ทามเป็นมาทวง ตาบักโจ้
มาลงให้ก้อด้ายยยยยยยย
**********************************************
“หัวใจวายฉับพลัน น่ะครับ”
ทุกคนที่ได้ยินหันมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อหู เอ็มหน้าซีดนึกถึงคำพูดของคนขับแท็กซี่
“แล้วตอนนี้……….”
เอ็มถามเหมือนครางกลัวคำตอบที่จะได้ยิน ยิ่งได้สบตากับหมอหัวใจเขาก็แทบจะหยุดเต้นรอฟังคำตอบที่หมอกำลังจะเอ่ย
“ใจเย็นๆนะครับ”
“ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ดีที่คนไข้ยังพอมีสติตอนมาถึงมือหมอ ตอนนี้คงต้องรอดูอาการไปก่อน เดี๋ยวทางเราจะย้ายคนไข้ไปห้องพักเชิญญาติทางนี้ครับ”
เอ็มยืนยิ้มเหมือนฟ้าสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่รอยยิ้มจะหายไปเมื่อตั้มเดินเข้ามาหาแล้วพูดข้างๆหู
“รอดมาได้นับว่าเก่งนะนาย”
เอ็มงงไม่เข้าใจว่าตั้มหมายถึงอะไร โดยไม่ทันได้ฉุกคิดตอนที่เขาโดนดักทำร้ายเพราะมัวแต่ดีใจกับอาการของต่อ
“ผมไม่เป็นไรแล้วพี่เตย พาแม่ไปหาอะไรทานเถอะครับ”
ต่อบอกพี่สาวที่นั่งเฝ้าอาการเขากับแม่ไม่ยอมห่างไปไหน ทั้งๆที่ญาติคนอื่นๆทยอยกลับกันหมดแล้ว เหลือแต่ตั้มที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆเตียงเขา
“นั่นสิพี่เตย เดี๋ยวผมดูแลต่อให้ครับ”
ตั้มบอกยิ้มๆ
“นายก็ควรจะกลับได้แล้วล่ะตั้ม เราอยากนอนพัก”
ต่อบอกนึกน้อยใจที่ตั้งแต่รู้สึกตัวยังไม่เห็นหน้าเอ็มเข้ามาหาเขาเลย
“งั้นเตยว่าเราอย่ากวนต่อเลยนะ อยู่ใกล้หมอคงไม่เป็นไรมั้ง”
เตยออกความเห็นแม่ก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองไปทางตั้ม
“วันหลังค่อยมาใหม่ก็ได้ ตั้มขอบใจมากที่เป็นห่วงต่อมัน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คืนนี้ผมก็กะจะนอนเป็นเพื่อนต่ออยู่แล้ว”
เตยหันมองตั้มทันทีที่ได้ยินจึงตัดสินใจเอ่ย
“ไม่ต้องหรอกตั้ม พี่ให้เอ็มเขามานอนเป็นเพื่อนต่อแล้ว”
ต่อมองพี่สาวอย่างนึกขอบใจ ตั้มไม่กล้าที่จะขัดเมื่อเห็นแม่ต่อพยักหน้าเห็นด้วยจึงลุกออกจากห้องไปก่อนใคร
“อย่าคิดมากนอนเหอะเราจะได้มีแรง”
เตยบอกน้องชายก่อนจะพาแม่เดินออกไป ต่อถอนหายใจนึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านตอนที่เขากำลังจะวูบหลับไปแต่สัมผัสที่เขาได้รับจากเอ็มทำให้เขาพยายามแข็งใจ เอ็มจะรู้หรือเปล่าว่าใต้ม่านตาที่ใกล้ปิดของเขา
เขาได้มองเห็นหยดน้ำตาของเอ็มที่รินไหลอาบแก้ม
ประตูห้องถูกเปิดอีกครั้ง คราวนี้คนที่ก้าวเข้ามาทำให้ต่อยิ้มได้ไม่ต่างจากเอ็มที่ยิ้มจางๆให้เขาอยู่ที่ประตู
“เข้ามาสิครับผมไม่กัดหรอก”
ต่อแกล้งแซวเมื่อเห็นเอ็มยืนเก้ๆกังๆ
“ยังมีหน้ามาล้อเล่นอีกนะมึง”
เอ็มเดินเข้ามาหาเห็นต่อยิ้มไม่หยุดก็สงสัย
“จะตายอยู่แล้วมึงยังนอนยิ้มอยู่ได้นะไอ้ตี๋”
“ก็ตามึงแดงขนาดนั้นมึงจะไม่ให้กูยิ้มได้ไง นี่ขนาดกูยังไม่ตายนะถ้ากูตายมึงจะขนาดไหน”
เอ็มเกาหัวแก้เขินก่อนจะนั่งลงข้างเตียง เอื้อมมือไปกุมมือต่อแล้วจะรีบชักมือกลับเมื่อประตูห้องถูกเปิด แต่ต่อไม่ยอมปล่อยจับมือเขาไว้แน่นจนพยาบาลเข็นรถที่ใส่อาหารเข้ามาหยุดที่ปลายเตียง
“ทานอะไรหน่อยนะคะจะได้มีแรง”
พยาบาลสาวบอกยิ้มๆในขณะที่ตาก็มองมือสองหนุ่มที่กุมกันอยู่
“แฟนผมหล่อป่ะครับ”
เอ็มมองต่อตาเขียว ไม่คิดว่าต่อจะกล้าขนาดนี้รู้สึกอายหน้าชาที่เห็นพยาบาลสาวอมยิ้มก่อนจะบอก
“ทานข้าวนะคะแล้วก็ทานยามีอะไรก็เรียกนะคะ”
เอ็มยิ้มเจื่อนๆเมื่อพยาบาลหันมายิ้มให้ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
“มึงนะมึงไอ้ตี๋มึงพูดได้ไงเมื่อกี้”
เอ็มโวยทันทีเมื่อลับหลังพยาบาล ทั้งๆที่มือก็ยังประสานอยู่กับต่อไว้อย่างนั้น
“กูพูดเรื่องจริงผิดตรงไหนแล้วก็ทำหน้าที่แฟนที่ดีด้วย ป้อนข้าวกูเลยมึง”
ต่อบอกหน้าตาเฉยจนเอ็มต้องโวยรอบสอง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
