หัวข้อ: -.\Ql.ปล้นรักเจ้าวายร้าย.๐.-ll-จบแล้ว-ll-150112-ll

[woodong]

อีดอกกกกก
เอ๊ะ คำนี้มันคุ้นๆๆนะ
ส่วนใหญ่ มักจะเป็น กะเทย เรียก ผู้หญิงนะ 5555555555555
ชักยังไง ยังไง แล้วนะ ปุ๊บปั๊บ ลูกแม่

ดีมาก ปุ๊บปั๊บ  ด่าเเรงๆๆๆ

เก่ง เมื่อไหร่จะมา  ช้าอ่ะ
มัวไปกกใครอยู่หรือเปล่า

[tookta]

ขอบคุณมากจ้าสำหรับน้ำจิ้ม
แต่ถ้าน้ำจิ้มออกมาแบบนี้ แล้วนางร้ายออกมาแบบนั้น
อยากโดดตบนางร้ายแบบนี้จริงๆ ไม่ต้องรอให้ถึงมือ
ของน้องปุ๊บปั๊บ && น้องชินนี่ สุดน่ารักทั้งสองหรอกจ้า
ปากแบบนี้มันต้องโดน......กระแทกปากซะ (โหด โมโหวุ้ย)
เป็นกำลังใจให้จ้า ^ ^

ปล. นายเก่งหายหัวไปไหนฮะ...ส่วนพี่หนึ่งก็มาให้ทันเวลาหน่อยจ้า
น้องปาล์มต้องการคนปกป้อง นายเก่งช่างมันไปเถอะไม่สำนึกซะบ้าง

[Winer]

 

เมื่อมีคนอ่านมารอดักตบน้องพิมพี่  เอ้ย  รออ่าน
คืนจะรีบไปเขียนมาให้ชม  เอ๋แต่จะได้มาวันไหนยังไม่แน่ใจ

เดี๋ยวไปเรียกพี่หนึ่ง
จัดการพี่เก่งก่อน  แต่เดี๋ยวก็รู้ว่าพี่เก่งมัวไปทำอะไรอยู่

มาตอนหน้ามีฉากลึกลับ แอบน่ากลัวนิดนึงน่ะ  อิอิใส่ลงไป
รอชมแล้วกันน่อ

ขอบคุณทุกคนที่แวะมาให้กำลังใจ
เดี๋ยวมากดบวกให้ทุกคน+ไปทำงานก่อนนา

[lucifel]

ปาล์มซวย
ตัวปัญหาทิ้งระเบิดตูมแล้วหายหัว
อยากบอกว่ายังเลวได้อีก

[taroni]

มารอ 

[Baruda]

 

[Dee^daY]

คุณปุ๊บปั๊บพูดไม่เพราะเลย..
แต่ก็สะใจดี

[OHmeza019]

อ๊ากกกกกกกกกกกก อยากอ่านเเล้วอะครับ อิอิอิ
เเล้วนี้เก่งจะรู้ไหม๊เนี๊ยะ พิมพี่สุดที่รักมาทำร้ายเมียเค้าเนี๊ยะ
อย่าได้ยอม อยากไห้ปาล์มเเรงใส่ ยัยพิมทำไรมาเอาไปลงที่เก่งไห้หมดเลย 55

[Winer]

 

พรุ่งนี้เจอกันนะ  เขียนไม่ได้ทัน  พอดีเปลี่ยนเวลาทำงานใหม่
ยังปรับตัวไม่ค่อยได้เลย คิคิ+555

ตอนใหม่ยาวมากมั่กๆ
ทิ้งท้ายไว้ด้วย  ปาล์มต้องเสียน้ำตาเพราะไอ้เก่งแล้ว
 

ขอบคุณที่มาอ่าน

[Winer]

  :mc4:ยาวววววมากกกก

ร่างใหญ่ล้มครืนอย่างกับตึกล้ม นอนราบ หายใจรวยระริน 
ปาล์มยื่นเท้าไปเขี่ยๆที่ปลายขา  เกรงว่าคนนอนจะมารยาสำออย หวังให้ตัวเองตกใจเล่น  เมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าสติไม่วิ่งกลับคืนแน่  เขาจึงนั่งลงข้างๆลำตัวคนใจเสาะใจปลาซิว ปาล์มบ่นกับลมกับฟ้า ลืมพายุโกรธทันตา บทลงโทษที่มอบให้มันหนักไปหรือเปล่านะ  ว่าพลางจับตัวผู้ชายไม้เลื้อยให้นอนหงายชี้เพดานพร้อมกับตบหน้าเบาๆ เพื่อดึงร่างเขาให้หลุดจากมิติมืด  ไม่น่าเชื่อฝ่ามือเดียวดายตัวเองจะซัดซะคนร่างสูงใหญ่อย่างกับตึก ล้มทั้งยืน ปาล์มพลิกฝ่ามือตัวเองไปมาดูให้แน่ใจ

“เก่งง..”
หนึ่งคำที่เอ่ย ช่างฝืนใจจะเรียกจริงๆ  แต่จะทิ้งไว้แบบนี้ก็ใช่ที่  เดี๋ยวจะหาว่าแล้งน้ำใจ  แต่ถ้ามันเกิดลุกขึ้นอาละวาด ตบตีขึ้นมา  มันก็ซวยรับประทานอีกนั่นแหละ ยังฉุนลึกๆ
“ ไอ้  ไอ้โรคจิต..”
“ไอ้บ้ากาม ใส่เสื้อก็ต้องปลดกระดุมลึกอก..”ว่าไปก็แอบด่ามันต่อหน้าบ้าง สะใจพิลึก
ปาล์มสรรหาสรรพนามงามๆ เรียกคนสลบเหมือด ใจคอไม่ดีเอาเสียเลย เกรงว่าเก่งจะเป็นอะไรมากกว่าแค่การสลบหยุดรู้สึกตัวชั่วครั้งชั่วคราว..
“.......”ปาล์มยังคงตบที่แก้มซีดๆของเก่งอย่างเนื่อง  จนด้วยเกล้าไม่รู้จะทำยังไงเมื่อสติกำลังบอดสนิท

-เวลาผ่านไปห้านาที  แต่สำหรับปาล์มเหมือนห้าชั่วโมง-

เก่งเริ่มกระดุกกระดิกนิ้ว คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน  ทำให้ปาล์มเริ่มหายใจคล่องเหมือนโล่งอกไปหนึ่งปะเหลาะ  นึกว่ามันน็อคเพราะโดนฝ่ามืออำมหิตเพียงครั้งเดียวไปแล้ว.
เก่งประคองตัวให้ลุกขึ้นนั่งช้าๆ สีหน้าตอบโจทย์ได้อย่างดี ว่าเลือดขึ้นหน้า
ปาล์มหน้าซีดขยับก้นหนีเพื่อตั้งรับสองสามคืบ เกิดโดนสวนกลับ จะได้ยกเท้าอันทรงเกียรติมอบให้เป็นของกำนัล  ไม่แน่ฝ่าเท้าอัศจรรย์อาจได้ประทับรอยไว้ที่แก้มข้างใดข้างหนึ่งของคนตรงหน้า

เก่งหันควับใส่คู่แค้น  สายตาอาฆาตจ้องเขม็ง  ยกมือหนักๆทุบหัวเบาๆ  เหมือนจะเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงคืนมาโดยด่วน  อารมณ์โทสะกำลังอัพเลเวลพุ่งทะยานจอยังคอหอย  เขากำลังแยกเขี้ยวยิงฟัน จะเอาคืนยังไงให้หายเจ็บ
ปาล์มก็จ้องการกระทำของเขาไม่คลาดสายตา
ไม่ง่ายเสียแล้วถ้าเก่งคิดจะลงมือทำอะไรปาล์มตอนนี้  แต่เขาใช่จะยอมรามือลงไปง่ายๆ  ขืนยอมปาล์มคงได้ใจไม่ยอมเป็นเบี้ยล่าง ยากต่อการจะควบคุมให้โอนอ่อนผ่อนตามยามคับขัน
“มึงงง.......”พอพูดได้ เก่งเริ่มตั้งท่าโจมตี หวังเอาคืนกับให้แสบไม่แพ้ที่เขาเจ็บกกหูตึบๆ
แต่ว่า...ทันใดนั้น...

สายลมเย็นวาบ พัดกรรโชกวิ่งมากระทบผิวกายเขาจนขนแขนลุกตั้ง ทั้งที่ไร้วี่แววคลื่นฟ้าฝนจะเทลงมา  ผ้าม่านลายสวยสะบัดพริ้ว พรึ่บพรั่บ ตามความแรงของกระแสลมโชยเยือกเย็น  บรรยากาศรอบข้าง  มันน่าขนลุกขนพองขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  กระดาษบนโต๊ะปลิวว่อน จนทั้งคู่ต่างขยับกายเข้าหากันแบบไม่ต้องนัดหมาย  เหมือนจะอ่านใจกันออก 
ปาล์มเกิดปอดแหก ย้ายตัวเองไปหาผู้ชายที่เกลียดเมื่อกี้ เหมือนจะไปหาการปกป้อง
เก่งก็ใช่ย่อย เขาเห็นปาล์มเลื่อนตัวมาหา  ก็พยายามฝืนเรียกความกล้าหาญออกมาใช้งาน ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันซุกหนีอยู่ซอกไหน หลืบไหนก็ไม่รู้ เขาไม่ใช่คนตาขาว แต่คราวนี้ขอน้อมรับเต็มๆ

เก่งรู้สึกเหมือนเห็นร่างโปร่งแสงลอยเข้ามาทางหน้าต่าง ด้วยความเร็วแสง...
!!ฟิ้วว  ตึบบ...
ปาล์มเบิกตาโพลงปะทะกับแรงลมวูบนั้น  พร้อมกับหงายหลังตึงลงไปข้างๆโดยไม่รู้สึกตัว 
เก่งกำลังงงกับสิ่งที่เห็น  แต่เขาก็ยังกัดฟันข่มความกลัวทิ้งไป ยังไงปาล์มก็สำคัญกว่าจะมานั่งกลัวสิ่งที่ไร้ตัวตน ในธาตุอากาศ
“ปาล์ม..”เขาถีบตัวเองเข้าไปหา  พร้อมกับประคองร่างนั้นขึ้นให้อยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง
“ปาล์ม ตื่นซิ”เก่งเขย่าร่างนั้นหัวสั่นหัวคลอน  อยากให้ปาล์มตื่นไวๆ เขาไม่ไว้วางใจบรรยากาศวังเวงแบบนี้  กระแสลมยังคงซัดเข้ามาในห้องเป็นระลอก  ขนแขนเขาลุกเกรียว มันให้บรรยากาศเหมือนหนังผีที่เคยดูนี่กระไร เหมือนลางไม่ดีบอกเหตุมาเป็นระยะๆ  อย่างน้อยถ้าปาล์มตื่นขึ้นเขาก็ยังรู้สึกว่ามีเพื่อน
“ปาล์ม  ตื่นซิว่ะ  ตื่น”ชายหนุ่มหมดความสามารถจะทำไงต่อ เขามองไปรอบๆห้องอยากจะเดินหนีออกไปจากความโหวงเหวง  แต่ติดตรงคนที่อยู่ในอ้อมแขนนี่ซิ  ไม่ยอมฟื้นรู้ตัวซักที นึกอยากสวดมนต์ขึ้นมาก็ไม่รู้จักซักบท วัดก็แทบจะไม่เข้าใกล้ เหมือนผีที่กลัวพระนักบุญ
“.ทำไมมันน่ากลัวจังว่ะ ทั้งลม ทั้งเสียง วี้ดด วิ๊วว”เก่งพึมพำงึมงำ อยากหายตัวไปซะเดี๋ยวนี้

ทันใดนั้น  เมื่อเขาหันกลับไปมองหน้าปาล์มอีกครั้ง  ตาของปาล์มเบิกโพลง  แววตาดุดันผิดสังเกต  มันกล้าแกร่ง  น่ากลัวชอบกล  ยิ่งทำให้ใจเขาหล่นตุ๊บลงไปฝั่งอยู่ใต้ดิน
 “ปาล์มโว้ย..”เก่งเบาเสียงเรียกลง  เหมือนไม่แน่ใจในดวงตาเขียวมรกตนั่น
“...เก่งงง ฮึฮึ....”
น้ำเสียงเรียกและหัวเราะปาล์มเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน มันเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง แน่นอนมันเป็นเสียงของผู้หญิง
“ปาล์ม...”ความคลางแคลงใจของเก่งเริ่มพุ่งจนเกือบร้อยองศา
“ใบปอ ไม่ใช่ ปาล์ม..”
เสียงตอบเย็นเฉียบที่ดังชัดเจนเข้าแก้วหู แทบทำให้ใจแข็งๆของผู้ชายคนหนึ่งช็อคโลก เยี่ยวราดได้เหมือนกัน  เขาไม่คิดว่าอะไรบางอย่างมันกำลังหวนกลับ  เพียงแต่กลับมาในแบบที่เขาคาดไม่ถึง  มันคนละภพภูมิ ผู้หญิงที่เขาเคยทอดทิ้งไปกำลังจะเยี่ยมเขาอีกครั้งอย่างงั้นเหรอ
“บะ บะ ใบปอออ”ชายหนุ่มลิ้นเป็นอัมพาต เหงื่อเริ่มแตก  ดวงตาเขามองอย่างหวาดกลัวจนน่าสมเพช ไม่มีเค้าคนเก่งหลงเหลือให้ใครได้เห็น นี่เขากำลังโดนผีเล่นงานเหรอ
“ดีใจที่เก่งยังจำได้.. หึหึ ”ใบปอในร่างน้องชายทัก ทำเอาคนฟังใจเต้นตูมตามเป็นกลองเพล เพราะความกลัวกำลังเล่นงานในจิตใจอย่างรุนแรง

เก่งปล่อยแขนจากร่างใบปอ  เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่ามันเป็น อดีตหญิงสาวที่เคยรัก มาหาเขาจริงๆ ขามันหนักเหมือนโดนตรึงยึดไว้กับที่  ก้าวไม่ออก ปากก็อ้าหวอ

“ใบปอ..”เก่งขยับก้นหนีได้หลายคืบ ยิ่งจ้องหน้าก็ยิ่งผวา
“.ฮึฮึ...”เสียงหัวเราะของเธอ  ช่างน่าสยองตับอย่างกับในหนังผี
“อย่า กลัววว ใบปอออแค่จะมาบอกกก”
“ต้องการ อะอะไร..”เก่งยังคงใจหายใจคว่ำ  ไม่คิดว่าจะต้องมาพูดกับภูตผี
“สิ่งที่เก่งทำกับใบปอ จะถูกลบล้างได้ก็เมื่อเก่ง ดูแลปาล์ม คงรู้นะว่าใบปอหมายความว่ายังไง”
“ส่วนเรื่องลูก ทำดีแล้ว  แต่หากทำผิดวันไหน  ได้เจอกันอีกแน่”
“ปะ ปะไปผุดไปเกิดเถอะใบปอ..”เก่งรีบแผ่เมตตาให้
“คนที่ฆ่าตัวตาย นั้นบาปหนา วิญญาญจะล่องลอยทนทุกข์ทรมานเพื่อรับกรรมจนกว่าจะหมดอายุขัย ฮือๆ”
ร่างของปาล์มเงยหน้าอ้าปากหวอ ตาเหลือก พร้อมกับล้มตึ่งไป.

สายลมหยุดพัก ทุกอย่างเริ่มสงบเข้าภาวะปกติ เมื่อสถานะการณ์คลี่คลาย เก่งหันมาสนใจปาล์มอีกครั้ง  เขาช้อนร่างนอนนิ่งขึ้น  แล้วยกไปวางไว้บนเตียงกว้าง  หัวสมองเร่งให้ทำงาน  เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้  ว่ามันจะเป็นไปได้  เขาไม่เคยทำบุญทำกุศลให้เธอเลย  จะว่าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้  ก็ไม่ถูก  เพียงแต่เขามองข้ามเลยละ  เขาเอนตัวนอนลงข้างปาล์มแล้วกอด   นี่เป็นครั้งแรกละมั้งที่เขาได้นอนบนเตียงเพราะว่าเขาอยากนอนให้หลับไปพร้อมๆกัน  หัวใจเหี่ยวๆของเขากำลังไตร่ตรองยกเหตุและผลร้อยแปด  เขานึกว่าใบปอไปถึงไหนต่อไหนแล้ว  มันกลับไม่ใช่  ที่แท้เธอยังลอยวนเวียนดูแลคนที่เธอรัก  ถ้าปาล์มตื่นขึ้นเขาจะบอกยังไง  เหมือนใบปอเจาะจงลงมาหาเขาโดยตรง เท่าที่ผ่านมาเขาก็ยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครได้เจอ (ผี)ใบปอ

กลางดึกคืนนั้น ปาล์มสะดุ้งตัวขึ้นมา  แต่ก็ต้องเจออ้อมแขนของใครบางคนกำลังโอบกอด พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอราดถึงหัวไหล่  ปาล์มรวบรวมเหตุการณ์ที่ยังพอจดจำได้มาทบทวนใหม่ใต้วงแขนนั่น  ถ้าถามว่ามันคิดลวนลามหรือไม่  ก็คงไม่ เพียงแค่นอนกอดจนหลับ เสื้อผ้ายังครบทุกชิ้น  แต่ตัวเองกลับรู้สึกเพลีย วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน ขี้เกียจปลุกคนหลับให้ตื่น พาลจะได้ทะเลาะไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนพอดี ขอเก็บงำความสงสัยฝากไว้ในหลุมอากาศพรุ่งนี้ค่อยหยิบมาถามใหม่

-เช้าแห่งความสดใส-
เก่งตื่นขึ้นมาก่อน  แต่เขาก็ไม่ได้ละมือที่กอดปาล์มออก  ยังคงทาบไว้แบบเดิม  ไม่รู้สิความต้องการของใบปอมันทำให้เขาต้องคิด  ใจหนึ่งก็เพราะกลัวเธอจะมาหาอีก  ส่วนอีกใจคนที่นอนหลับอยู่ก็เคยทำให้เขาหวั่นไหว เผลอพลั้งให้หึงหวง  โดยเฉพาะเวลาที่ปาล์มอยู่กับพี่ชาย  มันคือสิ่งที่เขาไม่ชอบเลยจริงๆ หรือว่าเขาจะชอบแต่ไม่กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกนั่น
ปาล์มลืมตาช้าๆ เก่งกระชับกอดขึ้นมาอีกนิด  ทำให้ทั้งคู่กระเถิบเข้ากัน เก่งหอมที่เส้นผมของปาล์ม โดยไม่รู้ว่าอีกคนรู้สึกตัวแล้ว.. หัวใจของปาล์มสูบฉีดเต้นแร้งเต้นกาขึ้น  แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
ในที่สุดหนุ่มนักรักก็ลุกขึ้นจากเตียง  เพื่อไปทำธุระประจำวัน..
ปาล์มนอนฟังเสียงนั่น  จนแน่ใจว่าได้ยินเสียงน้ำราดรดขึ้น  เขาจึงได้ขยับหลังเกร็งเป็นตะคริวกิน หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อโดนจูบ ให้ลุกขึ้นจากเตียงใหญ่บ้าง เครื่องนอนส่วนตัวของเก่งยังวางตั้งไว้ที่เดิม  แสดงว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ไปนอนที่โซฟาประจำตัวหน้าทีวี.

-สถานที่นัดเจอ-
ขณะที่เก่งมองหน้าปาล์มเลิกลั่ก ทำหน้าทำตาไม่น่าไว้วางใจเขาดูกระสับกระส่ายลุกลี้ลุกลน  ก่อนจะบอกว่าขอโทรศัพท์ไปหาเพื่อนหน่อย  ทิ้งให้น้าหลานรวมทั้งน้องชินนั่งทานเล่นของหวานรอยังสถานที่นัดพบของพี่ชาย ในเย็นวันนัดสำคัญดูทอร์คโชร์..

“น้องชิน อร่อยม่ะ น้ำแข็งใสใส่ลูกชิบ..”พี่ปุ๊บปั๊บถามเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“.อร่อยคับ  แต่ชินกินไม่หมด”
“เดี๋ยวพี่ปุ๊บปั๊บช่วยกินนะ”ว่าแล้วเด็กน้อยก็เลื่อนจานรองถ้วย  มาตรงหน้าตัวเอง
“น้องชินกินอีกม่ะ”ปุ๊บปั๊บถามอย่างเอาใจใส่
“.ก็ชินยังไม่ให้เลยอ่ะ แต่ปุ๊บปั๊บก็ดึงไปหน้าตาเฉย”เด็กน้อยต่อว่า

“พี่ปุ๊บปั๊บอ่ะ  ไม่คิดจะแย่งน้องชินกินหรอก  แต่พี่ปุ๊บปั๊บ จะตักป้อนน้องชินเอง  เดี๋ยวน้องชินอิ่มแล้ว  พี่ปุ๊บปั๊บค่อยกินต่อก็ได้  นะน้าปาล์มนะ”
ความรู้สึกของเด็กที่อยากดูแลเพื่อน  ทำให้น้ายิ้มแล้วยิ้มอีก  ไม่คิดว่าพี่สาวจะทิ้งเด็กน่าตาน่ารัก  ใครเห็นก็อยากเข้ามาหยิกเพราะหมั่นเขี้ยว อยากตีเพราะหมั่นไส้  แถมปากก็ช่างเจรจาฉอเลาะ จนผู้ใหญ่ต่างเทหัวใจรักเวลาได้อยู่ใกล้  แม้แต่พ่อแท้ๆ  ที่ตั้งแง่รังเกียจไว้ตั้งแต่ต้น  เดี๋ยวนี้ก็เล่นหัวเล่นหาง  แล้ววันหนึ่งถ้าหลานรู้ว่าใครคือพ่อเขาคิดอะไรบ้าง  ปาล์มได้แต่ตั้งคำถามในใจ.

“อ้ำดิ น้องชิน  น้าปาล์มค้าบ น้องชินไม่ยอมอ้าปาก”
หลังป้อนให้คำแล้วคำเล่า  น้องชินก็หยุดอ้าปากดื้อๆ  ทำให้คนป้อนหงุดหงิดหันช้อนน้ำแข็งใสปากตัวเองแทน แล้วเคี้ยวกรุ๊บๆแก้มโต
“หึหึ.. พี่ปุ๊บปั๊บก็ป้อนช้าๆซิครับ  น้องชินกินไม่ทันก็ไม่อยากจะอ้าปากนะซิ”
“กินช้ามันก็ละลายหมดไม่เหลืออะไร..”
“.พี่ปุ๊บปั๊บนี่ไม่รู้อะไรเลยน่อ น้าปาล์ม”น้องชินต่อว่าเห็นด้วยที่ปาล์มพูด  แต่ว่า..

“...............”น้องชินหันไปมองชายหญิงห้าคน ที่ยืนอยู่ข้างหลังปาล์มอย่างสงสัย  โดยที่ปาล์มยังไม่เอะใจ  เพราะที่นี่มันที่สาธารณะชน คนเข้าคนออกตามปกติ


“ใครอ่ะ..”ปุ๊บปั๊บถาม  เมื่อเห็นคนที่ยืนข้างหลัง  หนึ่งคนจ้องน้าตัวเอง ตาแทบลุกเป็นไฟ..
ปาล์มจึงหันไปตามเสียงทักของหลาน  เขาก็ตกใจเหมือนกัน  เมื่อโดนสายตาเหล่านั้นรุมประชาทัณฑ์ ทั้งที่เขาไม่รู้จักกันเลยซักนิด

“แกชื่อปาล์มใช่มั้ย.....”เสียงหญิงสาวที่สวยที่สุดกลุ่มพูดขึ้น
“ชะ ใช่..”ปาล์มลุกขึ้นจากเก้าอี้ตอบหน้าตาเฉย

ปุ๊บปั๊บกับน้องชินก็พลอยสนใจคนที่น้าตัวเองกำลังสนทนาไปด้วย. ทั้งคู่รู้สึกไม่ดีนักจึงหยุดกินของต่างๆ..

เพียงแค่เธอพยักหน้า  เพื่อนชายสองคนก็เข้ามาล็อคแขนปาล์มไว้อย่างรวดเร็ว  เหมือนมีการเตรียมแผนไว้ล่วงหน้ามาแล้ว
“อะอะไรกัน...”ปาล์มดิ้นขลุกขลัก  แต่ยังคงทำอะไรได้ไม่มาก
“พวกมึงเป็นใคร..”ปาล์มออกแรงขัดขืน  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยจริง
“เด็กๆ อยู่นิ่งๆนะ  พี่ๆขอคุยกับคนนี้หน่อย”เพื่อนของหญิงสาวเป็นคนบอกให้เด็กๆรู้
“จะทำอะไรน้าปาล์มเหรอ.”ปุ๊บปั๊บถามเสียงอ่อนโยน
“พิมมี่  เด็กคนนี้น่ารักว่ะ  ฉันชอบ”ว่าแล้วเธอก็หยิกแก้มแดงๆปุ๊บปั๊บไปที
“นังจ๋อมแจ๋ม ฉันให้แกมาช่วยฉัน  ไม่ได้ให้แกมาเล่นกับเด็ก”สาวสวยตวาดเพื่อน
“ล้อเล่นนะเพื่อน  ก็เด็กมันเจี๊ยะ จริงๆ”พี่น้องฝาแฝดหัวเราะ

หลังให้เพื่อนชายตรึงร่างของปาล์มให้อยู่กับที่  เธอก็สะบัดฝ่ามือใส่ลงไปที่แก้มทั้งสองข้างของปาล์มอย่างรวดเร็ว เธอใส่ความโกรธ เกลียด ชิงชัง ตบลงไปในมือนั่น  เพื่อระบายสิ่งที่เธออึดอัด อัดอั้นมานาน
!!เพี๊ยะ
!!เพี๊ยะ
ปาล์มหน้าชาฉึกฉึก เมื่อโดนตบซ้ายทีขวา แต่เขาก็ยังทนได้  เขาดิ้นอีกครั้งแต่ชายสองคนที่ล็อคแขนเขาไว้ก็กดหัวกดไหล่ไว้  จนเขาหมดทางสู้
!!ตุ๊บบ
หมัดหนักๆของชายที่ล็อคแขน ซัดลงที่ท้องอีกที ทำให้เขาหมดเรี่ยวแรงขัดขืน ได้แต่ก้มหน้ารับความจุกที่เล่นสวนเข้ามาถึงหัวใจ  แล้วตัวเองไปทำอะไรให้กับพวกมัน หน้าตาก็ไม่คุ้น.
“น้าปาล์ม...”
ปุ๊บปั๊บร้องเสียงหลง  เขาไม่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นแบบนี้  แล้วเก่งไปไหน  ทำไมถึงปล่อยให้ใครไม่รู้มาทำร้ายน้าเขา ลุงหนึ่งก็ไม่อยู่  ปุ๊บปั๊บโกรธจนตัวสั่น  เขาอยากจะเข้าไปชกทั้งห้าคนให้หงายผึ่งลงกับพื้นบ้าง
ชินเองก็ตกใจไม่ใช่น้อย..

“ฉันแค่มาสั่งสอนแต่คราวหน้า...”พิมมี่กำลังยื่นนิ้วไปจิ้มที่หน้าผากของปาล์ม
!!ฟิ้ววว...
เป๊ะ...เสียงน้ำกระทบพื้น
น้องชินสาดน้ำแข็งใสที่ละลายกลายเป็นน้ำไปยังร่างของพิมมี่  คนที่กำลังจ้องจะทำร้ายปาล์มอีก 
เมื่อเธอเห็นสิ่งสกปรกเลอะชุดเกือบหมื่นของเธอ ก็หยุดกึก  หันมามองหาต้นสายปลายเหตุด้วยสายตาอาฆาตแค้น
ปุ๊บปั๊บวิ่งไปข้างๆน้องชิน  ยิงสายตาไปยังพิมมี่ราวกับเป็นศัตรูมานับสิบปี..
“ไอ้เด็กบ้า อยากเจอตบใช่มั้ย..”พิมมี่แผดเสียงด่าน้องชิน  แต่กับปุ๊บปั๊บเธอรู้ว่าเป็นลูกใครจึงไม่คิดอะไรมาก

ปุ๊บปั๊บเขย่งเท้าขึ้น  เหมือนจะยืดตัวเองให้สูงเท่ากับพิมมี่  จะได้ต่อกรง่าย..
“..อิ ดอกกก..”ปุ๊บปั๊บโพล่งปาก ใช้คำที่เขาจำมาจากละครที่ดูกับย่า
“..หา.....”คนที่ร้องคำนี้คือปาล์ม  เพราะเขาไม่เคยเห็นหลานด่าคำแบบนี้เป็น
“...ดอกกก….”น้องชินว่าตามพี่ปุ๊บปั๊บ

มันยิ่งทำให้ผู้ใหญ่ทุกคนช็อครอบสอง..
“พิมมี่ เด็กมันด่า เทอะ เธอ....”จ๋อมแจ๋มพี่น้องฝาแฝดบอกเพื่อนรักพร้อมกัน
“กรี๊ดดดดดดด  กรี๊ดดดดดดด..”
พิมมี่แผดเสียงร้องใส่หน้าเพื่อนสาวอย่างแทงใจดำ
“ฉันรู้แล้ววว  เธอจะมาย้ำหาหอกหรือไง หา นังจ๋อมแจ๋ม  เดี๋ยวเจอตบทั้งพี่ทั้งน้อง”
เธอโวยวายกับเพื่อน กระทืบเท้าอยู่กับที่เหมือนคนบ้า  ในขณะที่เพื่อนคนอื่นต่างอมยิ้มไปตามๆกัน  ก็ผู้ใหญ่ที่โดนเด็กถอนหงอก  มันเสียเส้นกันไปข้างเลยล่ะ..
“ฮึฮึฮึ..”ปาล์มหัวเราะ  แม้จะเจ็บตัวไม่น้อย แต่คำด่าทอของหลานที่ปกป้องเขามันก็ทำให้คลายยิ้มออกมาได้.
“พี่ปุ๊บปั๊บเอาไงต่อ”น้องชินถามเพื่อนเหมือนปรึกษาหาทางออก
“ไม่รู้เหมือนกัน”ปุ๊บปั๊บหมดฤทธิ์
“.เอางี้ป่ะ เตะคนละทีเลย”น้องชินออกความเห็น
“กลัวเตะไม่ถึง ขาสั้น..”ปุ๊บปั๊บคำนวน
“งั้นก็ด่าอีกก็ได้ ดอกกก.”น้องชินคิดว่าเมื่อทำอะไรไม่ได้เลย  คงต้องใช้คำด่าทิ่มแทงเอา
“ผู้หญิงไม่ดี ตบหน้าทำไม”ปุ๊บปั๊บทั้งแค้นทั้งเหนื่อยแล้ว

พิมมี่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง  เมื่อโดนเด็กสามขวบกว่าด่าซะร้าวถึงไส้ติ่ง อีกคนไม่เท่าไหร่ จะเคืองแค่ไหนก็หวังว่าจะได้ก้าวขึ้นตำแหน่งมามี๊ในฝัน  และแล้วเธอก็อดกลั้นกัดฟันเอาไว้  พยายามสวมวิญญาณนางเอกหน้าหวานแสนดี ให้เพียบพร้อมเมื่อตั้งสติได้อีกครั้ง เธอฝืนยิ้มให้เด็กที่ได้ขึ้นชื่อว่าลูกในไส้ของเก่งคนแรก
...เธอตวัดสีหน้าเกรี้ยวกราดกลับมายังปาล์มอีกครั้ง  คงไม่มีใครจะบีบหัวใจเธอได้เจ็บเท่านี้อีกแล้ว  หากไม่มีหนุ่มคนนี้มาคั่นรักระหว่างสองหัวใจของเธอ ป่านนี้ตำแหน่งภรรยาคนแรกของเก่ง  จะหลุดเอื้อมมือใครไปไม่ได้นอกจากคนสวย คุณสมบัติเพียบไร้ที่ติอย่างเธอ  แถมคนเดียวกันนี้ยังพรากอิสระภาพของเก่งจนสิ้นเนื้อประดาตัว เขาต้องพบความทุกข์ทนอย่างแสนสาหัส  ตลอดระยะเวลาปีกว่า (นั่นคือสิ่งที่คนรักระบายกับเธอ)  ฉะนั้นการสั่งสอนคราวนี้  ถือว่าเป็นการยิงกระสุนนัดเดียวย่อมได้นกสองตัว 
เธอเงื้อมือจะตบปาล์มอีกซักป้าบ เพื่อความสะใจ  แต่เมื่อนึกถึงต้องการสร้างบทบาทนางเอกต่อหน้าเด็กๆ  เลยยกมืออีกข้างมากลบเกลื่อน  ทำเป็นตบมือตัวเองไปมาเบาๆ  แล้วยิ้มสวยๆให้เด็กๆได้เห็นสโนว์ไวท์ในตัวของเธอที่อยากจะฉายแววออกมา  เพิ่งคิดได้ว่าไม่น่าทำอะไรต่อหน้าพวกเขาเลย ลืมตัวไม่ชั่วขณะ

“ปล่อยมัน ทิน ฉันไม่อยากทำคนไม่มีทางสู้”เธอแสร้งทำเป็นมีน้ำใจ
“น่าจะต่อยอีกซักทีสอง ยังไม่หายมันส์มือเลย”เพื่อนชายหัวเราะลั่น
“เอาไว้คราวหน้าก็ได้  เดี๋ยวไม่ทันการณ์”เธอป้องปากกระซิบกับเพื่อนชายเบาๆ
“ก็ได้  แค่นี้ก็คงจะงงแดกไปอีกหลายชั่วโมง”
โจ๊กเพื่อนชายอีกคนเอ่ยขึ้น  เขาเองก็เขม่นขี้หน้าของปาล์มตามเพื่อน พลางผลักหัวปาล์มทิ้งข้อหาหมั่นไส้

“จ๋อมแจ๋ม  เลิกเล่นกับเด็กได้แล้ว ไป ไป”
พิมมี่รีบไล่เพื่อนๆ เมื่อเห็นใส่ใจการเล่นกับเด็กมากกว่าจะมาช่วยงานของเธอ ช่างเป็นเพื่อนรักจริงๆ แต่ช่างเถอะ ถือว่าเป็นการปลอบเด็กไม่ให้หวาดกลัว  กับภาพหวาดเสียวที่น้ากำลังได้รับ  เธอแอบหัวเราะดังลั่นในใจ  ยิ่งปาล์มต่อกรอะไรไม่ได้  เธอก็ยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่อง
ทินกับโจ๊กก็ปล่อยแขนทั้งสองข้างของปาล์มให้เป็นอิสระ หลุดจากการจับกุม พร้อมกับเดินนำหน้าพิมมี่ไป
ร่างของปาล์มร่วงไปกองกับพื้น  แต่เขาก็ใช้มือยันพื้นเพื่อลุกขึ้น  เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า. ฮึ..
“พี่ไปก่อนนะเจ้าหนู  แล้วเจอกันใหม่”
จ๋อมกับแจ๋ม เข้ามาจูบปุ๊บปั๊บกับน้องชินคนละฟอดสองฟอด หลังสั่งลาด้วยอาลัยความน่ารัก
ปุ๊บปั๊บขัดขืนเล็กๆ ก็เขากำลังโมโหพิมมี่ที่ทำร้ายน้าปาล์ม น้องชินก็ได้แต่เอ๋อแดก พวกนี้จะเอาไงกันแน่  สองสาวมากอดมาหอมท่าทางจะเล่นด้วย  ส่วนอีกสามคนกลับรุมน้าปาล์ม

“มามี๊ ไปก่อนนะ”พิมมี่สั่งลาด้วยท่าทางคิกคุ  เพื่อเรียกคะแนนรักจากปุ๊บปั๊บให้มากที่สุด  หลังจากนั้นเธอก็สะบัดร่างสวย เดินหนีไปอย่างเฉิดฉาย  ไม่แคร์กับสิ่งที่เธอวางยาไว้

ถึงตอนนี้ปาล์มเองก็ยังไม่รู้สาเหตุที่ทำให้ตัวเองเจอเรื่องเจ็บตัวอยู่ดี  คนพวกนี้เป็นใคร สมองหนักๆของเขาคิดไม่ออก  ไปก่อเรื่องกับใครไว้ก็จำไม่ได้  เคยก่อปัญหาไว้ก็เป็นตอนอยู่ที่บ้านเดิม  แต่พอมาอยู่นี่ก็ยังไม่เคยระรานกับใคร  หรือว่าพวกเพื่อนๆเหล่านั้น  เพิ่งคิดจะย้อนมาเอาคืนกับเขา วุ้ยย..ยังไงก็ยากที่จะเป็นไปได้

“.กลัวเลยเหรอถึงกับหนี  เดี๋ยวโตขึ้นเมื่อไหร่นะ จะตามไปเตะก้นให้โด่งเลย”
“ใช่ ชินฝากไว้ก่อน โตกว่านี้แล้วเจอกันใหม่”สำหรับชินแล้วพี่ปุ๊บปั๊บว่าไง  เขาก็ต้องว่าตาม
สองเด็กน้อยพูดตามประสาความโกรธ ยามเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บปวด  แต่คงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าขบกัดฟันน้ำนมเบาๆ  พร้อมกับวิ่งไปหาน้าที่นั่งอยู่กับพื้น  เพื่อช่วยเยียวยา
“น้าปาล์ม เจ็บมั้ย”
“นิดหน่อย”ปาล์มถึงจะเจ็บแค่ไหน  เขาก็คงไม่แสดงความเจ็บปวดให้หลานเห็น มันก็อายเหมือนกัน
“น้าปาล์มรู้จักพวกมันป่ะ”
“ไม่รู้..”ตอบจบ ปาล์มก็ประคองร่างตัวเอง ให้นั่งลงกับเก้าอี้
“สงสัยน้าปาล์มจะเจ็บนะน้องชิน”
สีหน้าบูดเบี้ยวของปาล์มทำให้หลานเดาออก
“นั่นนะสิ”
“..เก่งไปไหนนี่ น้าปาล์มเจ็บแบบนี้กลับไม่อยู่เฉยเลย”ปุ๊บปั๊บบ่นถึงพ่อเกล้าบังเกิดประเสริฐศรี ยามคับขันหายหัวจ้อย  คิดดูซิว่ามันน่าเจ็บใจแค่ไหน
“ฮึฮึ....”ปาล์มอดที่หัวเราะเบาๆไม่ได้  สงสัยเขาจะสอนหลานผิดหรือเปล่านะ
“น้องชิน  ปุ๊บปั๊บ  ห้ามใครเล่าให้ลุงหนึ่งฟังเด็ดขาด”ปาล์มรีบสั่งล่วงหน้า
“ครับ..”เด็กทั้งสองพูดง่ายจริงๆ



 

[Winer]

  ต่อนะ  ยาวจัดลงอันเดียวไม่ได้


เมื่อจัดการกับปาล์มพอหอมปากหอมคอเรียบร้อย พิมมี่ก็รีบรี่ไปหาเก่งยังจุดนัดพบอีกมุม  เพราะเธอเป็นคนวางแผนล่อเก่งให้ออกห่างจากเป้าหมาย  เพื่อความสะดวกในการกำจัดจุดอ่อนของหัวใจ  โดยการแกล้งโทรให้เก่งไปหา  และหลอกให้รอห่างจากจุดสำคัญพอสมควร  เพื่อป้องกันหนุ่มคนรักมาวุ่นวายกับภาระกิจที่เธอกับเพื่อนจะร่วมกันสาปส่งปาล์ม ไปรู้จักความเจ็บปวดในแบบที่เธอต้องการจะมอบให้ 
เธอแกล้งบอกว่าแบตฯกำลังหมดและจะรีบไปหา  ทั้งที่ความจริงเธอกับพวกกำลังตรงดิ่งไปยังศัตรูหัวใจตัวฉกาจที่ทำให้ความรักของเธอกระท่อนกระแท่น ไม่ราบรื่นมาเป็นแรมปี  หญิงมั่นอย่างเธอคิดว่าถึงเวลาที่เธอต้องลุกขึ้นมาชูป้าย  ประกาศต่อหน้าเฟซบุ๊ค บุกไปถึงทวิสเตอร์  อย่างน้อยก็เพื่อแสดงสิทธิ์และเสียง  เมื่อการเงียบไม่ได้ช่วยให้เธอได้สิ่งที่เธอรักมาอยู่ในกำมือ  แต่กรโจมตีของเธอ  เก่งเองก็ยังไม่รู้ว่าเธอกำลังลุกขึ้นปฏิวัติเงียบ..

“พิมมี่...”พอเจอหน้ากันเก่งก็แสดงสีหน้าหงุดหงิดใส่นิดนึง
“ที่รักคะ ขอโทษนะที่มาช้า  พอดีส้นรองเท้าพิมมี่หักก็เลยเดินช้า รองเท้าเจ้ากรรม..”
“แล้วไป นึกว่าจะต้องให้คอยจนรากงอก..”
“ขอโทษจริงๆค่ะ”เธออ้อนซบลงยังบ่าคนรัก
“.แล้วพิมมี่จะมาทำไมตอนนี้ เก่งไม่สะดวกที่จะมารับ”
“เอาน่า พิมมี่ไม่รบกวนเวลาเก่งมากหรอก  แค่อยากเจอหน้า จูบแก้มซักทีพิมมี่ก็จะไปแล้ว”
“ไปไหน.”
“พิมมี่นัดเพื่อนไว้อีกที่ค่ะ  ก็เก่งบอกว่าจะมาที่นี่ พิมมี่ก็เลยมาดักเจอ”
“..เก่งต้องไปแล้วนะมานานแล้ว”
“ได้ค่ะ  แต่ก่อนไปจูบแก้มพิมมี่ซักครั้งสิ”
เก่งก้มหน้ายื่นจมูกไปแตะที่พวงแก้มของเธอ..
“หอมจัง..”เก่งชม
“หอม ก็หาเวลาไปเยี่ยมเยือนพิมมี่บ่อยๆซิคะ  อย่าให้พิมมี่นอนเหงาคนเดียวทุกคืน”
“ขอบใจที่พิมมี่เข้าใจเก่ง  เก่งจะไปหาผู้หญิงที่เข้าใจเก่งแบบนี้ได้ที่ไหนในโลก”
“ปากหวาน  ขอให้หวานตลอดไปนะ พิมมี่ไปล่ะ เดี๋ยวไม่ทันนัดเพื่อน”
พูดจบเธอก็ยื่นมือไปลูบเป้าของเก่งเบาๆ เหมือนเป็นยั่วยวน..
เก่งขนลุกเกรียว  พลางยิ้มตอบรับ  แต่เวลาไม่เพียงพอที่เขาจะทำสิ่งที่ต้องการ..
“บ๊าย บายค่ะ.”เธอส่งจูบทิ้งท้ายอย่างเสียดาย

เก่งเดินถอยหลัง  ตาก็มองตามส่ง มือก็ยกโบกให้จนลับตา  ทั้งคู่ต่างเล่นหูเล่นตากันแพราวพราว  แต่การทิ้งปาล์มกับลูกไว้ทำให้เขาต้องสะกดอารมณ์อยากให้หลุดพ้น  ปาล์มไม่เท่าไหร่แต่เด็กทั้งสอง  รวมทั้งถ้าพี่ชายมาแล้วไม่เห็นด้วยนี่  เขาคงไม่พ้นโดนกระแนะกระแหน่ ขบกัดให้เจ็บแสบคันๆตามเคย..  ทุกวันนี้เขาโดนพี่ชายจับผิดทุกย่างก้าว เขาจึงพยายามไม่ขยับให้ผิดก้าว  เกิดพี่ชายปากพล่อย ส่งสัญญาณไฟแดงถึงพ่อกับขึ้นเมื่อไหร่  นั่นคือเขาหมดทางเดิน.


หนึ่งรับฟ้ากับโป้งมาด้วย  เขาโกหกเก่งว่ามีตั๋วเพียงสองใบ  แต่จริงๆแล้ว เขามีเผื่อแผ่อีกจึงให้เก่งพาเด็กๆมารอเพื่อจะดูด้วยกัน  เขาไม่ใช่พี่ชายใจจืดใจดำ ถึงเก่งจะเสเพลอย่างไรเขาก็รักน้องชายคนนี้ของเขา..

“ลุงหนึ่ง...”ปุ๊บปั๊บทะยานไปหาร่างคุ้นเคย  เขารู้สึกอบอุ่นใจยิ่ง  ต่างกับเมื่อกี้เขามองไม่เห็นใครเลย  คนที่หวังจะพึ่งพาก็หายหัวลับไป
“ใครไม่รู้คับ  มาตบและต่อยน้าปาล์ม น้าปาล์มเจ็บมากเลยคับ”
นักข่าวน้อยรีบรายงานข่าวด่วน  ลืมที่รับปากไว้กับน้าหมดสิ้น
ปาล์มซบหัวลงกับโต๊ะ ปลงตก  ไอ้ครับที่รับปากเมื่อกี้เอาไปทิ้งไว้ไหนซะแล้ว เฮ้อ..
ทั้งสามเมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กน้อยพูดก็ตกตะลึง ไม่แพ้กัน หกลูกตาจ้องไปที่ปาล์มพร้อมกัน..
“มีผู้ชายสองคน  ผู้หญิงสามคน มีคนหนึ่งตบเอา ตบเอา จนหน้าปาล์มพูดไม่ได้เลย”
น้องชินช่วยสุ่มไฟให้แรงอีกคน มันก็ยิ่งน่าเชื่อ..
“.ปาล์มเป็นไงบ้าง”ฟ้ารุดไปนั่งลงข้างๆ เพื่อนเจ็บตัวเองก็พลอยเจ็บ
“ปาล์ม จริงอย่างที่เด็กๆว่าหรือเปล่า”โป้งลูบหัวน้องรหัสที่ขโมยหัวใจเขาไปเรียบร้อยแล้ว
“.ไอ้เก่งมันไปไหน”
หนึ่งรีบถามหาน้องชายตัวการสำคัญ  เขาคิดว่ามันต้องเกิดมาจากตัวต้นปัญหาคนนี้แน่
“พี่หนึ่ง  ปาล์มไม่เป็นไร เขาแค่เข้าใจผิด  ปาล์มไม่เป็นอะไรจริงๆ”ปาล์มยืนยันเสียงแข็ง พลางหัวเราะให้ดูเพื่อไม่ให้อะไรมันเดือดไปกว่านี้.
“ปาล์มจะปกป้องมันทำไม.”หนึ่งของขึ้นแล้ว ก็สีแก้มมันฟ้อง  ว่าสิ่งที่หลานพูดคือความจริง
“ปาล์ม ปาล์มต้องทวงความยุติธรรมคืนนะ  ให้พี่หนึ่งจัดการให้”
“นั่นนะซิปาล์ม  ให้ใครมารังแกกันง่ายแบบนี้  มันไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องนะ”โป้งพลอยโมโห
“ปุ๊บปั๊บรู้จักผู้หญิงคนนั้นมั้ย”ฟ้าถาม
“ไม่รู้จักอ่ะค้าบ..”หลานทำหน้าหงอยเหงา  เขาไม่รู้จักจริงๆ
“ปาล์มยังไม่เคยเห็นหน้าเลย  ปาล์มว่าเขาจำคนผิดมากกว่า  ไม่งั้นปาล์มคงเจ็บตัวมากกว่านี้”
“ไอ้เก่งมันไสหัวไปไหน  มีเกิดเรื่องแล้วยังไม่โผล่หน้ามาอีก”
หนึ่งทุบโต๊ะจ้องหน้าปาล์ม  เหมือนจะสืบเรื่องราวจากดวงตาใส..

“ปาล์มว่าไปดูทอร์คโชร์ดีกว่า  เดี๋ยวไม่ทัน”ปาล์มพยายามบิดเบือนความสนใจ
“ฟ้า โป้งพาปาล์มกับเด็กๆเข้าไปรอพี่ข้างในก่อน  พี่จะรอไอ้เก่งมาตอบคำถาม”
“งั้น ก็ไปพร้อมกันก็ได้..”ปาล์มขอ
“ไม่ต้องหรอก  ไปรอพี่ข้างในนะปาล์ม”หนึ่งทำหน้าเอาจริง
“ไปเถอะปาล์ม  ให้พี่หนึ่งเขาคุยกัน”
“ไปนะคับน้าปาล์ม ปุ๊บปั๊บอยากดู”
เมื่อเด็กๆวิงวอน  ปาล์มจึงยอมอ่อนเดินตามไป  โดยมีโป้งเดินกุมมือไป..

หนึ่งนั่งรอซักพักเจ้าตัวการก็โผล่หน้ามาให้เห็นทันที
“อ้าวพี่หนึ่ง มาแล้วเหรอ ปาล์มกับเด็กๆล่ะ”
“ไปไหนมา”น้ำเสียงนี่บอกถึงความเอือมระอา
“เอ่อ ผมท้องผูก ก็เลยนั่งนานไปหน่อย”เก่งหน้าระรื่น
“ไปห้องน้ำมาเหรอ  งั้นก็กินหมัดพี่ซักคำซี..”
!!พั้ว..
พูดไปหมัดก็ลอยไป ชนปลายคางน้องรักจังๆ
เก่งสะบัดหน้า พรืดด  เรียกสติคืนกลับ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆพี่ชายก็เล่นงาน  เขายกมือกุมคางมองพี่ชายอย่างไม่ชอบเอาเสียเลยเมื่องานเข้าแบบนี้..
“ทิ้งปาล์มกับเด็กๆให้อยู่กันตามลำพังได้ยังไง”
“ผมจะเข้าห้องน้ำ  พี่จะให้ผมลากพวกเขาไปด้วยหรือไง  พูดอะไรเข้าใจยากจริงๆว่ะ”
“พี่จะทำยังไงกับแกดีไอ้เก่ง..”
“ผมทำอะไรผิดอีกล่ะ  ผมไม่ใช่กระสอบทรายนะคิดจะชกก็ชก คิดจะต่อยก็ต่อย”
“พี่จะพูดอะไรก็พูดมาสิ  ผมงงไปหมดแล้ว โดนต่อยฟรีๆ แบบนี้ไม่สวยแน่”
“จะต่อยพี่คืนมั้ยล่ะ”
“.อยากเหมือนกัน..”เก่งไม่คิดจะล่วงเกินพี่ชายคนเดียวอยู่แล้ว  ได้แต่หลบสายตาพายุไฟนั่น
“.ไป ปาล์มกับเด็กเข้าไปรอข้างในแล้ว”
“ก็ไหนบอกว่ามีแค่สองใบ”
“เอ่อน่า  พี่มีปัญญาพาแกเข้าได้ด้วยแล้วกัน”
“แบบนี้ค่อยยังชั่ว  เจ็บตัวแต่ยังมีของแถมให้”
“ทำเป็นปากดีไอ้เก่ง  กลับบ้านเมื่อไหร่  พี่สะสางอีกรอบแน่”
“อ่ะ นี่ยังไม่จบอีกเหรอ”เก่งแกล้งทำเป็นโอดโอยใส่  หวังให้พี่ชายเห็นใจ
“มันแค่เริ่มต้น  พี่ไม่ใช่พวกไร้สมองทำอะไรไม่คิด”
“.........”เก่งอึดอัดกับคำตอบพี่ชาย  เขายังไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร ได้แต่ขบคิดในใจ ความอยากรู้ทำให้เขาแทบจะระเบิดอกตัวเองออกมาให้คลายความคั่งค้าง เจ็บปากก็เจ็บ  ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงซัดคืนแบบไม่ต้องคิด..

จบงานทอร์คโชว์นักพูดชื่อดัง ทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะของผู้ชมเต็มฮอลล์ไว้ข้างหลัง  ปาล์มเองก็เผลอหัวเราะแทบฟันร่วง ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง  แต่คนที่ไม่พอใจกลับเป็นคนมาทีหลัง  เขานั่งติดกับพี่ชาย ปาล์มนั่งติดกับโป้งและเด็กๆ  คิดไปคิดมาเขาก็อยากหาอะไรไปกระแทกปากของโป้งให้หายยุกยิกในใจจริงๆ  แล้วฟ้าอีกคนจะมาทำไม  สรุปแล้วเขารู้สึกเหมือนคนอื่นไปเลยละนาทีนี้..


เมื่อได้เห็นหน้าปาล์มๆชัดอีกครั้ง  ชายหนุ่มก็เกิดความสงสัย..
“เฮ้ย ห้าว ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาว่ะ ฮึฮึ..”เก่งแซว  เพราะรอยแดงเหล่านั้นทำให้เขาอดขำไม่ได้
!!ตับบ...
หนึ่งสับสันมือไปที่คอน้องชายเหมือนเตือน..
“ยังจะถามอีก  เพราะมึงคนเดียว”
“นั่นนะซิ ทิ้งปาล์มให้อยู่กับเด็กตามลำพัง  มีคนคิดไม่ซื่อกับปาล์มแล้วยังจะมาล้ออีก”โป้งหน้าคว่ำ
“เฮ้ย จริงดิ..”เก่งขากรรไกรค้าง
“ยังจะมาเยาะเย้ยอีกนะมึง.”พี่ชายอดที่จะด่าไม่ได้
“น่าด่าจริงๆ ผู้ชายคนนี้”ฟ้าซ้ำเข้าไปอีกคน.

“เก่ง ไปไหนมา มีคนมารุมทำร้ายน้าปาล์ม  มาตั้งหลายคน.”ปุ๊บปั๊บเท้าเอวว่าเลย
ต่อมความรู้สึกของเก่งเริ่มงาน.
“เก่ง เป็นคนไม่ดีเลยนะ”ลูกชายว่าต่อตามอารมณ์เซ็งเป็ด..

!!หมับบ..
เก่งคว้าข้อมือปาล์มเอาไว้  เพื่อให้หันมาพูดกับเขา..
“ใครทำมึง..”เก่งเสียงแข็ง เพื่อสอบสวน
“กูไม่รู้..”ปาล์มก็ตอบโต้รุนแรง
“กูไม่ได้ถามเล่นๆ  มึงอย่าทำให้กูอารมณ์เสีย”
“..กูไม่รู้..”ปาล์มย้ำอีกรอบ
“.มึงอย่าทำให้กูโมโห. กูถามดีๆ..”
“ก็กูบอกว่ากูไม่รู้  มึงหายไปไหนมาล่ะ  ตอนเกิดเรื่อง”
ปาล์มประสานสายตากับเก่งแล้วน้ำตามันก็จี๊ดขึ้น  จนต้องหันหน้าหลบหลีก ไม่อยากให้น้ำใสๆ มันออกมาประจานให้อับอายสายตาใคร..
แต่ว่าผมจะน้ำตาตกทำไมกับเรื่องแค่นี้..
..หรือว่า  ผมจะเผลอปันใจให้  จึงรู้สึกน้อยใจ...

 

[kyoya11]

แอบน่ากลัวตอนใบปอมา เหอะๆ
พิมมี่นี่น่าเอาน้ำแข็งสาดใส่หน้าเนอะ เฮ้อ! หนูปาล์มไปรับรักกับพี่หนึ่งดีกว่าเยอะ ><

[Dee^daY]

อย่าให้ความน้อยใจมาบังตา
อย่าให้ความไม่เข้าใจมาบังใจ..

[OHmeza019]

สมองเก่งมันจะทำงานไม๊เนี๊ยะ
ว่ายัยพิมมี่เมียรักมากระทืบปาล์มเน๊ยะ

[som]

ไอ้คนแบบนี้นะ  จับมันตอนซะเลยดีกว่ามั๊ย
ไม่รู้จะด่าไงแล้ว

[woodong]

ฉันเกลียดผู้หญิง เอ๊ะอ่ะ ก็ผัวกู

เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[arun do d]

เซ็งเป็ด มันน่าให้ใบปอมาหาอีกรอบนะเนี้ยะ 

[KoTo_Nat]

โอ้ว น่าจะชกซ้ำเก่งนะ หมั่นใส้

อยากให้ใบปอมาอีกจังจะได้รู้สึก

รีบๆมาต่อนะครับ แอบติดตามงานคุณมานานครับ

ชอบการเล่าเรื่องของคุณดี มันได้อารมร์เหมือนเราได้เข้าไปอยู่ในที่นั้นเลยเวลาอ่าน สนุกครับ ชวนให้ติดตาม

[tookta]

ขอบคุณจ้า
โอ๊ย....อยากเป็นผู้ชมแถวนั้นจริงๆเลย
จะได้กระโดดเข้าไปช่วยปาล์ม โมโหอ่ะ
อยากตบพิมมี่อย่างแรง บังอาจมากที่ทำแบบนี้
แต่เมื่อนางร้ายออกมาแล้ว ปาล์มก็ไม่ต้อง
ทำให้ตัวเองเป็นนายเอกที่อยู่ในนิยาย
ใครทำร้ายเราเราก็ต้องทำกลับให้มันหลายร้อยเท่า
หึหึหี

ส่วนนายเก่งยังทำอีกไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง
มีโอกาสก็หัดใช้ซะ ไม่ใช่ต้องรอให้โอกาสมัน
หายไปแล้วค่อยมาร้องขอ แล้วตอนนั้นใครเค้าจะให้

ปล. เปลี่ยนเป็นพี่หนึ่งสุดแสนดีเลยได้ไหมจ๊ะ สนับสนุน +1 ^ ^

[taroni]

 มีผีใบปอมาด้วย

[Momichi]

ยัยพิมมี่นี่น่าตบห้าพันครั้งจริงๆๆ อยู่ๆๆมาทำร้ายปาล์มได้ไง ยังดีที่ปาล์มไม่เป็นไรมากนะเนี่่ย
ถ้าไม่ได้ปุ๊บปั๊บนะ ปาล์มคงโดนหนักกว่านี้แน่ๆๆ
นายเก่งนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆๆ ปกป้อมปาล์มก็ไม่ได้ เดี๋ยวให้พี่หนึ่งยึดปาล์มคืนเลย เอ๊ะหรือจะให้ผีพี่ใบปอมาหักคอดีนะ พี่แกออุตส่าห์มาฝากฝังน้องไว้ ยังจะกล้าคิดสวมเขาให้ปาล์มอีก อีตาเก่งตัวดี มันน่านัก

[● MaYa~Boy ●]

ใบปอมาอีกรอบหน่อยสิ

[debubly]

ถ้ากระโดดเข้าไปช่วยในคอมได้ นังผู้หญิงคนนั้นไม่เหลือแม้แต่ซาก

 

[Baruda]

 

[i1_to*pp]

ยัยพิมมี่นี่น่าตบมาก
เกลียดไอ้เก่งว่ะ น่าจะให้ใบปอมาหาอีก
+

[Coolsipie]

อยากให้ใบปอไปสั่งสอนพิมมี่บ้างจัง คงจะสนุกน่าดู 

[Winer]

 
ตอนนี้ตอบเม้นท์ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ทำให้ดึงมาตอบไม่ได้เยอะเหมือนก่อน
แวะมาอ่านเม้นท์แล้วก็ได้ไอเดียนึงอย่าง(เก็บไว้เป็นข้อมูล)

ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านและให้กำลังใจ

+1ให้กำลังทุกคนเหมือนเดิม
 

[kyoya11]

ไอเดียนั้นดีสินะ ไม่ใช่มาม่านะพี่

[gayraygirl]

  ไอ้เก่งน้อทีนี้ละมาทำขึ้นเสียงใส่
ทำไมมันไม่คิดจะปรับปรุงตัวว้า 

[Still_14OC]

ว๊ายยยยยยยยยยยย ตามมาทันแล้ว กำลังเริ่มมันส์  รีบมาอัพเร็วๆน้า