หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...)

[RAKDEK_KA]

นึกถึงตอนนั้นแล้วน่า  

ถนอมๆๆ หน่อยสิ 
เด๋ยวนี้ต้องยิ่งดูแลให้ดีด้วย
เดี่ยวจะหาว่าสวยไม่เตือน 

ปล. ถ้ามาลงบ่อยๆๆ ครายหน้าไหนจะมาบ่นกันละคูณณณณณณ  (ทุกวันยิ่งดี)

[ToeY_@_KP]

   ไม่มีคำบรรยาย

[StillLoveThem]

 ...อ่านเวอร์ ของคุณชายตั้ม ตอนนี้ ยังขำ กับคำว่า..ไม่ซอย ของเค้าอยู่เลย
...มาอ่านเวอร์ ของน้องเอก ทำไมดัน สงสารน้องเอกฟะ
...คนมันคนละบุคคลิกเนอะ เรื่องเดียวกัน ต่างคนเขียนเลยได้อารมณ์ต่างกัน
...คุณชายมันทำเพราะ ประชด คงได้ความสะใจ มั้ง น้องเอกคง..เสียใจ เนอะ

[imageriz]

    คุณชาย สงสารน้องเอกจริง ๆ 

[eak_Krub]

         ปิดเทอมเมื่อพูดถึงคำนี้ทุกคนคงจะนึกถึงความสนุกสนาน  ได้เที่ยวได้เล่นหาความสุขใส่ตัวเองแต่ก็มีกลุ่มคนอีกกลุ่มคนหนึ่งที่ต้องทำงานเพื่อจะเก็บเงินไว้เป็นค่าใช้จ่ายยามเปิดเทอม  และอีกกลุ่มคนหนึ่งที่เลือกที่จะเรียนติววิชาเพื่อที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับภาคเรียนต่อไปและผมก็เป็นหนึ่งในนั้น  ผมเคยคิดว่าปิดเทอมนี้ผมกะเที่ยวเล่นและสนุกกับการใช้ชีวิตตามประสาเด็กไปกับตั้ม  แต่กลับเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาก่อน  ความฝันที่ผมวาดไว้ก็พังทลายลงมา  ผมไม่ได้คิดโกรธตั้มแต่ผมโทษตัวเองมากกว่า  ผมผิดเองที่เข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นทั้งๆที่คนอื่นไม่ได้ขอร้องให้เราช่วย  หลายคนบอกว่าตั้มทำกับผมถึงขนาดนั้นทำไมผมถึงไม่โกรธเลย  ผมก็บอกไม่ได้หรอกว่าทำไมแต่ผมไม่เคยโกรธตั้มจริงๆได้เลยสักครั้ง  ทุกครั้งที่ผ่านมาเหมือนว่าผมเคยโกรธตั้มแต่มันก็ไม่ใช่เลย  มันคือความน้อยใจมากกว่า
   ผมเลือกที่จะมาเรียนพิเศษที่หาดใหญ่ในช่วงปิดเทอมนี้เพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ว่าง  ไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องของตั้ม  ผมหันตัวเองเข้ากับหนังสือ ลงเรียนวันละ 3 วิชาประมาณ 6 – 8 ชม.  เช้าไปเรียนเย็นกลับห้องมาอ่านหนังสือต่อและผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนผมกลับมาอยู่บ้านเพราะใกล้จะเปิดเทอมแล้ว
   วันเปิดเรียนผมเห็นทุกคนดูมีความสุขกับการได้เจอเพื่อนอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานเกือบ 2 เดือนที่ผ่านมา  หันไปทางไหนก็เจอแต่ผู้คนนั่งคุยนั่งสนทนาแบ่งปันเรื่องเล่ากับการได้ประสบพบเจอในช่วงเวลาที่หายไปให้เพื่อนฟัง    แล้วผมละจะเอาประสบการณ์ประทับใจอะไรไปเล่าให้เพื่อนฟังเพราะผมมีแต่เรื่องที่ผมโดนคนที่ผมรักหมดใจข่มขื่น
   และวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเดินออกจากโรงอาหารซึ่งช่วนนี้ผมแยกที่จะมากินข้าวคนเดียว  ไปไหนมาไหนคนเดียวเพราะผมไม่อยากทำให้ตั้มไม่สบายใจ  หรือหงุดหงิดลำบากใจเมื่อพบเจอผม   ได้พี่รุ่นพี่เดินเข้ามาประชิดตัวผมก่อนจะหิ้วปีกผมเดินออกไปมุ่งตรงไปยังหลังอาคารสีชมพู

“พี่มีเรื่องอะไรกับผมหรอครับ”  ผมไม่รู้จักรุ่นพี่กลุ่มนี้และผมแปลกใจอีกด้วยว่าผมไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจหรือเปล่า  เพราะวันๆผมก็เอาแต่เรียน อ่านหนังสือ ซ้อมบาสแล้วก็กลับบ้าน  ไม่เคยไปรุกรานหรือหาเรื่องชกต่อยกับใคร
“กูไม่ชอบที่เพื่อนมึงเข้ามายุ่งวุ่นวายกับออม”  พี่คนตัวใหญ่เหมือนกับหมีเข้ามากระชากคอเสื้อผม  ซึ่งผมก็ถูกดึงเซไปตามแรงกระชากของพี่คนนั้น
“มึงอย่าไปทำน้องเขาแบบนั้นดิว่ะ  น้องเขาเจ็บพูดดีๆก็ได้”
“พูดแบบมึงแล้วเด็กมันจะกลัวเปล่าว่ะ  มึงไปบอกเพื่อนมึงน่ะ ว่าเลิกยุ่งกับออมไม่งั้นคราวหน้ามึงเจ็บตัวแน่”
“ถ้าผมไม่บอกละครับ  พวกพี่จะทำอะไรผม”  ใจจริงผมก็อยากให้ตั้มเลิกยุ่งกับพี่ออมนะครับ  แต่ถึงยังไงผมก็คงไม่บอกเรื่องนี้กับตั้มหรอกครับ  เพราะผมกลัวตั้มจะเข้าใจผมผิดอีก  แค่วันนั้นผมยังโดนซ่ะขนาดนั้น  แล้วนี้ถ้าไปบอกอีกมีหวังได้เกิดใหม่แน่
“มึงก็จะโดนแบบนี้”  พูดจบพี่คนนั้นก็ฮุคหมัดเข้าลำตัวจนผมจุกลงไปนอนกองอยู่กับพื้น  เอามือกุมท้องตัวเองพูดอะไรไม่ออกเพราะมันคอยจะจุกอยู่ที่ลำคอ 
“มึงทำอะไรเพื่อนกูว่ะ”  ผมหันไปมองต้นเสียง  ก็เห็นว่าตั้มกระโดดลอยเข้าถีบคนที่ชกผมซะหงายหลังลงไปนอนกับพื้น   แล้วผมกับเบียร์ก็พยุงผมให้ลุกขึ้นยืน   แล้วก็เกิดการประทะกันระหว่างตั้มกับเบียร์และรุ่นพี่พวกนั้นซึ่งมีผมคอยช่วยอยู่ห่างๆ  ผมจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนตั้มผลักออกมาแล้วไล่ให้ผมไปตามเพื่อนคนอื่นให้มาช่วย  แต่จังหวะที่ผมกำลังวิ่งไปก็มีคนมากอดผมเอาไว้จากด้านหลัง  แล้วเราทั้งสองคนก็เซล้มลงไปกอง  แต่ก่อนที่จะล้มลงผมว่าผมได้ยินเสียงร้องจากคนที่กอดผมนะครับ  เมื่อผมหันไปดูก็ถึงได้รู้ว่าคนที่เข้ามากอดตั้มนั้นคือตั้ม

“เอก  เป็นอะไรไหม”  ตั้มถามผมขณะที่ผมประคองตั้มให้นอนบนตักผม
“...............”  ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ส่ายหน้าออกไป
“ดีแล้วนะ  ที่ไม่เป็นอะไร” แล้วตั้มก็สลบไป  ผมรู้สึกว่ามีอะไรเหลวๆติดมือผม  ผมเลยเอามาดูก็พบว่ามีเลือดติดอยู่ที่มือผมเต็มไปหมด
“ใครก็ได้ช่วยด้วย  เพื่อนผม  เพื่อนผม.....”  แล้วเสียงผมก็หายไปเพราะผมเริ่มที่จะคุมตัวเองไม่อยู่  น้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความตกใจ  ผมไม่สามารถคุมสติตัวเองไม่อยู่  จากนั้นพี่ยามก็วิ่งเข้ามาช่วยและพาตั้มไปห้องพยาบาล   ผมกับเบียร์ช่วยพี่ยามพาตั้มไปห้องพยาบาลและเพื่อนคนอื่นๆก็ตามมา   ผมนั่งอยู่ในห้องพยาบาลพยายามร้องเรียกให้ตั้มตื่นขึ้นมาระหว่างที่รอรถพยาบาลมาถึง

“ตั้มฟื้นดิ  ตื่นขึ้นมาด่า  มาต่อว่าเราดิ  อย่าหลับแบบนี้  เรากลัว”   ผมร้องไปพร้อมกับพยายามเขย่าตัวตั้ม
“เอก   เอก  พอแล้ว  ตั้มมันไม่เป็นอะไรมากหรอก”  หนุ่มเข้ามาห้ามผม
“หนุ่ม  เรากลัว  กลัวจริงๆ” 
“ไม่เป็นไรน๊า  ตั้มไม่เป็นไร  แค่นี้เอง”  หนุ่มพูดขณะกอดปลอบผมอยู่
   จากนั้นรถพยาบาลก็มาถึงตั้มกับเบียร์ถูกพาส่งโรงพยาบาล  ถึงเบียร์จะเจ็บไม่มาก  แต่อาจารย์ให้ไปตรวจเช็คร่างกายเพื่อนความปลอดภัย  ผมขอตามไปด้วยแต่ก็ไม่ได้รับการอนุญาตเพราะยังอยู่ในเวลาเรียน  ผมจึงทำได้เพียงแค่รอจนกว่าเวลาจะเลิกเรียนแล้ว  ระหว่างนั้นอาจารย์ก็เรียกผมไปคุยในห้องปกครองโดยให้ผมเล่าเรื่องราวทั้งหมด  ซึ่งผมก็เล่าเหตุการณ์และบอกสาเหตุที่ก่อให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา
จากนั้นผมก็กลับเข้ามาให้ห้องเพื่อเรียน  แต่ตลอดเวลาทุกคนในห้องไม่มีใครมีกะจิตกะใจเรียนกันสักคน  สาเหตุคงมาจากการได้รับบาดเจ็บของตั้มและเบียร์  ถึงตั้มจะเป็นคนโมโหร้าย  ชอบเอาแต่ใจ  แต่สำหรับเพื่อนทุกคนแล้วตั้มจะมีน้ำใจ  ช่วยเหลือเพื่อนทุกคนเท่าที่จะทำได้  และนี้คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เพื่อนๆทุกคนรักตั้ม  ซึ่งรวมถึงเพื่อนสนิทในกลุ่มเรารู้ดีว่าตั้มเป็นคนดีแค่ไหน  และที่หนีกหน่อยน่าจะเป็นนุ่นกับโม  เพราะสองคนนี้ถึงกับร้องไห้โหออกมาตั้งแต่เห็นตั้มในห้องพยาบาล  จนกระทั่งถึงเวลาเข้าห้องเรียนก็ยังไม่หยุด     เพียงเพราะพวกเรากลัวการสูญเสีย  กลัวว่าคนที่เรารักจะจากเราไป 

[speedboy]

สบายไปเข้าโรงพยาบาล............โสมน้ามหน้าพระเอกดีนักนะนายตั้ม  อิอิ


อีกนิดนะเอกอีกนิดเดียว   



 

[i_ang]

ใกล้แล้วใช่ๆๆ

[mist]

ตอนนี้เจ้าตั้มเป็นพระเอกเต็ม ๆ


จริง ๆ ก็เป็นพระเอกอยู่แล้วนะ แต่ชอบทำตัวเหมือนผู้ร้ายอ่ะ 

[C2U]

โห  ตอนก่อน  ยังอยาก  ตั้ม อยู่เลย

ตอนนี้ ตั้มได้ใจมากมาย   

[RAKDEK_KA]

โอ้ แมนจิง ลูกผ้ชายตัวจริงกระทิงเปลี่ยว 

[manami1155]

ตอนต้นๆเรื่องอ่านแล้วสงสารพี่เอกมากเลยค่ะ
ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว เจ็บอยู่คนเดียว

แต่พอมาถึงตอนกลางเรื่องก็แทบกรี๊ด
พระเอกตัวจริงที่หันไปเป็นตัวร้ายซะหลายตอนกลับมาแล้ว

รอคอยให้ถึงวันที่พี่เอกจะมีความสุขสักที ><

[eak_Krub]

           หลังจากเลิกเรียนแล้วผมกับเพื่อนๆก็มุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาลที่ตั้มไปรักษาตัว  เบียร์นั่งรอพวกผมอยู่ข้างล่างเพื่อจะได้นำทางไปยังห้องที่ตั้มพักอยู่  เมื่อไปถึงพ่อกับแม่ก็อยู่ในห้องแล้ว  ผมวิ่งเข้าไปกอดแม่ของตั้ม

“ไม่ต้องร้องลูก  ไม่ต้องร้อง  ตั้มไม่เป็นอะไรมาก”  แม่ปลอบผมขณะที่กอดผมอยู่
“เอกกลัวครับแม่  เอกขอโทษที่ทำให้ตั้มเจ็บตัว”
“ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นนะลูก  ถ้าตั้มไม่เอาตัวเข้ารับ  ป่านนี้คนที่นอนอยู่ก็ต้องเป็นเอก  ตั้มคงไม่อยากเห็นเอกต้องมานอนเจ็บแบบนี้ย่ะลูก”

   ผมกับแม่นั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะเบียร์ไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมดให้แม่ฟัง  แต่ระหว่างนั้นตั้มก็ตื่นขึ้นมาก่อน  ทุกคนมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อเห็นว่าตั้มไม่ได้เป็นอะไรมาก  แม่ให้ผมพาเพื่อนๆออกมาข้างนอกห้องก่อนเพราะหมอจะตรวจเช็คร่างกายอีกครั้ง   เมื่อหมออกไปผมก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อจะคุยกับตั้ม

“เป็นไงบ้าง”  ผมเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียงแล้วถามตั้ม
“เออ....พวกคุณเป็นใครครับ  แม่คนพวกนี้ใครหรอ”  ผมงงกับคำพูดของตั้ม  ผมหันมองหน้าแม่เพื่อจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“แม่ครับ  หมายความว่าไงครับ” 
“เดี่ยวแม่กะบพ่อต้องไปเอาผลเอ็กซเรย์สมองนะลูก  ฝากตั้มด้วยนะ”  คำพูดของแม่หมายความยังไง  แล้วอยู่ดีๆผมกับเพื่อนๆก็ร้องไห้ออกมาเพราะจากคำพูดของตั้มและของแม่ที่บอกว่าจะไปเอาผลเอ็กซเรย์สมองนั้นก็แปลว่าตั้มความจำเสื่อม  เหลือสูญเสียความทรงจำ
“กูขอโทษ ๆ  กูช่วยมึงไว้ไม่ได้”  เบียร์ทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วร้องห่มร้องไห้ออกมา   เบียร์คงโทษตัวเองที่ทำให้ตั้มเป็นแบบนั้น
“ตั้ม  นึกดีๆดิ  เราเอก  นี้เบียร์ โม นุ่น  โน้น  ก็เจษ อาร์ม  แล้วก็หนุ่ม  เราเป็นเพื่อนกัน  ทำไมถึงจำไม่ได้  ทำไม ฮือๆๆๆ” ผมชี้ไปที่ทุกคน  ก่อนจะฟุบหน้ากับเตียงคนไข้แล้วเอากำปั้นทุบลงบนที่นอน
“พวกมึงจะร้องไห้ไปทำไม  กูยังไม่ได้ตายซักหน่อย”  ตั้มพูดออกมาทุกคนถึงกับเงียบหยุดการกระทำทุกอย่าง  แล้วหันมามองที่ตั้มเป็นจุดเดียวกัน   
“เห้ย !!! เมื่อกี้มึงว่าไงว่ะ” 
“ไอเชี่ยวอาร์ม  นี้มันโรงบาลนะ  มึงจะดังไปหาพ่อมึงหรอ”  ตั้มหันไปด่าอาร์มที่โวยวายออกมาเสียงดัง จากนั้นเพื่อนๆทุกคนก็ต่อว่าตั้มกับเป็นชุด
“มึงไม่ได้ความจำเสื่อมนิ  เชี่ย  มาหลอกพวกกู”  เริ่มจากเบียร์ที่ต่อว่าออกมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ยังไหลอยู่  แต่ก็ยังมีรอยยิ้มแฝงอยู่ด้วย  ซ฿งก็ไม่ต่างไปจากโม
“แมร่ง  ถ้ามึงไม่ป่วยนะ  กูเอาตายแน่มึง”
“อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ  ฮึกๆ”  ผมพูดกับตั้ม  แล้วเอามือทุบที่ตัวตั้ม
“ไม่เอา  อย่าร้องดิ  เดี่ยวไม่หล่อน๊า  แล้วเป็นไงบ้าง  เจ็บตรงไหนไหม”  ตั้มพูดพร้อมกับเอามือลูบๆศรีษะของผม
“................” ผมไม่ตอบอะไรแต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธไปว่าผมไม่เป็นอะไร
“มึงอ่าเป็นไงบ้าง”  ตั้มหันไปถามเบียร์
“นิดหน่อย  แต่ไม่หนักเท่ามึง”
“แล้วตกลง  วันนั้นเรื่องเป็นยังไงบ้างว่ะ”  ผมหันไปถามไอเบียร์
   พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ  ไม่ว่าจะเรื่องเหตุการณืหลังจากนั้น  และเรื่องอื่นๆอีกมากมาย  ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมมีความสุข  เพราะผมกับตั้มเราคุยกับเหมือนปกติกันแล้ว  ผมค้นพบแล้วว่าแค่ผมได้คุยกับตั้ม  แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว  ต่อไปจะเป็นยังไงผมก็ไม่ต้องการทราบทั้งนั้น  ขอแค่ปัจจุบันเรายังมีเราซึ่งกันและกันแบบนี้ก็ดีถมเถแล้ว  จนเพื่อนๆพากันออกไปหาอะไรกิน  แต่ผมไม่ได้ไปหรอกครับ  เพราะผมไม่อยากปล่อยให้ตั้มอยู่คนเดียว  กลัวตั้มจะเบื่อ
“หายโกรธแล้วหรอ”  ตั้มถามผมเมื่อเราอยู่ในห้องกันสองคน
“ยังโกรธก็ส่วนโกรธ  ไม่เกี่ยวกัน  แต่ก็ขอบคุณนะ”  จริงๆผมไม่ได้โกรธหรอกครับ  แค่พูดไปเพื่อจะแกล้งอำตั้มก็เท่านั้นเอง
“มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว  แต่ถ้าเกิดมึงเป็นอะไรไป  กูเอามันตายให้เผาไม่ทันแน่  พูดขึ้นมาก็เจ็บใจ”
“พอเลย  พักผ่อนซะ  ยังปวดหัวไหม”
“ไม่แล้ว  เออแล้วไมไม่ไปกินข้าวกับไอพวกนั้นด้วยอ่ะ”

“เดี่ยวค่อยไปกินตอนที่พี่ออมมา  เห็นโทรมาบอกว่าจะเข้ามาบ่ายๆนะ”  จริงๆผมอยากอยู่เฝ้าตั้มตลอดนะครับ  แต่ในเมื่อตัวจริงเขามา  แล้วผมจะทนอยู่ไปเพื่ออะไร  มีแต่จะสร้างความอึดอัดให้เขามากกว่า  เหมือนกับเพลงของดา เอ็นโดรฟิน ที่ว่า  เมื่อเขามา ฉันจะไป  ผมเลือกที่จะอยู่เป็นเครื่องแก้ความเหงาให้ตั้ม  ในเวลาที่คนนั้นไม่อยู่  แต่เมื่อไหร่ที่เขากลับมาทำหน้าที่ดูแลกันแล้ว  ผมก็จะไปทันที

“เอก  อย่าโกรธกันเลยนะ  ถ้ากูบอกให้มึงเลิกรักกู”  ผมเตรียมใจไว้แล้วละครับ  ว่าวันหนึ่งวันใด  ผมต้งได้ยินคำๆนี้จากตั้ม  เพราะตั้มจะบอกกับทุกคนที่เข้ามาชอบตั้มโดยที่ตั้มไม่รู้สึกอะไรด้วย  แต่ผมไม่คิดว่าผมจะได้ยินคำนี้เร็วขนาดนี้  นี้ขนาดเตรียมใจไว้แล้วยังรู้สึกเจ็บขนาดนี้  แล้วถ้าไม่ได้เตรียมใจละผมจะอยู่ได้อย่างไร  แต่ผมก็เลือกที่จะบอกตั้มอีกครั้งว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา  แล้วมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

“เราเอากลับไปคิดแล้วนะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา  มันไม่ใช่แค่ความผูกพันธ์  แต่เรามั่นใจมาก  ถึงมากที่สุดว่าเรารักนาย” 
“เฮ้อ  เราขอบใจนายนะที่หวังดีกับเรา  แต่เราคิดว่า  เรารักนายเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ  ไม่ได้พิเศษไปกว่าใคร”  ถ้าผมไม่อุปทานไปเอง  ผมคิดว่าตั้มเองก็คงลำบากใจที่จะพูดแบบนี้กับผม  เพราะสายตาตั้มที่มองผมมันช่างเศร้าถึงแม้หน้าตาจะอาบไปด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังจะรักคนๆนี้ต่อไป  ถึงแม้จะไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมา 
“อือ  เรารู้  แต่เราขอรักนายไปแบบนี้ไม่ได้เลยหรือไง”  แล้วน้ำตาผมก็ร่วงไหลออกมาทีละเล็กทีละน้อย
“เอกมานี้ดิ”  ผมเดินเข้าไปหาตั้มแล้วนั่งลงข้างๆตั้มอีกครั้ง  ฝามือของคนตรงหน้าผมค่อยๆบรรจงเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายให้เหือดแห้งหายไป  แล้วก็ตามมาด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่นที่ผมไม่ได้รับจากคนๆนี้มานานแล้ว
“อย่ารักกูเลย.....มึงมันดีเกินไปจริงๆ  มึงมองหาคนอื่นดีกว่า  คนที่ดีพอสำหรับมึง  ไม่ต้องรอนะ  กูจะไม่ขอให้มึงรอกูอีก  เพราะกูแน่ใจแล้วว่ากูไม่ได้รักมึงแบบคนรัก”  ตั้มพูดไปพร้อมกับลูบหลังผมไป  ผมไม่ชอบเลยกับประโยคที่ว่า ดีเกินไป  ทำไมคนเราต้องใช้คำๆนี้ทุกครั้งที่ต้องการผลักใครออกไปจากชีวิต  ผมไม่เคยเชื่อหรอกครับว่าจะมีใครที่ดีเกินไปสำหรับใครสักคน  คนดีมีแต่คนอยากอยู่ใกล้  อยากได้รับความรัก  อยากดูแล  อยากเอาใจใส่  ไม่ใช่ผลักไสให้ไปหาคนอื่น  แต่แล้วประตูห้องก็เปิดขึ้น  พร้อมกับพี่ออมและโอ้เดินเข้ามาในห้อง 
“ไอตั้ม !!!!”  “พี่ออม”  โอ้กับผม  อุทานออกมาพร้อมๆกัน
“พี่ออมกลับ”  โอ้พูดขึ้นแล้วดึงมือพี่ออมกลับออกไป
“เดี่ยวก่อนพี่ออม”  ผมเรียกพี่ออม  แล้วสองคนนั้นก็หยุดเดินแล้วหันมาที่ตั้มอีกครั้ง
“เอกออกไปก่อนได้ไหม”  ตั้มบอกกับผม ผมก็ทำตามที่ตั้มต้องการ  ผมไม่อยากเป็นสาเหตุให้สองคนนี้ต้องเลิกกันเพราะผมเหมือนกับในกรณีของพี่บาส  ถึงแม้ผมจะรู้ว่าพี่ออมไม่ได้มีตั้มคนเดียว  แต่ผมก็ไม่อยากให้ตั้มอัดอัดใจเพราะผมเหมือนกัน
   ผมออกมาจากห้องเดินตรงไปห้องน้ำ  ผมเข้าไปนั่งบนชักโครกห้องน้ำแล้วปล่อยตัวปล่อยใจให้ร้องออกมา  คำถามต่างๆนาๆพรั่งพรูออกมาจากปากผม  ทำไมถึงรักกันไม่ได้  ทำไมถึงต้องห้ามไม่ให้รักและอื่นๆอีกมากมาย  มันทรมานนะและยากด้วยกับการต้องอยู่แบบนั้น  ต้องแกล้งทำเป็นไม่รักทั้งๆที่รักมากมาย  ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรด้วยทั้งๆที่ข้างในอัดอั้นไว้ด้วยความห่วงใย   มองออกไปทางไหนก็เจอแต่ความมืดมนไม่รู้ว่าจะต้องเดินออกไปทางไหน  เพราะไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจอกับอะไร  มันจะเป็นทางออกหรือทางตัน  จะเดินขึ้นไปหรือตกลงไปสู่เลวลึก  จะอยู่ที่เดิมก็กลัวความโดดเดี่ยว  ผมจะทำยังไงกับวันข้างหน้าดีเพราะแค่วันนี้ก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะอยู่ต่อไปแล้ว

[i_ang]

มันเศร้าได้อีก


 

[CHOKUN]

 

[C2U]

 โอ๋ๆ   เอก  อย่าร้องไห้ นะคับ 

[luvY]

 

การที่จะต้องรักใครซักคนต้องทรมานขนาดนี้เชียวหรือ 

[StillLoveThem]

 ....น้องตั้ม อ่านความรู้สึกน้องเอก แล้วคิดอย่างไรบ้าง
....นี่เป็นอีกคน ที่บ้ารักแบบ ยังไงก็จะรัก จะเป็นยังไงก็ช่าง แต่..ฉันขอเพียงได้รัก
....เฮ้อ น้องเอก เป็นคนที่ควรคู่ ที่จะรัก และซื่อสัตย์ อย่างยิ่ง นะคุณชาย ว่าไม๊
....อีกอย่างชอบ คุณแม่ของทั้งสองคนมาก ช่างน่ารัก และเข้าใจลูกอย่างมาก
....ไม่อยากบอกว่า..สงสารน้องเอกนะ..คงอึดอัด เหมือนอกจะแตก เลยณ.ตอนนั้น
....เมื่อ.โดนห้ามให้รัก..แต่มันผ่านมาได้ด้วยดีแล้วเนอะ เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆๆ

[yee]

สงสารเอกจังงงงง

[speedboy]

อ่านทั้งสองฝ่ายแล้ว............น้องเอกนี่อึดมากเลยนะคร้าบ


 

[wan]

กว่าจะผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ มาได้ คงต้องยกให้น้องเอกเป็นคนอึดแห่งปี

แต่ทำไงได้ ก็รักจนหมดหัวใจแล้วนิ

เป็นกำลังใจให้น้องเอกนะครับ +1 ให้ด้วย ส่วนนายตั้มขยัน ๆ หน่อย

ไม่งั้น .... นะ จะบอกให้ 

[manami1155]

สงสารพี่เอกอีกแล้ว
มันเจ็บจริงๆนะค่ะการที่จะต้องทำเป็นไม่รักทั้งที่ยังรัก
แล้วไหนจะต้องมาเจอหน้ากันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอีก
จะทำยังงัยมันก็ลืมไม่ลงหรอก
ความรู้สึกแบบนี้มันเจ็บจริงๆนะเฟ้ยยยยยยยยยย (อันนี้ออกแนวส่วนตัวละ)

แต่ปัจจุบันนี้พี่เอกผ่านจุดนั้นมาได้แล้วนับถือเลยค่ะ

[RAKDEK_KA]

เดี่ยวต้องไปอ่านย้อน ของอีกเรื่อง  ป้าแก่ ชักจะลืมเลือน
มานจำบ่ด้ายยยยยย 

ปล. อย่าว่า ป้าเลยนะจ๊ะ ป้ามะหวายแล้ว ป้ามีน

[imageriz]

สงสารน้องเอกจัง แต่นะ รักแล้วให้ทำไงล่ะ
คุณชายโชคดีนะที่มีคนมารักมากมายขนาดนี้
รักษาความรักให้ดีนะ 

แต่ตอนนี้เศร้าได้อีก 

[ToeY_@_KP]

สู้ต่อไป..คนเราอยู่ด้วยความหวัง   

[khun_Kling]

เศร้าใจจจ

ลุงตั้มบ้า มี๊เอกน่าสงสาร

[eak_Krub]

           ผมกลับมาเฝ้าตั้มอีกครั้งหลังจากพี่ออมและโอ้ออกไปจากห้องแล้ว  ก่อนหน้านั้นผมนั่งคอยอยู่หน้าห้องเพราะไม่อยากเข้าไปทำลายบรรยากาศที่แสนหวานของตั้มให้พังทลายลงมาด้วยน้ำมือของผม  ผมยอมทำทุกอย่างและทุกวิถีทางเพื่อให้ตั้มมีความสุขแม้ผมจะเจ็บปวดเพียวไรก็ตาม
   แล้วเพื่อนๆคนอื่นๆก็ทยอยตามกันมาเยี่ยมตั้มไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน พี่บาสที่มาพร้อมกับพี่ปิงและเพื่อนพี่ปิงอีกคนชื่อว่าพี่เอฟ  ส่วนพี่เต้แฟนใหม่พี่ปิงวันนี้ไม่ได้มาด้วยเพราะติดธุระ  จากที่ผมดูภายนอกผมว่าพี่เต้เป็นคนดีนะครับ ดูอบอุ่นและคอยเทคแคร์พี่ปิงอย่างดี  ทำหน้าที่แฟนได้อย่างครบถ้วนไม่เหมือนผมที่คอยจะสร้างเรื่องปวดหัวให้พี่ปิงตลอดเวลา  ผมนั่งคุยกับพี่ๆและเพื่อนๆจนตั้มตื่น
   ตั้มก็พูดคุยหยอกล้อตามประสาตั้มนั้นแหละครับ  ชอบพูดจากวนคนโน้นคนนี้ไปทั่ว  แต่ก็นั้นแหละคือข้อดีของตั้มที่คอยสร้างบรรยากาศครื้นเครงให้เพื่อนๆได้หัวเราะ สนุกแม้คนที่กำลังจมทุกข์อย่างผมยังสามารถสนุกไปด้วยได้เลย  ตลอดเวลาผมคอยสังเกตและเห็นว่าพี่เอฟคอยจะถามโน้นถามนี้ตั้มอยู่ตลอดเวลา  ผมเดาเอาว่าพี่เอฟต้องชอบตั้มแน่นอนถ้าผมไม่ได้คิดมากไปน่ะครับ   ตกเย็นแม่ตั้มก็เข้ามาเยี่ยมอีกครั้งทุกคนเลยขอตัวกลับบ้านเพราะเย็นมากแล้วด้วย  ผมลงไปส่งเพื่อนๆที่ลานจอดรถ จากนั้นก็ขึ้นมาอาบน้ำและเตรียมตัวนอน  ก่อนนอนพี่เอฟได้โทรมาหาตั้มซึ่งนั้นเองที่ทำให้ผมแน่ใจว่าพี่คนนี้ต้องชอบตั้มอย่างแน่นอน  แต่ผมจะทำอะไรได้ในเมื่อผมไม่มีสิทธิในตัวตั้มแม้แต่น้อย 
   เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงตั้มอาเจียนในห้องน้ำ  ผมรีบวิ่งไปลูบหลังให้ตั้มเพื่อจะได้อาเจียนออกมาให้หมด  จากนั้นผมก็พาตั้มมาที่เตียงแล้วเดินกลับไปเอาแปรงสีฟัน ยาสีฟันและน้ำใส่แก้วมาให้ตั้ม  เพราะตั้มอยากแปรงฟันแต่ผมบอกให้บอกให้คอนบนที่นอนนั้นแหละ  หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จพี่บาสก็เข้ามาเยี่ยมตั้ม  ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรใจมันคอยสั่งให้เดินออกไปข้างนอกห้องทุกวินาทีหรืออาจจะเป็นเพราะผมไม่อยากเห็นภาพของสองคนนี้ที่อยู่ด้วยกัน  แล้วยิ่งได้ยินตั้มบอกว่า กำลังเบื่อคนแถวนี้อยู่พอดี  ถึงแม้จะรู้ว่าตั้มจะแกล้งหยอกล้อผมเล่น  แต่ผมก็อดน้อยใจเดินออกมาไม่ได้  ผมนั่งลงที่ม้านั่งหน้าห้องอยู่เกือบๆสิบห้านาที  พี่ปิงกับพี่เต้และพี่เอฟก็เดินเข้ามาทักผม  ผมเลยพาทั้งสามคนเข้าไปในห้อง   แต่ภาพที่ผมเห็นคือตั้มนั่งอยู่บนเตียงและกอดพี่บาสที่กำลีงยืนอยู่ข้างเตียงอยู่ 

“ถ่านไฟเก่าหรือเปล่าครับเนี๊ย”  พี่ปิงพูดขึ้นหลังจากเห็นว่าทุกคนกำลังอึ้งและไม่เดินเข้าไปในห้อง
“ไม่ใช่หรอกพี่” ตั้มตอบกลับมาหลังจากคลายกอดจากพี่บาส  ผมเห็นพี่บาสแอบเช็ดคราบน้ำตาถึงแม้จะหันหลังให้พวกผม  แต่ก็ไม่สามารถเล็ดลอดสายตาไปได้
“แล้วเมื่อกี้ทำไรกันอ่ะ  เออแต่ช่างเหอะ  สงสารมึงจังไอเอฟ  อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้จีบ”  พี่ปิงพูดกับพี่เอฟ  พร้อมกับตบบ่าเบาๆ
“หวัดดีครับพี่เอฟ  พี่เออ......”
“พี่ชื่อเต้ครับ”  สงสัยตั้มจะยังไม่เคยเจอพี่เต้  แต่สำหรับผมนั้นเราเจอกันหลายครั้งแล้ว
“อ๋อๆๆๆ  หวัดดีครับพี่เต้   แล้วทานข้าวกันมายัง”

   หลังจากนั้นเราก็พูดคุยกันจนพี่ปิงกับพี่เต้ขอออกไปซื้ออะไรเข้ามากิน  จึงทำให้เหลือผม ตั้มและพี่เอฟ  แต่ตั้มขอกินยาเพราะรู้สึกปวดหัวอีกแล้วและจากนั้นก็หลับไป  พี่เอฟเลยถือโอกาสคุยกับผมและขอให้ผมเป็นพ่อชักพ่อสื่อให้  ซึ่งผมก็รับปากเพราะผมทนลูกตื้อของพี่เอฟไปม่ได้นั้นคงเป็นนิสัยเสียของผม  เพราะผมชอบช่วยเหลือคนโดยไม่ดูตัวเองเลยว่าจะเดือนร้อน  หรือทุกข์ทรมานใจแค่ไหน  และเย็นวันนั้นหลังจากเพื่อนๆกลับไปแล้วผมเลยตัดสินใจบอกให้ตั้มรับรู้  และจะทำเท่าที่ผมจะทำได้นั้นคือแค่บอกความรู้สึกของพี่เอฟให้ตั้มรับรู้  แต่จะไม่ช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น  เพราะทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของตั้ม

“ตั้ม นายยังไม่หลับใช่ไหม”  ผมเรียกตั้มหลังจากที่ผมตั้งสติได้  และเห็นว่าตั้มกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาบนที่นอน
“อือ  มีไร”
“คือว่า.....”  ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆตั้ม และนั่งลงบนเก้าอี้
“มีไรก็ว่ามา”
“พี่เอฟ  ฝากเรามาให้บอกนายว่า  พี่เค้าชอบนาย  อยากได้นายเป็นแฟน” 
“ทำไม !!! มึงอยากให้กูคบกับพี่เค้าใช่ไหม  กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับเรื่องของกูอีก  อ๋อ...หรือว่าคืนนั้นมึงไม่ถึงของ  เลยไม่พอ  มึงต้องการอีกใช่ไหม”  ผมไม่คิดว่าการกระทำของผมจะทำให้ตั้มโกรธถึงเพียงนี้  แต่กลับมาคิดอีกทีถ้าใครมาทำแบบนี้กับผม  ผมเองก็คงจะไม่พอใจเช่นกัน   ตั้มจับผมนอนลงบนที่นอนแล้วซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผมซ้ายทีขวาที  ผมไม่ได้ขัดขืนอะไรทำได้เพียงร้องขอให้ตั้มหยุด
“ตั้มปล่อย !!!  ขอร้องอย่าทำแบบนี้อีก  แค่นี้เราก็เจ็บพอแล้ว”  แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกแล้ว  ผมเริ่มเบื่อตัวเองขึ้นทุกวัน  ผมไม่อยากเป็นคนเจ้าน้ำตา  ผมไม่อยากเป็นคนอ่อนไหวง่าย  ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
   ตั้มหยุดการกระทำลงแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม  แต่ตอนนั้นผมรู้สึกโกรธตั้ม  โกรธมากที่ตั้มทำแบบนั้นกลับผม  ผมสะบัดหน้าหนีมือของตั้มแล้วเดินออกมาจากห้อง  ผมกลับไปยังที่เดิมที่ผมเคยใช้บริการมาแล้วเมื่อวานนี้  นั้นก็คือห้องน้ำแต่ต่างกันที่วันนี้ผมไม่มีคำถามใดๆที่ถามกับตัวเอง  มีเพียงคพต่อว่าด่าทอตัวเองที่เข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น  โดนทำแบบนี้แล้วคงจะสาสมกับการที่เข้าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขาแล้ว
   หลังจากตั้มออกจากโรงพยาบาลแล้วผมก็กลับไปอยูบ้านได้สองสามวันก็ต้องไปเก็บตัวนักกีฬาเพื่อจะคัดทีมที่เป็นตัวแทนของภาคไปแข่งกีฬาเยาวชนนะครับ  ในทีมบาสที่ผมไปเก็บตัวนี้ส่วนใหญ่แล้วเราก็จะรู้จักกันดีอยู่แล้วเพราะแข่งด้วยกันมาก็หลายครั้งแล้ว  มักจะคุ้นหน้าคุ้นตากันดี  ผมมีเพื่อนที่สนิทอยู่ 2-3 คนและทุกคนก็ล้วนมาจากต่างโรงเรียนกันทั้งนั้น  ส่วนคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันก็จะสนิทและอยู่กันเป็นกลุ่มกันอยู่แล้ว
   เพื่อนที่ผมสนิทนั้นก็จะมี เบิ้ม เนส สองคนนี้มากจากโรงเรียนเดียวกัน  และกายเป็นเด็กจากโรงเรียนประจำจังหวัด  เราสี่คนมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันอาบน้ำ กินข้าว และอื่นๆอีกมากมายพร้อมๆกัน  ในส่วนของกายนั้นผมรู้สึกว่ากายจะเอาอกเอาใจผมมากเป็นพิเศษมากกว่าเพื่อนคนอื่นเหมือนว่ากายจะชอบผมแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก  เพราะถ้ามเป็นอย่างนั้นจริงสักวันกายก็คงจะเลิกชอบผมไปเองเพราะผมไม่เคยเปิดโอกาสหรือให้ความหวังแก่กายเลยสักครั้ง   
   และทุกวันศุกร์ผมจะขอครูฝึกกับโค้ชกลับบ้านหลังเลิกซ้อมแล้วเพราะผมให้สัญญากับแม่ของตั้มแล้วว่าไม่ว่าจะว่างหรือไม่ว่างยังไงผมจะไปค้างที่บ้านตั้ม  และผมก็ทำแบบนี้มานานแล้วด้วย  อีกอย่างผมก็ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องมาเสียใจกับการผิดคำพูดของผม  เมื่อผมไปถึงแม่ตั้มก็จัดการยกกับข้าวกับปลามาให้  ส่วนผมขอขึ้นไปอาบน้ำจากนั้นก็ลงมาทานข้าว  และสอนการบ้านให้น้องฝ้ายเพื่อฆ่าเวลาในการคอนตั้มกลับบ้าน  แต่คอยจนแล้วจนเล่าตั้มก็ยังไม่กลับมาผมก็เลยขึ้นไปนอนคอยตั้มบนห้องจนผล่อยหลับไป  และมาตื่นเอาตอนที่ตั้มเดินเข้ามาในห้อง

 “ไปไหนมาหรอ”  ผทถามตั้มหลังจากลืมตาดูแล้วว่าเป็นใคร
“ไปกินข้าว  เดินห้างกับพี่เอฟ  แล้วไม่นอนค่ายหรอวันนี้”
“ขอกลับก่อนน่ะ  อยากมาหาแม่ด้วย”
“อืม  เหนื่อยมากหรอ”
“ก็นิดหน่อยนะ”
“แล้วไม่โกรธกูแล้วหรอ”
“ไม่หรอก  ไม่เคยโกรธ เรากลัวว่าเราจะไปทำให้นายโกรธเรามากกว่า ก่อนจะมาที่บ้านก็กลัวเหมือน  แต่ก็อยากมาก็เลยมา”  นั้นคือเหตุผลจริงๆของผมที่ทำไมผมถึงไม่คุยกับตั้มหลาสยวัน  เพราะผมกลัวว่าตั้มยังโกรธผมอยู่ที่ผมเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของตั้ม
“ขอโทษ  กูรู้กูทำไม่ดีกับมึงมาก  แต่มึงก็ยังดีกับกูอีก”  มาถึงตอนนี้ผมตกใจมากเพราะอยู่ดีๆตั้มก็ร้องไห้ออกมา  แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเองตั้มดึงผมไปกอดเพื่อจะได้ไม่ให้ผมเห็นน้ำตาของตั้ม
“...............”  และผมเองก็ไม่ได้พูดหรือโต้ตอบอะไรออกไป  เพราะผมเองก็เริ่มบ่อน้ำตาแตกเองเช่นกัน
“กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงไม่กล้ารักมึง  แต่ขอให้มึงรู้ไว้ว่า  ถ้ากูจะรักผู้ชาย  คนแรกที่กูจะรักได้ต้องเป็นมึง” 
“ขอบคุณ”  ผมไม่รู้จะพูดยังไง  เพราะผมยังอยู่ในอาการอึ้งที่ได้ยินคำนี้จากตั้ม  แต่ผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากอย่างที่เคยบอกมาแล้ว  แต่ในใจลึกๆแล้วมันก็เรียกร้องให้ถึงวันนั้นเร็วๆ
“ไม่เป็นไรหรอก  นอนนะ  เหนื่อยมากไม่ใช่หรอ  แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะ”

   คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ผมจะหลับอย่างมีความสุข  หลังจากที่ต้องนอนหลับทั้งน้ำตามาแสนนาน  ก่อนที่ผมจะหลับไปในห้วงนิทราผมรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดของใครสักคนที่ผมโหยหามานาน  และผมเองก็กอดตอบคนๆนั้นกลับไปแล้วก็หลับไปอย่างมีความสุข

[khun_Kling]

  ซึ้งกินใจ คิคิ

รักมี๊มากค่ะ

[wan]

ในที่สุด อะไร ๆ ก็ปิดกั้นความรู้สึกที่มีให้กันไม่ได้

นายตั้ม ก็ต้องมาสยบลงบนตักของน้องเอก 

+1 เป็นกำลังใจให้น้องเอก ขอบใจนะน้องตั้มที่มาลงให้  555......

[mist]

ใกล้แล้วสินะ 

[C2U]

อดทนอีกนิดนะ น้องเอก