#25 อนาคตของฉันและเธอ
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งตอนสายของอีกวันพอมองนาฬิการก็เห็นว่า9โมงเช้าแล้ว...
เดี่ยวนะ ...ไอ้ป้องหายไปไหน?
ผมลืมตาขึ้น หลังเอาแขนคว้านหาตัวมันบนเตียงแล้วไม่เจอ
"ป้อง...ไอ้ป้อง"
ผมตะโกนเรียก หายไปไหนแต่เช้านะ(9โมงของมึงนี้คือเช้า? : ปกป้อง)
เสียงกุกกักจากในครัวเรียกผมให้เดินเข้าไปข้างใน
ไอ้ตัวดีของผมยืนใส่หูฟังสีน้ำเงินยืนทำอะไรสักอย่างอยู่
"ทำอะไรครับ?"
ผมสวมกอดเบาๆก่อนจะถามเสียงใส คนถูกกอดปลดหูฟังไว้ตรงคอก่อนจะตอบกลับมา
"ทอดปลา...ป้องอยากกินอ๊ะ"
มันว่าก่อนจะพลิกตัวปลากลับด้าน
"แล้วลุกปร๋อแบบนี้ไม่เจ็บไม่ปวดเลยเราะ?"
ผมถาม ท่าทางไอ้ป้องดูปกติมาก ไม่เหมือนคนที่เพิ่ง...เออ...เพิ่ง.... รู้ๆกันเนาะ งั้นข้าม!!
"เจ็บดิ... ปวดสะโพก เมื่อเช้าลุกไปเข้าห้องน้ำก็ปวด..."
มันเท้าเอวพูด มือก็จับตะหลิวพลิกตัวปลาที่เหลืองกรอบขึ้นจากกะทะก่อนจะวางกับตระแกรงถี่รอปลาเสด็จน้ำมัน
"แล้วจะรีบลุกทำไมล่ะครับ น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย"
ผมเอ็ดอีกฝ่าย ก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะกินข้าวรอ ไอ้ป้องตักข้าวให้
"นอนต่อไม่ไหวอ๊ะ ป้องตื่นแล้วนิสัยมันไม่ชอบนอนต่อ"
ไอ้ป้องพูดพร้อมส่งจานข้าวให้ผม
"เกียร์หลับได้ตลอดนั้นแหละ ฮ่าๆ"
ผมเห็นไอ้ป้องเดินมานั่งข้างๆ มันสะดุ้งตัวนิดๆตอนก้นสัมผัสกับเก้าอี้จนต้องเปลี่ยนถ้านั่งทิ้งน้ำหนักตัวไปทางอื่น
"เจ็บเหรอ?"
ผมถามขึ้นเบาๆ มันคงจะเจ็บมากแต่กลั้นไว้ตามนิสัย
อีกฝ่ายพยักหน้าให้ผมเบาๆ ผมเปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ ก่อนจะอุ้มมันตัวลอยข้ามมานั่งบนช่องว่างสามเหลี่ยมตรงตัก พอก้นมันไม่ได้สัมผัสกับพื้นโต๊ะโดยตรงเท่านี้ก็คงไม่เจ็บแล้วครับ
คนถูกอุ้มหน้าเหวอ แต่ก็ยอมให้ผมอุ้มมานั่งตรงตักดีๆ ไอ้ป้องเป็นคนฉลาดมันมองแวบเดี่ยวแล้วก็คงเข้าใจเลยไม่ได้ว่าอะไรผม
"ขอโทษนะ ป้องเลยเจ็บเลย"
ผมพูดขอโทษอีกฝ่ายเพราะเมื่อวานตัวเองวางแผนไว้เอง
ไอ้ป้องยิ้มให้ผมจางๆ มือสองข้างยกขึ้นมาแตะแก้มผมแผ่วเบา
"ไม่โกรธหรอก ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดจากความรัก ไม่ใช่ความใคร่ แต่... "
"แต่อะไรครับ?"
ผมถาม เมื่อจู่ๆมันทำท่าจะพูดแล้วก็เงียบไป
"ป้อง ไม่เอาแบบนี้ คิดอะไรไหนลองพูดให้เกียร์ฟังสิครับ"
มันพยักหน้าก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของผม
"ป้องกลัว...เกิดวันหนึ่งเกียร์เบื่อป้องหรือ หรือว่าได้แล้วก็..."
"ฟันแล้วทิ้ง?"
ผมต่อประโยคให้อีกฝ่าย
"อืม..."
"น่ารักที่สุดเลยแฟนเกียร์เนี้ย"
ผมพูดพร้อมหอมแก้มมันทั้งซ้ายทั้งขวา พอเห็นมันยังทำหน้ามึนๆเลยอธิบายเพิ่ม
"เกียร์รักป้องครับ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเกียร์ยอมรับว่าวางแผนไว้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็อย่างที่ป้องบอกมันเกิดขึ้นจากความรัก ไม่ใช่
ความไคร่"
ถ้าป้องมันสังเกตุหน่อย จะเห็นเลยครับว่าผมเป็นห่วงมันขนาดไหน ที่มือคืนรุกเอาๆ แต่มือข้างขวาของผมแอบทาบลงกับอกข้าง
ซ้ายอยู่เนื่องๆเพราะกลัวว่าร่างกายรับไม่ไหว พอเห็นว่าปกติดีผมถึงได้ต่อ
"ก็เกียร์ได้นิ ไม่ได้เสียเหมือนป้อง"
"ใครบอกเกียร์ไม่เสียอะไร?"
"....."
ผมอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดต่อ
"ก็เกียร์เสียหัวใจให้ป้องไปทั้งดวงแล้วไงครับ"
"แหวะ... เลี่ยน"
มันเบะปากพูด ทำไมอ่า ผมว่าพูดแบบนี้ก็น่ารักดีออก
เมื่อก่อนผมเคยคิดนะ ว่าการที่เราพูดหยาบๆขึ้นมึง กู ใส่กัน มันหมายถึงการที่เราสนิทกันมาก แต่กับไอ้ป้องพูดกันธรรมดา ผมก็
กลับรู้สึกว่าเราสนิทกันมาก ไม่เห็นจำเป็นต้องหยาบใส่กันเลยสงสัยคงต้องเปลี่ยนมุมมองอีกแล้วแหะ...
ผมกับป้องนั่งกินข้าวกันจนอิ่ม ก่อนมันจะชวนผมขึ้นห้องไปอ่านหนังสือ ไอ้ป้องโทรไปบอกพี่เซียร์เรื่องที่วันนี้หยุดเรียนไปหนึ่งวันซึ่งทางนู้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะแบบแปลนรอบก่อนยังใช้ได้อยู่ ถ้าจะมีปัญหาก็แค่สาขาหนึ่งกับสองข่มกันก็เท่านั้น ดีหน่อยตรงที่พี่ยาประกาศห้ามทุกคนทะเลาะกันเด็ดขาดทั้งสองสาขาเลยหันมาแข่งกันด้วยการสร้างผลงานซะมากกว่านั้นเลยถือ เป็นเรื่องที่ดีเพราะยิ่งแข่งผลงานที่ออกมายิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ
ต่อมาคือปัญหานักแสดง
บทเจ้าหญิงโฉมงาม แรกเริ่มที่ตั้งไว้คือไอ้ต้องตา แต่พวกผมลืมไปว่าเจ้าของมันดุ!!! ไอ้อู๋มันไม่ยอมนะสิครับ ไอ้ต้องเลยอดไปตามระเบียบคนต่อไปที่ถูกเสนอชื่อคือมู่หลานกับน้องแน่ ซึ่งทั้งสองคนติดปัญหาเดียวกันหมด(ไอ้พวกแมวห่วงปลาย่าง!!!!)จะให้น้องเพลงแสดงก็ไม่ได้เพราะอยู่คนละโรงเรียน
ท้ายสุดพี่ยากับพี่เซียร์เลยโยนไปให้คนเขียนบทละครซะดื้อๆ ผมยังไม่เคยเห็นหน้าอีกฝ่ายหรอกนะ แต่เห็นไอ้ป้องบอกว่าชื่อเดียร์ เป็นเด็กเรียนเรียบร้อย ใส่แว่นอันหนาๆสไตล์เด็กเนิร์ด ป้องกระซิบกับผมต่อว่าละครเวทีปีนี้อาจได้เห็นอะไรดีๆก็ได้ เพียงแต่มันไม่บอกผมว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เท่านั้น
ข้ามเรื่องละครเวทีไปก่อน เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคืองานวิชาการที่จะจัดขึ้นหลังสอบกลางภาคเสร็จเพียงหนึ่งวัน ปีนี้อลังการสุดๆ แถมแขกแต่ล่ะคนที่ซื้อบัตรยังเป็นคนดังและเซเลปแห่งโลกโซเซียล ผมได้ข่าวมาว่าจะมีคนของค่ายเพลงต่างๆมาดูโชว์ในวันนั้นด้วย ซึ่งไม่ต้องบอกก็ทราบกันดีว่ามากันพร้อมเพียงขนาดนี้เพราะต้องการอะไร ใครๆก็คงอยากเห็น'เพชรที่ยังไม่ได้เจียรไนย'และหลายๆคนคงอยากที่จะครอบครอง ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน ผมเองก็ยอมรับ อยากดูเหมือนกันครับ ไอ้การแสดงสดของ'อามัว'นะ...
กลับมายังปัจจุบัน
ตอนนี้ผมกำลังนั่งทะเลาะกับพันธุกรร หนึ่งในวิชาที่จะต้องสอบ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กศิลป์อย่างพวกผมทำไมต้องสอบวิทย์ แถมยากสุดๆอีกต่างหาก
"ไม่ใช่แบบนั้นเกียร์ จีโนไทป์OกับABจะต้องได้กรุ๊ปเลือดAหรือBเท่านั้น เพราะiiของโอเข้ากันได้แค่IA,IB"
ผมขยี้หัวเหนื่อยปนหงุดหงิดเล็กๆ ด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมมันยากแบบนี้วะ?
"ป้องกรุ๊ปไรอ๊ะ"
พอก่อนครับ ผมไม่ใช่พวกบ้าอ่านมาราธอน ถ้าเหนื่อยจะพักก่อนดีกว่า
"ป้องกรุ๊ปA"
"เกียร์กรุ๊ปB.... แล้วAกับBเนี้ย ลูกออกมาได้กรุ๊ปอะไร?"
จบคำคนถูกถามก็หน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ ให้ตายเหอะครับ ป้องเนี้ยไม่ว่าจะพูดอะไรก็ติดเขินตลอด
น่ารักซะไม่มี...
"เกียร์บ้า"
"ถ้าจะบ้า ก็บ้ารักป้อง"
ผมหยอดอีกรอบคราวนี้ไอ้ป้องคงเหนื่อยที่จะเถียงมันเลยนั่งอ่านหนังสือเงียบๆแทน
"เกียร์"
"ครับ? "
"คิดบ้างรึยัง ว่าโตขึ้นอยากทำงานอะไร?"
ผมนั่งคิดตาม จะว่าไปผมเองก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลยซะด้วยสิ ขนาดต่อม.ปลายยังต่อตามไอ้อู๋ไอ้เฟรมเลยครับ
"เอาจริงๆเกียร์ยังไม่ได้คิดเลย"
ผมตอบไปตามสภาพความเป็นจริงสมองนี้ว่างเปล่าสุดๆ
"เกียร์ชอบอยู่กับคนหมู่มากหรือตัวคนเดี่ยว?"
ไอ้ป้องถามต่อ
"จริงๆแบบไหนก็ได้นะ แต่ถ้าเลือกเกียร์ชอบอยู่คนเดี่ยว"
ผมอาจจะดูเป็นสัตว์สังคมที่ชอบอยู่เป็นหมู่คณะ แต่ตัวเองก็รู้ดีว่าความจริงแล้วลึกๆในใจผมโหยหาความสงบใส่ตัวขนาดไหน แต่ที่ชอบอยู่กับเพื่อนก็น่าจะมากจากการที่ตัวเองติดเพื่อนซะมากกว่า
ไอ้ป้องพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะพูดต่อ
"ชอบวาดรูปไหม?"
“อื้ม...ก็ชอบนะ เคยวาดเล่นๆไว้อยู่เหมือนกันกัน”
ผมบอกก่อนจะคุ้ยๆหาภาพที่เคยวาดไว้ในแฟ้มขึ้นมาให้ไอ้ป้องดู มันรับไปแล้วก็ไล่ดูที่ละแผ่นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นภาพวาดตอนที่
ผมเบื่อๆเซงๆกับชีวิตนะครับ ผมชอบวาดพวกรถ พวกระเบียงเล่นอะไรแบบนี้ มันให้ความคลาสสิคกับผมนะน่ะ
“ว้าว...วาดสวยอ๊ะ เก่งๆ”
มันชม หลังจากดูภาพครบทุกแผ่น
“จริงๆก็ไม่ค่อยสวยหรอก ลายเส้นมันตัดเด่นซะมากกว่าล่ะมั่ง”
“แต่ยังไงก็วาดเก่งนะ ป้องยังวาดไม่ได้เลย”
ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนบนตักมัน
“มีอะไรที่อัจฉริยะทำไม่ได้ด้วยเหรอ ?”
คนถูกถามส่ายหน้าวางหนังสือเรียนลงก่อนมันจะลูบหัวผมเล่นเบาๆ
“อัจฉริยะเหรอ .... ? เกียร์เชื่อไหมป้องเคยสะกดคำว่า ‘happy’ ผิด ”ผมหัวเราะให้กับมุกของอีกฝ่าย คนที่ได้ท็อปภาษาอังกฤษเต็มแบบมันเนี้ยนะ สะกดคำว่า ‘happy’ ไม่เป็น
“อย่าอำเกียร์ดิ”
“ไม่ได้อำ อันนี้พูดจริงๆ”
มันยืนยันสีหน้าหนักแน่น
“ไม่เชื่อหรอก แบร่”
ผมตอบกลับไปแบบนั้น ไอ้ป้องคงขี้เกลียดจะเถียงเลยยกหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
“เกียร์น่าจะเริ่มคิดได้แล้วนะ ว่าจบม.หกแล้วจะไปต่ออะไร เรียนอะไร ทำอาชีพอะไรในอนาคต”
มันพูดต่อ
“อื้ม...จริงๆ ก็เคยคิดไว้นะ อยากลองเรียนอะไรที่มันเกี่ยวกับพวกวาดๆนะ ป้องแนะนำให้หน่อยสิ”
ผมยังคงเหนื่อยกับการอ่านพันธุกรรม เลยเลือกที่จะหนุนตักนอนเล่นแล้วคุยต่อ
“อื้ม...ถ้าวาดๆ ก็พวกสถาปัตย์หรืออะไรแบบนี้แต่ของเรามันสายศิลป์เลยเรียนไม่ได้ แต่ก็มีอยู่สาขาหนึ่งนะที่เราเรียนได้”
“เหรอ ? สาขาอะไรอ๊ะ แล้วจบออกมาแล้วทำอาชีพแบบไหน ?”
ผมเริ่มสนใจขึ้นมาหน่อยๆ ให้ป้องช่วยสรุปให้ยังไงๆก็คงเร็วกว่าตัวเองไปหาอ่านเองล่ะครับ
“สาขาการออกแบบภายใน จบออกไปแล้วทำงานเป็นมัณฑนากรนะ”
ไอ้ป้องเว้นวรรคไป ก่อนจะอ่านเนื้อหางานในไอพอดให้ผมฟังต่อ
“มัณฑนากรหรือนักออกแบบสถาปัตยกรรมภายใน คือนักออกแบบที่ประยุกต์ทั้งศาสตร์และศิลป์ในการออกแบบ เพื่อสร้างสรรค์องค์ประกอบทางกายภาพหรือสภาพแวดล้อมของสิ่งปลูกสร้าง โดยต้องคำนึงถึงการจัดสรรพื้นที่ใช้สอย คุณค่าทางความงาม และความปลอดภัยสำหรับผู้ที่จะต้องมีปฏิสัมพันธ์กับพื้นที่นั้นๆ สิ่งปลูกสร้างหรือพื้นที่ที่กล่าวถึงนี้อาจจะเป็น บริเวณภายในอาคารที่อยู่อาศัย อาคารสาธารณะ พื้นที่ภายในยานยนต์ประเภทต่างๆพื้นที่แสดงสินค้า พื้นที่นิทรรศการ รวมถึงการจัดส่วนแสดงสินค้า อาจจะร่วมสมภายในร้านค้าด้วย ในปัจจุบันมัณฑนากรไม่ได้ทำหน้าที่แค่เพียงให้คำปรึกษาเรื่องสี พื้นผิว วัสดุ เฟอร์นิเจอร์ แสง พื้นที่ว่าง และนำเสนองานออกแบบเท่านั้น แต่ได้เข้ามามีบทบาทในรายละเอียดที่กว้างขึ้น โดยต้องทำความเข้าใจในมิติอื่นๆ ของการดำรงชีวิตด้วย เช่น การตลาด เศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม ประเพณี เพราะทุกองค์ประกอบข้างต้นล้วนเป็นวัตถุดิบทางความคิดที่สามารถนำมาใช้อ้างอิงในการออกแบบได้ทั้งสิ้น….ประมาณนี้”
“ฟังดูยากจังแหะ...”
“ไม่มีงานไหนง่ายหรอกน่า .. แต่ป้องว่าก็เหมาะกับเกียร์นะเป็นนักออกแบบภายใน จริงๆงานนี้มันก็สมบุกสมบันอยู่พอสมควรนะ
ต้องออกไปเจอลุกค้าด้วยเป็นบางครั้งครา”
ผมพยักหน้านิดๆเข้าใจสิ่งที่ป้องบอก
“โอเค เดี่ยวเกียร์จะลองคิดดูนะ ว่าตัวเองอยากเรียนอะไร ออกแบบภายในก็น่าสนใจเหมือนกัน....”
จากที่ลองฟังๆดูก็น่าสนใจอยู่เหมือนกันครับ ผมเองก็ค่อนข้างชอบวาดรูปอยู่เหมือนกันนะ(แต่ไม่ใช่สายแนวการ์ตูนหรือไรงี้นะครับ แค่ชอบ’วาด’เฉยๆ)
ผมรับไอพอดมา ก่อนจะสไลด์หน้าดูเนื้อหาต่างๆเกี่ยวกับการออกแบบภายในที่ไอ้ป้องเสนอมา
“เห้ย น่าสนใจจริงๆด้วยแหะป้อง”
ผมพูดขึ้นมา หลังจากทำการศึกษาข้อมูลอย่างละเอียด จัดว่าเป็นสาขากับอาชีพงานที่น่าสนใจจริงๆครับ จากตอนแรกแค่คิดว่าอาจจะมองไว้เป็นลู่ทาง ตอนนี้ผมอยากศึกษามันจริงๆจังๆแล้วสิ
“ดีแล้วๆ มีเป้าหมายในอนาคต ยังไงก็ไปได้เร็วกว่านะ”
“ก็จริง...แต่รู้ป่าว ทำไมเกียร์อยากเป็นมัณฑนากร ?”
“ทำไมอ๊ะ ?”
ผมยิ้มหวาน ก่อนจะเอาหน้าถูไถไปกับแขนมันเล่น
“ก็เกียร์อยากออกแบบ ‘บ้านของเรา’ ไง”รู้ทั้งรู้ว่าไม่ว่าจะพูดอะไรไอ้ป้องก็เขินผมอยู่ดี แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหยอด แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะแตกต่างจากครั้งก่อนๆแหะ
“ป้อง...”
“ครับ ?”
“เป็นอะไรรึเปล่าดูนิ่งๆไป”
ปกติผมแซวแล้วต้องเขิน หรืออะไรแบบนี้นะครับ แต่นี้แค่หน้าแดงๆแล้วก็นิ่งไป
“เปล่าๆ ป้องไม่ได้เป็นอะไร แค่นึกอะไรอยู่นะ”
“นึกอะไร ? นึกถึงเกียร์รึเปล่า?”
อีกฝ่ายหัวเราะให้กับมุกแป้กๆของผม ก่อนจะส่ายหน้าระอา
“แล้วป้องล่ะ อยากเป็นอะไร ?”
ไอ้ป้องนิ่งชะงักไปกับคำถามของผม ก่อนจะค่อยๆจรดคำพูดออกมา
“ป้อง....อยากเป็นนักร้องอ๊ะ.....”
“จริงเหรอ ?”
มันพยักหน้าเกาหัวแก้เขิน ก่อนจะพูดต่อ
“ไม่หัวเราะป้องใช่ไหมที่ฝันอะไรแบบนี้ ?”
“ฮ่าๆ จะหัวเราะทำไมล่ะ.... เกียร์แค่รู้สึกว่าเราสองคงนี้คนละมุมจริงๆแหะ ให้ตายเหอะ”
“ยังไงอ่า....”
ผมหลับตานิ่งบนตักมันก่อนจะพูดต่อ
“ก็ดูสิ เมื่อก่อนป้องโลกส่วนตัวสูงจะตาย จริงๆนะมีหลายครั้งที่เกียร์อยากจะชวนป้องไปเที่ยวบ้างตามประสาเพื่อนร่วมห้อง แต่ทุกครั้งที่เกียร์เดินเข้าไปใกล้ๆ ป้องก็เดินหนี จนเกียร์คิดว่าป้องหยิ่งมาก และสำหรับเกียร์ เกียร์ชอบอยู่กับคนหมู่มาก ไปนู้นไปนี้กับเพื่อนๆ แต่พอคิดถึงเรื่องอนาคตจริงๆจังๆเกียร์กับอยากทำงานสงบๆมากกว่า ในขณะที่ป้องอยากเป็นดาวอยู่บนท้องฟ้า ถ้าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง เขาคงว่ามันแปลกๆ เหมือนเราสองคนสลับความชอบกันเลยไง”
มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจนะครับ ป้องเป็นคนเงียบๆ โลกส่วนตัวสูงแต่กลับอยากทำงานกับคนหมู่มาก เป็นคนของสังคม อยากเป็นนักร้อง แต่ผมเองที่มีเพื่อนเยอะแยะ สังคมกว้างขว้าง แต่ใจกลับเลือกที่จะทำงานสงบๆ
เราสองคนที่แตกต่างกันจริงๆ….
“แต่มีสิ่งหนึ่งนะ ที่เกียร์เชื่อว่าป้องกับเกียร์ ‘เหมือนกัน’”
“............”
“เกียร์คิดว่าเกียร์รักป้องมากกกกกกก เหมือนๆที่ป้องรักเกียร์มากกกกกกกก ถูกไหมครับ?”
อีกฝ่านคลี่ยิ้มเอ็นดูคำถามของผม ไอ้ป้องยกยิ้มมุมปากช้าๆเหมือนทุกที่
“ถูกต้องนะครับ”
ใบหน้าจืดๆจรดหน้าลงมาใกล้ๆกับผม ก่อนริมฝีปากอุ่นๆจะแตะเข้ากับริมฝีปากของผม แน่นอนว่าผมไม่หลบหลีกหรอก เต็มใจเลย
ขอบอก...
เดี่ยวนี้ชักก้าวหน้าใหญ่แล้วนะครับคุณแฟน....
บางที่ผมก็เคยสงสัย...
คณิตศาสตร์นี้ทำไมคนเราถึงต้องเรียนอะไรให้มันวุ่นวายวะ แค่บวกลบคูณหารเป็นนี้มันไม่พอเหรอยังไงกันนนนนนน
สวัสดีครับ ตอนนี้ผมนายก้องเกียรติ์ กำลังก้าวลงสนามยุทธ์หัตถีในสงครามสองกลางภาค!!! พูดไปดูเวอร์ๆไปแบบนั้นแหละครับ จริงๆก็แค่ตัวเองทำไม่ได้ก็เท่านั้นแหละ ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิด ทำไมตอนไอ้ป้องสอนผมยังทำเองได้เลยวะ แต่พอเจอแบบนี้กลับลืมวิธีทำไปดื้อๆซะงัน....
สอบกลางภาคปีนี้จัดว่าหนักหน่วงมากครับ สอบวันแรกก็เจอเลยสี่วิชาปราบมาร เปิดมาตอนเช้าสุดเจอคณิต ต่อมาอีกด่านก็สังคม ตกบ่ายเจอพันธุกรรม ตบท้ายของวันด้วยสุขศึกษา ไอ้เกียร์อยากจะกรี๊ดๆให้มันรู้ไป ทำไมสอบวันแรกต้องสอบต่างสี่วิชา !!! คนสอบคิดอะไรอยู่ครับ ตอบ!!!
ผมว่าผมเองก็อ่านมาเต็มที่นะ จัดเต็มมากทั้งโจทย์ประยุคและพื้นฐาน แต่สุดท้ายแล้วคาดการณ์ว่าคงไม่แคล้วได้ซ่อมแง่มๆ แล้วไอ้ที่เสียเวลาจู๋จี้กับไอ้ป้องเพื่อมานั่งติวนี้ผมทำไปเพื่ออะไรรรรรร
ผมส่งกระดาษคำตอบไปแบบเฟลๆ ไอ้ทำพอทำได้ครับ แต่กลัวผิดเนี้ยแหละ...เฮ้อ.....
พอหันไปอีกฟาก ไอ้คุณแฟนที่รักนั่งทำชิวๆเชิดๆตามประสาคุณชายป้องเขานั้นแหละนะ เชื่อเถอะว่ารายนั้นนะกินเรียบ ยี่สิบเต็มทุกวิชาแน่นอนเลย
.......แล้วผมล่ะเว้ยยย
เพราะเป็นสอบแบบอัตนัย ตลอดช่วงเช้าผมเลยแทบไม่มีเวลาคุยกับไอ้ป้อง มากสุดคือมันส่งยิ้มให้กำลังใจผมเงียบๆ นอกเหนือจากนั้นคือหมดสิทธิ์ ที่สำคัญคือ .....ทำไมห้องผมกรรมการคุมสอบถึงได้มีถึงสี่คนฟระ หรือห้องผมมันไปติดแบล็กลิสต์อะไรยังไงรึเปล่า ???
เอาเถอะ ผมทำตามความเข้าใจของตัวเอง และพยายามเต็มที่แล้ว ถ้าทำไม่ได้ก็...let it go….ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น ~ จะบ้าเหรอครับ !!!ก็ไอ้ป้องมันพูดกับผมไว้ก่อนสอบว่า....
‘ติวให้ขนาดนี้แล้ว ถ้าตกจะไล่ให้ไปนอนเตียงชั้นบน’
ฟังคำสั่งนี้แล้วอย่าเพิ่งงงนะครับ คือผมกับมันนอนเตียงเดี่ยวกันทุกคืนแล้วไง(ผมคิดว่าเตียงชั้นบนแทบจะมีหยากไหย้แล้วด้วยซ้ำ) เพราะงั้นถ้าผมตกวิชาใดวิชาหนึ่ง ไอ้ป้องจะไล่ให้ไปนอนเตียงชั้นบน
แล้วถ้านอนเตียงชั้นบน ผมจะกอดมันยังไงล่ะครับ ?
เห็นไหมล่ะ ปัญหาใหญ่ขนาดไหน.... Y Y ผมน่าสงสารจะตายไป....
ตลอดวันทั้งวันผมนั่งเกาหัวพยายามเค้นสมองที่มีอยู่น้อยนิด คิดหาคำตอบและความน่าจะเป็นให้ออกมาให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือไม่งั้นก็แถสุดพลัง อ้อนว้อนให้อาจารย์ผู้ตรวจใจดีแจกค่าน้ำหมึกสักสองสามคะแนนก็ยังดี พลีสสส แต่เวลาไม่เคยคอยใคร ในที่สุดการสอบของผมก็เสร็จลง
จบไปแล้วหนึ่งวันแรกของการสอบ....
วันที่สอง เป็นอีกหนึ่งวันที่หนักพอสมควร แต่ไม่เท่ากับวันแรก
เปิดมาเจอEngพื้น ไม่นากเท่าไหร่ เพราะตรงนี้อาจารย์เคยสอนให้แล้ว อีกอย่าง Past Simple นี้ถือว่าหมูในอวยสำหรับผมนะ เพราะจับหลักได้ว่าจะดูยังไงว่าตัวเองใช้เทนอะไร บทนี้ก็เลยง่ายไป
วิชาต่อมาเจอEngเพิ่มครับ อันนี้สิถึงจะบอกได้ว่าค่อนข้างยาก กว่าครึ่งของข้อสอบล้วนแล้วUn Seen ให้ตายเหอะ ผมเกลียดข้อสอบแบบนี้ชะมัด แต่ก็พอถูไถไปได้ล่ะครับ....
วิชาสุดท้ายของวัน และของการสอบกลางภาคครั้งนี้า คือภาษาไทย....
แม้เจ้า ผมแทบอยากจะกินชีทภาษาไทยที่ได้รับมาจริงๆ โอ๊ยยยย ทำไมคนสมัยก่อนถึงต้องคิดโครงสร้างกาพย์กลอนอะไรให้มันวุ่นวายด้วยครับ แค่สื่อสารแล้วเข้าใจนี้ไม่พอเหรอ รู้ไหมว่าผมแทบหัวจะระเบิดเพราะจำหลักร่ายยาวไม่ได้ ตายๆ แต่ก็ยังดีครับที่แนวข้อสอบที่ได้มาตรงทางพอดี อาจจะสอบไม่ได้เต็มแต่ผมคิดว่าผ่านแน่นอน
เย็นวันนี้ไอ้ป้องต้องจัดเตรียมงานสถานที่เป็นครั้งสุดท้ายครับ พรุ่งนี้จะมีกิจกรรมงานวันวิชาการแล้ว ผมเห็นพวกกรรมการนักเรียนและนักเรียนจิตอาสาหลายๆคนช่วยจัดกันโต๊ะที่สนามกลางโดมแล้วครับ หอประชุมกลางเองก็เตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันดนตรีในวันพรุ่งนี้เต็มที่ อีกทั้งหลายๆฝ่ายยังช่วยกันจัดเตรียมของว่างสำหรับแขกในงาน รู้สึกเหมือนผมจะได้ยินข่าวแว่วๆมาว่าฝ่ายบริหารเขาทะเลาะกับพวกเด็กครัวนะน่ะ แต่ก็นั้นแหละไม่ใช่เรื่องของผมไม่ค่อยสนใจนักหรอก
อีกข่าวหนึ่งที่น่าตกใจไม่แพ้กัน คือบัตรผ่านงานในวันพรุ่งนี้ แว่วข่าวมาว่ามีการขายตั๋วผี !!! จากเดิมที่โรงเรียนผมขายใบละสามร้อยบาทถ้วนสำหรับคนนอก ตอนนี้พุ่งทะยานไปถึงห้าร้อยบาท!!!
ความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์นี้มันน่ากลัวจริงๆครับ…..
ผมช่วยไอ้ป้องวิ่งเตรียมงาน ติดต่อประสานกับฝ่ายต่างๆทั้ง บริหาร เด็กครัว ผู้พิทักษ์ วิชาการ กีฬา และสุดท้ายคือดนตรี เรียกได้ว่าตอนนี้พร้อมไปกว่า70%แล้วล่ะครับ กว่าอะไรๆจะลงตัวตะวันก็ลาลับขอบฟ้า ผมขี่Cbrพาไอ้ป้องกลับไป มันเหนื่อยเหมือนหลายๆวันที่ผ่านมาจนฟุบกับหลังผมหลับไป
พรุ่งนี้แล้วสินะ วันวิชาการของเพลินจิตวิทยา....
จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างนะ ?
TBC.
นั้นสินะ จะมีอะไรบ้างน่า
ปล. สภาพต่างตอนนี้เหมือนเกียร์เลย คืออาจารย์คิดอะไรของจารย์ ทำไมจัดวิชาสอบโหดขนาดนี้ครับ
ปลล. เขามีภาพหลุดพวงกุญแจมาให้ดูด้วย แต่แค่เพิ่งร่างๆนะครับ ยังไม่ได้ตัดเส้นลงสีกับสแกนเบย Orz . #ติชมได้นะครับ
หัวข้อ: ___เก็บ____รัก____ Sp.03 'ตะวัน' The End P.14 [24/04/58] (อ่าน 90949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก