รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน  (อ่าน 241486 ครั้ง)

namtaan

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #30 เมื่อ23-03-2009 03:15:18 »

เปิดเผยข้อข้องใจให้โอห์มกระจ่างแล้ว
พี่โน้ตอาจโดนบังคับให้แต่งงาน แต่เพราะรักโอห์มมาก ชื่อจริง ชื่อเล่นของลูกก้อเลยเป็นอย่างนี้
ลุ้นจริงๆ ว่าโอ๊ตจะเข้ามามีบทบาทยังไง
จะแค่บังเอิญหรือเปล่าที่โอ๊ตก้าวเข้ามาในชีวิตของโอห์ม
รออ่านต่อนะคะ สำนวนภาษาอ่านสบาย ชวนติดตามมากค่ะ

Kirimanjaro

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #31 เมื่อ23-03-2009 03:32:26 »

เศร้าได้อีก

กระแทกใจมากครับ

รออ่านตอนต่อไปนะพี่

ออฟไลน์ artday

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #32 เมื่อ23-03-2009 05:39:56 »

 :monkeysad:

RAJCHABUT

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #33 เมื่อ23-03-2009 13:33:25 »



ตอนที่ ๒

   ผมพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ  เพราะเริ่มอึดอัดและหายใจไม่ออก  แต่ดูเหมือนว่าผิวน้ำจะอยู่สูงเหลือเกิน  สองมือพยายามป่ายไปมา  เพื่อที่จะเอาตัวเองให้รอดจากพันธนาการจากสายน้ำ  ดูเหมือนว่าสมองของผมจะสั่งการได้น้อยลง  เรี่ยวแรงค่อย ๆ  หายไปอย่างรวดเร็ว  แต่ก่อนที่สติผมจะหายไป ผมรู้สึกถึงอ้อมแขนที่โอบมาจากไหล่ขวา  ก่อนที่จะพาร่างของผมโผล่พ้นผิวน้ำ

   “ไอ้โน้ต  ระวังนะมึง  ตรงนั้นกอบัวเยอะ”  เสียงคนจากบนฝั่งตะโกนมา

   “ตัวเล็ก  อย่าเป็นไรนะตัวเล็ก”  เสียงที่อยู่ข้าง ๆ  หู  หากผมไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้อีกแล้ว  ได้ยินเพียงแค่เสียงที่ตะโกนแข่งกับการพาร่างสองร่างไปสู่ฝั่งเท่านั้น

   ครู่เดียวเท่านั้น  ผมรู้สึกว่าร่างผมนอนอยู่บนฝั่ง  หูผมได้ยิน  แต่ทำไมตาผมลืมไม่ขึ้น  เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัวยังไม่มีเลย

   “ตัวเล็ก  ตื่น   ตัวเล็ก”  พี่โน้ตเอามือตบที่ใบหน้าผมเบา ๆ

   “ไอ้เม  ทำไงว่ะ”  เสียงพี่โน้ตกังวล

   “ไอ้ห่าโน้ต  มึงนะลูกเสือพี่เลี้ยงนะโว้ย ปฐมพยาบาลคนตกน้ำเขาทำกันยังไง  มึงลืมแล้วหรือ  ไอ้ห่านี่”  เสียงพี่เมด่ากลับมา

   “เออ  ตกใจจนลืมเลยว่ะ”

   พี่โน้ตจับผมคว่ำตัว  ก่อนสอดมือไปที่ท้อง  แล้วยกขึ้นเขย่า  ผมรู้สึกได้ถึงน้ำที่กลืนกินเข้าไป  ผมไม่รู้ว่าผมกินน้ำเข้าไปมากขนาดไหน  รู้เพียงแต่ว่าทุก ๆ  ครั้งที่พี่โน้ตเขย่าจนมีน้ำจากร่างกายออกมาเสมอ

   “ตัวเล็กนิดเดียวตัวหนักโครตเลยว่ะ”

   ปากบ่น  แต่พี่โน้ตยังทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป  สำหนรับผม  การที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้มันนาน  นานเหลือเกิน 

   “แม่งเอ้ยกว่าจะหมด  ตัวเล็ก  ตื่นดิตัวเล็ก  ตื่นมาทะเลาะกับพี่ดิ๊”  พี่โน้ตเขย่าร่างผม 

   ผมได้ยินเสียงพี่โน้ต  ได้ยินทุก ๆ  อย่าง  แต่ทำไม  ผมไม่สามารถที่จะลืมตามาได้  ผมไม่สามารถที่จะกระดิกตัวได้เลย  มันเกิดอะไรขึ้นกับผม

   “ไอ้เม  ไมไม่ตื่นว่ะ”

   “ฝายปอดสิมึง”

   “ทำไงว่ะ”

   “อ่ะ  ไอ้ห่านี่  เม้าท์ทูเมาท์ไง”  เสียงพี่เมบอกมา

   “เฮ้ย !”

   “จะมาตกใจทำห่าไร  เร็ว ๆ  เลยมึงเดี๋ยวน้องมันตายมาทำไงว่ะ  ตอนนี้มีแต่มึงเท่านั้นแหละที่จะแบ่งลมหายใจให้ไอ้โอห์มมันได้”

   “ไมต้องกูว่ะ”

   “ก็มึงท้ามันไปเก็บฝักบัว”

   “กูไม่ได้ท้า”

   “ห่านี่  มึงบอกเอง  แม่งตุ๊ดว่ะ  แค่ฝักบัวตรงนั้นไม่มีปัญญาไปเก็บ  ไอ้ห่าโน้ต  ลูกผู้ชายนะมึง  ใครด่าตุ๊ด  มันหยามโว้ย”

   “แต่”

   “อย่าเสือกเถียง  เร็วดิมึง  เดี๋ยวมันตาย”

   หูผมได้ยิน  ได้ยินชัดทุก ๆ  อย่าง  หูผมไม่ได้ฝาด  ผมอยากลืมตา  แต่ทำไมมันลืมตาไม่ได้  ผมเป็นอะไรไปหว่า  ใครก็ได้ช่วยผมที  ช่วยให้ผมตื่นมาจากฝันร้ายนี้ทีได้ไหม

   ผมรู้สึกอุ่น  เมื่อมีเนื้อบางอย่างมาประทับที่ริมฝีปากของผมอย่างช้า ๆ  เป็นสัมผัสที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน   ผมรับรู้ถึงลมที่ถ่ายเทมาจากอีกฝ่าย  ทุกอย่างเหมือนล่องลอย  ผมรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟอ่อน ๆ  ไหลมาสู่หัวใจของผม  มันกระตุ้นให้ผมมีเรี่ยวแรง

   ริมฝีปากนั้นถอนไปจากริมฝีปากผม . . .

   “อีกทีดิมึง  เร็ว ๆ  เข้าเด่ะ”  เสียงพี่เมเร่ง

   พี่โน้ตค่อย ๆ  ทำตามอีกครั้ง  คราวนี้ผมสำลัก  ผมลืมตา  มองเห็นหน้าพี่โน้ตอยู่แนบชิดสนิทกันกับผม   ผมรวบรวมกำลังที่มีอยู่ผลักจนพี่โน้ตหงายหลัง

   “ไอ้พี่โน้ต  มึงจูบกู”  ผมตะโกนก่อนปล่อยหมัดเข้าเต็มเบ้าตาของพี่โน้ต

   “โอ้ย”  เสียงพี่โน้ตร้อง  ก่อนเอามือกุมที่เบ้าตา

   “โอห์ม เป็นไงมั่งลูก”   เสียงแม่วิ่งมาจากทางบ้านพัก

   “แม่”  ผมโผเข้ากอดแม่เอาไว้

   “แม่  ไอ้พี่โน้ตมันจูบปากโอห์ม  มันจูบโอห์ม”  ผมฟ้องแม่  กอดแม่เอาไว้แน่น  ผมกลัว  กลัวอย่างที่สุด  ผมผ่านช่วงเวลาที่อึดอัด  ไม่สามารถหายใจได้ 

   หรือ . . .

   . . . ผ่านความเป็นความตายมาได้

   “แม่ง  ทำบุญได้บาป  รู้งี้ปล่อยให้เป็นผีพรายเฝ้ากอบัวเสียก็ดี  ชุดเปียกแถมโดนต่อยอีก  ทำดีไม่ได้ดีแบบนี้  ไม่ต้องมาตามตูดเจ็ดวันเลยนะมึง”  พี่โน้ตด่าผม

   “โอห์มต่อยพี่เขาทำไม  พี่เขาช่วยเราเอาไว้นะ”

   “มันจูบปากโอห์ม”

   “ก็ต้องฝายปอด ไม่เคยเรียนวิชาลูกเสือหรือไง  โง่ชิบเรียนที่ไหนนี่”

   “ก็เรียนที่เดียวกับมึงไงไอ้พี่โน้ต  ตั้งแต่อนุบาลยัน ม.๑  ก็ตามมึงเรียนตลอด”  ผมเถียงขาดใจ

   “เรียนแล้วทำไมไม่รู้ว่าคนตกน้ำเขาช่วยกันยังไง”

   “แล้วมาจูบปากโอห์มทำไม”

   “นึกว่าอยากจูบตายอ่ะ  ปากเหม็น  แถมปากหมาอีก  ทีกับไอ้เม  พี่เม  พี่เม  ทีกะเรา  ไอ้พี่โน้ต ไอ้พี่  ๆ ๆ ๆ  เรียกไอ้อยู่ได้  อ่อนกว่าเราตั้งหลายปี” 

   “ก็พี่เมไม่เคยแกล้ง”

   “พอเลยเราโอห์ม . . .”  แม่รีบห้ามทัพ  ก่อนที่ศึกครั้งนี้จะยืดเยื้ออีกต่อไป

   “โน้ต  อาขอบใจนะลูก  สองครั้งแล้วนะโน้ต  สองครั้งแล้วที่โน้ตช่วยน้องมาจากน้ำ”  แม่ดึงพี่โน้ตมากอดเอาไว้

   สองครั้ง . . .

   . . .  ครั้งแรก

   ตอนไหน  ทำไมผมจำไม่ได้

   “โอห์ม  ขอโทษพี่โน้ตก่อน”  เสียงแม่สั่ง

   ผมมองหน้า  ไอ้พี่โน้ตมันกวนตีน  มันอยู่ในออมกอดแม่ผม  มันทำหน้ากวนตีนใส่ผมอีก  ผมน่ะอากตะบันหน้ามันอีกรอบ

   “โอห์ม”  เสียงแม่หนักขึ้น

   “ขอบใจ”  ผมกระแทกเสียง

   “ไปโน้ต  เดี๋ยวอาหายาทาให้  เต็มตาเลย  พรุ่งนี้คงเขียวแน่ ๆ”  แม่น่ะห่วงพี่โน้ตกว่าผมอีก  แกจับใบหน้าพี่โน้ตพลิกไปมา

   ผมจำไม่ได้ว่าผมรู้จักกับพี่โน้ตตั้งเมื่อไหร่ . . .

   . . . แต่เท่าที่ผมจำความได้  ผมก็เห็นไอ้พี่โน้ต  มันจะเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตของผมเสมอ  มันน่ะกวนตีนเป็นที่สุด  ชอบแกล้งผม  แถมไม่ชอบเรียกชื่อผม

   . . . ไอ้ตัวเล็ก



   บ้านของผมกับมันติดกัน  เป็นบ้านไม้สองชั้น บ้านพักข้าราชการ  ที่หันหน้าไปทางเขาคอหงส์  ก่อนมาถึงบ้านพักจะมีอ่างน้ำขนาดใหญ่  มีกอบัวเยอะ  และมีศาลาไม้เก่า ๆ  หลังคาสังกะสี  ผมจำได้  พี่โน้ตมันตัวบาป

    บาปยังไงเหรอครับ . . .

   มันชอบตกปลาที่อ่างเก็บน้ำ  มันชอบขึ้นไปเที่ยวบนเขาคอหงส์ แล้วจะยิงนกด้วยหนังสติ๊ก  แถมมันทำบาปขึ้นเสียด้วย  เวลาที่มันเล็งหนังสติ๊กไปที่ไหน  สัตว์ที่มันเล็งมักจะชะตาถึงฆาตเสมอ  ผมไม่ชอบเลย  ไม่ชอบฆ่าสัตว์  สงสารมัน 

   แต่ . . .

   ผมก็ชอบตามพี่เมกับไอ้พี่โน้ตไปบนเขาเสมอ  ไปตะโกนไล่ฝูงนกยามที่พี่โน้ตง้างหนังสติ๊กจะยิงนกพวกนั้น

   “เฮ้ย !”  พี่โน้ตร้อง  ก่อนเอาอะไรบางอย่างซุกเอาไว้ใต้หมอน

   “เข้ามาหัดเคาะประตูก่อนสิว่ะ  ไม่มีมารยาทหรือไง  นึกจะเปิดเข้ามาก็เปิดเข้ามา  ไม่มีคุณสมบัติผู้ดีเลย”  เสียงมันบ่นดาอีกตามเคย

   “ทีไอ้พี่โน้ต  ไปห้องโอห์มก็ไม่เคยเคาะเหมือนกันแหละน่า”  ผมเถียงมันขาดใจ

   “เราแก่กว่าไง  ไอ้ตัวเล็ก”

   “แก่กว่าแล้วไง”

   “ก็แกเป็นน้องเราสามารถที่จะเปิดไปดูได้ แกทำอะไรอยู่”  พี่โน้ตยิ้ม  ตามันเริ่มเขียว  รอบ ๆ เบ้าตา

   “หัวเราะไรว่ะ”  พี่โน้ตเอามืออีกมือมาปิดตาข้างขวาเอาไว้

   “เอายามาให้”  ผมยื่นหลอดยาไปข้างหน้า

   “ไม่ต้อง  ไม่ต้องมาทำดี  บอกแล้วไง ไม่ต้องตามเจ็ดวัน  ออกไปเลยไป  ไม่ต้องเข้ามาอีก บ้านใครบ้านมัน”  มันลุกจากเตียงนอน  ใส่กางเกงบอลตัวเดียว

   “โห  ไข่จ้องว่ะ”  ผมชี้ไปที่เป้าพี่โน้ต

   “ไอ้ตุ๊ด ชอบมองเหรอ”  มันหน้าด้านไม่อายเสียด้วย    “เดี๋ยวโตก็เหมือนกันล่ะว่ะ  ออกไปเลยไป”  แกจับผมหันหลัง

   ยอมก็ไม่ใช่ผมดิ  เร็วเท่าความคิดผมเบี่ยงตัวหลบ  ก่อนที่จะปรี่ไปที่เตียงนอนพี่โน้ตอย่างรวดเร็ว

   “เฮ้ยไอ้นี่”  แกคว้าเอาไว้แต่ช้ากว่าผม

   “ไอ้พี่โน้ต   อุบาทว์ว่ะ  ดูหนังสือโป้อีกแล้ว  จะฟ้องลุงตุ้ย”  ผมคว้าหนังสือใต้หมอนมาโชว์

   “อย่านะไอ้ตัวเล็ก  เอามา”

   “ไม่ให้”  ผมเอาหนังสือซ่อนไว้ด้านหลัง”

   “ไอ้ตัวเล็ก”

   “เสียงดังอีกครั้งเดียว  โอห์มเอาหนังสือเขวี้ยงไปข้างล่างแน่ ๆ . . . นั่นไง ลุงตุ้ยรดน้ำต้นไม้อยู่  คราวนี้ล่ะพี่โน้ต เวลาจะไปโรงเรียนก็อดเอามอเตอร์ไซด์ไป   ต้องนั่งตุ๊ก ๆ  ไปเรียน   แถมโดนตัดค่าขนมอีกวันละสิบบาท  แล้วอย่าหวังว่าคราวนี้โอห์มจะทุบกระปุกให้ยืม”  ผมทำท่าจะทิ้งหนังสือลงไปจากหน้าต่างจริง ๆ

   พี่โน้ตนิ่ง . . .

   ทำไงได้ในเมื่อคราวนี้ผมเป็นต่อเห็น ๆ   

   “นั่งตุ๊ก ๆ  ก็ดี  ไม่ต้องให้ใครซ้อน  แกก็ต้องนั่งตุ๊ก ๆ  เหมือนกันล่ะว๊า”  พี่โน้ตค่อย ๆ  เดินมาใกล้ ๆ

   เออ . . . พี่โน้ตพูดถูก

   ถ้า . . .

   . . . พี่โน้ตโดนยึดรถ  ผมก็ไม่ได้ซ้อนรถไปโรงเรียน แล้วตอนเย็นเวลาผมเรียนพิเศษก็ต้องเดินไปขึ้นรถที่หน้าหอนาฬิกา  ไม่มีคนแวะไปรับที่เรียนพิเศษ

   “ไงล่ะไอ้ตัวเล็ก  เขวี้ยงลงไปดิ  เขวี้ยงเลย  ไม่กลัวอยู่แล้ว”

   พี่โน้ตคงจับความรู้สึกได้  แกท้าให้ผมเขวี้ยงหนังสือลงไปทางหน้าต่าง

   “มานี่เลย”  ผมมัวแต่คิดไม่ทันระวัง  พี่โน้ตรวบตัวผมเอาไว้  ก่อนที่จะจับผมกดลงบนที่นอน  สองมือของพี่โน้ตกดทับข้อมือของผมไว้บนที่นอน

   “เจ็บ  ไอ้พี่โน้ต  โอห์มเจ็บ”

   “เงียบ  ถ้าร้องจะบีให้เจ็บกว่านี้”

   “ปล่อยโอห์มดิ  พี่โน้ต  โอห์มเจ็บ”  ผมรู้ว่าหากผมดื้อดึงจะโดนแกล้งอีก ทางเดียวที่ผมจะทำให้พี่โน้ตไม่แกล้งผมคือการที่ผมพูดดี ๆ  กับพี่โน้ต

   มือพี่โน้ตค่อย ๆ  คลายลงอย่างอ่อนโยน

   “โอ้ย”  เสียงพี่โน้ตร้อง  เมื่อผมถีบพี่โน้ตเสียกระเด็น  จากเตียงไปนอนกองลงกับพื้น

   คนอย่างโอห์มไม่ยอมใครง่าย ๆ หรอก  พี่โน้ตมันชอบแกล้ง  มันชอบเล่นเจ็บ ๆ  โอห์มไม่ยอมโดนแกล้งฝ่ายเดียวแน่ ๆ 

   ผมวิ่งไปที่ประตูห้อง . . .

   ทำไมไอ้พี่โน้ตมันเงียบไป  มันไม่โวยวาย  ไม่ลุกมาวิ่งไล่จับเหมือนเก่า  ผมหยุดที่หน้าประตู  ลังเลใจจะเอายังไงดี  จะวิ่งลงไปข้างล่าง  หรือจะหันหลังไปมองพี่โน้ตดี

   หาก . . .

   ผมหันกลับไป  มันแกล้งผมอีก  ผมลังเลใจ  ถ้ามันแกล้งมันไม่ปล่อยเวลานานไปกว่านี้แน่ ๆ  มันต้องรีบจับผมก่อนที่ผมจะถึงประตูเสียด้วยซ้ำ

   ผมตัดสินใจแล้ว . . .

   ผมหันไปด้านหลัง  ไอ้พี่โน้ตนอนนิ่ง  แววตามันมองผม  สายตาที่มองมายังผม  ผมบอกไม่ถูก  ไม่รู้ความหมาย    คล้ายเสียใจ  หรือตัดพ้อ  ผมมองเลยไปที่พื้นที่พี่โน้ตนอนนิ่ง ๆ 

   โลหิตแดงฉาน . . .

   . . . เลือดไหลออกมาจากหัวพี่โน้ต

   “พี่โน้ตหัวแตก  ลุงตุ้ยครับพี่โน้ตหัวแตก”  ผมตะโกนลั่นบ้านก่อนที่จะปรี่ไปหาพี่โน้ต

   “โอห์มขอโทษ  ขอโทษนะพี่โน้ต”  ผมเอามือไปกดเลือดที่หัวพี่โน้ต

   พี่โน้ตไม่พูด  มีแต่สายตาที่มองผมด้วยความตัดพ้อ  ผมเกลียดสายตาแบบนี้  สายตาแบบที่พี่โน้ตมองผมอยู่ตอนนี้

   “เป็นไรลูก” ลุงตุ้ยมาถึงอย่างรวดเร็วเช่นกัน

   “คือโอห์ม . . .”

   “ผมลื่นหัวโขกประตูครับพ่อ”  พี่โน้ตรีบบอก  ทั้ง ๆ  ที่ผมจะสารภาพบอกลุงตุ้ยว่าผมเป็นคนทำพี่โน้ตหัวแตก

   “โอห์มไปบอกพ่อ  ให้ช่วยขับรถให้ลุงที”

   “ครับ”

   ผมรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว  ผมกลัวพี่โน้ตตาย  เลือดเต็มไปหมด  ผมทำพี่โน้ตเจ็บตัวอีกแล้ว   ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมทำพี่โน้ตต้องเจ็บปวด   ตอนนั้นผมกลัวไปหมด  กลัวว่าจะไม่มีเพื่อนเล่นอีก  กลัวว่าพี่โน้ตจะตายไปจริง ๆ

   ไม่ว่าผมจะทำกับพี่โน้ตมากเพียงใด  พี่โน้ตเคยโกรธผมเลย . . .
   
   




mecon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #34 เมื่อ23-03-2009 14:26:26 »

เล่นกันแรงจัง พี่โน๊ตก็ชอบแหย่ ชอบแซวน้อง
โอห์มก็โต้กลับแบบไม่ยอมคน เฮ้ออ
บ้านอยู่ติดกันแบบนี้สินะ เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ยิ่งกว่าคำว่าผูกพันซะอีก
แล้วแบบนี้ไม่น่าแปลกหรอกว่าทำไมถึงได้ฝังใจนัก เมื่อต้องลาจากห่างหายกันไป
ใครจะลืมกันได้ลงล่ะ เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งคนรัก เฮ้ออ สงสารโอห์ม

ขอบคุณคะคุณราชบุตร  :L2:

ออฟไลน์ IZE

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4601
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #35 เมื่อ23-03-2009 16:54:41 »

ตอนเด็กๆๆนี่ กัดกันอย่างนี่นี่เอง

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #36 เมื่อ23-03-2009 16:57:22 »

:L2:
ชอบๆๆๆ บรรจงคีย์ตัวอักษรออกมาเป็นเรื่องราวได้ลึกซึ้งกินใจ
อยากรู้จังพ่อโน๊ตทำไมต้องจากไป...
ความรักที่จะเกิดขึ้นต่อไปจะพ่อหรือลูก... :serius2:
รอตอนต่อไป...ด้วยใจจดจ่อ...

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #37 เมื่อ23-03-2009 17:05:25 »

^
^จิ้มพี่นารท  :3123: อิอิ

ผูกพันกันมาแต่เด็กๆนี่เอง เฮ้อ ความสุขความทรงจำใครจะลืมง่ายๆล่ะ :sad4:

peemakarn

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #38 เมื่อ23-03-2009 18:57:26 »

โน๊ต โอห์ม รักกันมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอนี่
ผิดหวังจากพ่อ มารักลูกแทนดีกว่า เนอะโอห์มเนอะ
อิอิ

imageriz

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #39 เมื่อ23-03-2009 19:10:36 »

ความผูกพันตั้งแต่เด็ก ๆ
ยิ่งทะเลาะกัน จะยิ่งรักกันรึเปล่า  :impress2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [นิยาย] รักเอย
« ตอบ #39 เมื่อ: 23-03-2009 19:10:36 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ DEMON3132

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +170/-1
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #40 เมื่อ23-03-2009 19:23:16 »

เขียนได้เศร้าซึ้งใจดีค่ะ ไม่ติดตามคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ตัดใจไม่ลงจริง ๆ เพราะอยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นไงต่อไป
 :กอด1: เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ จะรอตอนต่อไป  :pig4: 

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #41 เมื่อ23-03-2009 19:44:18 »

 :impress3:

ผมพร้อมและ..


ที่จะเสียน้ำตากับเรื่องนี้

เฮ้ออออ..

ออฟไลน์ panpan

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 366
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-2
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #42 เมื่อ23-03-2009 20:32:54 »

มีแววจะเศร้า

ขอทำใจก่อน  แต่ยังงัยก็อ่านอยู่ดี

nanao

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #43 เมื่อ23-03-2009 21:02:57 »

คนแต่งสุดยอดเลย  :mc4:


wanwang

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #44 เมื่อ23-03-2009 21:06:41 »

เอาละครับ

เรื่องราวความรักของชาวหาดใหญ่อีกแล้วคับ

ชอบๆ คนบ้านเดียวกัน  สู้ๆ
 :z1:

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #45 เมื่อ24-03-2009 00:09:40 »

ต๊าย ตัวเล็กไปยั่วยวนโน๊ตถึงห้อง.......มีแววตั้งแต่เด็กๆเลยนะคะ นี่ อิอิ

ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร


RAJCHABUT

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #46 เมื่อ24-03-2009 01:06:04 »



ตอนที่ ๒ (ต่อ)


   เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมค่อย ๆ  ปาดน้ำตาทิ้ง  มันคือน้ำตาแห่งความสุขทุก ๆ  ครั้งยามที่ผมนึกถึงวันเวลาเก่า ๆ  ที่ผ่านมา  ผมอาจจะเจ็บปวดกับการลาจาก  กับการห่างหายไปของคนที่ผมรัก

   แต่ . . .

   . . . ความสุขที่ผมมีกับคนที่ผมรักมันมีมากกว่า  ผมเลือกเอาคืนวันดี ๆ  ในห้วงเวลาที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผมเป็นกำลังใจยืนหยัดบนโลกนี้ต่อไป

   อดีต . . .

   . . . สำหรับผม  มีไว้เพื่อเป็นกำลังใจ

   “ขอโอ๊ตนอนด้วยคนนะครับอาโอห์ม”    รอยยิ้มกว้างนั้น  ผมคุ้นเคยอย่างที่สุด 

   ผมมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่หอบเครื่องนอนชุดใหญ่รอที่ประตู  ผมยิ้มให้โอ๊ต  ก่อนส่ายหน้าช้า ๆ  เรื่องลูกตื้อนี่โอ๊ตคงรับมาจากพ่อเต็ม ๆ

   “ถ้าอาปิดประตู  แล้วไล่โอ๊ตไปนอนที่อื่น  โอ๊ตจะว่าอาใจร้ายมั้ย”

   “ไม่มีทางครับ”  เจ้าตัวรีบเผ่นไปหน้าเตียงในทันที

   ผมอดยิ้มไม่ได้อีกครั้ง  ภาพที่ผมเห็นเหมือนสมัยที่ผมอยู่บ้านที่คอหงส์  เวลาที่ผมจะเข้าห้องพี่โน้ตทีไร  ผมจะใช้วิธีเผ่นเข้าไปอย่างรวดเร็วเสมอ

   บางที . . .

   . . . . กรรมที่ผมเคยทำเอาไว้กับบางคน  กำลังสนองผมอยู่

   “นอนบนเตียงก็ได้  ถ้าไม่กลัวอาปล้ำ”

   “ไม่กลัวหรอก  ผมแข็งแรงสู้ไหว”  โอ๊ตทำท่าเบ่งกล้ามโชว์

   ผมมีความสุขนะ  ผมมองโอ๊ตเหมือนมองตัวเองในกระจก  เรื่องราวบางอย่างมันยากที่จะอธิบาย   เพราะเราไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันกำลังเกิดอะไรขึ้นในชีวิตของเรา  การปรากฏตัวของคน ๆ  นึงสร้างความสุขบนหัวใจของผมอย่างประหลาด

   หัวใจที่แห้งเหือด  กลับมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง . . .

   “อาโอห์มจัดห้องเหมือนห้องพ่อเลย”    ไอ้ตัวแสบกวาดสายตามองไปรอบ ๆ  ห้อง  ก่อนเดินไปที่โต๊ะทำงาน

   “อะไรจะคิดถึงพ่อขนาดนั้น  ขนาดแค่วันเดียวนะเนี่ย  แล้วต่อเวลาไปอยู่เยอรมันไม่ร้องไห้คิดถึงพ่อแย่เหรอ”  ผมรีบเบี่ยงความรู้สึก

   ห้องนี้ . . .

   . . . เหมือนกับตอนที่ผมเคยอยู่กับพี่โน้ต

   “จริง ๆ  นี่ครับ  ตู้นี่ก็เหมือนที่บ้าน  พ่อก็มีตู้แบบนี้ในห้องนอน  ตู้ไม้สักทาสีโอ๊ค  อาเห็นลิ้นชักนี่มั้ยครับ . . .”  โอ๊ตหยุดที่หน้าตู้เสื้อผ้า

   “ทำไมเหรอ”  ผมไม่เข้าใจ

   “ของพ่อนะ  ชั้นล่างสุด  พ่อจะเอาไว้เก็บถุงเท้า . . .” 

   ผมรับรู้ได้ในตอนเดี๋ยวนั้น  ชั้นกลาง . . . ละชั้นบนสุด  มันคงจะเก็บของแบบเดียวกับที่ผมเก็บ  ความเป็นระเบียบวินัยผมยอมรับว่าได้มาจากพี่โน้ตเต็ม ๆ

   “ชั้นกลาง . . . พ่อเก็บกางเกงลิง  ส่วนบนสุด พ่อจะเก็บพวกที่โกนหนวด  กรรไกรตัดเล็บอะไรพวกนี้อ่ะครับ” 

   ผมยิ้มอีกรอบ  คราวนี้กว้างกว่าเคย 

   ทำไมเหรอครับ . . . 

   . . . ทุก ๆ  อย่างที่ผมได้ยินเต็มสองหู    คือสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในลิ้นชักที่ห้องนอนผมเองเช่นเดียวกัน

   “โอ๊ตง่วงยัง  อาชักจะง่วงแล้วครับ”

   “นอนก็ได้ครับ”  ไอ้ตัวเล็กของผมปูผ้านวมหน้าเตียง

   “ทำอะไรล่ะโอ๊ต”

   “ก็จะจัดที่นอนน่ะครับ”

   “นอนบนเตียงก็ได้  ข้างล่างพื้นมันแข็งนะ  หรือกลัวอา”  ผมไม่วายแหย่โอ๊ตอีก  ผมสาบานได้ว่าได้คิดแบบชั่วช้ากับเด็กแน่ ๆ

   “กลัว  กลัวมาก  โอ๊ตไม่เกรงใจนะครับ”  ไอ้ตัวแสบกระโดดขึ้นเตียงนอน

   ผมยิ้มมีความสุข  อย่างน้อยที่สุด  วันเวลาที่แห้งหายไปในชีวิต มีความชุ่มชื่นในหัวใจอีกครั้งหนึ่ง  ถึงแม้ว่า  คนที่นอนยิ้มอยู่บนเตียงจะไม่ใช่คนที่ได้หัวใจของผม หากแต่เขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่ผมรักมิใช่หรือ

   “ปิดไฟนอนได้ไหมโอ๊ต”

   “ได้ครับ  เพราะพ่อก็ชอบปิดไฟนอนครับ”

   ผมเอามือกดปิดสวิทช์ไฟ  ก่อนเดินมาที่เตียง  หัวใจมันเต้นแรง  อาจเพราะว่า  ผมไม่ได้นอนร่วมเตียงกับคนอื่นมานานมากแล้ว 

   “อาโอห์มรู้จักกับอามิลล์นานหรือยังครับ”   โอ๊ตเอ่ยขึ้นมาทำลายบรรยากาศความเงียบ 

   “สักหกปีเห็นจะได้ครับ”

   “เป็นแฟนอามิลล์เหรอครับ”

   “เฮ้ย  แก่แดดนะเรา”  ผมพลิกตัวตะแคงไปทางโอ๊ต

   แม้ห้องจะไม่สว่างมากแต่ผมเห็น  คนที่นอนจ้องผมอยู่เหมือนพี่โน้ตไม่ผิดเพี้ยน  เหมือนคืนวันแห่งความสุขจะเดินกลับเขามาหาผมอีกครั้ง

   “เพื่อนก็คือเพื่อนนะโอ๊ต  ความเป็นเพื่อนเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก สำหรับอา”

   “พูดเหมือนพ่อเลย  โอ๊ตนะยุให้พ่อแต่งงานกับอามิลล์  แต่พ่อบอกเหมือนอาโอห์มบอกเปี๊ยบเลย  ทำไมน๊า  ผู้ใหญ่ชอบพูดแบบนี้กันจัง”

   สิ่งที่โอ๊ตบอกมาทำเอาผมคาดเดาไว้ว่ามิลล์ไม่ได้เป็นญาติกับโอ๊ตทางสายเลือด . . .

   “พี่น้องกันแต่งงานกันไม่ได้”  ผมเลี่ยงที่จะถามตรง ๆ

   “ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริง ๆ  สักหน่อย”

   “อ้าว” 

   “อาโอห์มอยากฟังมั้ยล่ะ  เรื่องราวของโอ๊ต”

   ผมยินดีเป็นที่สุด  ทำไมผมจะไม่อยากรู้เรื่องราวของโอ๊ต  เพราะนั่นคือ  คำตอบทั้งหมดที่ผมรอมาสิบแปดปี  ผมอยากรู้ทำไมพี่โน้ตถึงหายไป  แล้วหายไปอยู่แห่งหนตำบลใดมา  พี่โน้ตทำแบบนั้นทำไม

   ปล่อยผมอยู่บนโลกนี้เพียงลำพังได้อย่างไร . . .

   “แล้วแต่คนเล่าจะกรุณา”

   “โห อาโอห์มนี่เจ้าสำนวน  ต่อปากต่อคำเหมือนพ่อโอ๊ตเลย”

   “งั้นเลยเหรอ”

   “อืม  พ่อนะชอบเถียงโอ๊ต”  เจ้าตัวแสบใส่ก่อนทันที

   “อะไร  เขามีแต่ลูกเถียงพ่อ  นี่พ่อเถียงลูก  ใช้คำผิดไปมั้ยนั่น”  ผมหัวเราะเบา ๆ  บางทีตอนที่พี่โน้ต  คอยบ่นเรื่องที่ผมชอบเถียง  ในวันเวลาเก่า ๆ  กำลังตามมาหลอกหลอนพี่โน้ตเขาอีกก็ได้

   “อาโอห์มเชื่อไหม  หากโอ๊ตจะบอกอาโอห์มว่า  โอ๊ตไม่ได้เกิดมาจากความรักของพ่อกับแม่”   น้ำเสียงโอ๊ตสลดนิดนึง  แม้จะมืด  แต่ผมสังเกตเห็นแววตาของโอ๊ตเป็นประกายคล้ายน้ำสะท้อนแสงไฟ

   “ทำไมคิดแบบนั้นล่ะโอ๊ต  พ่อกับแม่รักกันสิ  ไม่งั้นจะเกิดมาเป็นโอ๊ตได้อย่างไรล่ะครับ”  ผมปลอบ

   ความจริงผมน่าจะดีใจที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของลูกชายคนที่ผมรัก

   แต่ . . .

   . . . ทำไมหัวใจผมกลับเหงา เศร้าอย่างประหลาดที่ได้รับรู้  และมันทำให้ผมสงสารโอ๊ตอย่างจับหัวใจ

   “โอ๊ตอาจจะเกิดจากความรักที่แม่รักพ่อมาก    มากจนยอมมีโอ๊ตทั้ง ๆ  ที่แม่เองก็รู้ว่าพ่อไม่เคยมีแม่ในหัวใจเลย”

   ผมหลับตาลงช้า ๆ

   . . . ทำไมชีวิตคนเรามันเลวร้ายได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้

   “โอ้ตเคยเจอแม่มั้ย”  กว่าคำถามนี้จะหลุดมาจากปากผมได้  มันยากเย็นเหลือเกิน

   “ไม่เคยเลยครับ  อามิลล์เล่าให้ฟังว่า  แม่ดีใจที่มีอะไรกับพ่อแค่ครั้งเดียวในชีวิตแล้วแม่ท้องโอ๊ต  พอคลอดโอ๊ตได้เดือนเดียว  แม่ย้ายไปอยู่ที่อเมริกา ไม่เคยติดต่อกลับมาอีกเลย แม่เขาคงรักพ่อมาก และเสียใจที่พ่อไม่รัก  แต่แม่คงลืมไป  ว่าแม่มีโอ๊ต  แม่รักพ่อ รักมากจนเกินไป  มากจนลืมทุก ๆ  อย่าง  แม่รักพ่อมากจนลืมรักโอ๊ต”

   “โอ๊ต”  ผมดึงโอ๊ตเข้ามากอดเอาไว้

   ไม่ใช่ความรู้สึกที่อยากมีอะไรด้วยแน่ ๆ  แต่เป็นความรู้สึกที่มันหดหู่ที่สุดในชีวิต  ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่อ่อนแอ

   “อามิลล์เป็นเพื่อนแม่   แวะไปช่วยพ่อเลี้ยงโอ๊ตตลอด  โอ๊ตเลยยึดเอาอามิลล์ไว้เป็นแม่ของโอ๊ต”  เสียงเล่าดังอยู่ตรงหน้าอกผม

   ผมกอดโอ๊ตเอาไว้ . . .

   . . . สงสารจับหัวใจ

   “โอ๊ตอยากเจอแม่มั้ย”

   “อยากเจอครับ  โอ๊ตอยากกอดแม่  อยากถามแม่  แม่ทิ้งโอ๊ตไปทำไม  แม่เคยรักโอ๊ตบ้างมั้ย”  ไอ้ตัวแสบที่ดูมากด้วยฤทธิ์  กลายเป็นไอ้หนูขี้แยในอ้อมกอดของผม

   “แม่รักโอ๊ตนะอาเชื่อ  แต่แม่คงมีเหตุผลของแม่”

   “ครับ  พ่อก็บอกโอ๊ต ว่าพ่อผิด  ผิดที่ไม่ได้รักแม่  พ่อผิดที่ทำร้ายหัวใจคนที่รักพ่อ   พ่อบอกโอ๊ต  พ่อไม่อยากทำร้ายหัวใจตัวเอง  ไม่อยากโกหกตัวเอง”

   “ทำไมล่ะโอ๊ต”

   “ก่อนจะมีโอ๊ต  พ่อบอกว่าพ่อรักคนอื่นอยู่ก่อน พ่อมีคนที่พ่อรักอยู่แล้ว”

   “อ้าว  แล้วพ่อมามีอะไรกับแม่โอ๊ตทำไม”

   “ไม่ใช่พ่อหรอกครับที่เริ่ม     แต่เป็นแม่ที่เริ่มเองทุกอย่าง  แม่เขียนจดหมายเอาไว้ให้โอ๊ต  ฝากอามิลล์เอาไว้   แม่บอกว่าถึงพ่อจะไม่รักแม่  แต่แม่ดีใจที่จะมีลูกกับคนที่แม่รัก  แม่ไม่ดีที่ไม่สามารถดูแลโอ๊ตได้    แม่เชื่อว่าพ่อจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ที่ดีได้”

   “เฮ้ย !”  ผมถอนหายใจ 

   “จดหมายที่แม่เขียน แม่สั่งอามิลล์เอาไว้ ให้โอ๊ตในวันครบรอบสิบห้าปีเต็ม  อามิลล์เพิ่งให้โอ๊ตเมื่อสองปีก่อน  ตามที่แม่สั่ง  พ่อไม่เคยพูดถึงแม่ในทางที่ไม่ดี  พ่อบอกว่าแม่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตพ่อ  แม่ไม่เคยโกรธที่พ่อไม่รัก  แต่แม่อาจจะน้อยใจ”

   “โอ๊ต” 

   ผมกระชับวงแขนขึ้นอีก  ราวกับจะให้เป็นเนื้อเดียวกันกับร่างที่สะอื้นอยู่แนบอก  ผมบอกไม่ถูกเหมือนกัน  ว่าถ้าผมเป็นโอ๊ต . .

   เด็กอายุขนาดนี้ . . .

   . . . เจอเรื่องราวแบบนี้  จะอยู่ได้อย่างไร จะรับสภาพได้อย่างไร

   “โอ๊ตเกลียดพ่อบ้างมั๊ย  ที่พ่อไม่ได้รักแม่”

   “ไม่เลยครับอาโอห์ม  พ่อดีที่สุดสำหรับโอ๊ต  เป็นฮีโร่ของโอ๊ต  โอ๊ตรักพ่อ  รักมากที่สุดในชีวิต  พ่อบอกว่า  แม่คือคนที่ดีที่สุดที่มอบของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตของพ่อคือโอ๊ต”

   ผมยิ้มทั้งน้ำตากับสิ่งที่ได้รับรู้

   “พ่อยังบอกโอ๊ตอีกว่าในชีวิตของพ่อ  มีอยู่สองสิ่งที่พ่อรักมากที่สุดในชีวิต จะให้พ่อตายแทนก็ได้พ่อรักมากกว่าชีวิตของพ่อเสียอีก  สิ่งแรกคือโอ๊ต . . .” 

   “ครับ  อาเชื่อพ่อรักโอ๊ตมากจริง ๆ”

   “. . . กับอีกสิ่ง  พ่อเรียกว่า  ไอ้ตัวเล็ก”

   “โอ๊ต” 

   ผมเรียกคนในอ้อมกอดเบา ๆ หมดความเข้มแข็งในหัวใจ  กอดโอ๊ตเอาไว้แน่น  ผมปล่อยความอ่อนแอที่เขาเรียกว่าน้ำตาออกมาอย่างไม่อาย  ผมไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว  ไม่อยากรับรู้ถึงการหายไปของคนที่ผมรัก  เพราะคำตอบที่ผมได้รับวันนี้  มันมากกว่าสิ่งใด ๆ  ทั้งหมด

   ผมสัญญา . . .

   . . . ผมจะดูแลสิ่งที่พี่โน้ตรักให้ดีที่สุด  ให้ดีกว่าที่พี่โน้ตเคยดูแลผม

   
   
   
   

   

   






« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-03-2009 18:58:45 โดย ราชบุตร »

mecon

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #47 เมื่อ24-03-2009 01:23:58 »

 :sad4: โอ๊ตเป็นเด็กที่มีค.เป็นผู้ใหญ่สูงมาก พูดจาฉะฉาน
แต่เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก ยังต้องการค.รัก ค.อบอุ่นจากอ้อมกอดของคน
ที่คลอดเรามา พ่อก็นะเลี้ยงดีจริงๆถึงไม่ได้รักแม่โอ๊ต แต่ก็ไม่เคยเอาสีมา
ระบายให้ผ้าขาวอย่างโอ๊ตเลย เยี่ยมจริงๆ

"พ่อ ยังบอกโอ๊ตอีกว่าในชีวิตของพ่อ  มีอยู่สองสิ่งที่พ่อรักมากที่สุดในชีวิต จะให้พ่อตายแทนก็ได้พ่อรักมากกว่าชีวิตของพ่อเสียอีก  สิ่งแรกคือโอ๊ต . . .”

 “. . . กับอีกสิ่ง  พ่อเรียกว่า ไอ้ตัวเล็ก
> อยากร้องไห้จัง นี่คือค.จริง ที่อยากฟังสินะ
ทำหน้าที่อาที่ดี ดูแลลูกชายของคนที่ตัวเองรักไปพลางๆก่อนนะ อาโอห์มของน้องโอ๊ต

ขอบคุณคะคุณราชบุตร  :L2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-03-2009 01:26:23 โดย mecon »

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #48 เมื่อ24-03-2009 01:52:53 »


160 + 1 = 161
วุ้ย กิต.ก็เดาได้ใกล้เคียง  o18


ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร


nanao

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #49 เมื่อ24-03-2009 07:07:04 »

ซึ้งอ่ะ  บรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [นิยาย] รักเอย
« ตอบ #49 เมื่อ: 24-03-2009 07:07:04 »





namtaan

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #50 เมื่อ24-03-2009 07:24:27 »

แล้วพี่โน้ตยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่านะ ไม่ค่อยแน่ใจ
แต่ตอนนี้ คนสำคัญที่พี่โน้ตรักและยอมตายแทนได้ทั้ง 2 คนได้มาอยู่ด้วยกันแล้ว
โอ๊ตยังไม่รู้ แต่โอห์มรู้แล้วว่าโอ๊ตมีความสำคัญยังไง
ลุ้นต่อไปว่าความสัมพันธ์ของอาโอห์มกับหลานโอ๊ตจะเป็นแบบไหน
บวก 1 ให้ด้วยความซาบซึ้งจ้า  :L2:

maggy

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #51 เมื่อ24-03-2009 07:31:14 »

ตามก้นพี่น้ำตาลมาติดๆ

แอบสงสัยว่าแล้วพี่โน๊ตตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
ถ้ามีก็อยากเชียร์ให้สองคนกลับมารักกัน
กลัวเกิดรักสามเศร้าอ่า
อื่มมมมมม ต้องดูกันต่อไปว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-03-2009 07:38:22 โดย maggy »

HuaTangMo

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #52 เมื่อ24-03-2009 08:03:49 »

^
^
^
^
จิ้มทะลุทะลวงไปถึงพี่น้ำตาล
เห้อ เรื่องทำไมมันเศร้าขนาดนี้น้อ
ทำไมคนรักกันไม่ได้อยู่ด้วยกันล่ะ
เป็นกำลังใจให้กับคุณราชบุตรครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดีๆ
ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าแล้วสิเนี่ย
 :monkeysad: :monkeysad:

imageriz

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #53 เมื่อ24-03-2009 08:42:55 »

อืม มันทั้งเศร้าและซึ้งไปพร้อม
เศร้าสำหรับโอ๊ต แต่ก็ยังดีที่พี่โน๊ตเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กับโอ๊ตได้

ซึ้งสำหรับคำตอบที่โอห์มได้รับ ความรักที่ไม่เคยจะเปลี่ยน ถึงแม้จะห่างกันไป

 :L2: :L2: :L2:

tamtam

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #54 เมื่อ24-03-2009 10:21:09 »

 :monkeysad:

YO DEA

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #55 เมื่อ24-03-2009 11:39:48 »

โฮกกกกกกกกก


อะไรกันครับ!!!!


น้ำตาไหลไม่รู้ตัว


 :impress3:

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #56 เมื่อ24-03-2009 11:50:37 »

น้ำตาซึมเลยตอนที่บอกว่า รัก "ตัวเล็ก" แงๆ เหมือนส่งลูกมาบอกรักแทนเลย :o12:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #57 เมื่อ24-03-2009 11:54:18 »

:m15:
ถ้าเป็นไอ้ตัวเล็ก...จะดีใจหรือเสียใจดี ???  :เฮ้อ:

C2U

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #58 เมื่อ24-03-2009 12:51:27 »

สงสารน้องโอ๊ต   

สงสารอาโอห์์ม 


แล้วก็สงสาร พี่โน๊ต ด้วย  :monkeysad:

RAJCHABUT

  • บุคคลทั่วไป
Re: [นิยาย] รักเอย
«ตอบ #59 เมื่อ24-03-2009 16:12:35 »





ขอบคุณสำหรับทุก ๆ  กำลังใจ . . .


ก่อนอื่น ยอมรับแบบไม่อาย ณ เวลานี้  ตอนนี้  ผมไม่มีสต๊อคอะไรที่จะโพสต์ต่ออีกได้เลย  เรียกง่าย ๆ ว่า . . . นิยายถ่ายทอดสด 


ลองกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก   ทำไมเรื่องมันวกไปวนมาเช่นนี้หนอ  พยายาที่จะเขียนให้อ่านง่าย  ไม่อยากให้เศร้า  อยากให้รู้สึกอบอุ่นกับความรักมากกว่า  แต่ดันอกมาบีบหัวใจซะงั้น  ขนาดที่ตัวเองยังรู้สึกจิตตกตามเลย . . .

เลยตั้งสมมติฐานเล่น ๆ  ดู

๑. โน้ตยังมีชีวิตหรือไม่ . . .

๒.  มิลล์รู้เรื่องราวทั้งหมดหรือปล่าว . . .

๓. คนรักกันมาก  จะมีแรงเหวี่ยงอะไรที่ทำให้ต้องเนจากอีกคน  (อันนี้อยู่นพล๊อตแรกตอนท่อยากเขียน)

๔.  การมาของโอ๊ตไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม . . .

๕. โอห์มจะได้เจอกับโน้ตอีกหรอไม่ . . . จะเจอในสถานะตัวเป็น ๆ  เจอในสถานะอีกฝ่ายเจ็บป่วยหนัก  หรือจะเจอ  แค่เศษกระดูก  (อันนี้ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเจอแบบไหน  เพราะยังเขียนไม่ถึง)

๖. คนเขียนกวนตรีน . . . ชอบเล่นกับความรู้สึก 





คนเขียนคิดได้เท่านี้ . . . คนอ่านคิดยังไงมั่งครับ 


แค่นี้นะครับที่อยากบอก  เดี๋ยวขอปั่นอีกสักตอน  ไม่แน่ใจว่าจะทันวันนี้หรือไม่  เข้ามาดูบ่อย ๆ  แล้วกันครับผม . . .


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-03-2009 16:19:15 โดย ราชบุตร »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด