บทที่ 23: นมจืดกับความน่ารักหนึ่งเดียวของเขา [100%]
แผนบ้าอะไรของมันวะ!
มึงจะจับพวกกูมานั่งสุมหัวรวมกันที่ร้านหมูกระทะลุงเจิด ปะเทิดเทิง ไม่ได้นะเว้ย โต๊ะก็เล็กๆนั่งฝั่งละสองคนยังเบียดเลยและแน่นอนว่าผู้ปกครองทั้งสองคนไม่มีทางให้ลูกชายนั่งกับโจรป่าแน่นอน
เลยจบลงที่...ศัตรูพ่ายกับนมจืดฝั่งหนึ่ง ส่วนพระเอกก็นั่งคนเดียวอีกฝั่งหนึ่งแต่ว่า...ป้อมปราบไปลากเก้าอี้พลาสติกมานั่งแหมะตรงหัวโต๊ะคนเดียว พนักงานถึงกับทำหน้างงตอนมาส่งกระติกน้ำแข็ง
“ฮื้อ...เราอยากกินหมูกระทะหลายๆคนมานานแล้ว” หลายคนห่าอะไรไอ้นม ปกติก็มากินกันสามคน วันนี้แค่มีผีเปตรมาขอส่วนบุญเพิ่มอีกตนนี่มันเยอะขึ้นตรงไหนวะ
“เหอะ” เสียงที่หนึ่ง
“เหอะ” เสียงที่สอง
“เหอะ” เสียงที่สาม
“ฮื้ออออออ” ทำไมทุกคนถึงได้เหอะกันคนละทีละ ไม่เอาๆน้า กินกันดีกว่า “ไปตักอาหารกันน้า เราหิวแล้ว”
เสียงเล็กๆมาพร้อมกับรอยยิ้มตาหยีทำให้คนมองสะบัดหน้าใส่กันก่อนจะลุกขึ้นไปตักอาหาร
“มึงไม่ต้องไป” ป้อมปราบกดไหล่เพื่อนให้นั่งลงเหมือนเดิม “นั่งเฝ้าโต๊ะ”
“แดกอะไรบอกพวกกู” ป้อมปราบชี้ไปที่โซนอาหาร
“กูตักมามึงต้องแดกให้หมด” พระเอกกระดิกนิ้วใส่หน้าคนตัวเล็ก
งื้อออออออ “ก็ได้ ตักหมี่หยกมาเผื่อเราด้วยน้าแล้วก็กุ้ง” บอกสิ่งที่ตัวเองอยากกิน “แต่ว่าไม่ต้องเยอะน้า”
“เออ!”
แต่เหมือนว่าทั้งสามจะไม่ฟังนมจืดเลยเพราะเล่นตักกันมาพูนจานทั้งนั้นเลยแต่ละคน ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าทั้งป้อมปราบและพระเอกตักหมี่หยกและกุ้งมาด้วยกันทั้งคู่
“เพื่อนกูกูตักให้ได้ มึงเสือกไร”
“กูจะตักของกูมึงจะทำไม พ่อมึงมาปักป้ายไว้เหรอว่าห้ามตัก”
“งื้อ ไม่ทะเลาะกัน” ยกมือห้ามมวยทั้งสองฝั่ง “กินกันๆเถอะ”
จัดแจงเอามันหมูมาทาถูๆบนกระทะ ใช้กินใช้ทาพร้อมกันได้ พอกระทะพร้อมก็เอาเนื้อลงย่าง นมจืดก็เอาเส้นหมี่หยกมาลวกตรงช่องน้ำซุปแล้วค่อยกิน
“อะ...” อยู่ๆก็มีน้องกุ้งตัวแดงแจ๋หล่นตุบมาลงมาในชามใบเล็ก
“ขอบคุณน้า” ยิ้มตาหยีให้กับคนฝั่งตรงข้าม แล้วก็คีบเบคอนชิ้นโตกลับไปให้
“แฮ่ม...” ตอนแรกก็ยังไม่สนใจ “แฮ่มๆๆๆๆๆ” คราวนี้เลยมารัวๆเลย
“ปราบเอาน้ำไหม?” ยื่นน้ำให้เจ้าของแก้วอย่างเป็นห่วง
“ส้นตีนติดคอหรือไง?” ไม่ได้ให้พูดอย่าแสลนได้มั้ยไอ้พระ
จากแรกที่แย่งกันกินจนหวิดจะตีกันไปหลายหนจนนมจืดคิดว่าแผนการปรองดองของตัวเองจะล่มเป็นท่า แต่ว่าตอนหลังเหมือนแผนจะได้ผลเพราะว่าทั้งสามคนต่างคีบหมูคีบกุ้งแบ่งกันใหญ่เลย
“อะ แดกเข้าไปไอ้เชี่ย”
“มึงก็แดกเซ่ะ”
“ไอ้ห่า เอาของมึงไป”
เห็นไหม...ทั้งสามคนปรองดองกันแล้ว
คนตัวเล็กยิ้มตาปิดมองเพื่อนคีบให้กันไปมาขณะที่ตัวเองกำลังแทะฝักข้าวโพดเป็นการปิดท้ายก่อนที่จะตั้งใจว่าจะไปตักไอศกรีมมากินอีกหนึ่งลูก
“ดีจัง...” ทั้งสามที่กำลังปรองดองกันหันมามอง “ปราบพ่ายกับพระเอกดีกัน ไม่ตีกันแล้ว มีคีบให้กันด้วย เนอะๆ ดีกันๆ ไม่ทะเลาะกัน”
ดวงตาสามคู่หันมาสบกันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
...ปรองดองบ้านไอ้เตี้ยนะสิ พวกกูอิ่มแล้วต่างหากโว้ย!...
“สวัสดีครับ” เสียงเล็กทักทายอย่างสดใสให้กับผู้รักษาความปลอดภัยของปากทางเข้าคอนโดสุดหรู
เป็นครั้งที่สองแล้วที่นมจืดมาที่คอนโดนี้ ไม่แน่ใจว่าพี่รปภ.จะจำเขาได้ไหมแต่ว่าก็เอ่ยทักทายให้พี่เขา พี่รปภ.ก็ยิ้มตอบกลับมาให้ด้วยนะ
มาถึงด้านหน้าของคอนโดหรูที่มีประตูกระจกบานใหญ่กั้นอยู่ เดินไปที่แผงวงจรของประตู มือเล็กๆกำบัตรแข็งแน่น เม้มปาก ใจเต้นตึกตักเหมือนได้ปฏิบัติภารกิจ มิชชั่น อิมพอสสิเบิ้ล
กลั้นใจแตะบัตรลงบนแผงพอได้เสียงดังติ๊ดเจ้าตัวก็ยิ้มออกก่อนจะผลักประตูเข้าไป ตอนแรกพนักงานที่เคาน์เตอร์ก็มองเล็กน้อย
แต่พอเห็นว่าเขามีบัตรก็เลยไม่ได้ว่าอะไร นมจืดยิ้มพร้อมก้มหัวให้ กอดย่ามตัวเองแน่นมาถึงหน้าลิฟท์
พอลิฟท์มาถึงแล้วก็เข้าไปยืน เอาบัตรแข็งๆแตะที่แผงวงจรอีกครั้งแล้วก็กดชั้น ไฟสีแดงขึ้นที่ชั้นที่นมจืดกดเรียบร้อย คนตัวเล็กก็ถอยมายืนตบอกตัวเองปุๆ
“อิๆ ติ๊ดๆเข้ามาแล้ว”
เมื่อวันก่อนพระเอกชวนมาเล่นที่ห้อง บอกว่าจะได้มาใช้ชามมินเนี่ยนด้วย นมจืดเลยตอบตกลงเพราะว่าไม่ได้ชามมาตั้งนาน ตอนแรกพระเอกบอกว่าถ้าทำไม่ได้ให้ไลน์ไปบอกแล้วจะลงมารับ นมจืดย่นจมูกแล้วบอกว่านมจืดไม่หลงหรอกไม่ต้องห่วง
เห็นไหม? มาจนถึงหน้าห้องจนได้
มิชชั่นสุดท้ายก็คือ...เอาบัตรติ๊ดๆเข้าห้อง พอเสียงสัญญาณดังติ๊ดนมจืดก็เปิดประตูเข้าไป ความเย็นฉ่ำของแอร์ก็ปะทะกับหน้าก่อนเลย
“ไอ้เตี้ย” เสียงทุ้มเข้มของเจ้าของห้องดังมาก่อนตัวก่อนที่ตัวจะโผล่ตามมา
“เย้ยยยย” โผล่มาแบบไม่ธรรมดาด้วยเพราะว่าเจ้าตัวเล่นเปลีอยท่อนบนมาเลย ด้านล่างเป็นกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเก่า
นมจืดหลับตาปี๋ ร้องฮือฮาในลำคอ
“ตกใจอะไรวะ”
“ฮื้อ...พระเอกไปใส่เสื้อสิ จะมาเดินโทงเทงแบบนี้ไม่ได้น้า” แอบหรี่ตามองแต่ว่าก็เห็นแผ่นอกแน่นตึงบึกบึนอยู่ตรงหน้า รีบหลับตาลงอีกครั้ง รู้สึกเหมือนหน้ามันร้อนเห่อ ใจเต้นตุบๆ
โทงเทงห่าอะไรวะ?!
“ทำไมวะ ไม่อยากดูเหรอ?” พูดพลางเดินย่างสามขุมเข้ามาหา นมจืดก็หลบตาปี๋ถอยๆหนีไป
“ฮื้อ...” ไม่ใช่ไม่อยากดู แต่เราเขินนะ
“ลืมตาดิ ใส่เสื้อแล้ว”
“จริงเหรอ”
“เออ...”
พรึบ!
“ฮื้อออออ หลอกเราอีกแล้ว” เปิดตามาหัวนมพระเอกเต็มๆตาเลยอะ มายืนใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรอะ
“มึงมันโคตรเด๋อ” ริมฝีปากได้รูปฉีกยิ้มกว้างเพราะความขบขันขั้นสุด คนอะไรแม่งเด๋อไม่บันยะบันยัง แต่เป็นเด๋อๆที่ทำให้กูใจเป็นวะกาวะกาเอ้ๆ
ฝ่ามือใหญ่จับหัวทุยมาบี้ๆบนอกล่ำอันน่าภูมิใจของตัวเอง คนตัวเล็กยิ่งขืนตัวออกเท่าไรคนขี้แกล้งก็บี้ๆลงเท่านั้น จมูกนมจืดได้กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนสบู่ก้อนที่สมัยเด็กๆคุณยายแถวบ้านชอบใช้ เป็นกลิ่นหอมสดชื่นไม่เหมือนสบู่สมัยนี้บางยี่ห้อที่กลื่นฉุนจนปวดหัว
บางทีกลิ่นตัวพระเอกก็ทำให้สดชื่นขึ้นไม่น้อยเลยนะ แม้ว่า...อกจะแน่นและแข็งไปหน่อย
“ไง เคลิ้มๆ” นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กเท่าหัวนมตัวเองที่ทำจมูกฟุดฟิดกับแผ่นอกแล้วแสยะยิ้มกว้าง ในเมื่อมันอยากดมก็ปล่อยให้ดมให้พอใจ
“ฮื้อ หอมอะ เราชอบ” นัยน์ตากลมช้อนขึ้นมามองหน้า ใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงมองคนตัวเล็กในอกตัวเอง ขยี้หัวหนุบหนับ “ใช้ของอะไรเหรอ?”
“นกแก้ว” ใช้มาตั้งแต่เด็กยันโตมันเลยติด สบู่ก้อนสีเขียวๆ ยิ่งพอใช้ใกล้หมดก็เก็บเอาไว้ สะสมได้เยอะหน่อยก็เอามากดๆบี้ๆให้มันผสมรวมเป็นก้อนเดียวกันได้เพิ่มมาอีกก้อนหนึ่งฟรีๆ
นมจืดตาโต “เดี๋ยวเราไปซื้อมาใช้บ้าง” ปัจจุบันนี้ใช้สบู่เด็กตราโคโดโมะ กลิ่นอ่อนๆเหมาะสำหรับเด็กด้วย
“ซื้อทำไมวะ” เสียงเข้มพูด “ก็มา...ใช้ที่นี่ดิ อาบน้ำที่นี่เลย” หึๆ...มาอาบน้ำห้องกูนี่แหละดีที่สุด
“ได้เหรอ?” นั่นไง ไอ้เตี้ย หลอกง่ายเชี่ยๆ ฮี่ๆ
“เออ ได้”
“ฮื้อ ดีใจ” เห็นไหมพระเอกใจดีมากเลย ใครว่าพระเอกใจร้ายไม่จริงเลยออกจะใจดีขนาดนี้
“โอ๊ย!” ใจกู...อยากฟัดฉิบหาย “ดูดนมหน่อยดิ”
ร่างเล็กสะดุ้ง “ดูดอีกแล้ว” ไม่เอาแล้ว กลัวปากเจ่ออะ
คนพูดไม่รอคำตอบเลย รืมฝีปากได้รูปก้มลงมาฉกวูบที่ปากเล็กทันที คราวนี้ไม่ใช่แค่ปากแตะเฉยๆเพราะว่าลิ้นร้อนๆไล่เลียไปตามริมฝีปากเล็กจนเจ้าของตกใจเปิดปากให้อีกฝ่ายได้เข้าไปสำรวจภายใน มือขาวกำแน่นเกร็ง เอวเล็กถูกลำแขนแกร่งรัดแน่นจนหายใจไม่ออก
นมจืดรู้สึกสมองเบลอไม่รู้มาจากการจูบสูบวิญญาณนี้หรือว่าเขาตกใจจนหยุดหายใจกันแน่ หัวใจเล็กเต้นเร็วกระหน่ำจนกลัวว่าพระเอกจะได้ยิน
ลิ้นร้อนกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆแต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ประสาอะไร ยิ่งหดลิ้นเข้าไปจนพระเอกต้องไล่ตามเข้าไปเรื่อยๆ
คนตัวเล็กสั่นสะท้าน จนในที่สุดคนขี้แกล้งก็ถอนริมฝีปากออกไป ใบหน้าขาวใสแดงก่ำจนไม่มีพื้นที่สีขาวเหลืออยู่เลย ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสนใจคนตรงหน้าที่เอาแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาด้วย
“นมอร่อย...” ปาดน้ำใสๆที่ไหลเยิ้มที่มุมปากเล็กเบาๆแล้วเอาเข้าปากตัวเอง
นมจืดเบิกตาโตพร้อมกับปิดปากตัวเองพัลวัน
“ฮื้อออออออออ” ตอนนี้ร้องออกอยู่แค่คำเดียว นอกนั้นพูดไม่เป็นภาษาทั้งนั้น รีบถอยห่างออกจากตัวสูบนมอันตรายตรงนี้ก่อนที่เขาจะถูกสูบนมจนหมดตัว
“หึ...” แสยะยิ้มให้ “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ?” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมกับท่าทางคุกคามทำให้นมจืดวิ่งปรู๊ดไปหลบในห้องน้ำก่อนจะล็อดประตูแน่น
“หลบในนั้นคิดว่ารอดหรือไง?”
“ฮื้อออออออ” ยืนร้องหน้าแดงอยู่หลังประตูห้องน้ำ แอบส่งค้อนให้กับอีกฝ่ายแม้ว่าจะไม่เห็นก็ตาม
“อยู่ได้อยู่ไป แต่ออกมาเมื่อไรโดนดีแน่” พระเอกยิ้มมุมปากก่อนจะยิ่งหัวเราะดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องงอแงมาจากข้างใน
“ฮื้ออออ ไม่แกล้งเราน้า อย่าแกล้งเราเลย”
ไม่ได้หรอกวะ...เพราะถ้าไม่แกล้งมึงแล้วกูจะไปแกล้งใครวะ แกล้งมินเนี่ยนแดกแฟ้บอย่างมึงอะบันเทิงสุดแล้วบอกเลย
“หึๆ อยู่ให้กูแกล้งตลอดชีวิตเถอะมึงอะ”
หลบอยู่ในนั้นเกือบห้านาทีจนไม่ได้ยินเสียงอะไรข้างนอกแล้วเลยค่อยๆเปิดประตูออกมา ไม่เห็นคนเลยแต่ได้ยินเสียงดังมาจากโทรทัศน์เลยเดินเข้าไปดู
เห็นร่างสูงใหญ่ที่ยังคงไม่ได้ใส่เสื้อและยังคงใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดิมนั่งชันเข่ากระดิกปลายเท้าสบายใจเฉิบ
คนตัวเล็กได้แต่ยืนทำปากยู่อยู่หน้าตรงห้องนั่งเล่นของคอนโดไม่ยอมเข้าไปใกล้กว่านี้
“ยืนทำซากอะไร มานั่งดิ” ตบเบาะโซฟาที่ว่างข้างๆ
คนตัวเล็กส่ายหน่ายิกๆ “ไม่อาววววว” ไปแล้วเดี๋ยวพระเอกก็แกล้งเราอีก
คนที่นั่งอยู่ยกมุมปากขึ้นก่อนจะยักไหล่ “แล้วแต่...อยากยืนก็ยืนไปนะ”
สุดท่ายคนที่ต้องยอมแพ้ก็คือนมจืด เดินเตาะแตะไปนั่งโซฟาแต่ว่าเว้นที่ระยะห่างจากอีกฝ่ายไปสองคืบ นั่งเบียดตัวกับพนักแขน แอบเหล่มองร่างสูงใหญ่ที่ผิวปากอารมณ์ดีพลางเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนไปถึงช่องฟตบอลที่เอาเทปจากการแข่งขันเมื่อคืนมาฉายซ้ำ
พระเอกแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่พอกูแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นก็แอบเหล่ใหญ่ ทำไมมันถึงเป็นคนหลอกง่ายแบบนี้เนี่ย เด๋อฉิบหาย ริมฝีปากได้รูปต้องยิ่งลอบยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นว่านิ้วเล็กๆยื่นออกมาจิ้มต้นแขนเบาสองสามจึก
จึกๆ
ตอนแรกแกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อน แต่ว่ามันก็ยังไม่ยอมแพ้
จึกๆๆ
“อะไร?” ถามทั้งที่ไม่หันไปมอง
“ฮื้อ” คราวนี้มีการทั้งจิ้มทั้งสะกิด “อย่าเพิ่งสนใจบอลสิ หันมาคุยกับเราก่อน”
เสียงหงุงหงิงกับแรงสะกิดที่เพิ่มขึ้นทำให้ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก
“เรียกร้องความสนใจจังนะไอ้เตี้ย”
“เย้ยยยยย” ฝ่ามือใหญ่คว้าเอวเล็กขึ้นมานั่งเกยหน้าตักแกร่ง ตอนแรกนมจืดก็ร้องพร้อมกับดิ้นยุกยิก
ช่วงนี้พระเอกเดี๋ยวก็ดูดนม เดี๋ยวก็แกล้งนมจืด ไม่รู้จะรับมือยังไงจริงๆ
“อยู่นิ่งๆดิวะ” เสียงเข้มดังขัด
“พระเอกก็ปล่อยเราสิ” นั่งแบบนี้มันเขินนะ อยากจะให้นมจืดระเบิดเป็นโกโก้ครันช์หรือไงนะ
“นั่งนิ่งๆก่อน” เสียงทุ้มอ่อนลง จมูกโด่งฝังลงกับซอกคอหอมกรุ่นจนเจ้าของได้แต่นั่งนิ่งตัวเกร็ง “นะ...เตี้ย”
พระเอกขี้โกง มาทำเสียงอ่อนๆทำไมเราทำตัวไม่ถูกเลย นมจืดปล่อยให้ตัวเองอยู่บนหน้าตักของอีกฝ่ายอย่างยินยอมแม้ว่าใจดวงน้อยจะเต้นตึกๆจนเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะได้ยินเหมือนกัน
“พระเอก...”
“อืม...”
“เราดีใจนะที่วันนั้นพระเอกลืมกาแฟไว้”
“อืม แล้วมึงก็เอามาคืนกู”
“เราเลยได้คุณซุปเปอร์ฮีโร่เป็นของตัวเองเลย” จากคนหน้าดุไม่รับแขกกลายมาเป็นตัวโกงที่เป็นฮีโร่คอยปกป้องเขา
“หึ แต่กูได้มินเนี่ยนแดกแฟ้บมาแทนว่ะ” เขารัดเอวเลกแน่นขึ้น
“ฮื้อ” มินเนี่ยนร้องขัด “ทำไมอะ มินเนี่ยนเฉยๆก็ได้ เราไม่กินแฟ้บน้า”
นี่ไง! ใครบอกมันไม่แดกแฟ้บวะ
“หึๆ” เสียงหัวเราะทำให้นมจืดยิ้มตาปิด มองไม่เห็นหน้าพระเอกแต่ว่านมจืดเดาว่าเจ้าตัวน่าจะยิ้มเหมือนกัน
.
.
.
...ฮีโร่หน้าโฉดกับความน่ารักหนึ่งเดียวของเขา…
กับ
...มินเนี่ยนแดกแฟ้บที่มีฮีโร่เป็นของตัวเอง…
-------------------------------------- 100% -------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาลงให้แล้วนะคะ
เรามานับถอยหลังไปพร้อมๆกับน้องนมและนังพระกันนะคะ เรื่องนี้เหลืออีกแค่ตอนเดียวก็จะจบลงแล้วค่า
อ่านแล้วชอบหรือมีฟีดแบ็คสามารถคอมเม้นบอกกันได้เลยนะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจน่ารักๆเสมอนะคะ
ปล.แอบมาส่งข่าวเรื่องการรวมเล่มอีกหนึ่งครั้งนะคะ
เรื่อง รักรสนมจืด จะตีพิมพ์กับ สนพ.เซ้นส์บุ๊คค่า ส่วนเรื่องกำหนดการออกจะออกช่วงงานหนังสือเดือนตุลาฯนี้ค่า ใครที่สนใจอยากจะรับน้องนมไปนอนกอดที่บ้านเตรียมหยอดกระปุกไว้ได้เลยนะค้า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 347543 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก