V
v
“ถึงบ้านแล้วไลน์บอกในกรุ๊ปด้วยนะ” ผมบอกลาเพื่อนๆ หลังจากฉลองกันจนถึงตีสอง เรากอดกันราวกับจะไม่ได้เจอกันอีก ทั้งที่จริงเดี๋ยวเปิดปีใหม่ไปนี่ก็เจอกันแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นการอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยด้วยกันในช่วงเวลาไม่นาน เพราะหลังเปิดปีใหม่ไป เราจะอยู่ด้วยกันอีกแค่อาทิตย์เดียว หลังจากนั้นก็คือเรียนจบโดยสมบูรณ์รอรับปริญญาอีกทีต้นปีหน้าเลย
“เอ็ม เธอนอนที่นี่ได้นะ” วิคเตอร์บอกคุณเอมิลี่ที่ยืนยันจะกลับไปนอนโรงแรมกับพวกเหล่านางแบบนายแบบของตัวเอง โดยจะมีออสตินไปส่ง เธอยืนยันอีกครั้งว่ากลับไปนอนที่นั่น เพราะมีงานเช้าต่อ แล้วอีกวันเธอก็จะบินกลับอเมริกาแล้ว ไม่ได้อยู่ฉลองเค้าท์ดาวน์ปีใหม่กับพวกเรา
หลังจากส่งทุกๆ คนกลับ คนที่เหลืออยู่ก็ช่วยกันเก็บกวาดของที่กองอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นไปเก็บไว้ในครัว ผมจัดการเก็บกวาดล้างถ้วย ล้างจาน ล้างภาชนะทุกสิ่ง มีบาสกับคุณเอริคจะมาช่วยล้าง แต่ผมห้ามเขาไว้ บอกให้ไปนั่งดื่มไวน์ดูทีวีกับเพื่อนๆ ได้เลย
“เอิร์ทเป็นไงบ้างบาส” จริงๆ เพราะผมอยากคุยเรื่องเอิร์ทกับบาสด้วยนี่แหละ
“ล่าสุดที่คุยมันบอกรอว่าโปรเจ็คต์จบจะผ่านมั้ย ถ้าผ่านก็โล่ง มันบอกว่าเรียนจบคงพักสักแปบ มันชวนบาสไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันอยู่” บาสคว่ำจานไว้บนตะแกรง แล้วหันมาล้างจานใบใหม่
“หวังว่าตอนเปิดปีใหม่ แมทจะเจอเอิร์ทนะ” บาสยิ้มอ่อน คว่ำจานอีกใบไว้บนตะแกรง
“ชอบของขวัญที่มันให้เปล่า มันนั่งทำอยู่สามวัน”
“ชอบ อยากจะขอบคุณเอิร์ทด้วยตัวเองมาก”
“ก่อนไปอเม’กาก็ลองนัดมันสิ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“ไม่รู้จะได้มั้ย ถึงวิคเตอร์กลับไปแล้ว แต่ออสตินก็ยังอยู่” บาสยิ้มขำที่มุมปาก
“ออสตินแม่งรายงานหมดเลยอ่อว่าแมททำอะไร” ผมทำหน้าเซ็ง พยักหน้าเบื่อๆ
“นี่เมียหรือผู้ต้องหาคดีเนี่ย โดนคุมทุกย่างก้าวขนาดนี้” ผมยิ้มหึ
“คุมแต่แมท แม่งไม่เคยคุมตัวเอง” บาสชะงักไปนิดหนึ่ง รับจานจากมือผมไปคว่ำช้าๆ
“เรื่องข่าวอะเหรอ” ผมพยักหน้าขึ้นหนึ่งทีเป็นการตอบคำถามบาส
“ทุกวันนี้ยังเป็นปริศนาอยู่เลยว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องอันเดรียนาบ้าง” ถึงผมจะไม่อยากรู้อะไรเพิ่มแล้ว แต่มันจะเป็นบางที บางเวลาที่ความคิดจะแวบไปจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนอนอันเดรียนาในคืนนั้นบ้าง
“เบนมันบอกว่าไม่มี บาสก็ว่าไม่มีนะ” ผมถอนหายใจ ทำหน้าเหนื่อยใจ บาสยิ้มมุมปากนิดหน่อย
“มีแฟนเป็นบุคคลสาธารณะต้องใจกว้างนะแมท ไม่ได้หมายถึงใจกว้างให้เขามีคนอื่น แต่ข่าวกับดารามันเป็นของคู่กัน” ผมพยักหน้ารับคำบาสอีกที เลิกคิ้วขึ้นแวบหนึ่ง ยื่นมือไปล้างมือให้สะอาดหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
เราเดินไปหาหนุ่มๆ ที่เหลือ ทุกคนตกลงว่าจะแยกย้ายกันเข้านอน ออสตินเดินกลับเข้ามาในห้องพอดี พวกเราเลยเอ่ยราตรีสวัสดิ์กันตรงนั้น ผมเดินเข้าห้องนอนใหญ่พร้อมวิคเตอร์ กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยฟุ้งมาจากตัวเขา ท่าทางเขาเมาๆ เยิ้มๆ หน่อย แต่ไม่ถึงกับจะน็อคอะไร
“ฉันขออาบน้ำก่อนนะ” พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย ทิ้งให้ผมยืนหน้านิ่วมองตามหลังเขาเข้าไป เราก็ไม่ได้ว่าอาบน้ำพร้อมกันทุกเวลาหรอก แต่ครั้งนี้ผมแค่นึกแปลกใจแล้วก็นึกสงสัยว่าเขาคงไม่ยากให้ผมเห็นแผลหรือร่องรอยบาดเจ็บ หรือรอยอะไรสักอย่างของเขาที่อกซ้ายนั่นแหละ ไปโดนเล็บผู้หญิงที่ไหนจิกมารึเปล่าก็ไม่รู้
ผมนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด นั่งเล่นโทรศัพท์รออาบน้ำ ตามกดไลค์คำอวยพรใหม่ๆ ในเฟซบุ๊ค และตามไปกดไลค์รูปที่ถูกแท็กมาให้ไอจี รีทวีตคำอวยพรผ่านแฮ็ชแท็ก #HappyBirthDayLittleBro เห็นคนคิดแท็กบอกว่าเอามาจากแคปชั่นวิคเตอร์ที่เขาลงรูปคู่รูปแรกของเรา เป็นแฮ็ชแท็กเฉพาะแฟนคลับที่ตามผมกับวิคเตอร์นะ ไม่ได้ติดเทรนด์โลก เทรนด์ไทยไหนๆ หรอก
“ไปอาบน้ำสิ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา วิคเตอร์พันผ้าขนหนูไว้รอบเอว มีผ้าขนหนูอีกผืนพาดบ่าซ้ายเอาไว้ ผมลุกขึ้นยืน เอาโทรศัพท์ไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงฝั่งตัวเอง เดินผ่านเขาไปเข้าห้องน้ำ ไม่หือไม่อือต่อกัน
ผมเข้ามาอาบน้ำในห้องน้ำด้วยอาการเซ็ง อาบไปหน้าบึ้งไป แต่ไม่ได้บูดบึ้งอะไรมาก แค่ไม่ยิ้ม ไม่รู้สึกสนุกอะไรทั้งนั้นแหละ ท่าทีของเขาทำผมเคืองๆ ตั้งแต่นอนด้วยกันตอนบ่ายละ ทำมาหวงเนื้อหวงตัว ถามอะไรก็ไม่ตอบ บ่ายเบี่ยงอยู่ได้ ทำอย่างกับผมเป็นนักข่าวงั้นแหละ ผมรีบจัดการตัวเองจนสะอาด ตัวหอมฟุ้งด้วยกลิ่นน้ำนม เป่าผม เช็ดตัวจนแห้งก็เดินออกมาหาเสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์ใส่
“แต่งตัวเสร็จแล้วมานี่หน่อย” ผมหันไปมองฝรั่งตัวยักษ์ที่นอนพิงหัวเตียงด้วยสายตาเฉยเมย เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนอน พอแต่งตัวเสร็จก็เดินกลับออกมา วิคเตอร์สะบัดผ้านวมออก เผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขา แต่ที่บ่าซ้ายยังคงมีผ้าขนหนูพาดอยู่
“ผมง่วง” ผมบอกสั้นๆ หน้าตาไร้อารมณ์ ส่วนเขาคงมีอารมณ์รออยู่แล้ว แต่ก็แปลกที่ตรงนั้นมันไม่ได้ตั้งโด่ กลับนอนสงบ
“มานี่” เขาเริ่มใช้น้ำเสียงกดต่ำ แววตาที่มองมาก็จ้องมองกย่างกดดัน ผมถอนหายใจแรง เดินเข้าไปหาเขา คลานเข้าไปนั่งคร่อมตักเขาไว้ วิคเตอร์ยกสองมือมาจับเอวผม มองผมที่หน้าบึ้งแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เป็นอะไร” ผมหันกลับมามองหน้าเขา ทำหน้าตายแล้วส่ายหัว เขาไม่ดุเหมือนปกติเวลาเห็นผมทำท่าทางแบบนี้ แต่กลับยิ้มขำหน่อยๆ ผมนึกหมั่นไส้เลยใช้มือขวาฟาดลงไปบนอกซ้ายเขาตรงจุดเดิม
“โอ๊ยยย!!” เขาร้องลั่น หน้าตาเจ็บปวดจริงจัง ผมมองอย่างเข่นเคี้ยว สมน้ำหน้า! ไม่บอกเองว่าเป็นอะไร
“เจ็บนะเนี่ย!” เขาว่าเสียงกระแทก กัดฟันแน่นเพราะความเจ็บ
“แล้วเป็นอะไรทำไมไม่บอก?! ถามก็ไม่ตอบ พอถามยังมาดุกันอีก!” เขาย่นคิ้ว ส่งเสียงซี๊ดเบาๆ แต่ก็ยังไม่ยอมตอบ ยอมพูดอะไร ผมโมโหเลยทำท่าจะลงจากตักเขา แต่เขากลับใช้สองมือจับเอวผมไว้แน่น
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย ฉันมีของขวัญจะให้นาย”
“ไม่เอา!” ผมดิ้นแรงขึ้น พยายามจะหนีลงไปนอนฝั่งตัวเองให้ได้ เรายื้อยุดฉุดกันสักพัก ผมก็เป็นฝ่ายหยุดเองอย่างหัวเสีย เพราะเขากอดผมไว้กับตัวซะแน่นจนขยับไม่ได้ ผมได้ยินเสียงอืออาเพราะความเจ็บเบาๆ
“ถ้าจะตายแล้วก็ปล่อย ผมจะได้ไม่นอนทับคุณ”
“ถ้าฉันปล่อยแล้วห้ามลุกหนีนะ เดี๋ยวไม่ได้เห็นของขวัญกันพอดี” ผมรับคำอือๆ ออๆ เพื่อตัดจบช่วงเวลานี้สักที เขาดันตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งตรง ผมหน้าตึงมองเขา วิคเตอร์ยิ้มหล่อละมุน แต่ตอนนี้ผมไม่ละมุนด้วย ผมหยาบ
“ดึงผ้าออกให้หน่อย” เขาบุ้ยปากทางผ้าขนหนูที่พาดบ่าซ้ายอยู่ ผมบิดปากเซ็งนิดหน่อย จัดการดึงผ้าขนหนูออกให้เขา ตอนที่ผ้าขนหนูหลุดออกจากอกซ้ายของเขา ตอนนั้นเองที่ผมชะงักกับรอยแดงปื้นๆ ที่อยู่บนนั้น ผมกำลังจะอ้าปากถามว่าไปทำอะไรมา แต่สายตาก็เห็นรอยสีดำนูนอยู่บนอกเขา ตรงกลางบริเวณรอยแดงเหล่านั้น พอเพ่งมองดีๆ ว่ามันคืออะไร ผมก็เบิกตากว้าง เลื่อนสายตาไปมองไอ้ยักษ์ที่ยิ้มกริ่มรออยู่แล้ว
“Happy birth day my baby-alien.” ผมนิ่งไปพักหนึ่งกว่าจะดึงสติตัวเองกลับมาได้ เลื่อนสายตาไปมองร่องรอยบนอกของเขา ยกมือขวาขึ้นมาลูบแผ่วเบา คิ้ววิคเตอร์กระตุกนิดหนึ่งตอนผมแตะลงบนผิวเนื้อแดงๆ มีรอยดำเป็นระเบียบเหล่านั้นพาดอยู่
“Do you like it? I created this sentences by myself. Actually, I want to tattoo your face. But it’s fucking hurt even a small pattern. Sorry that I have a very low patient. (ชอบมั้ย ฉันคิดประโยคนี้เองเลยนะ จริงๆ อยากสักหน้านาย แต่ขนาดลายเล็กๆ แม่งยังโคตรเจ็บ ขอโทษที่ฉันมีความอดทนต่ำไปหน่อย)” น้ำตาผมรื้นขึ้นมาที่ขอบตาทั้งสองข้าง วิคเตอร์ยิ้มอ่อนโยน ผมยิ้มปากสั่น หยดน้ำตาร่วงแหมะลงบนแผงอกวิคเตอร์ ผมเลื่อนสายตาไปมองรอยสักสดใหม่บนอกซ้ายของเขา รอยสักธรรมดาๆ เป็นตัวเขียนภาษาอังกฤษตวัดติดกันอย่างสวยงาม มันเป็นประโยคธรรมดา ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่มันมีความหมายและน่ารักเหลือเกิน
My MATTLE.
My Little-Alien
My Gift Of God.
(My MATTLE.
My Little-Alien
MY Gift Of God.)
“Thank you” ผมไม่รู้จะพูดคำไหนออกมานอกจากบอกขอบคุณเขา จ้องมองรอยสักตัวอักษรสามบรรทัดบนอกเขาไม่วางตา
“What does MATTLE means?” ผมถามเขาพลางยกมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ปลายนิ้วขวายังคงลูบสัมผัสผิวเนื้อที่นูนบนอกของเขาไปมา
“Matt plus Little become Mattle which mean Little Matt.” ผมยิ้มขำทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะสรรหาคำมาผสมกันได้น่ารักแบบนี้ วิคเตอรยิ้มหล่อตาเยิ้ม ผมมองรอยสักบนอกเขาด้วยความปลื้มใจ ดีใจ ตื้นตันใจ รู้สึกว่าหัวใจพองโต
“Are you sure about this? We can break-up on someday. (คุณแน่ใจแล้วเหรอ วันนึงเราอาจจะเลิกกันก็ได้นะ)” ผมบอกเสียงเศร้าหน่อย ถึงจะดีใจที่เขาไปสักมาเพื่อนผมก็เถอะ แถมยังสักไว้บนอกซ้าย ตรงตำแหน่งเหนือหัวใจอีกต่างหาก
“This will be on your skin forever even you remove it. (มันจะอยู่บนผิวของคุณตลอดไปแม้คุณจะลบมันแล้วก็ตาม)” ผมกลัว อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ถ้านับที่เรารู้จักกันมา มันก็เกินครึ่งปีมาแล้ว แต่ช่วงเวลาที่เราสองคนเขยิบความสัมพันธ์ขึ้นมานั้น มันยังไม่ถึงครึ่งปีเลย
“How do you know that we will love each other forever or not? (คุณจะรู้ได้ไงว่าเราจะรักกันตลอดไปรึเปล่า)” เราอาจจบความสัมพันธ์กันในวันใดวันหนึ่ง วิคเตอร์แสดงออกว่ารักผมมากก็จริง แต่ผมจะรู้ได้ยังไงว่านี่มันไม่ใช่ความหลง แรกๆ ทุกอย่างดีหมด ตื่นเต้นไปหมด แล้วไอ้ความดี ความตื่นเต้นนั้นมันจะหมดลงวันไหนกัน
“เอาเป็นว่าถ้าสักชื่อนายไว้ที่หัวใจได้ฉันคงทำไปแล้ว” ผมยิ้มขำอ่อนๆ นอนซบหน้าลงบนกลางอกเขา สายตายังคงมองรอยสักสดใหม่นั้น ปลายนิ้วยังคงสัมผัสตัวอักษรนูนบนอกแกร่งของเขาไปเรื่อย วิคเตอร์โอบกอดผมแน่น ก้มลงกดจูบกลางกระหม่อมตามเคย เขาไม่พูดอะไรต่อ บอกแค่ประโยคเดิมคือสุขสันต์วันเกิด
ไม่รู้ว่ารอยสักกับความรักอันไหนลบง่ายกว่ากัน แต่สิ่งสำคัญตอนนี้คือเราอยู่ด้วยกัน
คุณเอมิลี่บินกลับอเมริกาไปแล้ว เหลือแต่หนุ่มๆ ซึ่งกำลังสังสรรค์วันปีใหม่กันที่อพาร์ทเม้นต์ตามเดิม ตั้งแต่คริสต์มาสมาพวกเราปาร์ตี้กันหนักมากจริงๆ มีออกไปปาร์ตี้ข้างนอกบ้างในยามราตรี แต่ก็ไปแค่ครั้งเดียว แถมไปแล้วยังเจอเหตุการณ์ระทึกเบาๆ เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งพยายามอ่อยวิคเตอร์ ถึงขั้นล้มทับกันเลยทีเดียว ผมได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยใจสั่นหวิว เธอคงไม่รู้แหละว่าผมเป็นแฟนวิคเตอร์ ไม่ใช่ผมไม่หึงนะ แต่คิดว่าแค่เธอเจอฤทธิ์วิคเตอร์เข้าไป ก็คงสะพรึงสำหรับเธอมากพอแล้ว
“ไปให้พ้นโว้ย!” เขาผลักเธอออกจากตัวอย่างแรง เล่นเอาแม่นั่นสร่าง (แอ๊บ) เมาทันควัน หน้าเสียไปไม่น้อย วิคเตอร์จ้องเธอตาเขม็ง แล้วดึงผมเข้าไปกอดเอวไว้แน่น หันหน้าหนีกลับมาดื่มกับเพื่อนๆ ต่อ บาสต้องเป็นคนเข้าไปขอโทษเป็นภาษาไทยกับแม่สาวสายเดี่ยวกางเกงยีนขาสั้น ดูเธอจะหัวเสียหน่อยๆ ด้วย แต่คิดว่าเธอยังมีความคิดมากพอว่าตัวเองเป็นคนเข้าหาเขาเอง เลยไม่ได้ฮึดฮัดอะไรมาก หันกลับไปหาเพื่อนๆ ที่ปลอบโยนเจ้าหล่อนกันยกใหญ่
ผมเลยไม่ต้องทำอะไร เพราะวิคเตอร์จัดการให้แล้ว ถึงวิคเตอร์จะเจ้าชู้ แต่เขาไม่ชอบผู้หญิงลักษณะแบบนี้เท่าไหร่ มาเจ๊าะแจ๊ะกับเขามากๆ เขาจะรำคาญมาก เขาชอบผู้หญิงนิ่งๆ เข้าหาน้อยๆ แต่พองาม แบบนั้นน่ะของชอบเลย ถ้าเป็นพวกประเภทเยอะๆ แบบนี้เขาไม่เอา น่าสบายใจเนอะ แต่ก็ยังดูเจ้าชู้อยู่ดี
พอวันปีใหม่เราเลยตัดสินใจไม่ไปไหนกัน เค้าท์ดาวน์กันเองอยู่ห้องสบายๆ ไม่ไปเบียดเบียนใคร ผมกับบาสเองก็แนะนำว่าดีแล้ว เพราะช่วงปีใหม่ในเมืองกรุงแบบนี้ เป็นช่วงเวลาอัดแน่นนรกแตก อยู่ในบ้านน่ะดีที่สุดแล้ว นั่งดื่ม นั่งกิน นั่งพูดคุยกันชิลๆ หน้าจอทีวีดีกว่า ผมปล่อยให้พวกเขานั่งดื่มกันไป ส่วนผมนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่ข้างวิคเตอร์ กำลังดูซีรีส์ที่เขาเล่นอยู่ เขาทำหน้ามุ่ยหน่อยๆ ที่ผมเปิดดู แต่จริงๆ คือเขาเขิน เขาไม่ค่อยชอบดูตัวเองในทีวีหรอก
“ตัวจริงนั่งอยู่นี่ยังจะดูอีก” เขาหันมาว่าหน้ามุ่ย แต่ก็กดจูบลงบนขมับขวาผมหนึ่งที
“เรื่องมันสนุกนี่นา อย่าหลงตัวเองว่าผมเอาแต่ดูคุณสิ” บทซีรีส์ของวิคเตอร์สนุกจริงๆ นะ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนของแท้ กว่าจะแก้ปมได้ในแต่ละตอนลุ้นมาก ซีซั่นสองเริ่มมีกฎหมายเข้ามาเกี่ยวข้องเพิ่มเติมจากแค่การสืบสวนสอบสวน คดีในเรื่องก็น่าสนใจ ตัวเอกที่วิคเตอร์รับบทก็เริ่มมีมิติด้านมืดในตัวเองมากขึ้น แล้วบทที่ไอ้ชอนไชเล่นก็เริ่มจะเลวขึ้นเรื่อยๆ เหอะ ไม่ต่างจากตัวจริงเลย ทุกวันนี้ผมยังไม่ลืมที่มันชอบมองเขม่นหรือเคยทำร้ายร่างกายผมไว้หรอกนะ
“ชอบเหรอ” ผมพยักหน้าแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ วิคเตอร์มองผมครู่หนึ่งก่อนหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆ เขาต่อ
เวลาล่วงเลยมาใกล้เที่ยงคืน พอซีรีส์วิคเตอร์รีรันจบ ผมก็เปิดไปช่องปกติของไทย มีการถ่ายทอดสดเค้าน์ดาวน์แบบทุกๆ ปี พอเข้าช่วงเที่ยงคืนห้าสิบเก้า ทุกคนก็เริ่มนับถอยหลังตั้งแต่นาทีที่ห้าสิบ จนกระทั่งเหลือสิบ แล้วก็นับไปเรื่อยๆ จนก้าวเข้าสู่ปีใหม่
“Happy New Year!” ทุกคนยกแก้วไวน์ แก้วเหล้าขึ้นชนกัน ส่วนผมยกแก้วใส่ชาเขียวฟูจิขึ้นชนกับคนอื่นๆ ช่างไม่ยุติธรรม บางทีผมก็อยากดื่มไวน์แดงมั่ง มันอร่อยดีนะ ผมเคยลองชิมไวน์ขาวแล้วไม่ถูกปากเท่าไหร่ ขมไปหน่อย แต่ไวน์แดงเนี่ยหวานกลมกล่อมกำลังดี แต่ไอ้ยักษ์ไม่ให้ดื่ม ไม่เข้าใจจะห้ามไปทำไม ก็ดื่มอยู่ในห้องด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้นตอนเขาเผลอผมก็แอบดื่มไปสองแก้ว
“ปีใหม่ เริ่มใหม่ ทิ้งเรื่องเก่าๆ ที่ไม่ดีไปนะ” เขาก้มลงมากระซิบ ผมเลื่อนสายตาไปมองเขา ยิ้มบิดปากเล็กน้อย ทำไมผมจะไม่รู้ ตั้งแต่ของขวัญวันคริสต์มาสเป็นสิบกล่อง รอยสักบนอกในวันเกิด กับคำพูดในวันปีใหม่ ทั้งหมดมันคือการง้อของเขานั่นแหละ แต่จะให้เขาพูดเขาบอก เขาก็คงไม่ทำ ตอนช่วงเกิดเรื่องใหม่ๆ เขาพรั่งพรูคำพูดออกมาเพราะสภาพจิตใจเขาแย่แล้ว แต่พอกลับสู่สภาวะปกติ เขาก็กลับไปเป็นไอ้ยักษ์หน้ามึนตามเคย เป็นไอ้ยักษ์ผู้ทื่อตรง ไม่หวานหยดย้อย
“สวัสดีปีใหม่นะพ่อยักษ์รูปหล่อ” ยังไม่กล้าตอบรับ แม้กำแพงในใจผมจะทลายลงทีละนิดแล้วก็ตาม ผมรอให้ถึงวันที่มันทลายมลายไปหมดสิ้นอยู่
มาแล้ววว ขอโทษทีค่ะที่หายไปหลายวันเลย เนื่องจากเดินทางบ่อยอีกแล้วเช่นเคย เลยทำให้อยู่หน้าคอมได้ไม่นานเท่าไหร่ แต่กพยายามเขียนเล็กเขียนน้อย เพื่อปิดต้นฉบับพาร์ทสองสักที
สำหรับตอนนี้พี่ยักษ์ก็ทุ่มเพื่อเมียสุดพลังแล้วเนอะ เมียชอบผู้ชายมีรอยสัก ก็ไปสักให้เมียเห็น 55555 แถมยังเป็นข้อความหวานๆ อีก แหม่... ก็เลี่ยนใช่ย่อยนะไอ้ยักษ์ แต่ถือว่าของขวัญชิ้นนี้พิเศษสำหรับน้องแมทจริงๆ เอ๊าๆ น้องแมท รีบทะลายกำแพงในใจให้หมดไปสักทีนะจ๊ะ ผู้ชายเขาให้เธอขนาดนี้แล้วเนี่ยยยย
ก็สมชื่อตอนค่ะ เทศกาลรื่นเริง ตอนนี้เป็นบรรยากาศดีๆ ที่เริ่มจะดีขึ้นระหว่างวิคเตอร์กับแมท มันจะต้องกลับมารื่นเริงตามเทศกาลเนอะ ต้องค่อยคลี่คลายไปค่ะ แมทเองเพิ่งเคยมีแฟน แล้วนางเป็นคนรักฝังใจ เมื่อเจ็บก็เจ็บฝังใจเช่นกัน ต้องค่อยๆ ให้เขาปล่อยวาง ปล่อยใจจากความเจ็บเหล่านั้น
หนังสือพี่ยักษ์กับน้องเอเลี่ยนพาร์ทแรกหมดแล้วนะคะ เหลืออีกสองชุดสำหรับรอบโอนเงิน คือไม่รู้เจ้าตัวหายไปไหน ถ้าได้อ่านข้อความนี้และรู้ตัวว่าเป็นตัวเองก็ติดต่อตอมมานะค้า
สำหรับพาร์ทสอง จะให้ลงชื่อจองวันที่ 16-17 เมษายน และจะเปิดพรีออเดอร์ 18 เมษายน ถึง 31 พฤษภาคม นะคะ รายละเอียดหนังสือตอมจะมาแจ้งให้ทราบอีกทีค่า สำหรับคนที่ไถ่ถามมาว่าราคาเท่าไหร่จะได้เก็บเงินถูก ก็แนะนำว่าเก็บไว้ 1200 บาทค่ะ ไม่เกินนี้ แต่จะลดลงมาเท่าไหร่ขอคำนวนจำนวนหน้าที่แน่นอนออกมาก่อนเน้อออ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ใครเจอคำผิดบอกได้เลยนะคะ หากไม่ได้แก้ในนี้ บางทีตอมก็ไปแก้ในต้นฉบับจ้าาา ^__^
ปล.ของขวัญใครโดนใจมากกว่ากัน ? 5555555
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 804549 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก