หัวข้อ: : ~SCAR~ : ตราบาปไร้รอยเลือน UPDATE!! ประกาศ re-printค่ะ [05/01/17]

[fuku]

กำลังเขียนถึงตอนอดีตพลภัทรที่พลอตเอาไว้น่ะค่ะ พลภัทรเป็นคนที่ร้ายเพราะมีเหตุให้ร้าย อันที่จริงจากมุมมองเรา คนที่น่าสงสารที่สุดคือพลภัทรนะ <<สปอยล์ 55

ขอบคุณที่แง้มๆ ให้ฟังค่า ก็พอจะเข้าใจว่าโดนเมียสวมเขา แต่หมั่นไส้เพราะเอาไปลงกับเด็กเนี่ยล่ะ
ไม่ทำกับชู้ววววและเมียล่ะค่ะ >> หย่าไปเลย ก็ดันรักหน้าตาขึ้นมาอีก?


แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง อยากโดดถีบขาคู่10เท่าอายุปันปันใส่พ่อ
ส่วนแม่ อิชั้นขอจับโยนหลุมได้มั้ยเนี่ย เกลียดนางมากกว่าพ่ออีก ไม่คิดจะใส่ใจลูกตัวเองเล๊ย
ขัดใจที่สุด

[LM1412]

 

[hotladyanyavee]

แม้พลภัทรจะเหมือนมีอดีต และทำทุกอย่างเพราะการหักหลัง และต้องทำตัวเย็นชากะภัทร
เพราะแค้นที่ถูกหลอก แต่เขากเลือกได้นี่ ความผูกพันธืย่อมสำคัญกว่าที่มา ซึ่งไม่ว่าจะเป็นไง
พบภัทรมีสิทธิเลือกกำหนดอนาคตได้ แต่เลือกจะปิด ผิดกับภัทรเลือกรัก เพราะรัก แม้จะไม้ไเกี่ยวพันธ์ทางสายเลือด
แต่เพราะผูกพันะ์เลยรักพลภัทรมาก เลิกเถอะพลภัทร เลิกทิฐิจอมปลอมซะ

[janamanza]

เรื่องมันเกิดเพราะชายโฉดหญิงชั่ว  ตาบาปสุดท้ายคือน้องปันที่ต้องรับผลนั้น
คุณพลน่าสงสารนะ  เพราะถูกทรยศ   มันยากที่ทำใจให้อภัย
หน่วง!!

[tuek]

ความผิดที่เกิดขึ้นมันเกิดมาจากผู้ใหญ่ทั้งนั้น
แล้วเด็กก็มารับเคราะห์แทนสงสารปันมากๆ

[myd3ar]

เหมือนคุณพ่อจะสำนึกได้

แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป

[Maytbb]

  น้องปันปัน น่าสงสารจัง พี่เดฟก็เหมือนกัน   

[หมอตัวเปียก]

สงสาร ปันปัน กะ พี่เดฟ 

เพื่อนสนิทคุณพ่อคือคนที่คุณพ่อเคยรักรึป่าว คุณพ่อถึงได้แค้นขนาดนั้น 

[BeeRY]

เพราะมาลงกับปันแบบนี้ พลภัทรเลยไม่น่าสงสารหรือน่าเห็นใจซักนิด
ปันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ แถมยังรักพ่อมากขนาดนี้ ยังไงก็สงสารปันมากๆ
ต้องให้ปันเจ็บแบบนี้ใช่ไหม ถึงจะพูดขอโทษออกมาได้

[dedede]

เริ่มมีคำว่า พ่อขอโทษแล้ว ~~

[dark-soleil]

เป็นพ่อที่น่าเกลียดมาก!!! หนูปันตื่นขึ้นมาขอให้จำพลภัทรไม่ได้!!! เอาให้เหวอไปเลย!!!

[kabee]

ต่อให้จะโดนหักหลังมาจากเพื่อนและคนรัก แต่การที่มาลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมันใช่หรอ!!!!!

สงสารปันปัน น้ำตาไหลเลย ไม่รอให้ปันตายก่อนเลยล่ะแล้วค่อยมาสำนึกได้

เกลียดคนประเภทนี้จริง !!!!!!!!!

 

[kagehana]

Kagehana : ฟื้นแล้วก็หวานกันไปก่อน อย่าแปลกใจว่าดราม่าไปไหนนะคะ มันมีเวลาของมันค่อยเคลียร์ตู้มเดียวไปเลย ส่วนเรื่องพลภัทร แม่น้องปัน กับพ่อแท้ๆน้องปันมันมีอะไรมากกว่านั้นค่ะ 

เอาเป็นว่า....ขมมาเยอะแล้วเอาหวานมาเจือจางมั่งเนอะ







-19-








“... อ... อือ.....” เสียงครางเบาๆดังขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่ค่อยๆเปิดขึ้น ปัณวิทย์ตั้งใจจะขยับมือแต่กลับรู้สึกปวดร้าวไปจนต้องร้องออกมา



“โอ๊ย...” เด็กหนุ่มนิ่วหน้าพลางกระพริบตาสามสี่ทีเพื่อปรับสายตาของตัวเองให้มองเห็นรอบตัวชัดขึ้น



...โรงพยาบาลเหรอ...



เสียงร้องที่ดังจากเตียงเรียกความสนใจของคนที่กำลังปอกแอปเปิ้ลอยู่ใกล้ๆ ชยางกูรหันกลับมาที่เตียง ใบหน้าหล่อเหลาแสดงอาการไม่คาดฝันก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะฉายขึ้นบนใบหน้า



“ปัน!” เขาเรียกชื่อคนรักเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้ามาหา



“ปันฟื้นแล้วเหรอ..ปัน...” ชายหนุ่มประคองใบหน้าของคนรักก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว



...ลืมตาเสียที...



“!?”



...ร้องไห้ด้วยเหรอ...



น้ำตาของชยางกูรทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น



“.... ร้องไห้ทำไม...”



...ร้องไห้ให้ปันเหรอ...



ชยางกูรรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ทั้งที่อยากจะยิ้มรับตอนที่ตื่นขึ้นมาแท้ๆ...



“น่าอายเนอะ....” น้ำเสียงขึ้นจมูกพูดเบาๆ



“แต่ปันหลับไปนาน...นานมาก...จนพี่กลัวว่าปันจะไม่ได้กลับมา... ก็เลยดีใจมากไปหน่อย” ชยางกูรยิ้มอายๆขณะตอบคำถามนั้น



พอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ปัณวิทย์ก็มีสายตาที่หมองลงเล็กน้อย



“... ที่บ้าน... ว่าอะไรหรือเปล่า”



...หรือจริงๆแล้วเขาควรจะตายไปเสียด้วยซ้ำ...



“ไม่มี....แต่คุณพ่อมาเยี่ยมปันด้วยนะ” ชยางกูรลูบใบหน้าคนรักอย่างห่วงหาก่อนจะค่อยๆประคองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วกอดไว้ในอ้อมอก



“ไม่เป็นไรนะปัน... อย่าคิดอะไรมาก ปันยังปวดหัวอยู่ไหม”



“เจ็บ... ไปทั้งตัวเลย....” ปัณวิทย์ตอบเสียงเบาก่อนจะก้มลงมองสภาพของตัวเองอีกครั้ง



“ดูไม่ได้เลย......”



“นี่ยังดี ตอนที่ปันขับรถชนแล้วสลบไปน่ะพี่แทบเป็นบ้าเลยรู้ไหม” ชายหนุ่มกอดร่างเล็กแน่นขึ้นแล้วจูบเบาๆที่หน้าผาก



ฝ่ามือแตกที่ยังเหลือร่องรอยอยู่ลูบเฝือกที่แขนของปัณวิทย์อย่างอ่อนโยน



“ยังดีว่าแค่กระดูกหัก ภายในไม่เป็นอะไร วันก่อนอัฐกับซายน์ก็มาเยี่ยม แต่ปันยังไม่ตื่น... รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงแค่ไหน”



“ปันขอโทษ..... ขอโทษนะพี่เดฟ” เขามองดวงตาสีฟ้าใสอย่างจริงใจ



“ขอบคุณ... ด้วย” เด็กหนุ่มเบนหน้าออกไป ขอบคุณที่อีกฝ่ายทำให้เขายังรู้ว่ามีคนใส่ใจอยู่



“พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ชยางกูรลูบศีรษะปัณวิทย์เบาๆแล้วลอบยิ้มให้กับเส้นผมสีเข้ม



“แต่ปันต้องสัญญานะว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก ปันต้องรักตัวเอง... แล้วก็ต้องรู้ด้วยว่าปันยังมีคนที่รักปันมากๆอยู่อีกคนนะ”



“ก็... ไม่ชินนี่” เขาทำเสียงแข็งพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะไม่ชินกับการได้รับความรักมากๆ ถึงได้ลืมไปว่ายังมีอยู่



...อย่างน้อยคนตรงหน้าเขาตอนนี้ก็คือคนที่บอกว่ารักเขามากที่สุด



“งั้นต้องทำให้ชินไวๆแล้วกัน” ริมฝีปากได้รูปกดลงบนหน้าผากมนเบาๆอย่างรักใคร่ เช่นเดียวกับดวงตาสีฟ้าที่บอกอย่างมั่นคง



“เดี๋ยวพี่ให้หมอมาดูก่อนดีกว่า... เดี๋ยวจะยาว ต้องส่งข่าวบอกที่บ้านแล้วก็อัฐกับซายน์ด้วย”



“อ... อือ” ปัณวิทย์มองตามร่างสูงที่ขยับตัวออกห่าง



“แล้ววันนี้ทำงานหรือเปล่า....”



“ไม่ไป...บอกคุณพ่อไว้แล้ว” ชยางกูรพูดเสียงขรึมพลางนึกแปลกใจนิดหน่อยที่ดูพลภัทรจะยอมอย่างง่ายดาย



“ก็จนกว่าปันจะออกน่ะแหละ แต่เอางานมาทำที่นี่แทน”



“เขาไม่สงสัยเหรอ...” เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นตามมา ในเมื่อเขาถูกสั่งแล้วว่าไม่ให้เข้าใกล้ชยางกูร



“ไม่รู้สิ คงรู้สึกผิดมั้ง แต่เขาไม่ได้ว่าอะไรพี่เลยทำเฉยๆ” พอพูดถึงพลภัทร ตะกอนความไม่พอใจก็เหมือนถูกกวนให้ขุ่น



...ถ้าเกลียดกันขนาดนั้น...



...สู้อย่ามายุ่งเลยไม่ดีกว่าหรือไง...



“ให้รู้สึกผิดเยอะๆแหละดี...”



“.... เดี๋ยวหาย ก็มาพาลใส่ปันอีกอยู่ดี...” คนป่วยถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเงยหน้ามายิ้มให้จางๆ



“ไปเถอะ... เดี๋ยวยาว ใช่ไหม...”



“เดี๋ยวไปตามหมอมานะ แป๊บนึง” ชยางกูรหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อแจ้งข่าวให้คนที่รออยู่ได้รู้



ปัณวิทย์มองตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูงออกไป รู้สึกอบอุ่นในหัวใจจนต้องยิ้มออกมาจางๆ หากที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความสุข เขาก็อยากจะมีช่วงเวลาแบบนี้ไปอีกนานๆ



...และแอบหวังอยู่ในใจลึกๆว่าสักวัน พลภัทรจะยอมรับเขาดังเดิมอีกครั้งหนึ่ง



...ปันจะอดทนรอก็แล้วกัน...






////////////////////





“เชี่ยปัน กลายเป็นหมาเป๋เลยนะมึง” เด็กหนุ่มหน้าตี๋ยิ้มกว้างขณะเกาะขอบเตียงแล้วกระเด้งตัวขึ้นนั่งบนเตียงโรงพยาบาล



“ห่า หลับไปได้ตั้งสองอาทิตย์ กูนึกว่าต้องรอให้พี่เดฟจุมพิตซะก่อนมึงถึงจะตื่น ไอ้เจ้าชายขาเป๋” แม้ว่าปากจะพูดไป แต่แววตาดีใจของอาธิปก็ปิดไม่มิด



ช่วงเวลาสองอาทิตย์อันยาวนานเขาได้แต่ห่วงว่าจะเป็นอะไรถึงขั้นไปแอบร้องไห้ แต่ศิวะดันมาเห็นเลยต้องปิดปากกันยกใหญ่ จนถึงวันนี้ค่อยเบาใจได้หน่อย



“ปากเหรอวะมึงไอ้อัฐ” แม้จะอยากหาอะไรมาซักเพื่อนตัวดีสักเปรี้ยง แต่เพราะเป็นคนเจ็บถึงทำอะไรไม่ได้นอกจากดุด้วยสายตาแทน



“จดการบ้านไว้ให้กูหรือเปล่า เดี๋ยวไม่ท็อป”



“ห่า ห่วงอยู่เรื่องเดียวอ้ะ โน่น เรื่องนี้มึงไปถามไอ้ซายน์เลยป่ะ ให้กูจดคงอ่านออก” อาธิปบุ้ยปากไปทางศิวะที่ยืนอยู่ใกล้ๆเตียง



“กูไม่ได้จด แต่ยืมของไอ้แว่นที่สองรองจากมึงมาซีร็อกซ์ให้ กูฝากพี่เดฟไว้แล้ว....แล้ว..หมอเขาว่าไงบ้างวะปัน”



“ก็กูไม่ความจำเสื่อม กระดูกแขนหักกระดูกขาหัก... นอกนั้นโอเคแล้ว... มั้ง” เขานึกถึงสิ่งที่นายแพทย์ท่าทางสูงวัยแล้วเอ่ยร่ายอาการบาดเจ็บของเขากับชยางกูรที่ข้างเตียงก่อนหน้านี้



“ยังไม่ตายเร็วๆนี้แน่”



“ดีแล้วล่ะ” ศิวะเอ่ยพูดแล้วยกมือขยี้หัวเพื่อนเบาๆ



“ไม่งั้นเดี๋ยวเพื่อนมึงแอบไปร้องไห้อีก”



“ไอ้เหี้ยซายน์!!” ใบหน้าขาวขึ้นสีจัดอย่างเห็นได้ชัด



“อะไรครับพี่อัสซี่ ร้องไห้เพราะเป็นห่วงน้องปันเหรอครับ” ปัณวิทย์ทำเสียงอ่อนเสียงอ้อนล้อเลียนเมื่อได้รู้ความลับของเพื่อนซี้



“กูเกลียดมึงว่ะ....” อาธิปพูดเสียงอ่อย



“แม่ง ฝุ่นเข้าตากูตะหาก กูไม่ได้ร้อง”



“ฝุ่นเข้าตานี่กอดกูแน่นแถมสะอื้นเลยนะมึง” ศิวะพูดไม่ทันจบก็ถูกหมอนใบโตฟาดเข้าให้



“เหี้ย ใครล้อกูขอให้เป็นหมัน หญิงไม่คบ หมาเมิน สัดศิวะลึงค์ กูเกลียดมึง---” อาธิปฮึดฮัดจนใบหน้าแดงยิ่งแดงก่ำ นัยน์ตาตี่ๆหันไปมองปัณวิทย์ที่นั่งอยู่บนเตียง



“ก็กูกลัวมึงตายอ่ะ...หัวเราะทำเชี่ยไรไอ้ปัน”



“ก็กูขำอะสัด เอาเหอะ กูไม่ตายหรอก ถึงเขาจะไล่กูไปตาย กูก็ยังไม่ตายว่ะ กูคงหนังเหนียว” ปัณวิทย์หัวเราะต่ออย่างไม่สนใจขำแช่งของอาธิป



“ดีแล้ว มึงไม่สงสารตัวเองก็สงสารพี่เดฟเหอะ แม่ง เฝ้ามึงจนหน้าจะเป็นซอมบี้อยู่แล้ว” อาธิปยิ้มแล้วหันไปทำตาเขียวกับศิวะทำนองว่า ฝากไว้ก่อนนะมึง



“....... รู้แล้ว” พอถูกพูดจี้จุดเรื่องชยางกูรก็ทำเสียงอ่อยลงมาทันที



“กูยังเด็กก็ได้...”



“มึงโคตรเด็ก!!” สองตัวกวนตอบพร้อมกัน



ชยางกูรเปิดประตูเข้ามาพร้อมถุงขนมและกับข้าวตามปัณวิทย์ร้องขอ ชายหนุ่มยกมือรับไหว้เพื่อนๆตัวแสบแล้ววางถุงลงบนโต๊ะพัก



“คุยอะไรกันเสียงดังเชียว”



“ไม่มีอะไร พวกนี้โหวกเหวก ไหนอะคะน้าหมูกรอบไข่ดาวสุกนะ” ปัณวิทย์หันมาหาคนที่เพิ่งเดินเข้ามา



“ห่า อ้อนใหญ่เลยนะมึงไอ้เป๋” อาธิปส่งเสียงล้อเลียน



“อื้อ ไข่ดาวสุก อ่อ...พี่ซื้อมาฝากอัฐกับซายน์ด้วยนะ ราดหน้ากับผัดซีอิ๊ว แล้วก็เห็นเบเกอรี่น่ากินเลยเอามาฝากด้วย”



“สมกับเป็นผัว- เอ๊ย! พี่เขย ผมจริงๆ พี่เดฟน่ารักที่สุด” เด็กหนุ่มยิ้มหวานล้อเลียนปัณวิทย์



“น้องปันรักพี่เดฟจังเลย จุ๊บๆ” อาธิปแกล้งเกาะแขนออดอ้อนพลางหัวเราะร่า



“... สัดอัฐ! กวนตีนนะมึง!!” เด็กหนุ่มหันไปว้ากใส่เพื่อนตัวเองพร้อมทั้งทำตาเขียวใส่



“ซื้อเค้กมาด้วยเปล่า” เขามองร่างสูงที่ค่อยๆจัดข้าวใส่จานมาให้พลางเงยหน้าถามราวกับเด็กตัวเล็กๆ



“อื้อ ซื้อมาแล้ว ของปันเป็นบลูเบอร์รี่ชีสพายเหมือนเดิม แล้วก็ซื้อทีรามิสุกับเค้กผลไม้รวมมาฝากเพื่อนๆเราด้วย” ชยางกูรพูดพลางลูบหัวอาธิปที่ยังแกล้งเกาะติดเขาเบาๆ



“แป๊บนะอัฐ พี่ไปจัดข้าวให้ปันก่อน เดี๋ยวกลับมาให้กอดนะ” ชยางกูรพูดกลั้วหัวเราะ



“มึงมานี่เลยอัฐ เดี๋ยวกูล่ามกับขาเตียงให้” มือใหญ่ของหนุ่มนักกีฬาดึงคอเสื้อของเพื่อนลากมาไว้อีกทาง



“พวกมึงกวนตีนกูแบบนี้กูจะหายยังไงเร็ววะ” ปัณวิทย์หัวเราะเบาๆ ถึงจะขำแค่ไหนก็หัวเราะมากไม่ได้เพราะแรงสะเทือนทำให้รู้สึกเจ็บแผลภายในเหมือนกัน



“ไอ้ซายน์แม่งหึงกูแหง” อาธิปพูดเองก็ฮาเอง



ชยางกูรเดินไปจัดจานของปัณวิทย์ใส่ถาดพร้อมทั้งขนมเค้กพร้อมแก้วน้ำเย็น เขาถือทั้งหมดมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วเลื่อนให้ปัณวิทย์



“เด็กๆไปจัดการกันเองเลยนะ นั่งกินกันที่โต๊ะมุมนู้นก็ได้”



“ขอบคุณนะพี่เดฟ” เด็กหนุ่มยิ้มจางๆให้กับพี่ชายต่างสายเลือดก่อนจะรอให้อีกฝ่ายนั่งลงมาบ้าง



“... ขอบคุณ”















To Be Continued.....

[hotladyanyavee]

น้องปันตื่นแล้ว พี่เดฟจะได้ไม่ต้องรอเก้ แต่น้องอัฐอยากจับจิ้นกับซายน์

[iforgive]

ฟื้นแล้ว  พี่เดฟน้ำตาร่วงเลยอ่ะ  ซึ้ง

[PetitDragon]

อีกใจนึงก็คิดว่า ถ้าปันได้ไปอยู่กับพ่อแท้ๆของตัวเองก็คงดี

[Ryoooo]

น้ำตาลูกผู้ชายยยย
หวานกำลังดีเลย แต่เหมือนมาม่าจะตามมาให้อืดไงไม่รู้

[่patsaporn]

ดีใจที่น้องปันไม่เป็นอะไรมาก พี่เดฟดูแลน้องดีมากด้วย น่ารัก
อืม...จะมีดราม่าอีก ท่าทางจะหนักหนาสาหัสด้วยใช่มะคะ
จัดหนักมาเลยค่ะ หวังว่าฟ้าหลังฝนคงสดใส

ขอบคุณคืะ

[jimmyFG]

เย่ๆฟื้นแล้ว

อยากรู้ว่าพ่อปันจะทำไง

[Yร้าย]

เอ....อ่านแล้วคิดมากอ่ะ....
อาธิปกะศิวะอีกคู่นึง จะดีมั๊ย?..อิอิ...คงดี...

[ammamooty]

โอ้ อ่านตามทันแล้ว><


เรื่องนี้โครตสนุก...บวกดราม่าพอเป็นพิธี....แต่ถ้าพิธีใหญ่กว่านี้ไม่เอานะค้า..แง้ แค่นี้ก็สงสารปันจะตายอยู่แล้ว

[Maytbb]

เย้ๆ ฟื้นซะทีนะน้องปันปัน 

[LM1412]

 

[tuek]

ดีใจๆน้องปันฟื้นแล้ว

[หมอตัวเปียก]

ดีใจแทนพี่เดฟ คนที่รักที่สุดลืมตาขึ้นมาซะที จากนี้ก็ขอให้ดูแลดีๆนะครับ 

ส่วนอัฐกับซายน์ จะน่ารักไปไหน คู่นี้น่าจะมีซัมติงนะ ห้าๆ 

ปล.อยากให้ปันกลับไปอยู่กะพ่อแท้ๆเหมือนกันนะ

[-west-]

เพื่อนๆปันกวนจริงๆแหละ 555

[mind223]

  

    

[Lovecartoon1996]

สู้ๆปันๆ

[threetanz]

อ่านจบแล้ว

ดราม่าสุด ๆ ๆ  ยังดีที่มี อัสซี่ กับ ศิวะ มาทำให้ มีสีสันด้วย

อิอิ

สนุกมากค่ะ มาต่อไวไวนะคะ

[arun]

น่าจะความจำเสื่อมนะ จะได้ไม่ทุกข์เรื่องที่บ้านอีก 
สงสารปันจริงๆๆ
แล้วพ่อจริงๆๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ