หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ

[4559]

เขมจัดๆๆ

[ujen]

 

[muiko]

เข็มสุดยอดอ่ะ
มันต้องอย่างี้สิ
ไม่หลงมารยาคนอื่น จนมาทำให้คนรักเสียใจ

สมควรแล้วที่วินจะรัก
จัดการให้เด็ดขาดนะ ค่าห้องค่าอะไร ก็ไม่ต้องไปจ่ายให้นางแล้วหล่ะ

[Zelsy]

ตอแหลได้โล่อะอีนี่ จะโกหกก็ดันไม่เตรียมมาก่อน สอง สามเดือนก็นูนแล้วนะจ๊ะ ไม่เนียนเลยนะ โดนเขมซ้ำอีกนี่จะหัวเราะให้

[mapreaw]

ทีนี้จะได้รู้สักทีว่าไผเป็นไผ 
เคลียให้จบด้วยนะเขม

[real port]

ไม่เอามาม่าแล้วนะ

 

[Kfc_Pizza]

 

[kasarus]

2-3 ตอนหลังนี้เนื้อหามันแปร่งๆ ไปมั้ย รู้สึกเหมือนไม่ใช่คนเขียนคนเดียวกัน

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบเจ็ด



“กู...ถามว่า....มึงตบหน้าวิน....ใช่มั๊ย”

“เขม...ฮือฮือ ทำไมเขมต้องตะคอกหลินด้วยล่ะ
มัน......มันทำหลินก่อนนะ ทั้งตบทั้งต่อย...ฮือฮือ
เขมไม่เห็นรึไง....ดูหน้าหลินสิ”
หลินเงยหน้าหวานที่เวลานี้บวมช้ำและอาบไปด้วยน้ำตาขึ้นมาตัดพ้อผม

“เอ๊ะ อีนี่หูตึงรึไงวะ กูจะถามเป็นครั้งสุดท้าย มึงตบหน้าเมียกูใช่มั๊ย”
ผมข่มอารมณ์ด้วยการกัดฟันกรอด แล้วกระชากตัวหลิน
ให้หลุดออกไปจากการกอดรัดเอวผม ให้ตายเหอะมาตบเมียกูถึงห้อง
วันนี้ไม่ต้องได้อยู่กันอย่างสงบหรอกวะ

“ก็...ก็วินมันทั้งตบทั้งต่อยหลินก่อนนี่นา เขมดูสิ”
หลินยื่นหน้าช้ำๆเข้ามาให้ผมดูใกล้ๆ แก้มสองข้างบวมและขึ้นรอยนิ้วจนเห็นได้ชัดเจน
ส่วนมุมปากข้างหนึ่งก็มีรอยแตกและคราบเลือดที่ซึมออกมาก่อนหน้านี้
อืม...เมียกูนี่หมัดหนักได้การ ขืนหือขึ้นมา กูมีหวังได้เลือดเหมือนกัน

“ไม่รู้ล่ะ...ใครจะทำใครก่อนก็เหอะ แต่เธอผิดเต็มๆนะหลินที่เข้ามาหาเรื่องวินถึงในห้อง”
ผมชำเลืองมองวินที่ยืนงงอ้าปากค้างอยู่ ถึงแม้หน้าหวานๆในเวลานี้ดูซีดเซียว
แต่ก็ยังน่าดูในสายตาของผม

รอเขมอีกเดี๋ยวนะที่รัก พอเขมจัดการตัวปัญหาตรงหน้าได้แล้ว
เขมจะจัดการเอ๊ยจัดจูบรับขวัญให้นะครับ

“ก็...หลินมีเรื่องจะคุยกับเขมนี่นา ในเมื่อเขมหลบหน้าหลิน หลินก็ต้องตามมาที่หอนี่”
หลินเข้ามาเกาะแขนผมแต่ผมก็แกะแขนเธอออกทันที
รู้สึกไม่อยากสัมผัสตัวเธอเอาเสียเลย ไม่ใช่เธอไม่สวยนะครับ
ทั้งหน้าหวานๆหุ่นเพรียวๆ แต่อกเป็นอก สะโพกกลมกลึงที่ผมเคยลูบไล้ ก็ยังดึงเต่งตึงตูมตาม

มาตอนนี้รสนิยมของผมมันคงเปลี่ยนไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่ “วินนี่” มันก็คือไม่ใช่สำหรับผม

หลินหน้าเสียเล็กน้อย แต่ฝืนกลับมาทำหน้าเศร้าให้ผมสงสาร

“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว...จำไม่ได้เหรอวะ”
ผมว่าผมเคลียร์จนไม่มีอะไรติดค้างหรือค้างคากับเธอแล้วนะ
มีก็แค่จ่ายค่าคอนโดให้เธอจนเรียนจบหรือมีคนใหม่
แล้วจะบุกมาถึงห้องทำไมให้คนของผมระแวงขึ้นมาอีกสิทีนี้

“เขม...หลิน...หลินท้อง”

“เฮ๊ย....อะไรนะ...เป็น...เป็นไปไม่ได้” 
ผมปฎิเสธได้ทันทีโดยไม่ลังเล แล้วรีบหันไปมองหน้าวิน
ก็เห็นว่าแววตาของวินวูบไหวคล้ายเริ่มไม่มั่นใจในตัวผม

“แต่มันเป็นไปแล้วนะเขม ลูกในท้องของหลินเป็นลูกของเขม...ลูกของเรานะ”
หลินเริ่มมีน้ำใสๆคลอดวงตาอีกครั้ง น้ำตาของเธอสั่งได้และดูไม่มีวันหมด





“หลินจะท้องกับผมได้ยังไง เคยเหรอที่ผมจะไม่ป้องกัน”
ผมหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามจะใช้เหตุผลแทนการใช้อารมณ์

ผมต้องแก้ปัญหาและไม่ยั่วยุให้หลินแสดงฤทธิ์เดชมากไปกว่านี้
ผมหันมาฝืนยิ้มน้อยๆให้วินที่เดินเข้ามายืนข้างๆ

“ใช่...เธออย่ามาโกหกเลยเสียเวลาเปล่า”
ผมลูบหัววินแทนคำขอบคุณ เมื่อวินพูดออกมา
ผมใจชื้นขึ้นมากเมื่อเห็นว่าวินเลือกที่จะเชื่อใจและอยู่เคียงข้างผม

“เขม....แต่..คืนนั้น...คืนที่เขมเมามากแล้วไปค้างที่คอนโดของเราไงคะ
คืนวันที่เลี้ยงสายรหัส เขมจำได้มั๊ย”

ผมย้อนคิดไปถึงวันที่เรียกว่า ผมเมามากที่สุดในชีวิต
วันนั้นบรรยากาศของการดื่มกินมันสนุกและเป็นกันเองเพราะรู้จักสนิทสนมกันดี
ทำให้ผมดื่มจนเกินลิมิตของตัวเอง
จนต้องให้หลินขับรถมาส่งผมที่หอแล้วให้เธอเอารถกลับไปคอนโด
ไอ้พวกเพื่อนผมเหรอครับ
แค่แต่ละคนประคองรูมเมทของตัวเองโซเซกลับหอไม่เป็นภาระคนอื่นได้ก็เหลือเชื่อแล้วครับ
แต่หลินกลับพาผมที่ไม่ได้สติไปค้างที่คอนโดของเธอแทน

“คืนนั้น....เขมใช้ถุงยางนะ...วิน”
ผมจับมือวินแต่วินสะบัดออกอย่างไม่พอใจ
จนผมต้องยื่นมือไปดึงมือวินเอามากุมไว้อีกครั้ง มือน้อยในอุ้งมือผมมันเย็นเฉียบและสั่นระริก
ผมไม่น่าปล่อยตัวเละเทะขนาดนี้ พอตั้งใจจะจริงจังกับคนๆนี้

อดีตมันดันย้อนมาเล่นงานผมได้

“เขมจำได้ ตอนเช้าเขมยังเห็นถุงยางใช้แล้วตกอยู่ข้างเตียง…เอ้อ...สองอัน”
ผมต้องพูดมันออกไปถึงแม้มันจะทำให้วินหน้าซีดขาวลงไปอีก

ผมจำได้แม่นว่าผมป้องกันทุกครั้งไม่ว่ากับใคร มีแต่กับวินที่ผมไม่เคยใช้ถุงเลย

“แต่ครั้งที่สามล่ะเขม เขมไม่ได้ใช้ถุงหรอกนะ”
หลินมองมือผมที่กุมมือวินอยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เอ้อ....”
เหมือนโดนทุบกลางแสกหน้า ผมอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อผมชักไม่แน่ใจ
เวลาผมเมาแล้วผมมีความต้องการเรื่องบนเตียงสูงกว่าปกติ
มันทั้งอึดทั้งนาน ไม่เคยต่ำกว่าสองหรือสามยกแน่ๆ

“เอาเถอะ จะลูกเขมหรือไม่ใช่ก็ช่างเถอะ แล้วที่มาบอกเธอต้องการอะไร”
เป็นวินที่ได้สติก่อนผม แล้ววินก็กัดริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด

“ถามโง่ๆ คนนอกอย่างแกจะไปรู้อะไร พ่อแม่ลูก...เรื่องครอบครัวน่ะ...เข้าใจมั๊ย”
หลินตวาดแว๊ดอย่างลืมตัว
แต่เธอไม่รู้หรอกว่าวินเป็นคนอ่อนไหวเรื่องครอบครัวมากแค่ไหน



“เพี๊ยะ”

“หุบปากเน่าๆของเธอไปเลย”

“กรี๊ด....เขม....มันตบหลิน เขมเห็นมั๊ย นี่ขนาดต่อหน้าเขมมันยังกล้า
ไม่รู้ละเขมต้องจัดการให้หลิน ไม่งั้นหลินไม่ยอมนะเขม”
หลินเต้นเร่าอยู่ที่เดิมไม่กล้าเดินเข้ามาใกล้ผมเมื่อเห็นวินกำหมัด

เขาว่ากันว่า คนเราถ้าลองได้ต่อยตีกับเขาสักครั้ง ครั้งต่อไปมันมักจะตามมาได้ง่ายๆ
แล้วผมควรจะดีใจดีมั๊ยที่วินเริ่มรู้จักป้องกันตัวเองและสู้คน

“จัดการยังไงดีล่ะ แจ้งความเลยดีมั๊ยเขม ข้อหาบุกรุก”
วินพูดกับผมแต่ตาจ้องหน้าหลินเขม็ง

“เอาล่ะๆ มาตกลงกันดีๆดีกว่า หลินแน่ใจเหรอว่าท้อง”
ผมตัดบทก่อนที่จะลุกลามเป็นการตบตีกัน

“แน่...แน่ใจสิ ก็หลินตรวจปัสสาวะแล้ว”
หลินอึ้งไปเล็กน้อย แต่ทำไมผมจะมองไม่ออกว่าเธอลังเล ผมรู้จักนิสัยเธอดี

“แล้วหลินแน่ใจนะ ว่าเด็กเป็นลูกเขม”
ผมทำตัวเหมือนทนายซักจำเลยเป็นข้อๆไป

“แน่...แน่ใจสิ ทำไมล่ะ เขมก็รู้ว่าหลินมีเขมคนเดียว”
ผมมั่นใจว่าช่วงที่เรากลับมาคบกันอีกครั้งหลินไม่มีคนอื่น เพราะถ้ามี...ผมเลิก

แต่ประเด็นมันอยู่ที่เธอท้องจริงรึเปล่า

“ถ้าหลินแน่ใจก็รอให้คลอดแล้วมาตรวจดีเอ็นเอก็แล้วกัน”
ตอนนี้ผมทำดีที่สุดได้แค่นี้ล่ะครับ

“แล้ว...แล้วเขมจะไม่รับผิดชอบหลินเลยเหรอ นี่ลูกของเรานะ”
หลินขยับเข้ามาแต่เมื่อเห็นวินกำหมัดอีกครั้งก็ไม่กล้าเข้ามา

“ก็เมื่อไหร่ที่ผลตรวจออกมาว่าเป็นลูกผมจริง ผมก็จะจดทะเบียนรับเป็นลูก
ส่งเสียเลี้ยงดูทุกอย่าง แต่ถ้าหลินจะเลี้ยงเองก็มาทำสัญญากัน”
ผมคิดว่าพ่อแม่ผมคงจะไม่รังเกียจหลาน และต้องมีใครสักคนรับเอาไปเลี้ยงให้ผมได้

“เขม...เขมไม่รักหลินเลย เขมต้องการแต่ลูกในท้องแค่นั้นใช่มั๊ย...ฮือฮือ”
หลินตัดพ้อและร่ำไห้

“หลิน เธอไม่ต้องห่วงลูกหรอก เรากับเขมจะดูแลลูกเธออย่างดี
จะรักจะเลี้ยงให้สมกับที่เป็นลูกของเราจริงๆ เขม....”
วินหันมาหาผม สีหน้าวินจริงจังราวกับว่าได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว

“ครับ”

“เรารับลูกของหลินมาเป็นลูกของเรานะ วินยินดีที่จะเป็นพ่อเอ๊ยแม่ให้ตาหนูเอง”
หน้าหวานที่ก่อนหน้านี้ซีดเซียวกลับมามีสีเรื่อขึ้นอย่างน่าดู 

“ครับ แล้วแต่ที่รักเลยครับ”
ผมดึงวินเข้ามากอด ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ในอกผมถูกวินทำลายลงจนหมดสิ้น



“กรี๊ด....พวกแก.....”
ผมสองคนหันไปมองหลินที่ร้องกรี๊ดแล้วทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้น

“ตายซะเถอะ อย่าอยู่เลยไอ้ลูกเวร พ่อแกมันไม่รัก
หน้ามืดไปรักพวกผิดเพศ...นี่แน่ะๆ”
หลินใช้สองมือทุบลงไปบนหน้าท้องอย่างแรงหลายที

“อย่า...อย่านะ...อย่าทำแบบนี้”
วินรีบผลักตัวผมออกแล้วถลาเข้าไปจับยึดมือหลินเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง








“ไม่ว่ายังไงเขมก็จะไม่กลับมาหาหลินใช่มั๊ย”
หลังจากทั้งปลอบทั้งขู่จนหลินสงบลง หลินก็พูดขึ้นมาอย่างปลงตก

“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกันแล้ว
ถ้าเธอยังไม่เลิกยุ่งหรือยังมาตอแยวินอีก อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ได้...ตกลงตามนั้น แล้วเมื่อไหร่ที่ลูกคลอดเรามาพิสูจน์กัน”
หลินเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากบางสั่นระริก


“โอ๊ย....วิน...วินช่วยพยุงหลินหน่อยสิ หลินปวดท้อง”
อยู่ๆหลินก็กุมท้องแล้วร้องเรียกวิน

“หลิน...เป็นยังไงบ้าง ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ...เขม....”
วินปราดเข้าไปประคองหลินอย่างไม่สนใจว่าคนๆนี้ร้ายกาจกับวินมากแค่ไหน

“ไม่ไป...เอ้อ...ไม่เป็นไร วินแค่ช่วยส่งหลินลงไปหน้าหอหน่อยนะ
เพื่อนหลินรออยู่ข้างล่าง”
หลินดูแปลกๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนผมตามไม่ทัน

“ไม่ต้องหรอกวิน เขมเอง”
ผมไม่ไว้ใจเธออีกต่อไป

“ไม่ต้อง เขมไม่ต้องยุ่ง”
วินหันมาตวาดผม นี่คงเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นห่วงหลินสินะ

วินประคองหลินเดินออกไปจากห้อง

ไม่ได้การ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ

ผมรีบหากุญแจห้องที่มันหลุดมือไปตั้งแต่ตอนที่ผมเข้าห้องมา

เสียเวลาไปไม่น้อยกว่าจะล๊อคประตู

ผมรู้สึกว่า.....

หลินจะเดินเร็วผิดปกติจนวินต้องรีบก้าวเร็วๆตามเธอไป


 





ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับ

คนแต่งยังเป็นไอ้หน่อยคนเดิมครับผม

อาจจะเป็นเพราะพิมพ์ไม่ต่อเนื่องเว้นช่วงไปบ้างเลยทำให้อารมณ์มันกระโดด

มีหนักบ้างเบาบ้างไปตามความหวั่นไหวของชีวิต...คริคริ(จะสื่ออาราย)

พรุ่งนี้ขอตัวไปเติมความหวานให้กับผู้มีอุปการคุณ เจอกันวันอาทิตย์ครับผม


 

[4559]

ค้าง

อีชั่วจะทำไรอ่า

[Aomampapeln]

เหมียวละอยากตบให้แท้งซะจริงๆแต่คงไม่แท้งหรอกเพราะนางไม่ได้ท้อง  แล้วจะทำอะไรวินนี่อีกป่ะเนี่ยยัยมารร้าย

[Yarkrak]

ตามสไตล์ของหนูหน่อย กลั่นกลองจากชีวิตจริง ฮะ ฮ่า

ช่วงนี้เฮียมี่เริ่มมีกิ๊กหนูหน่อยก็ไม่ค่อยมีอารมณ์เขียน(ปล่อยให้ค้าง)

ต้องรีบไปเติมความหวานให้ชีวิตครอบครัวมีชีวา(น้ำตาลเจ้าไหนดีคร้า)

แต่ขอโทษวินนี่จ๋า ตบให้แรงกว่านี้ได้ไหมจ๊ะ เจ้ไม่สะใจคร้า

กับอีนางตอแหลไม่มีระดับจร้า  คริคริ

 

[muiko]

มีแผนแหงๆ
วินระวังดีๆนะ
ยัยหลินไม่น่าไว้ใจอย่างเเรง

[mapreaw]

แหม๊ะ ชะนีตัวนี้กัดไม่ปล่อยเลย

[rule]

นังหลินมีแผนร้ายชัวร์

[Zelsy]

ตามดิเขม ตามไปดิ

[❣☾月亮☽❣]

  รอดูจุดจบของ(เรื่อง)หลินอยู่นะ เกลียดมากผู้หญิงที่ใช้ชีวิตเด็กมาเป็นเครื่องมือเนี่ย
ในชีวิตจริงมันมีและไม่มีใครมีความสุขเลย

ตอนนี้มโนไปแล้วว่ามันจะแกล้งตกบันไดแล้วแถว่าวินผลัก เอ๊ะ นี่มันสูตรละครช่องหลายสีรึเปล่า 555

[real port]

 

ค้างๆๆๆ ต้องรอวันอาทิตย์ 

[่jum]

ชะนีมีแผนอะไรอีกนี่ ชวนให้วินลงไปข้างล่างน่ะ 

[Minnie~Moo]

สั้นจุงเบย  ยังไงต่อละเนี่ยะนังหลิน

ดูท่าว่านางจะไม่ท้องนะ  เดินเร็วยังกะแข่งแชมป์โลกขนาดนั้น 

งานนี้ต้องจัดหนักให้ชะนีหลินไม่ได้เกิดอีกนะเขม 

[Buppha]

กูเกลียดเมิงงงงงงงงงงงง อิหลินฮุ่ยยยยยยยย Go to hell!!!!!!     

[fc_fic]

 

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบแปด


“เขม...อาจารย์อนุชาฝากมาบอกนายว่าให้ไปแก้งานด้วย เส้นตายพรุ่งนี้นะ”
เพื่อนร่วมเซค ชื่อ"ไอ้เอก"มันเรียก แต่ผมไม่แม้แต่จะหันไปมอง

“น้องเขม...อย่าลืมลงชื่อจองคิวล้างแอร์ที่ห้องนะจ๊ะ”
พี่แตงคนดูแลหอพักเป็นรายที่สอง ผมแค่พยักหน้าเป็นการรับทราบ
สวัสดิการหอพักของที่นี่มีบริการล้างแอร์ให้ฟรีปีละครั้ง

“เฮ๊ย...เขม...ศุกร์นี้เตะบอลกันนะมึง อย่าเบี้ยวล่ะ หายหัวไปเลยนะมึง”
ไอ้นัทมันเพื่อนต่างเซคแต่เตะบอลกันบ่อยๆ

“พี่เขมครับ ฝากบอกพี่ฉัตรด้วยนะครับว่าหนังสือที่บอกจะเอามาให้ผม ผมยังไม่ได้เลยอ่ะครับ”
ไอ้นี่มันน้องรหัสไอ้ฉัตร ออกแต๋วๆหน่อย แล้วมึงไม่โทรคุยกันวะ


  อ๊ากกกกก จะมาเนื้อหอมเวลโนนอะไรกันตอนนี้วะกู
กว่าผมจะลงมาถึงหน้าหอก็พอดีเจอวินเดินกลับเข้าประตูหอมา


“วิน...วินครับ....”
ผมแตะที่ไหล่วินเบาๆ หน้าตาที่รักบูดบึ้งประมาณโดนใครเหยียบหางมา
แบบนี้ใครก็รู้ว่ากำลังอารมณ์บ่จอย

“ปล่อย...”
วินหยุดชะงักเพียงนิด

ในเมื่อที่รักสั่งให้ผมปล่อย ผมก็ปล่อยตามบัญชา
ไม่ได้กลัวไม่ได้เกรงอะไรทั้งนั้น แค่เชื่อฟังครับผม



“แกร๊กๆๆๆๆ”

“โธ่โว๊ย....ตึงๆๆๆ”

วินบิดลูกบิดประตูไปมาแรงๆอย่างหงุดหงิดเมื่อมันติดล๊อคเปิดไม่ออก
แถมยังสบถออกมาไม่ดังนัก แต่ที่ดังน่ะ...เท้าน้อยๆข้างหนึ่งถีบประตูไปหลายที
เป็นการบอกให้รู้ว่ากูกำลังเดือดถึงขีดสุด

“ใจเย็นๆสิครับ มาๆ เดี๋ยวเขมเปิดให้”
ผมยิ้มประจบทั้งๆที่วินไม่ยอมมองหน้าผม เสียงผมมันเป็นปกติ
แต่ในใจผมนี่สิ มันเริ่มตุ้มๆต่อมๆขึ้นมาแล้ว
ท่าทางที่รักของผมจะมีอะไรๆมากว่าที่เคยเห็น(มั๊ง)

“แกร๊ก”

“เชิญครับ...เชิญเลย”
ผมรีบลนลานไขประตูและเปิดออกให้กว้างมากที่สุด พร้อมกับเชื้อเชิญวินเข้าห้อง
วินนอกจากจะไม่กล่าวขอบคุณในความเอื้อเฟื้อของผมแล้ว ยังไม่มองหน้าผม
วินทำแค่....สะบัดหน้าแล้วเดินเชิดเข้าห้องไป



“ปัง”

“วะ...วิน...”
ไม่ทันครับ เรียกที่รักเอาไว้ไม่ทัน

ประตูรถปิดเสียงดังสนั่นจากมือเรียวบาง
พร้อมกับเจ้าของหัวใจของผม ที่ก้าวขาเรียวเดินเร็วๆจากไปโดยไม่เหลียวหลัง
ผมรีบเปิดประตูแล้วกำลังจะก้าวออกจากรถ เสียงเรียกเข้าของมือถือก็ดังขึ้น

“อยู่ไหนวะเขม มึงรีบมาเร็วๆนะ จารย์จะเข้าแล้ว มาสายไม่ทันเช็คชื่อ มึงโดนปรับตกแน่”
ไอ้โอมมันโทรมาตาม คาบนี้ผมโดดไม่ได้ และถ้าสายก็ตายแน่ๆ
เพราะมันเกินโควต้าที่อาจารย์ลิมิตเอาไว้แล้ว

“เรื่องวินเอาไว้ค่อยเคลียร์ตอนเย็นแล้วกัน”
ผมคิดได้แค่นั้นแล้วก็รีบขับรถบึ่งไปคณะทันที



“กูฝากดูที่รักของกูด้วยนะมึง วันนี้ดูอารมณ์เสียสงสัย....วันนั้นของเดือนว่ะ”
ผมรีบไลน์ไปบอกไอ้ปาล์มตอนที่อาจารย์หันหลังให้

“เออ...จะดูแลทั้งใกล้ทั้งชิด...ตัวติดกันเลยว่ะ”
ไอ้ปาล์มไลน์กลับมาทันที ไอ้เลว มันคอยจ้องจะงาบที่รักกูรึไงวะ
ไม่น่าไว้ใจสักนิด แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกได้แต่ภาวนาให้คาบเรียนนี้มันจบเร็วๆ

ผมจึงทำได้แค่ส่งสติ๊กเกอร์มั่วๆไปตัวหนึ่งแล้วหันกลับมาตั้งใจเรียน



“มีปัญหานิดหน่อย ขอบายว่ะ พวกมึงไปเหอะ”
พวกผมตั้งใจจะไปหาอะไรกินที่ห้าง แล้วเดินดูรองเท้าเตะบอลกันสักคู่
ส่วนใครจะพ่วงแฟนพ่วงกิ๊กไปก็แล้วแต่ใจ ทั้งแฟนทั้งกิ๊กของพวกเราต้องเข้ากันได้นะครับ
เลิฟมีเลิฟมายด๊อก ใครทำงี่เง่าขึ้นมาก็เลิก เพื่อนมาก่อนเสมอ
แต่ยกเวันที่รักของผมนะครับ พวกมันรู้ดี

“เฮ๊ย...มีไรให้ช่วยบอกนะมึง”
ฉัตรตบไหล่ผมแรงๆ มันออกหน้าเสมอในยามคับขัน
เหมือนตอนที่มันกระทืบไอ้หมอกไงครับ
แต่งานนี้กูไม่ต้องการตัวช่วยว่ะ มันเป็นเรื่อง...ละเอียดอ่อน

“เออๆ กูจัดการเองได้ สบายมาก”
ผมปากหนักพูดไปว่าจิ๊บๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะรับมือกับวินได้แค่ไหน
ครั้งนี้ดูวินจะโกรธผมมาก ไม่รู้ว่าหลินมันใส่ไฟอะไรผมเอาไว้
ไม่น่าเลย....
ผมไม่น่าเปิดโอกาสให้หลินได้คุยกับวินตามลำพัง
หลินร้ายลึกกว่านังน้องรหัสนั่นมากมาย ไหนจะน้ำตาที่สั่งได้ไม่มีวันหมดอีก
ผมทึ้งหัวตัวเองแรงๆ
ไอ้ผมบนหัวที่มันหยิกอยู่แล้วกูยังเจ็บไม่พออีกเหรอวะ(แป๊ก)



ผมมารอหน้าห้องเลคเชอร์ของวินอย่างกระวนกระวายใจ

“ที่รัก....ที่รักโกรธอะไรเขมอ่ะ ที่รักไม่พูดไม่บอกเขมไม่รู้นะครับ”

“หลินพูดอะไรที่รักอย่าไปเชื่อนะครับ เธอไม่ได้หวังดีกับเรา ตอแหลชัดๆ”

“เขมผิดไปแล้วครับ แต่มันเป็นอดีตนะครับ เขมย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันไม่ได้ที่รักก็รู้”

“ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน เหมือนเพลงพี่ปั๊บไงครับ กี่พรุ่งนี้...เขมก็จะมีแต่ที่รักคนเดียว”

ผมคิดหาคำอธิบาย ซ้อมพูดประโยคที่เลือกสรรแล้วว่าฟังดูจริงจังที่สุด
จวบจนนักศึกษาต่างทยอยกันออกมาจากห้องเรียน
ผมชะเง้อชะแง้อย่างไม่แคร์สายตาใคร มีหลายคนที่รู้จักเอ่ยทักผม

หวังจะเห็นหน้าหวานๆที่คงจะบึ้งอยู่หน่อยๆเดินออกมา


“เฮ๊ย....ทำไมไม่มีวะ”
ผมถลาเข้าไปจับประตูที่กำลังจะปิดลง

“คุณ...ไม่เหลือใครแล้วล่ะ ออกมาเถอะผมจะปิดห้อง”
ภารโรงวัยกลางคนแกรอปิดห้องอยู่
ผมไม่สนใจแก รีบวิ่งเข้าไปในห้องแล้วเดินหา
เดินไปทั่วทุกแถวที่นั่ง ทั้งๆที่เห็นแล้วว่าทั้งห้องมันว่างเปล่า

บางทีที่รักอาจจะเพลียแล้วกลับหอไปก่อนแล้ว
ผมรีบกลับไปที่รถแล้วขับออกไปจากหน้าคณะนิเทศตรงดิ่งกลับไปที่หอ



“แกร๊กๆ”

ห้องล็อค ที่รักอาจจะหลับอยู่ข้างใน
ผมค่อยๆไขกุญแจอย่างเบามือ เปิดปิดประตู ทุกก้าวย่างเบาสุดชีวิต

“ไม่...ไม่มี...”
ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง


เอ๊ะ...ทำไมห้องดูโล่งๆ แล้วนั่น....กล่องอะไรวะ”
งานเข้ากูแล้ว ผมรีบวิ่งไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า เปิดลิ้นชักโต๊ะ เข้าไปดูในห้องน้ำ
และสุดท้ายมาจบด้วยการเปิดดูของในกล่องใบใหญ่สองสามใบที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมี

ผมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นห้องอย่างหมดแรงและสิ้นหวัง
งานนี้ท่าทางจะใหญ่หลวงและยาวไกล น่าเจ็บใจนังหลินนัก
วินขนเสื้อผ้าข้าวของออกไปจากห้องจนหมด
ส่วนในกล่องนั่น มันก็เป็นข้าวของชิ้นใหญ่ที่ไม่ค่อยได้ใช้

ผมค่อยๆหยิบของๆวินที่อยู่ในกล่องขึ้นมาทีละชิ้นอย่างทะนุถนอม
น้ำตาของผมมันไหลออกมาไม่หยุด มือผมสั่นระริกแต่มันยังน้อยกว่าจังหวะหัวใจของผม

เหนื่อยเหลือเกิน หนักเหลือเกิน วินทิ้งผมไปเหมือนพ่อกับแม่ที่ทิ้งผม

ผมเอาของๆวิน...วางกลับคืนไปไว้ที่เดิมของมัน แม้กระทั่ง กุ๊กกู กรอบรูป
ของทุกชิ้นในกล่องกลับไปวางอยู่ที่เดิมของมัน
ผมกดมือถือโทรออกหาวินนับร้อยสาย ทั้งฝากข้อความ ฝากเสียงอ้อนวอน
แต่วินก็ไม่รับสายไม่เปิดอ่าน ก็ยังดีที่วินไม่ได้ปิดเครื่อง
อย่างน้อยวินก็คงได้รับรู้ความพยายามของผม

“ไอ้ปาล์ม...ใช่แล้ว ทำไมกูโง่แบบนี้วะ”
ผมรีบโทรออก ปลายสายมันปล่อยให้ผมรอนานจนสายหลุด
สักครั้งที่แปดที่เก้ามันก็รับสาย

“ปาล์ม....พวกมึงอยู่ที่ไหน แล้ววินล่ะ อยู่กับมึงรึเปล่า”

“เขม...มึง....เฮ๊ย...ตี๊ดดดดดดดดด”
ปาล์มมันแค่เรียกชื่อผมแล้วเสียงร้องตกใจของมันก็ดังขึ้นพร้อมกับสายที่ตัดไป

ผมรีบโทรไปอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกหลายๆๆๆครั้ง
มันปิดเครื่องหนีผมไปแล้ว


หมดแรง....ผมจะไปตามหาวินที่ไหนล่ะครับ
วินอยู่ที่ไหนกับใคร ไอ้ปาล์มมันรู้หรือเปล่า
แล้วเพื่อนวินคนอื่นๆ ผมไม่รู้จักเลยสักคน
ผมนี่มันแย่จริงๆไม่ได้ใส่ใจคนของผม ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย



ผมนั่งอยู่ที่พื้นหลังพิงกับขาเตียงนอน นั่งอยู่นานเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกทีทั้งห้องมันมืดไปหมดแล้ว

“เขมๆ...ปังๆ....มึงอยู่ป่าววะ”
เสียงทุบประตูแบบนี้ไม่มีใครนอกจากพวกเพื่อนผม

“มันไม่อยู่เหรอวะ โทรไปก็ไม่รับสาย”
นี่มือถือผมมันดังมีสายเข้าตอนไหนทำไมผมไม่ได้ยินเลย
ผมก้มลงดูหน้าจอ มีสายไม่ได้รับเกือบยี่สิบสายจากเพื่อนๆ แต่ไม่มีสายของคนที่ผมรอ

“แกร๊ก...เฮ๊ย..ไม่ได้ล็อคว่ะ”
เสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าของคนหลายคนเดินเข้ามาในห้อง

“แชะ”

“เขม....ไอ้เขม....”

“มึงเป็นไรวะ ทำไมอยู่มืดๆไม่เปิดไฟ”

ผมปล่อยให้พวกมันถามและถกกันเองจนพอใจ

“แล้ววินไปไหนวะ”
ผมหันขวับไปมองรุจน์ ใช่สิ ไอ้ปาล์มมันจีบไอ้รุจน์อยู่

“รุจน์...มึง...มึงต้องช่วยกู”



“ไหวนะมึง...ให้พวกกูเข้าไปด้วยมั๊ย”
โซลมันดึงไหล่ผมไว้ก่อนที่ผมกำลังจะกดลิฟท์
ผมไม่ตอบแต่หันไปพยักหน้าให้มัน

“คุณคะ ไม่ได้พักที่นี่ขึ้นไปไม่ได้นะคะ มาหาใครคะ”
ประชาสัมพันธ์นุ่งสั้นรีบเดินเข้ามาขวาง

“ตึ้ง”
ประตูลิฟท์ของคอนโดไอ้ปาล์มเปิดออก

“มึงขึ้นไปเลย”
ไอ้ฉัตรผลักผมเข้าไปในลิฟท์
เสียงโวยวายของประชาสัมพันธ์แว่วมาให้ได้ยินก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิด



“ปังๆๆๆๆ เปิดเดี๋ยวนี้นะ...วิน...วินอยู่ข้างในใช่มั๊ย”

“ปังๆๆๆ ไอ้ปาล์มเปิดสิวะ”

“ปังๆๆๆๆ วิน...เขมมารับแล้ว กลับห้องเราเถอะนะ”


“ดูอะไรวะ...”
ผมหันไปตวาดข้างห้องที่เปิดออกมาดู

“ปัง”
ไอ้คนข้างห้องที่ผมคุ้นๆหน้ามันรีบหดหัวกลับเข้าห้องไป


“ปังๆๆๆๆ...วิน...วิน....”
ผมทุบประตูห้องจนฝ่ามือผมมันทั้งเจ็บทั้งชาและแดงไปหมด
แต่ไม่มีเสียงอะไรจากภายในห้องเล็ดรอดออกมาให้ได้ยินเลย

ผมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น....หลังพิงประตู
ไอเย็นจากแอร์และแสงไฟที่รอดออกมาใต้ประตู
ทำให้ผมรู้ว่ามีคนอยู่


เอาสิ....ไม่เปิดกูก็นอนเฝ้ามันตรงนี้ล่ะ

 





ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

บวกเป็ดให้กับทุกท่านแทนคำขอบคุณครับ

 

[Aomampapeln]

ยัยหลินต้องไปพูดอะไรกะวินแน่ๆเลย 

[❣☾月亮☽❣]

  

[4559]

แก้ต่อไปเข็ม

[muiko]

ทำไมถึงไม่คุยกันก่อนอ่ะวิน
ไปฟังหลิน แล้วโมโหเก็บของมาแบบนี้ คิดว่าดีหรอ 
สุดท้ายวินจะเอาแต่หนีปัญหารึไงนะ 

[AMINOKOONG]

คราวนี้เขมมันจะได้ตาสว่างและรู้ซักทีว่าอิหลินมันร้ายแค่ไหน
แกจะได้จัดการปัญหาให้มันจบจริงๆซักทีนะ

ปล.หลายคนคงบอกว่าดราม่าน่าสงสารเขม แต่ทำไมเราสมน้ำหน้าปนสะใจกับมันก็ไม่รู้5555+++
นี่แหละผลของการทำอะไรไม่คิดให้ดีถึงผลที่จะตามมา เดาว่าวินน่าจะรู้เรื่องที่เขมมันจ่ายค่าห้องให้รึป่าว
แต่บอกเลยว่าถ้าเราเป็นวินเราก็โกรธและโกรธมากกกกกกกกกกด้วย

[pumpui]

มี มาม่าต้มยำกุ้ง ชามใหญ่จนได้ เฮ้อ น่าตบนังชะนี จริงๆ คนเขารักกันดีๆมาทำให้แตกแยก

[real port]

เขม...แกต้องพิสูจน์ความจริงใจให้วินเห็น