หัวข้อ: [แจ้งข่าวP31]Out of order ขออภัยในความไม่สะดวก24จบP28:17/6/55

[kyoya11]

กลางเดือนหน้า
ไว้จะขโมยปืนจากพี่เกรียงมาซุ่มไว้แถวนี้บ้าง

[ชินจัง]

 
เข้ามาขุดกระทู้
ด้วยความคิดถึงคนเขียน คนอ่าน และนักแสดงนำ

รออ่านอย่างใจจดใจจ่อนะคะ ^^
 

[1st prince]

มาไว ๆ นะ

 

[kosmos]

คิดถึงคุณพนิตจังเลย >__<

[sukie_moo]

คิดถึงพี่นิต กับโจแล้วเนี่ย

[juon]

ลืมพี่นิตแล้วหรือยังคะแฟน (เลียนแบบทำนองเพลงสุรพล!!)

พาพี่นิตกลับมาส่งหลังจากพาไปเที่ยวอยุธยานานนับเดือนแล้วค่ะ (โดนคนอ่านเตะ)

ช่วงนี้เหมือนมีงานกองสุมๆ แล้วเหมือนมีภาวะเครียดที่หาสาเหตุไม่ได้ เลยไม่ค่อยได้เขียนอะไรเลยค่ะ

แต่ยังไงจะรีบทยอยเขียนเรื่องที่ค้างอยู่ให้นะคะ^^

-------------------------------------------------


 Out of order. ขออภัยในความไม่สะดวก ตอนที่23

   ตัวของสุภาพงษ์อุ่น.. อุ่นสบายดีจริงๆ
   
ผมผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าฟ้าสว่างแล้ว ที่สำคัญ ตื่นมาก็เห็นแผงอกกำยำเป็นสิ่งแรกรับยามเช้า เล่นเอาหัวใจผมเต้นอึงเพราะเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาทันที

   อกของสุภาพงษ์ขาวเกลี้ยง เลยขึ้นไปหน่อยก็เห็นคอแน่นๆ ของเขา ผมอดใจไม่ไหว เผลอยกมือลูบเบาๆ
   !!

   ที่สะดุ้งไม่ใช่คนถูกลูบ แต่เป็นผมนี่แหละ เพราะพอผมเอามือแตะแผ่นอกเขา มือของสุภาพงษ์ก็ขยับมารวบมือผมไว้อย่างกับตำรวจจับผู้ร้าย จากนั้นก็กดมือผมแนบอกเขาทันที ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ

   โอ๊ย เขาตื่นอยู่หรอกเหรอเนี่ย

   พอเห็นแววตาเชื่อมแสงของสุภาพงษ์ที่กำลังมองมาทางผมอยู่ ผมก็แทบจะเอาหน้ามุดเตียง บ้าจริงเชียว เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่ส่งเสียงให้ผมรู้บ้าง ปล่อยให้ผม....... ให้ผม.....

   ขณะที่ผมนึกว่าจะแก้ตัวกับสิ่งที่เพิ่งทำไปอย่างไรดี สุภาพงษ์ก็ขยับหน้าเข้ามา แล้วแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากผม

   หัวใจผมเต้นระรัวอย่างกับจังหวะกลองสะบัดชัย

   ผมรีบผลักเขาออก เพราะกลัวเป็นลมเป็นแล้งไปกลางทางอีก แต่คงเพราะสุภาพงษ์ตัวหนาเกินไป แทนที่เขาจะกระเด็น ดันกลายเป็นผมที่ทำท่าจะหงายหลังตกเตียงแทน ลืมไปเลย นี่มันเตียงเดี่ยว ผู้ชายโตเต็มที่สองคนมานอนเบียดกันได้นี่ก็ถือว่าแออัดสุดๆ แล้วล่ะ

   !!!!

   แต่ก่อนที่ผมจะลังกาหลังลงจากเตียง สุภาพงษ์ก็ยื่นแขนมารวบตัวผมเอาไว้ จากนั้นก็รั้งเข้าไปกดไว้แนบฟูก

   เดี๋ยว! นี่มันเช้าแล้วนะ!!

   ผมดิ้นขลุกขลักอยู่บนเตียง จำได้ว่าตอนเขาเริ่มจูบผม แค่จูบเบาๆ เองนี่ แต่ทำไมพอผมทำท่าจะตกเตียง แล้วได้เขาช่วยไว้ เขาถึงยิ่งจูบผมแรงกว่าเดิมล่ะ ไอ้ท่าตกเตียงของผมมันทำให้เขาอารมณ์ขึ้นหรือไงเนี่ย?!

   สุภาพงษ์ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผมหายใจหายคอ จูบปิดปากผมแน่น จากนั้นก็แนบตัวลงมา โอ๊ย เขาแข็งอีกแล้ว คนหนุ่มนี่ฟิตได้ตลอดเวลาจริงๆ นะเนี่ย

   แต่ผมไม่ฟิตสู้เขา ผมไม่ไหวแน่ถ้าเขาจะทำอะไรผมตอนนี้ บ้าจริงเชียว เมื่อคืนอุตส่าห์รู้สึกดีด้วยแล้วแท้ๆ ที่เขาทนได้ขนาดนั้น แต่พอมาถึงเช้าก็ดูจะทนไม่ได้ซะล่ะ

   นี่เขาหื่นหน้ามืดจนไม่นึกว่าผมจะเป็นตายร้ายดีแล้วหรือไงนะ

   “พี่นิต......”

   เขาผละริมฝีปากออกหน่อยหนึ่ง แล้วกระซิบเรียกชื่อผมเสียงพร่า ตัวเขาร้อนจัด ขณะที่ขยับริมฝีปากลงไล้ซอกคอผมเขาๆ ผมสะดุ้งเฮือก รีบตะโกนออกไป “โจ แปรงฟันก่อน!”

   !?

   สุภาพงษ์ชะงักกึก ผมเลยรีบอาศัยจังหวะนั้น ผลักเขาออก แต่ตัวเขาหนักอย่างกับท่อนซุง ผมผลักเต็มแรงก็สะเทือนแค่นิดเดียว พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเขากำลังมองผมอยู่ หน้าแดงแจ๋เชียว

   ผมมองหน้าเขา จากนั้นก็ยกมือฟาดแขนเขาเต็มแรง คราวนี้ผู้ชายร่างใหญ่อกแน่นที่คร่อมตัวผมอยู่สะดุ้งเฮือก

   “อ๊ะ!”

   ผมเลยหยิกซ้ำไปอีกทีหนึ่ง ได้ยินเสียงสุภาพงษ์ร้องออกมา “โอ๊ย! พี่นิตทำอะไรครับ”

   “โจนั่นแหละ จะทำอะไรพี่!” ผมได้ทีพูดใส่เขาไปเต็มๆ สุภาพงษ์ทำหน้าอึ้งๆ “ผม....”

   “จะให้พี่ตายคาเตียงเลยหรือไง!”

   หน้าเขาแดงจัดกว่าเดิม “ผมเปล่า”

   “แล้วนี่อะไร?!” ผมว่า แล้วมองต่ำลอดช่องว่างระหว่างเราสองคนลงไป หน้าของสุภาพงษ์ยิ่งแดงเข้าไปอีก เขากัดริมฝีปากเหมือนคนพยายามกลั้นอารมณ์เต็มที่

   “ก็พี่นิตยั่ว...”

   “หา!” ผมร้องเสียงหลง สุภาพงษ์เม้มปากแน่น จากนั้นก็เลื่อนมือไปจับหว่างขาผม ถึงคราวผมสะดุ้งบ้าง

   “อ๊ะ!”

   เขาบดจูบลงมาบนริมฝีปากผมอีกครั้ง เคล้าลิ้นแรงจนผมขนลุก อุ้งมือเขาร้อนจัด ขยับรูดส่วนนั้นของผมขึ้นลง จนมันคัดขึ้นมา โอย.. เขาจะฆ่าผม เขาต้องอยากฆ่าผมแน่ๆ

   ใจผมฮึดฮัดขัดขืนเต็มที่ เพราะกลัวจะตายคาอกเขา แต่ตัวผมกลับอ่อนยวบๆ ยิ่งพอเขารูดส่วนนั้นมากเข้า ขาผมก็อ้าออกอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

   ความจริงที่เขาทำเมื่อคืนก็ไม่เลว แต่ผมไม่แน่ใจว่า เขาจะหยุดได้แบบเมื่อคืนรึเปล่านี่สิ

   ได้ยินเสียงสุภาพงษ์หอบหายใจถี่ จากนั้นอะไรบางอย่างที่ร้อนจัดก็ขยับมาชนกับด้านหลังของผม เล่นเอาขนหัวผมลุกเกรียว

   “โจ!”

   สุภาพงษ์ปิดปากผมด้วยจูบอีกครั้ง ก่อนจะจ่อส่วนนั้นประชิดด้านหลังของผมอย่างไม่เกรงใจ หัวใจผมเต้นรัวถี่ มือจับไหล่เขาไว้แน่น

   ตาย ผมต้องตายแน่ๆ

   เขาจับขาผมอ้าออกอีก แล้วถูปลายส่วนนั้นเข้ากับด้านหลังผมจนแฉะ ขณะที่อีกมือก็จับของผมรูดขึ้นลงจนเยิ้มไม่แพ้กัน ผมหอบหายใจ แอ่นสะโพกให้เขาอย่างลืมตัว

   !!!!!!!!!!!!!!

   เสียงโทรศัพท์ของโรงแรมที่ดังลั่นขึ้นมา ทำให้ผมกับสุภาพงษ์สะดุ้งจนตัวโยน ผมรีบผลักเขาออกตามสัญชาตญาณ แล้วตะกายไปรับโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่ยังเต้นระรัวไม่หาย

   เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นนะเนี่ย!

   “พนิต! ตื่นหรือยัง?”


   ปลายสายเป็นเสียงที่ผมคุ้นเป็นอย่างดี ผมรีบกรอกเสียงตอบไปทั้งที่ยังหอบอยู่ “อือ มีอะไรเหรอ?”

   เหมือนภูมิวัฒน์จะอึ้งไปแว้บหนึ่ง จากนั้นก็พูดเร็วปรื๋อ “พนิตมาช่วยเราหน่อย น้องกั้งจะจัดการเราแล้ว!”

   “หา!” ผมร้อง ได้ยินเสียงภูมิวัฒน์พูดอีก “เร็วๆ นะพนิต พนิตต้องช่วยเรานะ โอ๊ย! นี่ไง กั้งจะฆ่าเราแล้ว”

   ได้ยินเสียงคุณากรโวยวายแว่วๆ อยู่ไกลๆ “พี่ภูมิ หยุดขี้โกงได้แล้ว พี่แพ้ก็ต้องยอมรับกติกาสิ!”

   ผมไม่รู้หรอกว่าสองคนนั้นมีเรื่องอะไรกัน แต่เพราะอยากเอาตัวออกจากสถานการณ์ที่แสนหมิ่นเหม่ซึ่งกำลังดำเนินอยู่ เลยรีบเอออวยทำเสียงเป็นห่วงตามภูมิวัฒน์ไปทันที “เออๆ เราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ภูมิอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ!”

   จากนั้นผมก็หันไปพูดกับสุภาพงษ์ ทั้งๆ ที่ยังกำหูโทรศัพท์แน่น “โจ พี่ต้องไปช่วยเพื่อนก่อน เพื่อนพี่ท่าจะแย่แล้ว”

   “?!” สุภาพงษ์ทำหน้าอึ้ง “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”

   “ภูมิกำลังจะโดนกั้งฆ่า” ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่สภาพที่คุยกับเขาน่ะ อย่าให้บรรยาย... สุภาพงษ์เปลือยทั้งตัว นั่งคร่อมผมอยู่ ส่วนผมจะนอนราบก็ไม่ใช่ จะนอนตะแคงก็ไม่เชิง เปลือยพอกับเขา แถมของขึ้นกันทั้งคู่ สุภาพงษ์ทำท่าเหมือนจะขยับปากพูดอยู่สองสามวิฯ ก่อนจะอ้าปากออกมาจริงๆ “กั้งเนี่ยนะครับ จะฆ่าพี่ภูมิ?”

   เอาล่ะ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณากรจะฆ่าภูมิวัฒน์อย่างที่เจ้าตัวอ้างมาจริงๆ รึเปล่า แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ ในเมื่อมีโอกาสที่ใครอาจจะตั้งใจหยิบยื่นมาให้ผมคว้าเพื่อเอาตัวรอด ผมก็ขอคว้าก่อนล่ะ

   “ภูมิ เดี๋ยวเราไปหานะ” ผมพูด จากนั้นก็รีบฉวยจังหวะไถลตัวลงจากเตียง สุภาพงษ์ยื่นมือมาตะปบเอวผมไว้ “พี่นิต!”

   ผมที่ยังกำหูโทรศัพท์แน่น ทั้งๆ ที่อีกฟากเหมือนจะถูกบังคับให้วางไปแล้ว รีบทำหน้าตื่น พูดกรอกหูโทรศัพท์เปล่าๆ ต่อ “หา! อะไรนะ ให้รีบไปเลยเหรอ?! ได้ๆ”

   “โจ พี่ต้องรีบไปช่วยเพื่อนก่อน” ผมอ้างทันที แล้วขยับตัวหนีมือเขาออกมาทั้งที่ยังล่อนจ้อนนั่นแหละ สุภาพงษ์อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร จากนั้นก็ลุกตาม

   “ผมไปด้วยนะ”

   ผมส่งเสียง ‘อือ’ ในคอ ขณะตรงไปหยิบเสื้อผ้าที่พาดอยู่ในห้องน้ำมาสวม ให้ตายสิ ยังใจเต้นไม่หายเลย ตะกี้นี้เกือบไปแล้วไหมล่ะ!

-------------------------------------------

   ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าห้องของภูมิวัฒน์ โดยมีสุภาพงษ์เดินตามมาติดๆ ผมยกมือเคาะประตู แล้วเรียกเสียงดัง “ภูมิ!”

   ได้ยินเสียงกุกกักอยู่ด้านหลัง จากนั้นประตูก็เปิดออกมา

   !!!!!!!!!!!!

   สุภาพงษ์ยื่นมือไปดึงประตูให้ปิดดังปึง ขณะที่ผมยืนอึ้ง

   เดี๋ยวนะ ตะกี้มันอะไรกันน่ะ!!!

   “พนิต ปิดทำไม โอ๊ย! ช่วยเราด้วย!” ผมได้ยินเสียงภูมิวัฒน์โวยวายอยู่หลังประตู แต่.. เมื่อตะกี้น่ะ ผมเห็นเขาไม่ใส่เสื้อ แถมเหมือนกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับคุณากรอยู่ หรือว่า...!!!

   ผมรีบตรงไปบิดลูกบิดทันที

   “พี่นิตจะทำอะไรครับ?!” สุภาพงษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ถามขึ้น เมื่อเห็นผมออกแรงบิดลูกบิดที่ล็อกอัตโนมัติอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมพูดด้วยความตกใจ “ช่วยเพื่อนพี่น่ะสิ! ไม่เห็นเหรอ เขาจะถูกข่มขืนน่ะ”

   “?!”

   ผมไม่สนอาการเงียบแบบอึ้งๆ ของสุภาพงษ์ ออกแรงทั้งบิดลูกบิด แล้วก็เคาะประตู “ภูมิ!”

   จากนั้นประตูก็เปิดออกมาอีกครั้ง ผมรีบมุดเข้าไปทันที

   “ภูมิเป็นอะไรรึเปล่า?!” ผมตรงเข้าไปหาเพื่อนที่ท่อนล่างมีชุดคลุมอาบน้ำพันปิดไว้อย่างลวกๆ ดูผ่านๆ ก็รู้ว่าหยิบมาพันกันอุดจาด ภูมิวัฒน์มองหน้าผมอึ้งๆ จากนั้นก็ถามกลับ “พนิตเจ็บมากมั้ย?”

   “?!” ผมมองหน้าเพื่อน พลอยอึ้งไปด้วย “เจ็บอะไรน่ะ?”

   “ด้านหลังไง ครั้งแรกไม่ใช่... โอ๊ย!” ภูมิวัฒน์พูดไม่ทันจบ เพราะถูกผมยกขาเตะหน้าแข้งเต็มแรง เจ้าเพื่อนบ้าผมคิดอะไรเนี่ย!!

   “ภูมิ! อย่าบอกนะว่าโทรมาหาเราเพราะจะถามเรื่องนี้!” ผมใส่อย่างมีอารมณ์ บ้าจริง เขาพูดอะไรออกมาน่ะ แอบฟังห้องผมอยู่หรือไง แต่ห้องผมกับห้องเขาอยู่เยื้องกัน ถ้าไม่มาเอาหูแนบหน้าประตู ไม่มีทางได้ยินเด็ดขาด หรือภูมิวัฒน์แอบฟังผม แต่หมอนี่ไม่เคยมีนิสัยแบบนี้มาก่อนนี่นา

   “ก็เห็นเสียงพนิตหอบๆ ในโทรศัพท์ เราเลยคิดว่า... กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่” เพื่อนสุดหล่อผมช่วยแถลงไขข้อสงสัยในใจผม แต่เล่นเอาหูผมร้อนจี๋ บ้าจริง เขาจิตนาการอะไรจากเสียงผมน่ะ ที่ผมหอบเพราะ......

   “ห๊ะ! อะไรนะ!! พี่ภูมิโทรไปขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มของโจกับคุณพนิตเหรอครับเนี่ย!!” คุณากรร้องขึ้นบ้าง พลางหันมามองผม มองเลยไปที่สุภาพงษ์ ก่อนจะหันมามองภูมิวัฒน์อย่างตำหนิ “พี่ทำบาปมากนะรู้ไหม กว่าโจมันจะมาได้ถึงขั้นนี้ ผมเข็นมันมาตั้งหลายปี พี่ต้องรับผิดชอบนะ”

   ภูมิวัฒน์ทำหน้าเหวอๆ แต่ผมสิ เหวอกว่า ไอ้เจ้าพวกนี้คุยกันเรื่องอะไรเนี่ย

   “เอ่อ...” ผมได้แต่ส่งเสียงในลำคออย่างไร้ความหมาย ขณะมองเพื่อนตัวเองกับเพื่อนของบ.ก.ยืนถลึงตาจ้องหน้ากันอย่างกับไก่ชน เดี๋ยวนะ.. ผมโดนภูมิวัฒน์โทรเรียกมา แล้วก็เห็นสองคนนี่เปลือยกันอยู่ในห้อง แต่ไหงเรื่องมันมาลงที่ผมได้อีกล่ะ

   “พี่นิต กลับกันเถอะครับ” สุภาพงษ์พูด แล้วฉวยมือผม ทำท่าจะพากลับออกไปทางประตู ผมกะพริบตาอึ้งๆ ขณะที่คุณากรพูดขึ้นอีก “คุณพนิตกลับไปทำต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมดูแลพี่ภูมิเอง”

นี่มันผิดประเด็นกันไปใหญ่แล้ว!

“เดี๋ยวนะคุณกั้ง” ในที่สุดผมก็พูดออกมาได้เสียที “ผมมานี่เพราะเพื่อนผม แล้วนี่พวกนายสองคนทำอะไรกัน?”

   ผมหันไปหาเพื่อน แล้วมองต่ำผ่านอกเปลือยๆ ของเขาลงไปที่เสื้อคลุมอาบน้ำ เอาล่ะ ภูมิวัฒน์หุ่นดี ผมยอมรับ ผมเองก็ชอบมอง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสงสัยมากกว่า เพราะพอหันไปทางคุณากร ก็สภาพไม่ต่างกัน แถม... หุ่นก็ดีพอๆ กันเลย โอย ตาย... นี่ถ้าสุภาพงษ์เปลือยมาอีกคนนะ ผมตายแน่

   “ตกลงทำอะไรกันน่ะกั้ง?”
   พอมีสุภาพงษ์ช่วยเสริมอีกแรง เจ้าสองคนนั่นถึงพอเข้าใจสภาพของตัวเองขึ้นมาบ้าง ภูมิวัฒน์ทำเป็นปั้นหน้าขรึม ขณะที่คุณากรยืดอกแล้วพูดออกมา

   “พวกเรากำลังเล่นเกมกันอยู่”

   “หา?!” ทั้งผมและสุภาพงษ์ร้องขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย จากนั้นภูมิวัฒน์ก็พูดแทรกขึ้นบ้าง

   “ไม่ใช่ เรากำลังโดนน้องกั้งโกงต่างหาก”

   “พี่ภูมินั่นแหละโกง” คุณากรสวนทันที “ตอนแรกบอกว่าถ้าผมชนะจะยอมบอกเรื่องที่ผมถาม แล้วไหงพอผมชนะจริงๆ พี่ถึงไม่ยอมบอก”

   “ก็พี่บอกไม่ได้” ภูมิวัฒน์ตอบ ผมเห็นคุณากรขมวดคิ้ว จากนั้นก็ตรงเข้ามาหาเพื่อนผม แล้วเอื้อมมือไปดึงเสื้อคลุมอาบน้ำที่นุ่งอยู่ออก

   “งั้นพี่ภูมิอย่าหวังได้ออกจากห้องนี้เลย ยังไงผมก็จะต้องรู้ให้ได้!”

   ภูมิวัฒน์กระโดดหนี ท่าทางดูไม่จืดเลยสำหรับคนอายุรุ่นเดียวกับผม จากกนั้นก็ร้องโวยวายขึ้นต่อ “พนิต โจ ช่วยเราด้วย กั้งจะฆ่าเราแล้ว”

   ผมไม่รู้จะช่วยยังไงดี เลยคิดจะอ้าปากห้าม แต่พอดีมือของคุณากรเอื้อมถึงเสื้อคลุมอาบน้ำที่พันเอวภูมิวัฒน์เสียก่อน

   !!

   โอ๊ยตายแล้ว! ผมเป็นรูมเมทกับภูมิวัฒน์มาตั้งหลายปี ยังไม่เคยเห็นของเขาเต็มสองตาขนาดนี้เลย สี่สิบห้าแล้วก็ยังไม่เหี่ยวไม่ฝ่อเท่าไหร่ ขนาดมาตรฐาน ใหญ่กว่าผมนิดหนึ่ง

   !!!!!!!

   ผมเกือบร้องเหวอออกมา เพราะจู่ๆ สุภาพงษ์ก็ยื่นมือมาปิดตาผมเอาไว้

   “โจทำอะไรน่ะ?!” ผมพูดในความมืด พร้อมกับยกมือขึ้นแกะมือเขา แต่เขาปิดแน่น ไม่ยอมให้ผมแกะออก

   “โอ๊ย โจกลัวพี่นิตเห็นของพี่ภูมิแล้วใจแตกแหงเลย แต่ของโจใหญ่กว่านะ” ได้ยินเสียงคุณากรพูดขึ้น จากนั้นก็ได้ยินเสียงภูมิวัฒน์ตามมาติดๆ “เฮ้ย ของพี่จะเล็กกว่าของน้องโจได้ไง! กั้งดูผิดรึเปล่า?”

   “ดูไม่ผิดหรอกครับ ไม่เชื่อให้โจถอดให้ดูเลยมั้ยล่ะ?”

   เดี๋ยว! แล้วทำไมมันกลายเป็นเรื่องวัดขนาดกันไปได้ล่ะเนี่ย ได้ยินเสียงภูมิวัฒน์พูดขึ้นอีก “โจถอดเลยมา พี่ไม่ยอมแพ้เรื่องนี้ของโจแน่”

   โอ๊ย นี่เพื่อนผมอายุสิบห้าหรือไง แก่รุ่นเดียวกันแล้ว ยังจะมาเอาชนะเรื่องแบบนี้กันอีก ผมทนไม่ไหว เลยต้องพูดแทรกออกไป

   “ภูมิจะบ้าเหรอ ปูนนี้แล้ว จะมาข่งมาแข่งอะไรเรื่องแบบนี้เล่า อายเด็กบ้างเถอะ”

   “โห... งั้นพนิตตอบมาเลยนะ ว่าของเรากับของโจ ของใครใหญ่กว่า”

   หา! ไหงเรื่องมันมาลงที่ผมได้ล่ะ!

   ขณะที่ผมกำลังนึกประดิษฐ์คำพูดเพื่อจัดการกับปัญหาตรงหน้าแบบมองไม่เห็น เสียงคุณากรก็ดังขึ้น

   “คุณพนิตเงียบแบบนี้ เกรงใจพี่ภูมิใช่มั้ยล่ะครับ แหม... ก็คุณพนิตเพิ่งได้ลองเมื่อคืนนี่นา”

   เฮ้ย เดี๋ยวนะ ใครได้ลองอะไรเมื่อคืน?!

   “กั้ง!”

   ก่อนที่ผมจะได้อ้าปาก สุภาพงษ์ก็ชิงพูดขึ้นก่อน อา... ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเขาเสียที

   “หยุดพูดลามกได้แล้ว แล้วก็เลิกเล่นแผลงๆ ด้วย ไปใส่เสื้อผ้าไป”

   “โหย... อะไรกันเนี่ย สมหวังแล้วทิ้งเพื่อนหรือไง ทำไมนายไม่ช่วยฉันจัดการกับพี่ภูมิบ้าง ถ้าได้พี่ภูมิมาเป็นสายข่าวนะ รับรองว่านายจะเหนื่อยน้อยกว่านี้”

   หา.. นี่เขาคุยอะไรกันน่ะ แล้วเดี๋ยวก่อน ที่คุณากรทำทั้งหมดเนี่ย เพื่อจะให้ภูมิวัฒน์เป็นสายข่าวให้เหรอ?

   ผมพยายามดึงมือของสุภาพงษ์ออก แต่ก็ไม่เป็นผล เลยต้องพูดทั้งๆ ที่ยังมองไม่เห็นอะไร “โอ๊ย ปล่อยพี่นะ สายข่าวอะไรเขาขอกันแบบนี้เล่า”

   “ใช่ๆ” ภูมิวัฒน์ผสมโรงทันที “กั้งใช้วิธีทารุณพี่แบบนี้ นอกจากจะไม่ได้พี่เป็นสายข่าวแล้ว อาจจะทำให้พนิตเปลี่ยนใจกลับมาอยู่กับพี่ด้วยก็ได้นะ”

   โหย... อยากจะเตะปากเพื่อนจริงๆ ผมอุตส่าห์ช่วยทั้งที ทำไมดันขุดหลุมฝังตัวเองอีก

   บรรยากาศในห้องเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นเสียงสุภาพงษ์ก็ดังขึ้น “พี่ภูมิกับกั้งไปใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะครับ แล้วค่อยมาคุยกันอีกที”

   “..................”

   “...............................”

   เอาล่ะ ไม่มีใครพูดอะไร แล้วเมื่อไหร่เขาจะเลิกปิดตาผมสักทีล่ะเนี่ย สักพักผมก็ได้ยินเสียงรูดซิป เสียงสวมเสื้อ ในที่สุดสุภาพงษ์ก็ยอมปล่อยมือออกจากหน้าผมเสียที

[juon]

   ระหว่างที่ผมใช้เวลาปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง สุภาพงษ์ก็พูดขึ้นต่อ “สองคนจะเช็กเอาท์เลยมั้ยครับ?”

   “หา?!” ทั้งภูมิวัฒน์และคุณากรร้องขึ้นพร้อมกัน “จะกลับเลยเหรอ?”

   “ก็ไม่มีธุระอะไรแล้วนี่ครับ” สุภาพงษ์พูดต่อ ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ แต่เหมือนเสียงเขากระด้างกว่าปกติพิกล สองคนที่เหลือเงียบไปพัก ในที่สุดคุณากรก็พูดออกมา “ก็ได้... นายพาคุณพนิตลงไปก่อนแล้วกัน”

   “อืม” เขาตอบ จากนั้นก็กึ่งโอบกึ่งดันตัวผมออกมาจากห้อง โดยที่ผมยังไม่ทันหายตาพร่าดี ผมเลยต้องพูดขึ้นต่อ “เดี๋ยวสิ พี่ยังไม่ได้คุยกับภูมิเลย”

   “พี่นิตจะคุยอะไรกับพี่ภูมิอีกครับ” สุภาพงษ์พูดตอบผม น้ำเสียงเขากระด้างขึ้นจริงๆ นั่นแหละ ระหว่างที่ผมกำลังอึ้ง ก็ได้ยินเสียงภูมิวัฒน์พูดขึ้นต่อ “ไม่เป็นไรหรอกพนิต เราขอโทษแล้วกัน”

   “?!” ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปถามว่าภูมิวัฒน์ขอโทษทำไม สุภาพงษ์ก็ดึงผมออกมาจากห้องเสียก่อน แต่แทนที่เขาจะตรงลงลิฟต์ไปเลย กลับเดินมาที่ห้องอีกครั้ง แล้วไขประตูเข้าไป

-----------------------------------------------------------

   “โจลืมของเหรอ?” ผมถาม เพราะงงว่าทำไมเขาถึงไม่ลงไปชั้นล่างเลย ก็ไหนบอกให้คุณากรกับภูมิวัฒน์เช็กเอาท์ไปแล้วไง สุภาพงษ์หันมาทางผม ก่อนจะสั่นศีรษะ “เปล่าครับ”

   จากนั้นเขาก็ขยับมาใกล้ผม แล้วปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีละเม็ด ผมอดไม่ได้ต้องถามออกไป “โจจะทำอะไรน่ะ?”

   เขาไม่ตอบ แต่ใช้ตัวบังผมไว้กับผนัง แล้วถอดเสื้อออก เผยแผงอกขาวแน่นให้ผมดูเต็มตา เล่นเอาหัวใจผมเต้นแรงไปหมด เท่านั้นยังไม่พอ เขายังขยับมือลงไปปลดเข็มขัดออก ผมเลยต้องรีบดึงมือเขาไว้ “ไม่ต้องแล้ว!”

   สุภาพงษ์มองหน้าผม แล้วเม้มปากนิดๆ “ทำไมล่ะครับ?”

   ผมมองหน้าเขา พูดด้วยหัวใจสั่นตึกๆ “เดี๋ยวพี่เป็นลม”

   “.....................” เขาเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ “ทำไมถึงเป็นลมล่ะครับ?”

   โอย.... ของแบบนี้มันบอกสาเหตุได้ที่ไหนกันล่ะ ผมตัดสินใจหันหน้าหนีไปทางอื่นเสีย แต่เขาก็ยังขยับตามมา แถมเอามือผมไปจับหน้าอกเขาอีก

   “ผมน่าเกลียดรึเปล่า?”

   ผมสั่นศีรษะ ได้ยินเสียงเขาพูดอีก “งั้นหันมามองหน่อยสิครับ”

   ผมจำต้องเบือนหน้ากลับไปหาเขา แล้วเจอะเข้ากับดวงตาสีดำสนิทที่มองมาพอดี หัวใจผมเต้นแรงปานจะหลุดออกมาจากอก

   “พี่นิต” สุภาพงษ์กระซิบเสียงแผ่ว “รู้มั้ยครับ เวลาผมได้อยู่ใกล้ๆ พี่ หัวใจผมเต้นแรงขนาดไหน”

   เขาพูด พลางเลื่อนมือผมไปแนบอกด้านซ้าย จนผมรู้สึกจังหวะที่เต้นอึงอยู่ในอกเขา มันสะท้อนผ่านมือมาจนถึงหัวใจอีกดวงที่เต้นอยู่ในอกผม

   “โจ...” ผมเรียกชื่อเขา จากนั้นก็ค่อยๆ ดึงมืออีกข้างของเขาเข้ามาแนบอกซ้ายของผมบ้าง จากนั้นก็พูดเบาๆ “รู้หรือยัง ทำไมพี่ถึงเป็นลมทุกที”

   มือของสุภาพงษ์ทาบลงบนอกผม เหนือหัวใจที่กำลังเต้นระรัวดวงนั้นพอดี ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจของเขาที่เต้นถี่ขึ้น และแทบจะพร้อมกัน หัวใจของผมก็พลอยเต้นถี่ตามเขาไปด้วย เราแนบมือลงบนหัวใจของแต่ละฝ่ายแบบนั้นอยู่สักพัก สุภาพงษ์ก็ยิ้มออกมา

   “พี่นิตกับผมใจตรงกันเลย”

   ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่ก้มหน้าหนี ผู้ชายรูปหล่อขยับเข้ามาใกล้อีก แล้วจูบหน้าผากผม “ผมรักพี่นิตนะครับ รักที่สุดเลย”

   หัวใจผมเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมจนต้องเอนศีรษะพิงกับอกเขา พอดีกับตำแหน่งเดิมที่เขาเอามือผมแนบไว้พอดี ผมเลยได้ยินเสียงหัวใจของเขาด้วย

   ตึก ตึก ตึก..

   ไม่รู้มาก่อนเลยว่า เสียงหัวใจเต้นของคนคนหนึ่ง จะพลอยทำให้เสียงหัวใจของอีกคนหนึ่งเต้นแรงไปด้วย

   นี่หรือคืออานุภาพของสิ่งที่เรียกว่าความรัก

---------------------------------------------

   ตอนที่ผมกับสุภาพงษ์ลงมา ภูมิวัฒน์กับคุณากรก็นั่งรออยู่ตรงล็อบบีเรียบร้อยแล้ว แต่แทนที่จะอ่านหนังสือพิมพ์รอหรือทำอะไรอย่างที่คนอายุสามสิบสี่สิบทำกัน สองคนนั้นกลับนั่งสัปหงกอย่างกับคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทั้งๆ ที่เวลาก็ตั้งสิบเอ็ดโมงกว่าแล้วแท้ๆ และพอถูกปลุก ภูมิวัฒน์เพื่อนผมก็ค่อนแคะขึ้นทันที

   “ไปทำอะไรกันนานสองนานน่ะหืม? ทิ้งเพื่อนให้รอจนหลับแล้วเนี่ย”

   ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำ เลยชวนเขาไปทานข้าว เพื่อนรูปหล่อของผมพยักหน้า ก่อนจะอ้าปากหาวอย่างไม่เกรงใจ ขณะที่คุณากรเองก็สภาพไม่ต่างกันนัก ชวนให้สงสัยว่าเมื่อคืนสองคนนี้ทำอะไรกันแน่

   “เมื่อคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนหรือไง?” ผมถามออกมาในช่วงที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ในศูนย์อาหารของโรงแรม ภูมิวัฒน์พยักหน้าเหนื่อยๆ “อืม.. น้องกั้งกวนจนไม่ได้นอนทั้งคืนเลยน่ะ ตื้อจริงๆ”

   ผมเห็นสภาพเพื่อนแล้วก็นึกสงสาร เลยหันไปหาคุณากร “คุณกั้ง แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

   คุณากรยักไหล่ด้วยสีหน้าง่วงงุนไม่แพ้กัน “ไม่เกินไปหรอกครับ ก็พี่ภูมิหาเรื่องก่อนนี่ บอกว่าคืนนี้มาเล่นเกมแข่งกัน ผมก็เลยตกลง แค่เล่นยาวไปหน่อยเท่านั้นเอง”

   ภูมิวัฒน์ทำหน้าเซ็งๆ แต่ไม่พูดอะไร ผมเลยขี้เกียจถามต่อ เพราะสุดท้ายก็คงไม่เข้าใจสิ่งที่สองคนนี้สื่อสารกันอยู่ดี เขาจะทำอะไรก็ปล่อยไปแล้วกัน อย่างภูมิวัฒน์คงเอาตัวรอดเองได้หรอก

   “แต่คุณพนิตนี่อึดใช่ย่อยนะครับเนี่ย... ครั้งแรกก็เดินปร๋อเลย” คุณากรพูดขึ้นต่อ คราวนี้ผมหันไปมองเขา แล้วขมวดคิ้ว “อะไรน่ะคุณกั้ง?”

   “อ้าว.. ก็เมื่อคืน...!” เขาพูดไม่ทันจบก็ถูกสุภาพงษ์ใช้ศอกถองสีข้าง จนผมที่เป็นคนเห็นยังเจ็บแทน คุณากรรีบหุบปาก แล้วหันไปค้อนคนถองทีหนึ่ง ขณะที่ภูมิวัฒน์หัวเราะหึๆ ในคออย่างสะใจ ผมมองแล้วก็นึกละเหี่ยใจอยู่หน่อยๆ

   รู้งี้มากับสุภาพงษ์สองคนก็ดีหรอก ชวนเจ้าพวกนี้มาแทบจะไม่มีผลอะไร ไม่สิ... อาจจะมีอยู่หน่อยหนึ่ง นี่ถ้าภูมิวัฒน์ไม่โทรศัพท์เข้ามาตอนนั้นล่ะก็... ผมคง.......

   พอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ภูมิวัฒน์จะโทรศัพท์เข้ามาแล้ว ผมก็รู้สึกอายตัวเองจริงๆ แต่ไม่รู้จะแก้อายยังไง เลยได้แต่ก้มหน้างุดๆ ทานข้าวเงียบๆ โดยไม่สบตากับใครเลย พอทานเสร็จ ช่วงที่เดินมาขึ้นรถ ภูมิวัฒน์ก็อาศัยจังหวะที่สุภาพงษ์หันไปคุยกับคุณากร เดินเข้ามาพูดกับผม

   “พนิต... กล้าๆ หน่อยสิ มาถึงขั้นนี้แล้วนะ”

   ผมหันไปมองเขางงๆ ขณะที่เจ้าเพื่อนผมยิ้มพลางถอนหายใจ “กับน้องโจน่ะ คบกันแบบเปิดเผยได้แล้ว ไม่ต้องกลัวสายตาใครหรอก เดี๋ยวนี้สังคมเปิดกว้างขึ้นแล้วล่ะ”

   ผมมองเขาอึ้งๆ ก่อนจะตะกุกตะกักพูดออกไป “บะ.. บ้าน่ะ”

   ภูมิวัฒน์ถอนหายใจอีก “ไม่ต้องเขินหรอกน่า นายก็หน้าตาน่ารัก เดินคู่กันกับน้องโจ เข้ากันจะตาย”

   “เหอะ!” ผมแค่นเสียง นึกสงสัยว่าเพื่อนผมไปกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า “เดินคู่กันก็ได้เหมือนพ่อลูกน่ะสิ”

   คนถูกย้อนหัวเราะออกมา “พ่อน้องโจไม่หน้าตาหนุ่มเฟี้ยวขนาดนี้หรอก นายมีรอยย่นเท่าคนอายุหกสิบแล้วหรือไง?”

   “บ้า! จะไปมีเยอะขนาดนั้นได้ไง” ผมว่า ภูมิวัฒน์หัวเราะอีก “ใช่ไหมล่ะ แล้วมันจะเหมือนพ่อลูกได้ไง มั่นใจหน่อยสิ กั้งเล่าให้เราฟังแล้ว เรื่องน้องเขาน่ะ ดูเขาฝังใจกับนายมากเลยนะ แล้วนายเองก็ดูจะมีใจให้เขาด้วย เราไม่อยากให้นายทำพลาดแบบที่เราเคยทำน่ะ”

   ผมหันหน้าไปมองเขา แล้วเห็นสายตาที่มองมาอย่างจริงจังเหมือนกับเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน

   “พนิต เมื่อก่อนตอนเรียน นายเคยพยายามจะใกล้ชิดเรา แต่เรากลับทำเฉยๆ ใส่นาย เพราะเรากลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวว่าถ้าตอบรับแล้ว ทุกอย่างจะไปไม่รอด และสุดท้าย เราก็ทำให้นายต้องจากไป โดยที่ยังไม่เคยได้รับรู้รสชาติความสุขของการตอบรับความรู้สึกของนายเลยแม้แต่วันเดียว เราไม่อยากให้นายมานึกเสียใจตอนหลังเหมือนอย่างที่เราเป็น”

   “..................” ผมมองเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แล้วห่างหายกันไปเพราะเรื่องบาดหมางเพราะคำพูดที่กระทบกระเทือนความรู้สึก

   ถูกอย่างที่เขาพูด ครั้งหนึ่งผมเคยแอบทุ่มเททุกอย่างให้เขา เคยคิดอยากจะอยู่ใกล้ๆ เคยนึกอยากเจอหน้าเขาทุกวัน อยากตื่นมาแล้วมีเขาอยู่ข้างหมอน แต่ทว่า.... ผมกับเขา ไม่เคยมีวันนั้นร่วมกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งๆ ที่เขาเอง ก็รู้สึกแบบเดียวกับผมแท้ๆ แต่กลับมาบอกผมเมื่อเวลาผ่านมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว

   ผมถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง พร้อมกับยิ้ม แล้วยกมือตบไหล่ภูมิวัฒน์เบาๆ “อืม... เข้าใจล่ะ.. ขอบใจ แล้วก็... ขอโทษด้วยนะ”

   “ไม่เป็นไรหรอก” เขาพูด จากนั้นก็ปลีกตัวแยกไปอีกทาง จังหวะเดียวกับที่สุภาพงษ์เดินเข้ามาพอดี

   “พี่ภูมิบ่นเรื่องกั้งหรือครับ?” เขาถาม ผมเลยเนียนพยักหน้าไป สุภาพงษ์ทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ “ผมขอโทษด้วยนะครับ”

   “ไม่เป็นไร พี่เป็นคนเสนอให้ชวนมาเองนี่ แล้วภูมิวัฒน์ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากหรอก”

   สุภาพงษ์มองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ จากนั้นก็พูดออกมา “ผมไปขอโทษพี่ภูมิดีกว่า”

   ผมมองไล่หลังสุภาพงษ์ที่กำลังเดินไปหาภูมิวัฒน์ แล้วถอนหายใจออกมา

---------------------------------------

   ภูมิวัฒน์กับคุณากรหลับสนิทมาตลอดทางกลับจากอยุธยา ขนาดหลับจนหัวโขกกันแล้วก็ยังไม่รู้สึก เห็นแล้วก็ไม่รู้ว่าจะสงสารหรืออะไรดี พอจอมจ้อสองคนหลับ รถเลยเงียบสนิท ไม่มีใครคอยกัดคอยกวนเหมือนขามา ผมที่ตั้งใจจะตื่นเป็นเพื่อนสุภาพงษ์ก็ผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีตอนถึงบ้านแล้วนั่นแหละ

   พอมาถึงล้างหน้าล้างตา ดื่มน้ำแล้ว ภูมิวัฒน์ก็เรียกแท็กซี่กลับ ส่วนคุณากร ตอนแรกตั้งใจจะกลับกับสุภาพงษ์เหมือนอย่างขามา แต่พอภูมิวัฒน์คล้อยหลังไปได้ไม่ถึงสิบห้านาที ก็ตัดสินใจจับแท็กซี่กลับ ไม่รู้ว่าจะตามไปตอแยเพื่อนผมต่อรึเปล่า โดนนักข่าวตามตื้อนี่น่ากลัวจริงๆ

   สรุปแล้วสุดท้ายเลยเหลือผมกับสุภาพงษ์นั่งอยู่ในบ้านสองคน

   “โจจะกลับคอนโดเลย หรือว่าจะทานอะไรก่อนล่ะ?” ผมถาม เพราะเห็นว่าจะบ่ายสี่แล้ว สุภาพงษ์มองหน้าผม แล้วพูดตอบ “พี่นิตจะไปทานด้วยกันไหมครับ?”

   “อืม” ผมพยักหน้า “ร้านไหนดีล่ะ? หน้าซอยมั้ย หรือโจมีร้านอื่นเสนอ?”

   สุภาพงษ์นิ่งนึกไปพักหนึ่ง “ร้านหน้าซอยก็ได้ครับ”

   จากนั้นเราสองคนเลยเดินทอดน่องไปที่ร้านอาหารตามสั่ง โดยทิ้งรถเอาไว้ที่ประตูหน้าบ้าน ระหว่างทางผมหันไปหาเขา

   “โจ... วันไหนเบื่อๆ น่ะ มาทานข้าวบ้านพี่ก็ได้”

   “...........” เขาหันมา แล้วกะพริบตาปริบๆ “ได้เหรอครับ?”

   “อืม...” ผมพยักหน้า “ถ้าเหงาจะมาก็ได้ โจอยู่คนเดียว พี่ก็อยู่คนเดียว มานั่งเป็นเพื่อนกันบ้าง ไม่เป็นไรหรอก”

   “ไม่รบกวนสมาธิพี่นิตเขียนนิยายหรือครับ?”

   “ไม่เป็นไร”

   สุภาพงษ์คลี่ยิ้มออกมา “ขอบคุณนะครับพี่นิต”

   ผมมองแล้วใจเต้นตึกๆ สะกดหัวใจอยู่นาน กว่าจะยิ้มตอบเขาออกไปได้

   ผมไม่อยากสำนึกได้ตอนสายอย่างภูมิวัฒน์ แล้วก็ไม่อยากให้สุภาพงษ์รู้สึกอย่างผมในอดีต แต่อายุผมมากแล้ว ผมคงรีบคงเร่งอะไรไม่ได้ ถึงอย่างนั้น... หากผมลองขยับความสัมพันธ์กับเขาอย่างทีละเล็กละน้อยแบบนี้ อาจจะเป็นการดีที่สุดก็ได้

   สักวันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างพร้อม ผมจะใช้ชีวิตคู่กับเขา ตอบสนองเสียงเรียกร้องของหัวใจของเราที่เต้นไปด้วยความรู้สึกเดียวกัน

-----------------------------------------------------
**โอ๊ย เขิน เขินแทนพี่นิต ฮ่าๆๆๆๆ งานนี้พี่ภูมิท้ายๆ ดูพระเอกสุดๆ ส่วนพระเอกของเราบทน้อยเหมือนเดิม

แอบรู้สึกว่า พี่ภูมิตอนนี้เด็กมาก ทำอะไรกันกับกั้งน่ะ โอ๊ย คู่นี้ดูประสาทๆ ฮ่าๆ

ส่วนพี่นิต.... อ๊ากกก  ฮ่าๆๆ เป็นนายเอกที่มีฉากหวิวๆ เยอะมาก แต่ไม่เคยมีของจริงกับเขาสักที (กระทั่งตอนนี้เกือบจะเสียหนุ่มอยู่แล้ว ยังมีเสียงโทรศัพท์จากเพื่อนเลิฟมาช่วยเอาไว้อีก ฮ่าๆ งานนี้ไม่รู้ใครช่วยใครกันแน่)

แอบมีฉากนายโจหึงพี่นิต เพราะพี่นิตคงถลึงตามองหุ่นเพื่อนและเพื่อนของโจแบบไม่มีเหนียมไม่มีอาย ฮ่าๆๆๆ (โดยที่พี่แกคงไม่รู้ตัว ก๊ากกก)

สรุป... งานนี่คุณพนิตหื่นสุดนี่เอง (แต่เป็นหื่นทางสายตา ไม่กล้าแสดงออกจากการกระทำและคำพูด ถึงอย่างนั้นโจก็ดูออกนะคะ ก๊ากก)

แอบมีฉากหวานๆ อย่างจับหัวใจ ที่เรายังไม่นึกว่าตัวเองจะเขียนอะไรแบบนี้ออกมาได้ โอ๊ยย นี่ช้านทำอะไรลงไป

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ^^

[ทิวลิปสีส้ม]

น้ำตาลทะลักค่ะ อ้าปากน้ำตาลก็ร่วงกราวลงมาเลยอ่า อ่านคู่นี้แล้วพาลจะเป็นเบาหวาน
สภาพตอนนี้ก็เหมือนเบาหวานขึ้นตา มองอะไรก็หวาน
ฉากนี้จะหวิวก็หวิว หวานก็หวาน ฮาอีกต่างหาก ครบเครื่องค่ะ
พี่ภูมิกับกั้งเขาเล่นเกมอะไรก๊านนน ปอก(ลอก)เสื้อผ้าตามหาความลับเรอะ!!
ฮาคุณภูมิ เรื่องวัดขนาด แลดูจริงจังมาก
น้องโจหึงจัด เสียงกระด้างเชียวแต่แหม ตอนนี้คงเสียงอ่อนแล้วล่ะก็พี่นิตยอมอ่อนลงให้ขนาดนี้
แถมตอนนี้พี่นิตยั่ว พี่นิตอาจจะงงว่าตัวเองไปยั่วตอนไหน แต่ยืนยันว่าพี่นิตน่ะยั่วจริงๆ ค่ะ
เป็นประเภทที่ยั่วแบบเป็นธรรมชาติและอัตโนมัติชนิดที่ตัวเองไม่รู้ตัวซะด้วย
โฮ่ยยยยย สูดหายใจ หายใจเข้า หายใจออก รู้สึกตอนนี้มันเขินจนหายใจผิดจังหวะ
ตื่นเต้นไปกับทั้งคู่ ตึก ตึก ตึก กรี๊ดดดดดดดด >///<

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[พิรุณสีเงิน]

ฮาพี่นิต  อ่านไปก็ขำไป

    ส่วนนี้ให้คนเขียวนะคะ ><

[aoommy]

โถ่ พี่นิตรอดได้หวุดหวิดเลยนะ น่าร๊ากจริงๆ โจนี่หลงและรักพี่นิตมากเลยนะ แต่แหมโอกาสสามรอบแล้วนะ พลาดตลอดๆ
เอาน่า สักวันพี่นิตคงยอมเองแหละเนอะ กั้งภูมิ คู่นี้น่ารักดีแหะ แบบเซียนตัดเซียน รู้ทันกันตลอด
ขอบคุณคนเขียนที่เข้ามาต่อเรื่อยๆ ตอนเห็นว่าอัพ กรี๊ดลั่นห้องเลยอ่ะ แบบว่าดีใจมาก

[ryoko_chan]

วิ่งมาเม้นท์ในนี้ให้ด้วย ดันกระทู้ๆๆๆ แล้วก็วิ่งมาให้เป็ดด้วยยย:-[


ไม่ไหวแล้วววว ไม่ไหวแล้วค่ะ!!! พี่นิต พี่นิต พี่นิต!!!
อ๊ากกก ทึ้งหัวตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน(เมื่อก่อนทึ้งซอฟท์ๆ แต่วันนี้ ตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ)
ทึ้งไปทึ้งมาก็แทบอยากจะเอื้อมมือไปทึ้งหัวพี่นิตด้วย! (โดนโจเหล่..แถมกำหมัดกร๊อบๆ)

พี่นิตอ๊าาาาาาา คราวนี้จะเข้าได้เข้าเข็มแล้ว เผลอตัวเผลอใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..ด้วยสินะคะ!
แต่ก็นะ คนจะยังไม่ได้ก็ยังไม่ได้อยู่วันยังค่ำ(สงสารตาโจ) โดนตาภูมิขัดจนได้
ตอนนี้มันวุ่นวายเหลือจะคณานับกันเลยทีเดียว
วุ่นวายที่หนึ่งคือ คุณภูมิโทรมาขัดจังหวะการเข้าด้ายเข้าเข็มของพี่นิตกับโจ
วุ่นวายที่สองคือ กั้งกับคุณภูมิ กำลังจะได้เสียกัน? ("ได้"มีชีวิต กับ"เสีย"ชีวิต) พี่นิตก็เข้าไปขัดเค้าอีก ขนาดโจ ปิดประตูให้อีกรอบแล้วนะนั่น
วุ่นวายที่สามคือผ้าคุณภูมิหลุด ลำบากโจต้องงรีบปิดตาเดี๋วพี่นิตเลือดกำเดาไหลเป็นลมเป็นแล้งไปจะแย่เอา

โอ๊ยยย ตอนนี้มันวุ่นวายได้โล่ พี่นิตเองก็หื่นได้โล่
ว่าก็ว่า โจเค้าหื่นนะ..แต่หื่นกับพี่นิตคนเดียว

แต่พี่นิตเนี่ย..หื่นตั้งแต่เช้าเห็นอกโจก็อยากลูบอยากคลำ(อ๊ายยย><) พอมาเห็นสภาพของกั้งกะคุณภูมิที่เหลือเสื้อผ้าบนตัวแบบหมิ่นเหม่ ก็มองตาลุกวาว จนโจหึงเลยต้องรีบปิดตาเอาไว้อีก
พี่นิตหื่นจริงๆนั่นแหล่ะค่ะ!!! ฮ่าฮ่า โอ๊ยยฮาพี่นิต

ตอนที่สงครามในห้องของกั้งกับถูมิวัฒน์สงบแล้วตาโจลากพี่นิตเข้าห้องอีก..
แอบหวังเล็กๆว่าโจจะพาพี่นิตไปทำมิดีมิร้ายนะคะนั่น ฮ่าาา
สุดท้าย แค่ฟังเสียงจังหวะหัวใจของกันและกัน อ๊ายยยยโรแมนติก
แต่จริงๆ ตอนโจปลดกระดุมเสื้อ แถมจะปลดเข็มขัดเนี่ย..โจเนี่ยก็ห่ามเนอะ..กั้งท้าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่หน่อย จะมาอวดให้พี่นิตดูเลยทีเดียวจะได้เทียบกันได้แบบจะจะ หรือจ๊ะ? ว่าใครใหญ่กว่ากัน...แหม พ่อคุณ คุณพนิตเค้ายังไม่แก่จนสมองเลอะเลือนน้า(โดนพี่นิตโบก) เมื่อเช้าก่อนพี่นิตเค้าเห็นของคุณภูมิเค้าก็เห็นของเธออีกรอบแล้วล่ะ ไม่นับเมื่อคืน และไม่นับเมื่อคืนก่อนๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ายยยย (เขินนนนนนนน)

ฉากพี่นิตซบอกโจ..ฮื้ออออออออออออออออออออออ อยากซบบ้าง (โดนพี่นิตเอามือดันหัว)
แล้วพอกลับบ้านมานะ  โหวววววววว พูดแต่ละอย่างเข้าทางโจทั้งนั้น ทั้งกินข้าวด้วย ทั้งให้มาอยู่ด้วย โอ๊ยย
อย่างนี้ตาโจไม่ไหวจะขับรถมาบ้านพี่นิตทุกเย็นเหรอค๊าาาาา
เนี่ยเพราะได้พี่ภูมิเค้าสวิซต์สติพี่นิตเลยนะคะ โจเลยจะได้มากินข้าวกับพี่นิตตลอดที่ใจคิดถึง ฮ่าฮ่า

ปล.อยากรู้จังว่าโจไปขอโทษพี่ภูมิว่าอะไร คึคึคึ(ยิ้มเจ้าเล่...รู้สึกว่าโจคงไม่ได้ไปพูดกับคุณภูมิเรื่องกั้งยังไงไม่รู้สิคะ ฮ่าฮ่า)

ปล. ที่ 2 . ขอบคุณมากๆเลยนะค้าที่ตอนนี้มันยังไม่จบ..ไม่งั้นใจขาดตายแน่เลยเพราะยังต้อง
การได้รับความรักจากคุณพนิต และจากโจอยู่อีกนานนนนแสนนานนนนนนนนนน

จุ๊บๆ เป็นกำลังใจให้คุณจูออนค่า!! (ถือพู่เชียร์ข้างสนาม)

[A-J.seiya*]

อั้ยย่ะ!!!
พี่นิตคลาดอีกละะะ คุณสุภาพงษ์ก็เกือบละะะ
เมื่อไหร่จะพร้อมล่ะคะะะ
หนูรออยู่ (เกี่ยวอะไร) 55555
คิดถึงคนเขียนมากๆ ^^

[Kee]

ชอบซีนที่ใจเต้นตรงกันมาก
มันดูโรแมนติกสุดสุดเลย   

[kyoya11]

พี่นิตหวิดเสียตัวหลายรอบมากเลย เมื่อไหร่จะเสียล่ะ
ตอนนี้โจดูแบ๊วๆน่ารักยังไงไม่รู้

[sunshine538]

พี่นิตแอบมาเงียบๆ 

งวดนี้ไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี ฮาพี่นิต สงสารน้องโจ หมั่นไส้พี่ภูมิกับน้องกั้ง  (แกก็เลือกซักอย่างสิ คนเขียนโดดถีบ)

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[aloney]

โห!!!!  -o-   ไรเนี๊ยพี่นิตยังบริสุทธิ์อีกหรอ   เซ็ง ง ง    หมั่นไส้ภูมิกั้งที่สุด  ขัดจังหวะเลยนะ

โจนิต น่ารักมาก ก ก ก

[rmlab]

หายไปนานเลยน้า
คิดถึงพี่นิตจะแย่

[pure_ka]

กรีดร้อง ......กลับมาได้ซะทีนะพี่นิต + น้องโจ
แถมกลับมาด้วยความอลังการ  เอาแผ่นดินไหว 8.6 ริกเตอร์มาฝากด้วย 555

น่ารักจริงๆเลยค่ะ  ดีแล้วที่พี่นิตยังไม่เสียหนุ่ม  เก็บไว้นานๆ นะดีแล้ว
เผลอเป็นลมเป็นแล้งไป  น้องโจจะตกใจเอา .....555

[yeyong]

พี่นิตรอดน้ำมือน้องโจได้อีกแล้ว
วัยรุ่นเซ็ง

[PoP~Pu]

กรี๊ดด อีกนิดเดียวเองอะพี่นิตตต ยังอุตส่ารอดไปได้อีก
ลุ้นให้พี่นิตเสียตัวมาก กร๊ากก
"สักวันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างพร้อม ผมจะใช้ชีวิตคู่กับเขา
ตอบสนองเสียงเรียกร้องของหัวใจของเราที่เต้นไปด้วยความรู้สึกเดียวกัน"   

[MoMoRin]

พี่นิตเหมือนสาวน้อยริรักเลยอ่ะ คิดมากคิดมาย สะระตะเต็มไปหมด สงสารพี่โจบ้างเถอะค่ะ เค้ารอพี่นิตมาตั้งหลายปีนะคะ

[yayee2]

หายไปนาน แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะคุณนิต เริ่มยกสะพานลงให้โจเดินข้ามมาแล้วล่ะ

[Cherry Red]

คุณพนิตเกือบเสีย virgin ที่เก็บมา 45 ปี แบบฉิวเฉียดเป็นที่สุด 
แต่ในที่สุดก็รอดมือโจไปได้อีกครั้ง (ชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด)
เพราะ กันชนกิตติมาศักดิ์(เพิ่งจะ)ทำหน้าที่ได้สมกับเป็น กันชัน ตามที่รับมอบหมายมาแต่แรก ( จริง ๆ ไม่ต้อง จะดีกว่า )
สงสารโจเหมือนกันนะ กว่าจะถึงวันได้แอ้ม จะต้องแห้วซักกี่รอบล่ะเนี่ย ?

คุณภูมิ-น้องกั้ง โหมเล่นอะไรกันทั้งคืน? ไม่เป็นอันหลับ อันนอน ผ้าผ่อนกระจุยกระจาย     

[Allure-Q]

(แหวกว่ายออกจากกองน้ำตาลมาเม้น)
หวานๆ เย็นๆ สไตล์พี่นิตจริงๆ   ยังไงก็ถนอมพี่นิตหน่อยนะน้องโจ...รุ่นนี้ท่าทางอะไหล่จะหายากมาก  <<แม่ยกกระทืบ
พี่ภูมิกับน้องกั้ง...(เอ๊ะ หรือว่า น้องกั้งกับพี่ภูมิ?) คู่นี้จะมี ซัมติง กับเขาบ้างไหมเนี่ย?

[MIkz_hotaru]

กรี๊ด พี่นิตเปิดใจแล้ว
 
ปลื้มปริ่มใจ

[silverspoon]

พี่นิต ชีวิตมันสั้นน้า

[rubymoona]

โฮก ในที่สุดก็อ่านหมด อั่ก พี่นิตสุดยอด อั่ก เราเป็นสายโอจิคะ โอย พี่นิตอ่ะ น่ารักเป็นบ้า แถมยั่วสุดๆ อ๊าค โจจงอดใจไม่ไหวเสียที!!!

[Alone Alone]

โจ พลาดอีกแล้วๆๆๆๆๆๆ

[Pepor]

พี่นิต หลังๆนี่ยั่วเก่งจัง สงสารโจบ้างนะ ความอดทนเริ่มน้อยลงๆล่ะ



ปล. แอบไปทวงรวมเล่มนกยูงที่ทู้น้นมาค่ะ

[sukie_moo]

มารอพี่นิต