<<< Love's Situation >>>
<<< fourth Situation >>>
<<< have a fever >>>< โซโล่ x พรีสต์ >
“โซโล่...”
“...”โซโล่หันไปมองเจ้าของเสียงแหบพร่าที่เรียกเขาออกมาแผ่วเบา
ดวงตากลมสีสวยจ้องมองเขาตาปรืออย่างอ่อนแรง
พรีสต์ไม่สบายนั้นเอง!!“มีอะไร?”
“หิวว่ะ”
“นี่มันดึกแล้วนะ ป้าอรกลับแล้ว”
“กูหิว”คนไม่สบายก็ยังยืนยันคำเดิมส่งสายตาอันแรงกล้าไปหาคนรักที่นั่งเฝ้าข้างๆ
“...”โซโล่มองอีกฝ่ายอย่างลำบากใจ ถ้าเขาทำข้าวต้มหรืออะไรพวกนี้ได้ก็จะลุกไปทำแล้วล่ะ
แต่นี่เพราะมันไม่ได้น่ะสิ!!
ให้ทำอย่างไงล่ะ ดีไม่ดีทำออกมาแล้วอาจจะทำให้อาการอีกฝ่ายทรุดหนักไปอีกจะว่าไง?
“กินแอปเปิ้ลแทนไหม?”นั่งคิดหาทางออกอยู่นานเขาก็เอ่ยถามออกไป
ในตู้เย็นน่าจะมีพวกผลไม้อยู่บ้างล่ะน่า แถมเขาแค่มานั่งๆ ปอกให้ก็ไม่ยุ่งยากอะไรนักหรอก
“อืม”พรีสต์ที่ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกและรู้ดีว่าอีกฝ่ายก็ทำอะไรไม่เป็น
ก็เลยส่งเสียงยอมรับไป เขาไม่สบายเพราะเมื่อวานดันไปยืนทำเท่เป็นพระเอกถ่ายมิวสิคท่ามกลางฝน
ไม่ใช่ว่าอกหักอะไรหรอกนะ แต่เพราะเขาอยากลองเล่นน้ำฝนเท่านั้นเอง!
พอวันนี้ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้น ไข้ขึ้นสูงอีกต่างหาก
เขาลางานกับเพื่อนๆ ไปหนึ่งวัน ไอ้พวกนั้นก็เหลือเกิน เขาบอกว่าไม่สบาย
ดันไม่เชื่อ บอกว่าคนบ้าๆ ไม่มีทางไม่สบายแน่นอน ไอ้พวกนี้นิ คนบ้าก็เป็นคนนะโว้ย!!
เดือดร้อนไปถึงไอ้โซโล่ต้องมาพูดให้พวกนั้นเชื่อว่าเขาไม่สบาย พวกมันถึงเชื่อ!
โคตรลำเอียงเลยเหอะ!!
ตอนเขาบอกไปน่ะหาว่าตอแหล พอไอ้โซโล่บอกเชื่อมันจัง!
โซโล่มันลุกเดินออกไปจากห้อง ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับแอปเปิ้ล
ชายหนุ่มนั่งลงที่เดิมแล้วเริ่มลงมือปอกเปลือกให้กับคนป่วยที่กำลังมองมา
นิ้วเรียวยาวจับแอปเปิ้ลแล้วเริ่มปอกด้วยท่าทีจริงจัง ต่างจากสีหน้าของคนป่วย
มันกลับซีดลงและอ้าปากเหวอ พรีสต์มองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ และเริ่มปลงตก
แอปเปิ้ลที่ปอกออกมามีสภาพที่เห็นแล้วน่าสงสารมันสุดๆ!!!
นั้นปอกแอปเปิ้ลหรือว่าฆาตรกรรมมันวะ!?
คนปอกก็ทำหน้าด้วยใบหน้าจริงจังมากจนเขาไม่กล้าจะพูดอะไรขัด
พรีสต์มองแอปเปิ้ลในมือใหญ่ๆ นั้นอย่างหดหู่
นี่เขาต้องกินเจ้าแอปเปิ้ลสยองนั้นใช่ไหมเนี่ย?
ถึงมันจะออกมาน่ากลัวอย่างไง เขาก็ต้องกินมันลงไป
เพราะเจ้าคนปอกมันหยิบมายัดเหยียดใส่ปากแบบไม่ถามความคิดเห็น
แถมมันยังทำท่าทีถูกใจอะไรบางอย่าง เห็นยิ้มนิดๆ นั้นแล้วปฏิเสธไม่ลง
พรีสต์ก็เลยต้องกล้ำกลืนฝืดใจกินแอปเปิ้ลที่ปอกเปลือยควักเนื้อออกไปแทบจะหมดนั้นจนหมด
เมื่อแอปเปิ้ลหมด โซโล่ก็เก็บมีดและเปลือย(เนื้อแอปเปิ้ลที่ปอกออกไปด้วย)ไปข้างล่าง
แล้วเขาก็กลับมานั่งข้างๆ คนป่วยอีกครั้ง พรีสต์มองโซโล่แล้วหลับตานอนอย่างสบายใจ
วันนี้โซโล่ลางานมาครึ่งวันเพราะอยู่บริษัทไปก็ไม่ได้ทำงานทำการอะไรเลย
เพราะมัวแต่คิดว่าใครจะดูแลภรรยาที่นอนเป็นไข้สูง อาการเป็นอย่างไงบ้าง
จนกระทั่งนั่งเฉยไม่ได้ทำการทำงานอะไรก็เลยถูกพี่ชายของตัวเองไล่กลับมา
ตั้งแต่บ่ายที่กลับมาถึงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ช่วยป้าอรเล็กๆ น้อยๆ
แล้วก็คอยนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ตลอด นั่งอ่านนั้นอ่านนี้ไปเรื่อยๆ
บางครั้งก็ถามคนป่วยว่าอยากได้อะไร ยิ่งเวลานี้ป้าอรก็กลับไปแล้วเหลือแค่เขาที่ดูแลอีกฝ่ายได้
“โซโล่ไม่นอนเหรอวะ?”พรีตส์ลืมตาขึ้นมาถาม
“เดี๋ยวจะนอนแล้ว”โซโล่ยกมือมาวางไว้บนหน้าผากของอีกฝ่าย มือเย็นๆ ทำให้พรีสต์รู้สึกดี
พรีสต์หลับตาอีกครั้ง ไม่นานเขาก็นอนหลับไป โซโล่นั่งมองอีกฝ่ายจนแน่ใจเขาจึงลุกขึ้นมา
ปิดไฟและปีนขึ้นเตียงมานอนข้างๆ คนที่นอนหลับไปแล้ว
“...”พรีสต์ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดในห้อง
เขาสะลึมสะลือขึ้นมามองไปรอบๆ มือก็ตบรอบๆ ข้าง
แล้วมือก็ไปตบโดนแขนของใครสักคน
พรีสต์ปรือตาลงแล้วขยับตัวเองกลิ้งไปนอนกอดอีกฝ่ายไว้แล้วค่อยหลับตา
อืม...แบบนี้สิถึงนอนหลับได้!!< บู๊ลิ้ม x สตางค์ >
“คนไม่สบายต้องทำอย่างไงวะ!!?”
[ ไปหาหมอสิว่ะ ]
“กูจะพาไปแล้วแต่ไอ้บูดมันไม่ยอมไป”
[ ให้มันกินยาแล้วนอนสิว่ะ ]
“เอ่อๆ จริงด้วยว่ะ แล้วไงอีกวะ?”
[ ถ้าตัวร้อนก็เช็ดตัวให้มัน ข้าวก็เอาอะไรอ่อนๆ อย่างข้าวต้มให้กิน ]
“อืมๆ งั้นแค่นี้นะไอ้แซม เออ! กูกับไอ้สตางค์วันนี้ลานะโว้ย”
[ เออๆ ]
บู๊ลิ้มวางสายจากเพื่อนรักเขาก็ออกจากบ้านไปซื้อข้าวต้มมาอย่างรวดเร็ว
จากนั้นก็เทใส่ถ้วยยกไปให้คนตัวเล็กที่นอนหมดแรงบนเตียง สภาพดูไม่ได้
“สตางค์ ลุกมากินข้าว กินยาก่อนค่อยนอน”บู๊ลิ้มปลุกสตางค์แล้วพยุงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่ง
จากนั้นเขาก็ตักข้าวต้มแล้วยื่นมาจ่อปากเล็กๆ นั้น สตางค์มองช้อนที่จ่อปากตัวเองด้วยความไม่อยาก
แต่เขาก็ต้องกินเพราะไม่อย่างนั้นจะไม่หายจากสภาพแบบนี้ และเขาอาจจะเป็นภาระของอีกฝ่ายได้
สตางค์อ้าปากจะงับช้อนแต่ถูกบู๊ลิ้มดึงกลับมาก่อน เขาขมวดคิ้วมองคนป้อนด้วยความงุนงงและสงสัย
“เดี๋ยวๆ ยังไม่ใส่ยาวิเศษลงไปเลย”บู๊ลิ้มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะส่งจุ๊บลงไปในช้อนนั้น
“ใส่ความรักลงไปเยอะๆ จะได้หายไวๆ”
“...”
มึงรีบๆ ป้อนเถอะ กูจะตายอยู่แล้ว!!!การกินข้าวที่แสนจะลำบากของสตางค์ก็ได้ผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเล
จากนั้นบู๊ลิ้มลุกขึ้นไปเก็บถ้วยจานก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง
“กินยาแล้วนอนพักนะ ตัวร้อนหรือเปล่า?”
บู๊ลิ้มเดินมาแตะหน้าผากของคนเป็นไข้แล้วจัดยายื่นให้อีกฝ่ายพร้อมกับแก้วน้ำ
“ขอบใจ”คนตัวเล็กรับยามาแล้วรีบกินเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะยื่นแก้วน้ำคืน
บู๊ลิ้มรับแก้วน้ำแล้วดันให้คนไม่สบายนอนลงพร้อมกับห่มผ้าให้
เขาก้มตัวลงแล้วจูบหน้าผากคนไม่สบายเบาๆ แล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“หายไวๆ นะ”
TBC.แต่งตอนพิเศษฮันนีมูนได้ไม่ถึงไหนเล๊ย เฮ้อ กลุ้มหนอกลุ้ม!!
ตั้งแต่เปิดเทอมมาทำอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอันเล๊ย 
อดทนรอหน่อยนะทุกคน อาจจะนานสักหน่อย!
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1394021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก