ตอนที่ 10
[Pontz x Joe][Pontz]ผมขับรถมาเรื่อยๆแบบไม่รีบเร่งอะไรราวกับคนไม่ได้ทำความผิด
ก็แหงล่ะสิ....ผมไม่ได้ทำอะไรผิด....
หลังจากที่ขับมาราวๆชั่วโมงกว่าๆผมก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดใต้คอนโดที่จัดได้ว่าหรูหราที่สุดในเมืองนี้
คอนโดนี้เป็นคอนโดที่ผมแอบซื้อเอาไว้สักพักแล้ว แต่ยังไม่เคยมีใครมาเลยสักครั้ง แม้แต่พ่อแม่หรือเพื่อนๆก็ตาม เพราะฉะนั้นผม
จึงเลือกที่นี่เป็นที่ที่จะใช้รีดข้อมูลจากโจ..
“โจ โจ” ผมเดินอ้อมประตูรถมาอีกฝั่งก่อนจะเปิดออกแล้วเขย่าร่างบางเบาๆเพื่อเรียกสติของคนที่หลับไม่ได้สติอยู่ตอนนี้
“...” แต่ก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับผมมา
ผมมองหน้าโจนิ่งๆก่อนจะตัดสินใจอุ้มโจออกมาแล้วเดินตรงไปยังลิฟท์ทันที
ลิฟท์เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่ชั้นที่ผมกดเอาไว้ตอนแรก
ชั้นที่ 15
ผมค่อยๆเอาโจมาประคองไว้ข้างๆกาย ก่อนจะจัดการเปิดประตูแล้วประองโจให้เดินเข้าไปด้วยกันอย่างทุลักทุเล
“เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้า” ผมวางโจลงบนโซฟาเบาๆก่อนจะ ปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
“อื้มมม” โจครางออกมาเสียงเบาพร้อมกับบิดตัวไปมาบนโซฟานิดหน่อย
“ตื่นแล้วเหรอ?” ผมกอดอกพร้อมกับถามออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ
“เฮ้ยย นี่กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” โจถามออกมาหลังจากได้สติพร้อมกับหันไปมองรอบๆห้องอย่างหวาดระแวง
“กูพามา” ผมตอบกลับไปแบบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“พามาทำไม?”
“กูอยากรู้?”
“ว่า??” โจถามพร้อมกับแสดงสีหน้าอยากรู้ออกมาเต็มที่
“แจงได้พูดอะไรกับมึงก่อนจะตกลงไปในถนนบางรึเปล่า?” ผมถามออกมาด้วยน้ำเสียงเน้นๆพร้อมกับจ้องไปที่โจอย่างคาดคั้น
“เอ่อ...” โจแสดงสีหน้าเลิ่กลั่กออกมาทันที และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมอยากรู้เข้าใหญ่
“ว่าไง?”
“กูบอกไปแล้ว มึงจะเชื่อเหรอ?” โจถามพร้อมกับหลุบตาลงต่ำ เพื่อที่จะหลบสายตาของผม
“มึงก็พูดออกมาก่อนดิ”
“คือ...ก่อนหน้านี้กูกับมึงเคยเป็น..” โจพูดก่อนจะหยุดเอาไว้
“เป็นอะไร?”
“เป็นแฟนกัน” หา!!! มันพูดอะไรของมันเนี่ย มันคิดว่าผมจะหัวเราะตลกกับมุกห่วยๆแบบนี้รึไง
“แล้วไง?” แต่ผมก็ยังคงถามต่อไป เพราะอยากจะรู้ว่าคนคนนี้จะแต่งเรื่องอะไรมาหลอกผมอีก
“แล้วแจงก็มาขู่กู เค้ากลัวว่ากูจะแย่งมึงกลับมาจากเค้า แล้วอันที่จริงวันนี้เค้าตั้งใจจะฆ่ากู แต่กูหลบทันเลยกลายเป็นเค้าที่ต้องโดน
รถชนเสียเอง” พูดจบโจก็มองหน้าผมด้วยสายตาสั่นๆ
“เหรอ??” ผมถามลากเสียงยาว
“กูพูดจริงนะป๊อนซ์ มึงไม่เชื่อกูเหรอ” โจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้
“หึ!! เรื่องที่มึงแต่งมาก็สนุกดีหรอกนะ แต่กูไม่อยากฟังเรื่องแต่ง กูอยากฟังเรื่องจริงมากกว่า เข้าใจมั้ย????!!!!!!!” ผมเดินเข้าไป
ใกล้โจพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายก็กลายเป็นเสียงตวาด
“ฮึก กูไม่ได้โกหกนะป๊อนซ์ ฮึก กูพูดความจริง ปล่อยกูไปเถอะนะ” โจพูดอ้อนวอนพร้อมกับวิ่งมาเกาะแขนของผมเอาไว้
“เอาไว้ มึงพูดความจริงเมื่อไหร่กูค่อยปล่อยมึงแล้วกันนะ” ผมพูดก่อนจะยิ้มเย็นๆไปให้พร้อมกับสะบัดมือของโจออกอย่างไร้เยื่อ
ใยแล้วจึงเดินออกมาจากห้องนอนห้องเล็กนั้นแล้วปิดประตูลง
ตุบๆๆ พลั่ก ปังๆๆ
“เปิดประตูนะป๊อนซ์ ฮือออออ ปล่อยกูออกไปเหอะนะ ที่กูพูดทุกอย่างเป็นเรื่องจริงนะป๊อนซ์” โจพยายามจะทุบประตูห้องนอน
พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อที่จะให้ผมปล่อยมันออกไป แต่ผมก็บอกไปแล้วไงว่าผมจะปล่อยมันก็ต่อเมื่อมันพูดความจริง
กับผมเท่านั้น
ผมหยิบไอพอดในกระเป๋าออกมาก่อนจะเสียบมันเข้าที่หูแล้วเปิดเพลงจนดังกลบเสียงร้องเรียกของโจจนสนิท
Rrrr
แรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงของผมทำให้ผมต้องถอดหูฟังออกก่อนจะหยิบมันออกมาดู
-PJ-
หึ รู้เร็วดีนี่
“ฮัลโหล” ผมพูดทักทายไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ
(โจอยู่ไหน?!) เสียงพีเจดูร้อนรนจนดูเป็นการห่วงเกินเพื่อน
“แล้วถามกูทำไมวะ กูกับมันไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย” ผมพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สบายๆเช่นเคย
(มึงเป็นคนพาโจออกไป อย่ามาเล่นลิ้นนะไอ้ป๊อนซ์!) ดูเหมือนคำตอบของผมจะทำให้อารมณ์โกรธของพีเจเดือดขึ้นอีก
“กูไม่ได้เล่นลิ้น อีกอย่างกูก็บอกไปแล้วว่ากูกับมันไม่ได้ตัวติดกัน เพราะฉะนั้นมึงก็ไม่ต้องโทรมาตามหามันกับกูอีก” ผมพูดเหวี่ยงๆ
ก่อนจะกดตัดสายและปิดเครื่องในทันที
แล้วนี่ทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยล่ะเนี่ย ผมนี่ท่าจะบ้า
ผมหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีก่อนจะเหลือบไปมองที่ห้องนอนห้องเล็ก
“ทำไมเงียบไปแล้ววะ?” ผมถามกับตัวเองเบาๆ และเพื่อที่จะไม่ให้มันเป็นปัญหาค้างคาในใจผมเลยตัดสินใจเดินไปเปิดประตูดูคนที่
อยู่ด้านใน
ภาพที่ผมเห็นคือ โจนั่งหลับพิงผนังที่ติดกับประตูอยู่โดยที่ใบหน้าหวานเปรอเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา อีกทั้งมือทั้งสองข้างของมันยัง
แดงจนช้ำเลือดอีกด้วย
ผมค่อยๆนั่งลงข้างๆมันช้าๆก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ
“กูก็ไม่ได้อยากจะทรมานมึงหรอกนะโจ แต่มึงก็ช่วยบอกความจริงกับกูมาสักทีเถอะ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะออกไปจากห้อง
และไม่ลืมที่จะล็อกห้องจากด้านนอกด้วย
หลังจากที่ผมออกมาจากห้องที่โจอยู่ผมก็จัดแจงเอาหนังสือกับชีทที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ผมต้องเทสย่อยในอีกไม่กี่วันข้างหน้าออก
มาอ่าน เรียนหมอมันก็เหนื่อยแล้วก็หนักแบบนี้แหละ ผมก็โทษใครไม่ได้ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง
ผมนั่งอ่านหนังสือเพลินจนเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเป็นเวลาค่ำมากแล้วผมจึงยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
‘19.45น.’
โห นี่ผมอ่านหนังสือไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แล้วดึกขนาดนี้โจมันจะหิวรึยัง??
ผมเลยเก็บหนังสือและชีทที่เกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะโทรศัพท์ไปสั่งอาหารให้เข้ามาส่งที่คอนโด
รอประมาณครึ่งชั่วโมงอาหารที่สั่งไว้ก็มาส่งครบถ้วน ผมรับอาหารเหล่านั้นเข้ามาก่อนจะนำไปจัดใส่จานให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินไป
ตามโจที่อยู่ในห้อง
ก๊อกๆๆ
“โจ”
“....”
“โจ” ผมเรียกอีกครั้งพร้อมกับเคาะประตูดังขึ้น
“...” แต่ผลที่ได้กลับมาก็ยังเป็นเหมือนเดิม คือ ความเงียบ
“เป็นอะไรรึเปล่าวะ?” ผมถามขึ้นอย่างร้อนรนก่อนจะเปิดประตูเข้าไปดู
ก็พบกับโจที่นั่งจ้องมาที่ผมตาแป๋ว
“โจ!! ทำไมกูเรียกแล้วมึงไม่ตอบ ห๊ะ!!” ผมตวาดพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดตัวโจอย่างรวดเร็ว
“ก็...” โจพูดออกมาก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิด
“ก็อะไร!”
“ก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี” ไอ้โจตอบออกมาหน้าตาย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ มันเป็นเหี้ยไรของมันเนี่ย
“เป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย?!” ผมตวาดพร้อมกับเดินไปเขย่าแขนของมันอย่างแรง
“ทำไมต้องทำรุนแรงกันด้วย ป๊อนซ์เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย” โจพูดอย่างเลื่อนลอยพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มผมเบาๆ
“...” ผมนิ่งเงียบไปกับอาการของโจ ก่อนจะตัดสินใจหยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรออกหาดล
(ตื้ดดดดดด ตื้ด... ฮัลโหล)
“ดล นี่พี่ป๊อนซ์นะ”
(อ้าว พี่ป๊อนซ์ พี่โทรมาทำไม แล้วนั่นพี่เอาพี่โจไปไว้ที่ไหน)
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แต่พี่อยากรู้ว่า ทำไมโจมันถึงดูอารมณ์ดีผิดปกติ”
(ห๊ะ!! ยังไงอ่ะ?)
“ก็แบบ หัวเราะ ร่าเริง ยิ้มลอยๆ ไรเงี้ย”
(เป็นแบบนั้นอีกแล้วเหรอ) ดลพูดแต่เหมือนจะเป็นการพูดกับตัวเองมากกว่าการพูดโต้ตอบกับผม
“หมายความว่าไง?”
(ก็เวลาพี่โจ เสียใจ หรือไม่ก็ตกใจ หรือกลัว มากๆ พี่โจก็จะสลบไป แล้วพอฟื้นมาก็จะกลายเป็นแบบนั้นแหละ)
“แล้วมันมีวิธีแก้มั้ย?” ผมถามออกไปอย่างร้อนรน
(ไม่มีอ่ะ ปล่อยไว้สักพักเดี๋ยวก็ปกติเองแหละ)
“นานมั้ย กว่าจะกลับมาปกติ?”
(ไม่นานมากหรอก)
“อืมม”
(เอ้อ พี่ป๊อนซ์)
“หืมม?”
(คือ..พี่บอกผมได้มั้ยว่าพี่พาพี่โจไปอยู่ที่ไหน) ดลถามออกมาด้วยเสียงเบาๆ
“พี่ขอไม่บอกแล้วกันนะ แต่พี่รับรองว่าพี่จะไม่ทำร้ายโจถ้าไม่จำเป็น”
(ครับ ฝากพี่ดูแลพี่โจด้วยนะครับ)
“อืมม” ผมรับคำก่อนจะตัดสายดลไปแล้วหันกลับมาสนใจคนตรงหน้า
“เฮ้ออ ทำไมมึงถึงกลายเป็นคนน่าสงสารแบบนี้วะโจ” ผมถามออกมาเบาๆพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวโจที่นั่งยิ้มอยู่กับตัวเอง
“ป๊อนซ์” เสียงเรียกของโจเรียกให้สติของผมกลับมา
“ว่าไง?”
“ป๊อนซ์กลับมารักดื้อเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ย?” โจถามออกมาเสียงสั่นๆพร้อมกับน้ำตาที่คลอๆอยู่ในตา
“ดื้องั้นเหรอ??” ผมพูดทวนคำก่อนที่จะมีภาพและเสียงต่างๆไหลผ่านเข้ามาในหัวผมอย่างรวดเร็ว
“ป๊อนซ์รักดื้อนะครับ”
“ป๊อนซ์สัญญาว่าจะไม่ทำให้ดื้อเจ็บอีก”
“อย่าดื้อได้มั้ยโจ กูบอกให้กินข้าว”
“โอ๊ยยย” ผมร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับเอามือกุมหัวเอาไว้
“ป๊อนซ์เป็นอะไรอ่ะ?” โจที่ตกใจกับอาการของผมก็รีบคลานเข้ามาใกล้ๆก่อนจะจับมือผมเอาไว้
“โจ..” ผมเรียกโจด้วยน้ำเสียงสั่นๆเนื่องจากอาการปวดหัวที่ยังคงมีอยู่
“กูไม่ถามแล้ว กูไม่ถามอะไรอีกแล้ว ฮึกก มึงอย่าเป็นอะไรไปอีกนะ” และนี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่สติของผมจะดับ
วูบไป
“ฮืออออออ ฮือออๆๆๆ” เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังขึ้นรบกวนการพักผ่อนของผมมาก
“อืมม” ผมครางออกมาเบาๆด้วยความรำคาญก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
“อ๊ะ ป๊อนซ์ ฮึก มึงฟื้นแล้วเหรอ?” โจที่นั่งอยู่ข้างๆในตอนแรกรีบถลาตัวเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ยย ดื้อ อย่าทับดิ มันเจ็บ” ผมพูดพร้อมกับผลักโจออกเบาๆ
“หืมม?? ดื้อ งั้นเหรอ?” โจพูดพร้อมกับทำสีหน้าอึ้งๆ
“เออดิ มึงจะงงอะไรวะโจ ก็มึงไง ดื้อ!!!” ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าของโจ...
[Joe]“...” ผมนิ่งไปกับคำพูดของป๊อนซ์
‘ดื้องั้นเหรอ??’
“โจ มึงเป็นอะไรเนี่ย?” ป๊อนซ์ดูงงๆกับอาการนิ่งเงียบไปอย่างผิดปกติของผมก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วจับที่ไหล่ของผมเบาๆ
“ป๊อนซ์” ผมเรียกชื่อมันด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนราวกับจะกลายเป็นเสียงกระซิบ
“ว่าไง?” ป๊อนซ์ถามกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงอยู่ในนั้นจนผมรู้สึกได้ เป็นคำพูดแบบที่ผมไม่ได้ยินจาก
ปากมันมานานแล้ว
ประมาณ 3 ปี ได้มั้ง....
“มึง ฮึกก มึงจำได้แล้วเหรอ?” ผมถามพร้อมกับเอามือไปจับที่หน้ามันเบาๆราวกับเป็นสิ่งของที่พร้อมจะเปราะแตกอยู่ตลอดเวลา
“จำอะไรวะ เออว่ะนี่กูจำได้แล้วเหรอเนี่ยย เฮ้ยๆๆทำไมทำหน้าแบบนั้นไม่สบายรึเปล่า?” ป๊อนซ์พูดกับตัวเองแบบงงๆ ก่อนจะหันมา
ถามผมพร้อมกับยกหลังมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากผมเบาๆ
“เปล่า ฮึก กู ฮึก สบายดี ฮึกก สบายมากด้วยย” ผมพูดพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก
“เฮ้ยย แล้วนี่จะร้องทำไมเนี่ยยย อย่าร้องดิ ดื้อของป๊อนซ์เป็นคนเก่งไม่ใช่เหรอ??” ป๊อนซ์พูดออกมายาวเหยียดพร้อมกับยื่นมือทั้ง
สองข้างมาประคองหน้าผมเอาไว้
“ป๊อนซ์ กูรักมึงนะ” ผมพูดก่อนจะโผเข้ากอดมันเต็มแรง
“โอ๊ยยย อะไรเนี่ย ทำไมอยู่ๆก็มาอ้อนแบบนี้ หืมม?” ป๊อนซ์เซไปด้านหลังนิดนึงก่อนจะกลับมาทรงตัวได้และกอดตอบผมพร้อมกับ
ลูบหลังผมเบาๆ
“อย่าหนีกูไปไหนอีกนะป๊อนซ์” ผมพูดอู้อี้อยู่กับไหล่ของป๊อนซ์ที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของผม
“กูจะหนีมึงไปไหนได้” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆพร้อมกับขยี้หัวผมเบาๆ
“เอ่ออ....แล้ว....” ผมดันตัวออกจากป๊อนซ์เบาๆก่อนจะนั่งจ้องหน้ากับมัน
“แล้ว??”
“แจงอ่ะ?” ผมถามด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“แจง....”ป๊อนซ์พูดทวนคำพูดของผม
“อืมม”
“อ๋อ ฟังนะโจ กูขอให้มึงลืมช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่กูจำมึงไม่ได้ ได้มั้ย??” ป๊อนซ์ยกมือของผมขึ้นมากุมไว้หลวมๆทั้งสองข้าง ก่อน
จะพูดออกมาพร้อมกับจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“เอ่ออ...” ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะตอนนี้รู้สึกสับสนไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย?? กูสัญญาว่ากูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีกแล้ว”
“ป๊อนซ์”
“ต่อไปนี้ขอให้มึงเชื่อใจกูเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน ได้มั้ย??” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงไปจูบเบาๆที่หลังมือของผม
“มึงไม่ได้หลอกกูใช่มั้ยป๊อนซ์?” ผมถามมันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ไม่อย่างแน่นอน!” ป๊อนซ์พูดตอบกลับผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วหนักแน่นน่าเชื่อถือ
“งั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะต้องปฏิเสธคำขอของมึง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้มัน
“กูดีใจนะโจ ที่มึงยอมให้โอกาสกูอีกครั้ง” ป๊อนซ์พูดออกมาอย่างดีใจพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอดจนแน่น
“แล้วแจงอ่ะป๊อนซ์” ผมยังคงกังวลเรื่องของแจงไม่หาย
“กูจะไปเคลียร์กับเค้าเอง มึงไม่ต้องห่วงนะ ก็ในเมื่อเค้ามาหลอกกูในตอนที่กูจำอะไรไม่ได้เค้าก็ควรที่จะได้รับโทษจากการกระทำ
ของตัวเค้าเอง” ป๊อนซ์พูดออกมายาวเหยียดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
“อืม” ผมพยักหน้ารับช้าๆก่อนจะโผเข้ากอดป๊อนซ์อีกครั้ง
ผมไม่รู้ว่ารักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร แต่ผมก็จะขอรักผู้ชายคนนี้เป็นครั้งที่สองในชีวิต...
“กูรักมึงนะป๊อนซ์”++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 11
[Pontz x Joe][Joe]“เดี๋ยวกูโทรไปหาไอ้พวกที่เหลือดีกว่า ว่าคืนนี้เราจะไปกินเหล้ากัน” ป๊อนซ์พูดออกมาอย่างร่าเริงพร้อมกับหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“โหล ไอ้ไปป์เหรอ มึงอยู่ไหน?”
“เออ อย่าเพิ่งถามเอาเป็นว่าคืนนี้เราไปกินกันที่คอนโดกูที่แถวๆ ม. อ่ะ”
“เออๆ เอาน่า เอาเป็นว่ากูมีเรื่องน่ายินดีจะบอก”
“เออๆ ฝากโทรตามคนอื่นด้วย เออๆ” ป๊อนซ์พูดจบก็กดตัดสายก่อนจะเดินผิวปากเข้าไปในห้องนอนอย่างอารมณ์ดี
เฮ้อออ ทำไมผมถึงมีความสุขได้ขนาดนี้ล่ะเนี่ยย ผมไม่ได้ยิ้มจนแก้มแทบจะปริแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว
“โจ”
“...”
“โจ!!”
“หา!!” ผมหันไปตอบป๊อนซ์ด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรอ่ะ หรือมึงอาการกำเริบอีก” ป๊อนซ์มองมาที่ผมด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจก่อนจะเดินเข้ามาหาผมช้าๆ
“ทำไมมึงคิดงั้นอ่ะ?”
“ก็กูเห็นมึงยืนยิ้ม ยืนหัวเราะอยู่คนเดียว มึงโอเคแน่นะ”
“ฮ่าๆๆๆ คิดมากว่ะป๊อนซ์ก็อารมณ์ดีบ้างไม่ได้รึไง” ผมพูดก่อนจะเดินผลักอกป๊อนซ์เบาๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“ป๊อนซ์นี่เราจะออกกันไปกี่โมงอ่ะ?” ผมถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาป๊อนซ์ที่นั่งใส่แว่นอ่านหนังสือมาได้สักพักนึงแล้ว
“อืมม มึงจะไปเปลี่ยนชุดก่อนมั้ย ลองหาเสื้อกับกางเกงตัวเล็กๆของกูดู” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับชี้ในห้องนอนโดยที่ไม่ได้ละสายตา
จากหนังสือตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปค้นหาเสื้อผ้าที่มันบอก แล้วก็พบว่า...
เสื้อตัวที่เล็กที่สุดของมันที่ผมใส่ได้คือ...เสื้อกล้ามสีดำ
ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงขาเดฟที่มันเคยใส่ได้เมื่อตอนมัธยม หึ กูโตช้าหรือมึงโตเร็ววะป๊อนซ์
“เสร็จแล้ว” หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องแล้วยืนหมุนอยู่ตรงหน้าป๊อนซ์
“อืมม เฮ้ย!!” ป๊อนซ์พยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วอุทานออกมาเสียงดัง
“อะไร?”
“ไปเปลี่ยนเสื้อเลย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางห้องนอนที่ผมเพิ่งจะออกมาเมื่อกี๊
“ทำไมอ่ะ ก็นี่มันตัวเล็กที่สุดที่กูจะใส่ได้แล้วนะมึง” ผมพูดพร้อมกับดึงเสื้อเพื่อให้เห็นว่าตัวที่เล็กที่สุดของมันก็ยังใหญ่สำหรับผม
อยู่ดี
“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมด้งยเสียงแข็งๆพร้อมกับยังคงชี้นิ้วไปที่ห้องนอน
“ก็ได้” ผมรับคำแบบปลงๆก่อนจะเดินคอตกเข้าห้องไป
“ไป เสร็จแล้ว” ผมเดินออกมาสะกิดไหล่ป๊อนซ์ที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดบางๆสีขาวแบบพอดีตัวกับเดฟขาดๆสีควันบุหรี่
เรียบร้อยแล้ว
“อืมม เฮ้ยย!!”
“อะไรอีกก?!”
“อยากตายใช่มั้ยโจ?” ป๊อนซ์ยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะก้มลงมาถามผมด้วยเสียงนิ่งๆ
“กูก็ไปใส่เสื้อมาอีกตัวแล้วนะ” ผมเถียงออกไปทันทีพร้อมกับทำแก้มป่องให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจอย่างหนัก
“มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย” ป๊อนซ์พูดก่อนจะเอามือขึ้นเสยผมที่ลงมาปรกหน้าแบบเซ็งๆ
ผมก้มลงมองตัวเองตอนนี้มันก็ไม่ได้อะไรเลยนะ เพราะตอนนี้ผมใส่เสื้อกล้ามสีดำตัวเมื่อกี๊กับเสื้อถักสีขาวด้านนอกแต่เสื้อถักไอ้
ป๊อนซ์มันตัวใหญ่ไปนิดนึงไหล่มันเลยตกลงมาข้างนึง ส่วนกางเกงก็ยังเป็นเดฟสีดำตัวเมื่อกี๊อยู่
“กูไปเปลี่ยนก็ได้” ผมพูดพร้อมกับเดินก้มหน้ากลับไปทางเดิม
“ไม่ต้องแล้ว มันช้า”
“หืมม” ผมเงยหน้าขึ้นมองมันช้าๆ
“แล้วอีกอย่างกูก็ไปด้วย ใครจะมาทำอะไรมึงได้” ป๊อนซ์พูดก่อนจะบีบจมูกผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“.....” เออเร่อ เออเร่อ เออเร่อ..... หน้าแดงหูแดงไปหมดแล้วกู
ป๊อนซ์ก็ บ้าจริงพี่ชาย !!!
“เดี๋ยวมึงเข้าไปในครัวนะ แล้วจัดของพวกนี้ใส่จานให้หมดเลย” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยื่นถุงกับแกล้มที่มันเพิ่งจะแวะซื้อที่ร้านประจำ
ของมันก่อนจะถึงคอนโด
“อืมๆ ได้” ผมพยักหน้าพร้อมกับรับถุงทั้งหมดมาแล้วเดินเข้าไปในครัว
ออดดดดด
“ป๊อนซ์ ใครมาอ่ะ” ผมหยุดงานในมือก่อนจะชะเง้อหน้าไปถามป๊อนซ์ที่กำลังวุ่นวายกับเครื่องดื่มมากมายบนโต๊ะ
“เดี๋ยวกูไปดูเอง” ป๊อนซ์พูดก่อนจะวางของในมือแล้วเดินไปที่หน้าประตู
“สาดดป๊อนซ์ มีเชี่ยไร รู้มั้ยพวกกูสละเวลาอ่านหนังสือกันมาเลยนะครับไอ้คุณหมอ” เสียงไอ้ลิ้มทักทายขึ้นมาคนแรกก่อนจะตาม
ด้วยเสียงคนอื่นๆอีกมากมาย
“พลัสเตอร์ กูหิวน้ำว่ะ ไปเอาน้ำในครัวให้หน่อยดิ”
“ครับพี่ไปป์” พลัสรับคำก่อนจะเดินเข้ามาในครัว
“อ้าวพี่โจ!!!” พลัสเตอร์อุทานออกมาเสียงดังเมื่อเดินเข้ามาในครัวแล้วเจอผมกำลังจัดของอยู่
“ไงพลัสเตอร์” ผมทักกลับไปแบบยิ้มๆ
“เฮ้ยยยยย เชี่ยโจ!!!!!!!” ไอ้นายเป็นคนแรกที่วิ่งมาเกาะขอบประตูอยู่ล่างสุด
“สาดดดด โจโจ ของกูวว!!” ตามมาด้วยไอ้ภูมิที่เอาคางวางต่อขึ้นไปจากหัวไอ้นาย
“เฮ้ยยยย ได้ไงวะเนี่ยย” ตามด้วยไอ้ลิ้มเป็นหัวที่สาม
“มาไงมึง” ตามด้วยไอ้ไปป์ที่มายืนอีกฝั่งนึงของประตู
“อ้าวโจ” แล้วก็พีเจที่มีสีหน้าอึ้งๆหน่อย
“พี่โจ!!!!!!!!!!!!” และสุดท้ายคือเสียงที่เกิดจากการประสานของไอ้แน็ต ไอ้ดล แล้วก็ท็อปเทล
“เอ่ออ ...” ผมตกใจกับอาการของทุกๆคนที่มายืนกองอยู่ที่ประตูตอนนี้มาก
“นี่แหละ ข่าวดีที่กูจะบอก” แล้วป๊อนซ์ก็เดินแทรกเข้ามาตรงกลางที่ว่างของประตูก่อนจะยืนโอบไหล่ของผมเอาไว้
“หืมม?”
“ก็กูจะบอกว่า กูจำได้แล้ว แล้วกูก็กลับมาคบกับโจแล้วด้วย”
“หา!!!” เสียงอุทานดังอื้ออึงขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ่ออ...ตามนั้น” ผมพูดพร้อมกับเกาหัวไปด้วย
“ให้ตายเถอะ ถึงว่าวันนี้แต่งตัวแรดเชียว” ไอ้ภูมิพูดก่อนจะเดินเข้ามาดึงเสื้อถักลงจนไหล่โผล่ออกมาทั้งสองข้าง
“สัด!!” ผมด่ามันกลับไปขำๆก่อนจะดึงเสื้อให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“อ่า ไม่เคยเห็นโจแต่งตัวน่ารักแบบนี้เลย มาจุ๊บทีดิ” แน็ตพูดพร้อมกับทำปากยื่นมาทางผม
ป้าบบบ
“โอ๊ยยยย เฮียยยยยย” แน็ตโอดครวญขึ้นเสียงดังเมื่อป๊อนซ์ยื่นมือไปตีที่ปากมันอย่างแรง
“อย่ารุ่มร่ามนะสัด เดี๋ยวกูยิงไส้แตก” ป๊อนซ์ขู่เสียงนิ่งพร้อมกับดึงผมให้ไปยืนด้านหลังของมัน
“แหมม หวงเหลือเกินนะ” ไอ้ลิ้มที่เงียบอยู่นานก็แซวขึ้นมาบ้าง
“ธรรมดา” ป๊อนซ์พูดยิ้มๆก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ
“ป๊อนซ์หัวยุ่งหมดแล้ว” ผมหันไปแหวใส่ป๊อนซ์เสียงดังพร้อมกับพยายามจัดผมให้เข้าทรง
“เอ่อ กูว่าเราออกไปนั่งรอด้านนอกกันดีกว่า ปล่อยให้สาวๆเค้าจัดของกันไป” ไอ้นายพูดพร้อมกับเดินไปต้อนไอ้ป๊อนซ์ ลิ้ม ไปป์ พี
เจ แล้วก็ไอ้ภูมิให้ออกไปด้านนอก
“สาวพ่อง!!” ผมตะโกนด่าไล่หลังไปอย่างขัดใจในขณะที่ท็อปเทล พลัสแตอร์ แล้วก็ดลกำลังแข่งกันเขินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หน้าแดงทำไมดล ป้าน้อยรู้ยังเนี่ย??” ผมหันไปแซวดลที่ยืนแกะถุงกับแกล้มอยู่ตรงกันข้าม
“อ่ะ เอ่อออ ยังเลย” ดลตอบกลับด้วยท่าทีเขินๆอย่างเห็นได้ชัด
“หึ พี่ไม่บอกหรอกไม่ต้องกลัว แกพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปบอกเองแล้วกัน”
“อืมม” ดลพยักหน้ารับพร้อมกับแกะของในมือต่อ
“เอ๊ะเดี๋ยวนะ!!” จู่ๆแน็ตที่ยืนเงียบมานานก็พูดขึ้น
“เป็นเชี่ยไรแน็ต เสียงดัง” ผมหันไปด่าไอ้แน็ตโทษฐานทำให้ตกใจ
“ก็ตรงนี้มีแต่สาวๆ แต่ผมไม่ใช่นะเว้ย”แน็ตพูดพร้อมกับทำหน้าเป็นสาวโดนเปิดซิง
“เหรอออออ” พวกเราทั้งสี่คนพูดออกมาพร้อมกัน
“เออดิ” แน็ตพูดออกมาอย่างหนักแน่น
“เอาเหอะจัดของไป ของแบบนี้มันฝึกกันได้เว้ยแน็ต ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน” ผมพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะหันไปทำหน้าล้อ
เลียนแน็ต หลังจากนั้นมันก็บ่นไม่หยุดปากตลอดการจัดของ
“อ๊ะ แดกซะ” ผมพูดก่อนจะวางอาหารที่จัดใส่จานเรียบร้อยแล้ว
“โหยของเยอะอ่ะ” ไอ้ภูมิที่เห็นของกินก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที
“มีในครัวที่น้องๆมันยังไม่ยกออกมาอีกเยอะ” ผมพูดพร้อมกับนั่งลงข้างป๊อนซ์ที่ว่างอยู่
Rrr
ไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงป๊อนซ์สั่นขึ้น
“ใครโทรมาอ่ะป๊อนซ์” ผมถามพร้อมกับหันไปมองป๊อนซ์อย่างจับผิด
“แม่”ป๊อนซ์ก็ตอบกลับมาหน้าตาย
“แน่ใจ?”
“แน่ครับ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะยื่นหน้าจอมาให้ดู
-Mama+-
“เชื่อยัง?” ป๊อนซ์ถามก่อนจะกดรับแล้วเดินออกไปคุยด้านนอกเพราะตรงนี้ค่อนข้างจะเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย
หลังจากที่ป๊อนซ์เดินออกไป ห้องทั้งห้องก็เงียบลงทันทีพร้อมกับสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมายังผม
“มองกูแบบนั้นต้องการอะไร?” ผมถามพร้อมกับมองไปรอบๆวง
“ดีกันยังไง?” ลิ้มเริ่มถามเป็นคนแรก
“ดีกันท่าไหน?” ไอ้นายเป็นคนที่สอง
“ได้กันยังหลังจากดีกัน?” คำถามสุดสร้างสรรค์จากไอ้ภูมิ
“มีความสุขอ่ะดิ” คำถามดีๆจากไปป์
“แน่ใจแล้วเหรอ?” คำถามแปลกๆจากพีเจ
“พี่เคยเป็นอะไรกันเหรอ?” คำถามอึนๆจากไอ้แน็ต
“บอกแม่ยัง?” คำถามงงๆจากดล
“ดีใจอ่ะ”
“น่ารักเว่อร์ๆ” แล้วก็ปิดท้ายด้วยสองแสบสองสหายอย่างท็อปเทลกับพลัสเตอร์
“เอ่อออ มึงคิดว่ากูจะจำคำถามทั้งหมดของพวกมึงได้เหรอ??” ผมถามกลับไปบ้างพร้อมกับทำหน้าปลงๆออกไป
“ไหน ใครสงสัยอะไรถามกูนี่” ป๊อนซ์พูดขึ้นก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมและวางแขนพาดบนโซฟาโอบหลังของผมเอาไว้...........................................................................................TBC...
หลังจากที่สัญญาไว้ว่าจะมาอัพตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้มา
เค้าขอไถ่โทษด้วยการอัพสองตอนรวดไปเลย (หวังว่าพอจะไถ่โทษได้นะ
)
ตัวละครของเรากลับมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง จะเป็นแบบนี้ไปได้อีกนาน (มั้ย??)
หลังจากซดมาม่าจนท้องอืดกันมานานเราก็มาซดของหวานกันบ้างเนอะ 555+
ปล.ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์เน้อออ ทำให้เค้าได้รู้ว่ายังมีคนรออยู่ (นึกว่าจะลืมกันไปหมดแล้ว 555)
ติดตามกันต่อไปเด้ออออ (อย่าไว้ใจคนเขียน ????)
KATIEZZ
โพลล์
หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20 (อ่าน 152824 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก