เอาตัวอย่าง cut scene ที่จะอยู่ในตอนพิเศษสำหรับรวมเล่มเท่านั้นมาให้อ่านกันค่ะ ขณะนี้เขียนตอนพิเศษนอกจากในบอร์ดได้สี่ตอนแล้ว
และจะพยายามเขียนเพิ่มอีกถ้ามีไอเดียใหม่ๆ ไม่แน่ว่าหลังนิยายรวมเล่มเสร็จแล้ว อาจเอาตอนพิเศษแบบเต็มมาลงในบอร์ดให้หนึ่งตอนค่า 
*******************
ภัทรรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอน กลิ่นหอมของน้ำมันกระเทียมเจียวกับพริกไทยโชยมาแตะจมูก เมื่อปรือตาขึ้นก็พบว่าคุณผู้จัดการโปรเจ็กต์ในชุดที่พร้อมจะออกไปทำงานกำลังวางถาดข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง
"อ๊ะ...คุณเชษฐ์ เดี๋ยวผมไปกินข้างล่างดีกว่าครับ..."
ภัทรเอ่ยพลางพยายามดันตัวขึ้นนั่ง เพราะเขารู้ดีว่าเชษฐ์ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องการใช้ห้องต่างๆ ในบ้านเพียงไร อีกอย่างแค่ไข้ขึ้นแค่นี้เขายังเดินลงไปกินข้าวที่ชั้นล่างไหว
"จะลงไปได้ยังไง แค่จะลุกนั่งยังไม่ไหวเลยดูสิ"
น้ำเสียงนั้นฟังกึ่งเอ็ดกึ่งอ่อนใจ ภัทรจึงได้แต่กะพริบตาปริบๆ เมื่อพบว่าตนถูกแขนแข็งแรงข้างหนึ่งประคองหลังเอาไว้ เขาจึงได้รู้ตัวว่าที่จู่ๆ เมื่อครู่ก็รู้สึกวูบนั่นเป็นเพราะฝืนลุกนั่งเร็วเกินไปนี่เอง
"แต่เดี๋ยวกลิ่นข้าวต้มจะติดในห้อง..."
ภัทรยังแย้งเสียงแผ่วอย่างดื้อรั้น เชษฐ์มองคนที่นัยน์ตาโรย หน้าแดงเพราะพิษไข้แล้วก็ส่ายหน้า
"ติดก็เดี๋ยวหาอะไรมาดับกลิ่นได้ ตอนนี้กินข้าวกินยาซะก่อนค่อยนอนต่อ"
ภัทรไม่รู้จะแย้งอย่างไรอีกเมื่อถูกจับให้นั่งเอนพิงหมอน ส่วนอีกฝ่ายดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียงแล้วถอดแว่นออก จากนั้นก็ยกถ้วยข้าวต้มมาถือและตักคำหนึ่งขึ้นเป่า เมื่อคิดว่าเย็นลงบ้างแล้วค่อยยื่นส่งให้ถึงปากคนป่วย
ภัทรอ้าปากรับข้าวต้มด้วยอาการเบลอราวกับฟันเฟืองในสมองถูกสนิมเกาะ เขาเคี้ยวข้าวต้มอย่างช้าๆ แล้วกลืนลงคอ เมื่อมีข้าวต้มคำต่อไปยื่นมาให้ก็อ้าปากรับอีกเหมือนเด็กทารกที่ถูกป้อนข้าว กระทั่งอาหารอุ่นๆ ลงท้องหลายคำมากขึ้นจนพอมีเรี่ยวแรง และสมองก็เริ่มไม่ตื้อตันมากเท่าเมื่อครู่ก่อน เขาจึงเริ่มกระดากขึ้นมา
"คุณเชษฐ์ครับ...ไม่ต้องป้อนแล้วครับ ผมกินเองไหว..."
แม้จะรู้สึกว่าร่างกายช่างขยับได้เชื่องช้าเหมือนมีหินถ่วง แต่ภัทรก็ดึงข้าวต้มในมือใหญ่มาวางบนตักตัวเองได้สำเร็จ เขาหลบตาคนที่กำลังจ้องมองขณะพยายามตักข้าวต้มขึ้นทาน แต่เมื่อรับรู้ได้ว่านัยน์ตาคมกริบไม่ยอมเบนไปทางอื่นเสียที เขาจึงเหลือบตาขึ้นมองพลางมุ่นคิ้วน้อยๆ
"ไม่ไปทำงานเหรอครับคุณเชษฐ์ เดี๋ยวสายนะ"
"ก็ว่าจะรอดูคนป่วยกินข้าวให้หมดก่อนค่อยไปนี่แหละ ยังไงเช้านี้ก็ไม่มีประชุมอยู่แล้ว ฉันเข้าสายได้"
คนพูดเท้าแขนลงกับโต๊ะข้างเตียงพลางจ้องคนป่วยยิ้มๆ คราวนี้ภัทรเลยรู้สึกเหมือนความร้อนบนหน้าเพิ่มขึ้น และสาเหตุน่าจะไม่ได้มาจากพิษไข้
"คุณเชษฐ์จ้องอย่างนี้ผมจะกินลงได้ยังไงล่ะครับ..."
*******************
ใครสนใจเป็นเจ้าของรวมเล่ม อ่านรายละเอียดด้านบน หรือติดต่อสอบถามมาทางพีเอ็มหรืออีเมล์ bellbomb[at]hotmail dot com ได้ถึง 31 กค. นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
