ร่างสูงใหญ่หันไปบิดก๊อกฝักบัวเพื่อปิดน้ำ แต่แล้วเมื่อจะผลักประตูกระจกเพื่อให้ภัทรได้ออกไปก่อน คิ้วดกหนาก็เลิกขึ้นด้วยความแปลกใจเพราะภัทรกลับดึงประตูกระจกให้ปิดเข้ามาเช่นเดิม
"ภัทร?"
แววตางุนงงที่เหลือบลงมองทำให้ภัทรหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ตัดสินใจทำตามที่ตั้งใจเพราะไม่อยากให้ตนคอยแต่เอาเปรียบความอ่อนโยนอยู่ฝ่ายเดียว
"ผมจะ...ช่วยทำให้คุณเชษฐ์ก่อนครับ"
ร่างสูงเพรียวเลี่ยงสายตาค้นหาของคนตัวใหญ่กว่าขณะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าบนพื้นกระเบื้อง มือทั้งสองข้างเลื่อนลงตามผิวกายแน่นตึงจนมาหยุดบนสะโพกสอบแกร่ง เขาสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อปลุกปลอบใจตนเองขณะมองความแกร่งร้อนที่กำลังชูชันอยู่ห่างจากใบหน้าเพียงไม่ถึงคืบ
นี่เป็น...ความรู้สึกที่คุณเชษฐ์มีให้เรา...
ภัทรคิดพลางใช้อุ้งมือรวบลำกายร้อนผ่าวตรงหน้าแล้วขยับศีรษะเข้าหา ลมหายใจของเขาติดขัดเล็กน้อยขณะแลบลิ้นออกเลียริมฝีปากอันแห้งผากเพื่อรวบรวมความกล้า นัยน์ตาเรียวเหลือบขึ้นมองใบหน้าของคนเบื้องบนอย่างไม่ตั้งใจ ทว่าประกายลึกล้ำที่ทอดมองมาอย่างแน่วนิ่งก็ทำให้ภัทรรู้ว่ามีแต่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น
ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งสอดเข้าประคองท้ายทอยของภัทรเอาไว้เมื่อเขาจุมพิตส่วนปลายของแท่งเนื้อที่ร้อนรุ่มจนราวกับจะลวกปาก ปลายลิ้นอุ่นนุ่มแลบออกไล้เลียขณะที่ริมฝีปากได้รูปเผยอขึ้นดูดดุนความแข็งแกร่งที่ผลุบเคลื่อนเข้าออกในปากอย่างตั้งอกตั้งใจ บางครั้งเมื่อเชษฐ์รู้สึกว่าภัทรกำลังเร่งรีบเกินกว่าที่ควร ร่างสูงใหญ่ก็จะคอยช่วยชะลอจังหวะลงทั้งโดยการรั้งศีรษะของภัทรเอาไว้ และทั้งโดยการพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้หลงระเริงกับการปรนปรอของเขาจนสร้างความลำบากให้
ถึงแม้จะอึดอัดไม่สบายเนื้อตัวจากสิ่งที่กำลังทำ ทว่าเสียงคำรามในคออย่างพอใจ รวมทั้งสีหน้าและแววตาของเชษฐ์ที่บ่งบอกว่ายินดีกับสิ่งที่ได้รับก็ช่วยลบล้างความไม่สบายเหล่านั้นให้ปลาสนาการไปสิ้น และยิ่งกล้ามเนื้อเป็นลอนบนหน้าท้องและต้นขาแกร่งใต้ฝ่ามือขมวดแน่นมากขึ้นเท่าไหร่ ภัทรก็รู้ว่าเขากำลังจะพาอีกฝ่ายถึงสุดทางแห่งความปรารถนาได้ในอีกไม่ช้าแล้ว
"อืม....."
เสียงครางยาวในคอของเชษฐ์มาพร้อมกับการปะทุของความเร่าร้อนที่ภัทรเป็นคนช่วยสุมเพลิงให้พัดโหม ร่างเพรียวกลืนกินทุกหยาดหยดที่อีกฝ่ายกลั่นออกมาอย่างไม่รังเกียจแม้จะไอเพราะสำลักจนน้ำตาซึม กระนั้นภัทรก็ยังฝืนใช้โพรงปากเคล้าคลึงส่วนไวสัมผัสให้เชษฐ์จนกระทั่งมันอ่อนตัวและคืนสู่สภาพเดิมบนปลายลิ้นของเขา
"ภัทร เธอนี่..."
เชษฐ์พยายามข่มลมหายใจที่หอบรัวขณะใช้สองแขนโอบรั้งร่างของภัทรให้ยืนขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้เห็นริมฝีปากที่บวมช้ำและแววตาอ่อนเชื่อมด้วยมีน้ำตาคลอซึ่งช้อนขึ้นมอง เขาก็ระงับใจไม่อยู่และดึงผมบนท้ายทอยของภัทรให้แหงนหน้าขึ้นก่อนจะบดริมฝีปากลงหาอย่างไร้ซึ่งการควบคุมตัวเอง
ถึงแม้ภัทรจะกลืนหยาดรักของเชษฐ์ไปหมดแล้ว กระนั้นรสชาติของมันก็ยังคงอวลอยู่ในช่องปากจนอีกฝ่ายรับรู้ได้ ทว่าดูเหมือนคนที่กำลังบดริมฝีปากจูบเขาและเรียกร้องการสนองตอบอย่างบ้าคลั่งจะไม่ตั้งแง่รังเกียจแม้แต่น้อย การชักนำของเชษฐ์มีแต่ทำให้ภัทรต้องส่งปลายลิ้นเข้าพัวพันและยอมรับรสสวาทอันอุกอาจที่ราวจะลบทุกสามัญสำนึกในหัวของเขาจนสิ้น
จูบนั้นช่างยาวนานและเร่าร้อนจนภัทรนึกว่าตนจะขาดอากาศหายใจ เชษฐ์กอดร่างเพรียวของเขาไว้อย่างแนบแน่นก่อนจะถอนริมฝีปากออกในที่สุดด้วยความเสียดาย
"บ้าเอ๊ย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะฉันต้องลงไปคุยกับพ่อล่ะก็..."
อีกฝ่ายสบถงึมงำอยู่กับผิวที่ยังไวต่อสัมผัสบนซอกคอของภัทร ร่างของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะความรู้สึกตอนนี้ก็หาได้แตกต่างจากคนพูด ทว่าทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าขืนยื้อเวลาที่ได้สนิทแนบกายกันเช่นนี้ต่อไป ผู้สูงวัยจะต้องเอะใจและคงไม่พอใจภายหลังที่เชษฐ์ไม่ลงไปคุยด้วยตามที่รับปากไว้แน่ๆ
"คุณเชษฐ์ ไปแต่งตัวแล้วลงไปคุยกับคุณพ่อก่อนเถอะครับ ไม่อย่างนั้นท่านจะโกรธเอา"
ภัทรเองก็ตอบเสียงงึมงำไม่แพ้กัน ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะพร้อมยิ่งกว่าพร้อมที่จะให้เชษฐ์สานความสัมพันธ์ของทั้งคู่ให้ลึกซึ้งไปอีกขั้น แต่ก็รู้ดีว่ายามนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสักเท่าไหร่
ร่างสูงใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังของภัทรไปมาอย่างปลอบโยน ขณะเดียวกันก็ราวกับจะทำไปเพื่อเรียกสติของตนกลับมาและข่มความปรารถนาในใจให้สงบลงไปพร้อมกัน ครู่หนึ่งจึงก้มลงจูบขมับภัทรเบาๆ อีกครั้งก่อนจะปล่อยมืออย่างตัดใจ
"ฉันสัญญาว่าคราวหน้ามันจะไม่จบแค่ตรงนี้ เตรียมใจเอาไว้ด้วยนะ"
เชษฐ์เอ่ยขณะใช้นิ้วโป้งนวดคลึงริมฝีปากที่ยังบวมเล็กน้อยของภัทรอย่างอ้อยอิ่ง ในแววตาราวกำลังระลึกถึงภาพใบหน้าเนียนตอนที่อาสาปรนนิบัติเขาให้บรรลุถึงปลายทางของความต้องการเมื่อครู่ และนั่นทำให้ภัทรต้องรีบดันอีกฝ่ายออกจากห้องเพราะเกรงว่าคราวนี้ความตั้งใจของทั้งคู่จะพังทลายลงจริงๆ
"ตอนนี้ไปคุยกับคุณพ่อก่อนเถอะครับ"
เชษฐ์หัวเราะกับท่าทางเขินอายของภัทรก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาพันเอว โดยก่อนจะเดินออกไปก็ยังไม่ลืมกดล็อคประตูห้องน้ำแล้วค่อยงับปิดให้ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเจ้าของบ้านเดินกลับเข้าไปในห้องนอนซึ่งอยู่ข้างๆ กันเรียบร้อย เขาถึงค่อยทรุดตัวลงนั่งบนพื้นกระเบื้องด้วยท่าทางราวกับสองขากลายเป็นเยลลี่ที่รับน้ำหนักตัวไม่ไหว
รสรักที่เชษฐ์ทิ้งไว้ยังคงกรุ่นอวลบางเบาบนปลายลิ้น สัมผัสอันแข็งขืนและร้อนเร่าเหมือนเหล็กเผาไฟก็ราวกับยังตกค้างอยู่ในช่องปาก ภัทรมองที่ว่างในห้องน้ำตรงที่ร่างสูงใหญ่เพิ่งยืนอยู่ แล้วก็ไพล่นึกย้อนไปถึงสิ่งที่ทั้งสองทำให้กันและกันเมื่อไม่กี่อึดใจก่อน เมื่อหวนระลึกถึงคำพูดที่อีกฝ่ายทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไป เขาก็ได้แต่ยกปลายนิ้วขึ้นลูบริมฝีปากของตัวเองด้วยความเผลอไผล บัดนี้ไอร้อนได้ซ่านขึ้นมารวมตัวกันบนหน้าอีกครั้งจนราวจะแผดเผาหยดน้ำที่ยังเกาะพราวให้เหือดแห้งได้
โอย นี่เขากล้าทำอะไรอย่างนั้นกับ...ของคุณเชษฐ์ไปได้ยังไง แล้วนี่ถ้าหากคุณชาญมาได้ยินเสียงของพวกเขาก่อนที่จะมาเคาะประตูเรียก แล้วรู้ว่าเขากับลูกชายของตัวเองทำอะไรกันในห้องน้ำ เขายังจะกล้าเข้าหน้าฝ่ายนั้นไหวหรือนี่...
นั่นเป็นคำถามที่ภัทรไม่กล้าคิดถึงคำตอบ สิ่งเดียวที่เขารู้และมั่นใจในยามที่ความสุขเอิบอาบไปทั่วร่างเช่นเวลานี้ มีเพียงความจริงที่ว่าต่อให้เลือกย้อนเวลากลับไปเมื่อครู่ได้ เขาก็คงไม่ลังเลที่จะเสนอตัวทำแบบเดิมเพื่อมอบความสุขให้ผู้ชายที่เขารักที่สุดในนาทีนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
++---TBC---++
A/N: ยิ่งเรื่องนี้ใกล้จบก็ยิ่งรู้สึกว่าเขียนยากขึ้นทุกที แถมเพราะเป็นเรื่องที่หากนับถึงปัจจุบันก็เรียกได้ว่าใช้เวลาเขียนลบสถิติเรื่องอื่นๆ ของเราไปหมดแล้ว ช่วงที่หายไปเขียนเรื่องอื่นบ้างแล้วกลับมาหาเรื่องนี้อีกทีก็ต้องใช้เวลาจูนนานมาก คงเพราะส่วนตัวรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ต้องใช้อารมณ์ละเอียดอ่อนสูงกว่าเรื่องอื่นที่เขียน (โดยเฉพาะในส่วนของน้องภัทร) บทจะเขียนออกทีเลยหลั่งไหลพรวดๆ บทจะ writer's block ก็บล็อกกันจริงๆ จังๆ แต่ตอนนี้เนื้อเรื่องได้ขมวดเข้าสู่โค้งสุดท้ายของท้ายสุดจริงๆ แล้วล่ะค่ะ ก็ขอขอบคุณทุกคนทั้งที่อดทนติดตามกันมาตั้งแต่โพสต์ตอนแรก และเพิ่งได้มาอ่านรวดเดียวยาวจนถึงตอนล่าสุดด้วย ขอสัญญาว่าจะตอบแทนความเชื่อมั่นของนักอ่านทุกคนด้วยการพาคุณเชษฐ์และภัทรไปสู่ตอนจบอันสวยงามให้คุ้มกับที่ติดตามกันมานะคะ
ใครอ่านแล้ว มาเม้นต์ให้ชื่นใจกับตอนนี้กันหน่อยน้า 
หัวข้อ: แค่สบตา ก็รู้ว่ารัก - ตอนพิเศษ P.25 [18.11.13] (อ่าน 369865 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก