มาลงให้แล้วน๊า จากยอดชายนายตั้ม
เลือกบ่นกันได้หรือยัง
....................................................................
เรื่องยุ่งๆของผมกับตั้มไม่ได้จบเพียงเท่านี้ แค่เพียงข้ามคืนก็มีเรื่องใหม่มาให้ผมกับตั้มได้ปวดหัวกันอีกรอบในตอนเช้าของวันถัดมา ขณะที่ผมนั่งคุยกับตั้มในห้องนอนของตั้ม
“เป็นงัยบ้าง ค่อยยังชั่วป่าว” ตั้มถามผมพร้อมกับเอามือมาลูบที่หน้าผากผม
“อืม” ผมตอบเพื่อให้ตั้มสบายใจ ทั้งๆที่ผมรู้สึกเจ็บปวดร้าวไปทั้งตัว
“ขอโทษ......” แล้วตั้มก็พูดคำนี้ออกมา ผมรู้ว่าตั้มพูดเพื่ออะไร และจะสื่ออะไรให้ผมเข้าใจ แต่ผมไม่อยากได้ยินคำๆนี้จากคนๆนี้อีก เพราะอย่างที่เคยบอก ถ้าเรื่องนี้มีคนผิด คนนั้นก็คือผม ผมขอเป็นคนผิด ดีกว่าให้คนที่ผมรักกลายเป็นคนผิด
“ไม่ต้องขอโทษ แค่ตั้มพูดกับเอก แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ได้เป็นแฟนกันก็ไม่เป็นไร ได้แค่นี้ก็พอแล้ว” แล้มผมก็ร้องไห้ออกมา ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมขอแค่ให้ผมได้อยู่ใกล้เขาทุกวันผมก็พอใจแล้ว ไม่ต้องเป็นคนรักกันแค่ขอให้เขาอยู่ในสายตาเราก็พอใจแล้ว
ตั้มดึงผมเข้าไปกอดและก็เป็นจังหวะเดียวกันกับพี่บาสเดินเข้ามาในห้อง เราสองคนผงะออกจากกัน พี่บาสมองหน้าผมกับตั้มสลับไปมาแต่สีหน้าไม่ได้บอกอาการใดๆทั้งสิ้น ผมเดาไม่ออกจริงๆว่าพี่บาสกำลังคิดอะไรอยู่
“ตั้ม ช่วยบอกพี่หน่อย ว่ามันหมายความว่ายัง” พี่บาสพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมสองคนไม่พูดอะไรออกไป
“พี่บาส มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะครับ” ตั้มปฏิเสธพี่บาสออกไป ผมอยากจะเดินออกไปจากห้องนี้และผมคงจะทำแบบนั้นถ้าเกิดผมสามารถหอบเอาร่างกายตัวเองออกไปได้
“แล้วมันคืออะไร ตั้มรู้หรอว่าพี่คิดอะไร ตั้มจะให้พี่เข้าใจว่า ตั้มกับเอกแค่กอดกันแบบเพื่อนทั่วไป ตั้มไม่ได้คิดอะไรกับเอก ตั้มจะให้พี่คิดแบบนั้นใช่ไหม”
ตอนนี้น้ำตาพี่บาสเริ่มไหลลงมาอาบบนแก้ม ผมรู้สึกใจหายทันทีที่เห็นพี่บาสร้องไห้ ผมไม่ได้ต้องการให้สองคนนี้เลิกกันและผมคงเกลียดตัวเองมากถ้าหากสาเหตุที่ทำให้สองคนนี้ต้องเลิกกันนั้นมันเป็นเพราะผม พี่บาสเป็นพี่ชายที่แสนดีที่ผมเคารพรักและนับถือ ส่วนตั้มก็คือคนที่ผมรักจนหมดใจ ผมจึงไม่อยากให้คนทั้งคู่ต้องเสียใจด้วยน้ำมือของผมเอง
“ตั้มน่าจะรู้ตัวนะว่าตั้มคิดอะไรกับเอก ตอนแรกพี่รู้ว่าที่ตั้มคบกับพี่แค่ประชดเอก แต่พี่ก็เชื่อว่าสักวันพี่คงทำให้น้องตั้มรักพี่ได้ แต่ ณ วันนี้ พี่ยอมแพ้ พี่ขอยอมแพ้ พี่แพ้แล้ว พี่สู้ไม่ไหวแล้ว” พี่บาสพูดพร้อมกลับสะอื้น แล้วลุกขึ้นจะออกจากห้องไป ตั้มวิ่งไปกอดพี่บาสจากข้างหลัง
“พี่บาส อย่าไปไหนนะ อยู่กับตั้มนะ อย่าทิ้งตั้มไปไหน”
“เพื่ออะไรครับ ตั้มจะรั้งพี่ไว้เพื่ออะไร”
“ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ แต่ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเสียพี่ไป” ตั้มพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“แล้วเอกละ เอกเค้าก็รอตั้มอยู่ ตัวตั้มเองก็คิดยังงัยกับเขาก็น่าจะรู้ ทำตามหัวใจเถอะนะครับ”
“แต่ผมไม่อยากเสียพี่ไปจริงๆนะครับ”
“พี่ว่าเก็บเอาไปคิดก่อนนะครับ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาของเรา มันคือความรักหรือความผูกพันธ์ แล้วพี่เองก็จะรอคำตอบนะครับ” พี่บาสจูบลงตรงหน้าผากและดึงตั้มเข้าไปกอดแล้วเดินจากไปโดยไม่หันมามองตั้มอีกเลย
ตั้มทรุดนั่งลงกับพื้นปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ผมไม่เคยเห็นตั้มร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดแบบนี้มาก่อน ผมคิดมาตลอดว่าคนที่ตั้มรักนั้นคือผม แต่พอมาถึงวันนี้ผมรู้แล้วว่าคนที่ตั้มรักไม่ใช่ผมคนเดียว ตั้มยังมีอีกคนที่รักและไม่อยากสุญเสียนั้นก็คือพี่บาส แต่ตั้มจะยอมรับตัวเองได้ไหมว่าได้รักคนๆนั้นเข้าไปแล้ว ผมรวบรวมความพยายามเพื่อจะเดินไปที่ตั้มแล้วพูดกับตั้มว่า
“ทำใจดีๆ ไม่ว่านายจะตัดสินใจยังงัย เราก็จะยืนข้างๆนายเสมอ”
“ทำไมกูไม่กล้ารักมึง ทั้งที่กูรักมึงมาก มึงคงอยากถามแบบนี้ใช่ไหม” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอยากรู้จริงๆ แต่มาถึง ณ วันนี้สิ่งนั้นมันไม่ได้จำเป็นสำหรับผมอีกต่อไปแล้ว ผมจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป
“รู้ไหมเพราะอะไร เพราะกูไม่อยากให้เราเลิกกัน การที่เราคบกันเป็นแฟน แล้ววันนึงเกิดทะเลาะกัน แล้วเมื่อถึงตอนนั้น มึงกับกูไม่พูดกัน ไม่มองหน้ากัน หรือถึงขั้นเกลียดกันเลย ถ้าป็นแบบนั้นจริงๆ กูคงทนไม่ได้ กูเลยเลือกที่จะคบกับมึงแบบนี้ เพื่อน เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน หวังว่ามึงเข้าใจกูนะ กูเองจะพยายามคิดกับมึงแค่เพื่อน และมึงเองก็ต้องพยายามในส่วนของมึงด้วย”
นั้นเป็นครั้งแรกที่ตั้มยอมเปิดใจกับผมว่าตั้มเองก็รักผม แต่ผมก็ได้รู้เหตุผลของตั้มว่าทำไมเราถึงเป็นแฟนกันไม่ได้ และถ้าเกิดเราเป็นแฟนกันผมก็ไม่อาจจะแน่ใจได้ว่าวันหนึ่งวันใดเราจะทะเลาะกันถึงขั้นเลิกลากันไปหรือไม่ ผมเองก็คงทนไม่ได้เหมือนกันถ้าเกิดวันหนึ่งเราต้องกลายมาเป้นคนที่เกลียดกัน ถ้าหากมีวันนั้นจริงโลกของผมก็คงมีแต่ความมืดมน
หลังจากเหตุการณ์นั้นตั้มกับพี่บาสก็ยังติดต่อกันอยู่ แต่ได้ตกลงกันว่าจะลงความสัมพันธ์ลงมาขั้นหนึ่ง แต่ลึกๆแล้วสองคนนี้ยังมีความห่วงหาอาทรณ์กันอยู่ ยังคงเป็นคนพิเศษของกันและกัน ในส่วนของผมนั้นผมก็กลับมาพูดคุยสนิทสนมกับตั้มเหมือนเก่า เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันถึงแม้ลึกลงไปข้างในเราต่างรู้ว่าเรารู้สึกยังไงกันแต่ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างรวมกันเราจึงดำเนินความสัมพันธ์ในทิศทางนี้ดีกว่า
แต่ไม่นานตั้มก็เริ่มคบหาดูใจกับพี่ออมพี่สาวของโอ้เพื่อนต่างห้องที่เล่นดนตรีด้วยกัน ผมก็ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมยอมรับว่าผมรู้สึกอิจฉาทุกครั้งที่เขาอยู่ด้วยกัน ผมทำได้เพียงเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจเพื่อไม่ให้ตั้มรู้สึกไม่สบายใจ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพี่ออมคบกับตั้มเพื่ออะไร ในเมื่อพี่ออมก็มีแฟนอยู่แล้ว เพราะผมเคยเห็นพี่ออมกับแฟนเดินด้วยกันหลายครั้ง ไม่ใช่ว่าผมจะคิดไปเองนะครับ แต่ท่าทางของสองคนนั้นเวลาอยู่ด้วยกัน การปฏิบัติต่อกันมันเกินขอบเขตของคำว่าเพื่อน ผมไม่อยากให้ตั้มโดนหลอกผมจึงตัดสินใจไปคุยกับพี่ออมโดยที่ตั้มไม่ได้รู้เรื่อง แต่ก็โดนปฏิเสธทุกคำถามที่ผมถามไป แต่ก่อนที่ผมจะกลับผมได้บอกกับพี่ออมว่า ผมไม่อยากให้ตั้มเสียใจเพราะโดนหลอก
“เอก เรามีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงของตั้มที่พูดออกมานั้นแข็งและห้วนมาก
“ก็คุยมาดิ”
“มากับกูเดี่ยวนี้เลย”
“ไม่ไป นายเป็นอะไร อยู่ดีๆก็มาตะคอกใส่เรา”
“หรือว่ามึงจะให้กูพูดตรงนี้”
“เห้ยตั้ม เรื่องอะไร เอกไปๆ เดี่ยวเราไปด้วย” เบียร์เข้ามาห้ามตั้มที่กำลังจะใช้กำลังกับผม ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้ตั้มโกรธ แต่ถ้าจะให้ผมเดาผมก็คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ผมไปคุยกับพี่ออม
“ลุกขึ้น” ตั้มพูดแล้วดึงชุดกระชากลากถูผมไป แล้วพี่ออมก็เดินเข้ามา
“ตั้ม ค่อยๆพูดนะ พี่ไม่ได้อะไรมากมายหรอก” พี่ออมพูดกับตั้ม
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง”
“แต่.......”
“ผมบอกว่าไม่เป็นไรไงครับ เรื่องนี้เดี่ยวผมจัดการเอง” ตั้มตะคอกใส่พี่ออมจนพี่ออมอึ้งและเดินออกไป
ตั้มพาผมกลับมาที่บ้านซึ่งตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน เมื่อถึงบ้านตั้มก็พาผมขึ้นมาบนห้องจัดการล็อคห้องแล้วเหวี่ยงตัวผมอัดเข้ากับเตียงนอน
“นายเป็นอะไร” ผมถามตั้มเพราะผมไม่เคยเห็นตั้มเป็นแบบนี้มาก่อน ตั้มดูเหมือนคนบ้าที่พร้อมจะฆ่าใครสักคนให้ตายได้
“มึงไม่รู้หรอว่ากูเป็นอะไร มึงไม่รู้ตัวเลยรึไงว่ามึงทำอะไร” ตั้มตะคอกใส่ผม จนผมตกใจเขยิบตัวเข้าชิดตัวเตียงเพราะตั้มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมยอมรับเลยว่าตอนนั้นผมกลัวตั้มมาก ตั้มเหมือนคนขาดสติไปแล้วและคงทำอะไรก็ได้โดยขาดการยั้งคิด
“ปึง ปึง ปึง” เสียงคนเคาะประตู และตามมาด้วยเสียงของเบียร์
“เห้ยตั้ม ใจเย็นๆ กูเข้าไปด้วย” ไ
“ไม่ต้อง มึงสองคนลงไปรอกูข้างล่างเดี่ยวกูตามไป”
“มึงไปพูดแบบนั้นกับพี่ออมได้ยังไง” ตั้มถามผมพร้อมกับบีบคางผมด้วยมือข้างเดียว ผมรู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่กล้าขัดขืน
“พูดอะไร เราไม่เข้าใจ”
“มึงไปพูดกับพี่เค้าว่าอะไรมึงก็น่าจะรู้ดี”
“ก็เราไม่อยากให้นายเสียใจ เมื่อวันเสาร์เราเห็นพี่เค้าไปดูหนังกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่นาย” ผมพูดออกไปตามความจริงในสิ่งที่ผมเห็นมา
“มึงตาฝาด !!! มึงกุเรื่องมาหลอกกูทำไมว่ะ เมื่อวันเสาร์กูอยู่กับพี่เค้าทั้งวัน มึงทำแบบนี้เพื่ออะไร ทำไมต้องไปใส่ร้ายพี่เค้าด้วย” ตั้มตะคอกใส่ผมอีกครั้งแล้วจับตัวผมเขย่า ก่อนจะผลักผมจนหัวไปชนกับผนังห้อง
“เราไม่ได้โกหก เราเห็นจริงๆ โอ๊ยเจ็บ.....ปล่อยเรา เราเจ็บ” ผมพูดดออกมาพร้อมทั้งน้ำตา เพราะผมทั้งตกใจและเจ็บกับการกระทำของตั้ม
“ถึงมึงไม่ได้โกหก แต่มึงมีสิทธิ์อะไรไปพูดกับพี่เค้าแบบนั้น มึงต้องการอะไร”
“โอ๊ย..ปล่อย ตั้ม ขอร้องละนะ ปล่อยเหอะ เราเจ็บ โอ๊ย.....”
“แค่นี้มึงเจ็บหรอ กูรู้แล้ว มึงต้องการแบบนี้ใช่ไหม ได้เดี่ยวกูจัดให้ หลังจากมึงเลิกกับพี่ปิง มึงคงยังไม่เคยกับใครใช่ไหม มึงอยากมีกับกูใช่ไหม” ผมค่อนข้างตกใจและเสียใจกับคำพูดของตั้ม ที่ได้พูดจาดูถูกผม ถึงผมกับพี่ปิงเคยเป็นแฟนกันแต่เราก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลยกัน แม้แต่จูบกันก็ยังไม่เคยเลยสักครั้งเดียว ตั้มเริ่มลวนลามผมด้วยการไซ้ตามซอกคอ แต่ผมเองก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตั้มหยุด ผมเลยกัดเข้าไปที่หัวไหล่ตั้ม แต่นั้นก็ทำให้ผมรู้ว่าผมได้ทำผิดแล้วเพราะ ตั้มได้กัดผมตอบโดยกัดลงมาที่คอ
“โอ๊ย..... มึงกัดกูใช่ไหม”
“โอ๊ย..ตั้มเราเจ็บ โอ๊ย ไม่เอาแล้วเจ็บ ฮึกๆ เจ็บ... โอ๊ย....” ผมลองเอามือมาจับดูตรงจุดที่โดนตั้มกัดแล้วผมก็เห็นเลือดติดมือผมมาด้วย
“เป็นไงละมึง แค่นี้คงไม่หายอยากละซิ ” ตั้มเริ่มถอดเสื้อผมออก แต่ผมเองก็เลือกที่จะปกป้องตัวเองโดยการปัดป้องแต่แล้วตั้มก็คงโกรธผมเข้าไปอีกเลยจัดการฉีกเสื้อผมออก
“เป็นไงละมึง ลีลากูกับไอพี่ปิงของมึง ใครดีกว่ากันว่ะ” ตั้มเริ่มถอดเสื้อตัวเองจณะที่ยังนั่งค่อมตัวผมอยู่
“ตั้ม อย่าทำแบบนี้เลย ฮึกๆ ขอร้องนะ ฮึกๆ หยุดนะ โอ๊ยยย เจ็บบบ ปล่อยๆๆๆ” ผมร้องออกมาอย่างทนไม่ไหวเพราะตั้มได้กัดตามส่วนต่างๆบนร่างการของผมไม่ว่าจะเป็นจมูก หน้าอก และปาก อย่างหลังนี้คงจะหนักสุด เพราะถ้าตั้มกัดแรงกว่านี้อีกนิดปากผมคงได้ขาดติดปากตั้มไปแล้ว
“มึงนอนลงไปเลยนะ ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้” ตั้มชี้หน้าผมบอกให้ผมนอนลงไป เพราะผมกำลังจถลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีตั้ม
“ตั้ม อย่าทำแบบนี้เลยนะ” ผมยกมือไหว้ขอร้องให้ตั้มปล่อยผมไป แต่มันก็ไม่เป็นผลตั้มกลับจับขาผมแยกจากกันแล้วถ่มน้ำลายมาที่ก้นผม ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมไม่คอดว่าตั้มจะทำแบบนี้กับผมนั้นคือการเข้ามาในตัวผม
“โอ๊ย.....เจ็บ ตั้มเอาออกเจ็บ....โอ๊ยๆๆๆๆ เอาออกไปเจ็บ โอ๊ยยย”
“มึงเจ็บใช่ไหม ดีกูชอบ กูอยากให้มึงเจ็บ ต่อไปถ้ามึงไม่อยากเจ็บอีกมึงก็อย่ามายุ่งกับกู”
“โอ๊ยยยย...ฮึก ตั้ม เอานะ จะ...เจ็บ ฮือๆๆ เจ็บ” ผมร้องลั่นบ้านทันทีที่ตั้มดันมันเข้ามาทีเดียวจนมิด ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก ปวดเหมือนร่างกายจะขาดเป็นเสี่ยงๆ ผมไม่มีความรู้สึกดีกับสิ่งนี้
“มึงจำไว้นะ ต่อไปมึงอย่ามายุ่งกับเรื่องของกูอีก ไม่อย่างนั้นมึงได้เจ็บตัวอีกแน่” เมื่อตั้มพูดจบก็เดินไปแต่งตัวแล้วออกจากห้องไปเลย
ผมเอามือมาจับที่ก้นดูเพราะรู้สึกเจ็บมาก มากจนผมไม่สามารถเก็บกดความเจ็บนี้ไว้ได้ ผมต้องร้องออกมาเพื่อระบายความเจ็บแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วผมก็รู้ว่าที่ก้นผมคงฉีกเพราะมีเลือดติดมือออกมาและก็เปื้อนผ้าปูที่นอนด้วย ผมเดินเข้าไปอาบน้ำ ผมแสบไปทั้งตัวขณะที่ชำระล้างร่างกาย แล้วก็เดินออกมาข้างนอก ผมเห็นโมนั่งอยู่ในห้องทันทีที่โมเห็นผมโมก็ร้องไห้ออกมาแล้วก็บ่นใส่ตั้มต่างๆนาๆเราสองคนยืนกอดกันอยู่สักพักก่อนโมเอายาแก้ปวดมาให้ผม จากนั้นผมก็นอนหลับไปเป็นอีกครั้งที่ผมต้องหลับทั้งน้ำตา
หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...) (อ่าน 129853 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก