ตอนที่ 11 เกมส์จับไข่เริ่มขึ้นแล้ว
“อยากรู้กันแล้วใช่มั้ยครับว่าเกมส์มันเป็นยังไง มันไม่ยากเลยครับแค่ให้คู่ของคุณจับไข่ให้อีกฝ่าย!”
“กรี๊ดดดดด!!!!! วู้วววววว!!!!”เสียงเชียร์แทบคลั่งของผู้ร่วมงานดังก้องไปทั่วทั้งชายหาด ส่วนตัวผมแล้วกำลังตั้งสติไม่ให้หลุดลอยครับ แต่หางตายังแอบชำเลืองมองพี่ที่วาที่กระตุกยิ้มอยู่เงียบๆ จนน่ากลัวครับ
“ให้ตายเถอะ! แม่งเกมส์เชี่ยไรวะกรูตกใจนะเฟ้ย!”ตอนนี้พี่กรณ์กับพี่ดินกระเถิบมาอยู่ใกล้พวกเราครับ ผมหันไปเห็นเพราะเสียงสบถด่าของพี่กรณ์
“อย่างกับมึงตกใจคนเดียว แต่ตามหลักการแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้”พี่ดินโต้ด้วยท่าทีนิ่งๆ สายตาจ้องมองโฆษกไม่วางตา
“มันแน่อยู่แล้ว แม่งใครจะอยากจับไข่มึงวะ!”ไอ้แค่คิดในใจไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ที่พี่กรณ์พูดมันออกมาจะตรงเกินไปรึเปล่า เกรงใจคู่ข้างๆ อย่างผมบ้างก็ได้ครับ =_=;;
“ฮาๆ ฮาๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันนะครับ เราไม่ได้จะให้แต่ละคู่ทำอนาจารอย่างที่คิดหรอกครับ แหม! ก็ท่าทางจะเหลือแต่หนุ่นเนื้อแน่นกันทั้งนั้นที่ผ่านเข้ารอบกัน เอาล่ะครับมาฟังกติกากันให้ชัดๆ และกระจ่างแจ้งกันเลย!”โฆษกส่งไมล์ให้อีกคนพูดซึ่งดูท่าทางแล้วจะเหมือนเป็นโฆษกตัวช่วยครับ เป็นผู้ชายหุ่นดีที่อายุก็ไม่ได้มากนักถือว่ายังหนุ่มอยู่ครับ
“ครับ! สำหรับกติกา.....ผมอเล็กส์จะมาบอกพวกคุณเองครับ เราจะมีผ้าสีขาวให้คุณหนึ่งผืน นั่นสำหรับผูกตาคู่ของคุณหนึ่งคน จะเป็นใครก็ได้ตามที่คุณตกลงไว้ และสำหรับผู้ที่ถูกปิดตา จะเป็นคนเดินไปยังจุดที่เราเตรียมไว้คือห่างจากเส้นชัยหนึ่งร้อยเมตร และแน่นอนว่าผู้ที่ปิดตาจะไม่เห็นเส้นทาง เราจึงให้คู่ของคุณที่รออยู่ตรงเส้นชัยสามารถแหกปากบอกทางได้อย่างเต็มที่เลยครับ เพื่อให้คู่ของคุณไปจับไข่ในโหลที่เราเตรียมไว้ แต่ตอนนี้ทุกท่านคงจะไม่ได้เห็นโหลไข่ของเราหรอกนะครับ เพราะเราจะตั้งโหลหลังจากคู่ของคุณปิดตาแล้ว เมื่อผู้ที่ปิดตาจับไข่ในโหลได้แล้ว มันไม่จบแค่นั้นครับให้คุณเอาไข่ที่ได้กลับมาหาคู่ของคุณด้วยตัวเองให้ได้ จำไว้นะครับว่าคู่ของคุณ ผิดคู่เมื่อไหร่ you lose! แต่ตอนกลับห้ามคู่ใดคู่หนึ่งส่งเสียงเด็ดขาดนะครับ เพราะคุณจะถูกปรับแพ้ทันที!”
“โว้ววววว!!!! กรี๊ดดดดด!!!! สู้ๆ!!!!!!”
“และมีอีกหนึ่งข้อครับที่คุณไม่ควรระเริงใจง่ายๆ นั่นคือเราจำกัดเวลาเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้น หากเลยไปถือว่าคุณแพ้ หากทุกคู่ไม่สามารถทำได้ถือว่าเกมส์นี้จบครับ ไม่มีผู้ชนะ!”
“แม่งโหดชิบ จับไข่แค่นี้เล่นเอากรูอาจแพ้ตั้งแต่ไม่ทันถึงไข่”พี่กรณ์บ่นอีกแล้วครับ
“งั้นมึงก็รีบแพ้ๆ ไปซะ ไอ้ขี้แพ้!”
“พี่ทิวาครับ!”
“เออ! กรูจะดูว่าหมาตัวไหนจะแพ้หรือชนะแล้วกัน”
“พี่กรณ์ครับ...”
“ไม่เป็นอะไรหรอกน้องเดย์ จะให้กำลังใจพี่ใช่มั้ย ของคุณมากๆ จุ๊บ!”
พะพี่กรณ์...พี่กรณ์คว้าต้นคอผมเข้าไปใกล้พี่เค้าก่อนจะใช้ริมฝีปากสัมผัสเบาๆ ตรงหน้าฝากผมครับ แบบนี้มันเหมือนยั่วโมโหพี่ทิวาทางอ้อมเลยครับ!
“แม่งมึงไอ้สัดกรณ์!!!!”
“ไปนะ ฮึๆๆ”พี่กรณ์ไม่น่าทำแบบนั้นเลยครับ ทำไมพี่ๆ แต่ละคนถึงชอบสร้างปัญหากันจริงจังอะไรขนาดนี้ผมไม่เข้าใจเลยครับ ผมอยากจะบ้าตายเพราะคนที่เดือดร้อยจริงคือ....
“เมื่อกี้มึงให้ท่ามันใช่มั้ย แม่งมึงอยากโดนก็ไม่บอกกรูดีๆ ให้จบเกมส์ก่อนเถอะมึงกับกรูมีเรื่องสะสางกันให้ยาวเป็นหางว่าวสามวันสามคือก็ไม่จบ”ผมเห็นพี่ทิวากำหมัดแน่นจนเอ็นปูดเหมือนกำลังเก็บกักอารมณ์ไว้สุดๆ
“ผมไม่ได้!”
หมับ!
“อยู่นิ่งๆ อย่าให้กรูทำลำบาก”
“อะไรกันครับพี่ผม....”
“มึงต้องเป็นคนจับไข่!”ผมไม่รู้ว่าพี่ทิวาไปได้ผ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ หรือเพราะผมมัวแต่พูดและสนใจพี่กรณ์กับพี่ดินเลยไม่ทันสังเกต เพราะตอนนี้พี่ทิวากำลังจับผมมัดปิดตาอยู่ครับ ผมยังไม่ทันตังตัวเลยนะครับ แถมตอนนี้มันมืดไปหมดแล้วผมจะเดินยังไงละครับ ความมืดกับผมมันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่หรอกนะครับ ><
“พี่ครับผมมองไม่เห็น ผมคงทำไม่ได้...”
“มึงนี่ยอมแพ้ตั้งแต่ไม่ทันแข่งได้ไงวะ แม่งหัดทำตัวให้เข้มแข็งเข้าบ้างเป็นมั้ย กรูน่าจะบอกพ่อกับแม่มึงจริงๆ ว่ามึงแม่งหญิงสัด!”
“ผมกับพี่เราคนละคนกันอย่าเอาไปเปรียบเทียบกันสิครับ เหวออออ!”
“..........”
“พี่ครับผมมองไม่เห็น!”ตอนนี้ผมถูกพี่ทิวากระชากลากตัวตามพี่เค้าไปโดยที่ผมมองเห็นแค่ความมือมิดก็เท่านั้น จะเดินแต่ละก้าวความมั่นใจมันแทบเหลือศูนย์ ผมกลัวจริงๆ ครับผมทำไม่ได้แน่นอน
“มึงไม่เชื่อใจกรูรึไง”มือจากที่จับแขนผมเลือนลงมากอบกุมฝ่ามือของผมที่เย็นเฉียบ ผมรู้สึกถึงความอุ่นจากฝ่ามือพี่ทิวาอย่างรู้สึกได้ชัดเจน มือพี่ทิวาบีบมือผมแน่นก่อนจะผ่อนแรงออกทีละน้อย ผมไม่รู้หรอกครับว่าตอนนี้สีหน้าพี่ทิวาจะเป็นยังไง
"คือว่าผม...."
ผมบอกไม่ได้หรอกครับว่าผมจะเชื่อใจพี่ได้จริงๆ รึเปล่า
“มึงต้องเชื่อใจกรูนี่คือคำสั่ง ห้ามไปฟังเสียงใครทั้งนั้นนอกจากเสียงของกรูเข้าใจมั้ย”ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ตรงหน้าพร้อมกับเสียงที่หนักแน่นจากพี่ทิวาอยู่เพียงใกล้ ผมได้แต่ก้มหน้าอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง
“แค่นี้ทำได้มั้ย....”เสียงเรียบเอ่ยถามจากปากพี่ทิวา ในหัวของผมตอนนี้มันเงียบไปหมดครับแม้เสียงดนตรีที่บรรเลงเสียงดังลั่นผมก็แทบจะปิดกั้นไม่ได้ยินมัน มีเพียงเสียงพี่ทิวาที่อยู่ตรงหน้าและเสียงสาดซัดของคลื่นที่กระทบกับฝั่งเป็นระยะเท่านั้น
“ผะผม...พี่ทิวาครับ”ไม่รู้ทำไมผมกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว
“รับปากกรูสิว่าจะทำให้ถึงที่สุด”
“คะครับ...ผมจะพยา...อุ๊บ!”คำพูดของผมที่พยายามเปล่งออกมาให้คนตรงหน้ารับรู้ กลับถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้าที่ประทับลงมาด้วยความจงใจ ผมเปิดตากว้างภายใต้ผ้าผืนสีขาวที่ปิดทับดวงตาไร้ซึ่งการมองเห็นด้ายร่างกายที่เกร็งสั่น ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าและสีหน้าของพี่ทิวาได้ ผมสัมผัสได้เพียงรสจูบที่กำลังเล็มเลียริมฝีปากของผมอย่างดื่มด่ำและพี่ทิวากำลังใช่ลิ้นล่วงล้ำกล้ำกรายเข้ามาในปากของผมที่เผยอเสมือนตอบรับจูบอันดูดดื่มตรงหน้าก่อนที่ลิ้นอุ่นจะดุนลิ้นผมที่พยายามหลีกหนีผู้บุกรุกที่แปลกหน้าไปมา
“ฮืออออ...ฮึก...”ผมพยายามผลักไสคนตรงหน้าและเปล่งเสียงที่อยากจะพูดใจแทบขาดออกมา เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่าคนอื่นหรือใครจะมองเรายังไงน่ะสิครับ ถึงผมจะปิดตาไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ผมก็ยังอายอยู่ดีซึ้งใครๆ ก็คงรู้กันว่าเป็นผม
“ชักจะตอบสนองกรูได้ดีนี่ ฮึๆ แบบนี้ก็น่าสนุกดี”
“พะพี่ทำอะไรของพี่กันครับ!”
“ก็จูบให้กำลังใจมึงไง กรูเห็นมึงไม่มั่นใจ”
“แต่กำลังใจใช่ว่าจะต้องทำแบบนี้นี่ครับ”ผมโวยโดยที่ไม่รู้ว่าพี่ทิวายืนอยู่ตรงไหนกันแน่
“หรือมึงจะเอามากกว่านี้งั้นเหรอ....”
“ผมไม่.....”
“เตรียมตัวได้แล้ว”นิ้วที่เรียวยาวของพี่ทิวาปาดตรงมุมปากของผมที่เปียกชื้นเพราะของเหลวที่มาจากการจูบเมื่อครู่ ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยครับเมื่อรับรู้ถึงความอ่อนโยนเพียงชั่วครู่จนหัวใจดวงน้อยเต้นโครมขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนนี้ผมถูกพามาประจำที่ตรงเส้นชัยเรียบร้อยแล้วครับ พี่ทิวาอยู่ข้างหลังผมและกุมบ่าทั้งสองข้างของผมไว้ ผมจึงรู้สึกไม่ประหม่านัก แต่ยังไงก็ตื่นเต้นอยู่ดีล่ะครับ
“โหลไข่เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ รอสัญญาณก็เดินหน้าได้เลยนะครับ นับ three two one Go! ปุ้ง!”
“เอียงขวาแล้วเดินตรงไปสิบห้าก้าว!”พี่ทิวาบอกผม ผมพยักหน้าก่อนจะทำตามที่พี่ทิวาบอกอย่างเคร่งครัด เสียงโห่เชียร์มันทำให้ผมประหม่ามากๆ เลยครับ แถมมีเสียงบอกทางจากคู่อื่นอีกยิ่งทำให้ผมสับสนครับ
“พี่ทิวาครับ!!!!”ผมตะโกนเรียกชื่อพี่ทิวาด้วยความหวาดกลัว
“ตั้งสมาธิ! เดินไปอย่าหยุดไม่ต้องไปฟังอะไรทั้งนั้น!”
“คะครับ!”
“เลี้ยวขวาสี่สิบห้าองศา เดินไปห...ก้าว! แล้วเลี้ยวซ้ายยกขาก้าวสูงๆ ได้ยินมั้ย!!!!”
ผมเดินมาเรื่อยๆ ตามสเต็ปแรกก็ได้ยินเสียงพี่ทิวาตะโกนมาอีกครั้งครับ แต่ผมได้ยินไม่ชัดและเค้าก็เพิ่มกติกามาด้วยว่าพูดอะไรก็ได้แต่ห้ามถามทวนประโยคเด็ดขาด แล้วผมจะทำยังไงดีครับ หกหรือห้าก้าวกันแน่ ผมเลยตัดสินใจเดินไปห้าก้าวครับ แล้วเลี้ยวซ้ายยกขาก้าวสูงๆ
“ผลัก! ”ผมคิดผิดครับ มันน่าจะหกก้าว เพราะผมดันพลาดสะดุดกับเชือกที่ขึ้งจนตึงทำให้ผมสะดุดล้มลงเล่นเอาข้อศองของผมรับน้ำหนักตัวเองเต็มๆ เลยครับ เจ็บมากครับรู้สึกเหมือนมีเปลือกหอยบาดข้อศอกผมด้วยครับ แต่แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับไกลหัวใจ ผมยังไหวเลยลุกขึ้นอีกครั้งครับ
“พี่ครับบอกทางผมหน่อยครับ!!!”
“..........”เสียงพี่ทิวาเงียบไปจนผิดสังเกตจนทำให้ผมต้องตะโกนออกไปเป็นรอบที่สอง
“พี่ทิวา!”
“เดินตรงไปสามก้าว! เลี้ยวขวาแล้วเดินต่อไปอีกสิบก้าว!”
ผมเดินไปตามพี่ทิวาพูดครับ และเหมือนผมจะเดินชนกับใครคนนึงด้วยครับ อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สนใจผมเดินกระแทกผ่านผมไปอย่างเฉยเมยไม่มีแม้แต่เสียงขอโทษแถมผมยังสะดุดขาคนที่ผ่านไปเมื่อกี้อีกด้วยครับ พยายามทรงตัวโดยถอยหลังไปสามก้าวก่อนจะรู้สึกเหมือนมีท่อนไม่ท่อนใหญ่วางดักไว้ข้างหลังเลยทำให้ผมหงายหลังล้มลงไปไม่เป็นท่าเลยครับ
“ฮึก!”
ข้อเท้าผมรู้สึกจะเจ็บด้วยครับแต่ก็ยังพอเดินไหว คนอื่นทำได้ผมก็ต้องทำได้สิครับ จะมาแพ้กลางคันได้ยังไง ผมไม่ใช่คนขี้แพ้อย่างพี่ทิวาพูดนะครับ!
“ขะขอโทษครับพี่! บอกทางผมใหม่อีกรอบนะครับ!”
“..........”
“พี่ครับเร็วสิครับ!”
“แม่งกรูไม่แข่งมันแล้วเกมส์บ้าบออะไรวะ! ปล่อยกรูนะเว้ย!!!!”ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมได้ยินเสียงพี่ทิวาโวยวายดังลั่นจนคนฮือฮากันยกใหญ่
“ไม่ได้นะครับนอกจากคนที่อยู่ในเกมส์จะขอยกเลิกเดินออกมาจากสนามด้วยตัวเอง คนอื่นกำลังแข่งอยู่นะครับ!”
“กรูไม่สนพวกมึงได้ยินมั้ย แม่ง! ปล่อย!”
“ผมไม่มีทางยอมแพ้กลางคันหรอกครับ พี่ทิวา! บอกทางผมสิครับเวลาไม่รอท่าแล้วนะครับ!”ผมเดินกะเผกพยายามคลำหาทางไปด้วยตัวเองเพราะพี่ทิวากำลังเริ่มเอาแต่ใจตัวเองอีกแล้วครับ และดูเหมือนว่าจะมีบางทีมไปได้ครึ่งทางแล้วด้วยครับ
“มึงเปิดตาแล้วออกมาจากสนามซะ กรูไม่สนเกมส์งี่เง่านี้แล้วได้ยินมั้ย!”
“ไม่ครับ ไหนพี่บอกว่าอย่าขี้แพ้ไงล่ะครับ พี่ทำแบบนี้ก็เท่ากับที่ผมพยายามก็สูญเปล่าสิครับ!!!!”ถึงพี่ทิวาจะไม่บอกทางผมก็ไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองยืนนิ่งได้หรอกครับ ผมจะหาทางไปเองก็ได้ครับ ผมเหมือนจะเดินมาติดขอบทะเลแล้วครับ เพราะรู้สึกถึงคลื่นที่ซัดน้ำกระเด็นใส่ตรงเขาผมจนมันแสบ ท่าทางจะมีแผลถลอกเล็กๆ ครับ และก่อนหน้านั้นผมก็ล้มคว่ำไม่รู้กี้ครั้งกับหลุม และขอนไม้
“มึงนี่งี่เง่ากรูบอกให้ออกมาไงล่ะ! ปล่อยกรูสิเว้ยยยยย!!! กรูจะไปลากคอมันออกมา กรูไม่เล่นแม่งมันแล้วเกมส์เชี่ยๆ แบบนี้”
“พี่จะให้ผมเดินไปเองใช่มั้ยครับ!!”
“มึงนี่ดื้อด้านนนนน!”
“..........”
“ไปทางขวาสิวะ! มึงจะลงไปตายห่าในน้ำรึไง!”
“ครับ!”แค่ได้ยินเสียงพี่ทิวาบอกทางผม ผมก็รู้สึกดีใจแล้วครับ ผมจะไปจับไข่ให้ได้แล้วเอามาให้พี่ให้ได้ครับ
ตอนนี้ผมทำได้แล้วครับผมสามารถจับไข่ในโหลมาได้แล้วครับ ถึงเส้นทางมันจะทำให้ผมเจ็บตัวไปบ้างก็เถอะ แต่ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับมาทั้งๆ ที่ไม่มีใครบอกทางได้ครับ ถึงจะล้มบ้าง สะดุดบ้างผมก็ไม่ท้อหรอกครับก็พี่ทิวาอยากจะชนะนี่ครับผมจะทำให้ได้เลยคอยดู
“หยุดตรงนี้นะครับ สิ้นสุดการเดินแล้วครับแต่อย่าเพิ่งเปิดตาออกนะครับ เราจะให้คุณเดินไปหาคู่ของคุณด้วยตัวคุณเอง เราจะมีผู้แข่งขั้นทั้งหกคน ยืนอยู่ข้างหน้าเชิญเดินไปหาคู่ของคุณได้ครับ แต่ห้ามสัมผัสถึงตัวเด็ดขาดจนกว่าจะแน่ใจว่าใช่แล้วถึงสัมผัสและยืนไข่ให้คนตรงหน้าได้ครับ แต่ห้ามเปิดตาจนกว่าไข่ที่นำมาได้จะถูกเปิดออกทำนายผลนะครับ ไปได้ครับ!”
หาคู่งั้นเหรอครับ คนตั้งหกคนผมจะรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ทิวาคนไหน และนี่มันเป็นการเสี่ยงดวงชัดๆ เลยครับ ผมไม่มีทางรู้ได้เด็ด
แต่....ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วครับผมจะพยายามให้ถึงที่สุด ผมตัดสินใจเดินไปข้างหน้าก่อนจะหยุดยืนนิ่ง และชั่งใจคิดอีกหน่อยแล้วเปลี่ยนใจไปเป็นอีกคนที่อยู่ถัดด้านซ้ายซึ่งมีคนนำทางจัดแจงให้ผมไปยืนต่อหน้าคนๆ นั้นครับ
พี่ทิวาครับพี่อยู่ไหน ทำยังไงผมถึงจะรู้ว่าเป็นพี่ครับ
ผมกำไข่ในมือแน่นก่อนจะหลับตานิ่งอย่างใช่สมาธิครับ
ฟิ้ว.....ลมทะเลและความสงบกำลังทำให้ผมทบทวนคิดหนักจนสมองแทบจะระเบิด แต่แล้วกลิ่นโลชั่นและโคโลนที่คุ้นเคยก็ผ่านมาแตะจมูกผมเข้าให้ครับ และตอนนี้ผมก็เริ่มรู้สึกแล้วครับว่าพี่ทิวาอยู่ตรงไหน!
หมับ! และผมก็มั่นใจว่าใช่ครับ ไม่ผิดแน่ๆ
“พี่ครับ!”ผมตัดสินใจเดินเลยไปอีกก้าวทางด้ายซ้ายก่อนจะตัดสินใจกระโดดกอดคนข้างหน้าด้วยความดีใจจนน้ำตามันเอ่อไหลออกมาจนได้ หัวใจผมมันกำลังบอกผมว่าผมเก่งที่สุดเลยครับ และสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจอีกว่าใช่พี่ทิวาและผมก็เลือกไม่ผิดตัวนั่นคือ....
“มึงมันตัวดื้อด้าน!”ก่อนที่ผมจะโดนอ้อมแขนกว้างของพี่ทิวาสวมกอดตอบรับผมอีกที ผมรู้สึกอุ่นใจมากเลยครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องดีใจอะไรมากมายขนาดนี้ด้วย
“พะพอแล้วล่ะครับพี่ นี่ครับผมเอามันมาได้แล้ว เปิดดูนะครับ....”ผมผลักพี่ทิวาเบาๆ ทั้งที่ยังถูกผูกตา ก่อนจะยื่นวัตถุใบกลมๆ ในมือที่ถนอมมาอย่างดีให้คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่แอบเปื่อนน้ำตา
“อืม...”
“มันอาจจะสกปรกหน่อยนะครับ....เพราะผมไม่ระวังทำมันเปื่อนเอา...”
“........”
“เปิดยังครั.....อุ๊บ!”ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรจูบที่กระทันหันก็ประกบปากผมอีกแล้วครับ ถึงกับทำให้ผมนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ หัวใจดวงน้อยๆ แทบหลุดลอยไปเลยครับ
“WIN ว่ะ!”พี่ทิวาตอบผมก่อนจะแกะผ้าผูกตาให้ผม ซึ่งตอนนี้ผมได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของพี่ทิวาอีกครั้งแล้วครับ พี่ทิวายิ้มให้ผมอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มที่ไม่มีแม้แต่คราบคนใจร้ายมันเป็นรอยยิ้มที่หวานที่สุดเลยล่ะครับ ผมมองรอยยิ้มนั่นด้วยแววตาที่เปิกกว้าก่อนจะถูกดึงสติให้กลับมาพร้อมกับเสียงนกหวีดครับ!
“หมดเวลาแล้วครับ และเราก็ได้คู่ที่ชนะทั้งหมดสองคู่ครับ คือสีฟ้า(ผมกับพี่ทิวา) และสีเขียวครับ(คู่ชายกับชายอีกคู่นึ่งที่มาก่อนผมได้แป๊บนึงครับ) เป็นที่นาตกใจมากนะครับที่ปีนี้เรายังไม่สามารถตัดสินผู้แพ้ชนะภายในสองเกมส์ได้”
“วู้วววววว!!!! เย่!!!!!!”
“แต่ไม่ต้องห่วงครับ เกมส์ต่อไปได้รอคุณอยู่แล้ว แล้ว แล้ว(เอคโค่)”
“ยะยังไม่จบอีกเหรอครับ”
“หรือจะยอมแพ้ดีล่ะ กรูให้มึงตัดสินใจ”
“พี่ทิวา....”ผมกอดตัวเองเพราะรอยช้ำและแผลตามตัวนิดๆ หน่อยๆ เอาไว้ก่อนจะต้องแปลกใจกับสิ่งที่พี่ทิวาพูดขึ้น ก็ไหนพี่ทิวาบอกว่าอยากจะชนะไงล่ะครับ แต่แบบนี้มันหมายความว่ายังไง?
“กรูพูดจริง”พี่ทิวาพูดแต่สายตาไม่ได้มองมายังผมครับ
“(>_< )( > < )(> < ) ผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดครับ!”
นั่นคือสิ่งที่ผมตัดสินใจเองครับ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ผมมีโอกาสแล้วที่จะยุติเกมส์พวกนี้แต่ผมไม่ทำเองครับ ผมจะเอาที่หนึ่งมาให้ได้ครับ
“อย่ารอช้าเลยครับพบกับเกมส์ที่จะตัดสินแพ้ชนะได้เลยครับผม!”
“OoO;”ผมครับ
“=_= มึงตัดสินใจจะเล่นต่อเองนะไอ้ตัวดื้อด้าน”พี่ทิวาครับ
ถอนตัวไม่ทันแล้วใช่มั้ยครับ!
....................................................
ฮูล่าฮูล่าๆ จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน
ด้วยความปราบปลื้มใจ แต่ไหงเกมส์มันยังไม่จบเพียงเท่านี้
ตอนหน้ามีมาให้ลุ้นกันอีกฮับว่าจะเป็นเกมส์อะไร แต่รับรองชี้ชะตากรรมทั้งคู่แน่ๆ ฮับ
ปล.1 ขอบคุณอีกครั้งฮับที่ติดตามกันมาจนถึงตอนที่ 11 แล้ว
ปล.2 ข้าพเจ้าอาจบ่นเหมือนคนแก่ให้งงๆ กันไปบ้าง และพล๊อตเรื่องไม่ได้ดั่งใจใคร....ก็ขออภัยนะฮับ
ปล.3 หลงกันเข้ามาแล้ว อย่าทิ้งกันไปง่ายๆ นะฮับ เดี๋ยวจะเหงา
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะฮับ(จะรีบปั่นให้อ่านกันฮับ^^)
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 287616 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก