////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART) ตอนที่ 26 เป็นอะไรกัน... /1
“กูบอกให้ไปไง ไม่ใช่เรื่องของพวกมึง!”
“ไม่ใช่ได้ไงวะ! กูเพื่อนมึงมั้ยสัด!! เรื่องของมึงกูก็เสือกได้หมดแหละไอ่ควาย!”
ไอ้ซีนมันขึ้นเสียงด่าตอบไอ้เดย์ทันควัน กีต้าร์ก็ดึงผมให้ถอยห่างแล้วตะคอกด่าไอ้เดย์อีกคน
“เชี่ย! นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องของมึงเหมือนกัน! พูดไม่คิด กูเป็นเพื่อนมึงจะให้กูหนีไปไหน!
ต้องรอให้พวกกูตายเพราะมึงก่อนใช่มั้ย มึงถึงจะพอใจ!!”
ขนาดผมได้ฟังยังสะอึกมองหน้าไอ้กีต้าร์ตาค้าง เชี่ยนี่พูดแรงมาก ไอ้เดย์อึ้งแดกไปเลย ไอ้เด็กที่ชื่อนุ๊กยังมองหน้า
“มึงว่ามันทำไม!ฮึ่ม!!” ผมเลยทุบแขนไอ้กีต้าร์ที่คว้ากอดผมไว้แรงๆไปสองที มันไม่ยอมให้ผมเข้าไปหาไอ้เดย์
แต่ไอ้กีต้าร์ไม่ยอมปล่อยผม ดูท่าทางมันจะโมโหไอ้เดย์ บังคับลากผมออกห่างไม่สนใจที่ผมตีมันไปเลยสักนิด
“เฮ้ย!!! เชี่ย! เดย์หลบ!!!!|||||||” ผมร้องเสียงหลงทันที มีผู้ชายตัวใหญ่ย่องมาข้างหลังยกเก้าอี้ไม้ที่มันคว้าได้
จากร้านแถวนั้นเงื้อขึ้นสุดแขน กะฟาดใส่หลังไอ้เดย์สุดแรง
“โครม!!!!!” ไอ้เดย์กับเด็กที่ชื่อนุ๊กกระโดดหลบแตกกระเจิงไปคนทิศ เฉียดไปนิดเดียวเก้าอี้ฟาดใส่พื้นแทน
“เฮ้ยไอ่สัดมึงจะทำพี่กูเหรอ!!!” ไอ้นุ๊กที่แก้มเขียวช้ำไปข้าง ตัวเล็กแต่ซ่าเอาเรื่อง มันโกรธก็จะเข้าไปต่อยเขา
แต่ดันถูกอีกฝ่ายถีบเข้ายอดอก ยันซะกระเด็นเป็นลูกหมาออกมาเลย ไอ้เดย์ก็ไม่ว่างหันไปช่วยมัน
เพราะมีคนลากไม้หน้าสามมาเงื้อใส่มันทีเดียวสองคน ไอ้ซีนเลยต้องเข้าไปลากคอไอ้เด็กนุ๊กนั่นให้ห่างตีนเขาแทน
แล้วผมก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่เห็นไอ้เดย์มันเบี่ยงหลบไม้ไอ้คนขวาแล้วหันไปเตะไม้ในมือไอ้คนซ้ายจนปลิว
หลุดจากมือไอ้นั่นไปเลย ไอ้เดย์คว้าคอได้คนก็จับโน้มคอตีเข่าใส่ แรงซะไอ้นั่นร้องกระอักแทบอ้วก
เพื่อนมันเห็นก็โมโหเงื้อไม้จะตีไอ้เดย์ข้างหลังอีก กีต้าร์ปล่อยผมออกรีบวิ่งไปถีบตูดไอ้คนเงื้อไม้นั่นหน้าทิ่ม
ก่อนวิ่งไปช่วยไอ้ซีน ไอ้ซีนกับไอ้คนที่ถีบไอ้นุ๊กกำลังยื้อยุดกระชากเสื้อกันไปมา
อีกฝ่ายมันด่าว่าพวกเรามาเสือกอะไรด้วย กีต้าร์ก็เข้าไปพยายามจะแยกไอ้ซีนกับไอ้คนนั้น อธิบายว่าเราไม่เกี่ยว
แต่ฝ่ายนั้นเห็นเราช่วยไอ้เด็กนุ๊กมันก็ไม่ฟังจะต่อยท่าเดียว กีต้าร์เลยต่อยไอ้หมอนั่นไปหมัดแบบลืมตัว
ฝ่ายนั้นมันยิ่งโกรธก็จะต่อยคืน ไอ้ซีนถลามาผลักกีต้าร์ออกมันเลยโดนสอยแทน ทรุดไปกองกับพื้นปากแตกเลย
กีต้าร์เห็นไอ้ซีนเจ็บมันก็ถีบไอ้ฝ่ายนั้นสุดแรง กำลังจะวิ่งตามไปซ้ำ แต่ไอ้หมอนั่นดันเซไปโดนไอ้เดย์
เดย์กำลังกระทืบคนที่กีต้าร์ถีบไว้ ส่วนไอ้คนที่โดนตีเข่านอนตัวงอไปนานแล้ว เดย์มันแทบไม่ได้มองหน้า
ไอ้คนตัวใหญ่ที่เซมาชนมันด้วยซ้ำ มันจิกหัวไอ้คนนั้นจากข้างหลังแล้วกระชากให้ล้มลงไป ผมเห็นแล้วสะดุ้ง
ยืนตัวแข็งเลยครับแม่งน่ากลัวเกิน เชี่ยเดย์เตะอัดเข้าหน้าไอ้ตัวใหญ่นั่น ผมเห็นฟันมันกระเด็นหลุดออกมาเลย
เลือดสาดครับงานนี้ ผมมองตาค้างอ้าปากร้องอย่ายังไม่ทัน แล้วเดย์มันก็เตะเข้าชายโครงเขาอีกสามทีโคตรแรง
ไอ้สามคนที่โดนเดย์เล่นไปมันกองกับพื้นลุกไม่ขึ้นสักคน ไอ้เดย์หันไปคว้าเก้าอี้ไม้ตัวที่เกือบตีโดนมันขึ้นมา
จับฟาดลงไปที่ไอ้สามคนนั้นทั้งที่พวกมันยังนอนตัวงออยู่
“เชี่ยอย่า!!!” ผมร้องเสียงหลง แต่ก็ห้ามไอ้เดย์ไม่ทันมันตีไอ้สามคนนั้นจนเก้าอี้แหลกเหลือแต่ที่จับ
ถึงไอ้สามคนนั้นจะกลิ้งหลบแต่ก็ยังตีโดนจนมันคลานหนีไอ้เดย์แทบไม่ไหว เหลือเศษเก้าอี้ในมือเดย์แค่พนักพิง
มันก็เอาเขวี้ยงใส่ใครไม่รู้ที่วิ่งมาเหมือนจะเข้ามาต่อยมันเพราะเห็นเพื่อนโดนตี ไอ้เดย์ปาใส่โดนหน้าไอ้นั่นเต็มๆ
เชี่ยนั่นทรุดหยุดเลย แล้วก็มีคนจะเข้ามาอีก ผม กีต้าร์ ซีน และไอ้เด็กนุ๊กนั่นได้แต่ยืนเหวอครับบอกเลย
ไอ้เดย์ชักเดือดเลือดขึ้นหน้าใหญ่แล้ว ผมกลัวมันจะหน้ามืดจนไม่ฟังผมแล้ว ยิ่งเห็นกับตาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่ากลัว
ผมกลัวไอ้เดย์มากกว่าผู้ชายตัวโตที่ถือไม้หน้าสามทั้งฝูงซะอีก||||||||||
“เชี่ยมีด!!!” ไอ้ซีนกับกีต้าร์ร้องบอกไอ้เดย์ มีคนคว้ามีดจากร้านขายของกินวิ่งมาหาไอ้เดย์
ผมนี่หัวใจแทบหยุดเต้น ดีที่เดย์มันหันไปเห็นก่อนเลยหยิบไม้ที่พื้นขึ้นมาตีมืออีกฝ่ายจนมีดร่วงไป
หลังจากนี้สิเรื่องน่ากลัวของจริง คือไอ้เดย์มันแย่งมีดมาได้ครับ!||||||||
“ปล่อย! ปล่อยมีดนะเดย์อย่า!!!” ผมขยับเข้าไปใกล้พวกนั้นมากขึ้นตะคอกบอกมัน ไอ้เดย์กำมือที่ถือมีดเกร็งแน่น
มันชะงักเล็กน้อยแต่ยังล็อคคอไอ้คนที่มันจับได้ไว้อยู่
แล้วตอนนั้นเอง นอกจากเสียงเพื่อนก็ยังมีเสียงใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก ตะโกนดังมาห้ามไอ้เดย์ด้วยอีกคน
“เชี่ยเดย์!!! สัดกูขอ!!! อย่ามึงอย่า! เพื่อน!!!”
ทุกคนชะงักหันไปมองไอ้คนนั้น เขารีบวิ่งมาหาไอ้เดย์ “เดย์ๆๆ!!!|||||||| สัดกูไหว้มึงล่ะ! พอๆๆนี่ลูกน้องกูเอง!
มันไม่รู้จักมึงๆ!! คนใหม่ทั้งนั้นอย่าถือเลยกูขอ นะๆกูขอ ปล่อยแม่งไปเหอะ นี่มึงมาได้ไงวะเนี่ย
เชี่ย....มึงรู้จักพวกมันเหรอ!?”
คนนี้ดูจะอายุพอๆกับพวกผม พวกลูกน้องมันงงกันไปหมด พวกผมเองก็งง ท่าทางจะรู้จักไอ้เดย์เข้าอีกแล้ว
เอาไงล่ะทีนี้คนรู้จักไอ้เดย์ทั้งสองฝ่ายเลยเหรอ
ผมมัวแต่มองเขา แล้วผมก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มีคนพุ่งมาข้างหลัง มันล็อคคอผม
ผมตกใจดิ้นสุดฤทธิ์ร้องเสียงดัง “เหวออออ!!!!!||||||||อ๊าคคค!!! อ๊าคคคค!!!”
กีต้าร์ ซีน แม้แต่ไอ้เด็กนุ๊กจะวิ่งมาช่วยผม แต่ก็ไม่มีใครไวเท่าไอ้เดย์
เดย์ผลักไอ้คนที่มันจับไว้ไปให้เพื่อนเก่ามันแล้ววิ่งมาดึงตัวผมออก ถีบไอ้นั่นจนล้ม มันกระทืบซ้ำอย่างโมโหมาก
แต่ไอ้นั่นลุกมาสู้ ไอ้เดย์ก็ต่อยคว่ำแล้วเงื้อมือที่ถือมีดจะปาใส่หน้ามัน วินาทีนั้นใครจะห้ามมันทันนอกจากผม
ผมผวากอดมันแน่นแทบร้องไห้เลยครับ “อย่าๆๆๆๆ!!!!!!|||||||||| ไม่เอาเดย์ กูกลัวไอ่สัด ไม่เอาแบบนี้ฮือออออ”
เดย์มันเลยเปลี่ยนใจปาใส่ตีนไอ้หมอนั่นแทน แม่งร้องจ๊ากเข้าเต็มๆคลานหนีไปหาลูกพี่มันยังโดนตบกะโหลกซ้ำ
คนที่ดูแก่กว่าใครเหมือนจะเป็นลูกพี่อีกคน เดินมาสมทบไล่ให้สลายตัว
“ไอ้ห่า! นี่พี่เดย์ไง! มึงไม่รู้จักก็ไหว้พี่เขาซะพวกห่า! ตีกับใครไม่ตีไอ่สัดซวยจริงมึง เฮ้ยๆๆสัดเจตสัดแป็ก
นี่ไอ้เดย์โว้ย!! พวกเชี่ยพวกมึงหยุดเลย ไปๆๆๆหนีไปบ้านเชี่ยนทก่อน ไปก่อนตำรวจมาไอ่พวกควาย!!!”
ไอ้พวกรุ่นพี่นี่น่าจะเพิ่งตามมาสมทบเพราะรู้ว่าเด็กๆตัวเองก่อเรื่อง ตอนแรกผมว่าไม่เห็นหน้าไอ้พวกนี้
ท่าทางจะรู้จักกับไอ้เดย์ดีซะด้วย
ไอ้พวกที่เด็กกว่าอายุน่าจะพอๆกับไอ้นุ๊กพากันไหว้ลาไอ้เดย์กันหมด ส่วนฝ่ายไอ้เด็กนุ๊กที่ดูจะสู้ไม่ได้ตั้งแต่แรก
เลยได้โอกาสเผ่นกันแน่บ แต่แม่งทิ้งไอ้นุ๊กไว้กับพวกผมเฉยเลย มันคงเห็นแล้วว่าฝ่ายเราช่วยไอ้นุ๊กไว้
“ไหนมึงว่าเลิกเชี่ยแล้วไงเสร่อมาอยู่นี่ได้ไงวะ!? แล้วทำไมมึงไปเข้าข้างมัน! กูมีเรื่องกับพวกมันอยู่
มึงไม่แหกตาดูวะเชี่ย!? ถ้ามึงไม่คิดจะกลับมากูก็ขอนะเดย์ มึงอย่ายุ่งกับเรื่องนี้อย่าเสือก! เว้นซะแต่ว่ามึงอยู่ข้างมัน!”
เหลือคนที่น่าจะเป็นเพื่อนเก่าเดย์กับรุ่นพี่ในแก็งค์นั้น ยืนชี้หน้าว่าไอ้เดย์เป็นเชิงขอแกมขู่
ไอ้เดย์ยังกอดผมไว้แน่น มันสูดหายใจเข้าลึกๆข่มอารมณ์ให้กลับมาปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะพูดด้วย
“พี่..ผมไม่เกี่ยว.. ผมมาเที่ยวงาน ผมแค่ช่วยไอ้นุ๊ก!” เดย์มันชี้ไปที่ไอ้นุ๊ก มันยืนจ๋องจ๋อยกุมหน้าที่เขียวของตัวเอง
เด็กนี่น่าจะไม่เกินสิบห้า พวกที่ตีกันส่วนใหญ่ก็ด้วย
สองคนที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามหันไปมองหน้าไอ้นุ๊กอย่างไม่สบอารมณ์ จ้องเอาเรื่อง
ไอ้เดย์เห็นท่าทางพวกนั้นที่มองไอ้นุ๊กแล้วไม่พอใจมาก ตวาดพวกคนที่เป็นเพื่อนเก่ามันตาขวาง
“จำไอ้นุ๊กกันไม่ได้เหรอ!” ผมเงยหน้าที่ซุกอยู่กับอกมันขึ้นมอง เพราะไอ้เดย์ตัวสั่น เสียงที่ตะคอกก็ยังสั่น
“น้องไอ้ปิงไง!!!” ทันทีที่คำนี้หลุดจากปากเดย์ พวกแก็งค์เกเรสองคนนั้นถึงกับอ้าปากเหวออย่างตกใจ
หันไปมองหน้าไอ้นุ๊กอีกครั้งให้เต็มตา “เชี่ย! โตเร็วจังวะ แม่งจริงอ่ะ!” เพื่อนเก่าไอ้เดย์ลูบหน้าตัวเองตกใจพอดู
“ไอ่ห่าทำไมไม่เข้าแก็งค์กูไปเข้าแก็งค์เชี่ยนั่นได้ไงควายเอ้ย!” คนเป็นรุ่นพี่ที่แก่กว่าสบถอย่างขัดใจที่ได้รู้ความจริง
แต่ไอ้เดย์กลับหันไปตะคอกว่าไอ้เด็กนุ๊กนั่นซะสะดุ้งหน้าซีดหนักกว่าเดิม
“กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ย!ให้ตั้งใจเรียน! อย่าทำตัวแบบกู! อย่าให้ต้องเป็นแบบพี่มึง!! แล้วมึงทำตัวอย่างนี้เหรอ
แม่มึงรู้มั้ยเนี่ย เดี๋ยวมึงมีเรื่องต้องเคลียร์กะกูไอ้นุ๊ก!!!”
ไอ้เด็กนุ๊กนั่นร้องไห้ออกมาเพราะกลัวไอ้เดย์ “ฮือออผมขอโทษครับพี่ฮืออ”
ทั้งผม ทั้งไอ้ซีนแล้วก็ไอ้กีต้าร์มองไปมองมาเลิ่กลั่กอย่างไม่ค่อยรู้เรื่องนัก
“เชี่ยแม่งหนีก่อน เฮ้ยมึงไปเจอกูที่บ้านไอ้นทนะเดย์ พาไอ้เชี่ยนี่ไปด้วย!” ลูกพี่กับเพื่อนเก่าไอ้เดย์เห็นท่าไม่ดี
มีคนไปแจ้งว่าพวกที่ตีกันยังเหลืออยู่ทางนี้ แถมลูกน้องบางคนก็โดนจับได้ด้วยมีคนโทรมาบอก
ไอ้เดย์โดนบอกให้พาไอ้นุ๊กไปหาทีหลัง ผมได้ยินแล้วไม่อยากให้มันเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย
พวกเราเลยรีบสลายตัว วิ่งกันกระเจิง กีต้าร์กับซีนต้องคอยฉุดไอ้เด็กนุ๊กที่เอาแต่ร้องไห้ไปตลอดทาง
ไอ้เดย์ก็ดึงมือผมวิ่ง ผมวิ่งไปใจก็ยังสั่นๆ ถึงไอ้เดย์จะเก่งแค่ไหนแต่ถ้าวันนี้มันเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง
แล้วถ้าเกิดมันพลาดติดคุกติดตารางหมดอนาคตล่ะ แค่คิดว่ามันจะทิ้งผมไว้ แค่คิดว่าผมอาจต้องสูญเสียมันไป
ก็พาลน้ำตาจะไหลขึ้นมา แต่ก็กลั้นไว้ไม่กล้าโวยวายต่อว่ามัน อายคนอื่นเขา....
.......................................
...................
พวกเราหนีออกมาห่างจากวัดพอสมควร ไอ้ซีนกับกีต้าร์โทรบอกเพื่อนๆให้มาเจอกันที่นี่ พอเล่าเรื่องคร่าวๆ
ให้ทุกคนรู้เรื่องแล้ว ไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็ย้อนกลับไปเอามอเตอร์ไซค์มาให้ พอได้มอเตอร์ไซค์ไอ้เดย์ก็จะไปทันที
“เดย์! มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ มึงอย่าไปยุ่งกับเขาอีกเลย”
ผมขอร้องฉุดแขนไอ้เดย์ที่คร่อมมอเตอร์ไซค์มีไอ้นุ๊กนั่งก้มหน้าซ้อนท้าย
“ไม่ได้ว่ะ ยังไงก็ต้องพาไอ้ห่านี่ไปเคลียร์ แล้วต้องไปเอามันออกจากแก็งค์ที่มันอยู่ตอนนี้ด้วย”
ไอ้เดย์ตอบผมหน้าเครียด ผมชักไม่พอใจไอ้เด็กนี่ขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก ทั้งที่ไอ้เดย์เลิกเกเรแล้ว
ยังต้องกลับไปพัวพันด้วยอีกเพราะมัน มันสำคัญมาจากไหนกันวะ! -*-
“มันเป็นอะไรกับมึง!?” ผมถามเกือบตะคอกมันอย่างไม่พอใจ เพื่อนๆก็มอง
“น้องเพื่อนกู” ไอ้เดย์ตอบเสียงเบา มันคงรู้ว่าผมไม่พอใจที่มันมายุ่งกับเรื่องคนอื่นอย่างนี้
เท่าที่ได้ฟังมันคุยกับพวกเพื่อนเก่าสมัยอยู่แก็งค์นั่น ผมก็พอรู้ว่าไอ้นุ๊กนี่น่าจะเป็นน้องชายเพื่อนมัน...แต่!
“แล้วทำไมต้องมึง!? ไปบอกพี่มันสิ!?” พอผมพูดอย่างนี้ไอ้เดย์ก็ก้มหน้าเลย แล้วไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็เข้ามา
จับไหล่ผมเขย่าเล็กน้อย พวกมันส่ายหน้าเหมือนอยากบอกให้ผมหยุดพูดเถอะ
“ทำไม่ได้หรอก....พี่มันตายไปแล้ว ตายเพราะกูไง”
ผมได้ยินไอ้เดย์พูดก็สะอึก หันไปมองหน้ามัน มันพูดหน้านิ่งมากแต่ข้างในใจคงไม่ได้นิ่งเหมือนหน้ามันแน่ๆ
อย่าบอกนะว่านี่...เป็นน้องคนนั้น... เพื่อนที่เสียไปแล้วของมัน คนที่มันพูดถึงเมื่อไหร่ก็อยากร้องไห้ทุกที..
เพื่อนๆพากันถอนใจ กีต้าร์บอกขอโทษไอ้เดย์ทันที “โทษนะ กูเข้าใจมึงว่ะ” ไอ้เดย์มันยิ้มให้นิดๆ
เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ถึงตอนนี้คงไม่ต้องอธิบายอะไรกันแล้ว พวกเราเข้าใจว่าไอ้เดย์ทำแบบนี้เพราะอะไร
มันขอโทษที่ดึงผม กีต้าร์ กับซีน เข้าไปเกี่ยว ไอ้เด็กนุ๊กนั่นก็ยกมือไหว้ขอโทษใหญ่ พวกเราต่างส่ายหน้า
บอกว่าช่างมันจะทำไงได้
“พี่เดย์... พี่...” อยู่ๆไอ้เด็กนุ๊กก็สะกิดหลังเดย์แล้วทำท่าทางแปลกๆสื่อสายตามองมาทางผม
เหมือนอยากจะถามอะไรไอ้เดย์เกี่ยวกับผม ผมดูจากท่าทางมันแล้วก็พอเข้าใจได้ แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร
ส่วนไอ้เดย์ก็แค่พยักหน้าให้มัน แล้วหันมาดึงมือผมเข้าไปหา มันขยี้หัวผมแล้วสัญญา
“เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน ไม่ต้องห่วง กูไม่เป็นไรหรอก” แล้วมันก็พาไอ้นุ๊กขี่รถออกไป.........
ผมหันไปหาไอ้มาร์คกับไอ้น็อต ไอ้สองคนนี้เป็นเพื่อนเดย์มาตั้งแต่ตอนม.ต้น ท่าทางจะรู้เรื่องดี
แล้วคงจำไอ้นุ๊กนั่นได้มันถึงได้มาห้ามผมไม่ให้พูดถึงพี่ชายเด็กนั่น
“ลูกคิด...กลัวมั้ยมึง55” ไอ้มาร์คมีหน้ามาถามผม กูฉี่แทบราด||||||||
“พวกมึงรู้จักกับเพื่อนไอ้เดย์ที่ตายไปใช่มั้ย เล่าให้กูฟังบ้างสิ มันสนิทกันมากเลยเหรอ” ผมถามทั้งไอ้มาร์คไอ้น็อต
พวกมันหันมองหน้ากันก่อนยักไหล่ใส่ผม ไอ้น็อตบอกว่า “มึงไปถามไอ้เดย์เองเถอะ” อ้าว...
ไอ้มาร์คก็ว่า “อยากรู้อะไรก็ถามไอ้เดย์เอา กูแค่รู้จักแล้วก็พอจะจำหน้าน้องมันได้ โตไวฉิบหาย สองปีที่แล้ว
แม่งยังอยู่ป.6 ตอนนี้ตัวสูงเกือบเท่ามึงเลยมั้งลูกคิด เอ๊ะ รึเป็นมึงเองไม่โต55” ผมทำตาขวางจ้องหน้าไอ้มาร์ค
ไอ้ดำตัวโตก็หัวเราะหน้าผมแล้วทำหน้านึกๆก่อนพูด “กูไม่ได้สนิทกับไอ้ปิงเท่าไอ้เดย์ว่ะ ปิงมันเป็นคนพูดน้อย
พวกมันเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล... เหมือนทิชานั่นแหละ พวกกูอ่ะเจอกันแค่ม.ต้นแถมอยู่คนละห้อง
แต่อาศัยมั่วสุม สุมหัวทำเรื่องแสบๆไร้สาระด้วยกันบ่อย ย้ายมาเรียนต่อที่นี่ถึงได้อยู่ห้องเดียวกันเลยสนิทกันขึ้น”
ผมหันไปมองทิชา ทิชามองมาที่ผมพอดี เธอยิ้มให้ผม ผมเลยแหวกกลุ่มผู้หญิงเข้าไปคุยด้วย
“ทิชา ทิชาสนิทกับเพื่อนเดย์คนที่ตายไปแล้วนั่นมั้ย...เอ่อ.....แหะ..คงไม่มั้ง...” ผมเหมือนจะถามเองก็ตอบเองได้
เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าขนาดไอ้เดย์เองยังบอกไม่ได้สนิทกับทิชาเลย ทิชาไม่ค่อยสุงสิงกับเด็กผู้ชายเท่าไหร่
“เราไม่ค่อยได้คุยกับเขาเท่าไหร่หรอก....แต่รู้ว่าสองคนนั้นสนิทกันที่สุด เวลาโดดเรียนก็หายไปพร้อมกันตลอด
มีเรื่องมีแผลก็พร้อมกันตลอด พอปิงเสียแล้ว...... เดย์ไม่พูดกับใครเลย เศร้ามาก เรื่องมันเกิดช่วงก่อนจะจบม.สาม
ราวๆสามเดือนได้น่ะ ขอโทษนะเราไม่ค่อยรู้อะไรเรื่องปิงหรอก”
ผมยืนฟังทิชาเล่าเท่าที่เธอรู้ซึ่งมันน้อยมาก.... คิดๆแล้วจะให้ผมไปถามกระทบใจไอ้เดย์ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ
เรื่องมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะ...ไปช่วยพาน้องชายเพื่อนมันออกจากแก็งค์ได้ก็ดีเหมือนกัน
จะได้ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกที่ตีกันนั่นอีก ขอแค่ไอ้เดย์ไม่หวนกลับไปทำตัวแบบเดิมอีกก็พอ
ผมทำหน้าเครียดถอนใจเพราะเป็นห่วงไอ้เดย์ เพื่อนๆก็แซวว่าผมเป็นห่วงแฟนเหรอ...
น่าวิ่งกลับไปเอาไม้หน้าสามมาไล่ตีปากแม่งให้หมด ( -*- ) นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เป็นแฟนมันซะหน่อยแล้วผมก็ชักฉุน
“มึงได้กันยัง?” สะดุ้งเฮือกเลยครับเชี่ยยูแม่งจู่ๆก็มากระซิบข้างหู ผมไล่ตีมันมันก็หัวเราะวิ่งหนีผม/////*//
แล้วผมก็สะดุดโดนไอ้คิมจับมากางแขนกางขาสำรวจดูว่าได้แผลตรงไหนมั้ย มันจะได้พาไปทำแผลให้พร้อมไอ้ซีน
ผมก็งงๆนะไอ้คิมมันกอดผมโอ๋แบบเอามือลูบหัวลูบหลังผม จับหัวผมซบไหล่มันด้วย คือ...มึงเว่อร์ไปรึเปล่าวะ?
“มองอะไรดุ๊ก...หึหึ หึงเหรอ?คึคึ” ได้ยินเสียงไอ้คิมพูดแกล้งดุ๊กดิ๊กติดขำๆเหมือนเคย ผมก็หันไปมองดุ๊กดิ๊ก
กะเทยสวยสะบัดหน้าหนีครับ เชิดใส่ไอ้คิมซะงั้น แล้วก็มีหันกลับมาทำท่าแหวะใส่มันอีกก่อนจะหันไป
เม้าท์กับเพื่อนผู้หญิง คุยกันเรื่องตอนอยู่ในวัดได้ยินคนพูดว่ามีคนตีกันๆแต่ก็ไม่คิดว่าพวกผมจะอยู่ในนั้นกับเขาด้วย
ซวยจริง
“โอ้ย|||||||| เจ็บว่ะ แง~~” ผมผลักไอ้คิมที่โอ๋ผมออก หันไปมองตามเสียงไอ้ซีน มันทำสำออยมากเลยครับ
เกาะไหล่ไอ้กีต้าร์เอาหน้าซุกซอกคอเพื่อนมัน ร้องว่าเจ็บปากที่แตกไม่หยุด เป็นผมนะรำคาญสะบัดหลังมือใส่
ไปนานละ... แต่กีต้าร์แม่งไม่หนียืนหัวเราะอยู่ได้
ไอ้น็อตพูดขำๆว่าวันนี้ยังถลุงเงินไอ้เดย์กันไม่มันส์เท่าไหร่เลย ทำเป็นเล่นไปผมลองนึกๆคิดคำนวณรายจ่าย
ที่ไอ้เดย์เลี้ยงพวกเราคร่าวๆดู มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับ ตั้งแต่ข้าวกลางวันที่สั่งพิซซ่ามาเลี้ยงแล้วน่าจะสัก
แปดพันกว่าบาทได้มั้ง...
เป็นผมนะถ้าแม่จ๋ารู้ว่าใช้เงินขนาดนี้ในวันเดียว อาละวาดบ้านแตกแน่ ต้องบอกให้เอาไปเก็บไว้ที่แม่ชัวร์..
*******************************
กลับมาบ้านแล้วนั่งรอไอ้เดย์ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน สามทุ่มกว่าแล้วครับไอ้เดย์ก็ยังไม่มาซะที
ผมชะเง้อคอรอมันจนคอยาว กดมือถือเล่นไปเรื่อยยุงก็กัด ผมใส่กางเกงบอลกับเสื้อกล้ามมีเนื้อที่ให้ยุงกัดเยอะ
แล้วเหมือนแม่จะรู้ว่ายุงกัดผม สงสัยได้ยินเสียงผมตบยุง แม่จ๋าก็ตะโกนบอกให้ผมเข้าบ้าน
“เดี๋ยวจ๋า รอเดย์ก่อน เดี๋ยวมันก็มา...” ผมตะโกนบอกแม่ที่นั่งดูทีวีข้างในบ้าน
จ๋าคิดว่าผมรอเอาข้อมูลรายงานจากไอ้เดย์ ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่วัดให้จ๋ารู้ ไม่อยากให้แกไม่สบายใจ
แต่คนแถวบ้านนี่อย่างไว ผมกลับมาถึงบ้านกลายเป็นแม่จ๋าเป็นฝ่ายเล่าให้ฟังซะเองว่าที่วัดเขาตีกัน...
ถามว่าผมรู้เรื่องมั้ย ผมก็แกล้งทำหน้าเหรอหราส่ายหน้าไป
บ้านเราปิดหน้าร้านเรียบร้อยแล้ว เหลือช่องประตูเปิดไว้แค่เล็กน้อย ผมนั่งรอมันตั้งแต่กลับมาจนป่านนี้
ใจคอไม่ดีครับเป็นห่วงมัน โทรไปตามแม่งก็ไม่ติดสงสัยปิดเครื่องหนี มึงจะรู้บ้างมั้ยว่ากูโคตรห่วงมึงแค่ไหน
ไอ้บ้าเอ๊ย -*-