(เวลาแห่งความสุข มักจะผ่านไปเร็วเสมอ)
สนามบิน… ขากลับ
ฮิคารุคุง ขอบคุณมากครับที่ช่วยพาเที่ยว
ฮิคารุ: ด้วยความยินดีครับ – แล้วกลับมาเที่ยวใหม่นะครับ
ครับ – ฮิคารุคุงก็เหมือนกันครับ ไปเที่ยวเมืองไทยบ้างนะ เดี๋ยวผมพาทัวร์
ฮิคารุคุงไปบ่อยแล้ว รู้จักที่เที่ยวเยอะกว่าพลอีกมั้ง จริงเหรอ
ฮิคารุ: ครับ ผมชอบเมืองไทย คนไทยใจดี
ขอบคุณครับ (ทึกทักเอาเองว่าเขาชมตัวเอง เพราะเป็นคนไทย)
โมเมวะ อ้าว ก็ผมเป็นคนไทยนี่นา
หึ หึ %%%%%%%%%%%%%
บนเครื่องบิน….
พี่ปอนด์ครับ
ครับ (เงียบบบ)
ว่าไงครับ มีไร คือ.... เรื่องของเรา
(ตาวันไม่ถาม รอให้คนที่นั่งซบไหล่อยู่ พูดสิ่งที่ค้างคาใจออกมาด้วยความใจเย็น)
ผมบอกแม่ได้มั้ยครับ (พูดแล้วยกศีรษะออกจากไหล่กว้าง มองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ)
(นิ้วเรียวยาวยกขึ้นลูบไล้ริมฝีปากเนียนนุ่มเบาๆ ตาวันยิ้มอ่อนโยน) ได้สิ จริงเหรอครับ
(ชายหนุ่มรั้งศีรษะของอีกฝ่ายให้ยื่นมาใกล้ๆ ก่อนจะกดจูบลงบนเรียวปากนุ่มเนิ่นนาน) จริงสิครับ (ร่างบางยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอของอีกฝ่ายแน่น พูดเสียงเครือ) ผมรักพี่ครับ
รักแล้วร้องให้ทำไม หืมม... ก็คนเค้าดีใจ
+++++++++++++++++++++++++++++++
คอนโดที่กรุงเทพฯ ก่อนปีใหม่….
พี่ปอนด์ครับ
ครับ พี่ปอนด์นับถือศาสนาอะไรครับ
เป็นคนไทยก็ต้องพุทธสิ พี่กานต์ก็คนไทย ยังคริสต์เลย
อืม... ผมก็พุทธ
รู้แล้ว ไมรู้อ่ะ
หน้าตาไม่น่าจะใช่คริสต์ -*-
ฮ่า ฮ่า ฮ่า -- นึกยังไงถึงพูดเรื่องนี้ อืม...ก็สนใจ
จริงอ่ะ ครับ
(ตาวันอมยิ้ม หันไปสนใจรายงานที่อ่านอยู่ต่อ เชื่อว่าไม่นานอีกฝ่ายต้องเอ่ยสิ่งที่ต้องการออกมา)
พี่ปอนด์
หืม... พี่ปอนด์เชื่อเรื่องที่ว่า ถ้าเราทำผิดแล้วไปสารภาพ ความผิดนั้นจะหายไปป่ะ
ไม่เชื่อ อ้าว -_-!
แต่พี่เชื่อเรื่อง ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดและผลที่ตามมา อืม....
(พยายามกลั้นยิ้ม เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเจื่อนๆ แต่ไม่พูดอะไร รอให้คนทำความผิดสารภาพมาเอง)
แต่ถ้าสารภาพแล้ว โทษจะลดลงใช่มั้ยครับ
ก็แล้วแต่ว่ามันเรื่องอะไร อภัยให้ได้มั้ย -_-!
(ตาวันวางมือจากงานตรงหน้า หันเก้าอี้หาคนที่ยืนเอามือไพล่หลังคล้ายกำลังปิดบังอะไรอยู่ แล้วมองนิ่งๆ)
อย่ามองงั้นดิ
ยังไง ก็มองกดดัน
หึ หึ -- ซ่อนไรไว้ ........พี่ปอนด์อย่าโกรธนะ
ทำไมต้องโกรธ ทำไรผิด สัญญาก่อนดิ ว่าจะไม่โกรธ
(ประสานสายตากันอยู่สักครู่ ในที่สุดคนตัวเล็กกว่าก็ต้องยอมแพ้ ยื่นของที่กำอยู่ในมือชื้นเหงื่อให้กับเจ้าของอย่างขลาดๆ ตาวันรับนาฬิกาข้อมือที่อีกฝ่ายยื่นให้มาพิจารณาดูอย่างละเอียด...หน้าปัดแตก ตัวเรือนเปิดออก เฟืองอาจจะไม่ครบ....)
เกิดอะไรขึ้น (ถามเสียงเรียบ ไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน) (สุรพลก้มหน้าสำนึกผิด เผลอบีบมือทั้งสองข้างที่ประสานไว้ด้านอย่างเป็นกังวล) คือ...ผะ ผมจะหยิบกระเป๋าตังค์ในตู้แต่มองไม่เห็นเพราะมันสูงเลยเอาเก้าอี้มาปีนแต่เก้าอี้มันมีล้อพอปีนขึ้นไปมันจะล้มมือเลยปัดไปโดนกล่องสีดำหล่นลงมากระแทกพื้นแล้วนาฬิากาก็หล่นลงมาแตกแล้วผมก็...
(ตาวันยกมือห้าม เมื่ออีกฝ่ายพูดรัวเร็วไม่มีจังหวะเว้นวรรค) ช้าๆ เก้าอี้มันเลื่อน แล้วมือปัดไปโดนครับ (บอกเสียงแผ่ว)
แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เปล่าครับ จับตู้ไว้ทัน
อืม... ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่โกรธเหรอครับ
มันเป็นอุบัติเหตุ พี่จะโกรธทำไม แล้ว...ไม่เสียดายเหรอครับ (เพราะดูท่าทางจะแพงมาก)
เสียดาย อ้าว -_-!
ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ รวย (พูดขำๆ ไม่บอกอีกฝ่ายว่าเป็นรุ่นลิมิเตด มีไม่กี่เรือนในโลก และไม่ผลิตอีกแล้ว ที่สำคัญเป็นของที่ได้จากคุณตาผู้ล่วงลับไปแล้ว คงจะไม่มีเรือนไหนทดแทนได้) %%%%%%%%%%%%%%%
เลี่ยนหน่อยนะ
-- จบ Episode XII
หัวข้อ: [Babble Story] - Imprint Love - จบบริบูรณ์ ย้ายได้เลย (อ่าน 328023 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก