บทที่ 6: นมจืดกับเกาเหลา
“มึงหาหัวข้อโปรเจ็คได้ยังวะว่าจะถ่ายอะไรส่งอาจารย์แก” ไอ้สมชาติ...คนเดียวกับสมชาติที่นมจืดเคยเจอนั่นแหละ มีอยู่คนเดียว ทุกคนคงจำนางได้เนอะ
คนถูกถามยักไหล่ “ยังว่ะ”
ช่วงนี้เขากำลังมีโปรเจ็คที่ต้องอาจารย์ สาขาเขากำลังหาแรงบันดาลใจ หาหัวข้อถ่ายมาส่งอาจารย์
“กูอยากลองถ่ายชีวิตคนไร้บ้านดู แบบฝรั่งอะ เลยไปลองนั่งแถวๆสนามหลวง สะพานพุดมาวะ” อื้อหือ...มึงลงทุนมากไอ้สมชาติ “เลยได้เพื่อนเป็นคนแถวนั้นเลยวะ” เออดีๆมึง มีเพื่อนเยอะดี
“เออ” พระเอกโบกมือเป็นเชิงเรื่องของมึง
“กูว่ากูอยากถ่ายตามติดชีวิตดาราว่ะ” อีกเสียงหนึ่งแทรกบทสนทนาขึ้นมา เจ้าตัวเพิ่งเงยหน้ามาจากกล้องตรงหน้า
“นั่นเขาเรียกปาปารัซซี่ไหมไอ้เป้ สัส!” ไอ้เป้ที่ว่าคือชายหนุ่มตัวเท่าๆไอ้สมชาติ มันไว้ทรงผมทรงพี่เป้ วงเสลอสมัยที่พี่เขายังไม่ได้ตัดผม แต่หน้าตาที่ไม่ต้องเทียบนะ นั่นเขาเป้เสลอ แต่นี่แม่งเป้เสร่อ สัสๆ คือหน้าเสร่อไปไกลมาก ในคณะเลยเรียก เป้เสร่อ มันดูจะชอบมากเสียด้วย
“ฮ่าๆ ก็ดูดีไม่ใช่หรอวะ ปาปารัซซี่บางคนถ่ายดีฉิบหาย กูซูฮกให้เลย” เป้เสร่อมั่นใจว่าปาปารัซซี่หลายคนก็จบสาขาที่เกี่ยวข้องกับการถ่ายภาพเหมือนกัน
ร่างสูงใหญ่พ่นลมหายใจเหม็นเบื่อใส่เพื่อน ไม่มีอะไรให้จรรโลงใจสักนิดเวลาอยู่กับพวกแม่ง ชีวิตโคตรหดหู่สัสๆ มือใหญ่ไล่กดโทรศัพท์ตัวเอง ไถโซเชี่ยลแก้เบื่อ
กึก!
ร่างสูงใหญ่ชะงักกึกเมื่อนิ้วมือกดไปโดนอัลบั้มรูปในมือถือ ภาพที่นัยน์ตาเรียวคมกำลังจ้องอยู่ต้องนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
พระเอกลุกขึ้นยืนพรวดอย่างรวดเร็ว คว้ากระเป๋าสัมภาระตัวเอง
“กูไปล่ะ”
สมชาติตาเหลือกตกใจที่เพื่อนเหมือนพี่เข้ากระเด้งตัวอย่างเร็ว
“อะไรของมึงวะ?!”
“ไปหาแรงบันดาลใจ”
เฮ้ย! ไอ้เชี่ย! อะไรจะได้เร็วขนาดนั้น แค่ไถมือถือก็ได้แรงบันดาลใจเหรอวะ?!
เออดี! พวกกูจะได้ลองไถๆบ้าง เผื่อจะได้แรงบันดาลใจไปถ่ายหนังโป๊ ถรุย!!
ร่างสูงใหญ่สาวเท้ายาวๆออกจากพื้นที่ของคณะตัวเองทันที อยู่ๆพระเอกก็รู้สึกว่าหายใจโล่งปอดชีวิตดูมีคุณค่าขึ้นมาทันที
สงสัยอยู่กับไอ้พวกสมชาติชีวิตหดหู่เชี่ยๆจริงๆว่ะ กูรู้สึกได้!
“15 บาทเหมือนเดิมค่า” เสียงพนักงานร้านสะดวกซื้อบอกลูกค้าเจ้าประจำ
วันนี้เห็นลูกค้าประจำมาซื้อนมกล่องไปแล้วเมื่อตอนเช้า พอตอนเที่ยงก็กลับมาซื้ออีกกล่องหนึ่ง
“รวมนี่ด้วย” เสียงทุ้มเข้มพร้อมกับขวดเครื่องดื่มชูกำลังขวดหนึ่งวางตึงลงบนเคาน์เตอร์จ่ายเงิน
นัยน์ตากลมหลังกรอบแว่นหันขวับไปมองทางต้นเสียงก่อนเจ้าตัวจะอ้าปากค้าง
“อ้าว! พระเอก…” คนตัวเล็กเจ้าของแว่นกลมโตหันมามอง
คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยดูท่าทางกวนๆ ขนาดพนักงานยังเริ่มหงอเพราะรูปร่างสูงใหญ่แถมท่าทางอย่างกับมาหาเรื่องน้องแว่นตัวเล็ก
“เอ่อ...ทั้งหมดเป็น32บาทค่ะ”
มือขาวซีดควักเงินเพิ่มมาวางบนเคาน์เตอร์
...โอ้! นี่มันรีดไถแน่นอน!...
“แดกแต่นมจืด ถามจริงมึงแดกนมอย่างอื่นเป็นมั้ย?” เสียงเข้มถามหลังจากเดินออกมาจากร้าน ออกมาแล้วเมือนตกนรกทั้งเป็น ร้อนไปไหนวะ!
นมจืดกระพริบตาปริบดันแว่นขึ้นจมูก
“เป็นสิ แต่ว่าชอบนมจืดที่สุด” ยิ้มแฉ่งแถมให้ด้วย
จ้า...จ้า...เรื่องของมึงเลยจ้า…
“ไม่มีเรียนแล้วเหรอ?” คนตัวเล็กเจาะหลอดนมกล่องดูดฟืดๆ
“เออ”
“ดีจัง...เรามีอีกทีสี่โมงอะ ตอนนี้เลยว่าง”
เป็นอะไรที่ไม่ชอบเลยมีคาบเช้าเลิกเที่ยงแล้วมีเรียนอีกทีคือสี่โมงถึงหกโมงเย็น เป็นคาบว่างตรงกลางที่ไปไหนไม่ได้กลับบ้านก็ไม่ได้
“นม!” เสียงเรียกชื่อทำให้เจ้าของชื่อตัวเล็กหันไปมอง เห็นเพื่อนร่างสูงคนหนึ่งเดินมา
“ปราบ”
“มึงมาซื้อนมไรนานขนาดนี้ พวกกูซื้อข้าวไว้จนมันเย็นหมดแล้ว”
พวกเขากำลังกินข้าวกลางวันแต่ไอ้นมจืดดันอยากกินนมเลยวิ่งแจ้นมาซื้อก่อน อุตส่าห์บอกให้กินข้าวก่อนก็ไม่ยอมฟัง
“ฮื้ออออ ไปแล้วๆ” ทำเสียงหงุงหงิงในคอ “พระเอกกินข้าวยัง ไปกินข้าวกัน”
ป้อมปราบหันไปมองคนไม่คุ้นหน้าคุ้นตาที่ยืนหน้าเข้ม หนวดเครารุงรังรวมถึงเสื้อเชิ้ตที่เขาไม่มั่นใจว่ามันเคยเป็นสีขาวหรือมันเหลืองๆแบบนี้มาตั้งแต่แรก
นัยน์ตาคมมองกลับไปเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังมองสำรวจเขาอย่างเปิดเผย
“ไปดิ” สุดท้ายพระเอกยักไหล่ แสยะยิ้มเล็กน้อยให้อีกฝ่าย
อยากจ้องจ้องไป เขาไม่กลัว
“อื้อ ไปๆ” ขาสั้นรีบก้าวฉับๆไปทางโรงอาหารที่ยังพอมึความจอแจอยู่
“กว่าจะมานะไอ้นม นึกว่าหลงทางไปแล้ว” ศัตรูพ่ายนั่งเฝ้าจานข้าวสามจานจนเย็นหมดแล้ว
คิ้วของคนพูดขมวดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่เดินตามมาหลังสุด หันไปเลิกคิ้วถามป้อมปราบ แต่ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา
“อ้อ! ลืมแนะนำ...นี่ชื่อพระเอกน้า อยู่คณะเพื่อนบ้าน เคยเอากาแฟที่ลืมไว้ที่เซเว่นไปให้” เดี๋ยวนะ! ธุระอะไรของมึงไอ้นมที่ต้องเอากาแฟไปให้คนอื่น หา?!!!! ป้อมปราบศัตรูพ่ายรู้สึกอยากกุมขมับแล้วกรอกพาราเซตามอลตามลงไปทั้งแผง
แล้วมึงเรียกคณะศิลปกรรมว่าคณะเพื่อนบ้านเหรอ?! คณะวิทยาฯของมึงอยู่ตะเข็บชายแดนใช่ไหม?!
“ส่วนสองคนนี้เพื่อนเราเอง ชื่อป้อมปราบกับศัตรูพ่าย”
ชายหนุ่มปีสามคณะวิทยาศาสตร์เสยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าไปทางไอ้คนที่มาจากคณะเพื่อนบ้าน เขาสองคนว่าสูงแล้วแต่ยังต้องยอมรับว่าเตี้ยกว่าอยู่เล็กน้อย
แต่ที่ต้องกลอกตาเบ้หน้าคือ...ชื่อ! เมื่อกี้ไอ้นมมันแนะนำว่าอะไรนะ?!!!
“พระเอก?” ศัตรูพ่ายเหล่ตามอง ทำปากคว่ำเล็กๆ
บอกว่าเป็นตัวร้ายกูยังจะเชื่อมากกว่า
“อ่าหะ...พระเอก...ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณป้อมปราบ ศัตรูพ่าย” ร่างสูงใหญ่ยิ้มแสยะมุมปาก
คนฟังถึงกับคิ้วกระตุก ไอ้เชี่ยนี่มันกำลังล้อเลียนอย่างไม่ต้องสงสัย
“อื้อออ หิวๆ กินข้าวกันๆ”
ระหว่างที่ชาวบ้านเขากำลังเปิดวอร์กัน ไอ้นมจืดมันก็ยังไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม
-----------------------------------50% ---------------------------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้กลับมาแล้วพร้อมกับน้องนมตัวโน้ยๆนะคะ
ขออภัยที่หายไปนานมากเลยช่วงนี้ ตอนนี้การเรียนเริ่มเข้มข้นขึ้นและเริ่มมีงานมากขึ้นต้องโทษจริงๆค่ะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้า อยู่เป็นเพื่อนเราพาน้องนมไปกินนมก่อน อิๆๆ
อ่านแล้วถูกใจคอมเม้น หรือจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด ก็ได้นะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 348172 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก