยว่าวีระนอนซมด้วยพิษไข้ป่าอยู่ในบ้านคนเดียวถึงสองวันสองคืนจนอาการหนัก แม้ระยะหลังภูธิปจะแปลกใจที่วีระลูกน้องคนสนิทที่รักเหมือนน้องชายแท้ๆ มีทีท่าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด วีระซึมลง ไม่ค่อยพูดค่อยจา วันๆ เอาแต่ทำงานแล้วก็กินเหล้า ข้าวปลาไม่ค่อยกินจนร่างกายผ่ายผอม จนเขาเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าวีระจะเจ็บป่วยขึ้นมาอย่างกระทันทันจริงๆ กว่าจะมารู้อีกทีก็วันจันทร์ เพราะว่าเป็นวันทำงานแล้วไม่เห็นวีระที่สำนักงานเหมือนเคยจึงฉุกใจให้ชิดไปเรียกที่บ้าน จึงได้รู้ว่าวีระนอนซมไข้ขึ้นสูง ปากซีด ตัวสั่น และเพ้อไม่ได้สติอยู่ในห้องคนเดียว จนต้องช่วยกันพาออกมาจากบ้านพักแล้วส่งเข้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
   “ฮัลโหล ไอ้นนท์เหรอ” ภูธิปกรอกเสียงทักอย่างร้อนใจลงไปในโทรศัพท์มือถือทันทีที่ปลายสายกดรับ
   “ครับ พี่ใหญ่ มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทรมาหาผมแต่เช้า” นนทวัชที่รับโทรศัพท์อย่างงงๆ เอ่ยถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้อนร้นของพี่ชายต่างสายเลือด ปกติภูธิปไม่เคยโทรมาหาเขาถ้าไม่มีธุระจำเป็นเร่งด่วนอะไร
   “วันนี้มึงว่างรึเปล่า ถ้าว่างก็รีบมาที่รีสอร์ตนี่ด่วนเลย” ภูธิปถามเสียงเครียดจนคนปลายสายแทบจะตั้งตัวไม่ติด
   “เอ่อ...ก็ว่างอยู่ครับ พี่ใหญ่เป็นอะไรครับ มีอะไรรึเปล่าครับ” นนทวัชยังคงแปลกใจกับคำสั่งอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของพี่ชาย
   “กูไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่ไอ้วีมันไม่สบายมาก เป็นไข้ป่า เอาแต่เพ้อเรียกชื่อมึง ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล กูอยากให้มึงมาดูมันหน่อย รีบๆ มาด่วนเลยล่ะ” ภูธิปสั่งการเสร็จก็กดสายโทรศัพท์ทันทีโดยไม่ฟังคำตอบรับหรือปฏิเสธจากนนทวัช เพราะเห็นพยาบาลกำลังเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทั้งภูธิปและปุณณวิชจึงรีบปราดเข้าไปถามอาการของวีระทันที
      _________________________________________________
   
ช่วงนี้คนเขียนก็ไม่ค่อยสบาย แต่ไม่ได้เป็นไข้ใจเหมือนอย่างใครบางคนนะ 
 

[403]

ว๊ากก กำลังจะออกจากบ้านไปเรียน แวะอ่านก่อน อิอิ ขอบคุณค่า 

[bobie]

พี่ใหญ่บอกผิดแล้ว
ต้องเป็นไข้ใจสิ
ไม่ใช่ไข้ป่า 5555

[ammamooty]

แง้ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวันอ่านทีเดียวสามตอนรวดเลยจะสงสารนายวีดีไหเนี่ย แต่แอบสะใจนายดำสมน้ำหน้าละ แต่ที่นายวีเข้าไปต่อยนี่หึงใช่ป่ะคะหึงที่พูดถึงนนท์แบบนั้น กรี๊ดดดเริ่มชอบเขาก็บอกมาเหอะ

[maewmheaw]

คนเขียนหายไวไวน้าาา 

[jimmyFG]

เป็นไข้ใจนะสิไม่ว่า

วีระรู้สักทีสินะ

[namtarn11]

นายวีรู้สึกตัวช้าจัง

[yunchun]

....เมื่อไหร่นายวีจะรู้ตัวสักที
ไม่ใช่พอเขามาแล้ว ปาก...ว่าเขาอีกนะ 

[Milk]

คราวนี้นายวีคงยอมรับใจตัวเองได้แล้ว

[Also]

นายวีก้อนะ ต้องรอให้คุณนนท์จากไปซะก่อนถึงได้รู้ตัว

แต่รู้ตัวช้าก้อดีกว่าไม่รู้เลย 555

[iammz]

เอาละเหวยยย ... เพ้อเรียกชื่อคุณนนท์แร้วววว 

รักเค้าจนปิดไม่มิดละน๊าา นายวี ... อิอิ

 

+1 ค่ะ

[U_Ton]

  คราวนี้นายวีคงหายโง่สักทีนะ... แลกมาด้วยการเสี่ยงชีวิตเลยนะเนี่ยคราวนี้

คุณนนท์จะมามั้ยเนี่ย... คงมาเเหละ แต่ไม่อยากให้มา อยากเห็นใครบางคนไข้ใจกำเริบหนักๆ

ตรอมตรมเลยยิ่งดี ทีทำร้ายจิตใจเค้าล่ะเก่งนัก ต่อยตีก็เก่งนี่ แค่ดูแลตัวเองยังทำไม่ได้...

  คุณนนท์ที่น่าสงสาร อย่าใจอ่อนง่ายๆนะ อย่างนายวีน่ะถ้าไม่ทำให้สำนึกมากๆเดี๋ยวก็เผลอ

ว่าอะไรร้ายๆออกมาอีก ปากยิ่งกว่ากรรไกร ดีเเต่ทำร้ายน้ำใจคุณนนท์ พูดบอกอะไรก็ไม่เชื่อ...

ทีไม่สบายล่ะมาเพ้อหา