Lesson 62
( Kim Part )
“คิมลูก ไปอยู่กับน้ามลสักพักนะลูก” แม่ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้บอกผม
“ทำไมล่ะครับแม่ คิมอยากอยู่ดูแลแม่นะ คิมไม่ไปได้ไหม” แม่ผมน่ะกำลังป่วยหนัก ผมไม่อยากทิ้งแม่ไว้คนเดียว เพราะญาติเราก็ไม่เหลือใครแล้ว
“แต่แม่ไม่สบายใจเลย แม่อยากให้คิมไปอยู่กับน้ามล กลับไปเรียนต่อแล้วพอคิดถึงแม่ก็มาหาแม่ได้ไงลูก”
“แต่ว่า...”
“คิมไม่อยากให้แม่สบายใจหรอลูก” เมื่อแม่พูดมาแบบนี้ผมก็ต้องทำตามใจแม่สิครับ เผื่อว่าถ้าแม่สบายใจขึ้นแม่อาจจะหายเร็วขึ้นก็ได้
.
.
.
หลังจากนั้นความทรงจำของคิมก็ค่อยไหลเข้ามาเรื่อยๆทั้งๆที่เจ้าตัวยังนอนไม่ได้สติ โดยมี โชว์ วิน และ เฟียร์ คอยดูอยู่อย่างไม่ห่างวันแล้ววันเล่าแต่ว่าคิมก็ยังไม่รู้สึกตัว
( Show Part )
ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดจริงๆที่ทำแบบนั้นตามคำพูดของไอ้วิน เพราะจนป่านนี้แล้วน้องยังไม่รู้สึกตัวเลย เฮ้อ เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาสักทีนะ เพราะมึงจริงๆเลยไอ้เหี้ยวิน
“เฮ้ย วันนี้เป็นยังไงบ้างวะมึง” ไอ้วินกับเฟียร์ก็มาแต่เช้าเหมือนเคยครับ ตั้งแต่ที่น้องหมดสติไปผมก็พักอยู่ที่เชียงใหม่เลยครับ ส่วนไอ้วินกับเฟียร์ก็ไปพักที่บ้านพักตากอากาศในเชียงใหม่ของมันเอง ผมบอกให้นอนนี่เลยมันก็ไม่ฟัง คอยเทียวไปเทียวมาเช้าเย็นมาสองสามวันแล้ว
“ก็ยังเหมือนเดิมว่ะ ยังไม่รู้สึกตัว ลุงหมอก็บอกว่าอาการพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่แค่ยังไม่รู้สึกตัวเท่านั้นเอง” ผมร่ายยาวให้มันสองคนฟัง
“เออ ก็ดีแล้ว ดีกว่ายังไม่พ้นขีดอันตราย” ไอ้วินบอกจบก็เปิดทีวีดูเหมือนมันเป็นเจ้าของบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้ถืออะไรหรอกเพราะยังไงผมกับมันก็เพื่อนกัน ส่วนเฟียร์ก็ปลีกตัวขึ้นไปดูอาการของคิม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เฮ้ย”
“อะไรมึง” ไอ้วินหันหน้ามาถามผม
“กูถามไรหน่อยดิ”
“ว่ามา”
“มึงกับเฟียร์เป็นยังไงบ้างวะ” ผมอยากรู้ว่ามันคบกันมาค่อนข้างนานเหมือนกัน มันจะยังรักกันดีเหมือนเดิมมั้ย
“ถามเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย” โง่อีกแล้วเพื่อนกู - -
“ความสัมพันธ์ของมึงสองคน” เมื่อผมบอกไป มันก็เงียบไป
“…” นานไปแล้วนะมึง
“เงียบทำไมวะ”
“มึงถามกูแบบเนี่ย มึงเห็นกูรักเมียกูน้อยลงหรอวะ” เอ่อ โดนเลยดอกนึง จะว่าไปท่าทีของมันก็เป็นปกติยังหวานกันเหมือนเดิม แต่อาจจะไม่เวอร์เหมือนตอนแรกๆที่มันอยู่กับเฟียร์ใหม่ๆ
“เปล่า...กูก็แค่ สงสัย ว่ามึงสองคนก็อยู่กันมานานพอสมควร ใจมึงสองคนจะยังรักกันอยู่มั้ย เฟียร์จะเบื่อมึงมั้ย กูยอมรับตรงๆเลยว่ากูกลัว...กลัวว่าวันนึงถ้าคิมจำเรื่องที่กูทำไว้กับมันได้เมื่อไหร่ คิมคงจะจากกูไปตอนนั้นแหละ กูคอยแต่โทษตัวเองที่ใจร้อนไม่ยอมฟังอะไรเลย ทำให้กูต้องทำร้ายคนที่กูรัก ต้องทำให้ความรักของกูพังทลายลง” ผมพูดไปพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างไม่อาย
“ไม่เบื่อหรอกครับ” เสียงของเฟียร์ดังมาจากทางประตู ผมจึงรีบปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
“ไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่วันผ่านพ้นไป เฟียร์ก็ไม่เบื่อพี่วินหรอก” เฟียร์พูดพร้อมกับเข้าไปคลอเคลียไอ้วิน เห็นแล้วน่าหมันไส้!!!!
“แล้วถ้าพี่เกิดเบื่อเฟียร์ล่ะ” ไอ้วินพูดต่อ
“หมับ...เฟียร์จะเฉือนเก็บไว้ดูเล่น” เฟียร์คว้าจับน้องชายไอ้วินอย่างแรง ไอ้วินถึงกับตัวงอเลยครับ คงจุกไม่น้อยเลยจริงๆ
“ยอมแล้วคร้าบ ไม่เบื่อหรอกพี่หลอกเล่นนนนนนนน” เฟียร์ก็ยอมปล่อยมือครับ
“ฟอดดดด…..รักน่าแบบนี้จะเบื่อได้ยังไง” กูคงโดนพวกมึงตัดออกจากโลกไปแล้วอ่ะนะ
“ตึง...ตึง...ตึง...ตึง” เสียงดังมาจากข้างบน เสียงเหมือนคนเดิน พวกผมสามคนก็เงียบลงทันที....เสียงมันใกล้มาเรื่อยๆจนกระทั่ง
“เฮือก” เสียงหายใจแรงเหมือนคนตกใจผมหันไปก็เจอกับร่างที่ผมรอให้เค้าฟื้นคืนมานาน กำลังมีสีหน้าซี้ดเผือด ก็ก็ลุกขึ้นเป็นอัตโนมัติแล้วเข้าไปหาคิมอย่างเร็ว
“คิม คิม!!!! ฟื้นแล้ว” ผมเข้าไปกอดคิมไว้อย่างแน่นเสมือนกลัวว่าคิมจะหายไป แต่ทำไมน้องตัวสั่นๆแบบนี้เนี่ย
“คิม คิมเป็นอะไรหรือเปล่าตัวสั่นเชียว” ผมมองหน้าน้อง น้องสั่นจริงๆครับน้ำตาคลอเบ้าด้วย เห็นแล้วผมก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“คิมเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ผมกำลังงงๆเลยอุ้มน้องขึ้นแล้วก็พาขึ้นข้างบน
“ไม่ๆ ไม่เอา ไม่เข้าไปในห้องนะ ไม่เอา!!!!” น้องต่อต้านอย่างรุนแรงที่จะให้เข้าไปในห้องที่น้องพึ่งเดินออกมา
“ทำไมล่ะครับ คิมจะได้พักไง” ผมทำท่าจะเดินต่อไปแต่
“ไม่เอา!!!!!!!” น้องหวีดขึ้นมาสุดเสียง ร้องไห้อย่างหนักจนผมต้องชะงัก
“โอเคครับ ไม่เอาห้องนั้นงั้นมาห้องนี้นะ” ผมพาน้องมาอีกห้องนึงซึ่งเป็นห้องที่เอาไว้รับรองแขกเหรื่อเวลามาค้างที่นี่ เมื่อผมเข้ามาในห้องวางน้องลงบนเตียงเปิดแอร์จัดการอะไรต่างๆเรียบร้อยแล้ว สองคนนั้นก็ตามเข้ามาในห้อง
“เสียงอะไรวะ เมื่อกี้เนี้ย ดังลงไปถึงข้างล่างเลย”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวมึงลงไปรอกูข้างล่างแปปนึงนะ” ผมบอกไอ้วินก็พยักหน้าแล้วปิดประตูห้องลง ผมก็หันมาสนใจกับคนบนเตียง
“ร้องไห้ทำไมครับ บอกทีได้หรือยัง” ผมพยายามหว่านล้อมถาม
“เปล่าครับ”
“แล้วเมื่อกี้ อาละวาดทำไมครับ ทำไมถึงไม่อยากเข้าไปในห้องนั้นล่ะ”
“…”
“…” น้องเงียบ ผมก็เงียบ จนบรรยากาศอึดอัดขึ้นมาทันตา
“ผมกลัว”
“…”
“กลัว ว่าพี่จะทำกับผมแบบนั้นอีก” !!!! นี่คิมจำได้แล้ว...ผมโอบน้องไว้ในอ้อมกอดหลวมๆ
“พี่ขอโทษ...ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“…” น้องเงียบไม่ตอบอะไรผม
“ต่อให้คิม จะไม่อยากอยู่กับพี่ต่อก็ตาม...พี่ให้อิสระกับคิมนะ”
ปล. กลับมาแล้วจ้า มรสุมต่างๆผ่านไปแล้วครับ
ตอนนี้รอแอดมิชชั่นอย่างเดียว เนื้อเรื่องใกล้ถึงจุดจบกันแล้วนะครับ
หัวข้อ: หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด Ms.Shizuru Lesson 77 End 19/01/2014 P.66 (อ่าน 717410 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก