มาแหล่ว มาแหล่ว
อย่าเพิ่งลงโทษนะ เอาให้จบไปเลย
****************************************************************************************
เอ็มลืมตาขึ้นช้าๆมองสบตาคนที่กำลังยืนมองเขาอยู่รอบๆเตียง
“พ่อ”
เขาเอ่ยเสียงเบาเพราะยังมีอาการเจ็บที่หัวอยู่ แต่เห็นรอยยิ้มพ่อเขาก็รู้สึกดี ข้างๆพ่อเขารู้สึกคุ้นหน้ากับชายร่างท้วมในชุดแพทย์
“ไงจำอาได้มั๊ยเรา”
เอ็มยิ้มเมื่อจำได้ขึ้นมาว่าคนถามเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยเจอตอนที่ต่อเข้าโรงพยาบาล
“คุณน้า พี่เตย”
เอ็มทักเมื่อมองเห็นแม่ต่อกับเตยยืนยิ้มให้
“เรียกแม่ได้มั๊ยลูก”
แม่ต่อบอกพลางเอื้อมมือไปลูบผมเอ็มอย่างเอ็นดู เอ็มแปลกใจแต่แล้วหัวใจกลับพองโตขึ้นมาเมื่อหันไปเห็นต่อยืนยิ้มให้เขาคู่อยู่กับแก้ว
“ต่อ”
เอ็มพยายามจะยิ้มแต่ก็ได้เพียงนิดเดียว แต่แค่นั้นก็ทำให้ทุกคนในห้องหันมองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจกันเดินออกจากห้อง
“พ่อไปไหนครับ”
เอ็มรีบทักพ่อไว้เมื่อจะเดินออกไปกับเขาด้วย
“ไม่ได้ไปไหนหรอกอยู่ข้างนอกนี่แหละ ต่ออาฝากไอ้เด็กหัวแข็งนี่ด้วยนะ”
ต่อยิ้มรับเมื่อพ่อเอ็มหันไปบอกก่อนที่จะออกไปจากห้องเอ็มจึงหันกลับไปมองต่อ
“กูยังไม่ตายมึงจะตาแดงทำไม”
เอ็มแซวเมื่อเห็นต่อตาแดงๆ
“เอ็มกูดีใจที่มึงไม่เป็นไรมึงรู้มั๊ย กูกลัวแทบตายกลัวมึงจะจำอะไรไม่ได้อีก”
ต่อนั่งลงข้างๆเตียงจะเอื้อมมือไปกุมมือเอ็มแต่เอ็มชักมันหนี
“มึงก็รู้ว่าเราทำแบบนี้อีกไม่ได้”
เอ็มเริ่มเศร้าขึ้นมา
“มึงไม่รักกูแล้วเหรอ”
ต่อถาม
“รักแล้วได้อะไรได้แต่ความเจ็บมึงอย่าพูดแบบนี้อีกดีกว่า วันดีคืนดีมึงก็มาบอกเลิกกูอีกบอกตรงๆกูเหนื่อย”
“โกรธกูเหรอ”
“เปล่า”
“เปล่างั้นก็หันหน้ามามองกูหน่อยสิหลบตาแล้วจะให้คิดว่าไง”
เอ็มถอนหายใจไม่มีอารมณ์ที่จะรู้สึกไปกับคำพูดของต่อ
“พอเหอะกูไม่เป็นไรแล้วมึงอย่ามาแกล้งกูหน่อยเลย”
“เฮ้ยกูไม่ได้แกล้งนะเมื่อกี้แม่กูบอกให้มึงเรียกเขาว่าไงมึงไม่ได้ยินเหรอ”
เอ็มหันมามองต่อนึกคิดตาม
“มึงจะบอกอะไรกูไอ้ตี๋”
“อย่างงี้ดิค่อยเป็นไอ้เอ็มของไอ้ต่อกูจะบอกว่ามึงกะกูไม่ต้องหลบซ่อนใครอีกแล้วนะ”
เหมือนไม่เชื่อหูตัวเองเอ็มถึงกับจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องโอ้ยกลับไปนอนท่าเดิมเมื่อร่างกายไม่เอื้อที่จะให้นั่ง
“จะลุกทำไมล่ะมึง”
ต่อติง
“ก็ที่มึงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่พูด”
“มึงอย่ากวนกูดิวะเดี๋ยวทิ่มด้วยเข็มน้ำเกลือเลยมึง”
“ยังดุเหมือนเดิมเลยนะมึง”
“ก็มึงพูดไม่รู้เรื่องทำไมล่ะ”
“แม่กูเขาไม่ว่าแล้วว่ากูจะคบอะไรกับใครยังไง ขอให้กูเรียนจบในปีหน้าให้ได้ก็พอ มึงก็ด้วยไอ้เอ็มเดี๋ยวพ่อมึงคงพูดกับมึงเองแหละว่ากูน่ะจองตัวมึงไว้แล้วเรียนจบเมื่อไหร่มึงเสร็จกูแน่”
ต่อแซวเอ็มแต่มันก็ไม่ต่างไปจากสิ่งที่พ่อเอ็มได้บอกกับเขานักที่บอกว่า ตอนแรกก็รู้สึกรับไม่ได้กับเรื่องที่ได้รับรู้และก็สายตาตัวเองที่มองอยู่ห่างๆตอนที่เอ็มกลับไปเยี่ยมบ้านและพาต่อไปที่บ้านไม้แต่วันนี้ที่ได้เห็นต่อแสดงตัวตนที่ชัดเจนและก็หวังดีกับเอ็มจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะกันไม่ให้ต่อคบกับเอ็ม ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของอนาคตที่ต้องตามดูกันแต่ความผูกพันธ์ที่ต่อแสดงออกมาวันนี้ในสายตาผู้ใหญ่เชื่อว่ามันไม่ได้ฉาบฉวยเลวร้ายอย่างที่หวาดกลัวกันตรงกันข้ามมันกลับเป็นแรงผลักดันให้สองคนก้าวเดินไปอย่างไม่ต้องหวาดระแวงและเก็บกดจนอาจจะหาทางออกให้ตัวเองในทางที่ผิดๆ
“รีบๆหายนะกูอยากไปบ้านไม้ของมึงอีก”
ต่อกุมมือเอ็มไว้ในขณะที่เอ็มไม่ต่อต้าน
“มึงอ่ะหมดสิทธิแล้ว”
เอ็มแกล้งว่า
“ได้ไงวะมึงนอกใจกูเหรอ”
“มึงต่างหากล่ะที่ทำกูเสียใจไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ”
“แต่มึงก็ทนได้ตลอดเลยนี่”
“มีครั้งต่อไปกูไม่ทนแน่”
“ขู่กูเหรอ”
“กูไม่ได้ขู่แต่เอาจริงโว้ย”
“กลัวแล้วครับผมจะไม่เป็นคนอ่อนแออีกแล้วครับ”
ต่อทำหน้าเศร้า
“ทั้งปีแหละมึง”
เอ็มดุ
“แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งครอบครัวมึงกับครอบครัวกูรับรู้กันแล้วมึงจะกลัวอะไร ถ้าคราวหน้ากูทำมึงเสียน้ำตาอีกมึงจะทำอะไรกูกูยอมหมด”
“จริงอ่ะ”
เอ็มเริ่มมีรอยยิ้ม
“จะโกหกแฟนตัวเองทำไมล่ะครับ”
“เออกูถอนทุนคืนแน่ไอ้ตี๋ไม่ต้องรอคราวหน้าหรอกกูหายดีเมื่อไหร่มึงเจอกูแน่”
“กูพร้อมอยู่แล้วโว้ย”
ต่อยิ้มเจ้าเล่ห์ยักคิ้ว
“ไอ้ทะลึ่งกูนอนเจ็บอยู่ยังมาทำหน้าหื่นใส่กูอีกนะมึง”
“ก็ยิ่งมองมึงก็ยิ่งน่ารักนี่หว่า”
“แล้วเด็กมึงล่ะ”
“ใครวะ”
“ก็ไอ้ตั้มสุดสวาทของแม่มึงไง”
“ปากมึงนี่มันจนได้นะไอ้นั่นอย่าไปพูดถึงมัน ต่อไปมันคงไม่กล้ามายุ่งกับเราแล้วล่ะ”
“ทำไมเหรอมึงไปทำอะไรมัน”
“แก้แค้นให้มึงไงซ่าส์ดีนักเจอกูจัดการซะจะได้รู้สึก”
“มึงไปทำอะไรมันวะ”
“เออน่าอย่าสนใจเลยป่านนี้มันคงใส่ฟันปลอมไปแล้วมั้ง”
ต่อบอกปัดรู้สึกมีความสุขที่ต่อไปเขาไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีก เด็กหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มคนที่นอนอยู่เมื่อรู้สึกอดใจไม่ไหวกับสายตาที่มองจ้องเขา
.
.
.
แสงดาวที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมสายลมอ่อนๆสร้างบรรยากาศให้ร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าที่กำลังกอดรัดกันอยู่บนที่นอนนุ่มๆสัมผัสจากลิ้นที่ไล้ไปทั่วร่างกายของกันและกันทั้งนุ่มนวลและร้อนแรงตามอารมณ์ปราถนาของหัวใจ ทำให้สองคนแทบจะหลอมละลายเป็นร่างเดียวกันเสียงครางกระเส่าของทั้งสองแสดงออกถึงความสุขที่ต่อเติมให้กันทดแทนช่วงเวลาที่ต่างคนต่างเจอเรื่องหนักๆที่เมื่อพอเอ็มหายดีบ้านไม้จึงเป็นที่แรกที่ทั้งสองเลือกที่จะมาทบทวนเรื่องราวก่อนที่จะจบลงด้วยสัมผัสแห่งความสุขที่ต่างคนต่างเฝ้ารอเนิ่นนานเกมรักได้ดำเนินไปอย่างเร่าร้อนจนแม้กระทั่งจบลงแต่ริมฝีปากและปลายลิ้นไม่ได้หลุดออกจากกันไปด้วยยังคงส่งสัมผัสให้กันเหมือนจะปลุกไฟรักให้มันลุกโชนขึ้นมาอีกรอบ
“กูรักมึงว่ะเอ็ม”
ต่อถอนปากออกมาพูดเสียงกระเส่า
“กูก็รักมึงต่อ”
เสียงเอ็มก็กระเส่าไม่แพ้กันก่อนที่แรงปราถนาจะถาโถมเข้าหากันอีกรอบเกมรักครั้งนี้ไม่มีใครคุมมันเมื่อต่างฝ่ายต่างยอมให้อีกฝ่ายทำได้ทุกอย่างตามที่ใจปราถนาก็เพราะหัวใจมันได้หลอมกลายเป็นดวงเดียวกันแล้วและคงยากที่จะมีเรื่องราวหรือเหตุการณ์ใดๆที่จะพรากให้ใจที่หลอมรวมกันแยกเป็นเสี่ยงออกไปได้อีกเมื่อบททดสอบจากฟากฟ้าหลายบทที่ผ่านมามันเป็นบทพิสูจน์ว่า
รักแท้ยังมีอยู่รอบตัวเราถ้าเราซื่อสัตย์และจริงใจกับมัน………และรักแท้คงไม่ได้มีแค่ในนิยาย…………………
The end
=======================================================================
จบลงแล้วนะครับ สำหรับเรื่องดีๆ สนุกๆ ที่คุณบอยเขียน
ขอบคุณ คุณบอยนะครับ
ขอบคุณ คนอ่านทุกๆคนด้วยครับที่ติดตามอ่านมาโดยตลอด ถ้าโพสช้าหรือไม่ต่อเนื่องก็ขออภัยด้วยนะครับ
ขอบคุณ เล้าเป็ดที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณค๊าบบ จากใจ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
