หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66

[zoe131313]

มาแว้ววววววววววววววว

[CarToonMiZa]

จำได้แล้วนะคิม
รอลุ้นต่อไป

[HanATarO]

เอาลาะ น่าจะมาถึงจุดที่ใกล้จะจบ

คิม จะตัดสินใจยังงัยน้า

อยากรู้แล้ว

 

[why yyy]

ในที่สุดคิมก็จำได้...

[mystery Y]

คิมจำได้แล้ว~ จากนี้ก็ให้อภัยพี่โชว์เถอะจะได้แฮปปี้~

[Ryu_Chise]

มาแบบสั่นจึ๊ก -____- รอตอนต่อไปครับผม

[sittikorn]

 

[Pawaree]

มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[numay]

สงสารคิมจัง

[sukaz]

ตะลุยอ่านกันจนเต็มอิ่มกันเลยทีเดียวล่ะ

หลายรสชาติเหลือเกิน แต่หนักดราม่าจนต้องยกนิ้วให้เลย

ชอบๆๆๆ
 

[maru]

รอค่ะ

[shizuruviola]

Lesson 63

( Show Part )

“พี่โชว์....พูดจริงๆหรอ” หัวใจผมเหมือนถูกบีบคั้นจนจะแตกสลายเมื่อคิมถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดีใจมาก เหมือนกับว่าตัวเองถูกปลดปล่อยออกจากการพันธการมาเนิ่นนาน...นี่ผมทำให้คิมรู้สึกเป็นทุกข์ได้มากถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

“พูดจริงครับ นอนเถอะนะ” คิมยอมหลับไปในอ้อมกอดของผมอย่างโดยดี ไม่ขัดขืนไม่ดื้อดึงเลยสักนิด

“เออ พวกมึงจะกลับเลยหรือเปล่า” เมื่อคิมหลับแล้วผมก็ลงมาข้างล่างเพราะยังมีแขก(ที่ไม่ได้เชิญ)ติดค้างอยู่ข้างล่าง

“โห อะไรวะ มึงไล่กูแบบนี้เลยหรอ”

“เฟียร์ว่าเรากลับกันเถอะน่า จะอยู่ทำอะไรนักหนา” น้องเฟียร์มีมารยาทมากๆเลยครับ

“เออ กลับก็ได้วะ” พูดจบมันก็เกี่ยวเอวแฟนมันเดินออกจากบ้านไป ส่วนตัวผมก็กลับขึ้นไปนอนต่อกับคนที่หลับอยู่ข้างบน อยากพักสายตาสักหน่อยแต่การหลับครั้งนี้...ผมชักไม่อยากจะตื่นขึ้นมาแล้วสิ

“พี่โชว์....พี่โชว์” เสียงคนปลุกให้ผมตื่นขึ้นจากการหลับใหล ผมรู้ว่าเป็นใครก็เลยแกล้งดึงคิมลงมากอดเอาไว้ซะเลย

“อื้อ พี่โชว์คิมไม่เล่น ลุกเถอะ ผมอยากกลับกรุงเทพแล้ว”

“…” ผมมองหน้าคิม แต่คิมไม่สบตาผมแล้วเดินออกจากห้องไปทันที คิมคงอยากจะไปจากผมจนเต็มแก่แล้วล่ะมั้ง

“พี่เสร็จแล้วนะ คิมเสร็จ....” ผมเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพักและกำลังจะถามคิมว่าพร้อมไหมแต่พอลงมาถึงข้างล่างภาพที่คิมยืนอยู่ข้างกระเป๋าพร้อมที่จะกลับทุกวินาทีผมจึงเลิกที่จะพูดต่อทันที

“ไปกันเถอะพี่”

“จะไม่กินอะไรหน่อยหรอคิม”

“ผมไม่หิวครับ” คิมพูดจบก็เดินขึ้นรถไปเลย ผมก็เลย(จำใจ)ต้องไปขึ้นรถตามและทำหน้าที่เป็นคนขับรถตลอดการเดินทาง

“ฮัลโหล ไอ้วิน” ผมต่อสายโทรหามันเพราะยังไม่ได้บอกมันเลยว่าจะกลับกรุงเทพ

(เออมึงมีไร)

“กูจะโทรมาบอกว่ากูกำลังกลับกรุงเทพแล้วนะ”

(อ้าว ไมมึงกลับเร็วจังวะ) จริงๆกูก็ไม่อยากจะกลับหรอก...ไม่อยากเลย

“คิมอยากกลับ กูก็เลยพากลับ” ผมบอกมันแล้วก็เลห่ตาไปทางคิม เห็นชัดๆว่าคิมมองผมอยู่แต่พอเราสบตากันคิมก็ทำเมินมองออกไปนอกรถ

(เออ ช่างหัวมึงเถอะ กูจะอยู่เที่ยวกับเฟียร์อีกหน่อยละกัน)

“เออ เรื่องของมึง แค่นี้แหละ” พูดจบผมก็ตัดสายแล้ววางโทรศัพท์อย่างไม่สบอารมณ์

( Kim Part )

อะไรของเค้าอยู่ดีๆก็อารมณ์เสียขึ้นมาเฉยๆ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้...แต่ผมไม่สนใจหรอกทนอีกแค่นิดเดียวผมก็จะมีอิสระอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมีคนมาคอยห้ามนู้นห้ามนี้ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกแปลกๆก็เถอะ แต่ผมเลือกแล้วจริงๆ เพราะผมไม่แน่ใจว่าผมจะต้องเจ็บตัวเจ็บใจอีกเวลาไหนถ้ายังจะฝืนทนอยู่ต่อไปแบบนี้

“พี่โชว์ ผมหิวแล้วอ่ะ” ผมบอกพี่โชว์เพราะท้องผมกำลังตีรวนร้องครวญครางอย่างกับนักร้องดิว่าระดับโลก เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย

“อืมมมม นี่มันก็จะสิบโมงแล้ว จะหิวก็ไม่แปลกหรอกยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยไม่ใช่หรอ” พี่โชว์พูดเชิงถาม

“อือ” สั้นๆพอไม่อยากพูดมาก

“อยากกินอะไร”

“อะไรก็ได้”

“งั้นเดี๋ยวแวะกินอะไรที่นครสวรรค์ละกันนะ” ผมรู้ว่าเค้าพยายามจะหาเรื่องคุยกับผม แต่ผมไม่อยากคุยด้วยเลย

“อืม” จากนั้นอีกประมาณครึ่งชั่วโมงรถก็เลื่อนมาจอดหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมืองนครสวรรค์ แน่นอนสภาพร้านหรูหราอลังการตามสไตล์พี่โชว์นั่นแหละ

“รับอะไรดีครับ” เมื่อผมกับพี่โชว์เลือกโต๊ะนั่งได้พนักงานก็มารับออเดอร์ทันที

“กินอะไรดีคิม” พี่โชว์ถาม

“…” ผมไม่ตอบแต่เลือกที่จะเปิดเมนูเอง เมื่อพี่โชว์เห็นก็ทำหน้าเซ็งๆเหมือนหมาหงอยแล้วก็เปิดเมนูสั่งอาหารที่ตัวเองจะกิน

“เอาสเต็กปลาที่นึงครับ...น้ำแตงโมปั่นแก้วนึงด้วย” ผมสั่งเสร็จก็ปิดเมนูส่งคืนพนักงานทันที

“กินแค่นี้เองหรอคิม อยากกินอะไรเพิ่มไหม” ผมส่ายหัวแทนคำตอบ เมื่อบรรยากาศบนโต๊ะระหว่างรออาหารที่สั่งเริ่มเงียบมากเกินพี่โชว์ก็เปิดประโยคสนทนาขึ้นมาทันที

“คิมยังโกรธพี่อยู่อีกหรอ”

“…” โกรธสิโกรธมาก แต่กูไม่ตอบ!!!

“พี่ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ พี่ไม่ได้ตั้งใจพี่ยอมรับผิดทุกอย่าง”

“…”

“พี่ขอโอกาสคิมอีกครั้งนึงได้ไหม” ผมนิ่งไม่ตอบไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

“คิมจะไม่พูดอะไรกับพี่หน่อยหรอ” ความอดทนของผมมาถึงที่สิ้นสุดแล้ว

“พี่คิดว่าผมต้องพูดอะไรอีกหรอ!!!” ผมใส่อารมณ์สุดขีดรู้สึกได้ถึงความร้อนที่มันวิ่งแล่นขึ้นมาบนหน้า

“ผมทำร้ายร่างกายผม ทำร้ายจิตใจผมจนเจ็บช้ำมาตั้งมากตั้งมายขนาดไหนผมไม่เคยถือโทษโกรธพี่จริงๆเลยสักครั้ง แต่เหมือนมันจะยิ่งทำให้พี่ได้ใจพี่ทำผมสารพัดวิธี...จะให้ผมพูดไหมว่าอะไรบ้าง หึ ผมอยากจะรู้นักว่าถ้าเรามาสลับกันผมเป็นพี่แล้วพี่เป็นผม พี่จะทนแบบที่ผมทนได้หรือเปล่า” ผมพูดแทบจะไม่หายใจพี่โชว์นั่งหน้านิ่งพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตา

“มันสายไปแล้วล่ะพี่ เวลาของโอกาสมันหมดลงไปแล้ว” ผมพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินอย่างเร็วไปที่ห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไร ผมเจ็บ...เจ็บมากด้วย แต่ผมจะทำอะไรได้ในเมื่อทุกอย่างมาถึงขึ้นนี้แล้ว ผมขังตัวเองร้องไห้อยู่ในห้องน้ำพอสมควรจนกระทั่ง...

“คิมออกไปกินข้าวเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว” ผมปาดน้ำตาหยดสุดท้ายแล้วเปิดประตูออกไปล้างมือแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

บรรยากาศการกินอาหารเป็นอะไรที่เงียบมากๆๆๆ อย่างกับว่าไม่มีคนอยู่บนโต๊ะนี้แม้ กับข้าวที่สั่งมาก็ยุบไปนิดๆหน่อยๆ สเต็กผมหายไปยังไม่ถึงเสี้ยวเลยมั้ง แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะกินหรอกครับ

“กินอีกหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะเป็นลมนะ” พี่โชว์พูดกับผมต่างคนต่างตาแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ

“ผมอิ่มแล้ว” ไม่มีบทสนทนาระหว่างเราอีกพี่โชว์ไม่บังคับผม จากนั้นเราสองคนก็เดินทางเข้ากรุงเทพ ถึงประมาณช่วงบ่ายสองบ่ายสาม ผมเข้าไปเก็บของอีกนิดหน่อยในห้องที่เคยเป็นห้องของผมในบ้านพี่โชว์

“คิมจะไปเลยหรอ”

“ครับ” ผมตอบสั้นๆ

“ให้พี่ไปส่งนะ”

“อนุสาวรีย์.” พูดจบผมก็เดินขึ้นรถแล้วพี่โชว์ก็ออกรถมาส่งผมที่อนุสาวรีย์ทันทีเมื่อผมเตรียมก้าวจะลงจากรถก็มีเสียงนึงดังขึ้น

“คิม” ผมหยุดชะงัก แต่ไม่หันไปมอง

“พี่ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง.....โชคดีนะ” ผมไม่หันหลังกลับไปมองอีก

“ขอบคุณครับ” จบกันทีเรื่องของเรา...รักที่ทรมานแบบนี้จบไปน่ะดีที่สุดแล้ว...






ปล.หายไปเกือบสองเดือนขอโทษจริงๆนะครับ พอดีติดอะไรหลายๆอย่าง

ส่วนอีกข่าวนึงอาจจะเป็นข่าวร้ายสำหรับคอนิยายคือ เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องสุดท้าย

เพราะว่าผมจะไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียแล้ว แต่มันก็มีโอกาสหรือสามารถแต่งเรื่องต่อไปได้

แต่ก็ต้องดูจากหลายๆอย่างด้วย ส่วนเรื่องนี้ผมจะรีบจบให้นะครับจะได้ไม่มีอะไรค้างกัน รักคนอ่านทุกคน จุ๊บๆ

[maru]

สงสารโชว์ คิมจะทำแบบนี้จริง ๆ หรือ

[HISY]

คิมใจแข็งมากก

[why yyy]

จากกันซะแล้ว!!

[Satang_P]

 

[CarToonMiZa]

ให้เวเลาเป็นเครื่องพิสูจน์ใจคิมแล้วกัน

[ormn]

  ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าไอ้พี่โชว์ดีอะ

[4559]

คิมใจแข็งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[VALUE]

ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าไอ้พี่โชว์ดีอะ

   จึ๋ยยยยยยยยย     

[wi_OoO_wi]

นึกอยู่นาน กว่าจะจำได้ ป้ะๆ
 
ลืมจริงจัง

 

[narunarutoboyz]

ที่คิมหนีไปเป็นปีๆนี่ เหตุผลคืออะไรยังไม่รู้เลยนะ 
ก็ไม่ชอบการกระทำของโชว์หรอกนะ แต่สาเหตุที่ทำให้โชว์บ้าบอขนาดนี้ก็เพราะตัวเองหนีไปเป็นปีๆ
ทั้งๆที่เหตุการณ์ในวันนั้นก็ไม่มีอะไรเลยแท้ๆ งงมากค่ะ
รอตอนจบ เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น

ปล.หรือว่ามีบอกเหตุผลไปแล้วเเต่เราอ่านไม่ดีเองนะ = =

[mystery Y]

งื้อ~ทำไมเป็นงี้อ่ะ

[PapermintReal]

มาม่าหลือเกิน

[zoe131313]

 

[shizuruviola]

Lesson 64

( Kim Part )

ผมเดินทางกลับมาที่ราชบุรี ซึ่งเป็นบ้านที่ผมอยู่กับพ่อกับแม่มาตั้งแต่เด็กๆ จนเกิดเหตุการณ์ที่แม่ผมป่วยมากจนต้องฝากผมให้ไปอยู่กับน้ามล จะว่าไปผมก็แทบจะไม่ได้กลับมาบ้านเลยเกือบ 2 ปีได้เหมือนกันนะเนี่ย

เมื่อมาถึงท่ารถที่ราชบุรีผมก็นั่งรถสองแถวแล้วต่อวินมอเตอร์ไซเข้าบ้าน เมื่อผมเปิดประตูบ้านฝุ่นในบ้านแทบจะถมผมตาย ราวกับว่ามีใครมาสร้างหมอกจำลองไว้ในบ้านผมอย่างนั้นแหละ เฮ้อ เหนื่อยกันอีกแล้วสิแต่ก็เอาเถอะยังไงมันก็บ้านผมนี่นะ

ผมเริ่มเก็บกวาดไปเรื่อยๆโดยเริ่มจากชั้นสอง ตรงนั้นตรงนี้ไปเรื่อยๆ ปัด กวาด เช็ด ถู กันไปจนกระทั่งเย็นจวนจะค่ำแล้วทุกอย่างในบ้านก็สะอาดเรียบร้อยเหมือนเดิม แต่ผมนี่สอแทบตายคากองขยะที่กองอยู่หน้าบ้าน คนก็ไม่มีอยู่แต่ทำไมมันถึงได้เยอะแยะมากมายก่ายกองขนาดนี้ก็ไม่รู้ ผมขึ้นไปอาบน้ำชำระคราบเหงื่อคราบไคลของตัวเองก็สดชื่นขึ้นมาหน่อย ปัญหาต่อไปคือท้องผมร้องอย่างกับฟ้าผ่าเนี่ยสิ

“รู้แล้วๆ จะร้องทำไมนักหนา เดี๋ยวพ่อพาไปหาของกินแล้ว” ผมพูดกับตัวเอง โชคดีที่บ้านผมอยู่ใกล้ๆกับแหล่งของกินทั้งตอนเช้าและตอนกลางคืน เพียงแต่ว่าอาจจะต้องเดินไปนิดหน่อยเพราะว่าผมไม่มีรถ จะว่าไปผมน่าจะหาจักรยานไว้ติดบ้านสักคันเหมือนกันนะเนี่ย....ผมเดินออกจากหมู่บ้านแล้วก็มุ่งตรงไปยังตลาดทันที ผมเดินซื้อนั่นซื้อนี่เพราะหิวมากเลยได้มาหลายอย่าง เดี๋ยวกลับไปบ้านจะนั่งกินให้เต็มคราบเลยคอยดูเถอะ

“ผัดไทยกุ้งสด”

“บัวลอยไข่หวาน”

“ข้าวมันไก่”

“ปังเย็น” และ บลาๆๆๆ อีกมากมาย แต่ก็นะผมอยากกินไปแทบทุกอย่างเลยนี่ จะนั่งกินที่ร้านเลยคนมันก็เยอะผมไม่ค่อยชอบ ทนหิวหน่อยแล้วกลับมากินที่บ้านดีกว่า

“…” ผมเดินมาเงียบๆคนเดียวกำลังจะถึงทางเข้าหมู่บ้าน อยู่ๆก็มีคนขี่มอเตอร์ไซเป็นกลุ่มมาขี่ล้อมผมไว้ ผมกวาดตามองไปรอบๆเหมือนจะเป็นพวกเด็กแว๊น ทำยังไงดี ผมควานหาโทรศัพท์เป็นอันดับแรก...แต่ก็ไม่เจอ โอ้ย ทำไมต้องมาลืมตอนนี้ด้วยวะ

“จะไปไหนคนสวย”

“…”

“ถามไม่ตอบ หยิ่งซะด้วยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” มึงจะให้กูตอบอะไรล่ะไอ้ควาย กูเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ไอ้ห่านี่!!!

“ผมเป็นผู้ชาย” แม่งสงสัยตาบอดมองกูเป็นผู้หญิง

“อูยยยยย ผู้ชาย!!!” พวกมันทำตาโตใส่ผม อะไรวะกูเหยียบหน้าพ่อมึงอยู่หรือไง

“บรื๊นนนนนนน” ต่อจากนั้นก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซดังตามมาอีก เฮ้ย ไม่ไหวนะมึงมากันเยอะเกินไปละ ลำพังแค่นี้กูจะเอาตัวรอดยังไงกูยังไม่รู้เลยเนี่ย

“พวกมึงทำอะไรวะ” เสียงผู้ชายคนนึงพูดขึ้น

“เปล่าเว้ย กูแซวน้องเค้าเล่นเฉยๆกำลังจะไปบ้านมึงอ่ะแหละ ก็นัดบ้านมึงไม่ใช่หรอ” ไอ้คนที่แซวผมมันพูด จะว่าไปแล้วสังเกตดูดีๆ พวกมันไม่ใช่เด็กแว๊นธรรมดาแน่ๆ ดูจากมอเตอร์ไซที่ขับ เสื้อผ้าที่ใส่ จัดว่ามีฐานะมากระดับนึงเลยทีเดียว

“เออ อย่าไปแซวน้องเค้าเลย เดี๋ยวเค้าก็คิดว่ามึงจะข่มขืนเค้าหรอก......” นายคนมาใหม่พูดแล้วพร้อมกับเปิดหมวกกันน็อกแล้วชะเง้อดูหน้า...อยากจะบอกว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว ทำไมคบเพื่อนแบบนี้วะ

“ผมไปก่อนล่ะ” พูดจบผมก็เดินออกจากวงมอเตอร์ไซที่ล้อมผมไว้ แต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกฉุดไว้ด้วยมือของใครคนหนึ่ง

“เดี๋ยวก่อน......นายมันคนข้างบ้านกูที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่นี่หว่า” เหมือนจะพูดเพาะเนอะ

“หรอ อืม ผมขอตัวล่ะ ช่วยปล่อยมือผมด้วย” ผมพยายามสะบัดออกแต่ว่าเค้าไม่ยอมปล่อยผม

“ไปกับกูนี่ เดี๋ยวไปส่งบ้านกูก็อยู่ข้างบ้านนายอ่ะแหละ”

“ไม่เป็นไร ผมเกรงใจ”

“เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจ” พูดจบมันก็กระชากผมขึ้นซ้อนท้ายมันเลย ตายห่าแล้วสิกูจะโดนลากไปทำอะไรหรือเปล่าเนี่ย

“เฮ้ย ปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับเรา” ผมตกใจสุดขีดจนเผลอพูด เรา ไปแทนที่จะพูด ผม ไม่รู้นะความรู้สึกผมคิดว่าถ้าพูดเรา มันเหมือนคนที่เปราะบาง ถ้าพูดผมจะดูหนักแน่นขึ้นมาหน่อย

“อย่าดิ้นดิวะ เดี๋ยวจับทำเมียแม่งเลย ยิ่งน่า.....อยู่ด้วย” ผมเลยต้องหยุดไปอย่างอัตโนมัติแล้วซ้อนมันไปอย่างโดยดี เฮ้อ คุณพระศรีรัตนตรัย คุ้มครองลูกด้วยเทอญ

“ไอ้บาส กูล่วงหน้าไปก่อนนะ” เพื่อนมันอีกคันตะโกนบอก

“ถุย บ้านกูก็อยู่ข้างหน้าเนี่ย พูดเหมือนมึงจะบิดล่วงหน้ากูได้เยอะเลยเนอะ” พูดจบมันก็ออกรถทันที แต่แรงกระชากเนี่ยสิทำเอาผมต้องเกาะตัวมันแน่นเลยเพราะไม่งั้นผมได้ไปกองกับพื้นแน่ๆ ถึงจะเป็นทางสั้นๆก็เถอะ  พอมันขับรถมาจอดบ้านมันผมถึงได้รู้ว่า...บ้านแม่งอยู่ติดผมจริงๆนี่หว่า นี่แสดงว่าผมทำความสะอาดไม่ได้ลืมหูลืมตาดูชาวบ้านชาวเมืองเค้าเลยนี่หว่า

“ขอบคุณนายมากนะ” พูดจบผมก็เตรียมจะเดินออกจากบ้านเค้า

“นี่ อะไรวะ หมดประโยชน์ก็ทิ้งเลยหรอวะเนี่ย...ชื่ออะไรแนะนำตัวกันหน่อยดิ กูชื่อบาส” เอ่อ นี่คือวิธีที่มึงทำความรู้จักกับคนอื่นใช่ไหม?

“เราชื่อ คิม”

“กินข้าวด้วยกันก่อนดิ ในบ้านเนี่ย” มันชวนผม

“ไม่เป็นไร ตามสบายเถอะ” ผมปฏิเสธอย่างมีมารยาท

“เดี๋ยวจะรอ” มึงคงฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง

“เฮ้อ” สุดท้ายผมก็ต้องเดินเข้าไปในบ้านมันพร้อมกับถือของพะรุงพะรังเข้าไปเพื่อกินข้าวในบ้านมัน??? จะได้จบๆไป กูล่ะเซ็งจิตเลยจริงๆ

[EARTHYSS :)]

พี่โชว์จะตายเหมือนละครมั้ยค่ะหรือจะตามมาฆ่าไอ้บาส
แต่ประเด็นคือจะเอาพระเอกเป็นพี่โชว์อ่ะ เข้าใจว่าเค้าทำเราไว้เยอะ
แต่จะมามีแฟนใหม่แล้วทิ้งพี่แกไว้เนี่ยมันขัดใจอ่ะ

ปล.โชคดีนะค้า ถ้ากลับมาไทยอีกก็มาแต่งต่อเนอะเราชอบตั้งแต่คู่เฟียร์และ

[ormn]

  งานนี้จะเป็นไงต่อไปละนี้

[ammlovey]

จะเปลี่ยนพระเอกหรืออะไรยังไง รอต่อค่ะ

[rmlab]

ชักจะยุ่งแล้วคิม