หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[chompoonut139]

โอ้ย  ค้างมากมาย


 

เพื่อจะมาต่อให้อีก

อิอิ

กำลังได้ฟิวเลยอ่ะ

[cloundy]

กลับมาตอนใหม่ มาม่าเต็มถ้วยเลยนะครับ 

[janeyuya]

  ดิวววว
อ่านตอนล่าสุดแล้วจี๊ด ดิวลองใจอี้ใช่ม๊าย::

[Alexie333]

อืดว่างั้น.......



ขอโทษคร๊าบบบบบบบบบ



สงสัยดูละครช่องเจ็ดมากไปหน่อย


เฮ้ออออออออออ โดนจนได้เรา

[barahi]

 

พูดไม่ออก

[win200]

นั่นจิ อ่านแล้วจี๊ด...

ใครทำใครกันแน่น่ะนายดิว

ขืนว่าอี้มากกว่านี้เดี๋ยวจับเข้าห้องดับจิตเลยนิ

[cloundy]

เปล่าครับ อย่าเข้าใจผิดครับ ไม่ใช่อืดครับ
แต่เนื้อเรื่องเริ่มเป็นดราม่าต่างหากละครับ
ขอโทษนะครับ ไม่ได้ว่าคนเขียนนะครับ 

[Alexie333]

อ้าวเหรออออออ



นึกว่า ว่าผมซะอีก


แอบนอยด์ไปคืนนึงเต็มๆ อิอิ



เด๋วมาต่อครับ แป๊บนึงๆ

[maew189870]

สงสารดิวอ่ะคับ

อย่าให้ดิวทรมานเลยนะคับ  สงสารมากๆ

[chompoonut139]

บอกว่าแปปเดียวเดี้ยวมาต่อ

แต่นี้หายไปทั้งคืนแล้วน่ะ !!!!!!!!


 

[barahi]

มารอตามที่บอกว่าคืนนึงจะมาต่อ ^^ รอรอ

[bbyuqin]

คงต้องใช้เวลาอีกสักพักที่จะทำให้ดิวอาการดีขึ้นได้...
อดทนไว้นะอี้
 +1

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 

บอกไดคำเดียว่าเสียใจมากที่สุดดดดดดดดดดดด

[olar74]

โค้งสุดท้ายที่ลุ้นเหลือเกิน ....

[kyoya11]

อะไรกันนี่ - -
จำไม่ได้ เอาล่ะสิ
แต่รอดตายได้ก็ดีแล้วล่ะ^^
ห้ามตายๆ ส่วนความจำค่อยๆรื้อฟื้นก็โอเคล่ะเนอะ.....มั้งนะ - -

[ranyoo]

เดี๋ยวก็จำทุกเรื่องได้ใช่ไหมครับ ??
เฮ้อ!!   

รอครับ
 

[ranyoo]

รอครับ

[Alexie333]

 









บทที่ 59 ความจริง ที่ต้องยอมรับ ( The Unacceptable Truth )

   ผมตกใจมากๆ ที่เห็นดิวเริ่มดิ้นไปมา ปากก้อร้องตะโกนเสียงดัง แล้วทุกคนก้อวิ่งเข้ามาในห้องกันหมด รวมทั้งคุณหมอด้วย ผมเองก้อช็อคที่เห็นอย่างนั้น จากนั้นนางพยาบาลก้อเข้ามาจับตัวดิวไว้ ดิวดิ้นไปมาเหมือนคนที่เจ็บปวดทรมานมาก ทุกคนในบ้านของดิว ต่างพากันร้องไห้กันหมด ผมเองก้อร้องไห้เช่นกัน เพราะไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายลงได้ขนาดนี้

    จากนั้นนางพยาบาลก้อฉีดยากล่อมประสาทให้ดิว เค้าจึงสงบลง แต่สายตาของดิวนั้น ดูเจ็บปวดทรมานมากๆ จนผมแทบจะทนดูไม่ไหวเลยต้องวิ่งออกไปข้างนอก เพื่อไปสงบสติอารมณ์..........ผมไปนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่ม้านั่งนอกโรงพยาบาล พรางคิดในใจว่า นี่ผมยิ่งทำให้อาการเค้าแย่ลงกว่าเดิมเหรอ ???? แทนที่ผมจะมาช่วยทำให้อาการเค้าดีขึ้น แต่ทำไม.....ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ นี่เพราะผมอีกแล้วใช่ไหม ที่ทำให้ดิวต้องตกอยู่ในสภาพนี้

   ผมนั่งร้องไห้อยู่สักพักนึง ผมก้อรู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆผม พอผมหันไป ผมก้อเห็นว่าเป็นพี่กรณ์ที่นั่งอยู่ตรงนี้ ด้วยความเสียใจมากๆ ผมเลยโผเข้ากอดพี่กรณ์แล้วร้องไห้ต่อทันที ซึ่งก้อกรณ์ก้อโอบกอดผม และปลอบผมเบาๆ

“ อี้ครับ อี้อย่าคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองนะ เราทุกคนรู้ว่าอี้ทำดีที่สุดแล้ว แต่ในเมื่อผลมันออกมาอย่างนี้ ไม่มีใครโทษอี้หรอก อี้อย่าเสียใจไปเลยนะครับ อย่าร้องไห้นะ “

“ พี่กรณ์ ฮือๆๆๆ อี้อีกแล้วใช่ไหม ที่ทำให้ดิวต้องแย่ขนาดนี้ ฮือๆๆ “ ผมร้องไห้ไม่หยุด

“ ไม่ใช่หรอกครับอี้ ไม่มีใครโทษอี้หรอก นะครับ นิ่งๆนะ “

    ผมไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่ร้องไห้ต่อไป จนผมรู้สึกโอเคขึ้นมาหน่อย จากนั้นผมก้อมองหน้าพี่กรณ์อีกที แล้วถามว่า

“ อี้ควรจะอยู่ที่นี่ต่อ หรือว่าอี้กลับบ้านดีครับพี่ “ ผมถามแบบเศร้าๆ

“ พี่ว่าอี้กลับไปก่อนดีกว่า เพราะว่าตอนนี้คุณหมอเค้าอยากให้ดิวพักผ่อนมากๆ แล้วยังไงถ้าดิวเค้าดีขึ้นแล้ว อี้ค่อยมาหาเค้าใหม่นะ พี่เชื่อว่า คราวหน้าดิวเค้าต้องจำอี้ได้แน่ๆ เพราะว่าอี้คือคนที่ดิวรักมากๆ เชื่อพี่สิ “

    ผมพยักหน้าเป็นการตอบตกลง จากนั้นผมก้อเดินออกไปกับพี่กรณ์ ตอนแรกผมกะว่าจะแวะไปหาน้าเนตรสักหน่อย แต่คงไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ผมกลัวพวกเค้าจะรู้สึกแย่ไปกว่านี้ ผมเลยติดสินใจกลับบ้านเห็นจะดีกว่า

    พอพี่กรณ์มาส่งผมที่ร้านแล้ว ผมก้อกลับไปทำงานแบบสภาพเบลอๆ เหมือนคนไม่มีสติ ทำโน่น ทำนี่ตกแตกไปหมด จนแม่ของผมต้องให้ผมไปพักผ่อน ผมรู้ว่าทางบ้านเป็นห่วงผมแค่ไหน แต่ผมไม่พร้อมที่จะพูดกับใครเรื่องนี้ ตอนนี้นัก ซึ่งก้อไม่มีใครเข้ามาคาดคั้นผมเช่นเคย เค้าคงอยากปล่อยให้ผมอยู่กับตัวเองมากๆ เผื่อจะดีขึ้น.............

    เวลาผ่านไปหลายวัน ผมก้อยังไม่ได้ข่าวอะไรจากดิวอีกเลย ผมร้อนใจนัก ใจนึงก้ออยากจะโทรไปถามน้าเนตร แต่อีกใจนึงก้อไม่กล้า เพราะว่าผมยังรู้สึกผิดกับเรื่องวันนั้นอยู่ ผมเลยต้องร้อนรนกระวนกระวายอยู่คนเดียว งานการก้อทำไปแบบไม่ค่อยมีสมาธิเท่าที่ควร แต่ก้อพยายามทำฝืนๆไป แต่บางทีมันก้อเก็บอารไม่อยู่เมหือนกัน เหม่อๆลอยๆบ้าง เฝ้าแต่คอยแอบหวัง แอบภาวนาว่า ขอให้ดิวเค้าอย่าเป็นอะไรไปมากกว่านี้เลย ผมเป็นห่วงความรู้สึกของคนในครอบครัวดิวมากๆ

    อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ผมทำงานอยู่ในร้านอาหารด้วยอาการที่เลื่อนลอยสุดๆ เพราะว่าผมไม่ได้ข่าวของดิวอีกเลย ผมแป็นห่วง เฝ้ากังวลอยู่ทุกเวลา ทุกนาที จนแล้วตอนบ่ายๆของวันนั้น มีเด็กในร้านเดินมาบอกผมว่า มีแขกมาขอพบที่หน้าร้าน ผมบอกเชิญเค้าเข้ามาก่อน แต่เด็กบอกว่า แขกยืนยันที่จะอยู่แค่หน้าร้าน และขอพบแป๊บเดียว ผมเองก้อสงสัยว่าเป็นใคร เลยรีบเดินไปดูว่าใครกันแน่ที่มาหาผม พอมาถึงหน้าร้านก้อปรากฏว่าเป็น..........คุณประวิทย์ ของของดิวนั่นเอง เค้ายืนรอผมหน้าเศร้าๆอยู่ตรงนั้น ท่าทางเค้าดูอิดโรยมากๆ ผมเลยรีบเดินเข้าไปคุยกับเค้าทันที

“ คุณประวิทย์มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมไม่เข้าไปนั่งข้างในร้านก่อน “ ผมเริ่มถามก่อน

“ อ้อ ไม่เป็นไรหรอกอี้ ชั้นแค่มาบอกข่าวแป๊บเดียวก้อจะรีบไปแล้ว พอดีว่าไม่มีเวลาทำอะไรมากนัก แต่ถ้าชั้นไม่ได้มาบอกเธอด้วยตัวเอง มันก้อจะดูไม่ดีเกินไป ชั้นเลยต้องรีบมา รีบกลับ “

“ แล้วมีเรื่องอะไรเหรอครับ “ ผมถามไป แต่ใจสั่นสุดๆ ลุ้นว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายๆนะ

“ คืออย่างนี้ ชั้นขอพูดสั้นๆแล้วกันว่า ตั้งแต่วันนั้นที่เธอเจอดิวดิว อาการของมันก้อไม่ดีขึ้นเลย ซ้ำร้ายยังอาละวาดบ่อยๆ จนทางโรงพยาบาลแทบจะเอาไม่อยู่ เราจึงมาตัดสินว่า จะพาดิวไปรักษาอาการที่อังกฤษแทน พอดีเพื่อนชั้นติดต่อหมอที่เก่งด้านโรคทางสมองอยู่แล้ว เลยต้องรีบพาไปรักษา พวกชั้นมัวแต่ยุ่งๆเลยไม่ได้โทรหา ประจวบกับความเร่งรีบเลยไม่มีเวลาที่จะบอกเธอ นี่ถือโอกาสว่าชั้นแวะมาเตรียมข้าวของ แล้วจะบินกันเลยเย็นนี้ เลยแวะมาบอกข่าวเธอที่นี่ “

    ผมช็อคทั้งยืนอีกครั้ง........แต่ครั้งนี้ ผมไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว เพราะว่าผมร้องไห้อย่างหนัก ทุกวัน ทุกคืน ครั้งนี้มันคงจะไม่แตกต่างจากความเจ็บช้ำต่างๆที่ผมได้ผ่านมาหรอกมั้ง ????

“ แล้วดิวเป็นอะไรมากมั้ยครับ “ ผมถามได้แค่นี้จริงๆ

“ หมอทางโน้นเค้าได้ตัวอย่างเซลล์สมองของดิวไป แล้วเช็คดูแล้ว เค้าบอกมาว่า ถ้าไม่รีบผ่าตัดสมองโดยด่วน ดิวอาจจะกลายเป็นคนสติฟั่นเฟือนได้ พวกเราเลยต้องรีบจัดการทุกอย่างโดยเร่งด่วน ชั้นเองก้อ มีเรื่องจะมาบอกเธอแค่นี้แหละ ชั้นต้องรีบไปแล้วนะอี้ ทุกคนรอชั้นอยู่ เธอเองก้อดูแลตัวเองด้วยนะ “

“ ฝากดูแลดิวด้วยนะครับ .... “ นั่นเป็นคำสุดท้ายที่ผมพอจะพูดได้ คุณประวิทย์พยักหน้า พร้อมยิ้มเจื่อนๆมาให้ผม จากนั้นเค้าก้อเดินออกไปขึ้นรถที่จอดไว้ด้านนอก ปล่อยให้ผมยืนเหม่ออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง.........

    ผมยืนเหม่อ ใจลอยเคว้งไปไหนถึงไหนสักพัก จากนั้นก้อเดินกลับเข้ามาทำงานต่อด้วยใจที่หดหู่สุดๆ ทำไมสวรรค์ถึงได้ลงโทษเค้าขนาดนี้ ทำไมกรรมนี้มันไม่ตกมาที่ผมนะ ?????

   อาทิตย์ต่อมา ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ที่จะพอช่วยดิวได้ ผมเลยติดต่อกับน้องมอสไป แล้วก้อฝากสมุดบันทึกไปให้น้องเค้า แล้วยังบอกน้องเค้าไปว่า ถ้ามีโอกาสได้มอบให้กับดิว ก้อรบกวนด้วย เผื่อว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น น้องมอสยิ้มเจื่อนๆอย่างหมดหวัง แต่เค้าก้อรับไป แต่ไม่รับปากผมว่าจะมอบให้กับดิวได้ไหม เพราะว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีเลย ผมเองก้อใจหายไม่น้อย ที่ได้ยินอย่างนี้ แต่ก้อฝืนยิ้มไป ทำเหมือนตัวเองมีความหวัง หลังจากวันนั้นผมก้อไม่ได้ติดต่อกับน้องมอสอีกเลย..................





 

   วันเวลาผ่านไปนานเกือบเดือนแล้ว หลังจากที่ผมเจอน้องมอส และมอบสมุดบันทึกให้เค้าไป จากนั้นผมก้อยังไม่ได้ข่าวดิวอีกเลย ทำไมมันนานอย่างนี้นะ ทำไมไม่มีใครติดต่อผมกลับมาเลย ผมเคยโทรไปถามพี่กรณ์ พี่กรณ์ก้อบอกว่าไม่ได้ข่าวดิวเช่นกัน ผมรู้สึกแปลกๆว่า ถ้ามันมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับดิวแล้ว มันก้อต้องมีคนส่งข่าวมาสิ แต่นี่ทุกอย่างเงียบไปเลย ทำไมนะ ????? ผมเองแทบไม่เป็นผู้เป็นคน อยู่อย่างเศร้าๆไปวันๆ แต่ผมพยายามทำตัวร่าเริงไว้ ไม่ให้คนรอบๆตัวผมต้องเป็นกังวล แต่ทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียว ผมก้อจะแอบนอยด์ แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ นับว่าเป็นความทรมานที่ยากจะหาอะไรมาเปรียบ...

   อยู่มาวันนึง ผมมารับงานนอกสถานที่บ้าง หลังจากที่ไม่ได้ออกไปไหนมานาน ทั้งๆที่มีคนพยายามเสนองานมากมายมาให้ผม แต่ผมไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำอะไร แต่.........พอผมมานั่งคิดทบทวนกับตัวเองดูแล้วว่า ถ้าชีวิตผมยังเศร้าอยู่กับเรื่องเดิมๆอย่างนี้ ไม่ยอมออกไปข้างนอก ไปเจออะใหม่ๆบ้าง ผมคงต้องแย่ๆแน่ๆ จากหลายๆวันที่ผมได้อยู่กับตัวเองมา ไม่ใช่ว่าผมจะอยู่กับความเศร้าอย่างเดียวนะครับ แต่ในส่วนนึง ผมก้อพยายามที่จะฟื้นความรู้สึกของผมคืนกลับมา อย่างช้าๆ ตอนแรกๆยอมรับว่ายากมากๆ เพราะว่าผมยังตัดใจจากความกังวลเก่าๆไม่ได้ แต่ผมก้อมีกำลังใจดีจากทางบ้าน จากเพื่อนๆที่หมั่นคอยมาเยี่ยมผมอยู่บ่อยๆ มันเลยทำให้ผมฮึดสู้ขึ้นมาอีกที ผมต้องทำให้ได้ ผมต้องกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้ ในเร็ววัน ผมต้องค่อยๆพยายามทำใจตัวเองให้แกร่งขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆวัน พยายามหาแรงบันดาลใจจากผู้คนใหม่ๆ ที่ได้พบเจอ นั่นเป็นไอเดียแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองผม จากนั้นผมก้อเริ่มดูงานนอกสถานที่ เหมือนที่ผมเคยทำ จนมารับงานนี้เข้า เผื่อว่า ชีวิตของผมจะเจอสิ่งดีๆเข้ามาอีกครั้งนึง

   งานนี้ เป็นงานที่เพื่อนผมหามาให้ แล้วผมมารู้ทีหลังว่า งานนี้มีต้งมาร่วมงานในส่วนออกแบบอีเว้นต์ในงานด้วย และยังได้ยินมาอีกว่า ต้งเค้าร่วมงานกับแฟนใหม่เค้าด้วย ดีเหมือนกัน มีคนเคยรู้จักและสนิทกันมากๆมาทำงานด้วย คงจะไม่เหงานัก และนี่คงเป็นการดี ที่ผมจะได้พบ ได้เจอกับแฟนใหม่ของต้งสักที

    หน้าที่ของผมวันนี้คือดูแลดารา นางแบบที่จะมาเดินแฟชั่นโชว์ในงานนี้ รวมไปถึงดูแลเรื่องเสื้อผ้า หน้าผมของทุกๆคนที่จะเดินแบบด้วย นับว่าประเดิมงานแรก ก้อได้งานยากเลยทีเดียว แต่เป็นผมเองแหละที่เสนอตัวรับมาทั้งหมด ผมคิดว่า ทำอะไรยุ่งๆก้อดีนะ สมองมันจะได้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น นอกจากเรื่องงาน ซึ่งผมก้อทำอย่างอย่างขะมักเขม้น แม้ว่าตอนแรกๆจะตะกุกตะกักไปบ้าง เพราะว่าร้างลาเวทีมานาน ( เกือบครึ่งปีแหนะ สำหรับผมถือว่านานมากๆ ) แต่ทุกอย่างก้อผ่านพ้นไปด้วยดี เพราะเพื่อนร่วมงานทุกคนมืออาชีพมากๆ และยังคอยช่วยเหลือกันทุกอย่าง ไม่ใช่ว่าทำแต่หน้าที่ของตัวเองอย่างเดียว มันเลยทำให้บรรยากาศกานทำงานดีมากๆ ผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปเยอะ

   ตลอดเวลาที่ทำงานนะ ผมยังไม่ได้คุยกับต้งเลยสักแอะ เห็นกันตอนเข้างานแว๊บๆ ทักทายกันนิดหน่อย แต่ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เพราะต่างก้อยุ่งกันทั้งคู่ ผมทำงานตั้งแต่เที่ยงยันเกือบสี่ทุ่ม งานถึงเลิก ว่าแล้วก้อเหนื่อยใช่ย่อยเลยนะนี่ แต่ก้อมีความสุขเมหือนกัน ที่ได้ทำงานที่ตัวเองรักอีกครั้ง ทุกคนก้อดูแฮปปี้กับงานครั้งนี้มากๆ

   พอตอนใกล้จะเก็บของเสร็จ ผมได้ยินเสียงเหมือนคนเรียกชื่อผมจากด้านหลัง พอผมหันไป ผมก้อเห็นต้งเดินเข้ามาหาผม ยิ้มแฉ่งมาแต่ไกล ท่าทางต้งดูมีความสุขดีนะ หลังจากที่.....เลิกกับผมไปแล้ว ( เรื่องการถอนหมั้นของผมกับต้งนั้น เกิดขึ้นหลังจากเกิดเรื่องที่ได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆ โดยที่ทางผู้ใหญ่ของต้งเป็นฝ่ายติดต่อมา ซึ่งผมก้อไม่ได้ยุ่ง หรือรับรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย สภาพจิตใจของผมตอนนั้นมันคงรับอะไรไม่ได้อีกแล้วมั้ง ผมปล่อยให้ผู้ใหญ่เค้าจัดการกันเอง แต่ผมแอบได้ยินมาว่า ตอนที่เราจะคืนสินสอดไปนั้น ทางต้งไม่ยอมรับสินสอดคือท่าเดียว พวกเค้าบอกว่า พวกเค้าเป็นคนผิดสัญญา ฉะนั้นเค้าก้อไม่ควรรับสินสอดคืน และทางบ้านผมก้อไม่ยอมรับของอีกเช่นกัน พ่อผมบอกว่า เค้าไม่ได้ติดใจอะไร เลิกกันด้วยดี ก้อน่าจะคืนของทั้งหมด พี่สาวผมเล่าว่า วันนั้นกว่าจะคุยกันรู้เรื่องก้อใช้เวลานานเหมือนกัน แต่ขอไม่บอกนะครับว่าผลสรุปเป็นยังไง เพราะทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่ความรู้สึกล้วนๆ ไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่นๆเลย ) ต้งเดินเข้ามายืนรอผมที่หน้าห้องทำงานผม เหมือนจะรอให้ผมเสร็จงานก่อนค่อยคุย ผมเลยเดินออกไปต้งก่อนแล้วบอกว่า ให้ต้งไปรอที่ร้านกาแฟนด้านนอก เสร็จแล้วผมจะออกไปคุยด้วย

   ผมเคลียร์งาน เคลียร์ของทุกอย่างเสร็จแล้ว ผมก้อเดินออกไปหาต้งตามที่ได้นัดกันไว้ ตอนแรกๆที่คิดว่าจะเจอกันอีก ผมก้อรู้สึกแปลกๆอยู่เล็กน้อย เพราะว่าเราไม่ได้เลิกกันธรรมดาเมหือนคู่อื่นๆ แต่ก้อนะ ผมก้อพยายามคิดว่า ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปก้อจริง แต่ความเป็นเพื่อนของเรายังคงอยู่เสมอ ไม่ว่าจะยังไง เราก้อต้องเจอกันอีก ฉะนั้น ผมต้องรีบตัดความรู้สึกบ้าๆนั่นออกไปเสียที

   ผมเดินมาถึงร้าน เห็นต้งนั่งรออยู่คนเดียวที่โต๊ะนอกร้าน เอ๊ะ....ผมคิดว่าเค้าจะมากับแฟนเสียอีก หรือว่ายังไง พอผมเดินไปถึงปุ๊บ ต้งเห็นผม ก้อรีบลุกขึ้นแล้วเขยิบเก้าอี้ให้ผมนั่งทันที อืมน่ะ....ต้งยังไงก้อเป็นต้งอยู่วันยังค่ำ ยังคงเป็นสุภาพบุรุษเสมอ

“ อี้ดื่มอะไรไหมครับ เดี๋ยวต้งสั่งให้ “ ต้งพูดพร้อมยิ้มหวานให้ผม ความรู้สึกในวันเก่าๆ ของเรามันเริ่มกลับมาแล้ว ผมรู้สึกได้ แต่มันเป็นความรู้สึกแบบเพื่อนนะครับ ผมรู้สึกดีมากๆเลยครับ

“ อี้เอามอคค่าเย็นครับ แล้วต้งละ ดื่มโกโก้เย็นเหมือนเดิมเปล่า “

“ เหมือนเดิมสิครับ ก้อต้งมันคนเดิม และใจก้อดวงเดิมด้วย “ ต้งพูดพร้อมทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่ผม จนผมขำกร๊ากออกมา

“ ไม่ต้องมาทำเจ้าชู้ใส่เลย ไปๆรีบไปสั่ง อย่าไปทำอย่างนี้ให้แฟนเห็นเข้านะ เดี๋ยวเค้างอนตายเลย “

“ ฮ่าๆๆๆ คร๊าบๆ ผมไม่กล้าหรอกคร๊าบ “ จากนั้นต้งก้อเดินไปสั่งกาแฟนแล้วมานั่งดื่มกับผม

    ระหว่างที่เรานั่งดื่มกันอยู่นั้น ต้งก้อชวนพูดชวนคุยเรื่องต่างๆนานาหลายๆเรื่องเลยทีเดียว มารอบนี้ต้งดูสดใสขึ้นทันตาจริงๆ สงสัยจะมีความสุขกับความรักมากๆ เห็นพูดถึงแฟนเค้าให้ผมฟังบ่อยๆ ซึ่งผมเองก้อดีใจไปกับต้งด้วย ที่ในที่สุด ต้งก้อได้เจอคนที่เค้ารักต้ง และต้งก้อรักเค้าจริงๆ คนดีๆอย่างต้ง สมควรที่จะเจอคนดีๆแบบนี้

“ แล้วอี้ได้ข่าวเรื่องไอ้ดิวบ้างหรือเปล่า “

.............................คำถามนี้เหมือนกับทำให้ผม หยุดหายใจไปชั่วขณะ แต่ผมก้อพยายามข่มใจไว้ แล้วยิ้มให้ต้ง

“ ไม่ได้ข่าวเลยต้ง ไม่รู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง นี่ก้อผ่านมาเป็นเดือนๆแล้ว “ ผมพูดเหมือนปกติ แต่ในสั่นไปหมดแล้ว

“ ต้งก้อได้ยินมาบ้างเหมือนกันนะครับ เห็นแม่เล่าให้ฟังว่า หลังจากที่ดิวผ่าตัดไปแล้ว อาการก้อไม่ดีขึ้นเลย เหมือนคนเหม่อๆ ลอยๆตลอดเวลายังไงไม่รู้ คิดแล้วก้อสงสารมันเนอะ “

   ประโยคหลังนี่ ทำเอาน้ำตาผมแทบร่วงเลยทีเดียว แต่ก้อต้องฝืนใจไว้ และถามต้งต่อ ในใจผมอยากรู้มากๆว่าดิวเป็นยังไงบ้าง

[chompoonut139]

มาม่าสุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ไม่ไหวแล้วขอหลบไปทำใจก่อนน่า


 

[olar74]

กดดันกันเหลือเกิน

เอาดิวกลับมาเลย เร็ว เร็ว ....

[kyoya11]

นี่สินะความจริงT^T
นี่มันนิยายใช่มั้ยน่ะ นี่คือความจริงของนิยายสินะ T^T

[win200]

ทำงานก็ดี จะไม่ได้เศร้ามากนาอี้

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สงสัยว่าอี้คงไม่สมหวังหรอกคตรับดูท่าทางแล้ว

นิยายก้อคือนิยายนะว่าปะ แต่ต้องขอบคุณน้องชายอย่างมากเลยนะครับ

ที่เอาเรื่องดีๆมาเล่าให้ได้อ่านกันอย่างสนุก และขอให้ทำงานอย่างมีความสุขเสมอ

โชคดีนะครับน้องอเล็กซ์

[ranyoo]

ไม่รู้จะพิมพ์อะไร พูดไม่ออก

เป็นกำลังใจไห้นะครับ
 

[kyoya11]

ชักอยากอ่านตอนจบซะแล้วสิ - -
แบบว่า....มันจะตรงตามเนื้อเรื่อง หรือว่าจะพลิกล็อค อยากรู้มากมาย^^

[Rafael]

ไม่ได้แวะเข้ามาเสียนาน เนื้อเรื่องยังแบบ...
555 รอตามต่อไปจ้า

[barahi]

เกิดความรู้สึกว่า ยังไม่อยากอ่าน เพราะเห็นแต่ละเม้นแล้ว เฮ้อออ เหนื่อยใจแทน
เอาเป็นว่า มาต่อเยอะๆ หลายๆตอนก่อนแล้วกันนะครับ จะมาอ่านอีกที
ไม่อยากทำใจอีก

[bbyuqin]

ว่าไปว่ามา...ณ.ตอนนี้รู้สึกว่าอี้นี่น่าสงสารสุดเลยอ่ะ..
ยามมีคนรักก็รักมากจนทำให้อึดอัด เวลาเศร้าเพราะรักก็เศร้ามากกก....
รออ่านต่อจ้า

[barahi]

 

[barahi]