กว่าจะหาเรื่องของ จขกท. นี้เจอ
เล่นเอาเหนื่อยเลย อ่ะๆๆ ผมนายตั้มเองครับ
มาลงเรื่องให้ จขกท. ทิ้งผมไปแล้ว และก่อนไปยังมาสั่งให้เราลงเรื่องให้อิก
ทิ้งไปยังไม่พอ ยังจะมาใช้งานกันอีก จะใจร้ายไปถึงไหนน๊า
................................................................................................
ผมนั่งรอได้ไม่นานพี่ปิงก็มาถึงผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่ปิงฟัง ดูท่าทางพี่ปิงค่อข้างจะไม่พอใจแต่ผมก็ไม่กล้าถามหรอกครับว่าโกรธใคร พี่ปิงพาผมมากินข้าวที่บ้านพี่ปิง และให้ผมนอนค้างที่นี้ซึ่งผมเองก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว จะให้กลับบ้านรถก็ไม่มีให้กลับไปแล้วด้วย หลังจากผมอาบน้ำเสร็จแล้วผมก็ออกมาจากห้องน้ำ
“พี่ปิงเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่พูดไม่จาตั้งนานแล้ว” ผมถามพี่ปิงที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่
“ไม่มีอะไร”
“ผมมากวนพี่หรือเปล่า ผมกลับก็ได้นะ”
“พี่บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า”
เป็นครั้งแรกเลยมั้งครับที่พี่ปิงตวาดใส่เสียงดังใส่ผม และผมเองก็ค่อนข้างตกใจด้วยผมเลยตัดสินใจกลับไปใส่ชุดเดิมเพื่อจะไปที่อื่น แต่จังหวะที่ผมกำลังเปลี่ยนชุดอยู่นั้นพี่ปิงก็เข้ามาผลักผมล้มลงไปนอนกับที่นอน จากนั้นก็เริ่มที่จะลวนลามผมด้วยความตกใจผมก็ผลักพี่ปิงแต่ยิ่งผลักเท่าไหร่พี่ปิงก็ยิ่งจะรัดตัวผมแน่นเท่านั้น ผมเลยนอนนิ่งๆปล่อยให้พี่ปิงทำจนพอใจและน้ำตาผมก็ค่อยๆไหลออกมา พี่ปิงคงจะรู้สึกได้จากการสะอื้นของผมพี่ปิงเลยหยุดการกระทำ
“น้องเอกครั้งนี้พี่จะไม่ขอโทษ พี่แค่อยากใช้สิทธิ์ของความเป็นแฟน” พี่ปิงลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับผมที่กำลังนอนใส่เสื้อที่ถูกถอดออกไป
“ถึงผมเป็นมากกว่าแฟนพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี้”
“แล้วใครละที่มีสิทธิ์ ไอตั้มใช่ไหม มันคนเดียวใช่ไหมที่มีสิทธิ์”
“พี่ปิงอย่าพูดแบบนี้นะ ไม่มีใครมีสิทธิ์ทั้งนั้นนี้มันตัวของเอก เอกเท่านั้นที่มีสิทธิ์”
“ที่ผ่านมาทุกสิ่งที่พี่ทำ มันไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยใช่ไหม พี่ก็ยังคงเป็นคนอื่นสำหรับน้องเอก”
“พี่ปิง เราเลิกกันเถอะนะ พี่ก็เห็นแล้วว่าที่ผ่านมามันเป็นยังไง พี่ก็เหนื่อยผมก็เหนื่อย ฝืนกันไปก็มีแต่จะทำร้ายความรู้สึกกันไปเปล่า”
“ไม่นะน้องเอก พี่ไม่เลิกนะครับ พี่ยอมทั้งนั้น ไม่ว่าต่อไปพี่จะยืนอยู่จุดไหนสำหรับน้องเอก แต่ขอแค่พี่ได้อยู่ดูแลน้องเอกพี่ก็พอใจแล้ว นะครับน้องเอก อย่าบอกว่าจะเลิกกับพี่” พี่ปิงเดินเข้ามากอดเอวผมเอาหน้าซุกตรงท้องผมแล้วพูดออกมาพร้อมน้ำตา
“ผมตัดสินใจแล้วครับ พี่ปิงช่วยเคารพการตัดสินใจผมหน่อยนะครับ ที่ผ่านมาผมรู้สึกประทับใจมากแต่มันก็เท่านั้น ผมไม่ได้รู้สึกกับพี่เกินคำว่าเพื่อน”
ผมลุกขึ้นทันทีที่ผมพูดจบและเดินออกมาจากบ้านพี่ปิง พี่ปิงไม่ได้เดินตามผมมา ผมรู้สึกสงสารพี่ปิงมากแต่จะทนฝืนคบกันไปผมก็ยิ่งจะทำร้ายพี่ปิงมากขึ้นทุกวัน สู้ให้มันจบเสียวันนี้ยังจะดีกว่า การบอกเลิกครั้งนี้ผมได้ใช้ความพยายามมาถึงหลายครั้งแล้วที่จะพูดแต่ก็ยังหาโอกาสไม่ได้สักทีจนมาถึงวันนี้ หลายคนอาจจะต่อว่าผมที่ทำแบนนั้น แต่จะมีใครกี่คนกันที่เข้าใจความรู้สึกของผม ผมมันก็แค่มนุษย์ทั่วไปไม่ใช่ผู้วิเศษ ผมเองก็มีความเห็นแก่ตัว เลือกที่จะรักตัวเองมากกว่าจะทนเจ็บเพื่อถนอมความรู้สึกของผู้อื่น เลือกที่จะทำตามใจตัวเองมากกว่าจะทำตามความต้องการของผู้อื่น ถ้าจะบอกว่าสิ่งที่ผมทำนั้นมันผิดผมก็ยอมรับผิด บอกว่าผมทำบาปที่ทำร้ายความรู้สึกของผู้อื่นผมก็ยอมรับผลกรรมที่จะตามผมพร้อมแล้ว หลังจากที่ออกจากบ้านพี่ปิงมาแล้วผมก็นั่งรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างเพื่อจะหาห้องเช่าสักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน
ทุกๆเช้าพี่ปิงจะโทรมาหาผมพร้อมกับส่งข้อความมาให้ แต่นี้ก็หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้รับเลยและระหว่างผมกับตั้มเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ผมไม่กล้าพอที่จะเข้าไปคุยกับตั้มเพราะคำๆนั้นมันยังคงก้องอยู่ในหูผมและตามหลอกหลอนให้ผมรู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่ผมเห็นตั้ม จนมาถึงวันนึงที่ผมทนแบกรับความรู้สึกต่างๆไว้ไม่ไหวแล้ว ผมทนไม่ได้กับความเย็นชาของตั้ม ผมทนเห็นตั้มกับพี่บาสอยู่ด้วยกันไม่ได้ ผมรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้
ผมโทรหาพี่อะตอมบอกว่าผมอยากไปเที่ยวซึ่งพี่เขาก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แต่จริงๆแล้วผมไม่ได้อยากไปเที่ยวหรอก ผมก็แค่อยากกลับไปหาความทรงจำดีๆถึงแม้ว่ามันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็มีค่าสำหรับผม พี่ตอมมารอรับผมที่ท่าเรือผมกะไว้ว่าจะอยู่ที่นี้สัก 2 วันแล้ววันอาทิตย์ค่อยกลับไปสู่โลกความจริง แต่ตอนนี้ผมขออยู่ในโลกของความฝันก่อน
“เอกมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าดูหน้าเศร้าๆ” พี่ตอมพูดกับผม
“นิดหน่อยครับพี่”
“อยากจะเล่าให้พี่ฟังหรือเปล่า”
ผมก็เลยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พี่อะตอมฟัง ทั้งเรื่องของตั้มรวมไปถึงพี่ปิงด้วย
“เอาน่าไม่ต้องไปคิดมาก อีกอย่างเราเองก็ยังเด็กอนาคตยังอีกยาว ยังมีคนดีๆอีกเยอะที่จะเช้ามาในชีวิต”
“ไม่รู้สิครับ ผมเองยังตอบไม่ได้เลยว่าทำไมผมถึงตัดใจจากตั้มไม่ได้สักครั้งทั้งๆที่พยายามแล้ว แต่เหมือนยิ่งพยายามเท่าไหรมันกลับยิ่งฝั่งลึกขึ้นทุกวัน”
“สมมตินะ ถ้าเกิดวันนึงเราสองคนได้เป็นแฟนกัน แล้วเอกจะทนได้ไหมถ้าเกิดมีคนเข้ามาเกี่ยวพันกับตั้มเยอะ ตั้มมันไม่ใช่คนหล่ออะไรก็จริง แต่มันก็เป็นคนที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง พี่เองก็ยอมรับนะว่าพี่แค่เห็นครั้งแรกพี่ก็อยากรู้จักแล้ว และพี่ก็เชื่อว่ามีอีกหลายคนที่คิดเหมือนพี่”
“ถ้าหากวันนั้นมีจริงผมก็พร้อมที่จะรับครับ เพราะผมเลือกที่จะให้มันเป็นแบบนั้น”
“แล้วไม่คิดที่จะมองหาคนอื่นบ้างหรือไง”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม คนอื่นที่เข้ามาจีบก็หน้าตาดีนะครับพี่ แต่มันก็เท่านั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย”
“เอาเถอะยังไงก็อยู่ที่ตัวเราเองว่าจะทำอย่างไร คนอื่นทำได้ก็แค่เพียงคอยปลอบใจและให้กำลังใจเท่านั้น แต่เอกรู้ไหมชีวิตคู่ระหว่างชายกับชายมันไม่จีรังยังยื่นหรอกนะเพราะเราไม่สามารถมีบ่วงมาคล้องคอได้ไม่เหมือนชายกับหญิง แล้วก็อย่าลืมว่าเกย์ก็คือผู้ชายคนนึงไอเรื่องออกนอกลู่นอกทางมันก็มีบ้าง เพราะฉะนั้นเกย์ที่อยู่กันได้นานๆล้วนแล้วแต่ใช้ความเข้าใจกันทั้งนั้น”
“พี่ตอมคงผ่านอะไรมาเยอะนะ”
“ก็นะ พี่เคยคิดที่จะร่วมหลักปักฐานกับคนๆนึง เคยคิดว่าเราจะมาสร้างที่นี้ด้วยกัน แต่ก่อนที่ความฝันเราจะเป็นจริงผู้ชายคนนั้นก็มาทิ้งพี่ไป เพียงเพราะแค่อยากจะเปลี่ยนรสชาติให้กับชีวิต แรกๆพี่ก็ทุรนทุรายอยากจะตายให้ได้ แต่มาวันหนึ่งพี่คิดได้ว่าก็แค่ผู้ชายคนเดียวเราจะไปแคร์ทำไม คนอื่นที่ยังต้องการเรามีอีกมากมาย”
“แล้วพี่ลืมคนนั้นได้ยัง”
“เอาความจริงหรือโกหกละ”
“แล้วแต่พี่สิครับ”
“ไม่หรอก พี่ก็คงเหมือนเอกมั้ง มั่นคงในรักที่มีถึงใครจะผ่านมาเท่าไหร่ จะดีให้มากยังไง แต่เรื่องของหัวใจมันก็บังคับไม่ได้”
“พี่ก็คงจะรอต่อไป”
“ตราบใดที่ยังเห็นแสง ถึงแม้จะน้อยนิด พี่ก็ยังหวังจะเจอทางออก เอาละพี่ต้องไปบริการลูกค้าต่อและมีอะไรก็ไปคุยกับพี่ได้นะ ขาดเหลืออะไรก็มาขอได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณพี่ตอมมากนะครับ”
หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...) (อ่าน 130011 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก