Kagehana : ตอนนี้ไม่มีพี่เดฟน้องปัน เอาซายน์อัสซี่ไปก่อนนะคะ
-25-
ภายในห้องล็อคเกอร์ของนักกีฬาทีมบาส เด็กหนุ่มร่างเล็กเจ้าของตำแหน่งผู้จัดการทีมนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาว สายตามองเหม่อไปยังล็อคเกอร์ตรงหน้า ตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า “SINE” ถูกเขียนไว้ประกาศความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน
“เฮ้อ...” พชรถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“น้องแพนเป็นไรครับ” เสียงทุ้มๆของคนตัวสูง กอล์ฟ กรวิทย์...กัปตันชมรมคนปัจจุบันของทีมบางโรงเรียนเอ่ยถาม เขาแตะไหล่คนที่นั่งอยู่เบาๆแล้วย่อตัวลงให้สายตาอยู่ระดับเดียวกัน
“ไม่ออกไปจดสกอร์เหรอ”
“แพนไม่มีอารมณ์เลย เหนื่อยอะพี่กอล์ฟ” เขาห่อไหล่พลางหันมามองหน้าอีกคน
“ไม่สบายป่ะ กลับก่อนไหม เดี๋ยวพี่ให้คนอื่นดูแทน” มือใหญ่แตะที่เส้นผมเล็กละเอียดตรงหน้าแล้วลูบเบาๆด้วยความเอ็นดู หากแต่เมื่อนัยน์ตาเสมองไปยังล็อคเกอร์ เขาก็เห็นต้นเหตุที่ทำให้เด็กร่าเริงอย่างพชรซึมลง....
“ชอบไอ้ซายน์ใช่ไหมน้องแพน...” เขารู้....เพราะว่ามองมาตลอด
พชรไม่ได้เอ่ยตอบ แต่หันใบหน้ากลับไปอีกทาง แล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“พี่รู้ด้วยเหรอ...”
“รู้สิ...แล้วแพนอยากรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงรู้” กรวิทย์สบกับดวงตาสีดำกลมโตคู่สวยที่มองมา “ก็เพราะพี่...”
“กอล์ฟ กัปตันมาทำอะไรห้องล็อคเกอร์ จะซ้อมกันแล้วไม่ใช่เหรอ” คนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะพูดขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงในชุดวอร์มสีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามามองคนทั้งสองในห้อง
“ออกไปทำหน้าที่กัปตันก่อน เข้าใจใช่ไหม” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของคนที่เข้ามามองอีกครั้ง...ด้วยสายตาที่ชวนให้กัปตันที่ละหน้าที่มาหนาวๆร้อนๆ
“ครับ ครูรัช” พูด...ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“.... แพนไปห้องพยาบาลได้ไหมครับครู” คนที่ดูยังจะไม่ค่อยมีกะใจทำอะไรหันมาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย
“กลับบ้านไปเลยดีกว่า ปิดเทอมอย่างนี้ห้องพยาบาลคนน้อย” รัชตะนั่งลงข้างๆบนม้านั่งตัวเดียวกัน
รัชตะเป็นครูประจำวิชาพละศึกษาและที่ปรึกษาชมรมบาส เขามาเป็นครูที่นี่ตั้งแต่เรียนจบวิทยาศาสตร์การกีฬาด้วยคะแนนระดับเกียรตินิยม
“คนน้อยก็ได้ ไม่เป็นไรครับ” พชรว่าพลางลุกขึ้นยืดแขนออกไปข้างหน้า
“เป็นอะไรหรือเปล่าแพน” คนเป็นครูแหงนหน้ามอง “มีอะไรไม่สบายใจหรือไง”
“ก็... นิดหน่อยครับครู... เลยยังไม่ค่อยมีอารมณ์ทำอะไร...” เขาหันมายิ้มให้จางๆ ใบหน้าที่ปกติจะมีแต่รอยยิ้มสดใสดูหม่นหมองลงไปกว่าเดิม
“ไม่สมกับเป็นเราเลยนะแพน” รัชตะพูดเสียงขรึม อันที่จริงก็ใช่ว่าเป็นหน้าที่ของครูที่ปรึกษาที่จะต้องใส่ใจทุกเรื่อง เพียงแต่สำหรับเขาแล้ว....พชร ไม่ใช่แค่เด็กที่ปรึกษา แต่เป็นเด็กที่เขาใส่ใจเป็นพิเศษตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า
เมื่อตอนพชรอยู่ประถมหก เขาเคยไปสอนเด็กคนนี้ที่บ้าน...แต่ดูเหมือนว่าพชรจะไม่รู้เลยว่าเขากับครูพิเศษคนนั้นเป็นคนๆเดียวกัน
“มีอะไรบอกครูได้...เข้าใจใช่ไหม”
“... งั้นบอกว่าแพนชอบผู้ชาย...” เขาหยุดไปอึดใจก่อนจะพูดต่อ
“ก็ได้งั้นเหรอครับครู”
“...........แพนชอบผู้ชาย...กอล์ฟงั้นเหรอ?” แม้ตัวเขาจะไม่มีสิทธิพูดเรื่องการชอบเพศเดียวกัน แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
...มันไม่ง่ายที่ผู้ชายจะชอบผู้ชายด้วยกัน...
...ทำไมเขาจะไม่รู้...
“หา... ไม่ใช่ครับ ทำไมต้องพี่กอล์ฟครับ”
“ก็เห็นกอล์ฟนั่งกับแพนเมื่อกี้ ครูเลยนึกว่าเป็นเขาแล้วกำลังทะเลาะกันอยู่ไง”
“เปล่าครับ พี่กอล์ฟมาปลอบแพนต่างหาก...” พชรยังคงยิ้มจางๆให้ คนที่เขาชอบคืออีกคนต่างหาก
“วัยรุ่นก็งี้แหละแพน ปัญหาเรื่องที่เป็นมากที่สุดไม่พ้นเรื่องรัก...แพนก็อย่าใจร้อนแล้วกัน ค่อยๆดูกันไป” รัชตะพูดอย่างคนที่เคยผ่านมาก่อน...หรือจะเรียกให้ถูกก็คือตัวเขาเองกับคนรักตอนนี้ก็ยังต้องใช้ความใจเย็นในการอยู่ด้วยกันพอสมควร
“ร่าเริงไว้นะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับครู แพนไปนอนห้องพยาบาลก่อนนะครับงั้น เดี๋ยวคงดีขึ้น” เขายิ้มแป้นให้แล้วตัดสินใจเดินไปที่ประตู ก่อนจะได้เดินออกไป พชรหันมายิ้มให้อีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับครูรัช”
“ไม่เป็นไร” รัชตะกล่าวก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมกับก้าวเดินออกไปด้วยบทบาทหน้าที่เดิมที่กระทำอยู่ทุกวัน....
///////////////////////////////////////
“คุณแฟน------ หน้ายังกับตูดนะ” ศิวะซึ่งอยู่ในช่วงพักครึ่งเดินเข้ามาหาอาธิป...ที่มายืนรอหน้าเป็นตูดอยู่หน้าประตูโรงยิม
“ไปไหนมาครับอัฐ ซายน์คิดถึง” นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองข้างๆ...ซึ่งเป็นไปตามคาดที่ผู้จัดการตัวเล็กยังคงยืนแอบมองอยู่
เพราะเห็นว่าผู้จัดการตัวปัญหาแอบยืนมองอยู่จึงได้ยอมเล่นตาม
“คิดถึงทำไม... ก็มาแล้วนี่ไง”
“หวานหน่อยมึง น้องแพนมองอยู่” ศิวะก้มหน้าลงเอาปลายจมูกเฉียดแก้มแล้วกระซิบให้ได้ยินกันสองคน เขายืดตัวขึ้นแล้วโอบไหล่พลางตบเบาๆ
“ไม่คิดถึงซายน์เหรอ” ระหว่างที่ถามก็ต้องกลั้นขำกับสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของไอ้เพื่อนซี้...ไม่นับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ
...คุ้มรึเปล่า ถ้าให้บอกตรงๆก็ชักไม่แน่ใจ แต่ยังไงๆก็ไม่อยากคบใครตอนนี้
“.... เออ” อาธิปกัดฟันกรอดพูดเบาๆ
“คิดถึง......”
ศิวะคิดจะก้มลงกดจมูกลงข้างแก้มขาวๆของเพื่อน แต่ดูว่าคงจะเกินเลยไปหน่อย เขาเลยเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานๆตบท้ายให้แทน
“เป็นแฟนกันเมื่อไหร่วะมึง” เสียงห้าวของการ์ดปีเดียวกันถามขึ้นมาอย่างสงสัยจริงจัง
“ว่าไงวะอัฐ...เห็นยังหื่นใส่สาวอยู่แหมบๆ”
“...... กูไม่ตอบ... ปิดข่าว.... แล้วเสร็จยัง หิวแล้ว” คนตัวเล็กกว่าทั้งหมดขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ได้ทำเพราะความง้องอนหรืออะไร แต่เป็นเพราะหงุดหงิดตัวเองที่ต้องมาวางตัวเป็นแฟนเพื่อนแบบนี้
“อีกพักนะอัส ขออีกสิบห้านาที” คนตอบเป็นกัปตันที่ยืนลอบดูอาการของทุกคนอยู่ใกล้ๆ ที่น่าสงสารที่สุดดูจะเป็นผู้จัดการร่างเล็กที่ยืนกอดคลิปบอร์ดจนเกือบจะหักอยู่ไม่ไกล
“...... งั้นนั่งรอนะ... เมื่อย” เด็กหนุ่มว่าพลางเดินฉับๆไปนั่งลงที่เก้าอี้ม้ายาวข้างสนาม
ศิวะเดินไปรวมกลุ่มตามคำเรียกของรัชตะและกรวิทย์ การซ้อมวันนี้จบลงที่การบอกจุดแข็งและจุดอ่อนของทีมก่อนจะปล่อยให้แยกย้ายกลับบ้านกัน ปิดเทอมใกล้หมดแล้ว..การซ้อมเพื่อแข่งคัดตัวก็งวดขึ้นทุกที บางครั้งศิวะก็นึกเสียดายช่วงเวลาปิดเทอมที่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน แต่ในฐานะตัวหลักของทีม...เด็กหนุ่มก็อยากจะรับผิดชอบและสนุกกับการซ้อมให้มากที่สุด
“วันนี้กลับกันได้แล้ว อย่าเถลไถลกันให้มาก ดูแลร่างกายดีๆด้วย แข่งนัดแรกตอนเปิดเทอมจะได้เต็มที่” โค้ชหนุ่มเอ่ยก่อนเสียงเฮและการแตกตัวเหมือนผึ้งแตกรัง
ยังไม่ทันที่ศิวะจะได้เดินไปเก็บของ นัยน์ตาสีเข้มกลับมองเห็นกัปตันทีมของตนเดินเข้าไปหาอาธิปที่นั่งรออยู่ เขาหันไปสบตากับเจ้าตัวที่ทำหน้าบุ้ยใบ้เหมือนไม่อยากให้เดินเข้ามาก่อนจึงหยุดยืนนิ่ง...และพยายามไม่สนใจสายตาของพชรที่มองมา
“อัฐ...คุยกันหน่อยสิ”
“... ครับ” เขามองอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่คิดจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่รอให้ฝ่ายชวนคุยเป็นคนนั่งลงมาเอง
กรวิทย์เดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ เด็กหนุ่มซับเหงื่อบนใบหน้าตัวเองก่อนจะเริ่มพูด
“พี่เข้าใจเรื่องคนเป็นแฟนนะอัฐ...อัฐมารอซายน์พี่ไม่ว่าหรอก แต่ว่าถ้าอัฐจะมาตอนเลิกเลย....คงดีกับใครหลายๆคนมากกว่า” กัปตันหนุ่มถอนหายใจ กระกระทำของตนเองที่ทำอยู่มันดูเหมือนคนเอาแต่ใจ
...แต่ก็ไม่อยากให้คนที่ตัวเองชอบต้องเศร้าทุกครั้งที่เห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
“พี่พูดตรงๆนะ พี่ไม่อยากเห็นแพนเศร้าว่ะ สงสารแพน...แพนเขาชอบซายน์มาตั้งนาน คงทำใจไม่ค่อยได้”
“... ก็ผมอยากมานั่งรอ... ไม่ได้เหรอครับ คนอื่นก็มานั่งรอแฟนกัน...” พูดไปก็อยากกัดลิ้นตัวเอง แต่ก็ต้องช่วยเพื่อนตัวเองเอาไว้ก่อน
“เพราะงี้พี่เลยต้องมาพูดกับอัฐเองไง ถือว่าพี่ขอร้องแทนแพน”
“....... ทำไมต้องต้องห้ามผมด้วยล่ะครับพี่กอล์ฟ...” เด็กหนุ่มหน้าตี๋ชักจะไม่ค่อยเข้าใจในตัวรุ่นพี่คนนี้เท่าไหร่แล้ว การมานั่งรอก็เพื่อให้เด็กนั่นตัดใจจะได้เลิกยุ่งกับเพื่อนของเขาแท้ๆ
“พี่สงสารแพน...อัฐ..พี่ชอบแพนทั้งๆที่รู้ว่าแพนชอบซายน์ แล้วพี่ก็ไม่อยากเห็นแพนเศร้า...แพนชอบซายน์มาก อัฐก็รู้”
กรวิทย์พูดเสียงเบาจนแทบจะหายเข้าไปในลำคอ
“...................... ถ้าพี่ชอบแพน พี่ก็จีบแพนให้ได้ดิ” เขาลุกขึ้นยืนแล้วทำทีเป็นยืดเส้นยืดสาย
“ชอบจริง ก็เอาให้ได้...”
ไอ้นี่แม่งแรง...กรวิทย์นินทาในใจแล้วฝืนยิ้ม
“ก็แพนยังชอบซายน์ ขืนจีบตอนนี้ให้ตายก็ไม่ติด” เด็กหนุ่มยักไหล่
“ไม่รู้ซายน์มันมีไรดีนัก...ถึงได้มีแต่คนรุมรัก อัฐว่าไง”
“ก็มันเป็นคนดีอะพี่ เห็นอกเห็นใจคนอื่น ใครอยู่ใกล้มันก็ชอบแหละ” แต่ไม่นับผมด้วยแน่ๆ...
“ก็คงจะจริง...ในทีมก็รักมันทุกคน” กรวิทย์พึมพำแบบคนที่ยอมรับในความเป็นจริง
“คงอีกสักช่วง...รอให้แพนลืมซายน์ได้อีกนิด....ค่อยว่ากัน”
เขาพูดกับตัวเอง...ช่วงหนึ่ง ช่วงไหนกัน
เพราะปิดเทอมหน้าร้อนใกล้จะหมดลงแล้ว....
To be continued...
หัวข้อ: : ~SCAR~ : ตราบาปไร้รอยเลือน UPDATE!! ประกาศ re-printค่ะ [05/01/17] (อ่าน 228365 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก