รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
'... หลังจากที่เขาเบื่อมัน.... เขาก็คงจะเขี่ยไอ้ด้วงทิ้งได้อย่างไม่ใยดี...'.
.
.
"ไอ้สัสเอ้ย!! ต้องให้กูล่ามไว้หรือไงว่ะ??!!"
รัตติกรแทบจะบ้า ตอนนี้เขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงวิ่งไล่ เดินไล่ ซอกแซกทั่วทั้งตึกเพื่อตามไอ้ด้วงกว่างที่หายหน้าหายตาไปเกือบจะครบเดือน ทั้งๆ ที่ได้ตารางเรียนมันมา ทั้งๆ ที่คิดว่าคาบไหนมีสอบ มันจะต้องอยู่ แต่ไอ้การตามตัวคนที่จู่ๆ ก็หายตัวได้อย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ บางทีมันก็ทำให้เขาสงสัย สงสัยว่าไอ้ด้วง มันได้ชื่อนี้มาเพราะว่า มันกางปีกบินหนีได้เหมือนด้วงหรือเปล่า?
ทรมานฉิบหาย !!
นี้ขนาดไม่ได้เจอหน้าแค่สองสามอาทิตย์เขายังแทบจะบ้าตาย รัตติกร รู้ตัวเองเลยว่าเขากระวนกระวาย กระวนกระวายซ้ำยังหงุดหงิดได้กับเรื่องทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามา โอเคไอ้เรื่องอารมณ์เบื้องล่าง มันไม่ใช่ปัญหา สำหรับ 'รัตติกร รักษารัชต์' แค่ยิ้มให้แล้วส่งสายตา รั้งแต่จะมีสาวๆ วิ่งปรี่เข้ามาทำความรู้จักเป็นส่วนตัว แต่ก็แค่นั้น จะบนเตียงหรือริมระเบียงกระทั่งในอ่างอาบน้ำของโรงแรมชั้นดี ไม่ว่าจะนักศึกษาหรือบรรดาเหล่านางแบบที่เพื่อนฝูงแนะนำให้ รายไหนรายนั้น ไม่ว่าจะเอวบางๆ หรืออกตูมๆ ไม่ว่าใคร ไม่ว่าจะสวยจะเด็ดแค่ไหนแต่มันไม่มีสักรายที่จะทำให้ รัตติกรน้อย พ่นความกำหนัดออกมาได้เหมือนตอนที่เขาแทรกเจ้ารัตติกรน้อยเข้าไปในตัว ไอ้ด้วงกว่าง...
.
.
.
'...ไม่ได้ฟัดไอ้ด้วงแล้วของมึงไม่ขึ้น? ตลกว่ะ คิดไปเองหรือเปล่าไอ้ติ ...มึงอาจไม่รู้ตัวก็ได้ ลองหาผู้ชายมานอนด้วยดิว่ะ จะได้ทดสอบรสนิยมมึงด้วย ..ถ้าของมันขึ้น ถ้ามึงถูกใจ...จะได้สรุปได้ว่ามึงเป็นเกย์ ...ไม่เกี่ยวกับไอ้ด้วง.. '
.
.
.
.
...อย่าท้าทาย ..
คนอย่างรัตติกร น้อมรับทุกคำท้า...
อีกครั้งที่เขาหิ้วรุ่นน้องหน้าตาดีจากผับกลับมาที่คอนโด ลีลาและรสชาติจัดจ้านได้ใจ แถมยังทำทุกอย่างให้ทั้งๆ ที่เขาไม่ต้องสอน เร้าร้อนและร่านแรง ...
.
.
.
.
.
.
....ถ้าไม่ติดว่าไอ้แท่งเนื้อที่ชูชันดันตุงออกจากกางเกงนิสิตของไอ้น้องคนนั้น...
.
.
.
.
มันจะทำเอาเขาหมดอารมณ์....
.
.
.
.
สวรรค์ล่มไม่เป็นท่า...
เขาไล่ไอ้รุ่นน้องนั้นกลับไปแล้วหันมาจัดการกับน้องชายตัวน้อยด้วยมือตัวเอง ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ดันเสือกมีอารมณ์กับหมอนข้างเพียงแค่คิดไปว่าไอ้หมอนใบนั้นเป็นไอ้ด้วง...
.
.
.
.
..
'...ไปแกล้งมันทำไม....มันตายแล้ว...นี่ไง... ไม่ขยับแล้ว...'
เสียงใครสักคนพูดใกล้ๆ หู พอหันไปมอง รัตติกรก็เห็นมัน ...
ไอ้ด้วงกว่างในตอนนี้ดูจะสูงใหญ่กว่าเขาเยอะ..ไม่สิ..มันก็ตัวเท่าเดิมนั่นล่ะ จะมีก็แต่เขาที่ตัวเล็กลง เขามองมัน..มันก้มลงมานั่งใกล้ๆ จากนั้นก็หยิบกิ่งไม้ในมือเขาออก แก้มมันยังเป็นสีนวลๆ ดวงตามันยังคงยิ้มได้ ถึงริมฝีปากจะมีรอยช้ำ แล้วก็รอยกัดที่พอจะจางลงบ้างแล้วที่ซอกคอ...
.
.
.
รัตติกร หันไปมองตามมัน ....ด้วงกว่าง ตัวใหญ่ นอนหงายท้องอยู่บนกองทราย มันไม่ขยับ....อีกต่อไปแล้ว...
.
.
.
.
'รัตติกร แกล้งมัน...รัตติกรเป็นเด็กไม่ดี...'
.
.
.
....เขาจำรอยยิ้มมันได้... เขาจำเสียงมันได้... จำได้แม้กระทั่ง ...ประโยคที่มันบอกเขาว่า.
.
.
'....ด้วงตัวนั้นมันตายแล้ว.....'
..
.
..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
