กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
“กูถามว่า เพราะไอ้คนที่นั่งกินกาแฟกับมึงเมื่อกี้ใช่ไหม มึงถึงได้อารมณ์ดีอย่างนี้” เออ จริงด้วยว่ะ หรือว่าจะเป็นเพราะพี่หมอวะ เราถึงได้อารมณ์เย็นขึ้นขนาดนี้ เพราะไอ้ท่าทางหรอหรานั่นรึเปล่านะ? บ้าไปใหญ่แล้วกู นี่ตกลงมึงจะเป็นเกย์เต็มขั้นแล้วใช่ไหมว้า ไอ้คุณเวย์
สโตรกเกอร์ (Stalker ) สตอล์คเกอร์
“ไนท์ลูก!!” “เฮียฟื้นแล้ว ฮ่าๆ เฮีย หมอๆ อานพครับกดเรียกหมอที” “น้ำ” ผมยังคงบอกความต้องการของตัวเองต่อไป จนได้รับสิ่งที่ร้องขอในที่สุด มือที่หมดแรงจนไม่สามารถยกขึ้นรับแก้วน้ำ ได้แต่รอให้อีกคนพยุงขึ้นมาโดยที่ผมไม่ได้สนใจว่าเขาคือใคร สิ่งที่ต้องการตอนนี้มีอย่างเดียว คือน้ำใสๆ ตรงหน้าเท่านั้น “ไนท์เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนไหม” “พ่อ ทำไม...ผมมาอยู่ที่นี่ เกิดอะไรขึ้น” ร่างกายที่อ่อนแรงเหมือนคนไม่ได้ขยับมานานนี่มันอะไรกัน แล้วยังหัวที่ปวดหนึบๆ เหมือนมีบางอย่างบีบไว้นี่อีก เกิดอะไรขึ้นกับผม “ลูกจำไม่ได้???” จำเหรอ?? จำได้สิ ก็ผมกำลัง... ผมกำลัง.. ทำอะไรกันนะ อะไรทำให้ผมต้องเข้าโรงพยาบาลกันแน่ เกิดอะไรขึน?? “ผมโทรบอกพี่เวย์แล้ว กำลังรีบวิ่งขึ้นมา เราได้เห็นคนร้องไห้อีกแน่ๆ เลยงานนี้” เด็กหนุ่มหน้าตาออกแนวญี่ปุ่นแต่ก็แฝงความคมเข้มแบบไทยที่ผมไม่รู้จักกำลังบอกเรื่องที่ทำให้หัวใจผมเต้นโครมคราม แต่ทำไมล่ะ ทำไมต้องดีใจด้วย ทำไม?? แค่ได้ยินว่าคนชื่อเวย์กำลังมาหัวใจผมมันก็แทบจะกระโจนออกมานอกอก ทั้งที่ไม่รู้จักเสียหน่อย ทำไมถึงได้อยากเจอนัก “คุณเป็นใคร” “ผม??” เขาเอานิ้วชี้หน้าตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา ตกใจอะไรกัน ก็เพราะผมไม่รู้จัก ถึงได้ถามน่ะสิ ในห้องนี้มีแค่ผม พ่อ และก็เขา จะให้ผมถามใคร?? อ่อ..แล้วก็หมอที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับนางพยาบาลอีกคน “เฮียจำไม่ได้???” “ผมไม่รู้จักคุณ” ทันทีที่พูดจบ หมอนั่นก็ทำหน้าไม่อยากเชื่อ นี่ผมพูดอะไรผิดหรือไง หรือเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ เท่าที่จำได้ ผมไม่มีเพื่อนหน้าเหมือนเด็กญี่ปุ่น “ไนท์ แล้วพ่อ จำพ่อได้ใช่ไหม?” “ก็จำได้สิครับ แม่ล่ะ แม่อยู่ไหน” ผมพูดอะไรแปลกไปอย่างนั้นหรือ ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น แค่ถามหาแม่..มันแปลกอย่างนั้นเหรอครับ