หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]

[whitedemon]

บทที่ 10  น้องรหัส

   “อ้าว  ทำไมมาด้วยกันได้วะ  หึหึ”  เชี่ยนุครับ  มึงอย่าถามทั้งที่  ตามันฟ้องว่า  ‘กูรู้นะ  ว่าพวกมึงไปทำอะไรมา’ ได้ไหมวะ   แม่ง  ไอ้นี่  นับวันยิ่งน่ากลัวครับ  ไม่น่าหลวมตัวมาคบกับมันเลย
   “สัดนุ  ทำไมวันนี้ทำตัวเป็นโสดวะ  ไอ้ส้มไปไหน”
   “เฮียวายเรียกไปตั้งแต่เช้าแล้ว  ดีนะที่กูเผ่นออกมาได้  ไอ้แชมป์กับหยกโดนลากไปหมด”  อ๋อ  นี่กูต้องชมมึงใช่ไหมที่หนีมาไว  ไอ้ฟาย   ทิ้งให้เพื่อนไปรับกรรม  เสือกมีหน้ามาคุยโว  เหลือรับจริงๆ เพื่อนกู
   “มึงนี่...”

   “เวย์  ไปกินข้าวก่อนป่ะ  เดี๋ยวมึงปวดท้องอีก”   เฮือก!!  บอกดีๆ ก็ได้โว้ยย  ไม่ต้องมากอดคอ  โน้มหน้ามาใกล้กู   เมิงเห็นม้ายยย  ไอ้เชี่ยนุมันทำหน้ากวนตีนอีกแล้ว  แม่งเอ๊ย  กูนี่โคตรเสียหาย
   “เออๆ สวีตกันเข้าไป  หึ  กูก็ยังไม่ได้กิน  แม่ง  ห่วงกูกันมั่งไหม”
   “มึง...อย่าเจือก”  ไอ้ไนท์ว่ายิ้มๆ  แล้วต่อตัวการขยับปากที่ผมอ่านไม่ออกว่าอะไร  แต่ดูเหมือนว่า  ไอ้คนที่อ่านออกน่ะ  มันจะยิ้มค้าง  วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว

   “เฮ้ย  ไอ้นุ  นุ  เฮ้ยย”  ผมเรียกพลางเอาตีนสะกิดมัน  โคตรผู้ดี - -

   “ห๊ะ   เชี่ยไนท์  มึง  แม่งงง  เออ  กูจะจำไว้  ฮ่าๆๆ”
ไอ้สาด  พวกมึงอย่ากันกูออกจากบทสนทนาดิ๊  คุยอะไรกันวะ  ยิ้มกันอยู่สองคน  ไอ้เพื่อนชั่วมึงหัดมีความลับกับกูเหรอ   หรือว่ามันมีอะไรลับหลัง  ลึกลับ  อะจึ๊ย  กันวะ  มึงปล่อยคอกู๊  งือ  อยากรู้
   “ป่ะ  ร้านป้าอินแล้วกัน  กูอยากกินส้มตำ”  บ้านป้ามึงดิ  แดกส้มตำตอนเช้า  ตกลงมึงกลัวกูจะปวดท้องจริงไหมวะเนี่ย?  แม่ง  แกล้งกูชัดๆ


   “เมื่อกี้พูดไรกันวะ”  ผมเงยหน้าถามมันหลังจากที่เราซื้อข้าวมานั่งกินที่โต๊ะ (มันเพิ่งสำนึกได้หลังจากสั่งส้มตำแล้ว  ผมนี่โคตรสงสารป้าแกเลย  แม่ง  กำลังจะใส่มะละกอ  ไอ้เชี่ยไนท์เสือกบอก  stop ครับป้า  ผมเปลี่ยนใจแล้ว  ลานะครับ  ดูมัน - -  มีการบอกลา  ไอ้คนมารยาทดี)
   “เรื่องของผู้ใหญ่”
   “ฟาย  มึงอายุเท่ากู”
   “กูแก่กว่าสี่เดือน”    กับอีกสามวัน  เฮ้ยย  ไม่ใช่แล้ว  มันกำลังพาเราเบี่ยงประเด็นครับ
   “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง   หรือว่า...พวกมึง..เอ่อ   กูเข้าใจ”
   “เข้าใจอะไร” 
   “ก็  ก็  มึง  กับ  ไอ้นุ  เอ่อ  อา”  ผมเริ่มรู้สึกถึงรังสีการฆ่าฟันลอยอยู่ไม่ห่าง  คิ้วเข้มของมันเริ่มจูนเข้าหากัน   หนังหน้าเริ่มกระตุก  (เห็นขนาดนั้น??)
   “อะไร” มันเริ่มออกอาการฮึดฮัดตามประสาคนถูกขัดใจ
   “..พวกมึง  แบบว่า  เอ่อ มึงอาจจะอยากลอง  อะจึ๊ย  อะจึ๊ย  อา  แหะๆ”  พูดได้เท่านั้นก็ต้องกลืนน้ำลายเอือกใหญ่  เมื่อไอ้คนตรงหน้ามันยิ้มเย็น  เอื้อมมือมาคว้าไหล่ผมไว้  ก่อนโน้มตัวเข้ามาอย่างคุกคาม
   “กูบอกมันว่า  อย่ามาเสือกเรื่องของผัวเมีย”
   “O.O!!!”   
   “ส่วนไอ้ที่กูอยากลองน่ะ   คืนนี้มึงได้รู้แน่  หึหึ”
ชิบหายแล้วกู  หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ ไม่น่าโง่เลยกรู   ไอ้นี่ก็บ้า  รู้ทั้งรู้ว่ากูอำ  ก็ยังเสือกเคือง  แม่งง


ป้าบ!!
“พรูด!!  อ็อก  แค่กๆ”  ผมสำลักเมื่อไอ้มือดีบางตัวตบป้าบเข้ากลางหลัง  เชี่ยเอ๊ย  ไข่พะโล้กู   หมด  หมดกัน  อ้าปากกำลังจะหันไปด่าก็มีคนปากดีอีกคนช่วยจัดการให้เสร็จสรรพ
“ไอ้แชมป์”  ไอ้ไนท์ตะคอกเสียงดัง  และรีบย้ายก้นมายืนลูบหลังผม  โอ๊ย  คนหล่อปลื้มครับ
ไอ้แชมป์ส่ายหัวไม่ใส่ใจ  สาด  ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ  แล้วลากมือไอ้หยกไปนั่งอีกด้านหนึ่ง  ชักน่าสงสัยครับว่าเพื่อนจะกินกันเองอีกหรือเปล่า  ฮ่าๆ

   “ไม่ต้องกางปีกปกป้องมันขนาดนั้นก็ได้มั้ง  ไอ้เวย์มันถึก  แค่นี้ไม่ถึงตายหรอกน่า”  ดูมันครับ  ทำร้ายร่างกายเขา  แล้วยังมีหน้ามาโยนความผิดให้พวกกู
   “เออ  ไอ้เวย์มันไม่ตายหรอก  แต่มึงอ่ะ  ไม่แน่”  ทำไมวันนี้ไอ้คุณชายมันทำตัวแสนดีพิลึกวะ   ปกติมันไม่ห่วงออกนอกหน้าขนาดนี้  ซ้ำยังรวมหัวกันแกล้งผมอีกต่างหาก  และเหมือนพ่อเจ้าประคุณจะรู้ความคิดผมครับ  มันเลยช่วยไขข้อข้องใจโดยการก้มกระซิบข้างหูว่า
   “ไม่บุบสลายใช่ไหมมึง  เดี๋ยวคืนนี้กูต้องใช้งาน”   ไอ้แสดดดด   ไอ้หน้าด้าน  ไอ้ชั่ว  แม่งงง   ไอ้ทำดีหวังผล  ฮ่วย

   “เป็นไรวะ  หน้าแดงเชียวมึง”  แน่ะ  ไม่ต้องมาเสือกตาดีตอนนี้ได้ไหมครับ  ไอ้คุณแชมป์
   “ป่ะ..เป็นเอี้ยไรเล่า  มึงแหละ  ตบหลังกูแรงงี้  เอาตีนมาฟาดหน้ากูเลยดีกว่า”
   “เหอะ  ถ้ากูทำจริง  มันคงต้องจองศาลาให้กูเลยมั้ง”  มันว่าพลางเหลือบไปมองไอ้คนที่ย้ายมานั่งข้างๆ ผมเรียบร้อย  เดี๋ยวนี้รู้จักประชดนะมรึง
   “ไม่หรอกว่ะ  ยังไงมรึงก็เพื่อน  แค่ไอซียูสักเดือนสองเดือนก็พอ”  ไอ้สาดนี่ก็รับมุก

   “เชี่ยไนท์  แม่งง    หวงกันเข้าไปนะมึง  เออ  ที่จริงกูมีข่าวดีกับข่าวร้ายมาบอกว่ะ”  มามุกนี่อีกล่ะ  โบราณจริงๆ เพื่อนกู  ข่าวดีกับข่าวร้ายอยากฟังข่าวไหนก่อนกันครับ?  นี่ไงมึงถึงไม่มีแฟน  ฮ่าๆ    พูดเหมือนตัวเองมีครับ - -

   “ข่าวไรวะ  หรือว่ามึงโดนไทร์”
   “เชี่ย  กูอยู่ของกูดีๆ  ไม่ต้องมาแช่ง  เดี๋ยวกูไม่อยู่แล้วมึงจะเสียน้ำตา”
   “รอเผามึงทีเดียวเลยดีกว่า”
   “อ้าวไอ้นี่  เดี๋ยวส้นเท้ากูกระตุกนะมึง”
   “จะเถียงกันอีกนานไหมคะ  เวย์กับแชมป์  ถ้านานหยกจะขึ้นไปรอบนห้อง”  รอบนห้อง??  ชะอุ๊ย  ไม่ได้คิดลามกนะครับ  หึหึ

   “โทษครับ  อย่างอนน้า  นะครับ”  ไม่ใช่เสียงผมแน่นอนครับ  ถึงแม้ว่าอยากจะอ้อนสาวขนาดไหน  เกรงว่าจะเป็นการอ้อนตีนใครบางคนมากกว่า   ไอ้แชมป์มันพูดยิ้มๆ  ส่วนไอ้หยกคนงามของผมก็เริ่มหน้าแดงเรื่อๆ  เอาแล้วเว้ย  มีลุ้น  ผมสะกิดสีข้างไอ้ไนท์  มันก็เอามือมาจับมือผมไว้แล้วบีบเป็นเชิงว่า  ‘ กูก็ว่างั้น’

   “อ่ะแฮ่ม”  ผมกระแอมนิดเดียว  นิดเดียวจริงๆ นะครับ  มันรีบออกจากการสร้างโลกส่วนตัวกันทันที  โหยย  ใจไม่กล้าเลยว่ะ
   “เอ่อ  เดี๋ยวหยกไปห้องน้ำก่อนนะ  แชมป์ก็บอกรายละเอียดให้เวย์กับไนท์เองแล้วกัน”  ว่าแล้วสาวเจ้าก็สาวเท้ายาวๆ เลี่ยงออกไป  เอิ้กๆ  น่ารักชิบ
   “คายออกมาเลยนะมึง  ไปแอบมีใจกันตอนไหนวะ”  ผมเริ่มรุกทันที
   “มีใจอะไรของมึง  อย่ายุ่งน่า  เดี๋ยวติดเมื่อไร  กูเลี้ยงหนึ่งเมา”
   “เชี่ย  แล้วบอกไม่มีอะไร  ฮ่าๆ  รีบๆ เข้าละมึง  เดี๋ยวหมาคาบไปแดกแล้วจะยุ่ง”
   “หึ  ไม่ต้องห่วงกู  ห่วงตัวมึงเองเหอะ  งานวิชาการปีนี้โทษฐานที่ปีนเกลียวนายก  หยอดจีบแฟนสุดหวง”  พูดถึงตอนนี้ไอ้ไนท์หันขวับมามองเลย “โดดประชุม  มึงคางเหลืองแน่ไอ้เวย์”
คำพูดของมันทำเอาผมเสียววาบๆ  โธ่ๆ  คนผิดมันไม่ใช่ผมนะครับ  ต้องโทษไอ้ไนท์โน่น  มันทำผมหมดอารมณ์ประชุมอ่ะ  แล้วยังมีหน้ามาทำตาดุอีก

   “เหอะๆ  กรรมของกู  เฮ้ย  แต่ไอ้ไนท์ ไอ้นุ ก็โดดนี่หว่า  ถ้าลงที่กูคนเดียวนะมรึง  มีเฮ”
   “มรึงจะลากกูไปด้วยให้ได้ใช่ไหม”  ไอ้คุณชายมันทำหน้าโหด  แต่ยิ้มหวาน  - -  คนบ้าไรวะ??   
   “ป๊าว  กูก็ว่าไปตามเนื้อผ้า”
   “หึ  เดี๋ยวค่อยเคลียร์คืนนี้”  ม่ายยเว้ย   แม่งง  เอี้ยไรก็ขึ้นเตียงเคลียร์กะกูตลอด  แม่ง

   “สรุปว่า..  ไอ้พี่วายมันจิกหัวใช้กูทำไรมั่งวะ”  เดี๋ยวก่อนนะมึง  รอปีหน้ากูใหญ่สุดเมื่อไร  หึหึ   กรูจะเล่นให้แสบเลย   (เป็นแบบนี้มาทุกยุคทุกสมัยที่รุ่นพี่จะต้องโขลกสับรุ่นน้อง)
   “หัวหน้างานฝ่ายปฏิคม  ฝ่ายประสานงานกันองค์ใหญ่ (หมายถึงคณะกรรมการบริหารกิจการนิสิต)  ชมรมบาสโดนหนึ่งร้าน  เดี๋ยวเย็นนี้มึงแวะไปจับฉลากด้วย”
   “เชี่ยยยย    เล่นงี้ฆ่ากูเลยดีกว่า  แม่งงง”
   “ยังไม่หมดว่ะ   ประธานจัดงานเขาขอแรงมึงไปช่วยละครเวทีมหาลัยฝั่งชายด้วย”
   “ห๊า!!!!!”   อย่าสงสัยครับว่าทำไมผมต้องตกใจขนาดนั้น  ก็ไอ้ละครมหาลัยใครเข้าร่วมนี่ก็โคตรซวยบรรลัย  ไอ้พี่วายแม่งแกล้งกู   ละครมหาลัยคือละครเวทีสุดยอดอลังการงานช้าง  ไฮไลท์เด็ดของงานเปิดบ้าน  เป็นการรวบรวมนิสิตจากทุกคณะไว้ด้วยกันเพื่อแสดงศักยภาพและความสามัคคี(ซึ่งกูไม่มี้โว้ยยย)   ออกจะประหลาดไปเสียหน่อยเนื่องจากมีการแบ่งเป็นฝั่งชายและฝั่งหญิง   - -  งงกันไหม  ผมก็งง  ไม่รู้ใครมันเป็นคนต้นคิดให้ผู้ชายล้วนแสดงเรื่องหนึ่ง  ผู้หญิงล้วนแสดงเรื่องหนึ่ง  แมร่งง   ปัญญาอ่อนอย่างเห็นได้ชัด 

   “สงสัยไรไว้ไปเคลียร์เย็นนี้เองล่ะกันมึง  แต่รู้สึกว่ามึงจะบอกไอ้นุว่า  จะให้ทำอะไรก็ได้หมดไม่ใช่หรอวะ  แล้วพี่แกก็ถามย้ำแล้วว่า  แน่ใจนะ  มึงก็บอกว่าแน่ใจ”  ห๊ะ   กูไปพูดอย่างนั้นตอนไหน  มั่วกันเห็นๆ เลยแม่งเหอะ

   “เฮ้ย  เวย์  ไอ้เวย์  ฟังกูอยู่ป่าววะ?” 
   “อ่ะ..เออ  มีไรวะ”
   “สาดดแม่ง   ท่าจะอาการหนักว่ะ  พี่วายเขาถามว่าเรื่องงานแสดงอ่ะ  เมิงว่าไง  จะทำอะไรดี”
   “ห๊ะ  เอ่อ  อ๋อ   เอาไงก็ได้  ตามสบายเลย  กูได้หมดแหล่ะ” 
   “เออๆ  พี่เขาถามว่า  แน่ใจนะว่าจะไม่ออกความเห็น  และจะเห็นด้วยทุกอย่าง” 
   “เออ”
   “ไม่โวยทีหลัง”
   “เออ”


   “ไง  นึกออกแล้วสิมึง  นั่งหน้าซีดเลย”  เออ  ชัดเลยว่ะ
   “แล้วนี่ไอ้นุ มันไปมุดหัวอยู่ไหน”  ผมถามด้วยความอาฆาต  กัดฟันกรอดอย่างสะกดอารมณ์  ไอ้เพื่อนชั่วเอ๊ย  โยนขี้มาให้กูอีกแล้ว

   “หึหึ  มันฝากมาบอกว่า  กูไม่อยู่ให้โง่หรอก  ฮ่าๆ”
   “ถ้ากูไม่ได้เสยยอดหน้ามัน  ไม่ต้องเรียกกูไอ้เวย์เลย”  ฝากไว้ก่อนเหอะมึง  ทำกูวอดวายหลายเรื่อง  เดี๋ยวกูทบต้นทบดอกให้คางเหลืองเอง




   “พี่เวย์คร้าบบบบบบ”  เสียงเรียกชื่อผมดังมาแต่ไกล  ยังไม่ทันที่จะรู้ตัว  ผมก็ถูกกอดหมับจากทางด้านหลัง  พร้อมกับสัมผัสนุ่มๆ ที่แก้มทั้งสองข้าง  ไอ้สาด  กูถูกหอม!!  ดูเหมือนทุกคนจะหยุดอยู่ในปฏิกิริยาเดียวกันคือ  อึ้ง!!   สามวิผ่านไปผมที่ยังตัวแข็งอยู่ก็ถูกกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนข้างๆ  ที่ทำหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อใครอีกคน

   ใครอีกคนที่มีเครื่องหน้าหมดจด  ริมฝีปากแดงจัดจนน่ากลัว  พร้อมเขี้ยวเล็กๆที่โผล่ให้เห็นยามที่ตัวเจ้ายิ้มแย้ม (ไม่ใช่แวมไพร์ครับ  ไม่ต้องห่วง)  เส้นผมสีทองยาวระต้นคอไล่ระดับอย่างลงตัว  ต่างหูสีเงินคู่เดิมที่ผมให้มันเป็นของขวัญก่อนไปญี่ปุ่น  ไอ้ชิน!!

   “ไอ้ชิน”  นึกออกก็กระโดดไปกอดคอมันทันที   ไอ้ชินเป็นน้องรหัสของผมครับ  ด้วยความที่มันปีนเกลียวได้ใจและการที่ผมแผลงฤทธิ์เอาไว้เยอะทำให้เรากลายเป็นคู่หูพี่น้องที่สนิทกันมากจนน่าอิจฉา  ฮ่าๆ   แต่ยังไม่ทันจบปีหนึ่งพ่อมันก็เรียกตัวกลับญี่ปุ่น  ดูเหมือนที่บ้านจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง  ไอ้ผมผู้ซึ่งกลายเป็นบุคคลไร้น้องรหัสและกำลังตั้งตารอหลานรหัสในปีนี้  ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอมันอีก  ตอนนี้โคตรดีใจเลยครับ

   “คิดถึงผมป่าวพี่”
   “เออสิวะ  แม่ง  ไม่เคยติดต่อหากู”  ผมผละจากอ้อมแขนมันเมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ชวนให้หวาดเสียวกว่าขึ้นไวกิ้ง
   “หล่อขึ้นนะมึง”  หล่อจนน่าถีบ  แม่ง  มาบดบังรัสมีกรูหมด
   “พี่ก็สวยเหมือนเดิม” 
   “ไม่ต้องมาหาเรื่องฟาดปากกับกรู  ไปแสดงตัวเป็นน้องรหัสที่ดีของกูก่อนเลยมึง”  ผมตบบ่ามัน  ส่วนไอ้ชินก็รู้เรื่องเป็นอย่างดี  รีบแสดงความเคารพเพื่อนๆ ผมกันใหญ่  ถ้าจะพูดให้ถูกเรียกว่าเล่นหัวกันไปเลยดีกว่า  เพราะไอ้พวกนี้ก็เอ็นดูมันไม่น้อย  เสียดายไอ้หยกไม่น่ารีบลุกไป  ไม่งั้นอาจมีวางมวย  เพราะพวกมันเคยมีข่าวซั่มติ้งรองกันอยู่พีกหนึ่ง  ฮ่าๆ  งานนี้ไอ้แชมป์คงรู้สึกเหมือนไฟลนก้นล่ะม้าง   กูบอกแล้วว่าอย่าใจเย็น  จนเริ่มจะช้า  ดา  ดา ดี้ ดา ดา   ว่าไปนั่น

   “ผมเรียนปีหนึ่งใหม่นะพี่  เผลอๆ ได้เป็นหลานรหัสพี่ปีนี้”
   “จริงเหรอวะ  แม่งง  เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงหนึ่งเมา”
   “เอ้า  พูดแล้วห้ามคืนคำ  ใช้เบอร์เดิมใช่ไหมพี่  เดี๋ยวผมโทรไปทวง”  เชี่ย  กูก็หลงนึกว่าคิดถึงพี่คิดถึงเชื้อ  ที่แท้ห่วงเหล้า  ของฝงของฝากไม่เคยมี  (แกก็คิดถึงแต่ของฝากใช่ไหมยะ)
   “เออ  แล้วหยุดไปเกือบเดือน  เพิ่งจะมาเอาป่านนี้ไม่เป็นอะไรเหรอวะ”
   “โหย  ชิวๆ พี่   พ่อผมใหญ่”  -*-
   “เออ  กูก็ลืมไป” 
   “อ่ะพี่  ของฝาก”  เฮัย!!  จริงดิ  สมแล้วที่เป็นน้องรหัสกู  ไอ้เวย์มองถุงกระดาษขนาดใหญ่ตาเป็นกระกาย  ยิ้มแก้มแทบปริบ  เห็นแก่ของจริงๆ กู

   “เฮ้ย  ขอบใจว่ะ  ไม่น่าต้องลำบากเลยนะมึง  หึหึ”
   “หน้าพี่มันฟ้องว่า  โคตรดีใจอ่ะ  ฮ่าๆๆ”
   “เชี่ย  ไม่ต้องมาเสือกรู้ทันกู”
   “ขนมที่โน่นนะพี่  ผมรู้ว่าพี่บ้าของกิน  แบ่งๆ กัน  ผมซื้อมาเยอะ  ส่วนไอ้ที่ไม่ใช่ของกิน  ไว้พี่เลี้ยงผมหนึ่งเมาก่อน  แล้วค่อยว่ากัน”  เอ้า  พูดงี้แสดงว่ากูยังจะได้กำไรเป็นอย่างอื่นอีกใช่ไหม  หึหึ  ไม่ได้โลภเลยนะเนี่ย 
   “งั้นไปเย็นนี้เลยนะมรึง  ฮ่าๆ”  ยืนยันว่าไม่ได้โลภจริงๆ  - -

   “ไอ้เวย์  ขึ้นไปเรียนได้แล้วมึง”
   “เฮ้ย  เวรแล้วกู  คุยเพลิน  คาบจารย์นริทร์  ไอ้ชิน  เดี๋ยวค่อยคุยกันนะมึง”  พูดได้เท่านั้นแหละครับ  เพราะไอ้คุณชายมันหยิบกระเป๋า  ลากคอผมไปเรียบร้อยโรงเรียนจ่าแล้ว  ไอ้บ้าพลังเอ๊ย

   “แล้วเจอกันนะพี่”  ไอ้น้องรักมันตะโกนไล่หลังมา



   “ที่อารมณ์ดีนี่เพราะได้ของฝาก  หรือเพราะได้เจอเด็กเก่า”  ไอ้ไนท์ถามขึ้นหลังจากหมดคาบของอาจารย์นริทร์ ผู้ทำให้เราได้อยู่ในดินแดนนรกอันเต็มไปด้วยแมว(C) และหมา (D)

   “เป็นอะไรของมึงเนี่ย”
   “หึ  คิดถึงมันมากถึงต้องแสดงความรักกันกลางโรงอาหาร?”
   “ไอ้บ้า  พูดอะไรไม่เข้าท่า  อ่ะ  แดกไปเลยมึงจะได้ปากไม่ว่างมากวนกู”  ผมจับขนมยัดปากมันไป  พร้อมทั้งเช็ดปากให้มันด้วย  ไอ้คนกินก็ดูผ่อนคลายขึ้น  ตาเป็นประกาย

   “ฮิ้ววววว   จะได้อุ้มหลานกันแล้วโว้ยยย  พวกเรา”  ไม่ต้องสงสัยว่ามาจากใคร  ประโยคกวนสุดตรีนอย่างนี้  มีไอ้เวรนุคนเดียว   ผมจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไรเลย  ถ้าไอ้พวกว่างงานทั้งหลายจะไม่พร้อมใจกันส่งเสียงแซวชนิดเห็นด้วยสุดชีวิต

   “แต่งเมื่อไร  อย่าลืมชวนนะเวย์”
   “ไนท์ร้อนแรงไหมวะ”
   “เอาหัวปีท้ายปีเลยนะมึง”  ใช้ง่ามสมองส่วนไหนคิดวะ

   “เชี่ยนุ  เดี๋ยวมึงกับกูยังมีคดีกันอีกยาว  ล้างคอไว้รอเลยมึง”  มันหัวเราะ หึหึ  แล้วหันไปอ้อนเมียมันต่อ  ไอ้ส้มก็ดูติดจะรำคาญเลยเอาเท้ายันให้มันออกไปห่างๆ  เหมือนคนเล่นกับหมายังไงยังงั้นครับ  ฮาดี

   “เอาอีก”  เสียงคนข้างๆ บอกเรียบๆ  พร้อมทั้งทำหน้าอ้อน(ตีน)  อย่างที่นานทีปีหนจะได้เย็น  ยกเว้นพักนี้ที่มักจะถี่ขึ้นเรื่อยๆ
   “กินเองดิเมิง”  ไม่เห็นรึไงวะ  ว่าเขาหยุดความเคลื่อนไหวหันมามองทางนี้กันหมดแล้ว  โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ทำหน้าเชียร์สุดชีวิต  ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่า  เดี๋ยวนี้พวกผู้หญิงเขามีกระเพาะเตรียมไว้รับเรื่องวายๆ อย่างนี้กันหมดแล้วเหรอ??  ไม่เสียดายทรัพยากรชายอันทรงคุณค่าของพวกผมมั่งรึไง

   “จะป้อนขนมกูดีๆ  หรือจะให้กูกินมึงแทน”  ทันทีที่มันพูดจบก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นทันที  ผมล่ะอยากเอาหัวมุดเดินต่างเท้าจริงๆ  แต่เมื่อเห็นมันทำหน้าตาบ่งบอกว่าไม่ได้กำลังพูดเล่นหรือมีอารมณ์ขันแต่อย่างใด   ผมก็จำใจต้องป้อนขนมมันแต่โดยดี

   “ฮิ้ววว   ได้อุ้มหลานแน่กู  ฮ่าๆๆ”
   “ว้ายๆ   เต็มที่เลยไนท์  ไม่ต้องเกรงใจ  ฮิฮิ”

-   -   ชีวิต   กูล่ะอยากตายยยยยยยยย




---------------------------

ขอโทษที่ช้านะคะ  พอดีไวท์งานเข้า  เหอะๆ
ขอบคุณทุกรีพลายที่เห็นใจน้องเวย์จ้า

[lomekung]

 มาต่อแล้ว

 

[SoN]

^^

[•♀NoM!_KunG♀•]

เง้อๆ.............ร้ายกาจมากมายเลยนะนี่ พี่ไนท์

แล้วนี้คนอ่านอย่างเราจะไปไหนได้ละนั่น.............แต่หวังว่าคงไม่ทามให้พี่เวย์เสียใจนะ

ว่าแต่พี่หมอก้อหายไปเยยนะนี่............แต่ดันมีคู่แข่งเพิ่มอีกคน

แลดูพี่เวย์จะเสน่ย์แรงน่าดู อิอิ................มาต่ออีกเน้อ

เปงกำลังใจให้ค๊าฟ...........สู้ๆเน้อ

[melon_jung]

ชอบเพื่อนของเวย์กะไนท์จริงๆอ่ะ...แต่ละคนขยันแซวเหลือเกิน...ฮ่าๆๆๆ

แต่น้องชินเนี่ย...โผล่มาแป๊บเดียว...ทำเวย์งานเข้าเจอไนท์หึงอีกหล่ะ...อิอิ

[mackerel]

มอบแต้ม+ ที่ 39 คร้าบ
***
ขอบคุณคร้าบ

[Catrina]

อ่านแล้วสงสารป้าขายส้มตำที่สุด ดีนะไม่รอให้แกตำเสร็จก่อน มารยาทดีเหมือนที่เวย์ว่าจริงๆ  
เพื่อนๆในห้องก็แซวกันจัง ไม่รู้บ้างเล้ยว่าเพื่อนเค้าจะเล่นกัน 
ชอบค่ะชอบ มาต่อเร็วๆน้า

[ДηοηγМ]

โหยยย  ไอคุณน้องชินจะกลับมาทำพี่มันตายคาเตียงมั้ยเนี่ยยย

แถมยังมีละครชายล้วนอีก

งานนี้พักเรื่องพี่หมอไปก่อน

ไงจ๊ะ 

ไนท์..

ชะล่าใจไม่ได้แล้วนะเฟ้ย

ขืนมัวขอรอเวลามั่นใจเนี่ย

เวย์ได้ไหลลงกระเพาะหนุ่มอื่นแน่นอน

 

[mist]

น้องเวย์เนื้อหอมดีจริง ๆ ถึงคราวเจ้าไนท์ร้อนรนบ้างแล้วสินะ

[nunda]

วู้วววววววว
สนุกสนานมากๆจ้า
ชอบเพื่อนๆมาก แซวแต่ล่ะที
แรงได้ใจค๊าบบบบบบ

ว่าแต่จะมีอุปสรรคใดผ่านมาอีกน๊อ
ความรักขอหนุ่มๆ (เอ๊ะรึไม่ใช่หนุ่ม อิอิ)
แต่จะว่าไป ไนท์ก็ยังไม่ได้บอกว่ารัก หรือรับเป็นแฟนกันเวย์นี่หว่า
เวย์สู้ๆนะ เชียร์อัพ

เป็นกำลังใจให้คุงไวท์ด้วยจ้า แล้วจะรอตอนต่อไปค๊าบบบ
 

[bakabong]

 

อ๊ากกกก

หลงรักไนท์แว้วววว 555+

รอตอนต่อไปอยู่นะคับบบ 

[♥a2k♥]

เวย์ยังน่ารักเสมอ 

ชินเข้ามาก็หอมก็กอดเป็นใครก็หึงเนอะไนท์
คืนนี้โดนหนักแน่เวย์ หึหึ

แต่แอบกรี๊ดน้องชิน น่ารักอ่ะ อร๊ายย 
อยากให้มีเมะแมนๆมาจีบน้องชิน

 

[a_tapha]

อิอิรอดูคืนนี้

 

โดนแน่ ๆ

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

รอ ฉาก เสียตัว ๆๆๆ




หื่น  ๆๆๆ   

[maxtorpis]

ชอบ

[A-J.seiya*]

กรี๊ดดดดด

ตอนนี้เป็น FC น้องชิน 



ฮ่าๆๆ  ปันใจได้รวดเร็วมาก !!!!

 

[xiiiNG]

กิ๊ส ๆ ๆมารอค๊าาา

[K2KARN]

เหยยยยยยย
น้องชินโผล่ออกมาฉากเดียวเอาใจไปเต็มๆ ฮ่าๆ 



คืนนี้จะโดนเยอะใช่มั้ยเนี่ยเวย์ ฮ่าๆ 

[whitedemon]

ตอนที่ 11 ความวัวไม่ทันหาย??

   ความเดิมตอนที่แล้ว  ยังจำกันได้ใช่ไหมครับหลังจากที่นายเอกหน้าตาหล่อ  หุ่นเท่  นิสัยดีอย่างผมห่างหายจากวงการไปหนึ่งเดือนเต็มๆ   - -  ฮ่าๆ  ความเดิมตอนที่แล้ว (..BY Zaza  ไม่เข้าใจมุก??  ยกมือขึ้น)   ก็ถึงตอนที่ทุกคนกำลังจะได้อุ้มหลานไงล่ะครับ ^^ 

   แป้ววว... ไม่ฮา??  อ่ะไม่เป็นไร  ไว้ขนมุก (เข้าข้างตัวเอง) มาเล่นใหม่  เล่นจนกว่ามันจะฮานั่นแหละ    หน้าด้านดีใช่ไหมนายเอกเรื่องนี้

   ทุกคนเห็นชื่อตอนแล้วใช่ไหมครับ  คุณคิดเหมือนที่ผมคิดไหมว่า  ทำไมชีวิตไอ้เวย์คนนี้มันไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งกับเขาสักที - -  ชอบมีเรื่องนู้นเรื่องนี้วิ่งเข้ามาทักทายให้ส้นเท้ากระตุกอยู่เนืองๆ  อ่าฮ้ะ!  ถ้ายังไม่คิด  อ่านตอนต่อไปนี้ แล้วคุณจะเริ่มเข้าใจกรรมเหนือกรรม   เวรเหนือเวรของผมครับ....ส่วนผม...ไปรอที่ทางช้างเผือกแล้วกัน  T^T

      ตกเย็น...หลังจากเทศกาลหวานกระชากไส้และมหกรรมเชียร์เพื่อนผลิตลูก (ไม่เข้าใจ  กรุณากลับไปอ่านท้ายตอนที่แล้ว)  ผม..ประธานที่ทีมบาสชายคณะเศรษฐศาสตร์   คณะที่มีนักบาสหล่อที่สุดในมหาลัย  ฮิ้วววว   ไอ้เรื่องเข้าข้างตัวเองน่ะ  ขอให้บอก  ไม่ต้องมีบท  ผมด้นสดๆให้เลย  ^^   เอาเป็นว่าทีมบาสของผมกำลังจะได้นักบาสฝีมือดีเข้ามาอีกคน  ฮ่าๆ  แล้วอย่างนี้เหรียญทองกีฬามหาลัยจะไปไหนเสีย    แต่ทว่า...ยังมีไอ้พวกมือไม่พายแต่เอาเท้าราน้ำมาขัดขวางหนทางสู่แชมป์ของผมอยู่ครับ

“กูไม่เอา”  เสียงคนกล้า  ยกเว้นต่อหน้าเมีย ...ไอ้นุครับ
“กูด้วย”    เสียงไอ้คนกลัวหมาคาบกระดูกหวานๆ ไปแดก  ...ไอ้แชมป์
“ผมก็ไม่ยอมพี่”  เสียงไอ้รุ่นน้องที่ไม่มีสิทธิออกเสียง...ไอ้อ้น  ไอ้โอม

     “เชี่ย  ไอ้ชินมันเล่นบาสขั้นเทพ  กูรับรอง  พวกมึงยังจะมีปัญหาอะไรกันอีกวะ”  ไอ้ผมก็เริ่มฉุนตะหงิดๆ   ตอนนั้นพอเห็นฝีมือฝีตีน (อดีต) น้องรหัสผม  ไอ้พวกนี้ถึงกับอึ้ง  ตาโต  เฮแล้วเฮอีก  ไอ้ผมก็อาศัยความดี (ติดสินบนมันครับ  ให้มันขออะไรก็ได้อย่างหนึ่ง) ชิงตัวมันมาจากชมรมอื่นได้  ป็อบโคตรๆ ครับ ไอ้เด็กนี่   พวกมันเสือกมาทำตัวมีปัญหา  ไม่ยอมรับไอ้ชินกันซะอย่างนั้น

   “เชี่ยเวย์  หน้าตาอย่างมึงมันจะไปเข้าใจอะไร”
   “เออ  กูไม่เข้าใจโว้ยยย  ไอ้นุ  แม่ง  มันเรื่องอะไรกันวะ”

   “พี่เวย์  พี่ว่าไอ้เด็กใหม่เนี่ย  มันหล่อมะ?”  มึงไม่มีตามองรึไงวะ  ไอ้น้องโอม
   “เออ  หล่อ”
   “มากไหมพี่”
   “เออ  ก็มาก  ถามทำไมฟ่ะ”

   “แล้วพี่ว่า  ตอนไอ้ชินมันเล่นบาส  มันเท่โคตรๆ ไหม”
   “เออ  มึงไม่เห็นพวกผู้หญิงมานั่งกรี๊ดมันกันรึไง  ถามทำไมของพวกมึงเนี่ย”

   “ก็นั่นแหละพี่  เหตุผล  ถ้าพี่ยอมให้มันเข้าชมรมนะ   สาวๆ ก็หันไปหามันกันหมดดิ  แล้วพวกผมไม่แห้งเหี่ยวเฉาตายกันหมดรึไง  ใช่ไหมพวกเรา”
   “ใช่”   อย่างพร้อมเพรียง

   “ไอ้พวกประสาท”   ผมสบถแล้วก็ทำการเซ็นต์อนุมัติให้ไอ้ชินเข้าชมรมต่อหน้าต่อตาพวกมันทันที  ท่ามกลางเสียงโหยหวนร้อง ‘ไม่ยอมๆ’  ของไอ้สมาชิกที่กำลังทำหน้าเหมือนจะขาดใจตาย  นี่กูรับพวกมันเข้ามาได้ไงวะ???

   “โหย  พี่นะพี่  จำไว้เลย  ถ้ามันแย่งสาวๆ ผมไปหมดเมื่อไร  พี่กับพี่ไนท์ได้ชดใช้แน่”  ไอ้อ้นว่าพร้อมทั้งชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ  แล้วมันก็สะบัดตูดจากไป  อ้าว?  นี่กูทำอะไรผิด  แล้วไอ้ไนท์มันมาเกี่ยวอะไรด้วยวะ

   “ใช่พี่  เตรียมตัวเตียงหักได้เลย” 

   “เตียงหักอะไรของมึง  ไอ้เชี่ยโอม”  ผมตะโกนไล่หลังมันไป  พร้อมกับรู้สึกถึงความร้อนที่แล่นริ้วๆ ขึ้นมาตามลำคอ

   “ฮ่าๆๆ  เป็นไงล่ะมึง  ลามไปเกลื้อนเลยใช่มะ  ข่าวร้อนข่าวสดของกู”  อ๋อ  เมิงนี่เอง  ไอ้ตัวการ   ไอ้ตัวปล่อยข่าว  ไอ้เพื่อนชั่ว

   “เชี่ยนุ  อย่าอยู่เลยมึง” 


   “เดี๋ยว”  ร่างกายที่กำลังติดสปีดตีนไล่ไอ้ตัวปล่อยข่าวของผมหยุดชะงักลง  เมื่อมือของใครบางคนเอื้อมมารังร่างผมเข้าไปแนบชิด

   “อ่ะ..อะไรวะ”
   “ทำไมต้องมี ‘วะ’    พูดให้มันน่าฟังหน่อยไม่ได้รึไง”   พูดเฉยๆ ไม่พอ  ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้กูอีก

   “ไม่ต้องเลยเมิง  ออกไปห่างๆ กูหน่อย”  ผมบิดตัวออกจากมือมัน  ไม่ใช่อยากจะเล่นตงเล่นตัวอะไรหรอกครับ  ถ้าไม่ใช่ว่าไอ้เชี่ยนุมันไปโพนทะนาอะไรที่ผมยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทันไว้  ผมคงจะไม่นึกระแวงขนาดนี้   ที่ทำไปนี่เพราะเป็นห่วง ‘มัน’ หรอกนะ   ไอ้การที่ใครจะมองผมยังไง  ผมไม่แคร์อยู่แล้ว  แต่กับไอ้ไนท์  ผม..ยังไม่มั่นใจ   ไม่แน่ว่า  ถ้ามันรู้  มันอาจจะเป็นคนถอยห่างจากผมเองก็เป็นได้  แล้วถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ  ผมก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่าจะทนไหว

   “อย่าทำท่าอย่างนี้  กูไม่ชอบ”  มันมองผมอย่างดุดัน  เหอะ  อยากดุกูก็ดุไป  อยากว่ากูก็ว่าไป  ตราบใดที่เมิงยังดุยังว่า  กูก็ยังโล่งใจล่ะว้า

   “เออ  ไม่ทำๆ  ไปๆ  ช่วยซ้อมบาสให้พวกตัวจริงด้วย  เดี๋ยวกูต้องไปจับฉลากเฮงซวยของไอ้ประธานบ้าๆ บอๆ นั่นอีก  อ๋อ  แล้วก็ถ้าไอ้ชินมันมา  ฝากมันด้วยนะ”  ไอ้คนที่ผมฝากมันขมวดคิ้วขัดใจนิดนึง  ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ

   “หึ  ได้  เดี๋ยวกูจะรับน้องใหม่ให้เอง”   เห็นหน้ายิ้มเย็นๆ ของมัน  แล้วก็พาลเป็นห่วงรุ่นน้องขึ้นมาตงิดๆ   ก็ไอ้หน้าอย่างนี้แหละที่หาเรื่องวอนตาย (ให้ชาวบ้าน) เขามาแล้วหลายครั้ง  ล่าสุดก็ตอนที่มันเข้าไปช่วยเด็กอาชีวะที่ถูกเด็กเทคนิครุม (เด็กดีอย่าทำตามนะจ๊ะ)  รุมเขาเสร็จก็ยิ้มอย่างนี้  ไอ้ผมก็ถามว่า  รู้จักเขาเหรอ  ถึงเข้าไปช่วย   ใครจะไปคิด  มันดันบอกว่า  หน้ายังไม่เคยเห็น  ผมก็แอบดีใจนิดนึง  นึกว่ามันเข้าไปช่วยเพราะสงสาร  ที่ไหนได้มันเสือกตอบมาว่า  ไอ้เด็กเทคนิคคนหนึ่ง  เมื่อกี้เหยียบตีนมันแล้วไม่ขอโทษ  พอดีเจอไอ้พวกนี้  เห็นเป็นสถาบันเดียวกัน  เลยฝากสั่งสอนไปนิดๆ หน่อยๆ  (ไอ้นิดๆ หน่อยๆ ของมึงนี่  กูว่าอย่างต่ำๆ ต้องนอนสักเดือนแหละ  ถึงจะพอเดินได้)  - -   กูจะจำไว้  ว่าอย่าไปคาดหวังอะไรจากคนอย่างมึง

   คำถามกร่อนปัญญา : ถ้าคุณเป็นผม  คุณจะทำอย่างไร
1.   ไม่ต้องทำอะไร  อยู่เฉยๆ  ใครอยากพูดอะไรก็พูดไป
2.   ยิ้มรับ  ก็ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ผมต้องการมาตั้งแต่แรก
3.   อย่าเข้าใกล้มันมากเกินไป  ต่อหน้าคนอื่นเราก็เป็นแค่เพื่อนกัน
4.   ขอบใจไอ้นุ ด้วยตีน - -

แปลกไหม  ถ้าผมจะกังวล  ถ้าผมจะระแวง  มันอาจจะดูไม่เป็นลูกผู้ชายนักกับการคิดเล็กคิดน้อยกับไอ้แค่ข่าวลือพวกนี้   แต่สำหรับผม  ผมคงต้องยอมรับว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะยอมเชื่อในความสัมพันธ์ที่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร  ความกังวลของผมมันมีเหตุผล  และเหตุผลนั้นก็คือ  ตัวมันนั่นแหละ   ไอ้ไนท์...ภายนอกมันอาจจะดูเป็นคนเข้มแข็ง  เฮฮา และสารพัดจะกวนตีนชาวบ้านเขา  แต่จุดเปราะบางเพียงจุดเดียวของมัน  ทำให้ผมไม่กล้าจะก้าวข้ามเส้นๆ นี้ไป  ผมกลัวว่า ถ้าเราเป็นมากกว่าเพื่อนกันจริงๆ  ไอ้ไนท์มันอาจจะต้องเจ็บปวดอีกครั้งเพราะผม  ถึงแม้มันจะไม่พูดออกมาก็ตาม   ถ้าเพียงแต่พ่อของมันจะไม่.....

“ระวัง!!” 
“โอ๊ยย”  รู้ตัวอีกทีผมก็นอนล้มอยู่บนลำตัวของใครบางคนโดยมีอ้อมแขนนั้นกอดรัดไว้แน่น
“อย่าเหม่อตอนที่กำลังข้ามถนนสิ”  เสียงนั้นฟังดูกราดเกรี้ยว  แต่ทว่ากลับแฝงความอบอุ่นและเป็นห่วงจนคนผ่านประสบการเฉียดตายอย่างผมไม่กล้าขยับตัว
“พี่นัท” ผมครางเสียงอ่อย

“เฮ้อ  อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิ  พี่ไม่เจอเราตั้งหลายวัน  อุตส่าห์ได้เจอทั้งที  ก็เห็นเราเกือบถูกรถชนเนี่ยนะ”  ผมยิ้มน้อยๆ  ขณะที่คนด้านล่างพยุงให้ลุกขึ้น  แล้วก้มดูร่างกายผมเป็นการใหญ่  ทั้งที่ตัวเองน่าจะเจ็บกว่าแท้ๆ

“ผมไม่ได้เป็นอะไรน่า  หัวแข็งกว่าถนนนี่เยอะ”   
“ไม่ต้องมายิ้มเลย  ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว  ถ้าพี่มาไม่ทัน...”  น้ำเสียงนั้นดูหวั่นวิตก  - -  จะเครียดอะไรกันนักหนาครับพี่  ก็ถ้าพี่มาไม่ทัน  ผมก็จะได้นอนเหล่นางพยาบาลไงครับ ^^  เอาเป็นว่าความคิดนี่อย่าพูดออกไปจะดีกว่า

“อูย”
“เป็นอะไรพี่  ขอผมดูหน่อย”  ผมจับแขนขวาของคนที่เผลอซี้ดปากแสดงความเจ็บปวดขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ   มันเต็มไปด้วยแผลถลอกลึกอยู่หลายแห่ง  โดยเฉพาะบริเวณข้อมือดูจะหนักกว่าเพื่อน  เป็นหลุมลึกอย่างกับอุกกาบาตชนโลก - - (มันใช่เวลามาล้อเล่นไหมเนี่ย)
“ไม่เป็นไรครับ  คันๆ ^^”
“คันๆ  บ้านพี่ดิ  อยากให้ผมช่วยเกาไหม”
“ฮ่าๆ  ไม่เป็นไร”
“เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิครับ  มาช่วยผมแล้วเจ็บอย่างนี้  ทีหลังปล่อยให้รถชนผมไปเลยดีกว่า” 
“พี่ทำไม่ได้  นายก็รู้อยู่”  ดวงตาคู่นั้นฉายแววมั่นคงอย่างที่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  เจ้าตัวก็คงไม่พ้นโดดเข้ามาช่วยผมอยู่ดี  เอาล่ะครับ  อย่าเพิ่งมาสร้างโลกส่วนตัวกันตอนนี้  ที่สำคัญคือพาไอ้คนอวดเก่งตรงหน้านี่ไปหาหมอซะก่อน

“ไปพี่  ไปโรงพยาบาลกัน”  ว่าแล้วผมก็ลากแขนคนที่กำลังยืนอมยิ้ม (มันยิ้มได้อย่างนี้ตลอด) ไปที่รถอย่างรวดเร็ว  จนลืมไปว่า

“เฮ้ย!  ผมไม่ได้เอารถมาอ่ะ”  อายชิบหายเลยกู  หน้าแตกเว้ยๆ  ก็ทุกวันนี้ผมมาพร้อมไอ้ไนท์อ่ะ  จะไปมีรถพร้อมใช้งานได้ไงล่ะครับ
“ฮ่าๆ  แล้วลากพี่เดินมาซะไกล”  ยังมาขำอีกนะเฟ้ย  เดี๋ยวปล่อยให้เดินไปเองเลยดีไหมฟ่ะ - -  ชักเคือง
“- -  เดี๋ยวผมโทรเรียกไอ้ไนท์ก่อน  พี่รอแป๊บ”
“ไม่ต้อง!  ไปรถพี่นี่ล่ะ  เดี๋ยวพี่ขับเอง”  แม่ง  ปฏิเสธทันควันเชียวนะ  ไอ้เราก็อุตส่าห์จะใช้โอกาสนี้เชื่อมความสัมพันธ์ซะหน่อย  เป็นคนกลางมันอึดอัดเฟ้ย  ไม่เข้าทางเราเลย
“พี่จะขับยังไง  แผลเต็มมือไปหมดอย่างนี้  แต่จะให้ผมขับปอร์เช่พี่  ผมขอบายดีกว่า” ถ้าเกิดผิดพลาดทางเทคนิด  ผมคงต้องตัดไต  ตัดม้ามมาใช้พี่แล้วล่ะ 

“สบายใจได้  คันนี้เวย์อาจจะอยากขับ”


จริงของพี่แกครับ  ทันทีที่เห็นรถที่แกพูดถึง  ผมก็ออกอาการกระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที  ฮาเล่สีดำมันเงาจอดนิ่งล้อแสงแดดจนเป็นประกาย  โว้ยย   แสบตาเว้ย  มันดึงดูดผม  ให้ขยับเข้าไปใกล้  แล้วลูบๆ คลำๆ มันอย่างลืมตัว  งือ  หลงใหลๆ  ฮ่าๆ  ไอ้ไนท์มันบอกผมว่า คนอย่างผมแค่ได้เห็นรถสวยๆหน่อย  ไอ้ที่เคยโกรธ อะไรที่กำลังจะพูด  ก็มีอันลืมไปหมด  ฮ่าๆ  ช่วยไม่ได้ครับ  ไอ้เรามันคนบ้ารถซะด้วย   ผมว่ามันคล้ายๆ กันนะ  เวลาผู้ชายเจ้าชู้เห็นผู้หญิงสวย  อยากมอง  อยากสัมผัส  ผมเวลาเห็นรถสวยๆ ก็ออกอาการเดียวกันนั่นแหละ

“เห็นรถสวย  ลืมคนป่วยเลยนะครับ”  คนแขนเดี้ยงเอ่ยขำๆ แล้วโยนกุญแจให้ผมที่รับได้อย่างสวยงาม

“ฮ่าๆ เชิญคร้าบ  คนป่วย  ด่วนพิเศษสู่โรง’บาลพร้อมแล้วครับ”  ประโยคนี้มันดูเป็นลางทะแม่งๆ รึเปล่าครับเนี่ย  ฮ่าๆ  เอาเป็นว่าทันทีที่คนป่วยขึ้นมาซ้อนพร้อมทั้งใช้มือข้างที่ไม่เจ็บกอดเอวผมไว้  ผมก็กลายเป็นสารถีจำเป็นไปโดยปริยาย

เอ??  รู้สึกว่าผมจะลืมทำอะไรไปสักอย่างรึเปล่าครับเนี่ย  (ลืมไปจับฉลากไงโว้ยยย)

หลังจากที่เราออกจากโรงพยาบาลโดยที่ไอ้คนที่ปากว่าไม่เป็นไรๆ มีผ้าสีขาวผืนใหญ่พันทั่วตลอดทั้งแขนขวาเดินทำหน้ายุ่งๆ ตามหลังผมมา  ไอ้เราก็นึกว่าเจ็บแผล  ที่ไหนได้ถูกนางพยาบาลลวนลาม  ให้ตายเหอะพี่  เดี๋ยวตอนเป็นหมอจะโดนมากกว่านี้อีกไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า

“เลิกทำหน้ายุ่งซะทีเหอะน่า  แค่โดนจับนิดๆหน่อยๆ ไม่สึกหรอไปเท่าไรหรอกครับ”
“ไม่โดนกับตัว  ไม่เข้าใจหรอกน่า”  แกดูจะพูดกับผมแบบสนิทสนมมากขึ้น  ไอ้คำลงท้ายแบบสุภาพๆนั่นก็มีให้เห็นน้อยลงทุกทีแล้ว  เรื่องน่ายินดีจริงๆ
“โหยย  ก็ออกจะน่าลอง”  ผมไม่เกี่ยงนะ  ถ้าจะมีสาวๆ มาหาเศษหาเลยกับร่างกายของผมมั่ง  แบบว่า ความสุขเล็กๆ ไงครับ
“กับผู้หญิงคราวแม่เนี่ยนะครับ”
“อ้าว  งั้นเหรอ  ฮ่าๆๆ  ผมขอถอนคำพูดแล้วกัน”
“ใช่ไหมล่ะ   อีกอย่างนะ  ตอนนี้มีคนบางคนทำให้พี่อยากเลิกมองผู้หญิงซะแล้ว”
 กึก! ผมชะงักเล็กน้อยกับคำพูดกำกวมและสายตาระยับของแก  ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน  จะว่าไงดีล่ะ  มันก็ไม่ใช่ไม่รู้นะ  แต่ว่าผมอยากแกล้งทำเป็นไม่รู้ตลอดไปจัง  ถ้าทำได้น่ะนะ  แต่ถ้าวันไหนที่แกพูกับผมตรงๆ  ผมก็จะไม่เลี่ยงอีก  ถึงวันนั้นถึงแม้อาจจะต้องเสียพี่ชายดีๆ ไปอีกคนหนึ่ง  แต่ผมก็ไม่มีทางทรยศหัวใจตัวเองได้   ฮ่าๆ  หมู่นี้ไอ้เวย์มันน้ำเน่าตลอดเวลาเลย  ว่ามะ?

“เวย์”  เสียงนั้นดูหวานชอบกล
“ครับ”  ถ้าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้นะพี่  ขอเวลาผมตั้งตัวก่อน
“ค..คือว่า”  คนตรงหน้ายื่นมือข้างที่ไม่เจ็บมาสัมผัสแก้มผมอย่างแผ่วเบา  โอ๊ยย  เจ้าป่าเจ้าเขา  หัวใจจะหลุดจากขั้วแล้วขอรับ
“ฮ..ฮะ”
“พ่ะ..พี่  เอ่อ”  แก้มขาวๆ นั้นเริ่มแดงระเรื่อ  ไม่ต่างจากแก้มของผม   เอาไงดีวะกู  จะพูดยังไงแกถึงจะไม่เสียใจวะ  แม่งง  อยั่น้นมันจะไปทำได้ยังไงเล่า  เอาเป็นว่า  เสียใจน้อยหน่อยก็ได้วะ  หรือว่า...แม่ง  เอาวะ  ไหนๆก็จะจเบแล้ว  ทีเดียวหนักๆ แล้วจบเลยดีกว่านะพี่

“พี่เจ็บแผล  ไปกินไอติมกันเหอะ”
.
.
.
คนเจ็บแผลกลั้นใจพูดเต็มที่  แก้มที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่  ไอ้หมอบ้า! กะไอ้แค่จะกินไอติมจะทำหน้าตื่นเต้มแถมอายขนาดนั้นทำไมล่ะฟ่ะ  แม่งเอ๊ย  ไอ้หมอปัญญาอ่อน  ไอ้  ไอ้  โว้ยยยย   สงสัยอยู่ไหมครับว่าหลังจากที่คนหมอปอยอออมันลงทุนสร้างโลกหวานแหววกับผมแล้วทำลายไปต่อหน้าต่อตา  ตอนนี้ผมกำลังทำหน้ายังไง??  จะทำหน้ายังไงได้ล่ะครับ  นอกจาก...ทำหน้าเมื่อยอยู่เนี่ย  แม่ง  ทำกันได้   (พี่หมอเขาไม่ได้ทำอะไรนะ  แกคิดไปเองไม่ใช่รึไงยะ -*-)

“ทำหน้าอย่างนี้ไม่อยากไปใช่มะ  งั้นพี่ไปส่งเรากลับบ้านก็แล้วกัน”  น้าน  กลายเป็นว่า กูผิดอีก  ฮ่วย    ผมส่ายหน้าปลงๆ  นี่ก็อีกคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้  เล่นซะผมอยากจะขุดหลุมใหญ่ฝังตัวเองซะเลย  หน้าแตกเป็นรอยที่เท่าไรของัวนแล้วฟ่ะกู

“ครับ  ก็ดี  เพราะยังไงผมก็ไม่มีรถอยู่แล้ว”  ว่าแล้วผมก็เดินนำแกไปที่รถ  ก่อนจะหันกลับมาเห็นใบหน้าเศร้าๆ เหงาๆ เหมือนน้องหมาของคนที่เดินหมดแรงตามหลังมา  แล้วพูดประโยคที่ค้างไว้ของตัวเองให้จบ

“หลังจากที่พี่เลี้ยงไอติมผมแล้ว”  น้องหมาที่กำลังหูตก  เงยหน้าขึ้นมาพร้อมด้วยรอมยิ้มสดใส  แล้วก้าวพรวดๆมากอดคอผมทันที
“ฮ่าๆ  อยากกินฟรีก็ไม่บอก  เก๊กอยู่ได้คนเรา”  ดูมันพูดครับ - -  โว๊ยยย  ทำไมเดี๋ยวนี้คนที่จับไต๋ผมได้มันมีมากขึ้นจนน่ากลัวอย่างนี้วะ  ชิส์  ช่างแม่งแล้ว  ถึงยังไงคนชอบของฟรีรองจากรถสวยๆ อย่างผมก็ไม่หน้าบางพอจะปฎิเสธใครอยู่แล้ว ^^


“กาแฟมอคค่ากับเค้กรสส้มสองที่ครับ”  เอ้า!  ไอ้สองอย่างที่พี่สั่งมาน่ะ  อันไหนมันเรียกว่าไอศครีมวะ
“ไม่กินไอติม??”
“เปลี่ยนใจแล้ว  พี่อยากระลึกความหลัง” 
“หืม?”
“ก็ตอนเจอกันครั้งแรก  พี่เห็นนายนั่งกินมอคค่ากับเค้ารสส้มอยู่นี่  ชอบกินเหรอ”  โห  ความจำ  สมองทำด้วยอะไรครับพี่  ขนาดผมเมื่อคืนใส่อะไรนอน  ยังจำไม่ได้เลย  (มึงไม่ได้ใส่  ไอ้เวย์  กูจำได้  /ไนท์)

“โห พี่  จำได้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“^^  แล้วสรุป  ใช่ของชอบรึเปล่า”
“ก็ชอบ  ไอ้ไนท์มันสั่งให้กินจนชิน  จากเฉยๆ ก็เลยกลายเป็นชอบไปตอนไหนไม่รู้”  เอ๊ะ  เวร  ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย  เอาเหอะ  น้ำที่หกไปแล้ว  แก้ไขอะไรไม่ทันซะแล้ว  ผมเห็นแกชะงักไปครู่หนึ่ง  แววตาน่ากลัวที่ผมไม่เคยได้เห็นปรากฎอยู่เสี้ยววินาที

“เค้กช็อกโกแลต”
“หืม?”
“วันนี้เปลี่ยนมากินของที่พี่ชอบสักวันได้รึเปล่า”   
“ถ้าแค่ของล่ะก็  ได้ครับ”  ดูจากสีหน้าแกแล้ว  ผมว่าแกเข้าใจนะว่าผมหมายความว่ายังไง  ของน่ะ  มันพอจะเปลี่ยนกันได้  แต่ความรู้สึก  มันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ หรอก  โดยเฉพาะความรู้สึกที่ผมสั่งสมมานานขนาดนี้

“นี่นายจะไม่ให้โอกาสพี่บ้างเลยรึไง”  เสียงพึมพำเบาๆนั้น  เบาเพียงพอที่ผมจะทำเป็นไม่ได้ยิน  แล้วหันไปสั่งเค้กช็อกโกแลตอีกสองที่

อย่าเพิ่งไปรักใคร  อย่าเพิ่งแอบไปชอบใคร  อย่าเพิ่งมองใครนอกจากฉัน  ก็ฉันรับประกัน  อยู่ในช่วงปรับปรุง.....

“ฮัลโหล”  สังเกตไหมครับว่าทำไมผมรับโทรศัพท์ดี  โดยไม่มีการกวนตีนแต่อย่างใด
“มึงอยู่ไหน”
“ข้างนอก”
“ที่ไหน  เดี๋ยวกูไปรับ  จะได้ไปเลี้ยงไอ้ชินมันด้วย”  เฮ้ย  อะไรวะ  กูออกมาแป๊บเดียว  จะมีเลี้ยงรับน้องกันซะงั้น  พลาดเรื่องอะไรรึเปล่าวะเนี่ย
“ไม่ต้องๆ  เจอกันที่ร้านเลยดีกว่า”
“มึงจะมายังไง  ก็มึงไม่มีรถ”
“ตอนนี้กูมีแล้ว”
“ไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับกู  อยู่กับใคร  ที่ไหน”  ผมถอนหายใจ  ก่อนจะมองหน้าคนที่มองผมอยู่เช่นกัน

“อยู่ที่ร้าน....  กับพี่นัท”  ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ   อย่าเงียบเฟ้ย  กูใจไม่ดี
“ส่งโทรศัพท์ให้มัน”
“เฮ้ย  อะไรของมึง  ไนท์  กูพาพี่เขามาโรงพยาบาลเฉยๆ”
“เถอะน่า  เดี๋ยวกูคุยเอง”  ผมลังเลเล็กน้อย  แต่ก็ยอมส่งโทรศัพท์ให้อีกคนแต่โดยดี  แกดูแปลกใจ  แต่ทีนทีที่ได้ยินเสียงคนในโทรศัพท์  คิ้มเข้มก็ขวมดเป็นปมเข้าหากันจนผมนึกห่วง

“เดี๋ยวพี่มานะ”  พูดแค่นั้นแล้วก้หันหลังเดินออกจากร้านไปพร้อมโทรศัพท์ของผม  ไอ้ผมก็นั่งมองผ่านกระจก  เห็นพี่นัทยืนตัวตรง  ในมือถือไอ้เครื่องสื่อสารขนาดจิ๋ว  ปากก็โต้ตอบบทสนทนากับอีกคนที่ปลายสาย  ดูท่าเค้กสี่ชิ้น  กาแฟอีกสองถ้วยมื้อนี้คงจะเป็นหมันซะแล้ว  แต่..จะยังไงก็ตาม  อย่าชิ่งแล้วทิ้งหนี้ไว้ให้ผมเคลียร์ก็แล้วกัน

สิบนาทีโดยประมาณ  ร่างสูงของคนที่ผมมองอยู่ตลอดเวลา (ระหว่างทานเค้ก  เดี๋ยวเสียของครับ  ไม่คุ้ม  เพื่อแกชิ่งไม่จ่ายจริงๆ - -)  ก็กลับเข้ามาพร้อมทั้งยื่นมือถือคืนให้

“ไปกันเถอะ  เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพี่  เพื่อนๆ เรารออยู่ที่ร้านแล้ว”  อ้าวเวร  นี่มันหมายความยังไงล่ะครับพี่



---------------------


TBC>>>>   ขอบคุณทุกรีพลายจ้า  (ประโยคน้ำเน่า  แต่น่ารักชิมิ)

อิอิ  มาต่อแล้วนะจ๊ะ

[Catrina]

  ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

พี่นัทกับไนท์คุยอะไรกันน้า แต่คาดว่าเวย์จะหนักใจก็งานเนี้ย
ตาหมอรุกแบบเนียนๆเลยแฮะ
ระวังเตียงหักกันเน้อ   

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

แวํบ ๆๆ


รีบมาอ่าน เลยๆๆๆ   

[melon_jung]

เอ่อ...พี่หมอค่ะ...กินไอติมเนี่ยจะทำให้หายเจ็บแผลหรอค่ะ...อิอิ
แต่อยากรู้จริงๆว่าพี่หมอคุยอะไรกะไนท์เนี่ย....

[ДηοηγМ]

ไม่อาวววววววววว

ไม่เอาคำขอบคุณ

 



เอาเปนมาต่ออีกยาวๆ บ่อยๆ ได้ป่ะ ตัวเองงงง

 

[Donpopper]

งง

พี่นัทออกไปคุยอะไรกะนัทอ่ะเนี่ย

ชักสงสัย

หึหึ

[poii]

ฮิ้วๆๆๆ  เจ้าไนท์เอ๊ย  อย่าปล่อยให้เวย์รอนานนักนะ

เดี๋ยวหมา(หมอ) ค.ป.ด. นะเฟ้ย

[mist]

เจ้าไนท์มันไปตกลงยังไงกะพี่นัทหว่า

[maxtorpis]

งานเข้า

[nunda]

คุยไรกันหว่า อยากรู้ อยากรู้!!!
หวังว่าคงไม่มีเลือดตกยางออกน๊า...

[@BUA@]

หวังว่าคงไม่เป็นเรื่องนะ
 

[van]

เจ้าไนท์จะได้พิสูจน์ใจตัวเอง  หาคำตอบให้หัวใจได้เร็ว ๆ หล่ะทีนี้
สงสารน้องเวย์อดทนมาตั้งสามปีแล้ว  ..... ขอบคุณคนเขียนค่ะ
ส่งกำลังใจให้นะคะ