มาแล้วววววววววววววววววววววววววว
พร้อมกับสะจายยยย
ที่คิดงานออก
******************************************************************
“แม่รอเตยตรงนี้นะ เดี๋ยวเตยติดต่อเจ้าหน้าที่ก่อน”
เตยบอกกับแม่หลังจากที่ลางานเพื่อที่จะมารับต่อกลับบ้าน ในเช้านี้แม่พยักหน้ารับแล้วเดินไปทรุดตัวนั่งรอลูกสาวตรงที่นั่งพัก สายตาก็มองไปรอบๆ ระหว่างรอนึกแปลกใจเมื่อหันไปสบตากับนางพยาบาลกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนคุยกันอยู่ ความรู้สึกบางอย่างบอกให้รู้ว่าคนกลุ่มนั้นคงกำลังพูดถึงตนเมื่อทุกคนต่างหลบวูบกับสายตาที่มองไป
“มองอะไรอ่ะแม่”
เตยถามเมื่อเดินมาแล้วเห็นแม่มองเหม่อๆ
“อ๋อเปล่าจ๊ะเสร็จยังไปหาต่อเถอะ”
เตยพยักหน้าทั้งๆที่รู้สึกแปลกๆกับอาการที่เห็นก่อนที่จะเดินตามหลังแม่ที่เดินนำไปก่อน
.
.
.
.
.
.
.
“ไงเมื่อคืนหลับสบายป่าว”
ต่อถามเอ็มที่พอลืมตาขึ้น เขาก็เห็นเอ็มนั่งอยู่ข้างเตียงแล้ว
“ใครว่ากูนอน”
เอ็มยักคิ้วบอกทำเอาต่อขมวดคิ้วถาม
“ไม่นอนแล้วมึงทำไร”
“กูก็นั่งมองมึงทั้งคืนไง”
“หยอดกูแต่เช้าเลยนะมึง”
ต่อเอื้อมมือไปผลักหัวเอ็มเบาๆ แต่เอ็มกลับยิ้มแล้วดึงมือต่อไปกุมไว้มองลึกเข้าไปในแววตานั่น
“หายแล้วมึงอย่าเพิ่งกลับเชียงใหม่นะ”
“เออกูยังไม่กลับหรอก ทีตอนนี้ทำพูดดีนะมึงตอนชกกูล่ะไม่คิด นี่ถ้าไอ้พีไม่ห้ามไว้มึงไม่เอากูตายหรือไง”
“ก็คนมันหึงนี่หว่าช่วยไม่ได้ มึงอยากทำให้กูรักทำไม”
“รักด้วยเลือดอ่ะดิ เห็นแผลกูหรือเปล่าน่ะฝีมือมึงเองนะ”
เอ็มมองที่มือที่เขากุมไว้เห็นรอยแผลจางๆจากการบาดของเศษแก้ว วันนั้นเด็กหนุ่มใช้มือตัวเองลูบที่แผลนั่นเบาๆก่อนจะถาม
“กูนี่ร้ายกับมึงมากไปหรือเปล่าต่อ”
“ไม่หรอกกูเองแหละที่ทำตัวให้มึงระแวงเอง”
“ต่อไปกูไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้นอีกเลยว่ะ”
“กูก็เหมือนกัน”
ต่อบอกยิ้มๆแล้วเอื้อมมืออีกข้างไปกุมมือเอ็มที่กำลังกุมมือเขาอยู่ รอยยิ้มที่มาจากหัวใจถูกส่งให้กันอีกครั้งก่อนที่ประตูจะถูกเปิดพรวดเข้ามา มือที่กุมกันอยู่หลุดออกจากกันโดยทันทีเมื่อทั้งคู่หันไปเห็นบุคคลที่เข้ามา
“แม่ พี่เตย มาเช้าดีนะครับ”
ต่อทักยิ้มๆทั้งๆที่เห็นสองคนกำลังยืนนิ่งอยู่แค่หน้าประตู เอ็มเลยรีบลุกขึ้นยกมือไหว้แล้วถอยออกไปยืนอยู่ที่มุมห้องเมื่อสองแม่ลูกเดินเข้ามาเด็กหนุ่มมองเห็นแววตาของหญิงสูงวัยที่ยืนอยู่ข้างๆเตยก็พอจะเดาออกว่าเขาควรที่จะออกไปนอกห้อง
“กูไปข้างนอกเดี๋ยวนะ”
เอ็มบอกต่อที่ยิ้มให้เขาจางๆพลางพยักหน้ารับรู้
“เป็นไงบ้างเราอาการดีขึ้นมั๊ย”
เตยถามน้องชายเมื่อลับหลังเอ็ม
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับพี่เตย เมื่อวานคงเพลียมากไปหน่อยเลยเดี้ยง”
“เราน่ะมีหน้าที่เรียนก็เรียนไปมีอะไรให้คิดนักหนา หมอบอกว่าเราน่ะเครียดหนักและร่างกายก็ไม่ได้พักผ่อนมันก็เลยวูบ ดีนะที่มีคนเห็นถ้าเกิดอยู่คนเดียวไม่มีโอกาสมานอนอยู่แบบนี้หรอก”
แม่ติงจนต่อรู้สึกผิด นี่ถ้าแม่เขารู้ว่าเขาเครียดเรื่องอะไรเขายังไม่อยากจะคิดว่าแม่จะรู้สึกยังไง
“ผมจะพยายามไม่เครียดแล้วครับ”
ต่อให้สัญญา
“แล้วเมื่อคืนนี้เพื่อนเรานอนเฝ้าทั้งคืนเลยเหรอ”
แม่ถามอีกเตยหันไปมองนึกแปลกที่แม่เริ่มสนใจในตัวเอ็มทั้งๆที่ผ่านมาน้อยมากที่จะถามถึงเอ็ม
“ก็ครับ”
ต่อตอบแบบไม่เต็มเสียงเตยจึงรีบตัดบทก่อนที่แม่จะถามอะไรอีก
“อย่ามัวคุยอะไรกันตรงนี้เลยค่ะ ต่อไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเร็วจะได้กลับกัน”
ต่อรับถุงที่เตยเตรียมมายื่นให้ก่อนจะลุกเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
.
.
.
.
.
.
.
.
“ว่าไงนะยัยอิม พ่อเนี่ยนะจะมาหาพี่ที่กรุงเทพ”
เอ็มถามน้องสาวอย่างงๆผ่านโทรศัพท์ที่เขาโทรเข้าไประหว่างที่รอต่ออยู่ข้างนอก
“ก็จริงอ่ะดิพี่เอ็ม ไม่รู้นึกเคลิ้มอะไรขึ้นมาถึงนึกอยากจะไปหาพี่”
อิมบอกเสียงใส
“อะไรกันพี่ก็เพิ่งจะลงมาจากบ้านไม่นานเลยนะ”
“ก็นั่นดิมันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ”
“มันจะมีอะไรล่ะพี่งงนะเนี่ย”
“เออๆงงก็รอถามพ่อเอาเองละกัน แค่นี้ก่อนนะอิมรีบ”
น้องสาววางสายไปแล้วเอ็มได้แต่ยืนเกาหัว ร้อยวันพันปีพ่อเขาไม่เคยคิดที่จะมาหาเขาที่กรุงเทพเลย มีอะไรก็โทรคุยหรือไม่ก็ให้เขาขึ้นไปหาที่เชียงใหม่ เด็กหนุ่มหมุนตัวจะเดินกลับเมื่อยิ่งคิดยิ่งงงเอาเขาคิดว่าเจอพ่อแล้วก็คงจะมีคำตอบเอง
“เอ็ม หรือเปล่าเรา”
หนุ่มใหญ่ท่าทางสุขุมใส่แว่นหน้าตาผิวพรรณสะอาดร่างท้วมๆพอๆกับพ่อของเอ็มเอ่ยถามขึ้น เมื่อเอ็มหันไปเจอะเข้าพอที่ดีขณะที่เขากำลังจะเดินกลับไปที่ห้องของต่อ
“รู้จักผมเหรอครับ”
เอ็มถามงงๆพลางมองดูชุดที่คนที่ยืนตรงหน้าสวมอยู่นึกงงว่าหมอโรงพยาบาลนี้รู้จักเขาได้ไง
“อืมถ้าพ่อเราทำไร่ที่เชียงใหม่และเราก็มีน้องสาวชื่ออิมก็น่าจะใช่ ว่าอาทักคนไม่ผิด อาเป็นเพื่อนของพ่อเราเห็นชื่อและนามสกุลที่เรากรอกตอนพาเพื่อนมารักษาก็เลยเอะใจ โทรถามพ่อเราดูว่ามีลูกชายเรียนอยู่กรุงเทพหรือเปล่าหล่อเหมือนพ่อเลยนะเรามิน่าล่ะพยาบาลสาวๆถึงได้บ่นกันระงม”
เอ็มรับรู้ได้แค่นั้นยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไรก็มีพยาบาลมาตามคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนพ่อไปดูคนไข้เสียก่อน
“อะไรกันวะเนี่ยนี่กูฝันหรือกูตื่น”
เอ็มบ่นกับตัวเองเมื่อมีเรื่องให้งงถึงสองเรื่องในเวลาไล่เลี่ยกัน เด็กหนุ่มสลัดความคิดทิ้งแล้วเดินตรงไปที่ห้องของต่อ
“อ้าวจะกลับกันแล้วเหรอครับ”
เอ็มทักทันทีที่เห็นต่อเดินออกมาพร้อมกับแม่และพี่สาว
“เออมึงไปกะกูป่าว”
ต่อบอกเอ็มหันไปมองแม่ของต่อที่ยืนข้างๆแล้วตอบ
“คงไม่สะดวก สายๆกูมีเรียนด้วยมึงไปเหอะพักผ่อนที่บ้านล่ะมึงอย่าไปตะลอนที่ไหน”
ต่อทำหน้าผิดหวัง เตยรับรู้แต่ช่วยอะไรไม่ได้ ก่อนที่ใครจะพูดอะไรตั้มก็เดินเข้ามาก่อนพร้อมกับเดินไปจับมือต่อแล้วพูด
“โหนึกว่าจะไม่ทันซะแล้วหายดีแล้วเหรอต่อ ทำไมไม่นอนพักอีกคืนล่ะ”
“ไม่อ่ะไม่ค่อยชอบโรงพยาบาลเท่าไหร่”
ต่อตอบแต่ตากลับมองไปที่เอ็มที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“แล้วนี่นายยังไม่กลับอีกเหรอ”
ตั้มทักเอ็มเมื่อเห็นว่าต่อเอาแต่มองไม่เลิก
“กำลังจะกลับ”
เอ็มบอกเสียงแข็งแล้วยกมือไหว้เตยกับแม่ หันมองต่อแวบนึงก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่แล้วต้องชงักเมื่อต่อเรียกเอาไว้
“เอ็มรอก่อนดิ”
“ทำไมมีไรป่าว”
เอ็มหันมาถาม ต่อแกะมือตั้มออกแล้วบอก
“เดี๋ยวกูจะกลับกะมึง”
ต่อกำลังจะเดินออกไปหาเอ็ม แต่เสียงที่ทำให้เขาต้องหยุดชงักได้ทันทีก็ดังขึ้น
“กลับไปกับแม่ ต่อ แม่มีอะไรอยากจะคุยด้วย”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
