แวะเอามาส่งกันแล้วฮับสำหรับตอนที่สิบสี
อ่านให้สนุกนะฮับ
ตอนที่ 14 OH MY GOD!
“คืนนี้กรูนอนด้วยมึงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”ผมเปิดประตูผางทั้งๆ ที่อารมณ์โคตรค้างสุดกู่ ผมอยากจะอัดไอ้บ้านี่จริงๆ ที่แม่งมันเสือกมาผิดเวล่ำเวลา กรูละโคตรเกลียดมึงจริงๆ เลยไอ้ห่านี่! โหยหาตรีนกรูตลอดตั้งแต่เด็กยันโต!!!!
“กรูไม่ให้มึงนอน กลับไปเลยไป!!!”
“มึงโคตรใจเชี่ยกับเพื่อนฝูง T^T”ไอ้ส้นตรีนหมาที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมกอดหมอนตีหน้าเศร้า จนผมหมั่นไส้มันนักเลยง้างหมัดกะจะสวนมันเข้าให้สักเปรี้ยง!
“ถ้ามึงต่อยกรูนะไอ้ทิวา.....”มันใช้นิ้วชี้หน้าผมเหมือนจะเอาเรื่อง
“มึงจะทำไมกรูห๊ะ!”
“กรูก็จะนอนด้วย กรูหน้าด้าน ฮึ!”
“ไม่ได้โว้ยยยยย! ออกไป!!!!”ผมไล่มันก็ไม่ทันแล้ว ตอนนี้แม่งไอ้กรณ์เร็วยิ่งกว่าจรวด พุ่งพรวดเดียวไปนอนเสียบอยู่ข้างๆ ไอ้เดย์แล้วจนผมไฟแทบท่วมตัวเพราะความโกรธ
ฮึ๊ยยยยยย! ไม่สบอารมณ์เว้ยนั่นมันที่ของกรู!
“มึงทำห่าอะไรของมึงเนี่ยไอ้กรณ์ มึงนอนกับไอ้ดินไม่ใช่รึไงแล้วเสือกมาแย่งพื้นที่กับออกซิเจนห้องกรูอยู่ได้!”
“ไม่รู้ล่ะ....คืนนี้กรูจะนอนกับมึงกับน้องเดย์ด้วย มึงจะทำอะไรก็เชิญ”มันบังอาจทำเสียงสูงเอานิสัยเพศแม่มันมาใช่รึไงวะ ไอ้กรณ์มันสะบัดหน้าหนีการสบตาของผมแล้วหันไปหาไอ้เดย์แทน ไอ้เดย์ตอนนี้ก็นอนยิ้มอยู่ได้ แม่งไม่รู้สึกค้างเหมือนกรูบ้างรึไงวะ! ยังนอนตาใสหน้าตาเฉย นี่กรูมันบ้าไปคนเดียวใช่มั้ยวะ ไอ้อารมณ์หื่นนี่กรูเป็นอยู่คนเดียวรึไง!!!!!!
“พี่กรณ์เหรอครับ....หึๆ”
“ยังไม่หายสร่างเมาเหรอ.....อ้อ! พี่เกือบลืมไอ้วัชฝากยามาให้”ไอ้กรณ์ลุกขึ้นนั่งแล้วควักถุงยาออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ผม
“อยากให้มันกินมึงก็จัดการเองสิวะ ใช้กรูวอนหาตรีนรึไง!”
“ทำอารมณ์เสียแม่ง......แล้วมึงจะไปไหนวะ?”
“ห้องน้ำเว้ย! ปัง!”ผมปิดประตูประชดเสียงดัง ถ้ามันโง่ดักดานไม่รู้ว่าผมประชดก็ให้มันรู้ไป!
กรูจะจำไว้เลยว่าแม่งคราวหลังกรูไปไหนจะไม่เอาไอ้กรณ์ห่านี่ไปด้วยแล้ว โกรธโว้ยยยยยยย!!!!! อารมณ์เสีย กรูไประบายเองในห้องน้ำก็ได้ เชี่ยสาดดดดด!
“แค่นี้ทำเป็นอารมณ์เสีย ไอ้ห่าซาตาลโฉด!”ผมได้ยินแว่วๆ จากข้างนอกที่ไอ้กรณ์มันแหกปากด่าผม แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะใช้ปาก แต่จะใช้มือกับตรีนแทน โชคดีที่ตอนนี้กรูไม่ว่างออกไปจัดการมึงไอ้เชี่ยกรณ์! อึ๊ย!
“กินยาแล้วนอนดีกว่าเนอะน้องเดย์....หืม.....ไอ้ห่าทิว่านั่นแม่งก็ใช้ได้นิ เช็ดตัวให้น้องเป็นด้วย ตัวเย็นเลย......แปลกว่ะ!”
“ครับ...^^”
โอ้ยยยยยย.....ปะปวดหัวครับ ไม่รู้ทำไมพอตื่นขึ้นมาห้องมันก็หมุนติ้วๆ ไปหมด สงสัยเมื่อคืนผมคงจะดื่มหนักเกินไปจริงๆ เพิ่งจะดื่มเป็นครั้งแรกแต่ก็กินไปตั้งหลายแก้ว ผมมองไปข้างๆ ตัวเองที่ตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับตัวเอาไว้ครับ พอหันไปก็เห็นพี่กรณ์ที่พาดขายาวๆ มาเกยผมแทบจะถึงอกเชียว ส่วนข้างล่างผมก็เห็นพี่ทิวานอนหลับอยู่ครับ แล้วพี่กรณ์นอนกับผมได้ยังไง ทำไมพี่ทิวาถึงลงไปนอนข้างล่างล่ะ? เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ยผมงงไปหมดแล้วครับ
อืม..........เท่าที่จำได้เมื่อคืนผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ครับ จำได้เลือนลางว่าผมขอให้พี่ทิวาอุ้ม อุ้มงั้นเหรอ! ให้ตายเถอะผมทำอะไรหน้าอายแบบนั้นไปได้ยังไง แล้วเมื่อคืนพอถึงห้องผมก็รู้สึกนอนไม่หลับ แล้ว.....แล้ว O/////O; ผมกับพี่ทิวาก็ จะจูบกัน ผมจำความรู้สึกได้ว่าตัวผมเองแอบรู้สึกดีและเผลอไผลอารมณ์ไป.....จากนั้นพี่ทิวาทำอะไรบ้างอีก ผม.....ผมจำไม่ได้จริงๆ ครับ แต่ก็คงไม่มีอะไรเกินเลยไปหรอกมั้งครับก็พี่กรณ์ก็นอนอยู่นี่ด้วย ไม่ไหวครับไม่ไหว....ไปอาบน้ำให้หัวมันโล่งหน่อยจะดีกว่าครับ
พอผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาเห็นว่าเสื้อผ้าผมที่ส่าถูกซักรีดไว้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยใส่มันชุดเดิม พี่กรณ์กับพี่ทิวายังคงนอนหลับสนิทอยู่ครับผมเดินไปดูพี่ทิวาที่นอนกับพื้นแข็งๆ พร้อมกับหมอนแล้วก็ผ้าห่มผืนเดียวโดยที่ไม่ใส่เสื้อครับ ส่วนพี่กรณ์ก็ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขายาวนอนสบาย
ปัง ปังๆ !
“จะเปิดให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ผมวิ่งไปที่ประตูเปิดประตูออกก็เห็นพี่วัชกับพี่ดินอยู่หน้าห้องดูเหมือนจะเตรียมตัวพร้อมจะกลับแล้วล่ะครับ ดีเหมือนกันครับผมก็อยากจะกลับบ้านจะแย่ คิดถึงน้องต่ายครับ
“ไอ้สองตัวนั่นล่ะเดย์”
“เอ่อ....ยังไม่ตื่นเลยครับผมว่าจะปลุกแต่....”
“เดี๋ยวพี่ดินคนนี้จัดการเอง”พี่ดินตบบ่าผมก่อนจะเดินผ่านผมไปพี่วัชเดินตามเข้ามาผมปิดประตูเรียบร้อยก่อนจะได้ยินเสียง
“ไอ้บ้า! ออกไปนะเว้ย!”เสียงพี่กรณ์ครับ
“ทำห่าอะไรวะหนวกหูเว้ย!”พี่ทิวาตื่นแล้วครับ หน้าตาไม่สบอารณ์เอามากๆ แล้วพี่เค้าก็แอบเหลือบมองมาที่ผมด้วยครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องรีบหลบตาด้วย
“กลับกันได้แล้ว”
“ไอ้ดินมึงออกไปห่างๆ กรูเลย”ที่ผมเห็นคือพี่ดินขึ้นไปนั่งทับพี่กรณ์บนเตียงแล้วเอาหมอนที่ผมหนุนเมื่อคืนนี้ฟาดครับ พี่กรณ์เลยดูอารมณ์เสียหงุดหงิดมากเลย
“ไม่ออก มึงยังโกรธกรูรึไงว้า....อ่ะๆ กรูขอโทษ ถ้ามึงไม่หายโกรธกรูไปขอโทษแม่มึงพ่อมึงด้วยก็ได้
“ไอ้ห่านี้! มึงจะยิ่งทำให้กรูโกรธถ้ามึงยังเอาหมอนเวรนี่มาฟาดกบาลกรูอยู่ได้!”
“มึงทะเลาะกับไอ้ดินแล้วเสือกมาแย่งที่นอนกรูเนี่ยนะ รู้มั้ยกรูกำลัง....!”
“ทำไม! ก็กรูขี้เกียจเดินไปห้องไอ้วัชนนี่”
“ใจเย็นๆ กันหน่อยดิ เดี๋ยวถึงเวลาเช็คเอาท์แล้วไปอาบน้ำกันไป ไอ้ทิวามึงไปอาบก่อนเลยไป”พี่วัชจัดการตีระฆังยกแรก ส่วนพี่ดินก็ตามง้อพี่กรณ์ที่ไม่รู้ว่าสองคนนั่นเค้าทะเลาะอะไรกัน แต่ท่าทางพี่กรณ์จะเริ่มหายโกรธแล้วครับ บรรยากาศเลยไม่ดูตึงเครียดสักเท่าไหร่
เหนื่อยใจครับ กว่าจะจัดการกับอารมณ์ของแต่ละคนที่ไปคนละทิศละทางได้ ผมว่าพวกพี่เค้าอยู่กันได้เพราะมีพี่วัชนี่แหละครับที่คอยห้ามทัพจับมาปรับความเข้าใจกัน ผมไม่รู้สึกเลยครับว่าการเดินทางครั้งนี้มันจะเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ มันยิ่งเหนื่อยใจไปเสียมากกว่าครับ ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถกลับบ้านพี่ทิวาครับ ส่วนพี่ดินพี่กรณ์พี่วัชเค้ากลับด้วยกัน เมื่อกี้ยังขับตามรถพี่ทิวามาอยู่เลยแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้วครับ
“สนุกรึเปล่า.......”
“เอ่อ....ครับ”ผมโกหกคำโต ตอบตรงเกินไปผมอาจถึงแก่ชีวิต
“คราวหน้ากรูจะพามึงมาอีก”
“มะไม่รบกวนดีกว่าครับ ถึงวันนั้นผมคงไม่ได้อยู่ที่บ้านพี่แล้วหรอกครับ”
วันนั้นเหรอครับ.......ผมจะรู้สึกยังไงบ้างนะถ้าไม่มีคนที่นั่งข้างๆ อยู่ด้วย แล้วทำไมผมต้องไปคิดเรื่องอนาตคนั่นด้วยนะ
“นั่นสินะ....”พูดเสร็จพี่ทิวาก็นิ่งไปกับคำพูดตัวเองเลยครับ ผมรู้สึกได้ว่าตั้งแต่ตอนเช้าพี่ทิวาแม้จะอารมณ์ไม่ดีหงุดหงิดบ้างแต่ก็ไม่ได้อะไรกับผมเลยครับ ส่วนผมเองก็รู้สึกเหมือนไม่ค่อยอยากจะมองหน้าจ้องตาพี่ทิวาสักเท่าไหร่ รู้สึกเขินแปลกๆ แล้วยิ่งเมื่อคืนผมทำอะไรไปบ้างผมเองก็ยังไม่รู้เลยครับ
“จะแวะซื้ออะไรรึเปล่า”
“ไม่ดีกว่าครับผมอยากกลับบ้านเลยรู้สึกเหนื่อยๆ”
“ก็ดี.....แต่กรูอยากแวะ”
แล้วพี่จะถามผมเพื่อ? =_=
ในที่สุดก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ พี่ทิวาแวะตลอดทางเพื่อซื้อของมากมายก่ายกองที่ไม่รู้ว่าจะซื้อมาเพื่ออะไร ก่อนที่จะมีคนมายกของออกไปจากรถ ทันทีที่ผมลงจากรถแม่บ้านก็มาบอกผมว่าคุณลุงไปทำงานแล้วและก็มีคนมาขอพบผมด้วยครับ น่าตกใจมากครับที่มีคนมาหาผมถึงที่นี่ หรือจะเป็นเพื่อนผม? แต่ผมก็ไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับที่อยู่ใหม่นะครับเพราะไม่อยากให้ใครมารบกวนที่นี่ แล้วใครกันที่มาพบผม?
“ใครเสือกมาหามึงถึงบ้านกรู”พี่ทิวาขมวดคิ้วถามผมอย่างสงสัย แล้วแอบมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“ไม่รู้เหมือนกันครับผมไม่ได้บอกใครไว้เรื่องที่อยู่”
“กรูจะเชื่อมึงได้มั้ย”
“ผมจะโกหกให้ได้อะไรครับ”
“กรูจะไปรู้มึงรึไงไอ้นี่!”
“งั้นผมเข้าไปข้างในก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวกรูจะไปกับมึงด้วย”
ถ้าผมบอกว่าไม่ต้อง พี่ทิวาคงไม่ฟังหรอกครับ ผมเลยให้พี่ทิวาเดินตามผมเข้ามาไปยังห้องรับแขก ผมเห็นมาแต่ไกล ครับว่าคนที่มาหาผมเป็นผู้ชาย แต่เสียดายที่นั่งหันหลังผมเลยไม่เห็นหน้าว่าเป็นใครแต่รู้สึกคุ้นเคยครับ พอเริ่มเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงทันทีครับ กลิ่นแบบนี้สาวๆ คงจะชอบน่าดูขนาดผมได้กลิ่นยังรู้สึกดีเลยครับ
“ไอ้นั่นเป็นใครวะ?”พี่ทิวาถามผมอีกแล้วครับ แล้วผมจะรู้รึเปล่าก็เดินเข้ามาพร้อมกัน
“พี่ครับปล่อยผมก่อนได้มั้ยครับผมจะไปรับแขก”ผมบอกพี่ทิวาที่กอดไหล่ผมไว้แน่นตั้งแต่เมื่อกี้ที่เห็นว่าคนที่มาหาผมเป็นผู้ชายแล้วครับ แน่นซะจนเหมือนไม่ให้ผมขยับเขยื้อนไปไหน ถึงไปพี่ทิวาก็จะติดสอยห้อยตามไปด้วยทุกที่ประมาณนั้นเลยครับ
“เออๆ !”ผมหลุดออกมาจากพี่ทิวาได้ก็เดินไปทักคนที่นั่งจิบน้ำรอผมอยู่ครับ
“มาหาผมเหรอครับ.....”ทันทีที่ผมเห็นคนๆ นั้นผมถึงกับอึ้งเลยครับ
มะไม่จริงใช่มั้ยครับเนี่ย!!!!!
“เซอร์ไพรส์ว่ะ! ฮาๆๆ”ผู้ชายคนนั้นที่ทั้งสูงสง่า ผิวขาวหุ่นดี หน้าตาคมเข้มทะลุจออย่างกับซุปเปอร์สตาร์ หล่อไปจนถึงปลายเส้นผมทุกเส้นอย่างไม่น่าเชื่อลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์พุ่งเข้าหาผมแล้วกอดผมแน่นจวนจะหายใจไม่ออก แถมยังอุ้มจนขาผมลอยจากพื้นเห็นๆ ผมกอดผู้ชายตรงหน้าตอบจนน้ำตาแทบไหล
“คะคิด..คิดถึง.....”ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำนี้แล้วครับ
อยากบอกว่า >>>>>>โปรดติดตามตอนต่อไป ฮาๆๆ
เขาคือใครกันแน่ ?
ปล.ขอบคุณทุกรีนะฮับที่ติดตามกันตลอดมา ขอบคุณความเป็นห่วงเป็นใยกันด้วยนะฮับ
และขอบคุณที่ชอบกัน ชอบแล้วถ้าเป็นไปได้..........พัฒนามาเป็นรักได้มั้ยฮับ(เน่าและ)
ฮาๆๆๆๆ แล้วพบกันใหม่นะฮับ ^^
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 288892 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก