ตอนที่ 53
ความลับ...แตกไม่แตก?
“วันนี้อยากกินหลายอย่างเลย”เตี้ยมันดูเมนู...
“ครับ กินเลย...สั่งเลยนะ”ผมลูบหัวมันเบา ๆ ไอ้เตี้ยยิ้มแฉ่ง...
“อยากได้กระเป๋าตังค์ใบใหม่...”น้ำเสียงมันอ้อนมาก
“คืนนี้จัดมายกหนึ่ง เดี๋ยวกินเสร็จออกไปซื้อเลย”ผมบอก มันตบหัวผม...
“ไอ้บ้า!”
“ว่าแต่มึงจะซื้อทำไม...มีเงินใส่เหรอ?”
“ก็เงินมึงไง คริคริคริ”ไอ้เตี้ยหัวเราะ...
“ตลอดครับ เดี๋ยวถ้าได้ตารางเรียนมาเอามาให้กูดูด้วยนะ ต่อไปนี้เข้าไปช่วยกูทำงาน...เดี๋ยวกูจะจ่ายเป็นเงินเดือนให้”
“ไม่เอาหรอก! ขอมึงง่ายกว่าอีก”มันบอกครับ T_T อาเมน...
“งั้นกูให้ใช้เท่าที่พ่อมึงให้ดีไหม คราวนี้ไม่ต้องเที่ยวไหน ไม่ต้องชอปปิ้งเงินกูเหลือแน่ ๆ”
“ช่างมึงดิ”แน่ะ ๆ ทำเสียงงอน
“อยากได้เงินก็ทำงานแลกเงินสิครับ”ผมแกล้งมันหน้างอ....
“เออ ไปขอพี่ฟ้าก็ได้ พี่ฟ้ารักกู...เขาต้องให้อยู่แล้ว”
“จริงเหร๊อ~”
“แน่สิ ดูนี่สิมึง เลือกไม่ถูกเลย กินอะไรดี....”ระหว่างที่เตี้ยน้อยดูเมนู ผมก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ คึคึคึ...
“เอ๊ะ นั่นมันฟ้านี่หว่า มากับใครว่ะ”แกล้งพูด...แต่ไอ้เตี้ยหูกระดิกมาก
“ไหน?”
“นั่นไง...โต๊ะนั้น”ผมชี้ให้มันดู เตี้ยมันส่องสายตาปราดเดียว มันเดินอาด ๆ ไปหาพี่มันทันที
“พี่ฟ้า!!!! โรล!?!?!?!?!”สองคนเห็นเมียผมเหมือนเห็นผี หน้าซีดทั้งคู่...หนักหน่อยทางโรล มือกำตะเกียบแน่น ไอ้เตี้ยยืนอึ้งอยู่พักนึง หันไปถาม...
“ไหนบอกมีธุระ”เมียผมเริ่มจับผิด
“ครับ ก็เสร็จแล้ว”พี่ฟ้าบอก
“แล้วทำไมมานั่งกินกันสองคน??????”เต็มที่ครับเต็มที่ นึกถึงวันที่เราโดนจับแยกไว้ครับเมีย...
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ...”ฟ้ามองหน้าผม อยากจะแกล้งต่อแหล่ะ...แต่หน้าโรลแบบว่าไม่ไหวแล้ว
“กูนัดมาเอง...”ผมบอก เรียกพนักงานให้จัดโต๊ะเพิ่มสองที เตี้ยมันทำหน้างง
“แล้วทำไมไม่บอก แล้วไปคุยกันตอนไหน?”จับผิดเก่งจังว่ะ!!!!! จู่ ๆ เตี้ยมันก็เหลือบไปเห็นแหวนนิ้วนางข้างซ้ายของแยมโรล มันคงจะไม่อาละวาด...ถ้าไอ้แหวนนั้นมันไม่บังเอิญไปเหมือนกับของพี่ชายมัน ที่นั่งอยู่ เตี้ยคว้ามือโรลมาดู
“F&R?”
“เอ่อ.....”โรลมีท่าทีอ้ำอึ้ง ผมเห็นไม่ค่อยดี...เลยจับไอ้เตี้ยออกห่าง คนก็มองเต็มร้าน...
“นี่มันอะไรกัน!!!!!”มันพยายามจะดึงแหวนที่นิ้วโรลออก ฟ้าก็ดึงแขนโรลไว้...
“โอ๊ย...กุเจ็บ”โรลร้อง
“นี่มันอะไร!!!! บอกมาสิ!!!!!!”ไอ้เตี้ยอาละวาด
“พี่คะ อย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ...หนูขอร้อง”พนักงานเดินเข้ามายกมือไหว้ปรก ๆ
“พี่ฟ้า!!!!! ฮึก...ไอ้ เหี้ยมึงแย่งพี่กูไป มึงแย่งพี่กูไป”ซัดกันนัวครับ...พนักงานจับแยกกันใหญ่ ไอ้โรลหน้าแดงมาก มันถอดแหวนในมือ แล้วเหวี่ยงใส่ฟ้า
“เอาไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลยนะไอ้เหี้ย!!!”พอคว้ากระเป๋าได้มันก็วิ่งออกนอกร้านไปเลย ไอ้ฟ้าจะไปตามแต่น้องมันคว้ามือเอาไว้
“โธ่เว้ย!!”
ผมหันไปขอโทษพนักงานและยินดีจะชดใช้ค่าเสียหายให้ จับมือไอ้เตี้ยจะเดินออกนอกร้าน...แต่มันยืนจ้องหน้าพี่มันไม่วางตาเลย
“คบกันมานานแค่ไหนแล้ว!!!!”มันถามพี่มัน ฟ้าเงียบ...ไอ้นี่ก็ไม่ฟังอะไร ซัดพี่มันตุ้บตับ ๆ ผมจับแยกอีกที...ลากมันออกมาเลยครับ
“จะไปจากเค้าใช่ไหม รักมันมากกว่าเค้าใช่ไหม!!!!!”เตี้ยมันร้องไห้...นั่งทรุดลงที่ลานจอดรถ
“มะนาวครับ...”ฟ้าทำเสียงเหนื่อย ๆ
“รักมันมากกว่าเค้าใช่ไหม พี่ฟ้าจะทิ้งเค้าใช่ไหม”
“มะนาว!!!! ฟังพี่ก่อนสิครับ...พี่ไม่รักใครมากไปกว่าน้องพี่อยู่แล้ว”
“แต่พี่ให้แหวนไอ้โรล พี่ฟ้า!!!!!”
“ก็ถ้ามะนาวแต่งงานกับพี่เหมือนที่เราสัญญาไว้ตอนเด็ก ๆ พี่ก็ไม่ให้แหวนโรลหรอกครับ”ไอ้ฟ้ามองเหล่ ๆ
“อ้าว ไอ้เชี่ยนี่!!!!”ผมสบถ...รู้ว่ามันพูดใส่ผม ไอ้เตี้ยยืนขวางพี่มัน
“จะทำไรพี่กู!!!”เอ่อ...หันมาด่าผมอีกง่ะ...
“เค้าไม่ยอมนะ...พูดไว้ก่อนเลย ถึงไอ้โรลจะเป็นเพื่อนเค้าก็ไม่ให้พี่ฟ้าหรอก!!!”
**************************************************
ขณะนี้เวลา สามทุ่มครึ่ง...ฟ้าจองโรงแรมไว้แล้ว ไอ้เตี้ยก็เกาะแขนพี่มันไม่ปล่อย ไม่ยอมให้กลับโรงแรม...บอกว่าให้นอนที่บ้านผม เหอ ๆ ผมรู้นะว่ามันอยากไปหาโรล และไอ้เตี้ยก็คงระแวงเรื่องนี้เหมือนกัน
“ไม่ให้ไป”
“พี่อยากพักนะครับ”ฟ้าบอก
“จะไปหาไอ้โรลใช่ไหมล่ะ?”เตี้ยตวาด...
“ไม่ไปครับ ไม่ไปจริง ๆ เดี๋ยวถึงโรงแรมพี่ให้พนักงานโทรมายืนยันก็ได้”
“ไม่เอา...พี่ฟ้านอนที่นี่ดิ”เตี้ยบอก หันมาทางผม...
“ห้องไม่ว่าง~”ผมบอก คึคึ ไอ้เตี้ยทำหน้าไม่พอใจ
“ห้องมีตั้งเยอะ...ไม่ว่างได้ไง???”มันถาม
“ก็ยังไม่ได้ทำความสะอาด”
“งั้นกูไปนอนกับพี่ฟ้าด้วย”
“เฮ้ยได้ไงอ่ะ??????”ไอ้ฟ้ายิ้มกริ่ม
“ป่ะครับ ไปนอนกับพี่ก็ได้”
“ไม่ได้!!!! บ้านก็มีจะไปนอนโรงแรมให้เปลืองเงินทำไม”
“ไม่เปลืองหรอกครับ ผมจองห้องไว้แล้วด้วย”
“นั่นดิ กูไปเก็บเสื้อผ้าดีกว่า...”
“เตี้ย~ กูไม่ให้มึงไปนะ...”
“งั้นให้พี่ฟ้านอนนี่?”
“เออ!!!!!!!!”
“หึหึหึ...”หน็อยแน่ะ ไอ้ฟ้า...กล้าหัวเราะเยาะกูเรอะ!!!!!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตกดึกผมนอนกอดไอ้เตี้ยอยู่ ขอบอกว่ากว่าจะเอามันนอนได้...ต้องปล่อยให้มันกวนจนพลังงานหมด เหนื่อยไปเอง...พอดีกับที่มือถือแบตหมด ผมค่อย ๆ หยิบออกมาจากมือสวย แล้วเอาไปเสียบชาร์จ ใบหน้าหลับพริ้มราวกับเด็กน้อย ๆ ทำให้ต้องยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก หลับแบบนี้...ก็น่ารักไม่มีพิษสงดีอยู่หรอก
ผมเดินลงมาด้านล่าง อยากจะมาเดินเล่นรับลม...เห็นฟ้านั่งหน้าเครียดอยู่ก่อนแล้ว เลยเดินเข้าไปหา
“อยากไปก็ไปตอนนี้เลยก็ได้นะ มันไม่รู้ตัวหรอก”ผมบอก นั่งลงข้าง ๆ ม้านั่ง...ฟ้ายิ้มจาง ๆ
“ไม่เป็นไรครับ”
“แล้วจะเอายังไงต่อไป”ผมถาม จะว่าห่วงก็ห่วง...ทั้งฟ้า โรล และไอ้เตี้ยนั่นแหล่ะ ยิ่งถ้าลงเอยแบบนี้...ฟ้ามันเป็นกำลังหลักของบ้าน พ่อใหญ่แม่ใหญ่ แล้วก็แม่มันจะยอมรับรึเปล่า?
ฟ้าส่ายหน้า...
“โทษทีนะ...ที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก”ผมบอก ฟ้ายิ้มจาง ๆ
“มะนาวมีพี่อยู่ด้วย ดีแล้วครับ”ฟ้าบอก
“ไม่คิดจะไปหาโรลหน่อยเหรอ...ป่านนี้มันอาจกำลังคอย”
“ผมโทรหาเขายังไม่ยอมรับสายเลย”
“ก็ไปหาสิ?”ผมบอก ฟ้ามีสายตาลังเล...ผมพอจะเข้าใจ ก็ไอ้คนที่นอนอยู่บนห้องแหละ กลัวมันอาละวาดใช่ไหม...
“ไม่ต้องห่วงมันหลับแล้ว”ฟ้าเงียบไปสักอึดใจ อย่างกำลังใช้ความคิด...
“ไม่เป็นไร...ไม่ไปดีกว่า”ฟ้าตอบ เฮ้อ...! ทำท่าพระเอกนักนะ...
“เออ ๆ ไม่ไปก็ไม่ไป...อยากเข้าบ้านไปดื่มกันหน่อยไหมละ”พอผมชวน ฟ้าก็พยักหน้า...เราสองคนเลยย้ายที่มานั่งดื่มกันที่บาร์เล็ก ๆ ในบ้าน
“นายคิดจะบอกให้แม่นายรู้ไหม”
“ยังไม่เคยเลยครับ”
“คิดไว้ซะ...! บางทีเด็กมันต้องการความชัดเจน...เหมือนไอ้เตี้ยนี่ไง”
“............................”
“นายว่าแม่นายจะทำใจยอมรับได้ไหม ถ้านายเลือกแบบนี้...นั่นหมายความว่าครอบครัวนายจะไม่มีทายาทสืบทอด?”
“เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาหรอกครับ”ฟ้าบอก ผมขมวดคิ้ว
“หมายความว่ายังไง”
“พี่บุ้งใกล้กลับมาแล้ว....ถึงวันนั้นช่วยปราบฤทธิ์มะนาวด้วยนะครับ”ฟ้าบอก
“ทำไม?”
“.......................................”
ฟ้าไม่ตอบ แต่ซัดต่ออีกหลายแก้ว....
“นายไปเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง...”ผมตบไหล่ฟ้าเบา ๆ
“ไม่เป็นไรครับ”ตอบแบบนี้อีกแล้ว
“แต่ดึกแบบนี้ ไอ้โรลกับไอ้ชัดคงนอนแล้วละ”ผมยั่ว หึหึหึ...ไอ้ฟ้าหันควับ
“ชัด?”
“อือ...”
“อย่าบอกนะครับว่าชัดกลับไปอยู่หอแล้ว?”
“งั้นสิ อ้าวนี่...โรลไม่ได้บอกนายเหรอ?”ผมแสร้งทำหน้าซื่อ ๆ เห็นไอ้ฟ้ากระวนกระวายแล้วมันตลกดีครับ...
“แล้วพี่รู้ได้ไง?”
“ก็ไปช่วยมันย้ายของมา”
“แล้วทำไมไม่บอกผมว่ะ!!”เพิ่ง เคยเห็นนายฟ้าบ่นเป็นหมีกินผึ้งมันซัดอีกหลายแก้ว ก่อนจะขึ้นไปหยิบกุญแจรถบนห้อง แล้วเตรียมออกไป...ผมบอกลาว่าให้โชคดี หวังว่าทุกอย่างคงคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น
ก่อนจะกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเอง...ไอ้เตี้ยนอนร้องไห้อยู่ ผมเข้าไปกอดมัน...
“พี่ฟ้าไปแล้วใช่ไหม”มันถามปนสะอื้น
“เขาไป แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้รักมึง...”
เตี้ยน้อยสะอื้นฮึกฮักอยู่ในอกผม...กำเสื้อแน่น ชีวิตมันไม่เคยสูญเสีย...มันเลยไม่มีภูมิต้านทานตรงนี้พอควร ผมลูบหัวแผ่วเบา พร้อมจูบปลอบใจ...
“ถ้ามึงปล่อยวาง มึงจะมองเห็นอะไรอีกเยอะแยะ”
“กูรักพี่ฟ้า กูไม่อยากให้พี่ฟ้าไปรักใคร”
“งั้นกลับกัน ถ้าไอ้ฟ้ามันบอกว่าไม่ให้มึงมารักกู มึงทำได้ไหม”
“ได้...”ตอบแบบเด็กอยากเอาชนะ โดยไม่คิด...กูก็ผลักมันออกสิครับ
“อือ....”มันเข้ามาคล้องแขน
“ไม่รักกูมึงคงทำได้ง่าย ๆ เลยงั้นสิ?”แกล้งยวนมันหน่อยแล้วกัน จะได้ลืมเรื่องไอ้ฟ้า...
“ติณฑ์อ่ะ!!?”
“กูถาม!”
“ชอบตะคอกใส่กูอยู่เรื่อยเลย เห็นไหมว่าหูชาหมดแล้ว”มันกอดและอ้อนเต็มที่ หน้ามุ่ย ๆ แก้มป่องทำให้เอาอยากจะจับมาฟัดหลาย ๆ รอบ
“มึงนี่มันน่านัก...”
“มึงก็น่านัก....”
“พูดตามเดี๋ยวเถอะมึง...จะจัดให้จุกจนพูดไม่ออก...”ผมแกล้ง มันเอามือยันที่นอนดีดตัวให้สูงเท่าผม แล้วจุ๊บปากเบา ๆ
“ไอ้แก่ขี้หื่นเอ้ย...”
หึหึหึ...เดี๋ยวได้หื่นจนฟ้าสางหรอกครับ...ผมยิ้มให้มัน พร้อมกอดเบา ๆ
“ทำใจเรื่องพี่มึงซะ ระหว่างนี้...ถ้าเห็นว่าไปอาละวาดใส่ไอ้โรลอีก เราจะได้เห็นดีกัน!”ผมบอก คราวนี้ไอ้ฟ้าติดหนี้บุญคุณครั้งใหญ่ที่เดียว ช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว
“แหม่...มึงเป็นญาติไอ้โรลหรือไง ช่วยมันจัง?”ปากมันน่าทำให้ช้ำอย่างงี้ไง ไอ้เตี้ย!
“เออ มันนิสัยดี ...เป็นเมียกูด้วย ไม่รู้หรอกไง?”ผมยักคิ้ว ไอ้เตี้ยทำหน้างอ...
“ไอ้โรลไม่เอามึงหรอก!”มันบ่นงุบงิบ หน้าแดง...
“ทำไมกูหล่อขนาดนี้...หล่อกว่าไอ้ฟ้าตั้งสิบเท่า”
“ก็มึงแก่ไง!!! ไอ้ติณฑ์แก่!”ไม่พูดเปล่า มันดึงหูผมเล่นไปมา...
“หึหึ พูดจางี้โดนผัวแก่ปล้ำอีกรอบไหมจ๊ะ”
“อ๊า!!!!!! ไม่เอานะ!!! พรุ่งนี้เรียนเช้า!!!!!”
ภาพตัดไปที่โคมไฟ~ หึ หึ...โคมไฟไม่มีหรอกครับ วิ่งไล่กันสะเทือนห้องอยู่นี่แหล่ะ...กว่าจะจับตัวได้ มันทั้งบิดหู หยิกแก้ม เล็บยาว ๆ นี่ข่วนได้แผลเต็มไปหมด สุดท้ายจับมันได้...ก็นั่งคล้องคอผมที่ปลายเตียง
“ติณฑ์ กูว่ากูทำใจไม่ได้หรอก...ที่จะเห็นพี่ฟ้ากับไอ้โรลมันจุดจุดจุดกัน”เตี้ยบอก
“เหี้ยไรจุดจุดจุด...”ผมหัวเราะ
“กูไม่ชอบ ถ้าเห็นพี่ฟ้าเอาใจไอ้โรลมากกว่ากู”
“มึงจะให้กูทำไง?”เช็ดเหงื่อให้มัน
“ไม่รู้ดิ....”เห็นหน้าเศร้า ๆ แล้วสงสาร
“พี่มึงรักมึงมากรู้ไว้ซะ ไม่ต้องอิจฉาไอ้โรลหรอก...ถ้าให้เลือกไอ้ฟ้ามันต้องเลือกมึงมาอันดับหนึ่งอยู่แล้ว”
“จริงนะ”มันทำตาวาว หึหึหึ...
“อือ”
“รักติณฑ์ที่สุด~”มันพูด โยกตัวไปด้วย สัส....เดี๋ยวไม่ได้นอนกันคืนนี้
“ไปอาบน้ำใหม่เลยเหม็นเหงื่อ”
“ง่ะ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ค่อยอาบแล้วไปเรียนทีเดียว”มันแอ๊บเนียน คลานขึ้นเตียงไปนอนใต้ผ้าห่ม
“ไม่กอดหรอกนะ เหม็นเหงื่อ”
“กูก็เหม็นเหงื่อมึงเหมือนกันล่ะว่ะ!”มันพูดหน้าแดง
“ดี ๆ งั้นกูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า...ถ้าตัวกูหอมอย่ามากอดกูนะ”โบกมือลามันอย่างกับ จะลาไปไหนอย่างนั้น นึกแล้วขำตัวเอง ต้องมาทำอะไรปัญญาอ่อนตั้งหลายอย่าง เพื่อมันคนเดียวเลย! เดินไปได้สองสามก้าว...ไอ้ตัวแสบวิ่งมากระโดดขึ้นหลัง
“อาบให้ด้วยนะ”มันพูดเกือบเป็นกระซิบข้างหู ไม่หันหน้าไปก็รู้ว่าหน้าแดงแน่นอน
ขยันยั่วมันเข้าไป~ อย่าคิดว่าเปิดเทอมมีเรียนทุกวันแล้วจะทำอะไรไม่ได้นะ!!!!!
[ฟ้าโรล] – ฟ้า
ที่แรกที่จะมาก็คือหอของโรล...
ก๊อก ๆ ผมเคาะประตูรัวหลายครั้งติดกัน เอาหูแนบ...คิดว่าได้ยินเสียงพัดลมแน่นอน ชัดจะอยู่ไหมนะ...ป่านนี้ทั้งสองคนอาจจะกำลังนอนอยู่ในห้อง จิ๊! เตียงมันเป็นเตียงเดี่ยวขนาดใหญ่ซะด้วย!!! นี่แหล่ะที่กังวล แม้จะรู้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองคนจะนอนด้วยกันมาตลอดก็ตาม แต่เห้ย! ตอนนี้โรลไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วนะ ใครจะยอมให้เมียตัวเอง...ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นว่ะ ถึงไอ้คนนั้นมันจะเป็นเพื่อนก็เถอะ!!!
“อ้าว พี่...หวัดดีครับ พี่อะไรมาดึก ๆ ดื่น ๆ”ชัดออกมาเปิดประตู ด้วยสภาพกางเกงบ๊อกเซอร์จิ๋วตัวเดียว ผมถึงวิสาสะดันตัวเองเข้าไปในห้อง...เห็นแต่ความว่างเปล่า ไร้ร่างของแยมโรล
“โรลละ?”ผมรีบถาม ไอ้ชัดหาววอด ๆ ลืมตาข้างเดียว...เพราะไฟห้องแยงตา
“มีอะไรกับมึงรึเปล่าพี่??”
“ก็มีนิดหน่อย”
“เหรอ”ชัดทำหน้างง ๆ
“แล้วโรลไปไหน”
“พี่มีธุระอะไรกับมัน ด่วนรึเปล่า...ฝากผมไว้ก็ได้”ชัดกำลังถามผมพร้อมสีหน้าแบบจับผิด ผมว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วบอกมันไปให้หมด ๆ เลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งปิดบัง...
“ชัด...พี่ถามอีกคำ เมียพี่อยู่ไหน”
ช็อค~!!! ไอ้ชัดตาค้างไปเลย มันยกมือปิดปาก...อย่างกับนางเอกหนังไทย
“ห๊ะ!!?!?!?!??!”
“ก็อย่างที่บอกแหล่ะ โรลไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่เลย...”
“ดะ เดี๋ยว ๆ ๆ พี่ฟ้า...พี่กับไอ้โรลเป็นอะไรนะ?”
“โรลเป็นเมียพี่...”ผมบอกย้ำ ไอ้ชัดอ้างปากค้างอีกรอบ...
“เอ้า! ที่นี้บอกได้หรือยัง...ว่าโรลไปไหน?”ผมรีบถาม เพราะไอ้ชัดเหมือนจะสติหลุดล่องลอยละลิ่วไปแล้ว
“ชัด!!!! พี่รีบ!!!!!”ผมทำเสียงเข้ม...เร่งเร้ามันอีกหน
“อะ เออ ๆ มันกลับบ้าน”กว่าจะหลุดปากบอก...
“บ้านไหน?”
“บ้านมันดิพี่ เห็นว่าน้องมันโทรมาบอกว่าแม่มันไม่สบาย”
“แล้วบ้านโรลอยู่ไหน”
เอาว่ะ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้า แต่ผมอยู่อย่างนี้ไม่ได้จริง ๆ มันกระวนกระวาย ต่อให้ต้องบุกบ้านก็ยอมละว่ะ...ไอ้ชัดยังไม่หายเอ๋อ จนผมต้องกำชับ...ให้มันบอกที่อยู่อีกรอบ
ในมือมีกระดาษเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ผมขับรถมาไกลถึงสมุทรปราการ...ไปตามที่อยู่ที่ชัดให้มา ร้อนใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว บ้านไม้สองชั้น...ตั้งอยู่ ป้ายเก่า ๆ บอกให้รู้ว่าผมมาไม่ผิดบ้านแน่ บ้านเลขที่เดียวกับที่ชัดเขียนมาให้ และในซอยที่ขับเข้ามาก็ไม่มีหลังไหนสีเขียวเลย ผมกดออดสองสามครั้ง...เจ้าตัวที่ผมตามหาก็เดินออกมา ทำหน้าประหลาดใจ...
“มาได้ไง!!!!!!”
“เปิดให้หน่อย จะยืนคุยกับตรงนี้เหรอ?”
“กลับบ้านไปดิ”
“โรลครับ หมามันเห่า...ข้างบ้านเขารำคาญแย่นะ”ผมพยายามใจเย็น ซึ่งปกติก็ใจเย็นอยู่แล้ว...
“พี่บ้าป่ะว่ะ.....”
“เออบ้า!!! ที่มาหานี่ก็เพราะบ้า แล้วจะบ้าได้มากกว่านี้ด้วย...เปิดดิครับ!!!!!”ผมตะคอก ไอ้ประตูไม้เก่า ๆ เตะที่เดียวก็พังแบบนี้น่ะเหรอ จะกันอะไรได้...ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
“กลับไปเถอะพี่ผมขอร้อง...เราอย่ามายุ่งกันดีกว่า มันไม่เป็นผลดีต่อใครหรอก”
“ใครที่ว่าหมายถึงใครล่ะครับ”ผมถาม จริง ๆ ต้องบอกว่าแกล้งถาม...เพราะรู้อยู่ว่าน้องกำลังน้อยใจ และกลัวเรื่องที่เกิดขึ้น กลัวคนจะรู้...
“กัดปากแบบนั้นพี่จะได้คำตอบไหม โต ๆ กันแล้วไงครับ...มาพูดกันให้รู้เรื่องดิ”ผมบอก
“พี่นั่นแหล่ะพูดไม่รู้เรื่อง กลับไปดิว่ะ...”
ผมเขย่าประตู ปึงปัง ๆ จนแยมโรลเดินกระแทกเท้ามาเปิดประตูให้แทบไม่ทัน ลำพังหมาข้างบ้านเห่าก็น่ารำคาญพออยู่แล้วนะ...หึหึ ถ้าไม่ใช่วิธีนี้ก็ไม่ได้ผล เข้ามาได้...ก็จับร่างเล็กมากอด แยมโรลดิ้นขลุกขลักทั้งทุบทั้งตี
“กลับไปดิว่ะ พูดไม่รู้เรื่อง!!!!!!”
“พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง”ผมถาม
“เออ แมร่ง!!!!!! หน้าด้านว่ะ!!!!!”
ปากนี้อย่างนี้...ต้องโดนจูบสักจุ๊บ ผมจูบปากได้รูปทั้งกัด ทั้งดูด...จนเจ้าของปากสวยน้ำตาคลอ...
“ฮึก...”
“กลับไปกับพี่นะ”ผมบอก...จับร่างเล็กที่อ่อนระทวยแล้ว พูดกันให้เข้าใจ แยมโรลส่ายหน้า
“ผมว่าพี่อย่าทำแบบนี้เลย มันไม่ดี”
“ไม่ดียังไง?”
“ไหนจะน้องพี่ ครอบครัวพี่...สังคมพี่? เราต่างกันเกินไป”แยมโรลบอกเสียงเศร้า
“เรื่องมะนาวพี่ขอโทษ แต่ถ้าแยมกลับไปกับพี่...สัญญาว่ามะนาวจะไม่อาละวาดอีกแน่นอน พี่จะพูดกับน้องให้เข้าใจเอง แล้วเราก็ไปหาแม่พี่กัน...ถ้าแยมพร้อมน่ะนะ ส่วนสังคมก็ช่างหัวมันเถอะ...มีแค่โรลอยู่กับพี่ก็พอแล้ว”
“มันง่ายอย่างงั้นเลย?”
“ก็ไม่มีอะไรยากนี่ครับ....”
“.........................................”
“พี่โรล~”เสียง เรียกดังที่หน้าประตูบ้าน ผมกับโรลหันไปมองพร้อมกัน...เด็กผู้ชายอายุประมาณ ไม่เกิน 10 ปี ยืนมองอยู่ โรลผลักผมออกแล้วเดินไปหาน้อง
“รูน!!!!! ตื่นมาทำไม!!!!”
“ผมได้ยินเสียงหมาเห่า...ใครน่ะพี่โรล เจ้าหนี้อีกรึเปล่า?”เด็กน้อยถามพี่ชาย โรลเปิดไฟในบ้าน...จนสว่างโร่
“เพื่อนพี่น่ะ”ผมยิ้ม...
“คิดว่าเจ้าหนี้อีก...ทำผมนอนไม่หลับเลย”น้องชายโรลพูด ผมยิ้มกว้าง...
“ขอโทษทีนะ...เจ้าหนี้มาบ้านนี้บ่อยหรือไง”
“อือ แม่ติดเงินผ่อนอาบังไว้...พี่โรลยังไม่มีไปจ่าย เลยต้องปิดบ้านไว้แบบนี้ไง”
“รูน!!!!!!”โรลดุน้อง น้องชายปิดปากเงียบ....
“ไป ๆ ขึ้นไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวแม่สงสัย...”
“แล้วเพื่อนพี่จะกลับเลยรึเปล่า”รูนถาม
“จะทำไมกับเขาล่ะ????”ผมไม่เข้าใจ...น้องมันก็ถามดี ๆ นะ แยมโรลนั่นแหล่ะที่อารมณ์ขุ่น ๆ พูดธรรมดาเหมือนกลายเป็นตะคอกไป
“เปล่า ผมกลัวพวกอาบัง”
“เออ ๆ มันไม่กล้ามาทำไรหรอกน่า...พี่อยู่ด้วย”โรลบอก ดันน้องชายขึ้นบันไดไปชั้นสอง...แล้วเดินกลับมาที่นี่อีกครั้ง
“นอนนี่นะ”ผมรีบบอก
“ไม่เอา!!!! กลับบ้านไปดิ”
“บ้านอยู่ไกล จะให้ขับรถกลับกลางคืนเหรอ?”ผมทำเสียงอ้อน...
“งั้นก็กลับโรงแรมไปดิ แมร่ง...วุ่นวาย”
“พรุ่งนี้ได้ไหม...วันนี้ยังไม่ได้นอนเลย?”ผมทำสีหน้าเหนื่อย ๆ ซึ่งขอบอกว่าเหนื่อยจริง ๆ ไม่ได้แกล้ง โรลทำหน้าคิดนานจนผมแป้วแล้ว
“โซฟาก็ได้นะ...เหนื่อยมาก”นอนเลยครับ ไม่ต้องรออนุมัติอะไรแล้ว
“ผ้าห่มไม่มีนะ...หมอนก็ไม่มี”
“ใจร้าย!!!”
“ออกไปเลย!!!!”
“โอเคครับ....พี่นอนได้ แยม....”ผมเรียก...โรลชะงักนิดนึง ผมกอดน้องจูบหลังคอเบา ๆ หยิบแหวนของโรลออกมา...สวมให้น้องกลับคืนเหมือนเดิม
“อย่าถอดอีกนะ...เราเป็นของกันและกันแล้วจำไม่ได้เหรอ”ผมบอก
“..........................................”
“พี่จะไม่มีวันถอดของแยมออกเหมือนกันนะครับ พี่กำลังสู้เพื่อแยมอยู่นะ...ถ้าแยมไม่ยอมรับพี่ แล้วพี่จะทำทุก ๆ อย่างเพื่อแยมไปทำไมกันละ”ผมบอก น้ำตาหยดแหมะ...ที่แขน
“ผมกลัว~”
“คนดีของพี่...ไม่ต้องกลัวนะ...”
“พี่ฟ้า~”
ผมจับมือนั้นอย่างมั่นคง มันใจตัวเองขึ้นมากกว่า...จะไม่ยอมสูญเสียแยมโรลไปอีก ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม...เรื่องของพรุ่งนี้ยังต้องแก้ไขและดำเนินต่อไป ผมหวังว่า...แยมโรลจะอยู่กับผม เคียงข้างผม...ในทุก ๆ วัน
“พี่นอนนี่แล้วกัน...ผมจะขึ้นไปนอนกับน้อง”
“อ้าว....”ผมทำหน้าผิดหวัง
“นอนไม่ได้ก็กลับโรงแรมไปเลย!!!! ออกไปปิดประตูให้ผมด้วย!!!!”พูดเองหน้าแดงเองอะไรหว่า
“นอนได้ครับ จุ๊บ....”
“พี่รักแยมนะครับ”
แยมโรลทำหน้าอึ้ง ๆ หน้าแดงจัด...แต่ก็พยักหน้าอยู่หน่อย ๆ ผมยิ้ม...เหมือนสามารถแก้ไขปัญหาไปได้อีกเปราะนึง...
รักพี่ฟ้า ๆ ๆ ๆ ๆ
รักโรลด้วย...คู่นี้ รักกันเบา ๆ ก็พอเนอะ ยังต้องฟันฝ่าอะไรต่อไปกันอีกเยอะ....
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา...
ขอบคุณมาก ๆ ๆ ๆ
เรื่องนี้จะปีนึงแล้ว เอ๊ะ...หรือปีนึงแล้วนะ ฮาาาา
อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วนะ...ฮึบ ๆ
เป็นกำลังใจให้ด้วยจ้า...
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 436832 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก