คิดถึงกันรึเปล่าฮับ
มาพร้อมกับตอนที่ 10 แล้วฮับ
อ่านให้สนุกนะ
ตอนที่ 10 แค่ยกแรกก็แทบแย่แล้วครับ!
“แม่งเอ้ย! ไอ้บ้านั่นแซงไปได้!”เสียพี่ทิวาสบถดังไม่สบอารมณ์ แต่มือยังคงเร่งเครื่องเจ็ตสกีที่เพิ่มความเร็วเข้าไปอีกเท่าตัว ผมหลับตาก้มงุดบนแผ่นหลังพี่ทิวาไม่กล้าแม้แต่จะมองอะไรทั้งนั้น แต่น้ำตาผมมันยังคงไหลไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยครับ ตัวสั่นแกร็งไปหมด ถึงผมจะไม่เปิดตามองสถานการณ์แต่ผมก็รับรู้ถึงความเร็วและแรงของเจ็ตสกี การหักเลี้ยวที่หุนหันจนเจ็ตสกีทั้งลำหมุนคว้าง คลื่นน้ำทะเลที่ถูกความเร็วโต้สวนทางถูกฝ่ากระแทกจนเจ็ตสกีทั้งลำลอยแคว้งขึ้นเหนือน้ำก่อนจะตกลงกระแทกผิวน้ำจนกระเพื่อมสาดกระจายใส่ผมจนเปียกปอน
โครม! เสียงกระแทกดังสนั่นของอะไรบางอย่างทำให้ผมลืมตาขึ้นอย่างตระหนก ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือเจ็ตสกีสองลำที่กระแทกเข้าหากันอย่างแรงก่อนที่ทั้งสองลำจะเด้งไปคนละทิศละทาง ผมได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจจากคนขับทั้งสองลำก่อนที่ทุกอย่างจะจมหายไป และมีเจ้าหน้าที่ขี่เรือเข้ามาช่วยไว้
ผมเห็นแล้วละครับสาเหตุของการชนนั่นคือเจ้าทุ่นขนาดยักษ์ที่ขวางทางไว้ให้คนขับหลบหลีก ที่บังเอิญแต่ละฝ่ายหลีกหนีมาทางเดียวกันจนเกิดอุบัติเหตุที่น่ากลัวจนได้ ผมหวังว่าพวกเค้าคงไม่เป็นอะไรนะครับ!
“พะพี่ครับ...ขับช้าๆ ผมกลัว”
“ขับช้ากรูก็โดนแซงสิวะ!”พี่ทิวาไม่สนใจผมแต่ยังคงสปีดความเร็วขึ้นอีก ตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นข้างหน้าคือแสงสว่างรำไรจากจุดที่เรียกว่าธงซึ่งตอนนี้เหลือธงเพียงสามผืนเท่านั้นแล้วครับ เพราะสัญญาณไฟสามดวงบ่งบอกถึงจำนวนธงที่ยังคงเหลือ
“โธ่เอ้ย! แม่งไอ้กรณ์ได้ธงแล้ว!”
“พะพี่ครับ!”
“..........”
“พะพี่ทิวา!”
“จะเรียกกรูทำไมวะเสียสมาธิ!”
“พี่ครับพี่! ทะทาง....”
“แม่งมึงอยากโดนกรูถีบทิ้งกลางทะเลรึไงวะ!”
“ทางขวาครับพี่! พี่ครับบบบบบบ!”ผมมองเจ็ตสกีอีกลำที่กำลังขับพุ่งมาทางพวกเรา ถ้าผมสังเกตไม่ผิดพวกเค้ากำลังจงใจขับเจ็ตสกีให้มากระแทกลำของพวกเราที่กำลังหลบทุ่นสีส้มสะท้อนแสงไปทางขวาเช่นกัน ผมกอดเอวพี่ทิวาแน่นด้วยหัวใจเต้นระทึก ตอนนี้ผมคิดแล้วละครับว่าชีวิตของผมขึ้นอยู่กับพี่ทิวาคนเดียวเท่านั้น
“แม่ง! ไอ้เชี่ยเอ้ย!”พี่ทิวาเห็นแล้วกลับแต่ไม่มีทาทีตื่นจนขาดสติ
พวกเราจะโดนชนเหมือนลำที่ผ่านมารึเปล่าครับ ผะผมกลัวมากเลยครับ
“ฮือๆ พี่ครับ...”
“เอาไงก็เอากันวะ!”เสียงเร่งเครื่องยิ่งเร่งเร้าจังหวะหัวใจผมให้ถี่ขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไมผมถึได้เชื่อใจพี่ทิวานัก ทั้งๆ ที่พี่เค้าไม่เคยจะดีกับผมสักครั้งนึง
“..........”
“มึงเกาะกรูให้แน่น กรูจะเอาจริง กรูจะเล่นมันให้คว่ำแม่งเลย!”เสียงพูดพร้อมกับกัดพันกรอดของพี่ทิวากำลังทำให้ผมแทบเสียสติเมื่อรู้ว่าพี่ทิวากำลังเลือดขึ้นหน้าแทนที่จะมีสติอยู่กับเนื้อกับตัว
“พี่ทิวา!”
“..........”
พี่ทิวาคงจะไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วทั้งนั้นเมื่อเสียงลมและเสียงน้ำที่โดนกระแทกดังกลบเสียงผมไปหมด ความเร็วไม่มีทีท่าว่าจะลดเพื่อระวังภัยที่ใกล้ตัวทุกวิแต่กลับเพิ่มความเร็วและแรงหักเลี้ยวไปทางขวาเพื่อเผชิญกับเจ็ตสกีอีกลำที่พุ่งเข้ามาเหมือนจะวัดใจกัน เพียงแค่ผมหายใจเข้าแล้วสูดเอาอากาศเข้าปอดด้วยใจระทึกเพียงข้ามวินาทีเจ็ตสกีอีกลำก็พุ่งเข้ามาใกล้แล้วและเราก็พุ่งเข้าไปไม่มีท่าทีหลีกหนีแต่อย่างใด จนวินาทีสุดท้ายที่เจ็ตสกีทั้งสองลำกำลังจะปะทะเข้าหากัน ผมเบิกตากว้างสติแทบหลุดลอยเพราะความตกใจและหวาดกลัวสุดชีวิต เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!
เฟี้ยว! โครม! ตู้มมมมมม!
เจ็ตสกีอีกลำกำลังทะยานเร็วยิ่งกว่าแรงม้ากลับหักเลี้ยวหนีจนเกิดเสียหลักพุ่งชนทุ่นที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจนคนขับและคนซ้อนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ส่วนเจ็ตสกีก็พุ่งลอยตัวขึ้นเหนือน้ำสูงลิ่วและไกลลับก่อนจะตกลงในน้ำทะเลสร้างระลอกคลื่นเป็นวงกว้าง
พระเจ้า! ผมรอดมาแล้วใช่มั้ยครับ ฮือๆ ผมและพี่ทิวาไม่เป็นอะไรแล้ว ทำไมพวกเค้าถึงต้องทำลายคู่แข่งกันน่ากลัวแบบนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ฮาๆ เล่นกับใครไม่เล่น แม่งใจหมายังกล้าอวดดีกับกรู”
“พี่รู้มั้ยว่ามันอันตราย!”ผมตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงลม
“กรูรู้แต่กรูไม่สน อีกร้อยเมตรมึงเตรียมคว้าธง หากกูเสียธงนั่นไปมึงโดนกรูแน่!”
“พี่ครับ!”
“เตรียมเก็บธง!”
ควับ!
ผมคว้าธงที่เป็นผืนสุดท้ายมาได้กอนจะเอามาแนบกับลำตัวด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ดะได้แล้วครับพี่!”ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกดีใจนิดๆ ด้วย ก็แค่ธงผืนเดียวที่ผมไม่ได้ต้องการสักนิด คนที่ต้องการคือพี่ทิวาต่างหาก
“ดีมาก แล้วกรูจะให้รางวัลทีหลังแล้วกัน ฮึๆ”
“ถึงแล้วมึงก็ลงมาสิจะได้ไปปักธง แม่งนั่งนิ่งหรืออยากต่ออีกสักรอบ”
“คือว่าผม......”
ผมลุกไม่ได้ครับเพราะขาผมมันอ่อนแรงไปหมด เพราะใครกันล่ะครับที่ทำให้ผทเป็นแบบนี้ >_<;
“มึงมีปัญหาอะไร!”
“ขาผมมันแกร็งไปหมดครับ ละแล้วผมก็....”ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ตัวผมก็ลอยแคว้งขึ้น พี่ทิวาอ้มผมลงมาจากเจ็ตสกีโดยไม่สนใครหน้าไหน แต่ผมสนครับเพราะผมอาย
“แบบนี้ก็ไม่ได้ผิดกติกาสินะ”
“พี่ครับวางผมลงเถอะผมเดินเองได้ครับ”
“เมื่อกี้มึงยังทำอิดออด อย่าดิ้นได้มั้ยกรูจะอุ้มมึงไปปักธงอย่าทำตัวถ่วงเวลากรู”
“ตะแต่ว่าพี่ครับ......”
“มึงห้ามแต่ กรูตัดสินใจแล้วถือว่าเด็ดขาด!”
ในที่สุดผมก็ได้ไปปักคนเป็นคู่ที่หกพร้อมกับสายตาคนนับร้อยที่จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว ก็เพราะผมค้านพี่ทิวาแล้วว่าไม่ต้องอุ้มผมพี่ทิวาก็ไม่เชื่อครับ มีคู่ไหนบ้างที่ต้องอุ้มต้องแบกกันมาแบบนี้ แค่รอให้ผมปรับสภาพร่างกายตัวเองสักหน่อยผมก็เดินได้แล้วครับไม่ได้ต้องการให้พี่เค้าอุ้มผมให้ขายหน้าใครสักหน่อย แล้วทำไมผมต้องหัวใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวด้วยละครับเนี่ย
“มึงอยากให้กรูอุ้มแล้วไม่ปล่อยก็ไม่บอก ฮึๆ ๆ”
“ปะเปล่านะครับ!”ผมพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกอดคอพี่ทิวาเสียแน่นแถมยังเอาหน้าไซ้อกพี่เค้าอีก พอพี่ทิว่ทักผม ผมถึงได้สติคืนมาครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ >/////<
“หรือมึงกำลังยั่วกูทางอ้อม”
“พี่คิดอะไรแบบนั้นครับ ผะผมไม่ได้....”
“เก่งนี่มึง กูคิดว่ามึงจะตายห่ากลางน้ำเพราะโดนกระแทกซะแล้ว”พี่กรณ์จู่ๆ ก็เดินมาจากไหนพร้อมกับพี่ดิน พี่วัชก็ไม่รู้ครับ แต่ดีแล้วครับผมกำลังต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนที่นอกเหนื่อจากคนที่ไม่รู้จักซึ่งยังมองผมไม่วางตา
“ฮึ! กรูไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก”
“เดย์ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยเห็นหน้าซีดๆ”พี่วัชถามผมครับ
“ก็....ตกใจนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้ไม่เท่าไหร่แล้วครับ”
“ดีแล้วล่ะที่น้องเดย์ไม่เป็นอะไร พวกพี่ล่ะห่วงกลัวไอ้บ้าระห่ำนี่จะพาน้องไปตกน้ำตกท่าให้เจ็บตัว โล่งอกไปหนึ่งยก”พี่ดินพูดอย่างโล่งก่อนจะวางมือบนบ่าผมเหมือนให้กำลังใจเนืองๆ
“แล้วเกมส์ยังไม่จบอีกเหรอครับ?”
“ตามหลักการแล้ว....มันเพิ่งเริ่มได้เกมส์เดียวเองนะครับน้องเดย์ เหลืออีกตั้งหกคู่ที่ต้องแข่งกัน ^^”พี่ดินฉีกยิ้มให้ผมก่อนที่พี่กรณ์จะมากอดคอพี่ดินแน่น
“และคู่หนึ่งในหกก็คือคู่พี่กรณ์ไงล่ะน้องเดย์ครับ เห้อ....พี่คงต้องไปเตรียมตัวก่อนนะครับท่าทางกรรมการจะเรียกตัวแล้วล่ะ”พี่กรณ์พูดกวนๆ พลันหางตาก็มองพี่ทิวาที่ยืนนิ่งเป็นเสาไฟฟ้าแรงสูงก่อนจะเดินกอดคอพี่ดินหายเข้าไปในฝูงชน
“แม่งไอ้กรณ์ริอาจทำตัวเป็นคู่แข่งกรู”
“แต่ไอ้กรณ์ก็เพื่อนมึง จะจริงจังอะไรวะ”พี่วัชพูดขึ้นมองพี่ทิวาอย่างเหนื่อยใจ
“เออเพื่อนกรู มึงก็เพื่อนกรู ไอ้ดินก็เพื่อนกรู แม่ง! แต่ละคนดูทำตัว......”
“กรูไม่เคยเหนื่อยที่จะพูดกับใครเท่ามึงเลยล่ะ”
“เออ! มึงก็เหมือนกันกรูก็ไม่อยากเห็นหน้ามึงเอามากๆ เลยตอนนี้”
“ทำตัวเป็นเด็กนะมึง”พี่วัชขยับกรอบแว่นก่อนจะถอยหลังเดินกลับ แต่ก่อนไปก็หันมาพูดกับผมว่า
“โชคดีนะเดย์พี่จะเป็นกำลังใจให้ ^^”
“ครับ...”
“ครับบ้าครับบออะไรของมึง! ทำหน้าระริกระรี้นักเวลาเค้าดีด้วยหน่อย”พี่ทิวากลับมาเป็นพี่ทิวาคนเดิมอีกแล้วครับ ผมยิ้มก็ผิดด้วยเหรอครับ
“พี่ครับ!”
“จะเดินไปกับกรูดีๆ หรือจะให้กรูแบกมึงไปห๊ะ!”
ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ผมมองพี่ทิวาด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจครับ
“ครับ...”ผมเดินตามพี่ทิวาเข้าไปในฝูงชนเพื่อฟังกติกาเกมส์ต่อไป ผมคิดไม่ออกเลยครับว่าผมจะตายก่อนเกมส์จะจบรึเปล่า ขนาดเกมส์แรกผมแทบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว
“ยินดีด้วยกับทั้งหกคู่ที่ผ่านเข้ารอบมาได้นะครับ พวกคุณสุดยอด!”
“วู้วววววว! เย่ๆ เย่!!!!!!!!”
“และเกมส์ต่อไปนะครับ....คงอยากจะรู้ใจแทบขาดแล้วใช่มั้ยครับว่าจะเป็นเกมส์อะไรให้ระทึกกันอีก โฮ๊ะๆ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าเกมส์นี้ไม่ใช่เกมส์ธรรมดา เพราะถือว่าเป็นเกมส์ที่ตัดผู้แข่งขันให้ตกรอบครึ่งต่อครึ่งออกจากเกมส์กันไปเลยทีเดียว”
“โอ้วววววว!!!!”เสียงจากผู้ชมมีเอฟเฟคดังมาเป็นระยะๆ ครับ ผมตกใจกับเสียงโห่ด้วยครับเลยสะดุ้งโหยงจนตัวเข้าไปกระแทกกับพี่ทิวาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“เป็นอะไรของมึง หรืออยากอยู่ใกล้กรูขนาดนั้น ฮึๆ”ไม่ทันที่ผมจะบอกปัดมือของพี่ทิวก็คว้าไหลผมหวับเข้าชิดกับแผงอกกว้างนั่นจมผมตาลายหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะพลักตัวเองออกแต่มันไม่ง่ายเลยครับเมื่อพี่ทิวากลับกระชับวงแขนเข้าแน่นเรื่อยๆ ถ้าพี่ทิวาใส่เสื้อให้เรียบร้อย ผมคงไม่ได้รู้สึกอายมากมายขนาดนี้หรอกครับ
“อยากรู้กันแล้วใช่มั้ยครับเกมส์ต่อไปของเราคือเกมส์.....เกมส์.....เกมส์”
“..........”
“เกมส์ เกมส์จับไข่!!!!!”
“วู้วววววว!!!!! กรี๊ดดดดด!!!! เย่!!!!!”
“O.O;;;”
“แม่งง่ายกว่าที่คิด ฮึๆ !”
ตอนที่สิบอยากจะจุดพลุปุ้งปังฉลองสักหน่อย(ที่มาถึงขนาดนี้ได้)
ช่วงนี้อากาศก็เปลี่ยนแปลงซะจนน่ากลัว
เลยทำเอาข้าพเจ้าไอคอกแคกแถมยังเป็นหวัดอีก นี่ก็ยังไม่หายแต่รื้อหัวมานั่งอัพจนได้
แถมเมื่อวานยังต้องใจหายกับเจ้าน้องชายตัวดีที่โทรมาบอกกับแม่ว่ากำลังตามจับโจร
ไอ้เราสงสัยโจรอะไรที่ไหน ดูหนังมากป่ะ แต่จริงๆ แล้วมันตามโจรขโมยจริงๆ ฮับ
เพราะก่อนหน้านั้นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของข้าพเจ้าโดนงัดเบาะรถจักรยานยนต์เอาโทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ไป
พอสองสามวันให้หลังเพื่อนพี่ชายดันเจอตัวโจรขโมยอย่างบังเอิญเพราะจำหน้าคุ้นๆ ในวันที่โดนดี
เลยพากันตามขี้รถจักรยานยนต์ตามกันไปสองคน ไปเฝ้าโจรขโมยที่สวนสาธารณะ
ที่มันเคยขโมยของๆ พี่ชายข้าพเจ้าไป โดยให้น้องชายข้าพเจ้าไปแจ้งตำรวจ สุดท้ายตำรวจเหมือนจะไม่เชื่อ
เลยต้องให้พ่อพี่ชายข้าพเจ้าจัดการ แรกๆ โทรไปตำรวจก็ยังไม่เชื่อกลัวกล่าวหากันผิดตัว
สุดท้ายต้องให้เพื่อนพ่อพี่ชานข้าพเจ้าช่วยโทรไปบอกอีกว่ารู้จักกับคนนั้นคนนี้(นายตำรวจที่หย่ายยยยย!)
เค้าจึงจะค่อยส่งคนมาดู สุดท้ายก็จับไอ้โจรนั่นได้ สอบปากคำมันไม่ยอมรับสารภาพ
แต่พ่อโดนตำรวจสายสืบจัดการเลยสารภาพออกมา(จัดการกันยังไงคิดดูเอาเน้อ
)
มันคือคนขโมยจริงๆ สืบกันไปสืบกันมาได้คดีเสพยาเพิ่มมาด้วย ชักไปกันใหญ่
เพราะตำรวจมารู้อีกทีว่ามันเสพยาด้วย เลยใช่มันเป็นตัวล่อจับซะเลย
เห้อ....คนเราสมัยนี้หากินกันง่ายและสิ้นคิดกันจริงๆ
ข้าพเจ้าเลยอยากเตือนทุกท่านว่าโปรดจงระวัง เพราะภัยอยู่ใกล้ๆ ตัวเรามากเลยทีเดียว
พล่ามมายาวเหมือนอัดอั้น ยังไงก็ขอพักไว้แต่เพียงเท่านี้ เอวังก็เป็นด้วยประกาลฉะนี้ สาธุ!
ปล. พบกันตอนที่ 11 นะฮับ อิอิ ^^
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 287645 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก