หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[kyoya11]

รอบทสรุปต่อไป ^^

[chompoonut139]

เข้ามานั่งรอทุกเวลาที่ทำได้




 

[Alexie333]

วันจันทร์นี้



อยากจะฉลองครบรอบ 2 ปีนิยายเรื่องี้มากๆ


มาราธอน เกิ๊นนนนนนนนนนนนนน



ว่าม่ะๆ อิอิ



โปรดติดตามตอนต่อไปครับ

[kyoya11]

ติดตามแน่นอนจ้า^^

[win200]

 

รอ รอ

[ranyoo]

รอติดตามตอนต่อไปครับ ...
รอ ร๊อ รอ ครับ
 

[chompoonut139]

รอคอยเธอมาแสนนาน

ทรมานวิญญาณหนักหนา


แต่ก็จะรอต่อไป


 

[kyoya11]

รอตอนหัวค่ำ^^

[barahi]

รอตอนดึก

[Alexie333]

 








“ แล้วอี้ได้ข่าวเรื่องไอ้ดิวบ้างหรือเปล่า “

.............................คำถามนี้เหมือนกับทำให้ผม หยุดหายใจไปชั่วขณะ แต่ผมก้อพยายามข่มใจไว้ แล้วยิ้มให้ต้ง

“ ไม่ได้ข่าวเลยต้ง ไม่รู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง นี่ก้อผ่านมาเป็นเดือนๆแล้ว “ ผมพูดเหมือนปกติ แต่ในสั่นไปหมดแล้ว

“ ต้งก้อได้ยินมาบ้างเหมือนกันนะครับ เห็นแม่เล่าให้ฟังว่า หลังจากที่ดิวผ่าตัดไปแล้ว อาการก้อไม่ดีขึ้นเลย เหมือนคนเหม่อๆ ลอยๆตลอดเวลายังไงไม่รู้ คิดแล้วก้อสงสารมันเนอะ “

   ประโยคหลังนี่ ทำเอาน้ำตาผมแทบร่วงเลยทีเดียว แต่ก้อต้องฝืนใจไว้ และถามต้งต่อ ในใจผมอยากรู้มากๆว่าดิวเป็นยังไงบ้าง

“ ต้งได้ข่าวดิวเหมือนกันเหรอ ดีจัง แล้วตอนนี้เค้าโอเคขึ้นไหม “

“ คือปกติแล้วคุณจะคุยกับน้าเนตรอยู่เรื่อยๆนะ ประมาณว่าปรับทุกข์อ่ะ แต่ช่วงหลังๆนี่น้าเนตรไม่ค่อยโทรมาเลย สงสัยจะยุ่งๆอยู่มั้ง แล้วนี่ ไม่มีใครส่งข่าวอี้จริงๆเลยเหรอ ตั้งแต่ตอนที่มันไปรักษาตัวที่อังกฤษอ่ะ “

“ ไม่เลยต้ง แต่ไม่เป็นไรหรอก อย่างที่ต้งบอกแหละ พวกเค้าคงยุ่งๆ จนไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องอื่นมั้ง “ ผมพูดไปแบบเศร้าๆยังไงไม่รู้ ผมอธิบายอาการตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่....

“ อีกเรื่องนึงนะ อันนี้ต้งได้ข่าวมา พอดีต้งมีเพื่อนเป็นหมอ ที่อยู่โรงพยาบาลเดียวกับที่ดิวไปรักษาตัวอ่ะ มันบอกว่า อาการของดิวนี่ น่าเป็นห่วงมากๆ เพราะว่าขนาดผ่าตัดสมองแล้ว แต่ความทรงจำของดิวกับไม่ดีขึ้นเลย ก้อจริงอยู่ที่ดิวอาจจะไม่อาละวาดเหมือนตอนที่จะไปรักษาตัว แต่มันก้อเงียบหงอย เศร้าซึม เหมือนคนไม่มีจิตวิญญาณ เพื่อนต้งยังบอกอีกว่า เปอร์เซนต์ที่ดิวจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนั้น เป็นไปได้ยากมากๆ ว่าแล้วนะ ต้งก้อรู้สึกผิดเหมือนกัน เพราะว่าต้งก้อมีส่วนทำให้มันเป็นอย่างนั้น นี่ถ้าต้งรู้ว่ามีวิธีไหนที่จะช่วยมันได้นะ ต้งยอมทำทุกอย่างเลย “

    คำพูดของต้งมันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกแย่ๆของผมลงเรื่อยๆ ผมรู้ว่าต้งไม่ได้ตั้งใจ แต่ใจผมมันดันเป็นไปเอง ต้งคงคิดว่าผมทำใจได้แล้วมั้ง เพราผมเก็บอาการสุดๆ แต่ต้งเค้าไม่รู้หรอกว่า ผมแย่แค่ไหนข้างในใจนั้น....

“ มันไม่เกี่ยวกับใครหรอกต้ง ทุกอย่างมันเป็นไปตามกฎแห่งกรรมทั้งนั้นแหละ อย่าไปคิดมากเลย ถ้าต้งว่าต้งผิด ที่มีส่วนนั้น อี้ก้อคงมีส่วนด้วยไม่น้อยไปกว่าต้งหรอก จริงมั้ยครับ “

   ต้งทำหน้าแปลกๆ เหมือนเค้าคิดอะไรอยู่ แล้วก้อถามผมต่อ

“ นี่อี้ทำใจได้แล้วเหรอ เรื่องไอ้ดิวอ่ะ “

“ ทำไม่ได้ก้อต้องทำแหละต้ง แล้วจะให้อี้ทำไงล่ะ ต้งไม่รู้หรอกว่าภายใจอี้รู้สึกยังไง มันแย่ขนาดไหน แต่มันไม่มีประโยชน์ที่อี้จะมาฟูมฟายอีก อี้ต้องดำเนินชีวิตต่อไปอีก อี้ยังมีคนที่เค้ารักและเป็นห่วงอี้ที่อี้ต้องแคร์ความรู้สึก แล้วถ้าอี้ยังทำตัวแย่ๆ เศร้าๆต่อไป คนที่รักอี้เค้าจะรู้สึกยังไง อี้ต้องยืนหยัดขึ้นมาด้วยตัวอี้เอง ไม่ว่าจะยังไงก้อตาม “


   ต้งทำหน้าอึ้งไปทันที........เค้าคงไม่เคยเห็นผมในแบบนี้มาก่อน

“ อี้ครับ พอเรื่องมันเลวร้ายลงขนาดนี้แล้ว ต้งขอถามอี้หน่อยได้ไหมว่า อี้เคยเสียดายกับ กับเรื่องของเราบ้างไหมว่า อี้ยอมทุ่มเทขนาดนี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามันไม่เท่ากับที่อี้ต้องเสียไปเลย ต้งขอโทษนะ ที่ต้งถามแบบนี้ แต่ต้งแค่สงสัย “

   ผมมองตาต้ง แล้วพูดขึ้น

“ อี้ไม่เคยรู้สึกเสียดายเลยครับ แม้แต่วินาทีเดียว ก้อไม่เคย ไม่ใช่ว่าอี้ไม่เสียดายต้งนะ แต่ที่อี้พูดอย่างนี้คือ ถ้าเรายังฝืนคบกันอยู่ต่อไปจนแต่งงานกัน ทั้งๆที่อี้ไม่เคยรักต้งเลย ในแบบที่ต้งต้องการ นั่นแหละจะเป็นการทำร้ายต้งเสียมากกว่า อี้อยากบอกว่า อี้ก้อเสียใจ ที่อี้เป็นในแบบที่ต้งต้องการไม่ได้ ทั้งๆที่ต้งก้อดีแสนดีกับอี้เสมอมาก และอี้ก้อเสียใจที่เราต้องล้มเลิกงานแต่ง แต่พอต้งมาบอกว่า ต้งมีคนที่ต้งอยู่ด้วยแล้วมีความสุข และเค้าก้อรักต้งมากๆ มันทำให้อี้รู้สึกว่า ถ้าอี้ยังรั้งต้งไว้เพื่อตัวเอง และอี้ก้อรู้ว่าอี้ทำได้ แต่อี้ไม่ทำ นั่นมันจะเป็นการฆ่าเราให้ตายทั้งเป็นลงไปอย่างช้าๆ ความรู้สึกเสียใจเลยเปลี่ยนเป็นความยินดี ยินดีที่ได้เห็นคนที่ดีกับเราสมอมา มีความสุขเสียที อี้อาจจะเสียใจเล็กน้อยตอนที่ได้รู้ แต่ไม่เคยเสียดายเลยนะครับ “

   ต้งยิ้มบางๆแล้วก้อหัวเราะเบาๆ จากนั้นก้อถามผมอีก

“ ต้งถามอะไรอีกหน่อยได้ไหม.....ถึงเหตุการณ์จะเป็นอย่างนี้แล้ว อี้ก้อจะยังยืนยันว่า อี้ยังรักดิวอยู่อีกไหม “

   ผมยิ้มบางๆ แล้วตอบต้งไป

“ ถึงจะยังไงนะ ในใจอี้ก้อยังไม่เคยที่จะเลิกรักดิว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก้อตาม ในใจอี้ยังมีดิวอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยน “ ผมตอบไปแบบเศร้าๆ น้ำตาก้อพลันจะไหลออกมาให้ได้ แต่ผมต้องฝืนไว้ๆ ฝืนไว้มากๆ

“ แล้วถ้าดิวกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ อี้จะยังมีหวังที่จะได้กลับมารักมันอีกไหม “ ต้งยิงคำถามมาอีก

“ ดิวอาจจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ใจอี้มันยังเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน ถึงดิวจะจำไม่ได้ว่าอี้เป็นใคร แต่อี้ยังจำได้เสมอว่า ดิวคือคนที่อี้รักเสมอ แค่นี้ก้อน่าจะพอแล้วมั้ง “

“ เสียดายเนอะ ที่ไอ้ดิวมันไม่สามารถรับรู้ได้ว่า คนที่มันรักมาก และเค้าก้อรักมันมากเช่นกัน รู้สึกยังไงกับมัน แต่ต้งเชื่อนะว่า ถ้ามันได้รู้นะ มันต้องดีใจมากแน่ๆเลย “

   ผมไม่ตอบอะไรไป ได้แต่ส่งยิ้มบางๆให้ต้ง

    จากนั้นต้งก้อชวนผมคุยเรื่องอื่นไป ผมเองก้อคุยด้วยบ้าง บางทีก้อนั่งเงียบๆไป ไม่ได้ออกความเห็นอะไรนัก ต้งก้อคงจะเห็นว่าอารมณืของผมคงไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ เค้าก้อเลยไม่ได้มาเซ้าซี้ถามอะไรผมนัก ส่วนมากเค้าจะเล่าเรื่องงาน เรื่องแฟนใหม่ของเค้ามากกว่า ผมเองก้อแอบยินดีในใจลึกๆ ที่เห็นเค้ามีความสุขกับชีวิตใหม่

   เรานั่งคุยกันสักพักใหญ่ๆ ต้งก้อชวนผมกลับบ้าน โดยที่ต้งอาสาจะไปส่งผม ผมเองก้อตอบตกลงไป เพราะในใจจริงๆแล้วผมก้ออยากที่จะกลับไปพักผ่อนเหมือนกัน ทั้งในใจมันก้อหวิวๆยังไงไม่รู้ ...........ต้งขับรถมาส่งผมที่บ้าน ก่อนกลับต้งก้อบอกว่า ไว้วันหลังจะพาแฟนมาเจอ เสียดายวันนี้เค้ารีบกลับบ้านเลยไม่ได้อยู่เจอผม ผมเองก้อเออๆ ออๆไปตามเรื่อง จากนั้นต้งก้อกลับไป

    พอกลับมาที่บ้านผม ผมก้ออาบน้ำ เตรียมตัวนอน แต่นอนเท่าไหร่มันก้อนอนไม่หลับ ในหัวสมองมันคิดวกไปวนมาเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผมมาคิดทบทวนดแล้วว่า ผมรู้สึกว่า ถ้าผมได้อยู่กับบรรยากาศเดิมๆแบบนี้ทุกวัน ผมคงทำใจเรื่องดิวไม่ได้ในเร็วๆวันนี้แน่ๆ แม้ผมจะพยายามแค่ไหนก้อตาม แต่ถ้าผมได้เจอคนที่เคยรู้เรื่องของผมกับดิว และพูดหรือถามเรื่องนี้อีก ในใจผมมันก้อจะระลึกถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาอีกแน่ๆ ผมเลยคิดอะไรได้บางอย่าง.........

    วันต่อๆมา ผมก้อยังทำตัวของผมตามปกติ ทำงานไปเรื่อยๆ รับงานนอกบ้าง เริ่มออกไปพบปะเพื่อนบ้าง แต่ภายในใจของผมนั้น มันก้อไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่นัก มันดูวังเวงยังไงๆชอบกล บอกไม่ถูก เหมือนผมโหยหาอะไรบางอย่างให้กับชีวิตของผม แต่ผมเองก้อไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพื่อนสนิทของผม ก้อยังสังเกตออกว่า ผมไม่ได้มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน ดูไม่ร่าเริงยังไงไม่รู้ แม้ว่ผามจะฝืนเท่าไหร่ก้อตาม แต่ผมก้อพยายามบอกพวกเค้าไปว่า ผมแค่เหนื่อยกับงาน มันเลยเป็นอย่างนี้ ผมรู้ว่าทุกคนไม่เชื่อที่ผมพูดหรอก แต่ผมก้อยังคงยืนนันคำเดิมของผมเรื่อยไป ไม่ได้บอกความรู้สึกจริงๆภายในของผมออกมาให้ใครรับรู้

   วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ แบบช้าๆ แต่ในใจของผมมันกลับยิ่งชาลงไปทุกทีๆ ทุกวันๆ ผมเคยคิดว่า เวลามันจะเยียวยารักษาใจของผมได้ แต่มันไม่ใช่เลย แล้วทุกๆครั้งที่ผมได้ผ่านไปยังสถานที่ต่างๆ ที่ผมเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับผมและดิวนั้น ในใจผมมันยิ่งหดหู่ลงเรื่อยๆ ซึ่ง ผมก้อกลัวใจของตัวเองว่า ถ้าผมปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไป ผมต้องแย่ไปกว่านี้แน่ๆ ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เพื่อตัวของผมเอง ก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ไปกว่านี้..........

    พออยู่มาวันนึง ผมตื่นเช้าก้อเข้าไปทำงานที่ร้านตามปกติ แต่ในใจผมเฝ้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา จนเวลาค่ำๆ ที่ลูกค้าเริ่มซาๆลงแล้ว ผมก้อตัดสินใจที่จะพูดกับทางบานของผม โดยผมเลือกเอาเวลาที่ทุกคนกำลังทานข้าวพร้อมหน้ากันอยู่พอดี

“ ทุกคนครับ อี้มีเรื่องจะบอกครับ คือเรื่องนี้อี้ตัดสินใจมาสักพักนึงแล้ว ก้อคือ อี้ว่า อี้อยากจะออกเดินทางท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆเรื่อยๆอ่ะครับ คือ อี้ไม่รู้ว่าจะบอกเหตุผลให้ทุกๆคนฟังยังไง แต่อี้แค่รู้สึกว่า อี้อยากไปเจอสิ่งใหม่ๆบ้าง อยากไปลองใช้ชีวิตคนเดียวในที่ๆอี้ไม่รู้จักใครบ้าง อี้ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะครับ แค่อี้อยากจะออกค้าหาตัวเองก้อเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าทุกคนจะว่ายังไงกันบ้าง “ ผมพูดพร้อมทั้งนั่งรอว่าคนอื่นๆจะพูดอะไรบ้าง พ่อแม่ผมมองหน้ากัน พี่ๆของผมก้อนิ่งไปสักพัก ไม่มีใครพุดอะไรออกมาในตอนนั้น จากนั้นพ่อของผมก้อเป็นฝ่ายเริ่มพูดออกมาก่อน

“ ถ้าอี้ไปอยู่คนเดียวแล้ว ถ้าเกิดเป็นอะไรมา เจ็บป่วย ใครจะดูแลอี้ล่ะ พ่อรู้ว่าอี้รู้สึกยังไง ซึ่งไม่ใช่ว่าพวกเราไม่คิดหรือไม่ได้รู้สึกอะไรนะ แค่พวกเราไม่อยากตอกย้ำอี้เท่านั้นเอง แล้วถ้าอย่างนั้น อี้จะทำยังไง ไปอยู่ในที่ไกลตาพวกเราอย่างนี้ พ่อบอกตรงๆนะว่า พ่อและทุกๆคนเป็นห่วงอี้มาก ไม่อยากให้ไปอย่างนั้นหรอก “

“ อี้เข้าใจครับพ่อ อี้ดูแลตัวเองได้ครับ อี้โอเคขึ้นมากแล้ว และทุกคนไม่ต้องห่วงนะ อี้สัญญาว่า อี้จะโทรมาหาทุกๆคนทุกวัน จะรายงานตลอดว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วอี้ก้อจะบอกที่อยู่ที่ๆอี้ไปอยู่ทุกครั้งด้วย ถ้าเกิดอี้เป็นอะไรทุกคนจะได้ไม่เป็นห่วงไง อีกอย่างนะครับ อี้ก้อคงไปๆมาๆอยู่นี่แหละ อี้ไม่หายไปนานๆหรอกนะครับ ให้อี้ไปเหอะ อี้แค่อยากอยู่กับตัวเองบ้างนะครับ อี้รับรองว่าจะไม่ทำอะไรให้ทุกคนเป็นห่วงมากไปกว่านี้ “ ผมอ้อนวอนทุกคน

   คราวนี้เป็นแม่ผมพูดขึ้นบ้าง

“ แม่รู้ว่า ถึงพวกเราจะรั้งอี้ไว้แค่ไหน อี้ก้อจะต้องอ้อนวอน หรือหาเหตุผลที่จะไปแน่นอน ซึ่งมันก้อคงไม่มีประโยชน์อะไร ที่เราจะไปห้ามอี้ไม่ให้ไปได้ ฉะนั้นแล้ว อี้ก้อไปเถอะจ้ะ ไปตามทางของอี้เถอะ ไปหาตัวเองให้เจอว่า จริงๆแล้วอี้กำลังตามหาอะไรกันแน่ แต่อย่าไปนานนะ กลับมาเยี่ยมพวกเราบ้าง อี้ก้อรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงอี้แค่ไหน ใจจริงของแม่นะ แม่ไม่อยากให้ลูกของแม่ห่างอกไปแม้แต่วินาทีเดียวหรอก แต่ถ้าลูกแม่อยากจะไป เพื่อความสุขของตัวเอง คนเป้นแม่ ก้อได้แต่เป้ฯกำลังใจให้ลูก ขอให้ไปดีๆ มีความสุขและปลอดภัยเท่านั้นเอง “ แม่ของผมพูดน้ำตาก้อไหลออกมา ผมเห็นดังนั้นก้อเลยเดินปาแม่แล้วกอดเค้าทันที พลันน้ำตาก้อไหลออกมาด้วยเช่นกัน จะว่าไปแล้วผมเองก้อไม่อยากไปอย่างนี้หรอก แต่ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ

“ แม่ครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ลูกของแม่คนนี้โตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แม่อย่าร้องไห้สิครับ อี้ใจไม่ดีเลย อี้แค่ไปไม่นาน เดี๋ยวอี้ก้อกลับมาแล้วครับ อี้สัญญาว่า อี้จะติดต่อมาบ่อยๆนะครับ ทุกคนไม่ต้องเป้นห่วงอี้นะ ฮือๆๆ “

   พอผมพูดจบแล้ว พี่อ้อ พี่สาวของผมก้อเดินเข้ามากอดผมอีกคน พี่โอ๊คก้อด้วย เราต่างกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกทั้งดีและแย่ในเวลาเดียวกัน แต่ผมคิด ผมตัดสินใจดีแล้ว ว่าผมจะเลือกทำอย่างนี้ ถึงแม้ว่าจะทำให้คนที่ผมรักเค้าต้องเสียใจบ้าง แต่ถ้าผมปล่อยให้ตัวเองจมอยู่อย่างนี้ รังแต่จะทำให้ทุกคนเสียใจไปกับผมด้วยตามๆกัน..........

[chompoonut139]

ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง




 


ทำไมมันเศร้าแบบนี้หละ

ปวดใจสุดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

[win200]

สรุปแล้วตอนสุดท้ายอี้จะได้เจอคนใหม่มั้ย หรือ จะได้เจอดิว หรือจะต้องอยู่คนเดียว มันก็ยังเป็นปริศนาต่อไป

แต่หวังว่าอี้คงไม่ได้อยู่อย่างไร้คู่หรอกนะ อุตสาห์ยื้อมาจนถึงนี่แล้ว..

[Alexie333]

ง่ะ !!!!!!! ขอโทษนะครับที่ยืดเยื้อ ( เหมือนละครเรื่องฮิต ที่อวสานเมื่อคืนนี้ )


แต่อารมณ์มันพาไปนี่นา แล้วผมก็พยายามบรรยายทุกอย่างที่อยู่ในใจให้ทุกคนได้อ่านอย่างหมดสิ้น


นิยายเรื่องนี้ ผมแต่งด้วยจิตวิญญาณของผมล้วนๆ หวังว่าทุกคนจะชอบ แม้ว่ามันจะเวิ่นเว้อไปหน่อยก็ตาม.............


ยังไงก็ขอขอบคุณนะครับที่ติดตามกันเป็นอย่างดีเสมอมา ผมรักทุกคอมเม้นต์ รักแฟนๆทุกคน และหวังว่า จบจากนี้แล้วจะไม่หนีหายกันไปไหนนะครับ



ไม่แน่ผมอาจจะจัดมีตติ้งเล็กๆขึ้น ถ้ามีโอกาส


แล้วคุยกันอีกครับ




      อเล็กซี่

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ขอให้เรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิตของอี้ผ่านไป เก็บเอาควาทรางจำต่างๆนี้ไว้
แม้อย่าให้เลือนหายไปไหน ทุกชวิตมีหนทางที่ต้องเดิน ความรักก็เหมือนกันคงไม่ต่างกัน
หากเรารุ้จักคำว่ารักและเรารู้จักคำว่าปล่อยวาง แล้วเราจะพบหนทางสว่าง มีใครบ้างละครับ
ที่ไม่อยากสมหวังในเรื่องของความรัก ชีวิตคนเราก็เหมือนนิยาย หรือไม่ต่างกันเลย
วันเวลาจะช่วยให้เราลืมเรื่องราวต่างๆที่อยู่ในใจ ถึงแม้ว่าเราจะไม่สามารถลืมมันได้หมด
แต่อย่างน้อยก็จะเป็นยารักษาแผลใจเราได้อย่างดีครับ

ปล.ให้กำลังใจอเล๊กซ์เสมอนะครับ มาเล่าอีกนะครับ หวังว่าคงมีโอกาสได้เจอน้องพี่ทั้งสองคน
ฝากความคิดถึงเขาคนนั้นด้วย ว่าพี่กล้วยห่วงใยเขาเสมอมา

[win200]

ง่ะ !!!!!!! ขอโทษนะครับที่ยืดเยื้อ ( เหมือนละครเรื่องฮิต ที่อวสานเมื่อคืนนี้ )

หง่ะ ผมไม่ได้ว่าพี่เล็กซ์น่ะครับ
หมายถึงอี้กับดิวก็อุตสาห์มาจนถึงนี่แล้ว ผ่านเรื่องเยอะแยะแล้ว ก็ไม่อยากให้มันจบลงแบบไม่แฮปปี้นิคับ
ถือว่าเป็นโบนัสที่อี้อุตสาห์พยายามมาถึงจุดนี้ก็ได้  แค่จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง ก็พอแล้วหล่ะ 

[bbyuqin]

การออกเดินทางครั้งนี้อาจทำให้อี้ได้พบได้เจอกับความสุขจริงๆก็ได้..


รออ่านต่อไปจ้า

[kyoya11]

ในเมื่อผู้แต่งได้ใส่ความตั้งใจ ความทุ่มเทไปเต็มที่แล้วก็ทำไปเถอะ คนอ่านเขาอินกันไง แต่งเก่งอ่ะนะ แค่ไม่หายไปไหนนานๆก็ดีแล้ว^^
สู้ๆนะ^^

[Alexie333]

แกล้งน้องวิน.......สนุกจัง อิอิ

[maew189870]

จบแบบ แฮปปี้เอนดิ้ง   ก็ดีนะคับพี่

[win200]

  นั่นสิ จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งดีน่ะคับ

[kyoya11]

รอจ้า^^

[barahi]

รอ เหมือนเดิม

[chompoonut139]

เป็นนกฮูกนั่งรอยามค่ำคืน

 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มาตามอ่านอย่างมีความหวังนะครับ

 

[kyoya11]

รอๆๆๆ

[barahi]

 

[barahi]

 

[kyoya11]

รอT^T

[barahi]

 

[LoFT]

เศร้า