หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[บุหรง]

ตอนที่ ๑๔

   เช้านี้ฝนตกปรอยๆ น้ำหยดจึงออกจากหอพักเร็วกว่าปรกติราวๆสิบห้านาที น้ำหยดกางร่มคันเล็กๆ เดินออกจากหอพักไปยังโรงอาหาร เมื่อไปถึงก็พับร่มเก็บ แล้วเดินไปซื้อข้าวต้มหมูจากร้านประจำ เมื่อได้มาแล้ว ก็เดินไปนั่งกินที่โต๊ะยาวตัวหนึ่งภายในโรงอาหารนั่นเอง

   “ไงยะ ทำไมฉายเดี่ยวล่ะวันนี้” เสียงทักทายดังขึ้น แล้วนุชกับเก๋ก็นั่งลงตรงข้ามกับน้ำหยด
   “หือ ... ฉายเดี่ยวอะไร” น้ำหยดถามทั้งๆที่ยังก้มหน้ากินข้าวต้มอยู่
   “ก็ทุกทีเห็นมากับหนุ่มวิดยา แล้วไหงวันนี้มาคนเดียว” นุชพูดแล้วใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นเข้าปาก
   “หมูน่ะเหรอ” น้ำหยดเงยหน้าขึ้นมองไปในชามก๋วยเตี๋ยวของทั้งสองคน
“เกี๊ยวกรอบน่ากินนี่หว่า เค้าขายเปล่าๆมะ”
   “แกนี่ชอบเปลี่ยนเรื่อง ตอบมาก่อน วันนี้นายหมูของแกหายไปไหน” เก๋ดักคอ
   “เดี๋ยวมา” น้ำหยดทำไม่รู้ไม่ชี้ ลุกขึ้นเดินไปร้านขายก๋วยเตี๋ยว สักพักก็เดินกลับมา พร้อมกับจานเล็กๆในมือ มีเกี๊ยวกรอบอยู่๕ตัว
   “เฮ๊ย! ได้ไงเนี่ย ปรกติเค้าไม่ขายนี่หว่า” นุชทำตาโต
   “เราบอกว่า ถ้าไม่ได้กินตอนนี้คงน้ำลายสอจนตาย แล้วจะเป็นผีมาแอบกินให้หมดตู้เลย” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ หยิบเกี๊ยวกรอบเข้าปาก เคี้ยวดังกร๊อบๆ แล้วตักข้าวต้มคำเล็กๆเข้าปาก
   “สองคนน่ะ ระวังเหอะ ... อย่าเผลอนะ เดี๋ยวเกี๊ยวหาย” น้ำหยดพูดแล้วยักคิ้วให้ทั้งสองคน มองเกี๊ยวกรอบในชามก๋วยเตี๋ยวของทั้งคู่ตาเป็นมัน พลางหยิบเกี๊ยวกรอบเข้าปากอีกชิ้น
   เพื่อนสาวทั้งสองพร้อมใจกันทำตาโต แลบลิ้นใส่น้ำหยด แล้วรีบใช้ตะเกียบ คีบเกี๊ยวกรอบในชามของตัวเองเข้าปากอย่างพร้อมเพรียง พลางจ้องมองเกี๊ยวกรอบที่ยังเหลืออยู่ในจานเล็กๆ ราวกับนัดกันไว้
   “อ๊ะ ... ยกให้ก็ได้” น้ำหยดพูดแล้วใช้ช้อนตักเกี๊ยวกรอบ ใส่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวของทั้งสองคนชามละตัว แล้วหยิบชิ้นสุดท้ายเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
   อีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร หมูที่เพิ่งจะเดินเข้ามา จ้องมองดูการกระทำของน้ำหยดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

............................................................
..........................

   เอกเหลือบมองหมูที่นั่งเคาะปากกากับสมุดงานอยู่นานแล้ว สักพักหมูก็ลุกจากเก้าอี้ลงไปนอนบนเตียง เอามือประสานกันรองศรีษะไว้ หน้านิ่วคิ้วขมวด มองฝ้าเพดานนิ่ง แล้วยังถอนหายใจเป็นระยะ

“ทะเลาะกับแฟนมาเหรอไง ทำหน้าบูดเชียว พี่เห็นเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ” เอกหันไปถามรูมเมทรุ่นน้อง ที่นอนมองฝ้าเพดานอยู่ ด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
   “ว่าไงหมู ทะเลาะกับแฟนเหรอไง” เอกลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปถามใกล้ๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ
   “แฟนเฟินอะไรกันพี่” หมูแค่นเสียงตอบ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
   “ยังมีหน้ามาเถียงอีก เสียงแบบนี้ ...แหงๆ” เอกหัวเราะ “หงุดหงิดนัก ทำไมไม่ไปเคลียร์ซะให้รู้เรื่องล่ะ” หยุดพูดแล้วหันไปมองดูนาฬิกา เข็มของมันบอกเวลา ๓ทุ่ม๕๕
   “สงสัยไปไม่ทันแล้วมั๊ง หอหญิงปิด๔ทุ่มนี่นา” เอกหันกลับมาพูดกับหมู
   “หอหญิงปิดแล้วเกี่ยวไรอะพี่” หมูถามด้วยใบหน้าหงุดหงิดเช่นเคย
   “อ้าว! แฟนไม่ได้อยู่หอหญิงเหรอ หรือว่าอยู่หอนอก” คราวนี้สีหน้าของเอกแสดงความสงสัยบ้าง
   “ไม่ใช่ทั้งหอในหอนอกแหละพี่” หมูตอบพลางลุกจากที่นอน เดินไปหยิบพวกกุญแจบนโต๊ะ
   “ผมไปห้องเพื่อนนะพี่ ถ้าพี่ง่วงก็ลอคห้องนอนไปเลยก็ได้ ผมกลับมาก็เอากุญแจไขเข้ามาเอง” หมูเดินไปที่ประตู
   “รีบจนลืมรองเท้าเหรอไงหมู”
   “ไม่ได้ลืมหรอกพี่ เพื่อนผมอยู่ชั้น๓นี่เอง ไปนะพี่”

   พูดจบ หมูก็เดินออกจากห้อง๒๐๗ ไม่ลืมที่จะปิดประตูมุ้งลวดให้เรียบร้อย เดินขึ้นบันไดจากชั้น๒ไปยังชั้น๓ แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าห้อง๓๑๕ ประตูห้องปิดอยู่ แต่ไฟในห้อง ที่ส่องผ่านช่องลมด้านบนออกมานั้นสว่างไสว หมูยกมือเคาะประตูห้องเบาๆ แต่ไม่มีคนเปิดประตู หมูจึงยกมือเคาะประตูอีกครั้งให้แรงขึ้น ไม่นานนักก็มีเสียงเปิดประตูมุ้งลวดด้านใน ตามมาด้วยบานประตูทีเลื่อนเปิดออกไปทางด้านข้าง

   “หมูเองเหรอ ว่าไง” น้ำหยดทักทาย ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย
   “ขอเข้าไปหน่อยได้ป่ะ”
   น้ำหยดขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเบี่ยงตัวให้หมูเดินเข้ามาในห้อง พลางพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนปิดบานประตู
   “ถามประหลาด”

   หมูเองก็ได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ได้สนใจ เดินไปนั่งลงบนเตียง ส่วนน้ำหยดก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่ปลายเตียง แล้วหยิบปากกาขีดเขียนอะไรลงในสมุดงานที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งดูเหมือนจะเขียนอะไรค้างเอาไว้ เพราะน้ำหยดเขียนด้วยความรวดเร็ว ปากก็ขยับเหมือนพึมพำอะไรไปด้วย ขณะที่เขียนอยู่

[abcd]

หมูหึง 

[christiyaturnm]

 :oอะไรของเขา นายหมูเนี่ย

[toeyz12]

รออ่านตอนต่อไปนะคะ   

[BeePed]

ตอนนี้สั้นมากกก..........และค้างงงงง  :serius2:มาต่อด่วนเลยค่ะ

อย่าบอกนะว่าน้ำหยดนั่งเขียนนิยาย....แล้วเรื่องทั้งหมดของหนุ่มผู้มาเยือนเป็นเรื่องในจินตนาการ
ถ้าเป็นอย่างนั้น......คนเขียนอย่าอยู่เลย 

[บุหรง]

อย่าบอกนะว่าน้ำหยดนั่งเขียนนิยาย....แล้วเรื่องทั้งหมดของหนุ่มผู้มาเยือนเป็นเรื่องในจินตนาการ
ถ้าเป็นอย่างนั้น......คนเขียนอย่าอยู่เลย 

ประเด็นนี้ตัดทิ้งคร๊าบพี่น้องงงงงงงงงงงง.........

[bb]

 :m15:ทำไมมาวางยาไว้หล่ะ  รออ่านอยู่นะ

[three]

ค้างคาอ่ะครับผม

[RN]

เย่ๆ ตามอ่านทันแล้วววววววววววววว

 

[marchmenlo]

วันนี้มีลงอีกตอนสองตอนใช่ม๊าาา

[nana]

น้ำอย่าไปสนใจหมูนะ

[→Yakuza★]

วางยากันเลย เฮือกกกก 

[maabbdo]

หมูนะหมู  อะไรของหมูอ่ะ

 

[mist]

หมูนะหมู  อะไรของหมูอ่ะ

 

ผีเข้าผีออก ไม่ก็... วัยหมดประจำเดือน 

[hunkung11]

ยิ่งอ่านแล้วยิ่งงง !!

เห้อ ปลง *

 

[Kirimanjaro]

โอ๊ะโอ หนูน้ำหยด  แยกแยะ จูจุ๊บออก 

หรือว่าติดใจ  โอ๊ย   

 

ไม่รู้เหมือนกันนะฮับว่ามันจริงหรือเปล่า
นานมาแล้ว รุ่นพี่ที่ทำงานอ่านข่าวประมาณว่าผัวพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน ผัวเมาหลับเพื่อนเลยเข้าหาเมีย ตื่นเช้ามาเมียบอกว่าคิดว่าผัว เพราะมันมืดแยกไม่ออก ... พี่เค้าบอกว่า อิตอแหล
ผัวทั้งคน อยู่กันมาไม่รู้กี่ปี แค่ลีลาส่ายสะโพกก็น่าจะแยกออกแล้ว
 
แล้วอ่านนิยายหลายเรื่อง พอสังเกตบทจูบ ... มันก็ต่างกันจริงๆด้วย
เลยคิดว่าเรื่องนี้ก็คงเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเหมือนกัน
เหมือนตอนเราเด็กๆ เวลาผู้ใหญ่หอมแก้ม ก็ต่างแบบ บางคนหอมแก้มข้างเดียว บางคนหอมสองข้าง บางคนหอมที่หน้าผาก บางคนหอมที่ไหล่
...ก็เลยสร้างนิสัยให้ตัวละครซะเลย  

คือว่า  มันแตกต่างกันทุกอย่างอ่ะครับ
ผมเคยมีเซ็กส์ในห้องมืดมาก็หลายครั้ง
มีครั้งหนึ่งไปเจอคนที่เคยมีอะไรกันมาก่อน  ตอนแรกคลำ ๆ ดู 
เอ๊ะ  คุ้น ๆ ว่ะ  พอจูบกันนี่จำได้เลย
ลีลาจูบของแต่ละคนนี่ไม่เหมือนกันจริง ๆ ครับ  ยิ่งตำแหน่งไซ้ด้วยยิ่งแตกต่างกัน
ผมไม่ได้แนะนำให้คุณบุหรงไปลองทำจริงนะ  แต่ลองถามเพื่อน ๆ ที่เคยบ่อย ๆ ดูดิ  ฮ่าๆๆๆ


สู้ ๆ ครับ  ปริศนากวนใจมากเลย  ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้มาเยือน

[บุหรง]

^
^^^
^^^^^

 
รีบน ... ผู้ชำนาญการมาเองเลย..เอิ๊กๆๆๆๆ

[Tetjinen]

ตอนที่ ๑๔

   “หมูเองเหรอ ว่าไง” น้ำหยดทักทาย ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย
   “ขอเข้าไปหน่อยได้ป่ะ”
   น้ำหยดขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเบี่ยงตัวให้หมูเดินเข้ามาในห้อง พลางพึมพำเบาๆ ก่อนจะเลื่อนปิดบานประตู
   “ถามประหลาด”

  กำกวมๆ

[both^^]

พี่เอกหรอ

อืมมมม

[Prince-Faluke]

ต่ออีกๆๆๆๆ

อยากรุแล้วว่าผู้มาเยือนยามวิกาลเปงใคร

ด่วนเลยครับๆๆ

[sakiko]

คนอ่านทรมาน

งง
งง
งง
งง
งง

  :เตะ1:

[บุหรง]

ตอนที่ ๑๕

   ผ่านไปกว่า๑๐นาที งานวิเคราะห์เรื่องสั้นที่จะต้องส่งในวันพรุ่งนี้จึงได้เสร็จลง น้ำหยดจึงปิดโคมไฟบนโต๊ะ เก็บสมุดและเครื่องเขียนลงในกระเป๋าเป้ แล้วชูแขนทั้งสองขึ้นสูง พลางบิดขี้เกียจไปมา พอมองไปที่เตียง ก็เห็นหมูล้มตัวลงนอนหลับตาอยู่บนเตียงของเขา น้ำหยดอมยิ้ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยิบผ้าแพรจากปลายเตียงคลี่ออก คลุมลงไปบนตัวหมู แล้วหันหลังกำลังจะเดินไปปิดไฟ แต่ก็ต้องชะงัก เพราะข้อมือถูกจับไว้

   “น้ำ” หมูลุกขึ้นนั่ง จับข้อมือน้ำหยดไว้หลวมๆ พลางดึงตัวน้ำหยดให้นั่งลงบนเตียง
   น้ำหยดมองหน้าหมู ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ยอมพูดอะไร
   “เป็นไรน่ะ ปวดอึเหรอ” น้ำหยดเลิกคิ้ว ทำตาโต แต่หมูยิ่งขมวดคิ้วแนบแน่นมากขึ้น
   เมื่อหมูไม่ยอมพูดอะไร น้ำหยดก็เลยเงียบบ้าง แต่เหลือบสายตาไปมองที่พื้นแทน
   “เมือวันอาทิตย์กลับมากี่โมง” ในที่สุดหมูก็เริ่มพูดก่อน น้ำหยดจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบ
   “ไม่รู้ดิ๊ จำไม่ได้ แต่มันมืดแล้ว คงสามทุ่มมั๊ง เพราะเราหิวพอดี เลยออกไปกินขนมกับพวกไก่กับชู”
   “แล้วปิดโทรศัพท์ทำไม”
   “โทรศัพท์เหรอ” น้ำหยดทำท่าคิด “แบตหมดมั๊ง เรายังไม่ได้ดูเลย จริงดิ๊ ชาร์จแบตเลยดีกว่า ทิ้งไว้หลายวันแล้ว”

   พูดจบ น้ำหยดก็ดึงมือออกมาจากมือของหมู เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบสายชาร์จออกมา แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเป้ จัดการต่อสายชาร์จ แล้ววางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ

   “ขอบใจนะที่เตือน” น้ำหยดหันไปยิ้มให้หมู แล้วนั่งลงบนเก้าอี้
   “แล้วเมื่อเช้าวันจันทร์ ทำไมไม่รอเรา” หมูถามอีก
   “รอ” น้ำหยดทวนคำงงๆ “รอทำไมอ๊ะ”
   “ก็รอออกไปกินข้าวพร้อมกันไง” หมูทำเสียงไม่พอใจ
   “อ๋อ” น้ำหยดทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ “ก็เราเห็นฝนมันตก ก็เลยออกไปเร็วหน่อย แต่ปรกติเราก็ไม่ได้นัดกันว่าจะรอนายนี่ ทำไมนายมาว่าเราว่าไม่รอนายล่ะ”
   หมูอ้าปากค้าง จริงอย่างที่น้ำหยดพูด เขาไม่เคยนัดหมายอะไรน้ำหยดเลย ทุกครั้งเขาทำให้มันเหมือนเรื่อง ‘บังเอิญ’ มากกว่าความจงใจ
   “ห้าทุ่มแล้ว เราจะนอน ... ง่วง” น้ำหยดพูดตาปรือ
   “นายไล่เราเหรอ” หมูพูดเสียงอ่อย
   “วันนี้นายเป็นอะไรน่ะหมู” น้ำหยดทำหน้าเบื่อหน่าย “ไม่เจอกันตั้งหลายวัน พอเห็นหน้า ก็สอบสวนเราซะละเอียดยิบ เมื่อตอนจะเข้ามาในห้อง ไม่เห็นต้องถามเลยว่าได้ ... ไม่ได้ แล้วนี่เรายังไม่ได้ไล่นายเลยซักคำ”
   “ก็บอกไล่อยู่นี่ไง” หมูไม่ยอมแพ้
   “ที่เราบอกว่าเราง่วงแล้วน่ะ หมายความว่าให้นายขยับที่ให้เรานอนหน่อย อยู่แบบนั้นเราจะนอนได้ไง ถ้านายจะนอนไปนอนเตียงโน้น หรือถ้านายจะนอนเตียงนี้เดี๋ยวเราไปนอนเตียงโน้นเอง” หน้าของน้ำหยดเหมือนคนที่ง่วงนอนเต็มที่
   “งั้นเดี๋ยวเราปิดไฟให้ น้ำมานอนเหอะ” หมูพูดพลางลุกขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าระรื่น

   น้ำหยดไม่พูดอะไร โผจากเก้าอี้ที่อยู่ปลายเตียงดึงผ้าแพรขึ้นมาคลุมตัวถึงหน้าอก หมูกดลอคประตูห้อง ปิดประตุมุ้งลวด แล้วปิดไฟ เดินไปหยิบหมอนจากเตียงอีกหลังหนึ่ง มาวางลงบนเตียงแล้วลงไปนอนเบียดกับน้ำหยด

   “อื้ม ...” น้ำหยดส่งเสียงเหมือนรำคาญ รู้ว่าคงห้ามไม่ได้ ก็ขยับตัวให้หมูนอนด้วยอีกคนหนึ่ง
   หมูนอนตะแคง มองดูใบหน้าของน้ำหยดที่นอนหงายอยู่ในความมืด ยกแขนพาดไปบนตัวน้ำหยดวางมือไว้บนตะโพก แล้วลูบเบาๆ ดูเหมือนน้ำหยดจะสะดุ้งเล็กน้อย สักพักหมูก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วจูบเบาๆที่ไหล่ เริ่มรู้สึกว่าอดใจไว้ไม่ไหวอีกแล้ว จึงยันตัวขึ้น โน้มตัวลงจูบที่ปาก น้ำหยดเบี่ยงหน้าหลบเมื่อริมฝีปากถูกสัมผัส หายใจแรงขึ้นเล็กน้อย หมูเปลี่ยนเป็นไล้ริมฝีปากไปตามแก้มเบาๆ ร่างของน้ำหยดสั่นเทา หมูคิดว่าน้ำหยดคงตื่นเต้น เพราะร่างกายที่ขืนเกร็ง และริมฝีปากเม้มแน่น เมื่อเขาจูบลงไปอีกครั้ง

   แต่น้ำหยดกำลังกลัว ... ความเจ็บปวดเพราะการขัดขืน ยังคงอยู่ในความทรงจำของน้ำหยด ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว ใครจะรู้ท่าทีที่อ่อนโยนของหมู เมื่อยามไม่พอใจจะกลายเป็นความดุดันป่าเถื่อน แล้วความรุนแรงทั้งหลายจะมาลงที่ตัวเขา เหมือนที่คนเหล่านั้นทำหรือเปล่า

“น้ำไม่ต้องกลัวนะ” มือของหมูลูบเบาๆที่ไหล่ จูบเบาๆที่หน้าผาก รั้งศรีษะของน้ำหยดให้แนบกับอกเขา จมูกของหมูคลอเคลียอยู่ที่ขมับและกกหู มือก็วนเวียนลูบแผ่วๆอยู่บนไหล่ที่สั่นเทาของน้ำหยด
หมูคิดว่าเขาควรรออีกสักนิด

แล้วไม่นานนักร่างของน้ำหยดก็เริ่มผ่อนคลาย หมูจูบลงไปเบาๆอีกครั้งบนหน้าผาก แล้วไล่ริมฝีปากลงมาตามสันจมูก จนสัมผัสกับริมฝีปากของน้ำหยด เขาประทับจูบลงไปเบาๆ ไม่รีบเร่ง ... นิ่งนาน ... จนมั่นใจว่า น้ำหยด ‘พร้อม’ สำหรับเขา

เมื่อไม่มีอาการต่อต้านขัดขืนอีก หมูก็บดริมฝีปากแรงขึ้น พลางแทรกลิ้นซอกซอนเข้าไปในปาก โลมเลียริมฝีปากด้านใน แล้วดูดดุนชิ้นเนื้อในปากเบาๆ จนตัวของน้ำหยดสั่นสะท้าน หมูถอนริมฝีปาก ค่อยๆเลื่อนไล้ไปตามซอกคอ มือก็ไม่หยุดนิ่ง ดึงผ้าแพรที่ห่มตัวน้ำหยดออก ปลดกระดุมเสื้อนอนของน้ำหยดออกทีละเม็ดจนหมด ริมฝีปากก็เลื่อนมาซอกซอนไล้เลียไปทั่วแผ่นอก อ้าปากงับติ่งเนื้อเล็กๆ ดูดดุนจนร่างของน้ำหยดบิดไปมา พลางส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ หมูเลื่อนผีปากต่ำลงอีก ไล้เลียไปเรื่อยๆ ถึงแพรไหมนุ่ม ถึงแก่นกาย หมูไล้เล็มช้าๆ จนตะโพกของน้ำหยดไม่อาจอยู่นิ่งได้ หมูลองครอบครองมันไว้ แล้วดูดดุนเบาๆ น้ำหยดถึงกับร้องคราง บิดตัวเร่า

อาการของน้ำหยดทำให้อารมณ์ของหมูยิ่งกระเจิดกระเจิง จึงลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเอง โยนออกไปโดยไม่สนใจว่ามันจะไปอยู่ตรงไหน แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้ออก สายตามองฝ่าความมืดที่พอจะมองเห็นอะไรได้เลือนลาง แล้วก็พบกับสิ่งที่ต้องการ หมูหยิบขวดโลชั่นออกมาแล้วเดินกลับมาที่เตียง บีบโลชั่นป้ายไปที่ส่วนนั้นของน้ำหยดจนชุ่ม ปิดขวดโลชั่นหันไปวางขวดลงบนโต๊ะ แล้วหันกลับมาเริ่มการบุกรุกอย่างช้าๆ จนสามารถเข้าไปได้จนสุดตัว หมูเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างรุนแรงตั้งแต่เริ่มต้น เพราะหักห้ามใจไม่อยู่ และความสะดวกจากความชุ่มชื้นของโลชั่น แต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้น้ำหยดไม่น้อย แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ร่างกายภายในของน้ำหยดก็เริ่มตอบรับต่อการเคลื่อนไหวของหมู

“อ๊ะ...โอ๊ะ...น้ำ...น้ำ...เราไม่ไหวแล้ว”หมูครางเสียงกระเส่า แล้วร่างก็เกร็งกระตุก ชั่วครู่ก็ฟุบตัวลงไปบนร่าง แนบแก้มไว้กับใบหน้าของน้ำหยด สักพักก็ ‘ถอนตัว’ ลงมานอนอยู่ข้างๆแล้วผลอยหลับไปในที่สุด

[THIP]

  แต่น้ำหยดกำลังกลัว ... ความเจ็บปวดเพราะการขัดขืน ยังคงอยู่ในความทรงจำของน้ำหยด ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว ใครจะรู้ท่าทีที่อ่อนโยนของหมู เมื่อยามไม่พอใจจะกลายเป็นความดุดันป่าเถื่อน แล้วความรุนแรงทั้งหลายจะมาลงที่ตัวเขา เหมือนที่คนเหล่านั้นทำหรือเปล่า

น้ำหยดเคยโดนข่มขืนเหรอ

 

[maabbdo]

อ๋อ   เข้าใจแล้ว 

ที่น้ำหยดสมยอมเพราะว่ากลัวจะเจ็บถ้าขัดขืน

เหอๆๆ  คนที่เคยมีแผลมาก่อนก็งี้เนอะ

และแล้วเราก็เริ่มสงสารน้ำหยด

 

[abcd]

ชัวร์เยย สงสัยน้ำหยดต้องเคยโดนข่มขืนนนนนน   

[lordhunter]

อย่าเศร้ามากนะ   

[hunkung11]

สงสารน้ำหยด 

เริ่มมีเบาะแสทีละนิดๆๆๆ ๆ ๆ

^______________^

[sun]

และแล้วน้ำหยดก้อโดนนายหมูหม่ำเป็น รอบที่สอง  


รอลุ้นต่อไปค่า  หนุ่มในยามวิกาล จะเปิดเผยโฉมหน้าออกมาเมื่อไหร่ คึคึ  

[Prince-Faluke]

กึ๊ดๆๆๆๆ.....อยากจะกรี๊ด

หมูจะจ๊ะเอ๋กับผู้มาเยือนป่ะเนี่ย

ขอให้ป๊ะกันทีเถอะ  สาธุ

[patee]

เข้าใจแล้วว่าทำไมน้ำหยดถึงยอมหมูและผู้มาเยือน

น่าสงสารนะ