หัวข้อ: [Babble Story] - Imprint Love - จบบริบูรณ์ ย้ายได้เลย

[rainbow67]

เช้าวันที่สาม....

พี่ปอนด์ครับ (เรียกคนในชุดแบล็คสูทที่กำลังผูกเนคไทอยู่ตรงหน้ากระจก)

ครับ

พรีเซ็นต์เสร็จกี่โมงครับ

ประมาณบ่ายสามโมง ถ้าไม่ติดอะไรนะ

อืม...

เป็นไง (กางแขนแล้วก็หมุนตัวหนึ่งรอบ) โอเคมั้ย

(ไม่ตอบแต่ยกนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้าง)

หึ หึ

ชุดใหม่เหรอครับ

อือฮึ...

หล่อมากๆ

หึ หึ...หน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่ง

อึ้มม...เกี่ยวกันมั้ย

ฮ่า ฮ่า ฮ่า...(หยิบนาฬิกาข้อมือมาใส่ แล้วก็เดินไปจุ๊บหน้าผากคนที่นั่งอยู่บนเตียงเบาๆ) นอนต่อเถอะ อีกนานกว่าฮิคารุจะมา

ครับ บายครับ


%%%%%%%%%%%%


ติ๊งต่อง....

เสียงนิรนาม: Room service, sir.

(คนที่ดูทีวีอยู่ในห้อง เดินไปที่ประตูแบบงงๆ เพราะยังไม่ได้สั่งอะไร แล้วก็นึกได้ว่าคนที่ไปประชุมคงสั่งให้ แต่พอส่องตาแมวดู...)

อ้าว ทำไมมาเร็วจัง

ฮิคารุ: ไปมหาวิทยาลัยกับผมมั้ยครับ

ไปๆ (ดีใจจนหน้าบาน เพราะนั่งอยู่แต่ในห้องก็เบื่อ ไอ้ครั้นจะออกไปเดินเล่นเอง ก็ไม่รู้จะไปไหน กลัวไปไกลๆ แล้วจะหลง)

ฮิคารุ: งั้นก็แต่งตัวเลยครับ

โอเค รอแป๊บนึง..


%%%%%%%%%%%%%


(พอเดินไปถึงรถสปอร์ตสีบรอนซ์เงินคันหรูที่จอดอยู่ หนุ่มไทยก็ทำตาโต...)

ว้าว...สวยจัง รถของฮิคารุคุงเหรอ

ฮิคารุ: ไม่ใช่ครับ เป็นของยูสุเกะซัง พี่ชายคนรองครับ

อ๋อ...แล้วฮิคารุคุงมีพี่น้องกี่คนอ่ะ

ฮิคารุ: สี่ครับ เป็นผู้ชายสามคน ชิโนบุซัง พี่คนโต ยูสุเกะซัง พี่คนรอง และผมน้องสุด ส่วนผู้หญิงก็ นามิซัง พี่คนที่สาม

พี่น้องเยอะดี น่าสนุกเนอะ

ฮิคารุ: แต่บางทีก็ตีกัน (พูดยิ้มๆ) โดยเฉพาะชิโนบุซังกับยูสุเกะซัง เพราะอายุห่างกันแค่ปีเดียว เลยทะเลาะกันบ่อย แต่เค้าสองคนก็สนิทกันมากเหมือนกัน

แล้วฮิคารุคุงได้ไปตีกับเค้ามั่งป่าวอ่ะ

ฮิคารุ: ไม่ครับ ผมกับพี่อายุห่างกันมาก ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน เลยไม่ได้ทะเลาะกับใคร

แล้วไม่เหงาเหรอ

ฮิคารุ: ไม่ครับ ผมชอบอยู่เงียบๆ 

เหรอ (นึกภาพไม่ออกว่าอยู่เงียบๆ เป็นไง เพราะตัวเองก็ทะโมนมาตั้งแต่เด็ก)

ฮิคารุ: แล้วพลซังหละครับ มีพี่น้องกี่คน

ไม่มีอ่ะ ลูกคนเดียว

ฮิคารุ: อืม... พลซังไม่เหมือนลูกคนเดียวเลยนะครับ

แล้วลูกคนเดียวต้องเป็นไง

ฮิคารุ: ก็...น่าจะเอาแต่ใจมั้ง

เหอะๆ เอาแต่ใจก็เคยเป็นนะ แต่โดนหวดซะหายเลย

ฮิคารุ: หวด?

โดนตี

ฮิคารุ: อ๋อ ใครหวดครับ

แม่อะดิ

ฮิคารุ: ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เออ ว่าแต่ว่า เราจะไปที่ไหนกันครับ

ฮิคารุ: โตไดครับ

ที่ไหน

ฮิคารุ: มหาวิทยาลัยโตเกียวครับ

อ้อ...


%%%%%%%%%%%%%


(เย็นวันเดียวกัน….)

พี่ปอนด์......

ไงเรา ไปเที่ยวไหนมาบ้าง

ไปมอโตเกียวมาครับ...แอบเข้าไปในห้องเลคเชอร์ด้วย เกือบโดนจับได้เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ทำไม

ก็เค้าถามไง แต่ตอบไม่ได้ เพราะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ฮิคารุคุงช่วยไว้ บอกเซนเซย์ (หันไปมองฮิคารุเพื่อความแน่ใจ)

ฮิคารุ: ใช่ครับ เซนเซย์

ครับ...แล้วฮิคารุคุงก็บอกเซนเซย์ว่าผมเจ็บคอ พูดไม่ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

แล้วเค้าจำหน้าไม่ได้เหรอ

ฮิคารุ: จำไม่ได้หรอกครับ คนเยอะ

แล้วไปแค่นั้นหนะเหรอ

มีอีกครับ ไปที่ยาสะ

ฮิคารุ: ยาเนะเซ็นครับ

เออ ใช่ๆ เรียกยากจริงๆ ไปเดินเล่นที่ยาเนะเซ็น แล้วก็ไปไหว้พระที่ศาลเจ้า...(หันไปมองผู้ช่วย)

ฮิคารุ: ศาลเจ้าเนะทสึครับ นักศึกษามักจะไปกราบขอพรกัน

แล้วเราไปขออะไรกับเค้า

ขอให้เรียนเก่งๆ สอบได้ทุกวิชา ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

ขอทำไม เรียนกับเค้าด้วยเหรอ

เปล่าครับ ขอช่วยฮิคารุคุง

หึ หึ แล้วไปไหนต่อ

เสร็จแล้วก็เดินที่ยานากะกินซ่า (จำแม่นเพราะอยู่นาน)

แล้วของฝากพี่หละ

อืม... (ทำหน้าสำนึกผิด) ไม่มีอ่ะ กินไปหมดแล้ว

ดีมากก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า -- ฮิคารุคุง รบกวนถ่ายรูปให้หน่อยครับ (ว่าแล้วก็ยื่นกล้องให้ไกด์ก่อนจะเข้าไปคล้องชายหนุ่มในชุดแบล็คสูทที่หันมามองงงๆ)

อะไร

ก็เมื่อเช้ายังไม่ได้ถ่ายเลย อุตส่าห์ใส่ชุดหล่อทั้งที

แล้วทุกทีไม่หล่อรึไง

หล่อครับ แต่ชุดนี้หล่อและเท่ห์มากๆ

หึ หึ


(พอถ่ายรูปเสร็จ...)

เหนื่อยหรือยังเรา

ยังครับ ไม่เหนื่อย แต่หิว

ก็ไหนบอกว่ากินของฝากพี่ไปแล้ว

นิดเดียว ไม่พอพยาธิในท้องเลย

มีหลายตัวว่างั้น

ช่ายยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ฮิคารุ: งั้นไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยไปเดินเล่นแถวโอไดบะกันดีมั้ยครับ

แถวนั้นมีอะไรครับ

ฮิคารุ: มี...เรนโบว์ บริดจ์, โตเกียว จอยโพลิส พวกร้านขายของเล่นครับ และ (พยายามนึกชื่อไทย)

ชิงช้าสวรรค์... โดมตรงสถานีโทรทัศน์ฟูจิ กับเทพีเสรีภาพ แล้วก็มีตึกแปลกๆ ด้วย

มีเทพีเสรีภาพด้วยเหรอครับ

ฮิคารุ: ครับ ฝรั่งเศสมอบให้เป็นของขวัญ อีกอย่าง ตอนกลางคืนจะสวยมาก เหมาะกับการถ่ายรูป (เอามาล่อ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายบ้าถ่ายรูป)

ฮ่า ฮ่า ฮ่า


%%%%%%%%%%%%%%


ฮิคารุ: ไปนั่งชิงช้ากันมั้ยครับ

ไม่! (ลืมตัว ตอบเสียงดัง)

ฮิคารุ: อ้าว ทำไมหละครับ (งง เพราะอุตส่าห์มาถึงที่แล้ว)

ไม่ชอบนั่งครับ

ฮิคารุ: (เพิ่งเก็ท) พลซัง กลัวความสูงเหรอครับ

ใครบอก ไม่ได้กลัวซะหน่อย แค่ไม่ชอบ

โอเค งั้นไปกัน

เฮ้ย ไม่เอา พี่ปอนด์อ่ะ

หึ หึ กลัวอะไร พี่อยู่ด้วยทั้งคน

จะไม่กลัวเลย ถ้าพี่ปอนด์มีปีก (ลืมไปว่า เมื่อตะกี้เพิ่งจะบอกไปว่าไม่กลัว)

เอาไปทำไร ปีก

อ้าว ก็เผื่อตกลงมา พี่ปอนด์จะได้บินมารับไง

อึ้มม คงจะตกง่ายๆอะนะ คิดได้ไง

ก็เผื่อไง อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

เอ้า พูดไป เดี๋ยวก็ไม่มีคนขึ้นของเค้าหรอก

ฮ่า ฮ่า อุ๊บ

อะไร

ลืมอ่ะ ลืมไปเลย

ลืมไร

ก็ที่นัดกับคุณแจนกับคุณยุ้ยไว้อ่ะ

ที่ไหน

สตาร์บัคส์ ตรงชิบุยะ

กี่โมง

บ่ายสอง

อึ้มม...

ป่านนี้คงกำลังสาบแช่งพวกเราอยู่แน่เลย

อะไรพวกเรา ใครนัด

ผมครับ

เออ งั้นก็รับไป ไม่ต้องใช้คำว่าพวก

แง๊วววว - -!

ฮ่า ฮ่า ฮ่า


%%%%%%%%%%%%%%


(ที่ห้องของโรงแรม...)

ทำไรครับ (เห็นคนตัวโตกว่ากำลังแกะกระดุมสูทก็เลยถาม)

อาบน้ำ

อย่าเพิ่งดิ มาถ่ายรูปก่อน

ถ่ายไรอีก

ตรงนี้ ตรงระเบียง วิวสวย (พูดแล้วก็ลากแขนคนตัวโตกว่าตรงไปที่ระเบียงนอกห้อง พอได้ท่าที่ต้องการแล้วก็ชูกล้องจนสุดแขนเพื่อให้ได้ถ่ายภาพในระยะไกลที่สุด พอกดชัตเตอร์เสร็จก็เอามาดู) โห หน้าบานมากๆ

หึ หึ ก็แขนสั้น

(คนแขนสั้นย่นจมูกใส่คนว่า แล้วก็ยื่นกล้องให้) งั้นพี่ปอนด์ถือ

ขากล้องหละ ไม่ได้เอามาเหรอ

เออ จริงด้วยๆ

(ว่าแล้วก็เดินเข้าไปรื้อกระเป๋าใส่ขากล้องในห้องนอน กลับมาอีกทีก็เห็นตาวันนั่งมองเหม่อออกไปไกล คล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่)

พี่ปอนด์ครับ

หืม...

เป็นไรครับ

(ตาวันหันมามองคนถามแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะดึงอีกฝ่ายไปนั่งลงที่ตัก) เปล่าครับ

มีไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ

(ชายหนุ่มถอนหายใจเหนื่อยๆ ก่อนจะซบลงที่ไหล่ของคนบนตัก แต่ไม่พูดอะไร)

พี่ปอนด์ครับ...

เรื่องไร้สาระ (ตอบเสียงอู้อี้ เพราะยังซบอยู่บนไหล่คนถาม)

ไร้สาระก็ไม่เป็นไร...เล่าให้ผมฟัง....นะครับ (จริงๆ สังเกตตั้งแต่ตอนเที่ยวแล้ว ว่าพอเผลอๆ ชายหนุ่มก็มักจะลืมตัวทำหน้านิ่ว)

(ตาวันยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม.....จนผ่านไปสักครู่....)

วันนี้...ตอนที่พรีเซ็นต์พรอดัคส์ของเราให้ลูกค้าฟัง เซสชั่นแรกมีแต่ผู้บริหารที่เป็นคนญี่ปุ่น...ทุกอย่างก็โอเคดี ไม่มีปัญหาอะไร.... แต่พอเซสชั่นทู มีฝรั่งคนนึงเข้ามาฟังด้วย เป็นเฮดของออปเปอเรชั่น...คนนี้มาแปลก....เค้าพยายามจะดิสเครดิตพี่...(หยุดถอนหายใจเหนื่อยๆ อีกรอบ)

ยังไงครับ (รู้เลยว่าอีกฝ่ายคงจะเสียอารมณ์กับฝรั่งคนนี้มากๆ เพราะปกติชายหนุ่มจะไม่พูดไทยคำอังกฤษคำแบบนี้ นอกจากคำไหนที่ต้องทับศัพท์จริงๆ แต่นี่คงจะโมโหจนนึกคำไม่ออก)

พอพี่พรีเซ็นต์เรื่องนึง เค้าก็จะถามอีกเรื่องนึง พอเราตอบเสร็จ เอ้า วกมาเรื่องเดิมอีก กระโดดไปกระโดดมามั่วไปหมด

แล้วไม่งงเหรอครับ

งงสิ... แต่พี่พรีเซ็นต์มาหลายที่แล้ว เลยไม่มีปัญหาสักเท่าไหร่ แต่ที่โมโหคือ เค้าไม่ได้ตั้งใจอยากรู้ไง เหมือนเค้าแกล้งให้เรางง จะได้ตอบคำถามเค้าไม่ถูก...

เอ้า มีงี้ด้วย

บางครั้งก็ใช้คำที่ไม่สุภาพ จนพี่นึกอยากจะเลิกพรีเซ็นต์เดี๋ยวนั้นเลย

พูดว่าไงครับ

อย่ารู้เลย ไม่เหมาะกับเด็ก

ทำบัตรหลายปีแล้วคร๊าบบบบ

หึ หึ (ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย)

แล้วไมเค้าต้องทำงั้นอ่ะ

ก็นั่นหนะสิ บางทีก็ถามวกไปวนมา จนพี่ไม่เข้าใจ ว่าแม่ง มันถามอะไรอยู่ (ขึ้นอีกรอบ)

แล้วพี่ปอนด์ทำไงครับ

(ชายหนุ่มยักไหล่) ก็ต้องอดทน เพราะเค้าเป็นลูกค้า.... สรุป เซสชั่นนี้ไปไม่ถึงไหน... ต้องเลิกก่อน ไม่งั้นพี่ต้องได้ต่อยลูกค้าชัวร์...

จริงดิ

ไม่จริง...เค้ามีประชุมด่วน เลยต้องเลิกกลางคัน

ฮ่า ฮ่า ฮ่า -- แล้วพี่ปอนด์ต้องไปพรีเซ็นต์ให้เค้าฟังอีกป่าวครับ

ถ้าขอมาก็ต้องไป

ผมช่วยอะไรได้บ้างมั้ยครับ

(ได้ยินคำถามแล้วก็ชื่นใจ จับมือเย็นๆ ของคนที่อยู่บนตักมาจูบเบาๆ) ขอบคุณครับ ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว นอกจากพลจะไปตีหัวไอ้หรั่งนั่นให้พี่...

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

[janamanza]

น่ารักเวอร์งี้แหละนะลูกค้าคือพระเจ้า
แต่บอกตามตรงขอใช้คำแรงๆเลย บางทีลูกค้าก็กวนตีนได้ใจเหมือนกัน

[BBSS]

อ่านไปยิ้มไปอีกแล้ว โดยเฉพาะ ช่วงท้ายๆๆ 

[why yyy]

น่ารักเวอร์ๆ

[badcow]

ลูกค้ากวนตรีน ต้องหลอกพาไปกินตรีนเรานอกรอบ !!

[fuku]

กลับมาชาร์จแบตกับพล แล้วไปสู้กับลูกค้าโรคประสาทต่อไปค่ะ

เดี๋ยวไปช่วยดักตีหัวล่ะกัน

[lazat.mchub]

 

[Whatever it is]

อืมม ลูกค้ามันชอบคิดว่าตัวเองเปนพระเจ้า ใหญ่คับโลก เหอะๆ

[Tegoshita]

งื้ออออออออออ (มาเป็นภาษาประหลาด)
พี่ปอนด์มีอะไรก็ระบายกับน้องนะคะ น้องพร้อมรับ...ฟังเนาะ (หึหึ)

พี่ปอนด์กับสูทเนี่ย มันช่างพร่างพราย แพรวพราว วาววับในความคิดยิ่งนัก
น้องพลถึงได้ชอบนักหนา ว่าแต่น้องพลอยากถอดให้เองใช่หรือไม่
อ้างว่าจะถ่ายรูปงั้นงี้ ฮ่า (อิป้านี่ก็หื่นเกิน)

รอค่ะรอ รอ ร๊อ รอ

[ฮาเดส]

แปะไว้ก่อน
เดี๋ยวมาอ่านต่อครับ

[takara]

น่ารักดีอะ

[Kalamall]

  พลไม่ลองแต่งคอสเพล์หน่อยเหรอมาญี่ปุ่นทั้งที เอาให้สุดๆไปเลย

พี่ปอนสู้ๆน่ะ 

[@Iriz]

เจอแบบนี้เข้าไป เป็นใครใครก็เซ็งนะ ยิ่งเป็นลูกค้านี่ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะจะตอบโต้ก็ไม่ได้
ดีที่พี่ปอนด์หอบหิ้วน้องพลไปด้วย อย่างน้อยก็มีคนคอยรับฟังและให้กำลังใจล่ะนะ 

[konnarak]

น่ารัก. หวานเรียบๆ

[sukaz]

เดี๊ยวฉันจะไปดักตีหัวไอ้ฝรั่งนั้นแมร่งเลย กวนต....น ดีจัง
 

[namtarn11]

น่ารัก ^^

[chantana]

+1  ให้จร้า

แอบอ่านน้องพลซัง มานาน   

น่ารัก + กวนมากกกกกกกกกกกก

ปอนด์คุงก็น่ารัก จร้า

รออยู่น้าาาาาาาาาาาา 

[nutty]

เขียนแบบนี้สนุกดีนะ อ่านไปยิ้มไป
เป็นบทสนทนาล้วนๆแต่น่ารักนะคู่นี้

ปล จิ้นพลผอมทะเล้นหน่อยๆกวนๆนิด
ส่วนพี่พลเป็นแบบพี่ชายตัวโตช่างแกล้ง

[ToeyTato]

ชอบเรื่องนี้จังเลย นั่งยิ้มไปเรื่อยเลยอ่ะ อ่านแล้วคลายเครียดจากเรื่องอื่นดีอ่ะ

[dahlia]

เจ้าฝรั่งดองคนนั่นเป็นใครเนี่ย มาแกล้งพี่ปอนด์สุดคูลของเราได้อย่างไง

[snooppy]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ พอดีมี someone แนะนำไว้ในหน้าแนะนำนิยาย
เขียนแปลกดี....(เหมือนกำลังอ่าน msn)
แต่อ่านแล้วเพลินมาก  รู้สึกพูกพันธ์กับตัวบุคคลแบบแปลกๆ (งงตัวเองมาก)
.
อ่านไปอ่านมา ตอนนี้ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว  ( เอาใจพี่ไปเลยไอ้น้อง.. น่ารักที่สุด )
p.s. มาต่อไวๆน้า

[chancha]

อ่านเพลินมากเรื่องนี้ ตัวละครน่ารักมากด้วย 

[Mulberry]

ว๊ายๆๆๆๆ พึ่งจะได้มาอ่านเรื่องนี้ มันเด็ดมากกกกกกก ยังอ่านไม่จบถึงตอนล่าสุด แต่สนุกดีเลยมาขอเม้นท์ไว้ก่อน

ชอบบรรยากาศของสองคนนี้อะ น่ารัก ชวนจิ้นมากค่ะ ดูเป็นธรรมชาติดี เรื่อยๆ ไม่รีบร้อน 

เอาไว้จะมาอ่านต่อนะค่ะ 

[puppyluv]

BeeRY แนะนำในเรื่องนี้ต้องอ่าน กดตามมา โอ้ววววววว!!!
อ่านรวดเดียวยิ้มแก้มเท่าบ้านกับความน่ารัก น่าหยิกของทั้งคู่

      ขอโทษเถอะ ติดหนึบชนิดที่ว่าตามอ่านของทุกคนด้วย
เพราะเขียนยังไงถึงให้คนอ่านคล้อยตามจนเม้นท์ออกมาทางเดียวกันหมด
(ยกตอนนั้นๆ กันเลยทีเดียว) ขอบอกว่า สุโค่ย!!!

       แรกดูคล้ายจะแมนกระทั่งเมะแคะ ออร่าเริ่มออกแทรกซึมตัวละคร
จนคนอ่านถอนตัวไม่ขึ้น ภาพชัดขึ้นทีละน้อยแค่ประโยคโต้ตอบง่ายๆ
คนเขียนบรรลุเกินขั้นเซียนแล้วจริงๆ
(รึอีกทาง ไอนสไตน์กล่าวว่า อัฉริยะกับความบ้ามีแค่เส้นบางๆ เล็กๆ กั้นไว้นิดเดียว ^^แซวเล่น)

     ออกฮา 555 สุขสันต์สดใส happy ทุกตอน
พร้อมๆ กับความรักของทั้งคู่ค่อยๆ งดงามและงอกงาม
ให้ทั้งคนอ่านและคนเขียนที่คอยแอบส่องได้ลุ้นระทึกแบบแก้มแตก^^

     คิดถึงเรื่อง เลิฟเทรนของหนุ่มเด๋อคอมพิวเตอร์กับสาวออฟฟิซไฮโซที่เจอกันบนรถไฟของญี่ปุ่น
พระเอกโอตาคุเงียบๆ หงอๆ เจอนางเอกนางฟ้าเจิดจ้าแล้วเก็บมาเพ้อคุยเอ็มกับคนในเว็บแชท
ค่อยๆ เผยตัวตนจากขี้อายไม่เข้าสังคมจนเปลี่ยนลุคเป็นสุภาพบุรุษสุดหล่อ~เท่
       คนในโลกไซเบอร์ได้ลุ้น ได้หลั่งน้ำตากับความน่ารัก โมเอ้ของเรื่องและตัวละคร
หยิบการ์ตูนเรื่องนี้มาดูทีไรก็ยิ้มกว้างๆ ได้ทุกที

...เหมือนเรื่องนี้
ประโยคง่ายก็จริงแต่บ่งบอกคาแร็คเตอร์ตัวละครชัดว่าใครเป็นใคร
(แอบยกนิ้วที่ขยันเปลี่ยนสี 555)
ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องบรรยายหมด ปล่อยให้คนอ่านคิดจิ้นเอง
พลังของตัวอักษรช่างบันดาลให้คิดฝันจนแอบชื่นชมอย่างลึกๆ ไม่ได้
ว่าช่างคิดประโยคได้ดีมาก
      แล้วก็แบ่งตอนพอดี สื่อเท่านี้ ไม่ต้องอัดอะไรเข้าไปเพิ่ม
อัพแค่นี้ อ่านแค่นี้ฟินมีความสุขทั้งวันพอล่ะ
เป็นฟิวชั่นที่อยากมารออ่านอีก
      อันนี้ชอบๆๆๆ

      คิดว่า Bubble Story เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่จะจำได้
 ไม่ว่าเวลาจะผ่านไนานแค่ไหนก็ตาม
(โดยเฉพาะ เดนนิส โอพี่ปอนด์ กับน้องพลผู้น่ารัก ฮิ้ว! ชูป้ายไฟ 555)
       ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ น่ารัก ใสๆ มาให้อ่าน^^
เข้ามารอน้องพลล่ะ อุอุ

[puppyluv]

  อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว เอิ่ม...อะหยังนี่???
สองสาวมาเที่ยวถึงที่นี่ทำไมยอมจับเจ่ารอแค่สตาร์บั๊ก
จะว้อนท์หาซะมีอะไรขนาดนั้นหนู
แสดงว่าอยากจับชายงามของเราทั้งคู่
ตอนเลือกผ้าพันคอนั่นล่ะใช่เลยว่า อ๋อย...เธอช่าง 

     เพราะถ้าแจนแย้งซักหน่อยว่า 'ยุ้ย เราน่าจะเกรงใจเค้านะ
นั่นเขามาทำงาน จะไปไหนมาไหนกับเราแบบนี้มันไม่ใช่
เราก็มาเที่ยวก็เที่ยวให้คุ้มก่อนดีกว่า'
อย่างนี้ค่อยน่าชมเชยความคิดสุภาพสตรีศรีสมรของไทยเราหน่อย
แต่นี่นางเล่นนัดมัดมือชกเพราะความอ่อนใส ใจดีของน้องพล
      เสียดายโอกาสแทน ...คนอ่านช้ำว่ะ T-T

       ยิ่งเจอฝรั่งของเดนนิส โอ-พี่ปอนด์นั่นอีก
เก้งควีนส์สนใจงาบพี่ตาวันชัวร์
อ่อยให้แค้นก่อนต้องอ้อล้อเพราะลูกค้าคือพระเจ้า จากนั้นก็...
พลจ๋าอย่าชะล่าใจนะเออ
จูบโชว์ไปเลยว่านี่ของหนู
ฮึ่ม! แค้นแทน

        รออ่านอยู่ ขอบคุณมาก ^0^
กดบวก ปล่อยเป็ดลอย กั๊บ! กั๊บ!
   

[snooppy]

ต่อเร็ว..
ดันๆ

[rainbow67]

ตีสามของเช้าวันที่สี่....

Rrrrrrrrrrr.....

Rrrrrrrrrrr.....

Rrrrrrrrrrr.....

Hello...yes...uh huh..'s okay....shoot..........umm.........wait a minute...

(พอลุกขึ้นนั่ง ตวัดเท้าลงจากเตียง คนที่นอนอยู่ด้วยก็รู้สึกตัว ลืมตามองงงๆ ก่อนจะถามเสียงงัวเงีย) เช้าแล้วเหรอครับ

ยัง... นอนต่อเถอะ พี่คุยธุระแป๊บเดียว

อืม... (นอนตะแคงกอดอกขดตัวอยู่ในผ้านวม พอไอร้อนจากร่างกายของคนตัวโตกว่าหายไป ก็รู้สึกว่าห้องนอนมันหนาวกว่าปกติ) ...เร็วๆ นะครับ

ครับ (ก้มลงจุ๊บแก้มข้างที่โผล่พ้นผ้านวมออกมา ก่อนจะเดินออกไปที่ห้องรับแขก เปิดโน้ตบุ๊กดูเมล์ที่คนปลายสายส่งให้)

............

........

Richard?.....yes, it's him.....umm.......umm...where's his company based?........umm........nah I don't think so....this coming afternoon....sure....not yet.....umm...okay....thank you...I will... okay...bye

(คุยธุระเสร็จ…. เดินเข้าไปในห้อง แล้วก็ต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนบนเตียงเอาผ้านวมมาม้วนตัวจนกลายเป็นดักแด้ไปแล้ว...)


%%%%%%%%%%%


แปดโมง...

พล

อื้อ...

ตื่นได้แล้ว เจ้าเด็กขี้เซา

ห้านาที

จะตื่นไม่ตื่น

อื้อ...ห้านาทีไง

นับหนึ่งถึงสาม..

(เงียบ)

หนึ่งสอง (นับรัวถึงสองแล้วก็เอาคางสากๆ เพราะยังไม่ได้โกนหนวดถูที่ไหล่เปลือยเปล่าของคนขี้เซาแรงๆ)

อื้อ จักกะจี้ ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ไม่เอา พี่ปอนด์ ฮะ ฮ่า ฮ่า ยอมแล้วๆ

หึ หึ ลุกเร็ว ไปอาบน้ำ

จะรีบไปไหนอ่ะ ยังเช้าอยู่เลย (ลุกขึ้นมานั่งงัวเงียๆ)

อยากไปไหน ก็จะพาไป

พี่ปอนด์ว่างเหรอ ไหนบอกต้องประชุม

เค้าขอเลื่อน เป็นพรุ่งนี้ตอนเช้า

จริงอ่ะ

ไม่จริง...พี่ล้อเล่น

อ้าว (หน้าบานๆ หุบลงทันที)

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เอาดีๆ ดิ พี่ปอนด์อ่ะ

หึ หึ เร็ว ถ้าช้า พี่ไปคนเดียว

เฮ้ย อย่าดิ ไปด้วยๆ


%%%%%%%%%%%


(ภัตตาคารภายในโรงแรม...)

แช๊ะ

แช๊ะ

เอ้ย! พี่ปอนด์ เอาคืนมาเลย...

(เพราะมัวแต่ถ่ายรูปห้องกับโต๊ะ และอาหารเช้าแบบญี่ปุ่นอยู่ เลยยังไม่ได้กินอะไร จึงร้องเสียงหลงเมื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอื้อมมาคีบเนื้อปลาเข้าปากไปหน้าตาเฉย)

ลงท้องไปแล้ว

ขโมย…

ถ้ายังไม่ลงมานั่งกินดีๆ เดี๋ยวจะขโมยอีก

ขอถ่ายรูปก่อน

นับหนึ่งถึงสาม (ขี้เกียจเถียงเลยเริ่มจะบังคับ)

แป๊บนึง...แช๊ะ

หนึ่ง...

กินแล้วๆ (รีบลงนั่งประจำที่เพราะอีกฝ่ายไม่เคยนับถึงสามซักที)

หึ หึ

เออ...ลืมไปเลย ฮิคารุคุงหละครับ

ไปเรียน เดี๋ยวมาตอนบ่ายๆ

แล้วเราจะไปไหนกันครับ

แล้วเราอยากไปไหน

ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่พี่ปอนด์

งั้นก็ไม่ต้องไปไหนไกล ในตึกก็มี... พวกแกลลอรี่ กับพิพิธภัณฑ์ แต่ประมาณสิบเอ็ดโมงถึงจะเปิด

อ้าว พูดให้อยากแล้วก็จากไป

ฮ่า ฮ่า ฮ่า -- นอกตึกก็มี พวกอาร์ตเวิร์ค ถ้าอยากถ่ายรูป

สวยป่าวครับ

สวย


%%%%%%%%%%%%


(เดินผ่านสตาร์บัคส์…..)

ซื้อกาแฟก่อน...เอาไรมั้ย

เอา…… (พยายามนึกชื่อ)

คาปูชิโน่เย็น เค้าไม่มีสูตรนะ (พูดล้อๆ เพราะเห็นอีกฝ่ายชอบซื้อบ่อยๆ)

หึ (ทำหน้าดูถูก) ร้านดังซะเปล่า ทำแค่นี้ก็ไม่ได้

ฮ่า ฮ่า ฮ่า – แล้วจะเอาไรดี

คาปูเย็นไม่มี…. งั้นเอาคาปูไม่ร้อนก็ได้ครับ

(นิ่งไปนิด แล้วก็โบกคนพูดไปที) กวนนะเรา

พี่ปอนด์ซาดิสม์อ่ะ ชอบลงไม้ลงมือ

หึ หึ – เอาไร สรุป

คาปูครับ ร้อนก็ได้

(พอบอกเสร็จ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อพอดี…)

เสียงนิรนาม: คุณพล คุณปอนด์

โจทย์ใครมา (กระซิบยิ้มๆ)

(หัวเราะแหะๆ อย่างสำนึกผิด) หวัดดีครับ คุณแจน คุณยุ้ย จะไปไหนกันครับ

ยุ้ย: มาดูพวกอาร์ตเวิร์คกับมิวเซียมที่ตึกนี้แหละค่ะ แล้วคุณพลกับคุณปอนด์หละคะ

เหมือนกันครับ…. แล้วเมื่อวานต้องขอโทษด้วยนะครับ คือ….

แจน: ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อวานเราช้าเอง พวกคุณคงรอไม่ไหว…

(เห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำท่าจะบอกความจริง ก็ชิงตัดบทก่อน) คุณแจนกับคุณยุ้ยอยากได้เครื่องดื่มอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวซื้อมาฝาก

ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนเปล่าๆ เดี๋ยวเราไปซื้อเองดีกว่า

ไม่รบกวนครับ พลเค้าเต็มใจเลี้ยง – จริงมั้ย

ครับ (พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น อยากไถ่โทษ)

แจน: งั้นขอเป็นคาราเมล มัคคิอาโตก็ได้ค่ะ

คุณยุ้ยหละครับ

ยุ้ย: เหมือนกันก็ได้ค่ะ

ครับ


%%%%%%%%%%%%


บริเวณด้านนอก….

ยุ้ย: คุณพล คุณปอนด์ ไปถ่ายรูปกันค่ะ

เชิญก่อนครับ ขอดื่มกาแฟให้หมดก่อน

(สองสาวไม่เซ้าซี้ เดินออกไปถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน)

หนาว? ขยับมา (ไม่พูดเปล่า รั้งร่างบางเข้ามาจนชิด) ผ้าพันคออยู่ไหน

ลืมอ่ะ

ประจำ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เอานี่ไป (ดึงผ้าของตัวเองที่คล้องไว้เฉยๆ ไปพันให้กับคนขี้ลืม)

พี่ปอนด์ไม่หนาวเหรอ

ไม่ค่อย – หนาวมากมั้ย

ก็มากอยู่

อืม…ถ้าเจอหิมะจะทำไงเนี่ย

ก็หนาวไง…โอ๊ย (โดนดีดหู)

หึ หึ

ฮึ่ม…นี่แนะๆ (ใช้ศีรษะถูคางสากๆ ของคนตัวโตกว่าแรงๆ)

เป็นควายเหรอ มาขวิดกัน

ไม่ใช่….เป็นแรดตะหาก

มันดีกว่าตรงไหนเนี่ย

ก็ควายมีสองเขา แต่แรดมีเขาเดียว แสดงว่าควายมันก็ต้องแรดกว่าแรด

หึ หึ ยังจะมีแรดกว่าแรดอีกเหรอ… แล้วแรดมันมีเขาใช่มั้ย ไม่ใช่นอ จะได้จำไว้

ฮ่า ฮ่า ฮ่า


%%%%%%%%%%%%


ทำไมมือเย็นขนาดนี้ (เหมือนเพิ่งไปจับน้ำแข็งมา)

ก็เป็นคนเลือดเย็น

เหรอ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ถุงมือหละ ไม่ได้เอามา?

เอามาก็เห็นดิ….โอ๊ย เจ็บนะ (โดนดีดหูอีกที)

หึ หึ

พี่ปอนด์รู้ป่าว คนที่มีความสุขกับการได้ทำร้ายร่างกายคนอื่นอ่ะ มีแนวโน้มว่าจะเป็นโรคจิตสูงนะ (กอดอกพยักหน้าหงึกๆ ทำหน้าว่าเห็นใจอีกฝ่ายมากๆ)

เหรอ….

อือ ฮึ…. ลองไปปรึกษาจิตแพทย์ดูมั้ย เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน

ไม่ต้องหรอก เคยปรึกษาแล้ว หมอเค้าว่าพี่เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง

(มองตาปริบๆ เพราะอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ซีเรียสมาก)

หมอว่าพี่เป็นโรคจิต………(กระซิบข้างหู)……หงุดเงี้ยว

(นิ่งไปนิด ก่อนจะเก็ท) เฮ้ย! พี่ปอนด์ ทะลึ่งวะ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า


%%%%%%%%%%%%


มื้อกลางวัน….. (สองสาวขอแยกไปซื้อของฝาก เพราะจะกลับคืนนี้)

พี่ปอนด์ครับ

ครับ

ปีใหม่….ผมจะกลับบ้านที่พิจิตรนะครับ

อืม…

(นั่งกินกันไปเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ….)

ไป...ด้วยกัน…มั้ยครับ…

ชวนใคร

ก็.…ชวนพี่ปอนด์

เหรอ…นึกว่าชวนปลาที่อยู่ตรงหน้า

ฮ่า ฮ่า ฮ่า – พี่ปอนด์คร๊าบบ กลับบ้านด้วยกันนะคร๊าบบ

เต็มใจมากกก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า -- เต็มใจสิครับ… นะ นะ ไปด้วยกันนะครับ

ไปสิ…รอให้ชวนมาตั้งนาน

เอ้า…อยากไปก็ไม่บอก

อยากสิ…อยากไปกราบแม่ยาย

อึ้มม…

หึ หึ


%%%%%%%%%%%%

[ryoushena]

น่ารักจัง ขอต่ออีกนิดนึงได้มั้ย 

[Tegoshita]

ฮิ้วววววววววววว
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ให้เค้ารอตั้งนานแหนะ
เค้างอนคนแต่งแล้ว โป้ง ๆๆๆ

เอาอีก ๆๆๆๆๆ ขออีก ๆๆๆๆๆ
ไม่รู้มาปาดหรือเปล่านะคะ
แต่มุขควายกับแรดเนี่ย
เค้าขำมากเลยอะ ฮ่า ๆๆๆๆๆ

รออออออออออออออ

 

[RoseBullet]

น้องพล พี่ปอนด์ คู่นี้น่ารักที่ซู๊ดดดดด
น้องพลทั้งกวน ทั้งน่ารักเลย กินอะไรเข้าไปทำไมน่ารักแบบนี้อ่ะตัวเอง
ตอนท้ายพี่ปอนด์แอบเล่นมุขลามกอ่ะ ฮ่าๆๆ
ชอบจังที่สองคนนี้เค้าเปิดเผย แถมยังเป็นธรรมชาติเอามากๆอีก
โอ้ว คนพี่จะไปกราบแม่ยายละ ไปสู่ขอเลยมั้ยยย