หัวข้อ: Between us...รักข้างเดียว ►[End] - หนังสือ พร้อมส่งค่ะ

[k2blove]

คงเหงาน่าดูนะ ก่อนเคยอยู่คนเดียวแต่อยู่ได้ เมื่อมีใครสักคนเข้ามาและจากไป ทำไมรู้สึกทรมานมากนัก
เข้าใจอิงอิงนะ สู้ๆ 

[puiiz]

สู้ๆน้าาาาา สามปีเหมือนจะนานแต่แปปเดียวก็ผ่านไปละ   

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ให้ห่างกันสามปี แล้วห้ามอิงปิดกั้นตัวเองกับสาวๆคนอื่น
เพื่อความยุติธรรม  แม่ก็อย่าชักนำสาวๆมาให้อิงด้วยสิ 

แม่ต้องการลูกสะใภ้ เพื่อให้มีหลานใช่มั้ย
จริงๆหลานก็มีได้จากพี่สาวอิง จากน้องอ้อน
แล้วลูกสะใภ้ หรืออิง ก็อาจเป็นหมันก็ได้
หรือถ้าลูกสะใภ้เป็นหมัน
ให้อิงหย่าแล้วแต่งงานใหม่จนกว่าจะได้หลานหรือเปล่า 

นี่แม่เอาแต่ความต้องการของแม่ ไม่ฟังความคิดของลูกเลย
แม่อยากมีความสุข อยากได้ลูกสะใภ้  ไม่สนใจความสุขของลูก       
ถ้าลูกไม่มีความสุข แล้วแม่ยังจะมีความสุขอีกหรือ 
       
 

[tae1234]

อิงอิง กับเล้ง สู้ๆ นะ 

[mooping-7]

สู้ๆๆ

[gackmanas]

  เล้ง อยู่ไส...

[iceman555]

 

[Abella]

คนเป็นแม่ทำไมถึงได้มีความเห็นแก่ตัวมากขนาดนี้ถ้าเป็นความรักของแม่แล้วแม่โดนแบบนี้ยังจะพูดว่าก็แค่เลิกกันไปรึเปล่า ตรรกะป่วย

[mystery Y]

สู้ๆนะ

[crazydoii]

สู้ๆนะครับ,,,

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ว่าจะกลับมาอ่านอีกทีตอนที่แม่อุ่นยอมรับเล้งแล้ว แต่อดใจไม่ไหว ค้างเลยเนี่ย 
ชอบอ่านพาร์ทอิง อิงอิงน่ารัก น่าแกล้งจริงๆเลย ปากอย่างใจอย่าง 
อ้อนไม่ใช่น้องอิงอิงหรอก แต่เป็นน้องที่พลัดพรากเล้งชัดๆเลย แสบเหมือนกัน ทำอิงอิงปวดหัวเหมือนกัน 
อีก 3 ปี จะเป็นไงอะ ใจเล้งกับอิงอิงจะยังผูกกันอยู่ไหม คงไม่มีใครมาแทรกนะ แล้วไหนจะแม่อุ่นบอสใหญ่อีก ขอให้ผ่านมันไปด้วยดีเถอะ 

[wutwit]

อ่านแล้วได้แต่ร้องเหี้ย...ชีวิตกูชัดๆๆๆ 3ปีถึงจะยังรักและผูกกันแต่บริบทและหลายๆอย่างบางครั้งมันกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้แล้วก็มี "กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง" น้ำตาแอบซึมเล็กๆๆๆๆ

[marionatte]

ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ติดตามค่ะ 
ยังไงก็ชวยเป็นกำลังใจให้กันต่อไปด้วยนะคะ
ส่วนเรื่องแม่อุ่น...หลังจากลองถามแม่ตัวเองดูแล้ว ท่านก็บอกว่า ไม่มีแม่คนไหนรับได้ในทันทีหรอก แต่เวลาและความรักที่มีให้ลูกจะช่วยมห้ยอมรับได้เอง ประมาณนี้อ่านะ
ปล. ทำไมผู้หญิงเรื่องนี้โดนโจมตีจังฟ่ะ
ปล. 2ตอนหน้าเจออินังเล้งจ้า

[labelle]

แม่ไม่ชอบจริงจัง หรือแค่อยากพิสูจน์

สงสารเล้งอิงมาก ยังไม่ทันร่ำลากันเลย
เล้งมาส่งท้ายกับอิงหรอ อยากเก็บภาพวันชื่นไว้ล่ะสิ เล้งทำได้ถูกวันมาก

อิงน่าสงสารนะ สองทางเลย แต่ดีที่เล้งก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
และอิงคิดได้ว่า ไม่คุย ไม่เจอ แต่ไม่ใช่ไม่มีทาง

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

 

[ซีเนียร์]

ติดตามจ้า 

[Quatree]

 

[marionatte]

31st Step : คำสัญญาที่ให้กับคนสำคัญ
[Leng]



ผมรู้สึกเซ็งมากครับ

ตั้งแต่ตั้งใจจะห่างกับไอ้อิงตามที่ตกลงกับแม่อุ่นเอาไว้ ผมก็ไม่ได้กลับไปที่คอนโดอีก ผมไม่อยากนึกถึงบรรยากาศตอนที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน มันต้องทรมานใจมากแน่ที่เห็นอีกคนหายไป

อย่างน้อย...ก็ไม่ใช่ในช่วงเวลานี้

ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ไอ้อิงรู้ล่วงหน้า เพราะรู้ดีว่ามันคงไม่เห็นด้วย แต่ในเมื่อผมตัดสินใจไปแล้ว ก็ไม่อยากให้ใครมาชัดกับความตั้งใจของตัวเองครับ

ก็แค่สามปี...

ผมผ่านการแอบรักมีนมาตั้งหลายปี แถมยังเป็นรักที่ไม่มีทางสมหวังอีกต่างหาก แค่ห่างกันไม่กี่ปี ผมทำได้อยู่แล้ว

ผมเชื่อในความรู้สึกที่มีให้มันแล้วก็เชื่อในความรู้สึกที่มันมีให้ผมด้วย ช่วงเวลาและความห่างไกลทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอกครับ

ก่อนจะถึงวันลา ผมไปหาไอ้อิงที่หอของมันเป็นครั้งสุดท้าย มันคงไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้เราสองคนจะไม่ได้พูดคุยกันอีก ผมเก็บเกี่ยวความทรงจำและความรู้สึกที่อยู่ด้วยกันเอาไว้เต็มที่ ในเวลาที่เราสองคนไม่ได้ติดต่อกันอีก ผมก็ยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้นึกภึงอีกฝ่ายเสมอ

ผมยุติการข้องเกี่ยวกับไอ้อิงในวันสุดท้ายของการสอบของมันด้วยการส่งข้อความร่ำลาที่ไม่ได้อธิบายเหตุผลอะไร นอกจากต้องการแยกกันอยู่สักพัก

ผมไม่กล้าโทรศัพท์ไปพูดอะไร เพราะกลัวตัวเองจะตัดไม่ขาด ถึงแม่อุ่นจะไม่ได้มาจับผิดว่าผมจะไม่ยุ่งกับไอ้อิงตามที่ท่านบอกหรือเปล่า แต่ผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่แก่ใจดี

ถ้ารักษาสัญญาแค่นี้ไม่ได้ ผมก็เป็นคนที่ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย

หลังจากที่เงื่อนไขของการยอมรับทำงานผ่านไปได้คืนเดียวในคืนที่สองขณะที่ผมกำลังนอนซังกะตายอยู่ที่คอนโดของไอ้เป้พร้อมกับหนังสือที่อ่านไม่เข้าสมอง ไอ้แชมป์ก็มาเล่าเรื่องไอ้อิงที่มาหามันให้ผมฟัง

ผมรับฟังโดยไม่ได้ตอบอะไร นอกจากบอกขอบใจที่อุตส่าห์ส่งข่าวให้ เท่าที่ฟังมาไอ้อิงก็คงจะไปตามเรื่องราวทั้งหมดจากแม่อุ่นเอง

ผมเริ่มรู้สึกผิดกับความเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจของตัวเอง แต่หวังว่ามันจะเข้าใจและให้อภัยผมนะครับ

ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แล้วก้มลงอ่านหนังสือสอบต่อ แต่มันก็ไม่ค่อยมีสมาธินัก เลยตัดสินใจไปอาบน้ำนอนให้หมดเรื่อง ส่วนการสอบพรุ่งนี้ก็เอาเท่าที่เข้าใจ ผมไม่ได้หวังคะแนนให้ออกมาดีเลิศอยู่แล้ว แค่ผ่านก็พอ


.........


ในเวลาเช้าที่เหมือนทุกวัน ผมเดินทางมามหาวิทยาลัยเพื่อเข้าสอบพร้อมกับไอ้เป้ด้วยความรู้เท่าหางอึ่งและความกระตือรือร้นเป็นศูนย์

ทว่าเมื่อผมเดินมาถึงหน้าห้องสอบ ไอ้เป้ก็เรียกความสนใจจากผมที่เดินยัดความรู้เร่งด่วนจากสรุปทีมีเพื่อนส่งมาให้

"ผัวมึงมาน่ะ"

ผมเลื่อนสายตามองตาม นัยน์ตาสีดำที่เคยทอแววดุเป็นประจำกำลังจ้องผมเขม็ง ความรู้สึกเฉื่อยชาแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นยืนดีและกลับกลายเป็นความเศร้าในตอนที่เราสองคนประสานสายตากัน

ไอ้อิงไม่ได้เดินเข้ามาหาและผมก็ไม่ได้ขยับตัวไปไหน ตอนนี้มันคงรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ถ้าหากดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ ก็หวังว่าการสบสายตาครั้งนี้จะทำให้มันเข้าใจความรู้สึกของผม

ผมเป็นฝ่ายที่ถอนสายตาไปก่อน แล้วเดินเข้าห้องสอบด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่นัก ผมนั่งอยู่ในห้องสอบจนหมดเวลาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ไม่ใช่เพราะทำไม่ได้หรือต้องการทวนคำตอบอะไรหรอกนะครับ ผมก็แค่หาเวลาทำใจ ถ้าหากออกจากห้องสอบแล้วต้องเจอไอ้อิงอีกครั้ง

อยากเข้าไปกอด แล้วกวนประสาทให้มันด่าเล่น ก่อนจะอ้อนให้ทำอาหารอร่อยให้กินต่อ

ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วเดินออกจากห้องสอบที่ไร้ผู้คน แล้วใจหายไปวูบหนึ่ง เมื่อไม่พบคนที่คาดว่าจะได้เจอ

มันไปแล้ว....

พร้อมกับความรู้สึกของผมที่หลุดลอย


.........


เมื่อช่วงเวลาปิดเทอมมาถึง ผมก็กลับบ้านของตัวเอง ครอบครัวของผมมีแค่สามคนพ่อแม่ลูก มีธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการและดูแลระบบให้กับธนาคาร รวมถึงบริษัทที่มีการซื้อขายหุ้นครับ

"พี่เล้ง!!!"

เสียงหวานที่คุ้นเคยดังขึ้นทันทีที่ผมเข้ามาในห้องโถงของบ้านหลังใหญ่ ก่อนอ้อมแขนบางจะโอบกอดผมเอาไว้แน่น

"แม่รัดแน่นไปแล้ว"

ผมบ่นอุบแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีอะไร ปล่อยให้แม่ทั้งกอดทั้งหอมแก้มเต็มที่ ผมเป็นลูกคนเดียวนะครับ แตีที่แม่เรียกแบบนั้นเพราะท่านยกย่องให้ผมเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน ป๊ากับแม่ค่อนข้างตามใจผมมากเลยครับ

"ก็พี่เล้งไม่ยอมกลับบ้านเลยนี่"

"ก็กลับมาแล้วไงครับ"

ผมส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างปลอบประโลม แม่ก็ทำสีหน้างอนใส่เล็กน้อย แล้วปรับเป็นยิ้มหวาน

"พี่เล้งต้องไถ่โทษด้วยการไปงานกับแม่คืนนี้"

"แล้วป๊าล่ะ"

"ไปสิงคโปร์กลับอาทิตย์หน้านู้น พี่เล้งทำผิดกับแม่ ห้ามปฏิเสธ"

แม่มองผมอย่างกดดัน ผมเลยจำใจต้องตอบรับ ทั้งที่ไม่ได้อยากไปเลยสักนิด
ผมค่อนข้างเบื่อหน่ายกับงานเลี้ยงหรูหราที่บรรดาคุณหญิงคุณนายคุณชายคุณท่านทั้งหลายมาประกาศศักดาอวดรวยใส่กัน แต่เพราะการพบปะกับคนในสังคมและกลุ่มธุรกิจที่มีอำนาจเงินพอกันเป็นสิ่งสำคัญในการทำธุรกิจ ถึงจะไม่ชอบยังไงแต่ผมก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ไปตลอดชีวิตนั่นแหละครับ

"งั้นเล้งขึ้นห้องก่อนนะ"

แม่พยักหน้ารับ ก่อนที่ท่านจะเดินอารมณ์ดีไปทางสวนดอกไม้ ส่วนผมก็เดินขึ้นห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นสองของบ้านหลังนี้

เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอน ผมก็เดินตรงไปยังเตียงหลังกว้าง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาลง

ผมไม่ได้ติดต่อกับไอ้อิงมาเป็นอาทิตย์แล้วครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้างแล้วก็ทำอะไรอยู่

แค่อาทิตย์เดียวก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว!
ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วหันไปเปิดโทรทัศน์เพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจ


..........


ผมกับแม่มาร่วมงานเต่งงานของลูกชายเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องดื่มรายใหญ่ที่โรงแรมดังริมแม่น้ำเจ้าพระยาครับ

บริเวณงานถูกตกแต่งอย่างสวยงามและหรูหรา อีกทั้งแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีก็แต่งตัวกันแบบจัดเต็ม เครื่องประดับราคาแพงส่องแสงโอ้อวดใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

หลังจากเดินไปแสดงความยินดีและถ่ายรูปกับคุ่บ่าวสาวเสร็จ แม่ก็มาทักทายบรรดาคุณหญิงคุณนายที่คุ้นเคยกัน โดยที่ผมได้แต่ยืนยิ้มเป็นไม้ประดับอย่างทุกที

ผมไม่ได้สนใจบทสนทนาเท่าไหร่นัก จนกระทั่งงานวิวาห์จบลง ผมกับแม่ก็กลับ และในขณะที่ผมกำลังขับรถอยู่ แม่ก็ทำลายความเงียบขึ้น

"ไปงานแต่งคนอื่นก็เยอะแล้ว เมื่อไหร่แม่จะได้จัดงานแต่งของพี่เล้งบ้างล่ะเนี่ย"

"เล้งยังเรียนไม่จบนะ"

"แม่หมายถึง...ยังไม่เห็นวี่แววต่างหาก"

ผมเลื่อนสายตาไปมองเล็กน้อยแล้วกลับมาสนใจถนนเบื้องหน้าอีกครั้ง  ภายในใจก็หวนนึกถึงใครอีกคนเรียบร้อยแล้ว
ถ้าแม่รู้เรื่องไอ้อิง จะเป็นยังไง? จะไม่ยอมรับเหมือนแม่อุ่นหรือเปล่า?

"พี่เล้งไม่มีแฟนเลยเหรอ"

ผมเลื่อนสายตาไปมองแม่อีกครั้ง ท่านก็กำลังมองผมอย่างรอคำตอบเช่นเดียวกัน ผมครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

"มีแล้ว"

"ฮะ?! พี่เล้งพูดจริงหรือเปล่า"

"จริงครับ"

ผมยิ้มออกมา เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของแม่ ท่านรู้ดีว่าแฟนที่พูดถึง ไม่ใช่แค่คู่ควงที่คบกันเพียงชั่วคราว

"แล้วทำไมไม่พามาหาแม่ล่ะ นี่ถ้าไม่ถามถึงก็จะไม่บอกกันเลยใช่ไหม"

แม่ทำสีหน้าไม่พอใจออกมา ผมก็หัวเราะเล็กน้อย ทั้งที่ในใจยังแอบกลุ้มใจอยู่ไม่น้อย

"คงไม่ใช่ตอนนี้แน่นอนครับ"

"แสดงว่ายังไม่เป็นตัวจริงพอให้พามาแนะนำสินะ"

"ไม่ใช่หรอกแม่ คนนี้ตัวจริงแล้ว"

"พี่เล้งพูดแบบนี้ แม่ยิ่งอยากรู้ใหญ่"

"เอาไว้ทุกอย่างโอเค เล้งพามาแน่นอนครับ"

"ก็ได้ ถ้างั้นก็ต้องเอารูปมาให้แม่ดูก่อน"

"เอาไว้รอป๊ามาก่อน เดี๋ยวให้ดูทีเดียวเลย"

"ทำยึกยักนะพี่เล้ง"

แม่ว่าด้วยน้ำเสียงเง่งอน ผมก็แค่ยิ้มรับ ก่อนจะชวนแม่คุยเรื่องอื่นต่อ ซึ่งท่านก็คล้อยตามหัวข้อบทสนทนาใหม่แต่โดยดี
ผมไม่แน่ใจว่า ถ้าบอกเรื่องแฟนให้เแม่กับป๊ารู้ไปแล้วจะเป็นยังไงบ้าง แต่หวังว่าพวกท่านจะเข้าใจ


..........

[marionatte]

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ส่วนใหญ่ผมก็นอนอืดอยู่ที่บ้าน มีบางคืนที่ออกไปดื่มเที่ยวกับเพื่อนตามประสาคนเหงา แต่ถ้าสมองว่างเมื่อไหร่ ผมก็มักจะขบคิดเรื่องของตัวเองกับไอ้อิงอยู่เสมอ

ผมทำถูกแล้วใช่ไหม? แล้วหลังจากนี้ควรจะทำอะไรต่อ ใช้ชีวิตไร้แก่นสารจนครบสามปีอย่างนั้นเหรอ?

ถึงผมจะไม่ใช่คนเก่ง ขยัน และมีความสามารถอะไร แต่ก็พอจะรู้ตัวว่าปล่อยชีวิตห่วยแบบนี้ต่อไปไม่ได้

ผมกำลังจะเรียนจบและต้องทำงาน ถึงจะไม่มีปัญหาเรื่องการเงิน แต่ผมก็ยังต้องสืบทอดกิจการของครอบครัว อีกทั้งจะมาคาดหวังให้ไอ้อิงดูแลฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ดังนั้นระหว่างนี้ผมก็ควรปรับชีวิตของตัวเองให้ดีขึ้น

อย่างน้อย...ถ้าหากแม่อุ่นจะมีข้อแม้เพิ่มแล้วกันท่าผมกับไอ้อิงอีก ก็พอจะมีดีอย่างอื่น นอกจากการเป็นลูกคนรวยที่ไม่เอาอ่าว

วันนี้ป๊ากลับจากสิงคโปร์และมาถึงบ้านตอนบ่ายสามโมงเย็นครับ แล้วเราสามคนพ่อแม่ลูกก็ลงมาร่วมมื้อเย็นด้วยกันตอนเกือบหนึ่งทุ่ม

"ปิดเทอมนี้ เล้งขอไปฝึกงานกับป๊านะ"

ผมพูดขึ้นระหว่างมื้ออาหารที่เรียบง่าย ป๊าค่อนข้างใจดีครับ ท่านไม่ค่อยเซ้าซี้เวลาผมมีข้ออ้างให้กับความขี้เกียจตอนท่านชวนไปฝึกงานเสมอ

"ว่าไงนะ?!"

ป๊ากับแม่มองมาอย่างประหลาดใจ ผมทำเป็นมองไม่เห็นสายตาเป็นประกายสองคู่ที่มองมาด้วยอาการขัดเขินเล็กน้อย

"เล้งอยากไปฝึกงานตอนปิดเทอม"

ลูกชายไม่เอาไหน อยากเอาการเอางาน ก็สร้างความประทับใจได้อย่างนี้ล่ะครับ

"ได้สิ! แต่ทำไมเล้งถึงสนใจล่ะ ป๊าสงสัย"

ป๊าส่งยิ้มมาให้ ผมก็ยิ้มรับเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าดีใจของท่าน ไม่รู้ว่าอึกฝ่ายเข้าใจและทำใจกับความไม่ได้เรื่องของลูกชายไปถึงไหน 

"ปีหน้าก็เรียนจบแล้ว ยังไงเล้งก็ต้องมาช่วยป๊า ก็ควรเรียนรู้งานไว้ก่อน"

"พี่เล้งของแม่! โตขึ้นอีกแล้วสินะ"

แม่มองผมด้วยสายตาปลาบปลื้ม ก่อนจะทำท่านึกอะไรได้บางอย่าง แล้วหันไปทางป๊าที่มีสีหน้าอารมณ์ดีอย่างชัดเจน

"ป๊ารู้ไหม พี่เล้งมีแฟนแล้วนะ ไม่ยอมให้แม่เห็น บอกว่ารอป๊ามาก่อน"

ป๊ามองแม่เล็กน้อย ก่อนจะมองผมต่อ ตอนนี้ผมก็เริ่มกินข้าวไม่ค่อยลงขึ้นมาแล้วล่ะครับ คิดว่าแม่จะลืมไปแล้ว

"กินข้าวเสร็จ พี่เล้งเอารูปมาให้แม่กับป๊าดูนะ"

"ครับ"

ผมมองรอยยิ้มของแม่กับท่าทีสนใจของป๊าเล็กน้อย แล้วลอบถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม

อืม...เป็นไงเป็นกัน!


..........


หลังจากนั่งทำใจพร้อมกับกินข้าวไปจนมื้อเย็นจบลง ผมก็โดนแม่เร่งให้โชว์แฟนที่พูดถึงในห้องนั่งเล่นครับ

ผมรู้สึกหนักใจขึ้นมากะทันหัน เมื่อถึงเวลาที่ต้องพูดความจริง ทั้งที่จะปฏิเสธไปเลยก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องบอกอยู่แล้ว ก็อยากจะเคลียร์ให้หมดเรื่องหมดราว ผมไม่อยากให้ไอ้อิงต้องมานั่งแก้ปัญหาเรื่องครอบครัวของผมต่อหรอกครับ

ก็อย่างที่แม่อุ่นเคยบอก...ถ้าผมจริงจังจะคบกับไอ้อิงให้ได้ ก็ควรจะจัดการเรื่องของครอบครัวของตัวเองให้เรียบร้อย

"ก่อนที่เล้งจะเอารูปให้ดู มีเรื่องที่อยากจะบอกก่อน"

คงเพราะสีหน้าจริงจังของผม ทำให้บรรยากาศเบาสบายก่อนหน้านี้กดดันมากขึ้น แม่กับป๊ามีท่าทีสงสัยชัดเจน ก่อนที่แม่จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ

"อย่าบอกนะว่า...เล้งทำผู้หญิงท้อง!"

"เปล่า!"

ผมรีบปฏิเสธทันที แม่มีท่าทีโล่งอกขึ้นมานิดหน่อย อันที่จริงทำผู้หญิงท้อง ผมอาจจะเครียดน้อยกว่านี้ก็ได้

"เอ่อ..."

ผมรู้สึกกลัวมากเลยครับ ถึงจะพยายามปลอบใจตัวเองไปแล้วก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้ มันพูดยากกว่าที่ติดเอาไว้เยอะ

แม่มองผมด้วยรอยยิ้มบางอย่างใจเย็น ในขณะเดียวกันป๊าก็ยังนั่งทอดอารมณ์อย่างผ่อนคลาย ผมสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับการตัดสินใจ แล้วมองบุพการีทั้งสองด้วยสายตาแน่วแน่

"แฟนเล้งเป็นผู้ชายครับ"

ผมเผลอกลั้นลมหายใจอย่างกดดัน เมื่อสายตาที่ได้รับเต็มไปด้วยความตกใจ ภายในห้องนั่งเล่นเกิดสุญญากาศ
กะทันหัน  ก่อนเสียงของป๊าจะดังขึ้นแบบไม่เต็มเสียงนัก

"เล้งพูดจริงเหรอ"

สายตาของป๊าดูเข้มขึ้นอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมไม่เคยแสดงรสนิยมของตัวเองออกมา พวกท่านคงคาดไม่ถึงและอาจจะยอมรับไม่ได้ ความหวาดกลัวและกังวลทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง แต่ก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"พูดจริงครับ"

ป๊าสบมองมาอย่างแข็งกร้าวจนผมนึกหวั่น ก่อนสายตาน่ากลัวจะเลื่อนไปทางแม่ที่อยู่สภาวะตกตะลึง ผมพรูลมหายใจเล็กน้อย

ป๊ากลายร่าง!

ผมหันไปเผชิญสายตากับแม่ที่เหมือนสติกลับมาแล้ว ท่านขมวดคิ้วเหมือนคิดหนักแล้วหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนสายตาสดใสและอ่อนโยนจะเผยโฉมอีกครั้ง หัวใจของผมเต้นแรงอย่างลุ้นระทึก

"พี่เล้งมีเรื่องจะบอกแค่นี้ใช่ไหม"

"อ่า....ครับ"

"ไหนเอารูปมาให้แม่ดูหน่อยว่าหล่อหรือเปล่า"

ผมมองรอยยิ้มของแม่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ดีใจ และหวั่นใจผสมปนเป ผมลอบมองป๊าที่มองไปทางอื่นอย่างรุ้สึกผิดและเสียใจ ก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปให้แม่ต่อ
แม่ไม่ได้พูดอะไรระหว่างที่ไล่ปลายนิ้วดูรูปในแกลลอรี่ที่ผมเก็บเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสนใจผมที่นั่งเงียบ

"ชื่ออะไรล่ะ"

"อิงครับ อายุมากกว่าเล้งปีนึง"

"รุ่นพี่ที่มหา'ลัยเหรอ"

"เปล่าๆ เรียนเศรษฐศาสคร์ที่มอ A"

"อืม"

ผมมองท่าทางของแม่ที่กลับไปพิจารณารูปของไอ้อิงอีกครั้ง มาถึงตอนนี้ป๊าก็มามองดูอีกคนแล้วครับ ผมปล่อยให้ความเงียบทำงานต่อไป โดยที่พวกท่านกำลังยลโฉมแฟนของผมพลางกระซิบกระซาบไม่ให้ผมที่นั่งโซฟาอีกตัวได้ยิน ก่อนที่แม่จะส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้ผม

"แม่อยากคุยกับแฟนของพี่เล้งจัง"

"แม่ครับ...ไม่โกรธเล้งเหรอ"

ผมถามหยั่งเชิงและไม่เข้าใจ เมื่อแม่ยังส่งรอยยิ้มมาให้ผมเหมือนเดิม ส่วนป๊าก็ลดระดับความน่ากลัวไปเยอะ มีเพียงสายตาเหมือนไม่ชอบใจหลงเหลืออยู่เท่านั้น

"แม่ไม่โกรธหรอก แค่ตกใจมากดท่านั้นแหละ แม่รักพี่เล้ง พี่เล้งรักใคร แม่ก็รักด้วย ถึงป๊าจะโกรธ แต่ป๊าก็รักพี่เล้ง
เหมือนแม่"

"แม่!"

ผมโผไปกอดแม่ด้วยความซึ้งใจเพราะไม่คิดว่าท่านจะยอมรับได้ง่ายแบบนี้ โดยที่มีมือบางลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน ความกลัวและกดดันหายไปจนหมดสื้น

"ขอโทษแล้วก็ขอบคุณครับแม่"

"โธ่! พี่เล้งของแม่"

ผมผละออกจากอ้อมแขนของแม่ ก่อนจะเข้าไปกอดป๊าที่นั่งใกล้กันต่อ ท่านมีท่าทีขุ่นเคืองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักไสผมออก

"ขอโทษครับป๊า”

"เอเถอะ เพราะแบบนี้ถึงมาขอฝึกงานใช่ไหม"

ป๊าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก ผมยิ้มแหยออกมาทันที เมื่อเจอสายตาเหมือนรู้ทัน

"ก็นิดหน่อยครับ"


.........


บรรยากาศกดดันในตอนแรกกลับมาปกติอีกครั้ง ตอนนี้ผมกำลังนั่งคั่นกลางระหว่างป๊ากับแม่ แล้วเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พวกท่านฟัง รงมไปถึงเหตุผลที่ผมไม่สามารถพาไอ้อิงมาเจอในตอนนี้ได้

"อืม แต่ละครอบครัวก็ต่างกันไป"

แม่เปรยขึ้น หลังจากที่ผมเล่าเรื่องแม่อุ่นให้ฟัง รวมถึงเงี่อนไขที่ตั้งเอาไว้ แม่มองผมด้วยสายตาเห็นใจ

"พี่เล้งน่าสงสารจัง"

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าทำให้แม่อุ่นยอมรับ เล้งด็เต็มใจ"

"ที่เรื่องแบบนี้ก็จริงจังขึ้นมาเลยนะ"

ป๊าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมแบบไม่จริงจจังนัก ก็อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้ว ป๊าค่อนข้างใจดีครับ

"สมัยป๊ามาจีบแม่ไม่จริงจังหรือไง"

แม่หันไปถามป๊าเสียงเข้มและสายตาเอาเรื่อง แล้วก็อย่างที่เคยบอกไปแล้วอีกเช่นกันว่าแม่ตามใจผมมากครับ

"จริงจังสิ"

ป๊าตอบเสียงอ่อน แม่ทำสีหน้าขัดใจออกมา ก่อนที่ท่านจะมองผมาต่อด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยน

"พี่เล้งต้องมีความพยายามนะลูก ความอดทนและความจริงใจเป็นสิ่งสำคัญ"

"ครับแม่"

ผมยิ้มรับคำพูดของแม่ ก่อนจะหันไปทางป๊าที่มองผมอยู่ แล้วทำสีหน้าจริงจังขึ้นอีกครั้ง

"ป๊าครับ เล้งจะเปลี่ยนตัวเอง จะไม่ทำให้ป๊าผิดหวังอีก เล้งสัญญา"

ป๊ามองผมครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับพร้่อมกับตบบ่าของผมสองสามทีอย่างให้กำลังใจ ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า ความรักชนะทุกสิ่งเป็นยังไง

.


.

.

Next step loading...

Marionetta ::: มาแล้วค่ะ สำหรับตอนนี้ก็เหมือนบรรยากาศของเนื่อเรื่องจะคลี่คลายขึ้นอีกเล็กน้อย แฮะๆ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้อิงอิงกับนังเล้งด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ ^^

ปล. 1 นับถอยหลังไม่เกิน 10 ตอนก็จบแล้วจ้า
ปล. 2 ผู้ใดสนใจหนังสือเรื่องนี้ก็หยอดกระปุกได้เลยจ้า

[twinmonkey0311]

พี่เล้งสู้สู้

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

พี่เล้ง พี่อิง แหมมมมม
ดีนะที่บ้านเล้งรับได้

[gackmanas]

สู้นะคะ พี่เล้ง น้องอิง..
กลายเป็นน้องอิง ไปซะแย้ว.. 55+
ไรท์ก็ต้องสู้นะคะ.. มาต่อไวๆ น๊าาาา..

[winndy]

พี่อิง-เล้ง สู้ ๆ

[B52]

สู้ๆ

[Himbeere20]

คุณพ่อคุณแม่เล้งน่ารัก เห็นความสุขของลูกเป็นอันดับแรก ยอมเข้าใจในสิ่งที่ลูกเป็น
ทีนี้ก็เหลือแต่ด่านแม่อุ่น เล้งพยายามขนาดนี้ อาจใช้เวลาไม่ถึงสามปีก็ได้
สู้ๆนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พ่อแม่เล้ง น่ารัก เรียกลูกว่าพี่เล้งด้วย
แถมยังยอมรับความรักของเล้งด้วย
ลูกรักใคร พ่อแม่ก็รักด้วย สุดยอดดดดดดด
พี่อิง เล้ง   
     
       

[iceman555]

 

[donutnoi]

พ่อแม่เล้งเข้าใจ  เล้งกับอิงอิงสู้ๆ

[puiiz]

 

[ซีเนียร์]