CHAPTER 25
“สัตว์เลี้ยงสักตัว” พระพายไม่มีของเยอะ... เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องรีบเก็บของเพื่อเตรียมให้แกย้ายบ้าน
คุณปฐพีไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านของเขากับบ้านของผมบ่อยขึ้น ส่วนใหญ่จะมาพาพระพายไปบ้านนู้น หรือไม่พวกเราสามคนก็ไปทานอาหารด้วยกัน คุณปฐพีชวนผมไปบ้านของเขาหลายครั้งนะ แต่ผมไม่คิดจะไปเหยียบที่นั่นหรอก ไม่ได้เกลียดอะไร... แค่บางทีก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก
พี่เพลงได้ยินหล่อนต้องฆ่าผมแน่ หล่อนจะแว้ดว่า ‘บอกแล้วใช่มั้ยว่าเขาไม่ได้แย่ ไม่ได้ทิ้งพี่ จะไปจงเกลียดจงชังอะไรเขา’
…อันที่จริงจะใช้คำว่าเกลียดไม่ได้หรอก ผมแค่เหม็นขี้หน้าเขาเฉยๆ
อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน คุณปฐพีมาหาพระพายตอนเช้าทั้งๆ ที่เป็นวันธรรมดา มาแบบไม่บอกล่วงหน้าจนผมต้องโทรไปบอกให้ฟ้าครามพักงาน
[เอ๋... พักงานเหรอครับ]
“อือ” ผมพยักหน้าส่งๆ เหลือบตามองคุณพ่อเล่นกับหลานที่ยังไม่ตื่นดี “ไม่ต้องมานะวันนี้”
[งั้นผมก็อดเจอหน้าคุณเพชรสิครับ]
พูดจาแบบนี้อีกแล้ว
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ “เออน่ะ”
[คุณเพชรเริ่มพูดเสียงแข็งกับผมแล้วอ่า]
“อย่ามา” ผมพูดสั้นๆ เมื่อคุณปฐพีหันมามองผมและเลิกคิ้วนิดหน่อยเหมือนกับเริ่มสงสัยแล้วว่าผมคุยกับพี่เลี้ยงเด็กทำไมเยอะแยะ “แค่นี้ก่อนนะ”
[คะ...!] เขาคงจะเรียกคุณเพชรแต่ผมกดตัดสายก่อน
พ่อน้องพระพายยิ้ม
“สนิทกับฟ้าครามดีเนอะ” “มั้งครับ” ผมพยักหน้าส่งๆ “แล้ววันนี้คุณมาหาพระพายทำไมเหรอ” ตอนแรกจะใช้คำว่า ‘งานการไม่มีทำรึยังไง’ แต่ดูเหมือนจะไม่สมควรเลยถามไปแบบนั้น
“ผมนัดคนช่วยรีโนเวทห้องให้พระพายน่ะ เลยว่าจะให้แกไปดูเองสักหน่อย”
“รีโนเวท?” หลานทวนเสียงง “คล้ายๆ รีโมทรึเปล่า”
“เปล่าจ้ะ” คนเป็นพ่อก้มไปตอบลูกด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวพระพายไปอยู่บ้านพ่อ จะได้มีห้องที่ตัวเองเลือกไง”
ผมส่ายหน้ากับพ่อบุญทุ่ม จริงสินะ... เดิมทีพระพายอยู่บ้านเขาอาจจะไม่มีห้องเป็นของตัวเอง แต่ถึงมีก็คงไม่ได้เลือกอะไรเองอยู่ดี
“วันหลังจะมาก็บอกก่อนสิครับ” ผมตำหนิเสียงเข้ม
“ขอโทษจริงๆ นะ” คุณปฐพียิ้มเจื่อน “เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งที่บริษัทล่ะกัน”
ผมเหลือบมองนาฬิกา จะปฏิเสธไปก็ใช่เรื่อง วันนี้ผมออกจากบ้านสายกว่าทุกวัน ดีไม่ดีต้องรอรถเมล์ที่ไม่แน่นอนของประเทศไทยอีก ต้นเหตุที่ทำให้ผมออกสายก็มีแค่คุณปฐพี ให้เขาจ่ายด้วยค่าน้ำมันเสียหน่อยจะเป็นอะไรไป
“ผมชักอยากซื้อรถแล้วสิ” ผมเปรยเบาๆ ขณะเดินมาขึ้นรถของพ่อลูกสอง
“เดี๋ยวผมจะถามคนรู้จักให้ละกันนะ” ...ดี “คุณเข้างานกี่โมง”
ผมบอกเวลาไปตามจริง ถึงออกจากบ้านสายยังไงก็ไม่น่าจะเลทอะไรนักหนาเลยไม่ได้กำชับเขาไป ส่วนหลานที่ขึ้นรถมาด้วยพอหัวถึงเบาะปุ๊บก็หลับปั๊บ สงสัยจะยังสะลึมสะลือไม่หาย
“แล้วให้รีโนเวทตอนนี้ จะทันก่อนหลานย้ายไปเหรอครับ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแกหลับ
“น่าจะ” คุณพ่อของพระพายพยักหน้า “ถึงจะใช้คำว่ารีโนเวท ผมว่าจริงๆ แล้วก็แค่โละของเก่าทิ้งแล้วเอาเฟอร์นิเจอร์ใหม่เข้ามามากกว่า”
“แล้วเรื่องคุณลดา...”
ผมถามไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ คุณปฐพีก็สวนขึ้นมาก่อน “เรียบร้อยแล้วครับ”
“...”
แกหันมายิ้ม “อันที่จริงก็จ่ายไปนิดหน่อยน่ะ” ผมกลอกตาไปมา คิดในใจว่า ‘นิดหน่อย’ ของเจ้าของธุรกิจหลายต่อหลายรุ่นของเขาคงไม่ใช่ ‘นิดหน่อย’ ของพนักงานบริษัทต๊อกต๋อยแบบผมแหงๆ
“หล่อนไม่เอาลูกเหรอครับ”
“ถึงหล่อนจะเอาผมก็ไม่ยอมอยู่ดี” คุณปฐพีพึมพำเบาๆ แต่ดังพอที่ผมจะได้ยิน “คนแบบนั้นเป็นแม่คนไม่ดีหรอก... ไม่เหมือนเพลง”
ผมไม่ตอบ อันที่จริงต้องใช้คำว่าไม่รู้จะตอบอะไร ดูคุณปฐพีจะจริงจังเรื่องเหล่านี้มากขึ้น ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แม้จะยังอดเคืองใจไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เมียใหม่ของเขา (ตอนนี้เป็นเมียเก่าคนที่สองไปเสียแล้วสินะ) ทำให้พระพายตกบันไดยังทำอะไรไม่ได้ถึงขั้นเรียกผมให้มาดูแลแก ทีอย่างนี้ล่ะถึงมาคิดได้หรือยังไงนะ
ผมไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก บทสนทนาของเราจบลงแค่นั้น ไม่นานรถของเขาก็มาจอดหน้าบริษัทพอดี
“ขอบคุณมากครับ” ผมขอบคุณตามมารยาทก่อนที่จะเดินลงรถเดินเข้าบริษัททันที
สองเท้าพาตัวเองมาที่ตรงหน้าลิฟต์ก่อนที่จะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นพอดี
ผมทำหน้าไม่ถูก แต่หล่อนเห็นผมก่อนและหันมายิ้มให้
“ไม่ได้คุยกันนานเลย” ปลายรุ้งทักทาย
“ไม่นานขนาดนั้นหรอก” ผมหัวเราะเสียงแห้งเล็กน้อย
ตอนนั้นก็ไม่คิดหรอก... แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกผิดกับเธอหน่อยๆ ที่ปฏิเสธเธอไปเพราะตัวเองแอบหวั่นไหวกับผู้ชายด้วยกัน
“ฮันแน่ เดี๋ยวนี้มีคนมาส่งนะ” หล่อนหรี่ตา ทำท่าเหมือนจะจับผิด
“พ่อพระพายน่ะ” ผมตอบไปตามจริง
“อ๋อ” พอได้ยินคำตอบเช่นนั้นปลายรุ้งก็พยักหน้า “จริงสินะ ได้ยินว่าหลานจะย้ายออกงั้นเหรอ”
“ใช่ ให้ไปอยู่กับพ่อเขา”
“ก็อาจจะอิสระขึ้นมาหน่อย” เธอยิ้ม จังหวะเดียวกับที่ลิฟต์มาพอดี เราจึงเดินขึ้นไป ผมกดชั้นที่พวกเราต่างทำงานด้วยกันให้ “แต่ว่านะ... เพชรอาจจะอยากได้คนผูกมัดก็ได้”
“อะไรนะ”
“แค่คิดน่ะ” หล่อนหันมายิ้ม “เพชรเป็นประเภทรักอิสระถ้าไม่เจอใครที่ใช่สินะ”
“...ไม่รู้สิ” ผมตอบเสียงแผ่ว
หล่อนเป็นผู้หญิงฉลาด ก่อนหน้านี้คุยๆ กันผมเลยไม่ได้สังเกต แต่คิดไปมาแล้วเธอเองก็เหมือนกับพี่สาวผมไม่ใช่น้อย ไม่สวยจัด ไม่ได้โดดเด่น แต่ฉลาดเป็นกรดแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบ แต่ถ้าคบทีย่อมเลือกให้เป็นคนที่จริงจัง ไม่ใช่คนประเภทไปเล่นๆ ด้วย
“แล้วนี่ก็กลายเป็นอยู่คนเดียวเหรอ”
“อื้อ”
“ลองหาสัตว์เลี้ยงมั้ย?” คำพูดของผมทำให้หล่อนเลิกคิ้ว “จะได้ไม่เหงาไง”
ผมเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง
ปลายรุ้งหันมาทำหน้างง “หัวเราะอะไรน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบยิ้มๆ “เอาไว้จะคิดดูล่ะกัน”
...ขืนบอกปลายรุ้งไปหล่อนอาจจะหัวใจวายตายก็ได้นะ
แต่ผมคิดว่าตัวเองมีลูกหมาอยู่แล้วหนึ่งตัว... แถมเป็นลูกหมาตัวผู้น่ารักขี้อ้อนเสียด้วย ผมเห็นด้วยกับปลายรุ้ง ความคิดว่าจะเอาสัตว์มาเลี้ยงเข้าท่าไม่ใช่น้อย
พอวันเสาร์ที่คุณปฐพีบอกว่าไม่ว่าง (เออ ไม่ว่างบ้างเถอะ ทำตัวเหมือนคนว่างงานมาหลายวันแล้ว) ผมก็เอ่ยปากชวนหลานไปจัตุจักรเพื่อมองหาสัตว์มาเลี้ยงเสียหน่อย
“หนูอยากเลี้ยงแฮมสเตอร์!” หลานร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อผมพูดออกมาเช่นนั้น
“น้าเพชรต่างหากที่อยากเลี้ยง” ผมแก้ด้วยรอยยิ้ม
“แล้วน้าเพชรอยากเลี้ยงอะไรล่ะคะ”
ผมกรุ่นคิดไปชั่วครู่ ตอนแรกผมอยากเลี้ยงสุนัขหรือแมว แต่คิดๆ ไปก็สงสารมันเพราะผมไปทำงานแต่เช้า กลับมาก็เย็น เพราะฉะนั้นพวกสัตว์ใหญ่ๆ เลยถูกตัดไป เรื่อยไปจนถึงกระต่าย ผมก็กลัวว่ามันจะซึมเศร้าเหงาหงอยไปเหมือนกัน
คิดๆ ไปแล้วก็คงเหลืออยู่ไม่กี่อย่าง “ปลาล่ะมั้ง...”
หลานทำหน้าตกใจ “ทำไมต้องปลา!”
“น้าชอบ” ผมยิ้ม แม้ในใจจะถามตัวเองว่าทำไมต้องปลา เอาน่ะ... ปลาหมอ ปลากัด ปลาทอง ปลาหางนกยูง มีให้เลือกเยอะไป
“รู้แล้ว” หลานเอากำปั้นทุบลงบนมืออีกข้างเบาๆ ดูเป็นการคิดออกที่มีจริตเสียเหลือเกินหลานผม “น้าเพชรเอามาขุนให้อ้วนแล้วกินใช่มั้ย!” ผมหัวเราะ แต่พระพายไม่หยุด “ก็น้าเพชรชอบปลาทอด ปลาเกรียมๆ ทอด!”
“คิดแต่เรื่องกิน” ผมฟัดแก้มยุ้ยๆ ของแกอย่างหมั่นเขี้ยว
หลานหัวเราะเอิ้กอ้ากด้วยรอยยิ้ม
พวกเราจัดการไปเตรียมตัว ผมไม่ลืมที่จะหยิบหมวกไว้กันแดดสำหรับพระพาย กลัวว่าผิวขาวๆ ของแกจะหมอง ขณะที่พวกเรากำลังจะออกเดินทางโทรศัพท์ผมก็สั่น
‘คุณเพชรอยู่บ้านมั้ยครับ’ ประจำ... ฟ้าครามนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนั่นมีตาทิพย์หรืออะไรถึงส่งไลน์มาถูกเวลาขนาดนี้
‘กำลังจะไปจัตุจักร’ ผมพิมพ์ตอบไปตามจริง
อักษรว่า Read ขึ้นมาทันทีที่ข้อความถูกส่งออกไปก่อนที่จะตามมาด้วยคำถามของพี่เลี้ยงเด็ก
‘ไปทำไมล่ะครับ’ ‘หาสัตว์มาเลี้ยง’ เขาไม่ได้พิมพ์อะไรตอบผมมา หากแต่เปลี่ยนเป็นสายเรียกเข้าแทน ผมส่ายหน้าก่อนที่จะกดรับ ฟ้าครามกรอกเสียงทันที [จะเลี้ยงสัตว์เหรอครับ]
“อื้อ” ผมตอบส่งๆ ขณะรอหลานเข้าห้องน้ำ “ทำไม”
[ผมปะ...]
ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะพูดออกมาว่า ‘ผมไปด้วยได้มั้ย’ แต่จู่ๆ เขาก็เงียบไป ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจ สุดท้ายเขาก็พูดออกมา
[เลือกสัตว์ให้สนุกนะครับ]
“ขอบใจมาก” ผมตอบเบาๆ “แล้วที่โทรมานี่...”
[ผมตั้งใจจะขอเสนอหน้าไปด้วย แต่ว่านะ คิดไปคิดมาให้คุณเพชรไปเที่ยวกับพระพายดีกว่า] ฟ้าครามตอบกลับมาแบบนั้น นั่นเป็นคำตอบที่เรียกรอยยิ้มของผมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ขอบใจมาก” ผมพูดคำเดิมอีกที
[อ๊ะ แล้วก็] คนปลายสายส่งเสียงเหมือนนึกอะไรออก
[คุณเพชรอย่าไปหลงหมาน้อยตัวไหนมากกว่าผมนะครับ] แล้วเขาก็ตัดสายไปในทันที
เป็นคำพูดที่ทำให้ผมขำค้างเลยทีเดียว ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะกล้าพูดแบบนี้
เห็นมั้ยล่ะ... ฟ้าครามเป็นหมาน้อยจริงๆ ด้วย
หมาน้อยขี้หวงเสียด้วย พวกเรามาถึงจัตุจักรประมาณเที่ยงเศษๆ เป็นเวลากำลังดีที่จะหาข้าวเที่ยง พระพายเป็นเด็กทานง่าย อาหารข้างทางแกก็กินได้สบายเพราะงั้นผมเลยไม่ค่อยเป็นห่วงเธอเท่าไหร่
“อยากไปพิพิธภัณฑ์เด็กมั้ย” ผมถามหลังเราทานข้าวเสร็จ
หลานกรุ่นคิดไปนิดหน่อย “น้าเพชรไปกับพระพายมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะค่ะ”
“งั้นพระพายไม่ไป” หลานว่างั้น ปากหวานไม่พอยังเดินมาคล้องแขนผมทั้งๆ ที่ตัวแทบจะคล้องแขนผมไม่ถึงด้วยซ้ำไป
“จ้าๆ” ผมพยักหน้า ลูบหัวแกอย่างเอ็นดู
วันนี้ที่นี่คนเยอะเหมือนกัน แต่ก็ใช่ว่าจะเบียดจนเดินไม่ได้เสียเมื่อไหร่ ผมจับมือพระพายแน่น
“อย่าให้หลงนะคะ” ผมพูดกับหลาน “ตัวเล็กๆ แบบนี้ หลงไปแย่เลย หาไม่เจอแหง”
“งั้น...” หลานเอียงคอ “น้าเพชรซื้อไอติมให้พระพายหน่อย พระพายจะได้อ้วนๆ ตัวใหญ่ๆ” แกว่างั้นแล้วชี้ไปทางรถไอติมตรงหน้า
ผมหัวเราะ คิดว่าแกช่างอ้อนให้ซื้อขนมให้กินได้อย่างน่ารักที่สุดเท่าที่เคยเจอมา สุดท้ายก็ซื้อให้ พระพายเลือกไอติมโคล่า ผมเองก็ซื้อมากินแท่งหนึ่งเหมือนกัน พวกเราเดินไปเรื่อยๆ เพราะตรงนี้ยังมีแต่สัตว์จำพวกสุนัขขายผมเลยไม่สนใจนัก
“น้าเพชรอยากได้ปลาอะไร” จู่ๆ หลานก็ถาม
“แล้วพระพายอยากได้ปลาอะไร”
“ปลาฉลาม!” คำตอบของหลานทำให้ผมหัวเราะกับคำพูดซื่อๆ นั่น “น้าเพชรหัวเราะทำไม พระพายจริงจังนะ”
“น้าไม่มีความสามารถพอที่จะให้พระพายเลี้ยงได้จริงๆ” ผมว่าขำๆ “น้าคงดูพวกปลาหางนกยูงล่ะมั้ง โอ๊ะ” ผมสะดุดตาเมื่อข้างทางมีร้านปลาอยู่ “น้าเข้าร้านนี้ดีกว่า”
“ไปด้วยๆ” หลานเดินตามผมยิ่งกว่าลูกเป็ดเดินตามแม่เสียอีก
ผมดูไปเรื่อยๆ มีคนขายเข้ามาถามว่าผมอยากได้แบบไหน “เอาแบบที่ดูแลง่ายๆ น่ะครับ”
เขาทำน่างุนงง ถามผมว่าจะเลี้ยงปลาหมอสีมั้ย ผมเองก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่แค่คิดว่าน่าจะเอามาเลี้ยงแก้เหงา ผมเลยตัดสินใจอะไรไม่ค่อยถูก สักพักเขาก็เปลี่ยนมาแนะนำปลาที่ชื่อว่าเรดเทลที่หัวแบนๆ ตัวกว้างๆ แต่เขาก็บอกว่ามันกินปลาเล็กด้วยกันอีก ไอ้เราก็ไม่อยากทำบาปเลยยิ้มๆ ปฏิเสธไปนิ่มๆ
“เดี๋ยวผมมาดูใหม่ละกันนะครับ” เจ้าของร้านยิ้มตอบแบบเจื่อนๆ ประมาณว่าลูกค้าหายไปคนแล้ว “พระพายไปกัน...” ผมชะงัก เมื่อเห็นว่าหลานไม่ได้อยู่กับตัวเอง
ก่อนที่ผมจะรีบมองซ้ายมองขวา เดินตามทั่วร้านก็ไม่เห็นว่าร่างของหลานจะไปอยู่ไหน
ใจผมตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
...พระเจ้า พระพายหายไปไหน!---------------------------------------------------
หายไปร่วมเดือนกว่าเลย ขอโทษค่ะ T_______T
คืองานเยอะจริงอะไรจริง เหมือนจะตาย นี่ปิดเทอมแล้วเลยแวบๆ มาได้
ปิดเทอมวันแรกก็มีเรียนพิเศษแล้วค่ะ แงงงงง เรียนยาวเลย
ขอโทษที่หายไปนานๆ ด้วยนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ
หัวข้อ: SINGLE PAPA คุณพ่อยังโสด (ปก+รายละเอียดหนังสือ / P.22 : 16.02.14) [จบแล้ว] (อ่าน 277554 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก