โอ๊ยได้อ่านตอนที่ว่าหมวดบูมกลับแล้วยังไม่ตาย ผมนี้ร้องไห้เลยอ่ะ
คือมันเหมือนไม่ใช้นิยายแต่มันเหมือนเรื่องเล่าของคนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ
พอได้กลับมาอ่านอีกแล้วบูมไม่ตายโอ๊ยโตรตจะดีใจ
คือตอนที่ว่าบูมไปรบแล้วตายน่ะผมนี้เสียใจมากกร้องไห้ก็มี
แล้วก็พอเปิดมาเจอนิยายเรื่องนี้ทีไรก็เศร้านะ เศร้าแบบทำไมต้องเป็นแแบนี้ด้วยน่ะ ทำไมบูมต้องตาย
คุณเข้าใจมั้ยว่าผมนี้อยู่กับนิยายเรื่องนี้มาก็2-3ปี. เศร้าทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้
แล้วเจอบูมตายอีกโอ๊ยเนอะแย่สุด
คุณรู้มั้ยว่าแต่ก่อนที่ยังไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ผมไม่เคยคิดว่าเป็นทหารมันดีเลยน่ะ
ผมคิดว่ามันแย่ที่ต้องไปเป็นทหาร แต่พอได้อ่านได้รู้ได้รับอะไรในนี้มันเปลี่ยนความคิดของผมไปเยอะเลย
ว่าการที่จะเป็นทหารไม่ได้แย่สักหน่อย
ตรงๆคือนิยายเรื่องนี้ทำให้ผมโตขึ้นเยอะ
จะรออ่านตอนต่อไปน่ะครับ