หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...)

[sexyman]

   ใครมาต่อว่าผม

 

[broke-back]

^
^
โอ๊ยยยยยย....ม่ายมีครายเค้าว่าอาราย คุงชาย หรอกคร้าบบบบ
ครายเค้าจะกล้า....ต่อว่า

แต่ถ้ายังงี้ --->  
หรือยังงี้  --->  

ไม่แน่ใจว่ะ ตั้ม ฮ่าฮ่า

ไหนๆ ก็เข้ามาเยี่ยนเยียนน้องเอกแล้ว ขอกอด   ก่อนออกจากทู้ไป ฮิ้ววววววว.....
and +1 ให้น้องเอกสะสมไว้ซื้อคอมพ์ตัวใหม่-ใช้คนเดียว นะคร้าบบ
**** ชะอุ๊ยยยยย...บวกให้แล้ว มัน = 69 อ่ะ หวังว่า คุงชายเห็งแล้ว ไม่คิดอะไรหื่นๆกะน้องเอกหรอกนะ ครึครึ

[eak_Krub]

ตลอดเวลาตั้มจะค่อยเลี่ยงหรือไม่ก็หลบหน้าผมตลอด  แต่ผมก็จะไม่ยอมลดความพยายามหรอกครับไม่ว่ายังไงก็ต้องคุยกันให้ได้ และโอกาสก็มาถึงเพราะเย็นวันนั้นตอนที่กำลังมีปาร์ตี้กันอยู่ตั้มเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อที่จะไปเล่นน้ำทะเล  ผมเลยเดินตามไปห่างๆ  และผมหยุดที่ชายหาดและเรียกตั้มที่กำลังลอยตัวอยู่ในทะเล  เมื่อเห็นผมตั้มก็เดินขึ้นจากน้ำและตรงขึ้นบ้านไปเลย  แต่ผมดึงมือตั้มเอาไว้

“ชาตินี้เราจะไม่คุยกันแล้วใช่ไหม  นายไม่อยากคุยกับเราแล้วใช่ไหม”  ผมพูดออกไปทั้งน้ำตา  ผมทนเก็บความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
“มึงรู้ไหมว่าทำไมกูต้องหนีมึง ใช่กูชอบมึง  แต่ก็แค่นั้น  กูทำอะไรไม่ได้  กูทำได้แค่กูต้องเลิกชอบมึง  แล้วกูก็ต้องทำให้ได้  และวิธีที่จะทำให้กูลืมมึงได้คือ  กูต้องไม่อยู่ใกล้ๆมึง  มันมีวิธีนี้วิธีเดียว”  ตั้มบีบที่ต้อนแขนผมแล้วเขย่า  พร้อมกับตวาดเสียงใส่ผม
“ไม่เอาได้ไหม  เราทนไม่ได้ถ้านายทำเป็นไม่สนใจเรา” 
“ไม่ชอบใช่ไหม  งั้นแบบนี้มึงคงชอบ”  ตั้มดึงมันเดินลงไปในทะเล
“ตั้มทำไรอ่ะ  อย่าทำไรบ้าๆนะ  ปล่อยๆๆๆ”  ตั้มลากผมมาหยุดอยู่กลางทะเล  ระดับน้ำเท่าๆเอวจากนั้นก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด 
“ขออยู่แบบนี้สักพักนะ” 
   เราสองคนกอดกันอยู่อย่างนั้นนานมาก  น้ำตาผมก็ยังไหลออกมาไม่หยุด  ผมรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยผมก็ได้รู้ว่าตั้มไม่ได้เกลียดผม
“มึงช่วยบอกกูหน่อย  ว่าต่อไปกูต้องทำยังไง  กูคิดอะไรไม่ออกแล้ว”   แล้วตั้มก็ร้องไห้ออกมา  เป็นไม่กี่ครั้งหรอกครับที่ผมเห็นตั้มร้องไห้  มาถึงตอนนี้ผมรับรู้ความรู้สึกของตั้มได้แล้ว  ผมรู้ว่าเราสองคนคิดตรงกันแต่ด้วยความที่ผมมีบ่วงผูกคออยู่แล้ว  และผมเองก็ไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของใคร  ถึงแม้ว่าผมอยากจะทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจสักเท่าไหร่
   


   เช้าวันต่อมาผมชวนเบียร์ไปรับพี่ปิงที่ท่าเรือเพราะผมเองขับรถก็ไม่เป็นอีกทั้งยังไม่รู้จักเส้นทางอีกด้วย  คนอื่นๆก็ขอตามไปด้วยยกเว้นตั้มคนเดียวที่ยังนอนไม่ตื่นและไม่มีใครกล้าปลุกด้วย  เราไปถึงท่าเรือก่อนที่เรือจะมาเทียบท่าเกือบๆครึ่งชั่วโมง   พี่ปิงลงเรือมากับพี่บาส  ตอนหลังถึงได้รู้ว่าพี่ปิงโทรไปชวนพี่บาสให้มาเที่ยวด้วยกัน  เพราะกลัวเหงาตอนเดินทางมาเกาะสมุย 
   เมื่อเรากลับมาถึงที่พักก็ไม่เจอตั้มผมกำลังจะเดินไปตามให้  เพราะจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเอง  ตั้มคงจะยอมคุยกับผมแล้ว   ผมกำลังจะเดินออกไปแต่พี่บาสบอกว่าจะไปเอง   ผมเลยเดินออกมาที่ระบียงบ้านเห็นตั้มเดินอยู่ที่ชายหาดแล้วพี่บาสก็เข้าไปทักทาย  ผมมองสองคนนั้นยืนคุยกันอย่างสนุกสนานจนไม่ทันรู้ตัวว่าพี่ปิงเข้ามากอดผมทางด้านหลัง

“พี่ปิงอย่า  เดี่ยวใครมาเห็น”  ผมพูดพร้อมกับสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดพี่ปิง
“พี่ผิดอีกแล้วใช่ไหมที่กอดน้องเอก  พี่ผิดที่คิดถึงน้องเอกใช่ไหม  พี่ผิดมากหรือไงที่พี่รักน้องเอก”  พี่ปิงพูดจาตัดพ้อผม
“พี่อย่ามาพูดแบบนี้กับผมนะ  ผมไม่ชอบ”
“พี่ขอโทษ”
“ช่างมันเถอะ  เอกก็ขอโทษพี่ด้วยแล้วกัน  ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่ทำให้พี่ไม่สบายใจ  เสียใจ น้อยใจ”
“ครับผม”
   พี่ปิงก็ดีนะครับ  ไม่ว่าผมจะทำไม่ดีไปหลายครั้งแต่พี่ปิงก็ไม่เคยที่จะโกรธ เกลียดผมเลย  คนดีๆอย่างพี่ปิงน่าจะเจอคนที่ดีนี้ที่ไม่ใช่ผม  ความพยายามตลอดเดือนกว่าๆที่ผมคบกับพี่ปิงคงใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว  เพราะไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อาจเปลี่ยนใจหันมาชอบพี่ปิงได้เลย  แต่ด้วยความดีที่พี่ปิงมีทำให้ผมอยากจะลองอีกสักตั้งเพื่อให้คนๆนี้มีความสุข  ตั้มเดินเข้ามาในบ้านนั่งคุยกับพี่ปิงได้สักพักก็ชวนกันไปเล่นน้ำ 

“น้องเอก  มาเล่นห่วงยางกับพี่ดีกว่า”  พี่ปิงชวนผมให้ขึ้นไปนั่งบนห่วงยาง ผมเลยปีนขึ้นไปนั่งกว่าจะขึ้นไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน 
“พี่ปิง  คบกับเอกพี่มีความสุขไหม”  เราสองคนลอยตามน้ำออกมาใกล้จากกลุ่มเพื่อนพอสมควร  ผมเลยกว่าที่จะพูดกับพี่ปิง
“ความสุขของพี่  คือการที่เห็นแฟนของพี่มีความสุข”
“พี่ปิงลองมองหาคนอื่นบ้างก็ได้นะพี่  ผมไม่ว่าอะไรพี่หรอกครับ”
“ทำไมน้องเอกต้องพูดแบบนั้น  พี่ขอแค่น้องเอกคนเดียว  อย่างอื่นพี่ก็ไม่ต้องการแล้ว”
“ขอโทษครับพี่  ต่อไปเอกจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่เอกจะทำได้”
“ไชโย !!!”  ผมได้ยินเสียงคนตะโกน  ผมเลยหันไปดูก็เห็นพี่บาสยืนกอดตั้ม  จากนั้นทั้งสองคนก็จูงมือกันไปนั่งใต้ต้นไม้
   
   ผมมองสองคนนั้นและปฏิกิริยาของเพื่อนคนอื่นๆ  ผมก็เข้าใจเรื่องราวแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง  แต่ผมไม่เข้าใจทำไมตั้มต้องตอบตกลงคบกับพี่บาสทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย  หรือแค่ตองการทำเพื่อประชดผม  ให้ผมรู้สึกเสียใจถ้าทำแบบนั้นผมอย่างจะบอกว่า  ตั้มทำสำหรับแต่มันยิ่งกว่าเสียใจ  มันเจ็บเจ็บปวดเหลือเกิน  มองดูว่าตัวเองเป็นแผลตรงไหนหรือเปล่าถึงได้เจ็บขนาดนี้  แต่หายังไงก็หาไม่เจอ  ถ้าอย่างนั้นบาดแผลคงเกิดจากข้างในร่างกาย  แล้วอาการเจ็บแบบนี้ต้องรักษายังไง  ต้องทำยังไงถึงจะหาย
   ผมเดินขึ้นมาบนบ้านเพราะผมทนเห็นภาพนั้นไม่ไหว  ภาพที่คนสองคนยืนจูงมือ กอดเอว โอบไหล่ ถ่ายรูป  ทำไมคนที่อยู่ข้างกายถึงไม่เป็นผม  แล้วทำไมผมถึงเป็นคนนั้นไม่ได้ 

“น้องเอกเป็นอะไรหรือเปล่า”  พี่ปิงวิ่งตามผมเข้ามาในบ้าน
“นิดหน่อยครับพี่  อยากนอนมากกว่า”
“ปวดหัวหรือเปล่า  ตัวร้อนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ  นอนพักสักหน่อก็คงจะดีขึ้น”
“เอายาไหม  เดี่ยวพี่ไปหามาให้”
“พี่ปิง  ผมบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไรซิ”  ผมเผลอกระแทรกเสียงใส่พี่ปิง  พี่ปิงดูจะอึ้งๆกับการขึ้นเสียงของผม
“เจ็บปวดมากหรือไงน้องเอก  ทนเห็นภาพแบบนั้นไม่ได้หรือไง”  พี่พูดออกมาอย่างเรียบๆ  พริอมกับน้ำตาที่หยดออกมาจากเบ้า
“พี่ปิงเอกขอโทษ”
“น้องเอกเคยคิดไหมว่าพี่จะรู้สึกยังไง  พี่เคยขอแล้วไงว่าต่อหน้าพี่ช่วยโกหก  ช่วยหลอกพี่บ้างก็ได้  แกล้งทำเป็นรักพี่หน่อย พี่ขอแค่นั้นจริงๆ” แล้วพี่ปิงก็เดินออกไป  แต่ผมวิ่งตามไปกอดทางด้านหลัง
“พี่ปิงเอกขอโทษ  พี่ปิงอย่าโกรธเอกนะครับ  เอกขอโทษ”  พี่ปิงหันหน้ามาแล้วดึงผมไปกอด
“น้องเอกรู้สึกยังไงตอนนี้  บอกพี่ออกมาให้หมด  อย่าโกหก อย่าเก็บไว้คนเดียว  พี่ยินดีฟัง”
“เจ็บครับพี่  เจ็บมาก  เจ็บจนทนไม่ไหว  เอกอยากจะลืม  ลืมว่าเคยรักใคร  อยากจะรักคนใหม่ได้สักที  พี่ช่วยเอกได้ไหม  ช่วยทำให้เอกลืมหน่อย”
”ครับ”   

[B4U_BoA]

งืมๆๆๆ

พี่เอกนู๋

T^T

[—“L•nely_l3”—]

โหย ตอนนี้ มีแต่น้ำตา

[mist]

 

[luvY]

ณ เวลานั้น เอกคงเจ็บมากๆเลย

 

[i_ang]

 


เศร้า~~

[StillLoveThem]

 ...คู่นี้นะ กว่าจะยอมรับความเป็นจริง
...ใจก็ช้ำ ไปเยอะแล้วประชดกันไปประชดกันมา
...น้องเอก เมื่อเช้าโดนแกล้งอะไร เอาคืนให้หนักๆๆนะ
...งดการบ้านก่อนกลับ กทม เอาให้เข็ดทีหลังจะได้ไม่กล้าแกล้งอีก
...ผัวบ้าอะไรวะ มีความสุขบนความทุกข์ของเมีย อิอิ
...ฝากให้ตั้มด้วย  

[C2U]

เฮ้อ  เศร้าอ่ะ 


กอด น้องเอก   

[Yurameki]

   พี่เอก   มีสามีขี้แกล้ง...

    พี่ตั้มมมมมม


โอ๊ย กว่าจะรักกันได้อ่า


 

[wan]

เจ็บ เจ็บบาดเจ็บเจียนตาย กับภาพที่เห็น

แต่ทำไงได้ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้ ก็คงต้องแล้วแต่แล้วละว่า.......

เอาเป็นว่ามารอดูใจน้องเอกดีกว่า ว่าจะตัดสินใจออกมายังไง

+1 ให้น้องเอกคนน่ารัก น่า  ของนายตั้ม ( ไม่อยากพิมพ์อย่างงี้จริง ๆ ) ล้อเล่นนะตั้ม

[sexyman]

   ไหรบอกว่าจะลงพร้อมกันไง

ไอคนไม่รักษาคำพูด  ชิส์


 

[eak_Krub]

“ใครก็ได้ช่วยพี่หน่อย  เบียร์  เบียร์  ช่วยพี่หน่อย”  ผมได้ยินเสียงพี่บาสตะโกนมาจากในห้อง
   ผมกับพี่ปิงวิ่งเข้าไปดูในห้องว่าเกิดอะไรขึ้น  ภาพที่ผมเห็นนั้นคือพี่บาสนั่งกอดตั้มที่ไม่ได้สติ  เลือดนองเต็มพื้น  ผมเห็นภาพนั้นถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น  พูดกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น  ตั้มเป็นอะไร  ทำไมเลือดถึงออกเยอะขนาดนั้น  พี่ปิงวิ่งออกไปตามเบียร์และเพื่อนๆคนอื่นๆ  จากนั้นเราก็มาโรงพยาบาลกัน  ตลอดทางพี่บาสกับผมต่างก็นั่งร้องไห้กันมาตลอดทาง  ในเวลาแบบนี้ผมยังเป็นคนเห็นแก่ตัว  ผมอยากจะเป็นคนที่ได้กอดตั้ม  อยากจะไปยืนแทนที่พี่บาส  ผมคงเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม
   เมื่อมาถึงโรงพยาบาลผมก็โทรบอกพ่อกับแม่ของตั้มว่าเกิดอะไรขึ้น  ท่านมีท่าทางน้ำเสียงที่ตกใจและบอกให้ผมช่วยโทรบอกความคืบหน้าเป็นระยะๆ  ถ้าอาการไม่ดีขึ้นท่านจะเดินทางมาทันทีแต่ตอนนี้ท่านยังติดธุระอยู่
   แต่ตั้มอยู่โรงพยาบาลแค่คืนเดียวก็ออกได้  เพราะว่าสมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน  ช่วงที่รอให้ตั้มฟื้นพี่บาสก็เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นทุกคนต่างก็หัวเราะ  ตลกในตัวของตั้ม  แต่ผมกลับรู้สึกแย่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่บาสกับตั้มทำไมมันถึงก้าวไปไกลแบบนั้น  ผมยิ่งฟังพี่บาสเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกแย่มากขึ้นเท่านั้น  ความอิจฉาในตัวผมที่มีต่อพี่บาสมันยิ่งมากขึ้นทุกวินนาที  ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  ผมคิดไม่ดีกับคนที่เข้ามาเกี่ยวพันกับตั้ม  ทั้งๆที่คนเหล่านั้นไม่ได้คิดร้ายกับผมเลยด้วยซ้ำไป
   เมื่อร่างกายตั้มแข็งแรงดีแล้วเราก็เดินทางกลับบ้านกัน  ผมกับตั้มเราก็ยังไม่ได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราว  อาจจะเพราะพี่บาสจะคอยอยู่ใกล้ตั้มตลอดเวลาหรือไม่ก็ตั้มคงไม่อยากคุยกับผมมากกว่า  เพราะทุกครั้งที่คุยกัน  มักจะเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายถามตั้มตลอด  และตั้มเองก็มันจะตอบกลับมาสั้นๆ  แต่สำหรับผมแค่นั้นก็มากพอแล้ว   ดีกว่าตั้มไม่คุยกับผมเลย
   สองอาทิตย์ต่อมาหลังจากกลับมาจากเกาะสมุยโรงเรียนผมก็เปิดเรียนตามปกติ  ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมานั้นผมไม่ได้ไปหาตั้มที่บ้านเลย  จะใช้โทรศัพท์โทรไปมากกว่าแต่ตั้มก็ไม่เคยรับสายผมเลยสักครั้ง  ครั้นโทรเข้าเบอร์บ้านเมื่อได้ยินเสียงผมก็วางสายไปเลย  โทรไปอีกครั้งก็ติดต่อไม่ได้  คงจะถอดสายโทรศัพท์ทิ้ง  หลังๆมานี้ผมเริ่มจะปลงแล้วละครับ  แต่มันก็ไม่เคยชินสักครั้งเดียว 
   ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนมุ่งหน้าตรงไปที่โต๊ะประจำ ก็เห็นเพื่อนๆและพี่ต่างก็มากันเกือบครบทีมแล้ว  เมื่อไปถึงผมก็เดินไปแทรกนั่งกลางม้านั่ง  แต่ผมลืมไปว่าที่นั่งมันเต็มแล้วและการที่ผมไปแทรกก็ส่งผลให้คนที่นั่งริมม้านั่งต้องตกจากม้านั่ง  และคนนั้นก็คือตั้มนั้นเอง  ผมลุกขึ้นจะไปพยุงตั้มแต่ก็โดนปัดมือ  ตั้มเดินหนีออกไปเลยผมเองก็ไม่กล้าตามด้วย  ผมกลัวว่าตั้มจะโกรธและเกลียดผมมากกว่านี้

“เมื่อตะกี้เจ็บมากป่าว  เราขอโทดจริงๆ  ไม่ได้ตั้งใจแค่....” ผมพูดกับตั้มตอนอยู่ในห้องเรียนแล้ว
“แค่ไม่ได้คิดว่าเราจะตก”
“ไม่ใช่นะ  แค่.....”  ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ   มันเป็นอุบัติเหตุ
“แค่อะไร”
“แค่......”  ผมพูดไม่ออก  บอกตามตรงตอนนั้นผมกลัวตั้มมาก  เพราะสีหน้าและท่างทางตั้มน่ากลัวมาก
“แค่อะไรรู้ไหม  แค่มึงอยู่ห่างๆ กูก็พอ  กูไม่รงไม่เรียนมันแล้วโว้ย เบียร์เอาตังค์  ฝากซื้อหนังสือด้วย”  ตั้มตะโกนใส่หน้าผมอย่างดัง  จนคนทั้งห้องหันมามอง 
เมื่อพูดจบตั้มก็เดินออกจากห้องไปทันที  ผมเองก็เดินออกมาด้วยแต่ไม่ได้ตามตั้มหรอกครับ  ผมเดินตรงไปห้องน้ำผมคอยบอกกับตัวเองว่าอย่าร้องไห้ตรงนี้  อย่าร้องให้ใครเห็นไม่มีใครคิดสงสารหรอก  มีแต่คนจะสมเพชมากกว่า  และทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำน้ำตาผมก็ไหลออกมาทันที  ผมต้องคอยกัดฝามือตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกไปให้ใครได้ยิน   



PS. เอาไปเท่านี้ก่อนนะครับ  แล้ววันนี้จะมาลงเรื่อยๆ

[chatkub]

ขอบคุณที่เอามาลงหั้ยอ่านนะครับ

[luvY]

  อ่านตอนนี้แล้ว
สงสารเอก เจ็บและต้องอดทนมากๆเลย

[mist]

ใครไม่สงสารแต่พี่สงสารอ่ะ 

[Cloud~]

  เศร้าอ่ะ

[wan]

เป็นกำลังใจให้น้องเอกนะครับ  นายตั้ม ขอสักทีเถอะ 

[RAKDEK_KA]

ดีนะที่วันนี้ Happy แต่ตอนนั้นนะอยาก  :z6:K9yh, จังเลย
    ถ้าตอนนี้ทำงั้นอีก น้องเอก  เจือนเลยดีก่า 

[broke-back]

ช่วงนั้น...เอกคงเศร้ามากกกกกก
แล้วก็คงเสียใจไม่ใช่น้อย
  คำเดียว "เศร้า"

 +1 น้องเอก ชอบครับ...ได้รับรู้ความคิด ความรู้สึกของเอก และ ตั้ม ในเหตุการณ์นั้นๆทั้งสองคน

[Yurameki]

พี่ตั้มนี่น่า  มากมายอ่ะ

  เป็นกำลังใจให้พี่เอกนะ

สู้ๆ

[eak_Krub]

“ว่าไงหนุ่ม”  ผมรับโทรศัพท์เพราะหนุ่มโทรเข้ามาหาผม
“เอกอยู่ไหน” 
“ห้องน้ำตึกวิทย์”
“เดี่ยวเราไปหา”
   เมื่อวางสายไปผมก็เดินออกมาล้างหน้าล้างตาและมายืนรอหนุ่มที่หน้าห้องน้ำ  ตอนนี้ผมได้หยุดร้องไห้แล้วแต่ตามันยังบวมและแดงอยู่  ใครมาเห็นผมในตอนนี้ก็คงรู้ว่าผมร้องไห้มา  ผมกับหนุ่มต่างก็วิ่งเข้าหากันทันทีที่เราพบหน้ากันแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาอีกครั้ง   หนุ่มคอยปลอบผมพร้อมๆกับมือของเจษที่คอยตบหลังเบาๆ  ทั้งสองคนรอให้ผมร้องไห้จนเสร็จจากนั้นก็พากันขึ้นห้องเรียนกัน
   หลังเลิกเรียนพวกผมก็พากันไปนั่งกินไอศครีมกันข้างโรงเรียน  เป็นร้านประจำกันไปแล้วก็ว่าได้  แล้วแม่ของตั้มก็โทรเข้ามาหาผม  ผมก็รีบสายท่าน
“สวัสดีครับแม่”
“เลิกเรียนหรือยังลูก”
“ครับผม  เลิกเรียนแล้วครับ”
“แล้วอยู่ไหนกัน”
“มาหาไรกินกันที่ข้าง รร. ครับ”
“วันนี้มาค้างที่บ้านนะลูก  แม่คิดถึงไม่เจอกันนานแล้ว”
“เดี่ยวเอกขอโทรหาแม่ก่อนนะครับ”
“ยังไงก็มาให้ได้นะลูก”
“ได้ครับ”
“ยังไงก็บอกตั้มด้วยละกันนะลูก”
“เขาไม่คุยกับเอกครับ”
“ไม่เป็นไรเดี่ยวแม่บอกไอคุณชายเอง  หรือจะให้แม่ไปรับไหมลูก”
“ไม่เป็นไรครับ  ไปเองได้ครับ”
“แล้วจะมาถูกทางได้ยังไง  แม่ไปรับดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ  เดี่ยวเอกไปเอง”
“ตามใจเอกก็แล้ว  แม่ไม่กวนแล้วนะลูก”
“ครับสวัสดีครับ”
   หลังจากผมวางสายไปโทรศัพท์ตั้มก็มีสายเข้าทันที  คงจะเป็นแม่ที่โทรเข้ามา  เมื่อคุยกันเสร็จตั้มก็หันพูดกับผมทันที
“เดี่ยวกลับพร้อมกู”  ผมกำลังจะบอกตั้มไปว่า  เดี่ยวผมกลับไปเองก็ได้  แต่ยังไม่ทันได้บอก  โทรศัพท์ตั้มก็มีสายเข้ามาก่อน  เป็นพี่บาสโทรเข้ามาครับผมคงนิสัยเสียมากที่แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  และไม่นานหลังจากตั้มวางสายไปพี่บาสก็เดินทางมาถึง  ผมยอมรับครับว่าตอนนั้นหน้าผมเริ่มรู้สึกชาขึ้นมาทันทีที่พี่บาสป้อนไอติมให้ตั้ม  แต่แล้วผมก็ต้องมาตกใจกับการกระทำของบุ้ง

“อย่างนี้นี่เอง  ทำไมไม่บอกกันตรงๆละตั้ม” จากนั้นบุ้งก็หยิบแก้วบนโต๊ะขึ้นแล้วปาใส่หน้าตั้ม  แล้วเดินออกไปจากร้านทันที
“โอ๊ย !!!”  ตั้มร้องเสียงหลงพร้อมกับเอามือกุมหน้าผากตัวเอง   ทุกคนร้องเรียกตั้มเสียงดัง  แล้วทุกคนในร้านก็หันมามองกลุ่มพวกผมทั้งร้าน
“กูจะไปตบมัน  มันทำเกินไปแล้ว  ไปพี่บิ๊กไปกับโม”  โมพูดขึ้นมา
“ไม่ต้องโม  แค่นี้เอง  เราทำกับบุ้งมากกว่านี้อีก” ตั้มรีบห้ามโม 
“ตั้ม  พี่ขอดูหน่อย แผลไม่ลึก  แต่เป็นทางยาว  แค่ทายาก็ได้แล้วละ  เดี่ยวต้องไปทำแผลที่ คลินิคอยู่แล้วใช่ไหม  งั้นให้หมอเขาทำแผลตรงนี้ให้เลยนะครับ  พี่ว่ากลับเลยดีกว่า  งั้นน้องๆพี่กลับก่อนนะครับ”
   ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องมาทนเห็นภาพตั้มกับพี่บาสแบบนี้อีกสักกี่ครั้ง  ใจจริงผมอยากจะเป็นคนแรกที่แสดงความห่วงใยให้ตั้ม  อยากเป็นคนแรกที่คอยช่วยเหลือยามเจ็บป่วย  แต่วันนั้นสำหรับผมคงไม่มี

[IZE]

เจ็บอีกแล้ว

รักแทบตายแต่ก็ต้องคอยดูอยู่ห่างๆๆ  แบบนี้

ทรมาน

[—“L•nely_l3”—]

 

ปวดใจแทน

[imageriz]

 
จริง ๆ ดูเหมือนว่าคุณชายจะน่าสงสารนะ
แต่ทำไมอ่านแล้วรู้สึกสงสารน้องเอกล่ะ T_T

เจ็บกันทั้งสองคน + กับอีกสอง = สี่คน

  ทรมานกันจริง เลย 

[manami1155]

ตามอ่านจนจบ บอกได้คำเดียวเลยว่าสงสารพี่เอกมากกกกกกก
พี่ตั้มใจร้ายอ่ะ ก็กว่าจะรู้ใจตัวเองพี่เอกเค้าก็รอจนเหงือกแห้งแล้ว
ใจของคนรอพอมีใครที่สักคนที่เข้ามาทำให้รู้ว่ายังมีอีกคนที่รักเรามันก็ต้องหวั่นไหวบ้างละ
แล้วพอทีนี้พี่ตั้มพึ่งจะมารู้ตัวว่ารักพี่เอก ชิชิๆ

สงสัยตอนนั้นพี่เอกต้องกินน้ำใบบัวบอกแทนน้ำเปล่าแน่ๆ
ก็เล่นช้ำในซะขนาดนั้น น่าสงสารๆ

[mist]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารเอกอ่ะ 

[LIZZ]

อ่านแฃ้วก็เข้าใจเลยว่าตอนนั้นทั้งคู่คงเจ็บขนาดไหน

ถ้ารู้ใจกันและกันเร็วกว่านี้ก็คงจะดีอ่ะเนอะ

[i_ang]

  กอดเอก