CHAPTER 20
“เรียนรู้” “พรุ่งนี้ผมมาได้มั้ยครับ”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามของเจ้าพี่เลี้ยงเด็ก “ถึงมาแต่ผมไม่ให้ค่าจ้างเพิ่มหรอกนะ”
ด้วยความที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ จริงอยู่ว่าคุณปฐพีไม่ได้ติดต่อมา ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ว่าง แต่ไม่จำเป็นที่ฟ้าครามจะต้องมาช่วยผมดูแลพระพายหรอก
เจ้าเด็กนั่นยิ้มกริ่ม “จ่ายค่าโอทีเป็นความรักก็พอครับ~”
ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาด้วยคำพูดแบบนี้แต่ผมกลับขำ ดูงี่เง่าเป็นบ้าที่ผู้ชายวัยเฉียดสามสิบมาโดนเจ้าเด็กที่อายุเพิ่งขึ้นเลขสองพูดด้วยคำแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็ถือว่ามันปีนเกลียวไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันก็น่ารักดี
เออนะ... เวลารู้สึกดีด้วย เขาจะทำอะไรมันก็ดูไม่ขัดแย้งไปหมด
“น้าเพชรค้า!”
เสียงตะโกนดังขึ้นมาจากในบ้านทำให้ผมหันไปบอกพี่เลี้ยงเด็กทันที “กลับดีๆ ล่ะ”
“...” แต่เจ้าฟ้าครามกลับยืนนิ่งๆ และเบ้หน้านิดหน่อย
“อะไรอีก?” นั่นก็หลาน... นี่ก็พี่เลี้ยงหลาน (แต่ดันทำตัวเป็นเด็กโข่ง) นายพชรมีประเด็นอะไรกับเด็กรึเปล่าหนอ
“ยังไม่บอกฝันดีเลย”
คำตอบของเขาทำให้ผมกลอกตาไปมา “โอเค ฝันดีนะ บาย” ก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาในบ้าน ไม่ได้หันไปมองว่าฟ้าครามทำหน้าแบบไหน
พระพายนั่งอยู่ที่โซฟา แกขมวดคิ้วยุ่ง ในมือเล็กๆ แกถือโทรศัพท์มือถือของผมไว้ ทำหน้าเหมือนจะกดโทรออกแต่ก็ไม่กล้า
“พระพายโทรหาคุณพ่อได้มั้ยคะ”
ผมได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา เดินเข้าไปที่โซฟาแล้วอุ้มแกมานั่งบนตัก หลานหน้ามุ่ย แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
“...พระพายคิดถึงพ่อ”
ในที่สุดแกก็พูดมันออกมา
แกไม่ร้องไห้งอแงแค่ทำหน้าหงอย ดูซึมเศร้ากว่าปกติ ในวันจันทร์หรือวันธรรมดาแกก็ยังเหมือนเดิมแต่พอถึงวันศุกร์แกจะเริ่มทำท่าเสียใจ บ่นคิดถึงคุณปฐพีเป็นครั้งคราว อาจจะเป็นเพราะคุณปฐพีไม่ได้โผล่หน้ามาให้ลูกเห็นนานแล้ว
“เดี๋ยวคุณพ่อก็มาค่ะ” ผมลูบหัวแกเบาๆ
“พรุ่งนี้คุณพ่อจะมามั้ยคะ?”
“...” ผมได้แต่ยิ้มให้แก ไม่อยากจะโกหก พระพายไม่ใช่เด็กที่ถูกเลี้ยงให้โตมาด้วยคำโกหก เวลามีอะไรผมก็บอกตามตรง หรือถ้าเป็นสิ่งที่ไม่อยากบอกผมก็จะเงียบแบบนี้
ดูเหมือนหลานจะรู้ว่าคำตอบคืออะไร แกไม่ได้ร้องไห้แต่แกพยักหน้า
“คุณพ่อพยายามเพื่อพระพายอยู่นะคะ” ผมเอ่ยปลอบ
“ค่ะ... พระพายเข้าใจ” หลานแกพยักหน้า “แต่พระพายอยากเจอคุณพ่อบ้าง...” น้ำตาเริ่มซึม
คำพูดของแกทำให้ผมเริ่มหม่นหมองไปด้วย
ผมย้อนคิดถึงตอนเด็กๆ ตอนนั้นเรามีทั้งพ่อและแม่ โตมาหน่อยแม่ก็เสีย หากแต่ผมก็ยังมีพี่สาวเป็นแม่ของตนเองเสมอมา แกทำให้ผมคิดถึงครอบครัวสมัยเหล่านั้น
...ครอบครัวที่ ‘สมบูรณ์’... ผมเสียแม่ไปตอนเด็กแต่พ่อกับพี่สาวผมก็ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรขาดหายไป พอพ่อเสียผมก็ตั้งตัวไม่ได้ไปพักหนึ่ง หากแต่ยังมีพี่สาว พี่เพลงดูแลผมมาตลอด ทั้งๆ ที่เป็นผู้หญิงแต่เป็นผู้หญิงเก่ง เธอเป็นทุกอย่างสำหรับผม
...และผมไม่มีเธออีกแล้ว...
ผมคิดอะไรไม่ออกสักคำ ได้แต่เอ่ยปลอบหลานวัยสี่ขวบที่ทำตัวเป็นเด็กที่โตกว่าอายุจริงๆ “อดทนหน่อยนะคะคนเก่ง”
“ค่ะ” หลานพยักหน้า “พระพายต้องอดทนค่ะ คุณแม่เคยบอกไว้”
“เหรอ? คุณแม่บอกว่าไงคะ”
“คุณแม่บอกว่าความอดทนจะทำให้เราได้รับสิ่งดีๆ ค่ะ” แกตอบเสียงเจื้อยแจ้ว “ถ้าพระพายอดทน เดี๋ยวพระพายก็จะมีความสุข”
เด็กก็เป็นเด็ก... จะเข้มแข็งได้แค่ไหนนะ ที่แกพูดๆ มาเป็นเพราะท่องคำสอนของพี่เพลงได้ หรือเป็นเพราะแกเข้าใจมันจริงๆ กัน
“คิดถึงคุณแม่มั้ย?” ผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมาแบบนั้น
แกพยักหน้า “คิดถึงค่ะ”
คำตอบนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรขึ้นมาจุกที่ลำคอ ขอบตารู้สึกร้อนนิดๆ แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าตัวเองมีอาการแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนที่ผมทราบว่าพี่เพลงเสีย หรืออาจจะเป็นตอนงานวันศพพี่เพลงวันสุดท้าย
“น้าเพชรคะ!”
“จ๊ะ?”
“น้าเพชรร้องไห้เหรอคะ” หลานถามหน้าตาตื่น “น้าเพชรร้องไห้จริงๆ ด้วย!”
ผมได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ จริงๆ ก็ไม่ได้ถึงขั้นร้องไห้หรอกครับ น้ำตาผมไหลลงมาแค่หยดเดียวเอง ไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น
“น้าเพชรค้า อย่าร้องน้า~” แกทำเสียงอ้อน “เนี่ย ถ้าพระพายร้อง คุณแม่จะเดินเข้ามาทำอย่างงี้” แกเอื้อมมือป้อมๆ สองข้างของแกมาจับแก้มผมเบาๆ และลูบไปมา “เป็นเด็กดีต้องไม่ร้องนะ... ความเจ็บจงหายไป เพี้ยง!”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อแกทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ แถมยังเป่าที่ตาผมอีกต่างหาก
‘เพี้ยง!’ งั้นหรือ ผมพาลคิดถึงพี่เพลงสมัยเด็กๆ ตอนเด็กผมตัวเล็ก ผอม ดูแคระแกนมากเลยมักจะโดนเด็กคนอื่นแกล้ง พี่เพลงทั้งนั้นแหละที่ไปคอยจัดการให้แถมยังเป็นคนปลอบผมอีกต่างหาก แกจะเป่าที่แผลแล้วก็พูดแบบนี้
“น้าหายเจ็บแล้วค่ะ” ผมพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
พระพายแกก็ยิ้ม หัวเราะคิกคัก “น้าเพชรต้องไม่ร้องน้า เดี๋ยวเป็นเด็กไม่ดี!”
“โอเคเลยจ้ะคนเก่ง”
ผมว่าขำๆ ก่อนที่จะจับหลาดฟัดท้องอย่างหมั่นเขี้ยว พระพายหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่พักใหญ่ เราเล่นกันจนเหนื่อยเลยทีเดียว
ผมรู้ว่าโลกผมแคบ ตอนนี้โลกของผมมีแค่ผมกับพระพาย มีพี่เพลงอยู่ในความทรงจำ เรื่อยไปจนถึงพ่อของผม กระทั่งแม่ของผมที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับแกไม่ค่อยได้นอกจากแกเป็นคนใจดีมาก ทุกคนอยู่กับผม อยู่ในโลกของผม อาจจะมีไอ้ธามมาร่วมด้วย หรืออาจจะมีคุณปฐพีอีกนิดหน่อยเพราะแกเป็นพ่อของพระพาย
โลกของผมกว้างเกินกว่าที่จะอยู่คนเดียว... แคบเกินกว่าที่จะให้คนเยอะๆ มาอยู่
...แต่ถ้าเพิ่มอีกสักคนอาจจะกำลังพอดีล่ะมั้ง? กิจวัตรประจำวันของผมก็เหมือนเดิมอยู่หรอก จะทำอะไรมากเล่า ตื่นเช้ามาทำอาหารเช้า ปลุกหลานให้ไปอาบน้ำและลงไปกินข้าว ผมติดต่อคุณปฐพีเผื่อว่าแกจะสามารถปลีกตัวมาได้ แต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้เพราะโทรศัพท์ยังไม่ได้รับด้วยซ้ำ อะไรจะยุ่งขนาดนั้นกัน
เสียงกริ่งดังขึ้นขณะหลานอาบน้ำ
“ทำไมต้องมาแต่เช้า...” ผมบ่นงึมงำขณะเดินไปเปิดประตู
ฟ้าครามยืนอยู่ตรงนั้น ใส่เสื้อยืดสกรีนลายตัวที่ผมเห็นบ่อยๆ ฟ้าครามทำงานที่นี่มานานแล้ว จะไม่ให้ใส่เสื้อซ้ำกันเลยก็ดูเยอะไปหน่อย
เจ้าเด็กนั่นเงยหน้าขึ้นมายิ้ม “พี่น้ำฝากขนมมาให้ด้วยครับ” ก่อนที่จะชูถุงอะไรบ้างอย่าง
“ฝากขอบคุณให้ด้วยล่ะ” ผมเปิดประตูให้เจ้าเด็กนั่นเข้ามา “จะเอารถเข้ามาจอดมั้ย”
“ขี้เกียจอ่ะ จอดไว้ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมไม่ได้ตอบอะไร พยักหน้าตามคำตัดสินใจของเขา ก่อนที่ฟ้าครามจะเอ่ยปากถาม “พระพายล่ะครับ”
“อาบน้ำอยู่”
ฟ้าครามพยักหน้า “ผมคิดมานานแล้วล่ะครับ...” แล้วเอ่ยปากออกมานิดหน่อย “พระพายเป็นเด็กเก่งนะครับ เก่งกว่าหลานผมเยอะเลย เรียบร้อยกว่าด้วย”
“ได้ยินว่าเป็นหลานชายไม่ใช่เหรอ” ผมอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความแปลกใจขณะที่เขาแทรกกายเข้ามาในประตู ผมปิดประตูลง “ปกติเด็กผู้ชายมันซนกว่า เรื่องปกตินี่...”
“ไม่หรอกครับ” เขาปฏิเสธ “ยังไงพระพายก็เก่งกว่าเด็กทั่วไปอยู่ดี”
“พี่ผมเลี้ยงมาดี” ผมยักคิ้วตอบเขาแบบไม่จริงจังอะไร
ฟ้าครามมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนที่จะพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้มบาง “...คุณเพชรเนี่ย รักพี่จังเลยนะครับ”
ผมไม่ค่อยชอบรอยยิ้มของเขาเท่าไหร่นัก บอกแล้วใช่มั้ยว่าเขามีรอยยิ้มเทวดา แต่เวลาที่เขายิ้มอย่างอ่อนโยน... ยิ้มแบบเอ็นดูนี่มันมีพลังทำลายล้างมากกว่ารอยยิ้มเทวดาของเขาเสียอีก
“อื้อ” ผมพยักหน้า ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป
เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเองก็เงียบ... ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนกับมีอะไรอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนผมบ้างมั้ยแต่ที่รู้คือเขาก็ยังยิ้มร่าอยู่
สุดท้ายผมก็ขยับริมฝีปาก
“พระพาย... จะกลับไปอยู่กับพ่อแล้วนะ” ฟ้าครามทำหน้าตกใจอย่างไม่ปิดบัง “จริงเหรอครับ!” เขาดูร้อนรนนิดหน่อย “น้องจะไปตอนไหนครับเนี่ย”
“อาจจะสิ้นเดือนนี้มั้ง? เอาไว้ผมจะบอกอีกทีละกันนะ” ผมเองก็ตอบกลับอย่างไม่แน่ใจ
เขามองผมนิ่งๆ ด้วยตาคู่สวยนั้น เหมือนกับมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
ไม่อยากจะยอมรับ... แต่แววตาของเขาทำให้ใจผมสั่น และเป็นผมเองที่ต้องหลบตาของเขาเพราะมองมันไม่ไหว กลัวว่าจะเกิดอะไรกับใจตัวเอง
“คุณเพชรรู้นานแล้วใช่มั้ยครับ” ฟ้าครามเอ่ยปากออกมาเสียงเรียบ ผมได้แต่พยักหน้า ได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาเพราะไม่อยากมองเขาตรงๆ “ที่คุณเพชรดูแปลกๆ เป็นเพราะแบบนี้เหรอครับ”
“...” ผมได้แต่ตอบในใจว่าใช่
“แล้วที่คุณเพชรบอกว่าผมมีโอกาส... มันเป็นเรื่องจริงรึเปล่าครับ” น้ำเสียงของอีกฝ่ายมีแต่ความกังวลระคนน้อยใจเจืออยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาตรงๆ เห็นว่าเขามองผมด้วยแววตาตัดเพ้อ
“ทำไมถึงถามแบบนั้น” แม้จะรู้ว่าเขาเสียใจ ผมกลับรู้สึกขุ่นเคืองจนเอ่ยปากออกมาเสียงเรียบ “อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น”
“คุณเพชรจะอยู่คนเดียว กลัวเหงา... เลยพูดกับผมแบบนั้น”
“ผมอยู่คนเดียวมาตั้งนาน ทำไมผมต้องอยากให้คุณมาอยู่ด้วยตอนนี้!” ความรู้สึกหลายๆ อย่างถูกตีขึ้นมาจนผมขึ้นเสียงอย่างลืมตัว
ผมรู้สึกแย่... คิดออกแค่คำเดียว ผมรู้สึกแย่ อาจจะแย่มากๆ ด้วยซ้ำ ไม่คิดมาก่อนว่าฟ้าครามจะพูดแบบนี้ เขาพูดเหมือนไม่เชื่อใจผม โอเค ผมยอมรับ ผมกลัวความเหงาจนพูดกับเขาว่าเขามีโอกาส แต่นั่นมันเป็นเพียงเหตุผลเล็กๆ เรื่องจริงคือผมหวั่นไหวกับเขามากจนนึกหงุดหงิด แถมตอนที่ผมพูดออกไปผมยังพยายามห้ามตัวเองอยู่เลย
นั่นไม่ใช่ว่าผมรู้สึก ‘อะไรสักอย่าง’ กับเขามากจนผมเก็บมันไม่ได้แล้วหรือ...
ฟ้าครามมองผมก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว “ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร” ผมพ่นลมหายใจออกมา “ขอโทษเหมือนกัน”
พวกเราไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรขึ้นมาอีก ผมพยายามสงบสติอารมณ์และคิดว่าผมไม่ควรอยู่ตรงนี้ มันอาจจะทำให้ผมระเบิดขึ้นมาก็ได้
ผมลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวไปดูพระพายแป๊บนะ” พูดมาสั้นๆ ก่อนที่จะเดินออกจากตรงนี้
หมับ!
หากแต่โดนอีกฝ่ายจับข้อมือไว้ก่อน
ฟ้าครามไม่ได้จับมือผมแรงหรอกนะ เขาจับแค่หลวมๆ แบบที่ผมสามารถทำให้เขาปล่อยได้ง่ายๆ ภายในเสี้ยววินาที หากแต่เป็นผมเองที่ไม่ทำ
“คุณเพชรครับ”
“...”
“ผมรอคุณเพชรได้ใช่มั้ย”
“...”
“ผมจะไม่เสียใจใช่รึเปล่า?” ผมไม่กล้าตอบ ผมไม่สามารถตอบได้ตอนนี้ เขาเองก็มองผมนิ่งๆ เราสบตากันแต่ไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายเขาก็ค่อยๆ ปล่อยข้อมือผมและคลี่ยิ้มให้ ผมไม่กล้ายืนยันว่าเขาจะไม่เสียใจ... ถ้าหากผมทำไม่ได้ก็กลายเป็นผมโกหก
ตอนนี้ผมกำลังเรียนรู้
...เรียนรู้ที่จะ ‘รัก’ เขา-------------------------------
หายไปนานเลย แฮะๆ 
อันที่จริงเรื่องนี้มันก็มากว่าครึ่งแล้วแหละค่ะ แต่ไหนจะเรื่องของคุณปฐพีอีก
แต่งมากว่าครึ่งมันได้แค่นี้หรือนี่... อิเฉื่อย!
ไม่น่าวางคาแรกเตอร์ให้สองคนนี้เฉื่อยเลย! T_T
ปล. ตอนหน้ามาเจอกับคุณปฐพีดีกว่ามั้ย ? ฮุฮิ... 
หัวข้อ: SINGLE PAPA คุณพ่อยังโสด (ปก+รายละเอียดหนังสือ / P.22 : 16.02.14) [จบแล้ว] (อ่าน 279822 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก