ขอบคุณนะครับ แก้คำผิดแล้ว
...มาช้า แฮะๆ ไม่ว่ากันเน๊อะ
บทที่ 3
ร่างบางบนเตียงแข็งๆ เริ่มรู้สึกตัว…
ความปวดร้าวระบมไปทั่วสรรพภางค์กาย พร้อมเข้าจู่โจมราวกับระลอกคลื่น
ลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับความเจ็บปวด เหมือนวิญญาณกับร่างกายจะแยกส่วนออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ
ความขมขื่น หดหู่ใจ ทำให้ชนินทร์รู้สึกอยากตาย…
นี่หรือคืออาการตายทั้งเป็น?
นอนแน่นิ่งน้ำตาไหลพราก ไร้เรี่ยวแรงจะหนีไปไหน…ตัวของเขาเปล่าเปลือย ไม่มีเครื่องนุ่งห่มสักชิ้นหลงเหลืออยู่ ตามลำตัวมีแต่ร่องรอยบทรักรุนแรงเมื่อค่ำคืน มันคือความวิปริตที่เขาไม่เคยนึกฝันมาก่อน…
ประตูเปิดออก ร่างสูงในชุดเสื้อเชิร์ตกางเกงยีนเดินเข้ามายืนข้างๆ กอดอกดูพลางยิ้มเยาะ
“คุณ…คุณทำแบบนี้กับผมทำไม?”
เมฆินหัวเราะกร้าว
เมื่อคืน…หลังจากเมฆินจับตัวชนินทร์มาไว้ในการควบคุม มีการต่อสู้ขัดขืนกันเกิดขึ้น เมฆินรุนแรงจนชนินทร์เจ็บหลายแห่ง
เมฆินปล่อยหมัดหนักๆเข้าที่หน้าท้อง เพียงครั้งเดียว…ร่างบางก็สิ้นฤทธิ์
หลังจากนั้น ก็บังคับขืนใจเชลยหนุ่ม
ด้วยวิธีที่พิสดารวิปริตเป็นที่สุด!
“ก็มันสะใจดี!”
“ผมอยากตาย…ได้ยินมั้ย ผมอยากตาย!”
ชนินทร์นึกอยากเข้าไปทุบแผงอกหนานั่นแรงๆ…ทว่าไม่มีกำลังพอจะทำได้
“ยังหรอกคุณ…ผมคงต้องทำหน้าที่ของผม…กับคุณต่ออีกนานเชียวล่ะ…”
ทั้งอับอาย ทั้งโกรธแค้น ชนินทร์นั่งห่อตัวอยู่บนนั้น
แต่ถึงแม้อย่างไร การปกปิดก็ไม่ช่วยทำให้เรื่องราวเมื่อคืนหายไปจากหัวได้
“ไหนดูซิ”
เมฆินขอดูรอยช้ำแดงๆที่โดนเขาบีบคาง ร่างเล็กปัดออก ทำให้อีกฝ่ายโมโหต่อสู้แล้วในที่สุด แลยหนุ่มก็โดนกดขึงลงไปบนเตียงอีกครั้ง
นัยน์ตาคมเหลือบไปมองรอยแดงเป็นคราบจุดบนผ้าปูที่นอน…เขาเองก็คิดถึงภาพเมื่อคืน
ในใจเต้นรัวแรง ยอมรับ…สะใจ!
“อยากลองดีอีกใช่มั้ย?”
ชนินทร์กัดฟัน น้ำตานองหน้า แต่ไม่ตอบ
“ฮึ! ว่ามา อยากให้ผมทำอีกเพราะคุณชอบนักหรือยังไง?”
“ทุเรศ!...คุณทำให้ผมอยากจะอ้วก!”
มือใหญ่จับเข้าที่ต้นขอขาวเนียน ยาวระหง…บีบทรมานอีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้น…
เมฆินใช้กำลังทั้งบังคับ…ข่มขู่…ทำร้าย…
“อ้วกงั้นเหรอ? ได้! ดูซิว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวคุณแล้วเนี้ยจะจัดการยังไง!”
“ปล่อย…คุณ…คุณมันคนเลว...อัก...”
หยาดน้ำตาพรั่งพรู
“ไม่! คุณต่างหากที่เลว ครอบครัวของคุณฆ่าน้องสาวของผม!” ชายหนุ่มโน้มตัวเหนือร่างอีกฝ่าย “ไหนบอกมาซิ…ว่าผมจะฆ่าคุณช้าๆด้วยวิธีไหนดี”
“…”
“ถามไม่ตอบ…แสดงว่าอยากลองดีอีกใช่มั้ย?....ได้!”
ร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อออกอย่างรวดเร็ว คราวนี้ชนินทร์ร้องเสียงหลง
“อย่าๆ ได้โปรด!”
“ฮึ มันสายไปแล้วล่ะคุณ…”
ร่างใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามถาโถม ยื้อแย่งคว้าแขนเรียวเล็กมาล็อคไว้กลางอากาศ พลางกระถดตัวสอดอยู่หว่างขาเรียวที่โอบรอบแผ่นหลังโดยปริยาย
เมฆินยิ้มเหี้ยม เนื้อตัวที่นุ่มนิ่มของคนข้างล่างช่างเย้ายวนใจนัก ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เตือนใจ...นี่คือการแก้แค้น เหตุผลเพราะเจ้าของร่างตรงหน้าทำลายชีวิตครอบครัวของเขาพินาศย่อยยับ
มันสาสมกันแล้ว แต่ยังไม่พอหรอก!
เมฆินไม่รังเกียจที่จะยอมแลกกับบุคคลผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าฆาตกร ทำให้น้องสาวของเขาต้องฆ่าตัวตาย...ดีเสียอีกที่อีกฝ่ายดูเจ็บปวดยามเมื่อเขาสอดแทรกแก่นกายลงไปซ้ำรอยเดิม...ใบหน้าแดงก่ำของเชลยนั้นแสดงความเจ็บปวดยากเกินจะบรรยาย...
ร่างหนาใหญ่ใช้แรงกายทั้งหมดร่วมรักกับจำเลยจนสาแก่ใจ จากนั้นปล่อยทิ้งไว้และแวะเวียนกลับมาบ่อยครั้งขึ้น...โดยเฉพาะเมื่อแสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว...
...ชนินทร์นอนหมดสติไม่รู้เรื่องหลายวัน
คืนหนึ่ง ชนินทร์นอนนิ่งๆ หลังจากมีเพื่อนร่วมเตียงที่บังคับขืนใจมาตลอดตั้งแต่ช่วงบ่าย
ร่างสูงก่ายท่อนแขนไว้ กอดหลวมๆจากทางด้านหลัง ร่างเปลือยนอนหายใจสม่ำเสมอ มีแต่เพียงเสียงเงียบของห้วงคำนึง…ชนินทร์ปาดหยาดน้ำตา ขยับเขยื้อนกายให้แผ่วเบาน้อยที่สุด กระนั้นอีกฝ่ายก็รู้สึกตัว
“…ร้องไห้หรือ?”
ชนินทร์กอดตัวเองไว้มั่น อีกฝ่ายรั้งกายเข้าหา ชะโงกหน้ามาคุย
“ถามว่าร้องไห้หรือ?”
ไล้หลังมือไปตามสันหน้า เชลยหนุ่มยังปัดออก
เมฆินหัวเราะ
“เราเป็นอะไรกันแล้ว ยังต้องให้ย้ำอีกเหรอ?”
เขาเริ่มลวนลาม จนชนินทร์เอ่ย
“คุณมันเลว ผมเกลียดคุณ!”
ความทรมานที่เขายัดเยียดให้ พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีวันรับรู้!
“เลว?”
ชายหนุ่มหัวเราะร่าอย่างเสียสติ
“เลว แล้วอย่างคุณล่ะ กับน้องสาวผม มันเทียบกันได้มั้ย?”
“คุณไม่รับฟังผมเลย คุณมันบ้าอำนาจ ไม่ใช้เหตุผล ป่าเถื่อน ต่ำช้าที่สุด!”
เมฆินเริ่มไม่พอใจ เลยกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม
“ว่าไงนะ?...!”
อีกฝ่ายไม่ตอบ ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด
“ได้…คุณอยากเล่นแบบนี้ใช่มั้ย แต่ขอบอกไว้เลยนะว่าผมชักจะเริ่มๆชอบมันซะแล้วด้วย!”
พูดจบ ชายหนุ่มระดมจูบทั่วร่างกายเชลยหนุ่ม ซึ่งไม่ต่อต้านหรือขัดขืน ทำให้เมฆินโมโห เริ่มรุนแรงขึ้น เรื่อยๆ…เรื่อยๆ…
ชนินทร์ไม่มีแรงขัดขืน กายของเขาเจ็บระบมด้วยน้ำมือหนักๆของเมฆิน
ร่างสูงใหญ่ประกาศความเป็นเจ้าของ ร่างบางที่ยังไม่คุ้นชินนักสะดุ้งเฮือก เสียงร้องครางส่งผลให้มัจจุราชหนุ่มยิ้ม
“ไง? รู้สึกมั้ย…ทรมานดีใช่หรือเปล่า?”
ชนินทร์กดหน้าลงกับหมอนแน่น…
“ผมถามว่าเจ็บมั้ย!?”
ร่างบางพยักหน้าแทนคำตอบ
“ดี…งั้นก็ร้องออกมา ร้องออกมาดังๆ ดังอีก!”
ก้มลงงับแผงฟันขาวลงบนก้านลำคอยาวระหง...ลมหายใจอุ่นร้อนทำเอาชนินทร์เบื้อนหน้าหนี ขยะแขยง...มือหนาใหญ่ของเขาลูบไล้สร้างความระคายเคือง ผิวแดงๆนั้นช้ำไปทุกหนแห่ง
เมฆินจิกกลุ่มผมเพื่อให้เขาได้บดจูบรุนแรงลงไปสะดวก
มองตากัน วูบหนึ่ง…เมฆินอยากลูบปาดหยาดน้ำใสออกจากดวงตาเรียวรีคู่นั้น แต่สิ่งที่กระทำออกมาแทนนั่นคือน้ำเสียงอันดุดัน
“คุณเลือกเองนะ!”
พร้อมทั้งบดรอยจูบลงไปอย่างไม่ปราณี…
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
