ตอนที่ 24/3
พอพวกมันลงไปกันได้สักพัก ส่วนออมก้อกำลังอาบน้ำเสริมสวยอยู่กับพวกผู้หญิงในห้อง
ผมก้อนั่งขลุกอยู่กับไอ้ป๋อมครับ ดูทีวี หยอกเล่นกันตามประสาสนุกสานไป มันก้อถามผมเรื่องออมว่าจะเอาไงต่อ
แต่ยังไม่ทันได้คุย ออมก้ออกมาพอดี เลยต้องหยุดบทสนทนาอยู่แค่นั้น
ผมนั่งคุยกันเรื่องไอ้ต่ายได้สักพัก โทรศัพท์ก้อดังขึ้นมา ของใครไม่รู้ครับ
คือ พวกผมจะเอาโทรศัพท์กว่า 20 เครื่องเนี่ย
วางกองรวมกันบนโต๊ะตัวนึง
ผมก้อเดินไปที่โต๊ะ หยิบโทรศัพท์เครื่องที่ดังขึ้นมา ของใครไม่รู้ครับ ไม่คุ้นเลย
แต่เบอเนี่ย คุ้นแน่นอนครับ
นี่มันเบอร์บ้านไอ้เบียร์นี่หว่า... งั้นนี่ก้อโทรศัพท์ที่แม่มันให้มาใช้ชั่วคราวล่ะมั๊งเนี่ย
เพราะปกติมันใช้ pct ไงครับ
ยังไม่ทันผมจะได้กดปุ่มรับ เค้าก้อวางไปแล้ว
ก้อกว่าผมจะเดินมาถึงโต๊ะ กว่าจะนึก ก้อนะ...
แล้วไอ้เจ้าของเครื่องมันหายหัวไปไหนวะเนี่ย
ผมเลยเดินเข้าไปตามหามันในห้อง เหนมันนั่งอยู่ขอบเตียง
“ไอ้เบียร์ โทรศัพท์มึงรึเปล่า” ผมถามมัน มันนั่งหันหลังให้ผมอยู่ครับ
“รู้สึกเหมือนแม่มึงจะโทมานะ แต่กูรับไม่ทัน เอ้า” ผมพูดต่อ แล้วก้อวางโทรศัพท์ให้มันบนเตียง
ผมกำลังจะเดินออกไป ก้อรู้สึกแปลกๆ เลยหันกลับมา
“มึงเปนไรวะ”
“เปล่า” มันตอบ ยังไม่หันมามองผมเหมือนเดิม
“เออ ก้อดี” แล้วผมก้อเดินออกไป ไม่สนใจแม่งและ ไอ้ห่า กูอุตส่าห์เริ่มคุยด้วยก่อนแท้ๆ
พวกเพื่อนๆเหนผมเดินหน้าหงิกออกมาก้อถามผมว่าเกิดไรขึ้น
ผมก้อเล่าให้มันฟัง
ไอ้ป๋อมเลยเดินเข้าไปในห้อง
ไม่ถึง 3 นาทีมันก้อเดินออกมา
“ไอ้ต้น มึงมานี่เร็ว!” ไอ้ป๋อมเรียกผม
พวกผมแทบทุกคนก้อลุกกันพรึบ เดินไปที่ห้องเลยครับ
“ไอ้เบียร์แม่งตัวร้อนจี๋เลยว่ะ!” ไอ้ป๋อมบอก
“กูไม่เปนไร” ไอ้เบียร์นอนหลับตาพูด
“เชี่ยเอ๊ย ไม่เปนไรเหี้ยไรล่ะ เสือกลงเล่นน้ำ เปนไงล่ะมึง” ปากผมก้อบ่น ปากดีไปงั้นแหละครับ
แต่ใจผมอ่ะ แป้ก สุดๆ กลัวมันจะเปนหนักถึงต้องนอนโรงบาล พวกผมซวยแน่ๆ
“ป๋อม มึงไปเอาผ้ากับน้ำอุ่นมาให้กุหน่อยนะ ส่วนสาวๆ ออกไปข้างนอกก่อนนะค้าบ ผมจะเช็ดตัวมันค้าบ จะอยู่ดูมั๊ยล่ะ หึหึ”
ผมหันไปบอกทุกคน แล้วก้อบอกให้ไอ้ต่ายโทหาไอ้แบงค์ให้ซื้อยาขึ้นมาด้วย
ปรากฏว่า ไม่มีใครเอาโทรศัพท์ลงไปสักตัว แม่งกะไปแรดโดยไม่มีให้ใครโทตามเลยนะเนี่ย
พวกผู้หญิงทั้งหมดเลยลงไปซื้อยากัน พร้อมกับไปตามหาผู้ชายคนอื่นด้วยครับ
ผมเลยให้ไอ้ป๋อมลงไปเปนเพื่อนพวกนั้นด้วย
มันก้อจะอยู่เปนเพื่อนผมนะ แต่ผมบอกว่าไม่เปนไร...
“ว่าแต่ ไอ้ต้น ทำไมมึงกล้าเช็ดตัวให้มันวะ...” ไอ้ป๋อมสงสัยก่อนจะเดินออกจากห้องแถมทำหน้าทะเล้น
“ไอ้บ้า กูก้อเหลือกางเกงในไว้ดิ่ เออ กูเคยเช็ดให้มันทีนึงที่บ้านมัน มึงไปเหอะ ไปดูแลพวกผู้หญิงไป”
“เออๆ มีไรก้อโทมานะเว้ย” ผมพยักหน้ารับ แล้วมันก้อเดินออกไป "ห้ามปล้ำมันนะมึง กุอิจฉา 5555" ยังไม่ทันจะด่ามันก้อผลุบหายไปและอ่ะ
ไอ้ห่า ใครจะปล้ำมันลงวะ
ขอมัน มันก้อให้แล้ว หุหุหุ
ผมเดินเข้าไปในห้อง จับหน้าผากมัน ตัวมันร้อนมากจริงๆครับ แต่ยังไม่เท่าคืนนั้น
“กูไม่เปนไร ไม่ต้องเช็ดหรอก ไม่ต้องมายุ่งกับกู” มันพูดพร้อมจับมือผมออก แล้วก้อหันหน้าไปทางอื่น
เคืองสัดอ่ะครับ! เออ ไม่อยากให้ยุ่งกูก้อจะไม่ยุ่ง เก่งนัก ดูแลตัวเองแล้วกันนะมึง!!
...คิดในใจนะ...
เฮ้อ... ผมถอนหายใจ แล้วจับมือมันมากุม
“จะไม่ให้กูยุ่งได้ยังไงล่ะเบียร์ มึงอย่ามาดื้อ ให้กูเช็ดตัวให้มึงดีๆนะ เดี่ยวเปนหนักไปจะแย่นะครับ” ผมบอกมัน
บางทีเราก้อต้องกลืนทิฐิตัวเองลงไปบ้างแหละครับ เหนมันในสภาพนี้แล้วก้อเคืองมันไม่ลงเหมือนกัน
ผมจับหน้ามันหันมามองผม
มันร้องไห้ครับ...
เป็นน้ำตาครั้งที่สามที่ผมเหนตั้งแต่รู้จักมันมา
มันเคยร้องบ้างเวลาที่คุยโทรศัพท์กัน แต่จริงๆแล้วผมแทบไม่เคยเหนน้ำตามันเลยครับ
“เปนอะไรไป” ผมตกใจพอสมควรเหมือนกัน “เปนอะไรไปครับ เบียร์ ร้องไห้ทำไม ปวดหัวเหรอ”
“เปล่า” มันตอบ แล้วหลับตา
“งั้นมึงเปนไร บอกกูสิ จะเอาอะไรรึเปล่า”
“กูอยากได้... มึงกลับมาเหมือนเดิม จะได้มั๊ย”
ผมเงียบไปแปบนึง ไม่นึกว่ามันจะพูดออกมาแบบนี้
“กู... กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะทะเลาะกับมึง หรือทำให้มึงโกรธเลยนะเรื่องไอ้บาสน่ะ แต่ว่า...”
“เอาเถอะๆ ช่างมันเถอะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย ถ้ามึงไม่ยอมให้กูเช็ดตัวดีๆ กูจะเคืองมากกว่านี้นะ” ผมบอกมัน
“ต้น กูรักมึงนะ มึงรักกูมั๊ย”
“ถามอะไรโง่ๆน่า” ผมพูดพลาง ถอดเสื้อผ้ามันออกไปด้วย
“บอกกูสิ ว่ามึงรักกูรึเปล่า”
“ครับ ต้นรักเบียร์ครับ รักมากด้วย พอใจยัง” ผมยิ้มให้มัน
“งั้นมึงห้ามมีใครนอกจากกูนะ สัญญา” ผมรู้แล้วครับ ว่ามันหมายถึง ออม
“ได้ กูสัญญา” แล้วผมก้อก้อลงหอมแก้มมันทีนึง
จากนั้นผมก้อเช็ดตัวให้มัน ยังเช็ดไม่ทันเส็ด เพื่อนๆก้อกลับกันมาพอดี
“เฮ้ย เปิดๆๆๆดิ๊ ทำห่าอะไรกันอยู่วะ ไอ้สองคนนี่” ไอ้นุกเคาะประตูห้องปึงๆ
“ทำลูกกันอยู่มั๊งมึง ไอ้เหี้ยนี่ เช็ดตัวอยู่เว้ย ยังไม่เส็ดรอไปก่อน!” ผมตะโกนกลับไป
“อ่ะเหรอจ๊า ทำกันไวๆหน่อยน้า ข้าวมาแล้ว จะได้ไอ้เบียร์ลุกมากินข้าวกินยา” คราวนี้เปนเสียงไอ้แบ๊งค์
“เออๆ จะเส็ดแล้วน่า” ผมตอบกลับไปก้อมองหน้ามันแล้วยิ้มๆกัน
“ไง ลุกไหวมั๊ย ไม่ไหวก้อนอนไปนะ เดี๋ยวกูเอาข้าวมาให้” ผมบอกมันหลังจากแต่งตัวให้มันเส็ด แล้วก้อทำท่าจะลุกไป
“อืม มึงก้อมานั่งกินกับกูนะ” มันบอก
“มึงกินกับไอ้ชัยดีกว่ามั๊ง” ผมแกล้งประชดมัน
มันทำหน้างอทันที
“เฮ้ย กุล้อเล่นน่า... มึงก้อเหมือนกัน ต้องสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับใครเด็ดขาดรู้ป่าว โดยเฉพาะมัน”
“อืม” มันรับคำ
“งั้นเดี๋ยวกูไปเอาข้าวมาให้”
ผมเดินออกจากห้องไป ก้อโดนรุมทันที
ก้อแก้ผ้าเช็ดตัวให้มันนิครับ เพื่อนผมก้อมารุมถาม รุมแซวกันใหญ่
ผมก้อปัดๆไป บอกผู้ชายด้วยกันไม่อายหรอก
(แต่เพื่อนผมทั้งหมดอ่ะ ไม่มีใครกล้าแก้ผ้าโชว์หรอกนะครับ มันก้อเลยแซวผมกันใหญ่)
คืนนั้น ผมก้อโทบอกแม่มันเรื่องอาการ แม่มันก้อแนะนำให้ดูแลมันยังไง
แล้วก้อฝากผมดูแลด้วย ผมก้อรับปากแม่มัน ว่าจะดูแลลูกชายเขาให้
(คงฝากไอ้ชัยไม่ได้แล้วล่ะนะ)
คืนนั้น ไอ้เบียร์เลยเข้านอนเปนคนแรกของลิงทั้งฝูงครับ
ผมขอเล่านิดนึงแล้วกันนะครับ ว่าทำไมไอ้เบียร์ถึงร้องไห้
เรื่องของเรื่องคือ...
กว่ามันจะอ้อนแม่มันให้มันมาได้ ก้อยากแสนเข็ญ
แถมอุตส่าห์มาได้ ก้อออกไปเล่นอะไรกับเพื่อนไม่ได้เลย
ทั้งลงทะเล ทั้งเตะบอล
แถมยังเคืองผมอยู่อีกต่างหาก
เอาจริงๆตอนแรก มันไม่ได้สนใจจะคืนดีผมเลยนะครับ
แม้แต่นิดเดียวอ่ะ (งอน)
มันแทบจะไม่แคร์ด้วยซ้ำ
ถ้าผมไม่ไปง้อมันก่อนอ่ะนะ... (นี่แหละมัน -__- กุง้อก่อนแทบทู้กที)
และพอมันลงไปว่ายน้ำแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
มันก้อไม่สบายขึ้นมาทันที
มันเลยเครียดครับ... เอาจริงๆคือเซ็งมากกว่ามั๊ง นิสัยมัน
ว่าทำไมมันต้องเปนแบบนี้ด้วย ทำไมร่างชัยมันถึงได้อ่อนแออย่างนี้
ทำไมถึงจะเปนแบบคนปกติทั่วไปเลยไม่ได้หรือยังไง
มันก้อเลยยิ่งเครียด แล้วคนเราพอเครียดปุ๊บ เรื่องไม่สบายใจต่างๆมาก้อจะถาโถมมาใช่มั๊ยล่ะครับ
มันบอกว่า มันไม่ได้อยากจะคิดเรื่องของผมหรอกนะ
แต่ว่า มันเปนความรู้สึกหนึ่งในสิ่งแย่ๆที่แล่นผ่านเข้ามาในหัวมัน
มันก้อเลยร้องไห้....
มันกลัว ว่ามันจะไม่หาย
มันกลัว ว่ามันจะต้องตายครับ
...
นี่แหละครับ คือสิ่งที่ผมได้รู้จากมันภายหลัง
........................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
