มาแต่เช้า
***************************************************************
“ได้มั๊ยลูกทำเพื่อแม่สักครั้งแม่ขอร้อง”
น้ำตาแม่ยังไม่หยุดไหล ต่อโผเข้ากอดอีกครั้งโดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าเตยกำลังยืนมองภาพตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้ออกมาเงียบๆ นึกสงสารน้องที่เธอพอที่จะรู้ว่าต่อคงจะเจ็บปวดกับการตัดสินใจครั้งนี้ที่เธอเองยังยอมแพ้ในความผูกพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง แต่นี่เป็นการขอร้องจากแม่
ต่อจะเลือกอะไร……..
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ”
เสียงที่ทักเข้ามาทำให้ต่อผละตัวออกจากแม่รีบเช็ดน้ำตาลวกๆแล้วบอก
“ผมขอตัวก่อนนะครับแม่”
แม่เหมือนจะรั้งต่อเอาไว้เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบที่ตนขอร้อง แต่ก็ไม่ทันเมื่อตั้มเดินเข้ามาถึงพร้อมๆกับที่ต่อลุกรีบเดินหนีขึ้นข้างบนสวนทางกับเตยที่บันไดขณะกำลังรีบเช็ดน้ำตาเช่นกัน ต่อหยุดมองเตยที่พยายามยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่น้อง
“ไปนอนพักเถอะทุกอย่างมีทางออกเชื่อพี่”
ต่อพยักหน้ารับซึมๆเตยยิ่งรู้สึกสงสารมากขึ้น
.
.
“มาเร็วเหมือนกันนี่ตาตั้ม”
แม่ทักตั้มที่เดินลงมานั่งแทนที่ของต่อตั้มมองตาแดงๆช้ำๆของคนทักเลยต้องถาม
“คุยอะไรกับต่อเหรอครับเหมือนแม่ร้องไห้เลย”
“แม่คงเหนื่อยน่ะตั้มไม่มีไรหรอก”
เตยเป็นคนเดินลงมาตอบแทนแม่ที่อ้ำอึ้ง
“ไปพักเถอะค่ะแม่เดี๋ยวเตยอยู่คุยกับตั้มเอง”
แม่พยักหน้ารับเมื่อเตยบอกก่อนจะเลี่ยงเดินหนีไปปล่อยให้เตยนั่งอยู่กับตั้มตามลำพัง
“ดื่มน้ำก่อนนะตั้ม”
เตยบอกพลางจะลุกขึ้นแต่ตั้มชิงพูดก่อน
“ไม่ต้องหรอกพี่เตย ตั้มจะกลับแล้วล่ะ”
“อ้าวเพิ่งมาไม่ใช่เหรอทำไมรีบกลับล่ะ”
“ก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม ต่อก็หนีหน้าตั้มแบบนี้”
“ก็คุยกับพี่ก็ได้”
“คงไม่ล่ะครับ”
ตั้มปฎิเสธขึ้นมาเตยชงักนิดๆ แต่ก็ทำสีหน้าปกติก่อนที่จะพูดลอยๆกับตั้ม
“ตั้ม ต่อเป็นน้องชายพี่เป็นลูกชายคนเดียวของแม่ พี่กับแม่รักต่อยิ่งกว่าสิ่งไหนเมื่อพวกเราเสียพ่อไปต่อก็คือความหวังของเรา พี่ไม่รู้หรอกนะว่าตั้มจะรู้สึกยังไงกับต่อแ ต่สิ่งที่เห็นคือทุกวันนี้ต่อไม่มีความสุขกับสิ่งที่กำลังเผชิญ พี่ห่วงกลัวเขาจะเรียนไม่จบตามที่แม่และพี่อยากเห็น ช่วงนี้ตั้มอย่าเพิ่งกวนใจต่อเลยนะ”
“พี่เตยพูดอะไรผมไม่เข้าใจ”
ตั้มเริ่มเสียงแข็งพยายามนึกตามคำพูดของเตยที่คล้ายไม่อยากให้ตนเลิกที่จะคบหาต่อ
“พี่อยากให้ตั้มห่างๆไปจากต่อสักพักได้มั๊ย”
เตยบอกออกมาตรงๆแต่ตั้มกลับหัวเราะหยันขึ้นมา
“พี่เตยนี่แปลกนะ ต่อโตแล้วนะครับพอที่จะตัดสินอะไรเองได้แล้ว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เตยกับแม่ต้องบงการชีวิตต่อได้ขนาดนั้น”
“พี่ก็บอกตั้มแล้วไงว่าต่อเป็นน้องชายคนเดียวของพี่”
“แล้วไงครับ การที่ต่อจะคบใครพี่เตยเลยต้องออกโรงปกป้องงั้นเหรอครับ”
“พี่ไม่ได้ทำขนาดนั้นนะตั้มแต่น้องพี่พี่ก็ต้องดูบ้าง”
“ไม่ใช่แค่ดูหรอกครับที่ผมเห็นพี่ทำกับนายเอ็มก็ชัดเจนแล้วล่ะครับ”
เตยสะอึกไม่คิดว่าตั้มจะกล้าย้อนในสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้กับเอ็ม
“แต่วันนี้พี่ก็เข้าใจแล้วล่ะว่าพี่ไม่น่าที่จะทำแบบนั้น ต่อคงจะมีความสุขมากกว่านี้หากว่าพี่จะเข้าใจเขาสักนิด”
“แต่มันก็สายไปแล้วล่ะครับ ผมจะบอกว่าพี่กับแม่เองแหละที่ทำให้ต่อเป็นแบบนี้”
“นั่นมันเรื่องของครอบครัวพี่ที่พี่ต้องจัดการเอง แต่พี่ขอตั้มให้อยู่ห่างๆต่อไว้แค่นั้น”
“ทำไมล่ะครับในเมื่อผมกับต่อก็ไม่ได้ทำอะไรเสียๆหายๆ ผมทำตามที่พี่เตยขอไม่ได้หรอกครับ”
“งั้นพี่ถามได้มั๊ยว่าตั้มคิดยังไงกับต่อ”
“ก็เพื่อนไงครับพี่เตยคิดว่าอะไรล่ะครับ”
“สิ่งที่พี่เห็นมันไม่ใช่”
เตยส่ายหัวคิดว่าวันนี้เธอคงต้องพูดและทำอะไรเพื่อน้องชายบ้างเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เธอกับน้องแทบจะมองหน้ากันไม่ติด
“พี่เตยหมายความว่าไงครับ”
“ตั้มไม่ได้คิดกับต่ออย่างเพื่อนใช่มั๊ย”
เตยถามตรงๆเห็นตั้มอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะถอนหายใจแล้วเอ่ย
“ในเมื่อพี่เตยถามตรงๆผมก็จะบอกตรงๆ พี่เตยเข้าใจถูกแล้วครับผมรักต่อตั้งแรกที่เจอกันและก็ตลอดเวลาที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน”
“ตั้มก็รู้มันเป็นไปไม่ได้”
“ผมก็ไม่ได้ซีเรียสนี่ครับอนาคตมันไม่แน่นอน ต่อไปผมอาจจะแต่งงานมีครอบครัวก็ได้ ขอแค่วันนี้ตอนนี้ผมพอใจในสิ่งที่ตัวเองคิดผมสนใจแค่นี้ครับ”
เตยนึกตามในสิ่งที่ได้ยินแต่ก็มีความคิดที่ต่างออกไป
“แต่ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะครับ”
“ตั้มก็รู้เพราะอะไร”
“พี่เตยกำลังจะบอกว่าเพราะนายเอ็มงั้นหรือครับ ยอมรับแล้วเหรอครับว่าพวกเขารักกัน”
“ถึงพี่ไม่ยอมรับแต่ความจริงมันก็เปลี่ยนไม่ได้”
“นั่นสิครับความจริงมันเปลี่ยนได้ ผมก็เปลี่ยนความจริงในใจผมไม่ได้เหมือนกัน”
“แต่ต่อไม่ได้รักตั้มตั้มก็รู้”
“ข้อนั้นผมไม่รับรู้ผมแค่อยากที่จะทำตามใจผมก็พอเวลาเท่านั้นที่จะเป็นคำตอบ”
“แสดงว่าตั้มจะไม่เลิกยุ่งกับน้องพี่งั้นเหรอ”
“ในเมื่อนายเอ็มยังไม่เลิกแล้วผมจะเลิกทำไมครับ”
“มันไม่เหมือนกัน ตั้มก็รู้สองคนนั่นเขาผูกพันธ์กันมาก่อนจะขนาดไหนนั้น พี่คงไม่ต้องบอกหรอกนะตั้มน่าจะรู้ดี”
“ไม่สำคัญหรอกครับ ในเมื่อพี่เปิดทางให้ผู้ชายคนอื่นมาเกี่ยวข้องกับตั้มได้ก็ไม่มีเหตุผลที่ผมจะถอยออกจากเกมครั้งนี้”
“พี่ไม่ได้เปิดทาง เอ็มเจอหนักกว่าตั้มหลายเท่าแต่เขาก็ไม่เคยที่จะมาตั้งหน้าตั้งตาเถียงพี่แบบนี้”
“น่าอิจฉานะครับในที่สุดนายเอ็มนั่นก็เอาชนะใจพี่ได้”
“แต่เขาไม่รู้ว่าเขาชนะทุกวันนี้ เขาก็ยังเกรงๆพี่กับแม่พี่อยู่ซึ่งพี่ก็ยากให้ตั้มเป็นแบบนั้น”
“ท่าจะยากครับ ครอบครัวสอนผมไม่ให้ยอมแพ้อะไรง่ายๆในเมื่อผมคบกับต่อไม่ได้ นายเอ็มนั่นก็คงจะเหมือนกัน”
ตั้มมองเตยนิ่งๆยากที่เตยจะเดาความคิดทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเมื่อตั้มเดินลุกหนีออกจากบ้านไป
อีกมุมหนึ่งของห้องเตยกับตั้มคงไม่ได้เห็นว่าแม่กำลังยืนอึ้งและช็อคกับสิ่งที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
