หัวข้อ: ซ่อนรักให้พ้นเธอ (คู่จิ้นที่ห้ามจริง) (The End)

[antivirus]

โยฮันภูพาน Take 11

ในที่สุดสองหนุ่มก็ต้องมาลงเรือเดียวกันจนได้ สปีดโบ๊ทที่มีแค่เขาสองคนและคนขับ กำลังมุ่งหน้าสู่เกาะที่ไหนสักแห่งพิกัดท้องทะเลทางใต้ของประเทศไทย หนังเรื่องนี้ลงทุนเยอะจังเลยเนอะ แค่ให้พระนายมาปรับตัวเข้าหากัน ก็ทุ่มทุนสร้างเหมือนจะให้มาฮันนีมูน

“คุณลืมเอาปากมาเหรอ” โยฮันแกล้งแหย่ ภูพานนั่งทำหน้าหล่อเหม่อลอยไม่พูดไม่จา

“ไม่รู้จะพูดอะไรนี่หว่า” ตอบแบบนี้ถ้าชวนคุยต่อก็หน้าด้านแล้วล่ะ โยฮันเลยเงียบคุยกับตัวเองไปในใจคงจะดีกว่า

เป็นอะไรนักหนาวะกู ภูพานถามตัวเองที่ทำตัวให้ปรกติต่อหน้าโยฮันไม่ได้ก็แค่โดนมันกด ก็แค่เสียซิงให้มัน ก็แค่เป็นเมียมันแบบมันไม่รู้ด้วยซ้ำ จะแคร์ทำไม

ต่างคนต่างทะเลาะกับความคิดตัวเองไปเรื่อยๆ พักใหญ่ก็ถึงที่หมาย ห้องพักถือว่าดูดีแม้จะไม่หรูหรามาก แต่ก็สะอาดติดหาดซะด้วย จะโรแมนติกไปไหน นี่จะให้มาละลายพฤติกรรมหรือจะให้มาได้กันอีกรอบกันแน่



“ดื่มไหม” โยฮันยื่นกระป๋องเบียร์ให้ ตัวเองก็มีอีกกระป๋องในมือพร้อมชน

“ไม่ดีกว่า” ภูส่ายหน้าท่าทางตื่นๆ เรื่องของเรื่องคือกลัวเมาแล้วโดน...อีก

“อะไรกัน ไม่ใช่คุณเลยนะ นี่ถามจริงเป็นไรคุยกันสิ ผมอึดอัดนะเว่ย” มาเป็นชุดเมาไหมเนี่ย ภูเงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัว ด้วยสายตาหวั่นๆ

“เป็นไร ทำหน้าเหมือนกลัวผม”

“กลัวอะไร อย่ามายุ่งกับผมน่า”

“ยุ่งอะไร มากันสองคน จะให้ผมไปชวนต้นมะพร้าวเมาด้วยกันรึไง”

“ก็ไม่ต้องเมาดิ คุณชอบเมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนไม่เห็นชอบ”

“ก็คุณอ่ะ ทำให้ผมชิน”

“..............” ชินไรวะ ภูระแวงหนักตอนนี้เขาเงียบ ไม่พูดไม่จากลัวอีกคนมันหน้ามืดจับกดอีก รู้สึกเหมือนหญิงสาวมากับชายหนุ่มสองต่อสอง แล้วกลัวโดนปล้ำทุเรศตัวเองชะมัด



โยฮันหัวเสียเดินหลบไปหาที่นั่งคนเดียวเงียบๆ ไม่เข้าใจทำไมต้องหงุดหงิดมากมายแค่ภูไม่ยอมดื่มด้วย เมาเองก็ได้ป่ะ ไม่เข้าใจแค่ไอ่เพื่อนเพิ่งสนิทมันไม่เหมือนเดิม ก่อนหน้านี้ก็ใช่ว่าจะถูกชะตากับมัน



ภูนั่งเล่นสักพักก็เริ่มตาปรือ เข้าไปงีบสักหน่อยดีกว่า ก่อนไปมองซ้ายมองขวาปลอดภัยไอ่หล่อมันนั่งกระดกเบียร์ใต้ต้นไม้ดูท่าจะไม่ลุกง่ายๆ นั่นมันไปชวนต้นไม้เมาจริงเหรอวะ ตลกดีนะมึงอ่ะ



เบียร์สามกระป๋องหมดไป คนคออ่อนก็เริ่มกรึ่มๆ ปวดฉี่ลุกขึ้นหันไปมองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลตอนนี้หายไปไหนไม่รู้แล้ว ช่างมันสิสนใจเพื่อ ทำไมต้องง้อไม่ใช่แฟนสักหน่อย โยฮันเลิกคิ้วให้รู้ว่าไม่แคร์

เปิดประตูเข้าไปก็เจอร่างสูงของคนที่โยฮันเพิ่งบอกว่าจะไม่สนใจ ภูนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แล้วนี่ทำไมเขาต้องโล่งอกด้วยนะ



ออกมาจากห้องน้ำ ไม่รู้อะไรดลใจให้ยืนพิงผนังมองคนที่นอนหลับ ด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจว่ามันคืออารมณ์ไหน ภูพานในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีดำนอนหงาย สองแขนพาดเหนือหัว ท่านอนโคตรเซ็กซี่ นั่นมึงนอนหรือถ่ายแบบครับ

เผลอสำรวจคนหลับ ตั้งแต่คิ้วหนา หน้าเนียน ขนตางอนเป็นแพ อกผาย รูปร่างนักกีฬาสุดๆ แต่แขนขากลับดูเรียวสมส่วน ขาวมากผิวดีจนผู้หญิงบางคนต้องอาย ทำไมหยุดมองไม่ได้สักที มองไปมองมาก็เริ่มตาปรือ ภูเป็นยานอนหลับไหมจ้องแป๊บเดียวง่วงเฉยเลย

“เห้ยทำไรวะ” ทิ้งร่างลงบนเตียง คนที่หลับสนิทก็เด้งตัวขึ้นมาโวยวาย ตกลงมันหลับจริงไหมเมื่อตะกี๊

“ง่วงขอนอนด้วยคน”

“เออ..แค่ตกใจโทษที” พูดเสร็จภูก็กลิ้งตัวไปนอนชิดอีกฝั่ง ตกเตียงขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ โยฮันบอกทางสายตา หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย กลายเป็นภูที่นอนไม่หลับแทน

เมื่อนอนเต็มอิ่มโยฮันก็เริ่มรู้สึกตัว ภาพแรกที่เห็นคือขายาวๆ ที่ห้อยลงมาจากโซฟา เขายันตัวเองแล้วลุกเดินไปดูใกล้ๆ หลับเหรอ หลับจริงด้วยแล้วทำไมไม่นอนบนเตียงกลัวอะไร ตอนไปถ่ายละครก็นอนห้องเดียวกัน ไม่เห็นทำท่ากลัวแบบนี้เลย ลิงเผือกมันแปลกมากโคตรแปลก

“มองไร” เสียงจากคนที่กำลังลืมตา ทำเอาโยฮันสะดุ้ง

“ป่าวแค่จะมาชวนไปหาไรกิน”

“ไม่หิว”

“ถามจริง คุณกลัวอะไรผมนักหนา”

“ไม่ได้กลัวโว้ยย”

“แล้วหงุดหงิดทำไมเนี่ย”

“ไม่ได้หงุดหงิด” ปากบอกไม่แต่เสียงภูพานดังขึ้นทุกที

“โอเคๆ งั้นถือว่าผมขอร้องไปส่งผมกินข้าวนะครับ นะ นะ” โยฮันพยายามตื๊อ ทำไมต้องตื๊อผู้ชายตัวเท่าควายด้วยน้ำเสียงแบบนี้ด้วย พอเริ่มรู้ตัวก็ไม่ค่อยโอเคกับตัวเองเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกฝืนอะไรนะ ขัดแย้งดีพิลึก



“ไม่ไปผมลากไปนะ” ไม่ตื๊อล่ะจะบังคับแทน

“ทำอะไรของคุณ ไปก็ไปสิ” ภูเด้งตัวจากโซฟาแทบจะกระโดดหลบ กระโดดจริงๆ ไม่ได้เว่อร์เลย

ระหว่างที่เดินกลับจากร้านอาหาร โยฮันก็ได้โอกาสชวนอีกคนคุยเต็มที่

“ภู” เรียกและรั้งไหล่ของคนที่เดินนำ ความจริงภูเดินเร็วมาก อีกนิดจะวิ่งอยู่แล้ว

“อะไรอีก” ภูสะบัดหัวไหล่หนี

“คุณเป็นไรวะ ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจป่ะ คนโง่ยังรู้เลยว่าท่าทางคุณไม่เหมือนเดิม เป็นบ้าอะไรบอกมาสิ”

“...............” ภูเงียบ

“จะเดินหนีไปถึงไหน”

“...............” ยังเงียบและไม่ตอบต่อไป

“คุณ....” โยฮันวิ่งตามคนที่เอาแต่เงียบ แต่อยู่ๆ ภูก็หยุดแล้วหันมาหาเขา ใครจะไปหยุดทัน ชนสิ ปากกับปากชนกันเต็มๆ

“...............”

“.............”

คราวนี้เงียบทั้งคู่ โยฮันอึ้งมากรู้สึกเหมือนวันที่เป็นไข้ขึ้นสูง แล้วมีคนเอาน้ำผสมน้ำแข็งมาสาด เย็นวาบสั่นสะท้านไปทั้งตัว ริมฝีปากนั้น สัมผัสนั้นไม่ผิดแน่ เขาไม่เคยลืม ถึงจะคิดว่าฝันแต่มันก็เป็นฝันที่ตราตรึงมาก จูบในคืนนั้นคือของภูพาน

ภูพานก้มหน้ามองชายหาดกำหมัดแน่น กัดริมฝีปาก รู้สึกชาไปทั้งตัว สมองมึนไปหมด โกรธ อาย เขิน อะไรกันแน่เอาสักอย่าง

“.........” โยฮันไม่พูดอะไร แต่ใช้สายตาจ้องอย่างเดียว

ภูส่งสายตาตัดพ้อ เดี๋ยวนะทำไมเขาต้องทำตัวเป็นผู้หญิงด้วยวะ เอาใหม่ เขาปรับสายตาเป็นโกรธและไม่พอใจ แต่คิดไปมันก็ดูเป็นผู้หญิงอยู่ดี ผู้ชายเขาต้องใช้สายตาแบบไหน มองผู้ชายด้วยกันในสถานการณ์แบบนี้กันละเนี่ย

“ผมขอโทษ” โยฮันตัดสินใจบอกไป

“ขอโทษเรื่อง”

“เรื่องอะไรก็ไม่รู้ ที่คุณไม่พอใจผม เอาเป็นว่าผมขอโทษ”

“เฮ้อออ แม่งง” ภูไม่รู้จะยังไงดี ต้องให้เวลาตัวเองสักพัก ใช่ต้องคิดเรื่องนี้จริงจังได้แล้ว (ที่ผ่านมาคงไม่จริงจังพอ)

ภูทิ้งตัวลงนั่งสายตาทอดไกลไปกับชายทะเลยามค่ำคืน คลื่นกระทบฝั่งดูเหมือนใกล้เข้ามา แต่ก็เข้ามาไม่ถึง ไม่ต่างตอนนี้เขาเข้าไม่ถึงตัวเองสักที ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง กับโยฮันที่ตอนนี้ถือวิสาสะนั่งลงข้างกันแล้ว

โยฮันมองทะเลสลับกับมองหน้าภู ริมฝีปากอมชมพูของภูใจเต้นแรงขึ้นมาเฉยเลย คนนี้จริงเหรอในคืนนั้น งั้นก็ไม่ใช่แค่ฝันไปสิ บางทีคราบเลือดกับคราบอะไรนั่นอาจเป็นของเขาและภูพาน จะไม่สงสัยอะไรมาก ถ้าภูไม่เปลี่ยนไปแบบนี้



ภูกำลังใช้ความคิดกับอย่างหนัก ยิ่งกว่าตอนท่องบทละครหลายเท่า คิดตามจริงเขากับโยฮันก็ผู้ชายทั้งคู่ ไม่ใช่สิโยฮันเป็นผู้ชายที่ชอบพาย บอกว่าชอบแค่พายเท่านั้น เพราะงั้นเรื่องนี้ ถ้าโยฮันจำอะไรไม่ได้ก็ดีแล้วนี่นา ก็แค่ทำตัวเหมือนเดิมลืมมันไปซะ ขืนจำได้ทั้งคู่คงมองหน้ากันไม่ติดอีก แบบนี้ไม่ต้องเสียเพื่อน ไม่ต้องอาย

“ป่ะกลับห้องเถอะ” ภูก็หันมาชวนน้ำเสียงปรกติ โยฮันเกาหัวผีเข้าผีออกหรือเมนต์มากันแน่

“คุณ” โยฮันรั้งแขนคนที่เดินลิ่วๆ เหมือนแข่งเดินเร็วให้ช้าลงหน่อย

“ว่า..” ภูหันมาถามทุกอย่างดูปรกติ สีหน้าปรกติ น้ำเสียง ท่าทาง ปรกติ แต่ในความปรกติมันยิ่งโคตรไม่ปรกติ เพราะ……

“ไม่มีอะไร ผมแค่คิดไม่ตกเรื่องสาวๆ”

“คนไหน”

“คุณไม่รู้จักหรอก”

“มีสาวคนไหน ที่ทำให้คุณคิดมากด้วยเหรอ”

“มีสิผมเป็นผู้ชายนะ เผื่อคุณลืมไปว่าเป็นเสือด้วย” ภูทำท่าเก๊กหล่อ ยักคิ้วให้โยฮันที่ไม่รู้ว่าจะมาคาดคั้นมากมายทำไม

“.........” โยฮันไม่ตอบแต่ยิ้มกลับไป รอยยิ้มมีความหมายที่ภูแปลไม่ออก

“ยิ้มอะไร”

“...........”

“ผมถามว่ายิ้มอะไร” น่าหงุดหงิดซะจริง เวลาที่ไม่รู้ว่าโยฮันคิดอะไร

“ก็ยิ้มที่คุณคุยกับผมแล้วไง ผมแคร์คุณนะ รู้ไหม”

“...........” คนฟังเป็นใบ้ไปชั่วขณ แคร์ทำไมศัพท์มันฟังแล้วมุ้งมิ้งชอบกล

“หมายถึงว่า คุณก็เพื่อนผมคนหนึ่ง” โยฮันอธิบายเพิ่ม ภูหลบสายตา เพื่อนก็เพื่อน เข้าใจจบแยก



แล้วต่างคนก็ต่างเดินเข้าที่พัก ภูไปอาบน้ำ โยฮันนอนเล่นที่ระเบียง พออีกคนอาบน้ำเสร็จก็กลับมานอน โยฮันก็ไปอาบน้ำบ้าง แต่เขาไม่ได้กลับมานอนหรอกนะ





By Symbol A

[antivirus]

โยฮันภูพาน Take 12

โยฮันยืนกอดอกมองอีกคนที่หายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แปลว่าหลับสนิท ทำไมตอนหลับถึงน่ารักแบบนี้ ไม่อยากจะยอมรับหรอกแต่เห็นกันอยู่ว่า เขาเริ่มมีอาการตกหลุมรัก คราวนี้มันไม่เหมือนความรู้สึกที่ให้พาย มันเป็นความรักแบบแฝงความใคร่ กับพายมันดูเหมือนรักอบอุ่น รักไม่หวังอะไรตอบแทน หรือว่าเขาแค่ปลื้มพายแบบไอดอลมากกว่าด้วยซ้ำ

เมื่อมีสติแยกความรู้สึกตัวเองได้ โยฮันก็เริ่มแน่ใจในอะไรหลายอย่าง เมื่อรู้จักและสนิทกับภู เขาไม่เคยต้องเหม่อลอยมองภาพวิว บนภูเขานั่นอีก เมื่อมีภูเข้ามาก่อกวนให้ชีวิต แลกกับการที่เหงาน้อยลง มันก็ดูเป็นอะไรที่คุ้ม อยู่กับภูรู้สึกปลอดภัย คุยได้ทุกเรื่องเลย ถ้าไม่นับว่าภูเป็นผู้ชาย หุ่นก็ผู้ชายมาก หน้าตาก็หล่อมาก ก็ต้องยอมรับว่า ภูนี่แหละพิเศษมากคนหนึ่ง ในชีวิตที่เขามีตอนนี้เลย



ทันทีที่โยฮันเลื้อยตัวลงมานอนใกล้ๆ ภูก็รู้สึกตัวทันที

“........” ภูพยายามไม่หลบไปไหน ลืมตามองแต่ยังไม่รู้จะพูดอะไร แต่ที่ห้ามไม่ได้ตอนนี้คือหัวใจ จะไปประกวดเต้นรึไง ดังจนกลัวโยฮันได้ยินแล้วเนี่ย

“ตื่นเหรอโทษที” โยฮันพูดระหว่างซุกตัวลงในผ้านวมสีขาวผืนหนา ผืนเดียวกับที่ภูกำลังห่มอยู่

“อึดอัดเนอะ งั้นผมไปนอนโซฟาดีกว่า” นั่นไงหนีจนได้นายภู

“นอนด้วยกันนี่แหละ อุ่นดี” โยฮันจับแขนไว้แน่นเชียว

“อุ่นบ้าไร ฟังแล้วสยิว”

“แค่พูดก็สยิวแล้วเหรอ ผมเก่งขนาดนั้นเชียว” ภูอ้าปากค้าง หน้าแดงมาก ไอ่ขี้เก๊กพูดอะไรแบบนั้นวะ มึงทำกูตกใจนะเนี่ย

“เขินเหรอ” ได้ทีรุกใหญ่เลยนะโยฮัน

“เขินเชี่ยไร คุณจะซ้อมบทไหนก็บอกกันก่อน ผมตามไม่ทัน” ภูไม่เขินหรอกแค่ทำตัวไม่ถูกเฉยๆ

“ไม่ต้องทันหรอก ให้เป็นหน้าที่ผมเอง” พูดจบหน้าเข้มก็ยื่นเข้าใกล้ สายตาที่ใช้จ้องไปหาภู เหมือนเสือจ้องจะตะครุบเหยื่อ

“คุณทำอะไรเนี่ย” ภูหันหน้าหนี

“เอาตรงๆ เลยนะคืนนั้นเราสองคน ที่ห้องผม”

“พูดอะไรของคุณ” คนไม่เข้าใจทำไมหน้าแดงขนาดนี้ล่ะ

“ผมจำไม่ได้ ว่ามันคือฝันหรือจริง แต่ผมจำปากคุณได้ จำกลิ่นคุณได้ จำ...”

“หุบปาก” ภูตะโกนใส่หน้าคนที่ตอนนี้ ทำไมน่ากลัวนักก็ไม่รู้

“ฮ่าๆ” เมื่อแกล้งเสร็จ โยฮันก็ทิ้งตัวลงนอน หัวเราะสะใจ



“เก่งนักใช่ไหมคุณอ่ะ ไหนจำอะไรได้บ้าง” คนที่ดูเหมือนถือไพ่เหนือกว่า ตอนนี้ต้องเป็นฝ่ายระแวงซะเอง เมื่อภูขึ้นคร่อม โอเคโยฮันไม่ได้รู้สึกแย่เท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ชินนะ ที่จะโดนใครกดแบบนี้

“ยอมรับแล้วสินะ ว่าคืนนั้นเราสองคน” คนที่อยู่ใต้ร่างถามเสียงอารมณ์ดีดูไม่ทุกข์ร้อนกับที่โดนรุกเท่าไหร่เลย

“คืนนั้นเราเมามากทั้งคู่ อะไรมันก็ไม่ชัดนักหรอก มาเริ่มกันใหม่คืนนี้ไหมล่ะ” พูดจบภูก็ก้มลงจัดการ เถียงไม่ออกเลยว่าภูรุกเก่งมาก ปากเขา มือเขา โดนตรงไหนโยฮันก็เคลิ้มไปหมด โอเคยอมให้ก็ได้ ถือว่าไถ่โทษคืนก่อน จะได้หายกันแล้วต่อไปจะเป็นไงค่อยว่ากัน (เดี๋ยวนะยังจะมีต่ออีกเหรอ)

“อื้มมม คุณ อื้อออ โอ๊ยย” กำลังฟินๆ ทำไมเจ็บขนาดนี้ เจ็บเหมือนร่างแยก ทั้งเจ็บทั้งจุก ที่สำคัญมันสดไม่มีถุง ไม่เมา นี่เอาคืนหนักไปแล้วนะ

“ใจเย็นครับ เดี๋ยวก็ฟิน ผมสัญญา” ภูก้มลงกระซิบข้างหูคนที่เริ่มโอดครวญ

“ผมเจ็บจริงๆ คุณ” โยฮันอ้อนวอนฟังดูน่าสงสาร ภูไม่สนใจ เขากัดลงที่ไหล่เม้มปากแรงตามอารมณ์ที่ลุกโชน เร่งจังหวะรักไม่มีผ่อน แล้วฝ่ายรับก็เริ่มเร่งจังหวะตามไปเขาในที่สุด บางทีเร่งนำเขาไปด้วยซ้ำ ให้มันรู้บ้างว่าใครกันแน่ที่ได้ ใครกันแน่ที่จะเสีย

แล้วสงครามเสียง ก็เริ่มต้นขึ้น กว่าจะสงบก็ปาเข้าไปเกือบตีห้า กี่ครั้งไม่ต้องนับ รู้แค่คนที่เสียมีแค่คนเดียวทั้งคืนก็พอ เช้าวันต่อมาไม่มีใครฟื้นเลย หมดแรงสลบกันทั้งคู่ เสื้อผ้ากองพื้นห้อง บนเตียงมีแต่เรือนร่างเปลือยเปล่า อยู่ใต้ผ้านวมสีขาว ที่ตอนนี้เปื้อนสีแดงไปแล้วนิดหน่อย



เกือบบ่ายสาม ภูก็เริ่มรู้สึกตัว เขาบิดขี้เกียจนิดหน่อย แต่ไม่สามารถลุกขึ้นได้เหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับอยู่ที่หัวไหล่ เขายิ้มก่อนจะลืมตามองไม่ต้องตกใจหรอกเมียมาดๆ ของเขานั่นเอง หลับสนิทเชียวนะ หมดแรงไปเลยสมน้ำหน้ามาข่มกันดีนัก ตกลงใครเป็นเมียใครอ่ะ งงเล็กน้อยแต่มีความสุข

“ตื่นแล้วเหรอนอนต่อก็ได้นะ”

“หิว” โยฮันบอกเสียงในคอ ถึงกับเสียงหาย

“งั้นไปอาบน้ำเดี๋ยวไปกินอะไรกัน” ภูมองคนที่ลุกจากอ้อมแขนไปแบบเสียดายนิดๆ โอเคยอมรับก็ได้เขาชอบโยฮัน เขาหลงโยฮัน เขาคลั่งโยฮัน ไม่ว่าจะเป็นคืนแรก คืนที่ผ่านมาหรือตอนนี้



“โอ๊ยยยย” เสียงร้องเจ็บปวดดังออกมาจากห้องน้ำ

“คุณเป็นอะไร” ภูรีบตะโกนถาม พร้อมแนบหูฟังที่ประตู

“เปล่า” อีกคนตอบว่าไม่เป็นไร แต่เสียงโคตรเป็นอะไร อ๋อ..รู้ล่ะ ภูหันหน้าไปเจอคราบเลือดบนผ้าปู ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเป็นอะไร เจ็บแค่ไหน ทรมานยังไง ก็ไอ่คนที่ร้องโอดโอยเมื่อสักครู่นั่นแหละที่ทำให้เขารู้



“เดี๋ยวก็หายกินยาด้วยเดี๋ยวเป็นไข้แบบผม” ภูพูดพร้อมยื่นยาแก้ปวดกับแก้อักเสบ ให้คนที่เพิ่งกินข้าวอิ่ม

“ถึงกับไข้ขึ้นเลยเหรอ” โยฮันถามกลับรู้สึกผิด ยิ่งรู้ว่าเจ็บยังไง ทรมานแค่ไหนคือรู้สึกผิดเอามากๆ ตอนนี้ แล้วก็อายด้วยตกลงใครได้ใคร ที่รับไม่ได้ตอนแรกตอนนี้อยากโดดน้ำทะเลตาย แม้จะรู้สึกฟินก็ตาม แต่รับตัวเองไม่ค่อยได้เท่าไหร่ที่โดนกดแบบเมื่อคืน

“ตอนนั้นไม่ได้กินยาอ่ะ”

“แล้วทำไมไม่กิน งอนผมเหรอ”

“งอนไร อึ้งต่างหาก รับไม่ได้”

“รับไม่ได้ก็เลยต้องรุกคืน”

“ก็ถ้าผมรุกไป คุณจะรับได้ไหมล่ะ”

“แล้วเมื่อคืนใครรับให้ล่ะ ทั้งคืนเลย จะตายแล้วเนี่ยตอนนี้” ภูอมยิ้มกับคำตอบมองต่ำไปที่พื้น ส่วนโยฮันกัดปากแน่นมองเพดาน เขินกันแบบนี้รีบกลับไปถ่ายหนังเถอะ ฟิวส์มันได้



สองวันต่อมา ในร้านของที่ระลึก โยฮันหยิบเปลือกหอยสีสวยขึ้นมาดู แล้วยิ้มใจลอย

“จะซื้อฝากใครก็รีบนะ เดี๋ยวร้านเขาจะปิดแล้ว” ท่าทางจะมีคนไม่สบอารมณ์แฮะ

“ไม่ได้ซื้อฝากใคร แค่ดูมันสวยดี”

“หึ นึกว่าจะเอาไปฝากพี่พาย”

“นี่...” โยฮันพูดแล้วยิ้มแบบจับผิดใส่อีกคน

“นี่อะไร”

“ก็..นี่คุณกำลังหึงผมอยู่นะสิ”

“หึงบ้าหึงบออะไร เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“คุณว่าไงนะ” จากยิ้มๆ โยฮันเปลี่ยนสีหน้าเป็นโหด

“ก็เราไม่ได้จะจริงจังอะไรกัน ขนาดนั้น” ภูตอบไม่กล้าสบตา ทำไมมันทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นวะ

“ภู..คุณเป็นของผม ผมเป็นของคุณ แค่นี้ไม่พอให้เราเป็นอะไรกันอีกเหรอ” เอาแล้วไงนายภู ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัว

“ภูพูดมา”

“พูดอะไรเล่า แล้วก็ปล่อยผม คนอื่นมองหมดแล้ว”

“ช่างคนอื่นสิ คุณพูดมา ว่าคุณกับผมเป็นอะไรกัน”



“รู้แล้ว จะพูดทำไมอีก โยฮันปล่อยผม”

“ไม่พูดผมจูบตรงนี้นะ” ไม่ได้ขู่เลยนั่น ก้าวเข้ามาหน้าจะชนแล้วด้วย

“โอเคๆ ผมยอม เราเป็นของกันและกัน พอใจแล้วก็ปล่อย” ก็แค่นั้น ทำไมต้องให้บังคับด้วยก็ไม่รู้ ได้คำตอบที่พอใจ โยฮันก็ยิ้มเหนือยอมปล่อยมือจากภู



หนึ่งอาทิตย์บนเกาะ ส่วนใหญ่ก็มีแต่หวานใส่กัน เล่นกัน และมีความสุขร่วมกัน คือตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว ใช้คำว่าแฟนก็ดูจะน้อยไป คู่รัก คู่ชีวิตก็ดูเว่อร์ไปเอาเป็นว่า ทั้งคู่โอเคกับสิ่งที่เป็นอยู่ และขี้หึงมากแบบไม่มีใครยอมใคร



ได้เวลาเปิดกล้อง บทรัก บทใคร่ อะไรก็ดูง่ายไปหมด พี่ส้มโอยิ้มหน้าบานใครก็ชมว่าแอคติ้งโค้ชคนนี้สุดยอด ที่เปลี่ยนชายแท้ทั้งคู่มาแสดงแล้วดูจริงได้ขนาดนี้แต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่า เรื่องที่เห็นว่ามันเหมือนจริงนั่นแหละเรื่องจริงที่สุด



“มานี่เลยขอกอดหน่อย” โยฮันสวมกอดจากด้านหลังทันทีที่เข้าห้อง

“กอดในฉากทั้งวันแล้ว ไม่เบื่อรึไง” พูดเหมือนรำคาญแต่ก็ยืนให้กอดจนพอใจ

“กอดภูทั้งวัน ผมก็ไม่เบื่อหรอก”

“ปากหวาน”

“หวานจริงเหรอ หวานแค่ไหน” เอากับเขาสิ ไม่น่าเชื่อเลยว่าหน้าเข้มๆ นิ่งๆ แบบโยฮันบทจะอ้อนก็โคตรอ้อยเลย อ้อยมาทั้งไร่ยังไม่เท่าด้วยซ้ำ

“ถามผมแบบนี้ จะให้ตอบยังไง” ภูหันไปกอดตอบและตอบคำถามแบบเขินๆ

“ก็ต้องถามคุณสิ คุณเคยชิมปากผมนี่ ชิมบ่อยด้วย”

“บ้า...หยุดเลย รู้ว่าผมเขินก็ชอบแกล้งจัง” ภูบ่นไม่จริงจัง



เสียงมือถือของภูสั่นขัดจังหวะ โยฮันปล่อยแขน แล้วเขาก็เข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ทำงานทั้งวันโคตรเหนื่อย ร้อนมากด้วย

“อือออรู้แล้ว…พี่ว่าเราคุยกันแล้วนะ….เฮ้ออ พี่ขี้เกียจพูดแล้วอ่ะ” หลายประโยคที่ได้ยินภูพูดกับคนในสายบ่งบอกว่าไม่ใช่แค่เพื่อนหรอก เขาใช้เวลาอาบน้ำไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ภูยังไม่วางสายนี่มันมากไปแล้วนะ



“ภูผมหิว” โยฮันก้มลงกระซิบข้างหูภูที่นั่งคุยสายอยู่ แน่นอนว่าคนอีกฝั่งต้องได้ยินด้วย

“พี่ภูอยู่กับพี่โยฮันเหรอ ฝ้ายจำเสียงได้”

“ใช่พี่อยู่กับเพื่อน แค่นี้ก่อนนะ” ในที่สุดก็ตัดบทคนในสายได้ แต่พอหันกลับมาคนนอกสาย คงต้องง้อกันอีกนาน

“เพื่อนเหรอ คุณว่าผมเป็นแค่เพื่อนเหรอ” ตรงนี้เหมือนจะมีคนไม่พอใจ และหึงแรงมาก

“คุณใจเย็นดิ เรื่องของเรามันชัดเจนกับเราสองคนก็พอแล้วนี่นา ตอนนี้เราสองคนเป็นคนสาธารณะ ส่วนตัวผม ก็มีแค่คุณอยู่แล้ว คุณก็เห็น อย่าคิดมากนะ ให้ผมทำไง คุณถึงจะไว้ใจผมเนี่ย”

“ทำได้ทุกอย่าง ค่อยมาพูดแบบนี้” โยฮันท้าทาย

“ได้หมดแหละ คุณขออะไรล่ะ ยกเว้น...”

“ผมรู้น่า ว่าเรายังไม่ควรคบกันแบบเปิดเผย ที่ผมจะขอคุณไม่ใช่เรื่องนี้”

“อ่ะงั้นได้หมดครับ ไหนคุณโยฮันอยากได้อะไรครับ” ภูยอมโยฮันแบบไม่คิดชีวิต ยอมกว่านี้ก็ยกมือไหว้แล้วล่ะ โยฮันยิ้มแบบร้ายๆ ก้มหน้าลงเกือบชิดหน้าอีกคนแล้วบอกสิ่งที่เขาต้องการช้าๆ ชัดๆ

“คุณ...ต้อง...ยอม...ผม...ทั้ง...เดือน”

จบคำขอคนฟังอ้าปากค้าง เดือนหนึ่งเลยเหรอ!!!!









By Symbol A

[antivirus]

โยฮันภูพาน Take 13

“เหนื่อยไม่เป็นบ้างรึไง” ภูถามเสียงปนครางเบาๆ

“ถามผมหรือถามตัวเองครับ” คนตอบเสียงกระเส่าไม่แพ้กัน ตอนนี้ความใคร่อยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง นอกจากเวลางาน โยฮันก็ขลุกอยู่แต่กับภู ชีวิตเขามีแต่ ภู ภู ภู และภู ไปแล้ว ถ้าไม่มีภูพานเขาไม่รู้เลยว่าจะอยู่ยังไง



“ไงมึงเงียบหายหรือตายจากว่ะ เป็นเดือนแล้วนะไม่เห็นหน้าเห็นตา โทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ตอบแต่ไม่ว่างๆ” นพใส่เพื่อนเป็นชุดทันทีที่เจอกัน

“กูไม่ค่อยว่างจริงๆ อ่ะ”

“เดี๋ยวๆ แล้วนี่อะไร สภาพมึงขอบตาคนหรือหมีแพนด้าเนี่ย งานเยอะก็ดูแลตัวเองมั้งนะมึง” ภูเป่าปากแล้วรีบกลบความไม่ปรกติ

“มึงมีอะไรไม่บอกกูใช่ไหมครับ” นพคาดคั้น

“................”

“มีอะไรเล่ามาก่อนที่กูจะ....”

“จะอะไรวะ”

“จะอกแตกตายไง กูอยากรู้มึงเล่ามา”

“ไอ่นพไอ่ขี้เผือก”

“ก็มึงเพื่อนสนิทกู ไม่เจอกันเป็นเดือน แถมสภาพเหมือนโดนรุมมาแบบนี้กูก็....”

“ห่วงกู”

“ป่าวกูอยากเสือก พอใจรึยังครับเพื่อน”

“เออออ”

“กูเป็นห่วงเล่าได้ยังเนี่ย ทำยังกะเป็นความลับระดับชาติ”

“กูไม่เล่าได้มะ คือ...เฮ้อออ”

“พูดยากเหรอวะ”

“เออดิ”

“ให้กูทายมะ มึงมีบางคนซ่อนอยู่” โหไอ่นพมึงควรไปเป็นหมอดู มากกว่าดารา

“มึงรู้ ได้ไง”

“เปล่ากูเดา ถูกด้วยเหรอวะ ใครๆ” เออที่ว่าควรไปเป็นหมอดู ถือว่าไม่ได้พูดละกัน เป็นหมอเดาไปเถอะมึงอ่ะเดาเก่งฉิบ

“คนที่กูรู้จักป่ะ สาวคนไหน ได้หัวใจเสือภูไปวะบอกกูหน่อย”

“มึงไม่รีบไปไหนเหรอ” อยู่ๆ ภูก็เปลี่ยนเรื่อง ขืนหลุดไปเพื่อนสนิทอย่างนพรู้แน่ๆ คบกันมานานรู้ใจกันเกินที่จะโกหก แต่ไม่พร้อมจะบอกจริงๆ

“เปลี่ยนเรื่องทำแปะไรวะ” นพกำลังจะซักต่อ แต่มีคนมาขัดจังหวะซะก่อน

“คุณกลับกันเถอะ ผมเสร็จล่ะ” คนที่เพิ่งมาคือโยฮัน พระเอกหนังวายที่กำลังโด่งดังตอนนี้ คู่จิ้นเพื่อนสนิทที่กำลังมีความลับกับเขาตอนนี้นั่นเอง

“อ้าวนพก็อยู่เหรอ งั้นเดี๋ยวผมให้พี่เกดไปส่ง คุณอยู่กับเพื่อนเถอะนานๆ เจอกัน” โยฮันดูเป็นคนง่ายๆ ไม่อะไรมาก คบด้วยก็ไม่อึดอัดเลย ภูยิ้มให้เป็นเชิงว่าขอบคุณ

“มองไรของมึง” ภูถามเพราะหันมาเจอสายตานพที่เหมือนจ้องจับผิด

“อย่าบอกนะว่า..มึงกับคู่จิ้น..เออ..จิ้มกันเองแล้วครับ” ดูมันพูดเข้า แต่มันความจริงไง ภูถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลย

“กูล้อเล่น หน้าเหวอเลยมึง ฮ่าๆ กูรู้ดิเพื่อนกูเสือผู้หญิงแค่ไหน แต่กระแสมึงกับไอ่หน้าหล่อนั่นก็แรงไม่เบานี่หว่า แจ้งเกิดกันเลย เหมือนคู่พี่ธรพี่พายไม่มีผิด” แค่เพื่อนมันแซวเล่นๆ ภูมองบนถอนหายใจโล่งอก นึกว่าจะโดนจับได้ซะแล้ว



แล้วภูก็โดนนพลากไปเมาจนได้ จะหาข้ออ้างอะไรไม่ไปก็ไม่ได้

“นานๆ ว่างตรงกัน มึงไม่ไปกับกู กูก็คงไม่ใช่เพื่อนมึงแล้วล่ะมั้ง” ถ้าจะพูดขนาดนี้กูไปก็ได้ ภูถอยหายใจแล้วเดินตามหลังเพื่อนไป อย่างไม่มีทางเลือก ที่ผับเดิม ดนตรีแนวเดิม เหล้าแรงไม่ต่างจากเดิม และสาวที่สวยกว่าเดิมหลายคน แต่ภูไม่มีกะใจจะเมา เพราะวันนี้ยังไม่ได้บอกโยฮัน ว่ามาที่ไหนต่อ มากับใคร



กำลังจะล้วงมือถือขึ้นมาส่งข้อความรายงานตัว แต่เหมือนจะไม่ทันซะแล้ว

“กรี๊ดดดพี่โยฮัน” สาวสวยคนที่หนึ่งถึงกับกรี๊ด

“หืออหล่อมากค่ะ คนนี้ขอจองงง” ตามด้วยสาวคนที่สอง และสาวๆ ทุกคนในโต๊ะผลัดกันกรี๊ด ยื้อแย่งคนมาใหม่กันวุ่นวาย โยฮันโดนล้อมหน้าล้อมหลัง ภูถึงออกสีหน้าไม่พอใจ นพเริ่มสังเกตอาการเพื่อน

"ไอ่ภูหวงสาวเหรอมึง หวงคนไหนวะกูไม่เคยเห็นมึงทำหน้าแบบเมื่อกี๊เลย" ดูจากสายตาไม่ใช่สาว แล้วล่ะที่ทำให้ภูไม่พอใจ ภูไม่ตอบนพแต่หันไปถามโยฮัน คำถาม และท่าทางที่ทำให้นพเริ่มรู้อะไรบางอย่าง

“คุณมาได้ไง” ความจริงตอนถาม ภูแทบจะลุกไปดึงให้นั่งตักเขาตอนนั้นเลยแต่ต้องเก็บอาการ

“ไอ่ภูมึงรู้ตัวไหม ว่ามึงทำอะไรแปลกขึ้นทุกที” นพหันมาพูดซ้ำ

“แปลกยังไงวะมึงพูดดีๆ” ตอบนพแต่หันไปมองโยฮันตาเขียว โยฮันยักคิ้วยกไหล่ นั่งลงชงเหล้าให้ตัวเองอย่างอารมณ์ดี ต่อหน้าเพื่อนแฟน เขาไม่มาหึงหวงหรอกมันไม่ใช่แนว ต้องให้คนที่ไปไหนไม่รู้จักบอกมาหึงเขาแทนสิ มันถึงจะสะใจ

“ก็...มึงเหมือนเมียหวงผัวเลยอ่ะ ฮ่าๆ” พูดจบนพขำไม่หยุด สาวๆ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก โยฮันยิ้มกระดกแก้วแบบไม่รู้ไม่ชี้อะไร

แต่คนที่เริ่มนั่งไม่ติดคือภูพาน หนึ่งเขาไม่ชอบให้ผู้หญิงไปวอแวโยฮัน สองเขาไม่ชอบให้โยฮันดื่ม และสามเขาไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาเป็นเมีย ที่ตามหวงผัว ทั้งที่โยฮันตามเขามานะ คนที่ต้องหึงคือโยฮันไม่ใช่เขา ทำไมเสืออย่างเขาต้องเกิดอาการแบบนี้ด้วยวะ

โยฮันและภูพานส่งสายตาให้กันแบบไม่มีใครยอมใคร โยฮันกำลังยั่วเขาชัดๆ จะว่าไปวันนี้ก็ครบเดือนที่โยฮันขอไว้แล้วนี่นา คืนนี้ไม่รอดแน่ อยากหว่านเสน่ห์ดีนักได้รับทั้งคืนแน่ สายตาที่ภูส่งมาทำเอาโยฮันเสียววาบขึ้นมาทั้งตัว หน้าร้อน ใจเต้นแรงทั้งหมดเป็นไปโดนอัตโนมัติ

คงมีไม่กี่คนหรอกที่ทำให้เราอยากเป็นทั้งคนที่ยอม และคนที่อยากในเวลาเดียวกัน เผลอๆ มีแค่คนเดียวด้วยมั้ง ดังนั้นตอนนี้ภูคือคนที่สำคัญและมีอิทธิพลกับชีวิตเขาเอามาก สาวๆ ดูว่างงาน เพราะสองหนุ่มที่มีสติสุดเอาแต่จ้องเหมือนจะกินกันเอง ส่วนนพเมาได้ที่ก็ขอตัวกลับก่อน



“ไม่ไปส่งเพื่อนคุณเหรอ ดูท่าจะไม่ค่อยไหว” โยฮันมองตามหลังนพที่เดินไม่ค่อยตรงเท่าไหร่

“ไม่ต้องห่วงมันหรอก มันไม่ได้กลับไปไหนไกล ตอนนี้ซื้อคอนโดใกล้ๆ เดินไปยังได้เลย ความขี้เมาของมันเลยยอมซื้อคอนโดใกล้ผับคิดดูเถอะ”

“โหขนาดนั้นเลยเหรอ” โยฮันหัวเราะทึ่งๆ

“พี่ภูวันนี้ให้...” สาวสวยพยายามจะเสนอตัวเป็นเหยื่อ แต่...

“วันนี้พี่ขอภูนะครับ พี่สองคนมีธุระต่อนิดหน่อย” โยฮันพูดจบก็คว้าไหล่ภูให้เดินตามเขาออกมาทันที ชะนีชะเง้อตามกันเป็นแถว พวกเธอจะเป็นชะนีและนกในเวลาเดียวกันไม่ได้นะ



“นี่หึงผมเหรอ” ภูถามทำหน้าเหนือ

“เกลียด” โยฮันพูดยิ้มๆ

“เกลียดหรือรักให้พูดใหม่”

“...........” โยฮันไม่ตอบแต่อมยิ้ม แล้วกำลังจะโน้มคอคนตรงหน้ามาจูบให้หายปากดี

“โยฮันหรือเปล่าคะ” สองคนหันไปมองที่มาของเสียงหวานนั้น สาวสวยหุ่นดีหน้าสไตล์ลูกครึ่ง ผมยาวไม่ต้องเสียเวลาบรรยายความสวย เอาเป็นว่าถ้าให้เล่นหนังก็เป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากนางเอกเท่านั้น

“จี” เสียงที่ทักกลับบ่งบอกว่าเธอคนนี้ไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดาแน่ๆ

“คิดถึงจัง” สาวสวยโผเข้ากอดคนรักต่อหน้าต่อตา ภูมองตาม อึ้ง ตกใจ และรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่โยฮันไม่มีท่าทีจะขัดขืน ยืนให้เขากอดขนาดนั้น กอดตอบไปเลยก็ได้นะ

“จีคิดว่าจะไม่เจอคุณอีกแล้ว เปลี่ยนเบอร์ก็ไม่บอก ไปไหนก็ไม่บอก เป็นห่วงรู้ไหม” เอาละสิทั้งดราม่าทั้งน้ำหูน้ำตามาเต็ม มันบ้าอะไรกันเนี่ย แล้วทำไมโยฮันยืนนิ่งไม่พูดไม่จา ภูเริ่มหัวร้อน แต่ยังไม่อยากเป็นดราม่าซ้ำซ้อน เขาเดินออกมาทันที

“เดี๋ยวคุณจะไปไหน” โยฮันได้สติฉุดแขนภูไว้ โดยไม่สนใจสาวสวยที่กำลังร่ำไห้เลยสักนิด

“...........” ภูไม่พูดไม่จาแต่ก็ยอมอยู่

“นี่จีเออ คู่หมั้นเอ้ยอดีตคู่หมั้น” การแนะนำเธอให้ชายหนุ่มรูปหล่ออีกคนรู้จัก ดูท่าทางบ่งบอกว่าโยฮันแคร์คนที่เขารั้งไว้มาก ขนาดเธอเองเขายังไม่เคยรั้งแบบนี้เลย



ย้อนไปวันที่เธอยังเป็นคู่หมั้นที่เขารักมาก บนเนินเขาอากาศดี เธอมองไปที่เขาชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าเข้มเป็นที่หมายปองของสาวๆ เขาพูดจาดี ดูแลเธอดี ตั้งแต่วันแรกและวันนี้ ครบรอบวันที่หมั้นกันสองปี บางทีเธอก็ไม่เข้าใจว่า คู่รักที่หมั้นกันมาตั้งสองปี อยากจะแต่งงานกันจริงหรือเปล่า หมั้นอะไรนานขนาดนั้น

“โยฮันเมื่อไหร่คุณจะอยากแต่งงานกับฉันสักที” จีคาดคั้นคนรักเมื่อทนรอต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

“ผมยังไม่พร้อม ผมไม่อยากให้คุณต้องมาลำบากกับผม” นั่นแหละเหตุผลที่เธอบอกถอนหมั้น และก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยจนวันนี้ เธอเคยลองคบคนอื่นแต่ก็แทนที่เขาไม่ได้ วันนี้เธอดีใจมากที่เจอเขาอีกครั้ง



“จีไม่เคยลืมคุณนะ จีอยากจะขอโอกาส เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะโยฮัน” เธอไม่สนใจท่าทีของเขา ที่มีต่อผู้ชายหน้าตาดีคนนั้น เธอพูดในสิ่งที่เธออยากพูด ที่เหลือให้โยฮันตัดสินใจเอง

“..........” โยฮันไม่ได้พูดอะไร เขาฉุดแขนภูให้เดินออกมาด้วยกัน ภูเดินตามอย่างว่าง่าย สองคนไม่มีใครสบตาคนที่โดนทิ้ง



“คุณกลับไปคุยได้นะไม่ต้องห่วงผม ผมเข้าใจ” ภูบอกแบบนั้นไม่อยากให้โยฮันมีอะไรค้างคา

“พูดเหมือนคุณอยากให้ผมกลับไปดีกับจี”

“อย่าโง่ได้ไหม บอกให้กลับไปคุยให้จบ ไม่ใช่กลับไปคืนดี ลองทิ้งผมสิ คุณตาย”

“น่ากลัวจัง” โยฮันทำท่ากลัวทีเล่นทีจริง



“ใครจะกล้าทิ้งละคร๊าบบ เมียหล่อขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้” โยฮันพูดพร้อมหอมฟอดใหญ่ไปที่แก้มขาวๆ ของภูทั้งสองข้าง ภูตกใจหันไปมองรอบๆ ไอ่บ้าจะหวานอะไรตอนนี้มันใช่เวลาไหมล่ะ



“ใครเมียใครไม่รู้ รู้แค่คืนนี้คุณโดนหนักแน่” เป็นภูบ้างที่จะรุกคืน โยฮันยิ้มรับยอมแล้ว ยอมทุกอย่างกับคนตรงหน้า สำหรับเขาจีแค่ความทรงจำ แต่ภูคือความจริงคือปัจจุบัน และคืออนาคต







By Symbol A

[antivirus]

โยฮันภูพาน Take 14

“เห้ยหลุดได้ไงวะใครปล่อย” เสียงภูพานดังลั่น ทำเอาคนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นไปด้วย เสียงดังขนาดนี้เดี๋ยวข้างห้องก็มาด่าเอาหรอก

“เป็นไรคุณ” โยฮันถึงกับต้องเดินมาดูในครัว

“คุณดูดิ” ยื่นมือถือให้ดู เป็นคลิปหลุดของเขาสองคนหน้าผับเมื่อคืน ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ แต่ดูเหมือนง้อกัน หยอกล้อกัน เด็ดสุดสายตาที่จ้องจะกินกันชัดเจนมาก

“เห้ยยย” โยฮันอุทานเสียงหลง

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมโทรหาผู้จัดการก่อน” ภูรีบปลอบคนที่ดูตกใจกว่าเขา

“ที่ผมตกใจไม่ใช่เรื่องคลิปหลุดหรอก”

“อ้าว..แล้วตกใจไมอ่ะ”

“ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมหื่นใส่คุณขนาดนี้เลยเหรอ” โยฮันพูดเสียงจริงจัง

“บ้าป่ะเนี่ย ฟังพูดเข้าสิ คุณก็หื่นแบบนี้ตลอดอ่ะแหละ ทำเป็นตกใจ แล้วมันใช่เรื่องไหมเนี่ย” ภูร่ายยาว

“ตลอดเลยเหรอ....” โยฮันทวนประโยคไม่ค่อยเชื่อ

“ตลอดเวลา ที่เราอยู่กันสองคน แล้วเป็นไร รับไม่ได้ตรงไหนมิทราบ” ภูเริ่มหงุดหงิดพูดแบบนี้โยฮันหมายความว่าไง

“ก็...ผมเขินอ่ะ ทำไมผมหลงคุณจังวะ” อ้าวโยฮันพูดแบบนี้ ภูเปลี่ยนสีหน้าไม่ถูกเลยจากเครียดๆ กลายเป็นเขินตามเลย

“นี่คุณช่วยโฟกัสเรื่องข่าวก่อนไหม เขินทีหลังยังทัน”

“ไม่เห็นมีไรเลย แค่เรายืนคุยกัน เสียงก็ไม่ได้ยิน บอกว่าเราเล่นกันปรกติ แฟนคลับไม่ว่าหรอกน่าจะชอบด้วยซ้ำไม่เชื่อเช็คคอมเม้นต์ดิ” สองคนหัวชนกันดูกระแสแฟนคลับ



ชัดเจนกว่านี้มีไหมคะคู๊ณณณ #ภูโย

แฟนก็บอก เพื่อนบ้าอะไรคุยกันจับมือจับไหล่ จับ จับ ไม่หยุด #ภูโย

เหมือนผัวง้อเมีย ดีกันแล้วก็สวีทกัน โยนไม่พาย #โยภู

โยฮันหล่อเข้ม ภูพานหล่อออร่า มีตรงไหนไม่เหมาะสมพูดดดด #ภูโย

ก็แค่แฟนกัน ง้อกัน เขียนข่าวซะเว่อร์ จบแยกแดกยากันยุง #โยภู

แต่งวันไหนคะ ยื่นไมค์ #ภูโย #โยภู

วันก่อนในงานอีเว้นท์ที่พี่ภูเอาน้ำให้พี่โยฮันกินฉันยังติด #ภูโย แต่คลิปง้อเมียนี่ #โยภู

ตกลงด้อมนี่ชื่อใครควรขึ้นก่อนดีคะ #ภูโย #โยภู



และอีกสารพัดนี่ภาพหลุดหรือสภากาแฟ แต่ละคนชงกันเข้มมาก ภูอ่านไปกัดเล็บไป เขินอยู่นะ ทำไมแฟนคลับรู้ ก็ไม่ได้ชัดเจนอะไรขนาดน้าน (หราาา)

“นั่งอมยิ้มอยู่ได้ ระวังฟันผุ” โยฮันแซว

“อมยิ้ม ฟันผุ สาบานว่านี่เป็นการเล่นมุกของคุณ โคตรเปลือกเลยครับ”

“เปลือกไรของคุณ” โยฮันทำหน้างง

“เปลือกหอยไง ไม่ใช่ไข่มุก” ภูเฉลย

“มาว่าขุกผม มุกคุณนี่ต้องเล่นพร้อมคำแปลด้วยนะ อย่าว่าแต่ฮาเลย จะมีคนเข้าใจไหมเถอะ ฮ่าๆ” ภูสวนกลับพร้อมหัวเราะลั่นห้อง



“แฟนคลับคู่เรานี่ตลกดีเนอะ คุณรู้ไหมเวลาผมเครียดๆ เรื่องงานก็จะเข้ามาส่องทวิตแฟนคลับ หายเลยนะ”

“หายเครียด” โยฮันตบมุกแบบรู้งาน

“หายไปจากโลกนี้ คุณเอ๊ยยแต่ละเรื่องที่ทวิตกัน รู้ยังกะมาอยู่ใต้เตียงเราสองคนเลย”

“ฮ่าๆ พอๆ ผมไม่ไหวล่ะปวดกราม เหมื่อยแก้มไปหมด” ภูยกสองมือยอมแพ้กับมุมตลกของโยฮัน ไม่น่าเชื่อว่าโยฮันตัวจริงจะมีเสน่ห์แบบนี้

“คุณชอบทำผมแปลกใจนะ ว่าตกลงคุณเป็นคนยังไงกันแน่” ภูหันไปบอกโยฮันอารมณ์ดี

“ก็ผมเห็นคุณเครียด แล้วผมทำให้หายเครียดได้ไหมล่ะ” โยฮันซบไหล่อ้อน

“อือ”

“อืออะไร”

“หาย”

“หายอะไร”

“โอ๊ยย คุณจะมาหยอดอะไรแต่เช้าเนี่ย” ภูโวยเขินๆ

“ก็ไม่เห็นพูดเลย ว่าผมทำให้คุณเป็นยังไง” นี่ก็ตื๊อไม่เลิก

“คุณเก่ง คุณทำผมอารมณ์ดี...พอหยุด” พูดจบภูชี้หน้าไปสั่งคนที่กำลังจะอ้าปากเรียกร้องอะไรอีกแล้ว เช้านี้มีหลายอารมณ์ จนภูเริ่มปรับตัวไม่ทันแล้วเหมือนกัน

โยฮันก้มอ่านทวิตต่อ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกรอบ

“แฟนคลับคงอยากรู้ว่า #โยภู หรือ #ภูโย ผมว่าเราควรทำให้ชัดเจน แท็กเราจะได้มีแค่อันเดียว”

“ทำไมต้องมีอันเดียวอ่ะ ในเมื่อมันก็มีได้ทั้งสองแบบจริงๆ”

“ผมหมายถึงแท็กเดียว ปั่นให้ติดเทรนง่ายกว่าต่างหาก”

“โอ้โหคุณโยฮัน คุณนี่มัน....”

“มันอะไรครับ”

“มันมองการณ์ไกลจริงๆ เลย” ภูรีบตอบด้วยความเกรงใจ

งั้นเอางี๊



หลังคลิปหลุด กระแสคู่จิ้นคู่จริงของทั้งคู่มาแรงมาก งานอีเว้นท์ไม่เว้นแต่ละวัน จนแทบไม่มีเวลาสวีทส่วนตัว ก็เลยต้องมาสวีทตอนออกงานคู่นี่ละ

“น้ำคุณ หิวไหมผมไปตักขนมให้อีกเอาไร” โยฮันวอแวถามอีกคนที่เคี้ยวขนมเต็มปาก ที่ตักมายังไม่หมดขยันตักเหลือเกิน ภูรับน้ำมาดื่มก่อนที่ขนมจะติดคอ

“ขอบคุณครับ”

“..........” โยฮันยิ้มหวานจ้องคนที่กินขนมไม่วางตา

“มองอยู่ได้ เลิกมองสักที....” ภูกัดฟันพูดเบาๆ ไม่อยากให้แฟนคลับที่จ้องจับภาพอยู่อ่านปากออก

“อย่าเพิ่งเขินดิ สบายๆ นะครับคุณภู” โยฮันกระซิบอารมณ์ดี

“.........” ภูมองบน คนรุกก็พูดได้ดิ เวลารุกมันไม่ค่อยเขินนี่หว่า นึกถึงตอนนั้นไม่น่าเลย

งั้นเอางี๊...ภูเสนอความเห็นเรื่องยุบแท็กให้เป็นแค่แท็กเดียว

“ใครเป่ายิ้งฉุบชนะ คนนั้นเป็นคนรุกเวลาออกงานคู่ แฟนคลับจะได้ไม่งงว่าชื่อใครควรมาก่อน”

“ตามนั้นครับ” และผลก็...ตามที่เห็น โยฮันตามเอาใจเขาทุกฝีก้าว ถ้าเป็นผู้หญิงคนคงลือกันว่าเขาท้องไปแล้วมั้ง



โยฮันหายไปตักอะไรมาให้อีกแน่ๆ ภูเริ่มอิ่มแล้วนะ

“ภูหายหน้าไปเลยไอ่น้อง” เสียงพี่ธรนั่นเอง ลืมไปว่างานนี้พี่พายก็มาด้วย งานรวมคู่จิ้น ไม่ใช่สิต้องบอกว่างานรวมคู่จริงถึงจะถูกนะ พูดถึงพี่พายไอ่ขี้เก๊กหายไปไหนแล้วนะ ไม่ใช่ว่า นั่นไงเจอแล้ว ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้มั้งวะ

โยฮันยืนหน้าบานอยู่กับพายไม่ไกลจากภูนัก แต่ไม่ต้องออกโรงเองหรอก

“พี่พายล่ะครับ อ๋อผมเห็นล่ะ ยืนคุยกับโยฮันตรงโน้นเอง” ธรหันขวับทันที สงสัยธรจะลืมว่าคุยกับเขาค้างอยู่ รีบจ้ำไปกันหาพายทันทีเลย แต่นั่นแหละที่เขาต้องการ ภูยิ้มพอใจ นั่งลงกินขนมต่อ สบายใจกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (ไหนว่าอิ่มแล้ว

“คุณร้อนไหมผมมีพัดลม” ปรายตามองคนที่ทำเป็นเอาใจ ใช่สิไปทำอะไรผิดมานี่

“เงียบ เป็นไรครับ หงุดหงิดอะไรไหนบอกผม”

“ไปคุยอะไรกับพี่พายมา” สายตาบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์

“อ๋อ หึงว่างั้น”

“หึงดิ หรือจะให้ไปหึงคนอื่น”

“ใจเย็นครับใจเย็น คุณก็พูดตรง จนผมกลัวไปหมดแล้ว” โยฮันรีบปลอบให้ภูเย็นลง ชอบนะที่ภูเป็นคนตรงๆ แบบนี้ไม่ซับซ้อนดี เพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจเวลาที่ใครมาซับซ้อนใส่ แปลตรงๆ ก็คือเขาโง่เรื่องมองคน

“ไม่ได้คุยอะไรมากมาย ทักทายตามประสาคนรู้จัก แต่พี่ธรดิจะกินหัวผมยิ่งกว่าคุณอีก ผมนี่รีบเผ่นเลยครับ”

“สมน้ำหน้า ฮ่าๆ” ภูหัวเราะอารมณ์ดี นี่ก็หายงอนเร็วเว่อร์ ความจริงภูไม่ได้งอนอะไรมากมายหรอก รู้ว่าโยฮันเข้าไม่ถึงพายแน่นอน เพราะพี่ธรไม่มีทางยอม

พายเป็นไข่ในหิน ธรเหมือนงูจงอางหวงไข่อะไรแบบนั้น มันก็เหมาะกับพายดี ตัวเล็กหน้าหวาน ดูบอบบางน่าทะนุถนอม แต่ถ้าเป็นภูถ้าแฟนจะหวงขนาดนั้นมันน่าอึดอัดนะ

“คุณคิดไรอยู่ งอนผมอีกแล้วเหรอ”

“นี่คุณเห็นผมขี้งอนขนาดนั้นเลยเหรอ เงียบบ้างไม่ได้รึไง”

“ก็ผมไม่อยากให้คุณคิดมาก ไม่มีอะไรจริงๆ พายแค่คนรู้จัก คนที่ผมรักมีแค่คุณ” โยฮันอธิบาย

“คุณว่าไงนะ..” ภูถามย้ำ

“ก็แค่คนรู้จักไง ไม่มีอะไรจริงๆ ผมสาบาน” โยฮันยกมือชูสามนิ้ว ซ็อตนี้แฟนคลับยกกล้องกันมือระวิง

“ไม่ๆ ประโยคท้ายอ่ะ” ที่ว่าคุณรักผม

“น้องโยฮันน้องภูเชิญบนเวทีค่ะ” เฮ้อออ ภูถอนหายใจ จะมาเรียกอะไรตอนนี้นะ

บนเวที สามแขกรับเชิญที่สองคนโคตรหล่อ อีกคนจะว่าน่ารักหรือสวยก็ไม่ผิด พายเป็นคนเดียวที่หล่อก็ได้สวยก็ดี แบบนี้เสมอ เพราะแบบนี้เองทำให้ธร ผู้จัดการส่วนตัวที่อยู่ข้างเวทีหวงแล้วหวงอีก ถ้างานนี้เจ้าของงานไม่สนิทกัน อย่าหวังว่าธรจะรับ เพราะมีโยฮันมาด้วย แต่สายตาโยฮันตอนนี้จะไม่ได้มีไว้มองพายของเขาคนเดียวซะแล้ว

ธรเห็นสายตาที่โยฮันแอบมองภูก็รู้ทันที ทำไมจะไม่รู้ เขาใช้สายตาแบบนี้แอบมองพายประจำนี่นา มองเสร็จหลบมองพื้นแล้วอมยิ้ม มันจะมีอะไรมากไปกว่า คนที่เราแอบมองนั่น คือความสุขของเรา ก็ขอให้มันเป็นอย่างที่เขาคิดเถอะ สาธุ



“คุณเหงื่อตกแล้วเนี่ย” โยฮันยื่นมือไปซับเหงื่อให้ภู ไม่สนใจแฟนคลับที่ยืนกรี๊ดลั่นอยู่หน้าเวที ภูอมยิ้มเขิน ซ็อตนั้นแหละทำให้แท็กเดียวตอนนี้คือ #โยภู

พายหันไปส่งสายตารู้กันกับธร ทำให้แฟนคลับธรพายกรี๊ดลั่นไปอีก ความจริงแฟนคลับธรพาย หรือ โยภู ก็เกือบจะเป็นกลุ่มเดียวกันไปแล้วล่ะในตอนนี้

“พวกเรายังจำเป็นอยู่ไหมคะน้องโยฮัน” พิธีกรแซวก่อนจะเข้าประเด็นพูดคุยต่อ

“ตอนนี้กระแสคู่จิ้นที่ว่ามาแรงมากแล้ว แต่ที่มาแรงกว่าคือกระแสคู่จริง ทั้งคู่มีความคิดเห็นยังไงคะ” เจอคำถามแบบนี้ภูอมยิ้มมองบน เป็นเชิงโบ้ยให้โยฮันตอบก่อน

“ก็...ดีครับ” โยฮันตอบเสียงเบา หลบสายตาภูที่มองมา หน้าแดงหูแดงแฟนคลับกรี๊ดแทบสลบ

“น้องภูละคะ”

“ก็..ตามนั้นครับ..” คำตอบสั้นๆ แค่เสียงกรี๊ดยาวนาน

“ขอโทษนะครับ นี่ตอบคำถามหรือสารภาพรักกันครับใครรู้ตอบผมที” ประโยคชงเข้มที่เพิ่งจบมาจากพายพิรุจนั่นเอง ตอบเสร็จก็หันไปหาธร คนพี่ถึงกับยกนิ้วให้ แฟนคลับกรี๊ดอีกรอบแบบไม่คิดชีวิต จบงานพายกลายเป็นกัปตันเรือโยภู ไปโดยปริยาย ส่วนธรยิ้มหน้าบาน โล่งใจที่โยฮันไม่สนใจพายแล้ว (มั้ง)









By Symbol A

[antivirus]

โยฮันภูพาน Take 15

เมื่อดราม่าเรื่องโยฮันจบไป ธรก็ดูจะหวงพายน้อยลง เพราะคนอื่นไม่มีใครกล้าเข้าหาพายหรอก เจ้าที่แรงแบบนี้

“พี่ธรว่า..”

“ชัวร์พันเปอร์เซ็นต์”

“พายยังไม่ทันพูดไรเลย”

“พี่รู้ใจพายไง เรื่องไอ่โยฮันกับภูช่ะ”

“อื้อฮือเก่งเว่อร์ แฟนใครเนี่ย”

“ไหนรางวัล” ธรทำแก้มป่องยืนหน้าเข้าไปหา

“อย่ามา แค่นี้เองรางวงรางวัลอะไรครับพี่” พายใช้มือเล็กยันหน้าหล่อๆ นั้นให้ออกห่าง ธรทำได้แค่บ่นอุบอิบ

“พูดอะไรครับ”

“ป่าววว ใครจะกล้าล่ะ” ธรรีบปฏิเสธ ก่อนที่เบาหวานจะขึ้นมากกว่านี้ สองคนที่กำลังถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา ว่าแต่มันจะยิ่งหวานหรือเปล่า

“มาหลบสวีทกันตรงนี้เอง” ภูแซวเสียงดัง

“หลบมาสวีทเหมือนกันเหรอครับน้อง” ธรไม่ยอมแซวกลับทันที พายอมยิ้มแบบรู้ทัน

“พอเลยพวกพี่ ผมยอมแพ้ก็ด่ะ” ภูชูสองมือยอมแพ้ จะเอาอะไรไปสู้ ก็สองรุมหนึ่ง เป็นงั้นจริงๆ โยฮันตอบโต้ใครเป็นที่ไหนล่ะ ดูดินั่งยิ้มไม่พูดไม่จา ช่วยกันหน่อยดิเว่ยเห้ย

“ว่าแต่...เริ่มเมื่อไหร่แล้วเนี่ย” พายชี้ไม้ชี้มือไปที่ทั้งคู่

“ที่รักครับอย่าเผือกสิครับ” ธรพูด ภูยิ้มขอบคุณธรที่ช่วยดักคอพายให้

“เรื่องนี้ให้พี่จัดการเอง เดี๋ยวพายจะเหนื่อยนะครับ” อ้าวอย่างนี้ก็ได้เหรอ ภูกับโยฮันมองหน้ากันยอมแพ้ ยกตำแหน่งพ่อบ้านแห่งปีให้ธรธัณย์ไปเลยเถอะ

“ว่าไงภูตอบมา เมียพี่อยากรู้”

“พี่ธรบอกว่าอย่าเรียกแบบนี้” พายตีแขนคนพี่ดังเพียะ

“นี่พี่สองคนกำลังเผือก หรือจะสวีทกันครับเอาสักอย่าง” ภูเปลี่ยนประเด็น โยฮันนั่งขำ นี่ก็ไม่พูดไม่จา นั่งเป็นตัวประกอบอยู่ได้

“เรื่องเราไว้คุยกันที่บ้านนะที่รัก ตอนนี้โฟกัสเรื่องชาวบ้านก่อน” ธรรวบมือเล็กของน้องไว้ แล้วบอกเสียงอ่อนเสียงหวาน พายชักมือกลับทำตาเขียวใส่ แล้วทั้งสองคนจะกลับมาซักเรื่องที่ค้างไว้ต่อ



“ว่าไงภูไม่เล่าสักทีพี่รออยู่” ธรกัดไม่ปล่อยจริงๆ

“อะไรพี่ ไม่มีอะไรเลย ป่ะคุณไปเถอะอยู่ไปก็เป็นอากาศเปล่าๆ” ภูเฉไฉหันไปชวนโยฮันกลับ คิดจะหนีคู่รักนักเผือกมันไม่ง่ายแบบนั้น

“เออไม่เล่าก็ไม่เล่า เรามันคนอื่นอ่ะพี่ธร อย่าไปอยากรู้เรื่องซุปตาร์เลย” พายพูดประชด

“เห้ยไม่ใช่คนอื่นนะ” คราวนี้โยฮันรีบตอบก่อนเลย ภูหันไปมองอย่างหมั่นไส้ ธรก็เบ้ปากตามไม่หึงแล้วแต่ก็ไม่ค่อยชอบใจนัก แต่อยากรู้ไงเลยต้องเงียบไว้ก่อน

“งั้นก็เล่ามา” พายคาดคั้นต่อ ซักเก่งแบบนี้ ธรคงไม่กล้าโกหกอะไรพายเลยทีเดียว

“เริ่มเมื่อไหร่ เริ่มตอนไหน ยังไงไม่สำคัญหรอก เอาเป็นว่าตอนนี้ มันเป็นแบบนี้แล้วอ่ะพี่” นี่เล่าจบแล้วใช่ไหม สั้นๆ ง่ายๆ ไม่ได้อะไรเลย

“ตกลงว่าได้กันแล้ว จบแยก” ธรสรุป

“เห้ยยเดี๋ยวๆ ได้กันอะไรพี่” ภูย้อนกลับเสียงดัง เพราะเขาขาวมาก หน้าแดงหูแดง เลยเห็นชัดเจนกว่าอีกคน

“ขอถามอีกนิดได้มะ” พายดูยังไม่พอใจกับคำตอบ

“พี่อยากรู้อะไรอีกคร๊าบบ สงสารผมเถอะไหว้ล่ะ” ภูทำท่าจะไหว้จริงๆ ตอนนี้เขินหนักมาก

“แค่อยากรู้ว่าใคร...แล้วใคร..รับอ่ะ” ความอยากเผือกมันท่วมท้นจริงๆ “.................”

“..............”

ไม่มีคำตอบ โยฮันกับภูมองหน้ากันยิ้มๆ ภูหลบสายตาไปมองนอกห้อง ส่วนโยฮันก้มมองพื้น

“พายครับถามอะไรแบบนั้น มันตอบยากรู้ไหม” ธรเป็นพระเอกขึ้นมาเลยในสายตาภูและโยฮัน

“ต้องถามว่า ใครเป็นเมีย แบบนี้ง่ายกว่า” เอาบทพระเอกคืนมาเลยพี่ธร

“ฮ่าๆ อ่ะเลิกแกล้งพวกเขาเถอะ พี่ธรดูดิเขินจนตัวจะบิดแล้วเนี่ยสงสาร” พายออกปาก ธรหัวเราะเสียงดังสะใจ โล่งใจเป็นบ้าที่โยฮันจะไม่มาวอแวพายของเขาอีกแล้ว



พายมองคนขับที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ แถมฮัมเพลงรักตลอดทาง

“อารมณ์ดีเนอะ” แซวหน่อยดีกว่า คนโดนแซวไม่สะทกสะท้าน แถมหันกลับมาส่งสายตาเจ้าชู้ให้พายอีก

“หยุดเลยนะพี่ธร พรุ่งนี้พายมีงานเช้า อย่าแม้แต่จะคิด” ขู่ไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย ธรชอบเลยเถิด รอบเดียวไม่เคยพอหรอก



เมื่อถึงคอนโดพาย ธรหาที่จอดได้ หันไปหาน้องมือหนึ่งอ้อมไปจับไหล่ ส่วนอีกมือก็ปลดล็อคเซฟตี้เบลท์ สายตาจ้องหน้าหวานค้างอยู่อย่างนั้น พายเจอแบบนี้ทีไรไปไม่เป็นทุกที ทำได้แค่นั่งนิ่งให้พี่จ้อง ธรยื่นหน้าไปใกล้พายเป้าหมายไม่ใช่แก้มน่าหอมนั้นหรอก แต่เป็นข้างใบหูเขากระซิบเบาๆ

“กลัวเหรอครับ”

“ออกไปเลย อย่าทำแบบนี้ ก็รู้ว่าพายเขิน” สองมือดันตัวคนรักให้ออกห่าง ขัดกับสายตา และรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าพายโคตรมีความสุข

“ก็พายน่ารักเองช่วยไม่ได้” ธรถอยออก ผิวปากอารมณ์ดี



ตัดมาที่รถอีกคัน มดกำลังจะขึ้นเหมือนกัน

“คุณ” ภูเรียกคนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ตั้งแต่เขาขับออกมาได้ยินแค่เสียงเพลงในรถ เมื่อเรียกปรกติสามสี่รอบโยฮันยังเงียบ ภูเริ่มหมดความอดทน

“โยฮัน!!” คนถูกเรียกสะดุ้งหันขวับทันที

“คะ ครับ คุณว่าไงนะ” รีบขานรับแบบลนลาน

“.......” ภูทิ้งลมหายใจเสียงดัง หน้างอ

“ผมกำลังใช้ความคิดอยู่ไม่ได้ยิน ขอโทษคร๊าบบ” แก้ตัวยกใหญ่เลยทีนี้

“คิดอะไร คิดถึงพี่พายละสิคุณอ่ะ” นั่นไงวกมาหึงจนได้

“เปล๊า ไม่ใช่เรื่องพายสักหน่อย แต่จะว่าไปก็ดีนะที่ได้ทำงานกับพายแบบนี้”

“........” ภูหันไปมองหน้านิ่ง โยฮันต้องรีบพูดต่อ

“คุณจะได้หึงผมแบบนี้ไง เวลาคุณหึงน่ารักมากรู้ไหม” คนหน้าเข้มพูดพร้อมกับจ้อง จ้อง และจ้อง จนคนขับต้องหันมาเอ็ดด้วยรอยยิ้ม (น่ากลัวเกิ๊น)

“เลิกจ้องได้แล้ว ขับรถอยู่เดี๋ยวก็ชนหรอก”

“ฮ่าๆ คุณรู้ไหมนอกจากตอนคุณหึง ก็ตอนคุณเขินนี่แหละที่คุณโคตรน่ารัก” ยัง ยังไม่เลิกหยอดอีก

“บอกว่าพอได้แล้ววว” โยฮันเลิกแกล้ง หันไปมองข้างทาง พร้อมแววตาที่ดูเป็นกังวลที่ภูไม่ทันเห็น

“บอกได้ยังว่าคิดอะไรอยู่” ภูถามย้ำอีกรอบ

“ผมบอกแล้ว คุณห้ามหัวเราะนะ”

“อะไร พูดขนาดนี้แล้ว พูดมาเถอะ”

“ก็...เอ่อ...” โยฮันอ้ำอึ้ง

“สักที” ภูเริ่มรำคาญคนลีลาเยอะ

“ก็...”

“ถ้าคุณไม่พูดผมจะจอดรถ และจูบคุณเดี๋ยวนี้เลย” ภูขู่

“งั้นผมไม่พูดล่ะ” โยฮันตอบ กลัวไหมไม่กลัวเลย มาจูบสิเขาชอบ

“เออ ยอมไม่อยากรู้ล่ะ” ภูหมดปัญญา พักหลังมาโยฮันไม่ค่อยเขินเขาเลย คงชินที่จะรุกแล้วมั้ง เขาสิเอะอะก็เขิน ปล่อยไว้แบบนี้โยฮันต้องได้ใจแน่ๆ



“โอ๋ๆ บอกๆ ก็ผมได้ยินพี่ธรเรียกพายว่า...เมีย..ผมเรียกคุณบ้างได้ป่ะ”

“หา...” ภูเหยียบแบรกด้วยความตกใจ โยฮันหน้าเกือบทิ่ม

“โทษๆ ผมตกใจ อย่าเรียกเชียวนะขนลุก คราวก่อนที่คุณเรียกผมรับไม่ได้เลย ไม่เอานะขอร้อง” ภูโวยวายใหญ่

“แล้วถ้าใครถามว่าคุณเป็นอะไรกับผม จะตอบว่าไง”

“ก็บอกแฟนไง แฟนก็ชัดแล้วมะ”

“แต่ผมว่า เมีย ชัดกว่าเอาแบบไม่มีใครกล้าถามต่อ”

“งั้นผมเรียกคุณว่าเมียมั้ง ได้ไหมล่ะ” ภูย้อน

“เอาสิผมโอเค”

“เห้ยย ไม่เอาดิ ทำไมคุณยอมง่ายจัง”

“ก็มันเรื่องจริง ผมยอมรับความจริงเสมอ” โยฮันตอบหน้าตาเฉย

“นี่เราสองคนเถียงไรกันเนี่ย ไร้สาระที่สุด” ภูตัดบท

“อ้าวแล้วตกลง ผมเรียกได้ไหมอ่ะ เมียจ๋า” โยฮันหันไปเรียกคนขับเสียงหวาน

“บอกว่าอย่าเรียกไง เดี๋ยวถีบตกรถเลยนะ”

“เมียผมโหดจัง”

“ยางไม่หยุดอีก”



บรรยากาศในรถดูวุ่นวายแค่เรื่องสรรพนามที่จะเรียกกัน แต่ในการถกเถียงเขาทั้งคู่ก็มีแต่ความสุข นี่แหละเรียกว่าความรักที่แท้จริง ความรักคือ การทำให้คนที่เรารักมีรอยยิ้ม ไม่ว่าเขาจะเจอกับอะไรอยู่



เย็นวันนั้นที่คอนโดพาย หลังจากนั่งดูทีวีจนเผลอหลับพายเหยียดสองแขนจนสุด โยกหัวไล่ความเหมื่อยล้า แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพาดไหล่ มือข้างหนึ่งปลดกระดุมเชิ้ตของตัวเอง

ในขณะที่ธรนั่งมองคนรักด้วยความต้องการ เผลอเลียริมฝีปากช้าๆ ทำไมพายเซ็กซี่แบบนี้นะ เขารู้สึกโคตรโชคดีที่ได้เป็นเจ้าของพายเพียงคนเดียว ใครอยากแบ่งพาย ต้องข้ามศพเขาไปก่อนเท่านั้น

“มองเกินไปแล้วนะพี่ธร ไปออกกำลังกายไป๊” พูดแบบนั้นแต่ก่อนเดินเข้าห้องน้ำ กลับทิ้งสายตายั่วยวนให้ซะงั้น

ธรถึงกับครางในคออยากฟัดคนชอบยั่วให้เข็ด แต่ก็สงสารพรุ่งนี้งานเช้า รอเสร็จงานเถอะไม่รอดแน่พายพิรุณ



ผ่านไปสามสิบนาที

“พี่ธรไปอาบน้ำ” พายเรียกคนที่นอนหลับสนิทอยู่

“.......” นิ่งเงียบ

“พี่ธรครับตื่น ไปอาบน้ำก่อน” เปลี่ยนเป็นก้มลงกระซิบข้างหู

“เห้ยยย” พายอุทานด้วยความตกใจ เมื่อคนที่หลับสนิทคว้าตัวเขาไปกอดไว้แน่น

“กินไม่ได้แต่พี่กอดได้ใช่ไหมครับ” ฟังดูน่าสงสารเนอะ

“ม่ายย ไปอาบน้ำได้แล้วครับคุณธรธัณย์” แต่พายไม่ใจอ่อนหรอก

“พี่เหนื่อยมากเลย ไม่อาบได้ป่ะวันนี้” ยังจะต่อรอง

“งั้นไปนอนโซฟา” ยื่นคำขาดขนาดนี้ มีเหรอธรจะยอม

“ก็ได้ อาบก็อาบ” อ้าวไหงธรลุกไปง่ายๆ แบบนั้นล่ะ (ไรท์เสียหมาหมดนะนายธร กลับมาก่อนนน) ^^”



กลับมาที่คอนโดของโยภู หลังจาดกลับมาถึงก็ต่างคนต่างอยู่ห้องตัวเองจนดึก ภูกำลังไขกุญแจเข้าห้องโยฮัน เจอโยฮันทำหน้านิ่งคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่

“อืม โอเค” โยฮันกดวางสายหน้านิ่ง ใช้ความคิดหนัก

“ใครโทรมาเหรอคุณ” ภูถามด้วยความเป็นห่วง

“เพื่อนเก่า ไม่มีอะไรแค่แปลกใจ ปรกติไม่เคยโทรมา” แล้วโยฮันก็ลุกเดินไปทิ้งหัวปักไหล่ภูแบบหมดแรง สองแขนกอดภูไว้แน่น กลิ่นคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จทำให้เขาหายเหนื่อยไปเยอะเลย

“เหนื่อยจัง คุณนวดให้ผมหน่อยสิ” อ้อนก็เป็นเหมือนกันนะ

“ไม่มีอะไรแน่นะ” ภูถามย้ำ

“มี...”

“อะไรพูดมา”

“อยากกินคุณอ่ะ”

“ไหนบอกเหนื่อยไง เดี๋ยวนี้ลูกเล่นเยอะนะคุณ” โยฮันหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ ทิ้งให้ภูนอนเล่นบนเตียงกับความสงสัยที่ก่อตัว เขาสัมผัสได้ว่าโยฮันมีความลับกับเขาแน่ๆ มันคือเรื่องอะไรกันแน่





By Symbol A

[antivirus]

โยฮันภูพาน Take 16

“พี่ธรรีบไปไหน กินข้าวกับพายก่อนดิ”

“พอดีมีธุระกับแม่ ไว้พี่กลับมาเล่านะครับ ไปก่อนนะ ห้ามดื้อเข้าใจไหม” ธรขยี้หัวพายเบาๆ พายทำหน้ายู่แก้มป่อง หน้าแบบนี้กำลังจะอ้อนชัวร์ ธรรู้ทัน พยายามบอกตัวเองว่า เขาต้องใจแข็ง ห้ามใจอ่อน แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเดินออกไปทันที

“พะ..พี่” เมื่อเรียกพี่ไม่ทัน พายถึงกับหงุดหงิด นี่ไม่ใช่วันแรกที่ธรเร่งรีบออกไปแบบนี้ ในรอบอาทิตย์นี้เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน กลับมาก็ตอนหลับไปแล้ว พี่ธรทำอะไรให้แม่นะ



ที่งานอีเว้นท์ ซึ่งพายรับงานคู่ภูพาน หลังเสร็จงานภูเห็นพายนั่งใจลอย

“พี่พายมีอะไรรึเปล่าครับ”

“ภู” พายไม่ยอมตอบ ส่งยิ้มให้แทน วีเจหน้าหล่อนั่งลงข้างคนที่เอาแต่ทำหน้านิ่ง แล้วภูก็ถามอีกครั้งแบบจริงจัง

“พี่พายเล่าได้นะ พี่ก็เป็นพี่ที่ผมรักคนหนึ่ง”

“โห มาบอกรักพาย เดี๋ยวโยฮันมาฆ่าเอาทำไง”

“หึหึ” ภูหัวเราะมองบน ไม่ใช่อะไรโยฮันเหรอจะฆ่าพี่พาย ฆ่าพี่ธรแล้วดักฉุดพายค่อยน่าเป็นไปได้กว่า

“พี่พายถ้าไม่เล่า วันหลังผมมีอะไรก็จะไม่เล่าบ้าง” ถึงกับขู่

“เฮ้อออ ไม่รู้จะเล่าดีไหมอ่ะสิ บางทีอาจจะแค่คิดมากไปเองก็ได้”

“เรื่องพี่ธร?”

“ใช่”

“เขาหายไปทำอะไรไม่รู้”

“ใช่”

“ภูรู้ได้ไง”

“ไอ่โยฮันก็เป็นงั้นเหมือนกัน”

“เกือบอาทิตย์แล้ว” พายสวนกลับ

“ใช่ ต้องไปด้วยกันแน่ๆ” ภูเดา

“แต่พี่ธรบอกไปทำธุระให้แม่ เพราะรู้ว่าพี่จะไม่ถามต่อ”

“ทำไมไม่ถามอ่ะ พี่ก็สนิทกับแม่พี่ธร”

“ก็เขาบอกธุระแปลว่าเขาไม่อยากบอก พี่ไม่กล้าถาม เวลาพี่ธรนิ่งๆ พี่ไม่กล้า”

“โห เป็นผมนะถามไปแล้ว นี่รอถามไอ่บ้านั่นทุกวัน มันหายหัว โทรหาก็บอกยุ่งๆ เลยช่างแม่งไม่ตามล่ะ เดี๋ยวก็คงกลับมาเอง”

“ดูเหมือนภูจะคิดมากกว่าพี่อีกนะ” พายหัวเราะ

“ก็คิดมากดิพี่ คนตัวติดกัน อยู่ๆ อีกคนตีตัวออกห่าง มันมีเหตุผลเดียว”

“อะไร?”

“อยากเลิก มีคนใหม่ เบื่อเรา” ภูมาเป็นชุด

“ไม่ใช่หรอก โยฮันดูแคร์ภูจะตาย” ปลอบไปแต่พายก็อดคิดตามไม่ได้เหมือนกัน

“แล้วพี่ทำไมหน้าเครียดกว่าเดิม เห้ยผมขอโทษ คิดมากป่ะเนี่ย พี่ธรไม่เหมือนโยฮันนะ ดูก็รู้ว่ารักพี่มากกกกกกกกกกก” ภูรีบอธิบาย

“ทำไมภูคิดงั้นล่ะ รู้อะไรไหมก่อนหน้าที่จะคบกับพี่ พี่ธรเคยมีความคิดว่าความรักก็เหมือนอาการอย่างหนึ่ง เหมือนปวดหัวตัวร้อน เป็นได้ก็หายได้ ถ้าวันนี้เขาจะไม่รักพี่แล้ว หรือรักน้อยลง มันก็เป็นไปได้นะ”

“ไปกันใหญ่แล้ว ไม่ใช่แบบนั้นหรอกพี่พาย ไปกินไอติมกันเถอะ เราจะได้เลิกฟุ้งซ่าน”

พายเห็นด้วยตอนนี้ทั้งคู่เลยมาอยู่ด้วยกันที่ร้านไอติมชื่อดัง กลางห้างหรู พายกับภูเลือกโต๊ะที่หลบมุมไม่มีใครเห็น เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว และยังไม่อยากมีกระแสเรือผีตอนนี้

“พี่พายๆ ดูนั่น” ภูทำท่าอึ้ง ชี้ให้พายดูสี่คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน คนแรกเป็นโยฮัน อีกคน คือธร มาด้วยกันเหมือนที่เขาคิดไว้ แต่อีกสองคนเป็นผู้หญิงเขาเห็นไม่ชัด รู้แค่คนที่ดูสูงวัยน่าจะเป็นแม่ธร ส่วนอีกคน เขาเคยเห็นที่ไหนนะ เห็นแค่ข้างหลังนึกไม่ออก

“........” พายมองที่โต๊ะของทั้งสี่คน เรื่องนี้ต้องมีคนให้คำตอบ

“พี่พายจะไปไหน” ภูดึงแขนคนที่กำลังจะลุก

“ใจเย็นพี่ รอดูไปก่อน ความลับไม่มีในโลกหรอก ไม่นานเราก็ต้องรู้”

“แต่..”

“ไม่มีแต่ครับ พี่รอพี่ธรได้ตั้งสามปีนะ”

“ก็จริง” ขอบคุณภูที่เตือนสติไม่ให้ทำอะไรแบบขาดสติ โดยเฉพาะต่อหน้าแม่ของธร ที่เอ็นดูพายเหมือนลูก ตอนนี้ภูกับพายแทบไม่เป็นอันกิน เพราะเอาแต่จ้องไปที่อีกโต๊ะแทน ดูเหมือนเขาทั้งสี่จะปรึกษาอะไรกันสักอย่าง ผู้หญิงที่ดูข้างหลังก็รู้ว่าเธอสวยมาก กำลังจด จด และจด อย่างตั้งใจ ส่วนคนที่เหลือก็คุยกัน เรื่องที่คุยก็คงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เพราะสีหน้าแต่ละคนจริงจังมากเว่อร์

“เขาคุยอะไรกันวะ” ภูบ่นกับตัวเอง

“เออนั่นสิ” แต่พายกลับเห็นด้วย ต่างคนต่างหงุดหงิดที่อยากรู้แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากอยาก



คืนนั้นที่ห้องภูทันทีที่โยฮันเปิดประตูเข้ามาก็เจอคำถาม

“วันนี้ไปไหนมาเหรอคุณ” โยฮันรู้สึกได้ถึงรังสีความหึง ที่มาพร้อมประโยคคำถามนั้น

“ไปส่งพี่ธรทำธุระให้แม่เขา” อย่างน้อยโยฮันก็ไม่ได้โกหก

“คุณไปสนิทกับพี่ธรตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็ตั้งแต่..ผมมีเมียเป็นของตัวเองอ่ะแหละ” โยฮันหันมาส่งสายตาหื่นให้คนจ้องจับผิด

“..........” ภูไม่ซักต่อเขาเงียบและใช้สายตาคาดคั้นแทน กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ นิสัยเหมือนผู้หญิงคิดเล็กคิดน้อย

“โยฮันคุณมีอะไรก็เล่าผมได้ทุกเรื่องนะ”

“ผมรู้” รู้...รู้..แล้วทำไมไม่เล่าสักทีวะ...ภูขัดใจ



ที่ห้องพายตอนนี้สถานการณ์ไม่ต่างกัน เกือบตีหนึ่ง พายนอนนิ่งบนเตียง ได้ยินเสียงคนไขกุญแจเข้ามา มาได้สักทีสินะ

“หลับเหรอครับ พายของพี่” ธรหอมหัวคนน้องที่เขาคิดว่าหลับ สัมผัสของธรมีแต่ความรัก พายใจอ่อนไปเกือบครึ่ง ก็รู้สึกแหละว่าธรรักเขามาก แต่ทำไมต้องมีความลับด้วย เขาไม่ชอบ ระหว่างธรอาบน้ำ พายตัดสินใจทำบางอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่คบกัน เช็คมือถือ

ข้อความในไลน์ที่แจ้งเตือนขึ้นมา



โยฮัน: มันจะเรียบร้อยใช่ไหมพี่

คุณแม่: แม่เคารพในการตัดสินใจของลูก

พี่ต้นไม้: สรุปยังไงบอกพี่นะธร



เดี๋ยวนะพี่ธรมีเรื่องอะไรที่ไม่ยอมบอกกันอีกแล้วเหรอ พายรู้สึกใจคอไม่ดีเลย พี่ต้นไม้ก็รู้เหรอ เรื่องใหญ่แน่ๆ คิดถึงตอนที่ธรไปเกาหลี เขาก็ไม่ยอมบอกแบบนี้แหละ พายพยายามคิดรหัสปลดล็อคหน้าจอ วันเกิด เลขที่บ้าน เบอร์มือถือ วันครบรอบ ไม่ได้สักอย่างเลย รหัสอะไรของพี่นะ -_-

จนกระทั่ง เสียงธรจะออกมา พายรีบวางมือถือแล้วแสดงว่าหลับเหมือนเดิม ธรไม่ใส่ใจเปิดอ่านมือถือด้วยซ้ำ พอออกมาก็เลื้อยตัวเข้าซุกผ้าห่ม หันไปดึงพายมากอด

พายขยับตำแหน่งเพื่อให้ซุกอกคนรักได้พอดี ชอบอยู่ในอ้อมกอดของพี่ธรแบบนี้ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าอะไร ที่พี่ธรไม่ยอมเล่าให้เขาฟัง



หลังจากอาบน้ำเสร็จ โยฮันก็เอาแต่นั่งท่องบทเงียบๆ ภูเลยไม่กล้าเซ้าซี้ถามอะไร จนดึกภูเลยคิดว่าเขาไม่ถามก็ได้ เรื่องแค่นี้สืบเองคงง่ายกว่า

“คุณหลับยัง” โยฮันถามคนที่นอนหันหลังให้ เมื่อเห็นว่าภูเงียบ โยฮันก็เอื้อมมือไปกอดภู พร้อมกับหลับตาคิดอะไรต่างๆ นานา จนง่วง



ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง คนที่แกล้งหลับ กลับนอนไม่หลับแทน ภูยกมือของโยฮันออกจากเอวเขา แล้วค่อยๆ เดินออกไปหาน้ำกินในครัว คิดหลายอย่างไม่จบไม่สิ้น ทำไมโยฮันมีอิทธิพลกับชีวิตเขามากขนาดนี้นะ

ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายอย่างที่ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ต้องมายอมทุกอย่างกับผู้ชายคนเดียว ถ้าวันหนึ่งไม่มีโยฮันจะอยู่ยังไง แค่คิดก็รู้สึกทนไม่ได้แล้ว



เช้าวันต่อมา พายรู้สึกตัวตื่น และด้วยความเคยชินแขนเล็กหันไปกอดคนข้างๆ แต่ว่างเปล่า เขาลืมตาขึ้นพร้อมสายตาผิดหวัง ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อยพี่ธรไปไหนของเขาแต่เช้าอีกแล้วนะ

ช่วงนี้พายไม่มีงาน แทนที่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันสองคนอย่างที่ใจอยาก แต่ธรก็เอาแต่ไปทำ ธุระ ธุระ ธุระ อยู่นั่นแหละ ระหว่างเบื่อกับตัวเองอยู่นั่น เสียงมือถือก็ดังขึ้น พายเอื้อมไปหยิบมาดู แล้วกดรับสาย

“ไงภูโทรมาแต่เช้าเลย”

(พี่พายวันนี้ พี่ธรอยู่ไหมครับ)

“ไม่อ่ะ พายตื่นมาก็หายหัวไปไหนไม่รู้” ภูสัมผัสได้ถึงรังสีความไม่พอใจของคนตอบ

(เอ่อเหมือนกันเลยพี่ ไอ่โยฮันเช้ามาเห็นแต่ข้อความว่าไปช่วยพี่ธรทำธุระ ธุระไรนักหนาพี่รู้มะ)

“ไม่รู้ แต่วันนี้จะแอบไปดูที่บ้านพี่ธร”

(ผมไปด้วย)

“เอาดิ แต่ต้องนั่งแท็กไปนะ ไม่อยากให้พี่ธรรู้ว่าแอบตาม เดี๋ยวจะว่าไม่ไว้ใจ”

(ทำแบบนี้ ใครจะไว้ใจวะ) ภูออกความเห็นแบบอินสุดๆ

“เออออ นั่นดิ” พายเองก็อินขั้นสุดเหมือนกัน



ทางฝั่งของธรและโยฮัน

“ป่านนี้พายต้องหงุดหงิดมากแน่ๆ” ธรพูดสีหน้าหวั่นใจ

“คนที่บ้านผมก็ไม่ต่างกัน” โยฮันสมทบวางมือบนไหล่ธรเบาๆ แบบคนหัวอกเดียวกัน

“มากันแล้วเหรอคะหนุ่มๆ ทางนี้ค่ะ” สาวสวยที่โยฮันคุ้นเคย ออกมาต้อนรับทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มสดใส





By Symbol A

[antivirus]

โยฮันภูพาน The End

วันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ ที่ธรไม่ได้ออกไปไหนเหมือนทุกครั้ง และโยฮันนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายตอนภูตื่น ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ตอนนี้พายและภู มีแต่ความสงสัยที่รอเวลาระเบิดมาเกือบเดือนแล้ว วันที่แอบไปดูที่บ้านธร ก็ไม่เจอใคร



ที่ห้องพาย คนสงสัยเริ่มถามเพราะทนไม่ไหวแล้ว

“วันนี้พี่ธรไม่มีธุระเหรอครับ”

“ถามเหมือนไม่คิดถึงพี่เลยนะครับ” พี่ธรที่ยืนทำอาหารอยู่ หันมาทำหน้าอ้อนปนร้อนตัว

“พายพูดขนาดนี้ พี่จะไม่เล่าอะไรหน่อยเหรอ” พายไม่สนใจหน้าอ้อนนั้นหรอกตอนนี้อยากรู้ และอยากรู้

“..........” ธรถึงกับพูดไม่ออกเลย เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกกับข้าวไปวางให้คุณหนู ที่ตอนนี้นั่งเท้าคางรอคำตอบอยู่ที่โต๊ะอาหาร แบบน่ากลัวมาก

“หิวไหมครับ”

“โอเคไม่เล่าก็ไม่เล่า พายไม่อยากรู้ก็ด่ะ” พายทำหน้างอนก้มหน้ากินข้าวต้มกุ้ง ไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้าคนพี่เลย ธรยิ้มแห้ง พยายามหายใจลึกๆ ท่องเอาไว้ รอ รอ และ รอ



ห้องภูพานความสงสัยก็ก่อตัวไม่แพ้กัน เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำไมวันนี้โยฮันกลับมาไวจัง เพิ่งออกไปนี้นาหรือว่าลืมของไว้ที่ห้อง

“ไงมึง”

“อ้าวมึงเองเหรอนพ”

“กูดิ ทักแบบนี้ มึงรอสาวคนไหนอยู่?” นพชี้หน้าแบบรู้ทัน

“ป่าววว”

“มึงหงุดหงิดไรวะ”

“กูไม่ได้หงุดหงิด” ภูปฏิเสธหน้าเครียด

“ที่ห้องมึงมีกระจกไหมล่ะ ไปส่องครับ”

“เออกูหงุดหงิด” ในที่สุดก็ยอมรับ

“เรื่องไรวะ” นพรีบถามต่อ

“มึงอย่ารู้เลย แล้วมาถึงห้องกูมีอะไร”

“กูแค่อยากชวนมึงไปเมาคืนนี้ ไปนะกูจะลงแดงแล้ว”

“เออไปดิกำลังเซ็งๆ ว่าแต่แค่ชวนเมาต้องถ่อมาเองเลย"

"ป่าวกูมาทำธุระด้วย แล้วก็หิว เออมึงอยู่คนเดียวเหรอ แล้ว......” ยังไม่ทันที่นพจะถามอะไรต่อ แขกอีกคนก็เข้ามา แต่นพเริ่มไม่แน่ใจว่าเป็นแขกหรือเปล่าเพราะคนนี้เขามีกุญแจไขเข้ามาเลย



“เยดดดดดด ทำไมคุณโยฮันสุดหล่อ มีกุญแจห้องเพื่อนกูด้วยวะ” นพกระซิบถามภู

“.........” ภูไม่ตอบแต่อมยิ้ม นพถึงกับอึ้ง แล้วชี้ไปที่คนเพิ่งมา

“นี่โยฮันคุณกับเพื่อนผม เออออ กินกันเหรอครับ” คนถามยกนิ้วชี้จิ้มกันเป็นท่าประกอบ ภูเขินจนต้องโบกหัวคนถามแรงๆ หนึ่งที ส่วนโยฮันเอาแต่ยิ้ม

“มึงและคุณทำกูอึ้งนะเนี่ย ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ อ๋อกูรู้ละ ตั้งแต่มึงหายหัวไปไม่สนใจกูช่ะ ถึงว่าวันที่ผับกูว่ามึงดูหึง” มาเป็นชุด

“มึงก็เว่อร์ กูงานเยอะไม่ใช่ไม่สนใจมึง” ภูพูดไปเกาหัวเขินไป

“เออกูมันเก่า เค้ามันใหญ่ เอ้ยใหม่ กูเข้าใจ”

“เห้ยยย ไอ่เชี่ย” ภูจะโบกอีกรอบ ส่วนโยฮันขำใส่

“อ้าวพูดผิด ฮ่าๆ” นี่เพื่อนเสือของเขาโดนเสือคาบไปแดกจริงๆ ใช่ไหม เสือแดกเสือคงเมามันลั่นป่า

“ไหนๆ ก็เปิดตัวแล้ว คืนนี้ไปด้วยกันเลยนะไอ่แฟนเพื่อน” ตอนแรกเรียกคุณ แต่พอคนกันเองเรียกแบบนี้ละกัน โยฮันยิ้มแก้มปริกับสถานะใหม่ที่นพตั้งให้ ต่างจากภูที่ยังไม่ชินกับการโดนล้อ

“โยฮันหยุดยิ้ม ไอ่นพมึงหยุดล้อกู เดี๋ยวกูเตะให้” โยฮันมองตามภูที่ไล่เตะนพรอบห้อง ความสุขเสียงหัวเราะ กลบความตึงเครียดที่ภูพยายามจับผิดเขาไปเกือบหมด ที่เหลือก็แค่รอ



กลับมาที่ห้องพาย ธรเริ่มนั่งไม่ติด ใจเต้นแรงมากเกิดมาไม่เคยตื่นเต้นอะไรอย่างนี้มาก่อน

“พี่ธรเป็นอะไรครับ” พายยกมือมาอังที่หน้าผากคนพี่ เป็นห่วงนะ ดูสีหน้าไม่ค่อยโอเค

“พายคืนนี้โยฮันมันชวนไปที่เดิม พายอยากไปไหม”

“ทำไมอยู่ๆ พี่ก็สนิทกับโยฮันอ่ะ”

“ก็..มันไม่จ้องจะงาบพายของพี่แล้วไง”

“พี่ธร งาบอะไรพูดซะ” พายยิ้มส่ายหน้า

“พี่พูดจริง ใครๆ ก็อยากงาบพายของพี่หมดอ่ะ แต่ขอโทษนะ พี่งาบได้คนเดียว”

“.......” พายตาโตพูดไม่ออก ขนลุกไปทั้งตัว ถ้าพี่จะพูดขนาดนี้คืนนี้ไม่ต้องไปไหนไหมล่ะ

“อย่ามามองพี่แบบนั้น เดี๋ยวจะโดน...” ธรปราบสายตายั่วยวนของน้อง



คืนนี้มีอะไรที่สำคัญกว่านั้น จะมัวมาหื่นไม่ได้ ธรย้ำกับตัวเองแล้วเดินไปหาน้ำเย็นๆ ดื่มให้อะไรที่ขึ้นอยู่ลงไปซะ

ที่ผับเดิม ดนตรีดูเบาลง ส่วนใหญ่มีแต่เพลงรัก คนก็แทบไม่มี ภูมองรอบๆ นี่ก็จะสามทุ่มแล้วหรือมาเร็วไปละมั้ง ระหว่างนั้น พายกับธรเดินมาพอดี

“อ้าวพี่พายก็มาเหรอ ทำไมคุณไม่บอกผมเลย”

“ผมลืม” โยฮันลืมจริงๆ มันตื่นเต้นหัวใจก็เต้นรัวจนสติกระเจิงไปหมดแล้ว เกิดมาไม่เคยจะตื่นเต้นอะไรขนาดนี้

“ไอ่นพมาช้าจัง ปรกติมายังกะจะช่วยพนักงานเปิดร้านอ่ะ” ภูกระซิบบอกพาย

“วันนี้มันแปลกว่าไหม” พายกระซิบกลับภู



“ท่าทางจะอยากรู้เต็มแก่” ธรก็กระซิบโยฮัน

“ตื่นเต้นจังว่ะพี่” โยฮันสารภาพกับธร ที่คงช่วยอะไรเขาไม่ได้ เพราะธรก็มีสภาพไม่ต่างกัน

ท่าทางของธรและโยฮันที่ไม่ปรกติ ทำให้พายและภูต่างก็สงสัยหนักมาก ภูลุกขึ้นยืน แบบหมดความอดทน

“คุณจะไปไหน” โยฮันถามหน้าตาตื่น

“ไปเข้าห้องน้ำ” บอกแค่นั้นแล้วภูก็เดินออกไป ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี โยฮันมองตาม อยากตามไปแต่ต้องรอบางคนก่อน

“พี่ธรจะไปไหน” พายหันมาถาม

“ไปห้องน้ำ แป๊บนะครับ” ธรบอกน้ำเสียงเกรงใจ ปรกติต้องชวนพายไปด้วยแต่นี่ มันแปลกไปหมดเลยนะ ถ้าวันนี้พายไม่รู้ความจริงเขาไม่ยอมแน่ๆ



ที่หน้าผับ ภูกำลังแอบมองธรกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขาเห็นในร้านไอศกรีม และที่สำคัญเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยรู้จักก่อนหน้านี้ จีคู่หมั้นเอ้ยอดีตคู่หมั้นของโยฮัน ทั้งสองคนคุยอะไรกันนะ ตอนนี้ภูอยากรู้หนักมาก ไม่นานนักไอ่นพ อ้าวนั่นไอ่นพไปคุยอะไรกับเขา ดูสามคนมีแผนการบางอย่าง แล้วจีก็เดินจากไป

ต้องบอกพี่พาย ภูถ่ายภาพทั้งสามคน และส่งไลน์ให้พายทันที



“............” พายเปิดดูไลน์ คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับว่าอะไร ในผับไฟก็ดับลง พายเงยหน้าขึ้น ตอนนี้ในผับดูมืดสนิท ภูที่กำลังเดินมาที่โต๊ะก็ต้องหยุดเดินเพราะมองอะไรไม่เห็นเลย นานเกือบ 2 นาที ไฟบนเวทีก็สว่างขึ้น จีนั่งพร้อมกีตาร์ในมือ และบทเพลงหวานเริ่มบรรเลง



‘ทุก ๆ วินาทีตอนนี้ ที่เรามีกันอย่างนี้ ทุกวันดี ๆ ที่เดินร่วมทาง เธอยังคงมั่นใจใช่ไหม ถ้าเราจะเดินต่อไป ไม่ว่ายังไงยังคงงดงาม’



โยฮันเดินไปหาภูที่ยืนนิ่ง งงอยู่ เช่นเดียวกับ ธรที่กลับมาพร้อมช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อโตในมือ ธรเดินไปหาพายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ หัวใจของพวกเขาทั้งสี่คนเต้นแรงไม่มีใครยอมใคร



‘เธอไม่ต้องถามว่ารักหรือเปล่า แต่ถ้าเธอถาม ถ้าเธออยากรู้’



เมื่อเดินไปถึงภู โยฮันคุกเข่าลง ยื่นมือออกไปแบมือเหมือนขออะไรกับคนตรงหน้า

“ผมไม่เคยบอกคุณว่าผมรักคุณ ผมไม่เคยบอกคุณว่าผมขาดคุณไม่ได้ แต่ถ้าคุณรู้ดีว่าผมรัก และถ้าคุณคิดตรงกับผม ใช้ชีวิตกับผมไปตลอดนับจากนี้ได้ไหมภู”

เป็นคำขอแต่งงาน เป็นคำบอกรัก ที่ไม่ได้มีแค่คำพูด วันนี้โยฮันทำให้ภูเห็นว่าเขาถูกอีกคนรักและให้เกียรติมากขนาดไหน



‘จะบอกคำว่ารักดัง ๆ ทันใด ให้เธอได้รู้ความจริงในใจ สิ่งที่ฉันคิดกับเธอยังไงยังเหมือนเก่า จะบอกคำว่ารักคำเดิมคนดี เพียงเธอเท่านั้นทุกวินาที ไม่มีสักครั้งที่ฉันคนนี้จะเปลี่ยนไป’



ธรยื่นดอกไม้ให้พาย ผู้ชายคนเดียวที่เขาอยากเห็นรอยยิ้ม อยากทำให้มีความสุข ตอนนี้แม่ของธรเดินเข้ามาพร้อมพี่ต้นไม้ ธรยิ้มให้ทั้งสองคน แม่พยักหน้ายิ้มให้กำลังใจลูกชาย เห็นลูกมีความสุข ธารธาราก็สุขใจตามไปด้วย ต้นไม้ปลื้มจนน้ำหูน้ำตาไหล (เว่อร์กว่าแม่ไปอีก)

พายยืนขึ้นกอดช่อดอกไม้ไว้แนบอก ลักยิ้มข้างแก้มชัดขึ้น ธรยิ้มตามรู้สึกว่าพายน่ารักจนเขาประหม่า

“ก่อนที่พี่จะเจอพาย พี่เคยคิดว่าความรักก็คือสิ่งที่หายไปได้ เหมือนปวดหัวตัวร้อน พี่แปลกใจมากที่พายทำให้พี่อยากฟังเพลงรัก อยากทำความสะอาดรถ อยากทำอาหาร อยากพูดเพราะๆ อยาก อยาก และอยากทำทุกอย่างให้พายมีความสุข พี่เคยบอกพายว่าพายเป็นแสงเหนือของพี่มันก็ยังเป็นแบบนั้นเสมอ"

พายหัวใจเต้นแรง ทุกอย่างอื้ออึง เหมือนฝันทั้งที่ยังตื่น

"จะขอมากไปไหม ถ้าพี่จะอยากให้พายมาเป็นคู่ชีวิตของพี่ตลอดไป”



‘แม้นานเพียงใดก็ยังเหมือนเดิม ฉันจะดูแลเธอคนนี้ ด้วยใจทั้งหมดที่ฉันมี

ทุกวินาทีให้เธอมั่นใจ’

“นี่คุณขอผมแต่งงานเหรอ” ภูพานถามย้ำ

“คุณผมเจ็บหัวเข่าแล้วนะ” นั่นโยฮันเร่งเอาคำตอบ หรือจะทำลายบรรยากาศกันแน่

“อืม ลุกได้แล้วคุกเข่าทำไมผมอาย”

“คุณโอเคเหรอ” โยฮันยังไม่กล้าลุก

“ถ้าผมไม่โอเค คุณโดนชกแล้วป่ะ”

"ตอบตกลงก่อน เร็วๆ ผมจะได้ลุก"

"เออออ ลุกไม่ลุก อยากเข่าเสื่อมก็ช่างคุณเถอะ"



‘จะบอกคำว่ารักดัง ๆ ทันใด ให้เธอได้รู้ความจริงในใจ สิ่งที่ฉันคิดกับเธอยังไงยังเหมือนเก่า จะบอกคำว่ารักคำเดิมคนดี เพียงเธอเท่านั้นทุกวินาที ไม่มีสักครั้งที่ฉันคนนี้จะเปลี่ยนไป’

“พี่ธร....” พายยิ้มทั้งน้ำตา ธรดึงคนรักมากอด ก้มเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“ร้องไห้ทำไมครับ”

“ก็พายซึ้งอ่ะ ไม่คิดว่าพี่จะขอแบบนี้”

“พี่รักของพี่ ชาตินี้ไม่แบ่งใครหรอกนะ ตอนนี้พายไม่ต้องตอบอะไร พี่กลัวพายไม่โอเค”

“ไอ่บ้า ขนาดนี้แล้วรอมาได้ตั้งสามปี พายจะไปไหนได้อีกไหม” พายตีแขนพี่แล้วยิ้มทั้งที่น้ำตายังร่วงไม่หยุด

‘จะบอกคำว่ารัก เพียงเธอเท่านั้น ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิม’ เพลงหวานจบลง โยฮันหันไปยิ้มขอบคุณจี เธอยิ้มให้เขา ดีใจกับเขาด้วย ถึงแม้คนที่โยฮันอยากใช้ชีวิตด้วยจะไม่ใช่เธออีกต่อไป ตอนแรกเธอตั้งใจปล่อยคลิปที่เขายืนคุยกับภูเพื่อหวังให้เขาห่างกัน แต่พอทำจริงกลับรู้สึกแย่ เลยเสนอตัวช่วยคิดเรื่องวันนี้ และเตรียมงานแต่งให้ เป็นการไถ่โทษ โยฮันไม่โกรธ และให้เธอเป็นเพื่อนของเขาเหมือนเดิม

ไฟทุกดวงสว่างขึ้น คนสนิทของทั้งสี่คนอยู่ตรงนั้นด้วย เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักวิ่งมาพร้อมเด็กผู้หญิงวัยไล่กัน

“หนูดี ชีต้ามาได้ไงลูก” พายก้มลงกอดหลานๆ

“ดีใจด้วยนะมึง” นิดาบอกเพื่อนรัก ข้างหลังที่เดินตามคือดนัยสามีสุดหล่อของเธอ ธรยิ้มให้พี่ดนัย แม่ และพี่ต้นไม้ นึกขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันเตรียมงานนี้และงานแต่งที่จะเกิดขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้า

นักข่าวที่ถูกเชิญมาโดยผู้จัดการของโยฮันและภูพาน ทุกคนกรูกันเข้ามาสัมภาษณ์เป็นการใหญ่ ทั้งสี่คนถูกนักข่าวล้อมไว้ทุกด้าน คำถามที่รอคำตอบดังขึ้นไม่หยุด ดูวุ่นวายไปหมด แต่ทุกคนก็ยิ้มได้ ความสงสัยถูกแทนที่ด้วยความอิ่มใจ



หลังงานแต่งเล็กๆ ริมทะเลผ่านพ้นไปด้วยดี แขกในงานคือคนสำคัญของเขาทั้งสี่คน ธรพายในชุดทักซิโด้สีขาว กำลังเดินคู่กันไปตามชายหาดที่ทอดยาวไปสุดสายตา

“พี่ธรรู้อะไรไหม ตอนที่พี่ต้องไปเกาหลี พายทำใจแล้วนะว่าเราต้องเลิกกัน”

“พี่ก็เหมือนกัน พี่กลัวพายรอพี่ไม่ได้ พายน่ารักมีแต่คนมาจีบ” ช่วงรื้อฟื้นความทรงจำสินะ

“พายขอบคุณพี่นะ ที่ทำให้พายรู้จักรัก รู้จักรอ มันโคตรคุ้มเลย” พายเขย่งปลายเท้าเป้าหมายคือแก้มพี่ แต่ธรหันหน้าไปฉวยโอกาสจูบแทน ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันเบาๆ ลิ้นของคนพี่ ควานหาความหวานจากปากของคนน้อง ราวกับกำลังกระหายน้ำ มันเป็นจูบหยุดเวลาทุกอย่างรอบตัวไร้ความหมาย มีค่าแค่สัมผัสของริมฝีปากและปลายลิ้นที่หยอกล้อกันไปมา

พายตอบรับสัมผัสนั้นแทบไม่ทัน ใจหวิวหายใจไม่ทั่วท้อง ตัวอ่อนไปหมดจูบที่ไม่ใช่ครั้งแรกของวันนี้ และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย แค่จูบตอนทำพิธี และตอนนี้เหมือนธรจะยังไม่พอใจเท่าไหร่

“พี่อยากเข้าหอแล้ว”

“พี่ธร บ้าเหรอแขกเต็มงานเลย”

สำหรับธรพายวันนี้เหมือนวันที่ไปดูแสงเหนือด้วยกัน การอดทนรอคอยมันคุ้มค่า เพราะรักที่เจอมันสวยงามจนชีวิตนี้คงหาไม่ได้อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่จากคนตรงหน้า



คืนนั้นที่ห้องพัก บรรยากาศห้องหอ ทุกอย่างถูกจัดวางแบบโรแมนติกสุดๆ ภูในชุดกางเกงขาสั้นสีดำ และเสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนชมวิวอยู่นอกระเบียง โยฮันในชุดที่เหมือนกัน เดินมาโอบไหล่ภูแล้วจัดการหอมฟอดใหญ่ หลังเลี้ยงเล็กๆ จบลงก็ถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองคนสักที

“นี่เราแต่งงานกันแล้วเหรอ” ภูถามใจลอย

“ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ คุณไม่อยากแต่งเหรอ ไม่ทันแล้วนะ” โยฮันตอบขำๆ ภูไม่ขำแต่ใช้เวลานี้ สารภาพความในใจที่ไม่ได้พูดบ่อยนัก

“คุณรู้มะก่อนเจอคุณผมขี้เหงามาก แล้วก็ไม่ชอบเลย เวลาต้องอยู่คนเดียว ที่คุณพูดวันนั้นมันโคตรถูกเลย ที่บอกว่าห้องผมแม่งไม่มีของอะไร มันไม่ใช่ผมไม่มีสิ่งที่ชอบนะ ความจริงผมก็มีของสะสม ผมสะสมความฝัน ความฝันที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าอันไหนคือของผมจริงๆ ผมฝันอยากทำโน่นทำนี่ แต่สุดท้ายก็เบื่อ ขนาดคอนโดยังเบื่อเลย ต้องย้ายตลอด”

“พูดงี้ผมเริ่มกลัวนะ กลัวคุณเบื่อผมเข้าสักวัน” โยฮันทำหน้าจ๋อยๆ

“ไม่มีวันนั้นหรอกน่า” ภูตอบกลับในคอ

“อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน”

“ตามนั้นแหละ หูหนวกรึไง”

“อ่าหวานๆ มั้งไม่เป็นรึไง” โยฮันว่าอีกคนน้ำเสียงปลง

“เรื่องหวานไว้ก่อนเถอะ ผมอยากรู้อีกอย่างทำไมคุณไม่มีดอกไม้ให้ผมเหมือนพี่ธรให้พี่พายมั้งอ่ะ”

“อ้าว ผมก็เดาเอาว่าคุณไม่ชอบ ช่วยดูหน้าตัวเองกับหน้าพายด้วยนะคุณ”

“ทำมะ หน้าผมเป็นไง” พูดแบบนี้อยากนอนนอกห้องใช่ไหมโยฮัน (หน้าภูเหมือนจะพูดแบบนั้น)

“เปล่าผมหมายถึงคุณหล่อ คุณเท่ มากกว่าน่ารักหวานๆ หรือไม่จริง”

“เออ ความจริงไม่มีก็ดี ผมว่ามันน่าอายอ่ะ คิดดูนะภาพที่ลงข่าวผมถือดอกไม้ คงอายตัวเองพิลึก”

โยฮันคิดย้อนไปเกือบมีแล้วล่ะ ช่อดอกไม้นั่น ถ้าไม่ติดว่านพห้ามไว้ก่อน ความจริงเรื่องขอแต่งงานนพไม่รู้เรื่องด้วยแต่บังเอิญ โยฮันเลยถือโอกาสซะเลย

"นพคุณว่างไหม" โยฮันแอบโทรหานพตอนภูอาบน้ำ ขอให้ช่วยเรื่องสถานที่ และ ดอกไม้แต่

"คุณแฟนเพื่อนครับเรื่องสถานที่ไม่มีปัญหา เรื่องดอกไม้ให้พี่พายผมเห็นด้วย แต่ดอกไม้ให้ไอ่ภูอย่าเลย ผมว่ามันไม่เข้ากับเพื่อนผมหรอก มันหน้าบาง นิสัยผู้ชายไม่ชอบหรอก" โยฮันยิ้ม นึกขอบคุณนพในใจ



“ผมรู้ใจล่ะสิ” โยฮันยิ้มเหนือ ตอนนี้เรื่องเอาหน้าสำคัญที่สุด

"ที่สุด" ภูพานตอบรับอดมองบนใส่ไม่ได้

“แล้วคืนนี้.....ใครจะ.....ดีล่ะ” เรื่องความหื่นไว้ใจโยฮัน

"จะอะไรล่ะ กลับไปผมจะลากคุณไปยิมทุกวันเลย ดูซิจะหายหื่นไหม" ภูพูดขำๆ คนฟังถึงกับฮึดฮัดขัดใจ



แฟนคลับ ธรพาย และ โยภู ทวิตข่าวขอแต่งงานและงานแต่งของทั้งคู่แบบบ้าคลั่ง ติดเทรนไปเกือบอาทิตย์ แฟนคลับบางส่วนที่โชคดีได้ไปร่วมงาน แบ่งปันบรรยากาศความสุขให้กันแบบลืมหายใจ ทวิตกลายเป็นสีชมพู หวานจนมดแทบขึ้น ด้วยความรักของพวกเขา



เกิดมามีบุญชิป #ธรพาย ก็ได้กัน ชิป #โยภู ก็ได้กัน ตายได้สบายใจแล้ว

เค้าขอแต่งงานพร้อมกัน จัดงานแต่งพร้อมกัน แกเอ๊ยฉันร้องไห้หนักมาก #ธรพาย #โยภู

อะไรไม่เท่า ตอนตัดเค้กน้องพายจับเหนือพี่ธรเห็นชัดมากเว่อร์ แต่ภูพานเหมือนจะเอามีดตัดคอโยฮัน โอ๊ยยชีวิต #ธรพาย #โยภู

พี่ธรมีดอกไม้มาขอ แต่โยฮันแค่แบมือขอ แบบนี้ก็ได้เหรอ #โยภู

เหนือสิ่งอื่นใด ฉันต้องทำใจว่าได้เสียภูพานไปแล้วจริงๆ ฉันมายินดีให้กับรักที่สดใส #โยภู

#ธรพาย คือดูออกว่าเริ่มจีบกันตอนไหน แต่ #โยภู บอกได้ไหมว่าเธอไปรักกันตอนหนาย

ในที่สุดก็ชัดเจนว่า แสงเหนือของพี่ธรคือน้องพาย โรแมนติกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว #ธรพาย

ต้องรักขนาดไหนวะ รอกันมา3ปี ไม่ติดต่อกันเลย แค่รอและรัก มึงกูไม่ไหวแล้ว #ธรพาย

ตอนเพลง Will You Marry Me ดังขึ้นน้ำตาฉันไหลราวกับโดนขอแต่งซะเอง #ธรพาย #โยภู #งานแต่งแห่งปี

จูบหลังสวมแหวน พี่ธรคือค่อยๆ ละเลียดปากน้องพายมาก แต่โยฮันเหมือนจะกินปากภูเข้าไป ดุเดือดเกินไปแล้ว #งานแต่งแห่งปี

การที่คุณรักเพศเดียวกัน ไม่อาจทำให้ความรักของคุณ สวยงามน้อยลง #งานแต่งแห่งปี #ธรพาย #โยภู













THE END

นิยายโดย Symbol A







จากคนเขียนที่มีใจรักในการชิป ถึงคนอ่านที่รักในความวาย ขอบคุณที่ติดตามจนบรรทัดนี้ค่ะ  รออ่านคอมเม้นต์ของทุกคนอยู่

[sailom_orn]

    WoW...คุณขาเข้าได้กัน2คู่ ชู้ชื่น เนื่อเรื่องดี ดำเนินเรื่องดีค่ะ เราว่าสนุกน้า แบ่งแยกช่วงของแต่ละคู่ได้ดี  คำผิดมีน้อย แต่ตอนของธร-พาย ไรท์สลับตัวละครค่อนข้างบ่อย เยอะด้วย ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้มากๆๆๆค่า  เค้ารอตอนพิเศษน้า

[antivirus]

ขอบคุณสำหรับคำติชมนะคะ ไรท์ว่าตรวจดีแล้วแย่จังเดี๋ยวต้องไปตรวจใหม่อีกรอบ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[antivirus]

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ Symbol A แต่งเลยค่ะ กลับมารีไรท์แก้ไขคำผิด เพิ่ม และ ตัดเนื้อหาหลายจุด

ใครชอบแนวคู่จิ้น เป็นชิปเปอร์เหมือนคนเขียนน่าจะชอบกัน โมเม้นต์ไม่มีโชคดีแต่งนิยายเป็น

ใครจะมโนเป็นเรือไหนก็ตามแต่ใจอยาก ชิปเองฟินเองสบายใจ

ปล. ติดตามเรื่องราวของทั้ง ธรพาย และโยฮันภูพานได้ใน เหมือนเช่นแรงแห่งอรุณ

อ่านให้สนุกนะคะทุกคน

[Billie]

 

[yumenari]

สนุกมาค่ะ อยาดมีตอนพิเศษแบบให้อ่านข้อความในทวิตเยอะๆ

[Yara]

น่ารักทั้ง 2 คู่ โดยเฉพาะ #ธรพาย น่ารักมากๆ

[Gatjang_naka]

ธรพาย น่ารัก