-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
สารบัญ
CHAPTER 1 - ผมกลายมาเป็นพ่อคน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2521820#msg2521820)
CHAPTER 2 - พี่เลี้ยงเด็กที่ชื่อฟ้าคราม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2535147#msg2535147)
CHAPTER 3 - วันแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2549721#msg2549721)
CHAPTER 4 - วันเสาร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2560442#msg2560442)
CHAPTER 5 - หยอด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2572762#msg2572762)
CHAPTER 6 - รุก ไล่ รับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2581866#msg2581866)
CHAPTER 7 -แขกไม่ได้รับเชิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2597869#msg2597869)
CHAPTER 8 - ถอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2611262#msg2611262)
CHAPTER 9 - การเดินทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2623188#msg2623188)
CHAPTER 10 - บุก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2640079#msg2640079)
CHAPTER 11 - ใจอ่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2644145#msg2644145)
CHAPTER 12 - บุคคลขี้... แห่งปี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2651311#msg2651311)
CHAPTER 13 - ล้วงตับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2661961#msg2661961)
CHAPTER 14 - ร่วมห้อง? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2669447#msg2669447)
CHAPTER 15 - หงุดหงิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2675116#msg2675116)
CHAPTER 16 - ยอมรับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2682951#msg2682951)
CHAPTER 17 - ห่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2690318#msg2690318)
CHAPTER 18 - อย่าไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2701631#msg2701631)
CHAPTER 19 - เข้าใจถูก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2718584#msg2718584)
CHAPTER 20 - เรียนรู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2735913#msg2735913)
CHAPTER 21 - สิ่งที่ดีที่สุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2748804#msg2748804)
CHAPTER 22 - ดื่มเป็นเพื่อน ? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2754794#msg2754794)
CHAPTER 23 - คว้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2762035#msg2762035)
CHAPTER 24 - ครอบครัวสุขสันต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2778850#msg2778850)
CHAPTER 25 - ลูกหมาสักตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2827007#msg2827007)
CHAPTER 26 - ผู้ชายมั่นหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2841339#msg2841339)
CHAPTER 27 - โลกของเราสองคน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2851019#msg2851019)
CHAPTER 28 - ขอมือเธอหน่อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2860595#msg2860595)
CHAPTER 29 - ขยับความสัมพันธ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2876927#msg2876927)
CHAPTER 30 - เตรียมบอกลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2895920#msg2895920)
CHAPTER 31 - ความล้มเหลวของคุณปฐพี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.msg2907688#msg2907688) NEW!
PROLOGUE
“น้องพระพาย”
“มาหาใครหรือคะ”
หญิงสาววัยดึกเป็นคนเปิดประตูต้อนรับผมไม่นานหลังจากที่กดกริ่งไปอย่างมีมารยาทแม้ว่าในใจผมจะค่อนข้างจะไม่สงบสุข
“คุณปฐพีครับ ผมนัดไว้”
“คุณท่านรออยู่ค่ะ”
ผมไม่ได้กล่าวอะไร ได้แต่พิจารณาบ้านหลังนี้ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามา ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากแต่ก็ชัดเจนว่าเป็นสถานที่ซึ่งมีกินมากกว่าคนทั่วไป ผมไม่ได้สนใจอะไรมากแม้ว่าสวนที่เดินผ่านเข้ามาจะสวยงามมากแค่ไหน ผมร้อนรนใจ คิดถึงร่างเล็กๆ ที่ไม่ได้เจอเกือบปี
ถ้าผมรู้ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นเช่นนี้ผมคงไม่ยอมให้เธอมาอยู่ที่นี่
ตอนนั้นคิดแค่ว่ามันคงดีกว่าถ้าหากจะให้เด็กอยู่กับพ่อ... หมายถึงพ่อแท้ๆ หรือก็คือคุณปฐพีที่ผมมาเจอในวันนี้ ลืมคิดไปว่ามีภรรยาใหม่ของเจ้าบ้านอีกคน
“ยินดีต้อนรับครับ คุณมาสักที”
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องโถง ผมเห็นว่ามีชายวัยสามสิบกลางๆ นั่งรออยู่แล้ว คุณปฐพีลุกขึ้นมาทักทายผมอย่างเป็นมารยาท หากแต่ผมมองรอบข้างแล้วถามถึงคนที่ผมมาหามากกว่า
“น้องพระพายละครับ”
“ลูกนอนกลางวันอยู่ครับ”
“วันนี้ภรรยาคุณไม่อยู่ใช่มั้ยครับ” ผมถามเสียงเรียบ
คำถามนั้นทำให้อีกฝ่ายหน้าเจื่อนลงถนัดตาก่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงเสียอกเสียใจ “ไม่อยู่ครับ ไปหาซื้อของข้างนอก”
ผมไม่ได้ตอบอะไร คิดว่าคงเป็นของสิ้นเปลืองตามประสา เคยเจอภรรยาใหม่ของเขาครั้งหนึ่ง แลดูเป็นคนที่แรงใช่ย่อย ท่าทางสิ้นเปลือง มือห่างตีนห่าง ไม่น่าจะเป็นแม่ที่ดีได้ ครั้นจะให้เอ่ยปากพูดออกไปก็ดูแย่ไปเสียหน่อย
“คุณจะเอาแกไปอยู่วันไหนนะ”
“สักอาทิตย์หน้าแล้วกัน” ผมบอกเสียงเรียบ “หรือคุณอยากให้เร็วกว่านั้นหน่อย?”
คนตรงหน้าไม่ตอบ เขาดูเหมือนไม่อยากพูด แหงล่ะ... ผมได้ยินพี่สาวตัวเองพูดตลอดว่าถึงเขาจะไม่ใช่ผู้ชายที่เป็นคู่ชีวิตที่ดี แต่เขาทำหน้าที่พ่อได้ดีมาก แม้ว่าจะเลิกกับพี่เพลงนานแค่ไหนแต่ก็ยังช่วยเหลือเรื่องลูกเสมอมา เป็นพี่เพลงเองที่ยืนกรานว่าจะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง
ผมคิดว่าพี่คงรู้แล้วว่าภรรยาคนใหม่ของเขาเป็นคนแบบไหนเลยไม่ให้ลูกสาวไปอยู่ร่วมบ้านกับคนแบบนั้น ถึงพ่อจะอยู่ แต่การที่อยู่กับคนที่เกลียดกันชัดเจนขนาดนั้น... ถึงเป็นเด็กก็ใช่ว่าไม่รู้เรื่อง ดีไม่ดีอาจจะรู้ชัดด้วยซ้ำ เพียงแค่ไม่เอ่ยปากพูด
คิดแบบนี้ก็เสียใจ ไม่น่าปล่อยให้น้องพระพายมาอยู่ที่นี่เลย ดูสิ... ไม่ถึงปีถึงกับมีการทำร้ายร่างกาย มันใช่เรื่องที่ไหน ผู้หญิงก็เหมือนกัน คิดว่าไม่ใช่ลูกในไส้เลยทำแบบนี้อย่างงั้นเหรอ
“ผมไม่อยากให้ลูกไปเลย” ผมเงียบ ฟังอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ผมคงเป็นพ่อที่แย่มากถึงไม่รู้เลยว่าเมียตัวเองทำอะไร”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมพยายามปลอบ “ดูแลลูกคนใหม่ของคุณดีกว่านะ ยังเด็กอยู่ไม่ใช่หรือ อายุเท่าไหร่นะครับ...”
“เจ็ดเดือน” เขาหัวเราะเล็กน้อย “เขาเหมือนแม่มากกว่า” พูดแล้วหน้าของคุณปฐพีก็กลับไปเจื่อนๆ ใหม่ “เหมือนกับพระพาย... สงสัยเชื้อผมไม่แรงละมั้ง ออกมาเหมือนแม่กันทั้งคู่เลย”
“คุณพ่อคะ” เสียงอู้อี้ๆ ดังขึ้นข้างหลัง “ใครมาหรือคะ”
“น้าเพชรไงลูก สวัสดีเขาสิ” ผมชะโงกหน้าไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เดินลงมาจากบันได
หลานผมนี่หน้าตาเหมือนกับพี่เพลงจริงๆ... ก็นะ แม่ลูกกันนี่นา แต่รอยช้ำบนขาเล็กน้อยทำให้ผมรู้สึกแย่ ไม่อยากคิดเลยว่าโดนทำร้ายอะไรบ้าง ไหนจะเฝือกที่แขนนั่นอีก
ผมได้แต่ตำหนิตัวเองซ้ำๆ ว่าทำไมปล่อยหลานมาอยู่ที่นี่
“สวัสดีค่ะ” เด็กน้อยคลี่ยิ้ม ยกมือไหว้ทักทาย
ผมรับไหว้ยิ้มกลับไป คิดว่าพระพายคงลืมผมไปแล้ว ได้เจอกันคราวสุดท้ายเมื่องานศพพี่เพลง แม่ของเขา ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาเถอะ ตอนนี้ก็ยังเด็กอยู่ เพิ่งจะอายุสามสี่ขวบ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้
“จำน้าได้มั้ยคะ” ผมเดินไปย่อตัวพูดกับหลานสาวตัวเล็ก
“จำไม่ได้ค่ะ” ...พูดชะฉานเชียว แต่อดเจ็บนิดๆ ไม่ได้นะ ผมโดนลูกพี่ลืมแหละพี่เพลง
คุณปฐพีอุ้มเด็กสาวขึ้นมาหอมแก้มซ้ายขวา หัวเราะร่าตามประสาผู้ชายรักครอบครัว “เป็นญาติพ่อเองค่ะพาย”
ผมชอบเวลาคุณปฐพีอยู่กับลูกนะ ตั้งแต่ตอนที่พระพายเกิดใหม่ๆ แล้วผมไปเยี่ยม ตอนแรกๆ ผมแค้นเขานิดหน่อยที่หย่าร้างกับพี่สาวทั้งๆ ที่มีลูกขวบเดียว แถมแต่งงานกันไปไม่ถึงสามปี แต่พอพี่สาวผมก็บอกว่าอย่าไปแค้น ถ้าจะแค้นสมควรแค้นคนที่อยู่โดยไม่ได้รัก หมดรักแล้วก็ไป นั่นคือสิ่งที่ควรทำ
ผมไม่ได้พูดอะไร... พี่เพลงไม่เคยร้องไห้ให้เห็น เขาเลิกกันไปพักใหญ่ๆ ผมถึงรู้เรื่อง ถึงจะเลิกกันแล้วแต่คุณปฐพีก็จัดการช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวกับลูกเสมอด้วยสาเหตุที่ว่าผู้หญิงทำงานคนเดียวคงลำบาก พ่อแม่พวกเราก็ตายตั้งแต่ก่อนพี่สาวผมจะแต่งงานเสียอีก ผมยังสงสัยมาตลอดว่าตัวเองคิดถูกรึเปล่าที่ย้ายไปทำงานต่างประเทศ ปล่อยให้พี่สาวคนเดียวอยู่ในประเทศไทยกับครอบครัว พอโดนทิ้งก็พึ่งใครไม่ได้ แถมยังไม่มีการบอกอะไรยามเราได้ติดต่อกันเลยสักนิด
ยิ่งมองหน้าพระพายยิ่งรู้สึกแย่... พี่เพลงด่วนจากไปเพราะอุบัติเหตุ ไม่น่าเลยจริงๆ
“คุณปฐพีคุยกับน้องรึยังครับ” ผมเอ่ยถามเสียงเรียบ
สีหน้าคุณพ่อชะงักไปเล็กน้อย เป็นคำตอบได้ทันทีว่ายังไม่ได้คุย
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินเข้าใกล้หลานสาวตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดคุณปฐพี “ไปอยู่กับน้านะคะน้องพาย”
“คะ?” น้องพระพายทำหน้างุนงง “ไปไหนเหรอคะ?”
“...ไปบ้านน้าเพชรค่ะ ไม่อยากไปหรือ”
เด็กน้อยทำหน้าไม่รู้เรื่อง คนเป็นพ่อไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร เงยหน้าเห็นคุณปฐพีทำหน้าเหมือนเสียใจเล็กๆ ที่ผมต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดกับหลานสาวตัวเองก่อน แต่จะทำอย่างไรได้ ผมไม่อยากให้หลานอยู่ในที่แบบนี้อีกแล้ว ขืนเมียใหม่เจ้าของบ้านเกิดบ้า ผลักพระพายลงมาจากบันไดอีกทำยังไง เด็กอายุแค่นี้ยังคิดทำร้าย มีการอิจฉาริษยา หลานผมไม่ได้รู้อะไรด้วยสักหน่อย
“พระพายต้องไปบ้านคุณน้าเหรอคะคุณพ่อ” น้องถามเสียงเจื้อยแจ้ว
ผมไม่อยากให้พ่อลูกจากกันก็จริง แต่ผมก็ไม่ต้องการให้น้องอยู่ที่นี่... มันไม่ปลอดภัยเลยสักนิด ผมเงยหน้าสบตากับคุณปฐพี บอกเขาด้วยสายตาว่าจัดการบอกลูกเสียเถอะ
สุดท้ายแล้วคนเป็นพ่อก็เอ่ยออกมาเสียงอ่อน “ไปอยู่กับน้าเพชรนะลูกนะ”
น้องยังทำหน้าไม่เข้าใจ คงเป็นเพราะยังเด็ก เพิ่งจะสี่ขวบ... ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจากพ่อไป บางทีน้องอาจจะยังไม่รู้ว่าแม่ของน้องไปอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ
“ไปอยู่กับน้านะคะน้องพระพาย”
ผมสัญญาว่าจะดูแลหลานคนนี้ เป็นครอบครัวที่ดีที่สุดให้กับเขา...
โอเคนะครับพี่เพลง?
-------------------------------------------------------------------
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ลงนิยายในเล้า เขิน!
แต่งนิยายมานานหลายปี เพิ่งจะได้ฤกษ์แต่งนิยายวาย
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมในด้วยนะคะ ❤
ปล. นามปากกาวายใช้นามปากกาว่าเอ็นเอ็น แต่จริงๆ แล้วใช้นามปากกาว่า 'Ni_นิว' ค่ะ
เรียกนินิวได้นะคะอย่าเรียกคนแต่ง เราไม่ใกล้ชิด 55555555
ปลล. ปะป๊าเพชรช่างก๊าวหัวจัยส์
-
:z13: :z13:
น้องพระพายคะ ชื่อใจน้าเพชรนะคะ
รอติดตามยุนะคะ
รอตอนต่อไปจร้าาา
[attachment deleted by admin]
-
เรื่องใหม่น่าสนใจมาก
น่าสงสารน้องพระพายอ่ะ
หวังว่าคุณปฐพีจะไม่ใช่พระเอกนะ :hao4:
ปล.ลงกฏขอเล้าด้วยนะเดี๋ยวกระทู้โดนอุ้มเข้าไปดูตัวอย่างจากนิยายเรื่องอื่นๆเลยจ้า
-
ง่ะ สงสารน้องพระพาย
ต่อไปเพชรก็คงเป็นซิ้งเกิ้งป๋าป๊า ><
ต้องหาแด้ดมาข่วยดูแลนะค้า
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
-
แล้วคุณพ่อไม่คิดจะทำที่แม่ใหม่ผลักพระพายตกบันไดเลยหรอ -*-
-
เป็นกำลังใจให้คุณนินิวค่ะ เรื่องราวน่าติดตามมากกก :pig4:
-
เรื่องใหม่น่าสนใจมาก
น่าสงสารน้องพระพายอ่ะ
หวังว่าคุณปฐพีจะไม่ใช่พระเอกนะ :hao4:
ปล.ลงกฏขอเล้าด้วยนะเดี๋ยวกระทู้โดนอุ้มเข้าไปดูตัวอย่างจากนิยายเรื่องอื่นๆเลยจ้า
เห็นด้วย หวังว่าปฐพีจะไม่ใช้พระเอก :angry2:
-
แม่เลี้ยงเปิดมาก็...
ทำร้ายเด็กสี่ขวบ คุณเธอเป็นคนดีเหลือร้าย
ไปอยู่กับน้าเพชรเหอะ
ปล.คุณปฐพีไม่ใช่พระเอกใช่ไหมฮะ? :z13:
-
ปัญหาเบสิคครอบครัวใหม่ แม่เลี้ยงลูกเลี้ยง
ไปอยู่กับคุณน้าดีกว่า สงสารเด็ก
แล้วใครเป็นพระเอก
รอตอนต่อไป
-
เปิดเรื่องได้น่าสนใจดีค่ะ :mc4:
ปัญหาครอบครัว สงสารเด็ก :hao5:
น้องพระพายไม่ต้องกังวลเดี๋ยวปะป๊าเพชรจะหาแด้ดดี้ให้อีกคนนะคะ :hao7:
-
ติดตามน้า เปิดเรื่องได้น่าสนใจมากเลย
-
น่าติดตามค่ะ ร้องพระพายไปอยู่กับน้าเพชรนะคะ
-
:z13: เจิมเรื่องใหม่
-
เชียร์อีก 1 เสียง ไม่เอาปฐพีเป็นพระเอก
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสารน้องพระพายจังเลย
-
ติดตามค่า
เป็นกำลังใจให้
-
ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้ อย่าหนีหน้าหายไปนะคะ
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
แม่ใหม่นี่จิตใจนะ
คุณปฐพีตอนเลือกเมียนี่ปิดไฟเลือกหราค่า
-
ไปเลยลูก ไปแล้วหนูจะสบายนะลูก
:bye2: :bye2:
-
รอเปิดตัวพระเอกค่ะ :L2:
-
:mc4: :mc4:มารอด้วยคน :L1:
-
มาติดตามเรื่องใหม่จ้า แต่เราไม่เอาปฐพีเป็นพระเอกนะ รักลูกแต่ทำไรไม่ได้ปล่อยให้โดนแม่เลี้ยงทำร้ายร่างกายแบบนั้นไม่ไหวเลย
ส่วนเพชรถ้าเลี้ยงคนเดียวไม่ไหวก็หาคนมาช่วยเลี้ยงพระพายเลย
รอติดตามต่อไปจ้า ^^
-
:hao7: :hao7: เรื่องใหม่ น่าสนใจมากเลย รออ่านนะคะ อิอิ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 1
“ผมกลายมาเป็นพ่อคน”
จากตอนแรกที่ใช้ชีวิตแบบชายโสดคนเดียว ตอนนี้ผมมี ‘ลูก’ มาแล้วหนึ่งคน
ช่วงเลี้ยงพระพายแรกๆ ผมรู้สึกคิดถึงพ่อกับแม่ของตัวเองขึ้นมาจับใจ ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าการดูแลเด็กจะยากถึงเพียงนี้ ยังดีที่พระพายเป็นเด็กเอาการเอางาน ไม่ทำตัววุ่นวายหรือน่าปวดหัว นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังจัดการกับเธอได้
แต่ดูเหมือนผมจะมีปัญหานิดหน่อยเข้าเสียแล้ว
“พระพายปิดเทอมวันไหนคะ”
“วันที่ยี่สิบห้าค่ะ”
คำตอบนั้นทำให้ผมอยากจะกุมขมับเสียจริงๆ มันอีกแค่ห้าหกวันเองไม่ใช่เหรอ!
ผมยุ่งกับงานใหม่ของตัวเองตลอดเกือบเดือนที่ผ่านมาที่รับพระพายมาอยู่ด้วย งานผมไม่ได้เลิกเย็นอะไร ยังสามารถปล่อยให้พระพายอยู่ที่โรงเรียนได้ก่อนที่จะไปรับหลานประมาณห้าโมง แต่ใช่... นั่นมันในกรณีที่พระพายเปิดเทอม ผมไม่ได้คิดไว้ก่อนเลยว่าจะดูแลหลานอย่างไรตอนช่วงแกปิดเทอม
ครั้นจะเอาไปอยู่กับบ้านของพ่อแท้ๆ ผมก็ไม่อยากไว้วางใจ คุณปฐพีมีงานทำ ในขณะที่ภรรยาของเขาว่างงาน ถ้าเอาไปฝากก็เท่ากับเอาไปอยู่กับต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องรับแกมาอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ ถ้าหากหล่อนคิดจะผลักพระพายตกบันได หรือเกิดบีบคอแกในอารมณ์ชั่ววูบผมจะทำอย่างไรกัน
“เดี๋ยวพระพายนอนดีกว่าเนอะ” ผมเอ่ยขึ้นมาเมื่อเหลือบดูนาฬิกา พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง “พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ เดี๋ยวอาพาไปส่งแต่เช้า” เตือนนิดหน่อยเพราะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ เดี๋ยวเด็กจะเคยตัว
“ค่ะ” พระพายพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปที่ห้องนอนของแกซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับห้องของผม
ปัง...
ทันทีที่มือเล็กๆ นั่นปิดประตูลงผมก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ผมรับพระพายมาอยู่ด้วยแล้วเกือบเดือน หลานเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมลำบากใจเลยแม้แต่น้อย ไม่มีท่าทีงอแงว่าอยากกลับไปหาพ่อแต่อย่างใด มันผิดวิสัยเด็กวัยนี้ ผมพยายามจะพาแกไปหาพ่อทุกวันเสาร์ ถ้าหากไม่เช่นนั้นคุณปฐพีก็จะมาหาแกเอง มันคงชดเชยความเหงาของพระพายได้บ้าง
ผมพยายามจะเป็นพ่อและเป็นแม่ให้กับแก แต่บางทีนั่นอาจจะยังไม่ดีพอ...
เดิมทีผมทำงานในอเมริกา พอเรียนจบผมก็ได้ทุนไปต่อโทที่นั่น ผมเลยตั้งใจจะอยู่ยาวเลย แต่เผอิญว่าเกิดเหตุที่พี่สาวผมเสียซะก่อน ช่วงนั้นผมคิดไว้แล้วว่าถ้ามีโอกาสผมจะกลับมาอยู่บ้านของพ่อกับแม่แห่งนี้ แต่สุดท้ายก็ต้องกลับไปทำงานที่นั่นใหม่ ลูกสาวคนเดียวของพี่เพลง หรือก็คือหลานสาวคนเดียวของผมก็ไปอยู่กับคุณปฐพี ซึ่งเป็นพ่อของแก ผมค่อนข้างจะไว้ใจในระดับหนึ่งเมื่อตอนนั้น โอเค... ถ้าว่ากันตามจริงแล้วผมไม่ค่อยชอบเขาหรอกนะ หลังจากที่เขาหย่ากับพี่เพลงเพราะสาเหตุการนอกใจ ยังดีที่คอยจ่ายเงินส่งเสียพระพาย และยังคอยมาหาลูกตัวเองบ่อยๆ เรียกได้ว่าเขาจบกับพี่เพลงด้วยดี มันก็ดูจะไม่มีปัญหา
แต่เมื่อเกือบสองเดือนก่อนผมได้รับโทรศัพท์จากคุณปฐพีว่าพระพายตกบันได สาเหตุเพราะภรรยาใหม่ผลักแกมันทำให้ผมทนไม่ได้ รีบทำเรื่องในการขอย้ายมาทำงานบริษัทในเครือเดียวกับที่ผมทำงานเมื่อตอนนั้นซึ่งตั้งอยู่ในไทย โชคดีที่ผมเป็นพนักงานที่ดีมาตลอด อันที่จริงทางบริษัทเคยถามผมไปแล้ว แต่ผมปฏิเสธ ครั้งนี้เลยจัดการง่ายหน่อย
พอผมรับพระพายมาอยู่ด้วยปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือเรื่องเวลา ปกติผมจะไปส่งพระพายเรียนตอนเช้า พอเย็นก็ไปรับ พอวันเสาร์ก็พาหลานไปเจอคุณปฐพี และวันอาทิตย์พวกเราก็จะอยู่บ้าน มันเป็นแบบนี้มาตลอด เพียงแต่ว่าหลังจากนี้คงลำบากแล้ว ในเมื่อพระพายปิดเทอมผมก็คงไม่สามารถฝากแกไว้กับที่โรงเรียนได้
...จะทำอย่างไรดีล่ะ ในเมื่อผมไม่สามารถหยุดงานได้ ส่วนจะพาแกไปที่ทำงานด้วยก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกต่างหาก
ให้ตายเถอะ... ถ้าการมีลูกจะลำบากขนาดนี้ ผมรู้สึกดีใจแล้วที่ตัวเองไม่คิดเรื่องแต่งงาน
นั่งเครียดอยู่สักพักสุดท้ายผมก็เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเพื่อนสมัยมหา’ ลัยซึ่งเป็นน้อยคนที่ยังติดต่อจนถึงวัยที่อายุเฉียดเลขสามแบบนี้
[ ว่าไงไอ้หมาพ่อลูกอ่อน ]
“เชี่ย” คำแรกที่ยกให้มันเลย ไม่รู้จะเอ่ยคำไหนได้ดีกว่านี้แล้วจริงๆ “เป็นบ้าอะไรของมึง”
[ อ้าวๆ ก็นานวันมึงไม่เคยโทรหากูเลย นึกว่าเลี้ยงลูกจนบ้าไปแล้วซะอีก ]
...อยากวางสายว่ะ คือคิดผิดแล้วที่โทรหาไอ้ธามมัน
ธามเป็นเพื่อนผมตั้งแต่เรียนมหา’ ลัยแล้ว ตอนนั้นไม่สนิทกันหรอกนะแต่เผอิญว่าได้ทุนไปเรียนต่อโทที่อเมริกาเหมือนกัน อยู่ด้วยกันจนรู้ตับรู้ไตรู้ไส้รู้พุงหมดแล้ว หลังจากนั้นผมเลือกที่จะอยู่ทำงานที่นั่นต่อ ส่วนมันเลือกที่จะกลับมาบริหารธุรกิจของบ้านมัน แต่ว่าผมก็ติดต่อมันอยู่เรื่อยๆ แหละ พวกที่ยังพอติดต่อได้เหลือแม่งอยู่นิดเดียว
“กูเครียด”
[ กูไม่เลี้ยงเหล้ามึงหรอก ]
“ฟังกูก่อนได้มั้ยวะ” ผมว่าเสียงขุ่นให้มันเลิกกวนตีนสักที “พระพายจะปิดเทอมแล้ว”
[ แล้วไง? ]
“กูต้องทำงาน แล้วกูจะเอาเวลาที่ไหนมาเลี้ยงดูเขาวะ”
[ ง่ายๆ มึงก็หาแม่เด็กสักคน ] ผมกุมขมับกับคำตอบนั้น มันคิดว่าแม่เด็กมันจะหาได้ง่ายๆ ในอีกห้าหกวันวะ อีกอย่างเข้ามาแม่งจะวุ่นวายแค่ไหนก็ไม่รู้ เกิดเป็นแบบเมียคุณปฐพีทำยังไง
“กูคิดผิดแน่ๆ เลยที่โทรมาหามึง”
[ เออ รู้ก็ดี ] ...มึงช่วยทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีหน่อยได้มั้ยวะเนี่ย [ แล้วสรุปมึงมีอะไรให้กูช่วยรึเปล่า ]
“หาพี่เลี้ยงสักคนได้มั้ยมึง เอามาจากบ้านมึงอ่ะ”
[ โหย จะทำได้เหรอวะ เดี๋ยวนี้เศรษฐกิจไม่ดีนะเว้ย บ้านกูก็มีเหลืออยู่แค่สามคน ] คำตอบของมันทำให้ผมจนปัญญา อย่างน้อยมันก็บอกว่าเดี๋ยวจะลองติดต่อให้แต่มันก็ไม่รับปากอยู่ดี
ไอ้ครั้นจะไปหาคนในเน็ตก็ไม่กล้าเลยพยายามจะหาจากคนใกล้ๆ ตัว มันจะมีคนใกล้ตัวที่ไหนล่ะวะ สังคมผมในประเทศไทยก็เหลืออยู่ไม่กี่คน ครอบครัวก็ไม่เหลือแล้ว ที่ทำงานก็เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ไม่ค่อยมีมิตรกับใครเสียด้วย ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมคงต้องพูดกับคุณปฐพีเสียละมั้ง
ถามไถ่กันอีกไม่กี่คำผมก็วางสาย มันพยายามชวนผมไปดื่มด้วยในสุดสัปดาห์นี้แต่ผมปฏิเสธไปก่อนเนื่องจากเป็นห่วงหลาน
ผมวางโทรศัพท์ไว้ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องของพระพายซึ่งเป็นห้องที่ผมจัดแต่งขึ้นใหม่ให้แกโดยเฉพาะ เดิมทีบ้านหลังนี้เป็นบ้านของพ่อ พี่เพลงเองก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นหลังจากที่พ่อเสีย (แม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็กๆ แล้ว) บ้านหลังนี้เป็นกรรมสิทธ์ของพี่เพลงซึ่งพี่เพลงให้เช่ามาตลอด จนเมื่อสามเดือนก่อนผู้เช่าหมดสัญญาเช่าเลยได้โอกาสย้ายออก ตอนแรกๆ ผมให้คุณปฐพีจัดการให้ก่อน พอผมกลับมาเลยถือโอกาสมาอยู่ซะเลย
ไฟในห้องปิดสนิท ผมเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบเนื่องจากกลัวหลานจะตื่น ก่อนที่จะค่อยๆ ไปที่เตียง เสียงหายใจสม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่าพระพายหลับลงแล้ว
ผมก้มหน้าลงจูบหน้าผากหลานเบาๆ อย่างรักใคร่ “ฝันดีนะพระพาย”
...ผมได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีของแก
ทำไมวันนี้งานต้องเสร็จช้ากว่ากำหนดด้วยก็ไม่รู้ ปกติผมไปรับพระพายก็ห้าโมงกว่าเข้าไปแล้ว วันนี้ผมกลับได้ออกจากที่ทำงานเกือบหกโมง ยังโชคดีบ้างที่บริษัทผมอยู่ใกล้กับโรงเรียนของหลาน แต่ปัญหาคือเวลานี้เป็นเวลาที่รถติด ผมยอมแพ้ที่จะนั่งรถเมล์เหมือนกับทุกวันแล้ววิ่งไปรับพระพายที่โรงเรียนเห็นทีจะดีกว่า เห็นทีผมต้องคิดเรื่องซื้อรถจริงๆ จังๆ เสียแล้ว
“วันนี้งานเลิกช้าหรือคะ” ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนอนุบาล ครูประจำชั้นของพระพายก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ
“ครับ... ขอบคุณครูน้ำมากที่อยู่ดูพระพาย” ผมตอบอย่างอ่อนแรง
“พยายามเข้านะคะ” คุณครูว่านวารีว่าด้วยรอยยิ้มจางๆ ตามประสาคนวัยเกือบสี่สิบ ผมรู้สึกว่าเธอเป็นครูที่ใจดีมาก เด็กๆ ต้องชอบเธอแน่นอน อีกอย่างผมรู้สึกขอบคุณเธอมากจริงๆ ที่อยู่รอจนผมมารับพระพาย ปกติแล้วเธอจะอยู่ดูแลเด็กช่วงเย็นๆ อยู่แล้ว แต่ปกติจะมีเด็กคนอื่นๆ ด้วย หากแต่วันนี้เหลือเพียงหลานผมคนเดียวที่นั่งอยู่ข้างๆ แก
“น้าเพชร!” หลานสาวร้องเสียงแหลมเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา
“ว่าไงคนเก่ง” ผมอุ้มพระพายที่กระโดดเข้ามากอดผมก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาอย่างรักใคร่ “ขอโทษนะคะที่มาช้า หิวมั้ย”
“ครูน้ำให้ทานขนมแล้วค่ะ” เด็กน้อยยิ้มจนเห็นลักยิ้ม
อา... นี่ก็เป็นอีกอย่างที่แกเหมือนพี่สาวของผมแหละนะ
“ขอบคุณคุณครูมากจริงๆ นะครับ” ผมเอ่ยปากขอบคุณคุณว่านวารีอีกที
“แล้วนี่ปิดเทอมจะทำอย่างไรล่ะคะ?” เธอถามถึงสารทุกข์สุขดิบไปตามเรื่อง คงเป็นเพราะเธอรู้ว่าตอนนี้ผมเลี้ยงหลานด้วยตัวคนเดียวแล้วล่ะมั้ง “จะพาน้องไปฝากไว้ที่ใครรึเปล่า”
“เอ่อ... ผมหาพี่เลี้ยงเด็กอยู่น่ะครับ แต่ไม่รู้จะได้มั้ย”
คุณครูวัยสามสิบปลายทำหน้าเหนื่อยใจ “เดี๋ยวนี้คนรับงานแบบนั้นน้อยนะคะ เราก็อยากหาคนมาช่วยดูแลลูกน่ะเนอะ” แกถอนหายใจ “คุณพชรไม่คิดจะหาแฟนบ้างเหรอคะ” ตามด้วยการว่ายิ้มๆ คล้ายล้อเลียน
“ขอผ่านล่ะครับ โสดดีกว่า” ผมหัวเราะเบาๆ กับสีหน้าเสียดายของคุณว่านวารี “งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ต้องขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยอยู่ดูพระพายจนเย็น”
“ค่ะ ด้วยความยินดี มันเป็นหน้าที่ของครูอยู่แล้ว” ...ผมบอกแล้วว่าเธอเป็นครูที่ดีจริงๆ
ผมเอ่ยปากชวนเธอไปทานข้าวนิดหน่อยตามมารยาท แต่เธอปฏิเสธบอกว่าน้องชายจะมารับแล้ว ผมเลยได้แค่ให้คำสัญญากับหลานว่าจะกลับไปทำอาหารแบบที่แกชอบให้ทานด้วยตัวเอง ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่มารับแกช้าด้วย
“ลาครูสิพระพาย”
“สวัสดีค่ะครูน้ำ วันนี้ขอบคุณมากนะคะ” พระพายยกมือไหว้ครูซึ่งกำลังโทรศัพท์ด้วยถ้อยคำเหมือนกับท่องจำมา ผมมองภาพนั้นยิ้มๆ ดีใจที่หลานเป็นคนมีมารยาท
“คุณพชรคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“ครับ?” แต่พอผมกำลังจะเดินออกไปคุณว่านวารีกลับรั้งตัวผมไว้แทน
“คุณกลับไปทางรังสิตใช่มั้ยคะ”
“เอ่อ ครับ”
“น้องชายครูมารับแล้ว เดี๋ยวกลับด้วยกันมั้ยคะ น้องจะได้ไม่เหนื่อย นี่เย็นแล้วด้วย”
“แต่...” ผมกำลังจะเอ่ยปฏิเสธด้วยความเกรงใจแต่พอมองพระพาย และเงยหน้าขึ้นมาเจอรอยยิ้มของคุณครูที่แสนดีแล้วผมก็ตอบอย่างหน้าไม่อายเท่าไหร่นัก “ขอบคุณมากครับ ผมขอติดรถไปด้วยนะ”
“ด้วยความยินดีค่ะ”
“ขอบคุณครูอีกครั้งสิคะพระพาย”
“ขอบคุณครูมากค่าที่ให้หนูกลับบ้านด้วย” หลานผมพูดอย่างว่าง่าย ผมว่าพระพายเป็นคนมือไม้อ่อนอยู่นะ เป็นเรื่องที่ดีๆ
ผมคุยกับคุณว่านวารีอีกสักพัก แกมักจะให้เรื่องดีๆ ในการเลี้ยงเด็กมา คงเป็นเพราะเป็นทั้งครูอนุบาลและเป็นแม่ลูกสองแล้วล่ะมั้งถึงมีวิธีการต่างๆ ในการช่วยผมได้มากขนาดนี้ เผื่อทุกคนลืมว่าผมเป็นคนโสดที่ไม่มีประสบการณ์ใดๆ ทั้งสิ้นในการเลี้ยงเด็กนะครับ... แถวๆ บ้านผมก็ไม่ค่อยมีคนที่เป็นแม่เสียด้วยสิ ส่วนใหญ่เป็นคนวัยผมนี่แหละ ถ้ามองๆ ไปผมว่าคนเขาก็คงแปลกใจนะที่คนอย่างผมมีลูกแล้ว ยังเป็นซิงเกิ้ลปะป๋าอีกต่างหาก
ครืด~
โทรศัพท์ในมือของคุณครูสั่นเสียเสียงดัง แกหยิบมันขึ้นมารับก่อนจะกรอกเสียงลงไปทันที“ว่าไง มาถึงแล้วใช่มั้ย” คุยกันไม่กี่คำก่อนที่จะวางสาย คุณครูหันมายิ้มให้ผม “ไปเถอะค่ะ รถจอดอยู่ทางนั้น”
ผมขอบคุณแกอีกทีอย่างซาบซึ้งใจ อย่างน้อยในประเทศนี้ก็ยังมีน้ำใจดีๆ ให้กับเพื่อนร่วมโลกอยู่ล่ะนะ
รถโฟลก์สีขาวจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ แห่งนี้ คุณว่านวารีเดินเข้าไปเปิดประตูนั่งก่อนที่จะเอ่ยปากบอกกับคนในรถซึ่งแกบอกผมว่าเป็นน้องชายของตัวเองว่ามีผมมานั่งด้วย
“ขึ้นมาสิครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยปากขอบคุณ รู้สึกกระดากนิดหน่อยที่ขึ้นมานั่งบนรถที่คนไม่รู้จักมักคุ้นเป็นคนขับ กำชับให้หลานพูดคำว่าขอบคุณกับน้องชายครูของแกอีกสักที ซึ่งพระพายก็ทำตามอย่างอ่อนน้อม
“ลูกน่ารักนะครับ”
ผมผงะเมื่อคนที่กำลังขับรถอยู่หันมาทักผมซึ่งนั่งด้านหลังด้วยรอยยิ้มเมื่อติดไฟแดง
น้องชายคุณครูใส่ชุดนักศึกษา ผมนึกว่าจะวัยประมาณสามสิบต้นๆ หรือไม่ก็อ่อนกว่าผมไม่กี่ปีเสียอีก ไม่คิดว่าจะห่างกับพี่สาวขนาดนี้ ที่สำคัญเป็นเด็กที่หน้าตาดีมาก ผิวพรรณดี เครื่องหน้าก็ดูดี ใบหน้าดูคมคายนิดหน่อยแตกต่างกับผู้ชายสมัยนี้ (เดี๋ยวนี้มีแต่ผู้ชายหน้าเล็กๆ เรียว ดูตี๋ๆ) แต่ว่าเป็นคนขาว ไม่ค่อยเหมือนกับคุณว่านวารีเสียเท่าไหร่
“จริงๆ เป็นหลานผมครับ” ผมหัวเราะเบาๆ “แต่แกน่ารักมากนะ” อันนี้ชมด้วยความเห่อหลานเล็กน้อย
เด็กหนุ่มหัวเราะ “อ๋อ ผมก็แปลกใจว่าทำไมคุณพ่อหนุ่มจัง”
อายุจะสามสิบนี่ยังถือว่าหนุ่มเหรอ หรืออาจจะเป็นเพราะผมเป็นพวกคนที่หน้าเด็กกว่าวัยอยู่พอควรก็ได้ละมั้ง เอาเถอะ มันถือว่าเป็นคำชม
“เลี้ยงน้องคนเดียวไม่ลำบากหรือครับ” น้องชายคุณว่านเอ่ยถามต่อ
“ไม่ครับ พระพายเป็นเด็กดี” ผมตอบยิ้มๆ “แต่ผมกำลังหาพี่เลี้ยงให้อยู่ เพราะคงไม่มีเวลาดูแลแกช่วงแกปิดเทอม”
“เหรอครับ”
“ฟ้า มีเพื่อนคนไหนทำงานพิเศษบ้างล่ะ” คุณครูเอ่ยถาม “เผื่อแนะนำได้ไง”
...เห ผู้ชายชื่อฟ้าเหรอเนี่ย? จริงๆ มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่หรอก เพียงแต่ไม่ค่อยเหมาะกับหน้าน้อง
เขาเท่าไหร่เลยนะ
“ผมไม่มั่นใจแฮะ” ไฟจารจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว เด็กหนุ่มที่ชื่อฟ้าเลยหันกลับไปขับรถต่อ “แต่ผมก็ว่างอยู่นะ”
ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงงกับคำพูดนั้น เห็นรอยยิ้มเจิดจ้าของน้องชายคุณครูประจำชั้นหลานตัวเองสะท้อนผ่านกระจกหน้ารถแล้วรู้สึกแปลกๆ ชอบกล
...ทำไมเด็กนี่มันดูมี ‘รอยยิ้มเทวดา’ จังวะ?
“ให้ผมเป็นพี่เลี้ยงให้มั้ยล่ะครับ ผมรักเด็กนะ”
ผมกระพริบตาปริบๆ อย่างมึนๆ ในสถานการณ์เช่นนี้
...เออ บทจะได้มันก็ได้มาง่ายๆ เลยวุ้ยเนี่ย!
------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วค่า <3 ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันนะ
สรุปคุณปฐพีเป็นพระเอกรึเปล่าหนอ?
ขอประชาสัมพันธ์นิดนึงค่ะ นี่เป็นเพจนิยายของเรา (ทั้งสองนามปากกาเลย)
> จิ้ม (https://www.facebook.com/pages/Ni_%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A7-%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B9%87%E0%B8%99/265174050275124?fref=ts) <
และมีการจองรวมเล่มนิยายชายหญิง
(ซึ่งที่นี่คงไม่สนใจแต่เผื่อไว้ 55555)
สามารถอ่านรายละเอียดได้ในลิงค์นี้ค่ะ
> จิ้ม (http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=925168&chapter=21) <
-
ฟ้าจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้น้องพระพายเหรอ
แล้วใช่นายเอกของเรื่องไหม
-
เย้ๆๆๆมาแล้ว +1 เป็นกำลังใจก่อน
เดาว่าหล่ะว่าคุณปฐพีไม่ใช่พระเอก เพราะพ่อพระเอกของเราปรากฎตัวแล้ว แถมยังจะได้กินเด็กอีกซิหนะ
-
โอ้วววว กินเด็กทรงพลังนะ :hao6:
-
เชียร์เพชรฟ้าใจขาดดิ้น!
พี่เลี้ยงกะคุณพ่อมือใหม่ฟินนนน
-
เป็นกำลังใจให้ค่าา :katai5:
-
ใครรุกใครรับ 555555555
-
:hao6: ว้ายพี่เลี้ยงพระพาย หรือพี่เลี้ยงอาพระพายคะ
-
ได้พี่เลี้ยงหลานในตอนนี้
แต่ในอนาคตจะได้อย่างอื่นด้วยใช่มั้ยคะ 5555
-
ให้ฟ้ามาเป็นพี่เลี้ยงเถอะ *0*
ออกตัวว่าว่างแล้วก็รักเด็กขนาดนั้น 555+
รอตอนต่อไปจ้า ^^
ปล.ใครเมะใครเคะกันแน่น้อ~ เด็กจะกินคนแก่ หรือว่าคนแก่จะกินเด็ก
-
นั่นสิ ดูเหมือนจะมีพระเอก(?)ปรากฏตัวแล้วนะเนี่ย
รอตอนต่อไป
-
เฮ้ยยยย
ได้ฟ้ามาดูแลพระพายแล้ว
ปล.รู้สึกปลื้มจิตที่คุณปฐพีไม่ใช่พระเอก 555 :hao7:
-
ฟ้า!!!
นายคิดอะไรอยู่ อิอิ
-
ยังดูไม่ออกเลยว่าใครจะอยู่บนหรืออยู่ล่าง
+ เป็ดจ้า
-
ลุ้นๆ ที่ออกมาจะพระเอกหรือนายเอก :laugh:
-
คงจะเป็นมากกว่าพี่เลี้ยงนะเนี้ยะ
-
"...ผมรักเด็กนะ”
"แต่... ผมก็รักน้าของเด็กเหมือนกันนะ" (หรือเปล่า)^^
-
น่าติดตามดีนะคะ ขอลุ้นพี่เลี้ยงด้วยอีกคนเนอะ^__^
-
:mc4: เย้ยยยยย ดีใจด้วยที่ได้พี่เลี้ยงแล้ว
:bye2: :bye2:
-
น่าสงสารพระพายจัง
-
พระพายน่ารักไปแล้ววววววววว
-
เด็กน้อยสื่อรัก รึเปล่าน้า
นิยมให้เด็กกินคนแก่ ฮ่าๆๆ รอดูต่อไป
-
อร๊ายยยย ฟ้า มาโปรด 55 5 55 รอคะ :katai2-1:
-
แจ้งข่าว
นิวไม่ได้จะหายไปไหนค่า -_-; แฮ่
แต่พอเปิดเทอมแล้วจะอัพนิยายน้อยลงเท่านั้นเอง
นิวจะอัพนิยายตอนวันศุกร์ - เสาร์ - อาทิตย์
เนื่องจากต้องดูแลนิยายนอกบอร์ดด้วย เลยจะอัพสลับกับเรื่องนั้น
เพราะฉะนั้นจะอัพสองอาทิตย์ / ครั้งในช่วงเปิดเทอม
จริงๆ แล้วไม่ได้เรียนหนักเท่าไหร่เพราะเพิ่งอยู่ม.4
แต่จะพยายามฟิตเกรดนิดหน่อยเนื่องจากจาก 3.9 ร่วงเป็น 3.7
เดี๋ยวจะชวดคณะในฝันเข้าให้ :hao5:
ทั้งนี้สำหรับคนในบอร์ดที่เปิดเทอมแล้วก็สู้ๆ นะคะ
ขอสัญญาว่าจะไม่หายไปไหนแน่นอน เค๊?
ปล. เจอกันได้ในเพจ Ni_นิว เอ็นเอ็น (https://www.facebook.com/pages/Ni_%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A7-%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B9%87%E0%B8%99/265174050275124?fref=ts) นะคะ <3
-
รับทราบค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักขนาดนี้ไม่พลาดแน่ :katai4:
-
คนแก่รับทราบจ้า ตั้งใจเรียนให้มาก ๆ นะจ๊ะหลาน
:bye2: :bye2:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 2
“พี่เลี้ยงเด็กที่ชื่อฟ้าคราม”
ผมไล่สายตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนั้นเจอบนรถเลยไม่รู้ว่าตัวมันสูงขนาดนี้ ผมว่าผมสูงแล้วแต่อีกคนนี่สูงกว่าผมนิดหน่อย น่าจะประมาณสี่ห้าเซนติเมตร วันนี้อีกฝ่ายใส่กางเกงยีนส์สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีขาว มันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจอะไรนิดหน่อย
คือชุดพวกนี้มันปกติ๊... ปกติ แต่ทำไมหมอนี่ใส่แล้วมันแบบ... เหมือนมีห่วงเทวดา?
“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่าๆ” ผมบอกปฏิเสธเมื่ออีกฝ่ายเลิกคิ้วมองผมนิดหน่อย สงสัยจับได้แล้วมั้ง ผมคงจ้องเขานานเกินไปจริงๆ นั่นแหละ “แล้วนี่จะเริ่มดูแลพระพายได้วันไหน”
“ผมสอบเสร็จแล้วครับ” คนตรงหน้าคลี่ยิ้ม
...อุก มาแล้วไอ้รอยยิ้มเทวดาแบบเนี้ย!
ขออนุญาตอธิบายสถานการณ์ตรงหน้าเล็กน้อย ตอนนี้ผมกำลังมาทานข้าวกับน้องชายของคุณครูของพระพาย ก็ไอ้เด็กที่อาสาเป็นพี่เลี้ยงให้หลานผมนั่นไง วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมพาพระพายมาเจอพ่อของแกด้วย แล้วก็ถือโอกาสนัดเด็กนี่มาเจอเสียเลย
“ผมไม่มั่นใจว่าจะจ้างคุณถาวรหรอกนะ เพราะว่าตอนปิดเทอมคุณจะลำบาก”
“ครับ” คนตรงหน้าพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“แล้วเรื่อง... เอ่อ ค่าจ้าง?”
เรื่องเงินไม่เป็นปัญหาของผมหรอก แต่ผมก็ไม่อยากให้เยอะจนไม่คุ้มค่า เพราะงั้นเลยต้องถามจากอีกฝ่ายก่อนจะได้ตกลงกันง่ายๆ
“แล้วแต่คุณเลยครับ” ...ดูเหมือนเขาจะเป็นเด็กว่าง่ายกว่าที่คิด “ผมว่างด้วย ไม่จ่ายเงินก็ได้ คนกันเอง”
โอ้โห เดี๋ยวนี้มันยังมีคนดีๆ แบบนี้อยู่อีกเหรอ?
“ไม่ได้หรอกครับ” ผมยังคิดถึงมารยาทอยู่นะ ยังไงๆ มันก็ดูจะไม่ใช่ ‘คนกันเอง’ อย่างที่เจ้าเด็กนี่บอก เพิ่งเจอกันก็อาสาช่วยงานแล้ว ถ้ามีคนแบบนี้อยู่เยอะในสังคมโลกคงจะน่าอยู่ขึ้นจม “สัก... สองหมื่นห้า?”
“มากไปรึเปล่าครับ”
...เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนที่ไม่เอาเงินเดือนมากๆ ว่ะ ไปต่อไม่ถูกเลยกู
ผมนั่งตกลงว่าจะเอาอย่างไรกับเงินเดือนและเวลาที่จะมาทำงาน ผมไม่อยากให้อยู่กับพระพายมากเท่าไหร่ คงเป็นเพราะว่าหลานผมเป็นหลานสาวด้วยมั้ง แต่ก็ต้องใช้พี่เลี้ยงแก้ขัดไปก่อนจริงๆ ถึงดูเป็นคนดีแค่ไหนแต่พวกหน้าเนื้อใจเสือก็มีเยอะอยู่ดี ผลสรุปคือเงินตลอดปิดเทอมอยู่ที่หมื่นห้าต่อเดือน ผมให้เขาหยุดวันเสาร์ – อาทิตย์ ระยะเวลาทำงานทั้งหมดคือจนหลานผมหมดปิดเทอม อีกตั้งสองเกือบสองเดือน... อา จะว่าไปพระพายก็จะขึ้นชั้นประถมแล้วนี่นา
“งั้นเดี๋ยวให้ผมไปเริ่มวันพฤหัสเลยใช่มั้ยครับ?”
“อา ถ้าเป็นวันพรุ่งนี้จะได้มั้ย” ผมเอ่ยถามขึ้นอย่างเกรงใจ “จะได้ลองทำความรู้จักกับพระพายก่อนน่ะ แล้วเดี๋ยวมาอีกทีวันพฤหัสเลย” อีกอย่างจะได้ดูท่าทีที่คนตรงหน้าด้วย
เด็กหนุ่มตรงหน้าพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ครับ”
ทำไมกูเห็นฉากหลังเป็นปีกเทวดาได้วะเนี่ย
“เดี๋ยวก่อนนะ” ผมเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก “คุณ... ชื่ออะไรนะ”
ดูเหมือนรอยยิ้มเทวดาของคนตรงหน้าจะยิ้มเก้อนิดหน่อย “ผมชื่อฟ้าครามครับ”
“ฟ้าคราม? ชื่อดีนะ”
“ผมเรียกคุณว่าคุณเพชรได้มั้ยครับ”
“เชิญเลย” ผมตอบกลับอย่างเป็นมิตร
เจ้าของใบหน้าหล่อตรงหน้าคลี่ยิ้มมากกว่าเก่า
อา... ทำไมเด็กนี่มันดูดีงี้วะ ปากบาง จมูกสวยได้รูป ผิวละเอียดถึงจะไม่ขาวจัดก็เถอะ คิ้วเข้ม ตาคม ผมไม่ได้มองว่าคนแบบนี้หล่อหรอกนะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่ามันหน้าตาดีเกินกว่าคนปกติ
“โอเคครับ... คุณเพชร”
เอ่อ... คือไม่ต้องเรียกชื่อกูแล้วทำสายตากรุ่มกริ่มใส่ขนาดนั้นก็ได้นะฟ้าคราม
[ไว้ใจได้จริงๆ ใช่มั้ยครับ]
“คิดว่านะครับ คือผมก็ไม่มั่นใจขนาดนั้น ดูภายนอกเป็นคนดีอยู่”
[ถ้าไม่มั่นใจแล้วรับเข้ามาทำไมล่ะครับ] ปลายสายว่าอย่างติเตียนเล็กน้อย
ผมถอนหายใจ “มันไม่เกิดเหตุการณ์ว่าเขาผลักหลานตกบันไดหรอกครับคุณปฐพี” เอ่ยขึ้นเสียงเรียบด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย
คุณปฐพีที่อยู่ปลายทางเงียบไป ผมไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ โอเค... ผมคงทำไม่ดีด้วยการจี้ใจดำเขาอีกแล้ว ก็รู้หรอกว่าเขารู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงเขาจะยังมีสิทธิ์ในตัวพระพายแต่ตอนนี้มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องปกป้องแกจากเรื่องแย่ๆ นะ
“เดี๋ยวผมจะโทรไปอีกทีนะ สวัสดีครับ” เป็นผมเองที่ตัดบทออกมาแบบนั้นก่อนจะกดวางสายทันที
ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเศษๆ ผมนัดกับฟ้าครามไว้ตอนสิบโมงครึ่ง พระพายกำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ ผมยังไม่ได้บอกแกด้วยซ้ำว่าจะมีพี่เลี้ยงมา แต่คิดว่านั่นไม่เป็นปัญหาเพราะหลานก็เข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว กลัวอย่างเดียวว่าจะเข้ากับคนง่ายเกินไปจนชี้ทางให้โจรน่ะสิ ถึงฟ้าครามจะดูไม่ใช่แบบนั้นก็เถอะ
ปิ๊งป่อง!
“น้าเพชรขา มีคนมาค่า!” พระพายตะโกนขึ้นทันทีเมื่อเสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น “ใครมาเหรอคะ คุณพ่อรึเปล่า” แกถามต่อเสียงเจื้อยแจ้ว
“เปล่าจ้ะ” ผมลูบหัวหลานเบาๆ “คนรู้จักน้าเอง นั่งดูไปเงียบๆ นะคนเก่ง”
“ค่า” พระพายขานแล้วหันกลับไปจ้องจอทีวีที่เปิดแผ่นการ์ตูนเรื่องโปรดของแกต่อ
ผมเดินมาเปิดประตูหน้าบ้านให้ เห็นร่างสูงโปร่งยืนอยู่ในเสื้อยืดกางเกงสามส่วนพร้อมกับถุงอะไรสักอย่างในมือ ทันทีที่เขาเห็นผมเขาก็ยกมือขึ้นไหวในทันที
“สวัสดีครับคุณเพชร”
“สวัสดี” ผมรับไหว้ ...ทำไมรู้สึกว่าตัวเองแก่วะ “เข้ามาสิ มาเร็วเชียว”
“ถือคติมาก่อนสิบนาทีน่ะครับ” ฟ้าครามเอ่ยออกมาพลางเคาะนาฬิกาบนข้อมือตัวเองเบาๆ “ให้คนรอมันไม่ดีเนอะ”
“คิดแบบนี้ก็ดีแล้ว”
ผมรู้สึกว่าการคิดของเด็กนี่ไม่ค่อยเหมือนวัยรุ่นทั่วไปเท่าไหร่ หรือว่าเด็กสมัยนี้มันจะจริงจังกันขนาดนี้กันหมด? เอ... ไม่น่าจะใช่นะ แต่ที่ผมรู้แน่ๆ คือตอนผมวัยเท่านี้ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนี้หรอก ตอนนั้นเอาแต่ใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ เที่ยวผู้หญิง กินเหล้า แต่ก็ไม่เคยเมายาละกัน
“พระพาย มาสวัสดีพี่เขาสิลูก” ผมเอ่ยเสียงดังเล็กน้อยเมื่อเดินเข้ามาในบ้านเพราะกับเด็กหนุ่มที่เดินตามหลังมา
หลานสาวชะโงกหน้ามาจากโซฟา “เพื่อนน้าเพชรเหรอคะ” ถามเสียงใส “สวัสดีค่ะ” ตามด้วยการสวัสดีแม้ว่ายังไม่ได้รับคำตอบอย่างมีมารยาท พี่เพลงสอนลูกมาดีจริงๆ นั่นแหละ
“สวัสดีจ้ะพระพาย ดูอะไรอยู่เอ่ย” ฟ้าครามเดินเข้าไปหาหลานผมด้วยรอยยิ้มแบบเทวดาตามที่เห็นประจำ (มันยิ้มหน้ากระจกทุกวันปะวะเนี่ย) ก่อนที่จะชูถุงในมือ “พี่ซื้อขนมมาฝากด้วย เดี๋ยวเอามาทานมั้ย”
“ขอบคุณค่า”
ผมยิ้มกับภาพหลานที่เป็นคนมืออ่อน แกถูกสอนให้พูดคำว่าขอบคุณและขอโทษให้ชินปากน่ะ
“เอามาสิ เดี๋ยวผมไปจัดให้” ผมเดินเข้าไปรับถุงขนมนั้นมา
ร่างโปร่งหันมายิ้มให้ผมบ้าง “ผมซื้อมาเผื่อคุณเพชรด้วยนะครับ”
“งั้นเหรอ... ขอบใจมากนะ” ผมหันไปยีหัวหลานสาวเบาๆ “อยู่คุยกับพี่เขาไปก่อนนะพระพาย”
“ค่า” แกขานรับก่อนที่จะหันไปหาฟ้าคราม “พี่ชื่ออะไรค้า หนูชื่อพระพายนะ”
“พี่จำได้จ้า พี่ชื่อฟ้าคราม”
“...พี่หล่อจังเลยค่ะ”
ผมหันขวับไปเมื่อได้ยินเสียงหลานตัวเองพูดคำนั้น
เฮ้ย! ไม่ได้นะเว้ย! นั่นหลานผมนะ จะให้ไปชมคนไหนหล่อกว่าผมได้ไง
ไม่ได้ๆ! ตายๆ นี่พระพายกลายเป็นเด็กแก่แดดแก่ลมแล้วเหรอ ไม่ได้นะลูกพ่อ อย่าชมชายอื่นต่อหน้าพ่อสิลูก!
ผมเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดเมื่อทั้งสองคนไม่ได้รับรู้ถึงการมีตัวตนของผมแล้ว สุดท้ายผมก็จัดการจัดเค้กที่ฟ้าครามซื้อมาใส่จาน อันหนึ่งให้พระพาย ส่วนอีกอันผมเก็บไว้ก่อน สุดท้ายมันก็ลงท้องพระพายนั่นแหละ ผมไม่ค่อยชอบของหวานแม้ว่าจะรู้สึกขอบคุณที่เขาซื้อมาก็ตามที
“คุณเพชรไม่ทานเหรอครับ” พี่เลี้ยงเด็กเอ่ยปากถามเมื่อผมเอาเค้กมาวางให้พระพายกิน
“ตอนนี้ยังดีกว่า” ผมตอบไปตามมารยาท
พระพายเบนความสนใจจากหนุ่มหล่อยิ้มเทวดามาเป็นขนมหวาน ส่วนการ์ตูนที่ดูอยู่ตอนแรกนั้นเธอละความสนใจไปนานแล้วด้วยซ้ำ เห็นพระพายมีความสุขตอนกินเค้กแล้วผมก็อดยิ้มไม่ได้
“คุณดูรักแกมากนะ” ฟ้าครามพูดเบาๆ
“แน่นอนสิ หลานผมทั้งคน”
...อันที่จริงผมรู้ตัวว่าตัวเองทั้งรักทั้งหลงเลยแหละ เข้าใจความรู้สึกคุณพ่อเห่อลูกสาวเลยด้วยซ้ำ!
ฟ้าครามหยิบยื่นรอยยิ้ม ‘เทวด๊า...เทวดา’ ให้ผมอีกครั้งหนึ่ง “ผมเข้าใจครับ คุณเพชร”
ขนลุกซู่ซ่าปาทังกี้ปาทังก้าอูลัลล้าเลยครับกู...
นี่จ้างมาให้ดูแลหลานไม่ใช่มาเรียกกูว่าคุณเพชรนะเฟ้ย!
วันนี้ทำให้ผมโล่งใจไม่ใช่น้อยเมื่อหลานผมเข้ากับพี่เลี้ยงเด็กคนใหม่ได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ อย่างน้อยผมก็หมดห่วงเรื่องที่ว่าพระพายจะติดผมมากจนไม่ยอมรับพี่เลี้ยงรึเปล่า
แม้ลึกๆ จะหมั่นไส้ที่หมอนั่นมาแย่งความรักจากพระพายก็ตามที กระซิก...
และสิ่งที่ทำให้ผมพอใจยิ่งกว่านั้นคือตอนกลางวันผมตั้งใจจะทำอาหารดีๆ เลี้ยงเขาเสียหน่อย เพียงแต่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาในครัวเสียอย่างนั้นและถามว่าจะช่วยทำอาหารกลางวันให้เลยหรือไม่
‘แต่ว่า...’ มารยาทผมก็ยังพอมีอยู่ ให้เขามาบ้านวันแรกจะใช้งานเลยก็กระไรอยู่
‘ไม่เป็นไรครับ’
และอีกฝ่ายก็ตอบมาด้วยรอยยิ้มเทวดาจนผมปฏิเสธไม่ลงเหมือนเดิม สุดท้ายแล้วผมก็โดนไล่กลายๆ ให้ไปดูแลหลานส่วนฟ้าครามก็เปลี่ยนมาเป็นพ่อครัวกิตติมศักดิ์แทน
ประเด็นมันอยู่ที่พ่อครัวคนนั้นทำออกมาอร่อยกว่าผมหลายเท่าเสียด้วยสิ
“พี่ฟ้าจะกลับมาอีกรึเปล่าคะ”
เด็กน้อยคนเดียวในบ้านเอ่ยปากถามเสียงเจื้อยแจ้วเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเศษๆ พี่เลี้ยงเด็กมาทำความรู้จักกับแกพอควรไปแล้ว อีกอย่างเขาบอกว่ามีธุระต่อเลยต้องรีบกลับไปเสียด้วยสิ
“อยากให้กลับมารึเปล่าเอ่ย” ฟ้าครามย่อตัวลงอยู่ในระดับเดียวกับพระพาย
หลานผมพยักหน้าเร็วๆ “คุยกับพี่ฟ้าสนุก อยากให้มาอีกบ่อยๆ”
...อูย อยู่กับน้านี่คุยไม่สนุกใช่มั้ยคะพระพาย พี่เพลง! ลูกพี่ไปติดคนอื่นแล้ว! ผมเป็นน้องพี่แท้ๆ นะ!
ฟ้าครามมองหน้าผมเป็นเชิงถามว่าจะบอกพระพายเลยได้หรือไม่ว่าเขามาที่นี่เพราะอะไร ผมพยักหน้าเพราะเห็นว่ายังไงๆ ผลตอบรับจากหลานก็ดีมากๆ อยู่แล้ว
“เดี๋ยวหลังจากนี้พี่ฟ้าจะมาหาพระพายทุกวันเลยนะ” เด็กหนุ่มยิ้ม
เฮ้ยๆ น้อยๆ หน่อยเว้ย หลานกูนะ อย่ามายิ้มมาก เดี๋ยวหลานกูติดมึงมากกว่านี้!
“จริงเหรอคะ!” พระพายถามอย่างตื่นเต้น “แล้วพี่ฟ้าไม่มีงานทำเหรอ”
“จ๊ะ?”
“พระพายเห็นน้าเพชรทำงานเกือบทุกวันเลย พี่ฟ้าว่างเหรอถึงมาหาพระพายได้”
พระพายพูดด้วยความไร้เดียงสาแต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกแย่ไม่ใช่น้อย
นั่นสิ... ผมทำงานเกือบทุกวัน ไม่ค่อยมีเวลาให้แก จนต้องหาพี่เลี้ยงมาดูแลแกแทนผม มันทำให้แกเหงารึเปล่านะ เพราะพระพายเป็นเด็กที่เรียบร้อยน่ารักผมเลยค่อนข้างวางใจ เรื่องที่แกเป็นเด็กที่ดูโตกว่าวัยเดียวกันก็ใช่ คงเป็นเพราะสาเหตุพวกนั้นผมถึงไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่
“เพราะน้าเพชรไม่ว่างไงคะ เขากลัวพระพายเหงา เลยให้พี่มาอยู่ด้วย” ฟ้าครามเอ่ยเสียงเรียบพลางลูบหัวหลานผมเบาๆ “น้าเพชรทำงานเผื่อพระพายนะ เขาทำทุกอย่างให้พระพาย เพราะงั้นพระพายต้องเป็นเด็กดีตอบแทนคุณน้านะคะ”
“ค่า” พระพายตอบรับ
คำพูดนั้นทำให้ผมตื้นตันแบบบอกไม่ถูก
...พ่อพระพายยังไม่คิดว่าผมจะดูแลพระพายได้เพราะงานยุ่ง แต่เขากลับเข้าใจว่าผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อหลาน
“งั้นวันนี้พี่ไปก่อนนะ~” หนุ่มหล่อเอ่ยปากแบบนั้นกับพระพายพลางยกมือขึ้นโบกลา แล้วลุกขึ้น หันหน้ามามองผม “ไปก่อนนะครับคุณเพชร” ไม่ลืมยกมือไหว้อย่างมีมารยาทอีกต่างหาก
ผมรับไหว้ “กลับบ้านดีๆ นะ”
“ครับ... อ๊ะ” เหมือนฟ้าครามจะนึกอะไรขึ้นได้ “ขอเบอร์คุณเพชรด้วยนะครับ”
“อ๋อ ได้สิ เอาเบอร์นายมาด้วย”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้เขากดเบอร์ตัวเองไว้ติดต่อ ส่วนเขาก็ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ผมเมมเบอร์ผมเก็บไว้เช่นกัน
เมื่อจัดการเสร็จแล้วผมก็ส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของที่ยิ้มหวานอยู่ “ขอบคุณมากครับ งั้นผมกลับแล้ว”
“กลับบ้านดีๆ ล่ะ” ผมย้ำอีกที
อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร ยกยิ้มและโบกมือลาหลานสาวผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกจากบ้าน ไม่วายหันมาเอ่ยปากกับผมอีกที
“คุณเพชร...”
“อะไรหรือ?”
“คืนนี้ผมจะโทรมานะครับ”
ดูมันพูดจา...
ได้ข่าวว่ากูจ้างมาให้ดูแลหลาน ไม่ต้องมาพูดเหมือนจะจีบกูเว้ย!
---------------------------------------
เค้ามาอัพแล้วน้า!
หายหน้าไปนาน 555555 :3 เปิดเทอมแล้ว กิกิ
ในที่สุดก็เอาคุณเพชร กับหนูพระพายมาเสิร์ฟได้สักที
แถมมาอัพตอนบ่ายอีก... พอดีเป็นอิสตรีแถวๆ ถนนราชดำเนิน
รร. ยังไม่หยุดแต่วันนี้ไปเรียนไม่ได้ 5555555
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าน้า >3<
-
น้องฟ้าใจเย็น ๆ ลูก
พี่เพชรเค้าไม่หนีไปไหนหรอก
:mew1: :mew1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก ฟ้าเดินเกมรุกใหญ่เลยน้า
เดี๋ยวไก่ตื่นนะจ๊ะ แต่ตอนนี้ก็เหมือนไก่จะเริ่มรู้ตัวละ ฮ่าๆๆ
-
แหม ถ้าหลานเพชรไม่อยากโดนหลานฟ้าครามจีบละก้อ o18
หลานเพชรก็จีบเขาก่อนเลยซิ :m12:
:bye2: :bye2:
-
แหมมมม รุกเร็วเกิ้นนนะเธออ
-
แล้วนี่จะโดนกินหรือกินเด็กสะเองคะคุณพชร กิกิ
-
เป็นโปรแถมดูแลหลานแถมดูแลน้าด้วย
-
หวายยย เลี้ยงหลานหวังคุณอา
แผนไม่สูง แต่เนียนและรวดเร็วได้ใจมากค่ะ
-
ตอนนี้ได้พี่เลี้ยง ตอนหน้าได้สามีค่ะ 555
-
ได้ข่าวว่ากูจ้างมาให้ดูแลหลาน ไม่ต้องมาพูดเหมือนจะจีบกูเว้ย!
ไม่ใช่เหมือนนะ แต่นี่ละแผนจีบคุณน้า ^^
-
ฟ้าครามนายจีบคุณเพชรเนียนๆเลยน๊าาาาาา o13 รออ่านต่อไปเรื่อยๆนะครับ :bye2:
-
โหยย -/-
หลงฟ้าครามด้วยคนนะ น้องพระพาย
ว่าแต่พระพายนี่เป็นเด็กดี เรียบร้อยจังเลยน้าาา
รอติดตามตอนต่อไปนะ
-
แหม.... อยากได้งี้สักคน
-
น่ารัก :-[
อยากมีแบบนี้บ้าง 55555
-
วู้~~~~ซักหลงรักฟ้าครามซ่ะแล้วสิ
-
การมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กเป็นแค่ข้ออ้างในการจีบคุณเพชรหรือเปล่า
-
คุณฟ้าคราม
ใจเย็นๆเดี่ยวไก่ตื่น กร๊ากก :hao7:
น้องพายน่ารัก
-
ฟ้าเบาเบาลูกเบาเบา ใจเย็นๆ
เดี๋ยวไก่ตื่น :hao7:
-
เลี้ยงหลานหวังเคลมน้าละสิ :katai5:
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :-[ :-[ :o8: :o8: :-[ :-[
-
อร๊ายยย ฟ้าครามมมน่าร๊ากก หลงรักฟ้าครามมมมม :m25:
-
จีบเลยๆ :katai2-1:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 3
“วันแรก”
“เป็นเด็กดีนะพระพาย”
“ค่า”
“พี่เขาบอกอะไรก็เชื่อฟัง อย่าดื้ออย่าซนนะคะ”
“ได้ค่า”
“ถ้ามีปัญหาอะไรโทรหาน้านะ แล้วก็...”
“คุณเพชรไม่ไปทำงานเหรอครับ” ผมแทบจะหันไปแยกเขี้ยวใส่เสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยออกมาขัดขณะที่ผมกำลังย้ำสิ่งที่เจ้าตัวเล็กของบ้านควรทำ “พระพายไม่ดื้อไม่ซนกับผมหรอก เนอะ?”
“ใช่ค่า~” ผมกัดฟันกรอดเมื่อหลานรักหันไปพยักหน้ากับพี่เลี้ยงเด็กมาใหม่
ฮึก... กูช้ำใจ ทำไมหลานรักทำกับผมแบบนี้ครับพี่เพลง ดูสิ เจอพี่เลี้ยงเด็กหน้าตาดีกว่าน้า ตัวสูงกว่าน้า ผิวขาวกว่าน้าและเด็กกว่าน้าเขาหน่อยลืมผมเลยซะงั้น!
ผมแอบจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้เจ้าฟ้าคราม พอมั่นใจว่าหลานจะเป็นเด็กดีแล้วผมถึงหันมากำชับพี่เลี้ยงเด็กแทนด้วยเสียงเข้มนิดหน่อย (อันนี้ปนด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย แย่งความรักจากพระพายได้ไง!)
“พระพายทานข้าวกลางวันตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง ไม่ใช่เด็กกินจุกจิกเพราะผมฝึกนิสัยไว้ แต่พอประมาณบ่ายสามหาอะไรให้เขาทานหน่อยก็ดีนะ”
“ครับ” พี่เลี้ยงเด็กคลี่ยิ้ม
“ถ้ามีปัญหาอะไรโทรมาหาผมนะ”
“ครับ”
“โอเค...” ผมพยักหน้าเมื่อดูท่าทีแล้วร่างโปร่งคนนี้น่าจะไว้ใจได้พอควร “งั้นผมไปล่ะ”
ผมว่าก่อนที่จะก้มลงหอมพระพายเบาๆ ที่แก้มซ้ายแก้มขวา หลานก็ทำเหมือนกันเพราะผมบอกแกว่ามันคือกฎของบ้านซึ่งต้องทำทุกครั้งเมื่อเราจะแยกกัน
“เดี๋ยวผมเดินไปส่งหน้าบ้านนะ”
“พระพายไปด้วย~” ได้ยินแบบนั้นผมก็ยิ้มร่า จับมือพระพายพร้อมกับเอื้อมมือลงไปหยิบกระเป๋าใส่เอกสาร แต่มือของใครบางคนฉวยมันไปเสียก่อน
“ผมช่วยถือครับ”
“ขอบคุณมาก” ผมไม่ปฏิเสธการหวังดีของพี่เลี้ยงเด็กหรอกนะ
วันนี้เป็นวันแรกที่พระพายปิดเทอม ที่ทำงานของผมเข้าตอนเก้าโมงตรง เพราะฉะนั้นผมไม่สามรถออกจากบ้านเกินแปดโมงได้อย่างเด็ดขาด ผมนัดพี่เลี้ยงเด็กไว้ตอนเจ็ดโมงสี่สิบห้านาที แต่หมอนี่กลับมาเร็วกว่าเวลานัด (อีกแล้ว) เลยให้มานั่งดูแลพระพายขณะที่ผมจัดการตัวเองเสียเลย
...อืม อันที่จริงข้าวเช้าวันนี้ผมก็ได้อานิสงค์จากฟ้าครามด้วยน่ะนะ ทั้งๆ ที่ผมตั้งใจจะตื่นเช้ามาทำอาหารให้หลานแท้ๆ เลย
“ตั้งใจทำงานนะครับ”
“อือ” ผมพยักหน้าและรับกระเป๋ามาถือเองเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบหน้าผากพระพายอีกที
“บ๊ายบายคุณน้าสิจ๊ะ”
“บ๊ายบายค่า~” พระพายทำตามที่พี่เลี้ยงบอกอย่างว่าง่าย
ผมยิ้มกับภาพนั้นก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ เพื่อที่ทำงานอย่างมีความสุข อา อย่างกับครอบครัวสุขสันต์
...
ชิบหายละ เผลอรวมพี่เลี้ยงเด็กมาเป็นแม่ตอนไหนวะ?
“เพชรคะ ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย?”
ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงหวานๆ ที่เรียกชื่อตัวเองก่อนที่จะยิ้มรับ “ได้ครับ”
หญิงสาวยิ้มหวานตอบกลับมาก่อนที่จะเรียกเพื่อนสองสามคนไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน เธอคงกลัวว่าจะออกตัวแรงไปจนผมรู้ตัว ซึ่งอันที่จริงผมรู้แล้วน่ะนะ...
ปลายรุ้งเป็นผู้หญิงที่ผมรู้จักตอนที่เข้ามาทำงานที่นี่เมื่อเดือนก่อน ว่าตามจริงก็เป็นคนน่ารักอยู่หรอก มนุษย์สัมพันธ์ดี วางตัวดี หน้าตาก็ไม่ใช่ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เธอบังเอิญอายุเท่าผมและทำงานในแผนกเดียวกันเลยทำให้คุยกันง่ายขึ้น หล่อนไม่ค่อยปิดบังเท่าไหร่ว่าชอบพอผมอยู่ แต่ไม่เข้าหาอย่างน่าเกลียด
...ถ้าเป็นสมัยมหา’ ลัยผมคงจะรุกคืบเธอตอบอยู่หรอก แต่ตอนนี้ผมมันเสื้อสิ้นลายแล้วนี่นา มีลูกต้องเลี้ยงหนึ่งคน ไม่อยากหาภาระมาให้ตัวเองเพิ่มเท่าไหร่
ว่าก็ว่าเถอะ สมัยตอนเรียนป. ตรีผมนี่เจ้าชู้ตัวพ่อเลย คบใครได้ไม่เคยเกินสี่เดือนเป็นอันว่าผมต้องปันใจไปหาคนใหม่ซะทุกราย ตอนนั้นนี่มีปัญหารถไฟชนกันบ่อยๆ ผมก็ไม่ได้เข้าหาใครตอนคบกับคนหนึ่งอยู่นะ แต่ถ้ามีคนเข้ามาก็สนองเท่านั้นเอง พอไปต่อโทผมก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปเลย แต่ก็มีบ้างแหละ... แค่ไม่ได้วุ่นวายเท่าก่อนหน้าเท่านั้นเอง
“เพชรอยากทานอะไรคะ” สาวเจ้าเอ่ยปากถาม
“อะไรก็ได้ครับ แล้วแต่รุ้ง” ผมตอบยิ้มๆ ปลายรุ้งหันไปถามเพื่อนชายหญิงอีกสามคนก่อนที่จะได้ข้อสรุปเป็นข้าวแกงแถวๆ บริษัทนั่นแหละ ยังไงที่นี่ก็มีร้านอาหารไม่เยอะเท่าไหร่เสียด้วย
“จริงสิเพชร แล้วนี่หาพี่เลี้ยงเด็กให้หลานได้แล้วเหรอ” พี่ที่ทำงานร่างท้วมตามประสาผู้ชายมีครอบครัวแล้วเอ่ยปากถามออกมาขณะที่เรารออาหารมาเสิร์ฟ
“อ๋อ... ครับ” ผมตอบไปตามเรื่อง
“ไม่คิดจะหาพี่เลี้ยงถาวรบ้างรึไง”
ผมขมวดคิ้ว “หมายถึง?”
“ก็เมียไง!”
คำเฉลยทำให้ผมหัวเราะออกมาก่อนที่จะส่ายหน้า “ยังไม่มีแพลนหรอกครับ”
“จะสามสิบแล้วนา” รุ่นพี่อีกคนผสมโรง “ไม่คิดจะหาบ้างเหรอ... สบายนะเว้ย”
ผมอยากจะตอบกลับไปว่ามันสบายจริงๆ เหรอ มีเมียนี่เหมือนมีโซ่ล่ามเลยนะ ต้องจ่ายเงิน ให้เมียดูบัญชี ต้องดูแลเมีย เคารพเมีย บูชาเมีย... บลาๆ ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงยังไงส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นอย่างงี้อยู่แล้ว
“แล้วได้พี่เลี้ยงมาจากไหนละ” ปลายรุ้งที่นั่งข้างๆ ผมเอ่ยปากเปลี่ยนประเด็นให้
“เป็นน้องชายของครูอนุบาลน่ะครับ”
“ผู้ชาย?” หล่อนทวนอย่างแปลกใจ “จะดีเหรอให้มาอยู่กับหลานสาวน่ะ”
“ก็ดูเป็นคนที่ไว้ใจได้อยู่นะครับ... แต่จริงๆ ก็ตั้งใจจะเอามาอยู่ชั่วคราว ยังเรียนอยู่ด้วย ตอนเปิดเทอมก็คงให้มาช่วยดูแลไม่ได้หรอก”
“อือ ดีแล้วแหละ”
บทสนทนาของโต๊ะอาหารเปลี่ยนไปตามเรื่อง ผมไม่ได้ร่วมพูดคุยด้วยเท่าไหร่ ยิ่งเมื่ออาหารมาเสิร์ฟผมยิ่งเลิกสนใจในทันที ตอบเออๆ ออๆ ไปบ้างตามมารยาทเท่านั้นแหละ
ครืด...
ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่สั่นขึ้นมาดู ก่อนที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ
‘ฟ้าคราม’
…เจ้าเด็กเทวดานั่นโทรมาอะไรตอนนี้เนี่ย?
“ว่าไง” ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปทันที “มีอะไรเหรอ”
[ เปล่าหรอกครับ ผมจะถามว่าคุณเพชรเลิกงานกี่โมง ]
“ห้าโมง ทำไมเหรอ? มีธุระหรือไง”
[ ไม่ใช่ครับ ] เสียงทุ้มตอบกลับมาอย่างไม่รีบร้อน [ ผมจะได้เตรียมอาหารไว้ให้ถูก ]
“เฮ้ย ไม่ต้องเตรียมให้ก็ได้ เตรียมส่วนของพระพายพอ” ผมท้วง
สำหรับอาหารเย็นส่วนของพระพายผมก็ต้องให้พี่เลี้ยงเด็กเตรียมอยู่แล้ว เนื่องจากกลัวว่าถ้าหากเกิดเหตุขัดข้อง ผมกลับบ้านดึกแล้วแกจะไม่มีอะไรทานเอาน่ะสิ
[ ไม่เป็นไรครับ ไหนๆ ก็ต้องเตรียมให้หลานแล้ว เตรียมให้คุณเพชรเลยคงไม่ลำบาก ]
ได้ยินเสียงยืนยันมาแบบนั้นผมก็ถอนหายใจ “แล้วแต่ละกัน แล้วพระพายเป็นยังไงบ้าง”
[ ดูการ์ตูนอยู่ครับ ]
“อ๋อ งั้น...” ได้ยินคำตอบแบบนั้นผมก็เอื้อมมือไป ตั้งใจจะกดตัดสายและทานอาหารต่อสักทีแต่ว่าปลายสายกลับร้องออกมาก่อน
[ คุณเพชรครับ ]
“อะไร” ผมเริ่มจะหงุดหงิดนิดหน่อยแล้ว กูจะกินข้าว กูหิวอยู่!
[ ไม่มีอะไรครับ ]
“ว่าไง...” พอได้ยินคำว่าไม่มีอะไรผมตั้งใจจะเอ่ยปากด่า แต่คนปลายทางกลับเอ่ยออกมาก่อน
[ ผมจะบอกว่าตั้งใจทำงานนะครับ ]
ตู๊ดๆๆๆ
ไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรไป ฟ้าครามก็ตัดสายไปซะแล้ว
ผมมองโทรศัพท์อย่างงุนงงก่อนที่จะหย่อนมันเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อดังเดิม แล้วหันมาสนใจกับอาหารที่เหลืออยู่ครึ่งจานแทน
...นี่กูชักสงสัยจริงๆ แล้วนะว่ากูได้พี่เลี้ยงหรือได้เมีย
ปกติแล้วผมเลิกงานห้าโมงตามที่บอกกับพี่เลี้ยงเด็กไว้ แต่เหมือนกับเกิดปัญหานิดหน่อย... อันที่จริงไม่นิดเท่าไหร่เมื่อมีงานประชุมด่วนเข้ามา และตอนนี้ล่วงเลยมาเป็นเวลาทุ่มหนึ่ง... ผมเพิ่งจะได้ออกจากห้องประชุมเมื่อกี้นี้เอง
ทันทีที่เดินออกมาผมรีบกดเปิดโทรศัพท์มือถือ ก่อนหน้านี้ผมปิดมันตามมารยาทของห้องประชุม ก่อนหน้านั้นผมไลน์ไปบอกเจ้าพี่เลี้ยงรอยยิ้มเทวดาแล้วว่าจะกลับช้า
...เหยดเข้ แปดสายไม่ได้รับ!?
ผมเดินออกมารอรถเมล์อยู่ที่หน้าปากซอยบริษัทขณะที่กดโทรศัพท์หาคนที่โทรมาตั้งแปดสายด้วย
ไม่นานปลายทางก็รับ [ เลิกงานแล้วเหรอครับ ] อีกฝ่ายถามเสียงร้อนรนเล็กน้อย
“เออ” ผมตอบกลับเสียงห้วน “มีอะไรรึเปล่า พระพายไม่สบายเหรอ หรือว่า...”
[ เปล่าครับ เห็นเลิกช้ามาก นึกว่าเป็นอะไรไป ]
รถเมล์สายที่ผมรอมาพอดี โชคดีที่ครั้งนี้รอไม่นาน ผมเดินขึ้นรถทั้งๆ ที่ยังถือโทรศัพท์ไว้ในมือก่อนจะบอกปัดเจ้าฟ้าครามอย่างหงุดหงิด
“ผมไม่เป็นไร แค่นี้นะ” ว่าแล้วก็กดตัดสายทันที
...มึงบ้าหรือมึงบ้า เรื่องแค่นี้โทรมาแปดสาย แหม กูชักสับสนแล้วนะว่านี่กูมีมดลูก เสี่ยงจะโดนดักตีหัวลากไปข่มขืนกระทำชำเราหรือไร!
ตอนนี้ผมรู้สึกหิวไส้แทบขาด ถึงการประชุมจะได้อยู่ในห้องแอร์เย็นๆ (และได้แอบสัปหงกนิดๆ หน่อย) แต่ไม่มีอะไรให้ทานเลย ข้าวกลางวันก็ได้ทานตอนเที่ยง น้ำย่อยแทบจะย่อยเยื่อกระเพาะเป็นอาหารไปซะแล้ว แสบท้องไปหมด
เกือบครึ่งชั่วโมงที่ผมอยู่บนรถเมล์ คงเพราะเริ่มเย็นแล้วเลยไม่ติดเท่าทุกวัน
“คุณเพชร”
“SH*T!” ผมเผลอสบถคำหยาบภาษาประกิดเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อทันทีเมื่อลงมาจากรถเมล์ทั้งๆ ที่ป้ายรถเมล์แม่งมืดชิบหาย “ไอ้เด็กบ้า!” พอหันไปเจอหน้าอีกคนเท่านั้นแหละ แม่งด่าแทบไม่ทัน
“หยาบคายจัง” อีกฝ่ายทักผมหน้ายู่
...ฟรักกกก มึงโผล่มาตอนที่ป้ายรถเมล์ไม่มีใครแถมไฟแถวนี้ติดๆ ดับๆ มึงคิดว่ากูกลัวม้ายย!
“มาทำไม”
“น้าเพชร!”
“พระพายอยากมาเจอน้าเพชรเร็วๆ ครับ”
พี่เลี้ยงเด็กว่าด้วยรอยยิ้มหลังจากที่มีแรงโถมมาแถวๆ เอวผมก่อนหน้านั้นไม่กี่วินาที พอเห็นแบบนี้รู้สึกว่าด่าเจ้าของรอยยิ้มเทวดานี่ไม่ลง ผมอยากจะหอมแก้มพระพายอยู่หรอกแต่ว่าตอนนี้เหงื่อโชกไปหมด เดี๋ยวหลานรู้สึกไม่ดี
“เดี๋ยวน้าค่อยหอมนะ ตอนนี้เหงื่อเต็มเลย” ผมว่าพลางตบหัวแกปุ้ๆ
พระพายหน้าเบ้เสี้ยววินาทีก่อนจะคลี่ยิ้ม “น้าเพชรๆ วันนี้พี่ฟ้าใจดีมากเลย อยู่กับพระพายทั้งวันเลย” ก่อนที่แกจะเอื้อมมือมาจับมือผมไว้
“เหรอ ดีแล้วนะ แล้วพระพายชอบพี่ฟ้ามั้ย”
ผมจับมือแกแล้วเดินไปในซอย ส่วนพี่เลี้ยงเด็กเดินประกบหลานอยู่อีกข้าง
“พระพายชอบพี่ฟ้า!”
ผมแอบลอบเบ้หน้าอย่างขัดใจ อะไรวะ เลี้ยงพระพายมาเป็นเดือนๆ ไม่เห็นบอกว่าชอบผมสักคำ
พอเดินกลับเข้ามาที่บ้านหลานก็จัดการวิ่งไปที่ห้องครัวควบด้วยห้องอาหารของบ้าน พระพายไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะชี้
“น้าเพชรๆ อันนี้พี่ฟ้าทำอร่อยมากเลย น้าเพชรมากินเร็วๆ สิ”
ผมเลิกคิ้วอยากแปลกใจเมื่อหลานบอกแบบนั้น “จ้าๆ อย่าแย่งน้ากินหมดนะ” พูดติดขำแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร พบว่ามีข้าวสวยและกับอีกสองอย่างวางอยู่ ถูกครอบด้วยฝาชีที่ผมนึกแปลกใจว่าบ้านนี้มีมันอยู่ส่วนไหนกันแน่
“คุณเพชรทานอะไรมารึยังครับ” พี่เลี้ยงเด็กที่เดินตามหลังเอ่ยปากถามออกมา
“ยัง” ผมตอบไปตามจริง “หิวอยู่เนี่ย”
“รีบทานเถอะครับ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ”
“ขอบคุณมากนะ” อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขอบคุณ “วันนี้อยู่เกินเวลา ผมจะให้เงินเพิ่ม อา... แป๊บนะ” ผมวางกระเป๋าใส่เอกสารไว้บนเก้าอี้อีกตัวหนึ่งก่อนที่จะควานหากระเป๋าตังค์ตัวเอง
“ไม่ต้องก็ได้ครับ” แต่เด็กมหา’ ลัยเอ่ยขัดออกมาแบบนั้น
“จะไม่เอาเหรอ?” ถามอย่างอดแปลกใจไม่ได้
ผมบอกว่าให้ฟ้าครามอยู่กับพระพายจนถึงประมาณหกโมง แต่ตอนนี้มันเกินเวลาที่บอกมาเกือบจะสองชั่วโมงอยู่แล้ว แถมยังมืดแล้วเสียอีก
“ครับ” พี่เลี้ยงเด็กยืนยัน “จริงๆ ผมกำลังคิดว่า...”
“ว่า?”
“ผมไปรับคุณเพชรที่บริษัทดีมั้ย”
ผมเงยหน้ามองอีกคนตาค้าง คิ้วขมวดเข้าหากันทันทีที่สมองประมวลผลเสร็จ “จะบ้าเหรอ ผมจ้างคุณมาเป็นพี่เลี้ยงพระพายนะ” ...มึงทำหลายหน้าที่ไปหน่อยรึเปล่า!
อีกฝ่ายทำหน้าแปลกใจ “ไม่ได้เหรอ?”
...เอ กูคิดไปเองรึเปล่าว่าไอ้เด็กยิ้มเทวดาหูลู่หางตก?
“ไม่ใช่ไม่ได้” ผมพยายามจะสรรหาถ้อยคำมารักษาน้ำใจ “แต่ผมให้คุณมาเป็นพี่เลี้ยงพระพาย ไม่ต้องลำบากมารับผมหรอก ผมไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย”
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ” ฟ้าครามเอ่ยเสียงอ่อย “แค่เห็นว่าคุณจะลำบาก เพราะคุณไม่มีรถ”
ผมชักจะสงสัยเสียแล้วสิว่าทำไมเจ้าฟ้าครามนี่ถึงเป็นเด็กดีถึงเพียงนี้ นี่คือสมัยเด็กๆ พ่อแม่เลี้ยงด้วยอะไรวะ พาเข้าวัดตั้งแต่เดินได้เลยรึเปล่า ถึงไม่ธรรมะธรรมโมแต่ความเป็นคนดีของมึงนี่เกินมนุษย์ทั่วไปมากนะ
“ไม่เป็นไร ผมไม่อยากรบกวน” ผมปฏิเสธอย่างมีมารยาทอีกที
“ไม่รบกวนสักหน่อย” แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ “ผมจ้างคุณมาเป็นพี่เลี้ยง ไม่ได้ให้มาทำตัวเหมือนจะจีบผม โอเค๊?”
คำพูดเหมือนว่าผมจะอารมณ์เสียมากแต่ผมแค่หงุดหงิดนิดหน่อยเฉยๆ น้ำเสียงเลยดูเหมือนจะพูดเล่นเสียมากกว่า คนตรงหน้าอึ้งไปนิดหน่อยก่อนที่จะเอ่ยปากพูดออกมา
“ถ้าผมตอบว่าไม่ละ”
...รอบนี้คนฟังอย่างผมเป็นฝ่ายอึ้งแทน
ดะ เดี๋ยวๆ ‘ไม่’ ของมึงนี่คือไร หมายถึงมึงกำลังทำตัวแบบจีบกูอยู่เนี่ยนะ!?
“น้าเพชรค้า! ไม่ทานข้าวเหรอคะ!”
“ทะ ทานค่ะ!” ผมตอบหลานกลับไปแทบไม่ทันก่อนที่จะเดินไปหยิบข้าวมาอุ่นในไมโครเวฟแทบจะทันที รู้สึกดีใจมากที่พระพายร้องเตือนออกมาได้ถูกจังหวะแบบนี้
“คุณเพชรครับ”
“อะไร” หันไปถามพี่เลี้ยงเด็กเสียงขุ่น
“อันที่จริงผมล้อเล่นนะครับ” คำพูดนั้นเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงติดขำและรอยยิ้มเทวดาตามสไตล์ของเด็กที่ชื่อฟ้าคราม “งั้นผมกลับบ้านล่ะครับ สวัสดี”
ผมรับไหว้พี่เลี้ยงเด็กอย่างงงๆ ก่อนที่จะรู้ตัวเมื่ออีกฝ่ายเดินออกไปจากบ้านแล้วเรียบร้อย เล่นเอาผมรู้สึกขนอ่อนกูซู่ซ่าเลยทีเดียว
ไอ้เด็กนี่มันไม่ใช่เกย์ใช่มั้ยเนี่ย!
-----------------------------------------------------------
คิดถึงกันม้ายยย! <3
มาอัพคุณเพชรแล้วนะคะ ครุคริ
ดูเหมือนฟ้าครามจะไม่เบาเหมือนกันนะ ฮา
อย่าเยอะลูกเดี๋ยวไก่ตื่น... :katai5:
หรือไก่จะตื่นแล้วนะ ถถถถถถ
-
ก็อย่างที่เพชรว่า ได้พี่เลี้ยงหรือได้เมีย เหมือนจริงนะ ฮ่าๆๆๆ
ฟ้ารุกเร็วมากกกกกกกจริงๆ
ปล.อ่านตอนนี้แล้ว อยากให้เด็กโดนกินอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
น้าเพชรไม่ได้ฟ้าครามเป็นเมียหรอก น่าจะได้เป็นสามีมากกว่ามั้งงงงง หึหึ
-
วันแรกก็รุกหนักเลยนะ
-
แปะๆไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่าน >O<
:L2: :L2:
-
ฟ้าครามน่ารักจังคะ คุณเพชรดูจะไปไม่เป็นเลย อิอิ
-
ฮา...ได้เมีย หรือ ได้สามี
-
ฟ้าไม่ได้เป้นเกย์หรอก
เขาแค่ชอบผู้ชายที่มีลูกติดชื่อเพชรเท่านั้นเอง
เอะ ไม่ต่างกันเหรอ^^
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้ ฉลาด แก่และหล่อไม่แพ้พระเอกเลย อิอิ
-
อ๊ายยยฟ้า(คราม)น่ารักง่ะ
ฟ้ารุกเลยลูก เชียร์ๆ
:pig4: :pig4:
-
แน่ใจเหรอว่าจะได้เมีย :laugh:
-
o13 :-[ :o8: :-[ :o8:
-
หุหุหุ รุกแล้วเว้ย :mew3:
-
น้องพะพลายจะได้น้าเขยละ
-
เชียร์ฟ้าเต็มที่ สมัยนี้คิดอะไรต้องรีบทำ
เดี๋ยวจะโดนแย่งไปเสียก่อน 555
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 4
“วันเสาร์”
[ เดี๋ยววันนี้ผมไปหาลูกเอง ]
“...ห๊า” ผมเอ่ยขึ้นมาเสียงงัวเงีย “คุณจะมาบ้านผม?”
[ ใช่ครับ ] ปลายสายยืนยันอย่างชัดเจน [ ประมาณสิบโมงผมจะเข้าไป... ตอนนี้พระพายตื่นรึยัง? ]
ผมลอบเบ้หน้าในใจกับคำถามที่สมเป็นพ่อคนของคุณปฐพีที่ลอดผ่านโทรศัพท์ออกมา พอเหลือบมองนาฬิกาใกล้ๆ แล้วแทบจะบินไปด่าถึงบ้านได้เลยทีเดียว
...บ้านมึงไม่มีนาฬิกาใช่มั้ย ตอนนี้มันเพิ่งตีห้าครึ่ง!
ขนาดผู้ชายอายุเฉียดสามสิบยังไม่ค่อยอยากจะตื่นเท่าไหร่ แล้วเด็กสี่ห้าขวบมันจะตื่นมั้ยล่ะนั่น!
“ยังครับ” ผมเอ่ยออกมาเสียงฉุนเฉียว
ค่อยๆ ดันกายลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ปกติวันเสาร์เช่นนี้ผมคงจะนอนหลับยาวไปจนถึงแปดโมงกว่า หรือถ้าไม่มีนัดอะไรอาจจะนอนค่อนวันเลยด้วยซ้ำ แต่พอดีครั้งนี้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาปลุกเลยไม่ได้ทำเช่นปรารถนาน่ะสิ
[ งั้นบอกให้ลูกนอนต่อไปเถอะครับ แค่นี้แหละ ]
“ครับ” ผมไม่แม้แต่จะเอ่ยลาด้วยซ้ำ
พอปลายสายวางลงเท่านั้น ผมแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์บ้านของตัวเองด้วยความหงุดหงิดทันที
...ลูกมึงไม่ตื่นหรอก แต่กูเนี่ยที่ต้องตื่น!
นอนกลิ้งอยู่บนเตียงแบบไม่สมวัยสักพักหนึ่งก่อนที่จะรู้ตัวว่าไม่สามารถอีกต่อไป ลงท้ายด้วยการที่ผมต้องฝืนลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วหาอะไรทำ
ผมเลือกที่จะไปรดน้ำต้นไม้ต้นเล็กๆ ที่ปลูกไว้ตรงระเบียงบ้านแต่ละชั้น ยกเว้นฝั่งห้องของพระพายเพราะกลัวแกตื่น หลังจากนั้นก็มานั่งดูทีวี เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ เพราะไม่มีอะไรน่าดูสักอย่าง ตอนนี้มีแต่รายการธรรมะ ซึ่งผมก็ไม่ได้เข้าถึงศาสนามากเลยสินะ?
“น้าเพชรค้า...”
เสียงอู้อี้ๆ ทำให้ผมต้องหันไปที่บันไดอย่างแปลกใจก่อนที่จะเอ่ยปากถามออกมา
“ทำไมวันนี้ตื่นเร็วจังพระพาย เพิ่งเจ็ดโมงเองนะ?”
หลานเดินขยี้ตาเข้ามานั่งบนตักผมอย่างไม่เขอะเขินก่อนที่จะคลี่ยิ้มหวาน “วันนี้วันเสาร์”
“แล้ว?” ผมไม่ค่อยเข้าใจคำตอบของแกเท่าไหร่
พระพายทำหน้ายู่ “ก็วันนี้พระพายจะได้เจอพ่อ” ผมร้องอ๋อเบาๆ กับคำตอบของแก “แล้วทำไมวันนี้น้าเพชรตื่นเร็วจังคะ”
...แหม ตอบไม่ได้เลยว่าพ่อหนูแหละโทรมาปลุกน้าไม่รู้เวลา
“นอนไม่หลับจ้า” ผมตอบก่อนที่จะเอาคางวางบนหัวทุยๆ แล้วส่ายหน้าไปมา หลานหัวเราะออกมาเบาๆ ตามสไตล์เด็กบ้าจี้ ยิ่งเห็นแบบนี้ยิ่งหมั่นเขี้ยว อยากจะฟัดซะเหลือเกินจริงๆ
“น้าเพชรเป็นอะไรเลยนอนไม่หลับคะ”
เจอคำถามแบบนี้จากหลานวัยสี่ห้าขวบผมก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน
“เมื่อวานน้าดูหนังผี... น่ากลั๊ว... น่ากลัว” ผมโกหกคำโต
“พระพายนึกว่าน้าเพชรอยากเจอคุณพ่อเหมือนพระพายซะอีก”
ผมไม่ตอบอะไร จับแกฟัดเป็นการเลี่ยงคำตอบเสีย
พระพายเป็นเด็กที่รู้เยอะกว่าเด็กวัยเดียวกัน ผมคิดว่าเป็นเพราะว่าการที่อยู่กับพี่เพลงคนเดียวมาตลอดทำให้แกต้องดูแลตัวเองให้เป็นเลยมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กวัยเดียวกัน แต่พระพายก็ยังเป็นเด็ก... ยังเป็นผ้าผืนสีขาว ผมไม่อยากให้แกมารับรู้เรื่องความขัดแย้งของผู้ใหญ่เสียเท่าไหร่หรอก
ผมไม่ชอบคุณปฐพีคืออะไรที่ชัดเจนอยู่แล้ว เอาที่จริงไม่อยากผูกสัมพันธ์เลยด้วยซ้ำ แต่การที่จะไม่ให้แกได้เจอพ่อแท้ๆ ของตัวเองก็แย่ไปหน่อย ผมไม่อยากจะกีดกันพ่อลูกหรอก อย่างไรพระพายก็มีเลือดของเขาครึ่งหนึ่งนี่นา
“เดี๋ยวน้าไปทำอาหารให้ดีกว่านะคะ”
ผมเอ่ยออกมาเมื่อเห็นนาฬิกา พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว
“ค่า” พระพายขานรับ เปลี่ยนช่องทีวีเป็นช่องการ์ตูนโดยผมไม่ต้องสั่งแม้แต่นิดเดียว
“วันนี้รอคุณพ่อที่บ้านนะ คุณพ่อจะมาหา”
“ได้ค่า” ผมลูบหัวแกเล็กน้อยและผละออกมา ตอนนี้พระพายให้ความสนใจกับพวกโดราเอมอนไปแล้ว
หลานเอ๊ย... หันมาหาน้าหน่อยก็ได้นะ นี่กูสู้ไอ้แมวผีไม่มีหูไม่ได้เลยเหรอวะเนี่ย
ปิ๊งป่อง!
“คุณพ่อมาแล้วแน่เลย เดี๋ยวน้าไปเปิดประตูให้ก่อนนะคะ”
“ค่า~” พระพายยิ้มกว้าง ขานรับเสียงระรื่น
ผมเดินออกมาหน้าบ้านและหยิบรองเท้าแตะเน่าๆ มาสวม เดินไปที่ประตู แต่คนที่ยืนรออยู่ตรงนั้นทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย
“ฟ้าคราม?”
“คุณเพชร... สวัสดีครับ” อีกฝ่ายหันมาคลี่ยิ้มใส่และยกมือไหว้
ผมยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน “มาทำอะไรน่ะ วันนี้วันเสาร์นะ” ผมให้เขาทำงานแค่วันธรรมดา ส่วนวันเสาร์ – อาทิตย์ผมไม่มีงาน เรื่องอะไรจะต้องเสียเงินเพิ่มล่ะ
“พี่น้ำไปสัมมนาเมื่อวานแล้วซื้อนี่มาฝากครับ” ฟ้าครามคลี่ยิ้มเทวดาและชูกล่องอะไรสักอย่างสามสี่กล่องขึ้นมา “ผมเลยเอามาให้”
พอได้ยินคำตอบเช่นนั้นผมก็เลยเปิดประตูบ้าน ตอนแรกนึกว่ามันจำวันผิดอะไรแบบนี้ซะอีก ที่แท้คุณว่านวารีก็ฝากของมาให้ เห็นทีผมต้องโทรไปขอบคุณเสียแล้ว
“ขอบคุณมากนะ จริงๆ รอเอามาให้วันจันทร์ก็ได้”
“มันเป็นขนม... กลัวจะไม่อร่อยน่ะสิครับ”
ผมครางรับในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ “ผมเพิ่งซื้อขนมมาเหมือนกัน รบกวนฝากเอาไปให้ครูน้ำด้วยนะ” ว่าแล้วผมจะปิดประตู ตั้งใจจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อไปหยิบขนมที่ได้รับมาจากเพื่อนที่ทำงาน เยอะจนกินไม่หมดเลยทีเดียว
“ผมขอเข้าไปได้มั้ยครับ”
ผมหันขวับเข้ามาตามคำพูดของอีกฝ่าย เลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงว่าทำไมกูต้องให้มึงเข้ามา
ยังตกใจไม่หายกับคราวที่แล้วนะ ถึงมันจะล้อเล่นแต่มันก็แอบผวานิดๆ นะเฟ้ย จริงๆ มันก็แอบเหมือนเกย์อยู่หรอก หน้าตาดีซะขนาดนี้ ปกติคนประเภทชอบปลูกป่ามักจะหน้าตาค่อนข้างสะอาดสะอ้านแบบนี้ซะด้วย
“...ไม่ได้เหรอครับ”
มันทำหูลู่หางตกเหมือนลูกหมาอีกแล้ว!
ผมเม้มปากแน่น นี่มันรู้รึเปล่าว่าต้องทำแบบไหนผมถึงจะยอมแพ้มัน สุดท้ายผมก็ยอมเลื่อนมือไปเปิดให้อีกฝ่ายเข้ามาจนได้
พอเห็นแบบนั้นเจ้าฟ้าครามก็คลี่ยิ้ม “ขอบคุณครับ” เดินเข้ามาในบ้านอย่างไม่มีลังเล
...แหม ทำเนียนเลยนะ
“คุณพ่อ!” พอเปิดประตูเข้ามาในตัวบ้านพระพายก็ถลาเข้ามาหาร่างสูงข้างหลังผมอย่างไม่มีลังเล
พี่เลี้ยงเด็กหัวเราะร่า “พี่ฟ้าเองจ้า”
“อ้าว...” หลานหน้าแตกเลยสิทีนี้ แกหันมามองหน้าผม ก่อนที่จะหันไปมองหน้าฟ้าครามใหม่ สุดท้ายก็เอ่ยออกมาหน้าบูด “คุณพ่อไม่มาเหรอคะ”
“เดี๋ยวคุณพ่อมาจ้า พี่ฟ้าเอาของมาฝากก่อน” ผมตบหัวแกเบาๆ พอได้ยินแบบนั้นหลานก็ยิ้มออก “ขอบคุณพี่ฟ้าด้วยสิพระพาย”
“ขอบคุณมากค่า” ตัวเล็กยกมือไหว้เอ่ยขอบคุณเสียงดัง
ฟ้าครามยิ้ม ลดตัวลงไปอยู่ระดับเดียวกับหลานก่อนที่จะจับแก้มหลานเบาๆ “เก่งมาก เดี๋ยวไปขอบคุณครูน้ำด้วยนะ ครูน้ำเอามาฝาก”
“ค่า~”
ผมถือโอกาสช่วงเวลานี้ไปหยิบขนมที่เพื่อนร่วมงานซื้อมาฝากจากการไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด คนที่ซื้อมาฝากก็ไม่ใช่ใคร ปลายรุ้งนั่นแหละ อันที่จริงมันหมกอยู่ในบ้านผมนานแล้ว หวังว่าไอ้ฟ้าครามคงจะไม่เห็นหรอกนะ
“ฝากให้คุณว่านวารีด้วยนะ” ผมหาถุงใส่ให้เรียบร้อยและส่งให้พี่เลี้ยงเด็กที่กำลังเล่นกับพระพายอยู่
ปิ๊งป่อง!
“คุณพ่อแน่เลย!”
พระพายเอ่ยเสียงดังอย่างตื่นเต้นก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู วิ่งไปที่หน้าบ้านอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงกริ่งอีกครั้งหนึ่ง
“พระพาย! ระวังล้มนะ!” ผมเอ่ยเตือนแต่ดูเหมือนหลานจะไม่ฟังเท่าไหร่ วิ่งหาพ่อตัวเองอย่างเดียว
“งั้นเดียวผมกลับล่ะครับ”
เด็กหนุ่มวัยมหา’ ลัยเอ่ยปากขึ้นมาเสียงนุ่มเหมือนกับประจำพลางเอื้อมมือมารับถุงตอบรับน้ำใจที่ผมฝากให้พี่สาวเขา เพียงแต่...
“...จะปล่อยได้ยัง”
“โอ๊ะ ขอโทษครับ” พี่เลี้ยงเด็กคลี่ยิ้มเทวดาออกมาเล็กน้อย “ไม่ได้ตั้งใจ”
...ไม่ได้ตั้งใจบ้านมึงเหรอทำเนียนจับมือกูเนี่ย!
แม้ในใจอยากจะตะโกนออกไปอย่างงั้นที่ไอ้เด็กเจ้าของรอยยิ้มเทวดาเอื้อมมือมารับของแล้วทำเนียนกุมมือผมไปด้วยเสียนานสองนาน แต่คิดว่าผมจะทำแบบนั้นไหม... ไม่ ใครจะทำ แก่กว่ามันตั้งเยอะ ยอมให้ลวนลามสักหน่อยก็ได้ สงสัยมัน ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ จริงๆ!
แต่... แหมะ ถ้าไม่ได้ตั้งใจยังกุมมือกูขนาดนี้ ถ้าตั้งใจนี่มึงจะเขมือบหัวกูเลยรึเปล่า
ผมเดินออกมาที่หน้าบ้านก่อนที่จะเห็นร่างโปร่งของชายหนุ่มวัยแก่กว่าผมสี่ห้าปีอุ้มลูกตัวเองขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวาอย่างรักใคร่ ก็ยอมรับหรอกนะเรื่องคุณปฐพีรักลูก... แต่ผมก็ไม่ยอมให้อภัยเรื่องที่เขาทิ้งพี่ผมไปและปล่อยให้เมียใหม่รังแกพระพายอยู่ดี
“นั่นคุณพ่อพระพายหรือครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยปากถาม “หน้าไม่ค่อยเหมือนกันเลย”
“พ่อแท้ๆ เลยล่ะ” ผมตอบเสียงเรียบ
“แล้วแม่...?”
“พี่สาวผมเสียไปแล้ว”
ดูเหมือนเจ้าฟ้าครามจะงุนงงไปนิดหน่อย สุดท้ายก็เอ่ยปากออกมาเบาๆ “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรๆ” ผมเอ่ยปัดอย่างไม่ได้คิดอะไรมากเท่าไหร่
“งั้นพี่สาวคุณเพชรต้องสวยมากๆ แน่ๆ พระพายถึงออกมาน่ารักขนาดนี้” ดูเหมือนพี่เลี้ยงเด็กจะพยายามเบี่ยงเบนประเด็น
“ก็ใช่...” พี่เพลงถือเป็นคนสวยคนหนึ่งเลยแหละ อาจจะไม่ได้สวยจัดอะไรมากแต่ก็อยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างจะดูดีกว่าคนทั่วๆ ไปอยู่มาโข
“ผมไม่แปลกใจ... คุณเพชรก็หน้าตาดีออก”
เจอประโยคท้ายเข้าไปเล่นเอาผมเงียบกริบ ก้าวเท้าเดินให้เร็วกว่าปกติทันที รู้สึกร้อนวาบไปหมด
...หยุด ไม่ได้ร้อนวาบเพราะเขิน มันเป็นเพราะขนลุกซู่ต่างหาก!
“สวัสดีครับ”
พอเดินมาใกล้หน้าบ้านคุณปฐพีก็เอ่ยปากทักทายผมทันที แต่ไม่วายให้ความสนใจกับคนที่เดินตามหลังมากเสียมากกว่า ชายวัยสามสิบเศษขมวดคิ้วนิดหน่อยอย่างงุนงง
“สวัสดีครับคุณปฐพี” ผมยกมือไหว้อย่างพอเป็นมารยาท “ฟ้าคราม นี่คุณปฐพี พ่อของพระพาย” ผมถือโอกาสนี้แนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันเสียเลย
เด็กหนุ่มยกมือไหว้และระบายรอยยิ้มเทวดาใส่คุณปฐพี เจ้าเด็กนี่มันสูงจริงๆ เลยนะ... ไซส์เดียวกับพ่อพระพายเลย ดีไม่ดีอาจจะสูงกว่าเสียด้วยซ้ำ สำหรับคนสมัยนั้นคุณปฐพีนี่อยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างสูงแล้วนะ
“คุณปฐพีครับ นี่ฟ้าคราม... พี่เลี้ยงของพระพาย” ผมผายมือไปทางฟ้าคราม
“อ๋อ” พอได้ยินแบบนั้นพ่อของหลานก็ร้องออกมาเบาๆ “ขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกผมนะครับ ถ้าเกิดต้องการเงินเพิ่ม...”
“คุณปฐพี” ผมเอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ
สิ่งหนึ่งที่ผมไม่ชอบของอดีตพี่เขยคนนี้เลยคือความคิดที่ว่าเงินช่วยได้เกือบทุกอย่าง อันที่จริงมันก็ช่วยได้จริงๆ แต่ผมรู้สึกว่าบางทีมันก็ให้อะไรไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่นตอนที่เขาหย่ากับพี่เพลง ถึงเขาจะได้เจอพระพายบ้างแต่พระพายก็ไม่ได้ใช้ชีวิตกับพ่ออยู่ดี ลึกๆ แล้วแกก็คงขาดอะไรบางอย่างไปส่วนเขาก็คอยเอาแต่ช่วยเหลือเรื่องเงินเท่านั้นเอง...
ฟ้าครามเหมือนจะรู้ถึงความไม่พอใจของผม “ไม่เป็นไรครับ” พี่เลี้ยงเด็กยกยิ้มเทวดา “ผมว่าที่ได้ก็พอแล้ว... อีกอย่างผมถือว่าช่วยพี่ด้วย”
“พี่?” คุณปฐพีทวนคำอย่างงุนงง ไม่น่าแปลกเมื่อผมไม่ได้เล่ารายละเอียดให้เขาฟังเสียเท่าไหร่
“ครับ ครูน้ำ ครูประจำชั้นพระพายน่ะครับ”
“คุณว่านวารีน่ะเหรอ... ผมคิดออกแล้ว” พ่อของหลานพยักหน้า “แล้ววันนี้ก็ทำงานเหรอ”
“เปล่าครับ พอดีผมเอาของฝากมาให้คุณเพชร พี่น้ำฝากมา” ฟ้าครามตอบไปตามจริง
ผมรู้สึกอยากจะออกไปจากตรงนี้เหลือเกิน คือกูอยากอาบน้ำ... จริงๆ ผมควรจะอาบน้ำนานแล้วแหละ แต่ฟ้าครามมาเสียก่อน แถมคุณปฐพีก็มาเสียเก้าโมงเศษทั้งๆ ที่บอกผมว่าจะมาสิบโมง ยังดีที่ชุดนอนผมไม่ทุเรศจนมารับแขกไม่ได้
“จริงสิ... ไหนๆ ก็ได้เจอพี่เลี้ยงแล้ว เราไปทานข้าวเที่ยงกันหน่อยมั้ยครับ”
อะ! ไร! นะ!
ผมแทบจะตาเหลือกทันทีเมื่อจู่ๆ คุณปฐพีเอ่ยปากขึ้นมาแบบนั้น หันมามองหน่อยได้มั้ยว่ากูอยู่ในสภาพแบบไหน เพิ่งกำลังจะสิบโมงอยากทานข้าวเที่ยงกันแล้วเหรอ แล้วที่สำคัญไอ้คนที่โทรมาปลุกเผื่อบอกว่าจะมาเจอที่บ้านน่ะใคร แบบนี้ไม่ต้องปลุกกูก็ได้นะ!
“เอ่อ...” ฟ้าครามหันมามองหน้าผมเล็กน้อยอย่างชั่งใจ
ผมกลอกตาไปมา ส่งสายตาเป็นเชิงว่าอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ
ลงท้ายด้วยการที่พี่เลี้ยงเด็กหันไปเอ่ยปากบอกกับพ่อของหลาน “ก็ดีครับ”
“งั้นพระพายอยากกินอะไรลูก” ได้รับคำตอบตกลงแบบนั้นคุณปฐพีก็หันไปถามหลานที่ตัวเองอุ้มอยู่ในอ้อมกอดทันที
“พระพายอยากกินซูชิ!”
“โอเคๆ... ซูชิจ้ะ งั้นไปกินอาหารญี่ปุ่นกันนะ”
ผมลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน พระพายอยากกินผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธหรอก แค่คิดว่าบางทีวันเสาร์ก็อยากจะหยุดอยู่บ้านสบายๆ บ้าง ยิ่งวันนี้ตื่นเช้าผิดปกติผมยิ่งไม่อยากจะไปไหนเลย
“งั้นเข้ามานั่งข้างในกันก่อนสิครับ”
ผมเอ่ยปากออกมาเสียงเรียบก่อนที่จะเชิญทั้งสองเข้ามานั่งในบ้านตามมารยาทอีกที ไม่ลืมที่จะจัดการเสิร์ฟน้ำให้คุณปฐพีและพี่เลี้ยงเด็กที่มานั่งคุยกันในห้องนั่งเล่น
“คุณเพชรครับ” ฟ้าครามเอ่ยเสียงอ่อย
ผมหันไปเลิกคิ้ว “มีอะไร”
“ถ้าคุณไม่อยากไป... เอ่อ...”
“ช่างมัน” ผมตอบปัดอย่างไม่นึกใส่ใจอะไรนักแต่ดูเหมือนพี่เลี้ยงเด็กจำเป็นจะหน้าเสียไปนิดหน่อย “ผู้ใหญ่ชวน จะปฏิเสธก็เสียมารยาท” ผมเอ่ยต่อเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าสลด
“...ครับ” ฟ้าครามพยักหน้าเล็กน้อย
ผมขอปลีกตัวออกมาให้พ่อลูกและพี่เลี้ยงเด็กนั่งคุยกันไปตามประสา แต่พอเดินขึ้นบันไดมานิดหน่อยก็อดที่จะหันกลับไปมองไม่ได้
...ฟ้าครามเล่นทำหน้าเหมือนเทวดาตกสวรรค์เลยแฮะ
------------------------------------------------------
ฟ้าครามดูเป้าหมายมากกว่าเลี้ยงหลานด้วยเหรอคะ!
...เจ้าตัวก็ออกจะพูดอย่างชัดเจนว่า "รักเด็ก" นะ ถถถถถ
หายไปนานพอควร หลังจากนี้อาจจะหายไปอีกค่ะ
พอดีใกล้สัปดาห์สอบ แต่จะพยายามมาในสองอาทิตย์นะคะ
พรุ่งนี้วันพ่อแล้ว อย่าลืมกราบท่านนะคะ เพราะท่านมีพระคุณมากที่ทำให้เราเกิดมา
และอย่าลืมไหว้พ่อหลวงด้วยนะคะ เชื่อว่านพระองค์คงไม่ปรารถนาสิ่งใดมากกว่าการที่คนไทยรักกันอีกแล้ว
รัก รัก รัก!
ติดต่อกันได้ที่ทวิตเตอร์นะคะ @ni_new13 (บอกไปยังหว่า)
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ฟ้าครามยังคงเนียนคงเส้นคงวา
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6:
ชอบน้าเพชร
-
พระเอกหงอยไปเลยสิคะ อิอิ แต่นางเนียนไปนะ เข้าหาทางเ้ด็กเนี่ยะ 5555
-
ฟ้าคราม น่ารักอ่า มีแอบเนียนจับมือด้วยอะ
อยากสมัครเป็นหวานใจเพิ่มอีกตำแหน่งก็รีบๆบอกคุณเพชรเค้านะคะ
จะได้กันที่ไไว้ให้ฮ่าๆ
แอบๆ คิดว่าคุณพ่อแท้ๆน้องพระพายแอบคิดไรกะคุณเพชรไหมน๊าา
(หรือเราคิดมากไปเองหว่า ><)
-
พระเอกจะเป็นใครแน่น้อออ
ไม่ใช่เซอร์ไพรส์กลายเป็นคุณปฐพีนะ
ไม่ได้การละ ยังไว้ใจไม่ได้แฮะ :hao4:
-
ฟ้าครามสู้สู้นะ เชียร์สุดใจ
-
ฟ้าเนียนตลอดอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
คนแก่เริ่มรู้ตัวทีละนิดละน้อย ฟ้าสู้ๆ
-
ผู้ชายรักเด็ก อร้ายยยยยยยยย<3
สรุปคุณปฐพีอาจเป็นพระเอก ตึ่งโปะ!
-
เทวดาตกสวรรค์
หรือหมาหู่ลู่หางตกกันแน่^^
เฮ่ หรือคุณคุณปฐพีจะเป้นตัวแปรของการรัก(น้าของ)เด็ก
-
ฟ้าครามสู้ ๆ คนอ่่านเชียร์อยู่จ้าาาาาา
:L2: :L2: :L2:
-
ดูท่าแล้วไม่ได้เมียหรอกนะเพชร จะได้เป็นเมียเค้ามากกว่า ฟ้าครามนี่ตั้งใจหรือว่ายังไง เหมือนจะหยอกนิดๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ฟ้าคราม นายรุกไปเรื่อยๆ เดี๊ยวก็ใจอ่อน
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อิอิ พี่เพชรเราโดนรุกซะ
-
น่ารักอ่ะ!! :hao7: ไม่ใช่ไปๆมาอีปฐพีนี่ก็แอบชอบคุณเพชรของเราเหมือนกันนะ o22
-
ฟ้าครามบุกเนียนมากจ๊ะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao6:
-
น้าเพชรแอบฮานะคะเนี่ยย
เกลียดคุณพ่อน้องพระพรายจังงง !!
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟ้าครามดูหวังผลมากกว่าเลี้ยงพระพายนะ
:hao6:
-
ฮา...ได้เมีย หรือ ได้สามี
ช่ายยยย ต้องได้สามีสิ :katai4:
-
ฟ้านายอยากเป็นภรรยาหรือสามีกันแน่ มันไม่เคลียร์นะ! :katai1: มาต่ออีกเร็วๆนะครับ :katai4: :katai4:
-
:mew1:
-
ฟ้าคราม นี่เค้าเรียกเนียนสุดๆไปเลยน้ะ
-
ฟ้าครามมาแบบเนียนๆอ่ะ ชอบอ่ะ น่าร๊ากกก
-
ฟ้าคราม อ่านมาตั้งแต่ต้นนี่ ดูเหมือนแกใช้พระพายเป็นเรื่องบังหน้านะ 5555
ตอนแรกคิดวาจะเป็นพ่อพระพายซะอีก แต่เป
ลี้ยงเด็ก ก็ดีนะ เจตนาโจ่งแจ้งมาก ว่าอยากได้น้าอ่ะ 555
ปรึเด็นอยู่ตรงที่ ใครจะพระเอก ใครจะนายเอก ถ้าภาษาฟิค ใครจะเมะ ใครจะเคะ หรือภาษาทั่วไป ใครจะรุกจะรับ ตอบ! !! 55555
-
ก็น่าติดตามครับ แต่สงสัยจะยาว
-
:L2:
-
ไม่ใช่ทำไปทำมากลายเป็นฟ้าครามคคู่กับปฐพี
ก้อเรื่องง single papa นี่เนาะ จะมีคู่ได้ยังงัย
-
เราสัมผัสได็ถึงกลิ่นอายของ3Pเบาๆนะคะ?
-
ฟ้านี่ไม่ค่อยเลย เนียนจับมือน้าเพชรซะแล้ว
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 5
“หยอด”
“พระพายอยากกินซูชิ!”
“จ้าๆ รอแป๊บน้า คุณพ่อต่อแถวให้อยู่”
ผมเอ่ยพลางโยกเด็กน้อยที่นั่งตักผมอยู่ไปมา ชี้ไปที่คุณปฐพีซึ่งกำลังคุยกับพนังงานอยู่ ด้วยความที่วันนี้เป็นวันเสาร์ ร้านอาหารคนเลยเยอะเป็นพิเศษแม้ว่าตอนนี้จะเพิ่งสิบเอ็ดโมงก็ตาม ไม่นานเขาก็เดินมาบอกว่าอีกสองคิวเท่านั้น คงไม่นานเท่าไหร่
“พระพายอยากได้อะไรมั้ยลูก”
“ม่ายยยยยย” หลานส่ายหน้าเมื่อพ่อตัวเองถามแบบนั้น “วันนี้ได้เจอพ่อ พระพายดีใจแล้ว”
“ชื่นใจจังเลย มาหอมทีสิ”
คุณปฐพียิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนตามประสาพ่อที่รักลูกมาก คว้าตัวพระพายไปอุ้มไว้ บางทีผมก็อยากจะถามอยู่ว่าเขาอุ้มพระพายไหวอีกเหรอ ตัวหลานไม่ใช่เบาๆ เลยนะ ผมอุ้มแกนานๆ ไม่ค่อยได้หรอก
“เงียบเลยเหรอ...” ผมละสายตาพ่อลูกแล้วหันไปเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างกายแทน
อา ตอนนี้ฟ้าครามยังทำหางลู่หูตกไม่หายเลยแฮะ
เขาส่ายหน้าหงอยๆ “แล้วผมจะพูดอะไรล่ะครับ”
“ไม่ต้องเครียดก็ได้” ดูเหมือนเขายังไม่หายเครียดแม้ว่าผมจะพูดอย่างงี้ก็ตามที
เหอ คิดอะไรอย่างกับผู้หญิง แค่การที่เขาตอบรับคำเชิญของคุณปฐพีจนผมต้องออกมาจากบ้านตัวเองไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดมากขนาดนั้นหรอกนะ แค่รู้สึกขึ้เกียจเฉยๆ เท่านั้นเอง
“แต่ว่า... คุณเพชรไม่อยาก...”
“ช่างมันเถอะน่า” ผมเอ่ยย้ำคำนี้อีกครั้ง “ความสุขหลาน”
คนข้างๆ ยิ้มออกมาบางๆ “คุณเพชรนี่รักพระพายมากเลยนะครับ” เขาเหลือบตาไปมองที่พระพายที่กำลังอยู่บนอ้อมกอดของคุณปฐพี
“แหงสิ หลานคนเดียวนี่นา ไม่รักแล้วจะไปรักใคร”
“ก็อย่างแฟน...?”
ผมเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่มีหรอก”
“อย่างคุณเพชรเนี่ยนะ?” คนข้างกายทำเสียงไม่น่าเชื่อ ผมหันไปเลิกคิ้วนิดหน่อยเป็นเชิงถามว่าทำไมทำให้เขาคิดว่าผมจะมี ดูเหมือนเขาเข้าใจภาษากายของผมเสียด้วย “ผมว่าคุณเพชรคงจะมีแต่คุณไม่เอาเขามากกว่าล่ะมั้ง”
“ไม่ใช่สักหน่อย” ผมเอ่ยเถียง “วัยนี้แล้วความรักมันไม่สำคัญขนาดนั้นแล้ว ไม่เหมือนวัยรุ่นหรอก สมัยก่อนก็มีเหมือนกันแหละ” อธิบายตามประสา คงเป็นเพราะว่าผมกับฟ้าครามวัยต่างกันล่ะมั้ง จะว่าไปมันก็เกือบจะสิบปีเลยนะ... อา มาคิดแบบนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่จัง “ตอนนี้ผมมีอะไรสำคัญกว่านั้นเยอะ”
“อาฮะ” ดูเหมือนเจ้าของรอยยิ้มเทวดาจะเข้าใจผม “พระพายน่ะหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิ จะไปเป็นใครที่ไหนอีก”
เด็กหนุ่มข้างกายพยักหน้าเบาๆ “หมายความว่าถ้าคุณจะมีแฟน คนๆ นั้นก็ต้องรักพระพายมากอย่างที่คุณรักงั้นสิครับ?”
“ก็ประมาณนั้นมั้ง” ผมตอบไปตามจริง
“อย่างงี้พวกสาวออฟฟิศก็คงลำบากสินะ...” ฟ้าครามพึมพำเบาๆ “เพราะคุณเพชรชอบคนที่เลี้ยงพระพายได้ซะด้วย”
“...”
“อย่างพวกพี่เลี้ยงเด็กนี่คงจะดี”
ฟ้าครามไม่ว่าเปล่า เขาหันมามองผมและคลี่ยิ้มน้อยๆ เหมือนกับเทวดาจำแลงอีกครั้งหนึ่ง เพียงแต่คำพูดเขาไม่ได้ดูเหมาะกับรอยยิ้มนั้นเลย
...เหยดเข้ ถ้าจะรุกขนาดนี้ มึงแดกหัวกูเลยดีมั้ย!
“คิวที่เจ็ด คุณปฐพีค่ะ...”
เสียงประกาศจากพนักงานทำให้ผมลุกพรวดขึ้นมาได้ ขอบคุณมากที่คุณปฐพีถูกเรียกเวลานี้พอดี พ่อลูกก็เดินเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นราคาแพงโดยมีผมเดินเข้าไปติดๆ ไม่คิดจะเรียกพี่เลี้ยงที่ถูกรับเชิญมาทานข้าวด้วยเลยสักนิดเดียว
ผมว่าไอ้เด็กนี่น่ากลัวเกินไปแล้ว... มันชักจะเยอะเกินไปแล้ว ผมไม่ใช้พวกซื่อบื้อนะ มาพูดจาแถมมองหน้าเหมือนอยากจะเขมือบผมเข้าไปทั้งตัวแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยก็รู้ตัวปะวะ ชิบหายแล้วไงพชร ไอ้เด็กนี่แม่งเป็นเกย์จริงๆ ใช่มั้ยวะเนี่ย
กูขอสงสารผู้หญิงไทยได้มั้ยวะ มึงแสนดีขนาดนี้มึงกินผู้หญิงไปเห๊อะ... มาปลูกป่าทำไม!
“พระพายกินอะไรเอ่ย” คุณปฐพีเอ่ยถามลูกตัวเอง
ผมมองเมนูไปเรื่อย ไม่ได้อยากทานอะไรเป็นพิเศษรู้สึกหวาดๆ กับคนข้างกายเล็กน้อยเท่านั้นเอง
เนื่องด้วยพระพายเข้าไปนั่งกับคุณพ่อของแกเรียบร้อย ผมเองก็นั่งตรงข้ามกับหลานแต่ว่าข้างๆ เป็นพี่เลี้ยงเด็กแทน ในใจอยากจะบอกกับคุณปฐพีว่าเปลี่ยนที่กันได้มั้ยอยู่หรอกนะ แต่นี่มันวันของพ่อลูก ผมจะไม่เอ่ยปากให้บรรยากาศกร่อย
“คุณเพชรทานอะไรครับ”
“อะ เอ่อ...” ผมอ้ำอึ้ง มึงหันไปสั่งของมึงสิ หันมาหากูทำไม อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอก แต่ไม่ได้ทำเพราะหลานอยู่ “เอานี่ละกันครับ” สุดท้ายผมก็จิ้มเมนูให้พนักงานดูแทน
พอสั่งอาหารเสร็จสรรพแล้วคุณปฐพีจึงเอ่ยปากถามพี่เลี้ยงเด็ก เป็นการเปิดประเด็นบนโต๊ะอาหาร
“นี่คุณอายุเท่าไหร่น่ะ”
“ยี่สิบสองครับ”
“เหรอ... แล้วเรียนอะไรอยู่”
“ทันตะฯ ครับ”
เจ้าของรอยยิ้มเทวดาเอ่ยพร้อมกับบอกชื่อมหา’ ลัยต่อมา เป็นมหาวิทยาลัยที่ชื่อดังในด้านนี้ไม่น้อย จริงๆ ผมก็พอรู้แล้วแหละเนื่องจากเห็นเขาในชุดนักศึกษาและเคยถามคำถามนี้มาแล้ว อีกอย่างมันเป็นสถาบันที่ตั้งก่อนผมย้ายไปต่างประเทศเลยรู้จักอยู่แล้วด้วย
“ปีสี่ใช่มั้ย?”
“อ๋อ... เปล่าครับ ปีสาม”
คำตอบของฟ้าครามทำให้ผมเลิกคิ้วนิดหน่อย “เรียนช้าเหรอ” ปกติอายุยี่สิบสองน่าจะอยู่ประมาณปีสี่หรือไม่ก็ปีห้าแล้วนี่นา
“ผมไปแลกเปลี่ยนมาหนึ่งปีน่ะครับ”
“อ๋อ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจแต่ไม่คิดจะถามอะไรต่อ ปล่อยให้คุณปฐพีสอบถามไปแทน
“ได้ยินว่าพี่สาวเป็นครูใช่มั้ย มีพี่น้องกี่คนเหรอ”
“ผมเป็นลูกคนที่สามครับ มีพี่สาวหนึ่ง พี่ชายหนึ่ง” ฟ้าครามเอ่ยปากบอกออกมา นั่นเป็นข้อมูลของเขาที่ผมเพิ่งรู้เหมือนกัน “ที่บ้านผมมีเด็กเยอะก็ลูกของพวกพี่ๆ น่ะครับ”
พ่อของพระพายพยักหน้า “ดีนะมีพี่น้อง จะได้คอยช่วยเหลือกัน”
“ครับ” ฟ้าครามรับคำยิ้มๆ
“แล้วลูกผมดื้อบ้างมั้ย ทำอะไรยุ่งยากรึเปล่า”
“พระพายเป็นเด็กดีนะคะ!”
หลานเถียงออกมาเบาๆ แล้วทำหน้ายู่ เป็นท่าทางน่ารักที่ทำให้คนหัวเราะทั้งโต๊ะ ผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มแกเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แต่พระพายก็เป็นเด็กดีจริงๆ นั่นแหละ
“พระพายเป็นเด็กดีนะครับ ซนน้อยกว่าหลานผมเยอะ ยิ่งพวกเด็กผู้ชายนี่... ดื้ออย่างบอกใคร”
“ดีแล้วแหละ ผู้ชายมันก็ดื้ออยู่แล้ว” คุณปฐพีเอ่ยปากออกมายิ้มๆ “จริงๆ เด็กผู้หญิงวัยนี้ก็น่าจะดื้อนะ แต่คงเป็นเพราะเพลงเลี้ยงลูกมาดี”
“เพลง? แม่นมเหรอครับ”
“พี่สาวผม” ผมเอ่ยออกมาอย่างทันควัน “คุณคิดว่าพระพายเป็นลูกคุณหนูขนาดนั้นเลยรึยังไงกัน” ว่าเสียงขุ่นอย่างไม่ชอบใจนัก
จริงๆ ผมก็รู้แหละว่าคุณปฐพีเป็นพวกคุณชาย แต่ถ้าเป็นคุณชายแบบที่ปิดไฟเลือกเมียใหม่ก็คงจะไม่ได้แปลว่าฉลาดเท่าไหร่หรอก
ฟ้าครามหน้าเจื่อนไปนิดหน่อยและไม่ได้พูดอะไรต่อ เห็นแบบนั้นผมก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“แต่คุณเพชร...”
ผมหันไปมองอีกฝ่ายเป็นเชิงตำหนิ พี่เลี้ยงเด็กจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ
พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟพอดี ผมปล่อยให้ทั้งสองพูดคุยกันไปโดยมีเรื่องครอบครัวเป็นประเด็นเสียส่วนใหญ่ในขณะที่ผมก็คอยดูแลหลานให้กินเรียบร้อย แน่นอนว่าพระพายก็ไม่ได้ทำเลอะอะไร ผิดวิสัยเด็กสี่ห้าขวบไปมากโข
“พระพายอยากไปไหนอีกไหมคะ”
คุณปฐพีเอ่ยถามลูกเสียงอ่อนขณะที่พวกเราเดินออกมาจากร้านอาหาร ผมตั้งใจจะไปหาซื้ออะไรเข้าบ้านเพิ่มสักหน่อย
“พระพายอยากดูหนัง!” หลานตอบเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ “อยากดูลูฟี่ น้า~ น้าคะคุณพ่อ!”
คุณพ่อหันมามองหน้าผมเป็นเชิงว่า ‘ไอ้ลูฟี่คืออะไร’ แต่ผมยักไหล่ มันก็แค่ไอ้มนุษย์ยางยืดที่อยากเป็นราชาโจรสลัด นี่ผมเลี้ยงหลานสาวแน่รึเปล่าก็ยังไม่มั่นใจ พระพายไม่ชอบตุ๊กตาบาร์บี้เลย ไม่ชอบการ์ตูนแนวผู้หญิงๆ ด้วย ผมเห็นแกดูแต่พวกโดราเอมอน วันพีช ดราก้อนบอล... เหอ อันนี้ผมต้องโทษพี่เพลงรึเปล่าเนี่ย?
“เป็นหนังอะไรเหรอคะ” คุณปฐพีก้มลงถามลูกต่อ
“เป็นโจรสลัดๆ”
“ไพเรต ออฟ เดอะ..”
“ไม่ช่ายยยย” หลานเถียง “แล้วก็มียืดดดด ด้วย!”
ผมหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยกับคำอธิบายของหลานเมื่อพระพายชูมือขึ้นแล้วทำท่า ‘ยืด’ ด้วยการบิดมันไปมา ดูท่าคุณพ่อจะกลัวว่าแขนลูกจะบิด พี่เลี้ยงเด็กเลยอธิบายออกมาแทน
“การ์ตูนที่พระพายชอบดูน่ะครับ”
“อ๋อ...” คุณปฐพีร้องอ๋อ “มันมีฉายในโรงเหรอ” เขาถาม
“มีๆ” พระพายตอบให้เสร็จสรรพ “มีภาคพิเศษ น้าคุณพ่อน้า ไปดูกับพระพายนะคะ”
เอาเป็นว่าเจอหลานอ้อน ร้อยทั้งร้อยก็ต้องใจอ่อน
แม้ยังไม่รู้ว่าหนังนี่จะมีฉายที่ห้างแห่งนี้จริงรึเปล่าคุณปฐพีก็ให้คำยืนยันลูกเรียบร้อยตามประสาพ่อที่ตามใจ เขาหันมาตกลงกับผมว่าเขาจะขึ้นไปดูที่หน้าโรงถึงตารางและถามว่าผมจะไปด้วยหรือไม่
“ไม่ล่ะ” ผมปฏิเสธ “ผมต้องซื้อของเขาบ้าน” พยายามหาข้ออ้างที่ดูดีซึ่งมันก็ไม่ใช่ข้ออ้างหรอก
“แล้ว...” คุณพ่อหันไปหาพี่เลี้ยงเด็ก
“ไม่ล่ะครับ”
ตาผมแทบเหลือกทันทีที่ได้ยินคำตอบ ไปกับเขาสิ เป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่ใช่เหรอ ไปสิเว้ย ไปๆ!
“พี่ฟ้าไม่ไปเหรอค้า...”
พระพายทำเสียงอ่อย เอามือจิ้มๆ ที่ขาของฟ้าเหมือนกับจะออดอ้อน อยากจะจับหลานมาจุ๊บๆๆๆ สักหลายทีที่ทำตัวอ้อนถูกฤกษ์ยาม ปกติต้องอิจฉาแต่วันนี้ไม่ใช่
“ผมว่าจะไปซื้อของให้พี่สาวนิดหน่อย” พี่เลี้ยงเด็กคลี่ยิ้มเทวดาก่อนที่จะยืนยันอีกที “เดี๋ยวผมไปกับคุณเพชรดีกว่า”
อยากจะหันไปบอกฟ้าครามเหลือเกิน
...เยอะไปรึเปล่ามึงอ่ะ!
ลงท้ายด้วยการที่ฟ้าครามมากับผมจริงๆ
โชคดีที่ไอ้มนุษย์ยางยืดอะไรของพระพายมีฉายที่โรงนี้พอดีและรอบค่อนข้างจะลงตัว ผมมาหาซื้อของเข้าบ้าน และพ่วงมาด้วยพี่เลี้ยงเด็กที่ตอนนี้ดูมันจะทำผิดหน้าที่ไปนิ๊ด...
จ้างมาเลี้ยงเด็กไม่ใช่มาเลี้ยงน้าเด็กเว้ย!
อยากจะพูดออกไปมากแต่ผมไม่ได้พูดเพราะยังรู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง มันอุตส่าห์เป็นคนดีมาช่วยงาน ตอนแรกค่าแรงจะไม่เอาด้วยซ้ำ เราจะไม่ทำร้ายเด็กครับ กลัวเด็กมีปมในใจ เดี๋ยวทำให้มันไม่กล้าทำดีจะยุ่ง นายพชรจะเป็นบาปอีก
“คุณเพชรจะซื้ออะไรครับ” ฟ้าครามคลี่ยิ้มออกมาบางๆ “แค่ตะกร้าจะพอเหรอครับ เอารถเข็นมั้ย”
“พอน่า” ผมตอบปัด “อยู่แค่สองคนจะเอาอะไรมาก”
“เผื่อจะรับใครมาอยู่ด้วยสักคน”
ขนลุกตั้งใจปลายตีนจนถึงก้านสมองเลยทีเดียว
เยอะไปละ เยอะไปละนะมึง!
ผมไม่ตอบอะไรและเดินนำมาทันที ขนลุกเกรียวทั่วร่างกับคำพูดอย่างนี้ พยายามเข้าใจว่าฟ้าครามเป็นผู้ชายที่ชอบเล่นมุกจีบ มันจะต้องมีบ้าง... ไม่ได้หมายถึงมีการจีบผู้ชายบ้างนะครับ หมายถึงการที่มีพวกชอบหยอดมุกทุกวินาที หยอดเอาๆ โดยไม่สนใจว่าคนนั้นจะเป็นผู้หญิงหุ่นตุ่ม ผู้ชาย เพื่อนสนิท พี่น้อง กระทั่งหมาข้างบ้านผมก็เชื่อว่าคนประเภทนั้นหยอดได้ ผมจะคิดว่าฟ้าครามเป็นคนประเภทนั้นละกัน
“ผมไปซื้อยาสระผมให้พี่หน่อย” ฟ้าครามเอ่ยปากออกมาขณะที่ผมหยิบกาแฟสำเร็จรูปเข้าตะกร้า
“อือ”
“...คุณเพชรครับ?”
“รู้แล้ว” ผมพยักหน้าซ้ำอีกที “ก็ไปสิ”
“ผมหมายถึง เอ่อ... ไปด้วยกัน...”
ผมร้องออกมาก่อนที่จะเดินนำหน้าไปที่แผนกความสวยความงามทันที ฟ้าครามเองก็เดินตามมาติดๆ
ทีอย่างนี้ล่ะเงียบเชียว เมื่อกี้ยังหยอดเอาๆ อยู่เลย
ผมแอบนึกอย่างแปลกใจ ฟ้าครามเป็นพวกเอาแน่เอานอนไม่ได้ละมั้ง อาจจะพอเห็นว่าผมไม่ชอบให้เล่นแบบนั้นด้วยเลยเลิกเล่นมากกว่า
ผมเหลือบตามองเด็กทันตะฯ เลือกแชมพูให้พี่สาวโดยมีพนักงานสาวน้อยสาวใหญ่มายืนต้อนรับแบบไม่สนใจแขกคนอื่น มันทำให้รู้สึกขำเล็กน้อยนะ จะว่าไปแล้วเจ้าเด็กนี่มันก็เป็นพวกหน้าตาดีนี่นา
“คุณเพชรเอามั้ยครับ”
“หือ? ไม่หรอกๆ”
“ผมเห็นมันจะหมดแล้ว” ผมเลิกคิ้วอย่างงุนงงเมื่อจู่ๆ พี่เลี้ยงเด็กก็เอ่ยปากออกมาแบบนั้น ผมยังจำได้ว่าแชมพูยังพอมีอยู่นี่นา “ตอนผมเข้าห้องน้ำน่ะครับ”
“...คุณจำได้เหรอเนี่ย?” ผมครางออกมาอย่างเหลือเชื่อนิดหน่อย
จริงๆ แชมพูยังไม่หมดแต่ก็หดไปเยอะแล้วเหมือนกัน ขวดหนึ่งผมใช้ได้นาน อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้ยาวอะไรมากล่ะมั้ง มันน่าแปลกที่ผมต้องถูกพี่เลี้ยงเด็กเตือนความจำถึงจะนึกออกนี่แหละ
ฟ้าครามหัวเราะแฮะๆ แต่ไม่ได้เอ่ยปากตอบอะไร “ผมว่าแบบนี้ก็ดีนะ” เขาหยิบขวดหนึ่งขึ้นมาให้ดู “พี่ชายผมก็ใช้”
“เหรอ เอามาก็ได้”
พี่เลี้ยงเด็กหยิบแชมพูสองขวดขึ้นมาและมาหย่อนไว้ที่ตะกร้าซึ่งผมถืออยู่
“ผมว่ากลิ่นมันหอมดี”
“เหรอ...”
“...ผมชอบกลิ่นแบบนี้” เขาเอ่ยปากต่อ “ช๊อบ... ชอบ”
ขนลุกซู่ซ่าปาทังกี้ปาทังก้าขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งเมื่อฟ้าครามไม่ได้ว่าเปล่าหากแต่หันมามองผม และเน้นคำว่า ‘ชอบ’ ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะ... แสดงเจตนารมเหลือเกิน
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอก่อนที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไป
สรุปมึงจะหยอดหรือมึงจะเจี๋ยมเจี้ยมกันแน่ฮะไอ้เทวดา กูชักเสียวก้นแล้วนะ!
----------------------------------------
ออกมาจากกองหน้าสือและการบ้าน :katai5:
ขอปลีกตัวไปสอบหน่อยนะคะ <3
น่าจะได้มาตอนช่วงหยุดปีใหม่ (ไม่มีแพลนไปไหน...)
ทุกคนที่จะติดสอบก็ต้ั้งใจอ่านหนังสือกันนะคะ
แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคะทุกคน
เยิ้ปปปป!
<3
NN
-
ตอนนี้ฟ้ารุกได้น่ากลัวมาก ฮ่าๆๆๆ
พี่เพชรตามเด็กให้ทันนะคะ ถ้าตามไม่ทันระวังถูกกินนะ หุหุ
ปล.ขอให้ทำข้อสอบได้นะคะ
-
รุกเร็ว รุกแรงมาก :-[
-
ฟ้าครามรุกหนักนะเนี่ย หยอดตลอดเลย
ใจคอคุณเพชรจะทำเป็นมองไม่เห็นอีกนานปะ อิอิ
-
น่ารัก!!!! :impress2:
-
โอ๊ย ไม่ต้องกลัวเสียวก้นหรอกค่ะพี่เพชร ยังไงก็โดนค่ะ(?) อีกอย่างนะคะ ฟ้าครามเค้าชอบปลูกป่าก็ดีแล้วนี่คะ ทำให้โลกไม่ร้อนด้วย 55555555555555
-
เพชรคงต้องเตรียมตัวแล้วล่ะ
-
ฟ้าคราม แกชัดเจนมาก งานนี้คุณเพชร มีโอกาศจะได้สามีละ เพราะมองละ ถ้าฟ้าครามพระเอกของแท้ มันอยู่บนชัวร์ป้าบ
สรุป จะใครพระเอก คุณเพชรแกก็เคะ จบข่าว 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
\
\\ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาจิ้มก่อนอ่าน
-
ฟ้าครามอาจจะเจอกับพี่เพชรมานานแล้วก็ได้น้าาา (เดาแหะๆๆ)
-
หยอดตลอด
น่ารักจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ลูกไม้เยอะเหลือเกินนะพ่อคู๊ณณณณ
-
หยอดเก่งจริงๆ :-[
-
จะรีบเสียวไปไหนพี่เพชร ได้เสียวแน่ อิอิ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
จ้าาาาา พ่อฟ้าคราม พ่อหมอฟัน นี่หวังฟันน้าของหลานแล้วสินะ
เดินเครื่องจีบเต็มสูบมาก
ช๊อบบบบ ชอบบบบ :ling1:
-
เชิญเสียวได้ตามสบาย... เพราะ โดนแน่ๆ!
-
หยอดกันไปเรื่อย
เพชรคงยากจะหลบหนีแน่
-
ฟ้ารุกไม่หยุดเลย
-
รุกๆๆๆๆๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :o8: :o8:
-
กดเลย กดเลย :hao7:
-
ตะหงิดละ เคยไปแลกเปลี่ยนมา1ปี เคยเจอกันมาก่อนแน่ๆเลย แบบคุณเพชรจำไม่ได้แต่ฟ้าหลงรักจำได้ไรงี้ เพ้อๆๆ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 6
“รุก ไล่ รับ”
รับสิมึง... รับ...
ไม่ได้บอกให้ไอ้พี่เลี้ยงเด็ก ‘รับ’ นะครับ ตอนนี้กำลังต่อสายหาไอ้ธามอยู่ กรุณาเข้าใจให้ตรงกันด้วย
[ ฮัล... โหลลลลลล~ ] อูย... ดีใจน้ำตาจะไหล แม่งรับสักที กูต่อสายไปห้าหกสายเพิ่งรับ [ นั่นใครครับ ]
“กูเอง”
[ กูไม่รู้จักคนชื่อกูเองว่ะ ]
…นี่มันกวนตีนแบบจงใจใช่มั้ย “เพชรไง”
[ อ๋อ ] พอผมตอบชื่อตัวเองไปปลายสายก็ร้องอ๋อขึ้นมาทันที [ กูจำได้ๆ แล้วมึงโทรมาทำไม ] น้ำเสียงดูมีสติขึ้นเยอะ
ผมเหลือบมองนาฬิกา พบว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม คนอย่างไอ้ธามจะนอนแล้วงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ เพิ่งดื่มเหล้ามาล่ะสิไม่ว่า
“กูโดนจีบ”
[ อ๋อ... โดนจีบ ] ไอ้ธามทวนคำเดิมนิดหน่อยก่อนที่จะนิ่งไปพักหนึ่ง [ แล้วมึงมาบอกกูทำไมวะ!? ]
“เชี่ย เบาๆ หูกูจะแตก!”
ผมกระซิบกระซาบเสียงเข้ม พยายามไม่พูดเสียงดังเพราะตอนนี้อยู่ในห้องตัวเองติดกับห้องนอนพระพาย ขืนหลานตื่นผมจะยุ่งเอาน่ะสิ ปกติผมให้แกนอนไม่เกินสี่ทุ่มครึ่งในช่วงเสาร์ – อาทิตย์ ยังเด็กอยู่ต้องดูแลเรื่องนี้กันหน่อย
[ แค่มึงโดนจีบมึงมาบอกกู... เพื่ออัลไล ] น่าน จะสามสิบแล้วทำตัวตามวัยรุ่น พูดอะไรไม่ได้นะครับ ต้องพูดว่า ‘อัลไล’ [ ปกติเห็นมีคนมาจีบป๊ะกันสามคนมึงยังไม่เครียดเลย หรือมึงห่างหายจากเรื่องแบบนี้ไปนานแล้ววะ เลี้ยงหลานนานเกินอะไรงี้ ]
“ไม่ใช่เว้ย” ผมปฏิเสธ
[ แล้วมันยังไงวะ ]
พอโดนคำถามนี้ทำให้ผมอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะขยับปากอธิบายอย่างฝืนทน “คือคนที่จีบกู... แม่งเป็นผู้ชาย”
ปลายสายเงียบกริบเลยครับ คงอึ้งมาก แต่เพราะสาเหตุนี้ทำให้ผมโทรมาปรึกษามันเลยนะเว้ย
ไอ้ธามเนี่ยมันเป็นเกย์ แต่ฝั่งไหนไม่แน่ใจ คิดว่าฝั่งคิงแต่ไม่รู้จะใช่มั้ย ดีกรีมันมีตั้งแต่ตอนเรียนมหา’ ลัยในไทยแล้ว มันหล่อคนเลยวิจารณ์บ่อยๆ ว่าแม่งเป็นรึเปล่า ตอนนั้นผมก็ไม่สนิทกับมันเลยไม่รู้ พอไปเรียนต่างประเทศด้วยกัน... มึงเอ๊ย หนุ่มเอเชียตัวเล็กๆ โดนมันฟาดเรียบ แต่มันไม่สนใจพวกฝรั่งนะครับ มันบอกว่าน่ากลัว เดี๋ยวมันเสียเอกราช ซึ่งปัจจุบันผมก็ไม่รู้ว่ามันเสียเอกราชไปรึยัง ไอ้ธามแม่งชอบบอกว่ามันมีพลิกโผได้ในช่วงโมงเหิน หรือก็คือตอนป้าบๆ (เอาสองมือตบกัน) นั่นเอง
[ อุ๊บ... ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ ]
“เชี่ย หัวเราะทำไม” ผมสบถอย่างเหลืออดเมื่อจู่ๆ ปลายสายหัวเราะออกมาเสียงดัง “ไม่ตลกนะเว้ย”
[ ตลกดิ... ฮ่ะๆ กูว่ามึงไม่ใช่สเป็กเกย์เลยนะ ทำไมมีคนมาจีบวะ ก๊ากกกก ] …เสียงหัวเราะมึงสะใจไปหน่อยปะธาม
“เออ ไม่ใช่สเป็กก็ดี แต่แม่งเกิดขึ้นแล้ว” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ทำไงดีวะมึง ไม่ตลกนะเว้ย กูยังอยากสืบพันธุ์เข้าใจปะ”
[ ฮ่ะๆๆๆ เข้าใจๆ ] มันเริ่มสงบสติอารมณ์ได้แล้วกลับมาพูดกับผมเยี่ยงมนุษย์อีกครั้ง [ แล้วไปทำอิท่าไหนได้วะถึงมีผู้ชาย ฮ่ะๆ อุ๊บ เข้ามาจีบ ] ไม่ต้องกลั้นหัวเราะขนาดนั้นก็ได้นะ ถ้าอยากหัวเราะเดี๋ยวกูวางสายก่อนแล้วมึงโทรกลับมาดีกว่ามั้ย...
“พี่เลี้ยงพระพาย”
[ ห๊า นี่มึงเอาผู้ชายมาเลี้ยงหลานสาวเรอะ! ]
“เออดิ แต่เป็นน้องชายของครูพระพาย ก็คงไว้ใจได้” แต่บอกตรงๆ ตอนนี้เริ่มไว้ใจไม่ได้แล้วครับ
[ ไว้ใจได้แล้วทำไมจีบมึงวะ ] มันพูดน้ำเสียงล้อเลียน [ แล้วเป็นไง ตัวเล็ก ขาว ตี๋ ปากนิดจมูกหน่อย... ]
“ตัวสูง ขาว หน้าคม จมูกอย่างกับสันปันน้ำ”
[ ก๊ากกกกกกกกกก ]
ไอ้ธามแหกปากหัวเราะอีกรอบเมื่อผมอธิบายถึงไอ้พี่เลี้ยงเด็กยิ้มเทวดานั่นจบ ดูสะใจมากเลยนะ มึงช่วยสงสารกูหน่อยได้มั้ยวะ... ตอนนี้นายพชรเสียวก้นชิบหาย!
[ โอ๊ย... กูนึกว่ามีเกย์ตัวเล็กๆ มาจีบ ที่ไหนได้ ฮา ]
“ฮาอะไรเล่า” ผมเค้นเสียงต่ำลอดไรฟัน “ไม่ตลกเลยนะ จะหาพี่เลี้ยงเด็กได้จากไหนอีกวะ กูจะเอาคนเลี้ยงหลานเข้าใจมั้ย!”
[ นี่ไง ได้คุณพ่อแล้ว มึงก็เป็นคุณแม่ซะ กิกิกิ ]
…แม่งยังมาหัวเราะกิกิ ถ้าอยู่ตรงหน้านี่จะเอารองเท้าหนังเหยียบหน้ามันซะ “กูเป็นผู้ชาย”
[ แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายเหรอวะ ] ไอ้ธามเริ่มสวนกลับมาเสียงขุ่นนิดหน่อย [ กูก็ผู้ชายนะเว้ย แต่พอดีกูชอบผู้ชายด้วยกันเฉยๆ นั่นแหละความหมายของคำว่าเกย์ ]
“กูกำลังถามว่ากูจะทำยังไงไอ้เด็กนี่ถึงจะเลิกจีบกูได้ โดยที่กูยังมีพี่เลี้ยงอยู่” ผมเบี่ยงเบนประเด็น
[ เด็กด้วยเรอะ! ]
“มหา’ ลัย ตอบกูมาว่าทำไง”
[ ง่ายๆ เว้ย ] ไอ้ธามเริ่มดูมีคุณค่าขึ้นมาทันทีเมื่อมันทำตัวให้คำปรึกษาผมประสาคนที่เป็นกูรูกูรู้เรื่องนี้ [ ยอมให้เด็กกินซะ มันจะเลิกจีบมึงเพราะมันจีบติด และมึงก็จะได้พี่เลี้ยงพระพายด้วย ง่ายมากกก! ]
“ลาขาด”
ผมกดตัดสายมันแทบจะในทันทีเมื่อสมองประมวลผลเสร็จก่อนที่โยนมันลงเตียงทันที ใจจริงคืออยากปาออกนอกหน้าต่างแม่งเลยแต่ทำไม่ได้ เพิ่งใช้มาไม่นาน และก็กลัวหลานตื่นด้วย ตื่นมาตอนห้าทุ่มนี่คงไม่ดี
คำแนะนำเชี่ยของมึง! ถ้าเอาไปใช้เอกราชกูจะเป็นยังไง!
ครืด~
มือถือบนเตียงสั่นขึ้นมาใหม่ ผมเหลือบตามอง เบอร์ที่เพิ่งตัดสายเมื่อกี้ขึ้นหราอยู่บนหน้าจอ
“มีอะไรอีก” ผมกดรับถามเสียงห้วน
[ ล้อเล่นเอง ตัดสายกันเลยเหรอ ]
“อย่ามาทำเสียงแบบนี้ กูขนลุก” เพื่อนผู้ชายนะครับไม่ใช่เพื่อนผู้หญิง ให้มันมาทำเสียงเล็กๆ เหมือนจะออดอ้อนนี่ขนตั้งชันทั้งตัว
[ ใช่สิ กูมันไร้ค่าแล้วนี่ ]
“สรุปมีอะไร” ...เดี๋ยวปั๊ดตัดสายอีกหรอก
[ กูจะบอกว่ามึงอย่าหลบมาก ] ไอ้ธามพูดออกมาน้ำเสียงจริงจังผิดกับตอนแรก [ อย่างเวลากูจีบผู้ชายใช่มั้ย ถ้าคนเขาหลบมากๆ มันก็ยิ่งสนุกอ่ะ ต้องรุกเข้าหาอะไรแบบนี้ แต่ถ้ามึงเล่นกลับบ้างอาจจะทำให้มันตกใจ ไม่กล้าเข้าใกล้มาก ]
ผมพยักหน้า เห็นคุณค่ามันขึ้นมาทันที “แน่ใจนะ?”
[ ระดับนี้แล้ว! ] มันยืนยันเสียงแข็งขัน [ก็ที่เขาบอกไงว่าการโจมตีคือการป้องกันที่ดีที่สุด เราก็เล่นกลับไปบ้างทีนี้มันก็จะไม่ค่อยกล้าเล่นกับมึงเท่าไหร่หรอก ]
“ถ้าเด็กนั่นไม่หยุดทำไง”
[ ง่ายๆ เว้ย ]
…
[ ก็หันก้นให้มันซะ มึงคงหนีไม่พ้น กร๊ากกก ]
“ไปตายซะไอ้เวร”
ผมว่าและตัดสายมันอีกครั้งอย่างไม่ไยดีใดๆ ทั้งนั้น เหมือนจะดูดีในตอนแรกสุดท้ายตอนจบก็ล่ม... ทำไมกูไม่มีเพื่อนเก่าที่ดีๆ กว่านี้วะเนี่ย คนอื่นๆ ก็เลิกติดต่อไปหมดแล้ว ทำไมต้องติดต่อมันด้วยวะ
น่าสมเพชรจริงๆ นายพชร!
หยุดได้แป๊บเดียวก็ถึงวันจันทร์อีกแล้ว ผมแอบขุ่นใจนิดหน่อย รู้สึกเหมือนได้พักผ่อนไม่เพียงพอ
ตอนเช้าผมรอให้ฟ้าครามมาที่บ้านก่อนที่จะออกไปทำงานโดยการโหนรถเมล์เหมือนกับปกติ แต่รีบผละออกมานิดหน่อยเนื่องจากผวา กลัวว่าพี่เลี้ยงเด็กจะทำอะไรลามปามมากไปกว่านี้
นี่ผมคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ถึงเอาเจ้าเด็กนี่มาเป็นพี่เลี้ยงพระพาย… พี่เพลง ผมขอโทษ...
พอตอนเย็นผมก็กลับบ้านได้เร็วหน่อย อันที่จริงผมได้รับคำเชิญไปกินสังสรรค์กับคนในแผนกแต่ผมก็ต้องปฏิเสธเนื่องจากเป็นห่วงหลาน จนปลายรุ้งเอ่ยปากถามคำเชิญชวนออกมาด้วยรอยยิ้ม
“งั้นวันหลังเราไปดื่มกันมั้ย”
...แน่นอนว่าผมไม่ปฏิเสธแต่ยังไม่ได้นัดกันอย่างชัดเจนว่าจะเป็นเมื่อไหร่
ความสัมพันธ์ของผมกับปลายรุ้งค่อนข้างจะดูเรียบง่าย ผมคิดว่าผู้ชายเป็นแบบนี้เกือบทุกคนเมื่ออายุมากขึ้น อย่างตอนนี้อีกไม่กี่เดือนผมก็จะสามสิบอยู่แล้ว ผมเริ่มมองหาคู่ชีวิตแล้วแหละ... แต่คงจะไม่ใช่ในเร็วๆ นี้ ผมอยากให้เรื่องพระพายลงตัวกว่านี้ก่อน และถ้าบอกตามตรงผมก็เข็ดขยาดกับเหตุการณ์ของเมียใหม่คุณปฐพีไม่ใช่น้อย ถ้าหากปลายรุ้งเป็นผู้หญิงแบบเดียวกัน รักผมแต่ไม่รักหลาน... แบบนั้นคงไม่ดีเท่าไหร่
ขณะนี้ขอตั้งปฏิญาณไว้ก่อนว่าคู่ครองของผมต้องเป็นคนรักเด็ก
...
และเป็นผู้หญิงที่อายุใกล้ๆ กับผม ไม่ใช่คนที่เป็นผู้ชายตัวสูง อ่อนกว่าผมเกือบสิบปี เรียนทันตะฯ แถมดูเหมือนปรารถนาการเป็นหมอ ‘ฟัน’ เต็มที่... ตอนนี้ดูจ้องจะฟันกูเหลือเกิน!
ผมกลับมาถึงบ้านประมาณหกโมง กดกริ่งหน้าบ้านเพื่อเป็นการบอกก่อนที่จะเปิดประตู
“มาแล้วเหรอครับ”
...กูอยากเจอหลาน จะเจอหลาน เป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่ามาก่อนหลานกู แง่งง
แม้ในใจจะอยากบ่นมากแค่ไหนแต่ผมก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน “อือ”
“น้าเพชรค้า!”
“ว่าไงลูก” กำลังใจกลับมาแทบจะในทันทีเมื่อพระพายวิ่งเหยาะๆ มาหาผม พร้อมกับกระตุกกางเกงผมเบาๆ ผมก้มหน้าลง “มีอะไรคนเก่ง”
“วันนี้พี่ฟ้าสอนพระพายเล่นเปียโนด้วย!”
“จริงเหรอ” ผมแปลกใจนิดหน่อย อันที่จริงที่บ้านนี้มีอยู่ไม่ใช่เปียโนหรอก เป็นคีย์บอร์ดต่างหาก แต่ถ้าหลานบอกมาแบบนั้นผมก็ไม่อยากขัดอะไร “แล้วเล่นเพลงอะไร”
“เพลงแมงมุมมมม” หลานลากเสียงยาว “เพลงเดียวกับที่ครูน้ำเคยสอนเต้นเลย”
“เอาไว้เต้นให้น้าดูหน่อยนะคะ” ผมหอมแก้มซ้ายขวาของพระพายอย่างที่เคยทำประจำก่อนที่จะเดินถอดรองเท้าเข้าบ้านอย่างอ่อนแรง
“ผมช่วยครับ” จู่ๆ ฟ้าครามก็เอื้อมมือมาคว้ากระเป๋าใส่เอกสารที่วันนี้หนักกว่าทุกวันเนื่องจากผมแบกแมคบุ๊คไปทำงานด้วย เล่นเอาปวดไหล่เลย
“ฮะ? อ๋อ... ก็ดี”
“เดี๋ยวผมจะทำอาหารให้ทาน คุณเพชรไปอาบน้ำก่อนก็ได้ครับ”
“อือ ขอบใจมาก” ผมพยักหน้าเออๆ ออๆ “เดี๋ยวนะ” ก่อนที่จะหันกลับไปเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“อะ อะไรเหรอครับ” ...สะดุ้งทำไมวะ ทำหน้าเหมือนคนโดนจับผิด
“ผมบอกว่าคุณไม่ต้องทำอะไร เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้ คุณกลับบ้านเถอะ” ผมเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่านี่มันจะถึงเวลาที่ผมตกลงกับเขาไว้ในตอนแรกแล้ว
“แต่...” ฟ้าครามทำหน้าเหมือนจะแย้ง “ผม...” จะพูดอะไรทำไมนานจังวะ “ผมสัญญากับพระพายแล้วว่าจะทำข้าวหน้าหมีเกาหลูให้ทาน!”
ผมเลิกคิ้ว “เหรอ”
“ครับ!” อีกฝ่ายยืนยันเสียงแข็ง
พอได้รับคำยืนยันแบบนั้นผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เออๆ ไปทำไป” มันสัญญากับเด็กไว้แล้วก็ปล่อยๆ ไปเถอะ ผมเองก็กลัวว่าพระพายจะเอาเป็นตัวอย่างเรื่องไม่ทำตามสัญญาเสียด้วยสิ
ตอนนี้พระพายก็วิ่งขึ้นไปดูการ์ตูนโจรสลัดต่อ (เรื่องเดิมนั่นแหละ) ผมเลยเดินขึ้นไปอาบน้ำอย่างสบายใจ ปล่อยให้ว่าที่หมอฟันที่ตอนนี้ทำหน้าที่เลี้ยงเด็กไปเข้าครัว
มีพี่เลี้ยงเด็กแบบนี้ก็ดีนะ กลับบ้านมามีคนทำกับข้าวให้กิน มีคนเลี้ยงลูกให้ สบายเหลือเกิน
...
เดี๋ยวนะ?
เชี่ยเอ๊ยยย มึงเนียนไปแล้วไอ้เด็กเปรต นี่เป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือเมียกู ตอบ!
“น้าเพชรเป็นอะไรอ่า ปวดท้องเหรอ หน้าบูดเลย”
“เปล่าค่ะ น้าเพชรสบายดี”
“แต่น้าหน้าบึ้ง” หลานทำหน้าตาบู้บี้ “บึ้งแบบนี้เลย”
“น้าโอเคจริงๆ จ้า” ผมยืนยันกับหลานอีกทีด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะหันกลับมาแยกเขี้ยว มองดูคนที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่อย่างสบายอารมณ์ นี่ มึงเนียนไปแล้วจริงๆ แหละ!
“เสร็จแล้วเหรอครับ” ฟ้าครามเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนที่จะคลี่ยิ้มเทวดา ตอนนี้ผมเริ่มจะคุ้นชินกับมันเสียแล้ว “นั่งเถอะครับคุณเพชร ตอนนี้ยังร้อนๆ อยู่”
ผมไม่ได้พูดอะไร พ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนที่จะเดินไปหย่อนกายนั่ง ปล่อยให้หลานนั่งหัวโต๊ะ ส่วนตรงข้ามผมก็เจ้าพี่เลี้ยงเด็กนั่นแหละ
“ว้าววว” หลานร้องอย่างตื่นตาตื่นใจ “คุณหมีแหละๆ”
จานของพระพายมันก็แค่ข้าวผัดอเมริกันธรรมดาแหละครับ ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะทำอาหารยุ่งยากไม่เป็นเท่าไหร่ เพียงแต่มีการจัดจานให้เป็นรูปหมี เอาถั่วลันเตามาวางเป็นตา มะเขือเทศทำเป็นโบกับปาก ทำได้น่ารักน่าชังเหมาะกับเด็กสี่ขวบดี
“คุณเพชรเคยคิดจะซื้อรถรึเปล่าครับ” จู่ๆ พี่เลี้ยงเด็กก็เอ่ยปากออกมาแบบนั้น
ผมส่ายหน้า “ไม่หรอก ตอนนี้ยังไม่มีเงิน”
“แล้วคุณเพชรจะโหนรถเมล์ทุกวันเลยเหรอ”
“ตอนเช้าไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนเย็นลำบากนิดหน่อย... ผมก็โอเคอยู่”
“ผมไปรับคุณเพชรตอนเย็นดีมั้ย”
ช้อนผมแทบร่วงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองได้ยินอะไร
...อะ อีกแล้ว เสียวไขสันหลัง ทำยังไงดีวะเนี่ย
“เอ่อ ไม่ต้องหรอก” ผมพยายามปฏิเสธให้สุภาพ “แค่นี้ผมก็รบกวนคุณมากแล้ว” ในใจตะโกนว่ามึงห้ามมารับกูนะ ดูมึงอยากเคลมกูมากเลยนะ!
“แต่คุณเพชรลำบากไม่ใช่เหรอครับ ยังไงผมก็มีรถ อีกอย่างพระพายคงจะอยากเจอคุณน้าเร็วๆ”
น่านนนนน จับจุดได้แล้วว่ากูใจอ่อนเวลาพูดเรื่องหลาน วุ้ย!
“แต่...” ผมพยายามจะหาคำแย้ง จู่ๆ ในหัวก็ย้อนคิดไปถึงคำแนะนำของไอ้ธาม
‘ถ้ามึงเล่นกลับบ้างอาจจะทำให้มันตกใจ ไม่กล้าเข้าใกล้มาก’
เล่นกลับ เล่นกลับ... เอาไงดีวะ เล่นกลับอะไรดี
ผมเหลือบตามองรอยยิ้มเทวดาที่ดูแสนดีของพี่เลี้ยงเด็ก นัยน์ตามันกำลังเป็นประกายเหมือนบอกว่ารีบตอบรับผมสิครับ
อะไรอย่างงั้น อย่าไล่ต้อนดิว่ะ อย่า!
“มารับตัวหรือมารับหัวใจล่ะ”
...
กริบเลยครับ กริบแม่งทั้งโต๊ะเลยทีนี้
ฟรักกกก กูทำอะไรลงป๊ายยยย!
คือผมไม่ได้ตั้งใจจะเล่นมุกควายๆ แบบนี้เลยนะ แต่คือเมื่อกี้มันสิ้นคิดจริงๆ เข้าใจปะ คือแบบ เฮ้ย เฮ้ย!
ฟ้าครามมองผมอย่างตกตะลึงเหมือนกับไปต่อไม่ถูก เฮ้ย หรือเล่นมุกเสี่ยวจะได้ผลวะ มันอึ้งแล้วนะ แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกมานั้น คนที่นั่งตรงกันข้ามก็คลี่ยิ้มเทวดาออกมา
“ขอบคุณที่ให้โอกาสครับ” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ในหัวคิดออกแค่คำเดียว
...ชิบหายแล้วคุณเพชรเอ๊ย!
--------------------------------------------------------
สุขสันต์วันปีใหม่ค่า :mc4:
ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ ในปีใหม่นี้มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิต
สุขภาพร่างกายแข็งแรง หวังอะไรก็สมปรารถนานะคะ <3
อะไรดีๆ ก็ขอให้ดีขึ้น อะไรแย่ๆ ก็ขอให้จางหายไป
สวัสดีปีใหม่ค่า!
ขอบคุณทุกคนที่ให้ความรักกับคุณเพชร ฟ้าคราม น้องพระพาย และคุณปฐพี
รับประกันว่าหลังจากนี้ทุกคนจะได้รัก (?) คุณปฐพีมากขึ้น
ฮุๆๆๆๆ #หัวเราะมีเลศนัยแล้วหนีไป
-
ตายห่าละทีนี้555555555555555555
-
งานเข้าแล้วมั้ยล่ะเพชรจ๋า งานนี้หนีไม่รอด อิอิ
-
เข้าทางคนจีบเลยทีนี้ :m20:
-
เป้นไงล่ะ เล่ยกลับ เจอตอกกลับแบบนี้
จะหาอะไรสู้ดีล่ะ ฮึมม
-
เด็กมันไม่เลิก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยอมรับชะตากรรมเถอะค่ะพี่เพชร ไม่น่ารอด
-
สวัสดีปีใหม่คะ ^^
แหม น้าเพชร ตอบรับแบบนี้ระวังเด็กเค้าบุกไม่ยั้งนะคะ อิอิ
-
555555 ตอนปรึกษาธามเราก็ว่าบรรลัยล่ะ โดนเพื่อนวางยาแหงๆ
เสร็จล่ะเพชร ไม่น่ารอด ไหนๆก็ไหนๆให้เขาดูแลหลาน ก็ให้เขาดูแลน้าไปด้วยเลยสิ
-
รู้สึกจะเปิดโอกาศให้เขาแบบไม่ได้ตั้งใจไปซะแล้วคุณเพรชเอ้ย :laugh: :laugh:
-
ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆ
ดันตอบไปแบบนั้น พี่เพชรไม่รอดแน่นอน
-
เข้าทางเธอเลยใช่มั้ย ♫~*
:music: ฮัมเพลงหน่ะ555
-
เพื่อนธามแนะนำได้ดีมาก ที่นี้แหละได้มีเสียตรูดของจริงแน่คุณเพชรเอ้ยยย
-
กร๊ากกกกลาดแล้วววว อิอิ
-
ขุดหลุมฝังตัวเองแล้วเจ้าเพชรเอ้ยยยย
:katai5: :katai5:
ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ตกลงปลงใจไปเต๊อะ ^^ :hao7:
-
คราวนี้กลายเป็นว่า คุณเพชรเงิบไปเลยสินะคะ5555 :laugh:
-
เหอๆๆๆๆๆ
ก็ซวยกันไป!!!!!!
สวัสดีปีใหม่ ขอให้ได้ ขอให้โดนจร้า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:jul3:
-
ถถถถถถถถ เสียรู้รึเปล่าเพชร เด็กมันไม่ยอมเลิก
มีแต่มันจะยิ่ง รุก ระวังหลังไว้ให้ดีนะ 5555
-
เข้าตัวไปตามระเบียบเลยครับงานนี้
-
:laugh: เธอพลาดแล้วแหละพี่เพชร
จะเล่นมุขเสี่ยวๆ ดันไปเปิดโอกาสให้จีบเนี่ย :m4:
-
เข้าทางฟ้าครามเลยทีนี้ ไม่รอดแน่
คำเตือนการเล่นกลับอาจทำให้อีกฝ่ายยิ่งรุกหนัก เพราะคิดว่ามีใจให้ก็ได้นะ
-
:m20: :m20:
-
หัวใจสิ>/////< :mew4:
-
555 ฮามากอ่ะ
-
งานเข้าแล้ว
สงสัย ทฤษฎีคุณธามจะไม่ได้ผลแล้วล่ะ
เพราะงานนี้เด็กมันเอาจริงน่ะ พี่เพชร
-
ยอมๆเด็กมันไปเถอะค่ะ 55555555555555 :hao7: :hao7:
-
ตอนแรกนึกว่าน้าเพชรจะคู่กะคุณพ่อ
พอเจอฟ้าครามเข้าไป อยากบอกน๊าเพชรว่า
หาน้าเขยให้หลานเถอะค่าา
-
ไม่ใช่แค่ฟ้าครามที่อึ้งหรอกนะ
เรายังอึ้งเลย (แถมฮาต่อด้วย) มุกนี้ เป็นมุกฝังตัวเองชัดๆ
เพชรเอ้ย..นายไม่รอดมือฟ้าแล้วล่ะ
อิอิอิอิ
-
กรี้ด ดดดดดดดดด
หลงเข้ามาอ่าน หาทางออกไม่ได้ด้วย
มาอีพให้ไวเลยนะคะ
ฟ้าครามออกตัวแรงนี้พูดเลย กร๊ากกกก
ส่วนตัวชอบฟ้าครามมากๆ ฮรี่ยยย
คุณเพชรท่าจะไม่รอดอ่ะ5555555
ยอมเด็กมีแต่ได้กับได้นาาา
-
ฟ้าครามน่ารัก รุกเยอะๆเลยนะ :mew3:
คุณเพชรพลาดแล้วๆ :really2:
รอตอนต่อไปนะจ้ะ :mew1:
-
โถ่ คุณพระ 55555555555 ดิชั้นขำเหลือคณา พชร พลาดอย่างจังเลยคะ
-
สนุกๆ
-
มาบอกว่าวันเสาร์นี้จะอัพให้นะคะ <3
พอดีเมื่อวานส่งฟิคโปรเจ็กให้บ้าน NU' IS LOVE ตอนดึก
งานเยอะด้วย กำลังจะเคลียร์สักหน่อย ขอเลื่อนอัพนิยายไปนิดหน่อยนะ
สถานการณ์แบบนี้ระวังตัวด้วยนะคะทุกคน
-
คุณเพชร พลาดละ คุณเพื่อนของคุณณเพชร นี่ประเมิน ฟ้าครามต่ำไปละ 55555555555555555555555555
คุณเพชรเปิดโอกาศแบบนี้ ฟ้าคราม ตีประตูเข้ามาเรื่อยๆแล้วนะ 555555555555555555555555555
รอนะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :กอด1: :กอด1:
-
สนุกดีครับบบบ
เชียร์ฟ้า
-
และแล้วก็...อิอิ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 7
“แขกไม่ได้รับเชิญ”
[ ผมอยากพาพระพายไปเที่ยวด้วย ]
ประมาณวันอาทิตย์ คุณปฐพีโทรมาหาผมเช่นนั้น ก่อนที่จะชี้แจงชุดใหญ่ว่าวันศุกร์ที่จะถึงนี้เป็นวันเกิดของเขา เขาอยากพาพระพายไปเที่ยวกับครอบครัวด้วย โดยมีผู้ร่วมทริปคือเขา น้องภาพพิมพ์ (น้องสาวคนละแม่ของพระพาย) และคุณลดา เมียใหม่ของเขา
แน่นอนว่าคำตอบของผมมันชัดเจน ‘ผมอยากให้พระพายไปนะ แต่ขอโทษจริงๆ ครับ...’
[ ทำไมล่ะ ] เสียงคุณปฐพีแข็งขึ้นมาเล็กน้อย [ ถ้าเป็นกังวลเรื่องพระพาย ผมเองก็ดูแลแก... ]
‘ผมไม่ได้กังวลว่าพระพายจะเป็นอะไรแบบนั้น’ ผมพูดแทรกขึ้นมาอย่างเสียมารยาท
พระพายเองก็ไม่ใช่เด็กเกเรเกตุง ส่วนคุณปฐพีเองก็คงดูแลหลานเหมือนกัน ดูเขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยเลือกที่รักมักที่ชังกับลูกหรอกนะ แม้ว่าน้องพิมพ์จะเป็นเด็กอายุไม่ถึงขวบก็ตามที
[ แล้วคุณกลัวอะไรล่ะครับ ]
‘คุณรู้คำตอบอยู่แล้ว’ ผมพูด ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยใจ ‘ผมไม่ไว้ใจคุณลดา’
พอโดนผมพูดแบบนี้เข้าให้ปลายสายก็เงียบกริบไปพักหนึ่ง เขาไม่ได้แย้งอะไร แต่เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ แทน
[ ผมอยากให้ลูกไปเที่ยวด้วยกันเท่านั้นเอง ]
‘ผมก็อยากให้คุณพาไปนะ’ ลึกๆ ในใจผมกลัวว่าพระพายจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของคุณปฐพีรึเปล่า แต่ผมก็วางใจเรื่องเมียเขาไม่ได้จริงๆ ‘ผมขอโทษ’
[ ไม่เป็นไร... ผมเข้าใจ เพราะผมเองก็ไม่วางใจดาหรอก ]
คิดดูละกันว่าเมียใหม่เขาแสบขนาดไหนถึงทำให้สามีไม่วางใจได้
‘ผมขอโทษจริงๆ’
ผมเอ่ยย้ำด้วยความรู้สึกผิดและเหลือบมองไปข้างใน ตอนนี้พระพายกำลังนั่งวาดรูประบายสีอยู่ ส่วนผมหลบมาที่ระเบียงเพราะไม่อยากให้หลานได้ยิน
[ งั้นไว้ผมจะพาพระพายไปเที่ยวทีหลัง ] คุณปฐพีบอกออกมาแบบนั้น [ ถามลูกให้หน่อยนะว่าเขาอยากไปที่ไหน ]
‘โอเค’
เป็นอันจบบทสนทนา
วันจันทร์ผมมาทำงานเหมือนกับปกติ กินข้าวเหมือนกับปกติ คอยรับโทรเช็กความเรียบร้อยของพี่เลี้ยงเด็กและหลานของผมในตอนกลางวันเหมือนปกติ
แต่รู้มั้ย... มีอะไรไม่ปกติ
[ เดี๋ยวเย็นนี้ผมไปรับนะครับ ]
ไม่โอเคอย่างรุนแรง นี่พูดเลย!
ผมกำลังจะกลับเข้าไปทำงานอีกครั้งสำหรับช่วงบ่ายแต่กำลังซื้อกาแฟที่ร้านหน้าบริษัทอยู่ ไอ้พี่เลี้ยงเด็กเจ้าปัญหาก็โทรเข้ามา แรกๆ ก็รายงานปกติแหละครับว่าพระพายเป็นยังไง ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ตอนกลางวันหลานกินข้าวกับอะไร แต่พอผมจะวางสายเท่านั้นแหละ มันก็พูดแทรกขึ้นมาแบบเนี้ย!
“ไม่ต้อง ผมกลับเองได้” ผมยืนยันคำเดิม เกือบลืมไปแล้วว่าต้องกังวลเรื่องนี้นะเนี่ย เห็นที่ผ่านมามันก็ไม่เห็นทำอะไร นึกว่าตอนนั้นมันหยอดเล่นๆ เสียอีก
[ ทำไมล่ะครับ ]
“ผมกลับเองได้”
[ แต่คุณโหนรถเมล์... ]
“ผมกลับเองได้” ผมย้ำอีกครั้งเสียงแข็ง “คุณไม่จำเป็นต้องมารับผม จะมาให้เปลืองน้ำมัน...”
[ น้าเพชรขา~ ]
ถ้อยคำที่ตั้งใจจะใช้พูดกับเจ้าพี่เลี้ยงเด็กที่หลังๆ ชักจะลามปามผมมากเกินไปถูกกลืนลงคอทันทีเมื่อเสียงหวานๆ แต่ติดพูดไม่ชัดเอ่ยออกมาจากปลายสาย
“วะ ว่าไงจ๊ะพระพาย” ...ใจอ่อนยวบเลยทีเดียว
[ น้าเพชรไม่อยากให้พี่ฟ้าไปรับเหรอค้า? ] ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างฝืนทน [ พระพายอยากเจอน้าเพชรเร็วๆ น้า... ]
“อะ เอ่อ...”
[ น้าเพชรจะได้กลับบ้านเร็วๆ ไงคะ ]
“คือ...” ทำไมหลานกูมันฉลาดจังวะเนี่ย!
[ น้าเพชรค้า ]
“เอาให้น้าคุยกับพี่ฟ้าหน่อยค่ะ”
[ เย้! ]
ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงหลานร้องเย้ออกมาจากปลายสายแต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร เสียงกุกๆ กักๆ ก่อนที่จะเป็นเสียงพี่เลี้ยงเด็กคนเดิมดังขึ้นมา
[ ให้ผมไปรับคุณเพชรที่ไหนครับ ]
“ติดสินบนหลานรึเปล่า” ผมเอ่ยถามเสียงห้วน
ปลายสายหัวเราะนิดหน่อย [ ที่ทำงานคุณเพชรอยู่ตรงไหนเหรอครับ ]
…ติดสินบนพระพายชัวร์เลย!
ผมกัดฟันกรอดอย่างนึกโมโหในใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากบอกชื่อบริษัทและสถานที่ตั้งไปตามจริง จังหวะเดียวกับที่กาแฟที่ผมสั่งได้พอดี พอบอกเสร็จผมก็ตัดสายเจ้าพี่เลี้ยงเด็กตัวแสบนั่นโดยไม่ต้องคิดเลย
“อ้าว” เดินออกมานอกร้าน ปลายรุ้งที่บอกผมว่าจะเข้าไปซื้อชาเย็นในร้านเจ็ดสิบเอ็ดก็เดินออกมาพอดี “เป็นอะไรน่ะเพชร หน้าบึ้งเชียว”
“เบื่อ” ผมตอบไปตามจริง “เมื่อไหร่จะหาพี่เลี้ยงใหม่ได้นะ” พึมพำนิดหน่อยอย่างเสียอารมณ์
ปลายรุ้งทำหน้าแปลกใจ “คนนี้ไม่ดีเหรอ ไหนบอกว่าไว้ใจได้”
ผมถอนหายใจเบาๆ และเลี่ยงที่จะไม่ตอบแทน มันก็ไว้ใจได้อยู่หรอก... แต่ตอนนั้นพูดเพราะกลัวว่ามันจะทำอะไรกับหลานไง ใครมันจะคิดว่านี่มันหวังเคลมผมไม่ใช่หลาน!
“เขาเป็นอะไรเหรอ” รุ้งถามย้ำ
“เปล่าหรอก” ผมพยายามเลี่ยงการจะพูดว่าตอนนี้ตัวเองโดนผู้ชายจีบอยู่ “แค่... ลามปามนิดหน่อย” พยายามเลือกใช้คำที่เหมาะสมที่สุด
“อ๋อ น้องเขาอยู่มหา’ ลัยนี่” เจ้าหล่อนพยักหน้า “อาจจะเล่นไปทั่วรึเปล่า แต่เขาก็ดูแลหลานดีใช่มั้ย”
“ก็ใช่หรอก” ผมถอนหายใจเบาๆ “แต่มัน... เฮ้อ ช่างมันเถอะ” ทำใจจะพูดว่าตัวเองโดนผู้ชายรุกคืบใส่ไม่ได้จริงๆ แถมเป็นผู้ชายที่อายุห่างกันเกือบสิบปีอีกต่างหาก เหมือนโดนเด็กปีนเกลียวยังไงไม่รู้
“อือ มีอะไรก็พูดได้นะ” หล่อนยิ้มอย่างเป็นมิตร “ถึงรุ้งจะช่วยอะไรไม่ค่อยได้ก็เถอะ”
“แค่ช่วยฟังก็ดีแล้วน่า” ผมระบายยิ้มให้เธอกลับเช่นกัน
ผมไม่ได้มีทัศนคติที่ไม่ดีอะไรกับเกย์หรอกนะ ไม่อย่างนั้นผมคงคบกับไอ้ธามไม่ได้ อีกอย่างมีคนรู้จักของผมที่เมืองนอกเมืองนาเป็นรักร่วมเพศเยอะจะตายไป เพียงแต่ผมไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับผู้ชายมาก่อน ไม่เคยสับสนว่าตัวเองจะเป็นหรือไม่ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมรักแต่กับผู้หญิงเท่านั้น และไม่เคยคิดอยากจะลองหนทางใหม่ๆ ด้วย
เหลือบตามองคนข้างกายนิดหน่อย ปลายรุ้งน่ารักโดยนิสัย เธอฉลาด มีความสามารถในเรื่องทำงาน พวกเราคุยกันได้หลายเรื่อง ถ้าเป็นสมัยก่อนผมคงไม่คิดจะชอบผู้หญิงแบบนี้หรอก มันฉลาดเกินไป และหน้าตาเธอก็ไม่ได้ดีอะไรมากขนาดนั้น แต่เมื่ออายุมากขึ้น... ผมชอบผู้หญิงแบบเธอมากกว่าผู้หญิงที่ดีแต่เปลือกซะอีก
อาจจะเป็นเพราะมันถึงเวลาที่จะมองหาแม่แล้วล่ะมั้ง?
และนายพชรขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่า จะเอา ‘แม่ของลูก’ ไม่เอา ‘พี่เลี้ยงของหลาน’!
[ ผมเข้าซอยมาแล้วครับ ใช่ตึกที่มีรูปใบไม้อยู่รึเปล่า ]
“เออ” ผมตอบปลายสายเสียงห้วน “รออยู่หน้าตึก แค่นี้นะ” ก่อนที่จะตัดสายอย่างไร้มารยาทไม่ใช่น้อย
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานตามปกติของผม มันก็เป็นเวลาปกติของบริษัทอื่นๆ นั่นแหละผู้คนเลยเดินกันขวักไขว่ส่วนผมรออยู่ที่หน้าบริษัทคนเดียว
ปลายรุ้งขับรถตัวเองกลับ ยังไม่ลืมที่จะถามผมว่าจะให้ไปส่งมั้ย น่าเสียดายที่ผมต้องตอบปฏิเสธไป บอกว่ามีคนมารับแล้ว ที่จริงแล้วเธอหยิบยื่นน้ำใจให้ผมตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วแต่ผมต้องไปรับพระพาย ซึ่งมันคนละทางกับที่ไปบ้านเธอผมเลยเกรงใจ
ไม่นานรถโฟล์คสีขาวที่เคยนั่งเพียงครั้งเดียวและทำให้ผมได้พี่เลี้ยงเด็กมาก็มาจอดที่หน้าบริษัท ผมเหลือบตามองอย่างไม่มั่นใจว่าใช่รึเปล่า แต่พอกระจกที่นั่งคนขับเลื่อนลงเท่านั้นผมก็เดินเข้าไปเปิดประตูรถอย่างถือวิสาสะทันที
“ขอบใจมากที่มารับ” ถึงจะไม่เต็มใจให้มันมารับและผมเสียมารยาทแล้วแต่ผมก็พูดคำขอบคุณจนติดปากซะแล้ว
พี่เลี้ยงเด็กหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อย “พาพระพายมาด้วยนะครับ”
“น้าเพชรค้า!”
“อ้าว ไปนั่งนั่นทำไมล่ะคะ” ผมอุทานออกมาเบาๆ เมื่อพระพายชะโงกหน้าออกมาจากเบาะหน้า เมื่อกี้มองผ่านกระจกที่เลื่อนลงมาผมก็ไม่เห็น ไม่อย่างนั้นไปนั่งกับแกแล้ว “นั่งดีๆ นะ อย่าไปรบกวนพี่ฟ้าเขา”
“หอมแก้มหน่อยค่า” หลานยื่นแก้มมานิดหน่อย
ผมกดหอมลงอย่างชื่นใจ อา... เข้าใจคนหลงลูกจริงๆ เลยนะ พระพายเองก็หอมผมกลับเหมือนกัน
“หอมพี่ฟ้าด้วยสิคะ”
“SH*T!” ผมสะดุ้งและเผลอสบถคำหยาบออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆ ดังขึ้นใกล้หู
คนพูดหันมายกยิ้มให้ผมนิดหน่อยแต่ผมผละกายถอยมาจากเบาะหลังแทบจะในทันที “ไฟเขียวแล้ว” กัดฟันกรอดพูดออกมาลอดไรฟัน
ฟ้าครามหัวเราะเบาๆ และหันไปบังคับรถตัวเองดีๆ ใหม่
...ถามจริงเถอะ สมัยเด็กๆ พ่อแม่เลี้ยงด้วยอะไร ทำไมโตขึ้นมามันถึงเนียนได้แบบนี้!
ไม่ใช่ผิวเนียนนะ... พฤติกรรมมึงน่ะ เนียน!
พระพายพูดจ้อตลอดทางจนกลับถึงบ้าน ส่วนพี่เลี้ยงเด็กก็กลายเป็นคนขับรถให้พวกเราเสียอย่างนั้น มันถามพระพายว่าอยากกินอะไรนอกบ้านมั้ย แต่หลานปฏิเสธ
“พระพายไม่อยากกินค่ะ” หลานตอบอย่างชัดเจน “เดี๋ยววันเสาร์พระพายก็ได้ทานกับคุณพ่ออยู่ดี เนอะน้าเพชร” หลานหันมายิ้มให้ผมเออออไปด้วย
จริงสิ ผมยังไม่ได้บอกแกเลยนี่นาว่าคุณปฐพีจะไปเที่ยว สงสัยจะไม่ได้เจอกันหรอกสัปดาห์นี้
เดี๋ยวนะ ผมรู้ข่าวเรื่องวันเกิดคุณปฐพีแล้ว ผมจะทำเนียนไม่ให้ของขวัญได้มั้ยวะเนี่ย? แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนะ... อา เอาของขวัญที่ผมเคยได้แต่ผมยังไม่ได้ใช้ไปให้จะดูเลวไปมั้ยนะ
“คุณเพชรครับ”
“หือ!” ผมร้องออกมาเสียงดังนิดหน่อยเมื่อพี่เลี้ยงเด็กเอ่ยเรียกชื่อผมตอนอยู่ในภวังค์ “มีอะไรเหรอ”
“นั่น... พ่อของพระพายรึเปล่าครับ”
ผมหันไปมองตามทางที่ฟ้าครามหันหน้าไปมอง ก่อนที่จะเห็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ตรงนั้น เอ๊ะ ถึง
บ้านผมเมื่อไหร่เนี่ย? เร็วเชียว...
คุณปฐพียืนอยู่ใกล้ๆ กับรถของตัวเอง ชะโงกหน้าเข้าไปในบ้านของผม ในมือถือโทรศัพท์ทำท่าเหมือนจะกดเบอร์โทรออก แต่ไม่ต้องทายเลยว่าจะกดเบอร์ใคร
“พระพายคะ ระวังรถนะ” ผมเอ่ยเตือนหลาน ขณะที่รถเลื่อนเข้าไปจอดใกล้รั้วบ้านของผมเอง คุณปฐพีหันมามองนิดหน่อย
พอรถจอดสนิทผมก็เอื้อมมือไปเปิดประตูลงจากรถและอ้อมไปอีกด้านเพื่อเปิดประตูให้หลานลงมาทันที พระพายรีบวิ่งแจ้นไปหาพ่อแท้ๆ ของตัวเองจนผมต้องเอ่ยปรามว่าให้แกระวัง
“คุณพ่อ!”
“ว่าไงคนเก่ง” คุณปฐพียิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นหน้าลูก “น้าเพชรพาไปไหนมาคะ”
“พี่ฟ้าพาไปรับน้าเพชรที่ทำงานค่า!”
ผมส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนที่จะปิดประตูรถลง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฟ้าครามลงจากรถมาพอดี
“สวัสดีครับ” พี่เลี้ยงเด็กยกมือไหว้ตามมารยาทของเขานั่นแหละ
“ทำไมวันนี้พ่อมาละคะ วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์สักหน่อย” หลานถามพ่อตัวเองอย่างสงสัย
ไม่ใช่แค่หลานหรอกที่สงสัย ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน นี่คงไม่ได้คิดจะมาชวนพระพายไปเที่ยวด้วยตัวเองหรอกนะ ขืนเป็นแบบนั้น หลานคงอยากไปและผมก็คงห้ามแกไม่ได้ด้วย แม้ว่าจะกังวลเรื่องลดาก็ตามที
“จะมาชวนพระพายไปเที่ยวน่ะค่ะ ดีมั้ยเอ่ย”
...นั่นไงล่ะ
ผมหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น เห็นเขาดูเหมือนถอดใจไปแล้วเรื่องจะชวนพระพายไปเที่ยว เขาก็พูดเองว่าไม่ไว้ใจเมียตัวเองแล้วยังจะเอาลูกไปเสี่ยงอีก
“ไปเที่ยว!” พระพายทวนคำอย่างตื่นเต้น “ไปไหนเหรอค้า ไปกันกี่คนเหรอ”
“เข้ามาคุยในบ้านก่อนครับ” ผมเอ่ยขัดเสียงห้วนอย่างหงุดหงิดใจเล็กน้อย
คุณปฐพีมองหน้าผมก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ กลับมา นั่นทำให้ผมพ่นลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์นัก เหมือนฟ้าครามเองก็รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองเป็นคนนอก
“เอ่อ ผม... เตรียมกับข้าวไว้แล้ว”
“เข้ามาทำสิ” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก ตอนนี้เป็นห่วงเรื่องพระพายมากกว่า
ผมเปิดประตูบ้านให้ทั้งสามคนเข้ามา ถอดทุกเท้าโยนเข้าตะกร้าที่วางอยู่ใกล้ๆ อย่างไม่ใส่ใจมารยาทแล้ว ส่วนฟ้าครามเลือกที่จะเดินไปที่ครัว นานวันผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ได้แค่พี่เลี้ยงแต่ได้แม่บ้านเลยต่างหาก
ผมพาคุณปฐพีกับพระพายมาอยู่ที่โต๊ะทานข้าว หลานก็ดูตื่นเต้นกับคำว่าไปเที่ยวเสียเหลือเกิน
...ก็นั่นสินะ ผมยังไม่ได้พาแกไปเที่ยวเลยสักครั้ง
“จะพาพระพายไปเที่ยวไหนครับ” ผมเอ่ยออกมาเสียงเรียบพลางหยิบแก้วน้ำมารินน้ำให้แขกไม่ได้รับเชิญ “พาไปกับใครบ้าง”
“ว่าจะพาไปทะเล” คุณปฐพีตอบ “ดาไม่ไปแล้วครับ เราตกลงว่าจะไปเที่ยวช่วงสงกรานต์กันแทน”
“งั้นผมอนุญาต” พอได้ยินว่าเมียเขาไม่ไปด้วยแล้วเท่านั้นแหละ ผมอนุญาตโดยไม่ต้องคิดเลย แค่ได้ยินว่าเจ้าหล่อนไม่ไปด้วยอารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันตา “คุณคงไม่ได้ทะ... อา” ผมกำลังจะถามว่าไม่ได้ทะเลาะกับเขาใช่มั้ยแต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหลานอยู่ตรงนี้ ไม่อยากให้แกฟังอะไรที่ไม่ดีเสียด้วย
“นิดหน่อยครับ” หน้าพ่อของพระพายเจื่อนลงเล็กน้อย “แต่เขาคงเข้าใจ”
...ถ้าเข้าใจแล้วมาทำร้ายพระพายอีกก็ไม่ไหวนะ
ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอานิดหน่อย กลัวเจ้าหล่อนจะทำแบบนั้นเสียจริง “แล้วกลายเป็นคุณจะไปกับพระพายสองคนเหรอ”
“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้า “ผมว่าจะชวนคุณไปด้วย”
คำพูดนั้นทำให้ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจนิดหน่อย “ขอผมคิดดูก่อนนะครับ แล้วมีคนอื่นอีกมั้ย?”
“คงไม่มีแล้วล่ะครับ”
ผมกับคุณปฐพีไม่ค่อยได้คุยอะไรต่อเพราะเดิมทีพวกเราก็ไม่มีเรื่องจะคุยกันอยู่แล้ว ผมขอปลีกตัวไปอาบน้ำและปล่อยให้พ่อลูกพูดคุยกันไปแทน พระพายดูตื่นเต้นกับการไปเที่ยวครั้งนี้... บางทีตอนอยู่กับพี่เพลงแกก็อาจจะไม่ได้ไป เพราะพี่เพลงเลี้ยงลูกคนเดียว คงไม่มีเวลามากนักหรอก
ให้หลานไปเที่ยวบ้างก็ดีเหมือนกัน
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเหมือนกับผู้ชายทั่วๆ ไป พอเดินลงมาเห็นพี่เลี้ยงเด็กมานั่งเนียนกับพ่อลูกเรียบร้อยเสียแล้ว
“ดีนะครับ... ไปเที่ยวด้วยกันเป็นครอบครัว”
ผมเดินลงบันไดมา ดูเหมือนคนอื่นจะยังไม่เห็นผมเพราะตั้งวงสนทนาหัวเราะกันคิกคัก เออดี... บางทีเจ้าพี่เลี้ยงเด็กนี่ก็มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีเกินคนแก่ไปนิด... ไม่นิดแหละ เยอะเลย ปกติเด็กแบบนี้คุยกับคนวัยสามสิบไม่ค่อยได้หรอกนะ
“พระพายอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษมั้ยคะ”
“พระพายอยากไปนั่งเรือโกอิ้งแมรี่!” ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ คำตอบแบบเด็กๆ ของหลาน สงสัยพระพายยังดูไม่จบสินะ ตอนหลังโกอิ้งแมรี่มันตายไม่ใช่เหรอ (มันเป็นเรือนะ...) หรือผมจำผิดเองนะ?
“พ่อพาพระพายไปไม่ได้แน่เลย” คุณปฐพีทำหน้าเสียใจ “เอาไว้จะพาไปนะคะ” ตามฉบับคนรวยผมคิดว่านั่นหมายถึงการพาไปเที่ยวญี่ปุ่นแหงๆ
“ผมอยากไปบ้างนะ นานแล้วที่ไม่ได้เที่ยว เรียนอย่างเดียว” ฟ้าครามเอ่ยเหมือนกับบ่นอะไรสักอย่าง
“เหรอครับ” คุณพ่อลูกสองทำหน้าเหมือนเห็นใจ
“ถ้าไปด้วยได้ก็คงดีนะครับ ฮ่ะๆ”
“...เป็นความคิดที่ดีนะ”
ผมอ้าปากค้างกับคำพูดของคุณปฐพีที่หลุดออกมา พอได้ยินแบบนั้นแล้วผมอยากจะเดินเข้าไปบอกว่ามึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้ว
“งั้นไปด้วยกันมั้ยครับ”
...คือเวรอะไรวะเนี่ยยยยยยย!
--------------------------------------------
โนทอล์กค่ะ งานท่วมหัวมาก T_T
ขอให้มีความสุขมากๆ และระวังตัวกันด้วยนะคะ!
[/color]
-
ฟ้าจ๊ะ เนียนสุดยอดมากจริงๆ
อย่างงี้น้าเพชรจะหนีไปไหนรอด ฮ่าๆๆๆ
-
คุณปัฐพีนี่ยังๆแล้วนะ แอบคิดอะไรกับเพชรแน่เลย
-
เทพบุตรสุดเนียน
-
หืมมมมม
คุณปฐพีไม่ได้มาจีบอีกคนใช่ไหมเนี่ย?
ปอลอ นายฟ้า แหลได้โล่มากกกกกกกกกก
-
นั่นไง คุณปฐพี !!
-
ทำไมพฤติกรรมคุณปฐพีดูมีพิรุธชอบกล หรือเราคิดมากไปเองมั้ง???
แต่ฟ้า แกน่ารักว่ะ เนียนได้โล่ 5555 เนียนเก่งแบบนี้มิน่าถึงได้กินโคแก่ กร๊ากกกก
-
ฟ้าครามตีเนียนตลอดเลย
ชอบบบบบ !!!
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ ฟ้าช่างเนียนอะไรเช่นนี้ :sad5:
แอบสะพรึง ฮ่าๆๆๆ :try2:
-
ตามมาอ่านจากนิยายแนะนำค่ะ
ฟ้าน่ารักนะ ดีทุกอย่างเลย พี่เพชรมองน้องหน่อยสิ กินเด็กเป็นอมตะนะ ชอบเวลาต่อปากต่อคำกัน อย่างฮา
ไม่ชอบปฐพี นอกใจพี่สาวมีเมียใหม่ทั้งที่แต่งงานมีลูกแล้ว เหมือนไม้หลักปักเลน
แถมไร้ความสามารถเมียผลักลูก ก็ทำอะไรไม่ได้ อ่อนด๋อย คนอย่างนี้สิ ไม่น่าเสียเวลาแม้แต่จะคุย
-
สนุกค่าาา น่ารักมุ้งมิ้งอะ
อยากรู้ว่าน้าเพชรจะเสียทีฟ้าตอนไหน :hao7:
-
เอ๊ะๆ ปฐพีจะลงสนามแข่งกันจีบนายเอกของเราเหมือนฟ้าหรอเนี่ย :hao4:
-
นายพี่เลี้ยง เนียนมากกกกกกกกกกกก :hao6:
-
555+
บางทีก็แอบคิดว่า คุณ ปฐพี อาจจะคิดไรกะเพชร
เหอะๆ
-
โอเค!!!~ นายเนียนมาก เราขอซูฮก!!!!!~
o13 o13 o13 o13 o13
-
คุณปฐพีแกคงรักลูกห่วงลูกของแกอ่ะ
แต่พ่อเทพบุตรนี่ ยังไงย่ะ
เนียนมาตั้งแต่ต้นเรื่อง เนียนได้คงเส้นคงวามาก
เอาใจไปคะ พ่อฟ้าคราม :katai3:
-
เรื่องนี้น่ารัก รอติดตามจ้า ^^
-
น้าเพชร ระวังนะคะ ผลักไสไล่ส่งพี่ฟ้ามากๆ ระวังตัวเองจะรู้สึกว่าขาดเค้าไม่ได้เอานะคะ #เลียนแบบพระพายแปป
-
โอ้วววววววววว
ถ้าคุณน้องฟ้าครามจะเนียนได้โล่ขนาดนี้
สงสัยเฮียเพชรคงจิหนีไม่รอดแร้วล่ะ 5555+
ปล.พึ่งมาอ่านจร้า ติดตามๆ
-
ชอบ...ชอบค่ะ
-
อยากอ่านต่อแล้วง่ะ :katai1:
-
คุณเพชร พี่พลาดตั้งแต่ถามฟ้าครามไปว่า "รับตัวหรือหัวใจ" แล้วล่ะ น้องรุกใหญ่เลย
แล้วคุณเพชรไม่ต้องไปคว้าชะนีปลายรุ้งเพื่อเบนความสนใจเลยนะ o18
ฟ้าคราม นี่เนียนจริงๆ ไหลลื่นตลอด
คุณปฐพีก็ซื่อซะ โดนฟ้าครามต้อนซะละ 55555555555555555
นี่ตอนที่ชวนคุณเพชรไปเนี่ย คิดว่าคุณปฐพีจะมีความรู้สึกดีๆให้คุณเพชรนะเนี่ยอร๊ายยยยยยยยยยยย
-
ฮ่าๆ ขำคุณเพชร โดนแน่ๆ เด้กยิ่งรุกหนักแล้ว :katai2-1:
-
ฟ้าเนียนแบบไม่มีพิ่รุธจริง ๆ จนได้รับคพชวนไปเที่ยวกับครอบครัวเลยนะนีั
-
:m3: ใครเป็นพระเอกค่ะเนี่ย
สงสัยคุณพี่เลี้ยงอยากเป็นสถานะเป็นคุณพ่อเลี้ยงรึเปล่า
-
หนียังไงก็ไม่พ้นเนอะ :hao7: :hao7:
อย่างว่าคู่กันแล้วมันก็ต้องไปไหนไปกัน :hao6: :hao6:
-
มาแบบเนียนๆ รุกแบบเนียนๆ เป็นญาติกับยามาโตะ(รีบอร์น)รึเปล่าคร๊า...!!!!!!!!
-
ฟ้าครามเนียนเก่งที่สุดดด :hao7:
-
ขำน้าเพชรแท้ๆ ยิ่งหนียิ่งเจอ :mew1:
-
กร๊ากกกกก เล่นมุขกลับ แต่ลืมไปรึเปล่าว่ามุขแบบนันร้อยทั้งร้อยเป็นมุขเปิดโอกาสให้จีบได้ชัดๆ!!
อั๊ย! สนุกมากเลยค่า
-
คุณปฐพีมาวุ่นวายเพราะลูกอย่างเดียวพอนะ ขอร้อง!!!
คุณพี่เลี้ยงนี่เนียนทุกงานเลยนะคะ คริคริ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 8
“ถอย”
วันนี้วันพฤหัสแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณปฐพี แต่พวกเราตกลงว่าจะไปทะเลกันในเช้าวันเสาร์และกลับในเย็นวันอาทิตย์แทน ด้วยความที่ไม่ใช่ช่วงเทศกาลพวกผมเลยไม่ได้กังวลอะไรมาก
...แต่ผมหงุดหงิดอยู่อย่างนิดหน่อย
ก็ไอ้พี่เลี้ยงเด็กนั่นแหละ
‘ถ้าคุณเพชรไม่อยากให้ไป... ผมไม่ไปก็ได้นะครับ’
เมื่อวันก่อนมันเดินมาบอกกับผมแบบนั้น ดูเหมือนจะรู้ดีว่าผมหงุดหงิดกับการที่มีพี่เลี้ยงเด็กมาร่วมทริปด้วย พูดตามตรงคือมันก็ไม่ได้แย่ แต่ผมไม่ค่อยอยากจะใกล้ชิดกับเขามากเท่าไหร่ ฟ้าครามเองก็คงจะรับรู้ถึงการแสดงออกในส่วนนี้
‘แล้วแต่คุณ ผมไม่ได้ห้าม’ ผมจำได้ว่าตัวเองตอบไปแบบนั้น ‘จริงๆ คุณไปมันก็ไม่ได้แย่หรอก ถือว่าไปดูแลพระพายด้วย’ พูดไปตามเรื่อง แต่ดูเหมือนจะเป็นการเปิดทางให้เจ้าฟ้าครามมากไปนิด
‘ผมไปได้จริงๆ เหรอ’
เทวดาเงยหน้าขึ้นมาถามผมอย่างตื่นเต้นเหมือนกับเด็กๆ... มองดูแล้วไม่ค่อยต่างจากพระพายเท่าไหร่
ผมไม่รู้ว่าไอ้ที่ทำให้เจ้าเด็กนี่ตาเป็นประกายคือการเป็นเที่ยว หรือการไปเที่ยวที่มีผมอยู่ด้วย
...พูดแล้วดูหลงตัวเองเป็นบ้า แต่เชื่อเถอะว่าผมคิดแบบนั้นจริงๆ
‘ถ้าผมบอกว่าไปไม่ได้คุณจะไม่ไปเหรอ’ ผมถามอย่างกวนตีนเล็กน้อย
ฟ้าครามกลายเป็นหมาหงอยในทันที ผมเห็นภาพว่าหูเขากำลังลู่หางตกโดยอัตโนมัติ ‘ถ้าคุณเพชรไม่อยากให้ไป...’ เขาว่าเสียงอ่อย
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ‘คุณเลือกเองละกัน ไหนๆ คุณปฐพีก็ชวนแล้วนี่’
ตอนแรกผมคิดว่าเขาอยากจะไปกันแบบครอบครัว แต่พอลดาไม่ไปด้วย ภาพพิมพ์เองก็คงไม่ไปด้วย เด็กแบบนั้นคงจะให้เขาดูแลคนเดียวลำบาก คราวนี้มันเลยลามมาถึงขั้นชวนผมทั้งที่เราไม่ได้สนิทกัน ชวนกระทั่งฟ้าคราม... จะมีใครไปด้วยอีกสองสามคน ณ จุดนี้ผมก็ไม่แปลกใจหรอก
แต่จู่ๆ พระพายก็โผล่หน้าออกมาจากหัวบันได เมื่อกี้ผมให้แกไปอาบน้ำก่อนลงมาทานข้าว
‘พี่ฟ้าจะไม่ไปเหรอคะ!’
…หลานมา เอาละครับ ปัญหาใหญ่
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอและหันไปมองเจ้าพี่เลี้ยงเด็กเป็นเชิงว่าให้เขาจัดการอธิบายให้หลานฟังเอง ฟ้าครามจึงเรียกหลานมานั่งกินข้าวด้วยกันก่อน
‘พี่ฟ้ายังไม่รู้เลยค่ะว่าจะไปมั้ย’
‘ทำไมพี่ฟ้าไม่รู้ล่ะคะ! พี่ฟ้าไปกับพระพายซิ พระพายจะได้มีคนเล่นน้ำด้วย!’ หลานตอบอย่างร่าเริง ดูแกจะเฝ้ารอการไปเที่ยวครั้งนี้มาก
ฟ้าครามเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดหน่อย ผมพ่นลมหายใจและปัดมือเป็นเชิงว่าตามใจเขาเลย
‘พี่ฟ้าไม่ไปดีกว่าค่ะ’
...คำตอบนั้นทำให้ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย
‘ทำไมล่ะค้า!’ พระพายโวยเสียงดัง เริ่มทำท่าจะงอแง ‘พี่ฟ้าไม่อยากไปกับพระพายเหรอคะ น้าเพชรก็ไปนะ คุณพ่อก็ไป ทำไมพี่ฟ้าไม่ไปล่ะคะ’ แกถามอย่างสงสัย ทำหน้าบู้แต่ยังไม่ได้แหกปากร้องไห้แต่อย่างใด
‘เอ่อ...’ ฟ้าครามเองก็ตอบคำถามหลานไม่ถูกเหมือนกัน
พอเห็นพี่เลี้ยงตัวเองไม่ตอบหลานก็หันมาถามผมเสียงอ่อน ‘น้าเพชรคะ พี่ฟ้าไปไม่ได้เหรอคะ’
…อึก ไม่นะ ใจอ่อน อย่ามองน้าแบบนั้น!
ผมกลืนน้ำลายอึกหนึ่งเบาๆ ไม่รู้จะเอ่ยปากตอบยังไงดี จนพระพายเอ่ยถามย้ำอีกครั้งหนึ่ง
‘ไปไม่ได้จริงๆ เหรอคะ...’
เสียงอ่อย หน้าหงอย ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
ยอมแพ้เลยครับ
‘ฟ้าคราม... ไปด้วยกันเถอะ’ ผมแทบจะร้องขอให้เจ้าเด็กยิ้มเทวดานั้นไปร่วมทริปครั้งนี้ด้วยน้ำตานองหน้าด้วยซ้ำ
เป็นอันว่าหลานสาวแสนน่ารักและพี่เลี้ยงเด็กที่ทำตัวเหมือนเด็กก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแวววับจนผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพ่อลูกสองตงิดๆ
เย็นวันนี้ผมมีรถมารับเหมือนเคย
ฟ้าครามไม่เคยมารับผมคนเดียวแต่จะหิ้วพระพายมาด้วย ผมไม่รู้ว่าหลานอยากมาหาผมเองหรือว่าโดนฟ้าครามลากมากันแน่ คิดๆ แล้วว่าจะเป็นอย่างแรก... ผมนี่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองไม่เบา
“คุณเพชรครับ วันนี้รีบกลับมั้ย”
“หือ?” ผมเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเขาถามหลังจากผมขึ้นรถได้ไม่นาน “ก็ไม่ละมั้ง... ทำไมเหรอ”
“ผมยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้พ่อของพระพายเลยครับ ตั้งใจว่าจะไปซื้อที่ห้าง ไหนๆ ก็ผ่านทางแล้ว แวะหน่อยได้รึเปล่า” เขาถามอย่างสุภาพ
“ก็เอาสิ” ...อันที่จริงผมก็ยังไม่ได้ซื้อเหมือนกัน นี่ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้เลยนะ
ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรในการซื้อของขวัญมาก เรียกได้ว่าจะซื้อเป็นมารยาทเท่านั้น คงจะต้องหาของที่มีราคาหน่อยแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบ จะใช้หรือไม่ใช้อยู่แล้ว
ลงท้ายที่ฟ้าครามตกลงว่าพวกเราจะทานอาหารในห้างที่อยู่ระหว่างทางกลับบ้านของเรา
...เอ๊ะ ทางกลับบ้านของเขาเหรอ เอาใหม่ๆ ทางกลับบ้าน ‘ของผม’ ต่างหาก ให้ตายสิ ความเคยชินที่ดูเนียนๆ ของหมอนี่น่ากลัวจริงๆ
“หิวยังคะ” ผมเอ่ยถามหลานขณะเราลงรถมาด้วยกัน “อยากกินอะไรเอ่ย”
“อะไรก็ได้ค่า” หลานตอบอย่างว่าง่าย
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่พอลงรถมาเดินดูร้านอาหารในห้างกันพวกผมก็ให้พระพายเป็นคนตัดสินใจอยู่ดี รอบนี้หลานอยากทานอาหารฝรั่ง พวกผมก็ไม่ขัดข้องแต่อย่างใด
“คุณเพชรซื้อของให้คุณปฐพีแล้วรึยังครับ” ฟ้าครามเอ่ยถามหลังจากเราสั่งอาหารเสร็จ
ผมส่ายหน้า “ยัง เพิ่งนึกขึ้นได้เหมือนกัน”
“อ๋อ...” เขาพยักหน้าอย่างเขาใจ “ตอนนี้คุณปฐพีอายุเท่าไหร่แล้วนะ น่าจะ... สามสิบ?”
“สามสิบสามไม่ก็สามสิบสี่น่ะ”
เขาอายุเท่าพี่เพลงที่ห่างจากผมสี่ปี แต่ผมไม่รู้ว่าเขาแก่เดือนกว่าหรืออ่อนเดือนกว่ากันแน่ ถ้านับกันตอนนี้พี่สาวผมจะต้องสามสิบสาม... หมายถึงถ้าเธอยังมีชีวิต
“หน้าเขายังเด็ก”
“อือ”
“คุณเพชรอายุเท่าไหร่เหรอครับ”
“จะสามสิบแล้ว” ผมตอบไปตามจริง “ตอนนี้ยี่สิบเก้า”
“เห... คุณดูเหมือนยี่สิบต้นๆ เอง” เขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย จะว่าไปเราไม่เคยคุยกันเรื่องอายุเลย
“ยอไปเถอะ” ผมกลอกตาไปมา “ผมเริ่มแก่แล้ว” ...แต่อันที่จริงสำหรับผู้ชาย ขึ้นเลขสามนี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น
“น้าเพชรไม่แก่หรอกค่า” พระพายพูดแทรกขึ้นมา
ผมหัวเราะเบาๆ และหันไปหอมแก้มหลานที่นั่งข้างๆ ตัวเองหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“แล้วพระพายอายุเท่าไหร่คะ” เรื่องนี้ผมเคยบอกไปแล้วแหละแต่เจ้าฟ้าครามก็ชวนหลานคุยไปงั้น ผมว่าเขามีทักษะในการเข้ากับเด็กได้ดีนะ คงเป็นเพราะบ้านเขามีเด็กๆ ตามที่เขาบอกนั่นแหละ
“พระพายอายุสิบขวบค่า”
“หือ สี่ขวบนะ ไม่ใช่สิบขวบ” ผมรีบแก้พลางยีหัวแกเบาๆ “สิบขวบที่ไหนตัวแค่นี้”
“แฮ่...” หลานยิ้มกว้าง “พระพายสี่ขวบค่า” แกชูมือเป็นเลขสี่เสียด้วย
ฟ้าครามพยักหน้าแล้วทำท่าเหมือนกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิครับ ปกติวัยนี้น่าจะห้าขวบกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“พระพายเรียนเร็วนิดหน่อยน่ะ” ผมตอบไปตามที่รู้ “แต่แกก็ตามเพื่อนๆ ทันนะ”
“ก็พระพายหัวไว เก่งด้วยนะครับ วันก่อนผมซื้อจิ๊กซอว์มาต่อกับแก เล่นเร็วเลยแหละ”
...เห ผมไม่รู้นะว่าพวกเขาซื้อมาต่อกันด้วย อันที่จริงผมเองก็ใส่ใจในส่วนนี้ค่อนข้างน้อยนั่นแหละ จะว่าไปแล้ววัยนี้เป็นวัยที่เรียนรู้เร็ว ถ้าผมลองให้แกเรียนพิเศษพวกกิจกรรมอะไรแบบนี้จะดีมั้ยนะ คงต้องลองปรึกษาคุณปฐพีดู
“แล้วพระพายเกิดวันที่เท่าไหร่คะ” ฟ้าครามถามหลานอีกที
“เกิดวันที่ 16 มิถุนาค่า”
พี่เลี้ยงเด็กยิ้มก่อนถามต่อ “แล้วน้าเพชรเกิดวันที่เท่าไหร่คะ” รอบนี้เงยหน้ามามองผมอย่างไม่มีปิดบัง
หลานนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบเสียงอ่อย “...พระพายไม่รู้ค่า”
“ว่าไงครับ คุณเพชรเกิดวันไหนเอ่ย” พอหลานให้คำตอบไม่ได้ก็เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างโคตรเท่ประหนึ่งถ่ายนิตยาสาร
แต่ขอโทษ คือกูไม่ใช่ตากล้องไง...
“29 เมษา” ผมตอบอย่างไม่นึกจะปิดบังอะไร “คุณล่ะ”
“ของผมวันวาเลนไทน์~” ฟ้าครามตอบเสียงระรื่น ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
คำตอบของเขาไม่ใช่อะไรที่ผมแปลกใจเท่าไหร่ การเกิดในวันเทศกาลไม่ใช่เรื่องดี ลองคิดดูนะ สมมุติคุณเกิดวันวาเลนไทน์แล้วเกิดแพ้เกสรดอกไม้อย่างงี้ก็คงจะฮาฉิบหายเลยถูกมั้ย
“เขาว่าคนเกิดวันวาเลนไทน์มักไร้รัก คุณเพชรว่าจริงมั้ย” อีกฝ่ายก็ชวนคุยไปเรื่อยเปื่อย
ผมเลิกคิ้ว “ไม่รู้สิ แต่คุณก็น่าจะมีผู้หญิงมาชอบเยอะนะ” ว่าพลางยกน้ำขึ้นมาจิบอย่างไม่ใส่ใจอะไร
“ถ้ามีผู้หญิงมาชอบเยอะแต่ผมเป็นเกย์มันก็ไร้ความหมายไม่ใช่เหรอ”
พรวด!
“แค่กๆๆๆ”
น้ำที่ดื่มๆ อยู่นี่แทบจะเล็ดออกมาจากปาก ยกมือขึ้นมาปิดแทบจะไม่ทันอยู่แล้ว สำลักเลย... ประกาศตัวชัดมาก ชัดจนน่ากลัว
ฟ้าครามทำท่าตกใจ “เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“ปะ เปล่า”
ผมวางแก้วน้ำและหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดเสื้อตัวเองที่เปื้อนเล็กน้อย ไม่ได้เป็นรอยด่างจนน่าเกลียด นี่ดีอยู่ว่าดื่มน้ำไม่ได้ดื่มชา... ไม่ดื่มแม่งล่ะ เดี๋ยวพูดอะไรให้สำลักขึ้นมาอีก
“คุณเพชรสำลักเลยเหรอ” เขาอมยิ้มนิดหน่อย “ผมแค่เปรียบเทียบเฉยๆ” ก่อนที่จะลอยหน้าลอยตาพูดเหมือนกับไม่มีอะไร
ผมรู้สึกถึงคำว่าการปีนเกลียวก็วันนี้ เขาไม่ได้ปีนเกลียวจนน่าเกลียดแต่เล่นเหมือนกับผมเป็นเพื่อน มันทำให้ผมหงุดหงิดในระดับหนึ่ง อันที่จริงน่าจะเรียกว่าไม่พอใจ แต่โดยรวมแล้วเขาก็สุภาพดี เพียงแค่บางทีชอบหยอกผมเล่นมากไปเท่านั้น
...นี่กูแก่เกินหรือไร หรือว่าคนสมัยนี้เขาชอบเล่นมุกแบบนี้?
ผมพยายามหลอกตัวเองว่าเราไม่ทันเด็กไทยปัจจุบัน หรือบางทีการที่ผมไปอยู่ต่างประเทศมานานอาจจะทำให้ผมห่างหายจากนิสัยขี้เล่นกวนตีนแบบนี้ของคนไทย... อย่ามองผมอย่างงั้นสิ ผมกำลังหลอกตัวเอง!
ผมเหลือบมองพระพาย ตอนนี้ดูเหมือนหลานจะไม่ได้สนใจอะไรพวกผมมากเพราะกำลังเล่นมือถือของผมอยู่ ปกติผมจะไม่ให้พระพายเล่นเกมมากเท่าไหร่ แต่ก็ให้เล่นเป็นบางครั้งบางคราว ส่วนใหญ่เกมในมือถือผมก็มีแต่พวกเกมที่พอใช้พัฒนาสมองได้นั่นแหละ
“แน่ใจเหรอว่าไม่ใช่” พอเห็นว่าหลานไม่สนใจผมจริงๆ ผมก็เอ่ยปากถาม
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “หมายถึง?”
“แน่ใจเหรอว่าคุณไม่ใช่เกย์”
สิ้นคำถามผมก็มีความเงียบเข้าปกคลุมนิดหน่อยระหว่างเรา มันเป็นความเงียบที่ทำให้ผมรู้สึกผิดที่เอ่ยถามออกไป แต่บอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนที่ไม่ทันคน ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีผู้ชายมาชอบนะ มีบ้าง แต่ตอนนั้นเป็นผู้ชายเอเชียน่ารักๆ และไม่แสดงออกเท่านี้ไง กว่าผมจะรู้ก็ตอนไอ้ธามมันบอกผมนู่น
แต่นี่ไม่เหมือนกันนะ ผู้ชายตรงหน้าผมนี่คือสูงกว่าผม หล่อ หน้าเข้ม... บอกตรงๆ ว่าสยองกว่าคนญี่ปุ่นผิวขาวๆ หน้าตาหน้ารักคนนั้นเยอะ
ฟ้าครามนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ และเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ
“คุณเพชรรังเกียจมั้ยล่ะครับ”
“ผมมีเพื่อนเป็นเกย์หลายคน เลสเบี้ยนก็มี... ไม่ถือเท่าไหร่” ผมพูดไปตามจริงก่อนที่จะเงยหน้าสบตาเขาอย่างจริงจัง “แต่ผมก็ไม่ใช่หรอกนะ”
“ผมรู้ครับ”
เขายิ้มออกมาบางๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
อาหารถูกยกมาเสิร์ฟพอดี ผมจัดการเก็บมือถือให้หลานนั่งทานข้าวก่อนที่จะตักอาหารเข้าปากตัวเอง ได้แต่ก้มหน้ากินเพราะไม่กล้าเงยหน้าเลย ตรงหน้าผมคือไอ้เด็กนักศึกษาที่มองผมด้วยแววตาวาววับน่ากลัวเหมือนกำลังจะตะครุบเหยื่อ
เลยได้แต่หวังว่าผมจะไม่ใช่เหยื่อของเขา
หลังจากนั้นพวกเราก็ไปเดินซื้อของขวัญให้คุณปฐพีกัน มันเร็วมากจนผมแอบนึกสงสารพ่อพระพายเล็กน้อย ไม่มีใครใส่ใจเขาเลยจริงๆ ผมซื้อเนกไทสองเส้น ส่วนฟ้าครามดันซื้อเสื้อสูทกับกางเกง ราคาไม่แพงมาหรอกเพราะซื้อจากของที่กำลังลดราคาอยู่ แต่พอเป็นของแบรนด์มันก็ทำให้หลายๆ อย่างดูดีขึ้นมาได้ เรียกได้ว่าเป็นวิธีเดียวกับที่ผมซื้อของให้เจ้านายที่ไทย ตอนอยู่เมืองนอกเมืองนาไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอกนะ แค่บอกว่าสุขสันต์วันเกิดเจ้าของวันเกิดก็ดีใจแล้ว คงมีแต่ไทยนี่แหละที่ยิ่งอายุมากขึ้น ยิ่งต้องซื้อของแพงมากขึ้นเพราะต้องอาศัยอยู่ในสังคมน่ะ
กว่าจะได้กลับบ้านก็ตั้งเกือบสองทุ่ม ระหว่างทางพระพายเลยไปเฝ้าพระอินทร์ก่อนใคร
“หลานหลับแล้วเหรอ” ผมเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ขณะรถติดไฟแดง ด้วยความที่นั่งด้านหลังเลยเพิ่งจะสังเกต
“คงเหนื่อยน่ะครับ ปกติเขาก็ไม่ใช่คนเล่นอะไรเท่าไหร่”
“อือ” ที่เจ้าพี่เลี้ยงเด็กพูดก็ถูก พระพายดูไม่ค่อยชอบออกข้างนอกเท่าไหร่ เวลาไปที่ไหนกลับมาแล้วก็จะนอนหลับแบบนี้แหละ
“คุณเพชรครับ”
“หือ”
“รังเกียจเกย์เหรอ”
คำถามที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ผมเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะขมวดคิ้ว “ผมบอกว่าผมไม่ได้รังเกียจ” จำได้ว่าตัวเองพูดกับเขาไปแล้วนะ
“แต่คุณเพชรทำท่ารังเกียจผม”
คำพูดของเขาเล่นเอาผมพูดอะไรไม่ถูกเลย คือจะอธิบายยังไงดีวะ ไม่ได้รังเกียจแต่ก็ไม่ชอบที่เขามาทำตัวหยอกผมเล่นไปมา มันไม่สนุกหรอกนะ... ไม่สนุกเลยจริงๆ
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ “ถ้าคุณไม่ได้คิดจะทำอะไรกับผมก็คงไม่รังเกียจหรอก”
“...” อีกคนเงียบไปชั่วครู่ เป็นช่วงเดียวกันกับที่สัญญาณไฟจารจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวเขาจึงกลับไปใส่ใจกับการขับรถบนท้องถนนอีกครั้งหนึ่งโดยไม่ได้ตอบอะไรผม
อา ผมพูดตรงไปรึเปล่านะ คงไม่หรอก
ไม่นานก็มาถึงบ้านของผมโดยไม่มีคำพูดใดๆ ผมลงมาจากรถก่อนที่จะเปิดประตูข้างหน้า อุ้มพระพายลงมาโดยไม่ปลุกแกเพราะไม่อยากให้แกตื่น เดี๋ยวปล่อยให้นอนไปสักพักแล้วค่อยปลุกจะดีกว่า ผมรบกวนให้เขาช่วยเปิดประตูบ้านให้แล้วพาหลานไปนอนบนโซฟา
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“โอเค” ผมตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมองเขา
“คุณเพชรครับ” เจ้าพี่เลี้ยงเด็กยังเรียกผมจากด้านหลังจนผมต้องหันไปอย่างอดไม่ได้
“อะไรอีก” ...แต่พอผมหันไป กลายเป็นผมที่อึ้งเอง
ฟ้าครามยืนข้างหลังผม ยืนแบบซ้อนหลังที่เรียกว่าใกล้มาก ด้วยความที่ส่วนสูงของเราใกล้กันทำให้หน้าของเราใกล้กันด้วย ใกล้จนผมเผลอผงะถอยจนหลังติดโซฟาเลยด้วยซ้ำ
“รู้ตัวแล้วเหรอครับ”
“อะไร” ผมพยายามทำเสียงแข็ง
“ที่ผมพยายามจะ ‘จีบ’ คุณเพชร”
แม้ในใจอยากจะตะโกนว่าใครแม่งจะไม่รู้วะ มึงเล่นหยอดกูทุกครั้งที่มีโอกาสขนาดนั้น แต่ปากของผมกลับพูดไม่ออก
...ณ จุดนี้ คือมึงถอยไปก่อนได้มั้ย!
---------------------------------------------------
สวัสดีเดือนกุมภาพันธ์ :katai5:
พอดีว่าไม่ใช่คนจีนค่ะแต่ขอให้มีความสุขมากๆ ในเทศกาลตรุษจีนนะคะ <3
เดือนนี้มีวันเกิดฟ้าครามและมีวันเกิดนิวด้วยค่ะ โฮะๆๆๆ
วันเกิดฟ้าครามนี่เหมาะกับวันวาเลนไทน์มาก ไม่รู้ว่าทำไม ?
งานยังคงเยอะอย่างต่อเนื่องจนสต็อกนิยายเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ...
ไฟท์ติ้งค่ะ!
เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะตะเอง <3
ปล. มีคนเอาน้าเพชรไปแนะนำด้วย ขอบคุณมากนะคะ ปลื้มปริ่มมาก โฮวววว
[/color]
-
มีความรู้สึกว่า พอวันเกิดฟ้าคราม ฮีจะน้ำเน่า*10เท่าเลยทีเดียว
สวัสดีปีใหม่จีนทุกท่านจ้า :mc4:
-
แหมแสดงออกขนาดนี้
ไม่รู้ก็อาจจะแบ๊วไปแล้ววว~!!
-
:-[ :-[ อร๊ายยยยยยย เค้าเขิน
บางทีฟ้าครามก็น่ารักไปปาว
ชอบๆ รุกไปเลยอย่าไปถอยคนแกใจแข็งแบบนี้
ต้องเดินหน้าไปให้สุดแบบไม่ทันให้ตั้งตัวไปเลย5555
-
:hao6: ฟ้าเอาเต็มที่เลยลวกเพ่
รุกกันจะๆเบย :katai2-1:
-
เขิลแทนคุณเพชร
-
เขินอย่างกับตัวเองเป็นพี่เพชร :-[
-
หมาหงอยเข้าไว้เดี๋ยวคุณเพชรก็แพ้ทางเองแหละ อิอิ
-
น้าเพชรใจอ่อนขี้สงสารบวกกับมีพระพายเป็นกองหนุนเนี่ย แล้วจะรอดไหมอ่ะ ^^
-
:katai2-1:
-
แหมฟ้าครามคะ ชัดเจนขนาดนี้ คุณเพชรไม่รู้ตัวเลยมั้งคะ?
-
แหมฟ้าคราม รุกฆาต!!!! :hao7:
-
เขินแทนคุณเพชรจริงๆเลย
:-[ :-[ :-[
อย่าท้อนะฟ้าคราม สู้ๆ
o13 o13
-
ฟ้าครามรุกหนักมาก
แต่เชียร์อยู่นะ....สู้ๆๆๆๆ
-
หอมแก้มคุณเพชรซักทีซิ ฮึ่มๆๆ เขิ้นเขิน
-
ฟ้าเนียนมากเหอะ แต่ถ้ารู้ว่าเพรชรู้แล้วว่าจีบก็รุกหนักเลยนะ
-
ThankS
-
เขินๆ ฟ้าครามจะขอจีบป่าวคะ คุณเพชรห้ามปฏิเสธนะคะ
-
ฟ้าครามรุกต่อไป อย่าได้ท้อ เป็นกำลังใจให้
-
อย่าดราม่าเลย
-
โหยยยยย พี่เพชรก้อ
ให้โอกาศน้องมันจีบ (แบบเปิดตัวชัดเจน 555) หน่อยก้อไม่ได้
เด๋วฟ้าหายไป ห้ามหงอยนะเออ 55555+
-
เดินหน้าเต็มกำลัง
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 9
“การเดินทาง”
วันนี้เป็นวันที่พวกเราออกเดินทางกันครับ
คุณปฐพีนัดพวกเราตั้งแต่เช้า เช้าจนพระพายตื่นมาแค่อาบน้ำแต่งตัวแล้วนอนต่อ ผมจึงต้องอุ้มหลานมาขึ้นรถแทน พระพายตื่นเช้าเก่งเวลาเจอพ่อ แต่บางทีการตื่นตีห้าอาจจะลำบากไปสำหรับหลาน
“กินอะไรมารึยังครับ” พ่อหลานซึ่งนั่งที่นั่งคนขับหันมาถามผมเล็กน้อย
“นิดหน่อย” ผมตอบกลับไปตามจริง “พระพายก็ยังไม่ได้กิน”
“เอาไว้ไปทานที่นู่นละกันนะครับ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แทน
“งั้นเดี๋ยวไปรับฟ้าครามกันนะ”
“อึก!” …สะดุ้งเลยครับ สะดุ้งจริงๆ
อย่าเพิ่งถามกูตอนนี้ได้ม้ายยยย ไม่พร้อม!
ให้ตายสิ พูดแล้วรู้สึกขนลุกเกรียว เผลอไปนึกถึงตอนวันก่อนที่โดนเจ้าพี่เลี้ยงเด็กถามว่ารู้ตัวรึยังว่าเขาจะ ‘จีบ’ ผมตอนนั้น มันน่าสยองเป็นบ้า
...เอ๊ะ หลังจากนั้นมีอะไรน่ะเหรอ?
อย่ามองผมแบบนั้นสิ ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ผมแกล้งทำเนียนเหมือนไม่รู้ ส่วนเขาพอเห็นท่าทีผมเป็นแบบนั้นเขาก็หัวเราะกลบเกลือนบอกว่าล้อเล่นจนผมต้องตำหนิว่าเลิกล้อเล่นแบบนี้เสียที ฟ้าครามเองก็พยักหน้ารับแต่ก็ยังทำตัวเหมือนเดิมจนผมนึกผวา
ตกลงมันแกล้งเล่นหรือมันเอาจริง?
ถ้าพูดแบบหลงตัวเองผมมองว่ามันเอาจริง แต่ถ้าพูดแบบไม่หลงตัวเอง... มันไม่ได้เอาจริง แต่มันก็เป็นเกย์อยู่ดีในสายตาผม ผมไม่รู้หรอกว่าผู้ชายปกติเขาล้อเล่นแต่เรื่องแบบนี้กันหรือยังไง หรือเด็กสมัยใหม่เขาเป็นแบบนี้? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงโลกคงเปลี่ยนเยอะไปหน่อย
คุณปฐพีก็ขับรถไปตามทางที่นัดกับพี่เลี้ยงเด็กไว้ เขามารับผมที่บ้าน ส่วนพี่เลี้ยงเด็กนี่นัดเจอกันที่ปั๊มน้ำมันใกล้ๆ
...สรุปมึงจะไปด้วยจริงดิ?
ว่ายังไงดีล่ะ ทริปนี้ไม่มีใครสนิทกันเลย ผมกับคุณปฐพีไม่ได้สนิทกันหรอกนะ ส่วนฟ้าครามนี่ยิ่งแล้วใหญ่ มาจากไหนไม่รู้ คุณปฐพีก็คงชวนพอเป็นมารยาทนั่นแหละ หรืออาจจะอยากให้ลูกสนุกด้วยมากกว่า ผมไม่คิดว่าเขาจะสนิทกับเจ้าพี่เลี้ยงเด็กเท่าไหร่หรอก
เผลอแป๊บเดียวก็มาถึงที่ซึ่งนัดไว้กับเจ้าของรอยยิ้มเทวดาเรียบร้อย ซ้ำยังมาถึงก่อนราวๆ สิบนาที แต่ปรากฎว่าร่างสูงของพี่เลี้ยงเด็กยืนรออยู่แล้ว
“มาเร็วนะ” คุณปฐพีเอ่ยทักทันทีเมื่อเจ้าของรอยยิ้มเทวดาเดินเข้ามาในรถ
“สวัสดีครับ” เจ้าเด็กนี่ก็มารยาทดี ยกมือไหว้ทันที แล้วหันมาคลี่ยิ้มให้ผม “สวัสดีครับคุณเพชร”
“อึก!” …เชี่ย สะอึกอีกแล้ว “อึก!”
ไม่หายสะอึกด้วยนะ ทำไงดีวะเนี่ยยยยย
ฟ้าครามหย่อนกายนั่งเบาะหลังข้างๆ ผมจนผมถอยห่างแทบไม่ทัน พยายามไม่ให้ทุเรศมากจนเกินไป เว้นช่องว่างตรงกลางเบาะหลังให้เล็กน้อย ผมนั่งที่นั่งหลังคนขับ ส่วนพี่เลี้ยงเด็กก็นั่งหลังที่นั่งข้างคนขับซึ่งพระพายนอนหลับอยู่
อีกฝ่ายหันมามองผม “น้ำมั้ยครับ”
“ไม่เป็น... อึก! ไร” ผมแทบจะทึ้งหัวตัวเองตายอยู่แล้ว ขอให้กูแอ๊บเนียนบอกไม่เป็นไรดีๆ ไม่ได้เรอะ
“เอาไปดื่มเถอะครับ” เขาดึงมือผมมารับขวดน้ำซึ่งยังไม่มีร่องรอยของการแกะ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มนิดๆ “ผมยังไม่ได้ดื่ม คุณเพชรดื่มก่อนเลย”
“ขอบใจ” ผมพูดเบาๆ “แต่ช่วยปล่อยมือผมได้มั้ย”
พี่เลี้ยงเด็กยกยิ้มกว้างกว่าเก่าและทำตามที่ผมสั่งอย่างอิดออดเล็กน้อย
ก็ไม่ค่อยเนียนน่ะนะ ดึงมือผมไปรับน้ำ แต่ไม่ยอมปล่อยมือไง จะดื่มน้ำได้ยังไงคิดบ้างดิวะ!
“กินข้าวเช้ามารึยังครับ” คุณปฐพีเอ่ยปากขึ้นมาบ้าง
“ยังเลยครับ” เจ้าของรอยยิ้มเทวดา (ที่ตอนนี้ดูจะเป็นเทวดาตัวปลอม) ตอบกลับไปก่อนที่จะชะโงกหน้าไปดูที่นั่งคนขับ “มันคงเช้าไปสำหรับพระพายเนอะ”
ผมไม่ได้ตอบอะไร กำลังจะหลับตาลงหากแต่เจ้าพี่เลี้ยงเด็กหันมาถามผมเสียก่อน
“ว่ามั้ยครับคุณเพชร”
...คุณเพชร... คุณเพชร... คุณเพชร...
เรียกอะไรนักหนา กูรู้แล้วว่ากูชื่อเพชร!
ผมไม่ได้ตั้งแง่หรืออะไรหรอกนะ แต่บางครั้งก็รู้สึกรำคาญปนหวาดผวา นี่คือว่าโง่มากเหรอถึงจะไม่รู้ แสดงตัวขนาดนั้นว่าเข้ามาแบบ... แบบไม่ปกติ! มันเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกตัวได้ง่ายๆ เลยว่าเขาพยายามมากแค่ไหนในการชวนผมคุย
“อือ” ผมพยักหน้าอย่างเซ็งๆ
หลังจากนั้น ทั้งที่ตั้งใจว่าจะนอนเสียหน่อยแต่ฟ้าครามก็สรรหาเรื่องราวมาให้ผมพูดนู่นพูดนี่ตอบไปอยู่เรื่อยเป็นชั่วโมง ตอนเราออกจากเขตกรุงเทพฯ นั่นแหละเขาถึงหยุดพูด หัวข้อที่ใช้ก็มีแค่หัวข้อทั่วไป หยิบมาบ่อยๆ หน่อยก็เรื่องเกี่ยวกับพระพายจนต้องมีคุณปฐพีมาร่วมพูดคุยด้วย
จริงสินะ ไม่รู้เขาคืนดีกับเมียเขารึยัง
...แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว
พวกเราแวะทานอาหารตอนเวลาประมาณแปดโมงครึ่ง เดินทางมาเกือบครึ่งทางแล้วด้วยซ้ำ ถ้าพวกเราไม่ได้แวะอะไรบ่อยๆ ก็คงจะไปถึงก่อนเที่ยง
จุดหมายปลายทางคือทะเล แต่ขอไม่บอกสถานที่เนื่องจากเป็นการมาพักฟรีๆ ก็กิจการของบ้านคุณปฐพีเขานั่นแหละ บอกแล้วว่าคุณปฐพีเป็นคนรวย... รวยมากด้วย ถ้าไม่มีเรื่องแม่เลี้ยงผมก็คงไว้วางใจ ให้พระพายอยู่กับพ่อได้อย่างปกติสุขนั่นแหละ อาจจะสบายกว่าให้หลานมาอยู่กับผมด้วยซ้ำไป
“เรียนหนักบ้างมั้ย”
คุณปฐพีถามพี่เลี้ยงเด็กบนโต๊ะอาหาร พระพายเองก็กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่
“ก็โอเคครับ” ฟ้าครามตอบไปเรื่อย “คุณพีก็จบจากที่นี่ใช่มั้ย”
อัพเกรดครับ ตอนนี้พี่เลี้ยงเด็กเรียกพ่อพระพายว่า ‘คุณพี’ เรียบร้อยแล้ว บางทีผมก็แอบคิดว่าเจ้าหมอนี่มีทักษะในการเข้าสังคมที่ดีเกินกว่าหมอฟันทั่วไปเขามี
“อือ เป็นรุ่นพี่นะเนี่ย” อีกฝ่ายพูดติดขำ “จริงๆ ก็อายุห่างกันไม่เยอะเท่าไหร่หรอก สักสิบปีได้มั้ง?”
“คุณพีไม่ได้ดูแก่ครับ ไม่ต้องเครียด”
ฟ้าครามปากหวานก็จริง แต่มันก็ถูก คุณปฐพีเป็นผู้ชายที่ดูค่อนข้างเด็กถ้าเทียบกับอายุ มองผ่านๆ น่าจะอายุไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก แท้จริงแล้วเราห่างกันราวๆ ห้าหกปีได้ คงจะเป็นเพราะเล่นกีฬาบ่อยๆ ด้วย หุ่นเขาดูดีครับ อย่างน้อยๆ ก็ดีกว่าผมน่ะ
“แล้วนี่มีแฟนบ้างรึเปล่า” พ่อพระพายยิงคำถามต่อ
อีกฝ่ายหันมามองผมเพียงแวบเดียว เสี้ยววินาทีเท่านั้นที่เราสบตากันก่อนที่เขาจะหันกลับไปตอบ
“ไม่มีครับ”
“จะจริงเหรอ” เป็นผมที่เอ่ยปากขึ้นมาหลังจากเงียบอยู่นาน
ฟ้าครามหันมามองผมและส่ายหน้า “ไม่มีจริงๆ ผมไม่ได้คิดเรื่องแบบนี้นานแล้ว”
“ไม่ต้องรีบคิดหรอก เรียนไปก่อนดีกว่า” พอเป็นผู้ใหญ่ขึ้นใครๆ ก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ ผมเองก็คิดแบบนั้น ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวมันก็มา ระดับมหา’ ลัยนี่ยังดีหน่อย ระดับมัธยมนี่บางคนก็รีบมีจังเลย
ผมไปอยู่ต่างประเทศมานานก็จริง เห็นเด็กที่ต่างชาติเขามีก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอเห็นเด็กไทยมีแล้วมันดูไม่ดี อาจจะเป็นเพราะค่านิยมด้วยส่วนหนึ่ง แต่หนักกว่านั้นคือวิจารณญาณของเด็กไทย เขาถูกสอนมาว่าความรักในวัยเรียนเป็นสิ่งที่ผิด พอเป็นวัยรุ่นมันก็เหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ คนไทยเวลาจะห้ามมักจะเป็นการ ‘ปลูกฝัง’ มากกว่าการ ‘สั่งสอน’ เหมือนเป็นการยัดเหยียดความคิดว่าแบบนี้ผิด แบบนี้ไม่ดี ทีนี้ก็สั่งห้าม แต่กลับไม่เข้าใจว่าการสนใจในเพศตรงข้ามเป็นธรรมชาติของวัยรุ่น พอห้ามก็ยิ่งเลยเถิด อีกเรื่องที่ผมไม่เข้าใจในทัศนคติของคนไทยเลยคือเรื่องเซ็กส์ ฝรั่งมีอัตราการมีเซ็กส์มากกว่าบ้านเราแต่กลับไม่มีปัญหาท้องในวัยเรียนเหมือนเรานะครับ เขาสอนวิธีป้องกัน แต่คนไทยไม่สอนวิธีป้องกัน แค่บอกว่าห้ามทำๆ เท่านั้นแหละ
“แล้วเพชรไม่มีบ้างเหรอ แฟนน่ะ”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆ พ่อของพระพายก็เบนเข็มมาตั้งคำถามกับผมเสียอย่างงั้น
“ไม่มีหรอก” ตอบไปตามจริง “แค่รถยังไม่มีเลย ใครมันจะมาสนใจ” ผมก็แกล้งทำเป็นน้อยใจไปอย่างงั้นแหละ ไอ้คนที่มาสนใจน่ะมีบ้าง แต่เราไม่สนใจเขาเท่านั้นเอง
“คุณเพชรก็หาคนมีรถมาเป็นแฟนสิครับ”
ผมหันขวับไปมองหน้าคนพูดแทบจะไม่ทัน
...บางทีก็หาเรื่องเข้าตัวเองมากเกินไปนะฟ้าคราม
ได้แต่ก่นด่าในใจและตอบกลับไปอย่างเป็นกลางๆ “ไม่เอาล่ะ ไม่อยากให้คนมองว่าเป็นแมงดา”
เรื่องคุยถูกหยิบยกมาเรื่อยเปื่อย ผมปล่อยให้ทั้งสองคุยกันมากกว่าที่ตัวเองจะพูดด้วย เพราะต้องดูแลพระพาย หลานกินเผ็ดไม่ค่อยได้เท่าไหร่
“ซี๊ดดดด...”
ผมกับคุณปฐพีเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงพร้อมกันก่อนที่ผมจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะฟ้าครามกำลังดื่มน้ำจนหมดแก้ว ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมานิดหน่อย ที่สำคัญคือปากบวมเจ่อ น้ำตาคลอเบ้าเรียบร้อยแล้ว
ผมเลื่อนสายตาไปมองที่จานอาหารทันที ดูเหมือนเนื้อเป็ดผัดเผ็ดจะเผ็ดเกินไปสำหรับเขา
“ลิ้นบางจริงๆ” ผมบ่นพึมพำเบาๆ
อีกฝ่ายมองหน้าผม “คุณเพชรครับ รินน้ำให้หน่อย” ว่าอย่างสุภาพพลางส่งแก้วน้ำมาให้
ผมรินน้ำให้เขาอย่างไม่อิดออดแม้จะอยากเห็นพี่เลี้ยงเด็กในสภาพนี้นานกว่านี้อีกนิดหน่อย ฟ้าครามรับมันไปและดื่มจนหมดภายในอึกเดียว
“พี่ฟ้าเผ็ดเหรอคะ” หลานเอ่ยปากถาม “พระพายตักอันนี้ให้น้า อย่าร้องไห้นะคะ”
ทีนี้ผมกับคุณปฐพีมองหน้าพี่เลี้ยงเด็กตาขวางเลยครับ มีอย่างที่ไหนพระพายตักอาหารรสจืดๆ (ที่สั่งมาเพื่อแกโดยเฉพาะ) ให้พี่เลี้ยงเด็กอย่างเจ้าหมอนี่แต่ไม่ยอมตักให้ผมกับพ่อแกสักนิด!
“อะ เอ่อ” เจ้าของรอยยิ้มเทวดาเอ่ยเสียงแผ่ว “ทำไมต้องมองผมขนาดนั้นด้วยครับ”
...ลูกชอบคนหล่อไง หมั่นไส้เว้ย!
ผมกับคุณปฐพีไม่ตอบแต่ผมก็เชื่อว่าเราทั้งสองต่างคิดเหมือนกัน มันเป็นอารมณ์เหมือนพ่อหวงลูกสาวน่ะครับ แม้ว่าลูกสาวจะอายุเพียงห้าขวบก็ตามที
ไม่นานพวกเราก็ทานอาหารเสร็จ คุณปฐพีบอกขอเวลาเดินย่อยสักพักก่อนที่จะไปขับรถต่อจนฟ้าครามต้องเอ่ยปากว่าเดี๋ยวจะขับให้แทนแต่เขาก็ยังปฏิเสธ โชคดีที่ใกล้ๆ ร้านอาหารมีสนามเด็กเล่นให้พระพายเล่น พวกเราเองก็แอ๊บเนียนเป็นเด็กนั่งอยู่ใกล้ๆ นั้นด้วย ส่วนฟ้าครามเองก็ได้ทำตามหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กเมื่อพระพายบอกอยากเล่นชิงช้า ให้อีกฝ่ายไปโยกให้เสียหน่อย
“ไม่ได้มาเที่ยวนานแล้ว มาช่วงนอกเทศกาลก็ดีเหมือนกันนะ” คุณปฐพีที่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเดียวกับผมเอ่ยปากขึ้น
“อือ” ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปเหมือนกัน
“แล้วนี่ช่วงเปิดเทอมก็เลิกจ้างฟ้าใช่มั้ยครับ” เขาเอ่ยปากถามต่อ “หรือว่าจะจ้างต่อ”
“ไม่แล้วล่ะ ช่วงเปิดเทอมยังไงพระพายก็ไปโรงเรียนด้วย”
ผมว่าพลางเหลือบสายตามองภาพตรงหน้า พระพายเองก็เข้ากับฟ้าครามได้ดีอยู่หรอก อา... จะว่าไปผมก็ต้องคิดเรื่องพี่เลี้ยงเด็กช่วงปิดเทอมหน้าสินะ มันใกล้กับช่วงที่พี่เลี้ยงเด็กควรจะมีการฝึกงานแล้วเสียด้วย เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยคิดตอนนั้นเห็นทีจะดีกว่า
“ผมอยากมาหาลูกบ่อยๆ” อีกฝ่ายว่าไปเรื่อย “บางทีผมก็คิดว่าผมทำหน้าที่พ่อให้พระพายไม่ดีพอ”
“...” ผมไม่รู้จะตอบอะไรไป
บอกแล้วว่าพี่เพลงพร่ำพูดกับผมบ่อยแค่ไหนว่าสามีเก่าเขาไม่ใช่สามีที่ดีแต่เป็นพ่อที่ดี มองจากการแสดงออกของพระพายผมก็ไม่คิดว่าพี่สาวผมพูดผิด แต่อย่างไรก็ตาม เขาทำพลาดที่ปล่อยให้เมียใหม่ของเขาทำร้ายพระพาย
“คุณพ่อขา~” จู่ๆ เสียงหลานก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆ ที่วิ่งถลาเข้ามาหาคุณปฐพี “พระพายกลัวกบอ่ะ ฮือออออ” ตามด้วยเสียงงอแงชุดใหญ่ แม้ไม่ร้องไห้แต่ก็รู้ว่ากำลังอ้อน
ผมมองภาพนั้นแล้วอดอมยิ้มออกมาบางๆ ไม่ได้ หลานใครก็ไม่รู้น่ารักจริงเชียว
“พระพายเจอกบน่ะ” ฟ้าครามเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วเอ่ยปากอธิบาย
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “ในที่สุดก็ทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงสักที”
หลายครั้งที่ผมคิดว่าพี่เพลงเลี้ยงลูกมาแบบไหนเพราะพระพายเป็นเด็กที่ไม่กลัวแมลงสาบ ไม่กลัวจิ้งจก ดูการ์ตูนผู้ชาย ปีนต้นไม้เก่ง จนผมต้องปรามแกนิดหน่อยว่าไม่ให้ปีนเพราะกลัวจะเสียโฉม แต่พอมาคิดๆ ถึงเรื่องราววัยเด็กของผมแล้ว... พี่สาวผมก็เป็นประเภทเดียวกับพระพาย แก่นแก้ว ไม่แปลกที่จะเลี้ยงลูกออกมาเป็นแบบนั้น เราห่างกันประมาณสามสี่ปี ตอนแกอายุเท่าพระพายผมก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นอย่างไร แต่มองลักษณะแล้วคงจะไม่แตกต่างเท่าไหร่นัก
“ไปนั่งบ้างมั้ยครับ”
“หือ?” ผมขมวดคิ้วเมื่อจู่ๆ ฟ้าครามก็เอ่ยออกมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “อะไรนะ”
“ผมถามว่าไปนั่งชิงช้าบ้างมั้ยครับ ผมจะผลักให้”
...ชัดเจน
ผมนิ่วหน้า “ผมอายุมากกว่าคุณจะสิบปี กลับมาทำเหมือนผมเป็นเด็กซะงั้น” เอ่ยว่าอย่างไม่ใส่ใจจริงจังเท่าไหร่นัก
ฟ้าครามหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “เพราะมองว่าคุณเพชรยังหนุ่มนะครับเลยมาชวน” ตอบเสียงระรื่นจนผมนึกหมั่นไส้ อดไม่ได้ที่จะเหยียบเท้าอีกฝ่ายเบาๆ บางทีเจ้าหมอนี่ก็เหมือนกับออกลายกวนตีนชอบกล
หันมามองอีกข้างก็เห็นว่าพระพายงอแงบอกจะขึ้นรถเพราะกลัวเจ้ากบ คงเป็นเพราะสมัยนี้กรุงเทพฯ ไม่ค่อยมีให้เจอเลยทำให้พระพายกลัว คุณปฐพีก็ตามใจ อุ้มลูกขึ้นหลังแล้วเดินไปที่รถโดยไม่บอกไม่กล่าว ถ้าหากผมไม่หันมาเห็นอาจจะตกรถได้
“คุณเพชรครับ”
“อะไรอีก” ผมหันขวับกลับไปเมื่อฟ้าครามเอ่ยเรียกชื่อผมอีกครั้ง
“ถ้าคุณเพชรยังหนุ่มก็น่าจะรู้นะครับ... ว่าตอนนี้เทรนด์กินเด็กกำลังมาแรง"
...
ผมเลิกคิ้วนิดหน่อย “ผมก็ชอบเด็กนะ สาวๆ สวยๆ ใส่กระโปรงทรงเออะไรอย่างนี้” แกล้งทำเนียนไม่รู้เรื่อง มองไม่เห็นแววตาที่ฉายแวววิบวับจากคนตรงหน้า “แต่น่าเสียดาย ที่ผมไม่นิยมผู้ชาย”
ไม่รู้ว่าที่พูดตรงไปหรืออะไร ฟ้าครามทำหน้าเจื่อนไปนิดหน่อยก่อนที่จะคลี่ยิ้มกว้างกว่าเก่า
“แปลว่ารู้แล้วเหรอครับว่าผมคิดอะไร”
“...คิดว่า” ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องปฏิเสธ “หรือว่านี่ก็แค่ล้อเล่นอีก?”
เขาเงียบ ผมเองก็เงียบเพราะรอคำตอบ
ฟ้าครามไม่ตอบอะไร สุดท้ายก็ถอนหายใจเบาๆ และเดินนำหน้าผมไปเลย ผมมองตามเขาเล็กน้อยก่อนที่จะส่ายหน้าออกมาอย่างระอา ทีอย่างนี้ล่ะไม่กล้าพูด แล้วผมจะรู้มั้ยว่าควรปฏิบัติแบบไหน ถ้าหากล้อเล่นจริงๆ ก็บอกมาและเลิกทำแบบนี้ทุกอย่างก็จะจบ แต่เขาทำมันมั้ยล่ะ!
ก็เพราะทำแบบนี้ไงผมถึงต้องเว้นระยะห่างกว้างๆ ไว้ก่อนน่ะ!
-------------------
สุขสันต์วันมาฆบูชาและวาเลนไทน์ค่ะ :D
และขอบคุณคนที่มาแฮปปี้เบิร์ดเดย์นิวเมื่อวานด้วยนะคะ
ตอนนี้สิบหกแล้วค่ะ...
เขาว่ากันว่าคนเกิดแถวๆ วันวาเลนไทน์จะไร้รัก
ไม่รู้ฟ้าครามของเราจะไร้รักกับเขาด้วยไหมหนอ?
รู้แค่นิวไร้รักมากค่ะ แถมแพ้เกสรดอกไม้ขั้นรุนแรง
ถึงขนาดว่าถ้าไม่มีสอบจะไม่โผล่หัวไปวันวาเลนไทน์เด็ดขาด
แพ้จนครูห้องพยาบาลถึงขั้นถามว่า 'มาเอาที่ปิดปากใช่มั้ย' ในวันดอกไม้เยอะๆ
อาภัพจริงๆ ชะนีคนนี้ ฮือออ T___T
[/color]
-
บางทีก็เบื่อฟ้าครามนะไม่ค่อยชัดเจน ถึงเราจะรู้ว่าฟ้าครามคิดจะทำอะไรก็เถอะ แต่ก็นะมันเป็นอะไรที่คนอ่านรับรู้ได้นี่คะ อยากให้อัพบ่อยๆจัง :katai2-1:
-
กินเด็กเป็นอมตะนะตัวเธอว์
-
จิงๆจะว่าไม่ชัดเจนก้อถูกแหล่ะ
แต่พี่เพชรก้อเล่นปิดทางมาก่อนขนาดนี้
คนจะจิงจังก้อใจเสียหมดพอดี >0<
-
ฟ้ารุกน่าดูเลยน๊าา
-
:hao5: :hao5: :hao5:
โอย น่ารักมากคีา เขินนนนนน ฟ้าคราม ไอเนียนนนนนนนนนนนน :ling1:
ชอบเมะเด็กรุกเนียนๆมากค่ะ รสนิยมกินเด็ก555555555555
คุณเพชรก็หันมาตามเทรนด์บ้างสิคะ จะได้เป็นอมตะนะ :laugh:
-
ตอนนี้ฟ้าครามหงอย 555 ผู้ใหญ่ไม่ยอมให้จีบง่ายๆ
-
นี่คุณพีแค่พาน้องพระพายมาเที่ยวเฉยๆ ไม่ได้ลงแข่งกับฟ้าครามจริงๆหรอเนี่ย?
มโนไปล่วงหน้าเองสินะ..ฮาาาา
-
:m4: กินเด็กแล้วจะอายุยืนยาวขึ้น+หน้าเด็กนะเจ้าคะ :impress2:
-
เคยได้ยินไหมกินเด็กแล้วจะป็นอมตะน่ะ55555
-
ฟ้าครามน่ะไม่ติดใจสงสัยอะไรแต่ คุณพี่นี่ไม่ได้คิดอะไรแน่นะ?
-
เมื่อไหร่คุณเพชรจะเปิดใจให้ฟ้านะ :เฮ้อ:
-
คุณเพชรรรรร เราได้ยินเสียงใครอกหักดังเป๊าะ คุณเพชรชัดเจนเนอะ เด็กหงอยแล้วเห็นไหม
ฟ้าครามออกจะน่ารัก เข้ากะพระพายได้ดี เอาอกเอาใจเก่ง คุณเพชรอย่าเพิ่งรีบตัดสินใจ ดู ๆ ไปก่อนก็ไม่เสียหายนี่นา
-
เนื้อเด็กอร่อยนะคุณเพชร ชิมดูหน่อยสิคะ :hao7:
-
สู้ๆนะฟ้าคราม
-
:katai1:ถ้าผู้ใหญ่ไม่ชอบกินเด็ก เด็กก็กินผู้ใหญ่แทนเลยละกัน :laugh:
-
หนุกค่า
-
เปิดตัวไปเลย ชัดเจนหน่อย ฟ้าคราม
-
o13 o13 o13 o13
-
กรี้ดดดด////เนื้อเรื่องใสๆกับน้องเพรช หนักหน่วงกัยอัคคี
-
อยากให้คุณปฐพีเป็น เมีย คนอื่นนะเนี่ยยย เพราะดูอ่อนแอ ไม่เด็ดขาดเลย :oo1: :ling2:
-
คุณปัฐพีเป็นคนที่ฝากอนาคตไว้ด้วยไม่ได้จริงๆ ทั้งเพลง พะพาย ทั้งเมียใหม่ แล้วก็คีอีก ดูเป็นผู้ชายที่...ชีวิตนี้ขออย่าให้ได้เจอแบบนี้เลยเหอะ :เฮ้อ:
-
อ้าว :katai5:
-
ปฐพีไม่มีความเด็ดขาดเลย แต่ถ้ามีอัคคีอยู่คงช่วยให้พี่แกเด็ดขาดขึ้นนะ
(หวาน-ฟ้าครามเพชร หนักหน่วง-ปฐพีอัคคี ชอบเลยอ่ะ)
-
เอิ่ม...คุณปฐพี :เฮ้อ: :เฮ้อ:
น้องฟ้าเอ้ยสู้ๆ o13 o13 เดี๋ยวพี่เพรชก็ใจอ่อน :hao6: :hao6:
-
อ้าวววว คุณปฐพี ไม่ไหวนะ
-
นึกว่าจะแอกกิ๊กๆกักกับคุณเพชรของเราแต่คุณฐพีนี้มีคู่กิ๊กสะแล้วว แบบว่าน่าสนใจิอะ ดูเปนรักเศร้าๆไงไม่รู้
-
ไม่ชอบคุณปฐพีตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ ผู้ชายอะไรไม่แมนเลยอ่ะ :ling1:
-
เชียร์ให้คุณปฐพีรับด้วยคนค่ะะ
-
อะไรยังไงอ่ะ ได้กันแล้วหรอ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 10
"บุก"
“น้าเพชรขา ไปเล่นทะเลกับพระพายนะ น้าๆๆๆ”
“ยังร้อนอยู่เลยนะคะ”
หลานทำหน้ายู่เมื่อผมตอบเป็นเชิงห้ามแก ก่อนที่จะหันไปหาพ่อของตัวเอง “พ่อขา ตอนนี้เรายังลงทะเลไม่ได้อีกเหรอคะ”
คุณปฐพีทำหน้ากระอักกระอ่วนเหมือนจะยอมใจอ่อนกับลูกจนผมต้องส่งสายตาเป็นเชิงปรามนิดหน่อยว่าอย่าเพิ่งยอมพระพาย สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้านิดหน่อยจนพระพายหน้าเบ้หนักกว่าเก่าแต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรต่อแม้แต่นิดเดียว
หลานอยากลงทะเลมากครับ นี่รบเร้ามาตั้งแต่เราเข้าที่พักแต่เพราะว่าแดดยังแรงอยู่ผมเลยยังไม่อยากให้พระพายลงเล่นสักเท่าไหร่ กลัวหลานเสียโฉม ถ้าผิวขาวๆ ดำขึ้นมาผมคงเสียใจตาย ด้วยความที่พระพายเป็นเด็กที่ขาวมาก ไม่เหมือนพี่ของผมแต่เหมือนคุณปฐพีเสียมากกว่า ผมกลัวว่าจะเป็นพวกโดนแดดมากๆ แล้วแพ้น่ะสิ
“อีกชั่วโมงก็ลงได้แล้วนะ” คนที่รู้วิธีรับมือกับเด็กเอ่ยปากออกมาก่อน “รออีกแป๊บนะคนเก่ง”
“โอเคค่า”
ผมกับคุณปฐพีตาขวางใส่พี่เลี้ยงเด็กพร้อมกันอีกครั้ง
...ทำไมต้องแย่งความรักไปจากหลานนนน!
ชักหมั่นไส้เจ้าหมอนี่มากขึ้นทุกวันแล้วนะเว้ย คือผมหวงหลานอ่ะ เข้าใจความรู้สึกที่พ่อหวงลูกสาวเลย มันแบบ... ถึงหลานแค่สี่ขวบแต่ก็หวงอ่ะ! บรรยายไม่ถูก!
ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรนักหรอก แค่หยิบกระป๋องเบียร์ที่ซื้อมาไปนั่งชมวิวทำเอ็มวีที่ริมระเบียงซึ่งมีเก้าอี้สองตัวกับโต๊ะตั้งอยู่
ที่นี่สวยมากจนผมไม่กล้าถามคุณปฐพีว่าค่าที่พักเท่าไหร่ ผมถามเขาแล้วแต่เขาก็บอกว่าเดี๋ยวจะจ่ายเอง ถือว่าเป็นการพาลูกมาเที่ยว เพราะถึงผมไม่มาเขาก็จองที่นี่แล้วอยู่ดี ผมเกรงใจนะแต่พอเขายืนยันแบบนั้นผมก็ช่างมันไป ถือว่าเป็นการดีซะอีก
ผมมองไปข้างนอก แดดเริ่มร่มขึ้นบ้างแล้ว เพราะนี่ไม่ใช่ช่วงเทศกาลคนเลยน้อย ผมเห็นแค่พวกต่างชาติอยู่ริมหาด ไม่เห็นว่ามีคนไทยเลยแม้แต่คนเดียว
ที่นี่ตกแต่งเรียบๆ แต่ดูหรูหราตามแบบฉบับโรงแรมห้าดาว ห้องนี้เป็นห้องสวีทอยู่บนชั้นยี่สิบกว่า มีสองห้องนอน ห้องหนึ่งเป็นเตียงเดี่ยวสองเตียง อีกห้องเป็นเตียงคู่เรายังไม่ได้ตกลงว่าใครจะนอนห้องไหนเนื่องจากผมและพ่อเด็กอยากนอนกับพระพายทั้งคู่ (ก็ไม่ค่อยหลงหลาน) ส่วนฟ้าครามก็ดูจะสนิทกับคุณปฐพีไปแล้ว เห็นชอบนั่งคุยกันเรื่องมหา’ ลัย เออดี... นอนด้วยกันไปเถอะ ผมจะได้หลานมานอนกอด
“คุณเพชรครับ”
ผมหันไปมองคนที่เอ่ยปากเรียกชื่อผมก่อนจะเลิกคิ้วเบาๆ “ว่าไง?”
“...ดื่มเบียร์แต่หัววันเลยเหรอ” ฟ้าครามเหลือบตามองสิ่งที่อยู่ในมือของผม “ไม่ดีนะครับ”
“ไม่ได้ทำบ่อยๆ น่า” ผมตอบปัด
พี่เลี้ยงเด็กถอนหายใจนิดหน่อยก่อนที่จะหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่งและไม่ได้พูดอะไร
ผมเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาเงียบแบบนี้ จะทำอะไรอีกวะ... บางทีก็รู้สึกกลัว ไม่สิ มันไม่ใช่ความรู้สึกกลัวหรืออะไรหรอก มันเป็นความรู้สึกกึ่งๆ หวาดผวามากกว่า ผมรู้จักเขาไม่นานและรู้จักเขาแต่ในโหมดที่ทำตัวเหมือนแม่บ้านวัยกลางคนกับโหมดหยอดผมนักๆ ไม่ใช่โหมดเงียบแบบนี้
...เออ รู้สึกแปลกๆ จริงๆ นั่นแหละ
ผมเหลือบตามองเขานิดหน่อยก่อนที่จะผงะเมื่อพบว่าเขามองผมอยู่
“มีอะไรเหรอครับ”
“เปล่า” ผมตอบปัด “แค่คิดว่ามันแปลกๆ เท่านั้นเอง”
“หมายถึง?”
“ก็ที่คุณไม่พูดอะไรเลย”
“...ผมรอให้คุณเพชรพูดกับผมก่อนต่างหาก”
คำพูดของเขาทำให้ผมเลิกคิ้วนิดๆ ไหนจะรอยยิ้มเทวดาที่ถูกยกมาประดับบนใบหน้าอีกครั้งนั้นอีก
ผมหันหน้าหนีแทบจะในทันทีเมื่อเจอสายตาที่เขามองผม มันเหมือน... เหมือนอยากจะกินหัวผมใจจะขาดประมาณนั้น!
เห็นแล้วอดผวาไม่ได้จริงๆ
“เดี๋ยวสักหนึ่งชั่วโมงผมจะพาพระพายไปเล่นน้ำ คุณเพชรจะไปด้วยมั้ยครับ”
“ไป แต่ผมไม่ลง” ผมตอบไปเสียงเรียบพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง อีกหนึ่งชั่วโมงก็ประมาณสี่โมงครึ่งพอดี
“กลัวดำเหรอครับ” ฟ้าครามถามด้วยสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย
“เปล่า ขี้เกียจน่ะ” ผมว่าตามจริง ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ “...ให้ตายสิ” พึมพำเบาๆ อย่างหงุดหงิด
“อะไรเหรอครับ”
“ผมไม่ได้เอาครีมกันแดดมาให้พระพาย” ผมตอบอย่างหงุดหงิดใจ “อา ให้ตาย หลานจะดำมั้ยเนี่ย แถวนี้มีร้านห้างหรืออะไรบ้างมั้ยนะ อ๊ะ คุณมีรึเปล่า” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฟ้าครามอาจจะมีก็ได้ เขาบอกว่าเกย์มักจะเป็นคนสำอางใช่มั้ยล่ะ ถ้าหมอนี่เป็นเกย์แล้วพกครีมกันแดดก็คงไม่แปลกหรอก
“ผมไม่มีหรอกครับ ลองถามคุณพีดูมั้ย”
“เดี๋ยวมานะ” ผมวางเบียร์ไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในที่พักเห็นคุณปฐพีนั่งคุยกับลูกตัวเองอยู่ “คุณปฐพีครับ มีครีมกันแดดมั้ย”
เขาทำหน้ากรุ่นคิดอยู่นิดหน่อย “เหมือนจะไม่นะครับ คุณไม่ได้พกมาเหรอ” ผมส่ายหน้า “แล้วคุณจะเอาไปทำไมน่ะ จะลงทะเลด้วยเหรอ”
“เปล่า สำหรับพระพายต่างหาก”
คุณปฐพีพึมพำว่า ‘อา จริงสิ’ เหมือนกับเพิ่งนึกขึ้นได้ ผมส่ายหน้าเบาๆ นี่เขาไม่เป็นห่วงลูกรึยังไงกัน ผิวขาวๆ จะดำเชียวนะเว้ยยย นี่เรื่องจริงจังนะเฮ้ย!
สุดท้ายพวกเราทั้งสามก็เริ่มค้นหาครีมกันแดดให้หลานโดยที่พระพายไม่รู้อะไรด้วยเลย เลือดรักลูกรักหลานนี่น่ากลัวจนพวกเราถึงขั้นติดต่อพนักงานว่าแถวนี้มีที่ขายครีมกันแดดบ้างมั้ย พนักงานสาวก็หัวเราะนิดหน่อยก่อนจะตอบกลับมาว่า
[ ใกล้ๆ โรงแรมมีมินิมาร์ท หาซื้อจากที่นั่นได้ค่ะ ]
“ขอบคุณมากครับ” ผมเอ่ยขอบคุณพนักงานทางปลายสายนิดหน่อยก่อนจะหันกลับมาหาคนอื่น “เดี๋ยวผมเดินไปซื้อให้พระพายละกัน”
“ได้ครับ”
คุณปฐพีพยักหน้ามองดูลูกที่งอแงอยากเล่นน้ำทะเลจนหลับไป มันก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อพระพายตื่นเต้นที่ได้มาเที่ยวจนเมื่อคืนนอนไม่หลับ ถึงจะนอนมาตลอดทางแต่มันก็คงยังไม่พอ
“ผมไปด้วยครับ”
ผมหันขวับไปตามเสียงทุ้มของอีกคนในห้องที่เอ่ยปากออกมา “จะไปด้วยเหรอ”
“ครับ” ฟ้าครามยิ้ม “ผมอยากซื้อของนิดหน่อย”
“เอาอะไรล่ะ ฝากผมซื้อมั้ย”
“ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรครับ แค่อยากซื้อ หรือว่าผมไปด้วยไม่ได้...”
เจ้าพี่เลี้ยงเด็กพูดประโยคกวนบาทาก่อนจะตามมาด้วยการพูดเสียงอ่อย ทำหน้าตาหูลู่หางตกเหมือนกับหมาโดนทิ้ง
...ไอ้หมอนี่
ผมกัดฟันกรอด นี่มันรู้ใช่มั้ยว่าผมเป็นคนใจอ่อนง่ายกับใบหน้าแบบนี้! ช่วงนี้เหมือนทำท่าแบบนี้บ่อยเหลือเกินนะ แล้วหนักกว่านั้นเวลามันทำหน้าแบบนี้มักมีคนเข้าข้าง ปกติจะเป็นพระพาย ส่วนตอนนี้เป็นคุณปฐพีแทน ดูพ่อหลานมองผมสิครับ ทำไมมองผมด้วยสายตาเหมือนผมเป็นคนใจร้ายแบบนั้น!
สุดท้ายแล้วผมได้แต่สูดลมหายใจลึก “ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์และมือถือของตัวเอง
ปัง!
ผมเผลอตบโต๊ะด้วยความหงุดหงิดออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
เจ้าเด็กนี่มันยังไงกัน จะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวก็เข้ามาหาแบบไม่ทันตั้งตัว เดี๋ยวก็มาทำหน้าใสซื่อ คิดว่าตัวเองน่ารักมากรึยังไงกัน!
ชักเดาไม่ออกแล้วนะว่าเจ้าหมอนี่มันเป็นคนประเภทไหน มองๆ ก็ดูน่ารัก เป็นคนดีอยู่หรอก แต่พอนานๆ เข้าทำไมเหมือนลายเริ่มออกแบบนี้วะ เป็นพวกแสบแต่ตีหน้าซื่อหรือยังไงกันแน่ แล้วที่สำคัญจะเอายังไงกับผมกันแน่วะ บอกให้ชัดๆ ไปเลยไม่ได้รึยังไงกัน
‘รู้ตัวแล้วเหรอครับ ที่ผมพยายาม ‘จีบ’ คุณเพชร’
คำพูดที่เจ้าพี่เลี้ยงเด็กพูดเมื่อวานแวบเข้ามาในหัวสมองจนผมต้องกลืนน้ำลายอึก
มันประกาศเจตนารมณ์ซะขนาดนี้แล้ว... จะรอดมั้ยกู
คิดแล้วสยองตั้งแต่ก้านสมองยันไขสันหลัง ผมสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองกลับคืน เอาวะ มากับมันสองคนซะเมื่อไหร่ มีพ่อลูกอีกตั้งคู่นึง!
ถ้ามันกล้าบุกเข้ามาก็คงจะกล้าเกินไปแล้วล่ะ!
“คุณเพชรครับ”
...ไม่มอง ไม่ฟัง ไม่ได้ยิน ไม่หัน
ผมบอกตัวเองแบบนั้นเป็นสิบครั้งเพราะนับตั้งแต่เดินออกมาจากโรงแรมสองคนกับมันเพื่อเดินไปที่มินิมาร์ทเจ้าหมอนี่ยังไม่หยุดเรียก ‘คุณเพชร’ เลย แต่ผมก็ยังไม่หันอยู่ดี
“คุณเพชรครับ หันมาหน่อยสิ”
“...” ไม่หัน ไม่หัน ไม่หัน
“อ๊ะ พระพาย!”
ขวับ!
ผมหันขวับไปเมื่อได้ยินเสียงพี่เลี้ยงเด็กเรียกพระพายเหมือนกับหลานตามมาด้วยแต่พอหันกลับมาดันเจอหน้ายิ้มแป้นของพี่เลี้ยงเด็กเท่านั้น
...ซวยละนายพชร
ฟ้าครามยิ้มแป้น “พระพายไม่มาหรอกครับ”
“คุณแกล้งผมนี่” ผมเอ่ยเสียงขุ่น
“ก็คุณเพชรไม่หันมานี่ครับ... ใครแกล้งใครก่อนกันแน่” ร่างโปร่งตรงหน้าทำหน้าเบ้เล็กน้อย “ทำไมคุณเพชรถึงกันท่าผมขนาดนี้ล่ะครับ”
ผมสูดลมหายใจลึก “พูดเรื่องอะไร” แอ๊บเนียนแล้วหันกลับไปจะเดินทางต่อ
“เดี๋ยวก่อนสิครับ”
...นะ นี่คว้ามือเลยเรอะ!
น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคอด้วยความยากลำบาก ปกติแม้ฟ้าครามจะทำเนียนแค่ไหนแต่ไม่เคยที่จะทำแบบนี้เลยสักครั้ง หมายถึง เอ่อ... กึ่งบังคับให้ผมคุยด้วยกลายๆ แบบนี้ ปกติแล้วเขาดูเป็นคนขี้เกรงอกเกรงใจคนอายุมากกว่าจะตายไป
“มีอะไร” ผมพยายามทำเสียงแข็ง ไม่เผยไต๋ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตกใจให้เขาได้เห็น
“ทำไมคุณเพชรต้องพยายามกันท่าผมขนาดนี้ด้วยครับ” คนตรงหน้าพูดเสียงจริงจัง ลงแรงบนมือที่กำลังบีบมือผมอยู่นิดหน่อย “ผมว่าคุณตีเนียนไม่รู้เรื่องได้แล้วนะ ทำไมคุณแกล้งทำซื่อบื้อได้ขนาดนี้ เนียนไปถึงไหนกัน”
...สงสัยกูมีมึงเป็นไอดอลมั้ง แหม เห็นเนียนอยู่บ่อยๆ
เวลาแบบนี้ตอบไปแบบที่คิดได้ที่ไหนล่ะครับ ที่ทำได้ก็คือพยายามตีหน้าซื่อต่อไปเท่านั้น “แกล้งซื่อบื้ออะไร?”
“คุณเพชร” เสียงของเขาเข้มขึ้นนิดหน่อย
ผมมองหน้าเขา เขาเองก็มองหน้าผม ไม่มีใครคิดจะขยับเขยื้อนไปไหน สุดท้ายก็เป็นผมที่สะบัดมือออกและถอนหายใจออกมาเบาๆ เลิกตีหน้าซื่อและพูดตรงๆ
“ผมกันท่าคุณแล้วผิดตรงไหน”
ฟ้าครามพ่นลมหายใจมาเล็กน้อย “ว่าแล้วว่าคุณเพชรรู้”
“...ก็คุณเนียนเหลือเกิน”
อดไม่ได้ที่จะแขวะพลางคิดไปถึงความเนียนก่อนหน้านี้ของเจ้าพี่เลี้ยงเด็กตรงหน้า จะว่าไปกว่าจะมั่นใจผมเองก็เปลืองเนื้อเปลืองตัวไม่ใช่น้อยนะครับ ทั้งโดนลูบโดนหยอด... บรึ๋ย
“ผมออกตัวแรงมากเลยเหรอ” เขาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยเหมือนกับไม่รู้จริงๆ
ผมไม่ตอบอะไรแค่ยกยิ้มแหยๆ ให้กับฟ้าคราม เหมือนเขาจะได้รับคำตอบไป
ฟ้าครามทำหน้าลำบากใจ “ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ...”
...โอ้ นี่ขนาดไม่รู้จะทำยังไงยังล่อขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่ามันรู้ว่าไอ้การออกตัวควรจะทำยังไงแล้วมันจะออกตัวมาขนาดไหน
“เดินไปมินิมาร์ทก่อนเถอะ” ผมเอ่ยตัดบท
รอบนี้แตกต่างกับเมื่อกี้โดยสิ้นเชิงเมื่อคนที่เดินด้วยไม่เอ่ยปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว ฟ้าครามไม่ได้เรียนคุณเพชรๆ จนน่าหงุดหงิดอีกแล้ว เขาเดินตามหลังผมและปิดปากเงียบจนผมนึกว่าเดินคนเดียวด้วยซ้ำไป
“คุณเพชรครับ” ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากออกมา
“หือ?” ผมหันกลับไปมองหน้าอีกฝ่าย “มีอะไรเหรอ”
“ผมออกตัวแรงจริงๆ เหรอ”
...มึงยังมีหน้ามาถาม!
แม้ในใจคิดแบบนั้นแต่ผมเลือกใช้คำที่ถนอมน้ำใจเขามาที่สุดเท่าที่จะทำได้ “...ก็ผมรู้ตัว” ผมบอกไปตามตรง
“ที่ผมจีบคุณเพชรน่ะเหรอ”
คำถามตรงๆ นั้นทำให้บรรยากาศรอบข้างดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันตา สุดท้ายแล้วผมก็ต้องพยักหน้าอย่างจำใจ โธ่เว้ย ต้องมายอมรับว่าผมโดนผู้ชายจีบนี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ ไม่ตลกแม้แต่นิดเดียว!
ฟ้าครามยิ้มเจื่อน “จริงเหรอ...”
“อือ” ผมพยักหน้ายืนยันอีกครา
“แล้วคุณเพชร...” เขาเว้นวรรคไปชั่วครู่จนทำให้ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย “คุณเพชรไม่รู้สึก เอ่อ”
“รู้สึกอะไร”
“แบบ... หวั่นไหวอะไรแบบนี้บ้างเลยเหรอ”
ผมมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ
ผู้ชายตัวสูงกว่าผมเล็กน้อย ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งอย่างกับสันปันเขื่อนกำลังเอ่ยปากถามว่าผมไม่รู้สึกหวั่นไหวกับเขาบ้างหรือไร ที่สำคัญมันอยู่ที่ใบหน้าของเขาเจื่อนสุดฤทธิ์เหมือนพร้อมจะร้องไห้อยู่รอมร่อ และหนักกว่านั้นคือหน้าเขาซับสีเหลือนิดหน่อย
อย่างกับกระต่ายจะโดนเชือด...
ผมไม่ตอบอะไรและหันหน้าเดินต่อ ส่วนเจ้าพี่เลี้ยงเด็กเองก็ไม่ถามอะไรต่อเหมือนกัน ถ้าให้ทายผมคิดว่าเขาคงจะกำลังทำหน้าเทวดาตกสวรรค์อยู่แน่ๆ
ให้ตายสิ บอกตรงๆ นะว่าตอนที่เขาออกตัวจีบผม ผมไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย แต่พอเขาทำหน้าแบบเมื่อกี้มันกลับดูน่า ‘หวั่นไหว’ กว่าเดิมตั้งเยอะ
...มองผู้ชายว่าน่าหวั่นไหวด้วยแบบนี้ อาการหนักแล้วนายพชรเอ๊ย
-----------------------------------------------
อาการหนักจริงๆ แล้วค่ะคุณเพชร โถะ
่ว่าแล้วว่าทุกคนพร้อมใจกันรักคุณปฐพี...
ตั้งแต่แต่งนิยายมาไม่เคยมีตัวละครที่รู้สึกว่าสงสารขนาดนี้มาก่อน
ทุกคนเกลียดจนรู้สึกผิดที่สร้างคุณปฐพีมาเลยล่ะค่ะ 5555555555555
คุณเพชรจะใจอ่อนมั้ยหนอ? ติดตามกันต่อไป...
-
ดีแล้วจ้า เนื้อเรื่องจะได้มีสีสัน :mew3: :mew3:
-
:katai5:มาเมนต์เปนกำลังใจเจิมให้คนแต่งนะคะ
เมื่อไรคุณเพชรจะยอมใจอ่อนกะน้องฟ้าเสีย(ตัว)สีกที อิอิ :impress2:
น้องพระพายน่ารักมากเบยค่ะ><~ :mew1:
-
หลงลูกหลงหลาน 5555
-
ฟ้าครามเอ้ย ลองแกล้งเย็นชาใส่ดิ ระวังเห็นผล
-
อั๊ยยะ ทำไมเรารู้สึกว่าคุณปฐพีน่าสมเพชละเนี่ย มากกว่าน่าสงสารง่ะ งือออ
แต่เอาจริงๆแอบเชียร์คุณปฐพีมีสามีเหมือนกันนะ ดูเป็นฝ่ายที่ต้องการการปกป้องอย่างบอกไม่ถูก :z3:
..เพชรจะใจอ่อนยังหว่า ไม่มีวี่แววเบย :ruready
-
“ผมออกตัวแรงจริงๆ เหรอ”>>> นี่ก็กล้าถามเนอะ ฮ่าาาาาาาาา
แอบเชียร์ฟ้าคราม
-
มองว่าน่าหวั่นไหว แสดงว่าเริ่มหวั่นไหวใช่เปล่าน้าเพชรร :-[
ฟ้าครามสู้ สู้วววว
-
ขำตั้งแต่คุณเพชรมีฟ้าเป็นไอดอลละ 5555
-
จริงๆคุณเพชรก็เผลอหวั่นไหวไปหลายครั้งแล้วแหละ แต่ปากแข็งอ่าาาาา
ฟ้าครามสู้ๆๆๆๆๆ 55555
-
โธ่คุณเพชร ยอมๆฟ้าไปเห๊อะ
หวั่นไหวแล้วนี่นา กิ๊วๆ >\\\\\<
-
เชียร์ฟ้าคราม
สู้ๆ
-
:katai5:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 11
“ใจอ่อน”
ผมนั่งอยู่ที่ชายหาดมองภาพตรงหน้าอย่างสบายอารมณ์
คนน้อยเพราะไม่ใช่ช่วงเทศกาล ถึงจะเป็นเวลาที่คนส่วนใหญ่เลือกมาเล่นทะเลแต่มันก็เหมือนกับหาดส่วนตัวอย่างไรอย่างนั้น พระพายเล่นน้ำโดยมีคุณปฐพีจับอยู่ไม่ห่าง ส่วนผมก็นั่งหล่อๆ อยู่แทน ไม่ได้ลงเล่นน้ำแต่อย่างใด ขี้เกียจน่ะครับ ปล่อยให้พ่อลูกและพี่เลี้ยงเด็กเล่นกันต่อไป
“คุณเพชร”
ผมเลิกคิ้วมองหน้าคนเรียกชื่อ ไม่รู้ว่าเดินขึ้นมาจากทะเลตอนไหน “มีอะไรเหรอ”
“ไม่เล่นจริงๆ เหรอครับ” ฟ้าครามถามเสียงเรียบ
“ขี้เกียจน่ะ” ผมเอ่ยไปตามจริง
...แล้วก็ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อ
ฟ้าครามดูเกร็งเมื่ออยู่กับผมมากกว่าเดิม จนผมนึกสงสัยว่าสรุปเจ้าเด็กนี่เป็นแบบไหน บางทีก็ดูกล้าจนเกินไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนพวกขี้ประหม่า กล้าๆ กลัวๆ... ทำไมโลกนี้ไม่มีความพอดีวะ
“จะไปไหนน่ะ” ผมเอ่ยปากถามขึ้นเมื่อเขาเดินไปอีกทางที่ไม่ใช่ทะเล
“ล้างตัวครับ ผมเหนื่อยแล้ว พระพายแรงเยอะเป็นบ้า” เขาว่าอย่างติดขำนิดหน่อย “ทำไมเด็กตัวแค่นี้ถึงแรงเยอะแบบนี้ก็ไม่รู้”
“หมอฟันอ่อนแอมากกว่า” ผมแย้งอย่างไม่จริงจังอะไรนัก “ก็วันๆ เอาแต่ดูฟันชาวบ้านนั่นแหละ”
“คุณเพชรก็เอาแต่นั่งทำงานออฟฟิศเหมือนกันนั่นแหละ”
ผมตวัดสายตาเมื่อเห็นเขาบ่นงึมงำ พอเจอสายตาแบบนั้นเข้าไปเขาก็ทำหน้าเลิกลั่กเป็นเชิงว่าไม่ได้บ่นอะไรนะ เห็นแล้วผมก็อดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
“งะ งั้นผมไปล้างตัวนะ”
“อือ” ผมพยักหน้า
ว่าแล้วฟ้าครามก็เดินออกไปเลย
ผมหันกลับไปดูหลานที่ยังเล่นไม่รู้จักเหน็ดไม่รู้จักเหนื่อยกับคุณปฐพีที่ดูท่าจะอึดพอกันเพราะขับรถมาทั้งวันแล้วยังสามารถเล่นกับลูกตัวเองได้
คงเป็นเพราะลมเอื่อยๆ กับท้องฟ้าสีส้มเพราะว่าอยู่ในเวลาเย็นทำให้ผมรู้สึกสะลึมสะลือเล็กน้อย สุดท้ายผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผมเป็นคนมีโซเชี่ยลแต่ไม่ได้ติด พวกอินสตาแกรม ทวิตเตอร์ เฟสบุ๊คหรือพวกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กดังๆ ผมก็มีหมด แต่ไม่ค่อยได้อัพอะไรหรอก มักจะเป็นการเปิดไปเรื่อยๆ คอยสำรวจชีวิตของคนอื่นมากกว่าแต่วันนี้เกิดนึกอย่างไรไม่รู้ ผมถ่ายรูปคุณปฐพีกับพระพายโดยมีทะเลและท้องฟ้าสีสวยเป็นฉากหลังก่อนจะอัพอินสตราแกรมไปก่อนจะเปิดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสา
‘ไปเที่ยวเหรอเนี่ย หลานน่ารักจัง ชื่ออะไรนะ’
ผ่านไปไม่นานไลน์ก็เด้งขึ้นมา เป็นปรายรุ้งที่ทักผมมาก่อน ปกติเราก็คุยกันบ้างแต่ไม่ได้คุยกันมากมาย แค่ไม่กี่ข้อความต่อวัน ยกเว้นวันไหนที่ทั้งผมและเธอเกิดทำตัวว่างขึ้นมาจริงๆ นั่นแหละ... ซึ่งมันก็ไม่ค่อยมีหรอก
‘ชื่อพระพาย เอาไว้จะซื้อของไปให้นะ’
‘ไม่ต้องหรอกๆ แล้วนั่นพ่อน้องเขาเหรอ’
‘อือ’
ผมกำลังจะพิมพ์อะไรบางอย่างต่อไปแต่ก็ลังเลว่าจะส่งดีหรือไม่
‘มีพี่เลี้ยงเด็กด้วย’
สุดท้ายผมก็ลบข้อความนั้นโดยไม่รู้ว่าทำไม จริงๆ บอกไปก็ได้ แต่ผมก็บอกตัวเองว่าเธอไม่ได้ถามนี่นาว่าผมมากับใครบ้าง... จะบอกไปทำไมล่ะ
“คุณเพชรครับ” เสียงทุ้มของพี่เลี้ยงเด็กดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับเงาที่ชะโงกหัวลงมา
“อย่ายืนค้ำหัวผู้ใหญ่สิ...” ผมตำหนินิดหน่อยอย่างไม่จริงจังอะไรมาก “ล้างตัวเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ นี่กี่โมงแล้ว”
ผมเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือตัวเอง “ห้าโมงสิบแล้ว” ก่อนจะตอบไปตามจริง “ให้ตายสิ พระพายเล่นทะเลมานานแล้วเหรอเนี่ย”
“ให้เขาเล่นอีกแป๊บนึงก็ได้ น้องไม่เคยมานี่ครับ”
ผมยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เรียกคุณปฐพีและเคาะนาฬิกาให้ดูเป็นเชิงเตือนเรื่องเวลา เขาเองก็พยักหน้าแต่ก็หันไปเล่นกับลูกของตนเองต่อ
“ผมไม่ได้มาทะเลนานมากแล้ว” อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบพลางหย่อนกายนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ ผม “ขอบคุณนะครับที่อนุญาตให้ผมมา”
“ไปขอบคุณคุณปฐพีเถอะ” ผมเอ่ยปัด “อีกอย่างหลานก็อยากให้คุณมาด้วยนี่”
“...แต่คุณเพชรไม่อยากให้มานี่นา” น้ำเสียงอีกฝ่ายดูกึ่งๆ น้อยใจ
ผมหันไปมองหน้าและเลิกคิ้วนิดหน่อย “ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ”
“ก็คุณเพชร... เอ่อ” เขาทำหน้าอ้ำอึ้ง “คุณเพชรรู้แล้วว่าผมพยายามทำอะไร ก็เลยไม่อยากให้ผมมาใช่มั้ยล่ะครับ”
“ก็นิดหน่อย” ผมตอบไปตามจริง ไม่คิดจะปิดบังแม้แต่อย่างใด “แต่หลานอยากให้คุณมา คุณมาน่ะดีแล้ว ถ้าหลานสุข ผมก็สุขนะ” ว่าแล้วอมยิ้มน้อยๆ มองภาพพระพายที่กำลังยิ้มกว้างอยู่กับพ่อของเขาเพราะได้มาเล่นน้ำทะเลที่แกอยากเล่น
...ถึงพระพายไม่ใช่ลูกแต่ผมก็มองแกเหมือนลูก
หลานเป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ ผมหมายถึงครอบครัวว่าด้วยสายเลือด... นั่นไม่แปลกว่าทำไมผมถึงรักแกมากขนาดนี้
“ผมชอบคุณเพชรตอนนี้นะ” คำพูดของฟ้าครามทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเขาอย่างหวาดๆ จนเขาทำท่าเลิกลัก “ผมหมายถึง เอ่อ แบบ... ตอนคุณเพชรพูดถึงน้อง มันดูรักน้องดี ดูรักครอบครัว” ไม่รู้ว่าเขาพยายามแก้ตัวหรือเปล่า แต่ผมก็พยักหน้า
“ขอบคุณ”
“คุณเพชรอย่ามองผมอย่างงั้นสิครับ” ฟ้าครามเอ่ยเสียงอ่อย
ผมหันขวับ “แบบไหน”
“แบบนี้แหละ” เขาว่าด้วยใบหน้าเบ้เล็กน้อย “คุณเพชรดักทางผมจนผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว”
...กูก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันปะ!
ผมนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิดกับสิ่งที่เจ้าฟ้าครามพูดออกมา แล้วไอ้คำว่าดักทางนี่คืออะไร... เออ กูก็ดักทางไม่ให้มึงจีบปะวะ สรุปจะเอาไงกันแน่วะเนี่ย!
“ฟ้าคราม” ผมพูดออกมาเสียงเรียบก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่รู้ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผมนะแต่เราเจอกันแป๊บเดียว มันจะชอบอะไรได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ”
“...”
ดูเหมือนคำพูดของผมจะแรงไปหน่อยเขาถึงได้เงียบแบบนั้นผมเลยพยายามใช้คำพูดที่นุ่มนวลกว่าเดิม
“ผมมองคุณเหมือนเป็นน้องเป็นนุ่ง คุณช่วยผมตั้งเยอะ แต่ผมคงไม่มองคุณแบบนั้นหรอกนะ... ผมชอบผู้หญิง อย่าพยายามเลย” เขายังคงเงียบผมเลยพูดต่อ “เจอกันแป๊บๆ มันก็ชอบ แป๊บๆ เดี๋ยวก็เลิกชอบ นะ?”
คำสุดท้ายผมพยายามจะทำให้มันนิ่มที่สุดเท่าที่จะนิ่มได้…
แววตาของคนตรงหน้าดูวูบไหวขึ้นมาเล็กน้อย มันทำให้ผมเกือบจะใจอ่อน ขอบคุณที่ผมรู้ตัวก่อนเลยเบือนหน้าหนี เป็นจังหวะเดียวกันกับพ่อลูกขึ้นมาจากทะเลทำให้ไม่มีคนพูดอะไรต่อ
“น้าเพชรขา” หลานสาวเดินเข้ามาเสียงอ่อน “เล่นต่อไม่ได้เหรอคะ”
ผมย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับแก “ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”
“แต่...” หลานหน้างอ “พระพายยังไม่ได้เล่นกับน้าเพชรเลย...” แกทำเสียงอ่อน หน้าหงอยลงทันตาจนผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปเล่นกับแก “งั้นพรุ่งนี้มาเล่นกับพระพายนะคะ”
...เจอแบบนี้ใครจะใจแข็งไหว
“โอเคค่ะ”
“พี่ฟ้าด้วยนะคะ!”
ผมผงะเมื่อพระพายหันไปชักชวนพี่เลี้ยงของแก ฟ้าครามสบตากับผมเล็กน้อย สีหน้าที่ดูเศร้าๆ ทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีจนเบือนหน้าหนี
“นะคะพี่ฟ้า...” หลานที่ไม่รู้อะไรก็เอ่ยออดอ้อนต่อ
“พี่... ไม่เล่นดีกว่านะ” คำตอบของเขาทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย
พระพายทำท่าจะร้องไห้ “ทำไมล่ะคะ ไม่อยากเล่นกับพระพายเหรอคะ” พูดเสียงหงอยจนผมต้องจับแกอุ้มขึ้นมาและเหลือบตามองสาเหตุ
พี่เลี้ยงเด็กเองก็มองหน้าผมอยู่เหมือนกัน “อยู่ที่คุณเพชรนั่นแหละว่าจะให้พี่ฟ้าเล่นด้วยมั้ย”
...น้อยใจรึยังไง?
ผมเกือบพลั้งปากถามพี่เลี้ยงเด็กที่ทำหน้าหงอยแบบนั้นแต่ก็ต้องกลืนคำถามลงไปเพราะเห็นหน้าหลาน แล้วไหนจะพ่อของหลานที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย
“น้าเพชรค้า...”
เจอน้ำเสียงแบบนี้จากพระพายสุดที่รักผมจะไปไหนรอด
“เอาไว้พรุ่งนี้มาเล่นกันนะคะ” ผมก้มลงเอ่ยปากกับพระพายก่อนที่จะหันไปมองอีกคนที่ทำหน้าลุ้นอยู่ว่าผมจะพูดอะไรต่อ “คุณด้วยนะ ฟ้าคราม”
ขืนยังทำใจแข็งก็โดนหลานบอกว่าใจร้ายพอดีสิ...
แค่หลานดูมีความสุขกับการทานอาหารทะเลคุณปฐพีก็ยิ้มแป้น คุยกับลูกอย่างสนุกสนาน หลังจากกลับมานั่งพักที่ห้องได้สักพักเพื่อให้อาหารอิ่มท้องคุณปฐพีก็เสนอความคิดขึ้นมา
“ที่นี่มีตลาดกลางคืน ไปด้วยกันมั้ยครับ”
ผมลังเลนิดหน่อยก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม ถ้าหากจะไปตลาดกลางคืนจริงๆ มันน่าจะเป็นเวลาที่ดึกกว่านี้ผมเลยส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
“พระพายอยากไป!” แต่หลานกลับเอ่ยปากออกมาแบบนั้น “ตลาดกลางคืนเป็นยังไงเหรอคะ”
“ก็เป็นเหมือนตลาดทั่วไปน่ะค่ะ” ผมตอบไปแบบนั้น “แต่มีอะไรให้เที่ยวเยอะเลย มีของกินด้วยนะ”
อันที่จริงผมก็พูดไปเรื่อย ตลาดกลางคืนน่าจะสนุกสำหรับวัยรุ่น เด็กๆ อย่างพระพายก็น่าจะเจอแค่พวกของกิน หรืออย่างมากก็พวกของเล่นเท่านั้น
“พระพายอยากไปค่ะ!” ยิ่งได้ยินแบบนั้นหลานยิ่งยืนยันเสียงแข็ง “คุณพ่อพาพระพายไปได้มั้ยคะ” แกถามอย่างตื่นเต้น
คุณปฐพีหันไปยิ้มให้ลูก “ได้จ้ะ”
“เย้!”
“แล้วคุณเพชรกับฟ้าคราม จะไปด้วยกันมั้ยครับ” คุณพ่อลูกสองหันมาถามพวกผม
ผมลังเลนิดหน่อยและเหลือบมองอีกคน เห็นได้ชัดว่าเขาก็มองผมอยู่ทำให้ผมเป็นฝ่ายหลบตามาก่อน
...ให้ตายสิ บอกแล้วว่าไม่ชอบให้มองแบบนั้น
มองเหมือน... น้อยใจอะไรอยู่อย่างงั้นแหละ!
“ผม... ไม่ไปดีกว่าครับ” ฟ้าครามเป็นคนที่ให้คำตอบคุณปฐพีก่อน “คุณปฐพีเที่ยวกับพระพายให้สนุกเถอะครับ” เขายิ้มก่อนจะหันมามองผม ทันทีที่มองผมรอยยิ้มมันก็เจื่อนลงทันที “คุณเพชรด้วยนะครับ”
ผมรู้สึกใจกระตุกวูบกับรอยยิ้มนั้น
ยอมรับเลยว่าตัวเองเป็นคนที่ใจอ่อนง่ายมาก โดยเฉพาะกับคนอายุน้อยกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมรู้ตัวดีมาตลอด ถึงทำใจแข็งแค่ไหนผมก็มีความคิดว่าคนอายุมากกว่าไม่ควรทำให้คนอายุน้อยกว่าเจี๋ยมเจียม มันเหมือนพี่แกล้งน้อง... หรือว่าที่ผมคิดอย่างนี้อาจจะเป็นเพราะสมัยเด็กๆ ผมโดนแม่ของหลานแกล้งบ่อยๆ กันแน่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
สุดท้ายผมก็สูดลมหายใจลึกและเอ่ยปากให้คำตอบ
“ผมไม่ไปล่ะกันนะ” ...อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนี้เนี่ย ให้ตาย!
พอได้ยินแบบนั้นคุณปฐพีก็ยกยิ้มเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร เขาบอกว่าจะพาหลานกลับมาก่อนสี่ทุ่มเนื่องจากตลาดกลางคืนอยู่ไม่ไกล อีกอย่างพระพายคงจะทนมากกว่านั้นไม่ไหวเพราะหลานเป็นเด็กที่นอนเร็ว (ผมกำชับเรื่องนี้มากเพราะผมกลัวแกไม่สูง)
เชื่อมั้ย ตั้งแต่ผมบอกไปว่าผมจะอยู่ที่นี่... ผมยังไม่ได้เหลือบมองหน้าพี่เลี้ยงเด็กเลย
แล้วเด็กมันจะคิดยังไงวะเนี่ย
คุณปฐพีแทบไม่ได้ใช้เวลาอะไรเลย พระพายเองก็ยังอยู่ในชุดที่ออกไปข้างนอกได้ เมื่อตกลงกันเขาเลยออกจากห้องทันที
“เดี๋ยวผมจะรีบกลับนะครับ”
คุณปฐพีเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะอุ้มลูกตัวเองเดินออกจากห้องไป
ปัง...
เสียงประตูปิดดังขึ้นในความเงียบ ตอนนี้ไม่มีเสียงอะไรเลย มันเงียบจนน่าอึดอัด ท้ายที่สุดก็เป็นผมที่ลุกขึ้นเดินไปเปิดทีวี เจอรายการกีฬาฉายย้อนหลัง ผมก็ดูเรื่อยๆ ไปตามเรื่องเพราะไม่มีอะไรทำ
“คุณเพชรครับ...”
นานทีเดียวกว่าจะมีเสียงพูดดังขึ้นมา
ผมทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียวว่าควรทำหน้าอย่างไร “หือ?” เลยส่งเสียงขานรับโดยไม่หันมามองหน้า
“คุณเพชร... ไม่อยากไปเที่ยวกับพระพายเหรอครับ”
“ผมไม่ชอบเที่ยว”
“แล้วคุณเลยเลือกที่จะอยู่กับผมอย่างงั้นเหรอ”
คำพูดของเขาทำให้ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ฟ้าครามมองตรงมาที่ผม มองด้วยสายตาเหมือนจะคาดหวังอะไรเล็กน้อย ซึ่งผมไม่อยากคิดว่าเขาจะคาดหวังอะไร
แต่ให้ตายเถอะ... สายตานั่นทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออกยังไงไม่รู้
ทั้งๆ ที่ผมนั่งอยู่ริมโซฟาและเขาอยู่ที่โซฟาอีกฝั่งหนึ่ง ทั้งที่ระยะห่างระหว่างเราก็มีมากแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนเขาขยับเข้ามาใกล้โดยที่เขาไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว หรือบางทีเขาอาจจะมีพลังอะไรบางอย่างรึเปล่า...
อา ผมเริ่มเพ้อเจ้อแล้ว
ผมสูดลมหายใจลึกและมองหน้าเขาตรงๆ “ทำไม”
“เปล่าครับ ผมแค่อยากถาม” พี่เลี้ยงเด็กตอบกลับมาตรงๆ “แล้วคำตอบคือ...”
ผมถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“ผมไม่ได้เลือกที่จะอยู่กับคุณ”
...
“แต่การอยู่กับคุณ... ก็ไม่ได้แย่อะไรมาก”
คำพูดของผมอาจจะดูแย่ไปเสียหน่อย ทั้งๆ ที่ตัวเองตั้งท่าไว้อยู่แล้วแต่พอเห็นอีกฝ่ายหน้าซึมหน้าหงอยแล้วมันพาลรู้สึกสงสาร ผมไม่ได้หมายความว่าผมจะเปิดโอกาสให้เขา แต่มันหมายความว่าผมจะปล่อยให้เขาทำตามที่อยากทำ
ในเมื่อไม้แข็งไม่ได้ ผมจะลองเอาไม้อ่อนสู้
...ยังไงหมอนี่ก็ไม่ได้จริงจังกับผมหรอก สักพักเขาก็หยุดเองแหละ
คิดแบบนี้แล้วผมก็ได้แค่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่ได้มองหน้าฟ้าครามสักนิดแต่คิดว่ารอยยิ้มคงไม่ใช่รอยยิ้มเจื่อนๆ เหมือนเดิม เอาล่ะ ในเมื่อลองใช้วิธีนี้ผมก็ต้องทำใจตัวเองให้ดีๆ
จะพยายามไม่ใจอ่อน
แต่มันจะทำได้มั้ยล่ะเนี่ย!
-----------------------
อ้อย! คุณเพชรอ้อย!
จริงๆ หลายคนก็คงจะจับทางคุณเพชรถูกแล้วแหละ
เพียงแต่ฟ้าครามจะจับทางถูกรึยังหนอ?
ปล. ขอโทษที่มาช้านะคะ T_T
[/color]
-
คุณเพชรกับฟ้ายังเรื่อยๆ แต่เรายังคาใจคุณปฐพีกับอีกคน มว๊ากกกกกกกกก
-
5555555แข็งนอกอ่อนในจริงๆ
-
คุณเพชรนี่แพ้ทางหมาตัวโตจริงๆ 55555
-
เริ่มใจอ่อนแล้วสินะ คุณเพชร
-
หึหึหึ
น้องฟ้าค่ะ รีบๆจับจุดให้ได้นะ
แร้วใช้ท่าไม้ตาย 'หมาน้อยน่าสงสาร' *0*
อ้อนเข้าไปจร้าาาาาาาาา
-
ThankS
-
คุณเพชรขี้ใจอ่อนอ่ะ แอบหวังให้ฟ้าครามจับทางได้นะจ๊ะ
คริคริ
:mew3:
-
ฟ้าครามอย่ายอมแพ้นะ
-
:katai3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
บางทีก็เขินนะ อร๊ายยยยย
ฟ้าครามสู้เค้านะ :mew1:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 12
“บุคคลขี้… แห่งปี”
“ซื้อมาให้ด้วยเหรอเนี่ย” หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยถามอย่างแปลกใจนิดหน่อย “ขอบคุณนะที่ซื้อมาฝาก”
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมตอบอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม
คุยกับปลายรุ้งอีกสองสามคำเจ้านายก็เดินหน้าเหี้ยมมาเชียว ผมกลอกตาอย่างเซ็งๆ เมื่อผู้หญิงตรงหน้าบอกว่าให้รีบไปทำงาน
วันจันทร์หลังจากพาพระพายไปเที่ยวผมเองก็ไปทำงานเหมือนกับปกติ ไม่ลืมที่จะซื้อของฝากเล็กๆ น้อยๆ มาให้ปลายรุ้ง ปกติเวลาเธอไปไหนมาไหนเธอเองก็ซื้อของติดไม้ติดมือมาฝากผม ขืนผมไม่ให้เธอก็ดูเป็นการแย่ไปเสียหน่อย
“ให้ของสาว ไม่เห็นให้ของพี่บ้างเลย” พี่ตั้ม ผู้ชายร่างท้วมที่มีเมียมีลูกแล้วเอ่ยปากแซวผมทันทีที่ผมกลับมานั่ง
“เฮ้ย ผมก็ให้แล้วไง”
อันนี้พูดจริงนะครับ ผมเองก็ซื้อของเล็กๆ น้อยๆ มาฝากคนที่แผนกเกือบทุกคน ไม่ได้ทำตัวเป็นอาเสี่ยอาเฮียเลี้ยงคนอื่นอะไรหรอกนะ ไอ้คนที่บอกให้ผมซื้อของมาฝากคือพ่อของพระพาย เขาบอกว่าถ้าอยากทำงานสะดวกๆ ทำแบบนี้ไว้บ้างก็ไม่เสียหาย
สำหรับคุณปฐพีเจ้าของบริษัทใหญ่มันก็ต้องพยายามซื้อใจคนอยู่แล้ว แต่เผอิญผมเป็นแค่พนักงานต๊อกต๋อยไงเลยไม่เคยคิด เอาเถอะ สุดท้ายผมก็ซื้อของมาตามที่เขาบอกนั่นแหละ
ทริปวันเกิดคุณปฐพีก็โอเคอยู่ถึงตอนแรกๆ จะทุลักทุเลไปหน่อย สุดท้ายพวกเราก็ไม่ได้ทำอะไรมากนักหรอก ที่ทำๆ ก็คือพาหลานไปเที่ยวทั้งนั้นแหละ
คิดถึงหลานแล้วก็พาลนึกถึงพี่เลี้ยงเด็กตัวปัญหา... ว่าแล้วก็แอบหงุดหงิดเบาๆ
เจ้าหมอนั่นทำตัวน่าหมั่นไส้มากเกินไป อารมณ์ดีแม่งทั้งวัน ยิ้มให้ผมทั้งวันจนผมต้องปรามบ่อยๆ ว่าจะยิ้มให้เหมือนคนบ้าทำไมขนาดนั้น บ้าเหรอวะ แค่บอกว่าอยู่กับมันไม่ได้แย่อะไรมาก ก็มันจะแย่ได้ยังไงวะ มีคนทำข้าวให้กิน มีคนเลี้ยงหลานให้ แถมวันดีคืนดีเจ้าหมอนั่นยังช่วยผมทำงานบ้านอีก บอกตรงๆ ว่าค่าจ้างที่ให้มันไม่คุ้มด้วยซ้ำ! เจ้าฟ้าครามจะเรียกเงินมากกว่านั้นก็ได้แต่มันก็ไม่เอา!
…หรือแม่งหวังผลระยะยาววะ ให้ตาย ทำไมคิดแล้วรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างงี้
[ มึง กูอยากดื่มว่ะ ]
ตอนเวลาประมาณสองทุ่ม ขณะที่ผมนั่งดูสารคดีสัตว์โลกกับพระพายอยู่ก็มีโทรศัพท์เข้าจากเพื่อนซี้สี่ขาจนผมต้องปลีกตัวออกมาปล่อยให้หลานนั่งดูคนเดียว ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ไม่อยากพูดจาไม่ดีให้หลานเห็น เดี๋ยวเด็กจะเอาอย่าง ไม่ดีๆ
“กูต้องเลี้ยงหลาน” ผมปฏิเสธมันอย่างเนิบๆ “คิดยังไงมาชวนกูวะ ปกติไม่เห็นชวน”
ไอ้ธามมันเป็นพวกดื่มเก่งครับ ผมคิดว่าสัปดาห์หนึ่งอย่างต่ำๆ มันก็ไปเที่ยวสุราเคล้านารีหนึ่งครั้ง เพียงแต่ว่า ตั้งแต่กลับมาไทยผมเองก็ไปดื่มกับมันแค่สองครั้งเท่านั้น ผมไม่ค่อยชอบดื่มเหล้าเท่าไหร่ และพอตัวเองผันตัวมาเป็นคุณพ่อยังโสดแล้วยิ่งทำให้ผมห่างไกลจากเรื่องนี้มากไปทุกที
...หรือจะเข้าทางธรรมดีวะ เออ ก็ดีนะ ช่วงนี้ยิ่งซวยเยอะอยู่ เผื่อจะล้างเคราะห์ได้บ้าง
[ ไม่รู้ว่ะ เสี่ยแค่อยากเจออีหนูเฉยๆ ]
“เชี่ย ทุเรศจริงๆ” แสลงรูหู สยองรูหูรูด... อย่างเล่นอย่างงี้ช่วงนี้นะเว้ย ผวาจริงๆ
[ เฮ้ยๆ กูรู้แล้ว กูไปบ้านมึงดีกว่า! ] มันเสนอความคิด [ จะได้ไม่ต้องไปเมาเหมือนหมาที่ไหนไง จะได้ไปคุยกับมึงด้วย คึกๆ ] ธามหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกสยองไม่ใช่น้อย
“มีหลาน ไม่เอาอ่ะ”
[ โหยยย ไม่ดื่มก็ได้ กูว่างอ่ะ ]
“ทำไม อกหักมาเรอะ”
[ ระดับพี่ไม่มีอกหักไอ้น้อง ] มันหัวเราะออกมาตามเสียงปลายสาย ผมเองก็พูดไปเรื่อยแหละ ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะอกหักหรอก ถ้าจะเครียดคงจะเครียดเรื่องติดเอดส์ตายมากกว่า เฮอะ [ กูแค่ว่างๆ เฉยๆ เว้ย ไหนๆ ก็ไม่ได้เจอมึงนานแล้ว โผล่หน้าไปเจอดีกว่า ]
“เออ จะมาก็มา พรุ่งนี้แล้วกัน”
[ เฮ้ยย จริงปะเนี่ย ยอมเปิดปราสาทแล้วเหรอ ]
“ปราสาทอะไรวะ” ผมกลอกตาไปมากับความงี่เง่า นี่กูคบมันเป็นเพื่อนได้ยังไง
[ ก็เห็นปกติไม่ค่อยชอบให้ใครไปบ้าน ] …ความจริงคือกลัวแสดงความจัญไรให้หลานเห็นน่ะครับ [ หรือว่าแอบซุกอีหนูไว้วะไอ้เพชร! ]
“ปัญญาอ่อน แค่นี้นะ”
[ มีอีหนูแน่เลย! ]
ผมกลอกตาพลางกดตัดสายเพื่อนซี้สี่ขาอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก
...มีอีหนูงั้นเหรอ ถ้ากลัวว่ากูจะไปติดอีหนู กลัวพี่เลี้ยงเด็กมาติดกูก่อนเถอะ!
ผมเริ่มทำตัวเป็นคุณชาย ตกเย็นก็มีคนขับรถมารับ มีคนทำอาหารให้... บางทีผมน่าจะจ้างฟ้าครามไว้ในฐานะแม่บ้านมากกว่าพี่เลี้ยงเด็ก
“วันนี้ไม่ต้องทำอาหารก็ได้นะ” ผมเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวผมทำเอง เพื่อนของผมจะมาดื่มด้วย”
“เผื่อท้องให้เหล้าเยอะขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เด็กตรงหน้าคลี่ยิ้ม “งั้นเดี๋ยวผมทำส่วนของพระพาย...”
“ให้ผมทำเองก็ได้”
ดูเหมือนเสียงผมจะห้วนไปนิด ฟ้าครามเริ่มหูลู่หางตกอีกคราจนผมต้องกลืนน้ำลายอึก แอบคิดในใจว่านี่มันเริ่มจับทางผมถูกแล้วรึเปล่า บางทีผมควรเลิกนิสัยใจอ่อน
สุดท้ายผมก็ถอนหายใจ “ทำให้พระพายก็ได้ แต่ไม่ต้องทำให้ผมนะ”
พอได้ยินแบบนั้นพี่เลี้ยงเด็กก็ยิ้มกว้าง “ครับ!”
ผมแอบกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปอาบน้ำโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
โอเค อยากทำอะไรทำไป ทำไปเลย ทำไปแม่ งเลย!
พอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จด้วยความเร็วแบบผู้ชายปกติแล้วผมก็เดินลงมานั่งดูวันพีชกับหลานแบบย้อนวัยเด็ก พระพายเวลาดูการ์ตูนแล้วชอบดิ้นไปดิ้นมา ยิ่งเวลาฉากต่อสู้ผมยิ่งต้องปราม เนื่องจากกลัวว่าหลานจะเตะหน้าผมหรือล้มเข้าให้ กระโดดเตะขนาดนั้น
“น้าเพชรคะๆ ทำยังไงถึงต้องยืดแขนให้ได้แบบลูฟี่เหรอคะ!”
ผมอมยิ้ม “ต้องกินของกินแบบลูฟี่ก่อนจ้ะ”
“แล้วพระพายจะกินยังไงเหรอคะ!”
เจอคำถามแบบนี้ผมก็ไปไม่ถูก โชคดีที่พ่อครัวตะโกนเรียกว่าอาหารเสร็จแล้ว พระพายก็รีบเดินไปหยุดการ์ตูนไว้ก่อน
เรื่องนี้เป็นกฎของบ้าน ผมจะเตือนพระพายว่าอย่ามานั่งดูการ์ตูนตอนกิน แต่ถ้าดูอย่างอื่นยังพออนุโลมบ้าง อีกอย่างโต๊ะที่ทีวีไม่ใช่โต๊ะกินข้าว ถือเป็นการฝึกมารยาทไปในตัว แถมหลานก็ไม่อิดออดแต่อย่างใด สงสัยพี่เพลงก็คงฝึกมาแล้วเหมือนเดิม
“น้าเพชรไม่ทานเหรอค้า” พระพายถามหลังกลืนอาหารคำแรกลงคอ
ผมยิ้ม “ไม่ค่ะ เดี๋ยวน้าเพชรค่อยทาน”
“แล้วพี่ฟ้าไม่ทานเหรอค้า” หลานเปลี่ยนเป้าไปที่พี่เลี้ยงเด็กแทน
ฟ้าครามเองก็ส่ายหน้า “วันนี้พี่ฟ้าไม่ทานด้วยนะคะ เดี๋ยวพี่ฟ้ากลับแล้ว” พี่เลี้ยงเด็กเดินเข้าไปลูบหัวหลานนิดหน่อยก่อนที่จะหันมาทางผม “งั้นเดี๋ยวผมกลับแล้วนะครับ”
“อือ ขอบคุณมาก”
เขานิ่งไปสักพักทำหน้าหงอย ดูซึมมากกว่าเดิมอีกนิดหน่อย
ผมเองก็ได้แต่เลิกคิ้วมอง “มีอะไรเหรอ”
“ไม่... ไปส่งผมหน่อยเหรอครับ”
...เป็นคำถามที่เล่นทำให้ผมไปต่อไม่ถูกเลย
ผมไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้ายังไงออกมา รู้แต่ว่ามันทำให้ฟ้าครามหน้าหงอยยิ่งกว่าเก่า และผมบอกแล้วว่าผมแพ้ทางหน้าหงอยๆ ของเขา อันที่จริงผมแพ้ ‘เด็ก’ ทุกคนที่ทำหน้าหงอย และดูเหมือน ‘เด็กโข่ง’ตรงหน้านี่เริ่มจะทำหน้าหงอยกับผมมากไปเสียแล้ว
สรุปว่า... ที่มันทำนี่หงอยจริงหรือจับทางผมได้?
ความเงียบปกคลุมเราที่ยืนอยู่ตรงหน้าพระพายซึ่งกำลังกินข้าวอยู่อีกไม่กี่วินาที สุดท้ายคนตรงหน้าก็ถอนหายใจ
“ขอโทษครับ”
“เอ่อ ไม่เป็นไร” ผมตอบปัด เหลือบตามองหน้าเขานิดหน่อย “เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถ”
อีกแล้วมั้ยล่ะนายพชร
หูกับหางที่ลู่อยู่ของเด็กตรงหน้าตั้งขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ เรียกได้ว่าถ้าหากมันมีหางจริงๆ หางก็คงสะบัดไปมาเหมือนไอ้ตูบแล้ว
ผมแอบกลอกตาอย่างเหนื่อยใจก่อนที่จะเดินไปที่หน้าประตูโดยมีฟ้าครามเดินตาม
ปี๊นนน!
พอเดินออกมาที่หน้าบ้านซึ่งมีรถของฟ้าครามจอดไว้ จู่ๆ ก็มีเสียงบีบแตรดังมาจากไหนไม่รู้ แต่พอผมหันไปเท่านั้นแหละ เห็นเลยว่ามีรถเบนซ์กำลังขับมาตรงหน้าบ้าน ก่อนที่จะจอดที่หน้าบ้านผม ย้ำ หน้าประตูบ้าน มารยาทไม่มี ไม่เห็นเรอะว่าคนกำลังจะเอารถออก!
“ยะฮู้” แต่พอไอ้เจ้าของรถเบนซ์ลงมาทักทายเท่านั้นแหละ ผมรู้ว่าด่าอะไรมันไปก็ไร้ค่า มารยาทเรอะ... แม่งเคยมีที่ไหน “มึงซื้อรถตอนไหนวะกูไม่เห็นรู้เลย!”
“ห๊า ซื้ออะไร” ผมถามเสียงฉงน
“อ้าว แล้วนั่น...” มันชี้ไปที่รถกำลังจะถอยออกจากบ้าน
ผมหันขวับไปมองรถคันนั้นก่อนที่จะเผลออุทานคำหยาบในใจตัวเองอีกครั้งเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไอ้รถที่มันว่าคือรถของฟ้าคราม! หนักกว่านั้นคือการที่มันรู้แล้วว่าฟ้าครามเป็นพี่เลี้ยงให้พระพาย... ย้ำ พี่เลี้ยง! ไอ้ธามมันรู้ว่าผมโดนพี่เลี้ยงเด็กจีบอยู่!
“อันนี้...” เอาไงดีวะ ตอนนี้ฟ้าครามอยู่ในรถ จะหาเรื่องแถๆ ไปมันก็ได้อยู่ “อ๋อ นี่รถพ่อพระ...” จะโกหกว่าเป็นรถของพ่อหลานที่มาเยี่ยมสักหน่อยแต่คำพูดเหล่านั้นก็ต้องถูกกลืนลงในทันที
“อา ขอโทษนะครับ”
วอทททททท!
ไม่ ไม่ ไม่! ลงมาจากรถทำไม! กลับไปนะเว้ยกลับขึ้นไป!
“ผมจะถอยรถ รบกวนเลื่อนออกจากประตูให้หน่อยได้มั้ยครับ” คนอายุน้อยกว่าเอ่ยอย่างสุภาพสุดๆ
ไอ้ธามมองเจ้าของรถที่เปิดประตูลงมา ก่อนที่จะหันกลับมามองผมซึ่งตอนนี้แทบจะสติแตก มันมองผมกับฟ้าครามสลับไปมาอยู่สองสามทีก่อนที่จะแสยะยิ้ม
ผมรู้ในวินาทีนั้นว่าต่อจากนี้ผมโดยซักจนขาวแน่นอน
ในหัวพาลรู้สึกหงุดหงิดเจ้าพี่เลี้ยงเด็กไม่น้อยที่โผล่มาตอนนี้ อันที่จริงจะโทษมันก็ไม่ถูกแต่ผมก็แอบเคืองมันเบาๆ อยู่ดี อีกอย่างผมไม่คิดว่าจะมาเจอเพื่อนตอนที่ฟ้าครามยังไม่ไป ไอ้ธามมันบอกจะมาดื่ม ไอ้การดื่มมันก็ควรจะโผล่หน้ามาให้เห็นตอนสองทุ่มครึ่งเป็นอย่างต่ำ ใครจะนึกว่ามันจะโผล่มาแบบนี้!
“อ้าว มีแขกด้วยเหรอ” ผมกลืนน้ำลายเมื่อจู่ๆ ไอ้ธามเอ่ยเสียงระรื่น “ไม่บอกนะเนี่ย ไม่งั้นกูไม่มาเร็วขนาดนี้หรอก...”
อะหือออ ขนาดไม่มาเร็วนะเนี่ยยังอุตส่าห์มาเจอ ถ้ากูบอกนี่คงจะโผล่หน้ามารับตั้งแต่หัววันเลยสินะ!
“เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้วครับ เชิญตามสบาย” ฟ้าครามเอ่ยออกมายิ้มๆ
...วอทททท แล้วมึงไปตอบเขาทำไม!
ผมแทบจะกุมขมับอยู่ตรงนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจอรอยยิ้มเทวดาแบบใสซื่อของฟ้าครามผู้ไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่ากำลังจะโดนซักจนขาวไม่ต่างจากผมแล้วก็อดทำตัวมีมารยาทตามมันไม่ได้
“นี่เพื่อนผม ไอ้ธาม” สุดท้ายผมก็ต้องแนะนำเพื่อนซี้สี่ขาให้เจ้าพี่เลี้ยงเด็กรู้จัก “ส่วนนี่ เอ่อ...” ลังเลนิดหน่อยที่จะแนะนำฟ้าคราม อันที่จริงไอ้ธามก็น่าจะรู้แล้วแหละว่ามันเป็นใคร แต่ผมก็รู้สึกกระดากที่จะมาบอกว่า ‘อ๋อ นี่พี่เลี้ยงพระพาย ที่แม่งจะจีบกูไง’ อะไรงี้ “พี่เลี้ยงหลานน่ะ...” ผมเอ่ยเสียงเบา
“อ๋อ พี่เลี้ยงพระพาย~” เกลียดเสียงไอ้ธามจริงๆ... “กินอะไรยังครับ”
“เอ่อ ยังครับ ว่าจะกลับไปทาน...”
“ทานที่นี่มั้ย ผมซื้ออาหารมาเยอะเลย” เพื่อนซี้สี่ขาของผมว่าพลางยกถุงอะไรสักอย่างที่มันแบกลงมาด้วยขึ้นมาพร้อมกับคลี่ยิ้มหวาน “เพชร มึงนี่เลวจริงๆ เลยนะ ทำไมไม่ชวน ‘พี่เลี้ยงหลาน’ อยู่กินข้าว เขาอุตส่าห์ดูแลพระพายให้!” แถมหันมายิ้มยียวนกวนเบื้องล่างผมด้วยการเน้นคำว่าพี่เลี้ยงหลานอีกต่างหาก
ผมสูดลมหายใจลึก นับหนึ่งถึงสิบในใจ...
ตอนนี้ปัญหากูก็เยอะอยู่แล้วอย่าเอามาให้อีกได้มั้ย!
ให้ตายสิ ถ้าผมเป็นคนประกาศรางวัลออสการ์ จะยกตำแหน่งบุคคลขี้ส. ใส่เกือกแห่งปีให้ไอ้ธาม!
-----------------------------------
ขอโทษที่มาช้านะคะ T_T
ช่วงนี้ยังไม่ค่อยได้ปั่นนิยายเท่าไหร่
ครั้งหน้าจะพยายามมาให้เร็วนะคะ ฮือ
[/color]
-
ฮาาา คนสร้างสีสันมาแล้ว
ธามนั่นเองงงง
งานนี้ฮา :katai5:
-
ธามซักให้เต็มที่เลยนะ 55555
-
555 แพ้ทางทั้งเพื่อนและว่าที่สามี
-
55555
-
เสร็จแน่คุณอา ฮ่าๆ
-
ธามทำดีมากกก555
-
555555555. :m20: สงสารและสมน้ำหน้าเพชรไปในตัว (แบบว่าหมั่นไส้เพชรไปงั้นแหละ อิอิ). ก็เค้าสงสารว่าที่คุณหมอฟันนี่นา :mew4:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 13
“ล้วงตับ”
“เอ่อ... ผมคงต้องกลับ” คำพูดของฟ้าครามทำให้ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยคำนี้ออกมา “คุณเพชรดื่มตามสบายเถอะครับ”
“ผมบอกแล้วเหรอว่าจะดื่ม” ผมท้วง เฮ้ย รู้สึกเหมือนตัวเองท้วงผิดประเด็น
พี่เลี้ยงเด็กยิ้มเจื่อน “ไม่บอกก็รู้ครับ” ก่อนที่จะหันไปหาไอ้ธาม “ดื่มให้สนุกนะครับ”
ธามท ำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง ประมาณว่า ‘คงจะไม่สนุกถ้ากูไม่ได้ล้วงความลับ’ อะไรอย่างงี้ มันเลยเอ่ยปากพูดชวนอีกครั้งหนึ่ง
“จะไม่อยู่กินข้าวจริงๆ เหรอ” มันทำหน้าแปลกใจ “เพชร ทำไมเป็นคนงี้วะ คนเขาช่วยมึงตั้งเยอะนี่ใจคอไม่คิดแม้แต่จะเลี้ยงข้าวเขาเลยเหรอ มึงนี่ใจจืดใจดำ...”
ผมลอยหน้าลอยตาอย่างไม่สนใจ
“พระพายมารู้ว่าน้าเป็นคนอย่างงี้คงเสียใจ” มันพูดต่อ ผมเริ่มหูกระดิกนิดหน่อยเมื่อมันเอ่ยชื่อพระพาย “เดี๋ยวกูจะเล่าให้หลานมึงฟังหมดเลยว่าน้าโดนผู้ชายจีบ”
“ฟ้าคราม อย่าเพิ่งกลับ เดี๋ยวผมเลี้ยง”
เจอคำขู่เกี่ยวกับหลาน... กลับคำแทบไม่ทันเลยทีเดียว
พี่เลี้ยงเด็กหันมาทำหน้าแปลกใจ แบบแปลกใจมากๆ ที่ผมพูดออกมาแบบนั้น แปลว่ามันคงไม่ได้ยินคำพูดสุดท้ายของธาม
“แต่ว่า...” คนตรงหน้าทำท่าจะแย้ง
“ไม่เอาน่า เห็นมั้ย ไอ้เพชรเป็นคนดีขึ้นมาแล้ว เข้าบ้านเถอะ”
ไอ้ธามชิงพูดขึ้นมาก่อนที่ฟ้าจะพูดจบด้วยซ้ำ สงสัยกลัวว่าผมจะเปลี่ยนใจขึ้นมาอีก สุดท้ายฟ้าครามก็จัดการเก็บกุญแจรถเรียบร้อย ก่อนที่ไอ้ธามจะเดินดันหลังพี่เลี้ยงเด็กให้กลับเข้าไปในบ้าน
เดี๋ยวนะ นี่บ้านใครกันแน่วะธาม บ้านกูหรือมึง?
ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะกินหัวไอ้ธามเข้าไปเลย ทำไมไอ้ธามมันเนียนจังวะ... เออดี บางทีฟ้าครามกับไอ้ธามอาจจะเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกันเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนก็ได้นะครับ ทักษะในการทำตัวเนียนนี่เก่งเหมือนกันเป๊ะ!
ฟ้าครามทำหน้างุนงงนิดหน่อย ก่อนที่จะหันมามองผม ส่วนผมก็ทำได้แค่ยักไหล่เป็นเชิงว่าปล่อยมันไป
ผมเดินตามหลังไอ้สองคนเข้ามาในบ้าน (คือตอนนี้ไอ้ธามทำตัวเป็นเจ้าบ้านแล้วครับ) เห็นพระพายกำลังเขี่ยข้าวเล่นอยู่ผมจึงอดที่จะเอ่ยเตือนไม่ได้
“พระพาย กินข้าวสิคะ”
“ค่ะ” หลานพยักหน้าหงอๆ ก่อนที่จะหันมามองไอ้ธามด้วยสีหน้างุนงงแต่ไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมา
“น้องพระพายคะ น้ามีของมาให้ด้วยนะครับ”
พอเห็นพระพายทำหน้าไม่เป็นมิตรใส่มันก็ยิ้ม พูดจาระรื่นหูขึ้นมาทันตาและส่งถุงที่มันถืออยู่มาให้ตรงหน้าพระพายถุงหนึ่ง เห็นโลโก้ก็รู้แล้วว่าของเล่นเด็กอย่างแพง
แต่พระพายสะบัดหน้าหนี “คุณแม่บอกพระพายว่าไม่ให้รับของจากคนหน้าแปลก”
ผมรู้สึกว่าตอนนี้ มีจุดสามจุดอยู่บนหัวไอ้ธาม แล้วก็ตามมาด้วยเสียงการ้องอะไรประมาณนั้น
...โอ๊ยยยยย ขำ หลานกูบอกมึงหน้าแปลกอ่ะธาม!
แต่ ณ จุดนี้จะขำมากไม่ได้ครับ ขนาดไอ้ฟ้าครามยังรีบยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นขำเลยทีเดียวเชียว ส่วนไอ้ธามทำหน้าเหวอไปแล้ว
ผมหันไปเอ่ยแก้กับพระพาย “คุณแม่ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้ารึเปล่าเอ่ย”
“แม่บอกห้ามทั้งหน้าแปลกแล้วก็แปลกหน้าค่ะ”
“อุ๊บ...” หลานตอบเสียงฉะฉานจนผมขำกว่าเก่า
คือพระพายจัดเกณฑ์ไอ้ธามอยู่ในหมวด ‘หน้าแปลก’ แทนที่จะเป็น ‘แปลกหน้า’ ไงครับ อะไรวะ ไอ้ธามก็หน้าตาไม่ได้แปลกอะไรนะครับ มีสองตา หนึ่งจมูก หนึ่งปากเหมือนคนปกติทั่วไป แต่แค่มันไว้หนวดเอง ทีหน้าแบบพี่เลี้ยงเด็กหลานนี่ติดได้ติดดี โธ่... หลานกู
“พระพายคะ” หลังจากพยายามกลั้นขำได้ผมก็อธิบาย “คนนี้เพื่อนน้าเพชรเองค่ะ ถึงมันจะหน้าแปลกก็ตาม ฮ่ะๆ” อดไม่ได้ที่จ ะแซว
“ไอ้เพชร มึง...” พระพายเอาตัวเข้ามากันผมโดนอัตโนมัติเมื่อไอ้ธามเอามือชี้หน้า
...โธ่หลานรัก ตัวแค่นี้ทำเก่ง
ผมลูบหัวแกเบาๆ ด้วยความเอ็นดู “ไม่ต้องหรอกค่ะ มันไม่ทำอะไรหรอก”
พระพายทำหน้างง “เขาไม่ใช่คนไม่ดีเหรอคะ”
“เอ๊ะ ทำไมถึงคิดงั้นเอ่ย?”
เจอแบบนี้ผมเองก็แปลกใจไม่ใช่น้อยนะครับ พระพายทำหน้างุนงงมากจนผมนึกสงสัยว่าอะไรทำให้พระพายคิดอย่างงั้น
“ก็คุณน้าคนนี้ไว้หนวด”
“กูเกลียดหลานมึงแล้วเพชร อะไรวะ แค่กูไว้หนวดก็บอกว่ากูเป็นคนไม่ดีล่ะ เสียใจ!”
ไอ้ธามก็บ่นเรื่องเดิมมาเป็นสิบนาทีหลังจากพวกเราขำกันจนไม่มีอากาศหายใจ เพียงเพราะคำตอบของพระพายที่บอกว่า ‘น้าคนนี้ไว้หนวด แปลว่าเป็นคนไม่ดี’ ตอนนั้นระเบิดหัวเราะเลยครับ ไม่มีกลั้น แทบจะตาย ขำจริงๆ...
เด็กๆ มันก็ซื่อเนอะ ไว้หนวดเป็นคนไม่ดี ใส่แว่นเป็นคนเรียนเก่งอะไรอย่างงี้ ว่าแล้วก็ขำ
ตอนนี้พระพายกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วและหลานก็กลับไปนั่งดูการ์ตูนต่อ ไม่ได้สนใจของที่ธามซื้อให้แม้แต่น้อย ก็ไอ้ธามดันซื้อบ้านตุ๊กตาให้หลานครับ คือหลานผมไม่สนใจอะไรพวกนี้เลย อีกอย่างเด็กสมัยนี้มันก็เล่นแต่พวกไอแพดกันแล้วปะวะ ถึงพระพายจะถูกเลี้ยงมากับคนหัวเก่าอย่างพี่สาวผมก็เถอะ
ผมดีใจมากที่ไอ้ธามยังน้อยใจหลานผมไม่หาย เพราะมันลืมไปแล้วว่ามีฟ้าครามนั่งอยู่ด้วย ถ้าเป็นปกติมันคงซักกันจนขาวแล้วแหละครับ
“คุณเพชรกินเยอะๆ นะครับ”
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อจู่ๆ ฟ้าครามก็เอ่ยปากออกมาแบบนั้น
เห็นนั่งเงียบๆ มานานไม่นึกว่าจู่ๆ จะทำให้ไอ้ธามนึกขึ้นได้นะว่ามันจะซักฟ้าคราม... ไอ้บ้าเอ๊ย แล้วคนซวยน่ะใคร ผมไง
“อ้าวเพชร มึงก็กินสิ พี่เลี้ยงเด็กอุตส่าห์ตักให้”
เชี่ยธาม เกลียดมึง
ไอ้นี่ก็เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ นิสัยยียวนกวนเบื้องล่างคงจะเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายทั้งๆ ที่ตอนนี้มันอายุล่อเข้าไปตั้งสามสิบแล้ว ว่าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ทำไมกูถึงยังคบมันเป็นเพื่อนได้วะ
“เดี๋ยวฟ้ารีบกลับมั้ย” มันเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้พี่เลี้ยงเด็ก “ที่บ้านเคร่งรึเปล่าเนี่ย”
...อืม ยิ้มมากๆ เลย สปาร์กกับมันเลยก็ดีนะ ไหนๆ ก็ชอบผู้ชายกันทั้งคู่แล้ว กูจะได้รอดสักที
“ก็ไม่เคร่งหรอกครับ”
“อยู่ดื่มด้วยกันมั้ยล่ะ”
“แค่กๆๆ!” ผมถึงขั้นสำลักเลยทีเดียว
ฟ้าครามยิ้มแหย “ไม่ดีหรอกมั้งครับ”
“บ้าเหรอ คนแก่ชวนจะปฏิเสธได้ไง จริงมั้ยไอ้เพชร” ไอ้ธามพยายามหาแนวร่วมทั้งๆ ที่มันก็รู้ว่าผมไม่มีทางเป็นแนวร่วมให้มันแหงๆ “อีกอย่างถ้าพวกเราเมาแล้วใครจะดูแลหลานวะ ยังไงก็ต้องหาคนดูแลไม่ใช่เหรอ”
...เออก็จริง
ที่ไอ้ธามพูดมามันก็ใช่ครับ แต่ที่พูดงี้แปลว่าใจคอคิดจะเมาอย่างเดียวเลยใช่มั้ย อันที่จริงประเด็นถัดจากการที่ดูแลหลาน ที่เครียดกว่าคือการทำความสะอาดนี่แหละ ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันเสาร์แต่ผมก็ต้องพาพระพายไปเจอพ่อแกด้วย
แต่จะให้ฟ้าครามมาทำอะไรแบบนี้ ผมว่าหมอนี่ไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กแล้วแหละ แม่บ้านชัดๆ
“แต่คุณเพชร...” ฟ้าครามเหลือบตามองผมเล็กน้อย
ผมถอนหายใจ “อยู่ช่วยเก็บศพพวกเราด้วยล่ะกัน” สุดท้ายก็ยอมให้จนได้
เพียง แค่นั้นเจ้าพี่เลี้ยงเด็กก็คลี่ยิ้มกว้างจนผมต้องชะงักนิดหน่อยเพราะแสบตา แววตานี่วิบวับขึ้นมาทันทีเชียว บางทีไม่ต้องดีใจขนาดนั้นก็ได้นะ... หรือถ้าดีใจก็ช่วยปิดๆ นิดนึง!
ผมกับไอ้ธามเริ่มตั้งวงหลังจากผมพาหลานขึ้นห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ก่อนหน้านั้นไอ้ธามก็พยายามจะชวนพระพายคุยครับ มันทำตัวเหมือนนางสาวไทย สงสัยฝังใจกับการที่พระพายบอกว่ามันเป็นคนไม่ดีเพราะมีหนวดไปแล้ว ส่วนพระพายก็ยังทำหน้าไม่ชอบไอ้ธามเหมือนเคย เออดีเว้ย... เพื่อนโดนหลานรักเกลียดขี้หน้า โดนเด็กๆ เกลียดขี้หน้านี่ควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะธาม แถมเด็กคนนั้นคือหลานกูเลยนะ หลานกูนี่มนุษย์สัมพันธ์ดีสุดๆ ฮึ...
“ชงเหล้าเป็นมั้ย” ผมเอ่ยถามพี่เลี้ยงเด็ก
“เลวว่ะเพชร ทำไมให้น้องเขาชง” ไอ้ธามเอ่ยขัดขึ้นมาแทนคนที่ผมถามเสียอย่างงั้น “นี่แขกนะเว้ย ทำไมมึงไม่ชงให้น้องเขากิน”
‘น้องเขา’ เรียกอย่างกับเด็กผู้หญิง ถุย...
ผมกลอกตา “งั้นมึงชงเองเลยกูรอกิน” พูดมากดีนัก รำคาญ
“ฟ้าครามช่วยพี่หน่อยนะ”
สุดท้ายไอ้ธามก็หันไปหาพี่เลี้ยงเด็กอยู่ดี โด่ ทำมาด่ากู... ฟ้าครามหัวเราะนิดๆ และพยักหน้าก่อนที่จะเริ่มจัดการชงเหล้าท่ามกลางความสุขอุราของผม
นานวันยิ่งทำตัวเหมือนคุณชายเกินไปจริงๆ ว่ะ ขนาดเหล้ายังมีคนชงให้เลย
“ฟ้าครามมีแฟนยัง”
...เริ่มแล้วไง ผมกลืนน้ำลายอึกเมื่อจู่ๆ ไอ้ธามก็เอ่ยปากถามออกมาแบบนั้น ทำไมคำถามนี้ต้องถามกันทุกคนเลยวะ คำถามยอดฮิตเหรอ แล้วทำไมมึงต้องมองกูแบบนั้นธาม
ฟ้าครามยิ้มเจื่อน “ไม่มีครับ”
“จริงเหรอ โห ใครปล่อยให้เด็กคนนี้หลุดมือไป” เสียงเพื่อนผมมันตอแหลจริงๆ
...ธาม มึงเพื่อนกู มึงอย่ามองกูแบบนั้น!
ผมแกล้งลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหยิบจานมาจากห้องครัวเพื่อที่จะจัดแจงกับแกล้มที่ไอ้ธามซื้อมาให้พร้อม ที่บ้านผมไม่มีอะไรแบบนี้หรอกครับ ทุกอย่างต้องปลอดภัย ผมไม่ดื่ม นานๆ ทีถึงจะตั้งวง เรียกได้ว่าพอเป็นกระษัยเท่านั้น เรื่องบุหรี่ผมก็ไม่ดูด สมัยมหา’ ลัยเคยลองอยู่นะ แต่พอจบมหา’ ลัยก็เลิกทันที
“อ๋อเหรอ ตามจีบคนใจแข็งอยู่เหรอ”
ไอ้ธามมมมม!
ผมเกลียดไอ้ธามมากที่จู่ๆ มันทำเสียงดังเหมือนกับจะแหกปากขึ้นมากะทันหัน ไม่รู้ว่าพี่เลี้ยงเด็กพูดอะไร ไอ้ธามถึงได้พูดมาแบบนั้น
ผมเอาจานพลาสติกตบหัวมันเบาๆ “เดี๋ยวหลานตื่น” ณ จุดนี้มีอะไรอ้างหลานไว้ก่อน
“อูยย มึงรู้จักคนใจแข็งของน้องเขารึเปล่าเพชร” ด้วยความที่ตอนนี้ผมหันหลังให้พี่เลี้ยงเด็กอยู่ผมเลยเหลือกตาใส่มันทันที “ไม่ถามก็ได้จ้ะ อีหนูอย่าดุเสี่ยสิ”
“ไอ้ธาม!” ผมพูดชื่อมันเสียงต่ำ “แล้วไง คุยอะไรกันอยู่” ว่าพลางหันไปถามพี่เลี้ยงเด็ก
เจอผมเล่นตรงๆ แบบนี้ฟ้าครามก็ยังไม่กล้าพูดอะไรตรงๆ อยู่ร่ำไป เด็กมันก็คลี่ยิ้มเจื่อน บอกว่าเรื่องสัพเพเหระทั่วไปเท่านั้น
“ฟ้าครามเป็นเกย์รึเปล่า”
ผมผงะกับคำถามโต้งๆ ของไอ้ธามเลย อยู่ๆ มันก็ถามออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ขนาดคนอยู่ในเหตุการณ์อย่างผมยังผงะ เอาอะไรกับคนโดนถามล่ะครับ เจ้าฟ้าครามหน้าเหวอไปเลยด้วยซ้ำที่โดนคำถามแบบนี้จากคนที่เพิ่งเจอกัน
แต่บอกตรงๆ ว่าผมเองก็อยากรู้คำตอบเหมือนกันว่าพี่เลี้ยงเด็กจะตอบอย่างไร รอบนี้ผมเลยไม่ได้เอ่ยปากขัด
ฟ้าครามมองที่ผมนิดๆ ก่อนที่จะเอ่ยถาม “รังเกียจรึเปล่าครับ...” ไม่รู้ว่ามันถามผมหรือถามไอ้ธาม
แต่ผมคิดว่าเป็นผม
ให้ตายสิ ผมได้ยินคำถามเชิงนี้จากเขาบ่อยแล้วนะ ไอ้พวก ‘รังเกียจ’ มั้ยอะไรทำนองนั้น... ถึงผมบอกว่าไม่รังเกียจแต่ผมก็ดักทางมันไว้หมดแล้วเหมือนกันนี่นา
“โหย ไอ้เพชรเนี่ยนะจะรังเกียจ ไม่หรอก พี่ก็เป็น... มั้ง” ธามชิงเอ่ยปากมาก่อนเมื่อเห็นว่าผมเงียบ ดูเหมือนมันจะพยายามแก้สถานการณ์อยู่
“เหรอครับ...” ฟ้าครามยิ้มเจื่อน พูดเสียงอ่อย “แต่พี่ธามถามแบบนี้ผมก็ตกใจนะครับ”
“โทษที พี่เป็นคนตรงๆ” มันหัวเราะร่า จังหวะเดียวกันที่ฟ้าครามยื่นเหล้าที่ชงแล้วให้มันพอดี “ไม่ถือกันนะ” พี่เลี้ยงเด็กก็ได้แค่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ฟ้า ขอไม่จัดมากนะ” ผมเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน
“ครับ”
“แล้วไง ไปชอบชายแท้เข้าเหรอถึงได้เจอคนใจแข็ง”
ไอ้ธามมมม กูจะพ่นไฟแล้วนะ แสรดดด
ผมสูดหายใจลึก นับหนึ่งถึงร้อยในใจ ขณะเดียวกันก็รอให้คนถูกถามตอบออกมาด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องรอให้มันตอบ... ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย
ฟ้าครามเหลือบตามองผม เราสบตากันนิดหน่อยก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายหันหนีเอง
“ว่าไง?” ไอ้ธามย้ำอีก
ฟ้าครามหัวเราะออกมาเบาๆ “ก็ประมาณนั้นแหละครับ”
“เหรอ...” ผมได้ยินเสียงเพื่อนตัวเองหัวเราะเบาๆ ในขณะที่ตัวเองพยายามทำเป็นเหมือนไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่สนใจ ปฏิเสธหมดอ่ะตอนนี้ “รู้อะไรมั้ย บางคนมันไม่ได้แข็งจริงหรอก”
“ครับ?”
“แข็งแค่เปลือก กะเทาะนิดๆ หน่อยๆ ก็ออกแล้ว ใจอ่อนจะตาย”
ไอ้ธามกลั้วหัวเราะนิดๆ ส่วนผมก็ยังแกล้งทำเป็นไม่มองต่อไป บอกตัวเองว่าไม่รู้ไม่เห็น ตอนนี้อยู่คนเดียว อย่าฟังเสียงมัน
“ดูดิ ตอนนี้ก็หน้าแดงแล้ว”
ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไปจนไม่ได้เอามือแตะหน้าตัวเองว่าแดงจริงตามที่เพื่อนครหารึเปล่า
...สงสัยเมากลิ่นเหล้ามากกว่ามั้ง
--------------------------------------------
น้อมรับผิดค่ะ T___T
แต่เค้าไม่ผิดนะ ไม่ได้จงใจมาอัพช้า คอมพัง เพิ่งซ่อมเสร็จ แงงง!
เอาคุณเพชรมาเสิร์ฟพร้อมกับการคืบหน้านิดๆ หน่อยๆ
มันค่อยเป็นค่อยไป... (จนบางทีมันค่อยไปสินะ...)
ปล. มีเรื่องสั้น 15 ย่อหน้ามาให้อ่าน ชื่อเรื่อง "ผมชอบ..." ซึ่งเกิดขึ้นมาจากความคิดที่ว่า 'คนเราชอบสิ่งที่มาจากคนที่เรารักได้มากสุดกี่อย่าง' ลองอ่านดูนะคะ
✤ เรื่องสั้น - ผมชอบ... ✤ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41420.0)
-
ต้องขอบคุณเพื่อนธามเป็นอย่างมากกกกกก
จะรอดูว่าจะใจแข็งไปได้ซักแค่ไหน
เมื่อไหร่ที่โดนฟ้าครามกระเทาะเปลือกออกล่ะก็นะ
-
ธามน่ารักอะ เพชรก็น่ารัก
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ฟ้าเอ๊ย ดูท่าคนใจแข็งจะอ่อนในจริงๆน้า สู้ๆเว้ยแก
ปล.อ้าว ผมชอบนี่ของคนเขียนเหรอคะ ตอนเราอ่านเราไม่รู้ เอิ้กๆ น่ารักมากค่า ชอบบบบ :katai2-1:
-
555 ธามเจอน้องพระพายถึงกับเงิบไปเลยยยย
-
ชอบๆๆๆมากคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องฟ้ารีบกระเทาะให้แตกเร็วนะๆๆ
-
:katai2-1: เพื่อนธามนี่มันเร่งปฏิกิริยาดีจริงๆ
-
คุณเพชร พลาดแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
อิพี่ธามนี่ส่งพี่เพชรใส่พานถวายน้องฟ้าแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ
แต่แบบสรุปฟ้าครามเป็นหรือไม่เป็น ถ้าเป็นก็ไม่เป้นไร เพราะเดี๋ยวนี้ผช บางคนเจอผชน่ารักถูกใจเข้าหน่อย ก็หลงรักได้ง่ายๆละ
พี่เพชรนี่ใจแข็งจังนะ จะใจแข็งไปไหน ตอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
แต่หน้าแดงหรอ อร๊ายยย นี่บอกเลย ไม่ได้เข้ามาอ่านานมาก ตามอ่านแทบไม่ทัน
-
ฟ้าเมื่อไหร่จะกระเทาะเปลือกกกกกกก :katai1:
:mew1:
-
ฟ้าครามสู้ๆ มีธามมาเป็นพรรคพวกอีหหนึ่งแล้ว
อีกเดียวคงพิชิตปราการคุณเพชรได้เนอะ
-
อย่ายอมแพ้นะฟ้าคราม
-
ใจอ่อนเถ้อะ อยากอ่านตอนหวานๆ
-
:L2: :L2: รีบใจอ่อนนะ. และมาต่อไวๆๆนะค่า :L2: :L2:
-
พยายามเข้านะคะฟ้า
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 14
“ร่วมห้อง ?”
กว่าผมจะหยุดดื่มก็เวลาประมาณตีสอง
หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญ พอเหล้าเข้าปากไอ้ธามมันก็ไม่ถามอะไรมากเหมือนเคยแล้วครับ แต่เผาวีรกรรมของผมกับมันตอนอยู่ต่างประเทศให้พี่เลี้ยงเด็กฟัง ส่วนไอ้พี่เลี้ยงเด็กก็คุยกับคนเมาอย่างสนุกสนานจนผมสับสนว่ามันเมาด้วยกันรึเปล่า คือคนทั่วไปมักจะคุยกับคนเมาไม่รู้เรื่องไง แล้วไอ้ฟ้าครามนี่เหมือนจะเป็นพวกอัธยาศัยดีเกินเหตุ เจอใครก็สนิทไปด้วยหมด
หรือมันจะดีเฉพาะคนรอบๆ ตัวกูวะ
จะว่าไปแล้วตั้งแต่พระพายยันไอ้ธามนี่ทุกคนดูจะเข้ากับไอ้เด็กนี่ได้ดีไปแล้วนะ...
“มึงนอนนี่นะ” ผมดักทางไว้ก่อน ได้ยินไอ้ธามรับเสียงอ้อแอ้แทบไร้สติ
อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ค่อยๆ ดันกายขึ้นจากโซฟาตั้งใจจะเดินไปที่เตียง เอาหมอนมาให้ไอ้ธามเสียหน่อย แล้วผมจะได้นอนสักที
หมับ!
“คุณเพชรไหวมั้ยครับ”
จริงสินะ... ยังมีไอ้เด็กนี่อยู่นี่นา
“ไหวๆ ไม่เป็นไร”
ผมตอบ เหล่สายตามองมือของเขาที่จับบริเวณต้นแขนผมอยู่และเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าฟ้าครามอีกครั้ง ได้ผล มือของเขาปล่อยทันใด
ผมไม่ได้เมาแล้วหมดสภาพแบบไอ้ธาม แค่เมาแบบมองอะไรก็หัวเราะแล้วก็เดินเซๆ นิดหน่อย สติยังคงอยู่เหมือนเดิมทุกประการ ถึงมันจะพร่าๆ ไปหน่อยก็เถอะ...
“คุณจะกลับยังไง มันดึกมากแล้ว” ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้
ฟ้าครามทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก “ก็ขับรถกลับแหละครับ”
“ค้างที่นี่ดีกว่ามั้ย”
...ให้ตาย ผมอยากตบปากตัวเองจัง อะไรดลใจให้ผมพูดออกไปวะ
คราวนี้พี่เลี้ยงเด็กทำหน้าตกใจยิ่งกว่าเก่าเสียอีก “คุณเพชรเมามากแล้วแหงๆ” เขาพึมพำเบาๆ คงจะคิดว่าผมไม่ได้ยิน แต่เขาคิดผิด
“ทำไม” ผมเลิกคิ้วถาม “ก็เห็นว่ามันดึกแล้ว ดึกมากด้วย”
ถึงฟ้าครามจะไม่ดื่มอะไรก็เถอะ สติเขาเองก็ยังอยู่ดีครบถ้วน แต่ที่เขาอยู่นี่ก็เป็นเพราะผมเอง จะให้เขาขับรถกลับตอนนี้ก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย
ผมถอนหายใจ “หรืออยากขับรถกลับก็ได้นะ”
“...เอ่อ” เขาอึกอัก “ถ้าผมบอกว่าผมไม่อยากจะเป็นอะไรมั้ยครับ”
ผมไม่ได้ตอบ แค่ยักไหล่เป็นเชิงว่าตามใจ “เดี๋ยวไปล้างหน้าล้างตา จะมาช่วยเก็บของ”
บอกตรงๆ ว่าไม่ใช่เขาหรอกที่แปลกใจ ผมยังแปลกใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงต้องบอกให้เขาค้างที่นี่ อันที่จริงแปลกใจตั้งแต่ผมบอกให้เขาอยู่ดื่มกับพวกเราแล้ว ใช่เรื่องปะวะ... แต่ประเด็นคือผมก็ปล่อยให้เขาดื่มและรอทำความสะอาดไปแล้วไง
อืม... บางทีผมควรจะให้โบนัสเขาเยอะๆ ด้วยสินะ
ประมาณสองสามนาทีผมก็ลงมาพร้อมกับหมอนของไอ้ธาม เริ่มสร่างขึ้นมานิดหน่อยเพราะล้างหน้าอะไรเรียบร้อยแล้ว
“ให้เขาไปนอนที่ห้องนอนมั้ยครับ” ฟ้าครามเอ่ยถามเมื่อผมลงมา “สภาพไม่จืดจริงๆ”
“ปล่อยมันนอนตรงนี้แหละ”
ผมจัดแจงให้ไอ้ธามนอนในสภาพที่ไม่เหมือนซากศพ จริงสิ ลืมถามว่าพรุ่งนี้มันจะไปทำงานรึเปล่า แต่สภาพนี้มันคงไปทำงานไม่ไหวหรอก
หลังจากนั้นผมก็เริ่มมาช่วยฟ้าครามเก็บกวาด ด้วยความที่พวกเราไม่ได้ทำอะไรวุ่นวายมากเลยใช้เวลาไม่นาน จริงๆ มันก็แค่ล้างจานล้างแก้ว เช็ดโต๊ะอะไรพวกนั้นเท่านั้นเอง
“เอาล่ะ...” ผมพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อเสร็จแล้ว “จะได้นอนสักที”
“คุณเพชรครับ” ฟ้าครามเอ่ยเรียกเสียงเรียบ “แล้วผมจะไปนอนไหนล่ะครับ?”
ผมนิ่งไปชั่วครู่ “ไปนอนห้องผมก็ได้ แต่นอนพื้นได้มั้ย”
“เอ่อ ครับ”
จัดการเช็กทุกอย่างอีกทีว่าปิดประตูลงกลอนอะไรหมดทุกอย่างผมจึงเดินขึ้นบันไดโดยมีฟ้าครามเดินตามมา พวกเราไม่ได้พูดอะไรสักคำ
...ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจับตัวเองใส่พานถวายให้หมอนี่ยังไงชอบกล
ผมจัดการหยิบผ้านวมที่มีอยู่ในตู้มาปูไว้ข้างๆ เตียง แล้วโยนหมอนกับผ้าห่มให้เขา
“อ๊ะ จริงสิ จะอาบน้ำใส่ชุดผมไปก่อนก็ได้นะ” ผมพูดเมื่อนึกขึ้นได้ก่อนจะล้มตัวลงนอน “อย่าลืมบอกที่บ้านด้วยว่าอยู่กับผม เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง”
“อา... ครับ ผมบอกแล้ว”
“อือ ดีแล้วๆ”
ผมหลับตาลงเมื่อได้ยินเสียงตอบรับ ก่อนที่จะได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ตามมา แต่ ณ จุดนี้คิดออกอย่างเดียวว่าตัวเองจะนอนเลยไม่ได้ลืมตาไปดูสีหน้าฟ้าครามแม้แต่นิดเดียว
พลิกกายไปมาอยู่ชั่วครู่ อาจจะนานอยู่เหมือนกัน ทั้งๆ ที่มันล้าแต่ก็ไม่หลับสักที อาจจะเป็นเพราะผมเป็นพวกตื่นง่าย พอได้ยินเสียงน้ำจากห้องน้ำก็เลยยังนอนไม่หลับ ประมาณสิบห้านาทีเสียงน้ำก็หยุดลง สงสัยเจ้าเด็กนั่นจะอาบน้ำเสร็จแล้ว
“คุณเพชร... หลับแล้วเหรอครับ?”
ยังไม่หลับแต่มันง่วงจนไม่มีเสียงจะตอบแล้ว
ผมรู้สึกถึงแรงทิ้งน้ำหนักลงบนเตียง ผมแทบจะเบิกตากว้างออกมาอย่างตกใจกับการกระทำนั้น คงไม่ใช่ผีขึ้นมานั่งบนเตียงแน่นอน...
ปัญหาเกิดแล้ว! กูกำลังจะโดนทำอะไรวะ!
ตุบ!
“เปิดแอร์เย็นขนาดนี้ ไม่ห่มผ้า เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกครับ”
ผ้าห่มถูกวางลงมาบนร่าง เรียกได้ว่าโดนห่มแบบคลุมโปง ผมไม่ใช่คนติดผ้าห่มเพราะขี้ร้อน แต่เจออะไรแบบนี้แล้วมันก็...
โอ๊ย แม่งทำตัวเหมือนสาวน้อยวัยสิบสี่เลยว่ะไอ้เพชร!
ทั้งที่นอนดึกแต่ผมตื่นขึ้นมาตอนเกือบแปดโมงเพราะคุณปฐพีโทรมา เขาบอกว่าเขาไม่สะดวกที่จะมาเจอลูกในวันนี้เพราะที่บริษัทกำลังมีปัญหา แต่สัปดาห์หน้าเขาจะมา ผมสะลึมสะลืออยู่เลยจับใจความได้แค่นั้น แต่น้ำเสียงเขาก็ดูมีปัญหาจริงๆ ผมเลยได้แต่อวยพรให้เขาโชคดี (ในใจ) ก่อนที่จะนอนต่อ
หลับไปอีกประมาณชั่วโมงนึงผมก็ตื่นขึ้นมาใหม่ รอบนี้ตื่นจริง ผมไม่ใช่คนแฮงค์หนักอะไร แค่มึนๆ เท่านั้น พออาบน้ำเสร็จก็ไม่มีปัญหา แต่พออาบน้ำออกมาเจอคนที่นอนอยู่ที่พื้นแล้วผมก็ได้แต่อมยิ้มอย่างขำๆ
ฟ้าครามนอนขดตัวอยู่บนผ้านวมที่ถูกปูลงบนพื้น ที่ขำที่สุดคือการที่เจ้าพี่เลี้ยงเด็กดึงไอ้ผ้านวมเหล่านั้นมาห่อตัวเองอย่างกับหนอนทั้งที่ตัวเองห่มผ้าอีกชั้นอยู่แล้ว
ขี้หนาวรึยังไงกัน?
ผมเดินเข้าใกล้ตำแหน่งนั้น อืม... ก็น่าจะหนาวอยู่หรอกนะ เพราะตำแหน่งนี้มันตำแหน่งแอร์ลงด้วยนี่นา แต่ไอ้มาห่อตัวเป็นหนอนแบบนี้ก็ฮาไปนิดนะ คือลุกขึ้นมาย้ายที่นอนไปก็จบแล้วรึเปล่าวะ
“อือ...~”
ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ คนที่ขดตัวนอนส่งเสียงในลำคอก่อนที่จะพลิกตัวไปอีกด้าน แต่...
โป๊ก!
อนิจจา บอกแล้วว่ามันนอนที่พื้นข้างๆ เตียงผม และด้วยความที่เตียงผมมันค่อนข้างเตี้ย พอเขาพลิกตัวมันก็เลยกระแทกหัวผมเสียดังลั่นจนผมต้องยกมือขึ้นมาป้องปากกั้นหัวเราะ
“โอ๊ย” พี่เลี้ยงเด็กบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้น นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะสะดุ้ง “คะ คุณเพชร!”
โป๊ก!
น่าน เจ็บแล้วไม่จำ พอเขาสะดุ้งทีนี้ก็หัวโขกเตียงผมอีกรอบจนได้
“โอ๊ย” เขาร้องโอดโอยเบาๆ “นี่กี่โมงแล้วครับ”
ผมเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งไว้ใกล้ๆ หัวเตียงก่อนที่จะตอบเขา “จะเก้าครึ่งแล้ว” ฟ้าครามทำหน้าโล่งอกนิดหน่อยจนผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “นัดใครไว้เหรอ”
“เปล่าครับ แค่นึกว่าตัวเองตื่นสาย”
“นอนดึกขนาดนั้นจะตื่นสายก็ได้นี่”
“ผมไม่อยากนอนน้ำลายยืดให้คุณเพชรเห็นหรอกครับ” พี่เลี้ยงเด็กทำหน้ามู่ทู่ “เดี๋ยวคุณเพชรก็มองว่าผมเป็นเด็กอีก”
...แต่เช้าเชียว
ผมยอมรับว่ารอบนี้รู้สึกผงะนิดหน่อยเหมือนกันกับคำพูดกึ่งๆ น้อยใจของเจ้าเด็กนี่แบบที่มีให้ได้ยินประจำ สุดท้ายผมก็ทำเพียงถอนหายใจนิดหน่อย
“คุณเด็กกว่าผมเกือบสิบปี จะมองว่าคุณเด็กก็ไม่แปลกหรอก”
ผมแกล้งเดินถอยออกมาจากตำแหน่งเดิมอย่างเนียนๆ ขณะที่ฟ้าครามเริ่มดันกายขึ้นมาจากผ้านวม จัดการเก็บทุกอย่างให้ผมอย่างเรียบร้อยตามประสาพี่เลี้ยงเด็กที่ทำหน้าที่ควบแม่บ้านไปด้วย ขณะที่เขาพับผ้านวมเขาก็ได้แต่บ่นอะไรงุงิเหมือนผู้หญิง
“เด็กกว่าแล้วไง...”
“ก็ต้องเคารพผมไง พูดแปลกๆ”
ฟ้าครามหันมาทำหน้าตกใจ “ได้ยินด้วยเหรอครับ”
“เออ” ผมตอบเสียงห้วนอย่างนึกหมั่นไส้ “อาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมได้รึเปล่า หรือจะหยิบชุดผมไปใส่ก็ได้นะ มีอยู่ในตู้” ผมพูดต่อ “เดี๋ยวผมจะลงไปดูไอ้ธามมันล่ะ”
“โอเคครับ” เขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ตอบผม
ผมเดินออกมาจากห้องนอนตัวเอง นิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเหนื่อยใจระคนปวดหัวกับตัวเอง
ให้ตาย... ผมต้องเมาค้างแน่ๆ ถึงได้สมองรวนแบบนี้ ตั้งแต่มองเจ้าเด็กนั่นน่ารักไปจนถึงผงะกับคำพูดเชิงเดิมๆ ที่ได้ยินทุกๆ วัน นี่เพราะแอลกอฮอล์ใช่มั้ยที่ทำให้รู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่มันเริ่มน่ารักขึ้นทุกทีๆ
นี่มันไม่โอเคเลยจริงๆ
ผมใช่เวลาอีกเป็นนาทีในการตั้งสติก่อนที่จะเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งมีเพื่อนนอนอยู่ พอเจอสภาพมันเท่านั้นแหละผมก็ต้องยกมือขึ้นมากุมขมับอีกรอบ แต่รอบนี้ไม่ใช่อะไรนะ กุมขมับเพราะระอากับมันโดยเฉพาะเลยทีเดียว
เมื่อคืนไอ้ธามก็สภาพไม่จืดอยู่แล้วแต่พวกเราก็จัดแจงให้มันนอนบนโซฟาดีๆ ไปทำอิท่าไหนมันถึงตกลงมานอนอยู่ที่พื้นได้วะ
ผมถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปพยุงมัน “ไอ้ธาม ลุกมานอนดีๆ ดิวะ”
นานทีเดียวกว่าผมจะจัดการดันไอ้ธามให้กลับมานอนดีๆ ได้ ไอ้ธามเป็นผู้ชายร่างหมี ตัวเท่าๆ กันแต่มันตัวหนากว่าเยอะ ที่ดูร่างหมีๆ นี่ไม่ใช่กล้ามนะ ไขมันทั้งนั้น
“คุณเพชรครับ”
ดูเหมือนจะจัดการไอ้ธามนานจริงๆ เพราะเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอพี่เลี้ยงเด็กในชุดใหม่ เป็นชุดที่เจ้าเด็กนี่ใส่มาเมื่อวาน
“ไม่เอาชุดผมไปใส่เหรอ”
“ไม่ล่ะครับ มันไม่ได้สกปรกอะไร” ฟ้าครามยิ้ม “งั้นผมกลับก่อน...”
“กินข้าวก่อนมั้ย”
พี่เลี้ยงเด็กทำหน้าตกใจเมื่อผมเอ่ยปากออกมาแบบนั้น ทำหน้าตกใจจนผมต้องขมวดคิ้วอย่างงุนงงว่าตัวเองพูดอะไรผิด
“ได้เหรอครับ?” เขาถามอย่างแปลกใจ
ผมเลิกคิ้ว “ได้สิ เดี๋ยวผมทำให้”
“อ่า ครับ...”
ดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะตกใจจริงๆ
ทำไมต้องทำตาโตขนาดนั้นด้วยวะ ผมก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ดีๆ เลี้ยงข้าวเด็กหลังจากใช้งานมันแล้วเฉยๆ แค่นั้นเอง หรือว่ามันมองว่ามีความนัยอะไร... ไม่ดีมั้ง...
ผมจัดการทำข้าวต้มง่ายๆ โดยมีเป้าหมายว่าต้องช่วยแก้แฮงค์ของไอ้ธามให้ได้ ทำในปริมาณที่มากกว่าที่เคยทำสำหรับกินกับพระพายสองคน อา... จริงสินะ วันนี้จะต้องบอกพระพายด้วยว่าหลานไปหาคุณปฐพีไม่ได้ ต้องรอเสาร์หน้าแทน
พระพายคงจะเสียใจ... ไม่รู้สิ ผมพยายามจะเป็นทั้งพ่อ แม่ น้าให้แก แต่แน่นอนว่าผมเป็นได้แค่น้า พระพายไม่เคยงอแงบอกว่าอยากเจอพ่อ หรือเอ่ยปากถามผมว่าตอนนี้แม่ของแกไปไหน ซึ่งเด็กวัยแกทั่วไปคงจะไม่เป็นอย่างงี้ พี่สาวผมสอนลูกมายังไงนะ จนตอนนี้พระพายรู้รึยังว่าแกไม่มีวันได้เจอแม่อีกแล้ว แล้วแกรู้รึเปล่าว่าที่ต้องมาอยู่กับผมเป็นเพราะเมียใหม่ของคุณปฐพีไม่ยอมรับ
ผมไม่รู้ฤทธิ์เมียใหม่จากปากพี่สาวผมหรอก พี่เพลงไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง บอกแค่ว่าเขาเลิกแล้วเพราะมีคนท้องกับคุณปฐพี พี่สาวผมก็เซ็นใบหย่าให้โดยดี บอกคุณปฐพีว่าจะดูแลลูกเอง สุดท้ายคุณลดาก็แท้ง ก่อนที่จะมีลูกใหม่ที่ชื่อภาพพิมพ์... ให้ตายเถอะ เรื่องละครไทยแบบนี้ใครจะคิดว่ามันจะเกิดกับพี่สาวของผม แล้วพี่เพลงก็ทำตัวนางเอกยอมเขาเนอะ
ถ้าจะยอมเขา... ก็น่าจะอยู่ดูแลลูกในนานกว่านี้หน่อย หรืออย่างน้อยก็บอกให้ผมกลับมาอยู่ที่ไทยมาช่วยเลี้ยงดู ไม่ใช่ทำแบบนี้ กว่าผมจะรู้เรื่องก็หย่ากันนานแล้วด้วยซ้ำ
“เฮ้ยยยย!”
“SH*T!” ผมอุทานเมื่ออยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังลั่นมาจากชั้นสองขณะตักข้าวต้มใส่จานจนต้องตะโกนขึ้นไป “มีอะไรวะนั่น!”
“คุณเพชรรร คุณธามอ้วก”
“ให้ตาย” ผมสบถเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนตอบกลับมาจากด้านบน คนตอบก็ไม่ใช่ใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ฟ้าครามที่ยังมีสติอยู่ ก่อนที่จะรีบตักข้าวต้มให้เสร็จและยกถาดขึ้นไปด้านบน “โอ๊ย ไอ้... จะไม่ยอมให้มาดื่มที่บ้านอีกละ” ผมบ่นเบาๆ เมื่อเดินมาเห็นสภาพห้องรับแขกของตัวเอง
ทุเรศ เรื้อน ไอ้ธาม มึงมัน…!
ผมเดินหลบเลี่ยงกองขยะส่งกลิ่นเปรี้ยวๆ ไปวางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะกินข้าว แล้ววันนี้เสือกทำข้าวต้ม... แหยะ กินไม่ลงแล้ว
“คุณธามไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะครับ อย่าอ้วกนะครับ อย่า!” เสียงฟ้าครามตะโกนขึ้นมานี่ช่างเป็นสถานการณ์ที่ดูชุลมุนวุ่นวายเหลือเกิน “คุณเพชรคร้าบ มาลากเพื่อนคุณเพชรไปอ้วกหน่อย”
“โอเคๆๆๆ”
ผมรีบเดินไปจับไหล่ไอ้ธามที่กำลังทำท่าเหมือนจะอ้วกเป็นภาระให้ผมเป็นครั้งที่สอง รีบพยุงมันไปที่ห้องน้ำตรงหน้าชักโครกทันที
“แหวะ~”
…ขอบคุณที่มาถึงชักโครกก่อน ขอบคุณจริงๆ
ไอ้ธามอ้วกอยู่พักหนึ่ง ส่วนผมก็นั่งลูบหลังมันอยากทรมานใจ การได้เห็นไอ้ธามเมาจนอ้วกแตกอ้วกแตนนี่ผมไม่ได้เห็นมานานมากแล้วตั้งแต่มันกลับมาไทย ตอนที่ผมได้ดื่มกับมันครั้งล่าสุดมันตั้งกี่ปีมาแล้วว่ะเนี่ย
“มึง.. แค่กๆ” ไอ้ธามเงยหน้าขึ้นมา
“เอ้า ใจเย็นๆ”
“มึง... น้องฟ้าน่ารักเนอะ”
“ห๊ะ” ผมขมวดคิ้ว ร้องออกมาอย่างงุนงง “ฟ้าไหน ฟ้านั่นอ่ะนะ?” ผมชี้ไปทางประตูห้องน้ำ
ไอ้ธามพยักหน้า “ถ้าได้เด็กแบบนี้มาเป็นแฟนกูจะมีความสุขจนวันตาย”
...แล้วมึงมาบอกกูทำไม
ที่สำคัญคือ... มาบอกกูในห้องส้วมเนี่ยนะ…
-------------------------------------
มาช้าเพราะเน็ตพังค่ะ
ทำไมทุกครั้งที่อัพคุณเพชรมันต้องมีเหตุ
หรือว่า... มีอาถรรพ์! Orz
เอาล่ะนะ ไอ้ธามของคุณเพชรจะมาดีมาร้ายหนอ ?
-
:mew3: อะ อะ เพชร เริ่ม หลง ฟ้าคราม แล้ว ดีใจจุง :mew3:
มาต่อไวๆๆน่าค่า รออ่านอยู่
-
ไม่รู้สิ ไม่ว่ายังไงก็ยอมรับคุณปฐพีให้เป็นพระเอกอีกคนไม่ได้จริงๆอ่ะ :เฮ้อ:
-
ตอนแรกเราคิดว่าฟ้าจะเป็นคนกดคุณเพชร
แต่พออ่านตอนนี้ฟ้าน่ารักเกินไปแล้ว >[ ]<♥\\♥
บอกตามตรงเราเดาเรื่องไม่ถูกเลยพออ่านตอนนี้ เหมือนเค้าพลาดอะไรไปรึป่าว??
-
อ้าวแล้วไงเพื่อนธามมองน้องฟ้าครามน่ารักซะแล้ว
แต่คุณเพชรก็เห็นความน่ารักของเด็กนี่แล้วใช่มั้ยล่าาาาา
:mew3:
-
ธามนี่ตกลงเป็นตัวปัญหาสินะๆๆ :ruready
แนะนำให้ฟ้าครามฟาดหัวฟาดหางเพชรไปซะ จะได้.. :z1:
-
ธามมันจะลองใจเพชรรึปล่าว :hao3:
-
แกล้งลองใจรึเปล่านาาา :haun5: :haun5:
-
หนุกหนาน หนุกหนาน เดี๋ยวไปชวนลุงกำนัน
มาอ่านคลายเครียดดีกว่า :hao6: :hao6:
:bye2: :bye2:
-
บอกได้3คำ ชอบ-มาก-ค่ะ
กรี๊ดดดดดดด!!!!
ช่างแต่งได้น่ารักอะไรจะขนาดนี้ค่ะ
ชอบจนไม่รู้จะทำไงแล้ว
ทำต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ThankS
-
คุณเพชรเผลอหลายช๊อตเหมือนกันน๊าา ฮ่าๆๆๆ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 15
“หงุดหงิด”
“น้องฟ้า ไม่กินก่อนเหรอ”
“แฮะๆ”
พอได้ยินวลี ‘น้องฟ้า’ ที่ใช้เรียกพี่เลี้ยงเด็กจากไอ้ธามเพื่อนซี้สี่ขาของตัวเองหูผมก็ผึ่งทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปอยากฟังทำไมว่าไอ้ธามอยากพูดอะไรต่อ
ผมพาพระพายลงมาจากห้องนอนเพราะขึ้นไปปลุกแกเพื่อให้ลงมากินข้าว หลังจากจัดการกับซากอ้วกมหาประลัยของไอ้ธามเรียบร้อย โดยมีพี่เลี้ยงเด็กที่ตอนนี้ดูเหมือนจะควบหน้าที่แม่บ้านไปจริงๆ ช่วยในการปรุงเครื่องดื่มแก้แฮงก์
‘ถ้าได้เด็กแบบนี้มาเป็นแฟนกูจะมีความสุขจนวันตาย’
จู่ๆ ในหัวผมก็ย้อนคิดถึงคำพูดไอ้ธามเมื่อไม่กี่สิบนาทีที่แล้วในห้องส้วม
ก็แปลกใจนิดหน่อยที่ได้ยินไอ้ธามพูดแบบนี้ ในขณะเดียวกันก็ไม่แปลกใจ มันเป็นเกย์ (อันที่จริงมันบอกว่ามันน่าจะเป็นไบแต่ทนไม่ไหวกับผู้หญิงเอเชีย มันเลยเป็นเกย์เฉพาะในไทย ส่วนตอนมันไปเรียนต่อกับผมนี่ควงทั้งสาวฝรั่ง ทั้งผู้ชายเอเชีย) แต่สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือไอ้เจ้าฟ้าครามนี่แตกต่างจากผู้ชายที่ผมเคยเห็นมันควงมาไม่ใช่น้อย
ปกติแล้วไอ้ธามจะชอบแนวตัวเล็กๆ ไม่ถึงขั้นสาวแตกแต่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ... แต่ถ้าว่าไปว่ามาเรื่องนิสัยก็พอจะตรงสเป็กไอ้ธามอยู่ล่ะมั้ง เหมือนแม่บ้านขนาดนี้ ผู้ชายประเภทไหน ยังไงก็ชอบแหละครับ พวกคนที่ช่วยดูแลเทกแคร์เราดีน่ะ
...
อา จะว่าไปก็รวมถึงผมด้วย
“โทษที ช้าหน่อย” ผมเอ่ยปากขึ้นเพื่อเรียกความสนใจ ขณะที่พระพายเดินหาวไปนั่งที่ตำแหน่งประจำของแกคือหัวโต๊ะ ผมให้แกแปรงฟันแล้วแต่ยังไม่ได้ให้อาบน้ำน่ะ “ไม่กินเหรอ”
“เปล่าครับ รอคุณเพชร” ฟ้าครามยิ้มกว้าง
เจ้าเด็กนี่คงถูกเลี้ยงมาในครอบครัวแบบอบอุ่นแต่เคร่งมารยาทสินะ ตั้งแต่นิสัยเหมือนคุณชายทั้งๆ ที่ก็ไม่ใช่คนรวยอะไรมากไปจนถึงนิสัยเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นการรอคนมาร่วมโต๊ะอาหารนี่เป็นนิสัยแปลกๆ ของเจ้าเด็กนี่จริงๆ
ผมส่ายหัว “กินกันเลยก็ได้” ว่าพลางเอื้อมมือคนข้าวต้มในจานของหลานให้เย็นลง “กินเยอะๆ นะคะ” เตือนหลานไว้หน่อยเนื่องจากตอนเช้าแกมักจะไม่ค่อยกิน
“ค่า...” พระพายเอ่ยปากรับคำเสียงอ่อย
“แล้วนี่มึง เอ๊ย ธามจะกลับยัง” ผมหันกลับมาถามเพื่อนตัวเองแต่ตระหนักขึ้นได้ว่าอยู่ต่อหน้าหลาน เปลี่ยนคำแทบไม่ทัน
ไอ้ธามทำหน้าเหวอ “นี่ไล่เลยเหรอ”
“เปล่า ถามเฉยๆ” ...กูผิดเรอะ
“น้องฟ้ากลับค่อยกลับ”
คำพูดของไอ้ธามทำให้ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเหลือบมองไปที่พี่เลี้ยงเด็กซึ่งกำลังกินข้าวเหมือนกับไม่มีอะไรผิดปกติ
...โอเค มีผมคนเดียวที่คิดว่านั่นคือการหยอด
หรือผมจะโดนหยอดด้วยอะไรแบบนี้บ่อยๆ วะเลยรู้สึกระแวงไปหมด
เดี๋ยว ให้ตาย ระแวงอะไร เปล่าเลย ไม่ได้ระแวง!
“คุณล่ะจะกลับเมื่อไหร่” ผมหันไปถามพี่เลี้ยงเด็กบ้าง
ฟ้าครามทำหน้าจ๋อย “อยากให้ผมรีบกลับหรือครับ” ผมไม่ได้ตอบอะไรฟ้าครามเลยยิ่งทำหูลู่กว่าเดิม “กินเสร็จก็จะกลับแล้วครับ...”
“ดี ที่บ้านคงจะเป็นห่วง” ผมพูดไปเรื่อย
“เออจริงด้วย ขอไลน์น้องฟ้าหน่อยสิ”
แค่ก!
คำพูดที่เอ่ยออกมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของไอ้ธามทำให้มือของผมที่ถือช้อนไว้ชะงักไปนิดหน่อยก่อนที่จะหันไปมองมันตาเหลือก ไอ้ธามยิ้ม ยิ้มแบบที่ยิ้มให้ ‘น้องฟ้า’ ของมัน... แล้วประเด็นคือผมรู้สึกว่าตัวเองคุ้นๆ กับรอยยิ้มแบบนี้
รอยยิ้มที่มันชอบให้กับเด็กที่มันจะควง!
สรุปคือเอาจริงเหรอเนี่ย?
ผมใช้ขาตัวเองเตะขาไอ้ธามใต้โต๊ะเบาๆ แต่มันกลับไม่สนใจ ยื่นมือถือจ่อหน้าน้องฟ้าของมันเฉย
พี่เลี้ยงเด็กนิ่งไปชั่วครู่เหมือนตั้งสติอยู่ก่อนที่จะพยักหน้า “อา ครับ...”
แล้วคือไร... มึงก็ให้เขาง่ายๆ เนี่ยนะ?
ผมแทบไม่รู้ตัวว่าตัวเองหน้าตึงขึ้นมากะทันหัน พอได้สติก็รีบตักข้าวต้มของตัวเองเข้าปาก เมื่อกี้นี้อะไรวะ? ผมหิวจนเบลอรึยังไง ถ้าไอ้ธามจะจีบน้องฟ้าของมันจริงๆ ก็ดีนะ ผมก็จะได้ไม่ลำบาก แล้วยังมีพี่เลี้ยงเด็กคอยช่วยงานอยู่ มองยังไงก็สบายผมชัดๆ
ถึงงั้นก็เถอะ
ผมนิ่วหน้ามองฟ้าครามกำลังกดนิ้วลงบนมือถือของไอ้ธามก่อนที่จะส่งคืนมันด้วยรอยยิ้ม ตัวไอ้ธามยิ้ม พี่เลี้ยงเด็กก็ยิ้ม มองแล้วเป็นบรรยากาศแปลกๆ ชอบกล
ผมปัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนที่จะกินข้าวต้มต่อไป
นี่ ผมบอกอะไรให้เอามั้ย... ผมกำลังรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยกับภาพไอ้ธามกับเจ้าพี่เลี้ยงเด็ก แต่ผมไม่คิดจะหาคำตอบว่าทำไม เป็นเพราะผมยังไม่ต้องการรู้คำตอบว่า ‘ทำไม’
ให้ตาย นี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
ผมเดินลงมาส่งสองคนนั้นหลังกินข้าวเสร็จและทิ้งให้ไอ้ธามอาบน้ำโดยมันเองก็ยืมเสื้อของผมไปใส่
“พี่ฟ้าค้า ไม่อยู่เล่นกับพระพายอีกเหรอคะ” หลานทำหน้าละห้อยตอนไอ้พี่เลี้ยงเด็กโบกมือลา “วันนี้พระพายไม่ได้เจอคุณพ่อด้วย...” แกบ่นงึมงำเบาๆ แต่บังเอิญว่าผมได้ยิน
เหงาสินะ... อยู่กับผมน่ะ
“หลานแกติดพี่เลี้ยงน่าดูเลยนะ” ไอ้ธามเอ่ยปากออกมาทั้งๆ ที่สายตาก็ยังมองหลานกับฟ้าครามอยู่
“อือ” ผมพยักหน้า “ก็เขาอยู่กับพระพายมากกว่ากูอีก” บอกไปตามจริงแม้ว่าในใจจะรู้สึกวูบโหวงนิดหน่อย... บางทีก็ไม่นิดเท่าไหร่
ไม่แปลกที่พระพายจะติดฟ้าครามมากกว่าผม เรื่องจริงคือผมทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น ในวันเสาร์เขาก็ได้ไปหาพ่อ ถึงวันอาทิตย์เราจะอยู่ด้วยกันแต่ผมก็ไม่ชินกับการทำกิจกรรมกับเด็ก เรามักจะนั่งดูการ์ตูนที่พระพายชอบ หรืออาจจะเป็นผมดูแกเล่นอะไรของแก โดยที่ผมเล่นกับแกมากไม่ได้
“อย่าคิดมากๆ” ไอ้ธามตบไหล่ผมเบาๆ “กูก็ไม่เคยคิดสภาพมึงเล่นกับเด็กได้หรอก บอกตรงๆ ว่ากูตกใจตอนที่มึงบอกว่ารับหลานมาเลี้ยง” มันพูดไปเรื่อย “หลานมึงโตจริงๆ นะ ถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน”
“อือ รู้”
พระพายไม่ใช่เด็กที่แก่แดด แต่เป็นเด็กที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าเด็กวัยเดียวกัน มีสูงจนบางทีผมนึกตกใจว่าทำไมแกไม่เรียกร้องอะไรมากกว่านี้บ้าง ทำไมไม่พูดอะไรเอาแต่ใจมากกว่านี้... เพราะพี่เพลงเลี้ยงมาหรือไรกัน หรือว่าผมอยากจะสปอยล์แกมากเกินไป
“เหนื่อยปะวะ”
“นิดหน่อย” ผมบอกไปตามตรง “แต่ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น กูมีความสุขดี”
“ทำไมไม่ลองหาใครสักคน?” คำถามของไอ้ธามทำให้ผมไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน “สมัยก่อนมึงก็มีเยอะแยะไป”
“...นั่นมันนานมาแล้ว”
ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมปิดใจ ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องแบบนี้ ผมอยากจะให้ความสำคัญกับการงานและครอบครัว นั่นหมายถึงพระพาย ไม่ใช่... คนอื่น
‘คนอื่น’ ที่ว่าหมายถึงปลายรุ้ง และรวมถึงฟ้าครามด้วย
“เอาน่า กูเพิ่งสามสิบ” ผมพยายามหาข้ออ้าง “มีเวลาอีกเยอะ”
“รุ่นเรามันก็แต่งงานมีลูกมีเมียกันบ้างแล้วนะเว้ย”
เออ ก็จริงของธามมัน เพื่อนผมเริ่มแต่งงานมีลูกมีเมียกันบ้างแล้ว อาจจะยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่อัตราส่วนระหว่างคนแต่งงานแล้วกับคนที่ยังไม่แต่งงานก็แทบจะเป็นสัดส่วนครึ่งต่อครึ่ง
“หรือมึงจะไม่อยากแต่ง?”
“ยังไม่คิด” ผมตอบปัด
“กูว่าบางทีแบบน้องฟ้าก็ดี...” ไอ้ธามพูดเปรยจนผมต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่เคยได้ยินไอ้ธามพูดยุผมในเรื่องแบบนี้มาก่อน
“ไม่เอาอ่ะ” ผมถอนหายใจ “มันเพิ่ง... แป๊บเดียว”
คำพูดของผมทำให้ไอ้ธามเดาะลิ้นอย่างไร้มารยาท “จริงสินะ มึงมันเป็นพวกชอบการศึกษากันก่อนนี่หว่า มาเปรี้ยงเดียวแบบนี้มึงคงไม่ชอบ”
ผมไม่ได้เอ่ยปากอะไรเพราะที่มันพูดก็เป็นความจริง
ผมยอมรับว่าการที่ผมจะจริงจังกับใครสักคนเป็นเรื่องยาก... ยากมากๆ ผมไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ ไม่เชื่อในคำว่าชอบ ไม่เชื่อในคำว่ารัก ผมเชื่อในการกระทำและเวลามากกว่า ถึงสมัยก่อนผมจะคบใครง่ายๆ แต่ทุกคนที่ผมคบมักจะรู้อยู่แล้วว่าผมคบแก้เบื่อ แก้เหงา... บางทีผมอาจจะเป็นคนขี้เหงา? ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ค่อยเข้าหาคน แต่ก็ไม่ปฏิเสธคน
...ยกเว้นเจ้าหมอนี่แหละ
มันเป็นความรู้สึกปฏิเสธ ต่อต้าน หรืออะไรก็แล้วแต่... ผมรู้แค่ว่านี่มันไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไหร่ ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าเคยมีผู้ชายเอเชียมาชอบผมเหมือนกัน แต่รายนั้นเป็นพวกตัวเล็กๆ น่ารักๆ แต่เจ้าหมอนี่มันไม่ใช่ ฟ้าครามไม่ได้ตัวเล็ก ถึงจะสูงสูสีกับผมแต่ความแข็งแรงเขาน่าจะกินขาด ทั้งๆ ที่เขาเป็นแค่นักศึกษา เรียนทันตะเสียด้วย... ทำไมมันดูแข็งแรงกว่ากูได้วะ? แต่นั่นแหละ ช่างมันเถอะ ที่สำคัญคือผม... ไม่ได้ชอบ...
ยอมรับว่ามีใจสั่นบ้าง ผมมันพวกคนใจอ่อนง่าย เพราะงั้นไงเลยพยายามปิดกั้นขนาดนี้ ผมไม่ใช่เกย์ ไม่เคยเป็น และไม่คิดจะเป็น แม้ว่าจะไม่รังเกียจ... แต่ผมไม่ใช่เกย์
ไม่ใช่...
“คุณเพชรครับ” เสียงทุ้มที่เอ่ยคำพูดสุภาพจนเป็นนิสัยทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ “ไปก่อนนะครับ”
“อะ อือ” ผมโบกมือลา
“กูก็จะเอารถออกแล้วเหมือนกัน” ไอ้ธามที่อยู่ข้างกายผมพูดออกมาเมื่อฟ้าครามเดินขึ้นรถและเอารถออกจากบ้าน “มึงก็รีบๆ ซื้อรถนะ น่าจะสะดวกกว่า”
ผมคุยกับไอ้ธามอีกนิดหน่อย ก่อนที่มันจะไปแหย่พระพายโดยมีหลานทำหน้าเบ้อยู่ ไอ้ธามก็เฟลสิครับ ขำจริงๆ เวลาที่มันคุยกับหลานแล้วหลานทำหน้าแบบ ‘ไอ้คนหน้าแปลกนี่คือใคร’ แต่พระพายก็มีมารยาทนะ แค่ทำหน้าหวานๆ คงเป็นเพราะแกไม่คุ้นกับคนแปลกหน้าล่ะมั้ง
พอทั้งสองออกจากบ้าน ผมก็อุ้มหลานและเดินเข้าบ้าน
“คุณพ่องานยุ่งเหรอคะ”
คำถามของหลานทำให้ผมผงะเล็กน้อย “จ้ะ” ก่อนจะตอบรับไปตามจริง
พระพายหน้าซึมนิดหน่อย จนผมอดถามต่อไม่ได้
“อยากเจอคุณพ่อหรือ”
“ค่ะ” แกพยักหน้า “แต่พระพายเข้าใจ เดี๋ยวสัปดาห์หน้าพระพายก็จะได้เจอคุณพ่อใช่มั้ยคะ”
ผมระบายยิ้ม “ใช่จ้ะ” อันที่จริงผมก็ไม่ยืนยัน แต่ผมคิดว่ายังไงคุณปฐพีก็คงสรรหาเวลามาแบ่งปันแก่ลูกสาวได้อยู่แล้ว
...ไม่ใช่สามีที่ดี แต่เป็นพ่อที่ดี เหมือนกับที่พี่เพลงบอกไว้ ยังไงคนๆ นั้นก็คือพ่อของพระพาย
“พระพายอยู่กับน้าเพชร... เหงาบ้างมั้ย?”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามหลานวัยเพียงสี่ขวบเศษๆ ไปแบบนั้น
พระพายทำหน้ากรุ่นคิด “ไม่เหงาค่ะ”
“ถึงน้าเพชรจะทำงานยุ่งน่ะเหรอ?”
“ค่ะ” แกพยักหน้าอีกครา “พี่ฟ้าก็อยู่ด้วย พระพายไม่เหงาหรอกค่ะ” รอยยิ้มใสซื่อถูกหยิบยื่นมาให้ผม
ผมสูดลมหายใจลึกก่อนที่จะเอ่ยถามไปอีกครา “แล้วถ้า... พี่ฟ้าไม่อยู่ล่ะคะ?”
หลานเอียงคอราวกับคิดไม่ตกก่อนที่จะเบะปากและตอบออกมาเสียงอ่อย
“คงเหงาค่ะ”
...คงเหงา
อืม ถ้าไม่มีฟ้าคราม... คง ‘เหงา’ งั้นสินะ?
ผมกำลังรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
โทรศัพท์ไปไม่รับ และเขาไม่ได้โทรมา... ให้ตาย เขาบอกว่าเขาจะมารับผม และนี่เขายังไม่มาทั้งๆ ที่ผมควรจะได้กลับบ้านแล้ว!
ผมรออยู่ที่บริษัทพักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจนั่งรถเมล์กลับเอง รู้สึกว่าตัวเองมีสารถีไปรับจนเคยตัวเลยทำให้หงุดหงิดแบบนี้ ซึ่งถ้าว่ากันตามจริงแล้วผมไม่ได้หงุดหงิดที่ตัวเองไม่มีคนมาส่ง หรือเป็นเพราะเราต้องลำบากขึ้นรถเมล์ แต่มันเป็นเพราะผมโทรศัพท์ไปแล้วเขาไม่รับ และเขาไม่ได้บอกผมก่อน
หรือจะเกิดอะไรขึ้น?
แล้วพระพายล่ะ!
ความกังวลใจเริ่มแล่นเข้ามาในอก ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ จะทำยังไง... ให้ตาย รถเมล์ก็ไม่มาสักที และผมกำลังกังวลใจ
นานกว่ารถเมล์จะมา แถมยังเป็นคันที่แออัดเบียดเสียดเป็นที่สุดเพราะรถขาดระยะ ซ้ำยังเป็นเวลาเลิกงาน
กว่าผมจะได้ขึ้นรถก็ราวๆ ทุ่มกว่า และผมยังติดต่อฟ้าครามไม่ได้เลย
หรือจะเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
...ให้ตาย รับสายสิเว้ย!
[ฮัล...]
“ทำไมคุณเพิ่งรับ!” ผมเอ่ยเสียงเข้มอย่างร้อนรน “แล้วนั่นมีอะไรรึเปล่า”
[ขอโทษครับ] เสียงทุ้มพูดอย่างเซื่องซึมดังขึ้นจากปลายสาย [ผมขอโทษจริงๆ ที่ไปรับคุณเพชรไม่ได้ รถมันติด แล้วก็...] เขาเว้นช่วงไปนิดหน่อย
“แล้วก็?”
[คุณธามลืมนาฬิกาไว้เลยวานผมให้เอาไปให้น่ะครับ ผมเลยต้องขับรถอ้อม]
ผมสูดลมหายใจลึกเมื่อสมองประมวลผลเสร็จ ความขุ่นเคืองที่ถูกลบไปเพราะความกังวลใจเริ่มถูกเตะให้ฟุ้งขึ้นมาใหม่ “ไปให้ของไอ้ธาม?”
[คะ ครับ]
“มันลืมไว้เหรอ”
[ครับ]
ผมพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งนั้นก่อนที่จะเอ่ยปากถามถึงหลาน “แล้วนั่นพระพายกินข้าวรึยัง”
[ทานแล้วครับ... ผมตั้งใจว่าผมจะไปทำอาหารให้คุณเพชร...]
“ไม่ต้อง” ผมเอ่ยเสียงห้วน “ผมนั่งรถเมล์กลับมาแล้ว เดี๋ยวพอถึงบ้านผมก็ทำอาหารกินเองได้ แต่รีบเอาพระพายมาส่งซะ” ดูเหมือนน้ำเสียงของผมจะแฝงความขุ่นเคืองไปมากอยู่ แต่ตอนนี้ผมไม่สน ผมแค่กดตัดสายเท่านั้น
ทำไมไอ้ธามลืมนาฬิกาไว้แล้วไม่บอกผม กลับบอกให้ฟ้าครามเอาไปให้? ทำไมมันต้องรอจนถึงวันนี้... ทั้งๆ ที่เมื่อวานมันก็น่าจะรู้ตัว
มันเอาจริงเรื่องฟ้าครามเหรอ?
ผมหงุดหงิดจริงๆ นะ ให้ตายสิ...
--------------------------
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ *สาดน้ำ*
[/color]
-
เพชรเริ่มจะรุ้ตัวแล้วรึเปล่าเนี่ยยย ว่ามีใจให้ฟ้าา :impress2:
-
ช้าโดนแย่งนะเพชร รีบๆ รู้ตัวซะ
-
ธามคิออะไรอยู่หนอ หรือนี่เป็นแผนของธาม??
อืมมมมม
-
แบบนี้คือหึงรึเปล่าค๊าาคุณเพชร
-
:hao3: เพชรรีบแย่งฟ้าครามกลับมาเร็วๆนะ
-
ซับซ้อน คิกๆ
-
หวงหล่ะสิ^^
-
ให้ความรู้สึกประมาณหมาหวงก้างเลยอ่ะ
-
ตามอ่านจากตอนที่ 14-15 ให้ความรู้สึกว่า คุณเพชร อาจเป็นมนุษย์ซึนได้
แต่ตอนล่าสุด ก็ให้อารมณืเหมือนหมาหวงก้างได้เช่นกัน ไม่รักไม่ชอบ ปฏิเสธ แต่การหวงมันออกมาเต็มที่
มันอาจเป็นอาการของคนซึนได้เหมือนกัน
ก็รู้สึกดีนะ ที่คุณเพชรเริ่มมีอารมณืกับฟ้าครามบ้างแล้ว แม้จะยังไม่มากก็ตาม แต่ตอนล่าสุด ให้คำจำกัดความคุณเพชรได้ สองคำ "ซึน" กับ "หมาหวงก้าง"
ถ้าจะเอาก็เอา ไม่เอาก็เชิ่ด อย่าครึ่งๆกลางๆ มันไม่โอเค แล้วคุณเพชร บอกว่าชอบแบบศึกษากันไป ก็น้องมันชอบมันก็อยากศึกษา แต่คุณเพชรเองไม่ใช่หรอที่ไม่อยกาศึกษา เพราะคำที่ว่าคุณเพชรไม่ชอบ ไม่เป็นเกย์ ไม่คิดเป็น เพลีย
อะไรก็ได้ ขออยากเดียว อย่าพลิกผัน ให้ฟ้าครามเป็นรับเถอะนะ พลีสสสสสสสสสสสสสส ถึงจะคุณชายไปหน่อย หงอกับคุณเพชรไปหนอ่ย แต่ก็ให้รุกเถอะ พูดจริงๆ
-
คู่แข่ง!!!!!!!
-
หึงแล้วละเซะ :hao3:
ระวังจะโดนธามคาบไปกิน
-
เพื่อนธามนี่แค่แผนหรือเอาจริง?
หวังว่าคุณเพชรจะรู้ตัวในเร็ววันนะคะ
น้องฟ้าครามโดนเหวี่ยงซะงั้น น่าสงสาร กอด :กอด1:
-
เอาแล้ว พี่เพรชเริ่มตะงิดๆแล้วละสิ รู้สึกคันๆหัวใจไหมพี่ :-[
-
ธามอาจจะลองใจรึเปล่า เพราะดูท่าทางเพชรซึนมากเลย :katai5:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เอ้ยยยย เพิ่งอ่าน น่ารักอ้ะ
น่าติดตามมากค่ะ คุณเพชรหึงอ่ะเด้ 555555
รอตอนต่อไปๆ
o13
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 16
“ยอมรับ”
“คุณเพชร... ผมขอโทษจริงๆ”
“อือ” ผมพยักหน้ากับคำขอโทษครั้งที่ล้านของพี่เลี้ยงเด็ก
กว่าพระพายจะกลับมาถึงบ้านก็ล่อไปเกือบสามทุ่มจนหลานนอนหลับในรถ อย่างที่รู้ๆ ว่าบ้านเรารถติดระดับไม่ธรรมดา แถมฟ้าครามบอกว่ามีอุบัติเหตุรถยนต์ชนกันเล็กน้อยระหว่างทาง ยิ่งทำให้รถติดเข้าไปใหญ่
“คุณเพชร...”
“กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวกลายเป็นกลับบ้านดึกหรอก” ผมเอ่ยตัดบท เห็นเจ้าพี่เลี้ยงเด็กทำตาละห้อยอย่างน่าสงสาร “ทำไมเหรอ?”
“คุณเพชรไม่โกรธ... ใช่มั้ย?”
คำถามที่ดูไม่มั่นใจของอีกฝ่ายทำให้ผมเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ
“เปล่า” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ได้โกรธ ถ้าจะโกรธก็โกรธเรื่องพาหลานไปเหนื่อยแค่นั้น”
อีกฝ่ายยิ่งทำหน้าหงอยมากกว่าเดิม “ผมขอโทษ”
“โอเค กลับบ้านซะฟ้าคราม ผม – ไม่ – โกรธ” ผมเอ่ยคำหลังชัดๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายยังมีความลังเลใจอยู่เล็กน้อยจนผมต้องเอ่ยปากออกมาอีก “ฟ้าคราม...”
“กะ กลับแล้วครับ” เขายิ้มเจื่อน “ฝันดีนะครับคุณเพชร”
“อืม”
ผมยืนอุ้มหลานตัวน้อยไว้ในอ้อมกอด มองเขาเดินกลับไปที่รถของตัวเองหลังจากยกมือไหว้ผมตามประสาเด็กมีสัมมาคารวะเสร็จ รอจนรถออกไปผมถึงอุ้มหลานขึ้นไปนอน
‘คุณเพชรไม่โกรธ... ใช่มั้ย?’
พอคิดถึงคำถามของเจ้าเด็กนั่นผมก็ได้แต่พ่นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก จิตใจไม่ค่อยสงบเท่าไหร่
ไม่โกรธ... แต่ขุ่น...
ประมาณนั้นล่ะมั้ง
หลังจากปลุกหลานให้มาอาบน้ำก่อนที่จะปล่อยให้แกเข้านอนใหม่สำเร็จผมก็มานั่งจัดการทำงานบางส่วนที่เอากลับมาเคลียร์ที่บ้าน ทำจนลืมเวลา กว่าจะได้สติก็ตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
ผมหยิบมือถือตัวเองขึ้นมามองสายที่โทรเข้าแล้วได้แต่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
...ไอ้ธาม?
อะไรของมันวะเนี่ย วันก่อนเพิ่งเจอกันไม่ใช่รึยังไง
ผมกดบันทึกงานไว้เพื่อกันเหนียวก่อนที่จะกดรับสาย “มีไรวะ”
[มึง โกรธเหรอ]
“ห๊ะ” เสียงหงอยๆ ของมันทำให้ผมร้องออกมาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่จะยกโทรศัพท์ออกห่าง มาดูอีกทีว่าคนที่โทรมาเป็นใคร แต่มันก็ยังเป็นไอ้ธาม
[ไอ้เพชรรรรร! อย่าเงียบดิเว้ย] เสียงโวยวายดังมาจากปลายสาย
“เปล่าเงียบ กำลังงงอยู่ว่ามึงพูดถึงอะไร” ผมตอบไปตามจริง
[ง่ะ] มันโอดครวญ [ก็... น้องฟ้าโทรมาบอกกูว่ามึงโกรธน้องเขาที่น้องเขาเอานาฬิกามาให้กูแล้วไปรับมึงไม่ได้อ่ะ]
ผมนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะสูดลมหายใจ
โกรธ? เปล่าสักหน่อย แค่หงุดหงิดใจเท่านั้น
แต่ที่สำคัญ... “น้องฟ้าของมึงโทรไปบอกมึงงั้นเหรอ?”
ปลายสายร้องออกมาเหมือนโดนจับได้ [เฮ้ย ไม่ใช่อย่างงั้น..]
“แล้วมึงรู้ได้ไง มีญาณทิพย์เหรอ เป็นเพื่อนคุณเจนรึยังไง” ผมรัวออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อเจอไอ้ธามพูดแบบนี้ มันเหมือนกับจุกที่อุดไว้กำลังจะแตก “ตอบกูมา รู้ได้ยังไง”
[กะ ก็... น้องฟ้าบอกจ้ะ]
“มึงสะเหร่อไปถามเรื่องของมันเอง หรือมันโทรหามึง”
[เปล่าโทรจ้ะ] มันพูดเสียงแผ่ว [กะ ก็ไลน์คุยกันเฉยๆ]
“ไลน์?” ผมทวนคำ “สนิทกันจริงนะ นี่มึงเพื่อนกูหรือเพื่อนเด็กนั่นวะ” ให้ตาย ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำตัวไม่เหมือนผู้ชาย อยู่ๆ มานั่งพูดประชดประชันเพื่อนแบบนี้
และ... ให้ตาย ผมไม่ควรจะมาหงุดหงิดใจใส่ไอ้ธาม คนที่ผมควรหงุดหงิดใจมันคือฟ้าต่างหาก!
[เพชร ใจเย็นๆ นะเว้ย กูโทรไปบอกน้องเรื่องนาฬิกาเฉยๆ แล้วกูก็ไลน์ถามว่าน้องกลับบ้านยัง แค่นั้นเอง] ไอ้ธามเอ่ยปากอย่างใจเย็น ผมเองก็พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และรับฟังมันเท่านั้น [เรื่องนาฬิกา... กูไลน์ไปบอกมึงแต่เช้าแล้วด้วย แต่มึงไม่ตอบ]
“กูขอโทษ” พอได้ยินแบบนี้ผมก็อ่อนลงนิดหน่อย “แล้วทำไมเพิ่งรู้ตัวว่าลืมเอานาฬิกาไป”
[วันเสาร์กูกลับจากบ้านมึงกูก็อยู่บ้านปะ จนวันจันทร์จะไปทำงานแล้วหาไม่เจอเลยนึกออก] ...ก็ถูกของมันนั่นแหละ [จริงๆ กูบอกว่าจะไปเอาเอง แต่ว่าน้องมันบอกว่ายังไงๆ ก็ต้องไปรับมึงอยู่แล้ว กูเลยวานให้น้องเอามาให้ ลืมคิดไปเลยว่ารถติด]
“เออ”
[แล้วทำไมมึงต้องโกรธน้องเขาวะ]
“…” ผมเงียบ ไม่ได้เอ่ยปากอะไรไปจนปลายสายเร่งเร้า
[เฮ้ย ตอบดิ]
“กูไม่ได้โกรธ” ผมตอบไปตามจริง “แค่หงุดหงิด แม่ง บอกว่าจะมารับแล้วโทรไปไม่ติด กูก็กลัวดิ ขืนเกิดอะไรขึ้นมาล่ะ แล้วหลานก็อยู่ด้วยนะเว้ย” เหตุผลดูเข้าท่าสุดๆ และมันก็เป็นเรื่องจริง “บอกให้กูรอนานๆ แต่ติดต่อไม่ได้มันก็ต้องหงุดหงิดอยู่แล้วปะ”
[อืม... จริงของมึง] เสียงไอ้ธามดูเห็นด้วยสุดๆ
...รอดละกู
[ไม่มีเหตุผลอื่นเหรอ]
ไม่รอดสินะ โอ๊ยยย
ผมได้แต่กุมขมับเมื่อเจอไอ้ธามเอ่ยปากคำถามราวกับรู้ทันออกมา ใช่ รู้ทัน ผมเองก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองหงุดหงิดอะไร ถึงได้ไม่อยากให้ถาม!
“ไม่” ทั้งที่ตอบไม่ แต่ผมรู้ดีว่าไอ้เพื่อนซี้สี่ขามันก็รู้ว่าคำตอบแท้จริงแล้วคือ ‘ใช่’
ผมเป็นคนขี้หวง แล้วยังขี้กั๊กด้วย
นิสัยนี้เป็นนิสัยเสียตามประสาลูกคนเล็ก ผมไม่ถึงขั้นเอาแต่ใจ แต่อะไรที่เป็นของผม ผมจะหวงมาก หรืออะไรดีๆ ที่เข้ามา ถึงผมจะไม่เอา ผมก็จะกั๊กไว้ ประมาณว่าเป็นของตาย... ไม่เอาก็อย่าให้ใครได้ รอดูเวลาอีกสักพัก แม่ง นิสัยเสียสุดๆ
ได้ยินไอ้ธามหัวเราะเบาๆ อย่างน่าหมั่นไส้มาจากปลายสาย หน้าผมเบ้ขึ้นมากะทันหัน “อะไร?”
[เปล่าๆ กูแค่... ฮึๆๆ] …เปล่าแต่หัวเราะคือเชี่ยไรฟะ! [ไอ้เพชร เอาจริงนะเว้ย มึงยืนยันเหรอว่ามึงเป็นผู้ชายแท้ๆ] ก่อนที่น้ำเสียงมันจะแปรเปลี่ยนมาจริงจังใหม่
ผมสูดลมหายใจลึก “เออ”
[ปากแข็งนะ] ดูมัน [ผู้ชายแท้ๆ เขาไม่กั๊กผู้ชายที่มาจีบตัวเองหรอก เคปะ?]
ผม – เกลียด – มัน!
คำพูดของไอ้ธามเหมือนหอกที่ปักเข้ามากลางใจดังฉึก เล่นเอาผมเซไปเลยทั้งๆ ที่มันเป็นแค่คำพูด
เออ ก็รู้แล้วไง ไม่อยากยอมรับ
ไม่ใช่ไม่รู้ตัวหรอก ผมเริ่มตงิดใจกับอาการตัวเองมาสักพักแล้ว มาชัวร์ๆ เลยก็ตอนที่ไอ้ธามเอ่ยปากพูดเหมือนจะเต๊าะน้องฟ้าของมันแล้วผมรู้สึกหงุดหงิดใจ ยิ่งชัวร์เข้าไปใหญ่กับเหตุการณ์วันนี้
ผมยืนยันว่าตัวเองยังไม่ชอบฟ้าคราม... แต่เพราะคำว่า ‘ยัง’ นี่แหละ มันเลยน่ากลัว
ก็เพราะว่า ‘ยัง’ มันแปลได้หลายความหมาย มันแปลว่าในอนาคตผมอาจจะชอบเจ้าเด็กนั่นก็ได้ ใครจะไปรู้... โธ่เว้ย ยิ่งพูดแล้วยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
[เงียบทำไมจ๊ะอีหนู เสี่ยพูดแทงใจรึไง]
“ใครเสี่ย ใครอีหนู อย่าเยอะ” ผมเอ่ยปากด้วยความหมั่นไส้
[อะไรวะ] ไอ้ธามบ่นเบาๆ [สรุปที่กูพูดไปนี่ถูกใช่มะ จงใจกั๊กน้องเขาอ่ะดิ]
ผมสูดลมหายใจลึก “ไม่ได้จงใจ... แต่เออ กูกำลังกั๊กเขามั้ง”
ไอ้ธามเงียบไปพักใหญ่ๆ ก่อนที่มันจะหัวเราะดังก๊าก ผมรู้สึกเหมือนเลือดมันสูบฉีดขึ้นหน้าชอบกล นึกดีใจที่ตอนนี้คุยโทรศัพท์ ขืนเห็นหน้ามันก็คงไม่วายแซวอีก
[จริงสินะ ที่หงุดหงิดนี่เป็นเพราะกูไปบอกว่าน้องเขาน่ารักใช่มั้ย]
ฉึก!
[กูน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่ามึงมันเป็นพวกขี้หวง] ปลายสายดูพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที [เฮ้ย แต่ที่กูพูดว่าน่ารักนี่กูพูดไปตามเนื้อผ้านะ น้องเขาน่ารักจริงๆ เคปะ เข้าใจกูใช่ปะ ไม่ได้อยากได้น้องเขา แต่อยากได้คนแบบน้องเขา เข้าใจกูม๊ายยย] ดูเหมือนมันจะเข้าใจว่าผมหงุดหงิด
“เออ” ผมตอบรับสั้นๆ
...ใช่ไง ไอ้ธามพูดอะไรไม่ค่อยคิด ผมแม่งคิดเยอะเอง เป็นแบบนี้ตลอดแหละ
[คราวหน้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้แล้วจ้ะ]
“กูไม่ได้ห้ามพูด” ผมแย้ง “จะพูดก็พูดไปดิ ไม่ใช่เรื่องสักหน่อย” ...แล้วตอนนั้นกูจะหงุดหงิดทำไม ไม่ใช่เรื่องสักหน่อย
เว้ย พอมานั่งคิดแล้วรู้สึกว่าตัวเองปัญญาอ่อน งี่เง่าเป็นบ้า
[จ้ะ สรุปอีหนูเอาไงบอกเสี่ยด้วยนะจ๊ะ]
“เลิกเรียกแบบนี้ได้ปะ ขนลุก”
[โอเคๆ] มันหัวเราะเบาๆ [เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน สรุปเคลียร์แล้วนะ อย่าขี้หึงมากเด้ นี่เพื่อนนะเว้ย]
“ไอ้ธาม!” …หึงเชี่ยไร บอกแล้วว่าไม่ได้หึง มึงเข้าใจคำว่าหงุดหงิดปะ
ไอ้ธามหัวเราะผ่านมาตามสายก่อนที่จะวางโทรศัพท์ ผมเขวี้ยงมันไปไกลๆ พยายามจะโฟกัสงานที่อยู่ตรงหน้าแต่พอจะพิมพ์กลับพิมพ์ไม่ออก
“บ้าเอ๊ย...” ผมได้แต่สบถเบาๆ และขยี้หัวตัวเอง
ให้ตาย นี่กูยอมรับแล้วเหรอวะว่ากูกั๊กมัน
นี่มันจุดเปลี่ยนชีวิตเลยนะ ให้ตายเถอะ!
วันต่อๆ มาผมก็ยังทำตัวเหมือนเดิม... คิดว่าอย่างนั้น
ยอมรับเลยว่าเห็นหน้ามันแล้วบางครั้งก็รู้สึกแปลกๆ แบบบอกไม่ถูก แปลกยิ่งกว่าตอนที่หมอนั่นยอมรับว่าจะจีบผม แปลกยิ่งกว่าตอนที่หมอนั่นบอกว่าชอบผม คือรอบนี้คนยอมรับมันคือผมไง ถึงไม่ได้ยอมรับกับมัน แต่ก็ยอมรับกับไอ้ธาม... นั่นน้องรักมันนี่ มันจะไปบอกอะไรน้องรักมันปะวะ
กังวลไปก็เท่านั้น ดูจริงๆ หน้าเจ้าเด็กนั่นก็ยังหงอยๆ อยู่ ถ้าไอ้ธามบอกแล้วก็คงหน้าระรื่นกว่านี้แล้ว
...ผมคิดแบบนั้นจนวันนี้นี่แหละ
“คุณเพชรครับ”
“หือ?” ระหว่างที่ผมนั่งรถเจ้าเด็กนี่กลับมาจนถึงบ้าน ผมกำลังจะอุ้มพระพายลงมาจากรถ เขาก็เอ่ยปากเรียกผมก่อนเสียอย่างงั้น
“คุณธาม...”
WTF!
อักษรสามตัวลอยขึ้นมาในหัวผมทันที อะไรวะ ไอ้ธามอะไร ทำไมต้องเอามันมาขึ้นต้นประโยค!
“อะ อะไร” ผมเอ่ยออกมา ติดอ่างซะด้วย พิรุธสุดๆ
ฟ้าครามหน้าหงอย “เขาบอกว่าคุณเพชรยังโกรธผมเรื่องวันนั้นอยู่”
...
อ๋อเหรอ เรื่องนี้น่ะเหรอ
ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่เจ้าเด็กตรงหน้าคงจะตีความเป็นอื่น ยิ่งทำหน้าเครียดมากกว่าเก่าเสียอีก “ยังโกรธจริงๆ เหรอครับ ผม...”
“เปล่า ไม่ได้โกรธ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “อย่าไปเชื่อมันนักเลย”
“แต่ว่า..”
ผมหันไปมองเขา เลิกคิ้วนิดหน่อย “ระหว่างมันกับผม เชื่อใครมากกว่ากัน”
“ชะ เชื่อ... คุณเพชรก็ได้ครับ” หน้าเขาเจื่อน เอ่ยออกมาเสียงเบา ทำอย่างกับผมกำลังแกล้งเด็กอย่างไรอย่างงั้น ไอ้คำว่า ‘ก็ได้’ นี่คืออะไร? “แต่คุณเพชรไม่ค่อยพูดกับผมเลย”
“แล้วจะให้พูดอะไรล่ะ” คราวนี้เป็นผมถามกลับบ้าง
อันนี้คิดจริงๆ นะ แล้วจะให้ผมพูดอะไร ปกติเขาก็เป็นคนเปิดประเด็นให้ผมคุยตลอด ดูเหมือนเขาผวาเรื่องที่ผมโกรธล่ะมั้งเลยไม่ได้เอ่ยปากพูดก่อน ทีนี้ผมก็ไม่ได้พูดเหมือนกัน
“อื้ออ~”
ไม่ทันที่พี่เลี้ยงเด็กจะได้ตอบอะไรเสียงหลานสาวก็ดังขึ้นมาก่อน มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ ผมเลยเปิดประตูรถ ลงมาเปิดประตูที่นั่งข้างๆ คนขับก่อนที่จะอุ้มแกเข้าบ้าน
“คะ คุณเพชร” เขายังเอ่ยเรียกผม
ผมหันไปยิ้มนิดหน่อย “เดี๋ยววันนี้ผมทำกับข้าวให้ละกัน”
ผมเห็นเจ้าเด็กนั่นกลืนน้ำลายอึก “ครับ...”
ทำไมวะ... กูยิ้มให้ บอกจะทำกับข้าวให้นี่มันน่ากลัวมากเหรอฮะ!
ผมจัดการอุ้มหลานและบอกให้ฟ้าครามดูแลหลานไว้ ก่อนที่ตัวเองจะปลดเนกไท ถกแขนเสื้อ ลงมาเตรียมอาหารง่ายๆ
ขณะที่ผมกำลังทอดไข่อยู่พี่เลี้ยงเด็กก็เดินมาที่ครัวแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“คุณเพชรครับ”
“อะไร?”
“ผมช่วยนะ” เขาเอ่ยออกมายิ้มๆ ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้า เขาเลยเอ่ยปากพูดต่อ “สรุปคุณเพชรโกรธผมจริงๆ เหรอครับ”
“ไม่” ผมตอบไปตามจริง “แต่ถ้าคุณถามอีกครั้ง ผมจะโกรธ ผมขี้เกียจตอบซ้ำๆ”
“แหง่ะ...” เขาครางเสียงอ่อย “ไม่ถามแล้วครับ แต่ผมขอโทษจริงๆ นะครับ”
“อืม”
“คุณเพชรรร” ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ “คุณธามบอกคุณเพชรไม่พอใจ คุณเพชรไม่พอใจอะไรเหรอครับ ผมขอโทษจริงๆ”
ผมหันไปมองหน้าเขาตรงๆ... ดูเหมือนเขาจะผงะจนเกือบจะลืมหายใจด้วยซ้ำ
“คุณควรรู้อย่างนึงว่าผมเป็นคนขี้หวง”
ผมเอ่ยปากนิ่งๆ ก่อนที่จะหันมาจัดการไข่ที่ทอดอยู่ ปล่อยให้ฟ้าครามยืนนิ่งอยู่แบบนั้นทั้งที่เขาเอ่ยปากมาเองว่าอยากจะช่วย แต่ผมก็ไม่สนใจ
“ทะ... ทำไมผมต้องรู้เหรอครับ”
ฟาย! ยังกล้ามาถาม!
ผมไม่ได้หันหน้าไปตอบด้วยซ้ำ แค่เอ่ยสั้นๆ “คิดเองดิ”
...ผมเองก็ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนั่นคิดได้รึเปล่าเหมือนกัน เพียงแต่เจ้าเด็กนั่นนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มขึ้นสีระเรื่อ
เห็นทีท่าแบบนั้นแล้วผมรู้สึกเอ็นดูเสียจนต้องระบายยิ้มออกมานิดหน่อย
บางทีไอ้เด็กนี่ก็น่ารักเกินไปจนเกลียดไม่ลง
----------------------------------
มีคนด่าคุณเพชรแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ! 5555555
คือชอบให้มีคนด่าตัวเอกบ้าง บางทีแอบรู้สึกว่า "ตัวเอกนี่มันไม่ใช่คนเหรอ?"
เพราะตัวเอกทำอะไรคนก็มักจะไม่ค่อยด่า ผิดกับคนปกติมากกกกกก
คุณเพชรก็เป็นคนปกติเนอะ (ไม่เหมือนคุณปฐพี รายนั้นทำอะไรก็โดนด่า 5555)
ปล. คืบหน้าจริงๆ :z2:
-
อชบประโยคส่งท้าย รายนั้นทำอะไรก็โดนด่า 555555
ฟ้าอนาคตกลัวเมียจุจุ เอเอ๊~
-
น้องฟ้าาา รู้เร็วๆจิ เก๊ทเร็วๆ คุณอาเพชรน่ะ เค้า "ขี้หวง" นี่นา อิอิ
-
น่ารักเกินไปจนโกรธไม่ลง อั๊ยยะ!!
-
คึคึ คุณเพชรขี้หวง
ตอนนี้รู้จุดอ่อนคุณเพชรแล้ว ขี้ใจอ่อน กับขี้หวง 555555
-
บางทีคุณเพชรก็น่ารักเกินไปจนเกลียดไม่ลง
มีแต่รักมากขึ้นนนน แอร๊ยยย น่าร้อกเอ่าะะะ
-
Hahaha น่ารักว่ะ คุณเพชรเนี่ย
-
'บางทีไอ้เด็กนี่ก็น่ารักเกินไปจนเกลียดไม่ลง'
คุณเพชรยอมรับเเล้วสินะ ว่าน้องฟ้าน่ารัก :-[
-
:hao3: ได้เมียโหดแน่ๆ ฟ้าคราม
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ฟิน :z3: :z3: :z3: :z3:
คุณเพชร แบบยอมรับแล้ว
เอ้าฟ้าคราม รุกต่อไป เดี๋ยวคุณเพชรมันก็ใจอ่อน แล้วบอกตรงๆ คุณเพชรไม่ได้กดฟ้าครามหรอก อยู่ล่างชัวรๆ
ตอนนี้ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อั้ยยะๆ คุณเพชรขี้หึง ขึ้หวง อย่างนี้ แล้วฟ้าครามจะไปไหนรอดคะ
-
:mew3: อ๊าย พี่ฟ้าน่ารักอะ
-
น้องฟ้า รุกเลยๆ เพชรเขาเริ่มมีใจแล้ววว
สู้นะะนักเขียน มาต่อเร็วน๊าาาาาาา
-
แน่ เปิดใจยอมรับแล้วอ่ะดิ้
555 ฟ้าคราม รุกเลยลูก เจ๊รับรอง ได้แน่นอน กร๊ากๆๆๆๆ
แหม่ ขนาดไม่มั่นยังกั๊กเลย คุณเพชรนิสัยไม่ดี ฟ้าครามต้องทำให้คุณเพชรเป็นเด็กดีนะ คริคริ
:-[
-
ในที่สุดคุณเพชรก็ยอมรับฟ้าแล้ว
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน อุอิ คุณเพรชนี่น่ารักจัง :hao7: :hao7: :hao7:
-
:impress2: :impress2:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 17
“ห่าง”
วันพฤหัสเป็นวันที่ผมลำบากขึ้นมาทันตา
“อุ๊ย น่ารักจัง อายุกี่ขวบแล้วจ๊ะ”
“สี่ขวบค่า”
“ว่าง่ายจังเลย ว่าง่ายกว่าลูกพี่อีก”
“น้องพระพายน่ารัก!”
“เห็นแบบนี้แล้วอยากมีลูกแล้วอ่ะ”
ตอนนี้ผมกำลังอุ้มหลานสาวโดยมีผู้คนรุมล้อมมากมายจนผมนึกปวดหัว รู้สึกว่าตัวเองฮอตขึ้นมาทันตา แล้วพวกพี่ๆ ไม่ทำงานกันหรือครับ คือจะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้ไง...
สาเหตุที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้มันมาจากเมื่อเช้าครับ
[คุณเพชรครับบบ วันนี้ผมไปทำงานไม่ได้!] ตอนประมาณตีห้าเศษๆ พี่เลี้ยงเด็กโทรมาหาผมน้ำเสียงร้อนรน [คุณแม่ผมไม่สบาย ไม่มีใครอยู่เลย แล้ว... แล้ว...]
‘เดี๋ยวฟ้า ใจเย็นๆ’ ผมเอ่ยปราม ตอนนี้สมองยังไม่ค่อยทำงานเนื่องจากมันเช้าเกิน แถมปลายสายยังพูดเร็วอย่างกับแร็ปเล่นเอาผมมึนงงยิ่งกว่าเก่า
[ผมขอโทษจริงๆ นะครับ]
‘สรุปคือ... วันนี้คุณมาทำงานไม่ได้หรือ?’
[คะ ครับ]
‘อ๋อ’ ผมพึมพำเบาๆ ‘โอเค’
[ไม่โกรธนะครับ]
‘ไม่นี่ ดูแลแม่คุณไปเถอะ’ ผมพูดไปตามจริง ‘อีกอย่างพักงานบ้างก็ได้ นอกจากเสาร์อาทิตย์ คุณไม่ได้พักเลยไม่ใช่เหรอ’
[ละ แล้วพระพาย...]
ผมถอนหายใจเบาๆ คือตอนนี้มึนหัวอยู่ นึกว่ามันเป็นแม่บ้านโทรมาลางาน แต่ไม่ใช่ไง... เออว่ะ แล้วหลานกูล่ะจะทำยังไง!
‘เดี๋ยวผมดูก่อน ผมจะจัดการเอง’
[แล้วคุณเพชรจะกลับบ้าน...]
‘รถเมล์’ ผมตัดบท ‘เอาเป็นว่าวันนี้คุณพักเถอะ ผมไม่ใช่คนเคร่งเครียดขนาดนั้น’ ก่อนที่จะฟังคำว่าขอโทษอีกราวๆ สองสามรอบของอีกคน สุดท้ายก็วางสายไป
หลังจากนั้นผมก็โทรหาคุณปฐพีแต่ปรากฏว่าคุณพ่อของพระพายไม่รับสาย ผมก็เริ่มลนลาน ก่อนจะออกจากบ้านผมก็โทรหาคุณปฐพีอีกครั้งหนึ่ง สุดท้ายก็ยังไม่รับสาย ผมจึงต้องกระเตงหลานขึ้นรถแท็กซี่มาที่ทำงานอย่างเสียไม่ได้ อย่างน้อยเจ้านายก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เดี๋ยวพี่ดูแลให้นะคะ”
คุณปัด เลขาของเจ้านายของผมเอ่ยออกมาแบบนั้น ถึงแกจะแทนตัวเองว่าพี่แต่จริงๆ แกเป็นน้าของผมเห็นจะได้ อีกไม่นานก็คงจะหกสิบแล้ว
ผมพยักหน้า “ขอบคุณมากๆ นะครับ” ค่อยๆ วางหลานให้ยืนลงบนพื้นและยกมือไหว้ขอบคุณแกอีกที ต้องขอบคุณเจ้านายด้วยที่ช่วยส่งคุณปัดมาดูแลหลาน “ขอบคุณคุณน้าเขาสิพระพาย”
“ขอบคุณค่า” หลานยิ้มแฉ่ง
“เรียกป้าก็ได้จ้ะ”
“ค่ะคุณป้า~”
“ไปเล่นกับป้านะคะ”
“โอเคค่า”
พอเห็นว่าคุณปัดเข้ากับเด็กเล็กๆ อย่างพระพายได้ก็รู้สึกโล่งใจ ผมบอกลาหลานที่จะต้องไปนั่งในห้องของเลขาผู้บริหารแผนกจนกว่าผมจะพัก
ถึงผมจะวางใจก็เถอะ แต่มันก็เป็นห่วงใช่มั้ยครับ ไม่รู้ว่าหลานจะดื้อรึเปล่าอะไรอย่างงี้ ผมเลยรีบทำงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังออกไปพักไม่ได้อยู่ดี ช่วงเช้าเลยเป็นการทำงานที่ลุกลี้ลุกลนไปเสียหน่อยจนได้
“ห่วงหลานเหรอ” ปลายรุ้งเอ่ยถามขณะที่ผมเหลือบมองนาฬิกาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน
ผมพยักหน้า “นิดหน่อยน่ะ”
“น่า แกดูเป็นเด็กดีนะ” หล่อนยิ้มหวาน “อีกแป๊บเดียวเอง สู้ๆ สิ”
“ขอบคุณนะ”
ผมนั่งทำงานอยู่อีกประมาณชั่วโมงหนึ่ง แต่สำหรับผมแล้วมันเป็นพักใหญ่ๆ เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าหลานจะงอแงมั้ยทั้งๆ ที่รู้ว่าแกไม่ใช่เด็กงอแงอะไรเลย
พอถึงเวลาพักผมก็เดินไปที่ห้องของคุณปัด เคาะประตูนิดหน่อยจนได้ยินเสียงตอบรับจากข้างใน
“พระพายดื้อมั้ยครับ” ผมเอ่ยถามคุณปัด
แกส่ายหน้า “ไม่นะ น่ารักจะตาย พูดอะไรก็เชื่อฟัง”
“น้าเพชรคะ!”
ผมหันไปตามเสียงเรียกอู้อี้ๆ ของหลาน พระพายเดินเข้ามาเกาะขาผมจนผมอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแกสักสองสามที “ดื้อมั้ยคะคนเก่ง”
“ไม่ดื้อค่า พระพายนั่งดูการ์ตูนคนเดียว ไม่ได้เปิดเสียงดังด้วย”
“เก่งมาก” ผมชมเปาะก่อนที่จะเงยหน้ามองคุณปัด “ไปทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะค่ะ เชิญเลยดีกว่า”
“อา ขอบคุณมากจริงๆ ครับที่ช่วยดูแลพระพาย”
ผมเอ่ยขอบคุณอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกจากห้องของคุณปัด ปล่อยให้แกทำงานต่อไป ไม่ได้เซ้าซี้อะไร ไว้พรุ่งนี้ผมจะซื้อของมาขอบคุณแกเสียหน่อย
ผมเดินออกมาจากบริษัท ใกล้ๆ นี้มีร้านอาหารดีๆ ที่ผมมักจะไม่ค่อยเข้า ไม่ใช่เพราะว่าแพงเกินแต่เป็นเพราะว่าคนมันเยอะ วันนี้เห็นหลานมาผมก็เลยว่าจะพาแกไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ลืมถามว่าแกอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย
“พระพายกินอะไรก็ได้ค่า”
...ว่านอนสอนง่าย น่ารักจริงๆ!
“อ๊ะ เพชร” ผมหันไปตามเสียงเรียกของคนที่เอ่ยปากเรียกชื่อผม ปลายรุ้งเดินมากับเพื่อนของเธออีกสองสามคน “จะไปทานไหนเหรอ”
ผมบอกชื่อร้านไป หล่อนทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยถามอย่างสุภาพ
“ไปด้วยได้มั้ยคะ”
...โดนถามขนาดนี้ใครมันจะกล้าปฏิเสธล่ะครับ
ผมได้แต่เชิญให้เธอไปทานข้าวด้วยกันด้วย รวมไปถึงเพื่อนๆ ของเธออีกสองสามคน แต่ทุกคนต่างปฏิเสธ ลงท้ายที่ผมไปทานอาหารกับปลายรุ้งและพระพายแค่สามคน
“พระพายอายุสี่ขวบใช่มั้ยคะ”
ปลายรุ้งเอ่ยถามหลานอย่างน่ารักหลังจากเราสั่งอาหารกันเสร็จ
“ใช่ค่า” หลานก็ตอบน่ารักดีเหมือนกัน
“พระพายอย่าเป็นเด็กดื้อนะ เดี๋ยวน้าเพชรของพระพายจะโกรธ”
ผมแอบบ่นคนเดียวเบาๆ ว่าน่ารักแบบนี้ใครมันจะกล้าโกรธหลาน แต่ดูเหมือนปลายรุ้งจะไม่ได้ยิน หล่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมเล็กน้อย
“หลานน่ารักเนอะ”
“อื้อ”
“วันนี้พี่เลี้ยงไม่ว่างเหรอ”
“ได้ยินว่าแม่เขาป่วย” ผมตอบไปตามจริง
“คงลำบากแย่เนอะ” หล่อนพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มให้ผม “ตอนนี้คนจะมองว่าพวกเราเป็นพ่อแม่ลูกรึเปล่านะ”
“...” ผมไปต่อไม่เป็นเลย
“อย่าทำหน้างั้นสิ ไม่เล่นก็ได้” เธอหัวเราะนิดหน่อย ผมเองก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพียงแต่บางทียังไม่ชินกับนิสัยการหยอกแรงๆ ของเธอเป็นบางครั้งบางคราว “พระพายเหงามั้ยคะ อยู่กับน้าเพชร”
คำถามนั้นทำให้ผมนิ่งไป
ผมไม่รู้ว่าปลายรุ้งเอ่ยถามเพียงแค่ถามไปตามเรื่อง หรือถามเพราะคิดถึงผม บางครั้งบางคราวผมก็คงจะมีอาการให้เธอเห็นว่าผมเป็นกังวลเรื่องนั้น
ใจผมเต้นระรัวเลย... รอดูว่าหลานจะตอบอะไรออกมา
“ไม่ค่ะ” คำตอบที่ฉะฉานของแกทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อย “พระพายคิดถึงแม่ก็จริง แต่ตอนนี้พระพายอยู่กับน้าเพชรก็ไม่เหงา คุณพ่อก็มาหาพระพายบ่อยๆ แล้วก็มีพี่ฟ้าด้วย” แกยิ้มตอบอย่างใสซื่อ เป็นคำตอบที่ทำให้ผมน้ำตาคลอ “ครอบครัวของเราใหญ่ขนาดนี้ พระพายไม่เหงาค่ะ”
ผมได้แต่ลูบหัวแกเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เกือบลืมไปเลยว่าอยู่ต่อหน้าปลายรุ้ง
หล่อนมองผมแล้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆ “ดีจังนะ”
“อื้อ” ผมได้แต่พยักหน้าตอบเล็กน้อย
“สงสัย... ยังไม่มีที่ให้คนอื่นเข้าไปละมั้ง” คำพูดนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วโดยฉับพลัน จนหล่อนเอ่ยปากพูดต่อ “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
“แบบไหนล่ะ”
“คิ้วผูกกันเป็นโบว์เลย” เธอหัวเราะ
“ไม่ขำนะ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะ”
เสียงหัวเราะหล่อนค่อยๆ เจื่อนลง เธอมองผมด้วยแววตาเป็นมิตรและหวังดีเหมือนกับทุกครั้ง “อันที่จริงเราคุยกับคนอื่นมาประมาณเดือนเศษๆ แล้ว”
“...” ผมไม่ได้พูดอะไรในขณะที่ในหัวก็กรุ่นคิดไปถึงวันเวลาที่ผ่านมา
จริงสินะ ผมเองก็ไม่ใช่คนคุยกับเธอบ่อยๆ เพียงแต่หลังๆ มานี่มันอาจจะ... น้อยลงบ้าง
“อีกอย่างเพชรก็ไม่ชัดเจนสักที” เธอยิ้ม “หรือบางทีอาจจะชัดเจนแต่แรกแล้วก็ไม่รู้” หล่อนพูดเสียงแผ่ว มองหน้าผมด้วยแววตาตัดเพ้อเล็กน้อยแม้เธอยังจะยิ้มอยู่ “เรา... เลิกคุยกันในแง่คนรักดีมั้ย?”
ผมตอบอะไรไม่ออก
บอกตรงๆ เลยว่าผมแปลกใจมาก อันที่จริงเธอดูชอบพอผมไม่ใช่น้อย อย่างน้อยๆ ก็มากกว่าความรู้สึกของผมที่มีให้ต่อเธอ พวกเราคุยกันก็จริง แต่คุยกันในเรื่องสัพเพเหระทั่วๆ ไป ผมไม่เคยชวนเธอไปเที่ยวไหนหรือไปทานข้าวต่อ ไม่มีดูหนัง ไม่มีการใช้เวลาร่วมกันมากกว่าในที่ทำงาน อย่างมากคือคุยกันในเวลาว่างๆ บ้าง แต่ก็เป็นผมอีกที่มักจะตอบเธอช้า เป็นเพราะวุ่นกับการดูแลพระพาย
“เพชรอย่าเครียดสิ” เธอเอ่ยเสียงอ่อน
“ปะ เปล่าเครียด” ผมตอบกลับอย่างงุนงงนิดๆ “แค่ยังมึนๆ อยู่น่ะ”
ปลายรุ้งยิ้มให้ผม “บางทีเราอาจจะคุยกันในแง่เพื่อนมานานแล้ว... คนอย่างเราอาจจะไม่เหมาะคุยกันในแนวนั้นล่ะมั้ง” เธอพูดไปเรื่อย “ที่พูดนี่เพราะเราจะได้เคลียร์ให้ชัดๆ เลย แล้วก็จะเปิดทางให้เขาเต็มที่สักที”
“...ก็พอคิดออก” ผมพึมพำเบาๆ “ก็ดีแล้วนี่” ก่อนที่จะยิ้มให้เธอ
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันนะ!” เธอพูดอย่างแข็งขัน “มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ โอเคมั้ย”
ผมทำเพียงยิ้มตอบเธอ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พนักงานของทางร้านเอาอาหารมาเสิร์ฟ พวกเราจึงไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ
ผมรู้สึกโหวงๆ นิดหน่อยแต่ถ้าพูดตามจริงแล้ว...
ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
ตกเย็นก่อนเลิกงานแป๊บหนึ่งผมได้รับข้อความจากพี่เลี้ยงเด็กที่ลางาน เนื้อความบอกว่าเจ้าเด็กนั่นจะมารับผมกับพระพาย ตอนแรกผมบอกไม่ต้อง แต่เขาบอกว่าออกจากบ้านมาแล้ว ผมจึงปล่อยเลยตามเลย
“พี่ฟ้า!”
“ขอโทษนะที่วันนี้ไม่ได้มาเล่นด้วย”
ก็นั่นแหละครับ... พอผมพาพระพายลงมาขึ้นรถเจ้าพี่เลี้ยงเด็กปุ๊บ ทีท่าเริงร่าของหลานก็กลับมา ผมได้แต่ส่ายหน้า ถึงคุณปัดจะเล่นกับแกบ้าง แต่มันก็คงไม่สนุกเท่าตอนที่อยู่บ้านกับพี่เลี้ยงเด็กสินะ
“คุณแม่คุณโอเคแล้วเหรอ” ผมเอ่ยถามเมื่อขึ้นมาบนรถพลางปิดประตู
“ครับ ดีขึ้นแล้ว นี่พี่ชายผมกลับมาแล้วเลยมารับได้”
“จริงๆ ไม่ต้องมาก็ได้”
“...ก็อยากมานี่ครับ”
ผมเบือนหน้าไปที่นอกหน้าต่าง “ขับรถไปเถอะน่า” รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ตัวเองหน้าบางกว่าสมัยก่อนเยอะเวลาโดนพูดจาอะไรแบบนี้ใส่ ทั้งๆ ที่มันก็โดนมาบ่อยแล้วแท้ๆ
ฟ้าครามขับรถไปเรื่อยๆ เปิดเพลงจากวิทยุไปด้วย ผมได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของพระพายพูดอยู่สักพักหนึ่งเพราะไม่ได้พูดกับพี่เลี้ยงตัวเองมานานจนผมต้องเอ่ยปรามบอกว่ากลับบ้านแล้วค่อยพูดก็ได้ กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุเอา ทีนี้หลานก็เลยหลับซะเลย
ผมกับเขาไม่ได้คุยกันเพราะผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ทำไมตอนยอมรับว่ากั๊กฟ้าคราม ปลายรุ้งถึงไม่โผล่เข้ามาในหัวเลย?
เป็นคำถามที่ผมนึกสงสัยมากจริงๆ ตอนนั้นปลายรุ้งไม่ได้โผล่เข้ามาในหัวเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นแบบที่เธอบอก เราอาจจะคุยกันแบบเพื่อนมานานแล้ว
สรุปว่าตอนนี้นารีตีจาก... แต่ยังมีบุรุษเหลืออยู่สินะ?
น่าดีใจมั้ยวะเนี่ย!
ครืด...
ผมคว้าโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูเมื่อมันสั่นในกระเป๋าเสื้อ หน้าจอเขียนว่าคุณปฐพี ชัดเจนว่าพ่อของหลานสาวโทรมาหาผม
“สวัสดีครับ”
[คุณเพชร ผมอาจจะไปหาพระพายไม่ได้สักพักนะครับ]
คำพูดที่ดังผ่านปลายสายทำให้ผมขมวดคิ้วออกมานิดหน่อย “ยุ่งมาเลยเหรอครับ ไม่เป็นไรนะ... ผมจะบอกแกให้แล้วกัน”
[เอ่อ ประมาณนั้น] คุณปฐพีตอบด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก ดูเขาล้าๆ ชอบกล [แต่เดี๋ยวผมจะพยายามโทรหาบ่อยๆ แล้วกันนะครับ]
“ก็ดี...” ผมพึมพำเบาๆ “งานยุ่งเหรอครับ บริษัทมีปัญหาเหรอ”
[เปล่าครับ]
“แล้ว?”
[ผมกำลังจะหย่า] คำพูดของเขาทำให้ผมหยุดชะงัก [และถ้าจัดการอะไรเสร็จแล้ว ผมอยากจะพาพระพายกลับมาอยู่ด้วยกัน]
---------------------------------------------
คุณปฐพีโดนด่าแน่เบย :z2:
ปวดท้องเมนส์มากเลยค่ะ
...มันเป็นโมเม้นต์ที่ผู้หญิงเข้าใจกันดี
เดี๋ยววันนี้จะไปจัดการเรื่องงานศพคุณยายด้วย
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ
-
ถูกต้องแล้วค่ะ อยากด่าใจจะขาดอยู่แล้ว o18 ก็คนมันอิน :laugh:
-
หย่าเลยค่าคุณปฐพี จะได้ไปดูแลน้องคนนั้นเนอะๆ
-
[และถ้าจัดการอะไรเสร็จแล้ว ผมอยากจะพาพระพายกลับมาอยู่ด้วยกัน] :a5:
นายนี่มาทีไรอารมณ์ขึ้นทุกที!!!
แต่ตอนนี้คุณเพชรโสดสนิทไม่มีพันธะกับใครแล้วนะคะ คริคริ
แอบสารภาพเราลืมผู้หญุงคนนี้ไปเลยอ่ะ ฮ่าา
-
อิคุณปฐพี!!!!!!!!!!!!!!!
เอาอีกแล้วเว้ยยยยย
อยากได้ฉากมุ้งมิ้งบ้างอะ แง้
ปล.ตอนนี้แอบสั้นนะค่ะ ชิชะ
-
คือก็บอกตรงตัวดีนะ
แต่น่าจะถามเพชรหน่อยสิว่า คิดยังไงบ้าง :mew5:
-
รู้สึกหงุดหงิดทุกทีตอนที่อิคุณปฐพีโผล่มา -________________- เเต่ก็แอบอยากให้นางโดนใครสักคนกด ฮ่าๆๆ
-
อ้าว เฮ้ย
จะเอาพระพายไปจากน้าเพชรหรอ
น้าเพชรหงอยตายเลย
-
สู้ต่อไปนะคนแต่ง o13 เค้ารอตอนต่อไปอยู่น่าาาาาาาาาา
-
ตากินโผล่ทีไร อยากใ้สายฟ้าฟาดจริงๆ
-
ห่างปลายรุ้งก็โอนะ
แต่ให้ห่างพระพายนี่ คุณเพชรทำใจไม่ได้แน่ๆ
มาม่ากำลังจะมา :hao5:
-
อ้าว อิคุณปฐพีนี่ จะเอาหลานไปเอาน้าเขาไปด้วยเลย เป็นสามพีไปเนาะ //ขำๆ 555
:hao7:
-
ไม่เป็นไรฟ้าครามถึงจะไม่มีหลานให้เลี้ยง แต่ยังมีน้าเพชรให้เลี้ยงนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
อิคุณปฐี อีคนผีทะเล อิบ้าาาา
เพิ่งคิดได้หรือไงวะเนี่ย โอ้วแม่เจ้า แกอย่าเอาพะพายไปนะโว้ยย กามเทพ คุณเพชร กับฟ้าครามนะเว้ย อย่าๆ เดี๋ยวมีตบ
:katai1: :katai1:
ฮึก รอตอนหน้ารัวๆ เอ้าฟ้าครามชะนีไปแล้วจ้า ลุย ถ้าทนไม่ได้ กดคุณเพชรโลดดดดดดดดดดดดดดดดด
แหมคุณเพชร ก็คุณเพชรสนใจฟ้าครมนี่นา ยิ่งระวังอ่ะยิ่งนึกถึง เพราะงั้นปลายรุ้งเลยแค่เพื่อนไง ชิ
ปลายรุ้งเธอต้องชงน้องฟ้าครมนะ ชง เข้าใจไหมว่าชง ชงแล้วดื่มนะ
ส่วนอีคุณปฐพี ตอนหน้าเราค่อยมาเคลียร์กัน หึ
:m16: :m31: :beat:
-
คุณเพชรเหงาแน่ :hao5: :hao5:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 18
“อย่าไป”
‘ผมกำลังจะหย่า’
คำพูดของคุณปฐพียังคงดังก้องอยู่ในหัวของผม
“น้าเพชรเป็นอะไรเหรอคะ” เสียงเรียกของหลานทำให้ผมหันไปมองแก พระพายจ้องผมตาแป๋ว “ไม่กินเหรอคะ”
ผมส่ายหน้า “ขอโทษค่ะ น้าคิดอะไรเพลินๆ” ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ
‘และถ้าจัดการอะไรเสร็จแล้ว ผมอยากจะพาพระพายกลับมาอยู่ด้วยกัน’
เมื่อชั่วโมงก่อนผมคุยกับคุณปฐพี พอได้ยินแบบนั้นผมก็ได้แต่ถามว่ามันจะเร็วแค่ไหน เขาตอบได้แค่ว่าคงจะไม่ใช่ในเดือนนี้ ผมไม่ได้ถามว่าทำไมเขาถึงจะหย่า... ดูเขาเป็นคนเคารพภรรยาค่อนข้างมาก (หรืออาจจะค่อนไปทางกลัว) นับตั้งแต่ตอนที่คุณลดาทำให้พระพายต้องออกจากบ้านหลังนั้นผมก็ไม่คิดจะถามถึงเธออีก ขี้คร้านที่จะฟังเหลือเกิน
“เครียดเหรอครับ” คำถามของคนที่นั่งตรงกันข้ามทำให้ผมเงยหน้าขึ้น
“เปล่าหรอก”
ผมโกหกโดยไม่ได้สบตาของอีกฝ่าย ฟ้าครามเป็นหมาตัวโตเหมือนกับทุกครั้ง ทำสายตาเหมือนกับเป็นห่วงผม มันก็ถือเป็นเรื่องดีนั่นแหละ...
ผมอยู่กับภาพแบบนี้จนชินตาแล้ว
รอเจอฟ้าครามตอนเช้า ฝากฝังหลานไว้กับเขา ไปทำงาน จากนั้นก็มีเขามารับกลับบ้าน เรากินข้าวด้วยกัน เขาเป็นคนทำบ้าง บางครั้งผมก็เป็นคนทำ จากนั้นผมก็ไปล้างจาน ปล่อยให้เขาคุยเล่นกับหลานต่ออีกนิดหน่อย พอผมล้างจานเสร็จเขาก็จะออกจากบ้าน
มัน ‘ชิน’ จนผมไม่อยากคิดว่าถ้าหากผมขาดภาพพวกนี้จะทำยังไง
ถ้าผมจะกินข้าวคนเดียว ไปทำงานคนเดียว กลับมาที่บ้าน ทำอาหารเอง กินข้าวเอง... จัดการทุกอย่างเองและอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้
...คงจะเหงาน่าดู
คุณปฐพีบอกว่าเรื่องทุกอย่างคงจะไม่จบก่อนสิ้นเดือน ซึ่งเหลือเวลาอยู่ราวๆ สองอาทิตย์ ก่อนหน้านั้นผมคงต้องถามความคิดเห็นของพระพายก่อน
“อย่าเครียดมากนะครับ”
เสียงทุ้มที่เอ่ยให้กำลังใจทำให้ผมยิ้มออกมานิดหน่อย “ขอบคุณ”
เรากินข้าวกันต่อ จากนั้นผมก็เป็นคนจัดการล้างจานเหมือนกับเคยๆ ปล่อยให้พระพายนั่งต่อจิ๊กซอว์กับฟ้าครามไป พอเสร็จผมก็เดินออกมานั่งดูทั้งสองคน
“วันนี้แค่นี้ก่อนนะ” เหมือนฟ้าครามจะรู้เวลาเขาเลยยืดตัว
หลานโอดครวญ “ต่ออีกไม่ได้เหรอคะ”
“พระพายอยากต่อไปก็ได้นะ แต่พี่ฟ้าต้องกลับแล้ว”
พระพายทำหน้าเบ้แต่แกก็ก้มหน้าก้มตาต่อจิ๊กซอว์ต่อไป อันนี้เป็นอันที่ผมซื้อให้เองครับ ห้าร้อยชิ้น เห็นฟ้าครามบอกว่าพระพายชอบเล่นอะไรแบบนี้เลยปล่อยให้แกเล่นดู ดูเหมือนแกเองก็มีความสุขแหละนะ
พี่เลี้ยงเด็กเงยหน้ามองผมที่ได้แต่ยักไหล่ “เดี๋ยวน้าเพชรไปส่งพี่ฟ้าก่อนนะคะ”
“พี่ฟ้าสวัสดีค่า” พระพายละมายกมือไหว้ฟ้าครามก่อนที่จะไปขะมักเขม้นกับการต่อจิ๊กซอว์ใหม่
ผมลุกขึ้นเดินไปส่งฟ้าครามที่หน้าประตูเหมือนกับทุกครั้ง
“อ๊ะ จริงสิครับ” แต่ก่อนที่เจ้าพี่เลี้ยงเด็กจะไปก็ร้องขึ้นมาเหมือนกับคิดอะไรได้ “วันอาทิตย์คุณเพชรมีแพลนจะไปไหนรึเปล่า”
ผมขมวดคิ้ว กรุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “ก็ไม่มีหรอก”
“งั้นไปเที่ยวกันมั้ยครับ!”
...
เหมือนฟ้าครามจะนึกขึ้นได้ว่าเขามีทีท่าตื่นเต้นต่อหน้าผมมากเกินไปหน่อย “ถ้าคุณเพชรไม่สนใจ...”
“ผมยังไม่ทันพูดว่าไม่สนใจเลย” ดูเหมือนเขาจะเป็นพวกขี้กังวลมากไปจริงๆ นั่นแหละ เจ้าเด็กคิดมากนี่ “แล้วจะไปไหนเหรอ”
“อ๋อ ผมได้ตั๋วฟรีไปดูดิสนีย์ออนไอซ์” เขาชูมือเป็นเลขสาม “พอดีพี่ชายเล่นเกมแล้วได้มาสามใบน่ะครับ แต่ว่าลูกคนอื่นเป็นผู้ชาย ไม่สนพวกนั้นหรอก เขาเลยเอามาให้ผม”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “อื้อ”
“ผมก็เลยมาชวนคุณเพชรกับพระพาย”
“ก็เอาสิ” ผมตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดเลยทีเดียว
ฟ้าครามทำหน้าตกใจไม่ใช่น้อย “จริงเหรอครับ!”
“อื้อ” ผมพยักหน้าก่อนที่จะเลิกคิ้ว “หรือว่าไม่อยากให้ไป”
“ไม่ครับ ผมอยากไปกับคุณเพชรใจจะขาด”
คำพูดของเจ้าเด็กนี่ทำให้ผมอยากจะเตะมันเพราะความหมั่นไส้ปนเอ็นดูเหลือเกิน สุดท้ายก็มาดูแลเด็กเพราะว่าหวังผลสินะ
แต่ว่า... ผมรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยของตัวเอง
ถ้าเป็นปกติผมคงสยอง แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้น
“แปลก”
“ครับ?” คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาทำหน้างุนงง
ผมปฏิเสธแทบไม่ทัน “แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ”
“อ๋อ” ขอบคุณที่ฟ้าครามไม่ใช่เด็กขี้สงสัย ขืนเขาซักซี้อีกไม่นานผมคงหลุดปากพูดออกไปนั่นแหละ “งั้นฝันดีนะครับ” พี่เลี้ยงเด็กคลี่ยิ้มก่อนที่จะเดินขึ้นรถและขับออกไป
ผมไม่ทันได้เอ่ยปากบอกเขาว่า ‘ฝันดีนะ’ อาจจะเป็นเพราะสตั๊นท์อยู่กับรอยยิ้มเทวดาที่หายไปนานก็ได้
ให้ตายสิ ดูเหมือนนายพชรจะอาการหนักแล้วจริงๆ
วันเสาร์พระพายได้คุย Video Call กับพ่อแก ทำตัวเหมือนอยู่ต่างบ้านต่างเมืองแต่จริงๆ ก็อยู่จังหวัดเดียวกันนี่แหละ ดูแกก็จะแฮปปี้ขึ้นมาหน่อยหลังจากที่พ่อไม่มาหาถึงสองอาทิตย์
ผมนึกขอบคุณคุณปฐพีที่ยังไม่ได้พูดกับพระพายเรื่องที่จะเอาแกกลับไปอยู่ด้วย ส่วนผมก็ไม่ได้เอ่ยปากถามแกเหมือนกัน ตั้งใจว่าจะรอให้มั่นใจกว่านี้... อย่างน้อยๆ ก็คงจะอีกสักระยะ
พอวันอาทิตย์พระพายก็ดูตื่นเต้นกว่าปกติ ถึงแกไม่ใช่คนชอบหนังดิสนี่ย์อะไรแต่ยังไงเด็กๆ ก็ชอบเรื่องพวกนี้อยู่ดีแหละเนอะ
“ผมมารับแล้วครับ”
ประมาณบ่ายสามโมงเจ้าพี่เลี้ยงเด็กก็มารับตามที่นัดกันไว้ รอบแสดงเป็นรอบเย็นพวกเราเลยไม่ได้รีบอะไรเท่าไหร่นัก
“ไปทานอาหารกันที่นู่นเลยนะครับ” คนขับหันมาถามผมกับพระพายที่เดินเข้ามานั่งที่เบาะหลัง แหม... ประหนึ่งมีคนขับรถส่วนตัว
“อืม” ผมพยักหน้า “พระพายขอบคุณพี่ฟ้ายังคะ”
“ขอบคุณพี่ฟ้ามากค่า พระพายอยากไปดูเร็วๆ จัง”
“โอเคจ้า”
พวกผมมาถึงสถานที่แสดงเร็วกว่าที่คิด เราสามารถเข้าได้ตอนห้าโมงครึ่ง โชคดีที่รอบๆ นั้นมีอะไรให้เดินเยอะแยะไปหมด มีทั้งร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึก ไปจนถึงร้านขายของกิ๊ฟชอปต่างๆ นานา พวกเราไปกินข้าวกันก่อน หลังจากนั้นพระพายก็เอ่ยปากอยากเข้าไปดูที่ร้านขายของที่ระลึก ผมก็ไม่ขัดข้อง
“น้าเพชรขา น่ารักมั้ยคะ” พระพายเอาที่คาดผมลายสติ๊ชขึ้นมาสวม
“น่ารักกกกก” ผมแทบจะถลาเข้าไปกอดแก้ไว้แทบไม่ทัน โอ๊ย... หลง หลานใครก็ไม่รู้
ฟ้าครามที่ยืนใกล้ๆ หัวเราะออกมาเบาๆ “คุณเพชรครับ ไม่ต้องกอดขนาดนั้นก็ได้” คำพูดนั้นทำให้ผมได้สติเลยหัวเราะเจื่อนๆ แทน
“ซื้อมั้ยจ๊ะ?”
“ได้เหรอคะ!” พระพายถามเสียงกระตือรือร้น
ที่แกถามอย่างงี้คงเป็นเพราะผมมักจะไม่ค่อยถามแกแบบนี้บ่อยๆ แต่ผมเห็นว่ามันน่ารักดี อีกอย่างงานนี้บัตรก็ฟรี จะซื้อของสนับสนุนคนเขาพอประมาณจะเป็นอะไรไป
ฟุบ!
ผมชะงักเมื่อจู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างถูกสวมลงมาที่หัว
“อะไรน่ะ” ผมหันไปมองพี่เลี้ยงเด็กที่กำลังคลี่ยิ้มออกมาบางๆ อยู่ ก่อนที่จะตะปบหัวตัวเอง ดูเหมือนจะมีที่คาดผมใส่ไว้
ผมกำลังจะเอื้อมมือไปดึงมันออกแต่ผมก็ชะงัก “ใส่ไว้แบบนี้ก่อนนะครับ” เจ้าพี่เลี้ยงเด็กคลี่ยิ้มเทวดาและเอื้อมมือมาจับซ้อนมือผมไว้ไม่ให้ดึงออก
ผมแทบจะอุทานออกมาว่าเชี่ย! แต่ติดที่ว่าตอนนี้อยู่ในที่สาธารณะ ครั้นจะให้ทำอะไรแบบนั้นก็คงดูทุเรศไปหน่อย ผมจึงเปลี่ยนหนทางมามองที่กระจกของร้านแทน
“น้าเพชรเป็นมิกกี้ น่ารักจังค่ะ!”
ถ้าไม่ใช่หลานเป็นคนพูดผมจะบอกว่าน่ารักพ่อง!
อีกแป๊บๆ ก็จะอายุสามสิบแล้ว ให้มาใส่ที่คาดผมลายมิกกี้นี่มันน่ารักตรงไหนฮะ!
ผมถลึงตาใส่คนที่เอาที่คาดผมปัญญาอ่อนๆ มาให้ผม กำลังจะดึงออกแต่เจ้าพี่เลี้ยงเด็กตรงหน้าก็ไม่ยอมปล่อยมือที่จับมือผมไว้สักที ก่อนที่เขาจะใช้อีกมือที่ว่างอยู่วางอะไรไว้บนหัวตัวเอง พร้อมกับคลี่ยิ้มเทวดาอีกครั้งหนึ่ง
“คุณเพชรเป็นมิกกี้... ผมก็เป็นมินนี่ล่ะกันครับ”
ไปตายซะ!
ไม่น่าเชื่อว่าผมกำลังใส่ที่คาดผมไอ้หนูผีนี่อยู่จริงๆ ตอนแรกก็ว่าจะไม่ซื้อ แต่พอผมถอดมันออกพระพายก็ทำหน้าเสียดาย
‘น้าเพชรไม่ชอบใส่เหรอคะ’
‘เอ่อ จ้ะ’
‘น้าเพชรไม่ชอบจริงๆ เหรอคะ’ น้ำตาแกเริ่มปริ่ม
‘…’
โอเค ผมหมดคำพูด ณ ตอนนั้นเอง ผิดที่พระพายน่ารักเกินไป! แถมพอผมซื้อที่คาดผมสามอันออกมาจากร้าน ทางร้านแกก็ขอถ่ายรูปด้วยนะ ซ้ำยังแซวผมอีกว่าครอบครัวอบอุ่นน่ารักดี
เยี่ยม... ทุกๆ คนต่างรวมเจ้าพี่เลี้ยงเด็กจอมเนียนอย่างหมอนี่มาเป็นครอบครัวผมไปด้วยแล้ว
ผมยอมใส่ที่คาดผมคิกขุนั่นจนจบการแสดงนั่น มองๆ ไปก็มีพ่อแม่ยอมทำตัวแอ๊บแบ๊วแบบนี้กันตั้งเยอะ ผมก็เลยมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่พอจะทำใจยอมรับได้ จนออกจากการแสดงนั่นแหละผมถึงถอดมันออกเพราะหลานยังคงตื่นเต้นกับการแสดงอยู่เลยไม่สังเกต
พวกเราพาพระพายไปถ่ายรูปอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนที่จะเดินออกมาจากสถานที่แสดง
“พระพายอยากลองเล่นแบบนั้นบ้างจัง สวยยยย” หลานก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ “อยากลองหมุนเหมือนนักบัลเล่ย์บ้าง!” แกพูดถึงเรื่องการแสดงด้วยสเก็ตน้ำแข็งนั่นแหละครับ
ผมหัวเราะนิดหน่อย ฟังแกพูดอะไรไปเรื่อยแต่ไม่ได้ตอบอะไรมาก ผมไม่ได้ตื่นเต้นแบบที่แกเป็น
...แต่เจ้าฟ้าครามก็ดูตื่นเต้นนิดๆ นะครับ เห็นผู้ชายตัวโตหน้าเข้มใส่ที่คาดผมมินนี่แล้วทำหน้าตื่นเต้นตอนดูดิสนีย์ออนไอซ์นี่มันชวนหัวเราะจริงๆ
“พระพายอยากให้คุณพ่อมาดูด้วยจังเลยค่ะ”
คำพูดอีกคำของหลานทำให้ผมชะงัก
ก็นั่นสินะ... คุณปฐพีก็เป็นพ่อนี่นา
ผมลูบผมนิ่มๆ ของหลานเบาๆ ก่อนที่จะสังเกตว่าหน้าม้าของพระพายเริ่มยาวแล้ว อาจจะให้แกตัดไม่ก็อาจจะให้ไว้ยาวไปเลย แต่ผมต้องระวังไม่ให้มันมาทิ่มตา กลัวแกจะเป็นโรคตาเข
“คิดถึงคุณพ่อเหรอคะ” ผมเอ่ยถาม
พระพายหันมาพยักหน้า “ค่ะ”
“เอาไว้พรุ่งนี้ลองโทรหาคุณพ่อดูละกันเนอะ”
“ได้หรือคะ!” พระพายทำหน้าตื่นเต้น “คุณพ่อจะไม่งานยุ่งเหรอ” ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหน้ากังวลใจ
คงเป็นเพราะพระพายเป็นเด็กที่ต้องอยู่กับสถานการณ์แบบนี้แกเลยเป็นเด็กที่มีวุฒิภาวะค่อนข้างมาก ตั้งแต่ตอนที่ต้องอยู่กับแม่เพียงคนเดียว ตอนมาอยู่กับคุณปฐพี จนมาอยู่กับผม แกไม่เคยทำตัวให้เป็นกังวลใจจนมันน่าเป็นห่วง
...เด็กก็คือเด็ก จะเข้มแข็งได้สักเท่าไหร่กันเชียว
“คุณพ่อก็อยากคุยกับพระพายนั่นแหละค่ะ”
หลานยิ้มออกก่อนที่จะพูดเรื่องดิสนีย์ออนไอซ์ที่พวกเราเพิ่งได้ไปมาต่อ
ผมเห็นพี่เลี้ยงเด็กสบตากับผมชั่วครู่ผ่านกระจกที่ใช้มองด้านหลัง แววตาเขาดูเป็นกังวล... แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น เพราะผมไม่อยากที่จะสนใจตอนนี้
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า...” ผมโกหกและนึกขอบใจที่เขาไม่เซ้าซี้อะไรต่อ
ผมเคยชินกับการที่นั่งรถบนนี้ คุยกับพระพาย มีฟ้าครามเป็นคนขับรถและเอ่ยปากพูดอะไรบ้างอย่างสุขใจ ผมเคยชินกับเรื่องเหล่านี้มากแล้วจริงๆ
...ชินจนไม่อยากจะคิดว่าถ้าทุกอย่างหายไป ผมจะอยู่คนเดียวได้ยังไง
----------------------------------------------------
มันสั้นนิดหน่อย... แต่ตอนหน้ามีเซอร์ไพรส์นะคะ โฮะๆ :katai5:
ปล. และคุณปฐพีก็โดนด่าแบบที่คิดไว้
อย่าอินค่ะอย่าอิน 55555555555
-
น้องพระพายน่ารัก เพรชน่ารัก ฟ้าก็น่ารัก สรุปคนแต่งน่ารัก :pig4:
-
ปฐพีจะมารับลูกกลับละหรอ
-
:L1: :pig4:
-
พระพายน่ารักกกก
-
เพชรเอ้ย :เฮ้อ:
-
น้องพระพายน่ารัก
ถ้าพ่อหนูมารับหนูกลับไป
น้าเพชรจะเป็นยังไงน้าาาา
สงสารน้าเพชรจังเลย
:mew2:
ว่าแต่...ตั๋วหน่ะ มั่นใจหรอว่าได้มาฟรีอ่ะฟ้าคราม คริคริ
-
ภายภาคหน้าคุณพชรจะกดน้องหรือคะ///แอร่กโดนต่อย
-
ตอนนี้สงสารน้าเพชรมาก
-
สงสารพระพายอ่ะ คือถ้าไปอยู่กับพ่อก็ดีนะ เด็กๆยังไงก็ต้องการพ่อ และดูเขาจะเป็นพ่อที่ดี
แต่ก็แอบกลัวน้าเพชรจะเหงา ไม่เป็นไรนะน้าเพชร มีฟ้าครามเป็นเพื่อนแน่นอน ฮาาาา
(นี่พยายามไม่อินตามที่คนเขียนบอกแล้วนะคะ)
-
งั้นเพชรต้องเอาฟ้าครามเข้ามาอยู่ด้วยแล้วล่ะ :hao3:
-
คุณเพชรต้องจ้างพี่เลี้ยงเด็กมาเลี้ยงดูหัวใจแทนนะ จะได้ไม่เหงา คริคริ ><
:-[
-
โถ...น่าสงสารอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ThankS
-
พระพายน่ารักจริงๆเลยนะหนู
:mew1:
รอตอนหน้านะ :katai4:
-
ถ้าพระพายไปแล่วพ่อเพชรจะอยู่กับใครละ ตอนหน้ามาไวๆนะคะ
-
หายไวๆๆๆน่าค่า :mc4:
:pig4: :pig4:
-
เฮ้อออ หน่วงแทนคนใกล้ตัวตาปฐพีทุกคนจริงๆ :katai1:
คนเขียนพักผ่อนมากๆ หายเร็วๆน้าาา
-
อ้าวววว แม่ใหม่น้องป่าวเนี้ยะ เอิ๊กๆ
คุณพี่ เคลีย์แล้ว มีความมั่นใจมันคงหน่อยเส่ เป็นพ่อ ประสาอะไรเนี้ยะ :katai1:
ไหนๆก็จะหย่าจะชะนีนั่นแล้ว (ขอเดาว่า ลูกับชะนีนั่นไม่ได้เป็นพ่อลูกกันจริงๆ) ก็รับอัคคีมาเป็นเมียเลยซะก็สิ้นเรื่อง
:m16: :m16: :m16:
ปล.พักผ่อนเยอะๆนะฮ๊าฟจะได้หายไวๆแล้วมาต่อเร็วๆ :3123:
-
เห้อออออ สงสารคี
แต่คุณพีก็น่าสงสาร คงสับสนน่าดู
-
เบ้ย อีตาคุณปฏพีจะคู่กับคนนี้ใช่ม้ายยยย
คนเขียนหายไวๆนะคะ
:mew1:
-
คุณพ่อแกก็มีคู่ของแกแล้ว :laugh:
-
อ้าว สรุปว่าปฐพี่ยังรักเพลงแล้วทำไมตอนนั้นถึงหย่า
แล้วทำไมแต่งงานใหม่
แล้วทำไมตอนนี้จะเลิกกับเมียใหม่
ไม่เข้าใจจริงๆ จะว่าเมียใหม่แกล้งลูก ตัวเองก็รู้ตั้งนานแล้ว มาคิดเลิกอะไรตอนนี้
สงสัยคู่นี้จะตองเสียน้ำตาก๊อกใหญ่แน่ๆ
เพราะเริ่มต้นมาจาก พลาดและเซ็กซ์ ยกเว้นอิคุณพีจะติดใจไฟน้อยๆ
-
อิพี่พีนี่....อ่อนไหวเรื่องความรัก และเซ็กส์มาก
ทำเอาสงสารอัคคีเลย เป็นผช.แต่ดันเปลี่ยนใจไปมา แลดูใครรักหมอนี่เข้าไปจะถึงคราวซวย
ได้ปวดใจไม่เว้นวันแน่ๆ
-
อ่าา คุณพี คงสับสนมากเลย แต่ถ้าเค้าไม่มีใจให้อัคคี เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดหรอกน้าาา อิอิ
รอคุณคนเขียนมาต่อนะคะ ที่ไม่สบายขอให้หายเร็วๆน้าา พักผ่อนเยอะๆนะคะ
-
รีเควสเรื่องของอัคคีด่วนค่ะ #ดราม่ามากชอบ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 19
“เข้าใจถูก”
ผมนอนไม่หลับหลังจากกลับมาจากการไปชมโชว์ดิสนี่ย์ออนไอซ์
คุณปฐพีไม่ได้ติดต่อกับผมตรงๆ คิดว่าเขายังคงยุ่งอยู่ ขนาดวันนี้พระพายยังได้คุยแค่แป๊บเดียว ผมเองก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามหลาน กลัวคำตอบด้วยส่วนหนึ่ง และในใจก็รู้ด้วยว่าคำตอบมันน่าจะเป็นไปในแนวทางไหน
...นั่นเป็นพ่อ ส่วนนี่เป็นแค่น้า
ครอบครัวที่แท้จริงของแกอยู่ตรงนั้น
จริงๆ ผมไม่ควรต้องเป็นกังวลขนาดนี้ใช่มั้ยล่ะ ไม่ได้หมายความว่าพอหลานไปอยู่กับคุณปฐพีแล้วผมจะไม่ได้ไปหาแกเลยสักหน่อย ผมยังแวะไปหาแกได้ตามปกติไม่ใช่รึยังไงกัน? วันเสาร์อาทิตย์ผมไปหมกตัวอยู่กับแกทั้งวันก็ได้
แต่พอมานั่งคิดว่าบ้านที่เคยอยู่กับพระพายจะเงียบเหงาเนี่ย... มันก็...
สุดท้ายผมก็ลุกขึ้นจากเตียง เดินออกจากห้องและเข้าไปในห้องนอนของพระพายให้เบาเสียงที่สุด ห้องมืดสนิท มีเสียงหายใจเบาๆ อย่างสม่ำเสมอดังขึ้น ตอนนี้หลานคงจะหลับสนิท ผมยิ่งระมัดระวังตัวยิ่งกว่าเก่า กลัวแกจะตื่นก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงและก้มลงจุ๊บหน้าผากแกเบาๆ
“ฝันดีนะคะ”
“งืม...” หลานขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็นอนหลับต่อไป
พอมั่นใจว่าแกหลับสนิทผมก็เดินกลับมา ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน พยายามจะนอนมานานแล้วแต่ทำไม่ได้สักที
ผมหยิบหนังสือมาอ่าน สักพักก็ปิด ผมเปิดโทรศัพท์ดูรูป ส่วนมากจะเป็นรูปวิวทัศน์ รูปถ่ายสวยๆ ที่ผมเห็นตามโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กแล้วเซฟมาเก็บไว้ มีรูปเพื่อนบ้างแต่ไม่ค่อยมีรูปผม ผมมันคนไม่ชอบถ่ายรูปเท่าไหร่นัก ตลอดจนภาพถ่ายวันนี้ มีแต่ภาพหลานเป็นส่วนใหญ่
...มีภาพหนึ่งที่ทำให้ผมชะงัก...
มันเป็นภาพหลานสวมที่คาดผมสติช ผมสวมที่คาดผมมิกกี้ และเจ้าฟ้าครามสวมที่คาดผมมินนี่ เป็นภาพที่ผมขอให้พนักงานถ่ายรูปส่งให้เอง
‘ครอบครัวน่ารักจังเลยนะคะ อยากมีแบบนี้บ้างจัง’
คำพูดของพนักงานสาวเมื่อตอนนั้นทำให้ผมชะงักนิดหน่อย
ครืด~
โทรศัพท์ในมือสั่นพร้อมกับสัญญาลักษณ์ว่ามีไลน์เข้า ผมกดเปิดทันที
เป็นฟ้าครามที่ไลน์เข้ามา เขาส่งภาพวันนี้ให้ชุดใหญ่ ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่เขาคงเห็นแล้วว่าผมอ่านเลยมีข้อความขึ้นมา
'ยังไม่นอนเหรอครับ ตีหนึ่งแล้วนะ'
ผมพิมพ์ตอบไปทันที 'อืม' ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงยังไม่นอน จริงๆ ผมไม่ต้องพิมพ์อะไรต่อก็ได้ แต่ผมก็พิมพ์ 'ยังไม่นอนเหรอ'
ผมมีไลน์ฟ้าครามอยู่แล้วครับแต่ผมไม่ค่อยคุยไลน์เท่าไหร่ ชอบโทรคุยมากกว่า จะมองว่าหัวเก่าก็ได้นะ...แต่ผมชอบที่จะได้ยินเสียง คนที่ไลน์คุยมักจะเป็นเพื่อนที่ต่างประเทศ เคยคุยกับเขาแค่ครั้งเดียวตอนที่เราไปทะเล เขาส่งภาพถ่ายให้เหมือนกับวันนี้ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไร ผมบอกแค่ขอบคุณ เขาบอกฝันดี ผมบอกว่าเหมือนกันจากนั้นก็กดสติ๊กเกอร์อีกตัว เราไม่คุยกันเลย
'ผมว่างๆ'
คำตอบของเขาทำให้ผมขมวดคิ้ว 'แล้วทำไมไม่ไปนอนล่ะ'
'รอคนบอกฝันดี' เขาว่างั้นและส่งสติ๊กเกอร์หมีบราวน์เขินบิดตัวมาอีก
ผมไม่ได้ตอบ นิ่งไปราวๆ สองสามนาทีก่อนจะสูดลมหายใจลึก กดอะไรบางอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำกับเขามาก่อน
ผมกดฟรีคอลครับ
เขาคงตกใจแต่เขากดรับเร็วมาก เร็วจนผมนึกประหลาดใจ แถมพอรับแล้วปลายสายไม่พูด ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน แค่ได้ยินลมหายใจแผ่วๆ ของอีกฝ่ายเท่านั้น
ปัญญาอ่อน... ใครก็ได้บอกทีว่าเสียงผมอยู่ไหน ผมคลำหาเสียงตัวเองไม่เจอแล้วเนี่ย
[มะ ไม่นอนเหรอครับ] ผมแอบขำ เสียงของเขาสั่นนิดๆ ดูตกใจไม่ใช่น้อย
“ยังไม่อยากนอน” ผมตอบไปตามจริง “คุณจะนอนรึยังล่ะ”
[ยังไม่มีคน.. บอกฝันดีเลย]
อา เจ้าเด็กนี่!
“งั้นผมยังไม่บอกล่ะกัน ยังไม่อยากให้นอน”
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างตกใจ [คะ คุณเพชร! คุณเพชรเป็นอะไรรึเปล่าครับ หัวกระแทกรึเปล่า]
...ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย
“เปล่า” ผมเอ่ยเสียงหงุดหงิดนิดหน่อย “แล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณอยากได้ยินเหรอ ไม่ดีใจรึยังไง”
[ดีใจ! ดีใจมากๆ]
คำพูดที่ซื่อตรงทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ผมแค่อยากจะคุยกับเขา อยากจะได้ยินเสียง... แค่นั้นเอง ผมอาการหนักแล้วจริงๆ นะ ให้ตายสิ
[แล้วคุณเพชรยังไม่นอนเหรอครับ เป็นอะไรรึเปล่า]
ผมลังเลนิดหน่อย “เปล่า” ก่อนที่จะโกหก
พวกเราเงียบอีกครั้ง ผมหลับตาลง ได้ยินเสียงหายใจจากปลายสายและเสียงอะไรไม่รู้ดังตุบๆ เจ้าเด็กนั่นคงไม่ได้ทำอะไรน่ารักๆ อย่างการจิกหมอนอะไรแบบนั้นหรอกนะ... ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงจะฮาไปหน่อย
[คุณเพชรรู้อะไรมั้ยครับ]
"ไม่"
[ง่ะ] เขาครางเสียงหงอยเล่นเอาผมอมยิ้ม [แต่ผมอยากให้รู้ ตอนนี้ผมดีใจมากๆ มากแบบมากๆๆๆๆๆๆๆ] เขารัวคำว่ามากจนผมรู้สึกเหนื่อยแทนเลยทีเดียวเชียว
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
[ครับ... ขนาดนั้นเลย]
“อืม ดีแล้ว” ผมไม่รู้จะตอบอะไร รู้สึกเขินๆ แอบคันๆ ที่แก้มชอบกล “นี่... ฟ้าคราม”
[ครับ?]
“ทำไมคุณถึงได้ชอบผมนัก”
ผมไม่รู้อะไรดลใจให้ตัวเองถามไปแบบนั้น ปลายสายเงียบไปพักใหญ่ คงจะเป็นนาทีเลยทีเดียว ผมเอื้อมมือไปดึงหมอนมาก่อนที่จะค่อยๆ ล้มตัวลงนอนขณะรอคำตอบ
[ทะ ทำไมถึงได้ถามงั้นล่ะครับ]
“ไม่รู้สิ” คำว่าไม่รู้ของผมหมายถึงไม่รู้จริงๆ “แล้ว... ทำไมล่ะ” ผมรู้ดีว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับการคาดคั้นคำตอบ แต่ผมอยากรู้จริงๆ
[เอ่อ ก็ไม่รู้สิครับ... ผมแค่ชอบเท่านั้นเอง]
“...”
[ชอบตั้งแต่เห็นคุณเพชรยิ้มให้พระพายแล้วครับ แล้วก็ชอบมากขึ้น... มากขึ้น... จนอยากให้คุณเพชรยิ้มให้ผมบ้าง]
ผมแทบจะหายใจไม่ออกกับคำตอบนั้น มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดในอก มันไม่ใช่ความรู้สึกเจ็บแปล่บอะไร แต่มันเหมือนกับ... มีอะไรพองๆ อยู่ในอกตัวเอง
“มันเร็วขนาดนั้นจริงๆ เหรอ...” ผมเอ่ยถามเสียงแผ่ว “นี่มันแป๊บเดียวเองนะ”
[มันก็เร็วจริงๆ แหละครับ ยังไม่สองเดือนเลยด้วยซ้ำ] เขาเอ่ยปากออกมาแบบนั้น [ผมไม่ได้มีความรักกับคุณเพชรแบบ... เอ่อ ยังไงล่ะ ผมไม่ได้เคยเจอคุณเพชรแล้วหลงรักเหมือนในละครหรอกนะครับ] ผมหลับตาลง ปล่อยให้เขาเอ่ยปากพูดต่อไปเรื่อยๆ [แต่ผมมองว่ารักมันไม่ต้องการเวลาหรอกนะครับ]
ผมนิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่จะเอ่ยปากพึมพำเบาๆ “น้ำเน่า...”
[คุณเพชรครับ] เสียงเขาอ่อนลงนิดหน่อย [ผมอยากให้คุณเพชรยิ้มให้ผมบ้าง... ได้มั้ยครับ ผมมีโอกาสมั้ย...]
อย่าเพิ่ง
ผมบอกตัวเองว่าอย่าแต่ผมกำลังห้ามปากไม่ได้ “มี”
[...]
“...”
[ฮะ...?]
“เอ่อ จะนอนแล้ว ฝันดีแล้วกัน” ผมเอ่ยปากออกมาแบบนั้นก่อนที่จะกดตัดสายทันทีก่อนที่เจ้าเด็กนั่นจะพูดอะไรออกมา
ผมซุกหน้าลงบนหมอน ไม่ได้อยากจะจิกหมอนหรืออะไรนะ แต่ให้ตายเถอะ... ผมอยากจะเอาหมอนกดหน้าร้อนๆ ของตัวเองในตอนนี้ เอาให้ตายๆ ไปซะเสียอย่างงั้น!
ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองสั่นครืดๆ อย่างกับเจ้าเข้า ตอนแรกผมลังเลว่าจะเปิดดีมั้ย สุดท้ายผมก็เปิดมันมาอ่าน
'คุณเพชร นี่ผมฟังผิดรึเปล่า'
'คุณเพชร ผมจริงจังนะ'
'คุณเพชร'
...
เจ้าหมอนั่นสแปมคำว่าคุณเพชรมาราวๆ สิบข้อความก่อนที่จะส่งมาเป็นสติ๊กเกอร์หมีบราวนและโคนี่ในสภาพรื่นเริงอีกราวๆ ยี่สิบตัว เห็นแล้วผมได้แต่กุมขมับ อดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจและเสียงหัวเราะออกมานิดหน่อย
'คุณเพชร ผมโมเมแล้วนะ... ว่าคุณเพชรบอกว่าผมมีโอกาส'
ผมสูดลมหายใจลึก ก่อนที่จะพิมพ์กลับไป ไม่รอให้มันขึ้นอักษรว่า Read ด้วยซ้ำ ผมรีบปิดโทรศัพท์มือถือทันที รู้สึกว่าตัวเองทำตัวเหมือนเด็กสาวแรกรุ่น ผมไม่รู้หรอกว่าพวกเธอทำตัวแบบนั้นเพราะอะไร แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ให้ตาย ผมเขิน เขินมากๆ ตอนตัวเองพิมพ์มันออกไป
'ไม่ต้องโมเมหรอก เข้าใจถูกแล้ว'
เจ้าเด็กนั่นคงฝันดีเป็นแน่แท้
...แต่ประเด็นคือ ทำไมผมต้องฝันดีเหมือนกับมันด้วยวะเนี่ย!
ตอนเช้าวันจันทร์ผมแทบเป็นบ้าเพียงเพราะเจอหน้าเจ้าพี่เลี้ยงเด็กเพียงแป๊บเดียว
ฟ้าครามไม่ทำอะไรเลยนอกจากยิ้ม มองผม และยิ้ม เขาเป็นคนที่ยิ้มแล้วโลกนี้ดูสว่างสดใสจนถึงขนาดพระพายเอ่ยปากถาม
‘พี่ฟ้าเป็นอะไรคะ มีความสุขจังเลย’
ตอนนั้นผมสะดุ้งโหยง เหลือบตามองหน้าเขาและถลึงตาใส่เป็นเชิงว่าตอบดีๆ นะ ฟ้าครามเลยตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มเรืองแสงระดับสิบ
‘พี่ฟ้าฝันดีมากเลยค่ะ’
…แม่มเอ๊ย! คิดว่าทำแบบนั้นแล้วดูดีมากมั้ย!
ผมไม่อยากยอมรับเลยว่าก็มากอยู่... ให้ตายเถอะ เจ้าเด็กนี้เดิมทีมันก็เป็นคนหน้าตาดีอยู่แล้ว แถมยังมีลักษณะของความสว่างสดใส ยิ้มทีไรเหมือนกับมีห่วงเทวดากับปีกเป็นภาพพื้นหลัง มันจะไม่ดูดียังไงไหว นี่ผมพูดตามจริงเลยนะ ไม่ใช่มายอมรับว่าผมกำลัง เอ่อ ใช้คำว่าอะไรดี หวั่นไหว... ใช่แล้ว ไม่ใช่พอผมหวั่นไหวกับเจ้าหมอนั่นถึงได้มาเห็นความหล่อในตัวเขาหรอกนะ
ตกเย็นฟ้าครามก็มารับผมเหมือนเดิม พระพายจุ๊บแก้มผม ชวนคุย... พวกเราคุยกันสามคนประหนึ่งครอบครัวสุขสันต์
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ ผมรวมเจ้าพี่เลี้ยงเด็กนี่เป็น ‘ครอบครัว’ ไปแล้ว
จนมาถึงบ้านผมก็ต้องไล่พระพายไปอาบน้ำก่อน ส่วนผมก็เปิดทีวีพลางๆ ขณะที่เจ้าฟ้าครามไปทำอาหาร บอกแล้วว่าครอบครัวสุขสันต์มาก
...เหมือนผมได้เมียจริงๆ เลยว่ะ เฮอะๆ
“คุณเพชรคร้าบบบ” เสียงตะโกนดังขึ้นมาจากในครัว
ผมรีบกดปิดทีวีที่มีแต่ข่าวก่อนที่จะเดินไปบริเวณครัว ชะโงกหน้าถามเขา “มีอะไร”
พี่เลี้ยงเด็กไม่ตอบอะไร ผมมองไปที่เตาอาหาร ตอนนี้ก็มีข้าวต้ม ผักบุ้งผัดและหมูทอด เป็นอาหารพื้นๆ ครับ คนทำคือเขา คนจ่ายเงินคือผม เอาตรงๆ นะ... ปัจจุบันนี้ผมว่าเขาทำเกินหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กไปมากโข ค่าจ้างสงสัยจะไม่พอด้วยซ้ำไป ผมเคยพูดเรื่องจะขึ้นค่าจ้างให้เขาก็บอกว่าไม่เอา
“เรียกมามีอะไรเล่า” ผมถามซ้ำอีกที
“เปล่าครับ” เขาหันมายิ้ม “แค่อยากเห็นหน้าเฉยๆ”
ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างดังตูมอยู่ในหัวสมอง ก่อนที่ผมจะสูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสติ ให้ตายเถอะ ผมขาดหายความรู้สึกแบบนี้ไปนานมากแล้ว ครั้งล่าสุดน่าจะเป็นตอนที่ผมตกหลุมรักดาวโรงเรียนตอนมัธยม มันเป็นสิบปีมาแล้ว... เดี๋ยว ทำไมผมต้องบอกความแก่ของตัวเองให้พวกคุณฟังด้วยวะ
ผมเก๊กหน้านิ่ง “อย่าเยอะ”
“โธ่” ฟ้าครามมุ่ยหน้า “คุณเพชรไม่รู้หรอกว่าผมดีใจแค่ไหน”
“เออ ไม่รู้... สรุปเรียกมาทำไม” รีบเบี่ยงเบนประเด็นทันทีเลยครับ
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ อ๊ะ งั้นคุณเพชรช่วยยกของพวกนี้หน่อยสิ” พี่เลี้ยงเด็กทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ก่อนที่จะส่งจานผัดผักบุ้งกับหมูทอดมาให้ผม
แต่...
“ช่วยปล่อยมือได้มั้ย”
เหตุการณ์นี้มันเดจาวูชัดๆ!
ผมแทบจะเป็นบ้า อยากจะกระโดดกัดคอมัน คราวก่อนหน้านั้นมันก็ทำแบบนี้ ไอ้การเนียนจับมือโดยการส่งขอให้ ที่สำคัญคือใบหน้านั้นยิ้มกว้างประหนึ่งไม่รู้ตัวสักนิดว่าทำอะไรผิด และหนักกว่านั้นคือการไม่ยอมปล่อยมืออีกต่างหาก
“นี่” ผมเริ่มเสียงเข้ม “อย่าเยอะ... ชักเยอะเกินไปแล้ว”
“ถ้าผมเยอะจริงๆ ผมคงจะดึงคุณเพชรมากอดแล้วแหละครับ”
“ฟ้าคราม!”
หน้าเขาหงอยลงนิดหน่อย “ก็รู้แล้วว่าคุณเพชรต้องดุเลยไม่ทำ” เห็นแล้วก็เกือบจะใจอ่อนอยู่หรอก แต่ดดันคิดบางเรื่องขึ้นมาได้ก่อน
เจ้าหมอนี่มันเก่งจริงๆ นะ... เรื่องเบี่ยงเบนประเด็นเนี่ย
“ปล่อยได้แล้ว"
“ปล่อยแล้วครับ~” ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อย
ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนที่จะเอาจานกับข้าวสองอย่างไปที่โต๊ะ พอวางของเสร็จเท่านั้นแหละ ขาแม่งทรุดฮวบเลย
มือของผมกุมขมับเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
บ้าเอ๊ย... ไอ้ความรู้สึกมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเหมือนกับข้าวใหม่ปลามันนี่คืออะไรวะ!
-----------------------------------------
คืบหน้าเนอะ :katai5:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า ตอนนี้น่าจะหายแล้วแหละ <3
คนด่าคุณพีเยอะดีจังค่ะ 555555555555
คุณพีนี่แอบลูกรักเบาๆ เพราะว่าคนด่าเยอะ
เราสนุกที่แต่งตัวละครให้มีแต่คนด่า :laugh:
-
ก็ข้าวใหม่ปลามันจริงๆ อ้ะคุณเพชร คนอ่านเขิลแทน ฮ่าๆ
-
น่ารักกกกกกก คุณเพชรสุดยอด
:-[
-
ในที่สุด คุณ้พชรก็เริ่มใจอ่อนแล้ว สมกับที่คอยลุ้นฟ้าครามมานาน อิอิ
-
อ่านแล้วเขินแทนแฮะ 555
-
น่ารักมากมุ้งมิ้งมากคู่นี้ :o8: :-[
-
อร๊ายยยยยย เขิลลลลลจุง
-
มันมุ้งมิ้งมากจริงๆค่ะคุณเพชร
จริงๆแล้วไม่เป็นไรหรอกค่ะ หลานไม่อยู่ก็มึฟ้าครามนี่แหละมาคอยวนเวียนด้วยตลอดแน่ๆๆๆๆ 5555
-
เรื่องนี้... น่ารักดี 55555+ :-[
-
โครตตตตตตตตน่ารักเลยยยยยยยย
-
:mew3: :mew3:
เข้าใจถูกแล้ว
อร๊ายยยยยย เขินแทนเลยค่ะคุณเพชร
-
คุณพี แหมว่าน้องเค้าไม่ขัดขืนก็จรืง แต่ยังไงๆ ก็รับผิดชอบๆน้องด้วยนะ :hao3:
-
:-[ น่ารักอ่ะ ดาเมจกระจาย // นอนยิ้มกลิ้งไปมาบนเตียง
-
อุ๊ยๆ อ้อนอีกสักนิดคุณเพชรก็ยอมรับรักแล้วนะจ๊ะฟ้าคราม อ๊าย
-
งื้อออออ น่ารัก
เขินแทน ยิ้มแก้มปริ :mew3:
-
ฟ้าครามมีโอกาสแล้วก็จัดเต็มเลยนะ
-
น่ารักกก :o8: :o8:
-
สวัสดีค่ะคนเขียน ^^
เรามาขอสมัครเป็นแฟนคลับฟ้าคราม อุ่ย 5555 นี่จะโดนคุณเพชรกั๊กไว้ไหม :hao7:
อ่านสองวันรวดค่ะ ตามถึงตอนล่าสุดแล้ว
แอบสนใจเรื่องของคุณพีกะหนูคี ท่าทางแอบหน่วงน่าสนุก ผิดกับเรื่องนี้กะลังพรุ้งพริ้งเลย ฮ่าๆ o13
รอติดตามต่อค่า
-
รับฟ้าแล้วหรอเพรช รับไว้ดีๆเลี้ยงดีๆ แล้วก็หลงให้หัวปักหัวปลำเลยนะ
-
มาแจ้งข่าวค่า
ขอโทษที่สัปดาห์นี้ไม่ได้อัพนะคะ...
ข่าวร้ายคือ... สัปดาห์หน้าอาจจะไม่ได้อัพด้วยค่า T___T
คือตอนนี้ยุ่งกับการจัดการรูปเล่มฟิคให้จบ
เป็นหนังสือรวมฟิคสั้นเก้าเรื่องแบบไม่รู้จักศิลปินก็สามารถอ่านได้
ไม่ต้องซื้อแต่ลองไปอ่านเล่นๆ ได้นะคะ :laugh:
> จิ้ม (http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1149355) <
เพราะฉะนั้นช่วยรอคุณเพชรกับฟ้าครามอีกสักแป๊บนะคะ
ถ้าจัดการรูปเล่มเสร็จ (ไม่เกินสัปดาห์หน้า) จะมาอัพต่อให้ตามปกติแล้วค่า
ปล. ทำไมไม่หายหวัดสักที แงงง
-
โอ๊ยยยยยยยยย ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน
สองนางนี่มุ๊งมิ๊งฟรุ๊งฟริ๊งไปแล้วนะ งื้ออออออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ฟินพื้นแตก หมอนขาด ผ้าปูเตียงไม่เหลือซาก โอ่ยย ตาย แอทแทคมากกกก
ปล.อ่านถึงตอนคุณเพชรแกโกรธฟ้าครามเพราะไทม์ กลับมาอ่านอีกที โอ๊ยยย ฟินมากกก
คุณเพชรอ้าขา เอ๊ย อ้าประตูแล้ว คือแบบฟินอ่ะ "มี" "ไม่ได้โมเม เข้าใจถูกแล้ว" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:pig4: :pig4:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 20
“เรียนรู้”
ผมกำลังเรียนรู้...
“พรุ่งนี้ผมมาได้มั้ยครับ”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามของเจ้าพี่เลี้ยงเด็ก “ถึงมาแต่ผมไม่ให้ค่าจ้างเพิ่มหรอกนะ”
ด้วยความที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ จริงอยู่ว่าคุณปฐพีไม่ได้ติดต่อมา ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ว่าง แต่ไม่จำเป็นที่ฟ้าครามจะต้องมาช่วยผมดูแลพระพายหรอก
เจ้าเด็กนั่นยิ้มกริ่ม “จ่ายค่าโอทีเป็นความรักก็พอครับ~”
ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาด้วยคำพูดแบบนี้แต่ผมกลับขำ ดูงี่เง่าเป็นบ้าที่ผู้ชายวัยเฉียดสามสิบมาโดนเจ้าเด็กที่อายุเพิ่งขึ้นเลขสองพูดด้วยคำแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็ถือว่ามันปีนเกลียวไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันก็น่ารักดี
เออนะ... เวลารู้สึกดีด้วย เขาจะทำอะไรมันก็ดูไม่ขัดแย้งไปหมด
“น้าเพชรค้า!”
เสียงตะโกนดังขึ้นมาจากในบ้านทำให้ผมหันไปบอกพี่เลี้ยงเด็กทันที “กลับดีๆ ล่ะ”
“...” แต่เจ้าฟ้าครามกลับยืนนิ่งๆ และเบ้หน้านิดหน่อย
“อะไรอีก?” นั่นก็หลาน... นี่ก็พี่เลี้ยงหลาน (แต่ดันทำตัวเป็นเด็กโข่ง) นายพชรมีประเด็นอะไรกับเด็กรึเปล่าหนอ
“ยังไม่บอกฝันดีเลย”
คำตอบของเขาทำให้ผมกลอกตาไปมา “โอเค ฝันดีนะ บาย” ก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาในบ้าน ไม่ได้หันไปมองว่าฟ้าครามทำหน้าแบบไหน
พระพายนั่งอยู่ที่โซฟา แกขมวดคิ้วยุ่ง ในมือเล็กๆ แกถือโทรศัพท์มือถือของผมไว้ ทำหน้าเหมือนจะกดโทรออกแต่ก็ไม่กล้า
“พระพายโทรหาคุณพ่อได้มั้ยคะ”
ผมได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา เดินเข้าไปที่โซฟาแล้วอุ้มแกมานั่งบนตัก หลานหน้ามุ่ย แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
“...พระพายคิดถึงพ่อ”
ในที่สุดแกก็พูดมันออกมา
แกไม่ร้องไห้งอแงแค่ทำหน้าหงอย ดูซึมเศร้ากว่าปกติ ในวันจันทร์หรือวันธรรมดาแกก็ยังเหมือนเดิมแต่พอถึงวันศุกร์แกจะเริ่มทำท่าเสียใจ บ่นคิดถึงคุณปฐพีเป็นครั้งคราว อาจจะเป็นเพราะคุณปฐพีไม่ได้โผล่หน้ามาให้ลูกเห็นนานแล้ว
“เดี๋ยวคุณพ่อก็มาค่ะ” ผมลูบหัวแกเบาๆ
“พรุ่งนี้คุณพ่อจะมามั้ยคะ?”
“...” ผมได้แต่ยิ้มให้แก ไม่อยากจะโกหก พระพายไม่ใช่เด็กที่ถูกเลี้ยงให้โตมาด้วยคำโกหก เวลามีอะไรผมก็บอกตามตรง หรือถ้าเป็นสิ่งที่ไม่อยากบอกผมก็จะเงียบแบบนี้
ดูเหมือนหลานจะรู้ว่าคำตอบคืออะไร แกไม่ได้ร้องไห้แต่แกพยักหน้า
“คุณพ่อพยายามเพื่อพระพายอยู่นะคะ” ผมเอ่ยปลอบ
“ค่ะ... พระพายเข้าใจ” หลานแกพยักหน้า “แต่พระพายอยากเจอคุณพ่อบ้าง...” น้ำตาเริ่มซึม
คำพูดของแกทำให้ผมเริ่มหม่นหมองไปด้วย
ผมย้อนคิดถึงตอนเด็กๆ ตอนนั้นเรามีทั้งพ่อและแม่ โตมาหน่อยแม่ก็เสีย หากแต่ผมก็ยังมีพี่สาวเป็นแม่ของตนเองเสมอมา แกทำให้ผมคิดถึงครอบครัวสมัยเหล่านั้น
...ครอบครัวที่ ‘สมบูรณ์’...
ผมเสียแม่ไปตอนเด็กแต่พ่อกับพี่สาวผมก็ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรขาดหายไป พอพ่อเสียผมก็ตั้งตัวไม่ได้ไปพักหนึ่ง หากแต่ยังมีพี่สาว พี่เพลงดูแลผมมาตลอด ทั้งๆ ที่เป็นผู้หญิงแต่เป็นผู้หญิงเก่ง เธอเป็นทุกอย่างสำหรับผม
...และผมไม่มีเธออีกแล้ว...
ผมคิดอะไรไม่ออกสักคำ ได้แต่เอ่ยปลอบหลานวัยสี่ขวบที่ทำตัวเป็นเด็กที่โตกว่าอายุจริงๆ “อดทนหน่อยนะคะคนเก่ง”
“ค่ะ” หลานพยักหน้า “พระพายต้องอดทนค่ะ คุณแม่เคยบอกไว้”
“เหรอ? คุณแม่บอกว่าไงคะ”
“คุณแม่บอกว่าความอดทนจะทำให้เราได้รับสิ่งดีๆ ค่ะ” แกตอบเสียงเจื้อยแจ้ว “ถ้าพระพายอดทน เดี๋ยวพระพายก็จะมีความสุข”
เด็กก็เป็นเด็ก... จะเข้มแข็งได้แค่ไหนนะ ที่แกพูดๆ มาเป็นเพราะท่องคำสอนของพี่เพลงได้ หรือเป็นเพราะแกเข้าใจมันจริงๆ กัน
“คิดถึงคุณแม่มั้ย?” ผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมาแบบนั้น
แกพยักหน้า “คิดถึงค่ะ”
คำตอบนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรขึ้นมาจุกที่ลำคอ ขอบตารู้สึกร้อนนิดๆ แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าตัวเองมีอาการแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนที่ผมทราบว่าพี่เพลงเสีย หรืออาจจะเป็นตอนงานวันศพพี่เพลงวันสุดท้าย
“น้าเพชรคะ!”
“จ๊ะ?”
“น้าเพชรร้องไห้เหรอคะ” หลานถามหน้าตาตื่น “น้าเพชรร้องไห้จริงๆ ด้วย!”
ผมได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ จริงๆ ก็ไม่ได้ถึงขั้นร้องไห้หรอกครับ น้ำตาผมไหลลงมาแค่หยดเดียวเอง ไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น
“น้าเพชรค้า อย่าร้องน้า~” แกทำเสียงอ้อน “เนี่ย ถ้าพระพายร้อง คุณแม่จะเดินเข้ามาทำอย่างงี้” แกเอื้อมมือป้อมๆ สองข้างของแกมาจับแก้มผมเบาๆ และลูบไปมา “เป็นเด็กดีต้องไม่ร้องนะ... ความเจ็บจงหายไป เพี้ยง!”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อแกทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ แถมยังเป่าที่ตาผมอีกต่างหาก
‘เพี้ยง!’ งั้นหรือ ผมพาลคิดถึงพี่เพลงสมัยเด็กๆ ตอนเด็กผมตัวเล็ก ผอม ดูแคระแกนมากเลยมักจะโดนเด็กคนอื่นแกล้ง พี่เพลงทั้งนั้นแหละที่ไปคอยจัดการให้แถมยังเป็นคนปลอบผมอีกต่างหาก แกจะเป่าที่แผลแล้วก็พูดแบบนี้
“น้าหายเจ็บแล้วค่ะ” ผมพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
พระพายแกก็ยิ้ม หัวเราะคิกคัก “น้าเพชรต้องไม่ร้องน้า เดี๋ยวเป็นเด็กไม่ดี!”
“โอเคเลยจ้ะคนเก่ง”
ผมว่าขำๆ ก่อนที่จะจับหลาดฟัดท้องอย่างหมั่นเขี้ยว พระพายหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่พักใหญ่ เราเล่นกันจนเหนื่อยเลยทีเดียว
ผมรู้ว่าโลกผมแคบ ตอนนี้โลกของผมมีแค่ผมกับพระพาย มีพี่เพลงอยู่ในความทรงจำ เรื่อยไปจนถึงพ่อของผม กระทั่งแม่ของผมที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับแกไม่ค่อยได้นอกจากแกเป็นคนใจดีมาก ทุกคนอยู่กับผม อยู่ในโลกของผม อาจจะมีไอ้ธามมาร่วมด้วย หรืออาจจะมีคุณปฐพีอีกนิดหน่อยเพราะแกเป็นพ่อของพระพาย
โลกของผมกว้างเกินกว่าที่จะอยู่คนเดียว... แคบเกินกว่าที่จะให้คนเยอะๆ มาอยู่
...แต่ถ้าเพิ่มอีกสักคนอาจจะกำลังพอดีล่ะมั้ง?
กิจวัตรประจำวันของผมก็เหมือนเดิมอยู่หรอก จะทำอะไรมากเล่า ตื่นเช้ามาทำอาหารเช้า ปลุกหลานให้ไปอาบน้ำและลงไปกินข้าว ผมติดต่อคุณปฐพีเผื่อว่าแกจะสามารถปลีกตัวมาได้ แต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้เพราะโทรศัพท์ยังไม่ได้รับด้วยซ้ำ อะไรจะยุ่งขนาดนั้นกัน
เสียงกริ่งดังขึ้นขณะหลานอาบน้ำ
“ทำไมต้องมาแต่เช้า...” ผมบ่นงึมงำขณะเดินไปเปิดประตู
ฟ้าครามยืนอยู่ตรงนั้น ใส่เสื้อยืดสกรีนลายตัวที่ผมเห็นบ่อยๆ ฟ้าครามทำงานที่นี่มานานแล้ว จะไม่ให้ใส่เสื้อซ้ำกันเลยก็ดูเยอะไปหน่อย
เจ้าเด็กนั่นเงยหน้าขึ้นมายิ้ม “พี่น้ำฝากขนมมาให้ด้วยครับ” ก่อนที่จะชูถุงอะไรบ้างอย่าง
“ฝากขอบคุณให้ด้วยล่ะ” ผมเปิดประตูให้เจ้าเด็กนั่นเข้ามา “จะเอารถเข้ามาจอดมั้ย”
“ขี้เกียจอ่ะ จอดไว้ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมไม่ได้ตอบอะไร พยักหน้าตามคำตัดสินใจของเขา ก่อนที่ฟ้าครามจะเอ่ยปากถาม “พระพายล่ะครับ”
“อาบน้ำอยู่”
ฟ้าครามพยักหน้า “ผมคิดมานานแล้วล่ะครับ...” แล้วเอ่ยปากออกมานิดหน่อย “พระพายเป็นเด็กเก่งนะครับ เก่งกว่าหลานผมเยอะเลย เรียบร้อยกว่าด้วย”
“ได้ยินว่าเป็นหลานชายไม่ใช่เหรอ” ผมอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความแปลกใจขณะที่เขาแทรกกายเข้ามาในประตู ผมปิดประตูลง “ปกติเด็กผู้ชายมันซนกว่า เรื่องปกตินี่...”
“ไม่หรอกครับ” เขาปฏิเสธ “ยังไงพระพายก็เก่งกว่าเด็กทั่วไปอยู่ดี”
“พี่ผมเลี้ยงมาดี” ผมยักคิ้วตอบเขาแบบไม่จริงจังอะไร
ฟ้าครามมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนที่จะพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้มบาง “...คุณเพชรเนี่ย รักพี่จังเลยนะครับ”
ผมไม่ค่อยชอบรอยยิ้มของเขาเท่าไหร่นัก บอกแล้วใช่มั้ยว่าเขามีรอยยิ้มเทวดา แต่เวลาที่เขายิ้มอย่างอ่อนโยน... ยิ้มแบบเอ็นดูนี่มันมีพลังทำลายล้างมากกว่ารอยยิ้มเทวดาของเขาเสียอีก
“อื้อ” ผมพยักหน้า ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป
เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเองก็เงียบ... ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนกับมีอะไรอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนผมบ้างมั้ยแต่ที่รู้คือเขาก็ยังยิ้มร่าอยู่
สุดท้ายผมก็ขยับริมฝีปาก
“พระพาย... จะกลับไปอยู่กับพ่อแล้วนะ”
ฟ้าครามทำหน้าตกใจอย่างไม่ปิดบัง “จริงเหรอครับ!” เขาดูร้อนรนนิดหน่อย “น้องจะไปตอนไหนครับเนี่ย”
“อาจจะสิ้นเดือนนี้มั้ง? เอาไว้ผมจะบอกอีกทีละกันนะ” ผมเองก็ตอบกลับอย่างไม่แน่ใจ
เขามองผมนิ่งๆ ด้วยตาคู่สวยนั้น เหมือนกับมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
ไม่อยากจะยอมรับ... แต่แววตาของเขาทำให้ใจผมสั่น
และเป็นผมเองที่ต้องหลบตาของเขาเพราะมองมันไม่ไหว กลัวว่าจะเกิดอะไรกับใจตัวเอง
“คุณเพชรรู้นานแล้วใช่มั้ยครับ” ฟ้าครามเอ่ยปากออกมาเสียงเรียบ ผมได้แต่พยักหน้า ได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาเพราะไม่อยากมองเขาตรงๆ “ที่คุณเพชรดูแปลกๆ เป็นเพราะแบบนี้เหรอครับ”
“...” ผมได้แต่ตอบในใจว่าใช่
“แล้วที่คุณเพชรบอกว่าผมมีโอกาส... มันเป็นเรื่องจริงรึเปล่าครับ”
น้ำเสียงของอีกฝ่ายมีแต่ความกังวลระคนน้อยใจเจืออยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาตรงๆ เห็นว่าเขามองผมด้วยแววตาตัดเพ้อ
“ทำไมถึงถามแบบนั้น” แม้จะรู้ว่าเขาเสียใจ ผมกลับรู้สึกขุ่นเคืองจนเอ่ยปากออกมาเสียงเรียบ “อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น”
“คุณเพชรจะอยู่คนเดียว กลัวเหงา... เลยพูดกับผมแบบนั้น”
“ผมอยู่คนเดียวมาตั้งนาน ทำไมผมต้องอยากให้คุณมาอยู่ด้วยตอนนี้!”
ความรู้สึกหลายๆ อย่างถูกตีขึ้นมาจนผมขึ้นเสียงอย่างลืมตัว
ผมรู้สึกแย่... คิดออกแค่คำเดียว ผมรู้สึกแย่ อาจจะแย่มากๆ ด้วยซ้ำ ไม่คิดมาก่อนว่าฟ้าครามจะพูดแบบนี้ เขาพูดเหมือนไม่เชื่อใจผม โอเค ผมยอมรับ ผมกลัวความเหงาจนพูดกับเขาว่าเขามีโอกาส แต่นั่นมันเป็นเพียงเหตุผลเล็กๆ เรื่องจริงคือผมหวั่นไหวกับเขามากจนนึกหงุดหงิด แถมตอนที่ผมพูดออกไปผมยังพยายามห้ามตัวเองอยู่เลย
นั่นไม่ใช่ว่าผมรู้สึก ‘อะไรสักอย่าง’ กับเขามากจนผมเก็บมันไม่ได้แล้วหรือ...
ฟ้าครามมองผมก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว “ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร” ผมพ่นลมหายใจออกมา “ขอโทษเหมือนกัน”
พวกเราไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรขึ้นมาอีก ผมพยายามสงบสติอารมณ์และคิดว่าผมไม่ควรอยู่ตรงนี้ มันอาจจะทำให้ผมระเบิดขึ้นมาก็ได้
ผมลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวไปดูพระพายแป๊บนะ” พูดมาสั้นๆ ก่อนที่จะเดินออกจากตรงนี้
หมับ!
หากแต่โดนอีกฝ่ายจับข้อมือไว้ก่อน
ฟ้าครามไม่ได้จับมือผมแรงหรอกนะ เขาจับแค่หลวมๆ แบบที่ผมสามารถทำให้เขาปล่อยได้ง่ายๆ ภายในเสี้ยววินาที หากแต่เป็นผมเองที่ไม่ทำ
“คุณเพชรครับ”
“...”
“ผมรอคุณเพชรได้ใช่มั้ย”
“...”
“ผมจะไม่เสียใจใช่รึเปล่า?”
ผมไม่กล้าตอบ ผมไม่สามารถตอบได้ตอนนี้ เขาเองก็มองผมนิ่งๆ เราสบตากันแต่ไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายเขาก็ค่อยๆ ปล่อยข้อมือผมและคลี่ยิ้มให้ ผมไม่กล้ายืนยันว่าเขาจะไม่เสียใจ... ถ้าหากผมทำไม่ได้ก็กลายเป็นผมโกหก
ตอนนี้ผมกำลังเรียนรู้
...เรียนรู้ที่จะ ‘รัก’ เขา
-------------------------------
หายไปนานเลย แฮะๆ :katai5:
อันที่จริงเรื่องนี้มันก็มากว่าครึ่งแล้วแหละค่ะ แต่ไหนจะเรื่องของคุณปฐพีอีก
แต่งมากว่าครึ่งมันได้แค่นี้หรือนี่... อิเฉื่อย!
ไม่น่าวางคาแรกเตอร์ให้สองคนนี้เฉื่อยเลย! T_T
ปล. ตอนหน้ามาเจอกับคุณปฐพีดีกว่ามั้ย ? ฮุฮิ...
-
หู้ยยย คุณเพชรอ่า เฉยชาจังเลย ฟ้าครามรุกเลยลูก รุกเข้าไป ป้อไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ยอมรับจนได้แหละ คริคริ
:impress2:
-
งื้อออออ ไหงแอบหน่วงๆหนึบๆ
กับความรู้สึกไม่มั่นใจ
เรียนรู้ไปพร้อมๆกันเนอะ
แอบน้ำตาคลอตอนหนูพระพายปลอบคุณน้าอ่า :mew6:
-
อย่าช้าสิฟ้าครามรุกเข้าไปเลย :mc4:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven
-
เบื่ออิคุณปฐพี เอาไปไกลๆเลย ชิชะ
-
ย้ายไปอยู่บ้านเดียวกันเลยสิ ไหนๆก็จะเลิกกับอิเมียแล้ว
-
เอาซี่ ไม่อยากให้พระพายไปอยู่กับปฐพีเลย
:m16: :m16: :m16:
-
ฟ้าครามอย่าเพิ่งถอดใจ เพราะตอนนี้ได้ใจคุณเพ็ชรไปแล้วเกือบครึ่ง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนนนน น่ารักมุ้งมิ้งมาเยยอ่าาา
นี่ปกติไม่ค่อยชอบเด็กนะ แต่พระพายน่ารักอ้ะ น่าเอ็นดู :mew1: :mew1:
คุณน้ากับพี่เลี้ยงเด็กน่ารักเนอะ
แต่ไหงพอคุณน้าเริ่มยอมรับ พี่เลี้ยงเด็กก็พูดงี้ซะงั้นล่า
ไม่เอาเศร้าน้าาา แงงงง กลัวดราม่าจุงงง
-
สงสารฟ้าครามมมมม :sad4:
เปิดโลกคุณเพชร เพิ่มฟ้าครามเข้าไปอีกคน
รอตอนต่อไปน้าา :กอด1:
-
เราเชื่อในความช่างตื๊อช่างทนของฟ้าคราม แค่นี้บ่ยั่นหรอกใช่ไหม พี่เพชรเปิดโอกาสให้จริง ๆ นะเนี่ย สู้ต่อไปนะฟ้าคราม
-
งื้อออออออ คุณเพชรคะ
ลองรักดูเถอะค่ะ
-
เนื้อเรื่องน่ารักน่าสนใจมากค้่าาาา ติดตามๆๆ น้องพะพายจะได้อยู่กับใครกันน้าาา
-
ThankS
-
คุณปฐพีกับอัคคีแลดูหน่วงจัง
พี่พีคะ พี่คีคะ ...
ตบบ่าเป็นกำลังใจ
สู้ๆน่อ
:กอด1:
-
สู้ต่อไปนะค่า พี่พี :mew6:
-
:hao4: ก็ยังสงสัยว่าทำไมเลิกกับเมียคนแรก
-
อยากได้คู่นี้แบบเต็มๆ จัง
-
ปฐพีเป็นคนแปลกๆ ดี น่าสนใจ
มองเผินๆ เหมือนแกก็สมบูรณ์ดี แต่แกต้องมีอะไรซักอย่าง เหมือนรักครอบครัวแต่ไม่ใช่เมียอะไรประมาณนั้น?
-
:mew1: :mew1:
-
หน่วงหนึบ
เฮ้อออ
:เฮ้อ:
-
พระพายกลับไปอยู่กับพ่อแล้วน้าเพชรเหงาแย่เลย พี่ฟ้าต้องมาคอยปลอบนะ
ปฐพีกับอัคคีนี่หน่วงมาก สงสารทั้งคู่นะ แต่สงสารคีมากกว่าอะ
-
หน่วงนะเนี่ย :katai5:
-
น่าสงสารสุดในเรื่องละ
-
ชีวิตตามประสาคุณพี แก้ได้ทุกอย่างยกเส้นเรื่องความรักกับครอบครัว = =
-
หน่วงๆ แต่ก็สนุก
น่าติดตามพอกันเลยคู่นี้
:mew1: :katai2-1:
-
คู่นี้หน่วงจริงอะไรจริงงง
ดูปฐพีจะมีความหลังอะไรเยอะแฮะ
:mew2: :mew2:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 21
“สิ่งที่ดีที่สุด”
“กลับบ้านดีๆ นะ” ผมเอ่ยปากกับเจ้าพี่เลี้ยงเด็กหลังจากพวกเราทานอาหารที่บ้านเสร็จ ฟ้าครามเองก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกับทุกๆ วัน
“ครับ~” อีกฝ่ายคลี่ยิ้มเผล่ “ฝันดีนะครับ”
“อื้อ” ผมพยักหน้า แต่เขาก็ยังไม่ไปจากประตูบ้านสักทีจนผมต้องเลิกคิ้ว “...ฝันดีนะ?” ไม่มั่นใจนักว่าที่เขาอยากได้ยินคือคำนี้รึเปล่า
เท่านั้นแหละ ฟ้าครามยิ้มกว้างกว่าเก่า ทำหน้าปลื้มปริ่มสุดๆ “ในที่สุดคุณเพชรก็เข้าใจผมสักที”
“ปัญญาอ่อน” ผมว่าอย่างติดขำ
“คุณเพชรอ่ะ!” อีกฝ่ายเริ่มที่จะทำหน้างอ “งั้นผมไปแล้วนะครับ”
“เชิญ”
“คุณเพชร!” ผมเลิกคิ้วเป็นการยียวนนิดหน่อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ผมชอบนะเวลาที่เขาทำหน้าบู่เหมือนกับเด็กโดนขัดใจ เพราะผมมองว่าเขาน่ารักดีนี่แหละผมเลยชอบแกล้งเขาบ่อยๆ
สุดท้ายเขาก็บ่นงึมงำๆ อยู่อีกสักแป๊บก่อนที่จะเดินออกไปจากหน้าประตู ไม่ลืมที่จะหันมามองผมตาละห้อยจนผมนึกขำ... แค่วันเสาร์เท่านั้นเอง ไม่ได้เจอกันสองวันมาทำจะเป็นจะตาย โธ่เอ๊ย!
ว่าก็ว่าเถอะ ไม่ใช่แค่เขาหรอก... ช่วงหลังๆ มานี่ผมก็แอบเบื่อวันเสาร์ – อาทิตย์เหมือนกันนั่นแหละ
ผมอดไม่ได้ที่จะเบ้หน้าให้ตัวเอง
...ฟอร์มเยอะเนอะนายพชร
หลังจากลงกลอนประตูอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน หลานกำลังนั่งเล่นเกมในไอแพดของผมอยู่ ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าแกไม่ได้ติดมากผมก็ให้แกเล่นไป ถือว่าคลายเครียด
“พระพายคะ” ผมเอ่ยปากเรียกแก “เดี๋ยวน้าไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ค่า~” แกขานรับก่อนที่จะก้มไปเล่นเกมต่อ
ผมยิ้มขำกับความเป็นเด็กของแก ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอก... ผมกลัวหลานคิดถึงพ่อน่ะ
แกไม่ได้ถามผมเหมือนอาทิตย์ก่อนๆ มาว่าคุณพ่อของแกจะมาเมื่อไหร่ จะว่าไปมันก็เกือบจะเดือนแล้วที่เขาไม่ได้โผล่หน้ามาหาพระพายเลย ตั้งแต่มีเรื่องปัญหาบริษัท อาทิตย์ถัดมาก็มาบอกว่าหย่า โวะ... เอากับเขาสิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณปฐพีเคลียร์เรื่องเหล่านั้นเรียบร้อยรึยัง
ผมเดินหยิบชุดนอน กำลังจะเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างก่อน
ครืด...
ผมเลิกคิ้วและคว้าโทรศัพท์ตัวเองมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาก่อนที่จะรู้สึกตัวชาวาบไปหมด ให้ตายเถอะ พูดถึงก็โทรมาเลยแฮะ
“ครับคุณปฐพี” ผมกรอกเสียงเข้าไปหลังกดรับสายแล้ว
[พรุ่งนี้ผมจะไปหาที่บ้านนะครับ] ผมเงียบไปชั่วครู่ หลับตาลงและพูดอะไรบางอย่างกับตัวเอง
...ถึงเวลาแล้วล่ะมั้ง
“พระพายอยากให้คุณมาตั้งนานแล้ว”
[ขอโทษด้วยนะ พอดีเรื่องยุ่งๆ มันเพิ่งจบน่ะ] เขาหัวเราะออกมาเสียงแห้ง [สักประมาณสิบโมงผมจะไปหาแล้วกันนะ]
“เชิญครับ” ผมไม่คิดจะปฏิเสธอะไร
[แล้ว... คุณเพชรพูดกับพระพาย ‘เรื่องนั้น’ ยังครับ?]
ผมนิ่งไปเล็กน้อยกับคำถามตรงๆ เช่นนั้นก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “ยังเลยครับ คุณมาคุยเองดีกว่า” ผมตอบไปตามที่คิด แม้จะพูดไม่หมดก็ตามที
ผมจะบอกได้หรือว่าผมไม่กล้าพูด... ว่าพระพายจะไม่อยู่กับผมแล้ว
[อ๋อ...] ปลายสายพึมพำออกมาเบาๆ [เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยคุยกับลูกก็ได้]
“อื้อ” ผมพยักหน้านิดหน่อย “คุณจะเอาแกไปดูแลตอนไหนเหรอครับ”
เขาเงียบไปเล็กน้อย คล้ายกับกรุ่นคิดก่อนที่จะตอบคำตอบที่ชวนใจหายออกมา [อีกสักสองอาทิตย์ล่ะมั้งครับ]
เวลา... เหลือน้อยจนน่าใจหาย
“แล้วคุณลดา...?” ผมใช้เวลาคลำหาเสียงตัวเองอยู่ชั่วครู่ถึงจะเอ่ยออกมาได้
[ย้ายออกแล้วล่ะครับ ผมไม่คิดจะให้เขาอยู่ต่ออยู่แล้ว] น้ำเสียงของคุณปฐพีดูเศร้านิดๆ
ผมไม่ได้ถามอะไรละลาบละล้วงไปมากกว่านั้น ไม่รู้ว่าจะถามไปทำไม ถ้าคุณลดาไม่มายุ่งเกี่ยวอะไรกับหลานอีกผมก็วางใจได้ พวกเราคุยกันเรื่องทั่วไปอีกสองสามประโยคก่อนที่จะวางสาย
ในตอนนั้นผมโยนความคิดที่จะอาบน้ำทิ้ง แต่เดินลงไปนอนทิ้งตัวบนเตียงและเงยหน้ามองเพดาน
...นี่พระพายจะไม่อยู่นี่แล้วจริงๆ เหรอ?
ผมนอนกลิ้งตัวอยู่พักใหญ่ รู้สึกว่าหัวสมองตัวเองตื้อๆ ชอบกล ผมนึกว่าจะเหลือเวลามากกว่านั้นเสียอีก อย่างว่าแหละ ระยะเวลาแหง่ความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
นานทีเดียวกว่าผมจะได้สติ ผมไม่ทันอาบน้ำด้วยซ้ำ ลงมาก็เห็นหลานวางไอแพดลงแต่เปลี่ยนไปเปิดทีวีดูแทน ผมเดินลงไปฟัดแก้มแกเบาๆ
“พรุ่งนี้วันอะไรเอ่ยยย?”
หลานหันมา “วันเสาร์ค่ะ” แกขมวดคิ้วเล็กๆ เป็นโบจนผมนึกขำ
“แล้วจะได้เจอใครมั้ย”
“...เอ๋” พระพายทำท่างุนงงอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะตะโกนออกมา “คุณพ่อจะมาเหรอคะ!”
ผมยิ้มพลางฟัดแก้มยุ้ยๆ ของแก หลานยิ้มจนผมเห็นแล้วนึกเหมื่อยแก้มแทน พระพายหันมามองผมและถามย้ำอย่างตื่นเต้น
“คุณพ่อจะมาจริงๆ เหรอคะ”
“ใช่จ้า”
“เย้!” หลานกระโดดลงจากโซฟาและวิ่งไปรอบๆ บ้านทันที รอยยิ้มที่ประดับบนแก้มแดงเปล่งปลั่งทำให้ผมเห็นแล้วมีความสุขจนยิ้มตามไปด้วย แม้ส่วนหนึ่งในใจจะรู้สึกเศร้าไม่น้อย
พระพายคงดีใจ... และพรุ่งนี้แกคงจะดีใจมากกว่านี้อีกกับข่าวดีของพ่อตัวเอง
ข่าวดีที่ว่าแกจะได้อยู่กับคุณพ่อของแกทุกๆ วันหลังจากนี้
ราวๆ เจ็ดโมงหลานถึงกับเดินมาปลุกผมที่ห้องทั้งๆ ที่ปกติแกไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้มาก่อน
“น้าเพชรค้า~” ไม่ได้ส่งเสียงเรียกเปล่า หลานถึงกับเดินมาอยู่ข้างเตียงและเอามือป้อมๆ มาจิ้มแก้มผมเบาๆ “น้าเพชรขา เช้าแล้วนะคะ”
ผมแอบเบ้ปาก อาจจะเป็นเพราะได้สติแล้วแต่ยังไม่พร้อมจะลุกก่อนที่จะลืมตาขึ้นมองแก “พระพาย จะตื่นเช้าไปไหนน่ะลูก”
“วันนี้วันเสาร์ไงคะ” หลานยิ้มแป้น “วันนี้คุณพ่อจะมา”
“คุณพ่อไม่ตื่นเช้าขนาดนี้หรอกค่า” ผมว่าเสียงงัวเงียก่อนที่จะค่อยๆ ตัดใจจากหมอน ดันกายขึ้นเปลี่ยนมานั่งพิงพนักเตียงแทน “มานี่มาๆ” ผมตบที่ว่างข้างๆ แต่ไม่ทันรอให้แกปีนขึ้นมาเองผมก็ก้มลงไปอุ้มแกมานั่งบนตักเสียก่อน “จะรีบตื่นเช้าไปไหนฮะเรา”
“พระพายอยากเจอคุณพ่อเร็วๆ” แกยิ้มจนผมนึกหมั่นเขี้ยว
“คุณพ่อพระพายยังไม่มาเลย” ว่าพลางกดจูบลงบนกระหม่อมแกแบบที่ทำบ่อยๆ “หิวรึยังคะ เดี๋ยวน้าไปทำอาหารให้”
“ยังไม่หิวค่า” หลานตอบเสียงฉะฉาน “วันนี้คุณพ่อจะมากี่โมงคะ”
“คงประมาณสิบโมงแหละ”
ผมตอบแกไปตามจริงพลางลูบผมยาวสลวยของแกเล่นเบาๆ ผมพระพายยาวตรง สีดำขลับ ได้เชื้อแม่มาเต็มๆ เอาเถอะ... ลูกของคุณปฐพีทั้งสองคนก็ได้เชื้อแม่มาเต็มๆ ทั้งคู่ หลานผมนี่อย่างกับก๊อปปี้โครโมโซมพี่เพลงแล้วแปะเสียอย่างงั้น ส่วนลูกอีกคนก็ได้ยินเขาบอกว่าหน้าเหมือนกับเมียใหม่เขามากกว่าเขาเสียอีก เหอ เชื้อไม่แรงสินะ
“พระพายอยากไปทำอะไรมั้ย” ผมเอ่ยปากถามเมื่อนึกขึ้นมาได้ “เผื่อจะได้บอกคุณพ่อไง อยากไปดูหนัง ไปกินอะไรมั้ยคะ”
“ไม่ค่า”
“ไม่เลยเหรอ?”
“พระพายอยากเจอคุณพ่อ... แค่นั้นพอแล้วค่ะ”
ผมอดคิดไม่ได้ว่าคุณปฐพีน่าอิจฉาเสียเหลือเกินที่มีลูกเป็นพระพาย เป็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้... ถ้าผมมีลูกผมก็อยากจะมีลูกแบบนี้บ้างจังนะ
แต่ผมคงไม่มีลูกหรอก... ฟ้าครามมีลูกไม่ได้สักหน่อย
...
ฮะ!?
“น้าเพชรตีหัวตัวเองทำไมคะ!” เสียงแหลมๆ ของแกตะโกนออกมาเสียงจนผมตกใจ แต่ผมทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ ให้หลานที่เอามือป้อมๆ มาจับมือผม “ไม่ตีน้า เดี๋ยวหัวน้าเพชรจะเจ็บ~”
ผมหัวเราะแห้งๆ
ถ้าพระพายมารู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ แกคงจะไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมผมถึงยกมือขึ้นมาทึ้งหัวตัวเองแบบนั้น... ให้ตายเถอะ ผมเผลอคิดถึงหน้าหมอนั่นตอนพูดเรื่องลูกได้ยังไง ตลกชะมัด
ผมนั่งคุยนู่นนี่กับหลานอยู่อีกสักพักก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำเมื่อพระพายบ่นว่ารายการประจำของเธอมาแล้ว (การ์ตูนในช่องเคเบิ้ล) ก่อนที่จะลงไปทำข้าวเช้าให้แกทาน หลังจากนั้นก็ทานข้าวกับหลาน ไปดูทีวีกับหลานตามกิจวัตรประจำวันเสาร์ – อาทิตย์
ปกติเสียจนน่าใจหาย... ว่าถ้าหลานไม่อยู่ผมจะทำอะไรตอนอยู่บ้านคนเดียว
พอประมาณเก้าโมงเศษๆ ผมก็ลงมารดน้ำต้นไม้ จัดการเก็บเสื้อผ้าอยู่บ้านที่ตากไว้ (ถ้าเป็นเสื้อผ้าทำงานผมส่งซักรีด) ยังไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงออดดังจากหน้าบ้าน
“คุณพ่อ!”
ผมยังไม่ทันจะเดินไปด้วยซ้ำ พระพายก็วิ่งตัวปลิวไปที่หน้าประตูเสียแล้ว “ระวังล้มนะ!” ผมตะโกนเตือนพลางเดินตามแกไป
คุณปฐพีนั่นแหละที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู พระพายวิ่งไปเปิดประตูให้แล้วโถมเข้าหาพ่อของแกเต็มรักเลยทีเดียว ทั้งสองคนยิ้มแก้มแทบแตกจนผมเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
“คิดถึงลูกจัง” คุณปฐพีเอ่ยออกมาพลางกะเตงหลานที่เกาะตัวเองเหมือนหมีโคอาลากอดต้นไม้เดินเข้ามาในบ้านและหันมาทักผม “สบายดีรึเปล่าครับ”
“ก็... โอเค” ผมตอบไปตามจริงก่อนที่จะเหลือบมองหน้าเขา “คุณโทรมนะ”
“นิดหน่อย” พ่อของพระพายทำเพียงหัวเราะแห้งๆ ให้เท่านั้น ผมยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรก่อนที่เขาจะยื่นถุงสองสามถุงมา “ของฝากครับ”
ผมขมวดคิ้ว “ไปไหนมาเหรอครับ?”
“โรงพยาบาลน่ะ” ผมถึงกับร้องอุทานมาโดยอัตโนมัติ บ้ารึเปล่าวะ... ไปโรงพยาบาลแล้วซื้ออะไรมาฝากกู ยาระงับประสาทรึไง? “พอดีมีร้านขนมหน้าโรงพยาบาลเลยซื้อมาฝาก”
“อ๋อ... ขอบคุณครับ” ไอ้เราก็นึกว่าเขาเอายาระงับประสาทมาให้ “แล้วไปทำไมที่โรงพยาลน่ะครับ”
“ภาพพิมพ์ไม่สบาย เป็นปอดบวม”
“แกเป็นอะไรมากมั้ย”
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยววันนี้ก็กลับบ้านแล้ว” คุณปฐพียิ้ม
“คุณพ่อขา น้องเป็นอะไรเหรอคะ!” หลานชะโงกหน้าขึ้นมาถามพ่อตัวเองทันที “ทำไมน้องต้องไปโรงพยาบาล”
“น้องดีขึ้นแล้วจ้า”
“งั้นพระพายไปหาน้องได้มั้ยคะ” พระพายยิ้มแป้น “นะคุณพ่อ น้าๆๆ”
คุณปฐพีแกหันมามองทางผมซึ่งผมก็ได้แค่ยิ้มกลับไปให้ เป็นเชิงบอกว่า ‘ตามใจคุณเถอะ’ เท่านั้น คุณปฐพีเลยตกลงรับคำลูก
“เดี๋ยวพาไปนะจ๊ะ”
“เย้! คุณพ่อใจดีที่ซู้ดดด”
ผมแกล้งทำหน้างอ “แล้วน้าเพชรไม่ใจดีเหรอคะ”
“โอ๋ๆ น้าเพชรก็ใจดีน้า น้าเพชรอย่างอนพระพายน้า” ...เชื่อเถอะ หลานผมน่ารักจริงๆ มีการยื่นนิ้วก้อยมาให้ด้วย ก็เอากับแกสิ
ผมอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมแกอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเชิญคุณปฐพีขึ้นบ้าน
พอคุณปฐพีหย่อนกายนั่งบนโซฟาโดยมีผมเป็นคนเสริฟน้ำให้ตามประสาเจ้าบ้าน พระพายก็จ้อไม่หยุดว่าวันๆ แกทำอะไรกับฟ้าครามบ้าง เล่นอะไรกันบ้าง วันก่อนไปดูดิสนี่ย์ออนไอซ์มาสนุกแค่ไหน ผมก็นึกงงว่าวันๆ หนึ่งของพระพายมีเวลาเยอะขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงได้พูดไม่หยุดปาก
“แล้วหลังจากนี้คุณพ่อจะมาหาพระพายบ่อยๆ มั้ย” หลานเอ่ยปากถาม
คุณปฐพีหันมามองผมครู่หนึ่ง “เดี๋ยวหลังจากนี้คุณพ่อจะมาอยู่กับพระพายบ่อยๆ นะ” เขาว่าพลางลูบผมสีเข้มของลูกตัวเองอย่างเบามือ
“คุณพ่อมาหาพระพายทุกวันเลยได้มั้ย”
“...” ผมเม้มปากแน่นกับคำพูดนั้น เห็นได้ชัดเจนว่าสิ่งที่หลานปรารถนาคืออะไร แกต้องการ ‘พ่อ’ ของแก สายเลือดของแก ครอบครัวที่แท้จริงของแก... ใช่ นั่นคือสิ่งที่แกต้องการ และนั่นคือสิ่งที่ผมให้ไม่ได้
พ่อของพระพายเหลือบตามองผมที่ได้แต่ยิ้มให้เขาเป็นเชิงว่าเชิญเขาพูดได้เลย
“เดี๋ยวพระพายจะได้อยู่กับพ่อทุกวันเลย” เขายิ้ม เอามือสางผมหลานอย่างอ่อนโยนและก้มลงจูบที่หน้าผากเนียนของลูกสาวตัวเอง ก่อนที่จะพูดคำนั้นออกมาในที่สุด “พระพายไปอยู่กับพ่อนะลูก”
หลานนิ่งไปชั่วครู่ “ไปอยู่...?”
“ใช่ ไปอยู่บ้านพ่อไง บ้านที่หนูเคยอยู่” คุณปฐพีย้ำ
“พระพายจะได้เจอพ่อทุกวันเลยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ”
“ได้เจอน้องด้วย”
“ใช่”
“เย้!” หลานโถมตัวเข้าหาคุณปฐพีอย่างแรงจนคุณปฐพีแทบล้มกลิ้ง แกยิ้ม... ยิ้มกว้างมากๆ ยิ้มจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างเหมือนกับพี่เพลง “ไปค่ะๆ พระพายจะไปอยู่กับพ่อนะ” ก่อนที่แกจะหันมาทางผม “ได้ใช่มั้ยคะน้าเพชร”
ผมยิ้มก่อนที่จะตอบออกมาเสียงแหบพร่า “ได้สิคะ”
...และได้แค่บอกตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแกแล้ว
พระพายไปทานข้าวกับคุณปฐพี ซ้ำคืนนี้ยังจะไปนอนที่บ้านของพ่อแกอีกต่างหาก ส่วนผมก็ปฏิเสธคำชวนนั้นไปและบอกว่าอยากนอนพักอยู่ที่บ้าน
ผมต้องทำให้ชิน... ผมคิดแบบนั้น
แต่... ทำไมบ้านมันเงียบอย่างงี้นะ
ครืด~
ผมคว้าโทรศัพท์ที่สั่นของตัวเองขึ้นมาดู พบว่าเป็นสายที่โทรเข้ามา ผมพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนที่จะกดรับสายด้วยรอยยิ้มบางๆ
[คุณเพชรครับ~] ก็มีอยู่คนเดียวใช่มั้ยล่ะที่เรียกผมว่า ‘คุณเพชร’ ด้วยเสียงระรื่นแบบนี้ [ทำอะไรอยู่น่ะครับ]
“นั่งอยู่คนเดียว” ผมตอบไปตามจริง “มีอะไรเหรอ”
[แค่อยากโทรหาน่ะ] ฟ้าครามว่าแบบนั้นก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสาย [พระพายล่ะครับ ทำอะไรอยู่]
“...”
[คุณเพชร?]
“พระพาย... ไม่อยู่แล้ว” ผมพูดออกมาเสียงแผ่ว “บ้านเงียบมากเลย...” ได้แต่พึมพำออกมาเบาๆ และรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวอย่างไร้สาเหตุ
ไม่ใช่หรอก มันมีสาเหตุ
น้ำตาผมไง
-------------------------------------------
เราเป็นคนชอบดราม่า :z3:
ไม่รู้ว่าคุณพ่อทั้งสองจะไม่โสดตอนไหน
เดี๋ยวปั๊ดจับมาได้กันเองเลย โว้วววว
-
คุณเพชร :o12:
ฟ้าครามมาปลอบคุณเพชรโลยยย
:กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
สั้นแต่เศร้านะครับ
-
โอ๋ๆ ให้ฟ้าครามมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วกันนะคะน้าเพชร
-
โหว่งๆเลยละสิ
-
โธ่น้าเพชรรรรร
แต่ก็นะ ลูกก็ต้องอยู่กับพ่อเขาแหละ จริงๆปฐพีก็รักลูกจะตาย
-
ฟ้าครามรีบมาหาคุณเพชรด่วนเลยนะ
-
คุณปฐพีได้เมียเป็นผู้ชายด้วยนะ น้าเพชรรู้จะว่าไงเนี่ยเพราะน้าเพชรรักพี่เพลงและพระพายขนาดนั้น
ฟ้าครามรีบมาหาคุณเพชรเลยนะร้องไห้คิดถึงพระพายใหญ่แล้ว
-
ฟ้าก็มาอยู่กับเพชรสิ :-[
-
โถ่วววววววววววววว ฟ้าครามมาปลอบคุณเพชรเร็ว :sad4:
ให้น้องไปอยู่กับพ่อดีแล้วค่ะ
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
คุณน้าเพชรเหงา น้องพะพายไม่อยู่~
ไหนๆก็โทรมาหาแล้ว มาอยู่เพื่อนเค่าหน่อยสิต่ จะได้ไม่เหงา
-
สงสารคุณเพชร :mew6:
ฟ้าครามมาปลอบด่วน
-
พระพายได้ไปอยู่กับคุณพ่อก็ดีแล้วล่ะน้า
แต่สงสารคุณน้าเพชรจังเลย อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน :mew4: :mew4:
ฟ้าครามมาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยเร่เร้วววว
-
สงสารคุณน้าเพชรจังเลย
:hao5: :hao5:
-
ฟ้ารีบมาอยู่เปนเพื่อนเร็ว
เพชรร้องไห้แล้ว
สงสารจัง :hao5:
-
พ่อได้เมียใหม่เป็น ผู้ชาย :katai2-1: :katai2-1:
-
พระพายยยยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 22
“ดื่มเป็นเพื่อน ?”
[คุณเพชรครับ!]
ผมสะดุ้งเมื่อโดนเรียกเสียงดังจากปลายสาย “วะ ว่าไงนะ”
[ทำไมถึงเงียบล่ะครับ มีอะไรรึเปล่า] น้ำเสียงของฟ้าครามปิดบังความกังวลไม่มิด ความเป็นห่วงของเขาส่งผ่านมาถึงนี่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ผมเหลือบมองข้างกาย ไม่รู้ว่าทำไมบ้านหลังเดิม พื้นที่เท่าเดิม จัดแต่งเหมือนเดิมถึงได้ดูกว้าแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้ผมอยู่คนเดียวก็ได้
[คุณเพชร?]
“ได้ยินแล้วน่า...” ผมพึมพำตอบเสียงแผ่ว “มีอะไร”
[ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณเพชรเป็นอะไร]
ผมได้แต่พ่นลมหายใจ “วันนี้ผมนอนคนเดียวน่ะ” ก่อนที่จะตอบไปตามความจริง ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด... แค่บอกไม่หมดเท่านั้นแหละ
[ให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนมั้ยครับ~?]
“...”
[คุณเพชรง่า... อย่าเงียบสิ ผมเล่นแบบนี้ผมก็กลัว...]
“ก็มาสิ” ผมได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ดังตุบ! มาจากปลายสาย เสียงดังจนผมต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู “อะไรของนายเนี่ย!”
[ขะ ขอโทษครับ] ปลายสายตอบมาเสียงแผ่ว [ผม เอ่อ ตกใจไปหน่อย ไม่คิดว่าคุณเพชรจะเล่นกลับแบบนี้]
เป็นคำพูดที่น่าเอ็นดูจนผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ และหยอกเขาไปมากกว่าเดิม “จะมาจริงๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก”
[...]
“แต่ถ้าไม่วะ...”
ผมพูดไม่ทันจบปลายสายก็แผดเสียงออกมาเสียดังลั่น [ไปครับบบ ไปๆๆ]
ให้ตาย นี่ผมกำลังคุยกับอะไร... เด็กที่จะไปสวนสนุกรึยังไง?
“แล้วแต่นะ”
ผมพ่นลมหายใจอย่างนึกขำ คิดออกเลยว่าตอนนี้อีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนอยู่ เจ้าเด็กนั่นคงจะปิดอาการไม่มิดเหมือนเคย... ก็น่ารักดีแหละนะ
[เดี๋ยวผมไปนะครับ!]
ปลายสายว่าแบบนั้นก่อนที่จะตัดไป จนผมได้แต่เลิกคิ้วมองโทรศัพท์ตัวเองก่อนที่จะส่ายหน้าช้า
...อืม อยากดื่มจังเลย ที่บ้านยังพอมีอยู่มั้ยนะ?
“มาแล้วครับ!”
ผมมองเจ้าพี่เลี้ยงเด็กที่ขับรถมาถึงบ้านผมตามที่บอกได้อย่างรวดเร็วชนิดที่ชวนตกใจจนอดที่จะเอ่ยปรามไม่ได้
“จะรีบไปถึงไหน?” ก็รู้หรอกว่าบ้านไม่ได้ไกล... แต่มาเร็วขนาดนี้มันน่าตกใจไปรึเปล่า
ฟ้าครามหน้าเจื่อน “ผมแค่อยากมาเจอเร็วๆ เฉยๆ อ่ะ”
ใช่ ท่าไม้ตายเขาไง... ใครมันจะไปรับไหว!
“จริงๆ เลย” ผมได้แต่พึมพำเบาๆ กับตัวเองก่อนที่จะเปิดประตูให้เขาเข้ามา ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะได้เข้ามานั่งเล่นในบ้านของผมวันหยุดเช่นนี้ “คงไม่ได้คิดจะค้างที่นี่จริงๆ หรอกใช่มั้ย”
“ผมล้อเล่นเฉยๆ ครับ” เขาว่าเช่นนั้นก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิม เอียงคอและคลี่ยิ้มหวาน “แค่อยากมาหาเอง”
แวบนั้นผมเผลอคิดถึงคำพูดของใครสักคนที่บอกว่ากินเด็กเป็นอมตะ
ก็นะ... ถ้าขืนเด็กมันน่ารักแบบนี้ เห็นทีผมคงจะได้เป็นอมตะจริงๆ!
ผมกระแอมไออย่างเก๊กฟอร์ม “กะ กินอะไรมารึยัง”
“ยังเลยครับ~” ฟ้าครามตอบเสียงระรื่น “ขอฝากท้องไว้ด้วยนะครับคุณเพชร”
“ผมมีข้อแลกเปลี่ยน” ผมเอ่ยออกมาเสียงเรียบจนคนตรงหน้าถึงกับเลิกคิ้ว “ผมทำอาหารให้คุณกิน แต่คุณช่วยนั่งดื่มเป็นเพื่อนผมด้วย”
ฟ้าครามขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันทันที “คุณเพชรจะดื่มเหรอ?”
“อือ” ผมพยักหน้าและเดินเข้าไปดูที่ตู้เย็นทันทีว่ามีของสดอะไรที่พอใช้ประทังชีวิตได้บ้าง ถ้าไม่มีอะไรให้กินจริงๆ ก็คงจะหนีไม่พ้นเมนูไข่นั่นแหละ ที่บ้านนี้มีไข่กักตุนอยู่เยอะที่สุด อย่างว่าแหละ... ไข่เป็นอาหารที่ดีที่สุดสำหรับเด็กนี่นะ “อยากกินอะ... ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ตอนแรกก็จะถามว่า ‘อยากกินอะไร’ มั้ยอยู่หรอก แต่พอเดินกลับมาเห็นฟ้าครามนั่งที่โต๊ะกินข้าว เอามือจับหน้าตัวเองที่แดงจัดก็อดไม่ได้ที่จะถาม
ผมหรี่ตา “หูแดงแล้ว”
“คะ ครับ!” ฟ้าครามตะปบมือที่หูตัวเองทันที “ผม เอ่อ คือ...”
“คิดอะไรอยู่”
อึ๊ก!
ดูเหมือนคำถามของผมจะได้ผล เขาสะอึกเลยทีเดียว
...น่าสงสัย
ผมมองเขาด้วยแววตาไม่ไว้วางใจ เหมือนฟ้าครามจะดูออกเพราะเขาถึงกับเอามือสองข้างปัดไปมาอยู่ตรงหน้าแถมยังสั่นหัวอย่างแรง
“เปล่าคิดอะไรเลยนะครับ!”
“...จริงเหรอ” ยิ่งเห็นทำตัวมีพิรุธแบบนี้ยิ่งน่าสงสัย ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนที่จะถามย้ำอีกที “ไม่มีอะไรจริงๆ น่ะเหรอ”
“กะ ก็...” เจ้าพี่เลี้ยงเด็กหลบตาก่อนที่จะเบ้ปาก “กะ ก็นิดหน่อย”
“?”
“ก็แค่คิดว่าคุณเพชรจะดื่ม... แค่นั้นเอง”
ผมนิ่งไปนิดเพื่อประมวลผล ดื่มเหรอ... แล้วยังไงเล่า คงจะไม่ใช่...
“คงไม่ได้คิดจะลักหลับผมหรอกนะ”
“ไม่ใช่นะครับ!” เขาลุกพรวดขึ้นมาจนผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าผงะ เกือบจะเสียศูนย์ล้มด้วยซ้ำ แต่เขาก็คว้ามือผมไปจับ “จริงๆ นะคุณเพชรรรรร ผมไม่ได้คิดอะไรอกุศลแบบนั้นนะ”
ผมเหลือบมองมือตัวเองที่โดนดึงไปสลับกับเจ้าพี่เลี้ยงเด็กที่ทำให้เหมือนกับเด็กร้องขอความเมตตาอย่างไรอย่างงั้น
อืม... จะดึงมือออกก็ไม่กล้าเสียด้วย
“เหรอ” ผมแกล้งทำเป็นเสียงเรียบ “แล้วคิดอะไรล่ะ”
“ก็คิดว่าคุณเพชรเชื่อใจผมจนชวนผมดื่มได้แล้ว” เขาตอบมาด้วยแววตาจริงจัง “คุณเพชรก็ไม่คิดว่าผมจะลักหลับ จับ จูบ ลูบคลำ ทำมิดีมิร้ายกับคุณเพชรแน่นอนไงครับ!”
ก็จริงของมันนั่นแหละ
ผมพยักหน้าเออออกับสิ่งที่มันพูด เป็นอะไรที่ผมไม่รู้สึกตัวเท่าไหร่นัก จะด่าว่าเข้าข้างตัวเองหรือคิดไปเองดี... เอาเถอะ ที่มันคิดมันถูกนี่นา
อา... ผมเชื่อใจเจ้าเด็กนี่ถึงขนาดที่ไม่คิดว่ามันจะ ‘ลักหลับ จับ จูบ ลูบคลำ ทำมิดีมิร้าย’ แล้วเหรอ
ผมขมวดคิ้ว “ที่พูดๆ นี่ไม่ใช่คิดอยู่เรอะ” พร้อมด้วยดึงมือออกมาหลังจากมันจับนานและเนียนเกินไปแล้วมาเขกหัวเขาสักทีด้วยความหมั่นไส้
“คุณเพชรอ่ะ!”
ผมไม่ฟังเสียงโวยวายง๊องแง๊งจากด้านหลังและเดินมาหยิบของสดจากตู้เย็นและเดินไปที่ครัว ลงมือทำอาหารเย็นง่ายๆ ในทันที
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ... ผมยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว
น่าหมั่นไส้กว่านายพชรไม่มีอีกแล้ว!
หลังจากกินข้าวไปแล้ว (แกงจืดกับยำไข่ต้ม ชืดซะไม่มี...) ผมก็ใช้ให้ฟ้าครามล้างจานให้และผมไปซื้อเหล้านิดๆ หน่อยๆ มาจากร้านเจ็ดสิบเอ็ดหน้าปากซอย ด้วยความที่ผมไม่ใช่คนชอบดื่มอะไรมากเลยไม่มีเครื่องดื่มมึนเมาติดบ้านไว้เท่าไหร่ ปกติจะเหลือๆ จากไอ้ธามที่มาสังสรรค์
อา ใช่... ไอ้ธามนี่ก็หายหัวไปสักพักแล้ว ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้มันฟังเลย ทั้งเรื่องที่หลานจะย้ายไปอยู่กับคุณปฐพี แล้วก็เรื่องที่ผม เอ่อ... ใช่คำว่าอะไรล่ะ สนิทกับฟ้าครามขนาดนี้?
เอาเถอะ ผมคิดว่าเรื่องหลังไม่ต้องบอกดีกว่า ขืนบอกมันก็คงวิ่งแจ้นมากวนตีนผมถึงบ้านเป็นแน่แท้
“คุณเพชรจะดื่มหนักมั้ย”
“ไม่รู้สิ” ผมยักไหล่ “ชงให้ด้วยแล้วกัน จะดื่มไม่ดื่มก็ตามใจ”
“อ้าว... ไหนตอนนั้นบอกให้ดื่มเป็น...”
“ผมไม่อยากให้คุณมอมผมนะ”
ผมเอ่ยปากขัด เหลือบมองเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ จนฟ้าครามบ่นอุบอิบขณะที่หยิบแก้วและเปิดขวดเรดที่ผมซื้อมาดื่ม
“ถ้าผมไม่เมาคุณเพชรน่าเป็นห่วงกว่าอีก” ผมหันขวับไปมองและเลิกคิ้วนิดๆ จนอีกฝ่ายพูดกลับคำอย่างน่าเอ็นดู “ปะ เปล่าว่าอะไรเลยครับ”
“ไม่ได้ว่าอะไร” ผมพยักหน้าพยายามกลั้นขำ แกล้งเขาก็สนุกดี... ฮึ “ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมเอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจเบาๆ “จะมอมผมก็เอาสิ ถ้าคุณกล้าอ่ะนะ”
พี่เลี้ยงเด็กมองผมก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆ “คุณเพชรดู... ควีนขึ้นรึเปล่าครับ”
“อะไรนะ”
“ไม่มีอะไรครับ...” ฟ้าครามเปลี่ยนคำแทบไม่ทันอีกแล้ว
ผมได้แต่หรี่ตาลงไม่พูดอะไร ไม่ลืมที่จะเตือนเขาว่าอย่าลืมบอกครอบครัวด้วยว่าอยู่กับผม ...จะว่าไปเขาก็อยู่กับผมบ่อยเกินไปแล้ว ครอบครัวไม่สงสัยรึยังไงกัน ครูว่านวารีไม่คิดว่าผมเคลมน้องชายเขาไปแล้วรึ
นี่คงไม่รู้สินะว่าน้องเขานั่นแหละที่จะเคลมผม
ฟ้าครามส่งแก้วผสมเหล้าอ่อนๆ ให้ผมก่อน เขาเองก็ดื่มเหมือนกัน พวกเราดื่มกันเงียบๆ ไม่มีอะไรจะพูดกัน
“พระพายไปวันไหนเหรอครับ”
“...ต้นเดือนหน้า” ผมตอบไปตามจริง
พี่เลี้ยงเด็กพยักหน้าและเงียบลงไปอีกครั้ง
ผมไม่รู้หรอกว่าเขารู้สึกยังไง เขาอยู่กับพระพายทั้งวัน ห้าวันต่อสัปดาห์มาเกือบสองเดือน จะรู้สึกใจหายบ้างก็ไม่แปลก
“แล้ว... ผมกับคุณเพชรจะเอายังไงต่อเหรอครับ”
คำถามไม่มี่ปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน “หมายถึงอะไร?”
“ก็ถ้าพระพายไปอยู่กับคุณพีแล้ว ผมก็ไม่ต้องมาเป็นพี่เลี้ยงให้แล้ว ถูกมั้ยครับ” เขาว่าเสียงแผ่ว สบตากับผมตรงๆ จนผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หายใจไม่ค่อยออกเท่าไหร่ นี่มันไม่ดีเลย... ไม่ดีเลยจริงๆ “แล้วผมจะมาหาคุณเพชรได้อีกรึเปล่า”
“...” สิ่งที่ผมทำได้มีแต่เงียบ
ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องถาม แค่ยังไม่ได้คิดคำตอบเท่านั้นเอง
ฟ้าครามมองตาผม พวกเราสบตากันอยู่สักพักก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายหลบตาไปเอง
“ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบเสียงแผ่ว “ถ้าคุณจะมา ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่ผมก็ทำงาน แล้วเดี๋ยวอีกสักพักคุณก็เปิดเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“แต่... ถ้าผมมา ก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยครับ”
“อื้อ” ผมพยักหน้าก่อนที่จะคว้าแก้วมายกดื่มอีกครั้งหนึ่ง
ผมนึกหวาดกลัวว่าถ้าตัวเองเหลือตัวคนเดียวจะทำเช่นไรดี
...บ้านะ คุณปฐพีก็ใช่ว่าจะกีดกันไม่ให้ผมเจอพระพายสักหน่อย ไปหาทุกอาทิตย์เขาก็ไม่กล้าไล่ผมกลับหรอก แต่กลับมาคิดน้อยใจอะไรแบบนี้อยู่ได้ ปัญญาอ่อนชะมัด
พวกเราเงียบ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างพวกเราอีก
“เอาไว้พระพายจะไปแล้ว เราพาแกไปเลี้ยงหน่อยดีมั้ยครับ”
“ก็ดี...” ผมตอบไปตามจริง “พาแกไปเที่ยวเล่นอีกก็ได้ คราวที่แล้วไปทะเลแล้ว รอบนี้ไปน้ำตกดีมั้ยนะ?” ผมพึมพำกับตัวเองไปพลางคิดเรื่อยเปื่อย “พาไปเลี้ยงข้าวด้วย แกชอบอาหารญี่ปุ่น...”
จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่น
ผมได้แต่หัวเราะเบาๆ กับตัวเอง ไม่ได้ร้องไห้ออกมาแต่อย่างใด แต่รู้สึกว่าตัวเองคงจะเหงาไม่ใช่น้อย
ฟ้าครามที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกันขยับกายเข้ามาใกล้กว่าเดิม เขาสัมผัสไหล่ของผมเบาๆ และเอ่ยเสียงแผ่วอย่างคนมีมารยาท
“ขออนุญาตนะครับ”
เขาว่างั้นก่อนที่จะออกแรงเล็กน้อยโอบไหล่ผมเข้าหากายเขา
ผมได้แต่หลับตาลง... สูดลมหายใจแผ่วเบา และซึมซับช่วงเวลาเหล่านี้ไว้ให้มากที่สุด ไม่ใช่เพื่อว่าจะต้องทำใจหากจะต้องจากเขาไปอีกคน
แต่ผมจะได้ยอมรับตัวเองได้ง่ายขึ้น... ว่าตัวเองขาดเขาไม่ได้อีกแล้ว
------------------------
คุณเพชรคนซึน :katai5:
-
:sad4: :sad4: ซึ้งง่ะ
-
สงสารคุณเพชรนะ เลี้ยงหลานมากับมือ แต่ยังไงเด็กก็ต้องไปอยู่กับพ่อ คถณเพชรคงเหงา การที่มีฟ้าอยู่ด้วยในเวลาแบบนี้มันดีจริงๆเลยน้าา ซึ้งเลย
-
โอ๋ๆ คุณเพชร
-
ให้ฟ้ามาอยู่ด้วยเลย อิอิ :hao3:
-
โอ๊ยตายยยยยยย นี่พี่ควีนขึ้นอย่าที่น้องมันว่าจริงๆค่ะ :beat://โดนตบ
ปลอบใจพี่เค้าเยอะๆนะฟ้า เค้าจะได้ยอมรับตรงๆสักที :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ฟ้าโอ๋ๆคุณเพชรน้าาาา แงงง :mew6: :mew6:
ยิ่งต่อไปคุณเพชรเหงานี่ต้องมาหาบ่อยๆนะ
อีกฝ่ายใจอ่อนแล้วววว ฮิฮิ
-
งื้อ คุณเพชร :กอด1:
-
แง้วคุณเพชร
ฟ้าครามดูแลใจคุณเพชรดีๆนะ
:กอด1:
-
สงสารคุณเพชร ถ้ารู้ว่าคุณปฐพีมีอัคคีจะทำยังไงนะ :z3:
-
สะเทือนใจ :hao5:
เลี้ยงมาเอง ก็ต้องรักเหมือนลูกตัวเองอะ
-
คุณเพชรอย่าคิดมากเลยนะ
มีฟ้าครามอยู่ทั้งคน^^
-
รับรักสิคะ รับรักสิคะ รับรักสิคะ รับรักสิคะ รับรักสิคะ
-
โอ๊ยยยยยย คุณเพชร น่าโดนจับปล้ำ 55555555
-
อารมณ์แบบโหว่างเลยคะ ฟีลนี้เข้าใจแต่ไม่ใช่กรณีกับเพชรนะคะ มันเหมือนว่า กว้างมาก มองไปบ่อยมาก ที่ๆเค้าเคยอยู่ ชอบรำพึงรำพันคนเดียว คิดถึงเค้า .....
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 23
“คว้า”
นานทีเดียวที่พวกเราอยู่กันในท่านั้น มือของเขาลูบไหล่ผมเบาๆ มันไม่ได้ชวนรู้สึกน่าแขยงแบบเมื่อก่อนแต่กลับรู้สึกอ่อนโยนจนผมเริ่มหวาดกลัวไม่ใช่น้อย
“คุณเพชร”
“หือ...” ผมพึมพำเบาๆ เมื่อฟ้าครามเรียกผม
“ผม เอ่อ... ค้างที่นี่ได้มั้ย”
นั่นเป็นคำถามที่ทำให้ผมดันกายตัวเองออกจากร่างอีกฝ่ายในเสี้ยววินาทีและเลิกคิ้วขึ้น ไม่ทันพูดอะไรฟ้าครามก็รีบอธิบายด้วยสีหน้าตกใจเสียก่อน
“ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนะครับคุณเพชร ผมแค่ แค่... ไม่อยากให้คุณเพชรอยู่คนเดียวเฉยๆ เอง” เขาว่าเสียงหนักแน่นและเหลือบตามองผมอย่างอ้อนๆ “ถ้าคุณเพชรเมาแล้วเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมาทำยังไงล่ะครับ นะครับ...” ไม่ว่าเปล่าแต่ยังส่งสายตาอ้อนวอนมาอีกต่างหาก “ถ้าไม่ไว้ใจให้ผมนอนข้างนอกก็ได้นะครับ”
และ... ใช่ ผมแพ้ท่าไม้ตายของให้อีกแล้ว!
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ชะ เชิญเลย”
พอได้ยินแค่นั้นเขาก็คลี่ยิ้ม “ขอบคุณครับ”
อุก ยิ้มเทวดามันกลับมาอีกแล้ว!
“เดี๋ยวผมไปอาบน้ำแป๊บนึง!”
ผมลุกพรวดขึ้นและเอ่ยออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะหันหลังเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องตัวเองในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ได้หันมองด้านหลังแม้แต่น้อย แต่ทายว่าอีกฝ่ายต้องทำหน้าเหวอแน่ๆ
“...แล้วไหนบอกว่าจะดื่มล่ะครับ”
หุบปากไปเลยไอ้เด็กบ้า!
ผมใช้เวลาอาบน้ำสงบสติอารมณ์ตัวเองสักพักหนึ่ง แต่เนื่องด้วยไม่ใช่คนสำอางอะไร อาบน้ำแค่เกือบๆ สิบนาทีก็เสร็จแล้ว ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย
...แต่เดี๋ยวเด้ ไม่พร้อม!
ผมสางหัวตัวเองที่ยังไม่แห้งไปด้วย มองกระจกไปด้วย นั่งเครียดไปด้วยว่าตัวเองควรทำอย่างไรดี
ตอนนั้นผมให้เขาค้างด้วยก็ไม่ได้อะไรหรอก พระพายก็อยู่ ไอ้ธามก็อยู่ ถึงมันจะเมาแอ๋...
ใช่แล้ว ไอ้ธามไง!
ทันทีที่คิดได้ผมก็ควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที ผมเดินออกมาที่ห้อง หยิบโทรศัพท์มือถือที่ตัวเองหยิบขึ้นมาข้างบนด้วยและกดโทรออกหาเพื่อนที่น่าจะเป็นที่พึ่งเดียวในตอนนี้ทันที
รอสัญญาณอยู่สักครู่ก่อนที่จะได้ยินเสียงกวนตีนดังขึ้นมาผ่านสาย [ว่าไงจ๊ะที่รักกกกกกก]
“ที่รักพร่องส์” ผมสวนกลับทันที
[โอ๋ๆ ไม่โกรธนะ] ไอ้ธามหัวเราะผ่านปลายสายก่อนที่จะตะโกนอะไรก็ไม่รู้ ดูเหมือนจะไม่ได้พูดกับผม [รอกูแป๊บนึง]
“เออ” ผมตอบรับด้วยน้ำเสียงเนือยๆ พลางเหลือบตามองนาฬิกา ก็ไม่ได้ดึกมาก ไอ้ธามอาจจะไปเที่ยวอยู่ล่ะมั้ง คนอย่างมันไม่เคยจะออกจากบ้านวันเสาร์ – อาทิตย์หรอกนอกจากจะดื่มหรือโดนเด็กในสต๊อกมันชวนไปไหนมาไหนด้วย
[มาแล้วๆ โทษที]
“ดื่มอยู่รึไง”
[นิดหน่อยเว้ย] เป๊ะ... เดาผิดเสียที่ไหน [มึงต่างหาก โทรมามีอะไรวะ คิดถึงกูรึไง]
“ตลกแล้ว” ผมเค้นหัวเราะนิดหน่อย “แค่มีเรื่องมาถามหน่อย...” ผมหยุดไว้แค่นั้น ไม่รู้จะเล่าดีมั้ยว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ผมโทรมาหามัน สงสัยโดนมันล้อไปอีกสามชาติ
[ทำไม มีอะไร เสร็จน้องฟ้าแล้วเหรอ]
“ไอ้ธาม!”
[โอ๋ หนูเพชรจ๋า อย่าโกรธป๋า...] มันแหย่ก่อนที่น้ำเสียงจะเปลี่ยนมาเป็นปกติ [แล้วไง สรุปมีอะไรวะ กูทายนะ เกี่ยวกับน้องฟ้าแน่ๆ เลย]
“ก็ประมาณนั้น” ผมอ้อมแอ้มตอบ “คือตอนนี้น้องฟ้ามึงอ่ะอยู่บ้านกู”
[...]
“...”
[เอ้า พูดต่อดิ]
“ก็แค่นั้น” ผมตอบสั้นๆ
ปลายสายพ่นคำผรุสวาทออกมาเป็นเบือจนผมตกใจ รอบข้างมันกลายเป็นสวนตัวเงินตัวทองไปแล้วล่ะมั้งนั่น ก่อนที่มันจะตวาดใส่ผมเสียงดัง
[แค่เนี้ย! มึงโทรหากูด้วยสาเหตุแค่นี้เหรอนายพชร!]
“เออออออออ” ผมลากเสียงยาว “ก็ตอนนี้หลานกูไม่อยู่อ่ะ แล้วกูให้มันค้างไปแล้ว กูควรทำยังไงวะ”
[โอ๊ย ไอ้เพชร! ไอ้โง่ววววววววว] มันลากคำว่าโง่ยาวมาก ยาวจนผมรู้สึกว่าหน้าผากตัวเองมีเขางอกขึ้นมาอย่างไรชอบกล [นี่ถามจริงหรือตลก]
“จริง” ผมว่าเสียงเข้ม
[จะให้บอกอะไรล่ะ ยอมน้องไปเหอะมันจ้องแกขนาดนี้ แสนดีขนาดนี้ แกหาเมียจะได้ดีขนาดนี้รึเปล่าเถอะ]
ไอ้ธามร่ายยาวเป็นหางว่าวเลย ในขณะที่ผมได้แค่ทำหน้าเบ้ ใช่สิ... น้องรักมึงนี่ เจ้าฟ้าครามนี่ก็มีมิตรไปทั่วไปหมด ขนาดไอ้ธามเป็นมิตรผมยังเอาไปเป็นพวกมันเลย
“กูไม่ขำนะ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ “กูจริงจัง ตอนนี้กูทำอะไรไม่ถูก”
พอได้ยินแบบนี้ไอ้ธามก็เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะถามผมด้วยน้ำเสียงดูจริงจังเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
[คงไม่ได้ชอบน้องฟ้าไปแล้วหรอกนะ?]
ผมเงียบ ลำคอแห้งผากไปหมด ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่แต่สุดท้ายผมก็ขยับริมฝีปาก
“ใช่...”
ปลายสายเองก็เงียบไปสักพักก่อนที่จะร้องออกมาเสียงดัง [วู้วววววว]
“หุบปากเลยนะ!” ผมขู่กรอด “เออ กูยอมรับแล้ว กูชอบมัน พอใจยัง ไม่ใช่รักนะ แต่ชอบ...” เสียงผมอ่อนลงนิดหน่อยก่อนที่ตัวเองจะหลับตาลง
ชอบ... จนขาดไม่ได้เสียแล้ว
[ครึๆๆๆๆ] ไอ้ธามหัวเราะได้กวนตีนที่สุดในสามโลก [กูรู้สึกดีใจแทนน้องฟ้าจัง ครึๆ]
“เลิกหัวเราะแบบนั้นสักที” ผมว่าเสียงขุ่นอย่างหงุดหงิด เกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้ของมันจริงๆ
[โอเคๆ] มันไม่วายหัวเราะต่ออีกนิดหน่อย [แล้วมึงจะมาบอกกูทำไมล่ะ] ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจังอย่างรวดเร็ว เชี่ย... ปรับอารมณ์ไม่ทัน [ก็ไปบอกน้องเขาดิ]
“ตลก...”
[ไม่ตลก] มันสวนเสียงเข้ม [น้องเขาก็อยากฟัง ไปบอกน้องเขาดิ น้องฟ้าเขารอแกมานานแล้วนะเว้ย เป็นเดือนๆ แล้วมั้งนั่น จะปล่อยให้เขารอต่อไปทำไมวะ]
“แต่...”
[คนเราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ จะทำอะไรก็รีบทำดิไอ้เพชร]
“...”
[มีคนที่ทำให้มึงหลุดจากกรอบที่มึงเคยอยู่ขนาดนี้แล้ว มึงจะไม่คว้าเขาไว้เหรอ]
ผมเดินลงมาชั้นล่าง ฟ้าครามเปิดทีวีดูอยู่ อาจจะเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็ได้ เขาหันมาเห็นผมก่อนที่จะคลี่ยิ้ม “อาบน้ำนานจังครับคุณเพชร”
“นิดหน่อยนะ” ผมตอบอ้อมแอ้ม
เปล่าเลย อาบน้ำน่ะแป๊บเดียว... คุยกับไอ้ธามก็แป๊บเดียว เสียเวลาไปทำใจและทบทวนสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำต่างหาก
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” พี่เลี้ยงเด็กขมวดคิ้ว “แปลกๆ แฮะ...” คำหลังเหมือนจะพึมพำกับตัวเอง
“เปล่า” ผมโกหกคำโต “ดื่มต่อเถอะ ชงให้หน่อย”
“อา ครับๆ” ฟ้าครามรับคำอย่างว่าง่ายก่อนที่จะจัดการชงเหล้าให้ผมอีกรอบ
ผมเหล่มองแอลกอฮอล์ที่เขาจัดการยื่นให้ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ “ขอเข้มๆ ได้มั้ย”
“ฮะ?” ฟ้าครามหันขวับ ก่อนที่แกล้งหยอกด้วยสีหน้าเจ้าเหล่ “ไม่กลัวผมจะมอมเหรอครับ” พูดเสียงระรื่นเสียจนผมต้องเอื้อมมือไปหยิกเขาแรงๆ อย่างนึกหมั่นไส้ “โอ๊ยยย คุณเพชร! เจ็บนะครับ!”
“สำออย”
“คุณเพชรอ่า”
“ชงมาเร็วๆ” ผมย้ำอีกที
ฟ้าครามจัดการให้ผมตามที่ต้องการ เขาส่งมาให้ผม และผมก็ยกมันขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็วจนพี่เลี้ยงเด็กทำหน้าตกใจ
“เดี๋ยวก็เมาหรอกครับ”
“นายกล้าทำอะไรผมรึยังไงล่ะ?”
“ไม่ครับ...” เขาเสียงอ่อน พ่นลมหายใจหนึ่งคราก่อนที่จะสบตากับผมตรงๆ มันเป็นการสบตาที่ทำให้ลมหายใจของผมสะดุดไปนิดหน่อย “ไว้ใจผมแบบนี้... ผมดีใจจะตายแล้วนะคุณเพชร”
เป็นผมเสียเองที่หลบตาเขา “เดี๋ยวก็ได้ดีใจมากกว่านี้”
“หืม” ฟ้าครามเลิกคิ้ว
“ไม่มีอะไร” ผมสั่ง พยายามควบคุมลมหายใจตัวเองให้เป็นปกติ “ไม่ดื่มรึยังไง หรือจะให้ผมชงให้” ก่อนที่จะสังเกตได้ว่าเขายังไม่ทันดื่มอะไรเลย
“ไม่เป็นไรครับ ผมชงเอง” ฟ้าครามยิ้ม
“อย่ามอมผมล่ะ”
“คุณเพชร ผมบอกว่าไม่มอมไงล่ะครับ” พีเลี้ยงเด็กทำหน้ายู่ “ไว้ใจผมหน่อยสิ”
“...แค่นี้ก็ไว้ใจจะตายอยู่แล้ว”
ผมเอ่ยเช่นนั้นก่อนที่จะเม้มปาก ชวนเขาคุยเรื่องอื่น เปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยตามประสาเพราะไม่ต้องการให้เขาเอ่ยปากถามเรื่องที่ผมยังไม่พร้อมที่จะพูดออกมา
ขอให้ตัวเองเมาอีกหน่อยเถอะน่า... ไม่มีน้ำเมามันช่วยไม่ได้จริงๆ นะ
ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองดื่มไปมากแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนเกือบเที่ยงคืนนั่นแหละ ฟ้าครามเองก็คงเริ่มกรึ่มๆ แล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะเป็นพวกเมาแล้วเงียบ ไม่แสดงออกว่าเมา ตาเขาแค่เยิ้มหน่อยๆ เท่านั้น สภาพผมเองก็ไม่ต่างเท่าไหร่ โลกเริ่มหมุนนิดๆ แล้วด้วยซ้ำ
“คุณเพชร...”
“อะไร” ผมเอ่ยเสียงห้วนเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อ
“ผมเริ่มมึนแล้วครับ” ...นั่นไง “คุณเพชรจะดื่มต่อมั้ย”
“ไม่ต้องแล้วก็ได้” หน้าเขาดูเข้ม น่าจะเป็นพวกดื่มเก่ง เอาเถอะ... หน้ากับนิสัยของเขาขัดกันมาตั้งแต่แรกแล้ว “ไม่ยักกะรู้ว่าคุณจะคออ่อน นี่เมาแล้วเหรอ”
“ไม่เมาหรอกครับ” ฟ้าครามตอบเสียงอ่อน “แต่มึนๆ นิดหน่อย ผมไม่อยากเมาให้คุณเพชรดูหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“สภาพผมไม่น่าดูหรอกครับ เรื้อนเหมือนหมา” เขาหัวเราะนิดหน่อย
“ผมอยากเห็น”
“...”
“ผมอยากเห็นทั้งหมดของคุณนั่นแหละ”
ให้ตายเถอะ ผมคงเมาแล้วจริงๆ
ผมไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่แต่ดูเหมือนฟ้าครามจะหนักกว่าผมเสียอีก เขาเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วและหัวเราะแห้งๆ
“คุณเพชร ไม่ตลกน่า”
“เปล่าตลก” เอาเถอะ ไหนๆ ก็เริ่มเมาแล้ว...
ผมสบตากับเขาตรงๆ ฟ้าครามนิ่งไปหมด เขาทำหน้าเหมือนไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก แววตาสีเข้มของเขาวูบไหวเล็กน้อย เห็นแล้วก็ได้แต่นั่งพิจารณา ทำไมเขาถึงหน้าตาดีจนใจสั่นงี้วะ... โลกไม่เห็นจะยุติธรรม หรือว่าจริงๆ แล้วตัวผมชอบคนเด็กกว่า ก็ไม่น่าจะใช่ ผ่านมาทั้งชีวิตไม่เคยคิดมองคนที่เด็กกว่าเกินสองปี แถมเจ้าเด็กนี่ยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก
วิบัติไปแล้ว... ไม่ใช่โลกนะ ผมนี่แหละ ทำไมเขาถึงทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้กัน
‘มีคนที่ทำให้มึงหลุดจากกรอบที่มึงเคยอยู่ขนาดนี้แล้ว มึงจะไม่คว้าเขาไว้เหรอ’
คำพูดของไอ้ธามย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง และมันทำให้ผมค่อยๆ ขยับริมฝีปาก
“ผม... ชอบคุณ” เสียงของผมแผ่วเป็นบ้า แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเขาได้ยินมันอย่างชัดเจน “ผมชอบคุณ รักมั้ยไม่รู้ แต่ผมคิดว่าผมชอบคุณ”
ผมไม่กล้าสบตาเขา หายใจไม่ทั่วท้อง ไม่อยากเห็นหรอกว่าเขาทำหน้าอย่างไร หนักกว่านั้นคือการที่ผมรู้สึกร้อนวูบวาบบนใบหน้า นั่นไม่ตลกเลย ไม่ขำแม้แต่นิดเดียว
...เขาทำมันจริงๆ ทำให้ผมหลุดออกนอกกรอบที่เป็นอยู่จริงๆ
ความเงียบแทรกตัวอยู่ทุกอณูในอากาศ มันน่าอึดอัดไม่ใช่น้อย สิ่งแรกที่ทำให้เกิดเสียงคือการที่มือของฟ้าครามวางแก้วลงบนโต๊ะเบาๆ จนเกิดเสียงน้ำแข็งกระทบกับแก้ว
“จริงเหรอครับ” อีกฝ่ายถามเสียงแผ่วเบา “คุณเพชรพูดจริงเหรอครับ”
ผมหายใจไม่ออก แต่ต้องขยับริมฝีปากออกไป “ใช่...”
มือของฟ้าครามเคลื่อนมาที่มือของผมที่ไม่ได้ถือแก้วอยู่ ผมอยากจะห้ามเขาอยู่หรอกแต่ตอนนี้คลำหาเสียงไม่เจอด้วยซ้ำ ยิ่งเขาไล้มือขึ้นมาเรื่อยๆ แบบนี้มัน... ไม่ดีเท่าไหร่ล่ะมั้ง
“คุณเพชร...”
อย่ามาเรียกชื่อแบบนี้ได้มั้ย
ผมอยากจะพูดแบบนั้นแต่พูดไม่ออก สิ่งที่ทำคือการเงยหน้าขึ้นไปมองเขาจริงๆ จังๆ เสียที
ฟ้าครามมองผมนิ่งๆ ก่อนที่จะพึมพำออกมา “ขออนุญาตนะครับ” คำนี้เป็นครั้งที่สองของวันแล้ว
ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้ ส่วนหนึ่งในใจของผมตะโกนว่าหยุด แต่อะไรไม่รู้ดลใจให้ผมหลับตาลงและคล้ายว่าเสียงนั้นจะเป็นเพียงเสียงเบาๆ ที่ผมแทบจะไม่ได้ยิน ในที่สุดมันก็เงียบสงบลง
เมื่อผมได้สัมผัสกับรสละมุนบนริมฝีปากตัวเอง
-------------------------------------------
คืบหน้าของจริง :katai2-1:
-
กรี๊ดเบาๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
โห้
เสียวแทนเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด คุณเพชรสารภาพรักกกก :z3:
-
:ruready
.
.
.
.
.
.
:ling1: อะไรอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาตอนต่อไปมาเลยดีกว่า ฆ่ากันเห็นๆ :hao5:
-
กรี๊ดดดดดด คุณเพชรค้าาา
-
กรี๊ดดดดด ตัดจบตอนแบบนี้ฆ่ากันเลยเถอะะ
ขอตอนหน้าด่วนๆ พลีททททท :ling1:
-
อยากจะร้องดังๆ ฮาน่ารักไปไหนคุณพชร
:pig4: :pig4:
-
ในที่สุดคุณเพชรก็ยอมรับรักฟ้าครามซักที
ว่าแต่มันค้างอะ.... :ling1:
-
จิกหมอนเลยทีเดียว
ค้างมากบอกเลย
:ling1: :ling1:
-
เฮ้ย มันต้องมีต่อดิ =[ ]=
-
โดนกินแน่ หึหึ :hao3:
-
แอร๊ยยยยยยยยย คุณเพชรสู้ๆ
ดีใจด้วยนะฟ้าคราม
-
ต่อมซึนแตกละค๊าพี่น้องงงงงงงงงง ฉลองงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao7:
-
ก็ว่า ตบะหญ้าแก่ จะแก่กล้าสักแค่ไหนกันเชียว!!! ... อิอิอิ
-
กรีดร้องงงง
คือทั้งเขินทั้งลุ้น
:mew3:
-
แอร๊ยยยย เขินนนนน
-
ว่าแต่ฟ้าคราม “ขออนุญาตนะครับ” เนี่ยไม่ต้องใช้ทุกสถานการณ์ก็ได้นะ :hao7:
เดี๋ยวอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง -: ขออนุญาตเข้าละนะ เออ ขออนุญาตออกละนะ กึ๋ย ๆ
-
:katai2-1:
-
ขอจุดพลุฉลองงงงงงงง :mc4: :mc4:
ในที่สุดดดดด ตอนนี้ต้องขอขอบคุณพี่ธามผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการรร กรี๊ดดดดดดด :z3: :z3:
รอตอนต่อไป ฮิๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คืบหน้าจริงๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดอ่ะกรี๊ดๆ
:-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ดีใจที่สุดดดดดดด
:z2:
-
ลุ้นระทึกมาก :katai1:
-
อยากมีฟิลนี้บ้างงงงงงงงงงงง 55555
-
กะลังจะฟินนนนละะะะค้างงงง :katai1: :z3:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 24
“ครอบครัวสุขสันต์”
กริ๊งงงงง!
ผมได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถืออยู่ใกล้ๆ กับหัวนอน มือก็คว้ามันอย่างสะเปะสะปะก่อนที่จะหยิบมันมาดูเวลาอย่างสะลึมสะลือ
“เก้าโมง...” สายกว่าที่ตื่นปกติเยอะเลย
ผมดันกายขึ้นจากเตียงนอนอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่จะลุกขึ้น เดินไปหยิบชุดอยู่บ้านมาเพื่อที่จะอาบน้ำ แต่พอยกขาขึ้นแล้วก็รู้สึกร้าวๆ แถวสะโพกชอบกล... พอคิดได้แบบนั้นผมก็หันขวับไปมองเตียงที่ตัวเองเพิ่งลุกขึ้นมาก่อนที่จะรู้สึกหมั่นไส้คนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างพูดไม่ถูก
ห๊ะ... ผมปวดสะโพกทำไม?
นี่พวกคุณคิดบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย!
โอเค ผมจะบรรยายมากกว่านี้สักนิด ตอนนี้ผมเพิ่งลุกขึ้น บนเตียงมีเด็กนักศึกษาที่รับจ๊อบเสริมเป็นพี่เลี้ยงเด็กนอนอยู่ แต่ฟังนะ ผมกับเขาใส่เสื้อผ้ากันทั้งคู่ ไม่มีซากบรรจุภัณฑ์ที่ใช้ในกิจกรรม เอ่อ... กิจกรรมบนเตียงเลยแม้แต่น้อย และไม่มีคราบอะไรอยู่บนผ้าปูที่นอนผมด้วย
ก็เมื่อคืนน่ะ...
มือผมเริ่มวางไปแบบสะเปะสะปะ ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไร้ประสบการณ์ขนาดนี้มาก่อน แต่อาจจะใช่... ผมไร้ประสบการณ์ในการโดนผู้ชายจูบ แม้แต่พ่อผมยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าท่านเคยจูบที่ปากของผมรึเปล่า แล้วไอ้เด็กนี่มันเป็นใครมาจากไหนกัน!
ไม่นานนักเขาก็ถอนริมฝีปากออกแต่ยังไม่วายที่จะคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง สักพักเขาก็ทำท่าจะโถมเข้ามาใหม่
‘หยุด...’ เสียงผมเหมือนกับกระซิบ
‘ก็ผมขออนุญาตแล้วนี่ครับ’
แววตาคนตรงหน้าแวววับจับจ้องริมฝีปากของผมจนผมนึกสงสัยว่าเจ้าลูกหมาคนนั้นหายไปไหน หมอนี่ต้องเป็นฟ้าครามตัวปลอมแน่ๆ
‘หยุด’ ผมย้ำซ้ำอีกทีเมื่อเขาทำท่าเหมือนไม่ฟัง ‘ยังไม่ทันอนุญาตเลย’
‘แต่คุณเพชรไม่ห้าม...’ เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
หัวผมตื้อไปหมดทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้จูบเก่งอะไร เขามีทักษะแต่ก็เป็นทักษะแบบเด็กน้อย หากแต่ผมค่อยๆ หลับตาลง ยอมรับให้มันเป็นไปและค่อยๆ เลื่อนมือไปโอบรอบคออีกฝ่าย ปล่อยให้อีกฝ่ายทิ้งน้ำหนักของเขาบนตัวผมมากขึ้น
ตึง!
และโซฟาก็หงายหลัง... ทุกอย่างมันน่าอดสูที่สุด แต่ผมนึกขอบคุณที่โซฟาหงายหลัง มันเป็นเหมือนเครื่องเตือนสติ ผมรีบดันกายเขาออกจากผมก่อนที่เจ้าฟ้าครามจะกลับมาเป็นลูกหมาน้อย
พี่เลี้ยงเด็กยิ้ม ‘แฮะๆ ขอโทษนะครับ’
มันยังมีหน้ามาขอโทษอีก!
นั่นแหละเรื่องทั้งหมด การที่ผมเจ็บสะโพกก็เกิดมาจากตอนนั้นด้วยเหมือนกัน... ไม่ใช่เรื่องอกุศลที่พวกคุณๆ คิดกันเลย อันที่จริงจูบนั่นก็แอบอกุศลหน่อยๆ... แต่ช่างเถอะ
ผมเดินอ้อมไปอีกฟากของเตียง เข้าใกล้เจ้าเด็กนั่นที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ก่อนที่จะหรี่ตาลงอย่างนึกหงุดหงิดใจ หน้าหล่อแล้วไงวะ ตอนนั้นใครอนุญาตให้เขามาจูบ แต่ก็นั่นแหละ... ผมไม่ได้ห้ามเขา แถมยังทำท่าเหมือนคล้อยตามอีกต่างหาก
พรึ่บ!
จู่ๆ ดวงตาที่ปิดสนิทก็ลืมตาขึ้นจนผมสะดุ้ง
“แฮะๆ” คนที่นอนอยู่ยิ้มเผล่ “ผมฝันรึเปล่าครับเนี่ย”
“อะไรของคุณฮะ” ผมว่าด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้
“ก็แหม... อุตส่าห์ตื่นมาเจอคุณเพชรมองแบบนี้อยู่นี่นา” เขายิ้มพลางค่อยๆ ดันกายของตัวเองขึ้นมาพิงพนักเตียง “เหมือนฝันดีสุดๆ เลย”
“งั้นก็ฝันต่อไปละกัน”
ผมว่าพร้อมกับถอนหายใจอย่างเอือมระอา ป้อคำหวานเก่งเสียเหลือเกินเจ้าหมอนี่
เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังไล่หลังของผมจนผมต้องส่ายหน้า ฟ้าครามเป็นคนที่น่าหมั่นไส้เป็นบ้า น่าหมั่นไส้ถึงขนาดผมรู้สึกหมั่นไส้เขาอย่างจริงจัง แต่พอผมเดินเข้ามาปิดประตูห้องน้ำจนเห็นกระจกบานใหญ่ที่แขวนไว้เท่านั้นแหละผมก็เบ้หน้าออกมาโดยอัตโนมัติ
ผมว่านะ... คนที่น่าหมั่นไส้มากกว่าฟ้าครามก็คือผมเองนี่แหละ
หน้าบานจริงๆ เลยนายพชร!
ผมอาบน้ำอาบท่าในเวลาอันรวดเร็ว (ที่เสียเวลาคือการนั่งจับมุมปากตัวเองให้ตกลงมาหน้ากระจก เห็นหน้าตัวเองแล้วทำใจไม่ได้จริงๆ นะ) พอเดินออกมาก็เห็นเตียงว่างเปล่า ผ้าห่มถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อยที่ปลายเตียง ไหนจะปลอกหมอนเรียบกริบนั่นอีก ฟ้าครามมีมารยาทเป็นบ้า
ผมเดินลงมาที่ชั้นล่างก่อนที่จะเห็นภาพที่การนั่งกลั้นยิ้มในห้องน้ำไร้ค่าในวินาทีเดียว
“กินอะไรดีครับคุณเพชร?”
...แม่ งเอ๊ย!
ผมได้แต่สบถอย่างหยาบคายกับตัวเอง พอกันที เจ้าเด็กบ้านี่ต้องการอะไรจากโลก!
ฟ้าครามขมวดคิ้วมุ่น “คุณเพชรครับ”
ผมได้แต่ถอนหายใจ ไม่พูดอะไรและเดินไปที่โต๊ะแทน บนโต๊ะมีขนมปังปิ้งกับไข่ดาวและเบคอนวางอยู่บนจานอย่างสวยงาม
“นายนี่ดีจริงๆ” ผมพึมพำเบาๆ “สารพัดประโยชน์” ...พี่เลี้ยงเด็กก็ได้ พ่อครัวก็ได้ พ่อบ้านก็ได้
ผมทดคำเหล่านั้นไว้ในใจ นี่ยังไม่นับการเป็นคนขับรถ เพื่อนดื่ม หรือบทบาทอีกร้อยแปดพันเก้าที่เขาสามารถเป็นได้อีกนะเนี่ย
“ครับ?” ฟ้าครามเลิกคิ้วนิดหน่อย
“ช่างเถอะๆ” ผมปัดอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากก่อนที่จะลงมือทานข้าว
ให้ตายสิ... บางทีผมก็อดสงสัยไม่ได้นะว่าชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยอะไร ถึงได้มาเจอคนอย่างฟ้าคราม?
ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะกลับบ้านเลยแต่เขากลับส่ายหน้าและคลี่ยิ้มทะเล้น
‘ผมอยากอยู่กับคุณเพชรนานๆ ครับ’
น่าเบื่อ... ผมอดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก สุดท้ายคือผมก็ใช้งานให้เขาไปล้างจาน ส่วนผมก็นั่งดูทีวี ไม่นานฟ้าครามก็เดินเข้ามานั่งเล่นกับผมที่โซฟาหน้าทีวี ตอนที่เขาหย่อนกายนั่งเบาะข้างๆ ตัวผมเกร็งกลับขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“คุณเพชรครับ” เหมือนเจ้าพี่เลี้ยงเด็กจะสังเกตเห็น “ไม่เห็นต้องเกร็งขนาดนั้นเลย” ซ้ำยังมีหน้ามา
พูดน้ำเสียงกะล่อนอีกต่างหาก
“...อะไร” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ดวงตาสีเข้มของเขาหรี่ตามองผมเล็กน้อย และผมก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ถ้าเขาไม่ได้เอ่ยปากต่อ
“ผมก็นึกว่าคุณเพชรคิดถึง ‘เรื่องเมื่อคืน’ อยู่ซะอีก...”
ตูม!
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างระเบิดตูมในหัว คว้าของใกล้ๆ มืออย่างหมอนอิงมาปาใส่เขาอย่างหงุดหงิดใจ มันโดนเต็มๆ หน้าเขา แต่ฟ้าครามกลับดึงมันมากอดไว้และหัวเราะเบาๆ อย่างน่าหมั่นไส้
“หัวเราะอะไรน่ะฮะ” แม้ว่าผมทำเสียงเข้ม เขาก็ยังหัวเราะต่อ “หยุดเลยนะฟ้า!”
เสียงหัวเราะเขาเบาลงนิดหน่อยก่อนที่จะหันมายิ้มให้ผม “คุณเพชรเนี่ย... น่ารักจริงๆ นะครับ”
อะไรบางอย่างระเบิดในตัวผมอีกครั้ง ถ้ามีอะไรใกล้ๆ มือผมก็อยากจะขว้างใส่เขาอีกสักที แต่สิ่งที่มีก็มีแค่แก้วหนึ่งใบผมเลยทำไม่ได้แบบที่คิด
“ฟ้าคราม... ให้ตายเถอะ” เสียงผมอ่อนลงนิดหน่อย มันแผ่วเบาจนคล้ายว่าเป็นเสียงกระซิบกับตัวเอง “ผู้ชายวัยจะขึ้นเลขสามไม่อยากได้ยินคำว่า ‘น่ารัก’ หรอกนะ”
...แต่พอได้ยินก็รู้สึกดีอย่างน่าเหลือเชื่อเหมือนกัน
ผมไม่ได้พูดคำนั้นและไม่คิดว่าจะพูดมันออกไปแน่ๆ ฟ้าครามคงจะล้อเลียนผมด้วยสายตาไปอีกนาน ผมไว้ใจอะไรเขาไม่ได้อีกแล้ว ลูกหมาน้อยหายไปตั้งแต่เมื่อคืน นี่มันบ้ามาก... นี่น่ะเหรอ ‘ทั้งหมด’ ของเขาที่ผมบอกว่าอยากรู้จัก อาจจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ แค่นี้เขาทำให้ผมแทบจะทำอะไรไม่ถูกในบ้านของตัวเอง เหมือนกลับไปเริ่มใหม่จากศูนย์ในเรื่องความรัก
ผมยิ้มบางๆ กับตัวเอง จู่ๆ ก็เผลอคิดว่าตอนนี้ตัวเองรวมเรื่องเขากับเรื่องความรักไปแล้วเหรอ
เชื่อเลยจริงๆ...
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายขยับกายเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือเขาเริ่มทำตัวเป็นปลาหมึกจับรีโมทที่ผมถืออยู่ในมือนั่นแหละ
“จะเอาก็บอกดีๆ” ผมปราม
“ครับ” ฟ้าครามว่างั้น แต่ยิ้ม... ยิ้มแบบกะล่อน!
ผมส่งเสียงฟึดฟัดอย่างหงุดหงิดแต่ไม่ได้พูดอะไร เจ้าเด็กนั่นยิ้มกริ่ม และเป็นอีกครั้งที่ผมต้องยอมรับว่าเจ้าฟ้าครามน่ะสวมหนังแกะมาตลอด!
“อึดอัด” ผมพึมพำเบาๆ ตอนที่เขาขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
“ครับ”
“ไม่มีคำอื่นจะพูดรึยังไง”
“เปล่าครับ” เจ้าเด็กนั่นหันมา “ก็ยังไงผมก็ไม่คิดจะขยับอยู่แล้ว...”
“ฟ้าคราม” ผมเรียกชื่อเขาเสียงแข็ง “ผมอายุมากกว่าคุณนะ”
“อา นั่นสินะ” เขาพยักหน้า แต่ไม่มีทีท่าจะขยับไปเลยแม้แต่นิดเดียว ซ้ำร้ายยังหันมาพูดจาหมาๆ ใส่ผมอีกต่างหาก “แต่คุณเพชรก็น่าจะทันเพลงเด็กกว่าแล้วไงนี่ครับ”
“นี่!” ผมตั้งใจจะก่นด่าเขาต่อเสียนิดหากแต่เสียงออดดังขึ้นมาก่อนคำด่าที่คิดๆ เลยเป็นหมัน “...พระพายมาแล้ว” ผมพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะหันไปมองเขาที่ยักคิ้วหลิ่วตา “รอดไปนะ”
“ฮิๆ”
ผมรู้สึกว่าสกิลการกวนตีนของฟ้าครามมันเพิ่มขึ้นอย่างพรวดพราดไปรึเปล่า!
แต่สิ่งที่ทำได้คือการเบ้ปาก ส่งเสียงจิ๊ในลำคอก่อนที่จะเดินลุกขึ้นจากโซฟาไปที่ประตูบ้าน เห็นหลานยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมๆ กับคุณปฐพี
พ่อของหลานยิ้ม “รถใครเหรอครับ”
“...” ผมเงียบ
ผมไม่รู้จะหยิบคำตอบไหนมาตอบเขาดี ตอบอะไรไม่ถูกเลย ผมรู้ว่าคุณปฐพีถามด้วยความสงสัยจริงๆ ในเมื่อผมเป็นผู้ชายวัยเฉียดสามสิบที่ไม่เคยซื้อรถมาขับเลยแม้แต่นิดเดียว
คุณปฐพีเอียงคอนิดหน่อยอย่างสงสัย คล้ายจะทวงคำตอบ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรเสียงเรียกข้างหลังก็ดังขึ้นมาก่อน
“พระพาย!”
“อ้าว พี่ฟ้าขา” หลานทำหน้างง “ทำไมพี่ฟ้ามาอยู่ที่นี่ล่ะคะ?”
...พลาด
คำหนึ่งลอยขึ้นมาในหัวของผมอย่างรวดเร็ว และมันก็ลอยขึ้นมาบนใบหน้าของคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากบ้านด้วยเหมือนกัน ผมทำอะไรไม่ถูก แต่ไม่ทันที่จะพูดอะไรฟ้าครามก็สะกิดไหล่ผมให้รู้สึกตัว ผมจึงเดินไปเปิดประตูบ้านให้สองพ่อลูกเดินเข้ามา
“คุณเพชร...” คุณปฐพีเอ่ยปากขึ้นมาคล้ายจะพึมพำ
“ครับ?” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ไม่ได้คิดจะอธิบายอะไร แต่ถ้าหากเขาถามก็คงจะต้องตอบไปตรงๆ (แต่คงต้องยกเว้น ‘เรื่องบนโซฟา’ เมื่อคืนไปก่อน)
เขาไม่ได้ถามแต่แววตาเคลือบแคลงความสงสัยอยู่เต็มเปี่ยม
“พระพาย เข้าบ้านก่อนลูก” ผมเบี่ยงเบนประเด็นด้วยการอุ้มพระพายขึ้นมา “โฮ่... ทำไมวันนี้ตัวหนักจัง คุณพ่อขุนให้อ้วนเหรอ” แกล้งแซวตามประสา แกก็ไม่ได้ตัวหนักอะไรขนาดนั้นหรอก
“ใช่ค่า” พระพายเหมือนลืมฟ้าครามไปแล้ว “คุณพ่อให้พระพายกินนู่นกินนี่เยอะไปหมดเลย พระพายล่ะกลัวอ้วน”
“รีบคิดนะเรา” ผมเอาหน้าผากชนหน้าผากแกเบาๆ พลางเดินเข้าบ้าน โดยมีฟ้าครามเปิดประตูให้
“ฮิๆ” หลานหัวเราะคิกคัก
ผมรู้... ทุกอย่างดูดี ไปได้สวย
แต่มีอะไรบางอย่างทำให้ผมกังวล
คล้ายว่าสิ่งนั้นจะเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของคุณปฐพี
--------------------------
อุ๊ย ปัญหา
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ... คือสัปดาห์สอบก็หาย
สัปดาห์หลังสอบดันเหนื่อยแล้วมีงานโรงเรียนอีก (พรุ่งนี้ค่ะ) เลยไม่เสร็จสักที
ปล. คุณปฐพีผู้โดนด่ากำลังจะกลับมา กร๊ากกกก
-
คุณปฐพีเค้าก็แอบสงสัยสินะว่านี่คือว่าที่ปั๋วของเพชร :z1:
-
ถึงปฐพีมันจะสงสัย แล้วเราจะไปแคร์มันทำไมล่ะ
เรื่องส่วนตัวของเรานี่นา แล้วจะกังวลไปเพื่อ????
-
ขอบคุณค่า.
-
แหม่ ก็บอกไปสิคะคุณเพชรว่าพี่เลี้ยงเด็กอยากเจอพระพายเลยมารอ จะยากอาร๊ายยยยย :katai3:
ตอนนี้ฟ้าแอบน่าหมั่นไส้ รู้เลยว่ามีความสุขสุดๆ
รอตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
คุณเพชรจะบอกว่าไงน้าาา :hao7:
-
คุณปฐพีจะสงสัยทำไม คร้าาาาาาาาาาาาา
นึกว่าคุณเพชรจะไม่รอดซะแล้ว เซงเลย ฮ่าาาาาาาาาา
-
คุณปฐพี ก็มีคุณหมออยู่เห็น ๆ
ทำไมคุณเพชร จะมีคุณฟ้าไม่ได้
สงสัยทำไม :hao4:
-
เค้าไม่สงสัยหรอก แค่หึง
๕๕๕๕๕๕
-
ถ้าไม่มีคุณหมอ คงคิดว่าคุณปฐพีหวงคุณเพชรนะเนี่ย
เอะ รึจริงๆ ก็แอบหวงอยู่
-
ฟ้าครามเดินเครื่องจีบเต็มที่เลยอีกไม่นานคุณเพชรต้องยอมรับรักแน่ ๆ
-
สงสัยอะไร ปัฐพี ตัวเองก็มีเมียเป็นผู้ชาย ยังจะมาสงสัยอีก เรด้าไม่กระดิกหรออออ :hao3:
ให้พี่เพชรเค้าโดนน้องฟ้าครามกินซะดีๆ อย่าไปขวางเค้าเลยเดวของจะเข้าตัวนะพ่อ
-
:เฮ้อ:
การหนีหัวใจตัวเอง มันช่างเจ็บปวดนะ
สงสารคี จังเลย
:กอด1:
อะ... สุขสันต์วันแม่เช่นกันน้า..
-
เมื่อไหร่พี่พีจะรู้ใจตัวเอง หรือรู้ตัวน๊าาาาา
มาสั่นจังเลย >< กอดๆๆ
-
สงสารคุณหมอ...คุณปฐพีนี่เป็นผู้ชายยังไงน้าา น่าหมีั่นไส้จัง
-
ทำไมไม่คุยกันดีๆ ละค๊าาาาา
-
:L1:
-
พี่พีก็ใช้พระพายมาเป็นข้ออ้างหาพี่เลี้ยงสิ อิอิ
-
ไม่รู้สิทำไมอ่านแล้วไม่จิ้นไม่เชียร์พีกับอัคคีก็ไม่รู้ อยากให้อัคคีไปเจอคนดีๆก่านี้(ซึ่งมีอยู่มาก)
หรืออาจจะเพราะเราเกลียดขี้หน้าหรืออคติกับพีตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ ซึ่งเราว่าพีมันเป็นพ่อที่โคตรแย่
ที่รู้ว่ายัยเมียใหม่มันทำร้ายร่างกายลูกแต่ก็ปล่อยให้มันทำคือไม่ปกป้องลูกอ่ะ แล้วมันจะปกป้องอัคคีได้ไง
เห็นเมียใหม่ดีกว่าลูกตัวเอง แม้ตอนหลังจะดีขึ้น แต่มันก็อดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้อยู่ดี
ปล่อยให้มันโสดคนเดียวเปล่าเปลี่ยวใจไปเถอะ ต่างคนต่างอยู่นี่แหละดีแล้ว
-
อ่านคู่นี้ทีไรแล้วแบบ
เฮ้อออ อึมครึม :เฮ้อ:
-
เจ็บจุง
-
มันน่าโมโหจิงๆกะพีเนี่ยไม่ชัดเจนซักอย่าง
อยากจะคุยก็ทำเป็นอึกอักอยู่น่านละ :เฮ้อ:
-
รู้สึกว่าอัคคีไม่เหมาะกะปฐพี
คนอย่างปฐพีเหมาะจะมีคนดูแลมากกว่า
ดูไม่ค่อยมี power สมควรโดนกด
-
แว๊บเข้ามาอ่านแล้วเราก็หายไปนาน ... มาก =..=
สวัสดีอีกครั้งค่า กลับมาไล่อ่านใหม่ ฮ่าๆๆ เพราะตัวเองหายไปนานมากๆเลย
และก็เข้าสู่ช่วงศึกษาดูใจ(ใช้คำนี้ได้รึเปล่า หรือเกินคำนี้ไปแล้ว แหะๆ)ของคุณเพชรกะฟ้าคราม กันแล้ว :hao3:
เรายังคงติดตามพี่พีกับคีแบบเกาะติด เราชอบคู่นี้นะถึงเขาจะดูไม่ค่อยคลิกกันเท่าไหร่
เข้มแข็งไว้นะหมอคี o7 คุณปฐพีก็นะ :ling1:
-
แฮ่...อ่านแล้ว หนักๆกับคู่คุณหมอจริงๆๆๆ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 25
“สัตว์เลี้ยงสักตัว”
พระพายไม่มีของเยอะ... เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องรีบเก็บของเพื่อเตรียมให้แกย้ายบ้าน
คุณปฐพีไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านของเขากับบ้านของผมบ่อยขึ้น ส่วนใหญ่จะมาพาพระพายไปบ้านนู้น หรือไม่พวกเราสามคนก็ไปทานอาหารด้วยกัน คุณปฐพีชวนผมไปบ้านของเขาหลายครั้งนะ แต่ผมไม่คิดจะไปเหยียบที่นั่นหรอก ไม่ได้เกลียดอะไร... แค่บางทีก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก
พี่เพลงได้ยินหล่อนต้องฆ่าผมแน่ หล่อนจะแว้ดว่า ‘บอกแล้วใช่มั้ยว่าเขาไม่ได้แย่ ไม่ได้ทิ้งพี่ จะไปจงเกลียดจงชังอะไรเขา’
…อันที่จริงจะใช้คำว่าเกลียดไม่ได้หรอก ผมแค่เหม็นขี้หน้าเขาเฉยๆ
อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน คุณปฐพีมาหาพระพายตอนเช้าทั้งๆ ที่เป็นวันธรรมดา มาแบบไม่บอกล่วงหน้าจนผมต้องโทรไปบอกให้ฟ้าครามพักงาน
[เอ๋... พักงานเหรอครับ]
“อือ” ผมพยักหน้าส่งๆ เหลือบตามองคุณพ่อเล่นกับหลานที่ยังไม่ตื่นดี “ไม่ต้องมานะวันนี้”
[งั้นผมก็อดเจอหน้าคุณเพชรสิครับ]
พูดจาแบบนี้อีกแล้ว
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ “เออน่ะ”
[คุณเพชรเริ่มพูดเสียงแข็งกับผมแล้วอ่า]
“อย่ามา” ผมพูดสั้นๆ เมื่อคุณปฐพีหันมามองผมและเลิกคิ้วนิดหน่อยเหมือนกับเริ่มสงสัยแล้วว่าผมคุยกับพี่เลี้ยงเด็กทำไมเยอะแยะ “แค่นี้ก่อนนะ”
[คะ...!] เขาคงจะเรียกคุณเพชรแต่ผมกดตัดสายก่อน
พ่อน้องพระพายยิ้ม “สนิทกับฟ้าครามดีเนอะ”
“มั้งครับ” ผมพยักหน้าส่งๆ “แล้ววันนี้คุณมาหาพระพายทำไมเหรอ” ตอนแรกจะใช้คำว่า ‘งานการไม่มีทำรึยังไง’ แต่ดูเหมือนจะไม่สมควรเลยถามไปแบบนั้น
“ผมนัดคนช่วยรีโนเวทห้องให้พระพายน่ะ เลยว่าจะให้แกไปดูเองสักหน่อย”
“รีโนเวท?” หลานทวนเสียงง “คล้ายๆ รีโมทรึเปล่า”
“เปล่าจ้ะ” คนเป็นพ่อก้มไปตอบลูกด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวพระพายไปอยู่บ้านพ่อ จะได้มีห้องที่ตัวเองเลือกไง”
ผมส่ายหน้ากับพ่อบุญทุ่ม จริงสินะ... เดิมทีพระพายอยู่บ้านเขาอาจจะไม่มีห้องเป็นของตัวเอง แต่ถึงมีก็คงไม่ได้เลือกอะไรเองอยู่ดี
“วันหลังจะมาก็บอกก่อนสิครับ” ผมตำหนิเสียงเข้ม
“ขอโทษจริงๆ นะ” คุณปฐพียิ้มเจื่อน “เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งที่บริษัทล่ะกัน”
ผมเหลือบมองนาฬิกา จะปฏิเสธไปก็ใช่เรื่อง วันนี้ผมออกจากบ้านสายกว่าทุกวัน ดีไม่ดีต้องรอรถเมล์ที่ไม่แน่นอนของประเทศไทยอีก ต้นเหตุที่ทำให้ผมออกสายก็มีแค่คุณปฐพี ให้เขาจ่ายด้วยค่าน้ำมันเสียหน่อยจะเป็นอะไรไป
“ผมชักอยากซื้อรถแล้วสิ” ผมเปรยเบาๆ ขณะเดินมาขึ้นรถของพ่อลูกสอง
“เดี๋ยวผมจะถามคนรู้จักให้ละกันนะ” ...ดี “คุณเข้างานกี่โมง”
ผมบอกเวลาไปตามจริง ถึงออกจากบ้านสายยังไงก็ไม่น่าจะเลทอะไรนักหนาเลยไม่ได้กำชับเขาไป ส่วนหลานที่ขึ้นรถมาด้วยพอหัวถึงเบาะปุ๊บก็หลับปั๊บ สงสัยจะยังสะลึมสะลือไม่หาย
“แล้วให้รีโนเวทตอนนี้ จะทันก่อนหลานย้ายไปเหรอครับ” ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแกหลับ
“น่าจะ” คุณพ่อของพระพายพยักหน้า “ถึงจะใช้คำว่ารีโนเวท ผมว่าจริงๆ แล้วก็แค่โละของเก่าทิ้งแล้วเอาเฟอร์นิเจอร์ใหม่เข้ามามากกว่า”
“แล้วเรื่องคุณลดา...”
ผมถามไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ คุณปฐพีก็สวนขึ้นมาก่อน “เรียบร้อยแล้วครับ”
“...”
แกหันมายิ้ม “อันที่จริงก็จ่ายไปนิดหน่อยน่ะ” ผมกลอกตาไปมา คิดในใจว่า ‘นิดหน่อย’ ของเจ้าของธุรกิจหลายต่อหลายรุ่นของเขาคงไม่ใช่ ‘นิดหน่อย’ ของพนักงานบริษัทต๊อกต๋อยแบบผมแหงๆ
“หล่อนไม่เอาลูกเหรอครับ”
“ถึงหล่อนจะเอาผมก็ไม่ยอมอยู่ดี” คุณปฐพีพึมพำเบาๆ แต่ดังพอที่ผมจะได้ยิน “คนแบบนั้นเป็นแม่คนไม่ดีหรอก... ไม่เหมือนเพลง”
ผมไม่ตอบ อันที่จริงต้องใช้คำว่าไม่รู้จะตอบอะไร ดูคุณปฐพีจะจริงจังเรื่องเหล่านี้มากขึ้น ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แม้จะยังอดเคืองใจไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เมียใหม่ของเขา (ตอนนี้เป็นเมียเก่าคนที่สองไปเสียแล้วสินะ) ทำให้พระพายตกบันไดยังทำอะไรไม่ได้ถึงขั้นเรียกผมให้มาดูแลแก ทีอย่างนี้ล่ะถึงมาคิดได้หรือยังไงนะ
ผมไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก บทสนทนาของเราจบลงแค่นั้น ไม่นานรถของเขาก็มาจอดหน้าบริษัทพอดี
“ขอบคุณมากครับ” ผมขอบคุณตามมารยาทก่อนที่จะเดินลงรถเดินเข้าบริษัททันที
สองเท้าพาตัวเองมาที่ตรงหน้าลิฟต์ก่อนที่จะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นพอดี
ผมทำหน้าไม่ถูก แต่หล่อนเห็นผมก่อนและหันมายิ้มให้
“ไม่ได้คุยกันนานเลย” ปลายรุ้งทักทาย
“ไม่นานขนาดนั้นหรอก” ผมหัวเราะเสียงแห้งเล็กน้อย
ตอนนั้นก็ไม่คิดหรอก... แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกผิดกับเธอหน่อยๆ ที่ปฏิเสธเธอไปเพราะตัวเองแอบหวั่นไหวกับผู้ชายด้วยกัน
“ฮันแน่ เดี๋ยวนี้มีคนมาส่งนะ” หล่อนหรี่ตา ทำท่าเหมือนจะจับผิด
“พ่อพระพายน่ะ” ผมตอบไปตามจริง
“อ๋อ” พอได้ยินคำตอบเช่นนั้นปลายรุ้งก็พยักหน้า “จริงสินะ ได้ยินว่าหลานจะย้ายออกงั้นเหรอ”
“ใช่ ให้ไปอยู่กับพ่อเขา”
“ก็อาจจะอิสระขึ้นมาหน่อย” เธอยิ้ม จังหวะเดียวกับที่ลิฟต์มาพอดี เราจึงเดินขึ้นไป ผมกดชั้นที่พวกเราต่างทำงานด้วยกันให้ “แต่ว่านะ... เพชรอาจจะอยากได้คนผูกมัดก็ได้”
“อะไรนะ”
“แค่คิดน่ะ” หล่อนหันมายิ้ม “เพชรเป็นประเภทรักอิสระถ้าไม่เจอใครที่ใช่สินะ”
“...ไม่รู้สิ” ผมตอบเสียงแผ่ว
หล่อนเป็นผู้หญิงฉลาด ก่อนหน้านี้คุยๆ กันผมเลยไม่ได้สังเกต แต่คิดไปมาแล้วเธอเองก็เหมือนกับพี่สาวผมไม่ใช่น้อย ไม่สวยจัด ไม่ได้โดดเด่น แต่ฉลาดเป็นกรดแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบ แต่ถ้าคบทีย่อมเลือกให้เป็นคนที่จริงจัง ไม่ใช่คนประเภทไปเล่นๆ ด้วย
“แล้วนี่ก็กลายเป็นอยู่คนเดียวเหรอ”
“อื้อ”
“ลองหาสัตว์เลี้ยงมั้ย?” คำพูดของผมทำให้หล่อนเลิกคิ้ว “จะได้ไม่เหงาไง”
ผมเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง
ปลายรุ้งหันมาทำหน้างง “หัวเราะอะไรน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบยิ้มๆ “เอาไว้จะคิดดูล่ะกัน”
...ขืนบอกปลายรุ้งไปหล่อนอาจจะหัวใจวายตายก็ได้นะ
แต่ผมคิดว่าตัวเองมีลูกหมาอยู่แล้วหนึ่งตัว... แถมเป็นลูกหมาตัวผู้น่ารักขี้อ้อนเสียด้วย
ผมเห็นด้วยกับปลายรุ้ง ความคิดว่าจะเอาสัตว์มาเลี้ยงเข้าท่าไม่ใช่น้อย
พอวันเสาร์ที่คุณปฐพีบอกว่าไม่ว่าง (เออ ไม่ว่างบ้างเถอะ ทำตัวเหมือนคนว่างงานมาหลายวันแล้ว) ผมก็เอ่ยปากชวนหลานไปจัตุจักรเพื่อมองหาสัตว์มาเลี้ยงเสียหน่อย
“หนูอยากเลี้ยงแฮมสเตอร์!” หลานร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อผมพูดออกมาเช่นนั้น
“น้าเพชรต่างหากที่อยากเลี้ยง” ผมแก้ด้วยรอยยิ้ม
“แล้วน้าเพชรอยากเลี้ยงอะไรล่ะคะ”
ผมกรุ่นคิดไปชั่วครู่ ตอนแรกผมอยากเลี้ยงสุนัขหรือแมว แต่คิดๆ ไปก็สงสารมันเพราะผมไปทำงานแต่เช้า กลับมาก็เย็น เพราะฉะนั้นพวกสัตว์ใหญ่ๆ เลยถูกตัดไป เรื่อยไปจนถึงกระต่าย ผมก็กลัวว่ามันจะซึมเศร้าเหงาหงอยไปเหมือนกัน
คิดๆ ไปแล้วก็คงเหลืออยู่ไม่กี่อย่าง “ปลาล่ะมั้ง...”
หลานทำหน้าตกใจ “ทำไมต้องปลา!”
“น้าชอบ” ผมยิ้ม แม้ในใจจะถามตัวเองว่าทำไมต้องปลา เอาน่ะ... ปลาหมอ ปลากัด ปลาทอง ปลาหางนกยูง มีให้เลือกเยอะไป
“รู้แล้ว” หลานเอากำปั้นทุบลงบนมืออีกข้างเบาๆ ดูเป็นการคิดออกที่มีจริตเสียเหลือเกินหลานผม “น้าเพชรเอามาขุนให้อ้วนแล้วกินใช่มั้ย!” ผมหัวเราะ แต่พระพายไม่หยุด “ก็น้าเพชรชอบปลาทอด ปลาเกรียมๆ ทอด!”
“คิดแต่เรื่องกิน” ผมฟัดแก้มยุ้ยๆ ของแกอย่างหมั่นเขี้ยว
หลานหัวเราะเอิ้กอ้ากด้วยรอยยิ้ม
พวกเราจัดการไปเตรียมตัว ผมไม่ลืมที่จะหยิบหมวกไว้กันแดดสำหรับพระพาย กลัวว่าผิวขาวๆ ของแกจะหมอง ขณะที่พวกเรากำลังจะออกเดินทางโทรศัพท์ผมก็สั่น
‘คุณเพชรอยู่บ้านมั้ยครับ’
ประจำ... ฟ้าครามนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนั่นมีตาทิพย์หรืออะไรถึงส่งไลน์มาถูกเวลาขนาดนี้
‘กำลังจะไปจัตุจักร’ ผมพิมพ์ตอบไปตามจริง
อักษรว่า Read ขึ้นมาทันทีที่ข้อความถูกส่งออกไปก่อนที่จะตามมาด้วยคำถามของพี่เลี้ยงเด็ก ‘ไปทำไมล่ะครับ’
‘หาสัตว์มาเลี้ยง’
เขาไม่ได้พิมพ์อะไรตอบผมมา หากแต่เปลี่ยนเป็นสายเรียกเข้าแทน ผมส่ายหน้าก่อนที่จะกดรับ ฟ้าครามกรอกเสียงทันที [จะเลี้ยงสัตว์เหรอครับ]
“อื้อ” ผมตอบส่งๆ ขณะรอหลานเข้าห้องน้ำ “ทำไม”
[ผมปะ...]
ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะพูดออกมาว่า ‘ผมไปด้วยได้มั้ย’ แต่จู่ๆ เขาก็เงียบไป ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจ สุดท้ายเขาก็พูดออกมา
[เลือกสัตว์ให้สนุกนะครับ]
“ขอบใจมาก” ผมตอบเบาๆ “แล้วที่โทรมานี่...”
[ผมตั้งใจจะขอเสนอหน้าไปด้วย แต่ว่านะ คิดไปคิดมาให้คุณเพชรไปเที่ยวกับพระพายดีกว่า] ฟ้าครามตอบกลับมาแบบนั้น นั่นเป็นคำตอบที่เรียกรอยยิ้มของผมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ขอบใจมาก” ผมพูดคำเดิมอีกที
[อ๊ะ แล้วก็] คนปลายสายส่งเสียงเหมือนนึกอะไรออก [คุณเพชรอย่าไปหลงหมาน้อยตัวไหนมากกว่าผมนะครับ] แล้วเขาก็ตัดสายไปในทันที
เป็นคำพูดที่ทำให้ผมขำค้างเลยทีเดียว ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะกล้าพูดแบบนี้
เห็นมั้ยล่ะ... ฟ้าครามเป็นหมาน้อยจริงๆ ด้วย
หมาน้อยขี้หวงเสียด้วย
พวกเรามาถึงจัตุจักรประมาณเที่ยงเศษๆ เป็นเวลากำลังดีที่จะหาข้าวเที่ยง พระพายเป็นเด็กทานง่าย อาหารข้างทางแกก็กินได้สบายเพราะงั้นผมเลยไม่ค่อยเป็นห่วงเธอเท่าไหร่
“อยากไปพิพิธภัณฑ์เด็กมั้ย” ผมถามหลังเราทานข้าวเสร็จ
หลานกรุ่นคิดไปนิดหน่อย “น้าเพชรไปกับพระพายมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะค่ะ”
“งั้นพระพายไม่ไป” หลานว่างั้น ปากหวานไม่พอยังเดินมาคล้องแขนผมทั้งๆ ที่ตัวแทบจะคล้องแขนผมไม่ถึงด้วยซ้ำไป
“จ้าๆ” ผมพยักหน้า ลูบหัวแกอย่างเอ็นดู
วันนี้ที่นี่คนเยอะเหมือนกัน แต่ก็ใช่ว่าจะเบียดจนเดินไม่ได้เสียเมื่อไหร่ ผมจับมือพระพายแน่น
“อย่าให้หลงนะคะ” ผมพูดกับหลาน “ตัวเล็กๆ แบบนี้ หลงไปแย่เลย หาไม่เจอแหง”
“งั้น...” หลานเอียงคอ “น้าเพชรซื้อไอติมให้พระพายหน่อย พระพายจะได้อ้วนๆ ตัวใหญ่ๆ” แกว่างั้นแล้วชี้ไปทางรถไอติมตรงหน้า
ผมหัวเราะ คิดว่าแกช่างอ้อนให้ซื้อขนมให้กินได้อย่างน่ารักที่สุดเท่าที่เคยเจอมา สุดท้ายก็ซื้อให้ พระพายเลือกไอติมโคล่า ผมเองก็ซื้อมากินแท่งหนึ่งเหมือนกัน พวกเราเดินไปเรื่อยๆ เพราะตรงนี้ยังมีแต่สัตว์จำพวกสุนัขขายผมเลยไม่สนใจนัก
“น้าเพชรอยากได้ปลาอะไร” จู่ๆ หลานก็ถาม
“แล้วพระพายอยากได้ปลาอะไร”
“ปลาฉลาม!” คำตอบของหลานทำให้ผมหัวเราะกับคำพูดซื่อๆ นั่น “น้าเพชรหัวเราะทำไม พระพายจริงจังนะ”
“น้าไม่มีความสามารถพอที่จะให้พระพายเลี้ยงได้จริงๆ” ผมว่าขำๆ “น้าคงดูพวกปลาหางนกยูงล่ะมั้ง โอ๊ะ” ผมสะดุดตาเมื่อข้างทางมีร้านปลาอยู่ “น้าเข้าร้านนี้ดีกว่า”
“ไปด้วยๆ” หลานเดินตามผมยิ่งกว่าลูกเป็ดเดินตามแม่เสียอีก
ผมดูไปเรื่อยๆ มีคนขายเข้ามาถามว่าผมอยากได้แบบไหน “เอาแบบที่ดูแลง่ายๆ น่ะครับ”
เขาทำน่างุนงง ถามผมว่าจะเลี้ยงปลาหมอสีมั้ย ผมเองก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่แค่คิดว่าน่าจะเอามาเลี้ยงแก้เหงา ผมเลยตัดสินใจอะไรไม่ค่อยถูก สักพักเขาก็เปลี่ยนมาแนะนำปลาที่ชื่อว่าเรดเทลที่หัวแบนๆ ตัวกว้างๆ แต่เขาก็บอกว่ามันกินปลาเล็กด้วยกันอีก ไอ้เราก็ไม่อยากทำบาปเลยยิ้มๆ ปฏิเสธไปนิ่มๆ
“เดี๋ยวผมมาดูใหม่ละกันนะครับ” เจ้าของร้านยิ้มตอบแบบเจื่อนๆ ประมาณว่าลูกค้าหายไปคนแล้ว “พระพายไปกัน...” ผมชะงัก เมื่อเห็นว่าหลานไม่ได้อยู่กับตัวเอง
ก่อนที่ผมจะรีบมองซ้ายมองขวา เดินตามทั่วร้านก็ไม่เห็นว่าร่างของหลานจะไปอยู่ไหน
ใจผมตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
...พระเจ้า พระพายหายไปไหน!
---------------------------------------------------
หายไปร่วมเดือนกว่าเลย ขอโทษค่ะ T_______T
คืองานเยอะจริงอะไรจริง เหมือนจะตาย นี่ปิดเทอมแล้วเลยแวบๆ มาได้
ปิดเทอมวันแรกก็มีเรียนพิเศษแล้วค่ะ แงงงงง เรียนยาวเลย
ขอโทษที่หายไปนานๆ ด้วยนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ
-
หายไปนาน กลับมาต่ออุตส่าห์ยิ้ม ๆ
แต่ก็ต้องตกใจ ที่พระพายหายไป
หายไปไหน
:serius2: :serius2:
-
โหยยยยยย หลังจากมาม่าเสร็จก็ต่อด้วยน้องพระพายหายสินะ!!!
โอ๊ยยยยย ชีวิตพี่เพชร :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
อ้าว พระพายหายไปไหน
:sad4:
-
พระพายหายไปหนายยยยย :katai1:
-
ไชโยมาต่อแว้วววว
-
พระพายไปไหนละลูก
-
พระพายโดนลักพาตัวแน่เลย
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
พระพายยยยยยย
หนูหายไปไหนเนี่ยลูก
น้าเพชรตกใจหมดแล้ว
-
เพชรกัดคุณปฐพีตลอดเลย แอบขำ
แต่พระพายหายไปไหน เผลอแวบเดียวเอง วิ่งซนเหรอลูก :serius2:
-
พระพาย ไปไหนล่ะค้า
-
ซวยแล้วหลานหาย
-
หวังว่าคงไม่โดนลักพาตัวนะ
-
อ้าว!!พระพายหาย........หายไปไหน สาวน้อย
ว่าแต่คุณเพชรไม่ต้องหาสัตว์มาเลี้ยงหรอก ก็มีน้องหมาแล้ว ก็เอาน้องหมาเข้าบ้านสิคะ จะได้ไม่เหงา คึคึ
-
น้องหมา..หงอยแย่เลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พระพายลูกหายไปไหนนนน :ruready :ruready :ruready
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 26
“ผู้ชายมั่นหน้า”
ผมไม่เคยนึกหวาดกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน หมายถึงเคย... แต่นั่นมันนานมากแล้ว
ทันทีที่ผมรับรู้ว่าพระพายหายผมรีบเดินเข้าไปถามเจ้าของร้านทันที “เห็นหลานของผมมั้ยครับ!”
เจ้าของร้านทำหน้าตกใจ ก่อนที่จะส่ายหน้า
เพียงเท่านั้นผมก็พุ่งตัวออกจากร้านทันที ในหัวกำลังคิดว่าแถวนี้มีสถานที่ใดที่พระพายจะไป มองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ร้านขายสัตว์เลี้ยงจำพวกสัตว์น้ำ ไม่ใช่สิ่งที่หลานชอบเสียหน่อย
โธ่เว้ย พชร คิดสิ คิด!
ผมรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึมออกตามกาย มองซ้ายมองขวา ไม่มีที่ใดเลยที่ผมคิดว่าเป็นสถานที่ที่หลานจะไป แถมหลานไม่เคยจะไปไหนไม่บอกผม ผมกำชับแกตลอดว่าเวลาไปไหนให้บอกผมก่อน
กรามของผมขบเข้ากันแน่น พระพายไม่มีโทรศัพท์มือถือ ผมไม่มีทางติดต่อหลานได้แน่ๆ
พอคิดเช่นนั้นผมก็รีบเดินไปในทางที่เดินผ่านมา ถามใครว่าเห็นเด็กวัยประมาณสี่ขวบเดินผ่านมาทางนี้บ้างมั้ย แต่ผลที่ได้เหมือนกันหมดคือการส่ายหน้า
ผมรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ พระพายไปไหน พระพายอยู่ที่ไหนและ...เกิดอะไรขึ้น...
ความกลัวเข้าเกาะกุมทุกอณูของหัวใจ ผมกำหมัดแน่น น้ำตาแทบไหลออกมาเป็นสาย แต่สิ่งเดียวที่ต้องทำตอนนี้คือการหาตัวพระพายก่อน
บ้าเอ๊ย.. ทำไมตอนนั้นผมไม่จับมือแกไว้แน่นๆ
ถ้าพระพายเป็นอะไรไปจะทำยังไง!
ผมวิ่งไปถามผู้คนตลอดสองข้างทาง ไม่มีใครให้คำตอบที่ทำให้ผมใจชื้นได้เลยแม้แต่น้อยจนกลับมาที่ร้านเดินซึ่งผมหลงกับพระพาย
“หลานผ่านมามั้ยครับ”
เจ้าของร้านส่ายหน้าอีกครั้งด้วยแววตาเสียใจ “เอาเบอร์ติดต่อมาครับ ถ้าผมเห็นผมจะโทรไปบอก”
“ขอบคุณมากครับ”
ผมให้เบอร์เขาไปก่อนที่จะถามเขาว่าการติดต่อประชาสัมพันธ์ติดต่อได้ที่ใด เขาบอกว่าให้ไปหาป้อมยามเพื่อที่จะให้ติดต่อ ผมไม่รีรอ ถามทางแล้ววิ่งไปที่นั่นทันที
ผ่านไปราวสิบนาทีตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่าพระพายหลงไป แต่ผมรู้สึกเหมือนเป็นสิบชั่วโมง ในหัวคิดไปต่างๆ นานาว่าถ้าเกิด...เกิดเหตุร้ายกับหลาน... ผมจะเอาอะไรไปสู้หน้าคุณปฐพี สู้หน้าพี่เพลงบนสวรรค์ ผมรู้สึกกลัวมากจริงๆ เหนือสิ่งอื่นใดผมขอให้หลานปลอดภัย
ราวๆ ห้านาทีเพราะผมวิ่งมาที่ป้อมยาม หลังผมชุ่มเหงื่อเพราะความเหนื่อยและความหวาดกลัวปะปนกันไป
“พี่ครับ...” ผมกำลังจะเอ่ยปากทักพี่ยาม แต่ได้ยินเสียงประกาศเสียก่อน
‘คุณพชร คุณน้าของน้องพระพาย น้องพระพายรออยู่บริเวณ...’
“น้าเพชร!”
เสียงที่คุ้นหูของเด็กน้อยตะโกนขึ้นเสียงดัง
“พระพาย...” ผมเอ่ยเสียงอ่อนเมื่อเห็นหลานโผล่มาจากด้านหลังของพี่ยาม “โอ๊ย ไปไหนมาคะ น้าตกใจ...ฮึก”
น้ำตาผมรื้นขึ้นมานิดหน่อยเมื่อได้กอดหลาน
เมื่อกี้ผมกลัวจริงๆ นะว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับพระพายผมจะอยู่ยังไง ถ้าหากผมไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้กอดแกแล้ว ใจผมจะสลายถึงเพียงไหน
“คุณพชรเหรอครับ” พี่ยามถามผมด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ
“ใช่ค่า นี่หน้าเพชรของหนู” คนตอบคำถามกลับเป็นหลานด้วยซ้ำ
ผมอุ้มพระพายขึ้นมากอดแน่นด้วยความหวาดกลัวกับเหตุการณ์เมื่อกี้ พี่ยามยังทำหน้างุนงงอยู่นิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ได้แค่เอ่ยปากเตือน
“คราวหลังระวังด้วยนะครับ”
“ครับ ขอบคุณพี่มากๆ นะครับ” ผมพูดคำขอบคุณไม่ขาดปาก รู้สึกขอบคุณจริงๆ
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย น้องฉลาด วิ่งมาหาผมเอง”
พอได้ยินแบบนั้นผมก็ดันพระพายมามองหน้า หลานส่งยิ้มกว้างให้ผม พูดคำที่ทำให้ผมน้ำตาคลอ
“ก็น้าเพชรเคยบอกพระพายไงว่าถ้าหาน้าเพชรไม่เจอให้มาหาพี่ยาม”
“...โอ๊ย ให้ตาย”
ผมพึมพำเบาๆ กับคำพูดของแก ขอบคุณที่พระพายเป็นเด็กฉลาด วันนี้ผมไม่ได้พูดคำนี้ด้วยซ้ำ ความรู้สึกผิดยิ่งเกาะกุมผมมากกว่าเก่าเสียอีก
หลานอายุเท่านี้ยังมีสติมากกว่าผมเสียอีก ผมรึวิ่งวนเป็นคนบ้า ทำไมไม่คิดให้ได้เร็วกว่านี้
“ไปไหนมาลูก น้าตกใจหมด” ผมถามด้วยความเป็นกังวล
หลานทำหน้าบึ้ง “พระพายไปทิ้งไม้ไอติมแป๊บเดียวน้าเพชรก็หายไปแล้ว!” พูดจบผมก็เขกกะบาลแกไปทีหนึ่ง
“ทำไม่บอกน้าล่ะ”
“...”
“พระพาย” ผมเรียกชื่อหลานเสียงเข้ม
สุดท้ายหลานก็ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด พูดออกมาเบาๆ แต่ดังพอที่จะทำให้ผมได้ยิน “พระพายขอโทษค่ะ” พอได้ยินเช่นนั้นผมก็ลูบหัวแกเบาๆ
พระพายเล่าต่อว่าแกเห็นว่าผมดูปลาอยู่เลยเดินออกมาทิ้งขยะ แต่หาถังขยะไม่เจอเลยเดินไปถามคนอื่นว่าถังขยะอยู่ไหน พอเดินไปทิ้งปุ๊บกลับมาก็ไม่เจอผมแล้ว เราคงคลาดกัน หลังจากนั้นแกก็เดินออกมาจากร้านเดิม (ผมไม่ซื้อปลาแม่งล่ะ ไหนบอกไม่เจอหลานวะ) เดินถามหาพี่ยาม แล้วมีคนใจดีช่วยพามาส่งที่นี่ให้
“เก่งมากลูก” ผมเอ่ยปากชม “แต่คราวหน้าจะไปไหนบอกนะ ถ้าหากันไม่เจออีกจะทำยังไง” ผมตำหนิแกเสียงอ่อน หลานพยักหน้า ผมพ่นลมหายใจ ต้องขอบคุณพี่เพลงที่สอนพระพายมาดีจริงๆ นั่นแหละ “เอาล่ะ... กลับบ้านกันมั้ยคะ”
หลานเอียงคอ “น้าเพชรไม่เอาปลาแล้วเหรอ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“แต่พระพายอยากดูอีกอ่า...” แกอ้อนแบบนั้น
แล้วคนอย่างผมจะทำอะไรได้ นอกจากพยักหน้ายอมให้แกไปเดินดูสัตว์เลี้ยงที่ผมคงไม่คิดจะซื้อในวันนี้ไปเรื่อยๆ โดยจับมือแกไว้ตลอดทาง
เมื่อกี้ผมกลัวจริงๆ นะ
กลัวว่าจะไม่ได้จับมือของพระพายอีกครั้ง
...ผมกลัวมากจริงๆ
สุดท้ายพวกเราก็เดินไป หาอะไรกินไปในจัตุจักรอีกราวๆ ชั่วโมงเศษๆ ก่อนที่พวกเรากลับบ้าน โดยที่ผมไม่ได้ปลาใดๆ มาเลี้ยง แต่เป็นหลานที่ได้ชุดนอนกับชุดเอี๊ยมมาหนึ่งตัว หลานไม่ได้อยากได้หรอกนะ แต่ไอ้ผมเองนี่แหละที่คิดว่ามันน่ารักดีเลยซื้อให้แก (แต่พระพายเองก็ดูดีใจนะครับ)
ผมเองก็ตระหนักแล้วว่าบางทีผมควรจะพักเรื่องเลี้ยงสัตว์ไปก่อน แม้ไอ้สัตว์ที่ว่าจะเลี้ยงเป็นแค่ปลาก็เถอะ เอาไว้พระพายไปอยู่บ้านนู้นค่อยว่ากันดีกว่า
อีกแป๊บเดียวสินะ...
ไอ้เราก็รู้อยู่หรอก แต่มันใช่ทำใจง่ายๆ เสียเมื่อไหร่เล่า
กลับบ้านแล้วผมก็ไปอาบน้ำก่อน พอดีเห็นพระพายนั่งเล่นเหมือนกับมีพลังงานมากมายนี่นึกอิจฉาเป็นบ้า ยิ่งแก่ยิ่งไม่อยากจะขยับตัวไปไหนเลย
ผมอาบน้ำสระผมเสร็จแล้วก็มานั่งให้พัดลมจ่อหน้าในเสื้อย้วยๆ กับกางเกงบ๊อกเซอร์สภาพแบบบอกให้ใครต่อใครรู้ว่ากูกลับบ้านแล้วเว้ย
ขณะที่นั่งผมก็คิดเรื่องไปเรื่อยๆ ว่าตัวเองต้องจัดการอะไรบ้าง ทั้งเรื่องพระพาย ถ้าแกไปอยู่ที่นู่นแล้ว ผมก็คงต้องหาโอกาสไปเจอแกบ่อยๆ คุณปฐพีคงจะไม่ค่อยมีเวลาดูแลหลานเท่าไหร่ตามประสานักธุรกิจใหญ่ แต่อย่างน้อยก็เห็นว่ามีพวกแม่นม พี่เลี้ยงเด็กช่วยอยู่ อันที่จริงถ้าไม่มีเรื่องคุณลดาผมก็คงให้แกอยู่กับพ่อแกอย่างสบายๆ ไปแล้ว
...คุณปฐพีจะดูแลแกดีมั้ย
ผมพ่นลมหายใจและส่ายหน้า ทำอย่างกับวันนี้ผมดูแลแกดีตาย
ครืด
โทรศัพท์ผมสั่นเบาๆ ทำให้ผมคว้ามันขึ้นมาดู ก็มีอยู่คนเดียวแหละครับ เจ้าเก่าเลย... พอเปิดโอกาสให้แล้วก็ชวนหาเรื่องนั้นนี้คุยตลอด
‘กลับยังครับ?’
เมื่อยังไม่ได้เปิดอ่านแต่ข้อความก็ขึ้นเป็นสัญญาณเตือนที่หน้าจอ ผมอมยิ้มจางๆ รอดูว่าอีกฝ่ายจะพิมพ์อะไรต่อมาอีก
ผ่านไปราวๆ สองนาทีเขาก็พิมพ์เพิ่มมาแบบที่คิด ‘แดดแรงนะ เดินเที่ยวใส่หมวกด้วย’ ผมหัวเราะพรืดกับคำพูดนั้น คิดว่านายพชรเป็นเด็กสาวที่ไหนรึยังไงฮึฟ้าคราม
แต่พอคำที่มันพิมพ์กลับมาอีกรอบผมถึงกับต้องกดเข้าไปอ่าน
‘อย่าไปหลงลูกหมาที่ไหนอีกนะครับ...’
นี่ก็ย้ำจริ๊งงงงง!
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ มั่นใจมากสินะว่าตัวเองเหมือนลูกหมา ก่อนที่จะพิมพ์ตอบกลับไป ‘ยุ่งอะไรด้วย’
ฟ้าครามส่งสติ๊กเกอร์กลับมาเป็นรูปไอ้หัวเหลืองร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม เห็นแล้วก็ได้แต่หัวเราะ ก่อนที่เขาจะตอบกลับมา
‘แล้วได้ซื้อมั้ยครับ’
‘ไม่อ่ะ’ เขาส่งสติ๊กเกอร์รูปไอ้หัวเหลืองนั่นชูนิ้วโป้งขึ้นมาจนผมต้องขมวดคิ้ว ‘อะไรของคุณ’
‘เลี้ยงผมไว้คนเดียวก็พอแล้วครับ’
…ไอ้เด็กคนนี้!
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเอาหน้าซุกหมอนไปกลั้นยิ้มไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ขอบคุณที่มันไม่มาพูดจาแบบนี้อยู่ตรงหน้า ไม่งั้นผมคงเมื่อยปากตายที่ต้องเก๊กฟอร์มให้ฟ้าครามเห็น
‘มั่นหน้า’ ผมตอบไปสั้นๆ
‘ก็ผมมั่นใจ’
‘เหรอ? มั่นใจแค่ไหนล่ะ’
อีกฝ่ายเงียบเมื่อโดนผมถามแบบนี้กลับไปบ้าง ทั้งๆ ที่ขึ้นให้เห็นชัดเจนว่าฟ้าครามอ่านคำถามของผมแล้ว ผมสิที่รอว่าเขาจะพูดอะไร อันที่จริงนี่ไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบขนาดนั้นหรอก แต่คิดไปคิดมา... เขาอาจจะนั่งหาคำตอบให้ผมก็ได้
สุดท้ายเขาก็พิมพ์กลับมา เป็นคำตอบสั้นๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกดี
‘มั่นใจเท่าที่คุณเพชรมั่นใจในตัวผมเลยล่ะครับ (:’
แปลว่ามั่นใจมากพอดูเลยนะ... ฟ้าคราม
แล้วชีวิตของพวกเราก็เข้าสู่ความปกติอีกครั้ง ผมยังไม่ได้บอกเรื่องที่พระพายหายไปคราวนั้นกับคุณปฐพี บอกตรงๆ ว่ารู้สึกละอายใจ อีกอย่างผมมองว่าเรื่องนี้จริงจัง จะขอโทษเขาก็คงจะรอให้เจอหน้าเขาเห็นทีจะดีกว่า
ฟ้าครามเองก็กลับมาทำงานแบบปกติ แล้วยังมาทำหน้าที่เดิมคือการไปรับผมจากที่ทำงาน วันๆ ก็เอาแต่มองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม จากนั้นก็มองหน้าผมใหม่ แล้วก็ยิ้มใหม่...
ชีวิตดูมีความสุขไปแล้วนะ ได้ข่าวว่ากูจ้างมาดูแลหลาน!
“ไปหาอะไรทานกันมั้ย” วันนี้ฟ้าครามเองก็มารับผมเหมือนเดิมพร้อมกับพระพาย
ผมพยักหน้า “เอาสิ” เข้าใจฟิลล์ผู้ชายโสดที่ต้องไปนั่งทำอาหารเองมั้ยครับ... คือหลายครั้งมากที่รู้สึกขี้เกียจ เหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็ต้องกลับมาทำอาหารกินเอง ทั้งๆ ที่อาหารที่ทำได้มันก็มีอยู่แค่ไม่กี่เมนูมั้ยครับ เพราะงั้นการเลือกทานอาหารข้างนอกจะดีที่สุด
พวกเราเลือกร้านอาหารราคากลางๆ แถวๆ บ้านของผมร้านหนึ่ง ผมเคยพาพระพายกับคุณปฐพีมากินแล้ว หลานเองก็ไม่มีปัญหาอะไร จริงๆ พระพายก็เป็นเด็กกินง่ายอยู่ง่ายมานานแล้ว
“กินไรคะ” ผมถามหลานที่นั่งข้างๆ
“พระพายเอาชุดนี้ๆๆ” หลานก็จิ้มเมนู บอกบริกรไปตามประสา
พวกผมก็สั่งอาหารไปบ้างเป็นจานเดี่ยวกันทั้งนั้นเพราะกลัวว่าจะทานกันไม่หมด ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟฟ้าครามก็เอ่ยปากคุยกับพระพายไปด้วย
“เคยมากินแล้วเหรอคะ”
“ค่า”
“อย่าลืมเอาของวันนี้ให้น้าเพชรดูนะ” ผมเลิกคิ้วกับคำพูดนั้น แต่ฟ้าครามกลับเอานิ้วชี้ตัวเองจรดริมฝีปากและเอ่ยพูดกับพระพาย “ความลับ”
“ความลับค่า!”
“ความลับเยอะ...” ผมแกล้งดึงแก้มหลานด้วยความหมั่นไส้
พวกเรากินอาหารกันจนเสร็จและฟ้าครามขับรถมาส่งผมกับพระพายที่บ้าน ปกติเขาจะกลับบ้านเลยแต่วันนี้มาแปลกไปเสียหน่อย
“ผมหิวน้ำจังเลย”
คนฟังอย่างผมได้แต่หรี่ตา “อยากจะเข้าบ้านก็บอก ไม่ต้องอ้อมค้อม”
“คุณเพชรนี่ฉลาดจังนะครับ” ฟ้าครามไม่ทำหน้าแปลกใจ ยิ้มรับด้วยรอยยิ้มเทวดาแบบที่ผมเห็นแล้วได้แต่เบ้ปาก ถึงอย่างงั้นก็ยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามาง่ายๆ
...ผมก็อยากรู้เหมือนกันแหละว่าไอ้ ‘ความลับ’ ของเขากับพระพายมันจะเป็นอะไร
หลานวิ่งรี่เข้าบ้านเป็นคนแรกจนผมต้องเอ่ยเตือน “พระพาย อย่าวิ่งสิคะ เดี๋ยวล้ม!” ถึงพูดแบบนั้นก็ได้ยินเสียงหลานหัวเราะคิกคัก ผมได้แต่ค่อยๆ ถอดรองเท้าและเดินขึ้นตามไป โดยมีฟ้าครามเดินตามอยู่ข้างหลัง“เตรียมอะไรไว้ล่ะ” ผมหันไปถามพี่เลี้ยงเด็ก
อีกฝ่ายยักไหล่ “มันก็ง่ายๆ แหละครับ เห็นพระพายน่าจะชอบเลยเอามาให้เล่น”
ผมพึมพำว่าเล่นอะไรวะแต่ก็ไม่คิดจะถามต่อ มั่นใจว่าเดินตามหลานไปก็จะรู้
พอเดินขึ้นไปก็ตามที่คิด พระพายยิ้มกริ่มถืออะไรสักอย่างไว้ด้านหลัง “อะไรเอ่ย?” หลานถามเสียงรื่น
ผมแกล้งทำซื่อ “เอ... อะไรน้า...” แกล้งลากเสียงยาวเหมือนกับพระพายบ้าง
หลานไม่ปล่อยให้ผมรอนาน แกทำเสียงแต่นแต๊นแต๊นนนนน.... ก่อนที่จะชูสิ่งที่แกเตรียมไว้ให้ผมดู
ผมแปลกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เห็น มันเป็นจิ๊กซอว์แบบที่ฟ้าครามพูดว่าหลานชอบเล่น มองจากขนาดคงจะมีประมาณร้อยชิ้น เล็กๆ แต่ประเด็นคือภาพที่ใช้เป็นจิ๊กซอว์ต่างหาก
...ภาพของผม... กับพระพาย...
ผมหันไปมองคนข้างๆ กายทันที “ตั้งแต่ตอนไหนน่ะ” หรี่ตาถาม สภาพผมในรูปมองก็รู้ว่าเป็นทีเผลอ ไม่ใช่เผลอธรรมดาแต่เป็นตาปรือจะหลับ น่าจะแถวๆ โซฟา ส่วนพระพายก็นั่งตักผมอยู่ คงเป็นช่วงเวลาตอนเย็นที่ผมนั่งกับหลานที่ดูการ์ตูนเป็นแน่แท้
ประเด็นคือมึงแอบถ่ายตอนไหน...
“แฮะๆ” ฟ้าครามหัวเราะเจื่อนๆ
“น้าเพชรชอบมั้ยๆๆๆ” หลานถามเสียงตื่นเต้น “พระพายต่อกับพี่ฟ้าทั้งวันเลย”
“ชอบค่ะ” ผมตอบไปตามจริง
“อันนี้พระพายขอให้พี่ฟ้าทำให้” คำพูดของหลานทำให้ผมเลิกคิ้ว “เดี๋ยวพระพายไปอยู่กับพ่อ น้าเพชรก็เอารูปนี้วางไว้ไง” หลานพูดเสียงเจื้อยแจ้ว แต่ผมน่ะนิ่งไปแล้ว “น่ารักใช่มั้ยล่ะ คิกๆๆ” แถมยังหัวเราะอีกต่างหาก
“พระพาย” ผมเรียกชื่อแก “มานี่มา” เอามือกวักเรียกแกด้วยรอยยิ้มจางๆ
ผมไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้นเมื่อพระพายเดินเข้ามา สิ่งที่ผมทำคือกอดแกไว้แน่นๆ... แน่นให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมอยากจะจำว่าเด็กน้อยคนนี้อยู่ในอ้อมกอดของผม ก่อนที่จะเหลือบตาขึ้น สบตากับพี่เลี้ยงเด็กที่ยืนยิ้มอยู่ตรงกันข้าม
“ขอบคุณนะคะคนเก่ง”
---------------------
มาแล้วค่ะ :katai5:
ขอโทษที่มาช้ามากนะคะ
โน๊ตบุ๊คพัง... อีกแล้ว คราวก่อนซอร์ฟแวร์ รอบนี้ฮาร์ดแวร์
เรียนหนักด้วยค่ะ ปิดเทอมนี่มันหนักกว่าเปิดเทอมอีกอ่ะ T___T
เอาไว้จะมาตอบคอมเม้นนะคะ อาจจะเป็นพรุ่งนี้ รอหน่อยนะคะ <3
-
พระพายฉลาดจัง เก่งมากๆๆๆ
สงสารเพชรอ่ะ ถ้าพระพายไปอยู่กะพ่อคงเศร้าน่าดู
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ฟ้าคราม ต้องมาดูแลเพชรดีๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงง พระพายน่ารักมากกกกกก :hao5:
ฟ้าครามก็น่าารักกกกกกก
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
น่ารักอ่ะ
:m3: :m3: :m18: :m18:
-
พระพายน่ารักและฉลาดมาก :กอด1:
แต่ก็ยังเศร้า เดี๋ยวพระพายต้องกลับไปอยู่กับพ่อแล้ว เฮ้อออ
-
พระพายเป็นเด็กฉลาดมาก ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงนั่งร้องไห้โดนเขาอุ้มไปแล้วมั้ง :hao7:
-
โชดดีจริงๆ พระพายเป็นเด็กฉลาดมากๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ThankS
-
พระพายไปอยู่กะพ่อ เหงาเลยทีนี้
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 27
“โลกของเราสองคน”
[วันเสาร์นี้ไปเที่ยวครับ?]
ผมขมวดคิ้ว เอาโทรศัพท์ห่างจากหูแล้วดู ไม่ผิดจริงๆ... เบอร์ที่ผมเมมไว้ว่าฟ้าคราม ก็ยังเป็นชื่ออีกฝ่ายอยู่วันยันค่ำ ‘เมารึเปล่า’
[เปล่าครับ] ปลายสายหัวเราะ [ก็วันเสาร์คุณเพชรว่างไม่ใช่หรือ...] ยังมีการทำเสียงอ่อนลง ชวนใจผมอ่อนยวบไปด้วย
‘ก็... ว่าง...’ ผมอ้อมแอ้มตอบ รู้สึกตัวเองมีจริตเกินชายไปนิดนับตั้งแต่มีไอ้พี่เลี้ยงเด็กผู้มีดีกรีว่าที่คุณหมอ (ฟัน) มาพัวพัน ‘จะไปไหนเหรอ’
[ไม่รู้สิครับ]
“แล้วชวนทำไม”
[ก็แค่อยากไปด้วย ไม่ได้หรือครับ]
รู้สึกเหมือนมีหมัดลอยจากโทรศัพท์มาชกกันจนหน้าหันเลยทีเดียว ผมกระแอมไอเล็กน้อย ‘ถ้าคุณปฐพีมาลากหลานไปไหนแล้วผมว่างจะลองคิดดูแล้วกัน...’ ได้ยินเสียงตะโกนแบบอู้อี้ๆ ดังมาจากปลายสาย ไม่รู้ว่าหมอนั่นอยากจะตะโกนแต่กัดหมอนไว้รึเปล่า คิดๆ ภาพแล้วก็ขำไม่น้อย
ซึ่งผมมีอะไรจะสารภาพ... จริงๆ ตอนฟ้าครามโทรมา ผมเพิ่งได้รับข้อความจากคุณปฐพีว่าจะชวนหลานไปซื้อเฟอร์นิเจอร์ในวันเสาร์เรียบร้อยแล้ว
...แม่งเอ๊ย เก๊กฟอร์มจริงกู
“หล่อเชียวนะครับ จะไปไหนเหรอ” พอวันเสาร์ประมาณสิบโมง คุณปฐพีมารับหลานไปเลือกเฟอร์นิเจอร์มาเพิ่ม พี่แกก็เอ่ยปากยิ้มๆ ตามด้วยประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีหอกปักกลางใจแบบบอกไม่ถูก “เดทสาวหรือครับ”
...อูย จะตอบไปว่าเดทหนุ่มก็ไม่กล้า เลยยิ้มให้เจื่อนๆ แทน
ผมไม่ได้แต่งหล่ออะไรหรอกครับ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขายาวตามปกติ แต่คุณปฐพีเคยเห็นผมสภาพอยู่บ้านแล้ว มองผมแต่งตัวแบบนี้ก็คงรู้ว่ายังไงผมก็ออกไปข้างนอกแน่ๆ
“ถ้าอยากรู้จักใคร... บอกผมได้นะ”
“นอกจากเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แล้วยังเป็นพ่อสื่อด้วยหรือครับ”
ผมจิกกัดเบาๆ อย่างว่าแหละ... อีกฝ่ายเคยรู้ตัวเสียเมื่อไหร่ว่าผมไม่ชอบขี้หน้าเขา คุยกันสองสามประโยคก่อนที่จะพาหลานขึ้นรถไป แต่ไม่ลืมที่จะทิ้งคำเตือนให้ผมไว้
“สัปดาห์หน้าพระพายจะย้ายแล้วนะครับ”
ผมยิ้ม “ครับ” เอ่ยเสียงแผ่ว “จำได้แหละครับ”
“อาจจะเป็นวันเสาร์ไม่ก็อาทิตย์” คุณปฐพีว่าอย่างงั้น “ถ้ายังไง คุณเพชรก็ไปด้วยสิครับ เห็นป้าแก้วแกก็ชวน ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ทานข้าวอะไรบ้านผมเลยนี่นา”
“ถ้าผมว่างนะครับ”
“ถือว่าไปเลี้ยงให้พระพายด้วย?”
ผมยิ้มนิดๆ ไม่ได้ปฏิเสธอะไร คิดว่าสุดท้ายก็คงต้องไปอยู่ดีนั่นแหละ
“ต้องมานะครับ”
คุณปฐพีว่าอย่างงั้นก่อนที่จะขึ้นรถตำแหน่งคนขับและสตาร์ทรถออกไป โดนพระพายที่นั่งข้างๆ คนขับหันมาโบกมือให้ผมจนลับสายตา
ไม่ทันที่ผมจะเข้าบ้าน รถคันคุ้นตาก็ขับมาจากอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนที่จะมาจอดที่หน้าบ้านของผมซึ่งผมยืนอยู่ หน้าต่างตำแหน่งคนขับค่อยๆ เลื่อนลง หน้าหล่อๆ ของพี่เลี้ยงเด็กก็ยิ้มกว้างโชว์ทันที
“คุณปฐพีเพิ่งไปเหรอครับ”
“อื้อ”
“อ๋อใช่สิ... ผมต้องรอเขาไปก่อนผมถึงจะมาได้สินะ” ฟ้าครามแกล้งทำเสียงสั่นจนน่าถีบ “ผมนี่เหมือนชายชู้จริงๆ”
“ประสาท” อดไม่ได้ที่จะด่าเขาเบาๆ “ขอไปหยิบของก่อน รอแป๊บนึง” เพราะตอนนี้ลงมาส่งพระพาย ไม่คิดว่าฟ้าครามจะมาเร็วขนาดนี้เลยไม่ได้หยิบอะไรมาด้วยสักอย่าง ทั้งมือถือทั้งโทรศัพท์ “คุณมาเร็วไปหน่อยนะ”
“ก็สิบโมงครึ่ง...” เขาตอบอ้อมแอ้ม
“ตอนนี้เพิ่งสิบโมง!”
ผมเถียง ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนัดช้าไปหน่อยเพราะไม่อยากให้เขามาเจอกับคุณปฐพี เออนะ เหมือนเมียไปทำงานแล้วแอบเอาอีหนูขึ้นบ้านอะไรแบบนี้เลยแฮะ
หลังจากไปหยิบโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์และเช็กความเรียบร้อยของบ้านแล้วผมก็ลงมา เดินขึ้นที่นั่งข้างๆ คนขับ
“สรุปจะไปไหนล่ะ” ผมเอ่ยปากถาม “ห้างอะไรพวกนี้เหรอ?”
ฟ้าครามยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะส่ายหน้า “เปล่าครับ”
“แล้วไปไหน” ผมขมวดคิ้วมุ่น
สุดท้ายเขาก็เอ่ยปากเฉลยออกมา “ไปน้ำตกกันเถอะครับ”
“คุณเพชรอย่าหน้างอสิครับบบบบ”
ผมหันขวับไปมองเจ้าพี่เลี้ยงเด็กก่อนที่จะเลิกคิ้ว “บอกแล้วใช่มั้ยว่าจะไปไหนบอกก่อน ให้ผมใส่กางเกงขายาวไปน้ำตกนี่ตลกนะ” ตอนแรกก็บอกว่าจะลงไปหยิบกางเกงขาสั้นมาเพิ่ม ไอ้เจ้าพี่เลี้ยงเด็กหมาน้อยนี่เคยฟังที่ไหน ออกรถไปทันทีเลยด้วยซ้ำ
“ไม่เล่นก็ได้นี่นา” เขาทำหน้าหงอย “ผมแค่เห็นคุณเพชรเครียดๆ เลยชวนไปเฉยๆ”
เหตุผลดี... ใจผมอ่อนยวบอีกแล้ว
ฟ้าครามใช้จังหวะไฟแดงหันมายิ้มให้ผม เอียงคอแบบน่ารักจนผมแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่ ใช้วิธีกัดปากมองเขา ก่อนที่จะเอาสันมือฟาดเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
“อย่าเยอะ”
“ถ้าผมเยอะจริงป่านนี้ผมฟัดคุณเพชรไปแล้วล่ะครับ”
ผมหันขวับ “พูดอะไรนะ?”
“อุ๊ย ไฟเขียวแล้ว” ...หลบเลี่ยงไปอย่างเนียนๆ เลยนะเอ็ง!
ผมกลอกตาไปมาก่อนที่จะถอนหายใจ โวยวายไปงั้นแหละ จริงๆ ผมก็ตั้งใจจะไปอยู่ดี เราเลือกจังหวัดที่ไม่ไกลมาก (อันที่จริงคนเลือกคือฟ้าครามคนเดียว) ไปเช้าเย็นกลับ... แหงล่ะ ถ้าค้างผมคงไม่ยอมมา ด้วยความที่ไม่ใช่หน้าเทศกาลเลยไม่ค่อยมีรถออกจากกรุงเทพฯ เท่าไหร่นัก
“หิวมั้ยครับ” ฟ้าครามเอ่ยปากถามออกมาแบบนั้น ตอนนี้สิบเอ็ดโมงเศษๆ ขับรถเลยเขตกรุงเทพฯ มาแล้วด้วย
“คุณหิวเหรอ”
“นิดหน่อยน่ะครับ”
“ผมกินเลยก็ได้” ผมตอบไปตามจริง “หาร้านเข้าสักร้านสิ”
ฟ้าครามถามว่าผมอยากกินอะไรและผมก็ตอบไปว่าอะไรก็ได้ แบบอะไรก็ได้จริงๆ สุดท้ายเขาก็เลี้ยวเข้าร้านที่เขียนไว้ว่าผัดไทเจ้าเด็ด มองจากลักษณะคนที่ไม่น้อยทั้งๆ ที่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาอาหารก็น่าจะเด็ดจริงตามที่ว่า แถมยังเป็นผัดไทแบบจานใหญ่ สั่งมาจานเดียวต้องแบ่งกันกินสองคน
“ทำไมถึงอยากมาน้ำตกล่ะ” ผมเอ่ยปากขึ้นขณะที่เรากินกันอยู่
“ก็บอกแล้วไงว่าอยากให้คุณเพชรผ่อนคลาย”
“ผมไม่เห็นตัวเองจะเครียดขนาดนั้นเลย”
ฟ้าครามเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของผมเบาๆ “คิ้วขมวดแล้วนะครับ” ยิ้มบางๆ จนผมต้องจิ๊ปากอย่างเสียไม่ได้ โดนเด็กรู้ทันไปเสียหมด “เดี๋ยวตีนกาขึ้นหรอก”
“ขอโทษนะที่แก่”
“เปล่าว่านะครับ” อีกฝ่ายหัวเราะ “เราห่างกันไม่เยอะหรอก เอ่อ... ห้า หก เจ็ด?”
“ฟ้าคราม!”
พี่เลี้ยงเด็กหัวเราะ ผมไม่อยากจะยอมรับแต่รู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า เราห่างกันเจ็ดปีจริงๆ นะ ตอนผมอยู่ป. สองเขาเพิ่งจะเกิดมาเอง เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่าตัวเองแก่ขนาดนี้
...ก็นะ ปกติผมนิยมคนอายุใกล้ๆ กันมากกว่า ใครจะคิดว่าเราจะไปสนใจคนที่อายุห่างกันเกือบสิบปีขนาดนี้เล่า
“เครียดเรื่องนี้เหรอครับ” เขายักคิ้วลิ่วตา “ไม่เป็นไรหรอกครับ อายุเป็นเพียงตัวเลข”
“ประเจิดประเจ้อ” ผมพึมพำว่าเขาเบาๆ พูดแก้เขินไปงั้น... ใครจะไปสนใจเราล่ะ ร้านอาหารมีเสียงพูดคุย เสียงกระทะกระทบตะหลิวดังจะตายไป
“เดี๋ยวนะ” ผมร้องเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “จะกลับไปกี่โมงเนี่ย”
“คงสัก... สี่โมงเป็นอย่างต่ำละมั้งครับ?”
“ผมขอบอกคุณปฐพีแป๊บนึง” นั่นแหละครับที่กังวล กลัวว่าหลานกลับมาแล้วผมไม่ถึงบ้าน
ผมส่งข้อความไปบอกคุณปฐพีว่าให้หลานไปอยู่บ้านแกก่อนได้มั้ยเพราะตัวเองอาจจะกลับช้า เขาก็คงชอบอยู่แล้วแหละ ได้อยู่กับลูกนานๆ แต่กลับส่งข้อความตอบกลับมาว่า
‘เที่ยวให้สนุกนะ จริงๆ จะค้างเลยก็ไม่ว่า’
ไอ้ข้อศอกหมา!
ผมก่นด่าในใจก่อนที่จะคิดขึ้นมาได้ว่า เออ จะด่าคุณปฐพีไปทำไมวะ เขาแซวเพราะนึกว่าเราไปเดทกับสาวที่ไหนเฉยๆ ก็นะ สาวมากเลย... หน้าคมคิ้วเข้ม จมูกโด่งปากอิ่ม เป็นผู้ชายซะด้วย!
คิดไปคิดมาก็ได้แต่ถอนหายใจ ปล่อยให้คุณปฐพีเข้าใจผิดไปก่อนยังไม่สายหรอก ผมเองก็ไม่พร้อมที่จะพูดเสียหน่อย
“อ๊ะ มาแล้ว” ฟ้าครามร้องขึ้นเบาๆ เมื่อพนักงานถือผัดไทกุ้งสดกระทะร้อนจานใหญ่มาวางตรงหน้า “ทานเถอะครับคุณเพชร จะได้ไปลัลล้ากันต่อ”
“ลัลล้าอะไรล่ะนั่น” ผมหัวเราะเขาเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มบางๆ
ที่เป็นอยู่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก...
แต่ถ้าชัดเจนกว่านี้หน่อย... อาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ?
“คนน้อยนะ” ผมเอ่ยปากพึมพำเบาๆ เมื่อรถของฟ้าครามมาจอดอยู่ที่หน้าน้ำตก คนไม่เยอะเท่าไหร่ ที่เห็นๆ ก็มีพวกฝรั่งมังค่ากับชาวจีนเล็กน้อย (สังเกตจากภาษาและเสียงที่พูดกัน) “ก็นะ... น้ำตกไม่ดังอะไรนี่นา”
ที่นี่ไม่ใช่ที่ท่องเที่ยวเหมือนน้ำตกไทรโยคที่พูดไปใครก็รู้จัก แต่คนไปเช้าเย็นกลับอาจจะสนใจกันเยอะ ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ นัก เดินทางแค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็มาถึงแล้ว แต่ผมชอบนะ... ดูเงียบสงบดี แม้จะมีคนเล่นน้ำกันอยู่นิดหน่อย แต่นับๆ ดูก็ไม่มีทางเกินยี่สิบคนแหง
ผมเดินลงมาจากรถพร้อมๆ กับฟ้าคราม ไปนั่งบริเวณโขดหินที่คนน้อยๆ แล้วถอดรองเท้าเอาเท้าจุ่มลงไป น้ำไม่ได้เย็นมาก กำลังสบายๆ
“ไม่ลงน้ำเหรอครับ”
“ไม่ล่ะ” ผมส่ายหน้า “อยากลงก็ลงสิ เด็กน้อย” แกล้งย้ำคำสุดท้ายแล้วยักคิ้วหลิ่วตาเสียหน่อย
ฟ้าครามทำหน้าเบ้แต่ก็ยังเดินลงไปในน้ำ สูงประมาณครึ่งแข้งของเขา วันนี้ฟ้าครามใส่กางเกงขาสั้นประมาณเข่าด้วยเลยไม่ได้กลัวกางเกงเปียกอย่างผม
“เด็กกว่าแล้วยังไง...” บ่นเบาๆ แต่ผมได้ยินเต็มสองรูหู ไม่ว่าเปล่า เจ้าเด็กนั่นยังเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพอดีอีกต่างหาก “เด็กกว่าก็ดูแลคุณเพชรได้นะ”
คำพูดของเขาเหมือนลมเบาๆ พัดให้ใจผมแกว่งไหว
เหมือนโดนหมัดแย๊ปรัวๆ เลยวันนี้... ให้ตายสิ!
“ลมเย็นดีนะ” ผมแกล้งเฉไฉพูดเรื่องอื่น เบือนหน้าหนีเขาแทน
“คุณเพชรอ่ะ!” เสียงพี่เลี้ยงเด็กครางอ่อยดังขึ้น “หันมาหน่อยสิครับ”
“...”
“คุณเพชรครับ...” สุดท้ายผมก็ใจอ่อน หันกลับไปตามคำขอของเขา ก่อนที่จะผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าใกล้กันมากกว่าที่คิด ใกล้เสียจนจมูกของผมกับเขาห่างกันแค่ไม่ถึงสิบเซนติเมตรด้วยซ้ำ “หันมาแล้ว” ฟ้าครามยิ้ม
มีใครเคยบอกมั้ยว่ารอยยิ้มเทวดาน่ะ มองใกล้ๆ แล้วมีอิทธิพลทำลายล้างมากกว่าเดิมอีก!
“อะไรเล่า” ผมแกล้งทำเสียงแข็ง ตั้งใจจะขยับตัวเสียหน่อยแต่ปรากฏว่าแขนโดนมือของอีกฝ่ายเลื้อยมาจับถึงข้อมืออย่างเนียนๆ บ้าเอ๊ย...สกิลนี้แต่ใดมาน่ะฮึ!
“ยิ้มบ้างสิครับ” ฟ้าครามเลื่อนมืออีกข้างมาแตะมุมปากผมเบาๆ “ยิ้มนะ”
...โดนเด็กมาทำแบบนี้ด้วยใครจะกลั้นยิ้มไหวกัน
“ก็เปล่าเครียดอะไรสักหน่อย” ผมเปรยเสียงแผ่ว
“เหรอครับ?” เขาเลิกคิ้ว “ผมเห็นคุณเพชรทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมาตั้งนานแล้วนะ” เขาว่าแบบนั้นพลางเลื่อนนิ้วมาที่หว่างคิ้วของผม “ผูกกันเป็นโบว์ตลอดเลย”
“แก่แล้วก็มีเรื่องต้องคิดบ้าง” ผมแก้ตัว
“ตอนนั้นยังบอกว่าไม่แก่อยู่เลย” ผมขมวดคิ้วอีกรอบจนฟ้าครามหัวเราะ “นี่ไงครับ ตีนกาจะขึ้นจริงๆ แล้วนะ”
“ฟ้า!”
“…ชอบจัง” ผมเงียบเมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็เอ่ยปากเช่นนั้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ฟ้าครามกลับย้ำอีกที “เรียกอีกได้มั้ยครับ”
“เรียก... อะ” ผมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อคนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ “เรียกอะไรเล่า” เสียงผมสั่นนิดๆ
“เรียกว่า ‘ฟ้า’ น่ะครับ”
“...”
“เรียกอีกได้มั้ยครับ”
ผมสูดลมหายใจลึก “...ฟ้า”
“อีก...”
“ฟ้า” ผมเรียกเสียงแผ่ว “...ฟ้า”
“อีกได้มั้ยครับ”
“จะให้เรียกอะไรเยอะแยะฮะ!”
โครม!
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเมื่อกี้ตัวเองโดนแกล้งจนหน้าร้อนแล้วเท้าจะไปเร็วกว่าหัวสมอง รู้ตัวอีกทีคือตอนที่ตัวเองโวยวายออกมาแล้วเท้าถีบเขาเต็มแรง สรุปคือฟ้าครามหงายหลังล้มลงกับพื้น บ้าเอ๊ย! มีหนักตีนหนักจริง! “เป็นอะไรรึเปล่า” ผมรีบเดินลงไปใกล้ๆ เขาโดยไม่กลัวกางเกงเปียก
“อูย... ดุจังเลย” ฟ้าครามครางเสียงอ่อย
ผมถลึงตาใส่เขาด้วยความหงุดหงิด เจ้าพี่เลี้ยงเด็กก้มหน้างุดโดยที่ผมยังไม่ทันพูดอะไรสักคำ เขาพึมพำว่าจะไม่ทำอีกแล้วครับ
“ก็ชอบให้คุณเพชรเรียกนี่นา” ฟ้าครามว่าเสียงแผ่ว
ผมกัดริมฝีปากแน่นก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ “จะเรียกให้หนำใจเลย อยู่ฟังด้วยแล้วกัน”
ฟ้าครามนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะเบิกตาโต ผมไม่เห็นเหตุการณ์หลังจากนั้นเพราะผมไม่กล้ามองหน้าเขาและเดินกลับไปนั่งที่เดิม ได้ยินเพียงเสียงเหมือนอะไรหนักๆ ถูกทิ้งลงน้ำ
“ไชโย!”
ผมกลอกตาไปมา เห็นภาพฟ้าครามทิ้งตัวลงน้ำตะโกนออกมาด้วยความดีใจแล้วอดยิ้มไม่ได้จริงๆ
...ไหนใครบอกว่ากินเด็กเป็นอมตะ จะคอยดูว่าจริงมั้ย
------------------------------------------
วรั้ยยยยยยย ลองชิมสักทีสิคะ!
ขอโทษที่มาช้านะคะ /ก้มลงกราบขอโทษ
พรุ่งนี้จะเรียนพิเศษเป็นวันสุดท้ายแล้วค่ะ เย้ (ตั้งแต่ปิดเทอมยังไม่ได้หยุดสักวัน)
วันนี้เลยมาอัพคุณเพชรให้ก่อน คึๆ :katai5:
พร้อมประกาศสอบถามเรื่องการรวมเล่ม
เพราะว่ายังไงเรื่องนี้ก็ใกล้จบแล้ว (อีกราวๆ ห้าตอน)
รบกวนตอบด้วยนะคะ ._.
[สอบถาม] การรวมเล่ม SINGLE PAPA
[/size]
สอบถามเรื่องการรวมเล่มนิยายเรื่อง 'SINGLE PAPA คุณพ่อยังโสด'
แต่งโดย : เอ็นเอ็น (NINEWNN)
เนื้อเรื่อง :
- เล้าเป็ด http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39650.0
- เด็กดี http://writer.dek-d.com/nnsone/writer/view.php?id=1036326
ราคา : ประมาณ 400 - 450 บาท (ไม่รวมค่าส่ง)
จำนวนหน้า : ประมาณ 420 - 480 หน้า
ตอนพิเศษ :
- ตอนพิเศษของฟ้าคราม & คุณเพชร 3 ตอน
- ตอนพิเศษ เรื่องตลกของไอ้ธาม
- ตอนพิเศษ คำให้การจากพระพาย
- เรื่องของคุณปฐพี & หมออัคคี 8 ตอน
*หมายเหตุ ตอนพิเศษราว 100 - 130 หน้า
ตอบแบบสอบถามได้ที่นี่ ---> https://docs.google.com/forms/d/1woUt9Hq9eE4MDfaPEVNcEkgW8g-6shZG7wlBS2-kmA0/viewform
สอบถามเรื่องนี้จนกว่าจะลงนิยายเรื่อง SINGLE PAPA จบ ถ้าหากจำนวนไม่มากพอที่จะติดต่อกับโรงพิมพ์ก็ไม่สามารถพิมพ์ได้นะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai5:
-
เริ่มออกตัวละเพชร
-
น่าจะโดนเด็กกินซะมากกว่า :hao6:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
เอาอีก เอาอีก ๕๕๕
ชอบอ่ะ ตกลงใคร เป็นเคะ เป็นเมะ เนี๊ยะะะะ
-
โอ้ย มันใช่
แต่ว่าใครจะกินใครเนี้ย ฟ้าครามนิสัยมุ้งมิ้งมากเวลาอยู่กับเพชร
ฟ้ารุกเน้อะ :-[
-
ใครจะกินใครกันแน่คะคุณพี่!!!! :katai1:
แต่กินแล้วเป็นอมตะก็จัดมาเลยยยย :katai3:
-
หนาวแล้วนะคุนเพชร รีบๆหาคนมากอดได้แล้ว อ๊ากๆๆ ชอบๆ ติดตามตลอดมา ฮี่ๆๆๆ
-
ชอบปรโยคสุดท้ายค่ะ :impress2:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 28
“ขอมือเธอหน่อย”
“เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำแป๊บนะ” ผมเอ่ยปากพลางลุกขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองคอแห้ง ว่าจะไปซื้อกาแฟมาสักกระป๋อง ใกล้ๆ นี้มีร้านขายของที่คนแทบจะร้างอยู่ข้างๆ ร้านขายของที่ระลึก “เอาอะไรมั้ย” ไม่ลืมที่จะหันไปถามพี่เลี้ยงเด็กที่ตอนนี้หย่อนครึ่งตัวลงในน้ำเย็นๆ ขณะที่พิงกับก้อนหินใหญ่
“ไม่ล่ะครับ”
ผมพยักหน้า ลุกขึ้นและเดินออกมาจากบริเวณน้ำตก
ที่นี่เงียบ... เงียบจนผมอยากจะลืมทุกอย่าง เหลือแค่ตัวเองกับคนที่พาผมมาสัมผัสอะไรแบบนี้
ผมไม่รู้หรอกว่าตัวเองเครียดมั้ย แต่แน่นอน ตอนนี้ผมดูแลพระพาย กำลังจะส่งหลานไปอยู่กับพ่อของแก ส่วนงาน มันก็ต้องมีบ้างอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ยังไงผมก็มนุษย์เงินเดือน อ๋อ... แล้วผมก็กำลังคิดจะซื้อรถสักคัน แอบมีมองๆ ไว้แล้วแต่ว่าจะพูดเปรยๆ กับคุณปฐพีเสียหน่อย เขาเคยบอกผมว่ามีคนรู้จักเป็นคนนำเข้ารถอยู่
ชีวิตผมเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ย้ายกลับมาอยู่ไทย
...และอาจจะเปลี่ยนไปมากกว่าเดิมเมื่อจบวันนี้
“เอาอะไรจ๊ะ” ป้าที่นั่งอยู่บริเวณร้านขายของยิ้มหวาน
ผมเหลือบมองตู้หลังป้าแก ไม่มีกาแฟยี่ห้อที่ผมกินประจำ แต่ผมเพิ่งเห็นว่ามีการชงโอเลี้ยงสดผมเลยสั่งแกไปแก้วนึง “โอเลี้ยงเย็นครับ”
ป้าแกยิ้มรับ จัดการทำให้ในเวลาอันรวดเร็ว ผมรับมาดูดแล้วจ่ายเงินให้แกก่อนที่จะเดินกลับมา อูย... หวานจัง ผมไม่ค่อยชอบหวานๆ แบบนี้เท่าไหร่
ผมเดินไปนั่งใกล้ๆ ฟ้าครามที่หลับตาพิงหินก้อนเดิม “เอามั้ย”
ฟ้าครามหันมาก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ครับ ผมไม่ชอบ”
“อื้อหึ” ผมพยักหน้า เดินไปนั่งใกล้ๆ กับเขาแล้วหย่อนเท้าลงไปแช่ในน้ำตกเหมือนเดิม “ไม่ชอบอะไรอีกมั้ยล่ะ”
“อืม...” เจ้าเด็กนั่นทำหน้ากรุ่นคิด ผมเหลือบตามองเวลาที่ปากใต้จมูกโด่งๆ นั้นเม้มเข้าหากันเหมือนกำลังหาคำตอบ ฟ้าครามเอียงคอนิดหน่อยก่อนที่จะเอ่ยปากตอบ “ผมไม่ชอบเปลือกมะเขือเทศด้วย”
“ฮะ?”
“ก็แบบ... มันเป็นแผ่นๆ เหมือนแผ่นพลาสติกที่ดึ๋ยๆ น่ะครับ” เขาเกาแก้ม “เหมือนเด็กเลยนะ”
ผมเลิกคิ้ว “รู้ตัวด้วยหรือ”
“คุณเพชรไม่ชอบกินอะไรบ้างล่ะครับ”
คำถามของอีกฝ่ายทำให้ผมขมวดคิ้ว “แอ๊ปเปิ้ลล่ะมั้ง” ผมตอบไปตามจริง
“ทำไมล่ะครับ” ฟ้าครามยื่นหน้ามาใกล้ “ผมว่ามันโคตรซิมเปิ้ลเลย ประมาณว่าทุกคนต้องกิน”
“ก็ไม่ได้กินไม่ได้หรอก แค่ไม่ชอบเฉยๆ” ผมยักไหล่ไปตามจริง
พวกเราคุยกันต่ออย่างราบเรียบ ถามถึงสิ่งที่ชอบกับไม่ชอบ เหมือนกับคนเพิ่งรู้จักกัน อันที่จริง ตั้งแต่ความสัมพันธ์ของเราขยับเข้ามา เราต่างรู้จักกันมากขึ้น แต่มักจะเป็นสิ่งที่ต้องสังเกตเอง ยกตัวอย่างเช่น ฟ้าครามติดนาฬิกา แต่เขากลับมีนาฬิกาใส่ตั้งสี่เรือน ซึ่งปกติแล้วคนที่ติดนาฬิกาจะใส่เรือนประจำมากกว่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ผมไม่รู้หรอกว่าฟ้าครามสังเกตอะไรในตัวผมบ้าง แต่เราไม่เคยพูดคุยกันตรงๆ แบบนี้ ไม่เคยตั้งคำถามกันว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เราต่างสังเกตกัน
ผมรู้สึกเราใกล้กันมากขึ้น... ในโลกที่เงียบสงบแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่าทั้งโลกมีแค่เราสองคน
บทสนทนาตรงๆ ทำให้เรารู้จักกันมากขึ้น เช่นเรื่องที่ว่าฟ้าครามเกลียดอีกามาก หรือเขาชอบสัตว์จำพวกกระรอกมาก ส่วนเขาเองก็รับรู้เรื่องของผมที่ว่าผมเกลียดลิ้นของตัวเงินตัวทองมากแค่ไหน (สาบานว่าผมเกลียดแค่ลิ้น ถ้ามันไม่แลบลิ้นออกมาผมก็ไม่รู้สักอะไร แต่ผมเกลียดลิ้นมันจริงๆ)
“ตอนนี้คุณเพชรทำงานตำแหน่งอะไรเหรอครับ”
“คล้ายๆ แผนกบริหาร” ผมว่าไปตามจริง งานของผมเรียบง่าย อาจจะมีต้องออกไปติดต่อกับคนบ้างเพราะผมเก่งภาษา “เราล่ะ ทำไมถึงเรียนทันตะฯ”
“ผมไม่คิดอะไรมากหรอกครับ แค่เห็นคนอื่นเขาก็ชอบ เราเองก็ไม่ได้เกลียดเลยเรียนๆ ไป” คำตอบของเขาทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ “ทำไมเหรอครับ”
“เปล่าหรอก... ผมแค่คิดว่าคุณน่าจะมีสาเหตุมากกว่านี้”
“ผมอาจจะไม่เหมือนคนที่คุณเพชรคิดก็ได้” เขาคลี่ยิ้ม “ผมว่าผมมีด้านที่แย่ๆ เยอะ”
“แล้วทำไมไม่แสดงออกมา” ผมเอ่ยปาก
ฟ้าครามชะงัก ผมเงียบ เราต่างจ้องตากันเหมือนแข่งกันว่าใครเปิดปากพูดก่อนจะเป็นฝ่ายแพ้ ผมได้ยินเสียงน้ำไหลและใบไม้ของต้นไม้ที่เป็นสาเหตุของร่มเงาที่เรานั่งอยู่เสียดสีกัน
“อยากให้ผมพูดจริงๆ เหรอครับ” ฟ้าครามเอ่ยปากเสียงแผ่วเบาคล้ายกระซิบ
ผมเหมือนโดนมนต์สะกดยามสบสายตาของเขา เจ้าเด็กนี่... ผมได้แต่นั่งก่นด่าในใจแต่สิ่งที่กระทำออกไปจริงๆ กลับเป็นการพยักหน้า
“ผมกำลังคิดอะไรแย่ๆ...”
“...”
“อย่างเช่นถ้าผมจูบคุณเพชรตอนนี้จะเป็นยังไง”
“...”
“คุณเพชรไม่มีทางรู้หรอกว่าผมพยายามแค่ไหนที่จะไม่ทำอะไรคุณ ทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กใสซื่อ หรือพยายามไม่คิดอะไรแย่ๆ ในหัวสมอง โดยเฉพาะเวลาน่าหวาดเสียว อย่างเข่นตอนคุณเพชรเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ” ฟ้าครามพูดถ้อยคำที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้ยิน
ลมหายใจผมติดขัดอย่างน่าเหลือเชื่อ
เหมือนอะไรบางอย่างแล่นไปทั่วใบหน้า ความร้อนวูบวาบและเลือดสูบฉีดทั่วร่างกายแม้ว่าอากาศตอนนี้จะเย็นมากแค่ไหน ปกติผมคงจะตวาดใส่หน้าเขา ด่ากราด บอกว่าคิดอะไรอกุศลแต่ผมรู้สึกเหมือนร่างกายผมชาไปชั่วขณะ ยิ่งกว่าเป็นกล้ามเนื้ออ่อนแรงเสียอีก
“ผม...” นานทีเดียวกว่าผมจะคลำหาเสียงตัวเองเจอ พูดได้แค่คำเดียวก็เงียบใหม่ “ผม...”
ฟ้าครามถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อย่าเป็นแบบนี้สิครับ” เขาหัวเราะแห้งๆ “ไม่เอานะครับ เลิกพูดแล้ว ไม่เอาๆๆๆ” อีกฝ่ายสะบัดหน้าไปมาพร้อมกับตีขา
“ฟ้าคราม!” ผมเรียกชื่อเขาเสียงดังเมื่อเขาตีขาในน้ำเสียแรงจนกระเด็นโดนหน้าผม
“ถ้าคุณเพชรพูดอะไรออกมา...” เขาเปลี่ยนมาพูดเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าผมแม้แต่นิดเดียว “ผมสาบานว่าผมจะแสดงด้าน ‘แย่ๆ’ ของผมมาให้คุณเพชรเห็นแน่ๆ”
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก แม้เห็นแค่หลังผมเองก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน ชัดเจนเสียจนผมเลือกที่จะเงียบ ฟ้าครามไม่ใช่ลูกหมาน้อย... ไม่ใช่แค่แกะน้อย เขาก็แค่ผู้ชายที่สวมหนังแกะคลุมความเป็นหมาป่าของตัวเองไว้
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการที่ตอนนี้ผมกำลังจะโดนไอ้หมาป่านั่นตะครุบแล้วฉีกเป็นชิ้นๆ
พวกเราออกจากน้ำตกราวๆ บ่ายสามโมง อย่างต่ำๆ เราก็คงจะไปถึงบ้านตอนห้าโมง แน่นอนว่าขากลับต้องใช้เวลามากกว่าขาไป ช่วงเวลาที่เราน่าจะเข้ากรุงเทพฯ เป็นช่วงเวลาที่คนเลิกงานกันพอดี รถคงจะติดพอสมควร เราซื้อของกินเล่นเล็กๆ น้อยๆ ไปบนรถพร้อมกับน้ำอีกสองขวด
“จะกินเมื่อไหร่บอกล่ะ”
“ครับ”
พวกเราเงียบกันและปล่อยให้เสียงเพลงเป็นเสียงเดียวที่ดังในรถ
ผมไม่รู้จะพูดอะไร... อันที่จริงต้องใช้คำว่าไม่รู้จะทำตัวอย่างไรมากกว่า ไม่ใช่กระอักกระอ่วน มันประหม่าแบบที่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมารู้สึกเช่นนี้ในวัยสามสิบ
ผมเหลือบตามองคนข้างกาย ฟ้าครามขับรถด้วยมือข้างเดียว มือขวาเอาวางไว้บริเวณขอบหน้าต่าง เขาขับรถนิ่มๆ ไม่มองมาทางผมเลย... ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี หากฟ้าครามมองผมทุกครั้งที่มีโอกาส ผมสาบานว่าตัวเองต้องเป็นบ้าแน่ๆ
“เดี๋ยวถ้าเจอปั๊มผมแวะเติมน้ำมันแป๊บนะครับ”
“อืม...” ผมพยักหน้ารับ
“หิวน้ำจังครับ” ผมรีบคว้าขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาให้ฟ้าคราม แต่ฟ้าครามมกลับพูดถ้อยคำที่ทำให้ผมกัดริมฝีปากตัวเองอย่าลืมตัว “ป้อนให้ทีได้มั้ยครับ ผมไม่ถนัด”
ไอ้เด็กนี่!
ผมถลึงตา รู้ดีว่าด่าไปก็ไร้ผลจึงหยิบหลอดขึ้นมาใส่ลงไปในขวด แล้วจับปลายหลอดจรดบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ฟ้าครามเผยอปากออก จังหวะนั้นริมฝีปากของเขากับปลายนิ้วของผมสัมผัสกันนิดหน่อย เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงหัวใจเต้นในอกตัวเอง
“ขอบคุณครับ” ฟ้าครามว่าแบบนั้นก่อนที่จะหันไปตั้งใจขับรถใหม่ ส่วนผมก็ได้แต่ปิดฝาขวดให้เรียบร้อยก่อนที่จะหลับตาลง
“ถ้าถึงกรุงเทพฯ แล้วปลุกด้วยนะ”
บางทีนั่นอาจจะเป็นวิธีแก้อาการประหม่าของผมได้ดีที่สุด
“ครับ” ฟ้าครามรับคำ
ผมหลับตาลง พยายามสูดลมหายใจลึกกลบอาการมวนๆ ในท้อง ผมรู้สึกถึงคำพูดของพี่เพลงที่เธอพูดตอนเธอมีรักครั้งแรกแล้วเล่าให้ผมฟัง
‘เวลาคนมีความรัก มันก็เหมือนมีผีเสื้อบินในท้อง’
ตอนนั้นผมตอบพี่ไปว่าปัญญาอ่อน! และผมก็รู้หลังจากนั้นเมื่อเริ่มมีแฟน ผมรักแฟนของผมมากจนบางทีก็มีอาการเหมือน ‘ผีเสื้อบินในท้อง’ แบบที่พี่เพลงบอก เพียงแต่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ามันเกิดกับผู้ชาย ซ้ำยังเป็นเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าผมเกือบสิบปี!
ถ้าพี่เพลงมารู้เรื่องนี้พี่จะทำยังไงนะ... หล่อนต้องตกใจมากแน่ๆ อันที่จริงแม้แต่ผมยังรู้สึกตกใจเลย ผมไม่เคยมองผู้ชายมาก่อน ไม่ว่าจะตอนที่มีเพื่อนเป็นเกย์อย่างไอ้ธาม มันควงหนุ่มน้อยหน้าไหนมาผมก็ไม่เคยรู้สึกใดๆ ว่าผู้ชายน่ารัก ผู้ชายหน้ารักสำหรับผมมีแค่เด็กทารกจนถึงช่วงสามสี่ขวบเท่านั้น หลังจากนั้นมันก็จะพ่นคำหยาบๆ มากขึ้นเมื่อโตขึ้น ความน่ารักเหล่านั้นก็หายไป
ฟ้าครามต่างออกไป ผมไม่ได้บอกว่าเขายังน่ารักอยู่... โอเค เขาแสดงออกแบบนั้น แต่มันไม่ใช่ ยังไงเจ้าเด็กนั่นก็ไม่ใส่เหมือนเด็กน้อยที่ยังไม่ผ่านอะไรเลยหรอก เพียงแต่ฟ้าครามต่างออกไป เขาทำให้ผมชอบทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เป็นแบบที่ผมชอบ
...นั่นแหละที่ต่าง
ผมส่ายหัวเบาๆ พยายามทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ ผมคาดหวังให้ตัวเองหลับไปจริงๆ บางทีผมก็ยังไม่อยากยอมรับเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นระรัว และความร้อนที่ยังติดอยู่บริเวณปลายนิ้ว
“คุณเพชรครับ”
“...อื้อ” ผมได้ยินเสียงเรียกตัวเองดังมาจากไกลๆ จนตัวเองหันหน้าไปทางอื่น
“คุณเพชรครับ” รอบนี้เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมๆ กับอะไรสักอย่างอุ่นๆ วางไว้บนแก้ม “ถึงกรุงเทพฯ แล้วนะครับ” ผมรู้สึกว่าไอ้ของอุ่นๆ นั้นไล้ลงมาเรื่อยๆ จนถึงบริเวณริมฝีปาก
...ริมฝีปาก!
ผมลืมตาโพล่งขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ หน้าของฟ้าครามลอยเด่นขึ้นมาจนผมผงะนิดหน่อย เขายังนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ ผมเองที่นอนเอียงหน้าไปทางนั้น เพียงแต่ใบหน้าเขาใกล้เกินไปหน่อย ยิ่งกว่านั้นคือไอ้ของอุ่นๆ ที่ไล้หน้าผมเมื่อกี้คือมือกับนิ้วของฟ้าคราม
“ตื่นแล้ว” ผมพึมพำออกมา
ฟ้าครามยกยิ้ม “ถึงกรุงเทพฯ... อันที่จริงใกล้ถึงบ้านคุณเพชรแล้วแหละ”
“อือ” ผมพยักหน้า มองรอบข้าง ตอนนี้เรากลับมาสู่นครแห่งความรถติดอย่างเต็มรูปแบบ คงถึงมาสักพักแล้วเพราะตอนนี้ใกล้ถึงบ้านผมจริงๆ แต่รถยังเต็มท้องถนน ผมเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้ห้าโมงแล้ว ช่วงเวลารถติดพอดี
“หิวมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ”
“คุณปฐพีโทรมา แต่ผมไม่ได้รับนะ ปล่อยให้มันตัดไปเอง” เขาชี้มาทางโทรศัพท์ที่ผมถือไว้ในมือ
ผมพยักหน้า หยิบมันมากดโทรหาคุณปฐพี แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายไม่รับ สงสัยเล่นกับพระพายเพลินเสียละมั้ง ผมเลยปล่อยไปตามเรื่อง
“รถติดเนอะ” ผมพูดออกมาอย่างโง่ๆ พลางเหลือบมองไปรอบกาย มองลักษณะแล้วคงติดอีกสักพัก แต่ถ้าผ่านอีกสองแยกไปรถก็จะไม่ค่อยติดแล้ว
“แต่ก็ดีนะครับ” ฟ้าครามว่าแบบนั้น “เราจะได้อยู่ด้วยกันนานอีกหน่อย”
หยอดอีกแล้ว... ผมพ่นลมหายใจ มองไปนอกหน้าต่างแทน พวกเราคุยกันอีกนิดๆ หน่อยๆ ตลอดระยะเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนที่ฟ้าครามจะมาส่งผมที่บ้านตอนที่ฟ้าเริ่มมืดพอดี
“สัปดาห์หน้าก็สัปดาห์สุดท้ายแล้วนะ” ผมเอ่ยปากพูดขึ้นก่อนจะลงรถ
“เหรอครับ” ฟ้าครามยิ้มเจื่อน “พระพายจะไปแล้วเหรอ”
“แล้วคุณเพชรไม่เหงาเหรอครับ...?”
คำถามของเขาทำให้ผมเงียบ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา “พูดอย่างกับจะไปไหนอีกคน” ผมว่าติดขำเล็กน้อยแม้ในใจจะรู้ดีว่าถ้าคำตอบคือคำว่า ‘ใช่’ ผมคงขำไม่ออก
และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจได้
“ขอมือหน่อยได้มั้ย” ผมเอ่ยปากขึ้น พลางหงายมือไปวางตรงหน้าเขา เลิกความคิดที่จะออกจากรถไปในทันทีแม้ว่าจะมาถึงรถแล้ว
“ทำไมครับ?” ฟ้าครามเอียงคออย่างงุนงงแต่ก็แบบมือมาวางลงบนมือผมแต่โดยดี
ฟ้าครามเป็นผู้ชาย มือเขาก็เป็นมือของผู้ชาย ไม่ได้นุ่มเหมือนกับมือของผู้หญิงคนไหน มีกระดูกปูดโปนออกมาในแบบที่ไม่สวยเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่ลังเลใจ อันที่จริงผมคิดว่าตัวเองลังเลใจมานานแล้ว ไอ้ธามเองก็เคยพูดอยู่
ถ้าฟ้าครามทำให้ผมหลุดออกจากกรอบมากขนาดนี้... ผมจะปล่อยเขาไปไปอีกเหรอ?
ผมกระชับมืออีกฝ่ายแน่น สูดลมหายใจลึก ก่อนที่จะพูดมันออกมา
“ผม... รักคุณ”
ผมจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร?
...ไม่มีวันเสียหรอก
-------------------------------------------
เบื่อคนแก่ขี้เก๊ก!
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านค่ะ
ว่าจะอัพส่วนของคุณเพชรไปก่อน
ส่วนคุณปฐพี... เป็นลูกเมียน้อยอ่ะเนอะ Orz ไว้จบส่วนนี้ค่อยอัพนาง
อย่าลืมตอบแบบสอบถามเรื่องรวมเล่มนะคะ
https://docs.google.com/forms/d/1woUt9Hq9eE4MDfaPEVNcEkgW8g-6shZG7wlBS2-kmA0/viewform
:katai5:
[/color]
-
มัดแน่นขนาดนี้ ฟ้าครามไปไหนไม่รอดแล้วจ้า
-
:mew1:
-
คุณเพชร!! พูดแบบนี้ระวังเจ็บตัวนะคะ
-
่เจอประโยคนี้เข้าไป นอกจากฟ้าครามจะไปไหนไม่รอดแล้ว
คาดว่าจะไม่มีแรงขับรถด้วยล่ะมั้ง 5555
-
ตายยยยยย ฟ้าครามช็อคตาตั้งแน่ๆ 5555555
-
เอาล่ะสิ พอคุณเพชรพูดมาอย่างนี้ นายฟ้าไม่ดีใจตายเลยเหรอ อิอิ
-
เพรชจะไม่ปล่อยฟ้าครามไปไหนแย้วววววว :o8:
-
เชียร์น้องฟ้าๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
ว้าวๆ คุณเพชรบอกรักน้องฟ้าแล้ว... น้องฟ้าว่ายังไงจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
น้าเพชรขาาา พูดอย่างนี้น้องฟ้าหัวใจวายไปแล้วหรือยัง 55555 โอ๊ย เดี๋ยวหมาป่าก็แอ๊บไม่อยู่หรอก
-
กรี๊ด รักกันรักกัน
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 29
“ขยับความสัมพันธ์”
ฟ้าครามเงียบ
เขาเงียบมาก... จนผมรู้สึกประหม่า ไม่รู้จะจัดการสถานการณ์เช่นนี้อย่างไรดี ผมเบือนหน้าหนี ไม่กล้าพอแม้ตัวเองจะเพิ่งพูดไปว่ารู้สึกอย่างไรกับเขา
มันรวดเร็ว...ฉับไว..แต่ไม่ฉาบฉวย
มันเร็วเสียใจคนที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้ชายมาตลอดระยะเวลาเกือบสามสิบปีเช่นผมไม่รู้จะทำอย่างไรจนตัวเองปฏิเสธเขา พอเริ่มยอมรับ กลับปฏิเสธต่อไปไม่ไหว
ใครจะด่าว่าเป็นผู้ชายใจง่ายผมก็ไม่ขอโต้แย้ง ลองคุณเจอผู้ชายแบบฟ้าคราม อาจจะไม่ใช่เพราะหน้าตาดี ไม่ใช่เพราะเขามีแต่ข้อดี แต่อย่างไรก็ตาม เขาทำให้ผมชอบจนถึงขั้นมองข้อเสียของเขาเป็นเรื่องที่ ‘น่ารัก’ ไปเสียแล้ว
“คุณเพชร...” ฟ้าครามเรียกผมหลังปล่อยให้ความเงียบปกคลุมระหว่างสองเราอยู่พักใหญ่ “เมื่อกี้นี้?” เสียงเขาฉายความฉงนแบบไม่ปิดบัง “จริงเหรอครับ”
“...” ผมไม่ตอบ เหมือนคำตอบจุกอยู่ที่คอ กระดากเกินกว่าจะพูด
“คุณเพชรครับ” อีกฝ่ายว่าเสียงอ่อนลงหน่อย ผมไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำ รู้แค่เขาเคลื่อนกายเข้ามาใกล้จนผมสูดลมหายใจลึก “เมื่อกี้ผมฟังอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ”
“...”
“เงยหน้าขึ้นมองผมหน่อย”
ผมส่ายหน้า ลมหายใจติดขัดไปเสียหมดแต่สุดท้ายฟ้าครามกับเอามือของเขาแตะหน้าผมเบาๆ ไม่ได้ออกแรงแต่ผมกลับเงยหน้ามองเขาโดยอัตโนมัติ
ฟ้าครามมองผม มองตรงๆ ด้วยแววตาคู่นั้น ผมยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ในหัวตีกันมั่วไปหมด
“คุณเพชรพูดจริงๆ เหรอ”
“...” ผมกัดริมฝีปาก ไอ้เด็กบ้า! ใครสั่งใครสอนให้เค้นผู้ใหญ่แบบนี้กัน!
“พูดอีกได้มั้ยครับ...” เขากระซิบพรอด “ผมอยากได้ยินอีกจัง เหมือนเมื่อกี้ฟังไม่ชัด”
ผมร้องกู่ก้องในใจว่าทำไมมึงไม่ฟังดีๆ “มะ มีให้ฟังครั้งเดียว”
“เสียดายจัง” ผมเบือนหน้าหนี ปากเบ้โดนอัตโนมัติเมื่อเห็นเจ้าพี่เลี้ยงเด็กอมยิ้มขำ “แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าผมฟังผิดหรือเปล่า”
“คิดเอง”
“ถ้าอย่างงั้น...” ฟ้าครามหรี่ตาและคลี่ยิ้มบาง “ถ้าผม ‘คิด’ จริงๆ คุณเพชรจะไม่ด่าว่าผมมโนเองสินะครับ”
ผมเกลียดหมอนี่จริงๆ!
ทำไมจากเจ้าลูกหมาน้อยน่ารักถึงกลายเป็นผู้ชายเหมือนหมาป่าไปเสียได้ ให้ตายเถอะ ผมจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ทำไมตัวเองต้องถูกเด็กอายุน้อยกว่าเกือบสิบปีถือไพ่เหนือกว่า ได้ข่าวว่าเขาเป็นฝ่ายมาสนใจผมก่อนไม่ใช่หรือยังไงกัน!
“...!” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือที่มันอยู่บนหน้าผมไล้ไปบริเวณแก้ม “ดะ เดี๋ยว”
ฟ้าครามยิ้ม “ก็คุณเพชรบอกให้ผมคิดเองนี่ครับ”
คำพูด น้ำเสียง และสายตาของอีกฝ่ายทำให้ผมใจกระตุก เหมือนมือไม่มีแรงออกมาดื้อๆ ทั้งที่ตัวเองก็ใช่ว่าจะไม่แข็งแรง อย่างน้อยๆ ถ้าผมขัดขืนก็คงจัดการเขาได้ไม่ยาก ไซส์เราไม่ได้แตกต่างกันขนาดนั้น แต่ผมไม่เคยทำ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมทำไม่ได้... ฟ้าครามต้องไม่ใช่เทวดา เขาต้องเป็นปีศาจที่เสกเวทมนตร์ใส่คนได้ด้วยการยิ้มแน่ๆ
มือของเขาหยุดลงแถวริมฝีปาก ใบหน้าคมนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ มือของผมจับชายเสื้อของตัวเองโดยอัตโนมัติ จนจมูกเขาไล้ลงบนแก้ม ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะแถวปลายคาง นั่นเป็นสัญญาณเตือนถึงอะไรที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็นสิ่งถัดไป
ผมหลับตาลง... กำลังจะปล่อยให้มันเป็นไป...
ปี๊นนนนนนนนนนนน!
“HOLY CRAP!”
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จะหันขวับไปมองที่ต้นเสียงจากด้านหลัง ในใจกู่ร้องคำว่าชิบหายในใจทันทีเมื่อเห็นว่ารถใครบีบแตร
รถคุณปฐพี!
ฟ้าครามเองก็ตกใจเช่นกัน เราสองคนผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ บ้าเอ๊ย... พ่อน้องพระพายคงไม่เห็นใช่มั้ย!
ผมคว้าของทุกอย่างก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตู “เดี๋ยวโทรหานะ”
“คะ ครับ” ฟ้าครามรับคำงงๆ
“ฝันดี ขอบคุณมากสำหรับวันนี้” ผมเอ่ยแบบนั้นก่อนที่จะคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย ขณะที่มือก็เปิดประตูรถทันที “กลับบ้านดีๆ นะ”
พี่เลี้ยงเด็กทำหน้าเหลอหลา ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างงุนงงและค่อยๆ ออกตัวไป
รถคันที่บีบแตรเมื่อกี้เลื่อนขึ้นมาที่ประตูหน้าบ้านแทนรถคันเดิมของฟ้าคราม ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก แตกต่างจากกรณีเมื่อกี้ แม่งเอ๊ย อย่างกับพาชู้เข้าบ้าน คิดอะไรจัญไรจริงๆ พชร แต่ผมยังไม่อยากให้คุณปฐพีรู้จริงๆ ผมทำตัวไม่ถูก
คุณปฐพีจอดรถ และเดินลงมาจากที่นั่งคนขับ อ้อมมาทางอีกฝั่งและอุ้มพระพายลงมาจากที่นั่งข้างๆ คนขับ
“เพิ่งกลับเหรอครับ” พ่อของหลานยิ้ม “กลับช้านะ”
ผมสูดลมหายใจลึก “ครับ” พยักหน้าและเดินไปไขกุญแจเปิดประตูบ้านตัวเอง ผมเพิ่งรู้สึกว่ารอยยิ้มของคุณปฐพีทำให้ผมอึดอัดได้ขนาดนี้ “พระพายหลับเหรอครับ”
“อื้อ ผมพาลูกขับรถเล่นน่ะ”
“อ๋อ...” ผมพยักหน้าก่อนที่จะเปิดประตู “เชิญครับ จะกลับเลยมั้ย”
“ไม่ล่ะครับ” อีกฝ่ายยิ้ม “คิดว่ามีเรื่องต้องคุยกับคุณเพชรนิดหน่อย”
ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างเสียไม่ได้
ผมให้คุณปฐพีขึ้นมาในบ้าน อุ้มหลานวางบนเตียงของแก ดูเหมือนสักชั่วโมงนึงผมจะต้องปลุกแกขึ้นมาทานข้าวเย็นและอาบน้ำก่อนที่จะปล่อยแกนอนยาว
พอจัดการหลานเสร็จคุณปฐพีก็หันมามองผมด้วยสีหน้าจริงจังที่ทำให้ผมสูดลมหายใจลึก
“เอ่อ เดี๋ยวผมลงไปหยิบน้ำให้ละกันนะครับ”
“ครับ” คุณปฐพีพยักหน้า “ไปคุยกันที่โซฟาข้างล่างมั้ย”
ผมคิดว่านั่นคือคำพูดอ้อมๆ ว่า ‘เรื่องนี้เราต้องคุยกันยาว’ และผมทำได้แค่ภาวนาในใจว่าขออย่าให้เป็นเรื่องที่ผมกังวลเลย เขาคงไม่หยิบเรื่องนั้นมาพูด...ใช่มั้ยนะ
คุณปฐพีเป็นผู้ชาย...แน่ๆ เขาคงไม่มีรสนิยมชมชอบผู้ชายด้วยกันหรอกไม่งั้นคงจะไม่มีเมียสองลูกสองแบบนี้ แถมหนึ่งในนั้นคือพี่สาวผมด้วย แต่ประเด็นไม่ใช่เขาชอบหรือไม่ มันอยู่ที่เขารังเกียจมันหรือเปล่า แน่นอน ผมไม่สนใจว่าเขาจะเกลียดผมหรือไม่เพราะผมก็ใช่ว่าจะชอบเขา แต่ว่าผมกังวลเรื่องหลานต่างหาก
พระพายคือครอบครัวคนเดียวที่ผมยังเหลืออยู่ ถ้าเกิดเขารังเกียจผมมากจนผมไม่สามารถเจอแกได้ผมต้องอ้างว้างมากแน่ๆ
ผมถอนหายใจ เอาน้ำไปวางตรงหน้าคุณปฐพีที่ทำหน้าจริงจังกว่าปกติเล็กน้อย แต่ก็ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
“ถามตรงๆ นะครับ” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเรียบ “เป็นอะไรกับฟ้าครามหรือครับ”
...จนได้สินะ
ผมกัดริมฝีปาก ไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่คุณปฐพีกลับเลือกที่จะยื่นคำถามที่ดูเหมือนจะง่ายกว่าเดิมให้กับผม
“ต้องถามว่ารู้สึกอย่างไรให้กันมากกว่าสินะครับ?”
“มันค่อนข้างจะ...” ผมอึกอัก “พูดยาก” ผมเลือกที่จะตอบแบบนั้นไป
คุณปฐพีมองผมนิ่งๆ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย เขาไม่ได้ว่าอะไรออกมา และเอ่ยปากถามออกมาอีกครา “เคยทำอะไรให้พระพายเห็นหรือเปล่าครับ”
“ไม่!” ผมเถียงทันควัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมมั่นใจ “ไม่เคย แน่นอน ผมสาบานเลย” ผมรีบเอ่ยปากพูดต่อเมื่ออีกฝ่ายทำสีหน้าเหมือนไม่ไว้ใจ
สุดท้ายเขาก็ยกมือขึ้นยอมแพ้ “ถ้าคุณยืนยันแบบนั้นก็เชิญเถอะครับ ผมขอแค่นั้นแหละ”
ผมสูดลมหายใจลึก
“คุณจะเป็นเกย์ รักผู้ชาย หรือจะอะไรก็แล้วแต่...” คุณปฐพีเอ่ยปากพูดเสียงเรียบ “สิ่งแรก ผมเห็นลูกสำคัญที่สุด และผมเชื่อคุณว่าคุณจะไม่ทำอะไรไม่ดีให้พระพายเห็น ผมกลัวแกโดนล้อ” คำพูดสุดท้ายเจือไปด้วยความเสียใจ “แค่แกไม่ได้อยู่กับพ่อ หรือการที่แกไม่ได้มีแม่อยู่ด้วยแล้ว อาจจะทำให้แกดู... ไม่สมบูรณ์”
ลมหายใจผมติดขัด แต่อีกฝ่ายยังพูดต่อ
“ผมมันเป็นพ่อที่แย่พอแล้ว... ผมไม่ได้บอกว่าการที่คุณกับเขารักกันมันไม่ดีนะ แต่ว่าถ้า... ถ้าแกโดนถามว่าทำไมพวกคุณถึงสนิทกันนัก หรือ...”
“ผมขอโทษครับ” ผมเอ่ยปากออกมาด้วยความเสียใจ “ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้จริงๆ”
ผมคิดมาตลอดว่าตอนที่แกมาอยู่กับผม...ผมจะสามารถเติมเต็มให้แกได้ จนผมลืมมอง ณ จุดนี้ไป ลืมไปว่าประเทศไทยอาจจะยังไม่ยอมรับขนาดนั้น โดยเฉพาะคนรุ่นที่เป็นแม่คนปัจจุบัน ถึงเขาจะยอมรับเรื่องความรักในเพศได้แต่ผมไม่คิดว่ามันจะถูกยอมรับถ้าหากคู่รักเหล่านั้นเลี้ยงเด็กเยี่ยงบุตรแท้ๆ
“ไม่เป็นไรครับ” คุณปฐพียิ้ม “บางทีมันอาจจะพลาดที่ผมตั้งแต่แรก” ผมสังเกตได้ว่ามือของอีกฝ่ายกำเข้าหากันแน่น “ถ้าตอนนั้น...ผมพยายามรักษาครอบครัวไว้”
วินาทีนั้นผมเผลอคิดถึงคำพูดของพี่เพลง คำเดียวที่ย้ำเตือนผมตลอดว่าผมไม่ควรเกลียดพ่อของพระพาย...บางทีคุณปฐพีอาจจะไม่ใช่สามีที่ดี แต่เขาเป็นพ่อที่ดี
ผมเคลือบแคลงใจ ผมไม่คิดว่าคนที่ทิ้งลูกเมียไปแต่งงานใหม่จะเป็นพ่อที่ดีได้ แต่ในวินาทีนี้ผมคิดจริงๆ ว่าเขาเป็นบุคคลที่ห่วงพระพายที่สุด พยายามทุกอย่างเพื่อพระพายมากที่สุด จนสิ่งที่ผมเคยทำมามันเทียบไม่ได้เลย กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พรรค์นี้ผมยังไม่ใส่ใจ แต่คุณปฐพีกลับใส่ใจทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องของลูกที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ผมไม่เคยรู้ว่าทำไมเขาถึงเลิกกับพี่เพลง และบางทีเขาอาจจะไม่มีวันบอกผมเลยก็เป็นได้...แต่ลึกๆ ลงไปผมก็รู้สึก เขาไม่ได้ปรารถนาจะทิ้งพี่เพลงไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ขอโทษนะครับ คุณปฐพี”
ผมย้ำคำนั้นออกมาอีกคราขณะที่เรานั่งด้วยกัน คุณปฐพียิ้ม “และอีกข้อที่ผมถามเรื่องนี้ขึ้น ไม่ใช่เพราะผมอยากรู้...อันที่จริงผมก็อยากรู้แหละ” เขาพูดติดขำเล็กน้อย “แต่ผมอยากให้คุณรู้นะ แม้ว่าคุณจะตั้งแง่เกลียดผม”
ผมสะดุ้งเล็กน้อย นี่ผมแสดงออกให้เขาเห็นชัดเจนขนาดนี้เลยหรือเนี่ย...
“คุณเป็นน้องของเพลง” เขาเว้นไปเล็กน้อย “เพราะแบบนั้น... ผมก็ถือว่าคุณเป็นน้องของผม”
ผมทำหน้าอะไรไม่ถูกเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้น ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกลับไปเลยได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวแก้เก้อ ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้จากปากของอีกฝ่าย
เขายิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผม “ถึงคุณจะไม่อยากนับผมเป็นพี่เท่าไหร่ก็เถอะ เอาตามจริงเราก็ไม่ได้เป็นพี่น้องกันตามกฎหมายแล้ว” นั่นเป็นเพราะเขาหย่ากับพี่เพลงแล้ว
“ฮะๆ” ผมเค้นหัวเราะ
“ผมหวังว่าเราจะเป็นครอบครัวด้วยกันได้ คุณพชร” เขาเอ่ยปากออกมาแบบนั้น “ผมหวังแบบนั้นจริงๆ”
เรื่องจริงที่ผมต้องยอมรับ ผมตั้งแง่กับคุณปฐพีไว้มาก...เกลียดเขาสุดๆ เพราะเขาทิ้งทั้งพี่ทั้งพระพาย เกลียดกว่าตอนที่เมียใหม่เขาผลักหลานตกบันไดแต่เขากลับเลือกที่จะฝากพระพายไว้กับผมแทนที่จะเลิกกับภรรยา แต่ลึกๆ แล้วผมเองก็รู้ตัวเหมือนกัน
ผมไม่ได้เกลียดคุณปฐพีขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นคนแบบนี้ก็ได้ล่ะมั้ง...
ผมอาบน้ำก่อนที่จะปลุกพระพาย ไล่หลานไปอาบน้ำและตัวเองลงไปทำอาหารง่ายๆ ให้แกกิน พระพายอิดออดนิดหน่อย แกบอกว่าพ่อพาแกกินขนมจนอิ่มท้องแต่ผมจะยอมตามใจได้ที่ไหน ยังไงแกก็ต้องกินข้าวแต่ให้ปริมาณข้าวน้อยลงกว่าปกติเท่านั้น
“แล้วก็นะ น้องน่ารักกกก... “ ผมนั่งฟังพระพายพูดเรื่องน้องตัวเองไม่หยุด สาบานว่าโตมาแกต้องเห่อน้องมากแน่ๆ
“ทำไมไม่พูดถึงคุณพ่อบ้างล่ะคะ” ผมแกล้งแหย่ “เดี๋ยวคุณพ่อเสียใจนะ”
“โอ๊ย ไม่เป็นไรค่า” หลานแกหัวเราะเอิ้กอ้าก “คุณพ่อไม่เสียใจหรอก คุณพ่อก็ชอบพูดถึงน้องเหมือนกัน”
...อืม ดูท่าจะได้หลงกันทั้งบ้านสินะ น้องภาพพิมพ์เนี่ย
จะว่าไปผมก็เคยเห็นแกไม่กี่ครั้ง ตอนนี้คงยังไม่ครบขวบดีด้วยซ้ำ บางทีวันที่ผมพาพระพายย้ายกลับไปอยู่นู่น ผมอาจจะต้องซื้ออะไรให้น้องเขาด้วยสินะ
ผมนั่งฟังพระพายพูดเรื่องเดิมๆ จนเกือบสี่ทุ่มผมก็ต้องไล่แกไปนอนเพราะกลัวว่าแกจะนอนดึกไป หลานงอแงบอกว่านอนมาเยอะแล้ว แกก็โดนผมดุอย่างไม่จริงจังอะไรนักว่าแล้วนอนทำไมเยอะๆ
“ฝันดีนะคะ” ผมก้มลงจูบหน้าผากแกเบาๆ ขณะที่ดึงผ้าห่มมาห่มให้แก
“พระพายยังไม่ง่วง” แกงอแง
“อย่าดื้อสิคะ” ผมว่าอย่างขำๆ “น้าไปแล้วนะคนเก่ง”
“น้าเพชรเล่าอะไรให้ฟังหน่อยสิคะ” แกดันตัวขึ้น “อย่าง... เรื่องของแม่”
ผมชะงักไปก่อนที่จะอมยิ้ม “อยากรู้เรื่องไหนล่ะคะ”
พระพายดูตื่นเต้นตอนผมเล่าเรื่องของพี่เพลง ผมไม่ได้เล่าอะไรมากแค่เรื่องตอนที่ผมโดนแกล้งตอนเด็กๆ แต่พี่เพลงมาช่วย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็หาของที่ผมเกลียดมาแกล้งผม ประมาณว่าน้องข้าใครอย่าแกล้ง...ข้าแกล้งได้คนเดียว ไม่นานแกก็หลับ ผมเห็นแกยิ้ม... ไม่รู้ว่าแกฝันถึงแม่ดีๆ อย่างพี่เพลงหรือเปล่า
ผมเดินออกมาเมื่อมั่นใจว่าแกนอนหลับสนิท ก่อนที่จะเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตัวเองและคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่สัญญาว่าจะโทรหาตั้งแต่เย็น
[ครับ!] ฟ้าครามรับเสียงร้อนรน [คุณเพชร... เงียบไปเลย นึกว่าเป็นอะไรเสียอีก]
“โทษที” ผมหัวเราะเบาๆ “คุยกับพระพายเพลินน่ะ”
[อ๋อ... ไม่มีอะไรใช่มั้ยครับ]
“อื้อ”
[แล้ววันนี้...]
“ไม่ต้องกังวลน่า” ผมว่าพลางอมยิ้ม “ไม่มีปัญหาหรอก”
[ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึง สรุปที่ผมได้ยินวันนี้…เรื่องจริงใช่มั้ยครับ]
ผมไปต่อไม่ถูก ลืมไปเสียแล้วว่าตอนเย็นไปพูดอะไรกับเจ้าฟ้าครามไว้ จริงๆ จะเบี่ยงประเด็นโดยการตัดสายได้แต่ก็ดูแย่ไปหน่อย ผมเลยเลือกที่จะเงียบ
[ผมไม่ขอให้คุณเพชรพูดซ้ำหรอกครับ...] เสียงนุ่มกระซิบข้างหู [แค่อยากจะให้ฟังผมบ้าง]
“…”
[ผมก็รู้สึกเหมือนคุณเพชรนะครับ]
ผมเอามือตะปบใบหน้าตัวเอง พยายามกดที่มุมปากไว้แต่กลับกลายเป็นช่วยอะไรไม่ได้เลย เหมือนมุมปากมันจะยกขึ้นตลอดเวลา สุดท้ายก็ได้แต่นึกขอบคุณที่เขาอยู่คนละที่ ขืนพูดออกมาตอนอยู่ตรงหน้าผมคงหลุดฟอร์มไปเยอะ ทำไมต้องฟอร์มจัดด้วยวะ... ลำบากตัวเองทำไม
“ขี้โกง” ผมว่าอย่างขุ่นเคือง “ทีงี้ล่ะไม่พูด” ผมบ่นงึมงำ
[ถ้าพูดคุณเพชรตัดสายแน่ๆ ครับ] ผมกลอกตา...เจ้าเด็กนี่รู้วิธีรับมือผมดีเกินไปแล้ว! [หรือคุณเพชรอยากให้ผมพูด?]
“ไม่ล่ะ” ผมปฏิเสธ
ขนาดไม่พูดออกมายังทำให้ผมเป็นขนาดนี้...ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาพูดออกมาผมจะเป็นขนาดไหน สงสัยได้ปาโทรศัพท์ออกนอกระเบียงแน่ๆ
ค่อยเป็นค่อยไป...ค่อยๆ เขยิบความสัมพันธ์
อย่าทำอะไรให้ชัดเจนนักเลย แค่นี้ก็มีความสุขจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!
---------------------------------------------------
น้อมรับทุกข้อกล่าวหา Orz มาช้าเป็นนิจจริงๆ
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ
ส่วนคุณปฐพี... เอาเป็นว่า รอส่วนของนางกันดีกว่าค่ะ! 5555555
ให้ด่ากันไปก่อน ซึ่งจริงๆ นางอาจจะน่าด่าก็ได้นะ ฮึๆ
-
น่ารักจิงคู่นี้ :L1:
-
เอาจริงๆ ตอนแรกคิดว่าคุณเพชรกับคุณปฐพีจะคู่กันนะ
บางโมเม้นมันแอบฟิน ฮ่าๆๆๆ
แต่ยังไงก็เชียฟ้าค่าา เพราะคุณเพชรน่ะเหมาะกับคุณหมอมากกว่า หุหุ
-
สารภาพซะที สับสนมาตั้งนานเนอะ
อะไรๆหลังจากนี้คงจะดีขึ้น
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ปฐพีเป็นผู้ชายที่ หึ่มๆ :m16: โลเล ไม่หนักเเน่น มักง่าย เห็นเเก่ตัวที่สุดไม่ชัดเจนอะไรสักอย่าง ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองทำให้คนหลายคนเจ็บเพราะการกระทำของตัวเองแท้ๆแล้ว ที่คุยกับเพชรตอนนี้คือแบบ ที่พูดนะรู้เลยว่าทำไมทำกับหมออัคคีแบบนั้น ได้เค้าแล้วยังจะมานิสัยเสียๆอีกเพลียจริง ก็อยากจะอ่านตอนที่คุณท่านออกมาเเก้ตัวว่าทำแบบนี้ๆๆ ไปทำไมอะนะ ไม่รู้ว่าถ้าได้อ่านแล้วจะขึ้นกว่าเดิมอีกหรอเปล่าเพราะดูทรงแล้วอื่ม ห่วยแตก :katai1:
เหอะๆ ด่าซะเยอะแต่สมควรแล้ว คุณค่าที่ปฐพีคู่ควร แถม :z6:
ส่วนน้องฟ้ากับพี่เพชรหึหึ หวานนแต่มีมารมาขัด :m16:
-
เพชรเสร็จแน่ๆโดนเด็กดักทางและก็รู้ทันขนาดนั้น
-
คือบั่บบบบบบบ อ๊ายยยย นึกว่าคุณน้องฟ้าจะอาซาบาเห้ซะละ อรั๊ยย
-
ตกใจหมดเลยคุณปฐพี :ling1: :ling1:
คุณเพชร ฟ้าครามน่ารักตลอด :mew3:
ฟินนนนนนนนนน :-[ :impress2:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 30
“เตรียมบอกลา”
ผมมองข้าวของที่ถูกยกขึ้นท้ายรถของคุณปฐพี “ครบแล้วนะครับ?”
“ครับ” ผมตอบเจ้าของรถไปแบบนั้น คุณปฐพีแกพยักหน้าก่อนที่จะปิดท้ายรถ “เดี๋ยวผมไปตามพระพายก่อน...”
“ผมขอเข้าไปด้วย” คุณปฐพีเอ่ยปากขึ้นโดยที่ผมพูดไม่ทันจบ “ผมอยากไปไหว้...เพลง”
พูดแบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ที่ไหน “เชิญครับ” ผมเอ่ยปากเช่นนั้นก่อนที่จะเดินนำเข้าบ้าน
พระพายกำลังนั่งดูการ์ตูนขณะที่ผมกับพ่อของแกช่วยกันยกของพระพายขึ้นรถ อันที่จริงมีแค่สองกล่อง หนึ่งคือการ์ตูนทั้งหลายของเธอที่ผมซื้อให้ ไอ้ลูฟี่ยางยืดที่แกชอบนั่นแหละ ส่วนอีกกล่องเป็นของใช้ส่วนตัวจำพวกหนังสือเรียน อุปกรณ์การเรียน และมีกระเป๋าเสื้อผ้าของพระพายอีกหนึ่ง
ของพระพายน้อยมาก อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันไม่กี่เดือน... ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมรู้สึกว่าบ้านของผมดูโล่งมากกว่าเดิมเกินควร
“พระพาย”
“ขา” หลานขานรับโดยไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ สายตาจดจ้องอยู่แต่การ์ตูนบนหน้าจอ
เห็นแบบนั้นผมเลยเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง “พระพาย” เสียงเข้มกว่าเดิมหน่อย
หลานหันมาทันที “ขา...น้าเพชร” เสียงแกอ่อยประสาเด็กที่ทำผิด
“พวกน้าเก็บของเสร็จแล้วจ้ะ” ผมว่าพลางจูบกระหม่อมแกเบาๆ “ไปไหว้แม่ก่อนแล้วค่อยไปขึ้นรถเนอะ”
พระพายแกพยักหน้า กดปิดหน้าจอแท็ปเลตในมืออัตโนมัติเมื่อผมพูดจบ แกวางมันไว้ก่อนที่จะเคลื่อนตัวเล็กๆ ลงจากเก้าอี้ วิ่งไปที่บันไดขึ้นไปที่ห้องพระ ซึ่งมีรูปของพี่เพลงวางไว้อยู่
ผมหันไปมองคุณปฐพี ตั้งแต่ผมกลับมาที่นี่และขอยกรูปกับอัฐกระดูกของพี่เพลงย้ายมาที่บ้าน หลังจากตอนแรกผมไม่ได้ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ทันที ทุกอย่างของพี่เพลงเลยอยู่ที่บ้านของคุณปฐพี แม้กระทั่งของใช้ต่างๆ เขาก็มาเก็บให้ที่บ้านนี้อย่างเรียบร้อย พอผมกลับมาเขาก็ไม่เคยขอไหว้พี่เพลงเลยสักครั้งเดียว ผมไม่รู้ว่าทำไม ไม่คิดจะถาม อาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกผิด หรืออาจจะยังไม่อยากยอมรับความจริงที่ภรรยาคนแรกจากไปเร็วเหลือเกิน
อดีตพี่เขยยิ้มให้ผมบางๆ ผมได้แต่พ่นลมหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้และเดินขึ้นบันไดไป
ขึ้นไปที่ห้องพระก็เห็นพระพายนั่งยกพนมมือพูดกับรูปของพี่สาวผม “แม่ขา พระพายไปอยู่กับพ่อนะคะ” เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่ลำคอของผม ผมสูดลมหายใจลึก มองภาพนั้นด้วยความเศร้าระคนรอยยิ้ม “เดี๋ยวพระพายมาหาบ่อยๆ นะคะ”
ผมนึกถึงตอนที่ตัวเองรับข่าวเรื่องการจากไปของพี่สาว ญาติเพียงคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ ตอนนั้นผมว่าสภาพผมแย่ หนักหนาสาหัส แต่สาบานว่าผมคิดว่าพระพายแย่กว่าผมหลายเท่า พระพายเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กทั่วไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการที่พี่เพลงเลี้ยงแกคนเดียวไปด้วย ทำงานไปด้วยหรือเปล่าที่ทำให้พระพายต้องคอยพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุสามสี่ขวบเช่นนี้ ผมว่าแกเข้าใจความหมายของคำว่า ‘คุณแม่ไปอยู่บนท้องฟ้า’ ที่ผู้มาร่วมงานศพของพี่เพลงกล่าวไว้
ตอนแกเสียแม่ที่เป็นครอบครัวคนเดียวที่คอยดูแลแกอายุน้อยกว่าผมเสียอีก แถมตอนนั้นผมยังมีพี่เพลง มีพ่อ แล้วพระพายล่ะ ตอนนั้นมีใครบ้าง น้าอย่างผมก็กลับมาจากต่างประเทศไม่ได้ ไปอยู่กับพ่อที่แม้จะเอาใจใส่ดีก็ต้องทนกับแม่เลี้ยง... เด็กตัวเล็กๆ เพียงนี้ทนได้อย่างไรกันนะ
พระพายก้มลงกราบภาพของแม่ตนเองอีกทีก่อนที่จะลุกขึ้น หันมายิ้มให้ผมที่ยืนอยู่บริเวณประตู
“คุณไหว้ก่อนเลยครับ” คุณปฐพีเอ่ยปากขึ้น “ผมอาจจะ... คุยกับเพลงยาวเสียหน่อย”
ผมพยักหน้า เดินไปที่รูปภาพนั้นก่อนที่จะก้มลงกราบภาพพี่สาวที่เป็นเหมือนกับแม่คนที่สองของผมทั้งที่อายุมากกว่าผมไม่เท่าไหร่
ในภาพนั้นพี่เพลงเป็นผู้หญิงผิวสองสี ใส่แว่นแต่งหน้าอ่อนๆ สวมชุดสูทของสตรี โครงหน้าของพี่เพลงคล้ายๆ กับผม หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงสวยจัด ดูเป็นผู้หญิงธรรมดา หาได้ตามถนนเดินดินทั่วไป แต่สำหรับผมแล้ว พี่เพลงเป็นคนพิเศษ คนสำคัญ... คนที่ผมไม่อยากให้จากไปและไม่เคยคิดว่าจะจากไปเพราะอุบัติเหตุเช่นนี้
เป็นคนที่ผมจะระลึกถึงตลอดชีวิต
‘เดี๋ยวเพชรจะดูแลพระพายให้ดีๆ นะครับ’
ผมได้แต่คิดเช่นนั้นในใจ ก่อนที่จะโค้งศีรษะลง วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนภาพนั้นยิ้มให้ผมเหมือนที่เคยได้รับตอนเด็กๆ
ผมดันกายขึ้นเดินไปที่คุณปฐพีที่หอมแก้มพระพายอยู่ “ผมลงไปข้างล่างก่อนนะครับ”
พ่อของหลานพยักหน้าด้วยรอยยิ้มจางๆ ผมจึงอุ้มพระพายไปข้างล่าง ไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องพระไว้หากแต่ตอนผมก้าวลงบันได ผมก็ได้ยินเสียงทุ้มสั่นเครือดังออกมาอยู่ดี
“พี่ขอโทษนะเพลง...”
ผมได้แต่ส่ายหัวและหันไปพูดกับหลานในอ้อมกอด “ลงไปหาอะไรกินก่อนนะคะ รอให้คุณพ่อคุยกับคุณแม่ก่อน”
ผมไม่ได้เอ่ยปากพูดกับคุณปฐพีเมื่อเห็นว่าตอนเดินลงมาหลังจากไหว้พี่เพลงเสร็จตาของเขาแดงเล็กน้อย อืม... ผู้ชายวัยสามสิบอย่างเขาจะร้องไห้บ้างก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก มองจากลักษณะแล้วเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งขนาดนั้นหรอก
พวกเราสามคนไปทานอาหารที่ห้างกันก่อน ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าๆ เร็วไปนิดสำหรับอาหารกลางวัน แต่ก็มีข้อดีเพราะคนยังไม่เยอะเท่าไหร่นัก
“น้าเพชร” พระพายสะกิดมือผมยิกๆ ขณะที่แกโดนคุณพ่อจับมืออีกข้างหนึ่ง “จับมือหน่อยค่ะ”
“คะ?” ผมเลิกคิ้ว
“จับมือ” หลานย้ำอีกครั้งพลางคว้ามือของผมไปจับ “นี่ไงคะ พระพายเหมือนเจ้าหญิงเลย มีองครักษ์สองข้าง”
มั่นหน้ากว่าหลานคนนี้ไม่มีอีกล่ะครับ...
ผมยิ้มขำๆ เหลือบมองพ่อของพระพายที่ยิ้มแบบเดียวกันก็อดตลกไม่ได้ แม้จะรู้สึกแหยงหน่อยๆ ที่ต้องเป็นองครักษ์หลานพร้อมๆ กับคนที่ดูเหมาะจะเป็นพระราชาของเจ้าหญิงมากกว่าอย่างคุณปฐพี
จังหวะนั้นเองที่คุณปฐพีเอ่ยพูดกวนเบื้องล่างด้วยรอยยิ้ม “เอาไปอธิบายให้พี่เลี้ยงเด็กฟังดีๆ ล่ะครับ”
ผมแอบกัดฟันตะโกนขึ้นในใจ แหมะ... ตอนก่อนหน้านี้ใครกันทำตัวเป็นเหมือนพี่ชายที่หวงน้องสาวคนนี้อีกคนเหรอครับ... ทีอย่างนี้ล่ะได้ทีแซวเชียว
พวกเรารอคิวร้านอาหารอยู่สองสามคิวก่อนที่จะมีคนเรียกชื่อคุณปฐพีดังขึ้น
“สามที่นะคะ” ผมพยักหน้า ให้พนักงานพาเราไปนั่ง ก่อนที่เราจะสั่งอาหารจนเสร็จสรรพคุณปฐพีจึงเอ่ยปากถามขึ้น
“วันนี้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันนะครับ”
“ครับ” ผมพยักหน้า หยิบแก้วน้ำมาจิบ “อ๋อใช่ ผมซื้อเสื้อให้ลูกสาวคุณด้วย” ผมเอ่ยปากเมื่อนึกขึ้นได้ “แต่อยู่ที่รถน่ะครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
ครืด...
โทรศัพท์มือถือในมือของผมสั่นเล็กน้อยจนผมต้องเลิกคิ้ว ตัวอักษรที่ปราฎข้อความให้เห็นชัดเจนว่าใครส่งมาทำให้ผมระบายยิ้มบาง
‘วันนี้ไปส่งพระพายรึเปล่าครับ’
ผมพิมพ์ตอบกลับไปในทันที ‘ไปสิ ตอนนี้อยู่ข้างนอกน่ะ’
ฟ้าครามส่งสติ๊กเกอร์รูปตูดหมามาพร้อมกับข้อความ ‘ผมก็อยากไปด้วยนะ’ ทำให้ผมหัวเราะเบาๆ
“ยิ้มขนาดนี้ไม่ต้องถามแล้วมั้งครับว่าใคร” ผมยิ้มค้าเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ เลิกคิ้วนิดหน่อยแต่ไม่ได้ตอบอะไรไป คุณปฐพีจึงเอ่ยปากต่อ “ทำไมต้องทำหน้าดุด้วยล่ะครับ”
“เปล่านี่” ผมว่าเสียงห้วน
“เห็นทีคุณไม่ชอบหน้าผมนะครับ”
ผมพึมพำเบาๆ ว่ารู้ตัวด้วยเหรอ อืม... เอาจริงๆ ผมไม่ชอบหน้าเขาตั้งแต่รู้ว่าคบกับพี่เพลงแล้ว จะบอกว่าหวงพี่ก็ได้ แต่ไม่ใช่แค่นั้นเสียหน่อย
“เอาเถอะ” ผมพ่นลมหายใจ “ผมรู้สึกว่ายังไงเราก็ต้องเห็นหน้ากันอีกนานครับ” ผมตัดบทยิ้มๆ
“ผมก็ว่างั้นแหละ” คุณปฐพีพยักหน้า
ผมเค้นยิ้ม ก้มลงพิมพ์ข้อความใส่เครื่องมือสื่อสารตอบฟ้าครามไปขณะเห็นพ่อลูกเล่นกันอย่างน่ารักน่าชังจนอาหารมาเสิร์ฟ
หลังจากทานอาหารกลางวันและผมกับพ่อลูกไปซื้อของใช้ต่างๆ ที่ต้องการแล้ว (แม้จะรู้สึกจั๊กจี้นิดๆ เวลาคนมองเห็นผมกับคุณปฐพีซื้อข้าวของเครื่องใช้ด้วยกัน มีลูกด้วยนะ...เก๋สุดๆ) คุณปฐพีก็ขับรถกลับมาบ้านที่ใหญ่โตคล้ายคฤหาสน์ของตัวเอง
แม่บ้านคนหนึ่งมาเปิดประตูให้ก่อนที่จะมาช่วยยกข้าวของของพระพายไปเก็บ สงสัยหลานคงจะได้กลับไปเป็นคุณหนูใหม่เสียแล้ว
พระพายยกมือไหว้ทุกคนในบ้านอย่างมีมารยาท คุณปฐพีเองก็ยกมือไหว้พวกแม่บ้าน พ่อบ้านที่อายุรุ่นราวคราวแม่ของพวกเราเหมือนกัน สิ่งหนึ่งที่เห็นชัดคือคุณปฐพีแกมีสัมมาคารวะ ไม่ได้เป็นพวกมีเงินแล้วทะนงตนอะไร แม้ว่าหัวจรดเท้าจะแบรนด์แทบทั้งตัว ตามประสาเจ้าของบริษัทใหญ่ที่ร่ำรวยล่ะนะ...
“น้ำค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยปากเมื่อหญิงวัยคราวแม่เดินเข้ามาส่งแก้วน้ำให้เมื่อเจ้าของบ้านพาเราสองคนมานั่งที่ห้องรับแขก
จู่ๆ หลานก็ร้องขึ้น “พระพายอยากไปหาน้อง”
“อ๊ะ จริงสิ” คุณพ่อลูกสองเอ่ยขึ้นเหมือนกับนึกขึ้นได้ “ไปด้วยมั้ยครับ ตอนนี้คงนอนกลางวันอยู่”
ผมพยักหน้าตกลงพลางควานหาถุงกระดาษที่ใส่เสื้อของเด็กวัยไม่ถึงขวบที่ถือมา แต่นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบลงมาจากรถ
“ผมคิดว่าผมลืมของที่ซื้อมาให้ลูกสาวคุณที่รถน่ะครับ”
“งั้นพระพายไปหาน้องก่อนละกันลูก” คุณปฐพียีหัวลูกสาวตัวเอง “ไปกับป้าเขานะ”
“ค่า” หลานตอบรับเสียงขยันขันแข็ง
คุณป้าที่นำน้ำมาให้ผมเมื่อกี้นี้พยักหน้า จับมือหลานเดินขึ้บันไดที่อยู่ถัดไปจากห้องรับแขกไม่ไกล คุณปฐพีคว้ากุญแจรถที่วางไปแล้วขึ้นมาใหม่ก่อนที่จะเดินนำผมออกไปข้างนอก
“ยังมีปัญหาเรื่องคุณลดาอยู่มั้ยครับ”
อีกฝ่ายยิ้มเจื่อน “ก็มาบ้างครับ”
“หวังว่าปัญหาจะคลายเร็วๆ นะครับ”
คุณปฐพียิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร หากแต่เป็นรอยยิ้มเจื่อนๆ เขาเปิดรถแล้วปล่อยให้ผมหยิบถุงกระดาษที่วางไว้ก่อนที่จะกดล็อกรถอย่างรวดเร็ว
เรากำลังจะเดินเข้าบ้าน หากแต่ได้ยินเสียงหวีดร้องแหลมๆ ขึ้นมาก่อน
“คุณชายคะ!” ผมเองก็ตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงที่มาเปิดประตูให้คุณปฐพีเอารถเข้าบ้านเมื่อกี้วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทางเราสองคน “คุณนายเขา... ข้างบน...”
ผมยังไม่ทันเข้าใจอะไรสักอย่าง หญิงสาวคนนั้นไม่อธิบายอะไร คงเป็นเพราะคุณปฐพีก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน วิ่งตรงไปที่บันไดด้วยความรวดเร็ว ไม่รอฟังสิ่งใดทั้งนั้น
หล่อนหันมามองผมด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่น้อย ก่อนที่จะตะโกนเสียงดังไล่หลังคุณปฐพี “หนูจะไปตามพี่ผู้ชายคนอื่นมานะคะ” แล้วหล่อนก็วิ่งไปอีกทาง
ผมลังเลว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรดี สุดท้ายก็เดินเร็วๆ ไล่หลังคุณปฐพีไป พอขึ้นบันไดไปห้องแรกก็มีประตูเปิดอยู่
ภาพที่เห็นทำให้ใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม คนวัยดึกที่เดินขึ้นมาพร้อมกับพระพายยืนอยู่ข้างๆ คุณปฐพี ผมรู้สึกใจไม่ดี แต่ยิ่งเดินเข้าไปในห้องนั้นทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า
ผู้หญิงวัยสามสิบกว่าใบหน้าซูบเซียว ผิวขาวเหลืองยืนอยู่ตรงนั้น ในมือมีมีดปลอกผลไม้ และที่ทำให้ผมยิ่งตกใจกว่าคือมืออีกข้างของเธอล็อกคอหลานวัยสี่ขวบที่ตัวสั่นงกอยู่!
...พระพาย!
ตอนแรกผมแทบจะจำเธอไม่ได้เสียด้วยซ้ำแต่พอเพ่งพินิจดีๆ ถึงได้รู้ว่านั่นคืออดีตภรรยาของคุณปฐพีที่ชื่อคุณลดา หากแต่คุณลดาที่ผมเคยเห็นคือคนที่ถือกระเป๋าราคาแพง เชิดหน้าเดินบนส้นสูง ไม่ใช่ผู้หญิงสภาพแทบดูไม่ได้เช่นนี้ แต่นั่นใช่ประเด็นเสียที่ไหน ประเด็นคือทำไมหล่อนถึงมาอยู่ที่นี่ และจับพระพายไว้แบบนั้นต่างหาก
ผมหายใจหอบถี่ด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็น ไม่นานก็มีชายหญิงเดินขึ้นมาอีกสองสามคน ทุกคนตกใจเหมือนกันหมด
“เอาลูกฉันคืนมา!” คุณลดากรีดร้องเสียงแหลม “ทำไมคุณทำแบบนี้ คุณ!” หล่อนเอามือที่กำมีดปอกผลไม้แรงจนมือสั่นชี้มาทางคุณปฐพี “ทำแบบนี้ทำไม!”
คุณปฐพีไม่เอ่ยปากตอบ ผมคิดว่าคงตอบไม่ออก สถานการณ์ตอนนี้น่ากลัว หากพูดอะไรไปเกรงว่าพระพายจะเป็นอันตรายเสียด้วยซ้ำ
ผมกระซิบถามคนงานข้างกายด้วยเสียงเบาที่สุดว่าแจ้งตำรวจหรือยัง เขาพยักหน้า แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเลย ตำรวจไทยคงไม่ได้โผล่มาเร็วนัก แต่สถานการณ์แบบนี้เกรงว่าต้องช่วยพระพายออกมาก่อน หลานตัวสั่นงกแต่ไม่ร้องไห้ ผมทำอะไรไม่ได้สักอย่าง จะวิ่งไปดึงพระพายออกมาก็บ้าบิ่นเกินไป อีกอย่างประเด็นที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นคงต้องให้คุณปฐพีเคลียร์เองเท่านั้น
“ตอนแต่งงานก็ไม่เคยสนใจ พอเมียเก่าตายก็แยกห้อง ขนาดฉันให้เด็กนี่ให้ออกไปแล้วแท้ๆ!” หล่อนหวีดเสียงแหลมจนผมแสบหู “ชีวิตฉันพัง เพราะคุณ! คุณ!” หล่อนตะโกนคล้ายคนไม่มีสติ
“ลดา ใจเย็นๆ” นั่นเป็นคำแรกที่คุณปฐพีพูดขึ้นมา
“หุบปาก!” คุณลดาหวีดเสียงไม่หยุดไม่หย่อน “ฉันพังหมด จากคนที่มีทุกอย่างกลายเป็นไอ้ขี้ยาไม่มีที่ไปเพราะคุณ!”
ผมสูดลมหายใจลึก พยายามตั้งสติ
“เอาลูกสาวฉันมา! เอามา!” หล่อนกรีดร้อง “ยัยนั่นเป็นลูกของฉัน!”
“ลดา ใจเย็นๆ!” คุณปฐพีเสียงแข็งขึ้นเมื่อมีดปอกผลไม้นั่นเลื่อนไปจ่อที่ข้างแก้มของพระพาย หลานหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว
“ลูกของฉัน ของของฉัน!” หล่อนตวาดเสียงดัง “มันอาจจะไม่ใช่ลูกคุณด้วยซ้ำ!”
ผมตัวชาดิกกับคำนั้น ก่อนที่จะเหลือบตามองคุณปฐพี สิ่งเดียวที่ผมรับรู้ได้จากแววตาของเขาคือ... เขาไม่มีความแปลกใจอยู่ในแววตานั้นเลย
-------------------------------------------
ขอโทษที่มาต่อช้าค่ะ... แทบจะนิยายรายเดือน Orz
อีกสองตอนเดี๋ยวก็จบแล้ว
ปล. ยังตอบแบบสอบถามเรื่องตีพิมพ์ได้อยู่นะคะ
https://docs.google.com/forms/d/1woUt9Hq9eE4MDfaPEVNcEkgW8g-6shZG7wlBS2-kmA0/viewform
ปลล. อยากทราบว่ากฎของเล้านี่ ถ้าอยู่ในขั้นตอน "สอบถาม" สามารถตั้งกระทู้ในบอร์ดซื้อขายได้ไหมคะ ?
-
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เรื่องชักจะมีปม :ruready
ริตอนต่อไปน้าาาา
-
อีกสองตอนจบ ไม่น๊าาา
เรื่องคุณปฐพีกะคุณหมอยังไม่เคลียร์เลยยยยย
-
บางทีอ่านไปก็แอบจิ้นเพชรกับคุณปฐพีไปนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
สงสารคุณปฐพีจัง ผมนี่น้ำตาร่วงเลยครับ :hao5: :hao5: :hao5:
ใกล้จบแล้วเหรอ เร็วไปมั้ย ฮือออออ
รอตอนหน้า และอีกหลายๆตอนนะ o13 o13 :katai2-1:
-
ใกล้จะจบแล้วหรอ :hao5:
-
คุณปฐพีมีชีวิตครอบครัวที่น่าสงสารนะ
น้องพระพายของป้า ตกใจแย่เลยลูก
ว่าแต่อีกสองตอบจบ ม้ายยย :ling1:
-
ชะนีคลั่ง :m31: อยากรู้ตอนหน้า นางจะโดนอะไร ตีนหรือลูกปืน :hao3:
-
ถ้าไม่ใช่ ปฐพีอาจรู้เรื่องนี้นานแล้วนะ
-
:sad4: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พระพายยยยยยยยยยยยย :sad4: จะเป็นอะไรมั้ยยยยยยยยยยยยยยย :o12: o22
-
อยากจิบ้าตาย
หลงเข้ามาอ่าน อ่านไม่มีหยุดนอนสต๊อป
เกือบวัน โอโหอ่านมาถึงตอนนี้ถึงกับทึ้งหัวตัวเอง
อีบ้านี้มาจากรูไหน ทำกับพระพายได้อย่างไร
อยากจิบ้าตาย คุณพี รีบช่วยพระพายด้วยนะ
จะบ้าแล้ว ติดเรื่องนี้งอมแงมชัวร์
-
จิ้มมาอ่านนนนนน ตอนล่าสุดพาค้างงงงงง
พระพายยยยยยลูก อย่าเป็นไรนะค่ะ
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 31
“ความล้มเหลวของคุณปฐพี”
เขาไม่แปลกใจ เขาไม่ตกใจ...เขารู้อยู่แล้ว
ผมไม่รู้จะพูดอะไร ไม่เคยรับรู้สักอย่างว่าคุณปฐพีอยู่กับคุณลดาทำไม อยู่กันยังไง แต่ที่ผมมั่นใจคือเขาไม่ได้มีชีวิตครอบครัวที่ดีนัก อาจจะเข้าขั้นห่วยแตกเลยเสียด้วยซ้ำ
“อยากได้ภาพพิมพ์คืนหรือ?” จู่ๆ คุณปฐพีก็เอ่ยขึ้นมา เสียงเรียบยิ่งกว่าเก่า
แต่ผมตกใจกว่านั้นเมื่อพ่อของพระพายก้าวเท้าเข้าไปใกล้อดีตภรรยาตัวเองที่คุมสติไม่อยู่ใกล้กว่าเดิม!
“อย่าเข้ามานะ!” หล่อนหวีดร้อง เอามีดนั่นชี้มาที่ตรงหน้าคุณปฐพี เมื่อเห็นว่ามีดห่างจากตัวหลานสาว ผมก็มองไปทางพระพาย แต่คุณปฐพีทำอะไรที่ร้ายแรงกว่านั้นเสียก่อน
“ไม่ใช่ลูกผม... แล้วมันยังไงหรือ?” คุณปฐพีพูดคำนั้นออกมา มือของเขากำมีดปอกผลไม้ของคุณลดาเสียแน่น ไม่ใช่แค่คุณลดา ผม และลูกจ้างในบ้านคนอื่นๆ ที่เห็นต่างตกใจกันทั้งนั้น ผมไม่รู้ว่าคุณปฐพีกำมันแน่นแค่ไหนแต่ที่แน่นๆ บริเวณฝ่ามือของเขาเริ่มมีเลือดไหลออกมา
ผมรีบตั้งสติ วิ่งไปคว้าตัวหลานออกมาจากแขนคุณลดาที่กำลังตกใจอยู่
“หยุด…!”
หล่อนร้องออกมา เธอทำท่าจะตวัดแขนที่ถือมีดมาทางผมกับหลานในทันควันแต่แขนกลับถูกดึงไว้สุดแรงจากคุณปฐพี ผมรีบถอยกรูด อย่างน้อยๆ ก็ให้พระพายที่ตอนนี้ตัวสั่น พูดอะไรไม่ออกสักคำออกมาจากส่วนที่ดูอันตรายตรงนั้นได้ก่อน
คุณปฐพีปล่อยมีดและเปลี่ยนมาจับบริเวณข้อมือของอีกฝ่าย ดึงแขนของอดีตภรรยาขึ้นเหนือหัว แล้วพลิกมันเป็นวงกลม เสี้ยววินาทีที่มีดปอกผลไม้ที่มีเลือดติดอยู่ตกลงมาที่พื้น เจ้าของบ้านก็ใช้เท้าเตะมันมาทางพวกเราในทันที ลูกจ้างในบ้านที่ยืนข้างๆ ผมรีบหยิบมันขึ้นมาเพื่อให้มันอยู่ห่างมือคนที่ดูกำลังไร้สติมากที่สุด คุณปฐพีใช้จังหวะนั้นเพื่อใช้แขนอีกข้างจับคุณลดาที่กำลังดิ้นเพื่อเอาตัวรอด
“ไปหยิบเทปมา” เขาหันมาทางพวกเราพลางดันกายให้คุณลดาหันหลัง โดยมีมือสองข้างของตนไพล่ไว้ที่หลัง “ไปสิ!”
ใครสักคนวิ่งออกไปนอกห้อง ทั้งห้องมีแต่ความเงียบสงัด คนเดียวที่หวีดร้องคือคุณลดาซึ่งโดนสามีตนเองจัดการอยู่ ไม่นานคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับเทปหนังไก่สีดำม้วนใหญ่ คุณปฐพีใช้เข่าเจาะยางอีกฝ่ายแล้วดันคุณลดาราบไปกับพื้น แม้เจ้าหล่อนจะพยายามสะบัดเท้าหรือส่วนลำตัวเพื่อจะหนีแค่ไหนก็ดูไร้ผล
และทุกอย่างก็จบลงเมื่อคุณลดาถูกเทปนั่นพันข้อมือสองข้างไพล่หลังไว้ พร้อมทั้งพันข้อเท้าสองข้างไว้ด้วยกัน
คุณปฐพีสั่งให้ลูกจ้างผู้ชายสองคนเฝ้าหล่อนไว้ ก่อนที่เขาจะออกไปปฐมพยาบาล ส่วนผมก็ต้องออกไปเพื่อไปอยู่ข้างๆ พระพายที่ยังคงตกใจไม่หาย ผมไม่อยากจินตนาการว่าถ้าเมื่อกี้คุณปฐพีไม่ทำอะไรที่บ้าบิ่นเช่นนั้น หรือถ้าคุณลดามีแรงมากกว่านี้สักนิดอะไรจะเกิดขึ้น
แผลของเจ้าของบ้านเหวอะหวะอย่างน่ากลัว เห็นได้ชัดว่าอย่างน้อยๆ ก็ต้องไปเย็บที่โรงพยาบาล จึงรีบปฐมพยาบาลก่อนที่จะเตรียมรถออกไปที่โรงพยาบาลเมื่อตำรวจมาพาคุณลดาที่บุกเข้าที่อยู่อาศัยแห่งนี้ขึ้นรถ
“ปล่อยนะ ปล่อย!” หล่อนยังหวีดร้องไม่หยุด หันมามองคุณปฐพีด้วยความแค้นใจ “คุณทำลายฉัน!”
“ผมเหรอ? ไม่ใช่หรอก... คุณทำลายตัวเองทั้งนั้น” ผมยืนมองภาพคุณปฐพีเอ่ยปากเสียงเรียบกับอดีตภรรยาตัวเอง อะไรบางอย่างบอกผมว่ามีอีกหลายสิ่งที่ผมยังไม่รู้จัก และบางที... อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ผมควรรู้จัก “ถ้าฟ้องหย่าแค่นั้นไม่พอ เห็นทีผมคงต้องขอให้ศาลตัดสินแบบที่ผมขู่ไว้ตอนแรกแล้วคุณลดา”
หล่อนกรีดร้อง ตะโกนด่าเปิดเปิงแบบที่ผมไม่สามารถจับใจความได้เพราะเสียงของหล่อนแหลมเกินไป จนตำรวจนำตัวอดีตภรรยาเจ้าของบ้านออกไป พวกเราจึงได้โผล่ไปที่พยาบาลที่ใกล้ที่สุด
“ขอให้คุณอัคคีช่วยติดต่อแพทย์ให้ได้มั้ยคะ”
คุณป้าที่พาพระพายไปข้างบนจนเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นเอ่ยปากขณะที่ผมขับรถ เห็นว่าเลี้ยงคุณปฐพีมาตั้งแต่เด็กๆ ส่วนหลานผมต้องฝากคนที่นู่นไว้ จะให้ผมรออยู่ที่บ้านก็ดูแปลกๆ ผมเลยอาสาขับรถให้ (แม้จะน่าหวาดเสียงเพราะตัวเองไม่ได้ขับรถมานานมากแล้วก็ตาม)
“ไม่ต้องหรอกครับ” คุณปฐพีพ่นลมหายใจ “เขาไม่อยากช่วยผมหรอก”
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
คุณป้าแกก็ไม่รู้จะเถียงอะไรต่อ ยังดีที่พยาบาลไม่ได้ไกลจากบ้านของคุณปฐพีมากและผ่านการปฐมพยาบาลมาก่อนแล้ว แต่คุณปฐพีแกก็ต้องเย็บร่วมห้าเข็มอยู่ดี
ผมใช้เวลาระหว่างรอให้คุณป้าเล่าเรื่องทั้งหมด แกเล่าว่าพาพระพายไปหาน้องที่นอนแยกห้องอยู่ตามปกติ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ เธอเลยปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้พระพายเล่นกับภาพพิมพ์ (ที่ยังนอนอยู่) ไป แต่ปรากฏว่าพอออกมากลับเห็นคุณลดาที่ถูกไล่ออกจากบ้านไปแล้วอุ้มภาพพิมพ์ไว้ ตอนแรกเธอไม่สนใจพระพายด้วยซ้ำ แต่พอเห็นว่ามีคนมาเห็นจึงวางภาพพิมพ์ลงและดึงพระพายมาเป็นตัวประกันแทน
“คุณลดาติดยาเหรอครับ”
“ค่ะ” ป้าแกพยักหน้า “ไม่ทราบเหมือนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่คุณท่านแกจัดการทุกอย่างตอนฟ้อง หลักฐานอะไรมีแน่นหนา สุดท้ายเลยได้สิทธิ์เลี้ยงดูคุณหนูเล็ก”
“คุณหนูเล็ก?”
“หนูภาพพิมพ์น่ะค่ะ” ผมขมวดคิ้ว ทำไมถึงเรียกว่าคุณหนูเล็ก แต่ยังไม่ทันถามก็ได้รับคำตอบเสียก่อน “ก็คุณหนูคนโตคือหนูพระพาย ถึงคุณท่านไม่บอกให้เรียกแต่ทุกคนก็รู้ดีค่ะ”
ผมไม่ได้พูดอะไรตอบไป ไม่นานคุณปฐพีก็เดินออกมาไปจ่ายเงินอะไรเองเรียบร้อยพร้อมกับรับยาแก้ปวดมาอีกชุดหนึ่ง
“พอไหวมั้ยครับ” ผมเอ่ยปากถาม
คุณปฐพียิ้มขำ “มือเหวอะเองมัน...” เสียงเขาขาดไป ผมจึงเงยหน้าขึ้นและพบว่าเขามองอะไรสักอย่างอยู่จึงไล่สายตาไปมองตามถึงได้รู้
ไม่ได้มอง ‘อะไร’ หรอก...กำลังมอง ‘ใคร’ อยู่ต่างหาก
อีกฝ่ายเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งแต่กะจากสายตาคงตัวเล็กกว่าผมเสียเล็กน้อย ผิวขาวจัดติดซีดนิดหน่อย สวมแว่นกรอบเหลี่ยมแบบคลาสสิกสไตล์คุณหมอทั่วไปเดินคุยกับพยาบาลร่างเล็กอีกคนอยู่ก่อนที่อีกฝ่ายจะชะงัก หันมามองคุณปฐพีที่มองอยู่แล้วพยักหน้าให้เล็กน้อย ซึ่งคนเพิ่งเย็บแผลหมาดๆ ก็พยักหน้าให้เช่นกัน
คนรู้จักล่ะมั้ง...
“เมื่อกี้ผมพูดว่าอะไรนะ” คุณปฐพีหันมาคุยกับผมใหม่ “อ๋อ ใช่ ไม่เจ็บ เดี๋ยวเย็นนี้ทานข้าวด้วยกันล่ะกันนะครับ”
ผมพยักหน้า มองรอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ระบายบนใบหน้าแล้วก็อดคิดไม่ได้
คนที่ชีวิตครอบครัวล้มเหลวถึงเพียงนี้...ทำไมถึงยังยิ้มได้ตลอดเลยนะ
[คุณเพชรเป็นอะไรมากมั้ยครับ!] ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโทรมาหาเสียงร้อนรนหลังจากผมไลน์ไปบอกว่าเกิดปัญหานิดหน่อยที่บ้านคุณปฐพีจนต้องพาอีกฝ่ายไปโรงพยาบาลหลังจากทานอาหารเสร็จ
“ผมไม่เป็นไรน่า” ผมเอ่ยปากตอบไปตามตรง “แค่ตกใจเท่านั้น”
[คืนนี้คุณเพชรนอนบ้านนั้นเหรอ]
“เปล่า เดี๋ยวผมกลับบ้าน” ผมพูดพลางเดินดูสวนในบ้านคุณปฐพี ต้นมะม่วงต้นใหญ่กับแมกไม้นาๆ ชนิด หลังจากเกิดเรื่องยุ่งๆ ผมเลยเพิ่งได้มาเดินดูสวนของเขาเอาเสียตอนนี้ “ทำไมเหรอ จะมาหาหรือยังไง”
[ไปได้เหรอครับ] เสียงฟ้าครามดูระรื่นขึ้นมาทันควัน
ผมเลิกคิ้วแม้ไม่ได้เห็นหน้าอีกฝ่าย “อยากมาหรือยังไง”
[แหงล่ะครับ] ปลายสายตอบ [ผมคิดถึงคุณเพชรนี่นา] คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ผมระบายยิ้มบางๆ บนใบหน้า แต่อดคิดถึงภาพของเจ้าของบ้านนี้ที่เจอเรื่องห่วยๆ แล้วตั้งคำถามไม่ได้ จนเผลอพูดออกไป
“คุณโอเคเหรอฟ้าคราม” ผมเอ่ยปากออกไปเสียงแผ่ว “...ผมคงสร้าง ‘ครอบครัว’ ให้คุณไม่ได้หรอกนะ”
ปลายสายเงียบไปสักครู่ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมา [ผมสิต้องถามว่าคุณเพชรโอเครึเปล่า ผมเป็นเกย์นะครับ เผื่อคุณเพชรลืม!] เป็นคำพูดที่ทำให้ผมหัวเราะออกมา [คุณเพชรต่างหากล่ะ ผมน่ะ... ดีจริงๆ เหรอครับ]
“มั่นใจตัวเองหน่อยว่าที่หมอ”
[ก็แคหมอฟัน]
“เออน่ะ” ผมตอบปัดๆ “แต่...” ก่อนที่จะแย้งเสียงแผ่ว “เอาจริงๆ เถอะฟ้าคราม คนอย่างผมน่ะ ดีจริงๆ เหรอ?” อีกฝ่ายเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรจนผมต้องเอ่ยปากพูดต่อ “ผมอาจจะทำให้คุณเสียเวลาก็ได้นะ ยังไงผมก็ไม่ได้ Born to Be อยู่แล้ว”
[คุณเพชรก็อย่าทำให้ผมเสียเวลาสิครับ] ฟ้าครามตอบเสียงเรียบเหมือนกับคำถามของผมไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรเลย [คุณเพชรแก่แล้ว ถ้ามันเสียเวลา.. ก็เสียเวลาคุณเพชรด้วยนะ]
“แก่อะไร!” ผมกัดฟัน ยังไม่ทันขึ้นเลขสามมาพูดว่าแก่ แม้ว่าผมจะแก่กว่าเขามากจริงๆ ก็เถอะ เจ็ดปีเชียวนะ แค่คิดภาพว่าตอนผมเข้าโรงเรียนประถมแล้วเจ็บปวดเบาๆ
[ถ้าวันไหนเราไปกันไม่ได้จริงๆ ค่อยว่ากันดีกว่าครับ] เสียงทุ้มระรื่นหูพูดออกมาแบบนั้น [เพราะอย่างนั้น ผมอยากจะทำอะไรแบบที่อยากทำ ชอบใครแบบที่อยากชอบ…] เขาเอ่ยปากได้เนิบนาบจนผมแอบรู้สึกจั๊กจี้นิดๆ ทั้งๆ ฟังเสียงเขาจากโทรศัพท์เพียงเท่านั้น [รักใครคนที่ผมอยากรัก...]
ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นสวนคุณปฐพีผมจะก้มลงไปถอนหญ้าให้หมดเลย ให้ตาย!
มันรู้สึกแปลกๆ เวลาได้ยินผู้ชายเอ่ยคำหวาน ผมไม่เคยได้ยินใครพูดแบบนี้ให้ผมฟังมาก่อน ปกติเสียงที่พูดคำว่ารักให้ได้ยินมักจะเป็นเสียงผู้หญิง แถมครั้งสุดท้ายที่ได้ยินก็นานมาแล้วเสียด้วย
[ถึงเกิดอะไรขึ้นมาผมก็อยากให้มันเป็น ‘ความทรงจำดีๆ’ ไม่ใช่ ‘เรื่องเสียเวลา’ นะครับ]
ผมขบริมฝีปาก แอบคิดในใจว่าทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงเป็นคนแบบนี้
แต่ก็จริงอย่างที่ผมคิด มานั่งคิดๆ แล้วผมกับฟ้าครามไม่ได้รู้จักกันมากขนาดนั้น ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเด็กแบบไหนของอาจารย์ เป็นเพื่อนแบบไหนของเพื่อนของเขา เป็นเด็กแบบไหนในบ้าน... อันที่จริงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจีบใครเผื่อๆ ไว้มั้ย ไม่ได้ถามเสียด้วย บางทีผมก็คิดเหมือนกันว่าผมเชื่อใจเจ้าเด็กนี้มากไปรึเปล่า
แต่พอเห็นเขาพูดแบบนี้ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า เอาวะ... ลองสักครั้งในชีวิต ลองชอบผู้ชายคนนี้สักครั้ง เสียหายอย่างมากก็คงจะอกหัก!
ผมถอนหายใจ คิดในใจว่า ตัวเองคงหมดหนทางเยียวยาแล้วจริงๆ “สรุปคืนนี้จะมาจริงๆ เหรอ” เปลี่ยนเรื่องเสียเอง
[ถ้าไปได้ผมก็อยากไปนะครับ]
“พรุ่งนี้ดีกว่า วันนี้เจอเรื่องปวดหัวทั้งวันน่ะ” ผมเอ่ยปากเช่นนั้น “ไว้เจอกันนะ”
ฟ้าครามตอบรับเสียงขันแข็งก่อนที่ผมจะเหลือบไปเห็นเงาของเจ้าของบ้านเดินออกมาจากบ้านทำให้ผมเอ่ยปากกับฟ้าครามว่าเดี๋ยวจะโทรไปทีหลังตอนถึงบ้านแล้ว
“คุยกับพี่เลี้ยงเด็กเหรอครับ” ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยิ้มให้ คิดว่าคุณปฐพีคงรู้คำตอบของคำถามนั้นอยู่แล้ว เขามองฟ้า ก่อนที่จะเอ่ยปากขึ้นมา “ผมขอโทษกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น”
“ครับ?”
“ผมหมายถึง ‘ทั้งหมด’” เขาย้ำอีกครั้ง “ทั้งเรื่องที่เกิดกับเพลง พระพาย และ... ทุกอย่าง” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ผมขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมคิดออกแค่คำนั้น
“ผมไม่เคยอยากให้มันเป็นแบบนี้” คุณปฐพีพูดพลางมองท้องฟ้า ไร้แสงดาวในกรุงเทพฯ เพราะแสงสีกลบมันจนหมดสิ้น แววตาที่ทอดมองบนฟ้าดูเศร้าสร้อยเสียเหลือเกิน “ผมไม่เคยเลย...แต่ผมทำอะไรไม่ได้ มันเป็นความผิดผมเอง”
ผมลังเลที่จะเอ่ยปาก “คุณหมายถึงอะไร”
“ผมมีอะไรกับลดาตอนพระพายเพิ่งคลอด” เขาเอ่ยปากออกมา “ครั้งเดียว ผมไม่ได้ตั้งใจ... มันเป็นข้ออ้างเลวๆ ของคนเลวๆ” เขาพูดเช่นนั้น “วันนั้นไปคุยกับคู่ธุรกิจ ลดาเองก็ไปคุยด้วย ไปกันหลายคน และผมเมา” เขาเอ่ยปากไม่หยุดเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้พูดอะไรต่อ “ให้ตาย... ผมเกลียดตัวเอง...”
ผมจ้องมองหน้าเขาไม่ได้แม้แต่สบตาผม คิดว่าคงละอายแก่ใจเพราะสิ่งที่เขาทำกับพี่สาวของผม
“เช้าวันต่อมาผมบอกเพลง บอกเธอตรงๆ เธอร้องไห้ แต่เธอก็ให้อภัยผม เธอบอกว่าผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น” เสียงเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเล่ามาถึงวันนี้ “แต่ว่า... ลดามาบอกเราทีหลังว่าท้อง” คุณปฐพีพูดเสียงแผ่วในท่อนนี้ “ผมไม่เชื่อด้วยซ้ำถ้าไม่มีใบจากโรงพยาบาลมาให้ดู”
“...”
“ตอนนั้นผมเลวมาก ผมแทบจะให้เงินเธอ ทำอะไรก็ได้ที่ไปจากครอบครัวที่ผมสร้างไว้...” เขาเว้นไปเล็กน้อย “แต่เพลงห้ามไว้ เธอบอกว่าลดาไม่มีทางเป็นแม่ที่ดี... ในขณะที่เธอพร้อมจะเป็นแม่ที่ดี เธอพร้อมจะดูแลพระพาย แต่ลดาไม่พร้อมจะดูแลลูก”
ผมคิดออก พี่เพลงเป็นผู้หญิงแบบนั้น เธออ่านขาดในทุกเรื่อง เป็นผู้หญิงที่ฉลาดแต่กลับไม่เคยเห็นแก่ตัว ซ้ำยังพร้อมจะให้คนอื่นมากไปเสียด้วยซ้ำ
“เพลงบอกเพราะเป็นลูกของผม” เขาสะอึกสะอื้นเมื่อพูดถึงจุดนี้ “เพราะเป็นลูกของผม... เธอถึงไม่อยากให้ผมทิ้งลูกไปเจออะไรร้ายๆ”
ผมไม่รู้จะพูดยังไง จะยื่นมือไปปลอบก็ไม่ใช่ สุดท้ายแล้วเขาก็หันมามองผมและเอ่ยปากถ้อยคำเดิมอย่างชัดเจน
“ผมขอโทษจริงๆ” เขาเอ่ยปากออกมา “ถ้าผมไม่เลิกกับเพลง ไม่ปล่อยให้เธอทำงานคนเดียว เธออาจจะยังอยู่ตรงนี้ พระพายจะไม่ลำบากแบบนี้ และคุณจะไม่ได้...” คุณปฐพีอึกอัก “เสียพี่สาวคนเดียวไปแบบนี้”
ผมยอมรับว่าผมเสียใจมากกับการจากไปของพี่เพลง แต่ผมเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้าผมทิ้งงานมาอยู่ประเทศไทยกับเธอ เรื่องนี้อาจจะไม่เกิดขึ้นเหมือนกัน
ทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของคุณปฐพี คุณลดา หรือผมเพียงคนเดียว... เราต่างเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่เพลงไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้วเหมือนกันหมด
“เพลงเคยบอกกับผม...” เขาเอ่ยปากออกมา “ว่าอยากมีลูกสองคน คนหนึ่งชื่อพระพาย คนหนึ่งชื่อภาพพิมพ์” ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนจนถึงวันนี้ คุณปฐพียิ้ม “ที่เธอพูดว่าภาพพิมพ์อาจจะไม่ใช่ลูกของผมน่ะใช่ เพราะลดามีชู้ แต่ผมตรวจแล้ว ภาพพิมพ์เป็นลูกของผมจริงๆ”
ผมไม่รู้จะพูดอะไร มีเพียงความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองของผมตอนนี้หลังจากเขาถ่ายทอดทุกสิ่งอย่างผ่านคำพูดออกมาให้ผมฟัง
...คุณปฐพีรักพี่เพลง...
เขารักเธอมากจริงๆ
ไม่มีคำใดระหว่างผมกับเขาอีก ผมไม่รู้จะพูดอะไร พอๆ กับที่คิดไม่ออกว่าพูดอะไรแล้วจะไม่ทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังลั่นมาจากระเบียง
“คุณพ่อขา!” พวกผมเงยหน้าขึ้น เห็นพระพายกระโดดเหยงๆ แถวๆ ระเบียงในห้องที่เกิดเหตุการณ์น่าตกใจเมื่อกลางวัน “น้องฉี่ค่ะ! พระพายต้องทำยังไง!”
“เดี๋ยวพ่อตามขึ้นไป รอแป๊บนะลูก!” คุณปฐพีเอ่ยปากสีหน้าตกใจก่อนที่จะรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ผมอยู่ข้างนอกคนเดียว
ผมมองหลานตัวเอง สลับกับพี่เขย ก่อนที่จะยิ้มจางๆ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีเข้มจนแทบมองไม่เห็นแสงดาว แต่ผมกลับคิดถึงพี่สาวคนเดียวของตัวเอง
“...ครอบครัวพี่ก็น่าจะมีความสุขดีนะครับ”
ไม่รู้ว่าพี่เพลงได้ยินไหม แต่เหมือนว่าผมจะได้เห็นท้องฟ้ายิ้มให้ผมชอบกล
------------------------------------------------------
ตอนหน้าก็จบแล้วค่ะ
แต่ตอนนี้...ขอไปอ่านหนังสือสอบก่อนนะคะ
ปล. หวังว่าจะได้จบนิยายเรื่องนี้ในปีนี้นะ
ปล.2 ข่าวดีว่ากันหลังคุณเพชรจบนะคะ อิอิ
-
แล้วที่เพลงต้องยอมเลิก เพราะอะไร
เหมือนเพลงเข้าใจ แล้วเลิกเพราะ มีผู้หญิงมาเกาะเนี่ยนะ
-
รักเพลงแต่ก็มีคนอื่นทั้งลดาและก็มีหมออีกคน? รักยังไง? รักลูกแต่ก็ยังมีเมียผู้ชายเพิ่มมาอีกถึงตอนนี้ลูกจะยังไม่รู้ก็เถอะ ไม่ได้บอกให้จมอยู่กับอดีตนะแต่ไม่รู้สิเหมือนปฐพีชอบหาเรื่องยุ่งยากมาเพิ่มในขณะที่เรื่องเดิมยังคาราคาซังอยู่ จะบอกลูกยังไงที่พ่อที่รักแม่มาก ก้ยังมีแม่เลี้ยงใจร้ายแถมมาด้วยเมียพ่อผู้ชายอีกคน
-
:pig4:
-
ชีวิตดูวุ่นวายเนอะ =_=
-
เพลียกับไอ้คุณพ่อน้องเพลงจริงๆ คนเห็นเเก่ตัวคนขี้ขลาดพันธุ์นี้ ไม่สมควรได้ความรักจากใครเลยให้ตายเหอะ สงสารหมอว่ะที่โดนคนเลวๆแบบนี้กระทำ แต่หมอก็ยังรักเฮ้อ จบแล้วให้แล้วไปเหอะ
-
ดูไปแล้ว คุณปฐพีก็น่าสางสารเนาะ :mew6:
ยังไงก็รอคุณหมอมาปลอบใจนะคะ :hao7:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
เป็นผู้ชายประเภทดีแต่ชุ่ย -*-
-
:serius2:
-
โหยยยยย สงสารคุณปฐพีเลยตอนนี้
-
ซึ้งกินใจมากเลยค่ะ
:hao5: :katai2-1: :hao5: :katai2-1:
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :katai1: :katai1:
-
(http://upic.me/i/9k/uon02.png)
CHAPTER 32
“แด่รัก”
ผู้คนในกรุงเทพฯ แน่นเหมือนเคยในช่วงเวลาเร่งด่วนตอนเย็น ยังดีหน่อยที่ตอนนี้ตัวเองมีรถให้ขับแล้ว รถติดแบบนี้ถ้าขืนยังต้องรอรถเมล์อาจจะเหนื่อยจนสายตัวขาดเสียก่อน
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมคว้ามารับโดยไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา “กำลังจะไปรับหลานครับ”
[ผมจะบอกว่าผมวกรถมารับแล้วน่ะครับ]
“อ้าว...” ผมร้องออกมาเบาๆ คิ้วขมวดเข้าหากัน “แล้วไหน...”
[นั่นแหละครับ] พ่อของหลานเอ่ยปากออกมา [คุณกลับบ้านได้เลย]
ผมแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง นี่คิดว่าประเทศไทยมันหาจุดวกรถในเวลาที่รถนิ่งเหมือนแช่แข็งถนนไว้ง่ายๆ หรือไงฮะไอ้คุณปฐพี!
ผมไม่ตอบอะไรแต่กดวางสายไปเลย เดิมทีผมไม่ใช่คนที่ต้องคอยไปรับไปส่งพระพาย ยกเว้นวันศุกร์อาทิตย์เว้นอาทิตย์พี่หลานจะมาค้างบ้านผม แต่วันนี้คุณปฐพีโทรมาบอกว่ามีประชุม ไม่มีคนที่บ้านว่างไปรับ รบกวนไปรับหลานให้หน่อย ไอ้เรารึก็เห็นว่าตอนนี้มีรถแล้ว (ครับ พี่เขยคุยให้จนได้มาอย่างรวดเร็วและราคาถูกกว่าปกติ) พอมาอยู่ระหว่างทางกลับได้รับคำพูดแบบนี้เสียอย่างนั้น แถมจะออกจากถนนได้ก็คงไม่ใช่ง่ายๆ ประเทศไทยรถติดกว่าอะไรดี
ขณะที่กำลังหงุดหงิดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ ผมเหลือบตามองว่าใครโทรมาก่อนที่จะเห็นชื่อที่บันทึกไว้ เลยกดรับสาย
“ว่าไง”
[คุณเพชรครับบบ] อืม... เหมือนเลี้ยงหมาชอบกล [วันนี้คุณเพชรว่างไหมครับ]
“ก็... พอได้ล่ะมั้ง” ผมอ้อมแอ้มตอบพลางมองรถเต็มถนนรอบข้างด้วยความเหนื่อยใจ “อ๋อ จริงสิ วันนี้สอบเสร็จนี่นะ” ผมพูดออกมาเมื่อนึกขึ้นได้
[ใช่ครับ ไปหาอะไรทานกันไหม]
“ไม่ไปกับเพื่อนเหรอ”
นั่นเป็นคำถามแรกที่ผมคิด ปกติแล้วเด็กมหา’ ลัยสอบเสร็จไม่น่าจะมาใช้ชีวิตกับ อืม... ผู้ชายวัยสามสิบหรอก หรือมีแค่ผมคนเดียว? ตอนผมอยู่มหา’ ลัยมีอยู่สองอย่างหลังสอบเสร็จ ถ้าไม่นอนเหมือนตายก็ไปกินเหล้าจนหัวราน้ำนั่นแหละ
[ไม่อ่ะ อยากไปหาคุณเพชรมากกว่า] อีกฝ่ายทำเสียงกระเง้ากระงอด [นะคุณเพชรนะ... คุณเพชรไม่ให้ผมไปหามาจะสองอาทิตย์แล้วนะ]
ก็นั่นแหละครับ เห็นว่าฟ้าครามจะสอบแล้วผมเลยออกปากไปว่าไม่ต้องโผล่หน้ามาแบบที่ชอบทำหลังเรียนเสร็จสองสามวันครั้ง หรือมาขลุกกันทั้งวันตอนวันเสาร์ – อาทิตย์จนกว่าจะสอบเสร็จ ผมไม่ยอมตอบไลน์ด้วยซ้ำ นานๆ ทีถึงจะตอบที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอบไปปุ๊บแล้วเจ้าเด็กนี่จะตอบกลับเร็วทุกที เหมือนกับจ้องโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา เดี๋ยวหาว่าไปรบกวนเด็กอ่านหนังสือเลยพยายามตอบเฉพาะช่วงเวลาที่ฟ้าครามโทรบอกว่าว่างเฉยๆ
“จะมาก็มาสิ” ผมตอบไปตามจริง “ตอนนี้อยู่ไหนแล้วล่ะ ให้ไปรับที่มหา’ ลัยไหม” ผมเอ่ยปากขึ้นมาเมื่อคิดได้ว่าถ้าเลี้ยวตรงแยกหน้าก็จะไปทางมหา’ ลัยของฟ้าครามได้ ไม่ไกลเท่าไหร่ด้วย
[ไม่อ่ะ ผมไม่อยากให้คุณเพชรมา หวง]
…เอากับมันสิ
ผมกลอกตาไปมานิดหน่อย ฟ้าครามเหมาะกับการเป็นลูกคนเล็กจริงๆ นานวันยิ่งแสดงนิสัยเด็กๆ ออกมา เจ้าผู้ชายมีรอยยิ้มเทวดาคนนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เหลือแต่เด็กขี้อ้อนเหมือนลูกหมา
“หวงอะไร ปัญญาอ่อน”
[คุณเพชรอ่ะ!]
“สรุปจะให้ไปรับไหม” ผมถามย้ำอีกครั้ง
[ไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับไปหาคุณเพชรเอง ที่บ้านนะครับ]
“อื้อ แค่นี้นะ”
ผมกำลังจะกดวางสายเพราะเห็นว่าสัญญาณไฟจารจรเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว แต่ได้ยินเสียงฟ้าครามดังลอดออกมาจากปลายสายก่อนที่จะตัดสายไป
[ค้างด้วยนะครับ]
“เออน่ะ!”
พระพายไปอยู่กับพ่อได้สองสามเดือนแล้ว ผมใช้วิธีไปเยี่ยมแกในช่วงเสาร์ – อาทิตย์บ้าง และหลังๆ มานี้พระพายจะมาค้างบ้านของผมในวันศุกร์ ชีวิตของผมเริ่มเข้าที่เข้าทางกับประเทศไทยมากขึ้น การงานกำลังไปได้ดี ได้รถขับ แม้ว่าจะรู้สึกว่าบ้านเงียบๆ ไปเสียหน่อยในช่วงแรกๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีปัญหา เพราะมีว่าที่ทันตแพทย์โผล่มาหาบ่อยๆ ในช่วงเย็นวันจันทร์ บางครั้งบางคราเวลาผมไปรับพระพายที่โรงเรียนยังโดนครูว่านวารีเปรยๆ ขึ้นมาว่า
‘สนิทกับน้องชายครูจังนะคะ’
ผมคิดว่าผู้หญิงแม่ลูกอ่อนก็น่ากลัวเหมือนกัน... รู้แค่ได้ยินแล้วเสียวสันหลังวาบเล็กน้อย แต่ไม่เห็นครูแกจะพูดอะไรมากกว่านั้นผมเลยคิดว่าครูไม่รู้ หรือไม่ก็รู้แล้วแต่ไม่คิดจะทำอะไรมากกว่า
ส่วนเรื่องที่เปิดตัวไหมว่าเรากำลังอยู่ในฐานะอะไรกัน อืม... ไม่เชิง สำหรับผมน่ะนะ คนรอบข้างไม่ค่อยรู้ว่าผมใช้ชีวิตยังไงกับใคร อาจจะเป็นเพราะเราเองก็ไม่ใช่คนติดโซเชี่ยล ไม่ได้มีสังคมมากมายอะไรมาก เพียงแต่คนสนิทๆ อย่างไอ้ธามก็รู้ (และหยิบเรื่องนี้มาแซวเรื่อยๆ) พ่อพระพายเองก็รู้ คนที่บ้านนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้รึเปล่า ที่แน่ๆ คนในที่ทำงานผมไม่รู้สักคน ผิดกับตอนผมไปรับฟ้าครามที่มหา’ ลัย ทุกคนจะมองผมด้วยสายตาแปลกๆ โดยเฉพาะเด็กในกลุ่มนั้น อาจจะเป็นเพราะฟ้าครามไม่ปิดบังรสนิยมและดูเป็นดาวเด่นของเพื่อนๆ ไม่น้อยล่ะมั้ง
อ๋อ... และใช่ เป็นเพราะผมแก่กว่าเขาตั้งเจ็ดปี
ยิ่งคิดยิ่งตกใจตัวเอง เอาจริงรึเนี่ย ตอนยังเสเพลผมมีแต่ผู้หญิงรุ่นพี่ทั้งนั้น ใครจะคิดว่านอกจากไอ้เด็กนี่เป็นผู้ชายแล้วยังอายุห่างกันเฉียดสิบปีแบบนี้
คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เผลอแป๊บเดียวผมก็มาถึงบ้านตัวเอง เห็นว่าแม่กุญแจที่ใส่ไว้ในประตูรั้วถูกเปิดแล้วและถูกแทนที่ด้วยสายยู ชัดเจนว่าฟ้าครามมาถึงบ้านก่อนผมเสียอีก
ผมจัดการเปิดประตู ถอยรถเข้าบ้านเสร็จสรรพ พอเดินลงมาก็เห็นว่าฟ้าครามกำลังให้อาหารปลาทองสองสามตัวในอ่างใสที่ผมเลี้ยงไว้
“อย่าให้เยอะนะ” ผมเอ่ยปราม
ฟ้าครามหันมา คลี่ยิ้มหวาน “ไม่กลัวลูกหิวเหรอครับ”
“เฮอะ” ผมได้แต่พ่นลมหายใจ “ลูกบ้าบออะไรกัน มันจำหน้าคุณได้ที่ไหน หน้าผมยังจำไม่ค่อยได้เลยด้วยซ้ำมั้ง”
“คุณเพชรเนี่ย... ไม่โรแมนติกเลย” อดีตพี่เลี้ยงเด็กทำหน้ายู่ ไม่รู้ว่ามันดูน่ารักอย่างไรแต่รู้ตัวอีกทีผมก็เผลอเอามือไปบี้จมูกโด่งๆ ของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยวเสียแล้ว “แล้วเมื่อไหร่คุณเพชรจะคืนกุญแจบ้านให้ผมสักทีล่ะครับ!” คนอายุน้อยกว่าทำบ่น
“รอไปน่ะ” ผมแกล้งยักไหล่
จริงอยู่ว่าฟ้าครามมีกุญแจบ้านของผม ทั้งประตูใหญ่และประตูเข้าไปในตัวบ้านเลยด้วยซ้ำแต่ผมขอยึดอย่างหลังไว้ในช่วงที่เจ้าอดีตพี่เลี้ยงเด็กสอบ เนื่องจากกลัวว่ามันจะใจแตก วิ่งเข้ามาทำอะไรพิลึกๆ ในบ้านตอนผมไม่อยู่
ฟ้าครามชอบนักแลไอ้ความ ‘โรแมนติก’ ที่ว่า จนอดนึกไม่ได้ว่าแฟนคนก่อนๆ ของเขาทำแบบนี้บ้างไหม เพราะงั้นเจ้าเด็กนี่เลยชอบบ่นน้อยใจบ่อยๆ เวลาที่ผมปราศจากความโรแมนติก
ก็นะ... อายุร่วมสามสิบแล้ว จะมาทำตัวคิกขุเหมือนเด็กมหา’ ลัยแถวนี้คงไม่ไหว
หลังจากเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้าบ้าน ผมก็จัดการลอกคราบตัวเองให้เหลืออยู่แค่กางเกงบ็อกเซอร์กับเสื้อกล้าม พอหลานไม่อยู่ด้วยผมเริ่มทำให้ชีวิตตัวเองซกมกมากขึ้นทุกที แม้จะสงสารฟ้าครามที่ทำหน้าที่ศรีภรรยาดีไม่มีตกก็ตาม
หืม... หน้าที่ ‘ศรีภรรยา’ นั่นแหละถูกแล้ว แม้เราจะยังไม่ได้แบ่งหน้าที่กันชัดเจนก็เถอะนะ
ว่าแล้วก็หันไปมองฟ้าครามที่กำลังหยิบของนู่นนี่ เตรียมเข้าครัว “ไม่ร้อนเหรอ” นั่นคือความคิดแรกที่คิดออก ฟ้าครามยังใส่กางเกงขายาวกับเสื้อนักศึกษาอยู่แล้ว
“อยากเห็นซิกแพ็กผมก็ไม่บอก” พี่เลี้ยงเด็กหันมายักคิ้ว
“มโนนะเราเนี่ย” ผมแกล้งเค้นหัวเราะ หน้าคนอายุน้อยกว่าเบ้อีกครั้ง นานวันยิ่งเห็นชัดว่าผมเป็นคนถือไพ่เหนือกว่า แต่จะให้เป็นแบบนั้นมากคงไม่ดีนักหรอก เลยเอ่ยปากหยอกไปเสียหน่อย “ล้อเล่น อยากเห็นอยู่เหมือนกัน”
แววตาอีกฝ่ายวิบวับขึ้น ทำท่าจะถอดเสื้อจริงๆ จนผมหัวเราะกับนิสัยโดนหยอกง่ายๆ ของเขา
“มานี่มา” ผมตบตำแหน่งข้างกายบนโซฟาที่นั่งอยู่
ฟ้าครามขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็เดินมานั่งอย่างไม่มีอิดออด “ทำไมเหรอครับ”
ผมไม่ตอบ แค่จู่ๆ ก็รู้สึกอยากทำ แขนกวาดโอบเอวสอบของอีกฝ่ายไว้หลวมๆ เห็นได้ชัดว่าฟ้าครามนิ่งไปเลยเสียด้วยซ้ำ ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ จากเขา ใบหน้าคมนั่นค่อยๆ หันมากระซิบเย้าแหย่ข้างๆ หู
“นึกคึกอะไรครับเนี่ย”
“เปล่าสักหน่อย...” ผมโกหกด้วยเสียงอู้อี้
“บางทีผมอาจจะต้องเรียนรู้คุณเพชรอีกเยอะนะครับ”
“...มีอีกเยอะให้นายเห็นเลยล่ะ”
นิ้วเรียวหยาบเล็กน้อยของอีกฝ่ายไล้บนหลังมือของผมเล็กน้อยจนผมรู้สึกจั๊กจี้นิดหน่อย ก่อนที่ฟ้าครามจะมองผมเป็นเชิงขออนุญาต ผมไม่ได้บ่ายเบี่ยง มองหน้าเขาตรงๆ ก่อนที่จะค่อยๆ หลับตาลง แค่นั้นเขาก็เข้าใจ สัมผัสหยุ่นๆ แตะลงบนริมฝีปาก แรกเริ่มก็หวานละมุน สักพักจึงเริ่มรุกล้ำ เร่งจังหวะให้ผมรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แขนที่ผมวางไว้บนเอวเขาเลื่อนขึ้นแตะไหล่กว้าง และตอนที่หลังตัวเองเริ่มจะติดเบาะโซฟา นานพอควรกว่าอีกฝ่ายจะผละไปอย่างอ้อยอิ่งช่วงหนึ่ง เป็นจังหวะที่ผมได้สูดลมหายใจและลืมตา เห็นเจ้าคนชอบงอแงแววตาวาวระยับแล้วก็ได้แต่คิดในใจ
...ผมเองก็ต้องเรียนรู้เขาอีกเยอะเหมือนกันสินะ
[อยากไปนอนบ้านน้าเพชรค่า]
“อย่าพูดให้คุณพ่อฟังนะ” ผมว่าพลางกลั้วหัวเราะกับเสียงของหลานที่ผ่านปลายสายเข้ามา แม้จะพูดแบบนั้นก็แอบรู้สึกสะใจไม่ใช่น้อยที่หลานบอกแบบนี้ การแย่งหลานครั้งนี้ผมอาจจะชนะ
[ตอนนี้คุณพ่องานยุ่งจัง] พระพายบ่นต่อ [พระพายไม่มีคนเล่นด้วยเลย]
“งั้นมานอนบ้านน้าเพชรพรุ่งนี้ดีกว่าไหมคะ”
[ไปค่ะๆ] หลานตอบกระตือรือร้น ศึกชิงวันหยุดของหลานผมชนะคุณปฐพีจริงๆ ด้วย ยิปปี้!
“ไว้น้าเพชรไปรับละกันนะคะ” ผมเอ่ยปากด้วยรอยยิ้ม
[พระพาย อย่าลืมชวนน้าเพชรด้วยนะจ้ะ] ผมได้ยินเสียงของพ่อลอดเข้ามาขณะที่คุยกับหลาน พระพายเลยเอ่ยขึ้นมาต่อ [ใช่ค่ะๆ น้าเพชรคะ คุณพ่อชวนไปทำบุญเสาร์หน้า]
“หือ?” คำพูดของหลานทำให้ผมนิ่งไปเล็กน้อย
[ไปไหว้คุณแม่ไงคะ]
ผมไม่ได้ตอบอะไร เอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพื่อดูวันที่ แล้วก็เป็นจริงเสียด้วย... วันเสาร์หน้าจะครบรอบวันเสียของพี่เพลงเสียแล้ว
[น้าเพชรว่างใช่มั้ยคะ]
“ว่างจ้ะ” ผมคลี่ยิ้ม “เดี๋ยวน้าไปด้วยนะ บอกคุณพ่อเลย”
[คุณพ่อขา น้าเพชรไปด้วยนะคะ] ผมได้ยินเสียงหลานบอกพ่อตัวเอง ก่อนที่หลานจะหันมาพูดกับโทรศัพท์ใหม่ [คุณพ่อบอกว่าน้าเพชรชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้นะคะ]
ผมกลอกตา แอบคิดในใจว่าไม่ต้องบอกให้พระพายมาพูดหรอกมั้ง อีกอย่าง ‘เพื่อน’ ที่คุณปฐพีเอ่ยถึงคงไม่ใช่ไอ้ธามหรอก
[น้าเพชรคะๆ พระพายคิดถึงพี่ฟ้าจังค่ะ]
คำพูดของหลานที่แทรกผ่านสัญญาณโทรศัพท์มาเล่นเอาผมต้องหันมองคนข้างกายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยกันกับหนังสือหนึ่งเล่มเสียไม่ได้ เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวเลยเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือและคลี่ยิ้ม
พูดไม่ออกเลยว่าที่หนูคิดถึงอยู่ข้างๆ น้าเนี่ยแหละค่ะ
“เอาไว้น้าบอกให้แล้วกันนะคะ”
[ค่า] หลังจากนั้นผมกับหลานก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่จะวางสาย เหมือนกับที่ทำประจำทุกวันที่ว่างคือการโทรคุยหรือไม่ก็วีดีโอคอลกับหลาน
พอเห็นว่าผมคุยกับหลานเสร็จฟ้าครามก็เริ่มวางหนังสือ และหันมาทางผม ทำตัวออดอ้อนราวกับเป็นเด็กๆ “คุณเพชรคร้าบบบ”
“อะไรเล่า” ผมถามเสียงเรียบ “ขี้อ้อนจริงเรา” ว่าพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวทุยๆ ของอีกคน
ฟ้าครามทำหน้ามุ่ย “ทำเหมือนผมเป็นเด็กเลย”
“ก็เด็กจริงๆ” ผมหัวเราะ
“เขาว่ากินเด็กเป็นอมตะ...” จู่ๆ เจ้าเด็กนี่ก็เปรยขึ้นมา “แบบนี้คุณเพชรคงเป็นอมตะแล้วล่ะครับ”
“ผมไม่เห็นได้ ‘กิน’ คุณเลย”
พอโดนผมหยอกเข้าหน่อยอีกฝ่ายก็เริ่มมีแววตาระยับขึ้นมาใหม่ เป็นผมเสียเองที่ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง เล่นเรื่องพรรค์นี้ไม่ได้เลย
“นั่นสิครับ...” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเรียบ “ก็คนกินน่าจะเป็นผมนี่นา”
“อย่ามาเนียน!” ผมเอ่ยปากขึ้นเมื่ออีกหยาบเริ่มทำท่าจะไล้แถวๆ หน้าท้องของผม พลางตีมือซนนั้นดังเพียะจนอีกฝ่ายโอดโอยอย่างดัดจริตเบาๆ “เร็วเชียวเรื่องพวกนี้”
หมาป่าจำแลงเป็นลูกหมาน้อยอีกครั้ง “คุณเพชรอ่ะ...”
“หยุดเลย” ผมปรามเสียงแข็ง แต่ฟ้าครามฟังที่ไหน เขาเอาหน้ามาซุกที่พุงของผมแล้วเอาหัวทุยๆ หมุนไปมาชวนจั๊กจี้ “นี่!”
“กอดหน่อยนะครับ”
“...”
“นะ” อีกฝ่ายออดอ้อนด้วยการเงยหน้ามองผมด้วยแววตาคู่นั้น
ผมบ่นอุบอิบเบาๆ ว่าน่าหมั่นไส้ แต่จะทำอย่างไรได้ สุดท้ายแล้วก็ปล่อยให้กอดผมไปแบบนั้น ขณะที่ฟ้าครามกระซิบพรอดคำเดียวที่ชวนให้ชุ่มชื่นหัวใจ
“รักจัง”
เขาพูดเสียงแผ่ว แต่ดังพอที่จะทำให้ผมได้ยินและคลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับกระซิบในใจด้วยคำเดียวกัน
‘รักเหมือนกัน’
มีต่อข้างล่าง
V
V
V
-
EPILOGUE
“แด่ครอบครัว”
ผมมองชื่อตรงหน้าด้วยความเงียบสงบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเข้ามาอยู่ในวัด เพราะกลิ่นดอกไม้ผสมกับฟอร์มาลีนเล็กน้อยที่คุณปฐพีนำมาไหว้พี่เพลง
…ชื่อพี่สาวคนเดียวของผม…
วันนี้เป็นงานทำบุญครบรอบหนึ่งปีของวันเสียพี่เพลงเงียบๆ มีผม คุณปฐพี พระพาย เพื่อนสนิทพี่เพลงที่ว่างมาเพียงสองคน และแขกที่พี่เพลงไม่เคยรู้จักอีกคน
เพื่อนสนิทพี่เพลงมาเพียงแป๊บเดียว หลังจากฟังพระสวดเสร็จ พูดคุยกับผมเพียงสองสามคำพวกหล่อนก็ขอตัวกลับ ซึ่งพวกผมต้องขอบคุณพวกเธอมากเนื่องจากจัดงานเสียตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง แต่พวกเธอก็ยังอุตส่าห์มากัน
“ไหว้คุณแม่สิคะ” ผมเอ่ยปากพลางลูบหัวหลาน
พระพายปกติจะงัวเงียในเวลาแบบนี้ (สงสัยคุณปฐพีจะอนุญาตให้ตื่นสายได้ เช้าแบบนี้เลยสะลึมสะลือเป็นพิเศษ)
“คุณแม่...” หลานพึมพำ ยกมือไหว้ชื่อนั้น “พระพายมาหาคุณแม่ค่ะ”
ผมเหลือบตามองคุณปฐพี เขาเองก็ยังมีแววโศกในดวงตาอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากลูบหัวลูกตัวเองอย่างแผ่วเบา
“คุณแม่คงดีใจ” ผมพูดกับหลาน
พระพายยิ้ม พยักหน้ารัวๆ “พระพายอยากมาหาแม่บ่อยๆ”
“ดีแล้ว” ผมยิ้มบาง “ถึงคุณแม่ไม่ได้อยู่กับหนูแล้ว แต่อย่าลืมคุณแม่”
“ไม่ลืมหรอกค่ะ” พระพายยืนยันเสียงแข็ง “พระพายไม่มีทางลืมคุณแม่ได้หรอก”
หลังจากไหว้อะไรเสร็จสรรพ คุณปฐพีก็เอ่ยปากชวนพวกเราไปทานอาหารเช้าแต่ผมทานมาแล้วเลยปฏิเสธไป ฟ้าครามเองก็ปฏิเสธเช่นกัน เราเลยตกลงว่าให้สองพ่อลูกไปทานอาหารเช้า ส่วนผมจะนั่งรออยู่ในวัดนี่เพื่อติดรถคุณปฐพีกลับ (วันนี้คุณปฐพีแวะมารับพวกเราที่บ้าน ผมเลยไม่ได้เอารถมา)
หลังจากสองคนนั้นเดินออกไป ฟ้าครามเลยเอ่ยปากขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหมือนยังไม่มั่นใจ “คุณเพชรให้ผมมาไหว้คุณเพลง จะดีหรือครับ”
“ทำไมจะไม่ดีล่ะ” ผมขมวดคิ้วมุ่น
“ก็ผม...เป็นคนนอก” อีกฝ่ายตอบมาอย่างอึกอัก
ผมพ่นลมหายใจ “คิดมากจริง” หัวเราะเบาๆ กับความคิดของอีกฝ่าย “พี่เพลงคงดีใจแหละที่ผมพาคุณมา ยังไงคุณก็เป็นคนรักผมนะ”
ฟ้าครามเม้มปากนิดหน่อย เหมือนตกใจที่ผมพูดคำว่าคนรักอย่างเต็มปากเต็มคำ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเก็บไปไว้ทำไม ไม่มีใครฟังอยู่ให้ผมต้องอาย ถึงมีผมก็ไม่อายเพราะเกย์ไม่ใช่เรื่องน่าอาย ถ้าจะอาย...ก็อายที่ผมเคยปฏิเสธเขาด้วยข้ออ้างสั่วๆ ว่าตัวเองไม่ใช่เกย์มาตั้งนาน แต่ถ้าว่าตามจริงผมก็ไม่ใช่เกย์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่ดี ผมยังคิดภาพไม่ออกถ้าผมจะไปเป็น ‘คนรัก’ กับผู้ชายคนอื่น
“ผมชอบให้คุณเพชรพูดแบบนี้จัง” คนอายุน้อยกว่าเอ่ยปากออกมา
ผมยักคิ้ว “พอผมรู้ว่าคุณชอบ ผมจะไม่พูดอีกเลย” แกล้งแหย่อีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู
ฟ้าครามหน้ามุ่ยแต่ไม่ได้พูดอะไร พวกเราเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นม้านั่งหินอ่อนจึงเดินเข้าไปหย่อนกายนั่ง “คุณเพชรสนิทกับพี่สาวมากมั้ย” อีกฝ่ายเอ่ยปากถาม
“ก็มาก...ล่ะมั้ง” ผมตอบไปตามจริง “พี่เพลงไม่เหมือนพี่เท่าไหร่หรอก สิ่งที่ผมรับจากเธอคือความรักแบบแม่ลูกเสียมากกว่า พอดีผมเสียแม่แต่เล็ก” ผมพูดไปเรื่อย “คุณคงเข้าใจนะ เพราะครูว่านวารีอายุห่างจากคุณมากเหมือนกันนี่”
ฟ้าครามพยักหน้า “พี่ชายกับพี่สาวของผมเหมือนกับพ่อกับแม่ คงเป็นเพราะผมเป็นลูกหลง” ผมไม่พูดอะไร มองหน้าเขานิ่งๆ ด้วยรอยยิ้มบางๆ บนริมฝีปาก เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวเลยหรี่ตาแกล้งพูดเย้าแหย่ผม “มองทำไมครับ เขินนะ”
“อยากมอง”
“...”
“ไม่ได้เหรอ”
“ได้ครับ” เขาคลี่ยิ้ม “เดี๋ยวได้มองจนเบื่อเลย”
ผมได้แต่พ่นลมหายใจกับคำหวาน “อยู่กับผมจนผมเบื่อเลยแล้วกันฟ้า อย่าจากผมไปแบบพี่เพลง”
ในวินาทีที่ผมพูดคำนั้น ผมเคยคิดถึงบทสนทนาของผมที่คุยกับพี่สาวตอนเจ้าหล่อนยังมีชีวิต
‘เขาบอกว่า ทุกครั้งที่มีคนจากเราไป...จะมีคนเข้ามาในฐานะเดิม’ พี่เพลงพูดแบบนั้น ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นช่วงที่ผมได้วันหยุดยาวและกลับมาที่ประเทศไทยหลังจากพี่เพลงหย่ากับคุณปฐพีแล้ว ‘แกว่ามันจริงไหมวะ’
‘อ่านอะไรมารึยังไง’ นั่นคือความคิดแรกที่ผมมี ‘หรือว่ามีคนเข้ามาแทนสามีเก่า’
‘ก็ไม่เชิง’ เธอทำหน้ากรุ่นคิด ‘แต่เอาตามจริง ตอนที่พี่เสียสามี พี่ก็ได้พ่อของลูกมาแทน’ เธอยกตัวอย่างแบบนั้น ‘ตอนนั้นมันโคตรห่วย เขานอกใจพี่หมายถึงเขาลืมทั้งฐานะสามี ทั้งฐานะพ่อของลูก’ ไม่ต้องคิดว่ามันที่เธอพูดถึงคือใคร ‘และพอพี่เสียสามีไป เขาก็เป็นพ่อของพระพายที่ดี’
‘มันฐานะเดียวกันตรงไหนวะ’
ผมเอ่ยถามพลางมองพี่เพลงกับหลานที่ตอนนี้ยังเพิ่งจะอายุสองขวบ ตอนหลับน่ะน่ารัก แต่จะว่าไปแล้วตอนตื่นก็ยังน่ารักอยู่ดีเหมือนกัน
‘ฐานะเดียวกันสิ อย่างไรก็เป็นครอบครัว’ พี่สาวคนเดียวของผมยิ้ม ‘อย่างเช่น ถ้าพี่ตายไป เพชรอาจจะมีเมีย มีลูก มีคนเข้ามาเป็นครอบครัว...’
ผมมองคนตรงหน้าในตอนนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดถึงบทสนทนาครั้งนั้นขึ้นมา
“ช่วยอยู่กับผมนานๆ หน่อย” ผมเอ่ยปากขึ้นด้วยรอยยิ้ม “คุณเป็น ‘ครอบครัว’ ของผมแล้วนะฟ้าคราม”
ฟ้าครามไม่ได้ตอบอะไร เลื่อนมือมากุมมือของผมและบีบมันไว้เบาๆ เหมือนกับจะเป็นคำสัญญาว่าจะทำให้ระยะเวลาที่แสนสุขนี่อยู่ได้นานที่สุด
ผมไม่อยากจะเอ่ยคำร้องขอว่าอย่าจากกันไป เพราะทุกอย่างต้องมีวันจบ ผมไม่อยากได้รับคำหวานเพื่อหลอกลวงตัวเองว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล มันเป็นความฝันที่แสนสวยงามแต่ถ้าอยู่ในความฝันนั้นนานๆ เกรงว่าความจริงจะโหดร้ายเกินไปสำหรับเรา
ผมโตพอที่จะยอมรับมันได้ แต่ก็ยังมีความหวังเล็กๆ ที่กู่ร้องว่า... ผมไม่อยากจะสูญเสียเขาไปเลย
พวกเรานั่งคุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย นานราวๆ เกือบชั่วโมงหนึ่งก่อนที่คุณปฐพีกับหลานจะเดินกลับมาแต่เหมือนผมจะลืมอะไรไปสักอย่าง
“ทำไมพี่ฟ้าต้องจับมือน้าเพชรด้วยคะ!” หลานถามเสียงดังด้วยสีหน้าตื่นเต้น
ผมตกใจ ฟ้าครามเองก็ตกใจ พวกเราผละมือออกจากกันอย่างอัตโนมัติ ผมเหลือบมองหน้าพ่อของหลานแต่เขาดูไม่ได้มีสีหน้าตกใจหรือตำหนิอะไรนักผมเลยโล่งใจไปเล็กน้อย
ฟ้าครามอึกอักเมื่อพระพายวิ่งมาแล้วขึ้นมานั่งตักผม “พี่ฟ้าๆ นี่ของพระพายนะ” ว่าแล้วหลานก็ทำหน้าบึ้งใส่ฟ้าคราม แต่เพียงแป๊บเดียวพระพายก็หันมาทำหน้าบึ้งใส่ผม เปลี่ยนไปนั่งตักฟ้าครามแทน “น้าเพชรคะ นี่ก็ของพระพาย”
ผมนิ่ง ฟ้าครามนิ่ง คุณปฐพีก็นิ่ง ก่อนที่พวกเราจะหัวเราะพร้อมกัน
...โถ หลานเอ๊ย แม้จะเจ็บนิดๆ ว่าหนีอ้อมอกน้าไปหาผู้ชายแล้วแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้จริงๆ
คุณปฐพีเดินมาอุ้มหลานไปจากตักฟ้าคราม แอบเห็นเขาทำสีหน้าหงุดหงิดใส่ฟ้าคราม ไม่น่าจะเป็นเพราะจับมือผมแต่น่าจะเป็นเพราะหลานบ้าผู้ชายหล่อเสียมากกว่า
“กลับบ้านกันค่ะ” ผมลุกขึ้นพูดกับหลาน
พวกเราเดินกันไปที่รถของคุณปฐพี พระพายเองก็มองผมกับฟ้าครามสลับกันไปมา ผมคิดว่าเด็กๆ ไม่ได้ไม่รู้เรื่องหรอก หากแต่เขารู้เพียงแต่อธิบายมันออกมาไม่ได้มากกว่า
ผมเหลือบมองอดีตพี่เลี้ยงเด็ก ก่อนที่จะมองไปที่คุณปฐพีกับพระพาย ถึงจะไม่ค่อยชอบหน้าพ่อของหลานนักแต่ก็หยวนๆ ให้หน่อยแล้วกันนะ สุดท้ายผมก็ได้แต่คลี่ยิ้มบางกับตัวเองด้วยความสุขใจ
...นี่แหละนะ ‘ครอบครัว’ ของผม
THE END
มีต่อข้างล่าง
V
V
V
-
เปิดเรื่อง : 17.10.2013
ปิดเรื่อง : 31.12.2014
รวมเป็น 1 ปี 2 เดือน 14 วัน
และแล้วนิยายเรื่อง ‘SINGLE PAPA คุณพ่อยังโสด’ ก็ได้จบลง... ในปีนี้จริงๆ ด้วย (ฮา)
นิยายวายเรื่องแรกที่แต่งขึ้นเป็นอะไรที่ทำให้แฮปปี้มากพอควร ทั้งยังเป็นเรื่องแรกที่ได้ลงเล้าเป็ดหลังจากสิงสถิตในการอ่านมานาน ถ้าถามเรื่องเป็นสาววายมานานไหม ตอบเลยว่านานมาก น่าจะตั้งแต่ป. ห้าแล้วมั้งคะ (ยัยเด็กแก่แดด!) เพราะฉะนั้นแม้จะแต่งนิยายรักชายจริงหญิงแท้แต่ก็จะมีความวายเข้ามาแทรกแซงด้วยเสมอ ฮิฮิฮิ
เดิมทีความคิดแรกที่อยากจะแต่งเรื่องนี้ คืออยากเขียนเรื่องที่มีนางเอกเป็นเด็ก อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ สำหรับนิวแล้ว นิยายเรื่องนี้คือนิยายวายมีนางเอก แน่นอนว่าเจ้านางเอกคนนั้นก็คือพระพายนั่นเอง รวมถึงนางรองที่พี่เพลงจะได้ครองไปแล้ว...ต้องขออนุญาตจุดธูปเชิญเธอรึเปล่านะ ?
สำหรับชื่อ ‘SINGLE PAPA’ นั้น คนอาจจะคิดว่านิวหมายถึงคุณเพชร เปล่าเลย นิวหมายถึงทั้งคุณเพชรทั้งคุณปฐพี จริงๆ แล้วสองคนนี้อาจจะเป็นคู่หลัก เดี๋ยว! คู่หลักไม่ได้หมายแค่ต้องเป็นคู่รัก ซึ่งการวางแผนคาแรกเตอร์ของทั้งสองจะถูกวางให้เป็นคนที่อยู่คนละข้างแทบจะเสมอ
คุณเพชรไม่มีสักอย่างแต่ยังมีครอบครัว... ส่วนคุณปฐพีมีทุกอย่างแต่ครอบครัวล้มเหลวสุดๆ
คุณเพชรยึดมั่นในตัวเองมาก... ส่วนคุณปฐพีโลเล ขาดความมั่นใจในตัวเองสุดๆ
ประมาณนี้แหละค่ะ นี่แค่ยกตัวอย่าง ลองย้อนกลับไปอ่านดูจะเห็นเลยค่ะว่าคุณเพชรกับคุณปฐพีแตกต่างกันมากจริงๆ
ส่วนฟ้าครามนั้น คอนเซ็ปแรกที่คิดกับนางคือความที่เป็น ‘ลูกหมา’ ค่ะ นิสัยลูกหมา เกาะไม่ยอมปล่อย ขี้งอแง ขี้อ้อน โปรยคำหวาน นิสัยเสียจริงๆ! แต่เพราะนิสัยความงุงิของฟ้าครามนั่นแหละ อย่าว่าแต่คุณเพชรไปไม่รอดเลยค่ะ ตัวคนเขียนเองก็ไปไม่รอดเหมือนกัน Orz…
ธีมหลักในเรื่องนี้คือ “ครอบครัว” นิวไม่มั่นใจว่านำเสนอจุดนี้ออกมาได้ดีมากพอไหม ถ้าหากผิดพลาดอะไรไปต้องขอโทษด้วยนะคะ ถึงนิวเขียนนิยายมาพอสมควรแต่ก็ไม่ได้เชี่ยวชาญอะไรมากมายนัก และรบกวนติชมด้วย นิวจะได้นำไปพัฒนาตนเองมากขึ้นกว่านี้
อีกเรื่องคือการตีพิมพ์ นิวได้ตกลงตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ BLY ในเครือบงกชไปแล้ว เพราะฉะนั้น นิวต้องลบเนื้อหาครึ่งหนึ่งในเว็บเด็กดี ซึ่งจะลบในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ หรือปล่อยให้อ่านกันอีกหนึ่งเดือน และนิวไม่เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ใดมาก่อน เพราะฉะนั้นจึงรู้สึกดีใจมากกับการสอบถามตีพิมพ์ครั้งนี้ นิวเห็นว่ามันง่ายในการที่จะซื้อหาหนังสือด้วยเลยตกลงไป และขอบคุณพี่บก. มาก <3
สำหรับนิยาย ปัจจุบันแต่งนิยายชายหญิงเรื่อง HELLO SOULMATE อยู่ในเด็กดี ส่วนนิยายวายนั้น ว่าจะแต่งเรื่องไม่ยาวมากที่แอบร่างไว้นานแล้ว (แต่ยังไม่ลงมือแต่งจริงๆ จังๆ เสียที แม้จะเขียนใส่สมุดเล่นจนจบเล่มก็ตาม ฮา) นิวไม่รู้จะได้แต่งเรื่องนั้นตอนไหนเพราะเดี๋ยวก็จะขึ้นมัธยมหก เป็นนักเรียนเตรียมตัวเอนท์เต็มที่ และต้องสารภาพว่าแนวทางการศึกษายังไม่ค่อยชัดเจนเลยค่ะ... แง แต่ถึงอย่างนั้นนิวว่านิวก็คงเขียนเรื่อง TIME TICKET ในช่วงประมาณปีต้นปีหน้านี่แหละค่ะ แอบบอกชื่อเรื่องเลยนะคะ ถถถ
และสุดท้ายนี้...
ต้องขอขอบคุณนักอ่าน ทั้งในเว็บเด็กดี ในเว็บเล้าเป็ด ขอบคุณทุกยอดวิว ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกคำวิจารณ์ ทุกคำที่บอกว่าชอบคุณเพชร ฟ้าครามน่ารัก คุณปฐพีน่าหมั่นไส้ ทุกคำทุกตัวอักษรต้องขอบคุณมากจริงๆ
ขอบคุณจากใจค่ะ
เอ็นเอ็น
-
ขอบคุณสำหรับเนื้อเรื่องดีๆตลอดปีที่ผ่านมาค่ะ :กอด1:
แม้จะแอบดองไปบ้าง( :laugh: ) แต่ก็รอน้าาาา
Happy new Year ค่ะ
รอนิยายเรื่องใหม่น้าาาาา
-
สวัสดีปีใหม่คร๊าาาาาาาาาาาาาา
ตีพิมกับบงกช ซื้อแน่นอนค่ะ สามเดือนที่อ่านมารู้สึกรักตัวละครนี่มาก ไม่หวานเกินไป ไม่น้ำเย่าเลย นี่ล่ะ ธรรมดาสุดๆของความจริงแล้ว
-
ถ้าไม่นับให้ก็จำไม่ได้แล้วว่าตามอ่านเรื่องนี้มาเป็นปี สนุกมากๆ เลยค่ะ
-
เดี๋ยวตามไปซื้อค่ะ ขอบคุณมากๆ
-
แต่ไม่ได้ลบในนี้ใช่มั้ย
แอบไม่เคลียร์เรื่องปฐพีอยู่ดีอ่ะ คือเรื่องเลิกกับเพลงมันยังไงก็ไม่รู้
แล้วทำไมถึงขั้นแต่งงานกับเมียใหม่ อันนี้น่าฉงนมาก
เรื่องของปฐพีกับไฟ คงจะเป็นตอนพิเศษในเล่มสินะเนี่ย
-
ขอบคุณครับเนื้อเรื่องน่ารัก ดราม่าพอกรุบกริบ
พีกะคี ไม่มีการสานต่อแอบเสียดายนุดนุง
ขอบคุณคนแต่งครับ
-
จบแล้วววววว :pig4:
-
ฟ้าครามอบอุ่นจังเลยน๊าา ~.~
อ่านจบแล้วว ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ~^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยาย คือมึนกับนิสัยของปฐพีจริงๆ สงสารคนที่มารักปฐพีมาก อัคคีจะสมหวังไหมนะ ถ้าอีกคนเป็นอย่างนี้ ส่วนเพชรกับฟ้า เหมือนจะเป็นไปได้จริงๆ เหรอ แต่ก็เรื่อยๆ มาเรียงๆ แล้วก็ เรียกว่าคนรักได้เต็มปากเต็มคำแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ :L2:
-
ขอบคุณครับ
-
:3123:
-
เรื่องราวดีๆๆๆ อบอุ่นนะคะ o13
-
o13
-
แต่งได้น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่านกันครับ :L2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ว่าแต่ใครเมะ ใครเคะ ครับเนี่ย ไม่อยากเดา เผื่อหักมุม
-
ขอบคุณความรัก ของ คุณเพชร กับ น้องฟ้า
ขอบคุณคนแต่ง ที่ทำให้ หัวใจสองดวงที่ตามหากันจนเจอกลายเป็นหัวใจเพียงดวงเดียวกัน
:mew1:
ว่าแต่ใครเมะ ใครเคะ ครับเนี่ย ไม่อยากเดา เผื่อหักมุม
บางครั้ง ความรัก ก้อไม่จำเป็นต้องรู้ว่า ใครเป็น แบบไหน
เราชอบรัก ของ สองหนุ่มแบบนี้มากกว่าอ่ะ :กอด1:
-
มาตามอ่านจนจบ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ นะครับ
-
:pig4:
-
อิ่มเอมใจดีจัง :-[ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
รู้สึกน้องฟ้าจะทำให้หัวใจคนแก่กระชุ้มกระชวย ขึ้นมาเลยนะเนี้ย5555 :laugh:
-
(http://upic.me/i/b7/singlepapa-.jpg)
จำนวนหน้า : 298 หน้า
ราคา : 189 บาท
วางขาย : วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558 ที่ร้านหนังสือ SE-ED และนายอินทร์
ตอนพิเศษ : มีตอนพิเศษ 3 ตอน (จำนวน 27 หน้า)
- ความลับของพี่เลี้ยงเด็ก :
รู้ไว้เถอะ...พี่เลี้ยงเด็กที่รับงานหลายตำแหน่งคนนี้ความลับเยอะกว่าที่ทุกคนคิดไว้นัก!
- คำให้การจากพยาน :
พระพายเองก็คิดนะ ว่าทำไมน้าเพชรกับพี่ฟ้าสนิทกันจัง
- วันสุขที่ 14 กุมภาพันธ์ :
ถึงวันแห่งความรักช่วงเช้าเป็นของหลาน แต่การจำทำเนียนไม่รู้เรื่องว่าวันนี้เป็นวันเกิดใครคงไม่ได้ ยอมเอาไปชดเชยตอนกลางคืนแล้วกันนะ...คุณเจ้าของวันเกิด
ส่วนเรื่องของคุณปฐพีกับคุณหมอนั้น สัญญาว่าจะมีข่าวดีให้เห็นในเร็ววันนะจ๊ะ!
ปลาลิง ; ปัจจุบันแต่งนิยายเรื่อง TIME TICKET (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45267.0) อยู่ค่ะ <3 กดไปอ่านได้เลยนะคะ
ปลาลิง2 ; คุณเพชรนี่น่ารักตามคอนเซปต์เป๊ะเลยค่ะ ต้องขอบคุณนักวาดมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
-
(http://upic.me/i/b7/singlepapa-.jpg)
ขอบคุณ น้อง NINEWNN คนเขียน มากมาก
วันเสาร์ ที่ 14 ยังนั่งนึกถึง ความรัก ของ คุณเพชร กับ น้องฟ้า :-[ :-[
OMG สัปดาห์หน้า จะได้เห็น ในเล่ม เป็นตัวตนจริงๆๆ แล้ว
จะรออ่านตอนพิเศษให้ฟินนนนนนนนนนนนนน กระหน่ำหัวใจ[/color]
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ปอลอ. เห็นด้วย ว่าคุณเพชรนี่น่ารักตามคอนเซปต์ ส่วนน้องฟ้าครามก้อ ยิ้มใสๆ ยิ้มเทวดา จริงๆๆๆ
-
เดี๋ยวก็จะได้เห็นนิยายเรื่องนี้ออกมาเป็นเล่มแล้วสินะ ดีใจจังเลยค่ะ
อยากอ่านเรื่องของคุณพ่อกับอัคนีเร็วๆจังเลยค่ะ แทบจะอดใจไม่ไหวเลยล่ะ!!!!
-
อ่านแล้วดูอบอุ่นดีจังเลยน้าาา
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ ^^"
-
เห็นไปโพสในเด็กดี ว่าแล้วต้องเป็นเรื่องนี้ จะไปซื้อ ๆๆๆๆ ไม่อ่านต่อในเว็บแล้ว วรั๊ย ปลิ่มแป๊บ
-
น่ารักดีค่ะ :)
-
น่ารัก <3 เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปซื้อเล่มนะคะ ชอบน้องพระพายยยย
-
จบแบบไม่รู้หน้ที่ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เห็นที่ร้าน se-ed บอกรงๆว่ากรี๊ดมากก หยิบแทบไม่ทัน ><
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกก ทั้งคุณเพชร ทั้งฟ้าคราม ทั้งพระพาย หลังๆคุณปฐพีก็น่าร้ากกกกก
อ่านแล้วอยากมีลูกหมาตัวโตๆแบบคุณเพชรรรรรรร งื้อออ
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
พระพายน่ารักมากกก
สงสารคุณปฐพีอ่ะ พลาดครั้งเดียว ชีวิตไร้สุขเลย
-
:pig4: เรื่องน่ารักดีค่ะ
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากครับ ......... ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบน้องพระพายน่ารักมาก เพลงเลี้ี้ยงลูกเก่งจริงๆ ยอมรับเลย เพชรนิสัยฮาอ่ะ ฟ้าก็ดูเชื่องจนนึกภาพตอนเป็นหมาป่าไม่ออกมีหลังๆเนี่ยแหละที่ทำเอากรี๊ด ส่วนปฐพีคงเป็นพ่อกับบริหารงานได้ดี แต่หน้าที่คนรักเนี่ยน่าสงสารคนที่เข้าหาแทน ดูแต่ละคนสิ แอบเห็นด้วยว่าคนอย่างพีโลเลไป สมควรโดนกดมากกว่า
สุดท้ายขอบคุณคนแต่งนะคะ เรื่องน่ารักมากค่ะ ชอบๆ :-[
-
วกมาอ่านเรื่องนี้หลังจากมาแตะคำโปรยเมื่อนานมาแล้ว
อบอุ่นๆ แนวครอบครัวที่ไม่ต้องครบแต่มีความสุขได้
ชอบพระพายมากๆๆๆๆ น่ารักสุดๆ ฉลาดมาก
อีกคนที่เด่นไม่แพ้กันคือ เพลง เป็นตัวละครที่มาเรื่อยๆ
เด่นไม่แพ้ใครในเรื่องเลย สงสัยคุณหมอกับคุณพี
อยากอ่านคู่นี้แล้ว ไม่รู้มาหรือยังนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไล่แปะอ่านอยู่ค่ะ จบแล้วจะมาใหม่นะคะ ><
-
:pig4: :pig4:
-
ฟ้าคือสามีในอุดมคติมากกกกกชอบบบบบบบบ ตอนนี้คู่ของหมอกับคุณพ่อมีเรื่องของตัวเองยังคะอยากติดตามมากเลยยยย
-
o13
-
:L2: :man1:
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบน้องพระพายมากมายเติมสีสันให้เนื้อเรื่องสนุกย่าอ่านำปเรื่อยๆ หลงเด็ก
-
o18 ฟ้าครามนี่น่ารักสดใส คงทำให้น้าเพชรดูเด็ก และเป็นอมตะ :mew4: :mew4:
-
ฟ้าครามน่ารัก :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆระยะ
:pig4:
-
อ่านมาครึ่งเรื่องละ มองไม่ออกจริง ใครรุก ใครรับอะ
อ่านๆไปเหมือนจะเป็นเพชร พ่ออ่านไปอีกก็เหมือนจะเป็นฟ้า :call:
-
ว่าง ๆ ก็กลับมาอ่านอีก ชอบที่คนเขียนใช้ภาษาถูกใจเราซึ่งเป็นคนอ่าน
เขาไม่ใช้คำว่า “ หรอ “ แต่จะใช้ “ เหรอ “ ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ว่าทำไมคนเขียนนิยายเดี๋ยวนี้เขาใช้ “ หรอ “ กับ “เนอะ” กันมาก เป็น งง
หรือเราเป็นคนโบราณ ไม่ทันสมัยกับคำพวกนี้
อย่างไรก็ดีก็ขอบคุณผู้เขียนที่ได้ถ่ายทอดนิยายน่ารัก ๆ ให้ได้อ่าน
:pig4: