ตอนที่ 19
[Pontz x Joe]
[Joe]“โอ๊ะ ขอโทษทีนะ มือมันลื่นอ่ะ ^^” ผมพูดออกมายิ้มๆก่อนจะก้มลงตักแกงจืดใหม่แล้ว เดินเอามาให้ไอ้ภูมิราวกับไม่เคยเกิด
อะไรขึ้น
“แก ไอ้เกย์!!!” แจงลุกขึ้นยืนก่อนจะชี้หน้าผมอย่างโกรธแค้น
“มึงว่าใคร?” ผมถามกลับเสียงเย็นจนไอ้ภูมิ บีบที่ศอกผมเบาๆ
“ก็ว่าแกไง อีกเกย์ อีร่าน!!” แจงยังไม่หยุดทั้งยังด่าผมออกมาอีก นี่มึงคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วซินะ
“หึ ใช่กูเป็นเกย์ แต่ก็เป็นกะผัวมึงไงล่ะ!” ผมแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดออกมาเสียงดังจนโต๊ะข้างๆเริ่มจะหันมามอง
“อ๊ายยยยยยยยยยย หยุดพูดเลยนะ”
“มึงนั่นแหละหยุด ก่อนที่กูจะหมดความอดทน” ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าแจงพร้อมกับจ้องไปด้วยแววตาที่ใครเห็นก็ต้องรู้สึกถึง
ความเกลียดได้ทันที
“โจ” ป๊อนซ์เรียกผมด้วยน้ำเสียงปรามๆแต่ไม่ใช่ดุ เหมือนจะออกไปทางเกรงใจมากกว่าล
“เรียกกูทำไม ห้ามเมียมึงโน่น กรี๊ดจนลิ้นไก่จะหลุดออกมาอยู่แล้ว” ผมตอบกลับเสียงแข็งพร้อมกับตวัดตาไปมองอย่างไม่พอใจ
“แจง นั่งลงก่อน” สิ้นเสียงผม ป๊อนซ์ก็หันไปดึงแขนแจงให้นั่งลงตามเดิม
“ได้ยังไงคะป๊อนซ์ แจงแสบแล้วก็ร้อนไปหมด” แจงพูดพร้อมกับเบะปากอย่างไม่พอใจ น่ารักตายล่ะ!
“เดี๋ยวป๊อนซ์พาไปหาหมอแล้วกัน” ป๊อนซ์ส่ายหัวนิดๆก่อนจะเตรียมกระเป๋าตังค์เพื่อจะพาชะนีแปดหลอดไปหาหมอ แต่...
“หยุดตรงนั้นเลย!” ผมตวาดออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกอย่างเอาใจ
“หืมม?” ป๊อนซ์ที่กำลังจะประคองแจงไปหาหมอก็ชะงักก่อนจะหันกลับมามองที่ผม
“มึงต้องอยู่กับกูที่นี่!” ผมพูดอย่างเอาใจ
“โจ” ป๊อนซ์ทำหน้าขอร้องพร้อมกับเรียกผมเสียงอ่อน
“ทำไม! เรียกกูแบบนั้นทำไม จะไปกับมันเหรอ ไปดิไปเลย แต่อย่าหวังจะได้เจอกูอีก!!” ผมพูดประกาศลั่นก่อนจะรอดูปฏิกิริยา
ของมัน
“เฮ้ออ ภูมิกูฝากพาแจงไปหาหมอหน่อย” ป๊อนซ์ยื่นกุญแจรถไปให้ภูมิก่อนจะนั่งลงที่เดิม
“ป๊อนซ์คะ!!” แจงแหวขึ้นมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าป๊อนซ์ทำตามที่ผมพูดอย่างว่าง่าย ช่วยไม่ได้
“ไปเหอะแจง อย่าให้มันมีปัญหามากกว่านี้เลย” ภูมิพูดเสียงเบาพร้อมกับดึงแจงให้เดินตามไป โดยไม่สนท่าทางของแจงแม้แต่
น้อย
“หึ” ผมแสยะยิ้มก่อนจะลงมือกินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ป๊อนซ์มองหน้าผมนิ่งๆก่อนจะเดินมานั่งแทนที่ไอ้ภูมิ
“มานั่งตรงนี้ทำไม อึดอัด” ผมพูดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกห่างมัน
“ก็ไหนบอกว่ากูต้องอยู่กับมึง นี่ไงอยู่ข้างๆเลย” ป๊อนซ์พูดประชดออกมาก่อนจะดึงเก้าอี้กลับที่เดิม
“ฮึ้ยย” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะลงมือกินข้าวต่อโดยยมีไอ้ป๊อนซ์คอยตัดโน่นตักนี่ให้กิน บอกตรงๆรำคาญว่ะ
“ขึ้นไปเรียนเหอะแน็ต” หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ก้มดูเวลาก่อนจะลุกขึ้น
“อืม ไปๆ” แน็ตเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามผมออกมา ส่วนค่าอาหารของผม หึ ก็ต้องเป็นหน้าที่ของป๊อนซ์อยู่แล้ว
“น้องโจครับ”เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลังของผม
“ครับ?” ผมขานรับก่อนจะหันหลังกลับไป
“จำพี่ได้รึเปล่า?” ใครวะ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คือผมจำไม่ได้อ่ะครับ” ผมตอบกลับพร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้หัวเบาๆ
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ วันนั้นน้องโจเมามาก คงไม่แปลกที่จะจำไม่ได้ คืองี้ครับน้องโจลืมเสื้อเชิ้ตไว้ที่ห้องพี่อ่ะครับ”
“อุต๊ะ!!” หลังจากพี่แกพูดจบไอ้แน็ตก็อุทานออกมาพร้อมกับเอามือทาบอก
“อ๋อ ขอบคุณครับ แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะครับ”
“ฮอร์น ถาปัตย์ครับ” พี่แกตอบพร้อมกับยิ้มโชว์ลักยิ้ม น่ารักอ่ะ ><”
“อ๋อครับ งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ฮอร์น” ผมยิ้มไปให้นิดๆก่อนจะบอกลา
“ครับ” พี่แกก็ยิ้มตอบแล้วโบกมือก่อนจะหันหลังเดินกลับไป สูงกว่าไอ้ป๊อนซ์เยอะเลยแฮะ
“ใครวะมึง?” ไอ้แน็ตถามพร้อมกับมองตามหลังพี่แกไป
“อ๋อ พี่เค้าอ่ะ พอดีกูเคยไปเล่นกีฬากับพี่แกเลยรู้จักกัน แต่พักหลังมานี้ไม่ค่อยได้ไปแล้ว กูก็เลยจำหน้าพี่แกไม่ค่อยได้ อีกอย่าง
พี่แกก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน” ผมพูดตอบก่อนจะก้มลงมองเสื้อในถุง แต่หางตาก็เหลือบเห็นการ์ดสีชมพูแผ่นนึงเข้าซะก่อน
“เอ๊ะ!” ผมอุทานออกมาก่อนจะหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน
‘พี่ซักให้แล้วนะครับ วันหลังไปเที่ยวกันอีกนะ วันนั้นพี่สนุกมากเลย ^^
-ฮอร์น- ’
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
“มานี่กับกูหน่อย” ไอ้ป๊อนซ์ที่เดินมาจากไหนไม่รู้ก็ดึงแขนผมให้เดินตามมันไป
“อะไรของมึงเนี่ย กูจะไปเรียน” ผมพูดพร้อมกับพยายามสะบัดมือออก
“ไอ้แน็ตกูฝากของไอ้โจขึ้นไปก่อนนะ” ป๊อนซ์ดึงหนังสือจากมือผมก่อนจะยื่นไปให้ไอ้แน็ต
“เหี้ยไรเนี่ย ปล่อยกูนะ!!!” ผมโวยวาย ขัดขืนไปตลอดทางแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะปล่อย จนกระทั่งมาถึงรถของมัน
“เข้าไป!” มันตวาดพร้อมกับผลักผมเข้าไปจนสุดด้านในของเบาะหลัง ก่อนจะตามเข้ามาแล้วกดล็อคประตู
“อะไรของมึงวะ!” ผมตวาดถามออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“ไอ้เหี้ยเมื่อกี๊มันเป็นใคร?” ป๊อนซ์ถามออกมาเสียงต่ำ
“เรื่องของกู” ผมตอบกลับก่อนจะหันไปเปิดประตู
“กูถามว่ามันเป็นใคร!!” ป๊อนซ์ดึงผมกลับก่อนจะกดไหล่ผมอย่างแรงแล้วตวาดใส่หน้าผมจนผมถึงกับผงะตกใจกับอาการของมัน
“เอ่อ พี่ฮอร์น ถาปัตย์” ผมตอบชื่อพี่แกออกไปอัตโนมัติ เมื่อเห็นท่าทางน่ากลัวของมัน
“แล้วมันมาพูดกับมึงทำไม” ป๊อนซ์ยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงคาดคั้นเหมือนเดิม
“เอาเสื้อมาคืน” ผมตอบออกไป เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว ผมค่อนข้างเป็นรองดังนั้นผมจึงจำใจต้องตอบออกไป
“แล้วทำไมเสื้อมึงถึงไปอยู่ที่มันได้วะ!!” ป๊อนซ์ตวาดออกมาอีกครั้งพร้อมกับเขย่าไหล่ผมอย่างแรง
“ป๊อนซ์ มึงกำลังละเมิดข้อตกลงอยู่นะ!”
“ช่างหัวมัน!! กูถามว่าเสื้อมึงไปอยู่ที่มันได้ไง!!”
“กูไปลืมไว้” ผมตอบกลับเสียงนิ่งๆ
“โธ่เว้ย!!!” ป๊อนซ์สบถออกมาก่อนจะชกไปที่เบาะรถอย่างแรง
“.....” ผมนั่งนิ่งมองการกระทำนั้น
“มึงคงจะติดใจมันซินะ” ป๊อนซ์กัดฟันกรอดก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ
“หึ ช่วยไม่ได้ ลีลาพี่เค้าเด็ดกว่ามึงเยอะ!” ผมตะคอกใส่หน้ามันก่อนจะหันไปเปิดประตู
“มึงยังจำสัมผัสจากกูได้เหรอ กูว่ามึงอาจจะลืม เอาเป็นว่ากูทบทวนให้มึงก่อนแล้วมึงค่อยคิดอีกทีว่าใครเด็ดกว่าดีมั้ย?” ป๊อนซ์พูด
เสียงต่ำก่อนจะดึงผมกลับเข้ามาก่อนจะผลักผมนอนลงกับเบาะรถ
“มึงจะทำอะไรวะ ปล่อยกู!!!” ผมพยายามดิ้นหนีอย่างสุดกำลังแต่ก็สู้แรงของป๊อนซ์ไม่ได้
“.....” ป๊อนซ์ไม่ตอบแต่กลับขึ้นมานั่งทับช่วงขาของผมก่อนจะกระชากเสื้อนักศึกษาของผมอย่างแรงจนกระดุมขาดออกทุกเม็ด
“ป๊อนซ์อย่า!” ผมเอามือดันอกมันเอาไว้
“มึงเป็นของกู” มันพูดก่อนจะสะบัดมือของผมออกอย่างแรงแล้วก้มลงมาซุกไซร้ที่คอของผมอย่างแรง
สัมผัสจากมันไม่ได้มีความอ่อนโยนอยู่เลยแต่มันกลับแข็งกระด้างและรุนแรงจนผมสามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้มันรู้สึกโกรธมากขนาด
ไหน
“ป๊อนซ์หยุด” ผมพยายามพูดห้ามด้วยสติที่เหลือน้อยเต็มที
“กูรักมึงนะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงกัดที่อผมจนรู้สึกเจ็บก่อนจ่ะอยๆดูดซับตรงรอยกัดนั้นซ้ำๆจนผมยังแอบหวั่นไหวกับสัมผัสนี้
อย่างห้ามไม่ได้
“ไปเรียน เดี๋ยวกูไปส่ง” ป๊อนซ์ผละออกช้าๆก่อนจะพูดแล้วกดปลดล็อครถ
ผมเดินออกมาจากรถลอยๆก่อนจะเดินนำมันไปแบบไม่ได้สนใจว่ามันจะเดินตามมาหรือไม่
“โจ” ป๊อนซ์เรียกพร้อมกับจับมือผมไว้แล้วดึงให้หันกลับ
“หืม?” ผมส่งเสียงถามในลำคอพร้อมกับสะบัดมือมันออก
“เดี๋ยวตอนเย็นมารับ” ป๊อนซ์มองหน้าผมนิดๆที่สะบัดมือมันออกก่อนจะพูดสั่งแล้วเดินลงจากอาคารไป
“โจเย็นนี้ไปไหนมั้ย?” ไอ้แน็ตถามขณะที่เรากำลังเก็บของหลังจากที่อาจารย์เพิ่งจะเดินออกจากคลาสไป
“ยังไม่รู้อ่ะ” ผมตอบกลับไปก่อนจะยกหนังสือสองสามเล่มขึ้นมาแนบอกแล้วเดินออกจากห้องมา
Rrr
-P’Horn-
ผมดูชื่อก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
“สวัสดีครับ”
(น้องโจ เรียนเสร็จรึยัง? พี่โทรมากวนรึเปล่า?)
“เปล่าครับเรียนเสร็จแล้ว ไอ้แน็ตกูลงไปรอหน้าตึกนะ” ผมพูดกับพี่แกก่อนจะหันไปตะโกนบอกแน็ตที่ยังนัดแนะงานกับเพื่อนไม่
เสร็จ
“เออๆ”
(อ๋อครับ แล้วนี่จะไปไหนรึเปล่า?)
“ยังไม่คิดเลยครับ”
(ไปสนามแข่งกับพี่มั้ย?)
“เออก็ดีเหมือนกันนะ โจไม่ได้เข้าไปหลายวันแล้ว” ผมพูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหลายวันมานี้ ผมมัวแต่ยุ่งๆอยู่กับเรื่องไอ้ป๊อนซ์
(ดีเลย แล้วนี่ น้องโจเอารถมารึเปล่า?)
“ไม่ได้เอามาอ่ะ”
(งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ)
“เดี๋ยวตอนเย็นมารับ”
“เอ่อ คือ..”
(ทำไมครับ มีอะไรรึเปล่า?)
“เปล่าครับ ผมไปกับพี่เลยดีกว่า”
(โอเคครับ งั้นน้องโจก็เดินมาหน้าตึกน้องโจเลย)
“หืม??” ผมส่งเสียงในคออย่างสงสัย
แต่ก็ต้องหายสงสัยทันทีเมื่อเห็น รถเปิดประทุนสีดำเงางามจอดอยู่พร้อมกับในรถที่มีพี่ฮอร์นนั่งใส่แว่นตาดำพร้อมกับโบกมือข้าง
ที่ถือโทรศัพท์มาทางผม
“หึ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆกับความเอาใจใส่ของพี่เค้าก่อนจะเดินตรงไปที่รถคันนั้น
“ไง ทำไมมำหน้าแบบนั้นล่ะ?” พี่ฮอร์นถามพร้อมกับทำหน้าสงสัย
“ก็แค่กำลังคิดว่า ถ้าผมไม่ได้ตกลงจะนั่งรถไปกับพี่นี่พี่จะทำไงอ่ะ?”
“ก็คงจะขับรถกลับแบบหงอยๆ คอตก แล้วก็อาจจะไปตกสะพานที่ไหนสักที่นึง” พี่แกพูดออกมาพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อน
“หึๆ งั้นวันนี้ผมคงได้บุญมากเลยใช่ป่ะ ได้ช่วยชีวิตพี่เอาไว้เนี่ย” ผมพูดประชดออกมานิดๆพร้อมกับหัวเราะขึ้นเบาๆ
“โจ ไปไหนวะ?” ไอ้แน็ตที่เพิ่งลงมาจากตึกก็รีบวิ่งมาเกาะกระจกรถทันที
“เออ วันนี้กูไปทำธุระกับพี่เค้านะ”
“เออๆ กลับถึงห้องแล้วก็โมรหากูด้วยแล้วกัน”
“อืมได้ๆ” ผมพูดรับคำก่อนจะดบกมือลาไอ้แน็ต
พี่ฮอร์นเคลื่อนรถออกช้าๆซึ่งสวนกับรถของไอ้ป๊อนซ์พอดี
ผมมองหน้ามันก่อนจะยิ้มออกมานิดๆแล้วหันหน้ากลับมาพูดกับพี่ฮอร์นต่อ โดยไม่สนใจป๊อนซ์ที่เพิ่งจะสวนไปเมื่อกี๊
Rrr
เดาได้ไม่ยากเลยว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
-Pontz^^-
หึ กูว่าแล้ว
“ฮัลโหล” ผมกดรับก่อนจะตอบไปเสียงเรียบ
(ไปไหน?) มันถามกลับมาเสียงต่ำ
“ไปทำธุระ”
(กับใคร?)
“พี่ฮอร์นที่เอาของมาให้ตอนกลางวันอ่ะ”
(....) ป๊อนซ์เงียบไป
“มีอะไรรึเปล่า?”
(ถ้ากูขอให้มึงลงจากรถคันนั้น มึงจะทำตามมั้ย?) มันถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม มันถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนปน
ขอร้อง
“หึ! ทำไมกูต้องทำตามที่มึงขออ่ะ”
(กูรักมึง) มันตอบกลับทันทีจนผมตกใจ
“กูต้องไปทำธุระจริงๆ” ผมเลยต้องยอมอธิบายมันด้วยเหตุผล
(ธุระอะไร?)
“เอามานี่ดิ” พี่ฮอร์นยิ้มก่อนจะดึงไอโฟนไปจากมือของผม
“หวัดดีครับน้อง พี่ชื่ฮอร์น ถาปัตย์ปีสี่นะ”
“หึๆ คิดว่าทำรอยไว้แล้ว พี่จะไม่กล้าทำทับหรือครับน้อง” ทำรอยเหรอ?? อ๋อออ ตอนเที่ยงสินะ ผมนึกขึ้นได้ก็ยกมือขึ้นแตะที่คอ
เบาๆ
“หึ แค่นี้ก่อนนะครับ พี่ต้องขับรถ” พี่ฮอร์นเอาไอโฟนออกจากหูก่อนจะกดตัดสายแล้วโยนมันไปไว้ที่เบาะด้านหลัง
“พี่ฮอร์น”
“เรียกพี่ทำไมครับ?” พี่แกหันมาพร้อมกับยิ้มเบาๆ
“กวนว่ะ” ผมประชุดก่อนจะนั่งกอดอกหน้างอ
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่าๆๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว” พี่ฮอร์นพูดก่อนจะเอามือข้างนึงออกจากพวงมาลัยแล้วมาลูบที่หัวของผมเบาๆ
ตึ๊ง!
เสียงไลน์เข้าดังขึ้นจากเบาะหลัง
ผมจึงเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะมาเปิดดู
Pontz:โจ กูขอร้องอะไรมึงหน่อยได้มั้ย
Joe:?
Pontz:อย่ามีอะไรเกินเลยกับมันได้มั้ย
Joe:ทำไม?
Pontz:กูรักมึง
Joe:ใช้เปลืองเหลือเกินนะคำว่ารักเนี่ย
Pontz:กับมึงคนเดียว
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไหนเอามาดูดิ” พี่ฮอร์นพูดก่อนจะแย่งไอโฟนผมไปอีกครั้ง
“พี่ฮอร์น” ผมเรียกพี่แกเสียงเรียบ
“โอเคๆ คืนแล้ว ทำเสียงดุไปได้” พี่แกพูดขำๆก่อนจะส่งไอโฟนคืนมาให้ผม
Pontz:ทำไมเงียบ?
Joe:พี่ฮอร์นเอาไปอ่าน
ผมตอบไปตามความจริง
Pontz:เอาเป็นว่า กูขอมึงแค่อย่างเดียวแล้วกัน ไม่ถือว่าเป็นการผิดข้อตกลงใช่มั้ย
Joe:อืม จะพยายาม
ผมตอบกลับไปก่อนจะเก็บไอโฟนกลับใส่กระเป๋าไปตามเคย
“เลิกทำหน้าคิดมากแบบนั้นได้แล้ว ไปสนุกกับพี่ดีกว่า” ................................................................................TBC..............................................................................
มาอัพแล้วน้าาาาา
ต้องขอโทษจริงๆที่เมื่อวานไม่ได้อัพ พอดี หลับลืม
เลยมาอัพวันนี้แทน คงไม่ว่าอะไรกันนะ
ขอพูดถึงตอนที่แล้วนิสสสนึง >> คือแบบแต่ละคน ว้อนท์ให้แกงจืดนั่นกลายเป็นต้มยำ แกงเผ็ดกันมาก เลยนะ 555+
ขอบคุณสำหรับการติดตาม แล้วก็ค้อมเม้นต์มันส์ๆนะ อ่านแล้วไม่เหงา 5555
รักคนอ่านนะ 
KATIEZZ
โพลล์
หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20 (อ่าน 152494 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก