หัวข้อ: -.\Ql.ปล้นรักเจ้าวายร้าย.๐.-ll-จบแล้ว-ll-150112-ll

[fannan]

เก่งไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าผู้หญิงที่คบร้ายขนาดไหน


ไม่ได้เก่งสมชื่อเลยปาล์มน่าสงสารอ่ะ

[Winer]

 

ได้ดาวฤกษ์ลงจอ  คงเป็นช่วงที่พระเอกจะตกจากฟากฟ้าสู่ดินดาน มาลุ้นๆ 
ขอบคุณทุกๆกำลังใจงามที่แวะเวียนมาอ่าน ตอนนี้จะเป็นปาล์มเล่าล้วนๆ
+1 ให้ทุกคนเช่นเคย  คิคิ

“พี่หนึ่ง  รู้จักคนชื่อพิมมี่มั้ยครับ”
คนถูกถามครางฮือในลำคอ พลางชะลอรถให้ช้าลง เหมือนจะอยากได้ยินแบบชัดๆ.
จู่ๆผมก็อยากจะตั้งคำถาม ทั้งที่ตอนแรกเกือบจะปล่อยวาง  เมื่อชีวิตผมมันต้องพ่วงติดกับชีวิตๆน้อยอีกหนึ่งลมหายใจ  ส่วนอีกหนึ่งก็เหมือนจะละความห่วงใยไปได้ไง  เมื่อน้องชินกำลังติดปุ๊บปั๊บเป็นตังเม  ตามประสาเด็กขี้เหงา  ยิ่งรู้ว่าพ่อกับแม่แยกกันอยู่ก็ยิ่งน่าสงสาร ทำไมสังคมทุกวันนี้รักง่ายหน่ายเร็ว หรือเหมือนจะแค่ทดลองรักกันดู  แล้วคนที่เกิดมาลืมตาดูโลกทีหลังล่ะ  ทำอะไรผิดถึงต้องมายื่นมือรับผิดชอบสิ่งที่ผู้เกิดมาก่อนก่อไว้ให้ หวังว่าปุ๊บปั๊บจะเผยแผ่ความรัก ทำให้เขาคลายเหงา ช่วยลดบดบังเงาแห่งความเศร้าที่จะมาเยือนให้เขารับทราบในอนาคต
 “แปลว่า ผู้หญิงคนนั้นชื่อพิมมี่เหรอ”ฟ้าสวนขึ้นอย่างว่อง  แทนจะเป็นพี่หนึ่ง
“นั่นนะซิ”พี่โป้งชะโงกมาถามใกล้เกือบถึงแก้มซ้ายผม

“ใช่คับ พี่ปุ๊บปั๊บจำได้แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่อ พิมมี่”เสียงเล็กตอกย้ำขึ้น
“ปุ๊บปั๊บนะ  อยากจับมาตบ”
หลานผมใช้น้ำเสียงทำหน้าทำตาล้อเลียนอย่างกับผู้หญิงให้ดู  ผมเกือบจะหลุดรั่ว
“เฮ้ย  ทำซะเหมือนเลยนะ”พี่หนึ่งแซวท่าสะบัดแขนอ้อนแอ้นเกินชาย
“พี่ปุ๊บปั๊บเป็นผู้หญิง ฮา”น้องชินหัวเราะร่า
“แค่จะทำให้ดูตอนที่น้าปาล์มโดนตบเฉยๆ”หลานผมทำเนียนเกิ๊น คงเรียกความแมนคืนกลับยกใหญ่
แต่ก็ช่วยเร่งอมยิ้มได้คนละเล็กละน้อย

ใบหน้าคมสันของพี่หนึ่งกำลังทำงานหนัก  เหมือนจะไม่อยากคายสิ่งที่อมพะนำอยู่  เท่าที่ผมรู้อย่างไม่เป็นทางการ  เรื่องแย่ๆของน้องชายหลายเรื่อง  มันถูกพี่ชายคนนี้ช่วยปกปิดไว้อีกชั้น  หากไม่แล้วเขาคงไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตเสเพลจวบจนทุกวันนี้ได้หรอก  ทั้งที่ถูกวางกับดักไว้เพียบทุกด้าน  แต่ก็อย่างว่าผมเองก็ไม่ถือสาที่จะเก็บรายละเอียดใดๆ  ผมถือแค่ว่าอยากให้หลานอบอุ่นที่สุด มีโอกาสดีที่สุดในชีวิต  และผมก็ไม่ผิดหวังเรื่องนี้  ส่วนเรื่องจะจับผิดคงไม่อยู่ในสมอง  ก็ในเมื่อผมก็ยังว่าผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งทองอยู่นะ
“.เอ่อ คือ...”เหมือนพี่หนึ่งยังคงอึกอักจะตอบคำถามง่ายๆของผม
“.แสดงว่าพี่หนึ่งรู้จักใช่มั้ยค่ะ”ฟ้าเร่งจับพิรุธคนอายุมากที่สุดในกลุ่ม
“รู้อะไรพี่หนึ่งก็พูดมาซิครับ  อย่าให้พวกผมต้องเดาสุ่ม”โป้งบอกเนือยๆ เหมือนอ่านใจแข็งๆออก
“..พี่จะบอกยังไงดี..”แกถอนหายใจย่างยากเย็น
“แต่ปาล์มแน่ใจนะว่า ผู้หญิงคนนั้นชื่อพิมมี่..”พี่หนึ่งไม่ตอบแต่หนำซ้ำย้อนกลับมาถาม
“แสดงว่าพี่รู้จัก  ก็บอกปาล์มมาแค่นั้น”ฟ้าสวน
ผมไม่เข้าใจเลย  พี่หนึ่งอมอะไรอยู่
“โหพี่หนึ่ง  ช่วยตอบเร็วๆหน่อยได้มั้ย  ฟ้าอยากรู้จนแทบกระอักเลือดแล้วนะ”
“ผมก็เอียงหูรอจนเมื่อยแล้ว”ทุกคนต่างต่อว่าต่อขาน
พี่หนึ่งทำหน้าเหมือนกลั้นใจตอบ
“ปาล์ม พี่รู้จักพิมมี่  แต่แค่ผิวเผิน.”
ใบหน้าพี่หนึ่งเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตอบแบบไม่เต็มปากอีกต่างหาก
“ฟ้าเดา...เมียของเขาใช่มั้ยค่ะ”ฟ้ารุกอีกคืบ  เหมือนต้องการให้พี่ชายคายความลับของน้องออกมาทั้งดุ้น
“แบบนี้ใช่เลย  อ้ำอึ้ง อื้ออ้า อู้อี้ ถ้าพี่หนึ่งจะโกหก ก็ให้มันเนียนตั้งแต่หน้ากับน้ำเสียงหน่อยสิ  ไม่มืออาชีพเลยนะครับ”พี่โป้งก็ซัดตามฟ้ามาติดๆ
พี่หนึ่งฝืนยิ้มแห้งรับ  คงรู้ว่าปิดไม่อยู่..

แต่สำหรับผมมันเฉื่อยชา เฉอะแฉะ  ถึงจะไม่รู้จักผู้หญิงในคอนโทรลมันซักคน  แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันใสซื่อมือสะอาดเดินตามเงื่อนไขที่วางไว้กับพ่อและแม่  สำคัญที่สุดผมก็ไม่ได้หวังจะหยุดมันลงที่ผมอยู่แล้ว  คำตอบพี่หนึ่งจึงไม่ได้บาดรูหูแต่อย่างใด  แต่ไอ้ตอนน้ำตาร่วง  ตอนที่มันคว้าแขนเพื่อถามนี่ซิเหตุผลแท้จริงคืออะไร??.

“ฟ้า โป้ง  เรื่องนี้พี่ขอคุยกับปาล์มสองคนนะ  เพราะหากเรื่องนี้ขยายเข้าหูพ่อกับแม่พี่  มันไม่ได้จบลงแค่ตรงนั้นแน่  มันจะลุกลามไอ้เก่งจะเดือดร้อนจนนั่งไม่ติดเลยล่ะ”
สุดท้ายผมก็เข้าใจว่าน้องในไส้พี่หนึ่งมันสำคัญแค่ไหน.
“ผมก็ถามไปอย่างนั้นแหละพี่  ไม่คิดจะไปเอาความอะไรหรอก”
“ปาล์มอย่าใจอ่อนสิ”ฟ้ายังคงอยากให้ผมแรง
“ฟ้า เรื่องนี้ให้พี่หนึ่งกับปาล์มจัดการดีกว่านะ  พวกเราอย่าเป็นตัววุ่นให้มากเลยน่า  มันอาจจะมีอะไรเกินขอบเขตที่เราคิด นั่งดูเฉยก็ดีนะ”
พี่โป้งสะกิดเตือนฟ้ายิกๆ  คงอ่านความรู้สึกลำบากใจจากใบหน้าพี่หนึ่งนั่นนะเอง
“ถ้าเป็นฟ้านะ  จะตามไปตบให้ดั้งหัก”
“ฟ้า เอาไว้ค่อยคุยกัน”ผมปรามเพื่อนที่เหมือนโดนซะเอง
“เอางี้มั้ย เรียกพวกไอ้ดิว ไอ้สน พี่มด ประจันหน้าพวกมันเลย”ยิ่งพูดก็เหมือนฟ้าจะเครื่องร้อนหนักกว่าเดิม
“เจ้าแม่ฟ้า  พี่ไหว้ล่ะ สงบปากซักนิด  ให้พี่หนึ่งตัดสินใจเองเถอะ  ไม่ต้องช่วยออกความคิดใดๆหรอก”พี่โป้งอ้อนวอน คนที่กำลังมันส์ปาก
“เงียบก็ได้  แต่ปาล์มอย่ายอมนะ  ไม่งั้นมันจะตามรังควานไม่เลิก  คนแบบนี้”นั่น แม้จะยอมจบแต่ก็ไม่ลืมที่จะแอบวางระเบิด
“พี่ก็คงไม่ยอมให้ปาล์มเจอรอบสองแน่ มันจะต้องไม่เกิด”
“พี่หนึ่งจะจัดการยังไง คนที่รุก มันได้เปรียบคนรับเสมอนะ  เพราะเราไม่รู้ว่าเขาจะถือโอกาสช่วงไหน ลงมืออีก  มันรู้อยู่แล้วนี่ว่าปาล์มไปไหนมาไหนบ้าง  เพราะตัวปัญหาก็คือข้อมูลชั้นดี  ที่มันจะหาช่องสบโอกาสลงมือ”พี่โป้งท้วง ราวกับต้องการให้ข้อคิด
“จริงด้วย  ถ้ามันรู้ว่าพี่เก่งอยู่ที่ไหน  มันก็ย่อมรู้อยู่แล้วว่าปาล์มอยู่ไหน  ดีไม่ดีสองคนนี้อาจจะรวมหัวกันคอยกลั่นแกล้งปาล์มก็ได้”ฟ้าคิดไปไกลถึงโพ้นทะเล
“เอาเป็นว่าพี่จะจบเรื่องนี้ให้เอง  และพี่ก็มั่นใจว่าเจ้าเก่งมันไม่รู้เรื่องนี้ด้วย”
พี่หนึ่งรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ คงต้องการให้ผมสบายใจขึ้นมาอีกกองเท่าภูเขา  แต่ผมไม่ยอมให้มันทำผมอยู่ฝ่ายเดียวแน่ สบโอกาสเมื่อไร  ความเจ็บจะถูกส่งคืนอย่างกับจรวดแน่ ว่าแล้วผมก็ลูบแก้มตัวเองเบาๆ ยังระบมไม่หาย (แก้มกู)นึกถึงสภาพตอนโดนรุมประชาทัณฑ์แล้ว สมเพชเวทนาตัวเองเกินกำลัง ทำอะไรมันก็ไม่ได้ ทำผู้หญิงผมจะหลงเหลือความเป็นชายอยู่ซักกี่เปอร์เซ็นต์ อื่อ  น่าคิด
ป่านนี้มันขับรถกลับบ้านคนเดียว  จะถึงบ้านหรือเปล่าไม่รู้  แต่ช่างเถอะมันจะไปไหน ผมก็คงไม่ต้องจดบันทึกลงหัวให้รกเส้นหยักของสมอง..


เมื่อพี่หนึ่งจอดส่งพี่โป้งกับฟ้ากลับบ้านแล้ว  เรื่องราวของปัญหาก็ถูกไขออกมาใส่หัวผมเป็นระยะ  ส่วนเด็กๆก็ผล็อยไปแล้ว  พี่หนึ่งจึงพูดได้เต็มปากเต็มคำ  เขารักน้องชายและปกป้องน้องชายจริงๆ  สรุปแล้วพี่หนึ่งก็ไม่ให้ผมเอ่ยปากเล่าให้พ่อกับแม่จำเป็นฟัง  เกรงทุกอย่างจะบานปลายยาวเป็นห่างว่าว  แกพยายามให้ผมคิดถึงสีหน้าอันซีดสลดตอนที่แยกกันกลับบ้าน  ราวจะบอกว่าสีหน้าแบบนั้นมันคือการสำนึกของน้องชายแกแล้ว  ให้ผมคิดดูก่อนแล้วกัน  มันไม่ง่ายหรอก ใครจะไปรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันอาจจะมีส่วนพัวพัน เป็นหัวโจกก็ได้ 

พี่หนึ่งยื่นมือข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยรถ มากุมมือผมไว้เหมือนจะเรียกขวัญกลับมา  แม้ผมจะไม่ค่อยยอมรับสิ่งที่เขาบอกนัก  ผมก็ไม่ขัดขืน ตอนนี้ผมอยากจะพักผ่อนเต็มแก่แล้วเช่นกัน  อิจฉาเด็กที่หลับปุ๋ยอย่างกับอยู่บนปุยเมฆ กินง่าย หลับง่าย นอนง่าย ต่างกับผมบางวันกว่าจะข่มตาหลับลงได้ช่างยากเย็น..

เมื่อถึงบ้านผมกับพี่หนึ่งต่างก็ช่วยกันอุ้มเด็กๆขึ้นบ่าคนละที เพื่อลงจากรถ 
รถคันนั้นรถจอดประจำที่เดิม  แสดงว่าเขาไม่ได้เถลไถลไปไหนอย่างที่ผมอยากจะให้เป็น  เมื่อเห็นผมกับพี่หนึ่งอุ้มเด็กๆเข้าไป  มันก็เดินมารับน้องชินที่อยู่บนบ่าผม  แต่ผมก็เบี่ยงตัวหนี เพราะอยากจะบอกว่าไม่ต้องมายุ่ง คิดหรือว่าทำหน้าหมดพิษสงแบบนี้ผมจะใจอ่อนให้อภัย
แต่สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้น  พ่อกับแม่จำเป็นของผมกลับยังพร้อมใจกันอยู่ในห้องรับแขก  ซึ่งโดยปกติท่านจะดูทีวีในห้องนอน  มากกว่าจะนั่งประจำตำแหน่งในห้องรับแขก..

ปุ๊บปั๊บพอมาเข้าในตัวบ้าน เขาก็รู้สึกตัวขึ้นพร้อมกับรูดตัวลงจากพี่หนึ่ง  แล้ววิ่งไปหาปู่กับย่า..
“น้องชินตื่นได้แล้วคับ  ถึงบ้านแล้ว”
หลานผมตื่นคนเดียวไม่ได้นะยังต้องเรียกเพื่อนด้วย  ว่าแล้วน้องชินก็พลิกตัวขึ้น  แล้วก็รูดตัวลงไปจากบ่าผมเหมือนกัน  แล้วก็วิ่งไปหาเพื่อน
“มาแล้วเหรอหลานย่า”
“มาแล้วครับ  พาน้องชินมาด้วย”
น้องชินก็รีบไปยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง ความน่ารักคงได้ใจคนทั้งคู่ไปอีกโข.

“ย่าคับปู่คับ พี่ปุ๊บปั๊บมีเรื่องจะบอก คือมีคนมาตบและตีน้าปาล์ม น้าปาล์มเจ็บมากคับ  น้องชินก็เห็น พี่ปุ๊บปั๊บช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะพี่ปุ๊บปั๊บยังเด็กอยู่คับ”
นั่นว่าแล้วไอ้เด็กขี้ฟ้อง ยิงกระสุนใส่แบบไม่ยั้ง

พี่หนึ่งหน้าหรา..

ไอ้เก่งหน้าหดเหี่ยวกว่าเดิม พลางยกมือกุมขมับชนิดหมดเรี่ยวแรง

ผมเหรอไม่กล้าสบตาญาติผู้ใหญ่ทั้งคู่จริงๆ  ไม่คิดว่าปุ๊บปั๊บจะปากไวใจเร็วจนลืมฉุกคิด ประมาทความคิดเด็กตัวเล็กคนนี้.

ผมไม่อยากจะบรรยายว่าท่านจะแสดงสีหน้าแบบไหนออกมา  ท่านจ้องไปยังพี่หนึ่งกับไอ้เก่งสลับกันไปสลับกันมา เหมือนจะให้ใครซักคนอธิบายกับสิ่งที่หลานเอามาฟ้องว่าจริงเท็จแค่ไหน  สุดท้ายพ่อจำเป็นก็ลุกเดินตรงมาที่ผม จ้องใบหน้า มีเสียงขู่ในลำคอครางออกมาหาคนต้องรับผิดชอบงานนี้..

“จะอธิบายยังไง เก่ง หนึ่งด้วย  ทำไมปาล์มต้องเป็นแบบนี้”
“ตอนน้าปาล์มตอนทำร้ายไม่มีใครอยู่คับ”ปุ๊บปั๊บโยนระเบิดลงอีกรอบ.
ผมก้มหน้าไม่รู้จะตอบยังไงดี  ก็หลานเล่นแทงข้างหลังไม่ให้ตั้งตัว แถมหลักฐานมันแปะเต็มใบหน้าเขียว.

!!เพี๊ยะ
!!เพี๊ยะ..

ฝ่ามือแม่จำเป็นของผมฟาดลงไปยังใบหน้าลูกชายคนละที เหมือนสั่งสอนและรีดหาคำตอบ เมื่อต่างคนก็ต่างนิ่ง  ไม่กล้าจะเอ่ยอะไรขึ้นมาเฉลยให้ท่านหายข้องใจ
“ไม่มีใครพูด  หรือว่าจะต้องให้แม่ได้ยินจากหลานอีก”สายตาเกรี้ยวกราดของท่านพาลจะทำให้ผมกลัวไปด้วย  เพราะว่ามันไม่ใช่จะได้เห็นกันง่ายๆ
“ตกลงใครจะพูด”เสียงเข้มหนักของผู้ยิ่งใหญ่ในบ้านย้ำขึ้น
“ปาล์มพูดมาซิลูก  ไม่ต้องกลัว แม่จะปกป้องลูกเอง”แกเข้ามาโอบบ่าผม คงคิดว่าที่ผมไม่พูดอะไรเพราะเกรงใจลูกชายทั้งสองของแก
“ผมผิดเองครับที่ผมไม่อยู่”เก่งยืดอกรับผิดชอบ
“พ่อต้องการายละเอียดปลีกย่อย  ไม่ใช่มาบอกพ่อว่า ผมรับผิดชอบ มันง่ายขนาดนั้นเหรอเก่ง”
“ผู้หญิงที่มาตบปาล์มเป็นใคร”
“แม่แทบจะไม่ต้องเดาเลยเก่ง  ว่าผู้หญิงคนนั้นมาจากไหน”พูดไปแม่แกก็จิ้มหัวลูกชายไปด้วย
“พ่อจัดการเลย  แม่เพลียจริงๆเรื่องแบบนี้  ขนาดออกกฏเป็นเรื่องเป็นราว  มันก็ยังแอบไปทำลับๆล่อๆ  สุดท้ายก็โผล่หัวมาจนได้  แม่ไม่ยอมหรอกนะเก่ง พ่อกับแม่ตั้งกฏระเบียบขึ้นมานี่ไม่ได้ตั้งขึ้นเล่นๆหรือหลอกๆ  ในเมื่อไม่เชื่อฟัง  ไม่ทำให้พ่อกับแม่ไว้ใจ  บทลงโทษจะถูกงัดขึ้นมาใช้อย่างเข้มข้น”
“เอาจริงหรือแม่”พ่อชักแหยง ทำหน้าแหยๆ
“เอ๊ะพ่อ...”แกหันตะคอกสามีคู่ชีพ จนผมก็ลอบอมยิ้มไม่ได้
“พ่อจะถามปัญหาทั้งหมดจากหลานแล้วกัน  เมื่อไม่มีใครบอก  แล้วพ่อจะมาตัดสินบทลงโทษระยะสั้นให้”
ว่าแล้วพ่อกับเด็กๆก็เดินไปหามุมคุยกัน  ทิ้งให้ผมและลูกชายทั้งสองของแก ยืนรับหน้ากับแม่ที่กำลังแปลงร่างเป็นยักษ์  เมื่อแต่ละคนก็ปากแข็งยิ่งกว่าเหล็กไหล  เอาอะไรมาง้างก็ไม่มีใครตอบ.

“เจ็บมั้ยลูก..”ท่านโอบบ่าผมให้ไปนั่ง เอ่ยเสียงปลอบ คงคิดว่าผมอายุเท่าหลานๆ
“.ใครบอกให้นั่ง”ผมสะดุ้งโหยง
“โอ๋ ปาล์มลูก  แม่ไม่ได้ว่านะ แม่ดุลูกชายสองคนของแม่ต่างหาก  ปากแข็งอย่างกับหินคิดหรือว่าจะได้นั่ง  ยืนให้ขาแข็งตามลิ้นไปเลย”พอบทจะโหดแม่จำเป็นของผมก็เล่นซะเนียน
“ไม้บรรทัดเพิ่มอีกอย่างมั้ยนะแม่”ไม่รู้ทำไมมันถึงอยากจะแซว
“เดี๋ยวจะขำไม่ออกเจ้าเก่ง  อย่าคิดว่าแม่เป็นเพื่อนเล่นนะ”
“ผมว่าเรื่องเล็กๆนะครับแม่”ผมอยากจะช่วยพี่หนึ่ง  เกรงแกจะได้รับผลกระทบไปอีกคน
“ไม่ต้องไปเข้าข้างลูกชายแม่เลยนะลูก”แกลูบหัวผมอย่างกับเป็นเด็กประถม
“ดูแก้มซิดูได้ที่ไหน  แม่จะตัดสินให้เองปาล์มอยู่เฉยๆนะ”
ผมมองหน้าพี่หนึ่งแวบนึง  แต่ทำไมผมเห็นคนกังวลสุดกลับเป็นพี่หนึ่งไม่ใช่ไอ้เก่ง  ไอ้เก่งมันก็ลอบมองผมบ้าง  แต่ผมก็ไม่อยากจะประสานตากับมันให้เปลืองเส้น

พ่อเดินออกมากับเด็กๆไม่รู้ไปซุบซิบอะไรกัน  แกให้เด็กนั่งลง  แล้วก็เดินหนีไปจากวงล้อมของพวกผม ครู่หนึ่งแกก็เดินกลับมา  พร้อมกับเหวี่ยงบางอย่างลงบนโต๊ะสนทนา  อย่างกับทิ้งไพ่...
ปุ๊บปั๊บมือไว ฉุกคว้ามันขึ้นมาดู เพ่งพิศ  น้องชินก็ทำตามบ้าง

“คนนี้แหละครับ”นั่น  อะไรของเขา
“ใช่คับ ชินว่าคนนี้แหละ”
เมื่อแสกนม่านตาให้ดีๆ  ผมถึงได้เข้าใจว่าที่หลานๆพูดคืออะไร  มันคือหลักฐานชิ้นโตที่จะมัดคอคนกระทำความผิดไม่ให้ลอยนวลไปง่ายๆ
“ใช่มั้ยปาล์ม...”แม่มาย้ำกับผม  ดูท่านจะให้ผมพูดให้ได้
“......”
ผมพยักหน้าตอบเศร้าๆ  ในเมื่อโดนจี้คอขนาดนี้จะปฏิเสธออกไปก็จะกลายเป็นคนปด จะหมดความศักดิ์สิทธิ์ในวาจาถ้อยคำ.
ใบหน้านั้นมันเป็นหน้าเดียวกับผู้หญิงที่โดนเรียกว่าพิมมี่  แล้วท่านไปเอารูปพวกนี้มาจากไหน..

“พ่อไปเอารูปนี้มาจากไหน”
ไอ้เก่งถามละล่ำละลั่ก เหงื่อกาฬไหล ผุดเป็นเม็ดเล็กๆขึ้นที่หน้าผาก.
“...พ่อกับแม่ไม่โง่หรอกนะ  ที่ปิดหูปิดตามาตลอดนี่  เพราะไม่อยากจะกระโตกกระตาก อยากรอวันที่แกปรับตัวเปลี่ยนใจเลิกยุ่งกับทุกคนที่แม่กับพ่อขอร้อง  แต่วันนี้เมื่อมันลามปามถึงขนาดลูกสะใภ้แม่ต้องเจ็บตัว  เส้นอดทนของแม่กับพ่อก็ขาดผึ่ง  เรื่องนี้จะต้องถึงหูแม่กับพ่อหนูปาล์มด้วย”
“.พิมมี่ยุ่งอะไรด้วยล่ะครับ”
เก่งเสนอหน้ามาถามผม  อ๋อ ใช่ผมยังไม่เอ่ยนามจำเลยคนนั้นให้มันรู้นี่.
“พิมมี่เป็นคนพาพวกไปทำร้ายปาล์มเอง”พี่หนึ่งง้างปากพูดบ้าง
“.ทำไมมึงไม่บอกกู”มันหยุดจ้องพี่หนึ่ง  หันกลับมาถลึงตาใส่ผมแทน

“กูถามมึงบอกไม่รู้  แต่พี่หนึ่งถาม  มึงกลับเฉลย มึงทำกูเจ็บมากนะไอ้ปาล์ม  ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา  กูคือหมาหัวเน่า หรือ เศษดิน เศษปูน สำหรับมึงหรือไง  ทุกเรื่องกูคือคนสุดท้ายจะได้รู้  ทั้งที่อยู่ใกล้ชิดมึงที่สุด”มันอาละวาดใส่ผมต่อหน้าพ่อแม่และพี่ชาย  ทำเอาผมใบ้รับประทานไปชั่วขณะ
“มึงทำตัวเอง มึงจะโทษใคร..”พี่หนึ่งเห็นมันเสียงโทรโข่งก็เลยฮึดขึ้นบ้าง
“หุบปากไปเลยพี่หนึ่ง  คิดอะไรกันอย่าคิดว่าผมไม่รู้”มันตวัดสายตากริ้วมองผมกับพี่หนึ่งคนละที
“มึงแหละหุบปากไปเลย”
“หยุด  พ่อบอกให้หยุด  แม่พาหลานๆไปนอนก่อน  พ่อจะเคลียร์ตรงนี้เอง  รู้สึกว่าจะเก่งทั้งคู่”
“ผมไม่พูดก็ได้ครับพ่อ”พี่หนึ่งลดเสียงลงต่ำ ประเภทคนว่านอนสอนง่าย

แม่รีบตะล่อมสองหลานให้หนีขึ้นห้องไป  คงไม่ต้องการให้พวกเขาเห็นภาพ 15 ++ ตรงนี้แน่  แต่ผมก็อยากจะไปด้วยเหมือนกันนะ  ไม่ได้อยากยืนเป็นก้างขวางทางเลย  แต่ไหงไม่มีใครเรียกให้ออกไปจากมุมมืด.

“เป็นไงน้องชายที่แกพยายามปกป้อง สุดท้ายย้อนมากัด”
พี่หนึ่งก้มหน้าหลบ ไม่สบตาบิดา
“พ่อไม่เข้าใจเหมือนกันนะ  ว่าไอ้เชื้อเจ้าชู้ใครมันมาแพร่ให้แก  พ่อไม่ชอบ  เพราะมันจะเดือดร้อนและพาลมาถึงคนรอบข้างด้วย  วันนี้มันชัดเจนแล้ว  ยังดีที่ปาล์มไม่เป็นอะไรมาก  แต่พ่อไม่รอให้มันคอขาดบาดตายหรอกนะ”
สีหน้าพ่อเอาเรื่องจนผมเองก็ไม่กล้าแหยม.

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป  เก็บเสื้อผ้าออกไปจากบ้าน  แล้วไปทำงานกับเจ้าปู.....  ส่วนงานที่บริษัท ในส่วนความรับผิดชอบของแก  พ่อจะเข้าไปดูเอง”
ผมรู้สึกเหมือนหูฝาด  พี่หนึ่งก็คงไม่ต่างกัน.
“นี่คือบทลงโทษ เฉียบพลัน”
“อะไรกันครับพ่อ  ผมไม่ไป”เก่งเริ่มเถียงสนั่น
“พ่ออะลุ่มอะลวยให้แกแล้วนะ  แกมีทางเลือกอยู่สองทาง”ท่านถอนใจดังๆ

“หนึ่ง  ถ้าไม่ทำก็หอบเสื้อผ้าไปอยู่กับพิมมี่อะไรของแก พ่อก็จะไม่ว่า  แต่ถ้าแกไปหาพิมมี่แกกับพ่อจบข่าว  ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป  พ่อจะดูน้ำหน้าอย่างแกซิ  ว่าถ้าเหลือแค่ดุ้นอันเดียว  ผู้หญิงเขายังจะรักจะชอบแกอยู่มั้ย  เพราะพ่อจะให้แก่เอาแค่เสื้อผ้าออกไปจากบ้าน พ้นรั้วเมื่อไหร่  แม้พ่อหรือแม่ก็อย่ามาเรียก”ผมรู้สึกว่าท่านใจแข็งเกิ๊น
“สอง ถ้าแกไปทำงานกับเจ้าปู  แกยังมีโอกาสกลับมาที่นี่  เลือกเอา”
“ไปทำงานก่อสร้างนี่นะครับ”เก่งทำหน้าเหมือนโดนทุบ
มันคงรู้ว่าถ้าไปทำงานกับพ่อ  ก็คือต้องไปเป็นลูกน้องขั้นต้น ทำงานตากแดดตากลม  ไม่ได้ตากแอร์เย็นฉ่ำอย่างทุกวันนี้ สารรูปผู้ดีตั้งแต่เกิดจะทนได้หรือ
“พ่อครับมันไม่รุนแรงไปหรือครับ”พี่หนึ่งรีบท้วงติง
“มันยังน้อยไปนะหนึ่ง  ถ้าไม่อยากโดนอีกคนก็รีบขึ้นห้องป่ะ”
“พ่อจะทำเหมือนผมเป็นเด็กๆไม่ได้นะ”เก่งยังปากกล้า
“แล้วไง  พ่อไม่มีสิทธิ์ลงโทษลูกที่มันเสียไม่ได้หรือไงครับคุณเก่ง  หรือปาล์มจะต้องนอนห้องไอซียูซะก่อน  แกถึงจะเห็นความผิดของตัวเอง”
“เกินไปแล้วนะครับ”มันมองผมด้วยหางตา  อย่างกับจะบอกว่าผมคือต้นเหตุ
“อย่านะ  อย่าแม้แต่จะด่าปาล์มทางหางตา  สิ่งที่พ่อพูด  ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ขึ้นอยู่กับว่าแกจะเลือกทางไหน  แต่อย่าฝันหวานเลือกพิมมี่ ช่วยกันปั๊มลูกผลิตหลาน ถึงเวลาก็พามาให้พ่อกับแม่รับผิดชอบ ถ้าคิดแบบนั้นละก็ได้รู้อิทธิฤทธิ์พระพ่ออย่างกูแน่ไอ้เก่ง”
ผมไม่อยากจะบอกว่าสีหน้าแต่ละคนมันเคร่งเครียดกันแค่ไหน ดูท่านเอาจริงมากจนผมรู้สึกเหมือนเข้าบ้านผิด
“คืนนี้ไปนอนกับพี่หนึ่ง  ส่วนปาล์มจะให้เด็กๆนอนด้วย”
“แล้วอย่าให้พ่อได้ยินได้เห็นว่าทะเลาะกับลูกสะใภ้ของพ่อ  บอกไว้ก่อนเลยนะพ่อไม่รับลูกสะใภ้ที่ไหนอีกนอกหนูปาล์มคนเดียว  ถ้าคิดจะยัดเยียดชื่อใหม่ให้พ่อกับแม่  ตัดทิ้งไปจากสาระบบบ้านนี้ได้เลย”
“เลือกเอาแล้วกัน  มีเวลาแค่ถึงพรุ่งนี้เช้า  พ่อตื่นมาจะต้องได้คำตอบกับแม่ที่นี่”ท่านย้ำเหมือนกลัวลืม
ผมเดินตามพ่อจำเป็นโอบเอวผมให้ขึ้นห้อง  ดูท่าทางท่านคงเหนื่อยกับการจัดการปัญหา...

ผมรู้สึกว่ามันชักเลยเถิดไปไกล จากน้ำผึ้งหยดเดียวไหงรู้สึกเหมือนรังกำลังจะแตก  มันอะไรกันนี่  พี่หนึ่งก็ปิดปากเงียบหยุดทันทีเมื่อเห็นพ่อโกรธ  จะมีเพียงเสียงคนได้รับความเสียหาย ที่ระเบิดออกมาเพื่อปกป้องตัวเองบ้างเป็นกะปริดกะปรอย แต่ก็ไม่เท่าแรงโมโหคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านหลังงาม  หากเป็นอย่างนี้แล้วพรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ผมไม่อยากคิด  เหมือนรอยร้าวกำลังระบาดไปรอบๆตัวบ้าน  หรือผมจะคิดมากไปเอง  ผมหันมามองมันกับพี่หนึ่งอีกครั้งอย่างช่างใจ แต่พ่อก็โอบบ่าผมให้ตามท่านไป  เหมือนไม่ต้องการให้ผมได้พูดได้คุยกับใครอีก

  :m31:พี่เก่งคงรู้สึกแบบนี้

[Baruda]

 

[lucifel]

เก่งเลวได้อีก  เลวสุดๆ เปลี่ยนพี่หนึ่งเป็นพระเอกเหอะ เริ่มรับมันไม่ได้
ผิดไม่สำนึก เก่งแต่โทษคนอื่น

[hahn]

คุณพ่อสุดยอดจริงๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ให้กำลัใจเสมอนะครับสู้ๆๆน้องปลาม์

[i1_to*pp]

คุณพ่อสุดยอดมาก
สมน้ำหน้าไอ้เก่งมัน
+

[Coolsipie]

เริ่ดมากค่ะคุณพ่อคุณแม่ 

[kyoya11]

จริงๆน่าจะให้พี่หนึ่งเป็นชู้รักไปเลยนะเนี่ย ตาเก่งขัดใจมากมาย
น่าจะเจอฝ่ามือตบใ้ห้หายซ่าซะหน่อย 

[tookta]

ขอบคุณมากๆ จ้า
บทลงโทษแบบนี้สาสมแล้ว หึหึหึ
นายเก่ง คิดง่ายดีนะที่ทำทุกอย่างแล้ว
พ่อแม่จะไม่รู้ไม่เห็น มีพี่ชายคอยช่วย
ปิดไว้ให้ ไม่มีหางโผล่ให้ใครเห็น
แต่สุดท้ายแล้ว ความลับก็คงไม่มีในโลก
จงเลือกรับบทลงโทษซะ
เชียร์ให้เลือกข้อแรก ละกันนะ เพราะมันจะ
ได้จบ และจะได้รู้สึกกับการสูญเสีย ที่ไม่สามารถ
จะเอาทุกอย่างกลับคืนมาได้แม้แต่อย่างเดียว

แต่ถ้าเลือกข้อแรก ทุกอย่างก็คงจบ อย่าเพิ่งจบ
แบบนี้เลย แค่นี้ก็คงไม่สาสมหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า

พ่อปู เอาให้หนักนะค่ะ ขอแรงๆ นายเก่งมันซาดิสม์ค่ะ

ส่วนน้องปาล์มอย่าใจอ่อนเด็ดขาด ให้นายเก่งมัน
รู้สึกซะบ้าง แบบนี้กรรมทันตาเห็น.......

พี่หนึ่งได้พบคู่แล้วหรือเปล่าเอ่ย พี่โป้งนี่ก็แนวๆ อยู่น้า ^ ^

ปล.เป็นกำลังใจให้จ้า

[tamaki1]

รักคุณพ่อมากค่ะ >/////////////<

ขอบคุณนะคะ

[vk_iupk]

"พ่อจะดูน้ำหน้าอย่างแกซิ  ว่าถ้าเหลือแค่ดุ้นอันเดียว  ผู้หญิงเขายังจะรักจะชอบแกอยู่มั้ย"
ชอบประโยคนี้จังเลย ชอบคุณพ่อของเก่งมากๆ
ห่างกันบ้างก็ดี เก่งจะได้รู้สักทีว่าขาดปาล์มไม่ได้

[gayraygirl]

เอ่อ...อ่านตอนนี้แล้วเราสงสารเก่งนะ (จะโดนรุมตรีนมั้ยกรู)
เราคิดอย่างนี้อ่ะ ถึงแม้จะแต่งงานด้วยกัน
เก่งกำลังพยายามปรับตัวอยู่ แต่ปาล์มไม่เคยปรับตัวเลย
ไม่เคยทำดีด้วยเลย ถ้าเราเป็นเก่งเราก็ไม่อยากสนใจปาล์มเหมือนกัน

“กูถามมึงบอกไม่รู้  แต่พี่หนึ่งถาม  มึงกลับเฉลย มึงทำกูเจ็บมากนะไอ้ปาล์ม  ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา  กูคือหมาหัวเน่า หรือ เศษดิน เศษปูน สำหรับมึงหรือไง  ทุกเรื่องกูคือคนสุดท้ายจะได้รู้  ทั้งที่อยู่ใกล้ชิดมึงที่สุด”
ประโยคนี้เราเห็นด้วยกับเก่งเลยแหละ

[taroni]

แอบสมน้ำหน้าเก่ง

[fannan]

คุณพ่อเด็ดขาดมากพี่เก่งยังจะเถียงอีกนะ


เง้องานนี้พี่เก่งโดนหนักแน่สมแล้วละ

[Winer]

**ขอบคุณครับ

เก่งเลวได้อีก  เลวสุดๆ เปลี่ยนพี่หนึ่งเป็นพระเอกเหอะ เริ่มรับมันไม่ได้
ผิดไม่สำนึก เก่งแต่โทษคนอื่น

**น่าจะมีอีก  ยังส่งความไม่ดีออกมาไม่หมด

คุณพ่อสุดยอดจริงๆ

**ต้องเจอแบบนี้  อิอิ

ให้กำลัใจเสมอนะครับสู้ๆๆน้องปลาม์

**ขอบคุณที่แวะมาครับ

คุณพ่อสุดยอดมาก
สมน้ำหน้าไอ้เก่งมัน
+

**แต่จะได้ผลมั้ยน่ะ  พี่เก่งอาจจะเลวกว่าเดิมก็ได้

เริ่ดมากค่ะคุณพ่อคุณแม่ 

**ยกนิ้วให้เลย

จริงๆน่าจะให้พี่หนึ่งเป็นชู้รักไปเลยนะเนี่ย ตาเก่งขัดใจมากมาย
น่าจะเจอฝ่ามือตบใ้ห้หายซ่าซะหน่อย 

อาจจะมีแววก็ได้ ในอนาคต

ขอบคุณมากๆ จ้า
บทลงโทษแบบนี้สาสมแล้ว หึหึหึ
นายเก่ง คิดง่ายดีนะที่ทำทุกอย่างแล้ว
พ่อแม่จะไม่รู้ไม่เห็น มีพี่ชายคอยช่วย
ปิดไว้ให้ ไม่มีหางโผล่ให้ใครเห็น
แต่สุดท้ายแล้ว ความลับก็คงไม่มีในโลก
จงเลือกรับบทลงโทษซะ
เชียร์ให้เลือกข้อแรก ละกันนะ เพราะมันจะ
ได้จบ และจะได้รู้สึกกับการสูญเสีย ที่ไม่สามารถ
จะเอาทุกอย่างกลับคืนมาได้แม้แต่อย่างเดียว

แต่ถ้าเลือกข้อแรก ทุกอย่างก็คงจบ อย่าเพิ่งจบ
แบบนี้เลย แค่นี้ก็คงไม่สาสมหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า

พ่อปู เอาให้หนักนะค่ะ ขอแรงๆ นายเก่งมันซาดิสม์ค่ะ

ส่วนน้องปาล์มอย่าใจอ่อนเด็ดขาด ให้นายเก่งมัน
รู้สึกซะบ้าง แบบนี้กรรมทันตาเห็น.......

พี่หนึ่งได้พบคู่แล้วหรือเปล่าเอ่ย พี่โป้งนี่ก็แนวๆ อยู่น้า ^ ^

ปล.เป็นกำลังใจให้จ้า

รอดูยกหนึ่งของพี่เก่ง  ที่ทุกคนคิดอาจจะพลาด  อิอิ  ว่าไป  แต่ก็ขอบคุณที่ให้ไอเดียคนเขียนมากมาย
รู้แต่ว่าความเลวในตัวพี่เก่งจะแผลงฤทธิ์รอบสองหลังสงบสิ้นไฟอยู่นาน..

รักคุณพ่อมากค่ะ >/////////////<

ขอบคุณนะคะ

**สงสารปาล์มที่สุด  รอหน่อยนะ  อิอิ อีกหนึ่งอาทิตย์จะมาต่อ  คิคิ
เดี๋ยวมากดบวกให้ทุกคนนะครับ
**เม้นท์หน้า 29 พรุ่งนี้มาตอบ  รู้การตอบเม้นท์เยอะๆแล้ว
**

[Still_14OC]

หนูร๊ากกกกก พ่อเอ คุณพ่อทำถูกต้องที่สุด แต่ จะให้ดี พี่หนึ่งต้องโดนด้วยอีกคน 
โทษฐานช่วยกันปกปิดความผิด ไอ้หมาหัวเน่าเก่ง 
น้องปาล์มอย่าได้แคร์ มีโอกาสเมื่อไหร่ ไปจิกหนังหัวกระชากชะนีพิมมี่ มาตะปบหน้าสัก สี่-ห้า ที

[kyoya11]

แวะมาดึ๊บๆ ><

[woodong]

เราเชื่อว่า เก่ง ต้องทำได้
เก่งต้องเลือกคนที่ตัวเองรัก
เก่งจะต้องทำให้คนที่ตัวเองรัก เห็นให้ได้ ว่าเก่ง ก็เป็นคนดีได้เหมือนกัน
เราเชื่อว่า ในร่างเลวๆๆของเก่ง จะมีความดีปรากฏ

[Momichi]

คุณพ่อนี่เฉียบขาดมากค่ะ
ต้องอย่างงี้มันถึงจะเข็ด 
ถ้ายังไม่สำนึกอีกก็บอกว่าจะเปลี่ยนตัวสามีให้น้องปาล์มจากอีตาเก่งเป็นพี่หนึ่งรับหน้าที่ไปแทน ห้ามนายเก่งหืออืออะไรทั้งสิ้น 555 แบบนี้จะยิ่งสะใจ 6666 

[● MaYa~Boy ●]

ตอนนี้สุดๆ ไม่อยากให้จบเลย

[OHmeza019]

พ่อเจ๋งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ฮ่าห้า ยัยพิมพี่ งานนี้คิดผิดซะเเล้วที่ทำเเบบนี้
ไอเก่งจะโดนตาปูจัดไรมั้งเน๊ยะ เอาหนักๆๆเลย

[som]

ห้าห้าห้า สะใจยังไงไม่รู้ แต่รู้สึกว่าสะใจมาก ไอ้คุณเก่งมันจะเลือกทางใหนนะ  ห้าห้าห้า

[MZter]

ถ้าเป็นปาล์มละก็จะ :z6:ไอ้คุณเก่งเลย

[Winer]

"พ่อจะดูน้ำหน้าอย่างแกซิ  ว่าถ้าเหลือแค่ดุ้นอันเดียว  ผู้หญิงเขายังจะรักจะชอบแกอยู่มั้ย"
ชอบประโยคนี้จังเลย ชอบคุณพ่อของเก่งมากๆ
ห่างกันบ้างก็ดี เก่งจะได้รู้สักทีว่าขาดปาล์มไม่ได้

พี่เก่งกำลังแค้นเลือดขึ้นหน้า  วิญญาณจำเลยรักอาจจะเข้าสิงสู่ คิคิ

เอ่อ...อ่านตอนนี้แล้วเราสงสารเก่งนะ (จะโดนรุมตรีนมั้ยกรู)
เราคิดอย่างนี้อ่ะ ถึงแม้จะแต่งงานด้วยกัน
เก่งกำลังพยายามปรับตัวอยู่ แต่ปาล์มไม่เคยปรับตัวเลย
ไม่เคยทำดีด้วยเลย ถ้าเราเป็นเก่งเราก็ไม่อยากสนใจปาล์มเหมือนกัน

“กูถามมึงบอกไม่รู้  แต่พี่หนึ่งถาม  มึงกลับเฉลย มึงทำกูเจ็บมากนะไอ้ปาล์ม  ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา  กูคือหมาหัวเน่า หรือ เศษดิน เศษปูน สำหรับมึงหรือไง  ทุกเรื่องกูคือคนสุดท้ายจะได้รู้  ทั้งที่อยู่ใกล้ชิดมึงที่สุด”
ประโยคนี้เราเห็นด้วยกับเก่งเลยแหละ

**พูดอีกก็ถูกอีก  แต่ก็อย่าลืมว่าพี่เก่งเขาทำอะไรไว้กับปาล์มบ้างนะ  อย่าเพิ่งใจอ่อน  ร้ายยกสองของเขากำลังจะกลับมา

แอบสมน้ำหน้าเก่ง

**และต้องตามมาสงสารปาล์มด้วยนะ

คุณพ่อเด็ดขาดมากพี่เก่งยังจะเถียงอีกนะ
เง้องานนี้พี่เก่งโดนหนักแน่สมแล้วละ

**หนักจริงๆ  ไม่รู้จะรับได้หรือเปล่า

หนูร๊ากกกกก พ่อเอ คุณพ่อทำถูกต้องที่สุด แต่ จะให้ดี พี่หนึ่งต้องโดนด้วยอีกคน 
โทษฐานช่วยกันปกปิดความผิด ไอ้หมาหัวเน่าเก่ง 
น้องปาล์มอย่าได้แคร์ มีโอกาสเมื่อไหร่ ไปจิกหนังหัวกระชากชะนีพิมมี่ มาตะปบหน้าสัก สี่-ห้า ที

อะไรหนอจะจูนเส้นทางแห่งรักให้ทั้งคู่ได้

แวะมาดึ๊บๆ ><

**ขอคิดก่อนนะ  ตอนต่อไป อิอิ

เราเชื่อว่า เก่ง ต้องทำได้
เก่งต้องเลือกคนที่ตัวเองรัก
เก่งจะต้องทำให้คนที่ตัวเองรัก เห็นให้ได้ ว่าเก่ง ก็เป็นคนดีได้เหมือนกัน
เราเชื่อว่า ในร่างเลวๆๆของเก่ง จะมีความดีปรากฏ

ไม่อยากจะเล่าตอนต่อไปเลยครับ

คุณพ่อนี่เฉียบขาดมากค่ะ
ต้องอย่างงี้มันถึงจะเข็ด 
ถ้ายังไม่สำนึกอีกก็บอกว่าจะเปลี่ยนตัวสามีให้น้องปาล์มจากอีตาเก่งเป็นพี่หนึ่งรับหน้าที่ไปแทน ห้ามนายเก่งหืออืออะไรทั้งสิ้น 555 แบบนี้จะยิ่งสะใจ 6666

ในอนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้นะนี่  ว่าไป  น่าคิด..

ตอนนี้สุดๆ ไม่อยากให้จบเลย

..จบนิดๆน่อ  ขอคิดหัวข้อใหม่แล้วกัน

พ่อเจ๋งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ฮ่าห้า ยัยพิมพี่ งานนี้คิดผิดซะเเล้วที่ทำเเบบนี้
ไอเก่งจะโดนตาปูจัดไรมั้งเน๊ยะ เอาหนักๆๆเลย

เอาหนักๆ  จะไหวมั้ยน่ะ  ท่าทางตากแดดตากลมไม่เป็นซะด้วยซิ

ห้าห้าห้า สะใจยังไงไม่รู้ แต่รู้สึกว่าสะใจมาก ไอ้คุณเก่งมันจะเลือกทางใหนนะ  ห้าห้าห้า

**จนตรอกแล้วครับตอนนี้ 

ถ้าเป็นปาล์มละก็จะ :z6:ไอ้คุณเก่งเลย

ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนมาอ่าน  แวะมาแชร์ไอเดียให่คนเขียน
ตอนนี้กำลังคิดอยู่ รอก่อนนะ

(ความลับ  กำลังซุ่มเขียนอีกเรื่องอยู่  เอาไว้อยากให้อ่านเมื่อไหร่แล้วจะมาโพสน์  อิอิ  แต่ใจอยากให้เขียนได้ซัก
ครึ่งเรื่องก่อนแล้วค่อยโพสน์  แต่ไม่รู้ว่าจะเก็บได้หรือเปล่า  อาจจะคลอดก่อนกำหนดตามเคย ใจร้อน)

ตอนนี้หลังจากที่อ่านนิยายในบอร์ดของนักเขียนท่านอื่นหมดแล้ว
ก็เชิญอ่านงานเขียนใหม่  ไม่ถอดด้ามของคนเขียนอีกเรื่องก็ได้นะครับ
ลงได้สองตอนแล้วด้วย

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27090.0

 

[oaw_eang]

สวัสดีคะ

ระหว่างรอลงตอนใหม่  คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...

ตอนต่อไปๆ  อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ  ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ  รวมถึงการทำ oral sex

เด๋วเล้าฯ  โดน ict ปิด  จบเห่กันพอดี

แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ  น่าจะได้นะเจ้ว่า  ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ

เจ้สอง 

[Dee^daY]

บางครั้งการถูกลงโทษ อาจจะทำให้เป็นคนดีมากขึ้น
สู้ๆๆๆๆ

[Winer]

สวัสดีคะ

ระหว่างรอลงตอนใหม่  คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...

ตอนต่อไปๆ  อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ  ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ  รวมถึงการทำ oral sex

เด๋วเล้าฯ  โดน ict ปิด  จบเห่กันพอดี

แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ  น่าจะได้นะเจ้ว่า  ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ

เจ้สอง 

**รับทราบครับอาเจ้  ไม่มีปัญหา

บางครั้งการถูกลงโทษ อาจจะทำให้เป็นคนดีมากขึ้น
สู้ๆๆๆๆ

**จะขุนได้มั้ยนะ(แอบมาตอบอีกหนึ่งคน คิคิ)

[Winer]

  อดตาหลับขับตานอนทั้งคืน  ได้มาแค่นี้(ช่วงนี้ทำงานรอบดึกอยู่ คริคริ)

คนน้องใบหน้าบึ้งตึงคร่ำเครียด โทสะครอบงำจนแทบจะครองสติไม่รอด  ทำไมทุกคนต่างรุมกดดันให้เขาจนตรอก  จนหายใจไม่ออก เขากลายเป็นคนดวงตกขีดสุด  รุ่งริ่ง เหมือนพลิกอีกด้านของเหรียญ ง่ายอย่างกับพลิกฝ่ามือ  เพราะมันคือดาบประกาศิต  พรุ่งนี้เขาจะเหลืออะไรให้ชื่นชม เมื่อมันมีเพียงความว่างเปล่า  รถยนต์ราคาแพงคงไม่มีให้ขับเล่น ห้องนอนกว้างๆเตียงใหญ่ๆ คงต้องตัดใจทิ้ง เงินทองในมือคงจะร่อยหรอ ชักหน้าไม่ถึงหลัง ความสะดวกสบายทั้งหลายกำลังเดินมาโบกมือลาผู้ชายอย่างเขา
!!ฮึ ฮึ...
เขาหัวเราะในความตกอับดับโชคของที่เพิ่งมาทักทาย
“งานก่อสร้างเหรอ”เขายกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาเพ่งพินิจลึกถึงแกนเนื้อใน
!!โครมมม
เพล้งงง!!
สิ่งของหลายชิ้นที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานพี่ชาย  มันถูกคนน้องใช้มือรวบกวาดทิ้งเรียบ เพื่อระบายอารมณ์เดือดพล่าน โคมไฟแก้วที่แม่ซื้อให้ประดับห้อง ถ้วยกาแฟที่ใช้มาร่วมปี แก้วน้ำคริสตัลได้มาไม่นานจากลูกน้อง ร่วงดิ่งกระทบพื้นแตก โพล้ง เพล้ง  สมุดโน๊ต หนังสือ ต่างปลิวว่อน กระจุยกระจายตามแรงมหาศาลที่ถูกดึงมาใช้  เขาใช้เท้าเตะกองหนังสือที่ตกซ้ำ  จนมันกระเด็นกระดอนวิ่งไปชนกับผนังห้อง  แต่มันก็คงยังไม่สะใจสาใจเขาเท่าไหร่ กรามถูกบดขยี้หนักหน่วง ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ  ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอทางตันแบบนี้.. เขาเดินไปหยิบหมอนบนเตียงพร้อมกับยกฟาดลงไปทั่วเตียงนอนหลายครั้งหลายครา หลังจากนั้นจึงจับหมอนกดไว้ พร้อมกับซัดกำปั้นหนักๆลงไป เสียงหมัดรัวถี่ยิบเหมือนใบหน้าใครที่เขาชิงชังแปะติดไว้ เหงื่อกาฬเริ่มซึมแทรกผ่านซอกรูขุมขนน้อยใหญ่ เสียงหอบดังแรงพอที่จะได้ยินถึงเจ้าของห้อง

หนึ่งไม่ได้ห้ามสิ่งที่น้องกระทำ  เขากำลังนั่งดูอย่างถอดใจ เขาคิดไว้แล้วว่า  ซักวันเรื่องนี้มันต้องเกิด ตราบใดเก่งยังนอกลู่นอกทาง  แต่จะว่าไปช่วงหลังๆ  มันก็เพลาลงเยอะ  แต่พ่อมีคำสั่งออกมาขนาดนี้คงยากจะเปลี่ยนแปลง  อะไรๆ  เขายอมรับว่าอ่านใจคนโกรธไม่ออก เก่งอาจทำอะไรแผลงๆ เพื่อท้าทายคำสั่งนั้นก็เป็นได้ ร่างที่กำลังยืนหอบแฮ่กๆอยู่ข้างเตียง จะบอกว่าน่าสงสารก็น่าสงสาร จะสมน้ำหน้ามันก็คงไม่ผิด

“แกควรจะสั่งให้พิมมี่อยู่แบบสงบๆ  ถ้าคิดจะฝืนคำสั่งพ่อแม่”
หนึ่งลุกขึ้นไปตบบ่าน้องรักอย่างให้กำลังใจ
“พิมมี่คงไม่มาวุ่นหรอก”เก่งพูดลอยๆ เหมือนจะมั่นใจในตัวสาวคนรัก
“ตาสว่างมั่งก็ดีนะ  จะได้เห็นอะไรมากขึ้น ”
“พิมมี่ไปหาผมก็จริง  แต่เธอก็ไปคนเดียวไม่มีใครไปด้วยซักหน่อย”สุดท้ายเก่งก็ยังเข้าข้างคนของตัวเอง  ทั้งที่ยังไม่ได้สืบสาวราวเรื่องให้แน่ใจก่อน
“ความลับไม่มีในโลกจริงๆ”หนึ่งเย้ยหยัน
“ไหนบอกว่าไปเข้าห้องน้ำ?”
เก่งอึกอัก พลางหันมาจ้องหน้าพี่ชายและจับที่ต้นแขนแน่น
“เป็นใครก็ต้องหาทางปฏิเสธ เรื่องเสียๆ”ข้อแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น ดันทุรังไร้ระดับ
“ไปอยู่กับพ่อน้องปาล์มก็ทำตัวให้มันดีขึ้นแล้วกัน”
แม้จะเดาทางเลือกของน้องไม่ถูก  แต่เขาก็เลือกข้อที่คิดว่าเป็นทางที่เหมาะสมที่สุดให้

เก่งกลั้นใจยิ้มให้พี่ชาย แต่สายตาเลื่อนลอยไร้จุดหมาย นั่นคือทางที่เขาควรจะเลือกอย่างนั้นเหรอ  คิดผิดเสียละ ข้อนั้นคงเป็นวันที่เขาสิ้นไร้ไม้ตอกมากกว่า เขายังเชื่อว่าเขามีทางเลือกที่ดีกว่านั้น
“ผมขอยืมเสื้อพี่ซักสองสามตัว กระเป๋าหนึ่งใบ”เขาบอกเสียงเข้ม ตาแข็งกร้าวปนความมุ่งหมาย
“แกจะทำอะไร  ทำไมไม่ไปเอาห้องแก”
“ผมเข้าได้ที่ไหน ลูกรักพ่อกับแม่เขานี่  ผมแตะได้ที่ไหน”เก่งกระแนะกระแหนถึงปาล์ม
ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินยืนหน้าตู้เสื้อผ้า ยื่นมือไปเลื่อนบานออก ส่องหาตัวที่ถูกใจแล้วหยิบออกมา
“แกจะไหน พ่อกับแม่รอพบแกพรุ่งนี้อยู่นะ”หนึ่งยื่นมือไปขวางการดึงเสื้อผ้าเขาออกจากตู้
“ไม่ให้ผมก็ไม่เอา ขี้เหนียวนัก”เก่งความรำคาญ
“พี่ไม่ได้ขี้เหนียว  แต่แกทำเหมือนว่าจะไปซะเดี๋ยวนี้”
“แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว  พี่ไม่เห็นเหรอไอ้ห้าวมันเยาะเย้ยผม”เขาตะคอกใส่
“ปาล์มยังไม่ได้ทำอะไรแกเลยซักนิด  แกคิดไปเอง”
“ผมไม่รอให้แสงอาทิตย์สาดใส่หน้าผมหรอก”เก่งเดินไปยังประตูห้องพลางยื่นมือไปดึง
“แกจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้  มันเรื่องของผม..”
!!ปังงง
เสียงกระแทกประตูใส่เจ้าของห้องที่ไม่ยอมโอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของเขาซักอย่าง  คนมันดวงจู๋จับอะไรมันก็พังพินาศหมด..

คนโตเพิ่งตั้งสติได้จึงรี่วิ่งออกตามไปอย่างทันท่วงที..
“เก่ง...”หนึ่งเรียกน้องลั่นบ้าน
แต่ร่างนั้นก็เดินลิ่วลงบันไดอย่างไม่แยแส

“เก่ง  พี่บอกให้หยุดดดด”หนึ่งยังไล่ตามหลังมาติดๆ
คนดูแลบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์  ต่างยืนเอ๋อ เมื่อได้ยินเสียงโวกเวกเหมือนคนจะทะเลาะกัน

“พี่บอกให้หยุดไงเล่า ฟังมั่งสิวะ.”
หนึ่งโมโห กระโจนหาร่างข้างหน้า  พลางกระชากแขนแข็งแรงของน้องให้หยุด  พร้อมกับชกลงไปยังใบหน้า

!!ผั๊ว
“อ๊ากก ซี๊ดดด...”เก่งหน้าคว่ำร้องรับอย่างเจ็บปวด
เขาไม่รอช้าชกพี่ชายกลับทันควัน โดยไม่ต้องถาม

!!พั้ว
หนึ่งเซร่นกลับ เพราะโดนหมัดจังๆเข้าหน้า

ตอนนี้ต่างคนก็ต่างเดือดแล้ว 

เก่งกำลังบอบช้ำจากการโดนบีบและตัดสวัสดิการในชีวิต

หนึ่งพยามยามห้าม  เพื่อไม่ให้น้องทำอะไรเกินขอบเขตอีก เกรงพ่อกับแม่จะงัดกฏเหล็กโยนใส่น้องอีกครั้ง  เพราะแค่นี้ครอบครัวก็บอบช้ำมากพอ

“มึงจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”หนึ่งชี้หน้า
“ยาก..”คำสั้นๆที่ตอบ แต่เหมือนชกหน้าคนได้ยินจนหงายหลัง
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็รอพรุ่งนี้”หนึ่งขู่ฟ่ออ
“ผมอยู่ไม่ได้  ใจผมมันไม่อยากอยู่แล้ว”

เพียงแค่นั้นร่างทั้งคู่ก็พุ่งหากัน ความเป็นพี่เป็นน้องโดนเก็บใส่ลิ้นชัก
ร่างทั้งคู่เกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น ต่างคนก็ต่างออกแรงเพื่อทำลายอีกคน 
หนึ่งง้างหมัดจะชกเมื่อได้โอกาสสวน  แต่ว่ามันก็ค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ
ร่างคนที่อยู่ข้างล่างสวนเปรี้ยงเข้าแก้มซ้ายเขา  ทำให้เขาตัดสินใจต่อยคืนโดยไม่ลังเลอีกต่อไป
น้องแบบนี้ควรได้รับการสั่งสอนให้คลายความดื้อรั้น  คำพูดสวยหรูขอโยนทิ้งไป
เปลี่ยนเป็นกำปั้นหนักๆคุยแทน  ไม่งั้นคงหยุดนิสัยเสียไม่ไหว  ตอนนี้คงเลี่ยงไม่ได้แล้ว

เสียงเจ็บปวดลั่นออกมาเป็นระยะๆ เมื่อเนื้อหนังโดนกระแทกกระทบให้ปวดเจ็บ  คงหนีการเผชิญโดยใช้กำลังไม่พ้น  เมื่ออารมณ์อีกคนยกเหตุผลใดๆมาอ้าง  มันก็คงเอาไม่อยู่  ถึงแม้พี่ชายจะพยายามเข้าใจ  แต่ก็เหมือนคนเจอปัญหาจะยิ่งเอาแต่ใจ

เสียงกรีดร้องของสาวใช้คนดูแลบ้านที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนร้องกรี๊ดๆเหมือนเจอแมลงสาบ  เมื่อนายหนุ่มทั้งสองกำลังชกต่อยกัน ตุ๊บ ตั๊บ ราวกับบ้านเป็นเวทีมวยราชดำเนิน  จะเข้าไปห้ามก็กลัวได้ลูกหลงเป็นของแถม  อารมณ์นายทั้งคู่ เอาช้างมาฉุดก็คงเอาไม่อยู่...

“หยุดดดดดด..”

คำสั่งที่ดังลั่น  ทำให้ทั้งคู่ถอยออกจากกัน
คนใหญ่ที่สุดของบ้านแทบจะโดดลงมาจากชั้นสองของบ้านให้ถึงตัวลูกชายทั้งคู่

“.จะบ้ากันไปแล้วหรือไงพี่น้องคู่นี้  ชกต่อยกันอย่างกับคนไร้สติ”
มารดาเดินลงบันไดตามสามีอย่างเพลียใจ
บิดามองหน้าลูกชายทั้งสองอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น..
“อธิบายมา..”
น้ำเสียงดุดัน ทำเอาทั้งคู่ใจแป้ว
“ขึ้นห้องไปแล้ว  นึกว่าจะจบ  กลับมาวิ่งไล่ชกต่อยกันชั้นล่างอีก เอาอะไรมาคิดกันนี่”
“คงไม่ต้องอธิบาย”
เก่งยังอวดดี เบือนหน้าหนี ไม่ใส่ใจ 
หนึ่งยืนก้มหน้าเศร้าๆ..
“เก่งเอาเรื่อง..”บิดาชื่นชมอย่างแดกดันลูกคนเล็ก

เก่งเดินตรงออกไปยังหน้าประตู  เพราะเขาพูดอะไรไม่ออกแล้ว  เจ็บก็เจ็บ หมัดพี่ชายหนักไม่ใช่เล่น  เขาไม่อยากเห็นกระจกซักบาน  เกรงจะรับสภาพหน้าตัวเองไม่ได้..

“..อ๋อ กู เข้าใจแล้ว  นี่คือคำตอบที่มึงจะบอกใช่มั้ย”บิดาดักทาง
“.แขน ขา ใจของผม  มันโดนตัดทิ้ง  ผมบากหน้าสู้ใครได้อีกละ...”

เก่งหันไปจ้องคนที่เพิ่งลงมากับลูกชายมีน้องชินตามมาในชุดนอนลายน่ารักด้วย.
เขาตัดสินใจเดินหนีเพื่ออกจากตัวบ้าน..
“เก่งไปไหนอ่ะ?..”
เสียงเล็กใสพร้อมกับมือเล็กๆ คว้านิ้วชี้คนตัวใหญ่เอาไว้.

ชายหนุ่มหยุดก้าวขาโดยอัตโนมัติ  เขาค่อยๆหันกลับ และมองมายังร่างที่สูงยังไม่ถึงเอวเขาเลย.
“เก่งไปไหน?..”ดวงตาใสแป๋วยิ้มให้ กระตุกข้อนิ้วเบาๆ  จนคนเห็นใจอ่อนยวบ

ผู้เป็นพ่อ  มองลูกชายในชุดนอนสีขาวลายหมีพู  แม้แต่น้องชินก็อยูในชุดลายเดียวกัน เพียงแต่น้องชินยืนเกาะแขนกับปาล์มอยู่  เขายื่นมือเพื่อจับหมวกกระต่ายสีชมพู มันมีหูยาวห้อยลงข้างๆ ปุ๊บปั๊บชอบสวมนอนทุกวี่วัน ใส่แล้วมันก็น่ารัก น่าหยิก น่าหยอก  เขาอดไม่ได้ที่จะสำรวจทุกตารางนิ้วของใบหน้าลูกชาย ทันใดนั้นน้ำตาของเขาก็หยดลง
“......”เก่งทรุดเข่าลงกับพื้น รวบร่างปุ๊บปั๊บมากอดแน่น

“เป็นเด็กดีนะครับ...
”เสียงที่เขากลั่นออกมาอย่างสั่นเครือ จนแทบไม่ได้ยิน
“.พ่อจะไม่อยู่ซักพัก อย่าทำให้คุณปู่คุณย่า ไม่สบายใจนะครับ”

มารดายืนเช็ดน้ำตาปอยๆ  คำว่าพ่อที่หลุดออกมาจากปากลูกชาย มันบอกอะไรได้หลายอย่าง.

“เก่งจะไปไหน?”ประโยคเดิมยังถูกถามขึ้นอีก
“ไปในที่  ที่คนอย่างพ่อควรอยู่..”
เก่งจูบแก้มลูกอีกครั้ง  พลางหันมามองปาล์มคนที่ทำให้ชีวิตเขาพังพินาศ

“ถ้ายังอวดเก่งไม่เลิก ก็เชิญมึงไสหัวออกไปได้เลย”
เสียงบิดายังดังโต้งๆอยู่ตรงหน้า
ไม่มีคำใดหลุดออกมาโต้ตอบกับบิดาซักพยางค์  นอกจากแววตาที่ยากจะเข้าใจ

..ปาล์ม..ได้แต่ยืนปลงตก  ไม่คาดคิดว่าเรื่องมันจะวิ่งหาทางออกเร็วขนาดนี้  ไม่ใช่เช้าพรุ่งนี้ตามที่ทุกคนคิด
“..เก่ง เลือด..”
เด็กน้อยยื่นมือไปแตะเลือดสีแดงที่มุมปากคนโต  พลางทำหน้าหยียิงฟันเหมือนเสียวไส้
“ช่างมัน...”เก่งลุกขึ้นเดินหนีออกจากบ้านไปอย่างไม่ลังเล

...ปุ๊บปั๊บ...ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  เขาบิดตัวไปมา  มองคนนั้นทีคนนั้นที  เหมือนให้ใครก็ได้ บอกเขาทีว่าคนข้างหน้าเขาจะไปไหน  และจะกลับมาเมื่อไหร่..
..หนึ่ง..ยกมือกุมขมับอย่างผิดหวังในตัวน้องชายที่สุด รั้น ดื้อ ดันทุรัง ชอบท้าทายในทางที่ผิด  เขารู้อยู่แล้วว่าน้องชายเขาเลือกจะไปไหน..
  

*************************************************
  -พี่เก่งไปแล้วอ่ะ  ใครก็รั้งไม่อยู่แล้ว  ปาล์มได้แต่ยืนมองตาปรอย

****************************************************
ฝากงานเขียนอีกเรื่องไว้อ่านแก้เซ็งนะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27090.0
กดบวกให้ทุกคนเช่นเดิมนะครับ
****************************************************

[Baruda]